10 jaar Padua

10 JAAR PADUA

HET DAK ERAF MAANDAG 12 OKTOBER

10.00 UUR OPENINGSCEREMONIE MET AANSLUITEND TAARTENBUFFET BRUIN CAFÉ - IEDEREEN IS WELKOM 12.00 UUR BRABANTSE KOFFIETAFEL IN ROMA - GRATIS VOOR BEWONERS OVERIGE DEELNEMERS € 7,50*

DINSDAG - WOENSDAG -DONDERDAG

LEEST U OP PAGINA 18 

VRIJDAG 16 OKTOBER

12.00 UUR GROOTS GALADINER DRESSCODE: FEESTELIJK IN ROMA - GRATIS VOOR BEWONERS OVERIGE DEELNEMERS € 15,00* 20.00 UUR HET DAK ERAF! FEESTELIJKE AFSLUITING * OPGEVEN BIJ RECEPTIE VOOR 5 OKTOBER

2

10 JAAR PADUA

TIEN JAAR PADUA Door Anja Meeuwessen

Dat is toch geluk hebben.

Werk je net driekwart jaar op Padua en dan mag je het tienjarige bestaan al mee vieren.

Na tien jaar is Padua nog steeds een gewild zorgcentrum voor bewoners van Tilburg, ze komen er graag wonen. Dat zegt iets over onze medewerkers en de sfeer. Ik ben trots om op zo’n mooie, warme plek te mogen werken met zulke mooie collega’s! Net als u voel ik me hier thuis.

Ik ken het oude Padua nog van voordat het afgebroken werd. Laatst was er iemand voor een rondleiding die dezelfde ervaring had als ik. Ook hij kende het oude gebouw nog. Hij had een behoudend beeld bij Padua en wist niet of het wel de geschikte woonomgeving voor zijn moeder zou gaan worden. Na een paar stappen gezet te hebben, hoefde ik niet veel meer te vertellen.

Het huis, de aankleding, de medewerkers en de bewoners ‘vertellen’ hun eigen verhaal.

Mevrouw staat inmiddels bij ons op de wachtlijst. Dat zegt alles over Padua.

De afgelopen tien jaar heeft Padua veel mijlpalen gekend.

De Roze Loper in 2011. Het was de eerste keer dat de onderscheiding aan een zorgcentrum werd uitgereikt. Drie keer prijs bij Gastvrijheidszorg met Sterren, in 2006 (6) 2009 (1) en 2012 (1). Qua kwaliteit hebben we het Bronzen Keurmerk gehaald in 2008 en in 2012 Prezogoud.

Dan nog al de bijzondere mensen die op Padua zijn geweest, Frans Bauer, Anneke Grönloh, Patty Brard, Gerard Joling. Bijzonder dat we zo bekend zijn, ook buiten Tilburg.

In deze speciale jubileumblad halen we herinneringen op over de afgelopen tien jaar, van opening tot nu. We hopen hiermee een blijvende herinnering te hebben gemaakt voor u, zodat u het ook over vijf jaar nog eens na kunt lezen.

Ik wens u veel plezier met het lezen en nodig u allemaal uit om aanwezig te zijn bij onze festiviteiten in de feestweek. Ik hoop u allen te ontmoeten.

50 JAAR KIEVITSHORST

3

Door Gerda van de Sande

Jeetje, tien jaar Padua, wat vliegt de tijd, en ze zeggen als je ouder wordt dan gaat het allemaal nog sneller. Ik weet als de dag van gisteren dat ik Padua binnenkwam!

Alles rook nieuw, veel witte muren, nog niet alles was af, zoals het Bruin Café, dat was nog het oude ontmoetingscentrum. Deze ruimte moest nog helemaal verbouwd worden. In de loop de jaren werd het minder wit en kwam er meer kleur! Denk aan het Kees Robbenlaantje.

De deuren werden geschilderd en beplakt, door kunstenaars, ook graffiti werd aangebracht op de muren. De bekende klokkenwand, de paarse koe in de tuin, de vide werd van steriel wit naar wat het nu is, gezelligheid, warme ruimte.Padua staat in het teken van ‘je thuis voelen’ en dat voel ik al vanaf het begin, mijn tweede thuis noem ik het wel.

Voor onze bewoners is dat zeker belangrijk, ‘je thuis voelen’ en daar hoort ook lekker eten, drinken,en feesten bij. Er zijn veel feesten geweest waar we met zijn allen met een goed gevoel en veel plezier op terug kunnen kijken.

Zoals elke jaar de ‘Paduadag’. Iedereen zet zich dan weer in voor deze ene dag, en menig bewoner en medewerker/vrijwilliger gaat met een glaasje teveel op naar huis!

4

10 JAAR PADUA

Denkend aan de feestavonden en dat waren er erg veel in de loop der jaren, waar we menig artiest hebben kunnen ontvangen. Bekende artiesten zorgden dat ‘het dak eraf ging’ waaronder Gerard Joling en Patty Brard, die haar carnavalshit kwam opnemen en Frans Bauer bij het vijfjarig bestaan. Anneke Gronloh, teveel om op te noemen.

Dan natuurlijk de gewone Tilburgse artiest.

Meestal was hij er bij en ontbrak niet op een feestavond. Zoals Frank Smeekens met zijn ‘Leef als een zigeuner’.

‘HET DAK ERAF’ Eigenlijk heel veel woorden, hier op papier. Zo trots ik ben om hier te werken en door het hele verhaal vergeet ik gewoon te melden wie ik ben.

Ik ben zoals weleens in de wandelgangen wordt gezegd ‘die lange blonde’, Gerda van der Sande coördinator vrijwilligerswerk.

Vooruit kijken naar het tienjarig bestaan, een hele week feest waar elke dag iets te beleven is, hopelijk gaat u net zoveel genieten van deze week als ik!

Veel plezier.

Door Jos van Boxtel

Na jaren van voorbereiding was het begin september 2005 dan eindelijk zo ver. Het nieuwe Padua ging open.

Het was een zorgvuldig geregisseerde verhuizing. Op de eerste dag kwamen alle bewoners die van De Hazelaar naar Padua gingen verhuizen naar hun nieuwe appartement. Op de afdelingen Siena en Genua.

In de daaropvolgende dagen was het de beurt aan een groot aantal bewoners van De Heikant die naar hun nieuwe woning op afdeling Verona. In een paar dagen moest het nieuwe gebouw van en eeg omhulsel veranderen in een oed functionerend zorgcentrum. Ruimte om te oefenen was er niet. De hele ingebruikname was al een keer uitgesteld dus het moet ineens goed. Een groot aantal medewerkers van zowelDe Hazelaar als De Heikant waren bij de verhuizing betrokken.

Jos van Boxtel, beoogd afdelingshoofd van afdeling Siena hoorde daar bij. Samen met Lizette de Laat, Frans Jong en Ben Smulders waren zij de ont-

werpers van het verhuisplan.

Alles was maanden van te voren in een uitgebreid draaiboek vast gelegd. Nu nog even uitvoeren.

De voorbereiding Want maanden van te voren was al duidelijk welke bewoners van van vier afdelingen van De Hazelaar naar Padua over zouden gaan. Complicerende factor was dat op De Hazelaar maar twee afdelingen dicht gingen om daar een verbouwing mogelijk te maken.

In één dag gingen dus ruim 60 bewoners naar een nieuwe bestemming en moesten de overige 60 bewoners samen op de twee overgebleven afdelingen worden geplaatst. En dat alles moest een beetje geruisloos, zonder ophef en drukte gebeuren. We hebben immers te maken met een kwetsbare groep die je niet voor kunt bereiden op wat komen gaat.

Alle verloven waren dus ingetrokken. Wie kon lopen was op de bewuste dag aanwezig vanaf de vroege morgen.

Met een tijdschema dat tot op de minuut was vastgesteld werd aangegeven welke bewoner hoe laat door wie werd verzorgd en door wie naar de bus werd begeleid. Met kleurcodes en labels werden bedden, nachtkastjes en persoonlijke spullen gemerkt want die moesten in een verhuiswagen ook keurig op tijd op hun nieuwe bestemming worden afgeleverd. De toekomstige zorgcoördinatoren van het nieuwe Padua waren aangesteld als groepsleider voor hun eigen bus met daarin de bewoners waar ze zorgcoördinator van waren. Op Padua stond dan weer iemand klaar om de nieuwe zorgcoördinator met zijn/ haar bewoners te verwelkomen en naar de afdeling te begeleiden. Maanden was er aan het verhuisplan gewerkt.

Maar dan Iedereen die wel eens met mensen met dementie heeft verkeerd, weet dat je van alles kunt plannen en regelen en willen maar het zijn toch vaak de betrokken dementerenden

HERINNERINGEN AAN DE VERHUIZING

5

zelf die er andere gedachten op na houden. Wij kunnen wel willen dat iemand op een bepaalde tijd uit bed komt, gewassen moet worden, of klaar moet staan voor vertrek, maar of dat ook gaat gebeuren is zeer de vraag. Alleen al het feit dat er meer medewerkers dan gewoonlijk op een afdeling rond lopen, er meer drukte en reuring is kan op een afdeling voor mensen met dementie behoorlijke onrust veroorzaken.

De makers van het verhuisplan stonden met gekromde tenen en lichtelijk stijf van de zenuwen om zes uur ‘s morgens al klaar, om een eventuele chaos te bedwingen. Maar dat gebeurde allemaal niet. De sfeer op alle vier de afdelingen was die we zelf nog wel kennen van vroeger, van de uurtjes voorafgaand aan een dagje uit.

Een ontspannende verwachting van iets wat de komende dag tot een hele leuke gaat maken. Het is spannend maar het wordt leuk. Iedere medewerker deed rustig wat het draaiboek opdroeg en bewoners reageerden daarop door in rustige afwachting benieuwd te zijn naar wat het uitstapje hen zou brengen. De ritjes met de bus naar Padua verliepen vlekkeloos en tot grote opluchting van de makers van het plan verliep alles precies volgens schema. Aan het eind van die dag hadden 60 bewoners op De Hazelaar in alle rust een nieuw plekje gevonden en zaten 60 bewoners in het nieuwe Padua aan de maaltijd alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

6

50 JAAR KIEVITSHORST

Dan de Heikanters In de dagen die daar op volgden kwamen de bewoners uit De Heikant. Een operatie die weer om heel andere redenen spannend en inspannend is.

Verzorgingshuisbewoners hebben immers allemaal al hun eigen appartementje en voor iedere bewoner moet een complete verhuizing worden geregeld.

Gelukkig waren alle appartementen al gestoffeerd met vloerbedekking en gordijnen die de bewoners zelf uit hadden kunnen zoeken. Natuurlijk was het ook voor deze bewoners een heel gedoe. En ook al wordt alles ogenschijnlijk voor je gedaan het is een heel intensief en inspannend gebeuren zo’n verhuizing. Spreekwoorden over oude bomen die je niet moet verplanten en zo verwijzen daar naar. Maar ook hier verliep alles op een enkel incidentje en wat gemopper hier en daar na vrijwel probleemloos. Later in de eerste week zijn er nog enkele bewoners van plaatsen elders naar Padua verhuisd. Zoals de aanleunwoningen en de Reyshoeve. Na een week hadden alle appartementen van afdeling Verona een nieuwe bewoner.

Liep er dan niets fout Maar natuurlijk gaat niet alles helemaal goed. Er was ondanks de stress in de weken voorafgaande aan de grote dag bij de plannenmakers toch ook wel iets van een historisch besef.

Er was een fotograaf geregeld die een mooie reportage moest maken van de ingebruikname

van Padua. Vooral moest de eerste bewoner vastgelegd worden die over de drempel van het nieuwe Padua zou stappen. Toen op de eerste dag van de verhuizing de eerste bus in de Paus Adriaanstraat arriveerde stond de beste man dan ook klaar voor de deur behangen met apparatuur en lenzen. De eerste bewoner stapte de bus uit, groette vriendelijk de aanwezige mensen en de fotograaf, gaf hier en daar een handje en liep naar binnen.

Wat de fotograaf had verwacht aan te treffen weet ik niet maar hij had geheel niet in de gaten dat de goedgeklede en goedgemutste Surinaamse mevrouw die als eerste vlotjes de bus uit tapte, de eerste bewoner was.

Mevrouw zat al binnen aan de koffie met gebak voordat hij dat besefte. Geen foto dus van de eerste bewoner die over de drempel stapt, Mocht een dergelijke foto alsnog ergens opduiken, neem dan maar van mij aan dat het een vervalsing is.

Padua in Tilburg is een zorgzaam thuis, levendig en gemoedelijk, waar het iedereen aan gelegen is dat de bewoner zich echt thuis voelt en liefdevolle verzorging ervaart. Padua ontving in 2009 en 2012 de Gastvrijheidszorgaward voor de kwaliteit van het eten en drinken, de ambiance en de service en gastvrijheid. ‘Vandaag goed en morgen nog beter’ is het motto. Ondanks alle lof en prijzen, is er een sterke drang om het nog beter te willen doen.

Het schetsen van een ideale situatie geeft energie en richting.

DE OPENING

10 JAAR PADUA

7

TROTSE VOORZITTER Door Eduard Bogers

Mijn naam is Eduard Bogers, 64 jaar jong, gehuwd met Jeannette. Vader van een zoon en dochter, en opa van vier prachtige kleinkinderen en sinds vijf jaar met pensioen.

Ik ben al tien jaar actief voor Padua als voorzitter van de Cliëntenraad, tevens voorzitter van de ‘Vrienden van Padua.’

vertegenwoordiger is van alle afdelingen en aanleun woningen.

Echte problemen kennen we op Padua niet. Als er wat is, wachten we niet op de eerst volgende vergadering, maar ondernemen gelijk actie, dat doet de manager ook zo. Dit werkt heel fijn,en weten we wat we aan elkaar hebben.

Ik ben er trots op dat ik voorzitter van de CR Padua ben, het mooiste en warmste verzorgingshuis in de regio. Waar veel activiteiten zijn voor onze bewoners van bingo tot dansavond en alles er tussen in. Tevens heeft Padua een buurtfunctie waar goed gebruik van wordt gemaakt.

Enkele voorbeelden zijnde biljartclub, dansen, Bruin Café en restaurant, waar je voor niet al te veel geld lekker gegeten kaunt eten.

Als voorzitter van de vrienden van Padua, wat ik ook met liefde doe, is het toch een elke keer moeilijk om de kas te spekken. We hebben al menige malen in het testament van bewoners gestaan, waar we verrast werden door giften bij overlijden. Hier zijn we natuurlijk heel blij mee.

Wij als Vrienden van Padua genereren gelden voor die benodigdheden, die niet uit de algemene pot betaald kunnen worden. Al onze centen komen ten goede aan onze bewoners.

Het bestuur werkt allemaal pro deo voor dit mooie doel.

Als CR vergaderen we zes maal per jaar. We hebben een zeer goed contact met de manager en worden in alle zaken, die in het belang zijn van de cliënten, geraadpleegd. We zijn als CR momenteel weer geheel op sterkte zodat er een

8

10 JAAR PADUA

Hebt u vragen voor zowel CR al Vrienden van Padua, ik ben ten alle tijden voor u beschikbaar.

DESNOODS VEEG IK DE STOEP Door Jos van Boxtel

Mijn eerste kennismaking met Padua was er een van papier. Ik werkte destijds als interimmanager op De Duijnsberg en was op het kantoor van de toenmalige directeur van de Hazelaar voor een bespreking. Daar hingen diverse tekeningen aan de muur. ‘Dat moet het nieuwe Padua worden’, sprak de Hazelaardirecteur. ‘Je ziet het, een architect hebben we al, nu de rest nog.’

Mijn interesse was gewekt. Een nieuw zorgcentrum helemaal van de grond af aan mee opbouwen, dat had ik nog nooit gedaan. Daar moest ik meer van weten. Mijn interimbaan op De Duijnsberg liep immers op zijn eind en in plaats van lijdzaam afwachten of er een andere taak voor me was kon ik ook zelf wat ondernemen.

Het oude gebouw stond er nog, de slopers konden elk moment beginnen. Via de interne tamtam vernam ik dat ene Kees Theeuwes de beoogde directeur was voor het nieuwe Padua. Zijn secretaresse was een oud collega aan wie ik warme herinneringen had, dus durfde ik het wel aan een afspraak met hem te maken. Het eerste gesprek was een feest van herkenning. We bleken dezelfde gedachten over goede ouderenzorg te hebben, dezelfde roots in het ziekenhuis, een licht Bourgondische levensinstelling en een bloedhekel aan de mysterieuze conservatieve krachten die de zorg in een wurggreep houden en ontwikkelingen remmen. Ter plekke spraken we af dat als we ooit samen zouden werken, nooit meer ‘nee’ tegen een bewoner zouden zeggen en er nooit meer één hond naar het asiel zou moeten omdat zijn baasje bij ons kwam wonen.

Daar bleef het echter geruime tijd bij want zoals wel vaker gebeurt bij een groot nieuwbouwproject duurde het allemaal veel en veel langer dan ieder-

10 JAAR PADUA

9

een wil. Maar Padua bleef in mijn gedachten.

En toch liep het nog bijna mis. Toen mijn interimtaak op de Duijnsberg was volbracht had ik met mijn vrouw afgesproken om een half jaar naar Scandinavië te gaan om met onze boot te gaan zwerven op de Oostzee.

Zes maanden er tussen uit, een ‘sabatical period’ zoals dat in modieus taalgebruik heet. Een droom die we al jaren hadden. En laat nu precies in deze periode ineens alles rond Padua in een stroomversnelling komen. De nieuwbouw vloog de grond uit en de sollicitatieprocedures voor de diverse leidinggevende functies startten midden in de zomer van 2004. Precies op het moment dat ik ergens ver weg op de Oostzee aan het zeilen zou zijn. En elf jaar geleden hadden we nog geen ‘Weversite’ waar alle vacatures op stonden en hadden wij al helemaal geen internet aan boord om even een mailtje weg te sturen. Vacatures werden op een velletje papier op de diverse prikborden gehangen. Een mobiel telefoontje was alles wat we hadden maar een gesprek over de grens kostte vele euro’s per minuut.

Wat nu te doen? Gewoon op reis gaan en Padua vergeten of thuis blijven en gaan solliciteren. Zo’n kans op een prachtbaan laten schieten of de reis van mijn leven laten gaan. Beide mogelijkheden komen niet zomaar nog een keer voorbij. Een duivels dilemma zogezegd.

‘We moeten helemaal anders gaan denken’ had Kees Theeuwes mij in ons kennismakingsgesprek gezegd. ‘Weg van de gebaande paden. Als het altijd al zo gedaan is doen wij het expres anders, verzin nieuwe dingen, laat je gedachten de vrije loop, doe gerust iets wat in de ogen van de gevestigde orde helemaal niet kan.’

En precies dat besloot ik te doen. Ik trok de stoute schoenen aan en maakte een afspraak met de secretaresse van Kees. Die oud-collega waar ik warme herinneringen aan had. Ik legde haar een leeg briefpapier voor de neus met links onder mijn handtekening en stelde haar het volgende voor: ‘Als straks de lijst met vacatures en vacaturenummers bekend is dan kijk je voor welke functie jij denkt dat ik in aanmerking zou willen komen. Schrijf een leuke brief op dit papier, mik het zo uit dat de handtekening ongeveer goed staat en doe hem op de post. Daarna zien we wel wat er van komt. Ik kom na dat halve jaar zo uitgerust en gemotiveerd weer terug dat ik gewoon alles kan en wil doen wat me voor de voeten komt. Als het maar op Padua is dan doe ik het. Desnoods veeg ik de stoep.’

En zo kon het gebeuren dat ik ergens in de zomer terwijl ik zeilde tussen Drageur en de beroemde krijtrotsen van Mons Klint een telefoontje kreeg van een stomverbaasde personeelswerker. ‘Jij zit toch in Zweden of zo? Hoe kun jij dan weten welke vacatures hier op de borden hangen?’ Toen ik hem vervolgens vroeg waar ik eigenlijk op had gesolliciteerd begreep hij het even helemaal niet meer. ‘Ik vind het allemaal een beetje raar lopen zo, maar als Kees Theeuwes het allemaal goed vindt dan zal het wel zo zijn. Hoe had je trouwens gedacht een eventueel sollicitatiegesprek te gaan doen?’

Daar had ik natuurlijk ook niet zo maar een antwoord op maar ik gaf hem te kennen dat Kees Theeuwes daar vast welk een oplossing voor zou bedenken. Ik had immers gedaan wat hij me ingepeperd had. Als het altijd zo gegaan is doen wij het expres anders.

Hoe het verder allemaal is gegaan? Uiteindelijk liep ik hier begin september 2005 als afdelingshoofd het nieuwe Padua binnen, samen met een handvol nieuwe collega’s en enkele busjes vol met nieuwe bewoners. Een nieuwe toekomst tegemoet, en wat voor een!

JAAR 10 10 PADUA

TIEN JAAR PADUA

LIEVER DE LUCHT IN!

Leentje van Ierland werkt al tien jaar bij de huishoudelijke dienst van Padua. ‘Ik weet het nog als de dag van gisteren dat ik voor het eerst kwam werken bij Padua. Alles was nog leeg. De bewoners kwamen vanuit bejaardentehuis De Heikant naar Padua en vonden het heel spannend om te verhuizen. Ik vond het spannend om te beginnen met werken.

Ik had al snel mijn draai gevonden en vind het erg fijn om te zorgen dat de bewoners het naar hun zin hebben.

Tijdens het werk kom ik van alles tegen.

Zo heb ik eens, per ongeluk, een gehoorapparaat met de stofzuiger opgezogen.

Maar ik hoor ook veel mooie en wel eens verdrietige verhalen van de bewoners die mij in vertrouwen nemen. Dat maakt het werk zo bijzonder. Tien Jaar ben ik voor Dolmans Actief, werkzaam geweest bij Padua. Zes jaar geleden ben ik in dienst gekomen van De Wever.

Sindsdien horen we er echt bij en zijn we beter betrokken bij het reilen en zeilen van Padua.

Intussen heb ik op alle afdelingen gewerkt. Nu sta ik op Genua wat ik ook erg interessant vind. Ik hoop dat nog eens tien jaar vol te houden.

KEES KRUIK In het stripboek komt Kees Kruik op bezoek bij zijn opa in Padua waar opa verhalen vertelt aan zijn kleinzoon, Kees Kruik, over vroeger. Stadsgeschiedenis, verhalend in de vorm van een strip.

Het stripboek is te koop bij de receptie kost â‚Ź9,95. Vrienden van Padua kan daarvan bijdragen aan leuke activiteiten of schenkingen van doen voor onze bewoners.

Denk aan de duo-fiets en het boljarten.

10 JAAR PADUA

11

PASSIE EN ENERGIE

EN HEEL VEEL BETROKKENHEID Door Lizette de Laat

Ik heb het geluk gehad de opening van Padua mee te maken. Zelfs nu nog, 10 jaar later, denk ik daar met veel plezier aan terug. Toen de ramen en deuren in het pand aangebracht waren begonnen wij met een klein clubje de in gebruikname van Padua voor te bereiden. We hadden een tafel en stoelen op de betonnen vloer in een kantoortje gezet en zijn vandaar uit gaan nadenken over Padua.

Met z’n allen in het toekomstige cafe de ambities letterlijk op de pilaren geplakt. In die ruimte en op dat moment werd door de toekomstige Paduanen de basis gelegd voor de visie van Padua; er ontstond passie en energie en veel betrokkenheid.

En dat is zo sterk geweest en gebleven dat Padua in staat was zich te ontwikkelen naar een bijzonder huis.

Avonden aan een stuk de kasten inruimen en de besteklades vullen en daarna samen een drankje doen. Het verhuizen van de bewoners naar hun nieuwe thuis. Het zoeken naar spullen, naar elkaar, naar de weg.

En wat te denken van het proberen te begrijpen van de domotica die in de appartementen zat, maar die de bewoners en wij als medewerkers, niet goed doorhadden. Het was heel hard werken en ik ben een paar weken amper thuis geweest. Maar het werd door iedereen met zoveel betrokkenheid, motivatie en plezier gedaan dat het gewoonweg genieten was.

Geniet van jullie bijzondere huis, en maak er een gezellig feestje van (maar dat is wel aan jullie toevertrouwd)!

DE SFEERVOLLE HAL JAAR 12 10 PADUA

VIJF JAAR PADUA

HET DAK ERAF MET FRANS BAUER

10 JAAR PADUA

13

Meneer van den Kieboom, geboren op 2 augustus 1924 in Raamdonksveer en één van onze bewoners, neemt ons terug mee in de tijd. Tien jaar geleden. Padua is nog maar net geopend.

‘Het was een rommeltje; een halve bouwput.

Maar wel gezellig.’ Aan het woord is meneer van den Kieboom. Enthousiast vervolgt hij zijn verhaal.

‘Er was altijd van alles te zien en van alles te horen. Ja,… in die dagen hoefde je de tv of radio niet aan te zetten. De bouwvakkers entertainden je wel.’ Om er voor te zorgen dat we geen verkeerd beeld krijgen, voegt meneer van de Kieboom er vlug aan toe: ‘ Niet dat die bouwwerkers niet hard werkten. Dat deden ze echt wel, maar een lolletje op zijn tijd, daar hielden ze wel van. ‘ Helaas wil meneer niet verder uitwijden over de lolletjes van de bouwvakkers. ‘Ach, je weet wel, van alles wat’. Een korte stilte valt, meneer begint zachtjes te grinniken en zegt dan: ‘Maar niet veel goeds’.

En meer? Meer wil meneer van de Kieboom er echt niet over kwijt, hoe we ook aandringen.

Jammer, want onze nieuwsgierigheid is geprikkeld. Dus woonde u tien jaar geleden ook. Hulde!

Meneer van de Kieboom is trots op Padua en in het bijzonder op onze oude directeur. Kees heeft er hard aan getrokken en er echt iets moois van gemaakt.

Na de bouwvakkers, kwamen de kunstenaars.

Apart volk, maar ze hebben de deuren hier mooi opgeleukt. ‘Ik woon hier graag. Er valt voor iedereen genoeg te beleven. Ook voor mensen zoals ik. Ik hoef niet zo nodig mee te doen met al die activiteiten. Maar luisteren en toekijken, dat doe ik graag. En een hapje eten, hier beneden.… dat doe ik ook graag.’

Meneer van de Kieboom ontpopt zich vervolgens tot een echte reclameman.

‘Zelfs tien jaar geleden, toen het huidige restaurant nog niet bestond en er alleen een tijdelijke keuken was. Je weet wel, daar waar nu het Bruin Café is. Zelfs toen was het eten al heerlijk. En de bediening? Altijd aardig en leuk. Tja, ik eet niet voor niks al tien jaar lang, elke dag beneden!

JAAR 14 10 PADUA

Beste beslissing Nog één ding wil meneer van de Kieboom graag kwijt. ‘Je moet weten, voordat ik hier ging wonen op Padua, op één hoog, woonde ik op De Heikant, vijf hoog. Kees, onze Kees, was daar toen de directeur. Toen hij tien jaar gelden ging verhuizen naar Padua, verhuisde ik met hem mee. Beste beslissing die ik ooit heb kunnen maken.

Mijn naam is Leo van Beers en ik werk sinds 2007 op Padua als huismeester.

Padua betekent voor mij feest, gastvrijheid, gezelligheid, muziek, biljart en, oh ja, ik werk er ook nog.

Het mooiste moment van de dag? Het mooiste is wat er weer gebeuren zal. De week gaat iedere keer te snel om en iedere maand is het weer fantastisch om geld te beuren. Het leukste op mijn werk vind ik dat ik iedere dag iedereen kan helpen, elke dag is anders.

Het eerste wat ik zou doen als ik geld krijg voor de Technische dienst is de geluidsinstallatie en boxen vervangen in het Bruin Café.

‘Laat de zon in je hart’ een liedje van Renée Schuurmans doet mij het meeste denken aan Padua. Het vijfjarig bestaan was het mooiste feest wat ik ooit op Padua heb meegemaakt. Als ik iemand een bloemetje zou geven dan zou dat zijn aan Thijs en Leeke, de vrijwilligers van de technische dienst. Niets is hen te dol, alles kan en het zijn twee fantastische collega’s.

Er is zeker wel iets wat ik zou veranderen hier op Padua. Het aantal vergaderingen en werkoverleggen terugbrengen.

Ik ben zogezegd meer een doener.

ZOALS HET KLOKJE BIJ PADUA TIKT............

Ik ben Annette Essens en werk inmiddels tien jaar bij Padua in de functie van zorgcoördinator op verzorgingsafdeling Verona.

Ik doe mijn werk met veel plezier, elke dag is weer anders. Wat ik leuk vind in mijn werk is de omgang met mensen, de mensen tevreden stellen en uiteraard de samenwerking met mijn collega’s.

Samen staan we voor dezelfde uitdaging.

Als je mij vraagt waar ik het eerst aan denk in de afgelopen tien jaar, dan zijn dat de bewoners. De vele bewoners die binnen Padua hebben gewoond, elk met een eigen karakter en levensvisie.

In die tien jaar zijn veel bewoners ons ontvallen of doorverhuisd naar een van de verpleegafdelingen. Er wonen nog slecht drie bewoners vanaf het eerste uur op afdeling Verona. Een hoogtepunt in de tien jaar, was uiteraard het vijfjarig bestaan van Padua wat groots is gevierd met artiesten als Frans Bauer en René Schuurmans die hebben opgetreden. Dat was één groot feest.

Maar ook de gastvrijheidstrofee die Padua tot twee keer toe heeft gewonnen. Een hele prestatie. Als ik iets zou mogen veranderen op Padua dan zou dat de aankleding op de gangen van afdeling Verona zijn. Ik zou daar knussere hoekjes maken. Meer herkenning voor de bewoners uit vroegere tijden.

Mevrouw Siebregtje de Vos-Heyman geboren en getogen in Amsterdam op 2 maart 1944 is sinds begin juli 2015 de jongste bewoonster van Padua. De eerste dag op Padua was een gedenkwaardige. Aan de overkant van de straat was een hoop kabaal te horen. De overburen hadden een flinke ruzie. Nadat een van de twee de stofzuiger in de boom bij het appartement van mevrouw De Vos gegooid had, is de politie erbij gekomen om de boel te sussen. Een paar dagen later, in diezelfde boom, was een kat geklommen die er niet meer uit kon komen. De brandweer heeft het arme beestje eruit moeten halen.

Om zo snel mogelijk ingeburgerd te raken is mevrouw Vos mee gaan doen met de diverse activiteiten op Padua. Schilderen, knutselen de zitgym en heeft zij zich aangemeld als cliëntenraad lid.

Ook heeft zij zich opgegeven om vrijwilligers werk te doen. Vervelen doet mevrouw De Vos zich niet snel. Zo heeft zij ook een boekje uitgegeven met prachtige gedichten en schilderingen.

Als ik iemand een bloemetje mocht geven dan zou dat niet één persoon zijn, maar aan alle verzorgenden die op Padua werken.

Het is elke dag weer hard werken om samen de klus te klaren.

Genadeloos wreed Slaat je hart op het ritme van de ouderdom Bedachtzaam leg je het juk van jong zijn af En aanvaard bedeesd het nieuwe.

Uit: Innig - Siep Heyman

In oktober is de feestweek rond het 10-jarig bestaan, daarna op naar het 15-jarig bestaan.

Haar allerliefste wens? ‘Graag nog een keer over de Albert Cuypmarkt wandelen.’

10 JAAR PADUA

15

Hallo, ik ben Diana Vermeulen en werk als coördinator bij de receptie van Padua. Ik ben op 1 april 2006 begonnen bij de receptie (geen grapje!). Dus sommigen van u kijken al negen jaar tegen mijn gezicht aan.

Van origine kom ik uit Noord-Holland uit Den Helder, de meesten komen daar doorheen als ze naarTexel gaan. Op mijn 23ste kwam ik naar Zuiden om daar te gaan wonen met mijn vriend. Inmiddels nog steeds gelukkig met hem (alweer bijna 20 jaar!) en we hebben twee prachtige meiden toegevoegd aan ons ‘eenzame’ bestaan.

Wonderen gebeuren echt Op 10 december 2014 kwam Mari van de Ven met zijn team haarstylisten en schoonheidsspecialisten naar Padua toe.

Alle bewoners kregen die dag gratis een make-over. Het was een bijzondere dag vooral voor mevrouw Cools.

Twintig jaar geleden werd er bij mevrouw Cools kanker geconstateerd. Gelukkig is het nu stabiel maar het gevolg was wel een grote, kale plek boven op haar hoofd. Sinds die tijd droeg mevrouw een pruik.

Mari van de Ven keek op woensdag 10 december mevrouw Cools aan en zei: ‘Ik ga ervoor zorgen dat u uw pruik nooit meer op hoeft.’

En zo gebeurde het ook. Mari gebruikte een techniek die mevrouw nog steeds hanteert en zij heeft nooit meer een pruik op gehad.

‘Dit had ik veel eerder moeten weten. Wat een verschil en wat ben ik blij’.

Ook meneer Cools was supertrots op zijn knappe vrouw.

‘Wij zijn blij dat we al jaren op Padua wonen.’

Mijn beste moment van de dag is het begroeten van een ieder. Ook al kom je misschien niet goed gemutst op het werk, bij de eerste begroeting verandert dit direct.

Ik denk altijd aan de uitdrukking ‘wat je geeft krijg je retour’ en dat is ook zo, een glimlach zorgt er voor mij ook voor dat ik meteen zin krijg in de dag.

Daar krijg je energie van! Ik hoor van bezoekers dat ik altijd vrolijk ben en dat het fijn is om binnen te komen als ik bij de receptie zit. Dat vind ik een groot compliment! De verscheidenheid in het werk vind ik het leukst. Ook al denk je van ‘het wordt vast een rustige dienst’ dan kan het zo weer anders zijn. ‘Sweet sensation’ waarbij iedereen een dansje doet op de zondagen in het Bruin Café doen mij het meeste denken aan Padua.

Daarnaast de nodige meezingers van Frank Smeekens. We hebben heel wat feesten meegemaakt in die tien jaar, hetgeen wat er uit sprong was voor mij het feest toen we de Gastvrijheidaward voor de eerste keer hadden gewonnen. Wat was dit geweldig, een kroon op ons werk! Hoe mooi was het dat toen we terugkwamen met de schrobbelèrbus en de eerste prijs, dat onze bewoners en personeel ons opwachtten om met ons het feest te vieren. Geweldig!

Anja onze locatiemanager zou ik wel een bloemetje willen geven. Niet om in een goed blaadje te komen maar te meer omdat het in mijn ogen best een hele kluif is Padua over te nemen. Sinds 1 april staat zij aan het roer en dit doet zij zeer goed, het is fijn om met haar mee te denken over de toekomst. Een opsteker voor haar.

Het restaurant zou ik graag veranderen, middels roomdividers ervoor zorgen dat er ook knusse zitjes kunnen komen voor wanneer mensen een feestje hebben of partijtje. Dan oogt de ruimte niet te groot.

Padua is voor mij een thuis, ik voel me als een vis in het water… De sfeer, de gemoedelijkheid, plezier, de warmte en het feit dat je het altijd goed wilt doen voor de bewoners. Betrokkenheid en denken in mogelijkheden en ‘Leef je leven’ dus vooral blijven doen wat je altijd hebt gedaan.

Mijn naam is Nicole de Haas, ik werk al 27 jaar bij De Wever. Gestart in de verpleging en al weer 17 jaar bij afdeling Opleiden. Waarvan de laatste tien jaar in Padua. Ik werk 12 uur bij Padua en 20 uur in De Hazelaar. Als opleidingsadviseur houd ik mezelf bezig met alles wat met leren te maken heeft, advies en ondersteunend naar de managers, scholing voor medewerkers, de coördinatie naar de scholen voor de studenten en vooral ook de coaching en zorg dragen dat de werkbegeleiders goed uitgerust zijn in hun taak.

den. Afgelopen jaren heb ik al vele feesten mee mogen maken, divers en altijd erg gezellig! Wat maakt mij tot wie ik ben? Dichtbij mezelf blijven staan, daarmee bedoel ik dat ik vaak mijn gevoel volg en dat werkt!

Verder ben ik positief ingesteld en zie vaak uitdagingen in mijn baan, waardoor ik al heel lang bij de Wever werk met veel plezier. Aan Patricia Broere van het locatiesecretariaat zou ik een bloemetje geven omdat zij altijd zo attent en lief is voor iedereen!

Ik geniet erg van de vakantie met mijn gezin, maar ook van momenten samen in de week omdat dit vaak met al ons werk, sport en school een heel gepuzzel kan zijn. In mijn werk is het mooi om te zien dat een leerproces een hele verandering kan zijn voor iemand zijn persoonlijkheid.

De kunst is om hier van te leren, ook al is het resultaat of doel niet altijd behaald. Hollandstalige muziek, van allerlei aard doet mij het meest aan Padua denken. Maar ‘We hebben een woonboot’ waarbij veel collega’s op de grond gingen zitten staat nog op mijn netvlies.

Wat ik zou willen veranderen op Padua Er is het afgelopen half jaar al erg veel veranderd binnen Padua door de vernieuwing van de organisatiestructuur. Wat ik daarin nog meer veranderd zou willen zien is dat collega’s van andere afdelingen elkaar beter gaan leren kennen. Elkaar ook meer opzoeken en samenwerken buiten de muren van je eigen afdeling komt ten goede van de kwaliteit. Wat is je gevoel als je denkt aan Padua? Een erg warm gevoel, waar de medewerker zichzelf mag zijn en er uit gegaan wordt van mogelijkheden van de mens. Erg prettig!

Ik wil iedereen die betrokken is bij Padua feliciteren met het tienjarig jubileum! Met elkaar is Padua geworden wat het nu is en er ligt een goede basis om alle veranderingen binnen de zorgwereld aan te gaan.

Een van de leukste feesten op Padua was uiteraard mijn eigen 25 jarig jubileum! Dat was erg geslaagd. Een erg leuk feest waar we met tien medewerkers samen in het middelpunt ston-

10 JAAR PADUA

17

VERVOLG FEESTWEEK DINSDAG 13 OKTOBER

12.00 UUR - ROMA PANNENKOEKEN EN POFFERTJES GRATIS VOOR BEWONERS OVERIGE DEELNEMERS € 7,50*

WOENSDAG 14 OKTOBER

15.00 UUR - ROMA HIGH TEA MET OPTREDEN VAN ROB EN KELLY GRATIS VOOR BEWONERS OVERIGE DEELNEMERS € 12,50*

DONDERDAG 15 OKTOBER

14.00 UUR - ROMA HUISHOUDEN VAN JAN STEEN

17.00 UUR - ROMA STAMPPOTTENBUFFET GRATIS VOOR BEWONERS OVERIGE DEELNEMERS € 12,50* * OPGEVEN BIJ RECEPTIE VOOR 5 OKTOBER

JAAR 18 10 PADUA

Tien jaren waren goed besteed Met zijn allen deelden we lief en leed.

Soms was het aanmodderen en ploeteren.

Dan hoorden we weleens mensen foeteren.

Meestal werkten we echter met veel plezier.

Een geintje daar, een grapje hier.

Regelmatig een gulle lach.

Zo houden we het vol, elke dag.

Jaren vol goede herinneringen.

Aan allerlei mensen en dingen.

Maar eerst een feestje met z’n allen!

We laten de champagnekurk knallen.

10 JAAR PADUA

19

JAAR 20 10 PADUA