Ne olur bir bilen var mı

1

Ne olur bir bilen var mı?

Prof. Dr. Ali Demirsoy

17 Şubat 2016 tarihinde Ankara’nın göbeğinde, karanlık, aşağılık, insanlık düşmanı, hiçbir ahlaki değeri olmayan bir kişinin ve büyük bir olasılıkla onu maşa olarak kullanan bir teşkilatın kanlı saldırısına tanık olduk. Ben insanım diyen herkesi kahreden bir saldırı… Bu canilerin yakalanıp

olması

gereken

cezayı

almalarını

herkes

dört

gözle

beklemektedir. Bu ülkenin insanları, ne olup bittiğini, nelere karıştığımızı, hangi oyunlarla tehdit edildiğimizi, nereye gittiğimizi, bu coğrafyanın geleceğini merak ediyor. Şu anda halk her şeyi bir tarafa bırakarak bu soruların yanıtını bekliyor.

Bu eylemin failleri hakkında açıklama hükümetten çok hızlı ve çok ayrıntılı bir şekilde geldi. Sığınmacı olarak aldığımız, kimliğini de kayda geçtiğimiz, Suriye doğumlu, YPG üyesi biri bunu yapmış (böyle kayda geçmiş epeyi bir eylemci sığınmacının olduğu da hükümetçe açıklandı).

Böylece hem tetikçi hem de azmettirici kaynak su üzerine çıkmış gibi oldu. Ancak tüm ülkeler bu vahşeti kınamasına karşın, YPG’yi terörist ilan etmedi. Çünkü tüm dünyanın silah yardımı yaptığı ve tüm çabalarımıza karşın en yakın dostlarım tarafından bile bir türlü terörist olarak ilan edilmeyen PYD/YPG’nin, er ya da geç açığa çıkarılacağı biline biline çok rezil böyle bir terör eylemine girmesi akıllı bir davranış olarak görülmüyor.

Bu nedenle, 19.02.2016 tarihinde, yani Türkiye’nin açıklamasından sonraki gün Amerika Dışişleri sözcüsü John Kirby yaptığı açıklamasında, bu iddiayı (Türkiye’nin açıklamasını) ret edecek ya da onaylayacak konumda değiliz, bizim için hala ucu açık bir soru dedi (diplomatik dilde bunun tercümesi biz Türkiye’nin bu açıklamasına inanmadık demek

oluyor). Cumhurbaşkanımız anında yanıt verdi: O benim muhatabım değil; Obama ile bu akşam konuşacağım. Akşam 80 dakika görüşmüşler.

Görüşmede Obama PYG-YPG’yi terörist olarak ağzına almadığı gibi, DAEŞ’karşı mücadelemizi zayıflatmayalım (yani YPG’den elini çek), YPG’nin toprak büyültmesini onaylamıyoruz, kaygı verici (yani YPG’nin hakkı olduğu bir toprağı kabul ediyoruz) ve Türkiy’nine top atışlarını ve sınır ötesi eylemlerini hemen durdurmalı diyerek konuyu bağlıyor. Ne Amerika ne Avrupa ne de dünyadaki başka bir ülke YPG’nin bu eylemi gerçekleştirdiğine ve terörist olduğuna ilişkin bir açıklama yapmıyor. Belli ki bir gariplik var. Bu, Türkiye düşmanlığından da olabilir, bu açıklamadan kuşku duyulmasından dolayı da olabilir. Kendimizi bir yabancı yerine koyarak düşünelim.

Patlamadan çok kısa bir zaman sonra, kendi ülkesinin en önemli kurumunda çalışan ve o anda kimlikleri bilinen ölmüş memurlarının bile DNA izlerini henüz çıkarmadan, tetikçinin adı, soyadı, parmak izi, DNA’sı, doğduğu yer, neredeyse dedesi, ninesi, ailesi, arkadaşları, gezdiği yerler, konuştuğu insanlar açıklandı. Doğrusu bu bilgiler insanın çekmecesinde olsa bile bu kadar hızlı bir şekilde bulup basına sunamaz. Bir defa kuşku duymaya başlarsanız, onun sonu gelmez, birçok insan herhalde şöyle düşünüyor olmalı: Olsa olsa önceden bu bilgiler hazır olarak el altında bulunuyordu.

Biz diyebiliriz ki bu terör olaylarından dolayı bizim istihbaratımız çok önemli aşama kazanmış ve çok yetenekli bir ağ oluşturmuştur, bu nedenle sonuca ulaştık. Ancak dedim ya insanlar bir defa kuşkulanmaya görsünler her öküzün altında bir buzağı aramaya başlarlar. Diyelim ki Avrupa’da hiçbir saplantısı olmayan, hiçbir ülkeye kin duymayan, analitik düşünen, kendisini dünya vatandaşı olarak varsayan biri şöyle düşünemez mi? Bu kadar yetkin bir istihbarat ve güvenlik örgütü olan bir

3

devlet, nasıl oldu da ordusunun yüzlerce üst düzey subayının, rektörlerinin, parti başkanlarının, yazarlarının, çizerlerinin 5 yıl boyunca düzmece kanıtlar ile tutuklanıp, bir kısmının idamla yargılanmasındaki garipliği sezinleyemedi? Hatta genelkurmay başkanını bile yıllarca bu düzmece kanıtlar ile terörist olarak damgalanmasının farkına varamadı?.

Hükümet bu davaların savcısıyım dedi; karar veren yargıçlara, yanlış karar verdiklerinde hiçbir yükümlülük altına girmeyeceklerine ilişkin yasa çıkardı. Ordusunu, cumhuriyetin temel değerlerini korumaya yemin etmiş birçok insanını, önemli kurumları per perişan eden düzmece binlerce kanıtın “defalarca uyarılmasına karşın” farkına varmadı?

Dünya basınına düşen, Paralel Devlet tarafından kayda alınmış şu konuşmalar ise olaylara nasıl baktığımız konusunda kuşku uyandırmaz mı? İstihbarat yetkilisi, Suriye’den Türkiye’ye biri iki füze ya da bomba sallar; bunu bahane ederek oraya gireriz. Ne yazık ki bu konuşma dünya istihbaratının ve basınının eline verilmiştir. Bir yabancı olarak siz olsanız ne düşünürsünüz? Doğrusu merak edilecek bir durum.

Hepimiz bu coğrafyanın geleceği için endişeliyiz. Dikkat edin hiç kimse tam bir analiz yapamıyor. Çünkü gündemi saptayan biri olmadınız mı, olsa olsa, akıntıya kapılmış kayık olursunuz. Doğrusu, uzun yıllar Türkiye siyasetini izleyen biri olarak ben hiçbir teşhiste bulunamıyorum. Ama biliyorum ki Türkiye’nin diğer ülkelerden farklı olarak bizzat katıldığı önemli deneyimleri oldu. Çünkü benzer birçok duruma geçmişte karışmış bir ülke olarak, Kore’de, Afganistan’da, Irak’ta, Libya’da, Mısır’da, Somali’de ve en son olarak Suriye’de bu olayları tezgâhlayanlarla omuz vermişliğimiz var. Türkiye’nin bu konuda birikmiş bir deneyimi olmalı.

Ancak en doğru bilgiyi şu andaki en yetkili yöneticimizden alarak yolumuzu bulabiliriz.

1. Henüz parti başkanı iken, başbakan olmadan Beyaz Saray’da Oval Ofiste dışişlerimize bile kapalı olan 1.5 saatlik gizli görüşmede neler masaya yatırıldı? Bu konuşmalar bu coğrafyanın kaderi ile ilgili miydi?

2. Beylerbeyi Sarayında AKP’nin alternatifi olan CHP’nin başkanı Deniz Baykal ile gizli olarak ne konuşuldu ki Deniz Baykal Anayasal olarak milletvekili

olamayan

birini,

önce

milletvekilliğine

daha

sonra

başbakanlığa getirmek için “bütün uyarılara karşın” Anayasayı ve yasaları değiştirmek için çırpandı? (Zülfi Livaneli’nin bu konuda tanık olduğu ilginç açıklamaları internette bulabilirsiniz) 3. Dolmabahçe Sarayında o dönemin Genel Kurmay başkanı ile yapılan gizli konuşmadan sonra, aslan gibi kükreyen hatta hükümete karşı bildirge bile yayınlayan genelkurmay başkanı neden sus pus oldu?

4. En önemlisi bu gün cumhurbaşkanımız olan yöneticimiz, hükümetin ilk yıllarında sık sık televizyonlara çıkarak, ben BOP (Büyük Orta Doğu) eş başkanıyım, bize bir görev verildi; onu yapmalıyım diyerek bize sadece bu projedeki konumu ile ilgili bilgi verdi. İçeriğini hiç kimse kesin olarak öğrenemedi (milletvekilleri de dâhil). Bu projeye fiyakalı bir ad da takıldı: Arap Baharı. Ancak Amerika Dışişlerinin bizzat açık açık söylemlerinden ve çeşitli kaynaklardan elde edilen haritalarda, bu coğrafyada

21

ülkenin

(buna

Türkiye’de

dâhil)

sınırlarının

değiştirilmesinin tezgâha konduğunu öğrendik. Bu tezgâhın ne olduğunu eminim ki şu andaki başbakanımız bile ayrıntısıyla bilmiyordur. Olsa olsa ne olup biteceğinden BOP eş başkanının bilgisi olmalıdır.

Doğru ya da yanlış bu coğrafyada siyasilerimizin söylediğine göre en yakın stratejik dostlarımızın bize karşı çevirdikleri tezgâhları defalarca kanıtları ile görmemize karşın, sanki hiçbir şey yokmuş gibi davranmaya devam ettik. Görmemekte direndik. Bizim dışımızda herkesin cirit attığı

5

bu coğrafyada askerlerimizin burnunu sınırdan uzatmasına bile izin alamadığımız bu dostlarla kucaklaşmaya devam ettik. Bu belaların hiç biri sürekli suçladığımız komşularımızdan değil, gizli ve açık anlaşmalarla ayağımıza pranga takan sözüm ona stratejik dostlarımızdan geldi.

Gözlerini iki eliyle sıkı sıkı kapayan hiç kimseye gerçeği gösteremezsiniz.

Bu nedenle her defasında, Irak’ta da, Libya’da da, Suriye’de de göz göre göre belaya düştük. Gündemi belirleyemedik. Osmanlı’nın kuruluşundan bu yana kuzeydeki büyük komşumuzun sıcak sulara inme hedefinin gerçekleşmesini altın kâse içinde sunduk.

Biz hiçbir kimlik ayırımına dayanmadan, hiçbir ülkeyi hasım olarak görmeden, cumhuriyetimizin ilk dönemlerinde olduğu gibi ülkemizde ve dünyada barışı içinde yaşamak istiyoruz. Analar ağlamasın dedikçe, anamız ağlamaya başladı…

Güven içinde, sevgi dolu, karşılıklı saygıya dayalı, mutlu bir ülkede yaşamak istiyoruz. Ben bu ülkenin bir vatandaşı olarak önümü görmek için yukarıda madde madde olarak verilmiş hususların neleri içerdiğini öğrenmek istiyorum. Sadece benim değil, eminim ki, milletvekillerinin hatta başbakanın bile bu bilgilere gereksinmesi var.

Bilmez iseniz önlemini alamazsınız, önlem alamayınca hiçbir şeyi çözemezsiniz. Bu coğrafyanın sorunlarının afaki nutuklarla, kurnaz tezgâhlarla, acemi siyasetle, silahlı müdahalelerle çözülemeyeceğini artık anlamış olmalıyız. Bu nedenle bize başında biçilen kaftanın ne olduğunu öğrenerek işe başlamalıyız.

Mangrov ormanlarında üstü yosunlarla örtülü balçık-çamur çukurları vardır. Bir defa bu çamura ayak bastığınızda kurtulma şansınız kalmamış demektir. Çıkmak için yapacağınız her hareket sizi biraz daha batağa sürükler. Kurtuluşunuz için tek çare size ayağı yere sağlam basan birilerinin uzatacağı bir ip ya da dal olabilir. Eğer çevrenizde ayağını yere

sağlam

basanları

temizlemişseniz

ya

da

böyle

bir

çevre

edinememişseniz işiniz zor demektir. Doğrusu bu coğrafyada bize dal uzatacak hiç kimse kalmadı gibi görünüyor. Yardımdan vazgeçtik, gömmek için fırsat kollayan bir çevre edindik.

Bize geçmişte biçilen rolü bilemezsek, bize hazırlanan tuzakları öğrenemezsek, bu beladan kolay kolay kurtulamayız. Bu aşamada parti, siyaset, politika yapıp da zaman ve fırsat yitiremeyiz. Bu ülkede hepimiz, bu

belanın

giderilmesini

istiyoruz.

Sürekli

cenazelerin

geldiği,

sokaklarımızın artık güvenli olmadığı bir zamanda tek vücut olarak bu belayı atlatmamız gerekirken, Türk kamuoyunu bir başkanlık sevdasına mahkûm ediyoruz. Bizans’ta, İstanbul kuşatıldığında önemli kişilerin, bir iğnenin ucunda kaç melek ikamet ettiğini tartışması gibi…

Herkes bu ülkenin birinci sınıf vatandaşı olmak istiyor; sözünün dinlenmesini istiyor, olanları bitenleri bilmek istiyor. Bütün bunlara yıllarca kulak tıkayan zihniyeti artık kabul etmiyor; siyasi yaklaşım seçim yasasını değiştirmeyip, düşüncesini meşru zeminlerde değil, sıra dışı davranışlar ile dile getirenleri üretiyor. Yöneticilerimiz zor anlarında haklı olduklarını, böyle bir hakları olduğunu vurgulayabilmek için aldığı oyu koz olarak kullanıyor. Hâlbuki ki bir toplumu geleceğe iteleyenlerin, çağ atlatanların sıradan vatandaşlar değil sıra dışı düşünenler ile olduğunu bir türlü öğrenmek istemiyor. Bin gecekondunun bir Selimiye etmeyeceğini kavrayamıyoruz. Bilginin ve yorum yeteneğinin özenle korunması gerektiğini, bu düşüncelerin, sıradan vatandaşların oyu ile boğulmasının en büyük tehlike olduğunu belli ki anlayamıyoruz. Önümüz görebilmek için bir yerde akıllıca başlamalıyız. Belki de ilk olarak yukarıdaki 4 önemli baş başa görüşmelerin içeriğini açık açık halkımıza duyurma ile işe başlamalıyız.

Prof. Dr. Ali Demirsoy