De Linkse Socialist 339, november 2014 by De Linkse Socialist

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 339 

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

November 2014

strijd  solidariteit  socialisme

door

Jarmo (Antwerpen)

e federale regering is gevormd en tot een akkoord gekomen. Het is een openlijke oorlogsverklaring aan alle werkenden, werklozen, uitkeringsgerechtigden, studenten, ... in ons land. Michel I zal de geschiedenis ingaan als de regering die een totale aanval op alle fronten tegen de Belgische bevolking inzette. Aan de arbeidersbeweging om voor een gepast antwoord te zorgen door de regering weg te staken. Dat de federale regering er één van de patroons zou worden, en niet van de werkende bevolking, was al op voorhand duidelijk. Daarin zou ze niet fundamenteel van de vorige regeringen verschillen. Maar de diepte en het tempo van de aanvallen kunnen bij velen toch nog als een verrassing aankomen.

Hoe maken we van het actieplan een succes? P2

De woede die momenteel in de samenleving heerst, moet omgezet worden in een kracht die de politiek van en voor de rijken effectief kan bestrijden. De aanvallen van deze regering zijn van een ongeziene strengheid en bevinden zich op alle niveaus: verhoging van de inschrijvingsgelden in het hoger onderwijs, harder werken voor minder loon, optrekken van de pensioenleeftijd naar 67, optrekken van de bijdrage aan de zorgverzekering, gemeenschapsdienst voor werklozen, ... Alle horrorverhalen uit landen die eerder al door een extreem besparingsbeleid werden getroffen, worden tegelijkertijd op ons afgevuurd. Het oplopend actieplan van de vakbonden, met na de betoging van 6 november provinciale stakingen en een algemene staking op 15 december, is een goede eerste stap. Het kan een begin zijn voor een hete winter, lente en zomer zoals we die al lang niet meer gezien hebben.

De aanvallen bijschaven, is geen optie. De regering geeft ook aan daar niet bereid toe te zijn. Toch niet om de aanvallen op de gewone werkenden en uitkeringstrekkers bij te stellen. De enige maatregel die de werkgevers echt pijn deed (de betaling van een tweede maand gewaarborgd loon bij arbeidsongeschiktheid) werd bij de minste bedenking van werkgeverszijde met een jaar uitgesteld. Op zoveel inschikkelijkheid kunnen wij niet rekenen. We zullen ervoor moeten gaan om de regering weg te krijgen. Dat is een eerste noodzakelijke en dringende stap om onze levensstandaard te verdedigen. Daar ophouden zal echter niet volstaan. Hoewel Bart De Wever vrolijk in de media verkondigde dat hij hoopt de socialisten nooit meer in een regering terug te zien, hoeft hij op ideologisch vlak van de gevestigde sociaaldemocratische partijen niets te vrezen. Wouter Beke (CD&V) stelde dat het regeerakkoord ook met de socialisten

Dossier: Belgische Thatchers in actie... P 7-10

kon gesloten worden. Di Rupo (PS) verklaarde dat 70% van de asociale maatregelen in dit akkoord voortbouwen op het beleid van de vorige regering. Michel I inruilen voor Di Rupo II zou geen stap vooruit betekenen. De aanvallen op de arbeidersklasse zouden - eventueel aan een gewijzigd tempo - gewoon doorgaan en de maatregelen die nu genomen worden, zouden niet teruggedraaid worden. Dat de actiebereidheid onder grote delen van de werkende bevolking groot is, werd de afgelopen weken duidelijk aangetoond. Bij het spoor, maar ook bij de politie, waren er al acties voor de betoging van 6 november. Het enthousiasme voor het actieplan van de vakbonden is groot. Als dit omgezet wordt in een efficiënte organisatie van de strijd, dan zit de rechtse regering met een probleem. De wanhopige campagne van politici, beroepsklagers zoals Van Eetvelt (Unizo) en hun media, zullen steeds minder aansluiting

vinden bij brede lagen van de bevolking die hard getroffen worden door de aanvallen. De regering Michel I weg krijgen, zal niet volstaan. Het hele besparingsbeleid moet van tafel. Onze strijd moet vandaag beginnen en leiden tot de val van de regering. De ervaringen die we daardoor opdoen, moeten onmiddellijk gebruikt worden om verder te gaan en het pad te effenen voor een effectieve tegenmacht van de arbeidersklasse. Het anti-werknemerbeleid moet uiteindelijk vervangen worden door een arbeidersregering. LSP zal er alles aan doen om mee te mobiliseren en organiseren om van de stakingsdagen deze herfst een succes te maken. We roepen eveneens op om vandaag al verder te kijken naar welke methoden geschikt zijn om deze regering effectief te doen vallen en onze strijd voor een socialistisch alternatief verder te zetten!

Ierland: Paul Murphy in parlement verkozen P 11

thema Binnenland

Linkse Socialist

Hoe maken we van het actieplan een succes? door

Ben (Charleroi)

ngetwijfeld heb je er al van gehoord. De vakbondsleidingen hebben een actieplan aangekondigd met een nationale betoging op 6 november, gevolgd door provinciale stakingen op 24 november (in Antwerpen, Limburg, Luik en Luxemburg), 1 december (Oost- en WestVlaanderen, Henegouwen en Namen) en 8 december (Brussel, Vlaams- en Waals-Brabant) en een nationale algemene staking op 15 december. Als dit niet volstaat om het besparingsbeleid te stoppen, zouden er vanaf 5 januari nieuwe stakingsacties volgen.

Het is lang geleden dat een dergelijk belangen hebben. Dat kan door aan te stevig actieplan naar voor werd ge- geven wie verantwoordelijk is voor het bracht. De omvang van de aanvallen besparingsbeleid. Die verantwoordelijdoor de regering van de rijken vereist ken willen we het niet alleen lastig maeen gepast antwoord. Velen beseffen ken, we willen doorheen de confrontadat en het actieplan van de vakbonden tie de krachtsverhoudingen veranderen. kan dan ook op enthousiasme rekenen. We moeten het establishment ontwaEnkel een massabeweging kan de aan- penen door ons sterkste antwoord in te vallen stoppen en kan ons toelaten om zetten, ons aantal. een alternatief op het besparingsbeleid Daartoe moeten we ons massaal orgauit te bouwen. niseren. De bewuste minderheid speelt een belangrijke rol in het ontmaskeren Eenheid onder alle van onrechtvaardigheid. Dat kan soms een moeilijke taak lijken die weinig opcollega’s, vrienden, … levert. Na decennia van nederlagen en opbouwen! neoliberale propaganda, is het begrijpeHet doel van de acties is niet om cha- lijk dat het vertrouwen in een strijd die os te creëren. We willen een massa- tot een overwinning op werkgevers en beweging uitbouwen waarmee we de regering leidt niet groot is. De meest beregering en het besparingsbeleid weg wuste militanten moeten het voorbeeld krijgen, maar tegelijk willen we ook geven, strijdbare initiatieven nemen, bouwen aan een alternatief op dat be- collega’s betrekken en het vertrouwen leid. We moeten het debat polariseren in strijd herstellen. en duidelijk maken dat werkgevers en Er is een breed gedragen ongenoewerkenden geen gemeenschappelijke gen, we moeten aantonen dat deze frustraties het resultaat zijn van het besparingsbeleid en van het systeem zelf. We wijzen er vaak op dat alternatieven mogelijk zijn, doorheen massale strijd kunnen die alternatieven concreter worden.

Staken voor maximale dienstverlening

ij elke staking duikt het idee van een minimale dienstverlening terug op. De regering wil dit nu ook effectief opleggen bij het openbaar vervoer en de gevangenissen. Laat er geen onduidelijkheid over bestaan, minimale dienstverlening verdedigen betekent het stakingsrecht aanvallen. Een minimale dienstverlening verzwakt de werkenden in hun strijd.

Het besparingsbeleid zorgt er overigens voor dat er in veel sectoren sowieso een wel erg minimale dienstverlening is. Denk maar aan de ziekenhuizen met overwerkt en onderbemand personeel, de overbevolkte klassen op school, de steeds minder onderhouden treinen, … Als er in die sectoren actie wordt gevoerd, is het

om op te komen voor een maximale dienstverlening met meer publieke middelen, betere arbeidsvoorwaarden, … Wie twee uur op de spoed moet wachten om behandeld te worden, of een pendelaar die door gebrekkig onderhoud aan het materieel vertraging oploopt op een vuile trein omdat de NMBS bespaart op de uitbestede schoonmaakploegen, kan daarvan meespreken. Als het spoorpersoneel in actie gaat, is het ook uit protest tegen de redenen waarom er de rest van het jaar vertragingen optreden (te korte keertijden, besparingen op materieel en onderhoud, …). Uiteraard moet er in die bedrijven waar er een veiligheidsrisico is in een minimale aanwezigheid voorzien worden. Maar dit dient te gebeuren door het stakerscomité zelf dat ervoor zorgt dat er geen problemen zijn. Het maakt deel uit van de organisatie van de staking.

Hoe de betogingen en stakingen voorbereiden?

De data van het actieplan zijn bekend, mogelijk zullen er nog andere bijkomen. Er wordt begonnen met een informatieen mobilisatiecampagne. Het verdelen van pamfletten op de werkvloer en op straat, discussies met vrienden en buren, discussie op sociale netwerken, … Dat is allemaal nuttig. We kunnen immers niet rekenen op de gevestigde media om ons correct te informeren. Die gevestigde media zitten in het keurslijf van het besparingsbeleid. De enige manier om onze standpunten te verdedigen, is door het zelf te doen. Het volstaat niet dat enkele bewuste militanten met jarenlange ervaring weten waarover het gaat. We hebben iedereen nodig en moeten ervoor zorgen dat onze argumenten aangescherpt worden doorheen collectieve discussie. Het bespreken van de aanvallen, het actieplan en onze antwoorden op het besparingsbeleid kan het beste gebeuren op personeelsvergaderingen waarop iedereen het woord kan nemen. Door alles collectief te bespreken, is het engagement van de betrokkenen ook groter. We moeten dat actieplan met alle strijdbare militanten zoveel als het kan bediscussiëren en ter stemming voorleggen op algemene personeelsvergaderingen.

Wie gestemd heeft over een actieplan zal de legitimiteit van de actie, zelfs als hij/zij tegengestemd heeft, beter respecteren. Wie de stemming verliest, kan nog altijd gebruik maken van het individueel recht op staking, maar dan zonder de meerderheid te belemmeren aan het werk te gaan. Dat zal ons beter in staat stellen nadien de staking te evalueren en de collega’s bij een volgende gelegenheid wel te motiveren. Op de personeelsvergaderingen moeten we ook bediscussiëren hoe we het actieplan concretiseren en welke rol iedereen daarin kan spelen. Om de mobilisatie gemakkelijker te maken en om de verdeeldheid tussen de verschillende vakbonden te overstijgen, maar ook om wie nog niet bij de vakbond is te betrekken, kan zo’n personeelsvergadering een stakerscomité verkiezen. In de meeste gevallen zal het gaan om de delegees van het gemeenschappelijk vakbondsfront, al dan niet aangevuld met enkele dynamische collega’s. Dat laat toe om iedereen die een actieve rol in de praktische organisatie wil spelen te betrekken.

Als we staken en dus een groot deel van ons loon die dag inleveren, is het om tegen het besparingsbeleid in te gaan en uiteraard niet om onze kerstinkopen te doen. De stakerspost organiseren

Een massale aanwezigheid op een stakerspost bekomen we niet zomaar door het te vragen. Het is een traditie die moet opgebouwd worden en die een concrete voorbereiding van elke stakerspost vereist. We kunnen niet een hele dag in de kou rechtstaan zonder iets te doen, en al helemaal niet als het regent. Een tent voorzien om te schuilen, wat hout om een vuurtje te stoken om op te warmen, een hapje eten, het zijn zaken die bijdragen aan het succes van een stakerspost. Het organiseren van activiteiten is dat eveneens, er kunnen discussies gepland worden of er kunnen solidariteitsdelegaties gevormd worden om bij de collega’s van andere stakersposten in de buurt langs te gaan. En waarom geen stakerspost afsluiten Voor massale met een algemene vergadering waar een evaluatie van de staking wordt gestakersposten zodat daan om te zien hoe het de volgende discussie onder collega’s keer beter kan georganiseerd worden. mogelijk is! Waarom zoiets overigens niet doen Staken is niet iets wat we overlaten met verschillende stakersposten van aan een paar delegees die voor de poort een industriezone of van naburige bestaan terwijl de rest thuis zit. De sta- drijven samen? kerspost heeft niet alleen als doel om het bedrijf af te sluiten, het is vooral ook een instrument om het vertrouwen 6 november: nationale van de werkenden in hun eigen kracht betoging om 11u aan op te bouwen. Deelnemen aan een staBrussel Noord kerspost is een kans om te discussiëren met collega’s en dit buiten de dagdagelijkse druk op de werkvloer. Het laat toe 24 november: provinciale om de solidariteit uit te bouwen, elkaar staking in Antwerpen, wat beter te leren kennen en om discusLimburg, Henegouwen sies te voeren waarvoor er op het werk vaak geen tijd is. Een goede stakerspost stimuleert discussie over de strategie, 1 december: provinciale doelstellingen, alternatieven, … Vaak staking in Oost- en Westmaakt een stakerspost duidelijk dat de Vlaanderen, Namen, Luik belangen van werkgevers en werkneen Luxemburg mers niet overeenstemmen, maar ook dat het de werknemers zijn die echt noodzakelijk zijn om een bedrijf te la8 december: provinciale ten draaien. staking in Brussel, Hoe groter de deelname aan de staVlaams- en Waalskerspost, hoe gemakkelijker het is om Brabant twijfelende collega’s over de brug te trekken of toch minstens om de discussie met hen aan te gaan. Sommigen 15 december: nationale zullen misschien proberen om toch aan algemene staking de slag te gaan, maar door de massale aanwezigheid van collega’s op de stakerspost beslissen om dat niet te doen.

Zijn we te radicaal? Het patronaat en de gevestigde media neden halen. Dat leidt tot sociale ram- de helft van de wereldbevolking is een zullen zeggen dat we radicaal zijn, in pen. Een systeem dat toelaat dat een rot systeem dat dringend weg moet. De de plaats van de regering willen treden, kleine kliek van grote aandeelhouders werkenden moeten de zaken in eigen gewelddadig optreden, … Het geweld en andere bankiers zich steeds verder handen nemen zodat ze zelf kunnen komt van de regering en het patronaat, verrijkt op onze kap, kunnen we niet beslissen wat er gebeurt met de rijkzij willen met hun besparingen onze ar- aanvaarden. Een systeem waarin de 85 dom die zij produceren. beids- en levensvoorwaarden naar be- rijksten ter wereld evenveel bezitten als

ons onze standpunt mening

www.socialisme.be November 2014

EDITO

E ric B yl U i tvoer end B u r eau LSP

door lid

Syndicale meeting van 23 september. Foto: MediActivista

Behalve een actieplan heeft de arbeidersbeweging ook een eigen alternatief nodig

“G

een Thatcher in België” lanceerde LSP toen de regeringsvorming nog volop aan de gang was. We waarschuwden voor het soort regering dat ons te wachten stond. Intussen is die er. Als ze haar zin krijgt, wordt de arbeidersbeweging gebroken en ligt de weg open voor 19de eeuwse lonen, uitkeringen en arbeidscondities. De vakbonden reageren met een indrukwekkend actieplan. Om enkele toegevingen af te dwingen? Om Di Rupo terug te halen? Dat zou pas een afknapper zijn. Michel en heel het besparingsbeleid moeten weg. Maar dat vereist wel een eigen alternatief van de arbeidersbeweging.

De patronale media en de politici hebben dat ook door. “Waarom horen we van al wie luidkeels protesteert geen realistisch alternatief voor de besparingen en de andere regeringsmaatregelen dat geen jobs vernietigt?”, vraagt De Tijd zich af. Er is geen alternatief repeteert De Wever. Zo belanden we terug bij Thatcher en haar letterwoord ‘TINA’: ‘there is no alternative’. Uiteraard is dat hypocriet. Zelfs de OESO en het IMF waarschuwen dat een te strak begrotingsbeleid de economie kan wurgen. Volgens De Wever hangt jobcreatie af van de economische groei en dus zeker niet van hem en het beleid dat hij voorstaat. Ook Beke en Dewael willen geen jobcreatie garanderen. “We leven in een markteconomie, niet in een planeconomie”, benadrukken ze. Daarmee geven ze impliciet aan dat een planeconomie wel jobcreatie kan garanderen. LSP is het daarmee eens, op voorwaarde dat die planeconomie democratisch functioneert. Dan zouden we de maatschappelijke rijkdom kunnen uitbreiden door te investeren in onderwijs in plaats van erop te besparen. We zouden de wetenschappelijke en technische kennis vrij ter beschikking kunnen stellen in plaats van ze af te schermen voor concurrenten op de markt. We zouden de be-

schikbare arbeid kunnen verdelen door een algemene arbeidsduurverkorting en de lonen en uitkeringen kunnen optrekken door de winst niet af te romen en te versassen naar belastingparadijzen. Dat is toch vanzelfsprekend? Maar het vereist een regering die even hard de belangen van de werknemers verdedigt als de huidige regeringen die van de werkgevers. Enkel een arbeidersregering kan dat. Intussen produceren we voor de markt, en daar geldt een andere logica: de winst van de individuele kapitalist, ongeacht of dat nu onder de vorm van dividenden, rente of meerwaarde is. En dan hebben de De Wevers van deze wereld een punt: als we gratis werkten en als gemeenschap de nodige fiscale geschenken aanboden, dan zouden de patroons niet dreigen met delocalisatie. Veel arbeiders weten dat ook wel en aangezien de sociaaldemocratie en de groenen de markt niet in vraag stellen, maar integendeel napraten dat de loonkost “overdreven” is, komt hun alternatief ongeloofwaardig over. Dat Di Rupo beweert dat 70% van de maatregelen van Michel al onder zijn regering in de steigers gezet werden, bevestigt dat. Het cactusplan van de PVDA is veel ambitieuzer inzake investeringen in publieke woningen, openbaar vervoer, onderwijs, pensioenen en gezondheidszorg.

Het pleit niet voor lagere loonkosten, maar wel degelijk voor het optrekken van lonen en uitkeringen. De PVDA wil dat betalen met rijkentaksen, efficiëntiewinsten, aanbestedingen in de farmaceutische sector en de medische apparatuur, de jacht op de fiscale fraude etc. In de financiële sector pleit het voor een bankentaks en een publieke bank naast een private sector. De belangrijkste investering van het cactusplan is de versnelde terugbetaling van de openbare schuld, wellicht in de hoop budgettaire ruimte te creëeren. De PVDA maakt een rekening die op papier klopt. Twintig jaar geleden vond ze dat niet nodig. Ze scandeerde toen “doe de rijken de crisis betalen” en “haal het geld waar het zit, bij de banken, bij de holdings”. Goede slogans, maar ook toen luidde de vraag: wat als de kapitalisten gaan lopen? Waarom niet de nationalisatie onder controle van werknemers en gemeenschap van de sleutelsectoren van de economie en van alle bedrijven die dreigen met delocalisatie? Een arbeidersregering die echt een geloofwaardig alternatief wil bieden, zal die vraag niet uit de weg kunnen gaan. Ze zal minstens even doortastend moeten zijn in het belang van de arbeiders als de huidige regering is in het belang van de kapitaalgroepen.

Aanvallen treffen iedereen, eengemaakte strijd nodig om regering te doen vallen!

“

Het is nu dat we moeten gaan, later is het te laat!” Dit waren de woorden van een van de scholieren op de druk bijgewoonde algemene vergadering na de scholierenstaking in Gent op 22 oktober.

Hij argumenteerde ook nog dat de scholieren en studenten hun acties vanaf nu moeten linken aan het nationale actieplan van de vakbonden. Hij zei het er niet bij, maar de onderliggende toon was duidelijk dat we in een eengemaakt front van arbeiders en studenten, duizend keer door Els Deschoemacker sterker staan om te slagen in onze missie. Idem op de massaal bijgewoonde syndicale vergaderingen ter voorbereiding van de stakingsacties. “Alle vakbonden samen in één front tegen deze regering”, was de samenvatting van Rudy De Leeuw in Antwerpen. “We worden immers allemaal geraakt, van onze geboorte tot in onze kist”. Hieruit spreekt het gevoel van dringendheid om in actie te gaan, maar ook een begrip van het sterke anti-werknemerskarakter van deze regering en de mogelijkheden die het nationale vakbondsactieplan biedt om deze regering naar huis te sturen. De scholieren in Gent stonden al op straat tegen de besparingen op hun onderwijs nog voor de regering gevormd werd. Idem dito wat betreft de politie. De culturele sector organiseerde zich o.a. in Hart boven Hard tegen het grote subsidieverlies en de afgelopen weken was het gevoel van dringendheid bij sommige treinbestuurders zo groot dat ze besloten niet te wachten op het nationale actieplan om over te gaan tot de eerste spooracties. Het toont het enorme onbegrip van onderuit voor de besparingsdrift van een regering die alles haalt bij de gewone werkende mens en de kapitaalbezitters in dit land buiten schot laat. Ook de bereidheid om zich deze keer niet te laten doen valt op. Meeting van ABVV-Antwerpen op 22 oktober om het actieplan voor te bereiMen moet al teruggaan tot de jaren den. Foto: MediActivista 1980 om een dergelijke stemming terug te vinden. Het zal niet de eerste al-

gemene staking zijn die we meemaken ren tot het einde van de rit. Eenheid tussindsdien. We hebben een van de groot- sen scholieren, studenten en personeel ste algemene stakingen ooit gehad tegen kan en moet georganiseerd worden op het Globaal Plan in ‘93. Twee algemene school door algemene vergaderingen om stakingen tegen het Generatiepact in het actieplan tot in de puntjes uit te dis2005, en nogmaals één in 2012 tegen cussiëren en uit te voeren. Idem dito op Di Rupo I. Geen enkele van deze sta- elke werkvloer. Algemene personeelskingen was voor niets. Ze sleepten al- vergaderingen moeten georganiseerd lemaal enigszins verzachtende maatre- worden, waarbij eenheid gezocht wordt gelen in de wacht en konden in die zin tussen de arbeiders en bedienden, over erger voorkomen. Maar tot het stoppen de kleur van de vakbond heen. Maar van de maatregelen, laat staan de val ook algemene vergaderingen op lokaal van de toenmalige regeringen, leidden niveau in een stad, met vertegenwoordize niet. Het ultieme argument van de gers van de actiecomités in de scholen, vakbondstop om de politieke staking te bedrijven en openbare diensten, zouden vermijden, en de beweging uiteindelijk kunnen helpen om eenheid te smeden. van bovenaf stil te leggen, was dat elke Deze regering zal systematisch pogen mogelijke alternatieve regering alleen om de eenheid te breken door toegevinmaar erger of meer rechts kon zijn dat gen te doen naar specifieke groepen. De wat ze toen hadden. Nu gaat dit argu- Vlaamse media fulmineren nu al tegen ment niet op! We hebde Waalse machinisben de meest rechtse Deze krachtmeting ten die voorop lopen regering sinds de jaren in de strijd, met als kan gewonnen ’80 en zullen dit ook enige doel deze actieworden, deze voelen. Het anti-werkvoerders voor te stelregering kan nemerskarakter van len als loslopend wild. deze regeringen wordt vallen. Maar er zal Pogingen om te verdezeer goed aangevoeld bewust gewaakt en len moeten zo bewust en ook de vakbondsleimogelijk bestreden gestreefd moeten ding zet deze keer de worden in de propaworden naar een deur wagenwijd open ganda, acties en eisen. voor een dynamiek die zo groot mogelijke Solidariteitsbezoeken gaat voor een ernstige van Antwerpse syneenheid en krachtmeting tussen solidariteit in actie. dicalisten aan syndide vakbonden en de cale meetings en acregering. ties in het Luikse en Deze krachtmeting kan gewonnen wor- omgekeerd kunnen helpen om een derden, deze regering kan vallen. Maar er gelijk bewustzijn te versterken. zal bewust gewaakt en gestreefd moeten Deze regering kan vallen, maar vastworden naar een zo groot mogelijke een- beradenheid en eenheid tussen de hele heid en solidariteit in actie. Deze eenheid Belgische arbeidersklasse, jong of oud, zal instinctief wel worden aangevoeld Frans- of Nederlandstalig, autochtoon maar zal ook onder druk komen te staan. of allochtoon, tegen deze anti-werkneEnkel de bewuste organisatie ervan zal mersregering zal een belangrijke voorin staat zijn ze op te bouwen en te bewa- waarde zijn.

Sociaal

Solidariteit met het personeel van Delhaize

Linkse Socialist

Opschorting van de plannen van de directie: voor het behoud van iedere job, handen af van de lonen Voor betere arbeidsvoorwaarden en de uitbouw van syndicale delegaties in de franchisewinkels! Harmonisatie naar boven van de arbeidsvoorwaarden en lonen in de hele sector!

Staking bij de vestiging van Delhaize aan de Watersportbaan in Gent. Foto: Michael solidariteitspamflet van

LSP-Elsene

este buurtbewoners, jullie hebben de afgelopen maanden ongetwijfeld al gehoord van het sociale conflict bij Delhaize. Dat conflict begon op 11 juni toen de directie van het bedrijf aankondigde dat het 14 winkels wil sluiten, 2.500 personeelsleden wil afdanken en de arbeids- en loonvoorwaarden van de andere werkenden drastisch naar beneden wil herzien.

De distributiesector staat er al enige tijd voor bekend dat ze de lonen naar beneden trekt. Denk maar aan de herstructurering bij Carrefour in 2010. Toen werden 21 winkels gesloten en 1.672 jobs geschrapt, waarna die winkels terug open gingen onder een ander paritair comité met slechtere voorwaarden voor het personeel. Bij Delhaize zijn slechts 138 van de 852 winkels in eigen beheer, de anderen zijn franchises met een zelfstandige uitbater. Delhaize is een winstgevend bedrijf, in 2013 kende het de grootste omzet uit zijn geschiedenis en werd 160 miljoen euro aan dividenden uitbetaald aan de aandeelhouders. De managers die dat jaar vertrokken deden dat met een gouden parachute.

Maar de winsthonger is niet te stoppen, de aandeelhouders willen steeds meer, zelfs indien het enkel kan door het personeel nog verder onder druk te zetten. Dat mensen zeker in tijden van crisis meer op hun centen moeten letten en gemakkelijker naar goedkopere supermarkten gaan, wordt als excuus gebruikt om een sociaal bloedbad onder het personeel aan te richten. Het is met dezelfde logica dat gezegd wordt dat het personeel te duur is in plaats van het te hebben over de enorme dividenden voor een handvol aandeelhouders. Natuurlijk voelen de supermarkten de gevolgen van de crisis en de dalende koopkracht. Maar die impact is relatief, de winsten bleven stijgen. De neerwaartse druk op de lonen zal de koopkracht

geen goed doen. Door af te danken en de lonen van het overblijvende personeel aan te pakken, zal de directie van Delhaize daar zelf aan bijdragen. De strijd van het personeel bij Delhaize staat niet geïsoleerd. Het is het resultaat van de crisis. Er wordt algemeen geprobeerd om ons te laten opdraaien voor deze crisis, zelfs indien wij ze niet veroorzaakt hebben. Duizenden mensen verloren al hun werk sinds het begin van de crisis, honderdduizenden anderen moesten inleveren op hun lonen en arbeidsvoorwaarden. Als we winkel per winkel of bedrijf per bedrijf de strijd aangaan, zullen we niet winnen. Enkel solidariteit over de verschillende sectoren heen kan ons vooruit helpen. Het einde van de besparingstunnel is nog niet in zicht met de rechtse regering die er nog een zware schep bovenop wil doen. We moeten onze solidariteit betuigen en mee in verzet gaan. Dat kan op verschillende manieren: met raamaffiches, aanwezigheid op acties, betogingen en stakingen, mobilisatie voor deze acties. Allemaal samen, kunnen we onze stem laten horen!

Spontane acties bij het spoor verdienen begrip

e media waren er snel bij om de spontane acties van spoormannen in La Louvière, Charleroi en Luik eind oktober af te doen als onverantwoord. Dat ABVVNamen naar het hoofdkwartier van MR trok met wat verf, volstond om over geweld te spreken. De boodschap is duidelijk: syndicalisten die uiting geven aan hun woede zijn onverantwoorde geweldenaars.

De directie van de NMBS speelde er meteen op in door de stakers een symbolische boete van 12,5 euro (bovenop het loonverlies voor de stakersdag) op te leggen. Dat lijkt onschuldig en heel beperkt, maar het is een gevaarlijk precedent om een collectief conflict te individualiseren. Dat bedreigt het stakingsrecht. Toen ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw op de militantenbijeenkomst in Antwerpen op 22 oktober de aanwezigen om begrip vroeg voor de spontane acties van de Waalse spoormannen, werd dit met een sterk applaus beantwoord. Net als De Leeuw beseffen veel syndicalisten, inclusief de leden van LSP, immers maar al te goed dat de spontane acties van de spoormannen een begrijpelijke reactie zijn op een veel grotere schade die wordt aangericht door de regering. Die zal iedere gepensioneerde werknemer van het spoor maandelijks honderden euro’s kosten, iedere gebruiker tientallen euro’s en van iedere werknemer een ondraaglijke werkdruk vergen. Het is een

Het spoorpersoneel moest een trein met minister Galant (MR) stoppen om met haar te kunnen spreken... maatschappelijke en ecologische aanslag op heel de bevolking. Dat zouden vertegenwoordigers van vakbonden en linkse partijen moeten antwoorden op de vraag of ze die acties steunen in plaats van zich in allerlei bochten te wringen waardoor ze zich feitelijk distantiëren van de slachtoffers en de echte geweldenaars vrij spel geven. Het is logisch dat werknemers naar actiemiddelen zoeken om gehoord te worden. Het zijn enkel de werkgevers die maatregelen die hen pijn doen (zoals de uitbetaling van de tweede maand gewaarborgd loon bij arbeidsongeschiktheid) met een kritische opmerking in de gevestigde media van tafel krijgen. Naar de werknemers wordt niet geluisterd. Minister van Mobiliteit

Jacqueline Galant (MR) sprak pas met vertegenwoordigers van het personeel bij NMBS toen die een trein waarop Galant zat tot stilstand brachten. De propagandacampagne om stakingen af te doen als onverantwoord, gewelddadig, gijzelingsacties, ... zal de komende weken overuren draaien. Beroepsklagers als Karel Van Eetvelt (Unizo) zullen weer dagelijks op televisie en in de kranten verschijnen om het protest aan te klagen. We mogen ons daar niet aan laten vangen. Het enige wat gegijzeld wordt, is onze levensstandaard. De gijzelnemers zijn de rechtse regeringen en hun asociale beleid. Laat de patronale propaganda onze solidariteit niet breken of aantasten!

Strijd loont! De eerste massale stakingsactie in zowel de depots in Zellik en Ninove als in meer dan honderd vestigingen van Delhaize op 16, 17 en 18 oktober miste zijn effect niet. De actiebereidheid op de stakersposten was groot, door overal tegelijk actie te voeren werd de solidariteit versterkt. En het heeft de directie ook meer pijn gedaan. Tegen de achtergrond van een hete herfst beseft de directie van Delhaize dat er wel nog eens wat stakingsdagen kunnen volgen. De directie stelde dat het met een “aangepast voorstel” zal komen voor de arbeiders. Het geeft aan dat strijd kan lonen. In november en december zijn overlegmomenten gepland. Een brede solidariteitscampagne kan de basis leggen om niet alleen de maatregelen voor de arbeiders af te zwakken, maar het volledige besparingsplan van tafel te vegen.

Excuses...

ZO GEZEGD

N-VA-minister Jan Jambon stelde over de nazi-collaborateurs dat die daar “wel hun redenen voor hadden”. N-VA-parlementslid Koenraad De Groote sprak op een herdenking van de fascist Joris Van Severen en bood de aanwezigen als burgemeester van Dentergem zelfs een gratis glas aan. Voor 65-plussers die de bus nemen bestaat gratis niet, maar voor aanwezigen op een herdenking van Van Severen... Gevraagd naar het fascistisch karakter van Van Severen, antwoordde De Groote: “Je moet dat zien in de historische context van die tijd, dat is niet te vergelijken met vandaag.” En dat terwijl partijvoorzitter De Wever blijft herhalen dat zaken uit de vorige eeuw niet meer moeten opgerakeld worden. D e N -VA - exc u ses kunnen algemeen toegepast worden. Joy Donné, de man die met zijn Porsche Bart De Wever ging ophalen en in opspraak k wam omdat hij met twee verschillende nummerplaten rond reed en een parkeerboete op de grond gooide, werd beloond met de functie van kabinetschef van Jan Jambon. Mogelijk excuus voor Jambon om net Donné aan te stellen? “Ik had daar wel mijn redenen voor.” Dat Donné van een liberaal kabinet kwam? “Je moet dat zien in de historische context van die tijd.” Minister van Binnenlandse Zaken Jambon stond eind jaren 1980 aan de wieg van de Brasschaatse afdeling van het Vlaams Blok, zo maakte apache.be bekend en het nieuws werd bevestigd door een op dat vlak goed geplaatste bron als Dewinter. Mogelijk excuus voor Jambon? “Je moet dat zien in de historische context van die tijd, dat is niet te vergelijken met vandaag.” Wij zien de rechtse regering in de historische context van deze tijd en hebben allemaal wel een reden om er in verzet tegen te gaan. Notionele intrestaftrek

Dan hebben we toch meer sympathie voor de eerlijke uitspraken van Wilfried Verstraete, topman van kredietverzekeraar Euler Hermes. In De Tijd (21 oktober) verklaarde die patroon: “Ik ben een grote tegenstander van de notionele intrestaftrek. Natuurlijk hebben wij daar ook gebruik van gemaakt, maar hij heeft ons nog geen enkele job extra doen creëren. En als hij morgen wordt afgeschaft, zal ook niemand ontslagen worden. En die holdings die hier zitten, zoveel mensen werken daar nu ook weer niet. De extra inkomsten die je krijgt door de notionele intrestaftrek af te schaffen zou je perfect kunnen aanwenden om de schuld af te bouwen. Of om opnieuw te investeren in de economie.”

op de werkvloer

www.socialisme.be November 2014

Werkonderbrekingen in Franstalig onderwijs door leraars die lid of sympathisant van LSP zijn

e discussies over de begrotingen op federaal en regionaal vlak zorgen ervoor dat de bedreigingen voor het Franstalig onderwijs stilaan concreet worden. De federale regering komt met een indexsprong (waardoor een werkende over zijn hele loopbaan gemiddeld een jaarloon verliest) en daarbovenop nog een aanval op de pensioenen.

Zoals andere werkenden zullen de leraars daardoor twee jaar langer moeten werken om recht te hebben op een volledig pensioen. Volgens het regeerakkoord zal dit pensioen berekend worden op basis van het loon van zoveel mogelijk jaren en niet van de laatste 10 jaar zoals momenteel het geval is. Dit kan de pensioenen drastisch naar beneden trekken. De leraars zullen overigens hun studiejaren niet langer in rekening mogen brengen voor hun loopbaan. Hierdoor komen er nog eens drie tot vijf jaar loopbaan bij vooraleer er recht op een pensioen ontstaat.

werkingsmiddelen van de scholen be- onder de vakbonden, lopen de cadeaus vriezen en de omkadering op alle ni- op tot 14 miljard euro per jaar, waarDaarnaast zijn er ook maatregelen veaus beperken. Dat leidt onvermijde- van 6 miljard enkel en alleen voor de van de Franstalige gemeenschap, de lijk tot grotere klassen en minder uren notionele intrestaftrek. Daarnaast is Federatie Wallonië-Brussel, die het on- voor omkadering. Tijdelijke leerkrach- er ook de fiscale fraude die ondanks derwijspersoneel treffen. Die regering ten dreigen uren te verliezen. alle cadeaus nog steeds op 20 miljard wil 140 miljoen besparen op een begroDe TBS blijft nog even standhouden. euro per jaar wordt geschat. Er zijn dus ting waarvan 75% van de middelen naar Maar het ‘gematigde’ besparingsbe- middelen aanwezig, niet alleen om de onderwijs gaan. leid van de Franstalige regering vormt huidige middelen voor onderwijs te De nieuwe minister van Onderwijs, geen alternatief op de brutale bespa- behouden maar ook voor meer publieJoëlle Milquet (CDH), probeerde ons ringen van de federale regering. We ke middelen, te beginnen met 7% van gerust te stellen. Maar het is evident moeten ons verzetten tegen alle aan- het BBP zoals dit begin jaren 1980 nog dat de besparingen een impact zullen vallen op het onderwijs en de openba- het geval was. hebben op het onderwijs. Momenteel re diensten! lijkt de terbeschikkingstelling (TBS) Verzet tegen alle voor het pensioen – een vorm van brug- Er is nochtans geld besparingen! pensioen – nog gegarandeerd, maar wie dit stelsel toepast zal minder krijDe beslissing om de middelen voor De opeenvolgende regeringen hebben gen. Tegelijk wordt de bonus voor wie de publieke sector en voor onderwijs steeds opnieuw bespaard op onderwijs. na 57-58 jaar in de klas blijft staan af- in het bijzonder te beperken, is een Het wordt steeds moeilijker om jongegeschaft. politieke keuze en geen economische ren voor te bereiden op de uitdagingen Het is niet duidelijk hoe Milquet en- noodzaak. Er zijn tal van maatregelen in hun leven, zowel op vlak van werk, kele miljoenen zal besparen “zonder om de grote bedrijven fiscale cadeaus maatschappelijke rol als op persoonlijk het onderwijzend personeel en de jon- te geven. Hierdoor misloopt de gemeen- gebied. Dit moet stoppen, we moeten de geren” te raken. Het onderwijs heeft al schap heel wat mogelijke inkomsten. tendens omkeren. te weinig middelen en zowel het per- Dat geld had even goed in degelijke Het actieplan van de vakbonden biedt soneel als de jongeren betalen daar de openbare diensten kunnen geïnves- een goede kans om ons verzet te organiprijs voor. teerd worden in plaats van het te laten seren. De werkonderbrekingen van 22 Het is geen toeval dat 35% van de le- verdwijnen in de zakken van de grote en 23 oktober waren een eerste goede raars in de eerste vijf jaar het onderwijs aandeelhouders. stap. Het informeren en betrekken van al opnieuw verlaten. De regering wil de Volgens verschillende bronnen, waar- zoveel mogelijk personeelsleden is esBesparingen op alle niveaus

sentieel in elke stap van het actieplan. Zo kunnen we van de mobilisaties een succes maken.

- Stop de besparingsplannen van alle regeringen op de verschillende niveaus. Handen af van onze pensioenen, geen indexsprong, geen besparingen op openbare diensten! - Voor gratis en degelijk onderwijs zodat jongeren voorbereid worden op hun professionele, persoonlijke en sociale leven. Meer publieke middelen voor onderwijs, te beginnen met 7% van het BBP! - Haal het geld waar het zit: bij de grote aandeelhouders en speculanten. Het is niet aan ons om voor de crisis te betalen!

De tekorten laten zich voelen. Met 50 in de klas...

p 25 september ging een groot deel van het onderwijzend personeel van het atheneum BracopsLambert in Anderlecht in staking uit protest tegen het wanbeheer in de school. De situatie in de school is een toonbeeld van het enorme gebrek aan middelen in het onderwijs en het chaotische beheer van een schoolverantwoordelijke waardoor de gevolgen van de tekorten nog zwaarder doorwegen.

verwijderd is. Sommige lokalen zijn bouwvallig. Middelen die voor extra leerkrachten hadden kunnen gebruikt worden, verdwenen in de omkadering van de schoolverantwoordelijke die maar niet wil erkennen dat er zich heel wat problemen in de school stellen. De gemeente Anderlecht, de inrichtende macht van de school, kijkt steeds in een andere richting en blijft doof voor de vele interpellaties van de vakbonden. Hierdoor was er geen andere keuze dan te staken. De leerkrachten aan de stakerspost waren vastberaden Sommige leerkrachten van het vierde en legden uit dat velen van hen ten einjaar moeten les geven aan een klas met de raad zijn door het gebrek aan respect bijna 50 leerlingen. Het gebrek aan lo- en soms zelfs gewoon de pesterijen kalen is zo groot dat een aantal scholie- door de directeur waar ze het slachtofren les moet volgen in een andere ves- fer van zijn. tiging die vrij ver van deze vestiging

Foto: actie aan het atheneum Bracops-Lambert in Anderlecht. Foto door PPICS

BM&S, moedige strijd van schoonmakers

inds 21 augustus staken de 14 arbeiders van BM&S, een onderaannemer die treinen schoonmaakt voor de NMBS. Aanleiding was het ontslag van drie interimmers die al lange tijd deze job deden en ook van twee ABVV-delegees. De arbeiders eisen de re-integratie van hun vijf collega’s. Op 17 oktober trokken ze naar de hoofdzetel van de NMBS. Een verslag door Laure.

wegen tot deze problemen leidt. De arbeiders van BM&S zijn al heel lang aan het staken. Ze hebben meer dan ooit nood aan zichtbare acties, het neerleggen van het werk volstaat immers niet om de hardvochtige werkgever tot toegevingen te dwingen. Enkel een uitgebreide strijd van alle schoonmakers bij het spoor en van het volledige spoorpersoneel tegen onderaanneming, maar ook tegen de geplande besparingsmaatregelen die de arbeidsvoorwaarden bij de spoorwegen hard Op 17 oktober kwamen een honderdtal dreigen te raken, kan tot een overwinmensen naar de actie in solidariteit met ning leiden voor de moedige stakers. de arbeiders van BM&S en het steunHet wordt tijd dat de solidariteit in comité dat is opgezet. Er werd actie ge- woorden vanwege verschillende cenvoerd voor de kantoren van Jo Cornu, de trales van het ABVV wordt omgezet in gedelegeerd bestuurder van de NMBS. concrete actieplannen om de strijd bij Er waren militanten van verschillende BM&S te winnen en de vijf te re-intesectoren, zowel uit de publieke als de greren. Een overwinning voor hen, zou private sector. Er was een strijdbare een overwinning voor ons allen zijn. sfeer en er werden slogans geroepen. Onder meer: “Niet de NMBS privati- • Allemaal samen, solidair met de seren, maar de 5 arbeiders re-integre- arbeiders van BM&S! ren.” Of nog: “Een enkele oplossing: de • Voor de onmiddellijk re-integrare-integratie”. tie van de vijf afgedankte arbeiders, Jo Cornu heeft eens te meer de struis- delegees en interimmers, met echte vogeltactiek gebruikt rond de kwestie contracten en degelijke lonen! van de re-integratie van de vijf arbeiders • Voor de insourcing van de schoonop de site in Schaarbeek. Hij stelde dat maakdiensten bij de NMBS! hij daar niets tegen heeft, maar dat het • Zelfde werk, zelfde loon, zelfde niet in zijn macht ligt. Hij fietste meteen strijd! om het feit dat het beleid van onderaan- • Stop de privatisering van de openneming op sites van de Belgische spoor- bare diensten!

Internationaal thema

Linkse Socialist

Koerdistan. Verdedig Kobanê en al wie bedreigd wordt door IS, AKP en het imperialisme! Vertaling van een pamflet van Sosyalist Alternatif (het CWI in Turkije)

et kanton Kobanê, onderdeel van Rojava, wordt al sinds 16 september belegerd en is een speerpunt van het verzet tegen de opmars van Islamitische Staat (IS) geworden. Er zijn heel wat berichten die aangeven dat de strijders van Kobanê de wind uit de zeilen van IS halen, zelfs toen velen dachten dat Kobanê op het punt stond om te vallen. Het gevaar is echter niet verdwenen, duizenden mensen worden nog steeds bedreigd door een bloedbad.

De barbaarse groepering IS valt Koerden verbrijzelen. Turkije wil een Kobanê aan met tanks en raketten. Het regionale rol spelen door een militaire doet denken aan een professioneel le- interventie tegen het regime van Assad ger van een klein land. De Turkse staat in Syrië te starten en het hoopt daar de en de AKP-regering hebben steun ge- steun van grote westerse imperialistigeven aan ISIS en probeerden de steun sche machten voor te krijgen. Die imvoor YPG, de gewapende strijders in perialistische machten verliezen stilaan Kobanê, te blokkeren. Er werd ook hun greep op de regio, ook zij willen de bijzonder repressief opgetreden tegen controle herstellen en willen zich graag de massa’s die solidariteitsbetogingen opwerpen als de redders van de volkevoor Kobanê organiseerden. Zo wer- ren in de regio. den obstakels voor de strijd tegen IS opgeworpen. Ook de verstrenging van Zijn de imperialisten de repressieve wetgeving in Turkije is redders of niet? daar onderdeel van. De bevolking van Rojava nam de Zeker na de aanvallen van IS op controle over dit gebied over, dit be- Sinjar (waar voornamelijk Jezidi wogon in Kobanê in 2012. Er werd genen), was er een brede roep naar een probeerd om een autonome regio te militaire interventie en steun van vestigen op basis van een model van de imperialistische machten om de secularisme en zelfbeheer over religi- strijd te bewapenen. Er kwamen geeuze en etnische grenzen heen. Dit was lijkaardige eisen toen de belegering een enorme stap vooruit voor de groot- van Kobanê begon. Maar het idee van ste statenloze nastabiliteit voor de tie ter wereld, de imperialisten, het De val van Kobanê Koerden. Maar Turkse regime en zou een nederlaag het vor mt ook andere regionale een opmerkelijk regeringen heeft zijn voor al wie de verschil met de reactionaire barbarij niets gemeen met donkere agenda de oprechte roep van IS bestrijdt en van reactionaire tot stabiliteit vanopkomt voor een groepen zoals IS wege de massa’s betere wereld. en anderen in het van de bevolking. Midden-Oosten. Voor deze regiIS gebruikt de mes betekent stameest brutale methoden om een angst- biliteit toegang tot de olievoorraden, klimaat te creëren. De groep wil een het plunderen van de grondstoffen en theocratische staat vestigen op ba- het behoud van hun machtspositie. Het sis van de meest reactionaire regels betekent niet het einde van het geweld, en wetten. IS wil onder meer de PKK de doden, onderdrukking en uitbuiting. (Koerdische Arbeiderspartij) en de De pro-kapitalistische organisaties en PYD (Democratische Eenheidspartij) landen kapen de eisen voor humanivan de kaart vegen omdat ze met hun taire en militaire hulp van mensen die seculiere ideologie voor een project dreigen afgeslacht te worden om hun staan dat tegengesteld is aan wat IS ver- eigen belangen naar voor te schuiven. tegenwoordigt. Ze vormen bovendien Het is begrijpelijk dat de mensen oneen bedreiging voor de doelstellingen der dreiging van een bloedbad opkomen van IS. Daarnaast wil IS de zelfver- voor het bombarderen van de stellingen klaarde ‘Islamitische Staat’ uitbrei- van IS rond Kobanê en het openen van den door de strategische stad Kobanê een luchtbrug om het verzet in Kobanê in te nemen en de macht in de regio vanuit Turkije te ondersteunen. Maar de uit breiden. verschillende imperialistische machten Langs de andere kant wil het Turkse maken daar gebruik van om hun eigen regime alle verworvenheden van de belangen te verdedigen en de massa-

bewegingen aan banden te leggen. De VS begonnen wapens te leveren aan Kobanê maar ze vroegen daar meteen een politieke prijs voor door van de beweging in Kobanê te eisen dat de Amerikaanse belangen in de regio niet bedreigd worden. Imperialistische militaire interventies gebruiken steeds het excuus van humanitaire doelstellingen. In de regio hebben deze interventies niet alleen geleid tot bloedige catastrofes (Irak, Libië, ...) maar zijn ze ook voor een groot deel verantwoordelijk voor de nachtmerrie waarmee de Koerden en andere volkeren in de regio geconfronteerd worden. De beslissing van de AKP-regering om haar corrupte bondgenoot, het regime van Barzani in het semi-autonome Koerdische deel van Irak, toe te laten om troepen naar Kobanê te sturen, heeft zowel als doel om IS te stoppen als om de beweging in Rojava onder controle te krijgen door de linkse strijders van PKK en PYD naar de achtergrond te verdrijven. De strijd tegen de Islamitische Staat is onderdeel van een revolutionaire oorlog waarvoor we steun vragen van alle werkenden en onderdrukten. In deze strijd willen we eenheid in de strijd tegen onderdrukking bewerkstelligen en opkomen voor een echt alternatief op de rotte, corrupte pro-kapitalistische regeringen en dictaturen in de regio. Dat is hoe we de steun voor IS kunnen ondermijnen

en iedereen kunnen verenigen in een gezamenlijke strijd, of het nu Koerden, Turken, Arabieren, Soennieten, Sjiieten, Christenen of anderen zijn.

Egyptische massa’s hebben bijna vier jaar geleden hun dictators ten val gebracht. De verdediging en de overwinning van de strijd in Rojava zou een positieve stimulans zijn voor de strijd Verdedig Rojava! in de regio en zou de impasse van de regionale revolte kunnen doorbreken. De Het verdedigen van Rojava is op ver- massabewegingen hebben aangetoond schillende vlakken belangrijk. De val wat het belang is van een onafhankevan Kobanê zou niet alleen leiden tot lijke koers los van alle pro-kapitalistieen bloedbad sche krachten onder de vele in de opbouw mensen die van een effinog in Kobanê ciënte strijdwonen, maar beweging. het zou ook het Het mo del einde zijn van va n best uu r een strijd die in Rojava kan veel Koerden, evenmin slajo nge r e n e n gen als het zich werkenden baseert op het doorheen de kapitalisme en wereld inspizich beperkt reert. Kobanê tot deze kleiinnemen, zou ne kantons. IS geografisch Rojava heeft e n log i s t iek a mpe r i nduversterken. De striële infraval van Kobanê str uctuur en zou dan ook deze geïsoeen nederlaag leerde zones zijn voor al wie k u n nen niet de reactionaire stand houden barbarij van IS als z e ge e n bestrijdt en opaantrekkingskomt voor een In tal van landen waren er al protestacties. kracht hebben betere wereld. Foto: protest in Zweden. op arbeiders In het verleen arme boeden konden de ren doorheen stalinistische regimes van de voorma- de regio. lige Sovjet-Unie en Oost-Europa onDaartoe is het des te belangrijker dat danks hun dictatoriale kenmerken een brede lagen van de bevolking betrokzeker tegengewicht bieden voor de ka- ken zijn in het verzet en de verdediging pitalisten en imperialisten. Na de val van Rojava. Er kan inspiratie gehaald van deze regimes in de jaren 1990 heeft worden uit de beste voorbeelden van de arbeidersklasse international neder- militair verzet door de arbeidersklaslagen geleden. Veel arbeiders dachten se, denk maar aan de strijd van de werdat een alternatief op het kapitalisme kende bevolking van Barcelona tegen niet mogelijk was. Tegelijk werd een de fascistische staatsgreep in Spanje in nieuw offensief op hun levensstandaard 1936. Dat kan door massale en demoingezet. Socialistische organisaties in cratisch georganiseerde comités en vrijhet Midden-Oosten zijn verdwenen of willige milities op te zetten en te vernaar rechts opgeschoven. De werken- sterken waar ze al bestaan en waarbij de bevolking en de arme boeren in het brede lagen van de bevolking worden Midden-Oosten bleven gebukt gaan betrokken. Dit kan het sterkste verzet onder onderdrukking door armoede, vormen tegen de dreigende verdere opimperialistische interventies en dicta- mars van IS. toriale regimes. De massa’s begonnen We moeten dit doen met de bewusnaar alternatieven uit te zoeken en een te doelstelling om te bouwen aan een laag van hen keek naar rechtse islami- massale en internationale strijd die een tische of zelfs Jihadistische organisa- einde maakt aan het door winst geties. Dit vormt geen oplossing voor de dreven kapitalistische systeem in het problemen van de gewone bevolking. Midden-Oosten. Deze strijd kunnen we Het zorgde er integendeel voor dat winnen door massale, onafhankelijke de situatie enkel nog slechter en com- en niet-sectaire acties en organisaties plexer werd. van de arbeidersklasse en de armen in Het tijdperk van het kapitalistische de hele regio. triomfalisme is echter ten einde gekoSosyalist Alternatif komt dan ook men nu het kapitalisme een historische op voor een socialistisch Rojava als crisis kent. Tegelijk hebben massale re- vrijwillig en gelijk onderdeel van een voltes van werkenden, armen en jon- socialistische confederatie van het Koerden in ons land voerden onder meer actie voor het Europees Parlement. Op 1 november houden ze een nationale be- geren tegen het kapitalisme de wereld Midden-Oosten en een socialistische toging in Brussel in het kader van een internationale actiedag. Foto door Liesbeth (Antwerpen) door elkaar geschud. De Tunesische en wereld.

dossier thema

www.socialisme.be November 2014

Belgische Thatchers in actie

Lonen en pensioenen onder vuur

Artikel door Maud (Brussel)

e vreesden er al voor: de maatregelen van de regering-Michel tegenover de werkenden gaan bijzonder ver. Een onverteerbaar besparingsmenu voor ons, terwijl het bij de patroons cadeaus regent. De inspanningen worden eens te meer gevraagd aan diegenen die ook door de vorige regering onder druk werden gezet met meer dan 22 miljard euro besparingen. Daar komen nog eens 11,237 miljard euro besparingen bij in deze legislatuur. De maatregelen van de ‘Zweedse regering’ betekenen een openlijke aanval op onze levensstandaard en op het solidariteitsprincipe waarop onze sociale bescherming gebaseerd is. Het bedreigt het stelsel van collectieve onderhandelingen. De uitholling van onze verworvenheden gaat door...

Europese vakbondsbetoging in april 2014. Foto: David (Gent)

Meer werken voor minder loon

Langer werken voor minder pensioen

n 2015 komt er een indexsprong waardoor de koopkracht met 2% zou afnemen. Dat heeft ook gevolgen voor de verdere loopbaan. Volgens een studie van het Planbureau uit 2011 bedreigt deze maatregel 15.600 jobs. Mogelijk komt er ook een nieuwe manipulatie van de index (“hervorming” heet dat tegenwoordig) terwijl de verhoging van de accijnzen op tabak, diesel en alcohol niet in de evolutie van de lonen en sociale uitkeringen zullen opgenomen worden aangezien ze geen onderdeel vormen van de gezondheidsindex.

en maatregel die in geen enkel verkiezings-programma van een regeringspartij stond maar nu wel werd aangekondigd, is de verhoging van de pensioenleeftijd. We zullen twee tot vijf jaar langer moeten werken naargelang het geval. Een interactieve kaart van de krant Le Soir (1) maakt duidelijk dat de pensioenleeftijd in ons land bij de hoogste van Europa ligt. Naast de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar is er ook de geleidelijke afschaffing van vervroegde pensionering en brugpensioen. Bovendien zal het bedrag van de pensioenen door een reeks maatregelen naar beneden gaan. Verschillende aanvullingen op het wettelijk pensioen verdwijnen. De pensioenbonus voor wie na z’n 63ste werkt of meer dan 44 jaar gewerkt heeft, werd door de vorige regering al beperkt en zal nu volledig verdwijnen. De aanvulling op het pensioen van een gezinshoofd wiens partner onvoldoende pensioenrechten heeft opgbouwd, verdwijnt eveneens.

Van collectief overleg is er amper sprake, de regering wil eenzijdig de lonen en arbeidsvoorwaarden aanpakken. Enkele centrale elementen daarin zijn: Loonmatiging.

Het doel van de regering is om de loonhandicap die sinds 1996 is ontstaan weg te werken tegen 2019. Daartoe wordt het beleid van loonmatiging van de vorige regering verdergezet. De interprofessionele en sectorale onderhandelingen worden hierdoor in een erg strikt keurslijf geplaatst. Een controle op de cao’s door de minister van Werk maakt dat alle normen worden nageleefd. De loonontwikkeling zal vergeleken worden met die van de buurlanden (Frankrijk, Duitsland en Nederland) waarbij er automatische correcties kunnen zijn en dat zonder enig sociaal overleg. Baremieke verhogingen op basis van competenties en productiviteit en niet op basis van anciënniteit.

Dit verhoogt de druk op de werkenden die aan de willekeur van de werkgevers onderworpen worden. Het collectief overleg wordt gedecentraliseerd. Het centrale argument van de regering hierrond is de hoge kost voor oudere werknemers. Kortom, lonen van oudere werknemers moeten naar beneden. De procedure-Renault wordt ingekort.

Deze procedure laat toe om een sociaal plan te onderhandelen bij een collectieve afdanking. De ruimte om alternatieven op afdankingen te onderhandelen wordt kleiner. Annualisering van de arbeidstijd moet flexibiliteit opdrijven.

Door de arbeidstijd niet langer per week maar per jaar te berekenen, wordt de flexibiliteit verhoogd en wordt het mogelijk om langer te werken zonder compensatie. Ook hiervoor wordt geen sociaal overleg gepland. Individuele loopbaanrekening.

Dit stelsel om een loopbaan te beheren, dreigt het systeem van de jaarlijkse vakantie onder druk te zetten. Het principe is dat verlof en overuren kunnen ‘gekapitaliseerd’ worden om op het einde van de loopbaan deze op te nemen of tussendoor. Het komt in de plaats van tijdskrediet op het einde van de loopbaan (bij een lange loopbaan, zwaar beroep, onderneming in moeilijkheden) en het tijdskrediet zonder motivering. De flexibiliteit en druk op de lonen en arbeidsvoorwaarden worden ook op andere vlakken versterkt. Extra flexibiliteit in de horeca.

Het wordt in de horeca mogelijk om werknemers 250 overuren te laten werken zonder dat een compensatierust vereist is en met een fiscaal interessant stelsel. Bovendien wordt de sector verder uitgebouwd als lageloonsector. Studentenarbeid.

De toegelaten arbeid door studenten wordt niet langer in dagen berekend maar in uren, zodat ze meer kunnen werken. Met de verhoging van de inschrijvingsgelden zullen velen dat nodig hebben. Gemeenschapsdienst voor werklozen.

In plaats van degelijke jobs met degelijke contracten of statuten, voert de regering verplichte gemeenschapsdienst van twee halve dagen in voor langdurige werklozen. In plaats van echte jobs worden die in een stelsel van dwangarbeid gedwongen.

In de publieke sector wil de regering de pensioenen meer afstemmen op die van de private sector. Er worden verschillende beperkingen ingevoerd: - Afschaffing van de diplomasteun, met name het in rekening brengen van de studiejaren voor de berekening van de loopbaan; - Jaren als contractueel worden niet in rekening gebracht voor de becijfering van de loopbaan; - Veralgemening van de tantièmes op 60 (het bedrag waardoor het aantal loopbaanjaren wordt gedeeld bij de berekening van het pensioen); - De basis voor de berekening van het pensioen wordt eerder het gemiddelde loon in plaats van het loon van de laatste jaren. Het komt er dus op neer dat de wettelijke pensioenleeftijd wordt opgetrokken, van 65 tot 66 jaar in 2025 en 67 jaar in 2030, waarbij tegelijk de loopbaanvereisten strenger worden. Het vervroegd pensioen gaat in 2019 van 62 naar 63 jaar voor wie een loopbaan van 42 jaar heeft. Het recht op een overlevingspensioen wordt tussen 2015 en 2025 verhoogd van 45 tot 50 jaar. Voor de berekening van de loopbaanduur worden enkele gelijkgestelde periodes, zoals tijdskrediet zonder motivering, afgeschaft. Het bedrag van de pensioenen wordt verder bedreigd door een puntensysteem dat ingevoerd zal worden waarbij de hoogte van het pensioen mee zal afhangen van onder meer de beperkte middelen en de levensverwachting. De pensioenbedragen zullen pas drie jaar voor het pensioen bepaald worden. Het zal veel gepensioneerden ertoe dwingen om gebruik te maken van de maatregel die toelaat om onbeperkt te blijven werken. Waar zit de logica op een ogenblik dat zoveel jongeren geen werk vinden? Voetnoot (1) Le Soir van 7 oktober 2014

Werken tot we erbij neervallen De verhoging van de flexibiliteit zal het aantal problemen inzake stress, burn-out, ... enkel nog doen toenemen. De werkgevers willen de gevolgen daarvan niet zelf dragen, dat is eerder iets voor de gemeenschap. Het voorstel van de regering om de werkgevers te verplichten om twee maanden gewaarborgd loon te betalen bij arbeidsongeschiktheid, werd bij het minste protest van de werkgevers met minstens een jaar uitgesteld. Om arbeidsongeschikte werknemers sneller terug aan de slag te krijgen, zullen er verplichte opleidingen komen en zullen ze een herinschakelingstraject moeten volgen om vanaf drie maanden arbeidsongeschiktheid zo snel mogelijk terug aan de slag te gaan. De toekenning van RIZIVuitkeringen zal ook strenger gebeuren. In verzet!

Deze stortvloed aan asociale maatregelen – waarvan enkele aspecten op de volgende pagina’s van deze krant uitgebreider aan bod komen – vereist een eengemaakte strijd van werkenden, uitkeringstrekkers en jongeren. De actieplannen van de vakbonden bieden een goed kader om het verzet te organiseren. Laat er ons optimaal gebruik van maken om te bouwen aan een brede beweging die ook na de algemene staking van 15 december kan verdergaan en die ons toelaat om het volledige systeem in vraag te stellen.

thema dossier

Linkse Socialist

Belgische Thatchers in actie

Ontmanteling en uitverkoop van de openbare sector door

Tim (Brussel)

et regeerakkoord van de regering Michel is een totale oorlogsverklaring aan de hele openbare sector. De regering gaat voor de volledige ontmanteling van openbare diensten en collectieve voorzieningen, en zet een frontale aanval in op het statuut en de rechten van ambtenaren. Ze trekt de kaart van een harde, individualistische maatschappij, waarin de meerderheid van de bevolking in de toekomst meer zal moeten betalen voor minder openbare dienstverlening.

De bedragen die de regering wil besparen op de openbare uitgaven zijn hallucinant: 8 miljard euro per jaar, waarvan 2,3 miljard euro op overheidsinstellingen en ambtenaren, en 5,1 miljard euro op de sociale zekerheid. Een dergelijke besparing is onmogelijk zonder fundamenteel te raken aan de openbare dienstverlening.

In een maatschappij die steeds harder wordt, zijn openbare voorzieningen noodzakelijk om iedereen, ook de zwaksten in de maatschappij, een degelijke levensstandaard te bieden.

Op een verkeerd spoor

De NMBS alleen al zal een flink deel van deze besparing moeten ophoesten: over de hele legislatuur gaat het om zo’n 2,1 miljard euro besparingen. Op kruissnelheid zal jaarlijks 663 miljoen euro moeten bespaard worden, ongeveer een derde van de hele overheidsdotatie aan de maatschappij. De verwarring die de regering oorspronkelijk zaaide door de onduidelijkheid over de precieze omvang van de besparingen maakte dat spoorarbeiders reeds spontane acties voerden, en uiteindelijk een speciale trein met mobiliteitsminister Galant tegenhielden om haar een rekenmachine aan te bie- is geen toeval dat het deel van de regeerden. Helaas werd het worstcasescenario akkoord over de spoorwegen ook explirealiteit: een besparing van een derde ciet eindigt met net dat voorstel. van de overheidsdotatie is niets anders dan de volledige ontmanteling van de Instortingsgevaar voor de NMBS als openbare dienstverlening. kathedraal van de sociale Als vandaag de stiptheid van ons zekerheid spoorverkeer al zo zwaar lijdt onder verouderd en slecht onderhouden mateOok de ruim 5 miljard die bespaard rieel en personeelsleden die nauwelijks wordt op de sociale zekerheid bereidt vakantiedagen kunnen opnemen om te eenzelfde scenario voor: door de werkrusten tussen twee stresserende shifts: geversbijdrage aan de sociale zekerheid hoe zal ons spoornet er over enkele ja- te verlagen tot 25% zorgt de regering ren uitzien door deze besparing? De in- ervoor dat onze pensioenen en uitketentie is duidelijk: het voorbereiden van ringen in de toekomst onbetaalbaar de NMBS op de totale privatisering: het zullen worden.

Verdedig de openbare diensten!

Het Belgisch sociale zekerheidssysteem is een kathedraal die internationaal hoog aangeschreven staat: de regering beseft dat het rechtstreeks afbreken van zo’n systeem voor velen onaanvaardbaar is. Haar tactiek bestaat er dus in om de steunberen weg te nemen, in de hoop dat de kathedraal op termijn vanzelf zal instorten. Alleen al in de gezondheidszorg wordt zo’n 2,6 miljard euro bespaard, ondanks de steeds stijgende kosten voor medische uitgaven wordt de groeinorm in de gezondheidszorg beperkt tot 1,5%, bij de vorige regering was dit nog 4,7%. Tegelijk maakt de

regering duidelijk wie de klappen mag opvangen: patiënten zullen meer moeten betalen voor de zorg, zorgverleners zullen nog slechtere arbeidscondities krijgen: zo wordt een extra flexibilisering van de werkuren voor verplegend personeel ingevoerd door de verplichting van de wachtdiensten. Maar ook tegen het statuut van andere ambtenaren wordt de aanval ingezet: pensioenen en werkcondities worden afgebroken, en interimarbeid bij de overheid wordt sterk uitgebreid. Als we de regering vrij spel laten, zullen onze openbare diensten over 5 jaar herleid zijn tot enkel rokende ruïnes.

Verzet is een absolute noodzaak. In een maatschappij die steeds harder wordt, zijn openbare voorzieningen noodzakelijk om iedereen, ook de zwaksten in de maatschappij, een degelijke levensstandaard te bieden. We leven in een wereld van nooit geziene tegenstellingen: nooit eerder werden zoveel rijkdomen geproduceerd als vandaag, maar nooit eerder waren deze rijkdommen zo ongelijk verdeeld. Terwijl de meerderheid van de bevolking lijdt onder gigantische besparingen en asociale aanvallen, blijven de allerrijksten buiten schot. Laat ons de strijd voeren tegen deze regering van de rijken: laat ons vechten tegen de besparingen, en opkomen voor een socialistische maatschappij waarin de rijkdommen collectief worden beheerd, en kunnen ingezet worden om de noden in te lossen van de hele wereldbevolking!

Stakingsrecht aanpakken om ieder verzet de mond te snoeren

at de nieuwe rechtse regering Michel weinig fans van vakbonden onder haar rangen telt, zoveel mag duidelijk zijn. Het hele federale regeerakkoord leest als een aaneenschakeling van aanvallen en provocaties tegen de arbeidersbeweging en haar verworvenheden. De regering schiet met scherp op lonen, pensioenen en openbare diensten, en geeft aan zich niets aan te zullen trekken wanneer daartegen protest zal komen. Geen overleg

Toen Open vld-voorzitter Gwendolyn Rutten in Terzake gevraagd werd of de regering bereid was om met de vakbonden te onderhandelen over de aanvallen die de regering voorbereidde, antwoordde ze dat de richting van de hervormingen niet bespreekbaar was. “Wij zijn immers verkozen door diegenen die niet met stenen gooien of wilde stakingen organiseren”, klonk haar afwijzing van elk syndicaal overleg. Deze arrogantie is vandaag wijd verspreid in rechtse kringen: nu het vakbondsverzet nog maar in haar beginfase zit, durft menig reactionair zijn bekje iets wijder open te sperren dan gewoonlijk. Maar de burgerij heeft wel degelijk goed geluisterd naar de woorden van de Ierse vakbondsleider James Larkin: “De groten op aarde lijken slechts groot omdat wij op onze knieën zitten. Laat ons opstaan!” De regering wil daarom ter aller tijde voorkomen dat de arbeidersbeweging zich zou oprichten, en zich zou verzetten tegen haar maatregelen. Dit is de reden voor de vele aanvallen op vakbondsrechten in het regeerakkoord.

Als we de rechterzijde laten doen, wordt dit straks aan banden gelegd. De eerste aanvallen op het stakingsrecht zullen spoedig door andere gevolgd worden. Foto: stakerpost bij BM&S in Schaarbeek. Foto door PPICS.

Bij de staking tegen de loonstop in januari 2012 verklaarde Bart De Wever dat de politie moest ingezet worden om de Scheldelaan vrij te houden. Ondertussen is hij burgemeester van Antwerpen en dus hoofd van de politie. Bovendien is de rechtse regering zijn gedroomde coalitie. Naar het voorbeeld van Thatcher in Groot-Brittannië wil ook De Wever het stakingsrecht beperken.

resultaat dat ons spoornet steeds onvei- Uitgestoken hand is louter liger en minder stipt wordt. symbolisch Bij Belgocontrol, de gevangenissen en Het invoeren van een minimale dienstde NMBS wil de regering overgaan tot verlening leidt tot heel wat vragen: hoe Bovendien laat de regering duidelijk de invoering van een minimale dienst- moet zo’n dienstverlening er concreet merken dat ze niet bereid is om de tradiverlening. Deze drie sectoren werden uitzien? Een zondagsregeling bij de tie van sociaal overleg in België te resuitgepikt omdat ze de voorbije jaren NMBS op werkdagen met driemaal pecteren. In het regeerakkoord schrijft vaak op het voorfront stonden in de meer reizigers dan in het weekend? ze dat ze voor de grote aanvallen op de strijd tegen de besparingen en de slech- Welke treinen rijden niet, welke wel? verworvenheden van de arbeidersklaste werkomstandigheden in hun sector. Bovendien kan zo’n minimale dienst- se wil luisteren naar het “advies van de De gevangenissen kreunen onder een verlening enkel doorgevoerd worden sociale partners”. Kris Peeters stelt dat nijpend personeelstekort en overvolle wanneer het recht op staken voor de dit een uitgestoken hand is. Maar dat cellen. Op de luchthaven, en vooral bij meerderheid van het personeel wordt ‘advies’ is puur symbolisch: vakbonde NMBS, moeten steeds minder per- verboden. Besparen op openbare dien- den zullen enkel betrokken worden in soneelsleden werken voor steeds meer sten, en dan verbieden dat daartegen de gesprekken als ze akkoord gaan met reizigers. Er wordt zwaar bespaard op protest komt: dat is het idee achter de de asociale hervormingen die sowieso rollend materieel en onderhoud, met als minimale dienstverlening. onbespreekbaar zijn. Geen recht op protest

Hiermee toont de regering dat ze voluit gaat voor de directe confrontatie. De tactiek van vorige regeringen om de sociale afbraak geleidelijk door te voeren, via georganiseerd overleg met de vakbondsleiding, wordt ingeruild voor provocaties en agressie tegenover de vakbonden. De syndicale strategie zal hieraan moeten aangepast worden: enkel een goed georganiseerde en brede strijdbeweging kan dit beleid stoppen. De militanten van LSP zullen meewerken aan het opbouwen van die brede protestbeweging die deze regering ten val kan brengen, maar die vooral het besparingsbeleid een halt kan toeroepen!

Dossier thema

www.socialisme.be Oktober 2014 November 2014

Belgische Thatchers in actie

Vrouwen in de vuurlinie van het besparingsbeleid door

Mandy (Luik)

rouwen zullen het besparingsbeleid hard voelen. Uiteraard zijn er de aanvallen op alle werkenden en uitkeringstrekkers, waaronder zowat de helft vrouwen. Maar de besparingen houden daar niet op. De meest kwetsbare lagen worden het eerst aangepakt, de solidariteit van de sociale zekerheid uitgehold. En dat raakt vrouwen des te harder.

Onzekerheid, jobverlies, inkomensverlies

Op alle machtsniveaus is er een aanval op de publieke werkgelegenheid. Dat gebeurt onder meer door slechts een deel van de uitstroom (onder meer door pensionering) te compenseren met instroom. Door wie op pensioen gaat niet te vervangen, neemt het aantal jobs af. Er wordt nu al gezegd dat er mogelijk contractuele interimmers zullen ingezet worden voor ‘specifieke noden’. Het aandeel van vrouwen in de publieke sector ligt hoog – in Europa gaat het om 69,2% van de werkenden. Deze vrouwen hadden in de publieke sector hogere lonen en de arbeidsvoorwaarden zijn bovendien beter waardoor het gemakkelijker is om het werk met de gezinssituatie te combineren. Een aanval op de publieke sector ondermijnt dat verder. Op regionaal vlak wordt bespaard op de tewerkstelling in de socio-culturele en de non-profit sectoren waar veel vrouwen actief zijn. In Brussel wil de regering het gebruik van dienstencheques verder aanmoedigen. Dat veel jobs in de deze sector – zeker bij private dienstenchequebedrijven – laag betaalde en onzekere jobs zijn die vooral door vrouwen worden beoefend, zal wel toeval zijn. Een studie van de RVA over de uitsluiting van langdurig werklozen toont aan dat vrouwen nog meer in onzekere jobs zoals deze met dienstencheques terechtkomen dan mannen (10% van de vrouwelijke langdurige werklozen raakt via een job in de sector van de dienstencheques uit de werkloosheid tegenover 0,4% voor mannen). Magere pensioentjes nog verder afgeroomd

De regeling van de pensioenen versterkt de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Er is een pensioenkloof van 23% tussen mannen en vrouwen, bij zelfstandigen loopt dat op tot 33%. Een derde van de mannelijke gepensioneerden en meer dan de helft (60%) van de vrouwelijke gepensioneerden moet rondkomen met minder dan

1.000 euro per maand. De arbeids- de bedrag voor alle kinderen te betamarkt is structureel ongelijk, vrou- len. Vanaf 2017 dreigen de 150.000 wen verdienen gemiddeld nog steeds Vlaamse gezinnen met drie of meer 25% minder als bediende en 17% min- kinderen jaarlijks meer dan 500 euro der als arbeider. Vrouwen hebben ook te verliezen. minder vaak een rechtlijnige loopDe beperking van de wachtuitkering baan, ze gaan gemakkelijker over tot in de tijd, een maatregel van de vorige deeltijds werk of tot een onderbreking, regering, zal ertoe leiden dat tienduivaak omwille van familiale redenen. zenden werklozen vanaf 1 januari hun En dan wil de regering nu de pensi- uitkering zullen verliezen. Het ABVV oenleeftijd verhogen maakte bekend dat van 65 naar 67 jaar in het in Wallonië om We stellen vast 2030 met tegelijk ook 32.000 werklozen een langere loopbaan- dat er een scherpe gaat en dat 64% vereiste om recht te van hen vrouwen tegenstelling hebben op een vollezijn. Ongeveer een is tussen het dig pensioen. In 2017 kwart van de vroubesparingsbeleid zal een loopbaan van wen die hun uitke41 jaar vereist zijn, aan de ene kant en ring zullen verliein 2019 wordt dat 42 zen zijn vrouwen emancipatie van jaar. Driekwart van met een gezin ten vrouwen aan de de vrouwelijke werlaste. Duizenden andere kant. kenden (en een kwart alleenstaande van de mannelijke vrouwen met kinwerkenden) komt niet deren zullen beaan die loopbaanvereiste. roep moeten doen op sociale bijstand van het OCMW. Sociale afbraak En dan is er nog de hervorming van de werkloosheidsuitkering die de inDe middelen voor sociale bescher- komensgarantie voor deeltijds werkenming worden aan drastische voorwaarden die samenwonend zijn afschaft. den onderworpen. De werkloosheids- Vier op de vijf deeltijds werkenden uitkeringen, kinderbijslag, hulp aan zijn vrouwen. In tegenstelling tot wat gezinnen, sociale uitkeringen, ... zul- ons in de media wordt verteld, gaat het len allemaal afnemen. Vrouwen doen zelden om een vrije keuze. Doorgaans meer beroep op sociale uitkeringen wordt deeltijds gewerkt om voldoendan mannen omdat ze nog steeds het de tijd te hebben voor het gezin. Als grootste deel van de verantwoordelijk- er iemand in een koppel minder gaat heid voor het gezin opnemen en omdat werken om voor de kinderen te zorze het vaak financieel niet breed heb- gen, is het doorgaans de vrouw omdat ben. Zij worden nu hard geraakt. De haar loon meestal lager ligt. Komt daar meest kwetsbare groep is die van al- nog bij dat de wachtuitkering beperkt leenstaande moeders. wordt tot 25 in plaats van 30 jaar, waarDe kinderbijslag stemt absoluut niet door veel jongeren die hogere studies overeen met de reële kosten voor een aangaan of die deeltijds werken geen kind. En nu wil de Vlaamse regering recht hebben op een uitkering. Met de nog eens 176 miljoen euro hierop be- enorme flexibilisering en onzekere sparen door de kinderbijslag twee jaar contracten (deeltijds, interim, van belang niet te indexeren. Voor een gezin perkte duur, met dienstencheques, ...) met drie kinderen gaat het al snel om zal het voor veel vrouwen onmogelijk een verlies van 220 euro. De nieuwe worden om nog recht te hebben op Vlaamse regering wil bovendien de een werkloosheidsuitkering op basis kinderbijslag hervormen door hetzelf- van arbeid.

Onzichtbaar en gratis werk Er is een algemeen offensief op de openbare diensten: gezondheidszorg, onderwijs, openbaar vervoer, … Overal wordt bespaard en zullen de kosten voor gebruikers toenemen. Dat zal vrouwen des te harder treffen. Ten eerste omdat ze het meeste van al gebruik maken van die diensten. Deelname van vrouwen aan de arbeidsmarkt is in grote mate af hankelijk van beschikbare kinderopvang. Vrouwen maken meer gebruik van gezondheidsdiensten voor zichzelf (onder meer wegens zwangerschappen) of hun kinderen. Ze maken meer gebruik van openbaar vervoer. Ten tweede vormen vrouwen de meerderheid van de werkenden in het onderwijs, zowel in het kleuteronderwijs, het lager als het secundair onderwijs maar ook in de buitenschoolse opvang. Er zijn meer vrouwen actief als sociaal assistent maar ook als verplegend personeel. De besparingen treffen deze groepen bijzonder hard. Ten slotte zijn het meestal vrouwen die voor het werk opdraaien als een dienst niet langer door de gemeenschap wordt aangeboden. Een besparing van 355 miljoen euro in de gezondheidszorg in 2015, met onder meer een verhoging van het remgeld van 8,23 tot 12 euro voor bepaalde specialisten (waaronder gynaecologen, nochtans geen luxespecialisten), komt hard aan. Vrouwen die bevallen zullen een halve dag sneller het ziekenhuis uit moeten. De prijs die een patiënt zelf moet betalen bij een specialist neemt met meer dan 45% toe en ook wie recht heeft op een verhoogde tussenkomst (wie minder

dan 1400 euro per maand verdient) zal meer moeten betalen. In Wallonië is daarenboven beslist om investeringen, waaronder die in kinderopvang en rust- en verzorgingsinstellingen, uit te stellen. Investeringen die uitgesteld worden, gaan gepaard met de bijhorende jobs die eveneens uitgesteld worden. In Vlaanderen komt er een verhoging van de minimumtarieven voor kinderopvang. Een kind naar de opvang brengen zal 65 euro per maand meer kosten, op jaarbasis is dat 780 euro. Tegelijk met deze besparingen worden de openbare diensten van de steden, gemeenten en provincies eveneens afgebouwd. De zorgsector en het onderwijs worden aan hun lot overgelaten door een gebrek aan publieke middelen. Dat verhoogt de druk op vrouwen door de toename van hun onbetaalde arbeid in het gezin. Degelijke collectieve diensten die financieel toegankelijk zijn versterken de gelijkheid tussen mannen en vrouwen, de financiële onaf hankelijkheid van vrouwen en op termijn versterkt het de emancipatie. Het besparingsbeleid maakt het moeilijker om een job uit te oefenen, laat staan dat er voldoende jobs die aangepast zijn aan een gezinssituatie. Het zorgt ervoor dat veel vrouwen hun zogenaamd ‘traditionele’ rol van huismoeder noodgedwongen opnemen. De afbouw van de openbare diensten staat gelijk met een toename van huishoudelijk werk en zorgtaken voor vrouwen. Er is dan niet veel andere keuze dan deeltijds werken of afzien van betaalde arbeid.

Voor de emancipatie van vrouwen

Is dit waar de krachtige verandering van N-VA en co de vrouwen terug naar toe wil brengen? We stellen vast dat er een scherpe tegenstelling is tussen het besparingsbeleid aan de ene kant en emancipatie van vrouwen aan de andere kant. De noden van vrouwen zijn noden voor de volledige werkende bevolking: goede lonen, degelijke arbeidsvoorwaarden, kwaliteitsvolle en betaalbare openbare diensten die een deel van het huishoudelijk werk opnemen. Ongelijkheid zit ingebakken in de genen van het kapitalisme. Om ongelijkheid te stoppen, moeten we het kapitalisme aan de kant schuiven en vervangen door een samenleving waarin de noden van de meerderheid van de bevolking centraal staan, een democratisch socialistische samenleving.

Dossier thema

Linkse Socialist

Belgische Thatchers in actie

Allemaal samen tegen de regering-Michel ! Maar welk alternatief op deze regering? door

Nicolas Croes

aar staat de linkse oppositie in het verzet tegen de rechtse regering? Er zijn natuurlijk de syndicale acties, maar het is ook nuttig om te kijken naar wat de officiële oppositiepartijen voorstellen. Langs Nederlandstalige kant bleef het op dat vlak redelijk stil. Uiteraard haalden sp.a en Groen uit naar de regering, maar veel indruk maakt het niet. Ze kwamen niet veel verder dan voorstellen om anders te besparen, iets minder lastenverlagingen door te voeren, ...

ractieleider Kristof Calvo van Groen: “De schuld niet doorschuiven naar de volgende generaties, daar ben ik heel gevoelig voor. Maar de manier waarop het gebeurt is onevenwichtig. Deze regering komt helemaal niet op voor mensen die werken. Deeltijds werken en tijdskrediet worden aangepakt, de trein naar het werk zal duurder worden en we krijgen een indexsprong.” Zijn alternatief op de indexsprong: “Je moet de loonlasten aanpakken, niet de lonen.” Het besparingsbeleid op zich wordt niet in vraag gesteld, wel de wijze waarop het gebeurt. Bruno Tobback verklaarde dat de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar de eerste maatregel zou zijn die sp.a ongedaan maakt als ze terug in de federale regering stapt. Dat hij amper een jaar geleden nog in de media verklaarde dat we nu eenmaal langer zullen moeten werken of dat zijn partijgenoten destijds aan de wieg van het Generatiepact stonden, maken dat die stoere taal weinig geloofwaardig klinkt. Blijkbaar ook niet in eigen rangen, want bij sp.a wordt vooral gediscussieerd over wie er Tobback moet opvolgen als voorzitter. De z wak ke oppositie langs Nederlandstalige kant maakt dat er ook in Vlaanderen heel wat aandacht was voor de oppositie van de PS.

Wie was er 22 jaar minister in verschillende besparingsregeringen om dan plots besparingen aan te klagen? Inderdaad, Laurette Onkelinx van de PS werpt zich op als woordvoerster van de oppositie in het parlement. Als haar verleden al parten speelt voor de geloofwaardigheid, dan was dat nog niets tegenover de uitspraken van partijgenoot Di Rupo die verklaarde dat 70% van de huidige maatregelen al genomen waren door de vorige...

en N-VA in uw portemonnee zit. 400 euro minder per persoon per jaar. Ze schorsen de indexatie van uw loon.” De PS weet natuurlijk waarover ze praat na 25 jaar regeringsdeelname en georPS: harde woorden meteen ganiseerde sociale afbraak. Op regionaal vlak (in Wallonië en Brussel) zet ondermijnd door Di Rupo de PS dit besparingsbeleid overigens De PS zorgde meteen voor de luid- gewoon verder. ruchtigste parlementaire oppositie teMaar de PS zet een oppositiestrategen de rechtse regering. Met de website gie uit die moet doen vergeten dat de injuste.be en een bijhorende campagne partij toezag op een besparing van 22 stelt de partij dat de “regering van MR miljard euro onder Di Rupo. Dat bete-

kende onder meer de beperking van de wachtuitkering in de tijd, waardoor duizenden werklozen vanaf 1 januari hun uitkering zullen verliezen. Dat wordt allemaal opzij geschoven om over te gaan tot een scherpe oppositie met een retoriek die we de afgelopen 25 jaar amper nog hoorden bij de PS. Laurette Onkelinx verklaarde in de Kamer dat het regeringsproject “een slag in het gezicht van alle werkenden in dit land is”. Ze vervolgde in de media: “De inbreuken op de sociale rechtvaardigheid gaan

erg ver. We moeten dat aanklagen.” De retoriek werd al snel door de PS zelf weerlegd. Op een persconferentie vond Di Rupo het nodig om te verduidelijken dat 70% van de maatregelen die de regering-Michel nu neemt al werden beslist door de vorige regering onder zijn leiding. Zo werd de oppositie van Onkelinx meteen in de voet geschoten. De centrale vraag is of we de “verregaande inbreuken op de sociale rechtvaardigheid” gewoon moeten vervangen door inbreuken die iets minder

verregaand zijn? De PS zou natuurlijk geen probleem hebben met de val van de regeringMichel. De partij steunt – in woorden – de betoging van 6 november in Brussel. Maar is dat enkel om nadien zelf te kunnen terugkeren in de regering om het besparingsbeleid verder te zetten? Wordt over een regering ‘MR-N-VA’ gesproken om de vrienden van CD&V niet te schofferen? De voorzitter van die laatste partij, Wouter Beke, herinnerde er overigens aan dat de middelen voor gezondheidszorg onder Onkelinx in 2013 met amper 0,9% toenamen terwijl de huidige regering 1,5% voorstelt. Natuurlijk is de huidige regering anders dan de vorige. De rechtse regering wil verder en sneller gaan met de besparingen. Er wordt geprobeerd om de krachtsverhoudingen tussen arbeid en kapitaal om te gooien. De PS wil een minder directe confrontatie om tot hetzelfde doel te komen: de werkenden en hun gezinnen laten betalen voor de crisis door een transfer van rijkdom naar de allerrijksten. Bij het gemeentepersoneel van Charleroi, waar Paul Magnette burgemeester is, wordt actie gevoerd tegen het verlies van honderden jobs. In het Franstalig onderwijs waren er op 22 en 23 oktober de eerste werkonderbrekingen. Jean-Marc Nollet van Ecolo had gelijk toen hij verklaarde dat de huidige regering op sociaaleconomisch vlak verder bouwt op de vorige regering van Di Rupo. Hij had er nog aan kunnen toevoegen dat ook de huidige Waalse regering verder bouwt op de vorige, waar Ecolo wel nog in zat, die onder meer voor het rampzalige Europese besparingsverdrag stemde.

Een Cactusplan? Een andere samenleving is nodig! Tegenover het sociale bloedbad van de kapitalistische crisis, wijst het Cactusplan in de goede richting. Maar angst om te ver te springen kan er voor zorgen dat we toch in de afgrond vallen. Wij willen met LSP aan het debat over een alternatief op het besparingsbeleid deelnemen met een programma dat verder gaat. We pleiten ervoor om de sleutelsectoren van de economie, zoals financiewezen, staal, de grote distributiebedrijven, ... onder democratische beheer in publieke handen te nemen.

Foto: Loïc

e reactie van De Wever op Onkelinx was veelzeggend: “Moet ik het geschreeuw van Onkelinx belonen met een antwoord? Ik ga liever een koffie drinken tot het gedaan is.” Parlementaire tussenkomsten, verklaringen in de media of op Facebook zullen inderdaad niet volstaan om de besparingslawine te stoppen. Op dat vlak was de PVDA alvast consequenter. Die partij zorgde voor de eerste mobilisatie tegen het besparingsbeleid na de regeringsverklaring. Op de Protest Parade van 19 oktober waren er maar liefst 7.000 aanwezigen. We betreuren wel dat elke afwijkende vlag, pankarte, … manu militari naar het einde van de betoging werd verwe-

zen om achter een forse ordedienst verborgen te worden. De betoging had vooral als doel om het Cactusplan van de PVDA naar voor te brengen. Die cactus staat symbool voor het alternatief van PVDA: “prikkels voor een sociale, ecologische en democratische vernieuwing.” Hopelijk getuigde de organisatie van de Protest Parade niet van de ‘democratische vernieuwing’ die de partij beoogt. Het plan wil 22 miljard euro ophalen met onder meer een miljonairstaks, een correcte belasting van de bedrijven, een harde strijd tegen fiscale fraude, een speculatietaks, ... Dit geld zou gebruikt worden voor een verhoging van de pensioenen, de bouw van scholen, de creatie van sociale huisvesting,

een verlaging van de prijs voor geneesmiddelen, ... Het doet deugd om een afwijkende stem te horen die zich niet neerlegt bij het dogma dat er geen alternatief op de besparingen mogelijk is. Dat is een goed begin. Het plan wijs er op dat er vorig jaar 12.000 miljonairs bij kwamen in ons land of nog dat de 20 rijkste Belgen goed zijn voor een vermogen van 500 miljard euro. Het is niet voor iedereen crisis. Het Cactusplan klaagt het kapitalisme als systeem wel aan – daarvoor wordt naar een citaat van Naomi Klein teruggegrepen – maar er wordt uiteindelijk slechts een verschuiving binnen het systeem voorgesteld met meer evenwichtige belastingen. Het complete bankroet van een economie die uitgaat van het

private bezit van de productiemiddelen wordt niet naar voor gebracht. Het voorstel van een belasting op speculatie is op zich goed, maar aanvaarden we speculatie? Waarom wordt in het Cactusplan voorgesteld om 4,5 miljard euro te besteden aan de terugbetaling van de publieke schulden, terwijl de partij voor de verkiezingen nog stelde dat het de schulden aan de speculanten niet zou terugbetalen? Welk antwoord wordt geboden op de onvermijdelijke pogingen tot kapitaalvlucht na een wijziging van het fiscale regime? Zonder de financiële sector volledig in publieke handen en onder democratische controle te nemen, wordt geen antwoord geboden.

Enkel dan beschikken we over de middelen die ons toelaten om niet alleen de ergste uitwassen van het uitbuitingssysteem ongedaan te maken, maar ook om een alternatieve samenleving uit te bouwen op basis van solidariteit en menselijke ontwikkeling. Dat alternatief verdedigen, de weg naar een democratisch socialistische samenleving, is moeilijker dan de beweging achterna te hollen, maar het is de enige manier om de sociale beweging voor te bereiden op de echte inzet van onze strijd.

internationaal thema

www.socialisme.be Oktober 2014 November 2014

Ierland. Massaal verzet tegen waterbelasting, Paul Murphy in parlement verkozen Eddie McCabe

tariaat van Sinn Fein in Dublin South West. Een week voor de verkiezingen oktober 2014 is een was de timing ideaal. De affiches haddag die in Ierland nog den de centrale slogan waarmee Sinn jarenlang zal herinnerd Fein het in mei uitstekend deed in de loworden. Naar schatting 100.000 kale en Europese verkiezingen, toen de mensen betoogden die dag in partij een historische doorbraak maakDublin tegen de gehate nieuwe te. De slogan was: “Make the change” belasting op water. Op dezelfde (“Zorg voor verandering”). dag won Paul Murphy, een Het was onderdeel van het plan om lid van de Socialist Party en een laatste inspanning te doen om een kandidaat van de Anti Austerity overwinning te behalen in een kiesdisAlliance (AAA) de tussentijdse trict dat als bastion van Sinn Fein kan verkiezing in Dublin South West. beschouwd worden. De medewerkers De oproep voor een massale nietvan Sinn Fein trokken rond en raakten betalingscampagne en actief steeds gefrustreerder. Ze botsten op verzet tegen de dubbele belasting een zee van rood, zwarte en gele affidie hiermee wordt ingevoerd, was ches van AAA die antwoordden op de doorslaggevend. Paul vervoegt affiches van Sinn Fein die nog niet verJoe Higgins en Ruth Coppinger spreid waren. “Zorg voor ECHTE vervan de Socialist Party in het Overwinning in bastion van andering – stem Paul Murphy”, stond Ierse parlement. Ruth raakte vijf op de affiches. der in de politieke discussies. We zorgSinn Fein maanden geleden verkozen met Het was symbolisch voor heel de ver- den ervoor dat de verkiezingen niet een tussentijdse verkiezing. Op vrijdagochtend 3 oktober kwam kiezingscampagne. De AAA bepaalde alleen over de nieuwe waterbelasting een pakket affiches aan op het secre- de agenda en stond steeds een stap ver- ging, maar ook over hoe we die belasting kunnen stoppen en vooral op wie de werkende bevolking kan vertrouwen in die strijd. De keuze was duidelijk: moeten we hoop stellen in een politieke partij als Sinn Fein om een regering te vormen die mogelijk de waterbelasting afschaft (een hoop die eerder de stemmenpercentages voor Labour de hoogte injoeg) of moeten we ons eerder organiseren in de wijken om een protestbeweging en niet-betalingscampagne uit te bouwen die zo massaal is dat de regering er niet aan voorbij kan? Met de opborrelende revolte tegen de waterbelasting doorheen Ierland koos een meerderheid voor die laatste optie en werd voor AAA en Paul Murphy gestemd. Alle politieke commentatoren waren het erover eens dat Sinn Fein de grootste kanshebber was voor deze zetel, niemand dacht dat Paul Murphy het kon halen. In de gokkantoren stond Sinn Fein op 1 tegen 25, terwijl AAA Massale betoging tegen belasting op water op 16 tegen 1 stond. Bij de lokale en door

Een jaar geleden haalde de campagne tegen een nieuwe belasting op huiseigenaars geen overwinning. Dat heeft ongetwijfeld tot een zekere demoralisatie geleid. Maar de campagne heeft wel geleid tot het opzetten van de Anti Austerity Alliance (AAA). Dit gebeurde op initiatief van de Socialist Party met het oog op de verkiezingen van mei 2014. Het initiatief werd warm verwelkomd door de arbeidersklasse, er werden 14 gemeenteraadsleden verkozen. Die verkiezingen waren een indicatie van het groeiende besef van het potentieel van verzet tegen het besparingsbeleid dat ondertussen zeven jaar duurt. Op 12 oktober zagen we een uitdrukking van een sociale explosie op basis van dat gevoelen.

Europese verkiezingen in mei haalde Sinn Fein uitstekende resultaten, zeker in de arbeidersbuurten van Dublin waar Labour aan de kant werd geschoven als gevolg van het verraad en de gebroken beloften. Een nationale peiling van de Irish Times twee dagen voor de verkiezingen zette Sinn Fein op gelijke hoogte met Fine Gael, de belangrijkste rechtse regeringspartij. Het was een indicatie van een verderzetting van de tendens in mei. Sinn Fein ging er dan ook van uit dat het de zetel zou binnenhalen. Ze hadden AAA en de mogelijkheid om mensen te overtuigen van een actieve strijd tegen de waterbelasting onderschat. De Irish Times stelde dat de campagne van AAA meesterlijk was inzake “politieke tactieken en timing”. Het resultaat was een aardverschuiving die niet mogelijk was geweest zonder een correcte politieke benadering waarbij de onderliggende woede een uitdrukking krijgt. De strijd voor een nieuwe beweging die de werkende bevolking vertegenwoordigt en die ingaat tegen de waterbelasting en andere besparingsmaatregelen moet nu gevoerd worden.

Hong Kong. Massale beweging voor democratie

ind september gaven jongeren de aanzet voor wat de ‘paraplurevolutie’ zou worden, een massale beweging voor meer democratische rechten in Hong Kong. De Chinese dictatuur van Peking reageert verbeten op het protest. De onverkozen regering van Hong Kong hoopt dat de beweging vanzelf zal uitdoven maar gebruikt regelmatig repressie om bezetting per bezetting te stoppen.

Het gaat om een beweging met honderdduizenden deelnemers. Een dergelijke massabeweging is altijd creatiever en rijker dan we het kunnen inbeelden. Socialist Action stelde al langer dat de extreme ongelijkheid tot een explosieve situatie heeft geleid. Recent bleek dat 41 miljardairs samen goed zijn voor een rijkdom die overeenkomt met 74,4% van het BBP van Hong Kong. Terwijl er een superrijke toplaag is, heeft de meerderheid van de bevolking moeite om rond te komen. Het gebrek aan betaalbare huisvesting maakt dat veel jongeren tot hun 40ste thuis moeten blijven wonen. De beweging gaat in tegen de weigering van de Chinese Communistische Partij (CCP) om toegevingen te doen op het vlak van democratische rechten. De bevolking heeft wel stemrecht maar mag de regering niet verkiezen, die beslissing is in handen van de CCP. De gouverneur van Hong Kong, Leung Chun-ying, verklaarde aan de South Morning China Post dat hij tegen meer democratie is omdat dit ertoe zou leiden dat “armere mensen in de stad de verkiezingen kunnen domineren”.

De burgerlijke pro-democratische leiders hebben jarenlang geprobeerd om via onderhandelingen tot toegevingen te komen. Ze gingen steeds op de rem staan als het op acties aankwam. Ze hebben zo lang gewacht dat hun oproep voor ‘Occupy Central’ door een beweging van onderuit werd voorbijgestoken. Het waren de studenten en scholieren die met de acties begonnen. Het kwam tot verschillende bezettingen met een enorme deelname. Er werd meermaals tot repressie overgegaan, zowel door de politie als door ingehuurde maffiosi. Het was echter niet mogelijk om de beweging op deze manier te breken. Jammer genoeg ontbreekt het in de beweging aan actiecomités die de bezettingen democratisch beheren en verdedigen. Er is geen gecoördineerde leiding of organisatie. Bezettingsacties zijn sowieso moeilijk lang vol te houden, na een tijdje is er uitputting en neemt het aantal deelnemers af. Maar de beweging kan wel verder groeien, bijvoorbeeld door een algemene 24urenstaking van werkenden en jongeren. Zelfs indien deze strijd niet tot een overwinning leidt, heeft de beweging wel geleid tot een radicalisering onder honderdduizenden mensen en zeker onder de jongeren. Dat kan aanleiding geven tot een langere periode van politieke crisis en nieuwe opflakkeringen van massaprotest. Socialist Action verbindt de strijd voor meer democratie met deze tegen het kapitalisme. We leggen uit dat dit niet gewoon een ‘leuk idee’ is, maar dat het de enige manier is om de strijd voor democratie ook te winnen. De kapitalisten steunen de dictatuur im-

mers. De enorme financiële en zakelijke banden tussen de VS en China verklaren bijvoorbeeld waarom zowel de Amerikaanse als de Chinese regeringen de ontwikkelingen in Hong Kong proberen te minimaliseren. Zoals de voormalige minister van Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton, zou gezegd hebben: “Het is geen goed idee om je bankier de les te spellen over mensenrechten.” Dat is alleszins hoe het Amerikaanse consulaat in Hong Kong

reageerde op de aanvallen met traangas op 28 september. Er kwam toen een verklaring dat de VS “geen kant kiest in de discussie over de politieke ontwikkeling van Hong Kong.” De beweging tegen dictatuur kan zich niet beperken tot de eis van algemeen stemrecht. We moeten opkomen voor een socialistisch antwoord. Ook moet het protest uitbreiden, zeker naar China. Daar zal immers over de toekomst van de dictatuur van Peking beslist worden.

Socialist Action komt actief in de beweging tussen en doet voorstellen om de strijd vooruit te helpen. Het zal er op aankomen om de socialistische krachten te versterken zodat we tegelijk ook de massastrijd kunnen uitbouwen en politiseren. Dat is de beste garantie om in toekomstige strijdbewegingen sterker te staan.

Meer info via chinaworker.info

Milieu thema

Linkse Socialist

Verander van systeem, voor het klimaat alles verandert recensie door

“N

Bill Hopwood

o Time. Verander nu, voor het klimaat alles verandert” van Naomi Klein legt niet alleen de enorme bedreiging voor de mensheid uit, maar wijst ook op de nood aan een fundamenteel andere strategie om een ramp te vermijden.

De meeste milieuactivisten zijn na 30 jaar van onderhandelingen gedemoraliseerd, de uitstoot blijft immers toenemen. Sommigen vestigen wanhopig illusies in gevaarlijke ideeën zoals kernenergie of geo-engineering, anderen flirten zelfs met het idee van een ecodictatuur. Klein legt op begrijpelijke wijze uit dat er de afgelopen 30 jaar niets aan de globale opwarming is gedaan omwille van verkeerde strategieën en vooral omdat niet wordt ingegaan op de centrale oorzaak van de klimaatverandering, en vele andere problemen op de planeet, met name het kapitalisme. Klein stelt: “Onze economie is in staat van oorlog met vele levensvormen op aarde, waaronder het menselijke leven.” De ondertitel van de oorspronkelijke Engelse versie van het boek is “Kapitalisme versus het klimaat”. In het Nederlands is dat spijtig genoeg weggevallen. Het boek stelt dat klimaatverandering enkel kan aangepakt worden door

een internationale massabeweging die de roep naar degelijke jobs en openbare diensten koppelt aan het milieu. Daartoe moet deze beweging breken met de kapitalistische regels. Dit mag dan wel evident zijn voor socialisten, voor een breder publiek is daar heel wat debat voor nodig. Klein wijst op de ongemakkelijke waarheid dat de steun van Al Gore en de grote milieugroepen belangrijk was om het vrijhandelsakkoord NAFTA erdoor te krijgen. Klein bekritiseert de falende strategie van heel wat g rote A mer ikaanse milieugroepen – Big Green genoemd – die met politici uit Washington en grote bedrijven samenwerken. Nature Conservancy, Conservation International, het Conservation Fund, WWF en het Environmental Defense Fund hebben banden met grote energiebedrijven, Walmart of andere bedrijven die mee verantwoordelijk zijn voor de ecologische crisis. Door met de vijand naar bed te gaan, komen deze groepen doorgaans niet verder dan voorstellen die voldoende winst opleveren – zoals steun aan de handel in uitstoot, beperkte reguleringen, het doorschuiven van de vera nt woorde lijkheid naar de consumenten en fracking als alternatief. Het gaat in geen enkel geval om een oplossing, de problemen wo r d e n i n t e gendeel enkel groter en stellen het doorvoeren van de noodzakelijke en bestaande oplossi ngen uit. Veel van deze maat regelen maken de g rot e be drijven enkel rijker en doen meer kwaad dan goed voor het milieu.

Aan de vooravond van een grote klimaatbetoging in New York eind september was er een debat met onder meer Naomi Klein, Bernie Sanders en Kshama Sawant van Socialit Alternative. De video hiervan is terug te vinden op: https://www. youtube.com/watch?v=UgMt6t5F45U Milieuactivisten stellen vaak dat we de planeet moeten redden en daarom geen tijd hebben voor sociale thema’s. Klein stelt dat het kapitalisme zowel het klimaat verandert als faalt voor een overgrote meerderheid van de bevolking op de planeet. Ze stelt dat er nood is aan een plan om beide zaken aan te pakken. Diegenen die het klimaat tegenover werkgelegenheid plaatsen, vergissen zich. Dat is een leugen van de grote bedrijven om de oppositie tegen hun bewind te verdelen. Een programma om de planeet te redden kan miljoenen degelijke jobs opleveren. In tegenstelling tot de 30 verloren jaren van de strategieën van Big Green, is er nood aan een massabeweging van verzet tegen de klimaatveranderingen. Milieuactivisten, arbeiders en activisten die voor sociale en economische rechtvaardigheid opkomen, moeten zich verbinden om deze strijd samen te voeren en te verbreden. Echte verandering waarbij een einde wordt gemaakt aan slavernij en discriminatie om plaats te maken voor arbeidersrechten, kwam er steeds op basis van massabewegingen en niet door het lobbyen bij politici en bedrijven. Naomi Klein brengt een schitterende kritiek op het kapitalisme en zeker op het neoliberalisme. Maar ze is soms onduidelijk over wat ze onder kapitalisme verstaat. Klein gaat niet in op een socialistisch alternatief. Dat is nochtans de enige wijze waarop de voorstellen die ze doet kunnen gerealiseerd worden. Hoe is het anders mogelijk om tot de-

gelijke en goedbetaalde jobs te komen, controle op de industrie en de banken, echte gemeenschapscontrole op grond en een “zorgvuldig geplande economie”? Dat kan enkel door het kapitalisme te vervangen door een systeem gebaseerd op samenwerking en gemeenschappelijk beheer van grond en grondstoffen waarbij de opbrengst onder de bevolking wordt gedeeld – een socialistische wereld. Misschien wil Klein niet over socialisme spreken omdat ze de marxistische kritiek op het stalinisme niet kent. Ze lijkt niet duidelijk te zijn over wat socialisme is, ze heeft het bijvoorbeeld over “autoritair socialisme” als het over de Sovjet-Unie gaat. Dit is echter een contradictio in terminis, socialisme kan niet bestaan zonder een gezonde en levendige democratie. De Sovjet-Unie onder Stalin en daarna was niet democratisch en de planning was niet gebaseerd op een begrip van het milieu of een marxistisch begrip van het onderlinge verband tussen menselijk welzijn en de natuur. Het is spijtig dat Klein het marxisme niet heeft bestudeerd, zowel met betrekking tot de Sovjet-Unie als met betrekking tot het milieu. Ze verwijst slechts één keer naar Marx die het heeft over de “onherstelbare breuk” van het kapitalisme met “de natuurwetten van het leven zelf”. Marx en Engels hebben veel geschreven over het milieu. Een van de basiselementen daarbij was dat mensen deel zijn en afhankelijk zijn van de natuur: “Bij iedere stap worden

we eraan herinnerd dat de natuur zich niet laat veroveren zoals een vreemd volk dat doet, maar dat wij, als vlees, bloed en hersenen, deel uitmaken van de natuur en midden in de natuur leven waarbij onze heerschappij enkel bestaat uit het feit dat we op andere wezens het voordeel hebben dat we de lessen van de natuur kunnen leren en correct kunnen toepassen.” (Engels, De rol van de arbeid in de overgang van aap naar mens, 1876). De terughoudendheid om het alternatief op het kapitalisme te benoemen, verzwakt het boek en de beweging om dat alternatief op te bouwen. Om het kapitalisme omver te werpen, is er nood aan een wereldwijde massabeweging die begrijpt tegenover welke vijand ze staat en wat ze in de plaats wil, een socialistische samenleving met respect voor de aarde, de biodiversiteit en de mensheid. Als de mensheid wordt bevrijd uit de dodencel van het kapitalisme, dan kan alle kennis en verbeelding van de mensheid, de geaccumuleerde middelen en grondstoffen van eeuwenlang werken, de enorme energie van de zon, de vruchtbaarheid en diversiteit van het leven allemaal een plaats vinden in een wereld van volledige menselijke ontwikkeling in harmonie met een gezonde planeet. Dit is een ingekorte versie van een langer artikel dat terug te vinden is op socialisme.be

waar LSP voor staaT

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan. Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen. Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is. De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering. 32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs. Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede. De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen. Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen. Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden. De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak. Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten. Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid). Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole. Revolutie

arbeidersregering. Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt. Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond.

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Voor socialisme en internationalisme

Arbeidersdemocratie

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws thema

www.socialisme.be November 2014

Sluit aan bij LSP!

et actieplan van de vakbonden is een belangrijke stap om het breed gedragen ongenoegen tegenover het besparingsbeleid te organiseren.

Wij stelden al op de eerste syndicale meeting van 23 september dat een informatieen actieplan nodig was tegen het beleid van deze Belgische Thatchers. De syndicale mobilisatie die nu op gang getrokken wordt biedt heel veel mogelijkheden. We willen er met LSP alles aan doen om er een succes van te maken. Dat doen we onder meer door met onze militanten op de werkvloer collega’s, vrienden en kennissen te informeren en te mobiliseren. We proberen op onze site en in dit maandblad argumenten aan te bieden waarmee we twijfelaars mee over de brug kunnen trekken. We spelen ook onder jongeren een actieve rol in de uitbouw van het protest onder scholieren en studenten, onder meer door de voorbeeldige strijd van de Gentse scholieren mee te organiseren. Natuurlijk zijn onze krachten bescheiden en is het niet mogelijk om overal aanwezig te zijn en een rol te spelen. Maar waar we aanwezig zijn en onze energie in steken, maken we wel een verschil. Dat wordt met de Gentse scholierenacties wel heel erg duidelijk. Het is niet dat dit potentieel in andere steden niet aanwezig is, maar gezien onze beperkte krachten en middelen besloten we om de aandacht op het punt van de aanval te zetten. Een versterking van LSP en ALS maakt gelijkaardige ontwikkelingen in andere steden ook mogelijk. Wie vindt dat de Gentse scholierenacties elders navolging verdienen, kan dat het beste door meteen lid te worden. Sluit je aan bij LSP en neem deel aan onze collectieve discussies en interventies om de strijd te versterken. Hiernaast enkele reacties van nieuwe leden die uitleggen waarom zij bij LSP aansloten.

Agenda

“Ik was tien jaar geleden al bij LSP toen de naam langs Franstalige kant nog Mouvement pour une Alternative Socialiste (MAS) was. Ik was toen 15 jaar en was enkele jaren actief. Maar nadien had ik niet veel tijd en kon ik me naar mijn aanvoelen niet genoeg engageren. Als ik vandaag de draad opnieuw opneem, is het niet omdat ik meer tijd heb als volwassene. Zeker niet. Maar de werking van LSP is veranderd, zonder de ideeën te veranderen, waardoor ik gemakkelijker mijn plaats vind. En ik heb vooral zin om me meer te engageren omwille van de huidige context. Sinds ik mama ben geworden is die zin nog groter geworden. Ik wil strijden voor mijn dochter en haar toekomst. Ik wil met mijn mogelijkheden een bijdrage leveren aan de opbouw van een samenleving die rechtvaardiger en menselijker is.” Julie, arbeidster, Luik “Ik beschouwde me al een marxist voor ik georganiseerd was. Ik was en ben lid van PVDA en ging naar een vergadering van het studentenactiecomité. Daar kwam ik Mathias van ALS en LSP tegen. Hij overtuigde me al grotendeels. Wat ik belangrijk vind bij ALS is de scholierenwerking, de methode om mensen mee te trekken door van onderuit de discussie aan te gaan. De scholierenacties in Gent zijn op die manier doorheen mobilisatie groter geworden. Nu is het belangrijk dat we strijd niet beperken tot scholieren, maar het opentrekken. Bijvoorbeeld door de problematiek van de leerkrachten ook op te nemen.” Midas, scholier, Gent “De keuze is eenvoudig, ofwel kijken we toe ofwel doen we er iets aan. Ik koos voor het tweede. Ik zocht al lang naar een organisatie als LSP. De betrokkenheid in LSP laat toe om actief deel te nemen aan acties, maar het biedt ook de mogelijkheid om politiek gevormd te worden. Ik wil de rechten van werkenden verdedigen tegenover uitbuiting, maar ook tegen alle vormen van discriminatie (seksisme, homofobie, racisme, ...). We staan aan de kant van de onderdrukten. LSP biedt de kans om actief te zijn, we zijn zelf militanten en niet gewoon leden die alles slikken. Met onze acties willen we opkomen tegen iedere vorm van onrechtvaardigheid om te bouwen aan een andere samenleving, een democratisch socialisme.” Jülide, studente, Luik

• za. 1 nov. Brussel: nationale betoging in solidariteit met Kobanê en de strijd tegen IS (zie ook pagina 6) • ma. 3 nov. Leuven: Sit-in tegen de besparingen in het onderwijs met open micro. 13u30 Alma 2 • woe. 5 nov. Diverse studentensteden: protestacties en fakkeltochten georganiseerd door VVS • woe. 5 nov. Gent: film: ‘Fascism Inc’. 19u30 Blandijn • do. 6 nov. Brussel: Nationale betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront. Weg met de rechtse regering! 11u BrusselNoord • za 9 nov. Brussel: betoging tegen racisme en extreemrecths. 15u aan de Megafoon (Stalingradlaan, Brussel Zuid) • ma. 17 nov. Betoging van VVS tegen verhoging inschrijvingsgeld • ma. 24 nov. St ak ingsacties in A nt wer pen, Limbu rg en Henegouwen • woe. 26 nov. Antwerpen: open algemene vergadering van LSP: “Stop het sociale bloedbad. Regering en besparingsbeleid wegstaken.” 19u30 Multatuli (Lange Vlierstraat) • ma. 1 dec. Stakingsacties in Oost- en West-Vlaanderen, Namen, Luik en Luxemburg • ma. 8 dec. Stakingsacties in Brussel, Vlaams- en Waals-Brabant • ma 15 dec. Algemene staking

Geslaagde ALS-meeting in Luik De Actief Linkse Studenten hielden in Luik een publieke bijeenkomst onder de titel: “Neen aan de creatie van armoede”, een kritiek op het rechtse beleid. Dit was aan ESAS, een hogeschool voor sociaal assistenten. Er werd ingegaan op de gevolgen van het besparingsbeleid op het sociaal werk. De discussie werd ingeleid door Loïc van ALS en student aan ESAS. Vervolgens sprak Cathy, een sociaal assistente en lid van LSP. Zij had het over de situatie in de sector en de gevolgen van het besparingsbeleid. Er werd ingegaan op het syndicaal actieplan. Van de ruim 50 aanwezigen gaven er 20 hun gegevens op om mee te werken met ALS.

Strijdfonds Foto: PPICS

Verkoop deze krant

Blokbuster warm verwelkomd bij SAF

De harde besparingen en het passende actieplan van de vakbonden als antwoord daarop, zorgen voor politieke discussies op het werk, op café, onder vrienden of familie. De interesse in onze krant neemt dan ook toe. We brengen niet alleen analyses van de besparingen, maar doen ook voorstellen om het verzet te versterken en brengen een alternatief naar voor. Deze krant is geen neutrale toeschouwer, het is een weerspiegeling van een actieve betrokkenheid in strijd. Om deze krant te verspreiden kunnen we enkel op onze eigen krachten rekenen. Leden en sympathisanten verkopen ‘De Linkse Socialist’ onder kennissen, op stands, tijdens betogingen, aan meetings, ... Zo verkocht een Gentse ploeg LSP’ers op anderhalf uur tijd aan het Dampoortstation 30 exemplaren. Op de Protest Parade van 19 oktober verkochten we 87 kranten. Op de vakbondsacties in november willen deze krant breed verspreiden. Help ons daarmee en verkoop ‘De Linkse Socialist’. Vind je deze krant en onze site interessant? Steun ons dan door een abonnement te nemen. Dat kan vanaf 20 euro of met een doorlopende opdracht van minstens 2 euro per maand.

Op 18 oktober was er in Antwerpen een publieke meeting van het heropgerichte Steunpunt Antifascisme (SAF). Gedurende de avond in het ABVV-gebouw waren er net geen 100 aanwezigen. Blokbuster was uitgenodigd om er te spreken en ook onze stand werd warm onthaald. We verkochten 12 exemplaren van onze krant en haalden 35 euro steun op.

De linkse socialisten spelen een actieve rol in de hete herfst. Met onze bescheiden middelen proberen we de beweging te versterken, zowel onder jongeren als onder werkenden. Denk maar aan de Gentse jongerenbeweging tegen de besparingen in het onderwijs. Eerder werden ook onze pankartes met de slogan ‘Geen Thatcher in België’ opgemerkt op de syndicale meeting eind september. Om tussen te komen met pamfletten, pankartes, ... hebben we natuurlijk middelen nodig. Wat we op straat ophalen als steun - ons strijdfonds - gebruiken we om propagandamateriaal te maken. We proberen elke drie maanden 11.000 euro op te halen. In het derde kwartaal van dit jaar (juli tot en met september) kwamen we aan 91% van die doelstelling. In het laatste kwartaal willen we uiteraard de volle 100%. Om onze ideeën zo breed mogelijk te verspreiden en te bouwen aan een sterke socialistische kracht vragen we ook jouw steun. Schrijf je bijdrage over op BE69 0012 2603 9378 van LSP. Waarom maak je er geen maandelijkse steun van minstens 2 euro van? Dan sturen we meteen ook onze krant op. Henegouwen-Namen: 2.081 € Vl Brab-Limburg: 1.322 € O en W Vlaanderen: 3.147 € Antwerpen: 1.044 € Luik-Lux: 540 € Bxl-W.Brab: 1.176 € Nationaal: 728 €

208% 132% 102% 61% 54% 53% 73%

TOTAAL: 10.037,81 €

91%

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be. Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom! Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

Linkse Socialist 14 thema jongeren De beweging tegen de besparingen in het onderwijs versterken de

1. Links: 80 scholieren betogen op 10 september in Gent (Foto: Liesbeth) 2. Boven: Zowat 200 scholieren houden een zitstaking op Sint-Lucas op 23 september (Foto: Mathias) 3. Rechts: Nationale betoging in Brussel op 2 oktober met 3.000 aanwezigen (Foto: PPICS)

Ingekort en geactualiseerd standpunt van Actief Linkse Studenten en Scholieren (ALS)

eze open brief is gericht aan heel de onderwijsgemeenschap, aan de studenten, de ouders en het voltallige personeel. Maar uiteraard willen we in de eerste plaats de personeelsleden bereiken die zich zorgen maken om hun baan, hun inkomen en de werkdruk. Voorts die ouders voor wie 270 euro extra inschrijvingsgeld per jaar wel zwaar weegt op het gezinsbudget. En ten slotte die studenten voor wie onderwijs een maatschappelijke investering is die aan heel de gemeenschap ten goede moet komen en niet slechts het voorrecht is van een kleine elite.

We weten dat er onder studenten ook een stroming bestaat die wel gewonnen is voor besparingen en het optrekken van het inschrijvingsgeld. Ze wordt vertegenwoordigd door kringen als KVHV (Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond) en LVSV (Liberaal Vlaams Studentenverbond). Dit heerschap wil terug naar het eliteonderwijs van voor WOII. Onderwijsemancipatie reikt voor hen niet verder dan de taalkwestie, voor het overige sluit hun visie naadloos aan bij die van de vooroorlogse Franssprekende burgerij. Vertolken zij een mening die leeft onder grotere groepen studenten? Uit hun ‘mobilisaties’ kunnen we dat niet afleiden, maar dat de fils à papa die er bij horen toegang hebben tot de media, hoor je ons niet ontkennen. De eerste acties van studenten en scholieren tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld en de andere besparingen in het onderwijs waren veelbelovend. Ettelijke duizenden studenten tekenden de petitie tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld. De scholieren in Gent organiseerden hun eerste betogingen en zitacties in september, gevolgd door gecoördineerde actiedagen met zitacties en stakingen in verschillende scholen in oktober. Ook aan de universiteiten en hogescholen vonden bij het begin van het academiejaar pro-

testacties plaats. Die waren nog vooral aarzeling om algemene vergaderingericht op het trekken van de aandacht gen te houden. Het succes ervan, zevan de media, maar hopelijk volgen bin- ker als ze gekoppeld worden aan een nenkort ook bij de studenten mobilise- concreet actieplan, werd nochtans berende acties zoals bij de scholieren. wezen door de scholierenactiecomités in Gent. Onmiddellijk na hun eerste Verzet van onderuit actie op 10 september al, startten de 80 deelnemers deze methode met een opbouwen met maximale open micro om de discussie te voeren betrokkenheid over hoe verder. Actiecomités werden Over het karakter van deze regering opgezet in verschillende scholen en de maken we ons geen illusies: het is er betoging die daarop volgde op 8 oktoéén die geen tegenspraak duldt op haar ber, met zo’n 500 deelnemers, alsook de harde besparingsbeleid. Als ze al geen scholierenstaking van 22 oktober met nuttig overleg pleegt met de vakbonden, 800 deelnemers zetten deze democrawat zal ze dan luisteren naar studenten tische methode verder. en scholieren? Om haar besparingen te Het is noodzakelijk voor de dynamiek stoppen, zal dus meer nodig zijn dan van een beweging om discussie en deenkele betogingen, symbolische acties bat te stimuleren. Niet alleen om een of overleg om ons ongenoegen kenbaar zo breed mogelijke betrokkenheid te te maken. Daar ligt deze regering niet garanderen, maar ook om het debat te van wakker. We zullen het type van verrijken en de strijd te versterken. verzet nodig hebben dat onze eisen kan afdwingen. Enkel massaal verzet, ge- Tegen het volledige dragen door een breed front van scho- besparingsbeleid lieren, studenten, personeel en ouders, met een programma dat zich uitspreekt In zo’n strijd zal het er ook op aantegen elke besparing op de kap van de komen om de nog-niet-overtuigden te jongeren en de werkende bevolking, is overtuigen. Dit doen we niet door onze daartoe in staat. eisen te beperken tot het inschrijvingsEen dergelijke beweging uitbouwen geld of andere besparingen die studendoe je niet top-down, met enkele ge- ten rechtstreeks raken. De verhoging ïsoleerde en van bovenaf opgelegde ac- van het inschrijvingsgeld is deel van ties. Het is belangrijk dat studenten en een veralgemeende anti-sociale aanval scholieren niet gedegradeerd worden op de rechten en inkomens van de hele tot toeschouwer van een beweging in werkende klasse. hun naam, maar actief betrokken worHet past volledig in het ideologische den in het beslissingsproces en de ver- kader van deze regering om de jongeren dere uitbouw van de beweging. en de werkenden te doen betalen voor Dat is hoe de studentenbeweging in de crisis. De rijken blijven buiten schot. Québec in 2012 een strijd van lange Wij moeten dit verband leggen. Een adem kon voeren tot de regering wegge- aanval op de één is tegelijk een aanval stemd werd en het plan om het inschrij- op de andere. Slechts door eenheid te vingsgeld te verhogen afgevoerd werd. zoeken tussen jongeren en werkenden De studenten organiseerden regelma- kunnen we een beweging bouwen die tig algemene vergaderingen waarvoor sterk genoeg is om deze veralgemeenmassaal gemobiliseerd werd en waarop de aanval af te slaan. Doen we dit niet, de aanwezigen beslisten over zowel de dan laten we ruimte voor de argumenactievorm als het eisenplatform en het tatie van de rechterzijde. Als de één programma. Deze methode werd inge- moet besparen, waarom de andere niet voerd door een nieuwe studentenvak- dan? Binnen de kortste keren zit je vast bond CLASSE, aanvankelijk tegen de in een besparingslogica, waarvan het zin in van de oudere studentenbonden einde niet meer in zicht is. Een stevige FECQ en FEUQ die na de studenten- politieke argumentatie tegen elke vorm beweging van 2005 hadden ingestemd van besparing op kap van de jongeren met harde besparingen. en de werkenden is niet alleen nuttig om Ook vandaag in Vlaanderen merken ons te wapenen tegen rechts en de voorwe in de studentenbeweging een grote standers van besparingen, maar ook om

een antwoord te formuleren op de vragen van jongeren die twijfelen. Van bij het begin vergelijkt ALS de investering voor de aankoop van de 40 F35’s voor een bedrag van 6 miljard euro met de besparingen die de Vlaamse regering wil doorvoeren in het onderwijs. Eén zo’n F35 kost ongeveer evenveel als de verhoging van het inschrijvingsgeld moet opbrengen. In het actiecomité tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld werd daar aanvankelijk tegen geargumenteerd, ook Comac vond de vergelijking “politiek te hoog gegrepen”. Intussen is iedereen daarover bijgedraaid. Het is juist met dit soort voorbeelden dat je duidelijk maakt dat de aanval op het hoger onderwijs wel degelijk een ideologische keuze is. De beweging moet vertrekken van de noden. Er is nood aan meer publieke middelen, niet minder. Daarom ook het belang om niet alleen de intrekking van de verhoging van het inschrijvingsgeld, maar ook meer publieke middelen voor het onderwijs te eisen. Te beginnen met een terugkeer naar een situatie waarbij 7% van het BBP naar onderwijs gaat, wat vakbonden al jaren eisen en systematisch naar voor gebracht wordt door ALS. Het potentieel van een veralgemeende beweging stelt zich met besparingsregeringen op alle niveaus die zowat alle werkenden en uitkeringstrekkers aanpakken. Jongeren kunnen een zeer belangrijke rol spelen in het dynamise-

4. Links: Betoging met 500 aanwezigen in Gent op 8 oktober. (Foto: Geert) 5. Boven: Zitactie s in verschillende Gentse scholen , hier Voskeslaan, op 15 oktober. (Foto: actiecomité Voskeslaan) 6. Rechts: Gentse scholierenstaking met 800 aanwezigen op 22 oktober. (Foto: actiecomité St Lucas)

ren van protest. Dat zagen we al met de Jongerenmarsen voor Werk in 1982 en 1984 of de scholierenstakingen tegen Martens VI in 1986. Jongeren komen makkelijker op straat, maar om het establishment tot toegevingen te dwingen zullen we het pijn moeten doen waar ze het voelt, in haar winsten door de hele maatschappij en economie stil te leggen. Dat is waarom stakingsacties zo belangrijk zijn en waarom we de banden met de arbeidersbeweging moeten versterken. Door meteen het volledige besparingsbeleid aan te klagen, wordt het gemakkelijker om banden te smeden met het protest van de arbeidersbeweging. Concrete voorstellen van ALS

ALS roept op tot een plan van lokale acties gekoppeld aan algemene vergaderingen in zoveel mogelijk scholen, hogescholen, universiteiten en faculteiten en dat in alle steden. Vanuit de vakbonden wordt opgeroepen tot een actieplan met nationale betogingen, regionale stakingen en uiteindelijk een algemene nationale staking. Laat ons met de scholieren en studenten ditzelfde tempo volgen door op dezelfde dagen scholieren- en studentenbetogingen en stakingen te organiseren. De strijd van de arbeiders tegen de verhoging van de pensioenleeftijd of de indexsprong is ook de strijd van de jongeren. Omgekeerd is de strijd van de jongeren tegen hogere kosten voor onderwijs ook die van de arbeiders. We staan nog aan het begin, maar het potentieel voor een gezamenlijke beweging is sinds zeer lang niet zo groot geweest. We mogen deze rechtse regeringen de kans niet geven te spelen met onze toekomst. Laten we onze toekomst zelf in handen nemen door mee te bouwen aan een beweging waarmee we deze regeringen weg krijgen om plaats te maken voor een alternatief waarin de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal staan. Daarvoor zullen we het geld moeten halen waar het zit, bij de rijkste 1%. ALS staat voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme, het huidige systeem biedt de meerderheid van de jongeren immers geen toekomst.

racisme thema

www.socialisme.be November 2014

Betoging op 4 oktober in Brussel. Foto: MediActivista

Extreemrechts laat terug van zich horen. Tijd voor actie! Alex (Antwerpen)

is een Italiaanse beweging die opkomt voor “het fascisme van de 21ste eeuw”. oals sommigen al Het gaat om een model voor heel wat gemerkt hebben, voerde extreemrechtse bewegingen in Europa. extreemrechts zijn Casapound beroept zich op Mussolini activiteit de laatste maanden en probeert straatmilities op te zetten. op. Zo werden de lokalen van De groep is bijzonder gewelddadig en het ABVV in Antwerpen en van ging in 2006 over tot een aanval op de JOC (Jeunes Organisés et scholieren tijdens een betoging voor Combattifs) in Brussel beklad democratisch onderwijs. De organisamet neonazistische slogans en tie heeft een ‘leider’, komt op voor een affiches. ‘etnische natie’, … Er wordt gemaskerd naar buiten getreden om de grootste Ook hielden ze op 4 oktober een mee- vuiligheid terug uit de vuilnisbak van ting van neonazistische krachten in de geschiedenis boven te halen. België met sprekers zoals Europese parlementairen van het Griekse Gouden Waar komt hun activiteit Dageraad en de voorzitter van de vandaan? Italiaanse neofascistische beweging Casapound. De mobilisatie hiertegen, Deze vernieuwde activiteit is zeker die uiteindelijk een succes was met niet abnormaal. Sinds de Europese 400 aanwezigen, zorgde ervoor dat de verkiezingen voelen de neonazi’s zich locatie van de meeting geheim werd gesterkt door de vijf verkozenen die gehouden. De neonazi’s kwamen in ze in het Europese Parlement behaalAntwerpen bijeen. den. Groepen als Nation en Autonome Gouden Dageraad is een gewelddadi- Nationalisten proberen er gebruik van ge groep neonazi’s die overgaat tot aan- te maken om zich te versterken. vallen op migranten, moslims en Roma Ook de belabberde toestand van de in de straten en op de markten van economie en het uitblijven van een Athene of nog op de vakbondsmilitanten oplossing voor de economische crien de burgers die in actie komen met be- sis vergroot de rekruteringsbasis voor togingen of stakersposten. Casapound hun ideeën in heel Europa en België. door

Dit kan op termijn een reëel probleem worden als we hen de vrije loop laten gaan. De electorale neergang van het Vlaams Belang mag ons niet in slaap wiegen. Bij de jongeren van het VB, de NSV (Nationalistische Studentenvereniging), is er heel wat sympathie voor Gouden Dageraad. Met Tom Van Grieken komt er bovendien een straatvechter aan het hoofd van die partij. Dat de Leuvense Studentenraad geen probleem heeft met een NSV-lid in de Subsidiecommissie is dan ook opmerkelijk. Het ‘aanvaarden’ van extreemrechts zal hen niet stoppen. 9 november: actief verzet tegen extreemrechts!

We moeten als antifascisten onze krachten bundelen, mobiliseren en verschillende acties organiseren om de strijd aan te gaan tegen de opkomst van extreemrechts in België en Europa. Daarom dat we op 9 november deelnemen aan de Europese actiedag tegen extreemrechts waartoe opgeroepen is door de Griekse antifascistische comités. De betoging van 9 november in Brussel geniet de steun van onder meer JOC-Brussel, Jeunes FGTB,

USE, Initiatief voor Solidariteit met de waar verschillende joodse winkels en Grieken die zich verzetten. synagogen in brand werden gestoken, 9 november is niet zomaar een da- de beruchte Kristalnacht. Daarom aftum, deze datum is gekozen omdat spraak 9 november in Brussel. Zien we dit de dag is dat er door de nazi’s in u daar ook? 1938 een pogrom werd uitgevoerd

N-VA en extreemrechts Dat N-VA heel wat ex-VB’ers heeft aangetrokken, was al langer bekend. Maar daar kwamen opmerkelijke schandalen bij. Partijleiders praatten de collaboratie goed maar ook het geweld van de (eerste) VMO van Bob Maes. Staatssecretaris Theo Francken kwam in opspraak door migranten als “kutmarokkanen” te omschrijven en maakte deel uit van een vriendenclub in de N-VA die zich naar het VNV noemde. Het VNV was een partij die in de collaboratie stapte. Er raakte bekend dat Jan Jambon betrokken was bij het opzetten van de Brasschaatse afdeling van het Vlaams Blok eind jaren 1980. Parlementslid Koenraad Degroote verzorgde het welkomstwoord op een colloquium over de fascist Joris Van Severen en bood de aanwezigen een drankje aan op kosten van de inwoners van Dentergem waar hij burgemeester is. Op de vraag of Van Severen toch een fascist was, merkte Degroote op: “dat moeten we zien in de historische context van toen.” Met het populistische discours kan de N-VA een breder ongenoegen electoraal vertalen waardoor er ook figuren van diverse pluimage worden aangetrokken. Van voormalige Vlaams Blokkers tot liberale Porsche-liefhebbers. De aanwezigheid van extreemrechtse elementen volstaat niet om de partij volledig als extreemrechts te bestempelen. De N-VA is nog steeds een kleinburgerlijke partij, die de mening vertegenwoordigt van de kleine bazen in Vlaanderen. De N-VA combineert die eisen van Voka – een zakelijk en cijfermatig Vlaams-nationalisme gebaseerd op economisch egoïsme – met een meer romantische vleugel van historische Vlaams-nationalisten.

Regering keert zich tegen mensen-zonder-papieren door

Nicolas P (Brussel)

“E

nkele positieve punten, veel vage zaken en heel wat onrustwekkende elementen.” Dat is hoe de Liga voor de Mensenrechten, Amnesty International en Ciré (Coordination et Initiatives pour Réfugiés et Etrangers) het nieuwe regeerakkoord omschreven.

Deze verenigingen nuanceren direct de positieve elementen in het regeerakkoord. Ze juichen het oprichten van een “Nationaal Mensenrechteninstituut” toe, maar zijn voorzichtiger als het om de concrete invulling ervan gaat en wijzen erop dat er financiële middelen zullen nodig zijn om te vermijden dat het “in het stadium van de aankondiging” blijft. De regering wil hard optreden en sancties opleggen bij “haatoproepen op het internet”, waarbij verwezen wordt naar “oproepen voor

Betoging van mensen-zonder-papieren op 22 oktober. Foto: Collectif Krasnyi

de jihad”. De directeur van Amnesty International stelt daar vragen bij. Zullen islamofobe en racistische oproepen evenzeer gesanctioneerd worden? De regering lijkt te willen gaan voor harde repressie in het ene geval, maar is veel toegeeflijker voor onder meer racisme of steun aan de collaboratie met de nazi’s. Die collaborateurs “hadden daar hun redenen voor”, stelde minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon. De ene haatoproep is blijkbaar de andere niet. Ook op dit vlak kan de harde repressieve aanpak wel eens voor willekeur zorgen. De nieuwe staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken kondigde op zijn eerste dag in functie aan dat hij het aantal gedwongen uitwijzingen wil opvoeren. Hij had het over het “verwijderen” van asielzoekers, de term ‘deporteren’ was misschien te direct? Er komen nieuwe plaatsen in de gesloten centra, eigenlijk gevangenissen, en er zullen tegen de veroordelingen van het Europees Hof van de Rechten van de Mens in opnieuw volledige gezinnen met kinderen in ondergebracht worden. De mogelijkheid van een verblijfsvergunning omwille van medische redenen wordt sterk beperkt, het Ciré stelt dat je “bijna volledig dood moet zijn om dat recht te bekomen.” Het is een illusie te denken dat migratie zal verminderen omdat er strengere regels zijn. Niemand vlucht voor zijn of haar plezier. De toename van het aan-

tal vluchtelingen uit Syrië en Irak bij- maken. Wij moeten duidelijk maken voorbeeld heeft alles met het conflict dat afkomst, religie, het bezit van padaar te maken en niets met de asielre- pieren die willekeurig door autoriteiten gels bij ons. Het asielbeleid onder Theo worden uitgedeeld, … geen fundamenFrancken zal nog teel onderscheid meer dan voorvormen. Wel beTerwijl de regering heen de vluchtelangrijk is aan aan de ene kant de lingen criminaliwelke kant van seren. de sociale kloof minnelijke schikking Terwijl de regetussen superrijin strafzaken wil ring aan de ene ken en de rest kant de minne- uitbreiden zodat rijke va n de bevolfraudeurs meteen lijke schik king king we staan. hun corruptiezaken in strafzaken wil Met of zonder u it b r e id e n z o papieren, los van kunnen afkopen, d at r ijke f r auaf komst of reliwordt de repressieve deurs meteen gie, we worden aanpak tegenover hun corruptiezaallemaal getrofde zwaksten in ken kun nen affen door deze de samenleving kopen, wordt de besparingsregerepressieve aanring: afdankinversterkt. pak tegenover de gen, besparingen Klassenjustitie is dat. zwaksten in de op gezondheidssamenleving verzorg, repressie, sterkt. Klassenjustitie is dat. De frau- uitwijzingen, … De verantwoordelijdeurs uit het dossier ‘Bois Sauvages’ ken voor de harde besparingen zijn niet konden hun proces afkopen voor 8,796 de asielzoekers of de werklozen. Het miljoen euro. Onder hen ook voorma- zijn de superrijken voor wie het nooit lig VBO-voorzitter Luc Vansteenkiste. genoeg is. Iedere vorm van verdeeldWie oorlog en ontbering probeert te ont- heid is een obstakel in onze strijd voor vluchten, wordt gevangen gezet om zo een betere toekomst. Wij vertrekken snel mogelijk verwijderd te worden. niet van repressie maar van solidariteit, Dit beleid is onderdeel van de neoli- we strijden voor een samenleving waarberale logica van verdeeldheid zaaien in het niet nodig is om te vluchten, een en vooroordelen versterken. Daarmee samenleving die rechtvaardig, solidair wil de rechterzijde eengemaakt verzet en democratisch is, een socialistische of strijd voor een alternatief moeilijker samenleving.

socialisme.be

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 339  November 2014 strijd  solidariteit  socialisme

Emily (Namen)

cruciale rol in spelen. Kijk maar naar het verzet in de jaren 1980 tegen de nze toekomst wordt vorige rechtse regeringen. Toen orgabedreigd door de rechtse niseerden jongeren lokale comités van regering die van de armen jongeren in strijd tegen de besparinsteelt om aan de rijken te geven. gen. Er werden massale jongerenmarsen voor werk gehouden. Zo waren er Net zoals de neoconservatieven van de in 1984 maar liefst 40.000 betogers op jaren 1980, zoals Thatcher en Reagan, deze jongerenmars. Toen al werd een willen ze ons laten geloven dat er geen collectieve vermindering van de aralternatief is. Erger nog, er wordt ge- beidsduur zonder loonverlies en met zegd dat die besparingen in het belang bijkomende aanwervingen geëist, alsvan onze toekomst zijn. Als de rechtse ook degelijke arbeidsovereenkomsten. partijen toch zo bezorgd zijn om onze De strijd voor werk is essentieel om een toekomst, waarom besparen ze dan op toekomst te kunnen uitbouwen. alles wat voor jongeren belangrijk is? De Vlaamse scholieren en studenten Voor een degelijke toekomst zullen we zijn al begonnen met het verzet tegen de zelf moeten strijden, op straat en met besparingen in het onderwijs, en de verstakingen! hoging van het inschrijvingsgeld voor We zagen zelden een regering die zo het hoger onderwijs tot 890 euro in het op een confrontatie uit was als deze van bijzonder. Er waren verschillende beMichel. We zullen met evenveel vast- togingen, zitstakingen en in Gent was beradenheid ons verzet ertegen moeten er op 22 oktober een geslaagde schoorganiseren. Jongeren kunnen daar een lierenstaking. Deze strijd wordt geordoor

ganiseerd door actiecomités in de verschillende scholen. Beslissingen over volgende acties worden genomen op algemene vergaderingen na acties zodat iedereen betrokken is en democratisch mee kan beslissen. Op de Gentse algemene vergadering na de scholierenstaking van 22 oktober werd in een bomvolle zaal beslist om de strijd samen met het personeel uit het onderwijs en alle andere werkenden verder te zetten. Een eerste afspraak is de nationale betoging van 6 november.

niet zomaar tot stand, we moeten ons organiseren en zoveel mogelijk jongeren proberen mee te krijgen. Het houden van algemene vergaderingen op school, aan de universiteiten of op de werkplaats kan een goede aanzet daarvoor zijn. Daar kan het actieplan besproken en gestemd worden, zoals dit ook gebeurde op de algemene scholierenvergadering in Gent. De besparingen treffen iedereen, van jong tot oud. We moeten er dan ook samen tegen ingaan. De vakbondsbetoging van 6 november is een goede geJongeren: versterk het legenheid hiervoor. Laat ons daar een actieplan van de vakbonden! sterk jongerenblok vormen. Op de provinciale en nationale algemene stakinSamen sterk! gen kunnen we het personeel vervoegen Het is een hele uitdaging om de recht- aan de stakersposten aan de scholen en se regeringen en hun maatregelen weg universiteiten. Onze kracht is onze mote krijgen. De regeringen wegkrijgen, gelijkheid om ons te organiseren en ons volstaat overigens niet, heel het bespa- aantal. Een overwinning is mogelijk als ringsbeleid moet weg. Daartoe zullen we samen één front vormen. acties en stakingen nodig zijn. Dat komt We moeten ook al meteen waarschu-

steun dit maandblad

: BE48 0013 9075 9627 op naam van

Socialist Press

wen: als we de harde besparingen niet wegstaken, zal er een grotere openheid zijn voor andere ‘alternatieven’ zoals extreemrechts. Dat zagen we al in Griekenland of Oost-Europa. Laten we het hier niet zover komen, alles wat ons verdeelt, verzwakt ons in de strijd voor een betere toekomst. Op 9 november zullen we alvast deelnemen aan een Europese actiedag tegen extreemrechts op initiatief van de Griekse antifascistische comités. We willen samen strijden tegen iedere vorm van verdeeldheid. Racisme, seksisme, homofobie, … zijn immers obstakels voor onze strijd voor een betere toekomst. Laat er ons samen voor zorgen dat het actieplan van de vakbonden succesvol wordt ingevuld. Laat ons actie voeren voor een samenleving op basis van de behoeften van de 99% en niet de winsten van de 1% superrijken!