1 minute read
Mijn mooiste plek
In ‘mijn mooiste plek’ bespreekt een medewerker, cliënt of Vriend van De Hoop een locatie waar zij helemaal zichzelf kunnen zijn.
Advertisement
De mooiste plek van relatie- en gezinstherapeut Marianne (43) is de zithoek in haar spreekkamer in Amersfoort. “Hier wordt gelachen en gehuild. Je mag boos zijn en het niet zien zitten. De mooiste gesprekken vinden plaats in mijn zithoek, maar ik word hier ook geconfronteerd met mezelf.”
“Een kind staat niet alleen op zichzelf. Het wordt niet geboren met gedachtes als ‘niemand houdt van mij’ en ‘ik ben waardeloos’. Als systeemtherapeut kijk ik niet alleen naar het kind, maar naar de omgeving,” vertelt Marianne. “De Duplo-poppetjes op tafel helpen om uit te beelden hoe gezinsleden zich tot elkaar verhouden. Regelmatig staan de ouders en het kind tegenover elkaar. Je ziet een onverschillige, rebelse jongen met een grote mond. Zijn ouders raken steeds gefrustreerder. In de zitkamer vraag ik: ‘Wat gebeurt er binnenin je?’ Uiteindelijk durft hij kwetsbaar te zijn en zegt tegen zijn ouders: ‘Het voelt alsof jullie mij niet mogen.’ De ouders luisteren en leren op gevoelsniveau te reageren: ‘Wat rot dat je je zo voelt, dat was niet onze bedoeling. Hoe kunnen we je helpen?’ De jongen voelt zich gezien en zo herstelt het contact stap voor stap.”
Soms komt Marianne zichzelf tegen. “Ik kan me klein voelen ten opzichte van de nood waar jongeren en ouders mee worstelen. Op zo’n moment ben ik extra dankbaar voor mijn collega’s. In mijn zithoek praten we over onze moeiten en onzekerheid. Ik geloof dat er altijd hoop is op verbetering, hoe moeilijk de situatie ook is. Gelukkig hoef ik het niet alleen te doen!”
“In mijn zithoek krijg ik vaak een inkijkje in iemands hart. Pas vertelde een tiener: ‘Het voelt alsof ik een perfect meisje moet zijn. Dat is zo zwaar.’ Ze schoot vol tranen. Haar vader knuffelde haar en leefde mee. Wat een mooi moment. Ze durfden beiden kwetsbaar en open te zijn. Daar word ik ontzettend blij van.”
