lijsterbes december 2010 by vzw 'de Rand'

afgiftekantoor Kraainem 1

de lijsterbes Kraainem • jaargang 11, nr 10 • December 2010 • maandelijks tijdschrift (niet in juli-augustus) Uitgave van gemeenschapscentrum de LIJSTERBES en vzw ‘de Rand’

België - Belgique P.B. - P.P. 1950 Kraainem I BC 3352

4-5 Daniel Delmotte en Georgette Neyt: een levenslange passie voor muziek

6-7 Schoolherinneringen van meester Georges Bulteel: deel II

12-13 Stenzel en Kivits doorprikken muzikale etiquette in GC de Lijsterbes

14-15 Jan De Craen nieuwe voorzitter van vzw ‘de Rand’

2-3 Kim en Filip zeggen de Foyer van GC de Lijsterbes vaarwel

Kim en Filip zeggen de Foyer van GC de Lijsterbes vaarwel

‘Het mooiste moment? Les Truttes die hier onverwacht uren plaatjes draaiden’

Kim en Filip baten de Foyer, het café van GC de Lijsterbes, al vijf jaar uit. Om allerlei redenen besloot het koppel een tijdje geleden om het voor bekeken te houden in Kraainem. ‘We zitten er een beetje door’, vat Kim samen. ‘Fysiek, maar ook mentaal. We hebben hier zo veel werk dat onze relatie er onder lijdt.’ Onder de vorige uitbaters was de Foyer alleen open tijdens activiteiten en in het weekend. Toen Kim en Filip het café overnamen, besloten ze elke dag van 10.30 uur ’s morgens tot 2 uur ’s nachts de deuren te openen, behalve op dinsdag. Filip en Kim zorgden er ook voor dat iedereen zich thuis voelde in de Foyer. Alle nationaliteiten waren meer dan welkom en dat maakte van het café een gezellige ontmoetingsplaats.

Vijf jaar geleden gingen Kim Waterschoot (27) en Filip Van De Sype (36) van start als uitbaters van de Foyer van GC de Lijsterbes. In oktober 2005 tapten ze hun eerste pint in Kraainem, op 23 december zullen ze dat voor de laatste keer doen.

uit de gemeente 03 Naast en met elkaar ‘We werken elk een aantal uren alleen in de Foyer en een deel van de tijd samen. Je werkt naast elkaar, maar toch constant met elkaar. Na een tijdje leef je op elkaars lip’, vertelt Filip. Daar komt nog eens bij dat als iemand ziek is, de ander moet inspringen en meer moet werken. ‘Als je dan een beetje beter bent, vlieg je er meteen weer in’, aldus Kim. Bovendien zijn Filip en Kim ook conciërge, dus moeten ze er steeds zijn als er een activiteit is. ‘Begrijp ons niet verkeerd, we doen dit graag en we hebben goede klanten en een heel tof team, in een leuk gemeenschapscentrum. We hebben hier ontelbare mooie en rustige momenten gekend, maar negen maanden per jaar is het hier ongelooflijk druk en moeten we als gekken werken’, zegt Kim. ‘Dat is ook tijdens de wintermaanden het geval, als je sowieso al minder energie hebt omdat het zo vroeg donker en zo koud is.’ Het koppel heeft geen tijd meer voor vrienden of voor een uitgebreid sociaal leven. ‘Onze vrienden wonen in het Leuvense. Hier kunnen we geen echt sociaal netwerk uitbouwen, omdat we constant aan het werk zijn’, aldus Filip. Als het koppel een uitnodiging krijgt, is het steeds of Filip of Kim die gaat. De ander moet in de zaak blijven. Dat weegt danig op hun relatie. Eind december trekken Filip en Kim de deur van de Foyer voorgoed achter zich dicht. ‘We zijn op zoek naar een huisje in Leuven, dicht bij onze vrienden’, vertelt Filip. Kim studeerde sociale readaptatiewetenschappen en heeft een job gevonden bij Familiehulp. Filip gaat voorlopig terug aan de slag in de horeca en wil daarna een opleiding volgen. Hoe het allemaal begon Kim en Filip leerden elkaar kennen in GC De Wildeman in Herent, waar ze beiden werkten. ‘Het was mijn grote droom om ooit een eigen zaak op te starten’, zegt Filip. ‘Toen de baas ermee stopte, wilden we eerst die zaak overnemen, maar om allerlei redenen ging dat niet door en zijn we een zoektocht gestart. Het was de mama van Kim die ons wist te vertellen dat de zaak van GC de Lijsterbes over te nemen stond. Ik had toen zelfs nog nooit van Kraainem gehoord’, bekent hij. De voorwaarden waren er goed en bovendien kon het koppel er ook gaan

wonen. ‘Het was allemaal perfect en we hebben ons na het eerste gesprek meteen kandidaat gesteld. Een paar maanden later, na enkele selectierondes, konden we hier beginnen.’ En wat vonden ze nu van hun jaren in Kraainem? ‘Ik ben hier opgegroeid en had nooit gedacht dat ik ooit zou terugkeren’, vertelt Kim. Filip moest toch wat wennen aan Kraainem. ‘Iedereen kent iedereen hier, het is hier te klein voor mij’, zegt Filip, terwijl hij regelmatig vriendelijk wuift naar voorbijgangers die hij kent. ‘Al dat glas zorgt ervoor dat je constant te bekijken bent. Daar moest ik ook wat aan wennen, maar het is ergens ook wel leuk’, nuanceert hij. Dat er heel veel toffe mensen in Kraainem wonen, daar zijn Kim en Filip het over eens. ‘Alleen spijtig dat we niet echt hechte banden konden smeden, daarvoor was het gewoon te druk.’ Het mooiste moment Voor Kim en Filip waren er ontelbare mooie momenten. ‘Als de klanten zich amuseerden, waren wij ook gelukkig. We hebben hier weekends gehad waarop we 1500 klanten zagen. Dat waren geweldige tijden en dan neem je het harde werk er graag bij.’ Het absolute hoogtepunt was het optreden van Les Truttes of beter: de afterparty. ‘Gerrit De Cock vroeg na het optreden onverwacht of hij nog een plaatje mocht opzetten. Het is niet bij één plaat gebleven. De band vond het uiteindelijk zo leuk dat ze nog tot 6 uur zijn blijven draaien. Een geweldig feestje is dat toen geworden’, glundert Filip. Het openingsfeest was ook een groot succes en dat zal het afscheidsfeest ongetwijfeld ook worden. Op 23 december staat er een feest gepland, maar bij het ter perse gaan van dit nummer was nog niet bekend wat er juist op het programma zal staan. Het koppel wil alle klanten van harte bedanken en op het hart drukken dat hun vertrek helemaal niets met de klanten of GC de Lijsterbes te maken heeft. Ze kijken met een goed gevoel terug op hun jaren in de Foyer, maar gaan op zoek naar nieuwe uitdagingen. Het ga jullie goed, Kim en Filip! Marijke Pots

Nieuwjaarsreceptie Cultuurraad Kraainem en GC de Lijsterbes Zaterdag 15 januari 2011 19 uur - GC de Lijsterbes

Op zaterdag 15 januari nodigen de Cultuurraad Kraainem en gemeenschapscentrum de Lijsterbes iedereen opnieuw uit voor de nieuwjaarsreceptie. Nodig gerust familie, vrienden, kennissen en buren uit om samen met ons te klinken op een voorspoedig 2011!

Mobilo zoekt enthousiaste vrijwilligers Oudere mensen en personen met een handicap kunnen niet altijd een beroep doen op hun omgeving, het openbaar vervoer of een taxi om hen naar de dokter, de tandarts of het ziekenhuis te brengen. Soms hebben ze het ook moeilijk om alleen te stappen en kunnen ze wel een ondersteunende arm gebruiken. Steeds vaker is het een lokale mindermobielencentrale die deze nood opvangt met behulp van vrijwilligers. De Kraainemse mindermobielencentrale is altijd op zoek naar vrijwilligers. Heb je tijd en wil je graag mindermobielen voor korte trajecten met je eigen wagen vervoeren, uiteraard tegen een vrijwilligersvergoeding en verzekerd? Neem dan contact op met Cindy De Fré: 02 719 20 73, cindy.defre@ocmw.kraainem.be.

Daniel Delmotte en Georgette Neyt

Al bijna 45 seizoenen is Daniel Delmotte uit Kraainem slagwerker-paukenist in de Munt. Zijn vrouw Georgette Neyt zong er meer dan vier decennia als sopraan in het koor. Beiden zijn gebeten door muziek. Ook in hun vrije tijd kunnen ze nog met volle teugen genieten van een mooi concert. ‘Ik zou nooit met iemand getrouwd zijn die mijn passie voor de muziek niet deelt’, bekent de voormalige Muntsopraan. ‘Veel collega’s waren niet getrouwd omdat ze geen geschikte partner vonden. In dit veeleisende métier moet je tot ’s avonds laat beschikbaar zijn. Je kan nooit voorspellen wanneer je na een repetitie of een voorstelling thuis komt. Over de opera’s en muziekstukken moet je ook kunnen meepraten. Als dat niet lukt, zal een relatie niet lang duren.’ Dank u, Sinterklaas Daniel Delmotte kreeg het muzikale virus te pakken toen hij op zijn zevende een speelgoedxylofoon van Sinterklaas kreeg. ‘Mijn ouders wisten waarmee ze mij blij konden maken. Ik wilde meteen naar de muziekschool. Bij privéleraars leerde ik spelen op de instrumenten van de jazzbatterij. Al zeer jong belandde ik met een eigen nummer in het variététheater tussen

cabaretiers, chansonniers en circusartiesten. Het was ook de glorietijd van de accordeonorkesten. Tijdens die periode stond ik op de scène met Jacques Brel, Johnny Hallyday en Adamo, die nog in het begin van zijn carrière was. Later heb ik ook Will Tura op plaat begeleid.’ Op zijn veertiende werd Delmotte toegelaten op het Brusselse conservatorium. ‘Ik hield zowel van lichte als van klassieke muziek. Mijn ervaringen in de amusementssector en de jazzwereld gaven mij een voorsprong. Hoewel de muziekstijl verschilt, zijn de speelmogelijkheden van de instrumenten identiek. Bij de opkomst van The Beatles stuikte het variétébedrijf in elkaar. De muziekzalen moesten hun deuren sluiten. Ook de belangstelling voor jazz- en accordeonclubs verminderde zienderogen. Er werden nauwelijks nog muzikaal ondersteunde fancy fairs georganiseerd. Gelukkig kon ik

freelancen voor de openbare omroep, onder meer bij Francis Bay en Nonkel Bob. Toen ik 21 werd, deed ik auditie bij André Vandernoot. Dat leverde mij een duurzame job op in de Muntschouwburg.’ Geraffineerde muziek In de Muntschouwburg speelde Daniel talloze klassiekers. Onvergetelijk waren de choreografieën van Maurice Béjart. ‘We speelden live Ravels Bolero en Stravinsky’s Sacre du Printemps. Klanken en bewegingen moesten perfect samenvallen. Het Ballet van de XXe eeuw verwierf wereldfaam door het vernieuwende karakter en door het minutieuze samenspel van de dansers en de instrumentalisten. Als paukenist vervulde ik een sleutelrol.’ In de opera’s en balletten van de Munt moest hij zich steeds strikt aan de partituur en de instructies van de dirigent houden. Toch was Daniel niet

Een levenslange passie voor muziek

VERENIGINGSNIEUWS 05 jaloers op de percussionisten uit het popcircuit, die wel een grote vrijheid hadden. ‘Deze drummers kunnen zich maar heel beperkt uitleven. De klassieke muziek is veel geraffineerder. Sommige hedendaagse componisten laten de uitvoerder ook beperkt improviseren. Ik ben polyvalent. Als mij de vrijheid geboden wordt, zal ik er gebruik van maken. In de andere gevallen gehoorzaam ik de componist en de orkestleider. Dat is niet frustrerend, maar verrijkend.’ De kleren maken de man Georgette Neyt had Daniel al op het oog op het conservatorium. ‘Met zijn korte broek viel hij onmiddellijk op, ook bij mijn vriendinnen, maar we hadden nog geen contact. Het eerste diepzinnige gesprek vond tien jaar later plaats in de kantine van de Munt. Na vijf maanden stapten we in het huwelijksbootje.’ In Ieper was Neyt de oudste dochter in een gezin van vijftien kinderen. Hoewel ze er al zeer jong van droomde om zangeres te worden, hielden haar ouders de boot af. ‘Omdat mijn stem bijzonder klonk, kreeg ik de solopartijen in het schoolkoor en in de kerk. Aan een klassieke operacarrière mocht ik niet denken. Vanaf mijn dertiende hielp ik in het huishouden. Ik was echter niet zinnens om eenzelfde voorgeprogrammeerd leven te leiden als mijn moeder. Dat liet mijn karakter niet toe. Om in mijn onderhoud te voorzien solliciteerde ik in de nabijgelegen psychiatrische kliniek. De zusters engageerden mij al de dag daarna als assistent-verpleegster. Met het verdiende geld zou ik mijn muzikale studies bekostigen. De audities bij Marcel Poot en zanglerares Nina Bolotine waren een schot in de roos, zodat ik tot het conservatorium werd toegelaten. Om vanuit Ieper tijdig in Brussel te geraken, moest ik al om half zes ’s morgens de trein nemen. En toen kwam ik nog te laat! Pas toen ik naar de hoofdstad verhuisde, kon ik op een menselijker uur opstaan.’ Het hellend vlak Toen er in 1965 een vacature kwam in het koor van de Munt deed Georgette Neyt auditie bij directeur Huisman. ‘Dat was een aartsmoeilijk examen. We moesten de partituur met de tekst in de originele taal lezen. Als het koor een opera repeteert in het Russisch of het Italiaans wordt doorgaans de hulp ingeroepen van een leraar, die de taal beheerst. Hij geeft niet alleen uitspraaktips, maar legt ook uit wat de tekst betekent. Ik bleek het meest geschikt voor de dramatische rollen van de eerste sopraan.’ De lijst van opera’s waarin ze optrad, oogt eindeloos. Wagner en Verdi prijken bovenaan. Ook Boris Godounov van Moessorgski herinnert ze zich nog levendig. ‘We suggereerden een sneeuwlandschap. Ik droeg een zware pelsjas. Onder de toneelspots waande je je in een sauna. Ik weet niet hoe ik die hitte telkens kon verdragen.’ Ook oncomfortabel was de introductie van het hellend podiumvlak door Gerard Mortier. ‘Hoe langer je daarop staat, hoe heftiger het lichaam protesteert. Na afloop van een voorstelling was ik al mijn krachten kwijt.’ Daniel Delmotte en Georgette Neyt hadden geen tijd voor het Kraainemse verenigingsleven. Ze lazen geen boeken en keken evenmin televisie. Hun hele leven stond en staat in het teken van de muziek, maar dat was ook hun diepste wens. Ludo Dosogne

Resto & Co In de maand november deden we met Resto & Co mee aan de Week van de Smaak. We begonnen met een knutselnamiddag op 4 november, gevolgd door een buffet met tapas en een quiz op 16 november. In diezelfde week, op 18 november, was ook het thema van het praatcafé ‘eten en drinken’. Een culinaire maand dus!

December staat in het teken van Kerstmis. Op donderdag 23 december sluiten we met een heus kerstdiner het jaar feestelijk af.

Wil je het uitgebreide activiteitenprogramma voor 2011 ontvangen? Neem dan contact op met Rita Custers of Marieke Verheyden: 02 719 20 76, marieke.verheyden@ocmw.kraainem.be. We geven je graag een overzicht van onze activiteiten voor de maand december: Praatcafé over ‘jezelf aanvaarden, vriendschappen, dankbaarheid en zorgen’ Donderdag 2 december - 14.15 tot 15.30 uur - zaal Cammeland Een uurtje sport: tai chi met Bernadette Donderdag 9 december - 14.30 tot 15.30 uur - zaal Cammeland Praatcafé over ‘lachen’ Donderdag 16 december - 14.15 tot 15.30 uur - zaal Cammeland Kerstdiner Donderdag 23 december - 11.30 tot 16.30 uur - zaal Cammeland

Schoolherinneringen van meester Georges Bulteel

Openluchtklas in Koksijde: Ster der Zee in Koksijde was het eerste verblijf van onze openluchtklassers. We verbleven er samen met de kinderen van een school uit Borgerhout. In het eerste deel namen we jullie mee naar de prille avonturen van de leerkrachten en leerlingen anno 1964. Koksijde was het toneel voor nog meer onvergetelijke herinneringen. In het tweede deel blikken we graag terug op de grote en kleine verhalen aan zee. Op een dag was ik in de klas aan het werk terwijl de kinderen op de speelplaats speelden. Ik keek door het raam. Daar was zuster Gregoria opnieuw! Ze was met een dik pak brieven in de hand op weg naar de postbus. Ineens zag ik een van mijn rakkers naar de zuster lopen. Zuster Gregoria knikte en glimlachte zoals alleen nonnetjes dat kunnen. Ze gaf de brieven aan Daniel, die ermee naar de postbus liep. Wel, wel, wie had nu zoiets van Daniel verwacht? Een beetje later sprak ik in de klas voor de les begon de leerlingen toe: ‘Jongens, ik heb daar op de speelplaats iets gezien dat me echt verblijd heeft: Daniel die de brieven van de zuster weg brengt. Dat is gedienstigheid. Hoe vriendelijk! Fijn, Daniel!’ De jongen genoot ervan. Dagen later, tijdens het middagmaal thuis, lachte mijn zoon. ‘Zeg vake, die keer daar in Koksijde met Daniel en die brieven van de zuster uit Gent, dat was zo niet, hoor!’ Zijn cryptische woorden maakten me nieuwsgierig. ‘Neen, en hoe was het dan wel?’, vroeg ik. ‘Wel, wij hadden Daniel opgestookt dat hij niet naar zuster Gregoria zou durven te gaan en te vragen om haar brieven weg te brengen.’ Daar zit je dan! De kleine Socrates In Koksijde en de omgeving van de molen staken we voor de leerlingen

een heus nachtspel in elkaar. Het bleef bij een enkele keer. Vol schrammen van de duindoornen kwamen de kinderen na het spel binnen. Nog vervuld van de nachtelijke ervaringen, doorbraken ze met hun luidruchtigheid de kloosterstilte en meteen was het gedaan met de nachtspelen. De uitstap naar Veurne, 5 kilometer heen, 5 kilometer terug, was een ander hoogtepunt van de zeeklas. Op de Grote Markt van Veurne ligt de winkel van Verdonck, de babeluttenspecialist. We gingen steeds op zeeklas tijdens de laatste twee weken van het tweede trimester. Verdonck verkocht toen ook paaseieren en ander lekkers. We bezochten eerst het prachtige centrum van Veurne. Meteen het startschot voor ‘de les over de windstreken’. In het midden van de markt ligt immers een windroos, gevormd met straatkeien. De ideale gelegenheid om het jonge geweld wegwijs te maken in de basis van de meteorologie. Ik voelde me net een kleine Socrates, toen ik al mijn leerlingen rond die windroos zag zitten, die op hun beurt omringd waren door heel wat kijklustige volwassenen. En de meester maar vragen stellen! De volwassenen beleefden soms heel wat pret aan de antwoorden van de kinderen. Nadien zetten we koers naar Verdonck. Niet allemaal tegelijk, maar in kleine groepjes. Ik zie het bedrukte Nicoleke

nog rondlopen met haar postkaarten. Ze had al haar centjes opgedaan aan kaarten en nu kon ze geen snoep meer kopen. Hoe zielig! Ja, zo leer je je geld beheren … De waarheid komt uit de kindermond Nabij het vliegveld van Koksijde staat de oude abdijhoeve die deel uitmaakt van de landbouwschool van Nieuwpoort. Die bezochten we ook. De directeur leidde ons rond. De jongens luisterden voorbeeldig, stelden vragen en waren geïnteresseerd. De man was zo opgetogen over zijn publiek dat hij de kinderen een koekje aanbood en de meester een borrel, waarop Francis spontaan zei: ‘Meester, dat is toch komiek, overal waar wij komen, zijn we welkom!’ Soms waren er wel eens minder aangename momenten. Een kind werd ziek of er gebeurde een ongevalletje, maar dan was er Ster der Zee met een goede ziekenzuster in de ziekenzaal. Natuurlijk waren er ook echte zeebonken! Onvergetelijk was de avond toen een oude visserskapitein ons kwam vertellen over zijn tochten naar IJsland. Vele lange weken van huis en steeds maar vissen. Telkens als het ruim rijkelijk gevuld was, voeren de vissers naar Schotland of Engeland om hun vangst te verkopen en zo vlug mogelijk het visserswerk te hernemen in de buurt van IJsland. De laatste lading was dan voor thuis. Het was echt beulwerk in

VERENIGINGSNIEUWS 07

KAV kijkt achter de schermen van de zoo van Antwerpen

deel II regen en wind, onder een loodzware zon of in een dichte, kille mist. Lees er maar de Franse schrijver Pierre Lotti op na. Voor de leerlingen was de kapitein een vat vol boeiende verhalen. ‘Heb je ook een storm meegemaakt?’ ‘Is er nooit iemand overboord gevallen?’ ‘Wat deed je als iemand ernstig ziek werd?’ Er werd die nacht gedroomd over vissers in de storm, over netten vol vis, over mysterieuze onderzeese geluiden, over afgeknapte masten en scheurende netten. Twee jaar later, bij ons volgende verblijf in de Ster, was de laatste Vlaamse IJslandvaarder gestorven. Niet op een wilde schuimende zee, maar thuis in een stil bed. West-Vlamingen onder elkaar In Koksijde werden we echt in de watten gelegd en dat had zo zijn redenen. De directeur van Ster der Zee, die jarenlang pastoor was geweest in de streek van Boulogne en Duinkerke, was net als ik afkomstig uit het zuiden van West-Vlaanderen. Dat leek een speciale band te scheppen. Bovendien was hij een vurige pleitbezorger voor de zeeklassen. Hij zag het waardevolle en het belang voor zijn instelling ervan in. Daarom overlaadden hij en de zusters ons met informatie en hulp. Op een avond nodigde hij zelfs een gepensioneerde inspecteur lager onderwijs uit om ons met raad en daad bij te staan. Inspanningen werden niet gespaard om de zeeklassen te doen slagen. De resultaten bleven niet uit. Slechts enkele jaren later werd Ster der Zee uitgebreid met een nieuwe vleugel die uitsluitend ten dienste van de zeeklassen stond. En zeggen dat die nieuwe vleugel samen met het hele gebouwencomplex, de kapel uitgezonderd, tegen de vlakte ging toen de zustergemeenschap kleiner ging wonen. Georges Bulteel

Dinsdag 5 oktober bracht KAV een onvergetelijk bezoek aan de Antwerpse zoo die doorheen de jaren ingrijpend veranderd is. Dat ook het dierenparadijs in de greep van de vergroting is terechtgekomen, verraste ons toch een beetje. Het nationale dierenpark maakt deel uit van een bond waartoe vrijwel alle grote en bekende dierentuinen behoren. Dat is de reden van de vele veranderingen die de zoo de laatste jaren onderging, veranderingen die voorgeschreven of opgelegd worden door het overkoepelende orgaan van de aangesloten parken. Zo wordt er op aangedrongen de dieren meer ruimte te geven. Terwijl ze vroeger vrij eng behuisd waren – om zo veel mogelijk dieren te kunnen onderbrengen – merken we nu dat bijvoorbeeld de beren over heel wat meer plaats beschikken, zodat hun levensvoorwaarden veel natuurlijker worden. Hieruit vloeit voort dat er minder dieren te bewonderen vallen. Zo verdwijnen er diersoorten en er ontstaan uitwisselingsprogramma’s tussen de dierentuinen. Dieren worden gewisseld of geruild, want een van de regels luidt: nooit dieren kopen of verkopen. Zo wil men de commercialisering en verboden jacht- en slachtpartijen tegen gaan. Alle dieren in de zoo zijn dus ‘natuurdieren’. In uitvoering van een ander voorschrift moet voor alle gifslangen het antiserum aanwezig zijn, om te kunnen optreden bij ongevallen. Ook aan preventie werd dus stevig gewerkt. Tijdens een wandeling langs plaatsen waar we enkel verzorgers en onderzoekers tegenkwamen, maar geen bezoekers, werden we overspoeld met allerlei wetenswaardigheden die een gids met 38 jaar ervaring ons gul meedeelde. Zo heeft de zoo van Antwerpen een eigen schrijnwerkerij en smederij, en allerlei gespecialiseerde arbeiders, verzorgers en onderzoekers. Een olifant die dagelijks meer dan honderd kilo voeder verorbert, laat na verwerking en vertering de helft – zo’n 50 à 60 kilo – uitwerpselen achter. Die perst men samen om de afvalberg zo klein mogelijk te houden en het milieu zo weinig mogelijk te belasten. Alle afdelingen hebben hun eigen keuken waar heel zorgvuldig op de samenstel-

ling van het voeder gelet wordt. En toch vond men in de maag van een nijlpaard een half vergane handdoek. Het laboratorium krijgt heel wat belangrijke taken te vervullen. Parasieten tieren welig en worden in de gaten gehouden; bacteriën en virussen onderzoekt en ontleedt men om ziekten te voorkomen of uit te schakelen. Het DNA-onderzoek is heel belangrijk. Van alle nieuwgeboren dieren wordt de stamboom nauwkeurig bijgehouden. In de operatiekamer zagen we een dierenarts een heelkundige bewerking uitvoeren. Het ging er net zo aan toe als in een ziekenhuis. In een andere zaal zagen we een verzameling van allerlei diertjes en foetussen op sterk water: het embryo van een das, een babyaapje met navelstreng, een klein kangoeroetje dat al een maand in de buidel van de moeder verbleven had. ’s Zomers werken in de Antwerpse zoo 320 vastbenoemde personeelsleden, onder wie ongeveer een derde administratieve krachten. Dat een zoo bergen geld kost, staat buiten kijf. Per dag bedraagt de kostprijs in Antwerpen 90.000 euro. Vanwaar komt al dat geld? Naast de officiële subsidies is er het peter- en meterschap. Grote bedrijven betalen belangrijke sommen voor het peterschap van een of meer grotere dieren, voor een jaar of langer. Ook particulieren kunnen iets dergelijks doen voor kleinere dieren. Het verhuren van de feestzalen brengt geld in het laatje en ook via het Diamantmuseum vloeit er geld naar de zoo. Ondanks de vele gulle schenkers, is het in de Antwerpse zoo een dagelijkse strijd om het hoofd boven water te houden. Gelukkig springt het Vlaams Gewest bij en voorziet het elk jaar in de nodige fondsen om een volgende fase in de modernisering van de zoo verder te zetten. Zo blijft de Antwerpse trots op de rails van de vooruitgang. We raden iedereen het bezoek Achter de schermen van de Antwerpse zoo aan. Echt de moeite waard en … je steunt en helpt er de dierentuin mee, die toch een beetje van ons allemaal is. Georges Bulteel

02 nieuws uit de LIJSTERBES 08

Kinderateliers Sinterklaas en Kerstmis Woensdag 1, 8 en 22-12

Daan Try-out Vrijdag 3-12

Juf Karlien en juf Aurélie begeleiden tijdens de wekelijkse creatieve kinderateliers op woensdagnamiddag de kleuters van 3 tot 6 jaar en de kinderen van het eerste, tweede en derde leerjaar. Het einde van het jaar is weer in zicht. Deze maand draaien onze activiteiten

Deze winter neemt Daan de tijd voor een heel andere aanpak van zijn repertoire. Niet de dansbare bombast van zijn festivaloptredens, maar een intieme en akoestische tour langs theaters waar hij een onverwachte keuze van zijn eigen

klassiek

De wereldbekende tenor Stenzel en meesterpianist Kivits leveren met The Perfect Concert part II het bewijs dat komedie en klassieke muziek (opera) op

muziek

Stenzel en Kivits The perfect concert part II Vrijdag 17-12

rond Sinterklaas en Kerstmis en sluiten we het jaar af met een kerstfeestje. De eerste woensdag gaan we naar een sinterklaasvoorstelling kijken in GC de Lijsterbes. De weken nadien knutselen we slingers, kerstkaarten en we maken een kersttafereel. We gaan weer creatief aan de slag! 14 tot 16 uur – GC de Lijsterbes Opgelet: op woensdag 15 december worden er geen kinderateliers georganiseerd. Prijs: 20 euro voor 3 woensdagen (inclusief bijdrage voor de voorstelling Ook de Sint steekt zijn vinger in de lucht van Jan De Smet) Inschrijven: GC de Lijsterbes, 02 721 28 06, info@delijsterbes.be

favoriete songs van de laatste vijftien jaar zal brengen. Een persoonlijke blik in de wereld van de intrigerende zanger. In uitgeklede en opnieuw gearrangeerde versies, met nadruk op de teksten. Daan speelt aan de vleugelpiano of op gitaar en laat zich begeleiden door vaste waarde Isolde Lasoen op vibrafoon en percussie en door de geniale Jean-François Assy, klassiek cellist-contrabassist. 20.30 uur – GC de Lijsterbes Tickets: 24 euro (kassa), 22 euro (vvk), 20 euro (abo) Meer info: www.delijsterbes.be, 02 721 28 06

een heerlijke manier kunnen versmelten en perfect met elkaar kunnen harmoniëren. Mozart, Bach, Vivaldi, Verdi, Puccini en vele andere muzikale genieën draaien zich in hun graf om. Op hun zij weliswaar, om vooral niets te missen van wat hun composities theatraal nog meer te bieden hebben dan ze zelf ooit vermoedden. In The Perfect Concert part II maken we kennis met de wat arrogante tenor Stenzel die af en toe een koekje van eigen deeg krijgt van de onverstoorbare pianist Kivits. Het perfecte imperfecte ten voeten uit, want niets wordt aan het toeval overgelaten bij het op het verkeerde been zetten van het publiek. Met hun grenzeloze schat aan fratsen en capriolen onder, naast, op en met de vleugelpiano brengen de twee elkaar op muzikale wijze tot cabareteske topprestaties. 20.30 uur – GC de Lijsterbes Tickets: 16 euro (kassa), 14 euro (vvk), 12 euro (abo) Meer info: www.delijsterbes.be, 02 721 28 06

02 nieuws uit de LIJSTERBES 09

30 jaar Lijsterbes een verhaal van mensen In 2010 vierden we samen het 30-jarige bestaan van GC de Lijsterbes met een officieel feestmoment op 27 maart. In de gemeenschapskrant schonken we het hele jaar door aandacht aan het jubileum, met prachtige portretfoto’s van Vicky Bogaert en onvergetelijke quotes. Het werd vooral een verhaal van mensen, heel veel mensen. Het hele jaar door vulden deze mensen het middenblad van dit tijdschrift. Opvallend was hun diversiteit, hun opgewektheid en hun enthousiasme bij het invullen van wat GC de Lijsterbes voor hen betekent. Dat varieerde van ‘fun’, ‘heerlijk genieten’ en ‘een groot feest, telkens weer’ tot ‘een open huis waar iedereen die iets wil doen ook een weg vindt om dat te doen’, ‘the place to be als het over leuke activiteiten gaat’, ‘thuiskomen bij mijn familie’ en ‘mijn tweede thuis’. Welke woorden kunnen beter illustreren hoe GC de Lijsterbes na 30 jaar niet meer weg te denken is uit het sociale en culturele leven van Kraainem? Het verhaal begon 30 jaar geleden in 1980 met de opening van het Rijkscultureel Centrum de Lijsterbes in het gedeelte dat nu nog steeds het onthaal, de kantoren en drie vergader- en leslokalen huisvest. De eerste cultuuranimator Hilde Dierck en de allereerste voorzitter van de bestuurscommissie Lucien

Verheyden zorgden voor een culturele programmering. Omdat er nog geen eigen zaal was, vonden de activiteiten op andere locaties plaats. Met de bouw van de ruime, mooie en polyvalente zaal – 15 jaar geleden – kreeg Kraainem er een culturele troef bij. De verenigingen waren niet langer verspreid over diverse locaties en maakten gretig gebruik van de nieuwe mogelijkheden. Ze zagen steeds meer de voordelen van de Lijsterbes en kwamen er graag over de vloer. Toen in 1997 vzw ‘de Rand’ werd opgericht en de omkadering fors toenam, stond niets de toenemende en bloeiende werking nog in de weg. De eerste centrumverantwoordelijke Wim Meert zette het nieuwe concept helemaal op de rails met de steun van de kersverse programmeringscommissie en de eerste voorzitter Magda Teirlinck-Dierckx. Niet alleen het culturele programma groeide jaar na jaar, ook de werking van de Lijsterbes werd steeds uitgebreider met aandacht voor jeugd, sport, informatie en taalsensibilisering. Wim Meert werd in 2001 opgevolgd door Hilde Weygaerts en de ploeg van de Lijsterbes breidde gestaag uit. Zo kon de medewerker jeugd en sport de contacten met de jeugd- en sportverenigingen verbreden en hulp bieden bij problemen of gewoon samen met hen leuke activiteiten organiseren. Momenteel werken centrumverantwoordelijke Sam Custers en zijn dynamische ploeg professionele medewerkers samen met de

geĂŤngageerde en van ideeĂŤn bruisende ploeg vrijwilligers van de programmeringscommissie om elk seizoen opnieuw zo veel mogelijk tevreden bezoekers naar de Lijsterbes te lokken. De voorbije 30 jaar evolueerde de Lijsterbes van een klein bescheiden centrum naar een gemeenschapscentrum dat niemand meer kan wegdenken uit Kraainem. De medewerkers en vrijwilligers kijken uit naar wat er in de komende dertig jaar allemaal te beleven zal zijn in de Lijsterbes! Linda Teirlinck, voorzitter programmeringscommissie

Stenzel en Kivits doorprikken muzikale etiquette Een zwarte smoking is het enige wat Stenzel en Kivits delen met hun collega’s uit het klassieke muziekcircuit. De gerenommeerde operazanger en de virtuoze toetsenist willen hun publiek niet vervelen met het enerverende stemmen van hun instrumenten en het routineuze begroetingsritueel. Ze steken liever meteen van wal en halen verbluffende stunts uit met hun ‘theekistbas’ en hun omgebouwde, mobiele vleugelpiano. Nadat ze begin november furore maakten op een straattheaterfestival in Japan, zijn ze nu te gast in GC de Lijsterbes.

Als een volleerde Kozak huppelt Wilbert Kivits al een uur voor het begin van de voorstelling over het podium. Met een opzwepende versie van Kalinka test hij de microfoons. Terwijl hij met zijn linkerhand op de toetsen hamert, sleutelt de geknielde Stenzel met zijn rechterhand aan de poten van zijn klavierinstrument. In het gewone leven heet hij Tini Van den Eynden, maar zijn artiestennaam leende hij van het pianobouwersatelier. ‘Stenzel klinkt bovendien internationaal’, geeft hij toe. ‘Vermits we niet alleen in Vlaanderen en Nederland bedrijvig zijn, maar ook ver daarbuiten, is dat mooi meegenomen.’

De perfecte imperfectie Van klassieke muzikanten wordt verwacht dat ze een compositie volledig foutloos uitvoeren. Stenzel en Kivits zien dat net ietsje anders. ‘Zoals de meeste komieken streven wij naar het perfecte van het onvolmaakte. We blinken uit in onze missers. Dat betekent echter niet dat we de componisten onderuit halen. Vergelijk ons in godsnaam niet met de huidige standupcomedians! Ondanks de anarchie op de scène respecteren we de partituur, al durven we ook te improviseren. Met onze rekwisieten en instrumenten creëren we grappige, visuele effecten, maar we houden wel steeds rekening met de ziel van Beethoven, Puccini, Verdi en Mozart. We

verbannen deze meesters in de toonkunst zeker niet naar de hel.’ Stenzel en Kivits steken wel graag de draak met de lichaamshouding en de verplichte buiginkjes van de uitvoerder. ‘We doorprikken de etiquette. In de jazzwereld zou dat veel moeilijker zijn omdat er daar nauwelijks beleefdheidsnormen gelden. Ook komieken als John Cleese en Mister Bean parodiëren aan de lopende band vastgeroeste gewoonten. Wij hebben ons echter niet toegespitst op de horeca of op doordeweekse bezigheden van de man in de straat. De gebruiken in de klassieke muzieksector interesseren ons. In Nederland worden we vergeleken met Mini &

nieuws uit de LIJSTERBES 13 tweeën een heel orkest vervangen, zou de componist waarschijnlijk niet erg geapprecieerd hebben. Ook wij hebben onze financiële beperkingen en we kiezen dus voor een minder omslachtige oplossing. Moest Beethoven toch postuum protesteren, dan informeren we hem wel over de Hollandse zuinigheid.’

De frivoliteit van Mozart Als Kivits een tragikomische aria van Giuseppe Verdi aanheft, blijkt dat hij zich met verve een Italiaanse tongval aanmeet. ‘Ik zal je een geheim verklappen’, fluistert hij. ‘Ik weet niet waarover ik zing. In de operawereld gebeurt het vaak dat zangers anderstalige teksten lettergreep per lettergreep instuderen zonder dat ze het lied echt goed begrijpen. Ze kunnen het evenmin in de context situeren. Onze muziek spreekt gelukkig voor zich. Ik hoef er echt geen tekeningetjes bij te maken.’

Maxi en Hans Liberg. De Vlamingen noemen ons in één adem met de Frivole Framboos.’ Hollandse zuinigheid Bij De vier jaargetijden van Antonio Vivaldi plukt Kivits heftig aan de snaren van zijn ‘theekistbas’. ‘Dit primitieve instrument heb ik zelf vervaardigd. Ook in de tijd van The Beatles hadden heel wat beginnende groepjes onvoldoende kapitaal om een cello of een contrabas te kopen. Ze lieten het niet aan hun hart komen en bouwden op een goedkope manier surrogaatinstrumenten. Door een stok met een waslijn te monteren in een achtergelaten kist, die voor het intercontinentaal transport van thee had gediend, kon ik de gewenste geluiden produceren.’ In ijltempo werken Stenzel en Kivits zich tijdens Perfect Concert 2 door de Vijfde Symfonie van Beethoven. ‘Dat we met z’n

Uit het omvangrijke oeuvre van Mozart koos het duo de Turkse Mars en Eine kleine Nachtmusik. ‘Mijn moeder probeerde me in mijn jeugd van Mozart weg te houden’, herinnert Stenzel zich. ‘Zij vond het allemaal veel te zwaarwichtig. Daar was en ben ik het niet mee eens. Amadeus klinkt haast altijd lichtvoetig. Precies omwille van dat frivole, dat later ook werd benadrukt in de film Amadeus, is hij met twee stukken present in ons programma.’ Borrels en patatjes Slechts om de tien jaar bedenken Stenzel en Kivits een nieuwe show. Komt er dan geen sleet op de formule? ‘Nog nooit heeft er een toeschouwer geklaagd. Wij amuseren ons kostelijk met het muzikale stuntwerk en ook het publiek lacht zich te pletter. Wat kunnen we nog meer wensen? Elk seizoen hebben we een overvolle agenda. Naast het traditionele zalencircuit krijgen we ook een pak aanvragen uit de bedrijfswereld en uit het buitenland. We treden met plezier op in Vlaams-Brabant omdat we daar steeds lekker lang kunnen nakletsen. De mentaliteit bleef er altijd bourgondisch. In het hoge Noorden of bij onze oosterburen gaat het er veel nuchterder aan toe. De toeschouwers snellen na de show onmiddellijk naar huis. Neen, dan nemen we liever een stevige borrel en een smakelijk patatje!’ Ludo Dosogne Perfect Concert 2, Stenzel en Kivits, vrijdag 17 december, 20.30 uur, GC de Lijsterbes

Groepstentoonstelling Aquarelatelier ‘de Lijsterbes’ Op woensdag en donderdag komen de schilderlief hebbers van het Aquarelatelier ‘de Lijsterbes’ in het gemeenschapscentrum van Kraainem samen om te werken met de meest verfijnde aquareltechnieken.

Van vrijdag 3 december tot en met 21 december zijn hun creaties ook door het grote publiek te bewonderen. Een 30-tal cursisten zullen dan, onder impuls van lerares Magda Calleeuw, hun creaties tentoonstellen in GC de Bosuil in Jezus-Eik.

De tentoonstelling is vrij toegankelijk tijdens de openingsuren van GC de Bosuil: maandag tot donderdag: 9 tot 12 uur en 13 tot 17 uur; vrijdag: 13 tot 17 uur; donderdag: ook van 18 tot 20 uur. Meer info: GC de Bosuil, Witherendreef 1, 3090 Jezus-Eik, 02 657 31 79, www.debosuil.be

Jan De Craen

Dilbeekenaar Jan De Craen is de nieuwe voorzitter van vzw ‘de Rand’, die onder meer de gemeenschapscentra in de faciliteitengemeenten beheert, en RandKrant en de gemeenschapskranten verspreidt. De Craen volgt Luc Deconinck op, die in mei vzw ‘de Rand’ verliet voor een politiek engagement. Jan De Craen is nu 67 en groeide op in de Kaudenaardewijk in Dilbeek, een wijk die grenst aan Brussel. ‘Ik heb dus van kindsbeen af de verfransingsdruk in de Rand gevoeld’, zegt De Craen. Jan De Craen was dertig jaar actief in de Dilbeekse politiek, als schepen en ook een paar jaar als burgemeester. Hij lag mee aan de basis van de oprichting van cultuurcentrum Westrand in Dilbeek. ‘De reden waarom ik me

destijds heb geëngageerd voor Westrand, is eigenlijk zo veel jaar later precies dezelfde als die waarom ik ben ingegaan op het aanbod van vzw ‘de Rand’. De vzw waakt nu al sinds haar oprichting in 1997 over het Nederlandstalige karakter van de Vlaamse Rand en dat is en blijft een erg belangrijke missie. We moeten het Nederlandstalige karakter van deze regio doen uitstralen, zonder op

nieuwe voorzitter van vzw ‘de Rand’

onszelf terug te plooien, maar met een open blik naar de buitenwereld.’ De Craen twijfelde dan ook niet lang toen hij de kans kreeg om de nieuwe voorzitter te worden. ‘Mijn voorganger Luc Deconinck heeft de voorbije jaren prachtig werk geleverd. Vzw ‘de Rand’ is een dynamische organisatie met gedreven medewerkers, die zeer goed werk levert.’

RAND-NIEUWS 15 Kerntaken verder uitbouwen ‘De problematiek van de Vlaamse Rand is eigenlijk nog precies dezelfde als 40 jaar geleden. Toen we in de jaren zeventig de slogan ‘Dilbeek, waar Vlamingen thuis zijn’ bedachten, was dat ook onze boodschap: iedereen is welkom, als je maar moeite doet om je aan te passen en onze taal te leren. Als je niet het nodige respect opbrengt om de taal te spreken van de streek waar je gaat wonen, dan stopt het. Overal ter wereld passen mensen zich aan aan het karakter van de regio waar ze terecht komen, maar hier in de Rand blijft dat een probleem.’ De Craen is onder de indruk van alles wat vzw ‘de Rand’ tot nog toe kon realiseren en wil verdergaan op de ingeslagen weg. ‘Taalpromotie blijft een erg belangrijke taak. We moeten de mensen die hier komen wonen op een positieve manier duidelijk maken dat ze er alle belang bij hebben om tot de Nederlandstalige gemeenschap te behoren. Dat is zeker geen gemakkelijke boodschap in een regio vlak bij Brussel, waar talen als Frans en Engels een erg belangrijke rol spelen. Precies daarom moeten we het Nederlands via onze taalcampagnes ‘verkopen’ als een aantrekkelijke taal en cultuur, zodat de anderstalige inwoners zin krijgen om deel uit te maken van onze gemeenschap. In de buitenlandse pers word je als Vlaming tegenwoordig snel voor een extreme nationalist versleten. Dat vind ik jammer. Die media pikken er vaak onterecht de extremere standpunten uit. Zo wordt de boodschap verkeerd begrepen. Daarom investeert de vzw de laatste jaren veel in die beeldvorming naar de buitenwereld en dat moeten we blijven doen.’ Jan De Craen kan zich als nieuwe voorzitter dan ook perfect vinden in de missie van vzw ‘de Rand’. ‘De organisatie wil bijdragen tot de groei van een open en verdraagzame gemeenschap die het Vlaamse karakter van de Vlaamse Rand respecteert, uitstraalt en versterkt. Dat is een visie die ik deel.’ Variatie troef We moeten blijven proberen om actief te zijn op zo veel mogelijk terreinen die het Nederlandstalige karakter van de regio kunnen versterken. De gemeenschapskranten en RandKrant spelen daarin een belangrijke rol. Ook de gemeenschapscentra van de vzw zijn van cruciaal belang. Vanuit die centra kunnen we ons Nederlandstalige culturele aanbod uitbouwen en de broodnodige ondersteuning geven aan het verenigingsleven. Ik doe mijn hoed af voor de mensen die in de faciliteitengemeenten dat verenigingsleven met man en macht levend houden. De omstandigheden waarin zij dat doen, zijn zeer moeilijk. Via de plaatselijke Nederlandstalige raden wordt er in de faciliteitengemeenten schitterend werk geleverd en dat moeten we met vzw ‘de Rand’ blijven ondersteunen. Ik blijf ervan overtuigd dat het Vlaamse verenigingsleven de verdere verfransing van de Rand kan stoppen.’ Het belooft in de toekomst voor Jan De Craen op z’n zevenenzestigste weer een pak drukker te worden, maar daar kijkt de kersverse voorzitter niet tegen op. ‘Het blijkt natuurlijk nu al veel meer werk met zich mee te brengen dan men mij heeft voorgehouden’, besluit Jan De Craen, ‘maar daar heb ik absoluut geen probleem mee, zolang ik maar genoeg tijd overhoud om van mijn vrouw, kinderen en kleinkinderen te genieten. Ik heb gewoon heel veel zin in deze job.’ Tina Deneyer

de lijsterbes is een uitgave van het gemeenschapscentrum de Lijsterbes en vzw ‘de Rand’. De lijsterbes komt tot stand met de steun van het ministerie van de Vlaamse Gemeenschap en de provincie Vlaams-Brabant. Redactie Magda Calleeuw, Sam Custers, Ann Lemmens, Linda Teirlinck, Luc Timmermans, Annick Tordeur Eindredactie Olivier Constant, Kaasmarkt 75, 1780 Wemmel, olivier.constant@derand.be Hoofdredactie Geert Selleslach, 02 456 97 98, geert.selleslach@derand.be Redactieadres GC de Lijsterbes, Lijsterbessenbomenlaan 6, 1950 Kraainem, tel. 02 721 28 06, info@delijsterbes.be, www.delijsterbes.be Verantwoordelijke uitgever Eddy Frans, Kaasmarkt 75, 1780 Wemmel Onthaal gc de lijsterbes An Bohets (onthaalmedewerker), Sam Custers (centrumverantwoordelijke), GC de Lijsterbes, Lijsterbessenbomenlaan 6, 1950 Kraainem, tel. 02 721 28 06, fax 02 725 92 11, info@delijsterbes.be, www.delijsterbes.be, rek.nr. 091-0165014-46. Gelieve bij een overschrijving steeds je naam en de voorstelling te vermelden. openingsuren ma van 13.00 tot 17.00 uur, di tot vr van 9.00 tot 12.00 uur en van 13.00 tot 17.00 uur, wo ook van 17.30 tot 20.00 uur foyer de lijsterbes Open op maandag tot en met donderdag van 10.30 tot 1 uur, vrijdag en zaterdag van 10.30 tot 2 uur en zondag van 10.30 tot 18 uur. Wekelijkse sluitingsdag: dinsdag. De Foyer en het onthaal van GC de Lijsterbes zijn gesloten van zaterdag 25 december t. e. m. maandag 3 januari 2011.

Activiteitenkalender Wanneer

Wie / Wat

Waar

1 15.00

Jan De Smet Ook de Sint steekt zijn vinger in de lucht!

GC de Lijsterbes

2 14.30

Samenwerking Resto & Co - KAV Kraainem Praatcafé: thema ‘jezelf aanvaarden, vriendschappen, dankbaarheid en zorgen’

Zaal Cammeland

Groepstentoonstelling aquarelatelier ‘de Lijsterbes’

GC de Bosuil

3 20.30

Daan In concert

GC de Lijsterbes

9 15.30

Resto & Co Een uurtje sport: tai chi met Bernadette

Zaal Cammeland

16 14.30

Samenwerking Resto & Co - KAV Kraainem Praatcafé: thema ‘lachen’

Zaal Cammeland

17 20.30

Stenzel & Kivits Winterconcert: The Perfect Concert Part II

GC de Lijsterbes

DECember 3-21 13.00

18 15.00

KAV Kraainem Kerstfeest/koffietafel

Zaal PUK

23 11.30

Resto & Co Kerstdiner

Zaal Cammeland

Kraainemse verenigingen, groepen en organisaties die hun activiteiten voor januari 2011 bekend willen maken, kunnen voor donderdag 2 december 2010 een beknopte omschrijving van de activiteit bezorgen aan het onthaal van GC de Lijsterbes.

Dit is mijn huis Op vrijdag 29 oktober gaf De Laatste Match van Ivan Lendl met hun melancholische deuntjes de aftrap voor een avond vol muziek in de Lijsterbes. Het talrijk opgekomen publiek werd muisstil bij het debuutoptreden van deze jonge band. De spitsvondige Nederlandstalige teksten vormden de perfecte opwarmer voor de headliner van de avond. Achttien jaar bestaan ze al, maar het publiek draagt hen nog steeds op handen. De Mens bracht een stomende rockshow. Songs zoals Irene en Ergens onderweg werden uit volle borst mee gezongen. Frank Vander linden en co sloten hun thuismatch in Kraainem toepasselijk af met de klassieker Dit is mijn huis. En daar was geen woord van gelogen.