Das Mag - Voorjaar 2023

LIZE SPIT: AUTEUR VAN HET BOEKENWEEKGESCHENK 2023

Beste boekhandelaar,

Met veel plezier en toewijding heb ik het Boekenweekgeschenk geschreven dat jullie straks aan lezers kunnen aanbieden tijdens de Boekenweek.

Ik dank jullie alvast voor het vertrouwen en het enthousiasme en hoop dat het een geslaagde en levendige Boekenweek zal worden.

Dat het geschenk tezamen met grote stapels prachtige boeken jullie winkel mag verlaten!

Tot op het bal of ergens in de dagen nadien.

Ik kijk er al naar uit.

Feestelijke groeten, Lize

SAM BETTENS NEEMT DE LEZER MEE IN ZIJN LEVEN VAN VELE GEDAANTES, VAN HET TELKENS VERVELLEN EN ZICH OPNIEUW UITVINDEN.

Dit is het eerste boek dat Das Mag gelijktijdig zowel in het Engels als in het Nederlands uitgeeft. Sam Bettens, die al jaren in Californië woont, schrijft zijn muziek en dit boek in het Engels, maar leest de Nederlandse editie uiteraard ook na, zodat die ook als zijn eigen woorden zullen aanvoelen. Hij zal in maart 2023 in Nederland en Vlaanderen zijn voor de promotie van zijn boek.

‘Dit boek gaat over alles wat mij mezelf maakt. Er is niet echt een begin of een einde, het is een reeks zijwegen, haarspeldbochten en steegjes. Het is vijftig jaar aan zoeken, leren, vallen, bijsturen, verlies en pure vreugde. We zijn misschien niet allemaal rockster, brandweerman of transgender, maar de toewijding om zo dicht mogelijk bij ons ware zelf te blijven is wat ons verbindt. Daarom wil ik mijn verhaal delen.’

Na de monsterhit ‘Not an Addict’ uit 1996 begon de Belgische band K’s Choice aan een wilde rit langs de grootste festivals over de hele wereld. Altijd al een afwijkende band, met een eigen sound, kozen ze destijds al hun eigen pad, met toen nog front vrouw Bettens als rebellerend gezicht.

Lot Louis Veelenturf is schrijver, literair vertaler en filmmaker. Hen geeft het vak queering literature bij Creative Writing aan ArtEZ, ontwikkelde het audioproject ‘The Butch Tapes’ en werkt momenteel aan het scenario van een korte film.

Maar hoeveel ruimte voor een eigen identiteit heb je nog, voor het oog van tienduizenden? Bettens heeft zijn leven lang al onderzocht wie hij was en hoe hij daarin gevormd is. Rock ster? Ja. Maar ook: een transman, een vader, een stiefvader, een (inmiddels) Amerikaan en – jawel – een brandweerman. Tegen woordig treedt Sam op met de band Rex Rebel en woont hij in Californië met zijn vrouw en kinderen.

Sam Bettens neemt de lezer mee in zijn leven van vele gedaantes, van het telkens vervellen en zich opnieuw uitvinden.

Vertaling

Lot Louis Veelenturf

Fotografie Thomas Richard Mertens

Ontwerp Frank August

I didn’t want to have any subchapters called ‘I was a lesbian’ or ‘I was a little girl’,

because even though I went through life as a daughter, a wife, and a sister for most of my life, I was always who I am today, that much I know now. I see a transgender man in almost every memory I can produce. I see him in the little girl trying to pee standing up, and I see him in my twenty-two-year-old self, noticing the perfect fit of my husband’s Armani suit, wishing I too could be handsome instead of pretty. I see him in literally every clothing choice I’ve ever made, every single day of my life. And more and more, I’m starting to see him in the mirror. I study him relentlessly, until maybe one day, he’ll just be there, and I’ll give it no more thought.

Ik wilde subhoofd-geen stukken met als titel ‘Ik was een lesbienne’ of ‘Ik was een jong meisje’,

omdat, hoewel ik voor het grootste deel van de tijd door het leven ging als een dochter, een echtgenote en een zus, ik altijd ben geweest wie ik vandaag de dag ben, dat begrijp ik nu. Ik zie een transgender man in iedere herinnering die ik ook maar op kan rakelen. Ik zie hem in het kleine meisje dat rechtopstaand probeert te plassen, en ik zie hem in mijn eenentwintigjarige zelf, die de perfecte snit van het Armanipak van mijn man opmerkt, en wenste dat ik ook knap kon zijn op een mannelijke manier in plaats van feminien. Ik zie hem in letterlijk iedere kledingkeuze die ik ooit heb gemaakt, iedere dag van mijn leven. En ik begin hem meer en meer te zien in de spiegel. Ik bestudeer hem onophoudelijk, totdat hij er misschien op een dag gewoon is, en ik er niet meer bij stil sta.

‘Proza dat leest als een iPhone-scherm, bruisend en verslavend. Wat een feest om zo’n diepgaande verkenning te zien van het hedendaagse queerleven.’

Sang Young Park (1988) is een van de meest spraakmakende jonge schrijvers van ZuidKorea. Hij groeide op in het conservatieve Daegu en verhuisde als twintiger naar Seoel, waar hij Frans en journalistiek studeerde. Zijn roman Liefde in de grote stad was een van de bestverkochte debuten in Zuid-Korea van de afgelopen jaren en werd ook in vertaling een succes: de Engelse editie stond op de longlist van de International Man Booker Prize 2022

Mattho Mandersloot (1994) is literair vertaler, voornamelijk van Koreaanse literatuur. Na de middelbare school ging hij in de leer bij een taekwondo-grootmeester in Zuid-Korea. Hij deed een gooi naar het wereldkampioenschap, wijzigde koers en studeerde klassieke talen, vertaalwetenschappen en Koreastudies. Sindsdien vertaalde hij onder andere bestsellerauteurs Sun-mi Hwang, Cho Nam-joo en Han Kang.

Van 20 tot 26 maart is Sang Young Park op auteursbezoek in België en Nederland! Hij treedt op op Passa Porta (Brussel) en bij Border Kitchen (Den Haag).

Een sterpsycholoog ontvangt op een dag een anoniem bericht over een lichaam dat gevon den is op de bodem van een meer in Daegu, de conservatieve stad waar hij is opgegroeid. Hij weet meteen over wiens lichaam het gaat en lijkt op een manier schuld te dragen voor het feit dat het lijk daar ligt.

Het bericht doet het hoofdpersonage, dat de hele roman naamloos blijft, voor het eerst in lange tijd terugdenken aan zijn getroubleerde tienerjaren. De van energie zinderende zomer van 2002, waarin Zuid-Korea en Japan het wk organiseerden. De jaren waarin hij onder enorme druk voor zijn toelatingsexamens stu deerde, omdat zijn berooide familie hoopte dat hij naar een topuniversiteit zou kunnen gaan. De avondlessen waar hij met veel moeite vriendschappen sloot en voor het eerst verliefd werd op een andere man.

Een roman over herinneringen die als tatoea ges op je botten achterblijven en over de door werking van een eerste, hopeloze liefde.

Maak me eendimensionaal is Sang Young Parks eerste klassieke roman. Veel Koreaanse lezers kregen van dit boek nachtmerries over hun eigen middelbareschooltijd en de geïnter naliseerde zelfhaat en homofobie die ze toen ervoeren. Een spannend moordmysterie en een invoelbare coming-of-age ineen, van een van Zuid-Korea’s meest geliefde hedendaagse schrijvers.

© Bong-Gon Kim

VAN DAS MAG: TWAALF

BOEKJES, TWAALF MAANDEN

‘Wakkert de verzameldrift aan. Spaar ze alle twaalf!’ DE VOLKSKRANT ‘Een mooi uitgegeven kleinood. Een reeks om te volgen.’

‘Een serie die met zijn opvallende vormgeving uitdrukkelijk op de verzamelaar mikt.’ DE MORGEN

‘Een reeks mooi vormgegeven boekjes over de maanden van het jaar.’ HET PAROOL

Twaalf schrijvers, twaalf boekjes, twaalf maanden. Dat is in het kort het idee achter De Maanden, de nieuwe boekenreeks van Das Mag. Elk boekje verschijnt vlak voor de desbetreffende maand en houdt de lezer in de weken erna gezelschap. Ieder boekje nodigt je uit om anders naar de tijd van het jaar te kijken.

Prijs €19,99

Aantal pagina's 120 NUR 301

Illustratie Jasmijn ter Stege

Ontwerp Frank August

EERDER VERSCHENEN:

En (al eerder aangeboden) Januari van Alfred Birney en Februari van Rob van Essen.

Prijs €19,99 Aantal pagina's 148 NUR 301 Verschijning Mei 2023 Ontwerp Lyanne Tonk

‘Een meesterwerkje. Behoort tot het beste wat er na de oorlog geschreven is.’ TROUW ‘Alberts laat mij, ons, de lezer, vreselijk in de steek. Maar het mooie is: dat geeft niet!’

‘Het mooiste bosboek uit de Nederlandse letteren.’ DE VOLKSKRANT

‘Een van mijn favorieten. Het liefst zou ik De bomen helemaal voorlezen.’

Albert Alberts (1911 1995) was werkzaam als ambtenaar in onder andere voormalig Nederlands-Indië en politiek redacteur van De Groene Amsterdammer. Op zijn eenenveertigste debuteerde hij onder de schrijversnaam A. Alberts met de verhalenbundel De eilanden, een jaar later volgde de korte roman De bomen, die in juni 2022 bij Das Mag in heruitgave verscheen.

De eilanden is het debuut van A. Alberts dat in 1952 bij Van Oorschot verscheen. Het is een eigenzinnige verhalenbundel over de koloniale tijd in Indonesië, waar Alberts zelf jaren werkte als bestuursambtenaar. Bij verschijning werd het meteen opgemerkt doordat het afweek van andere (post)koloniale literatuur, in zowel stijl als inhoud.

De eilanden kenmerkt zich door de onheilspellende eenzaamheid en afstandelijkheid van de personages die het niet lukt contact te maken met hun omgeving. Ze zijn gedesoriënteerd: mensen en plaatsen hebben geen namen, gevoelsleven lijkt afwezig – wat overblijft is de ver vreemding. De verhalen lezen daardoor haast als een koortsdroom.

Toch behoort dit boek niet tot het lijstje (post)koloniale klassiekers. Misschien doordat het afweek van de rest. En juist dat maakt het een interessant boek dat nu, in een tijd waar we ons koloniale verleden eindelijk in de ogen durven te kijken, opnieuw gelezen moet worden.

Vandaag is het vanaf acht uur mijn eerste dag, die helemaal voor mij is.

Die dag en de volgende dagen zijn mijn persoonlijk eigendom, ik mag er mee doen wat ik wil. Ik kan nu de smalle strook der palmbomen doorsteken naar de zee en dan een eind langs het strand lopen tot waar er geen hutten meer zijn, in het zand gaan liggen, zo, dat de schaduw der palmen me bedekt. Want ik heb een hoofd, niet om na te vertellen.

Peereboom is vertrokken. Hij was om zes uur op, ik trouwens ook. Hij zat in de tuin koffie te drinken en keek verschrikkelijk kwaad, toen ik hem goedemorgen wenste. Kwaad en ook zeer hautain, hij had natuurlijk de donder in over alle confidenties van gisteren. We hebben samen onze koffie gedronken en ik was ook niet briljant, vrij stug eigenlijk, want mijn inwendige moeilijkheden had ik gisteravond evenzeer zonder enige terughouding aan hem voorgelegd en zijn adviezen had ik gezworen te zullen volgen.

We hebben zwijgend en ongemakkelijk bij elkaar gezeten en als Peereboom maar iets gezegd had van: joh, doe niet zo rot, dan zouden we met onze gedeukte hoofden gegrinnikt en met onze schuurzandtongen langs onze verhemelten gewreven hebben en

verder maar stil gebleven zijn en dan was alles goed geweest, behalve de leegte, die ik na zijn heengaan zou voelen.

Maar Peereboom maakte snauwerige opmerkingen. Hij liet het dorpshoofd komen, gaf instructies, en om acht uur is hij vertrokken. Zijn houding heeft mij de weemoed van het afscheid bespaard. Ik begin al aardig bij te trekken en vind het hier echt gezellig. De palmen wuiven waarachtig ook.

De zee is erg wijd en ver, er is geen schip te zien, dat zal hier altijd wel zo zijn. Er liggen een paar prauwen op het strand, van die duwdingen met een vlerk eraan, daar zullen ze wel niet ver mee komen en hoe zou het met de visvangst gaan, ach jasses, ik heb geen zin om me met de problemen der dorpseconomie nu al bezig te houden. Maar liever naar de zee kijken, gewoon,

alsof het de zee is en mijn ogen dichtdoen en gaan slapen.

Ik word wakker met de zon op mijn benen en dan is mijn eigendomsgevoel van deze en komende dagen toch in zoverre bezwaard, dat ik het dorpshoofd ga opzoeken. Hij vertelt mij alles van de prauwen en de hoeveelheid vis, die ze vangen. Van wat ze hier eten en van de bosprodukten. Hoe de opkoop en de afvoer geregeld zijn. Hij vertelt mij nog veel andere dingen maar er komt al gauw een eind aan mijn opnemingsvermogen. Ik vraag hem dus naar de uitgestrektheid van het bos en ik wijs in noordelijke richting. Ik weet van Peereboom, dat de bosgrens op honderd kilometer ligt, maar ik heb een stille hoop, dat er voordien toch wel ergens een open plek zal zijn. Dit is namelijk een van de weinige

voornemens van gisteren, die ik wil uitvoeren: het bouwen van een huisje bij een open plek in het bos en liever nog aan de bosrand met uitzicht op het vrije veld. Het dorpshoofd trekt een bedenkelijk gezicht. Hij weet dat niet zo, zegt hij. Kunnen we er niet naar zoeken? vraag ik. Hij kijkt nog bedenkelijker en zegt weer: dat hij het niet zo weet. Maar ik krijg het er wel uit. Ik vraag hem of er verderop naar het noorden nog mensen wonen, die het misschien wel weten. Ach, zegt hij, dat weet ik niet en ditmaal klinkt het zo klagend, dat ik er maar mee ophoud. Het zou mij mijn populariteit kunnen gaan kosten.

‘Johanna Hedva formuleert een ethiek van zelfbeschikking voor alle mensen die leven met een chronische ziekte.’

LAUREN FOURNIER ARTSLANT

‘Hedva’s Theorie van de Zieke Vrouw is een onmisbare tekst in “disability activisme”. Het wordt in klaslokalen overal ter wereld onderwezen.’

NORA N. KHAN TOPICAL CREAM

‘Magnifiek.’

ARIANA REINES DICHTER EN DRAMATURG

‘Hoort bij de recente stroom aan onmisbare werken die de relatie tussen ziekte en kapitalisme bekritiseren. Daar moeten we het meer over hebben!’ ★★★★★

Theorie van de Zieke Vrouw, het essay over chronische ziekte en antikapitalisme waarmee multimediale kunstenaar en auteur Johanna Hedva grote bekendheid vergaarde, is nu al een moderne klassieker te noemen. Hedva beschrijft hun eigen ervaring tijdens de Black Lives Matter-protesten in 2014, toen deelnemen eraan door chronische ziekte fysiek onmogelijk was. In de woorden van Hedva: hoe gooi je een baksteen door het raam van een bank als je niet uit bed kunt komen? Wat is de rol van protest als je chronisch ziek bent?

In de Chaos-traditie worden de woorden van Hedva ingeleid door dichters Asha Karami en Pelumi Adejumo, in een briefwisseling over ziekte en zorg, het persoonlijke en het politieke.

Thalia Ostendorf (1990) is promovendus aan de Universiteit van St. Andrews in Schotland. Ze schrijft essays en korte verhalen en vertaalt Engels-Nederlands. Ze is een van de vertalers van Honorée Fanonne Jeffers’ De liefdesliede ren van W.E.B. du Bois (Meulenhoff, 2023). Ze is een van de oprichters van Uitgeverij Chaos.

Johanna Hedva (1984) is een KoreaansAmerikaanse schrijver, kunstenaar, muzikant en astroloog die in Los Angeles is opgevoed door een familie van heksen.

Hen woont in LA en Berlijn. Het essay Theorie van de Zieke Vrouw is inmiddels vertaald naar tien talen.

Asha Karami schrijft poëzie, toneelstukken en essays.

Ze debuteerde met de dichtbundel Godface dat werd genomineerd voor de Herman de Coninckprijs, Grote Poëzieprijs en E. du Perronprijs.

Pelumi Adejumo is een weggelopen pastoorskind, schrijver en zangeres. Ze schreef Soms voel ik mij zombie

POLITIKEN DEENSE KRANT

© Ian

Byers-Gamber

© Dandelion Eghosa

© Hellen van Meene

EEN HERNIEUWDE KENNISMAKING MET SUBVERSIEVE MEESTERWERKEN

Verschijnt tegelijk met en ter ere van het 145e jubileum van DeGroene Amsterdammer.

Prijs €21,99

Aantal pagina's 220 NUR 323 Verschijning April 2023 Ontwerp Lyanne Tonk

Over Jeugd in opstand:

‘Jeugd in opstand heeft een leesbevorderende invloed. De kracht van de bundel is de grote variatie aan boeken en meningen.’

TZUM

De onvrijheid rukt op, autoritaire leiders drukken hun hakken in het vrije woord, in Poetins Rusland zijn bepaalde woorden zelfs in de ban gedaan. Daarom werpt de redactie van De Groene Amsterdammer nieuw licht op romans die in onderdrukking zijn geschreven en die hun lezers toch een glimp van vrijheid gaven, al had hun publicatie vaak grote consequenties voor de auteurs – zoals Michail Boelgakovs De meester en Margarita, Orhan Pamuks Sneeuw en Ai Weiweis 1000 jaar vreugde en verdriet.

Hoofdredacteur Xandra Schutte stelde met haar collega’s van De Groene een leeslijst samen met twintig essentiële romans die in benarde tijden het licht zagen en de auteurs tot dissi denten maakten. De dissidente leeslijst biedt een hernieuwde kennismaking met subversieve meesterwerken van midden vorige eeuw tot de meest recente Iraanse gevangenisliteratuur.

Met bijdragen van onder anderen:

Marja Pruis

Rasit Elibol

Joost de Vries

Sana Valiulina

Lotfi El Hamidi

Munganyende Hélène Christelle

Charlotte Remarque

Marian Donner Thalia Ostendorf

Michel Krielaars Daan Bronkhorst

Xandra Schutte (1963) is sinds 2008 hoofdredacteur van De Groene Amsterdammer.

Met essays over onder meer: Sneeuw van Orhan Pamuk Mefisto van Klaus Mann De grap van Milan Kundera Nadenken over Christa T. van Christa Wolf Naziliteratuur in de Amerika’s van Roberto Bolaño De wereld van gisteren van Stefan Zweig De meester en Margarita van Michail Boelgakov 1000 jaar vreugde en verdriet van Ai Weiwei Alleen de bergen zijn mijn vrienden van Behrouz Boochani

© Roger Cremer

EEN HERZIENE EDITIE VAN EEN MODERNE KLASSIEKER OVER DIGITALE VEILIGHEID

Daniël Verlaan (1989) is een van de belangrijkste techjournalisten van het moment. Hij werkt voor RTL Nieuws en ontving de Loep, de prijs voor de beste onderzoeksjournalistiek, en de Tegel, de belangrijk ste journalistieke prijs van Nederland. Hij presenteert nu ook de podcast en Videoland-documentairereeks onder de naam Ik weet je wachtwoord.

In het najaar van 2020 verscheen Ik weet je wachtwoord, dat mensen minder naïef wilde maken over de gevaren van het internet. Nu, 50.000 exemplaren later, is het tijd voor een herziene edi tie. Met nieuwe scoops van Daniël Verlaan - van zijn journalistieke ontdekking van het GGD-lek, het hacken van de Erasmusbrug tot het inbreken in een top secret online Europees Defensieoverleg. Maar ook hoe ransomware in een paar jaar tijd is uitgegroeid tot een bedreiging voor onze nationale veiligheid, de cyberoorlog tussen Rusland en Oekraïne en het verhaal van een jong meisje dat met phishing tonnen steelt van nietsvermoedende slachtoffers.

‘EEN STILISTISCH MEESTERWERK.’

Verbeke

‘Een prikkelende en lucide roman waarin Petry wijst op de chaos van het leven en de domme dingen die we doen. Niets is wat het lijkt in dit boek waarin de liaisons dangereuses zich aan elkaar rijgen.’

‘Petry schrijft over personages die misschien wel ergerniswekkend gedrag vertonen, maar van begin tot eind boeiend zijn door hoe er over hen wordt verteld – geheimzinnig, behoedzaam, en inderdaad literair.’ NRC HANDELSBLAD

Yves Petry (1967) is een van de belangrijkste schrijvers van Vlaanderen. Hij won onder meer de Libris Litera tuur Prijs, de BNG Nieuwe Literatuurprijs, de Inktaap en de Tzumprijs voor beste literaire zin van het jaar. Zijn nieuwste roman verscheen in het najaar van 2022 bij Das Mag: Overal zit mens – een moordfantasie

In 2015 verscheen Liefde bij wijze van spreken, de eerste roman die Yves Petry schreef na zijn Libris Literatuur Prijs-winnende De maagd Marino. Een ‘echt Petry-boek’, schreef de Volks krant. Of zoals Annelies Verbeke het zegt: ‘Een stilistisch meesterwerk over een succesvolle auteur die in een driehoeksverhouding met een broer en zus verzeild raakt.’

Met de mooiste zin uit 2015, aldus Tzum: ‘Ze ging naar bed met jongens op de manier waarop ze vroeger boeken las: omdat ze het gevoel had dat het van haar werd verwacht, niet omdat ze er zelf veel bijzonders van verwachtte.’

© Johan Jacobs

Lize Spit en Raoul de Jong zijn de auteurs voor de Boekenweek van 2023. Spit schrijft het Boekenweekgeschenk, De Jong het essay. Het thema voor de week, die van 11 maart tot en met 19 maart duurt, is Ik ben alles

‘Een thema dat ertoe doet, omdat in tijden van polarisatie boeken voor verbinding kunnen zorgen’, schrijft Eveline Aendekerk, directeur van de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek (CPNB), de organisator van de Boekenweek, in een persbericht. ‘Verzonken in een boek is je identiteit even grenzeloos als je inlevingsvermogen.’ Met Spit (34) en De Jong (38) kiest de CPNB voor een relatief jong duo: nooit eerder werden twee dertigers uitverkoren.

De Vlaamse Lize Spit is na Arnon Grunberg, die 27 was toen hij in 1998 De heilige Antonio schreef, de jongste schrijver van het Boekenweekgeschenk. In 2016 debuteerde zij met de bestseller Het smelt, waarvan in Nederland en België meer dan 200 duizend exemplaren zijn verkocht. Eind 2020 volgde haar tweede roman, Ik ben er niet Raoul de Jong is columnist voor NRC en publiceerde zes boeken. Zijn in 2020 verschenen roman Jaguarman, een autobiografische zoektocht naar zijn Surinaamse vader en voorvader, werd genomineerd voor de Libris Literatuurprijs, de European Union Prize for Literature en de Boekenbon Literatuurprijs.

Toen De Jong gevraagd werd voor het essay, moest hij huilen, vertelt hij in het restaurant van Straat, een streetartmuseum in AmsterdamNoord. De afgelopen jaren kostte het hem moeite om Nederlanders die geen Surinaamse roots hadden, of niet naar dat land met vakantie gingen, voor Jaguarman te interesseren. ‘Om dan aan te tonen dat we niet zo

Eerdere Boekenauteurs

BOEKEN

Raoul de Jong en Lize Spit zijn de auteurs voor de Boekenweek 2023

van het geschenk én het essay.

maandag heeft afgerond maar waarover hij van de CPNB nog niet alles mag vertellen, is hij met een tas vol boeken van Surinaamse, abolitionistische schrijvers uit de jaren dertig op een catamaran gaan varen door Caribisch gebied. ‘In het essay beschrijf ik mijn avonturen en de verhalen van die auteurs. Ik wil over schrijvers vertellen die mensen niet kennen.’

Voor het Boekenweekgeschenk, een novelle, is Lize Spit teruggekeerd naar de tijdgeest van Het smelt. ‘Ik heb ongelooflijk veel zin om de lezer mee terug te nemen naar de jaren negentig. Ik ben opgegroeid met de laatste generatie zonder schermen; internet en telefoon kreeg ik op mijn 16de. De details ervan zijn zo diep gegraveerd op mijn plaat.’

Ze schrijft over een eenzame jongen die opgroeit in een dorp. ‘Het gaat veel over vriendschappen’, zegt Spit, ‘omdat die een groot deel van je identiteit bepalen. Aan wie spiegel je je? Met wie heb je een klik? Door wie word je afgewezen? De eerste deuken in je identiteit loop je dan op.’

Het Boekenweekgeschenk is een Nederlands fenomeen, maar Spit heeft haar idioom niet opgegeven. ‘Veel Nederlanders houden van Vlaamse woordjes. Alleen woorden die hier echt onbekend zijn, heb ik veranderd.’ Zoals? ‘Een remorque is een aanhangwagen geworden.’

veel van elkaar verschillen, vertelde ik bijvoorbeeld eerst dat Jan Wolkers me heeft geïnspireerd. Vervolgens probeerde ik over Anton de Kom (antikoloniale schrijver, red.) te beginnen.’

Hoewel Jaguarman voor belangrijke literaire prijzen is genomineerd, lag het boek in sommige winkels niet bij de afdeling ‘literatuur’, maar bij ‘Suriname’ of ‘slavernij’, vertelt hij. ‘Ik

huilde omdat ik het zo prachtig vond dat het Boekenweekessay nooit op een apart plankje wordt gelegd. Iedereen weet dat het voor iedereen is.’

Voor zijn essay, dat hij afgelopen

Tijdens de Boekenweek zal Spit met De Jong door Nederland trekken voor optredens in boekhandels en bibliotheken. Een rijbewijs heeft ze niet. ‘Het is mijn handelsmerk geworden om met mijn plooifiets – jullie zeggen vouwfiets – in de trein te stappen.’ Tijdens de Boekenweek hoeft dat niet, dan krijgt ze de beschikking over een chauffeur. ‘Om een week in zo’n geoliede machine terecht te komen, is leuk.’

Beukers

Gijs

Nooit eerder werden twee dertigers uitverkoren als schrijver