de Weef - juni 2014

Een uitgave van De Wever voor alle medewerkers, vrijwilligers en cliĂŤnten

Jaargang 7 - nummer 22 - juni 2014

#22

Een respectvol vak

Gedragsproblemen door werkdruk Verder columns, een echte Tilburger en boeken

01

IN

Echte Tilburger In de eerste ‘vernieuwde’ Weef starten we met de rubriek Je bent een echte Tilburger… De oproep aan de lezers zich te melden voor deze rubriek kreeg weinig respons. We zijn daarom blij dat Lizette de Laat zich heeft laten verleiden haar Tilburggevoel met ons te delen. Dus ken je of ben je een echte Tilburger, laat het ons weten.

Een echte Tilburger kent Maria Goretti. In 1900 openden de Zusters Karmelietessen het ‘Sint Josephhuis Sint Anna’, sinds 1950 beter bekend als Kinderhuis Maria Goretti, aan het Wilhelminapark. In dit tehuis woonden jongens en meisjes, van wie de ouders uit de ouderlijke macht waren ontheven. ‘Verlaten’ kinderen in de volksmond. In 1983 sloot het kindertehuis de deuren. De foto op de voorpagina is gemaakt in Maria Goretti. Tegenwoordig doet het gebouw dienst als atelierruimte.

De heer Kloppers is een echte Tilburger, opgegroeid in de buurt van De Besterd.

Nu woont hij in een van de appartementen die De Wever in De Bijsterstede verhuurt. Hij voelt zich er prima thuis en vertelt daarover in deze Weef.

Als echte Tilburgers kijken we uit naar de zomermaanden, naar Festival Mundial, de Tilburgse Kermis, Ten Miles en Tilburg Culinair. Als De Weef verschijnt is de Meimarkt al voorbij net als het Festival van het Levenslied en Hap-Stap, maar moet het wereldkampioenschap voetbal nog beginnen. Twee fysiotherapeuten, een Nederlander en een Belg, verheugen zich op het toernooi.

En als echte Tilburger kijk je natuurlijk naar het WK in een juichpak van Royke!

Deze Weef maakten we zonder Joke Goudsmits en Ursula Bayards. Ze hebben besloten te stoppen met hun werk voor de redactie. In het maken van een blad gaat veel tijd zitten, vaak zelfs vrije tijd. Met veel inzet en enthousiasme hebben ze een bijdrage geleverd aan een groot aantal Weefs. Bedankt!

deze weef leest u

Zorghostel 03 Wonen bij De Wever 06 Je bent een echte Tilburger als ...

10

Verzorgende is een respectvol vak 14 Gezonde rivaliteit tijdens WK

16

Gedragsproblemen door werkdruk 18 En verder Column miMakker Loeloe 05 Column Jos van Dijk

08

Voorgelezen/gezien 13 Column Julius Roorda

20

Voorop gesteld Fotograaf Ramon van Dongen was 15 mei aanwezig bij de opening van de creatieve werkplaats voor mensen met dementie. Mensen met dementie zijn, samen met familie of een vriend(in), welkom om creatief bezig te zijn, dit geeft een goed gevoel. De werkplaats vindt wekelijks plaats in Goretti, beheerd door de stichting Ateliers Tilburg welke ruimte biedt aan kunstenaars in de ruimste zin van het woord. Ramon heeft zijn fotostudio in Goretti, Studio RVD (www.studiorvd.nl).

Colofon

Redactie Inga de Bruijn, Dienie Joosten, Ingeborg Pijnenburg en Johan Zelissen Fotografie Dienie Joosten en Johan Zelissen Ontwerp / opmaak: Johan Zelissen/ De Wever Communicatie Druk DekoVerdivas Speciale dank aan allen die zich lieten interviewen, fotograferen of ons op een ander manier hielpen. De Wever © juni 2014

02 02

Meedoen met De Weef?

Heb je een idee of onderwerp voor de volgende Weef?

Stuur een mail naar de redactie: deweef@dewever.nl

ZorgHostel Hoewel het streven van overheid zich richt op het terugdringen van het verblijf in een zorginstelling blijft er behoefte aan kortdurende verpleging of verzorging met verblijf. Zorgadviseur Frans van Gurp: ‘Er zijn mensen die door hun aandoening een poos niet zelfstandig thuis kunnen wonen omdat ze zorg nodig hebben die op afroep beschikbaar moet zijn. Of het kan zijn dat hun woning aan het eind van de revalidatieperiode nog niet is aangepast.’

In een van de vleugels van De Hazelaar start De Wever daarom per 1 juni een zorghostel. ‘Ook mensen die na een ziekenhuisopname nog niet naar huis kunnen, hebben de mogelijkheid een kamer te huren. Ze kunnen een beroep doen op de zorg van De Wever Thuis en eventueel gebruik maken van de therapiemogelijkheden van De Hazelaar.

Maar niet alleen na een ziekenhuisopname kan het hostel een uitkomst zijn. Mensen van wie de mantelzorger eens met vakantie wil, zijn meer dan welkom.’

De kamers in het hostel zijn eenvoudig ingericht. De gasten delen het toilet en de badkamer. Er is een gezamenlijk huiskamer met tv en een keukenhoek.

03

De prijzen zijn inclusief alle maaltijden. Het ontbijt kunnen de gasten in de huiskamer gebruiken, de lunch en het diner in het restaurant. Vier dagen van de week is het mogelijk à la carte te eten, de andere dagen heeft het restaurant een dagmenu. De kamers zijn voorzien van personenalarmering zodat in geval van nood altijd professionele hulp aanwezig is.

Tegen geringe meerkosten kunnen de gasten deelnemen aan activiteiten van De Hazelaar.

Vanaf 1 juni 2014 is het mogelijk een kamer te boeken. De minimale verblijfsperiode is drie nachten.

Boeken kan bij Bureau Zorgadvies T 0800 3 39 38 37 of mail naar bureauzorgadvies@dewever.nl

03

Oud en nieuw Opening nieuwbouw De Heikant Vrijdag 21 maart verrichtte wethouder Marjo Frenk de officiële opening van de nieuwbouw van Woonzorgcentrum de Heikant. Met onthullen van de inscriptie ‘Woonzorgcentrum de Heikant - 21 maart 2014 - met dank aan Joop van Dijk’ kwam een eind aan vijftien jaar plannen maken en bouwen. Daarnaast reikte de wethouder die middag in het prachtige restaurant De Harmonie de Roze Loper uit aan De Heikant.

Sluiting Jozefzorg een feit Vrijdag 25 april zijn de laatste bewoners van Jozefzorg verhuisd en dat betekende de sluiting van Jozefzorg. Het is voor Jozefzorg een heel vreemd en onwerkelijk gevoel.

Het is gelukkig gelukt alle bewoners te verhuizen naar de locatie van hun voorkeur en bijna alle medewerkers hebben een nieuwe werkplek gevonden binnen De Wever.

Zowel bewoners als medewerkers geven aan dat het in het begin soms wel wennen was. Op 12 mei was er voor de medewerkers een afscheidsviering waar ze, met een lach en een traan, afscheid namen van Jozefzorg en van elkaar.

Zaterdag 17 mei organiseerde Jozefzorg nog een rommelmarkt. Spullen van het woonzorgcentrum en achtergelaten inboedel vonden gretig aftrek.

Thuiszorg is zorg die er bij iedereen anders uitziet Voor elke zorgvraag kunt u bij ons aankloppen. Voor hulp bij het douchen of het uitzetten van uw medicijnen. Ook als u complexere zorg of verpleging nodig hebt kunnen wij u helpen. We vinden samen met u voor elke zorgvraag een passende oplossing zodat u zelfstandig kunt blijven wonen in uw vertrouwde omgeving.

De zorg van De Wever Thuis is maatwerk. Met onze wijkteams zijn we in staat de zorg dicht bij u te regelen. Loop gerust binnen bij een van onze woonzorgcentra of steunpunten óf bel Bureau Zorgadvies 0800 3 39 38 37

04 04

Máximale trots Dit voorjaar ontvingen de eerste leerlingen van Prins Heerlijk in de ouderenzorg hun diploma. Dat is op zich al meer dan het vermelden waard, maar de diploma-uitreiking kreeg een extra feestelijk tintje doordat niemand minder dan Koningin Máxima aanwezig was.

Column miMakker Loeloe

Ken jij Latijn?

Als miMakker kom ik in de contacten met bewoners vaak in een prachtige sfeer terecht. Het is zo mooi om te zien en te ervaren dat mensen blij worden van echt contact. Als miMakker heb ik vooral geleerd de tijd te nemen om af te wachten, af te stemmen op waar de bewoner zich bevindt in zijn of haar beleving. Dan krijgt de ontmoeting alle ruimte. Het is een win-win situatie. Het geeft een boost aan energie. Soms zijn er van die ervaringen die ik wil bewaren en delen.

MiMakker Loeloe komt de huiskamer binnen en een mevrouw is zichtbaar blij om Loeloe te zien, ze schaterlacht het uit als Loeloe over de tafels heen naar haar toeschuift.

‘Jij met je fratsen!’, zegt ze. Maar als Loeloe naast haar zit, wordt ze ernstig, ze wil zingen en begint met het Ave Maria. Dan volgt een lied in het Latijn, het klinkt prachtig.

Loeloe hangt aan haar lippen. Maar dan stopt mevrouw ineens met zingen, kijkt Loeloe aan en vraagt: ‘Ken jij Latijn?’ Natuurlijk kent Loeloe Latijn, een clown zegt ja op alles, ook al weet ze even niet waar te beginnen. Loeloe zet in en even later klinkt een lied met als tekst: ‘Roeriemoenie in die pannie! Macaroni mie spagettie! Panniekoekie, moe ie strooooopie en ie meonie vragie hoelie!’ Met lange uithalen en allerlei toonhoogten galmt Loeloe uit volle borst haar lied. Mevrouw haar mond valt langzaam open van verbazing en ze kijkt Loeloe met grote ogen aan. Als het lied uit is kijkt Loeloe mevrouw aan, ze legt haar hand op Loeloe’s arm en zegt vol ontzag: ‘Jij ken nog beter Latijns dan ik!’

Jules Rademacher, die we kennen uit een vorige Weef, mocht haar te woord staan. Jules schrijft: ‘De spanning steeg, toen ons werd verteld dat er hooggeëerd bezoek zou komen, om ons te feliciteren met het behalen van ons diploma. O jee, ik schrok, want daar had ik niet op gerekend. Maar goed ook, bleek. Want toen werd verteld dat niemand minder dan onze eigen Koningin Maxima ons kwam feliciteren, hield ik het ineens niet meer van de zenuwen. Er werd me zelfs gevraagd of ik de eer wilde hebben om de Koningin te woord te staan… Hoe gaaf is dat. Na even in spanning te hebben gewacht werd er aan ons gevraagd om te gaan staan. De Koningin was in aantocht. Niet veel later zag ik onze Koningin binnen komen, waarbij het me meteen opviel dat Hare Majesteit keurig mooi, perfect op elkaar afgestemde kleding droeg. De spanning die ik voelde kon ik niet onder woorden brengen. Wel merkte ik dat deze langzaamaan plaats maakte voor enkel nog maar ongeloof… Ik mag zo meteen met de Koningin in gesprek’.

De Koningin bezocht ook de Universiteit van Tilburg en op uitnodiging van Tranzo waren de voorzitter van de cliëntenraad van De Kievitshorst, Frans-Jan Bertens, en Liesbeth van Loon, medewerker Welzijn daarbij aanwezig. Zij spraken kort met haar over het gebruik van bewegingsdetectie in appartementen van bewoners met dementie en het gebruik van levensboeken. Daarnaast overhandigden ze haar het proefschrift van Ietje de Rooij, Leven met Dementie.

Soms liggen de mooiste kansen tot contact zo binnen handbereik, ze ontvangen is de kunst.

05

05

Mijn appartement heb ik zelf ingericht De Wever verhuurt in een aantal van haar woonzorgcentra appartementen voor mensen die recht hebben op thuiszorg maar liever niet thuis willen blijven wonen.

De eerste appartementen zijn verhuurd. Ze zijn heel verschillend en bieden voor elk wat wils.

DOOR Ingeborg Pijnenburg

Mijnheer Kloppers / De Bijsterstede De heer Kloppers woont in een appartement op de begane grond van De Bijsterstede. Hij heeft een zit/slaapkamer met een eigen keukentje, douche en toilet. Nadat hij werd geveld door een hersenbloeding kreeg hij de mogelijkheid om dit appartement te huren. Zijn zus heeft ervoor gezorgd dat zijn appartement helemaal klaar was toen hij uit het ziekenhuis kwam.

Hij kan zich voortbewegen met zijn rollator en is erg gelukkig in zijn appartement. De heer Kloppers zegt:

‘Ik kan hier zelfstandig wonen, het is hier comfortabel en ik kan terugvallen op de zorg, mocht het nodig zijn. Dat vind ik heel prettig!’ Hij was vroeger internationaal vrachtwagenchauffeur en lang van huis. Hij is nooit getrouwd. Voor hem waren dat redenen om lang bij zijn moeder te blijven wonen. Door het zelf ladenen-lossen, zonder heftruck, is zijn rug versleten. Hij kan daardoor geen auto meer rijden of fietsen. Maar als het

06

weer goed is, trekt hij zijn jas aan en gaat erop uit met zijn scootmobiel.

De heer Kloppers woont nog niet zo lang in zijn appartement, maar zegt helemaal tot rust te zijn gekomen.

De ‘rust’ heeft ook zijn keerzijde. Hij is in korte tijd vijftien kilo aangekomen!

‘Ik moet hier echt wat aan gaan doen, gaan bewegen, dus ik heb een abonnement genomen op het zwembad.

Dan kan ik gaan zwemmen wanneer ik wil! Ik heb het hier wel naar mijn zin, ik vermaak me prima. Vanuit mijn raam kijk ik op het schoolplein van de basisschool. Het is er levendig en gezellig en de spelende kinderen doen me terugdenken aan mijn jeugd.’ Af en toe maakt hij een praatje met zijn buurman die in een appartement woont dichtbij zijn vrouw, die op de verpleegafdeling verblijft. En hij gaat wel eens koffie drinken in het ‘bruin café’ van De Bijsterstede, waar hij ook mensen kent. Eten doet hij op zijn kamer, waar hij zijn eigen ‘hapjes’ verzorgt. Als het eten klaar is, maakt hij van ‘de nood een deugd’ en vervoert zijn bord van de keuken naar de tafel op zijn eigen ‘vrachtwagen’, zoals hij zijn rollator noemt.

Mijnheer van Lisdonk / Koningsvoorde De heer Van Lisdonk woont in één van de appartementen op de derde verdieping van Koningsvoorde. In 2005 is zijn vrouw overleden. Enkele jaren later kreeg hij een hersenbloeding en belandde op Damast. Zijn linkerarm en linkerbeen kan hij niet meer gebruiken. Toen hij op Damast uitbehandeld was en bleek dat terugkeer naar huis niet meer mogelijk was, kon hij dit appartement huren. ‘Ik was erg blij met deze mogelijkheid omdat dit een fijne manier is om zelfstandig te wonen met hulp die ik zelf regel’. Het grote appartement biedt alle ruimte voor beweging met zijn rolstoel. Vanuit het raam met de riante vensterbank kijkt hij uit op de Ringbaan Zuid. De schuifdeuren naar de grote slaapkamer staan open waar zijn verzameling horloges is tentoongesteld.

Overal liggen boeken van ‘het Spoor’ waar de heer Van Lisdonk veertig jaar in dienst was en als technicus aan de locomotieven werkte op de werkplaats. > Lees verder op pagina 08

07

07

In Koningsvoorde blijkt zelfs een oud-collega te wonen, zijn ‘leermeester’. De wereld is klein. ‘Ik krijg ook veel bezoek van oud-collega’s van de werkplaats’, vertelt hij terwijl hij met trots zijn fotoboek laat zien waarin de foto’s zitten van zijn afscheid bij het Spoor. Nee, eenzaam is hij niet, hij krijgt veel belangstelling en vervelen doet hij zich ook niet.

‘Het Spoor waar de heer Van Lisdonk veertig jaar in dienst was als technicus.’

Zijn voorliefde voor techniek maakte dat hij in zijn vrije tijd graag aan fietsen sleutelde. Het is voor hem echter fysiek niet meer mogelijk om te sleutelen, in plaats daarvan is hij gaan schilderen. ‘En als het kan, ga ik nog geregeld markten en kringloopwinkels af om spulletjes te zoeken. Mijn appartement heb ik zelf ingericht’, zegt hij, ‘en als het me niet lukt zelf ergens te komen zijn er mijn twee ‘gouden’ dochters. Die brengen me waar ik wil.’

In Koningsvoorde vragen ze hem wel eens waar hij vandaan komt. ‘Dan zeg ik dat ik uit de hemel kom, want voordat ik hier kwam, kon ik alles en ik mocht alles. Ik heb de hemel in ieder geval alvast gehad’.

Dan komt een verzorgende binnen die vraagt: ‘Meneer van Lisdonk, kan ik nog iets voor u doen?’ Ze helpen hem als hij naar het toilet moet. Hij hoeft niet, maar hij vraagt of ze een ‘Golden Delicious’ voor hem wil schillen. Bij het afscheid laat hij nog even -zoals hij het noemt- zijn ‘privélift’ zien, tegenover zijn appartement in de gang. De heer Van Lisdonk gaat meteen mee naar beneden, want misschien kan hij nog terecht bij de kapper op de begane grond, zodat zijn haar goed zit als de fotograaf komt!

08

Column jos van dijk, vrijwilliger

Vakantie, een luxe De zomervakantie staat weer voor de deur. Een jaarlijks terugkerende, korte periode waarin we ons in alle vrijheid kunnen ontspannen. Om aan die allesomvattende ongebondenheid enige inhoud te geven, plannen en agenderen we een en ander en bepalen we vooraf welke invulling we er aan geven. Voor even geen wandelgangen-overleg. Daarvoor nemen we een aantal verfrissende en inspirerende fikse boswandelingen op in onze agenda. De door de arbowet voorgeschreven comfortabele bureaustoel met zachte zitting ruilen we in voor een hard leren zadel, waarop we ons zittend een aantal dagen in het zweet trappen. We verplaatsen ons honderden kilometers om wat te snuiven aan natuur en cultuur, hetgeen vaak ook thuis om de hoek te vinden is. Bovenal wensen we onszelf (en onze collega’s) voor die paar weken een zonnig verblijf, waar dan ook, met een temperatuur van rond de 28 graden.

Geen koelte van een airco, waarvan we normaliter genieten als de thermometer 23 aangeeft. Vakantie is een luxe. Van alles net iets meer. De kampeerder geniet iets meer ongemak bij de dagelijkse gang van zaken, het slapen, het wassen, het koken en eten. De hotelgast ervaart iets meer inbreuk op zijn privacy, en zijn drankjes en hapjes zijn iets duurder. En de thuisblijver heeft er net iets meer last van dat te veel klusjes in het afgelopen jaar zijn blijven liggen. Op welke manier jullie ook invulling geven aan je vakantie: geniet van die bijzondere luxe. Prettige vakantie.

De ontslagdatum staat vast Geriatrisch Revalidatiezorg In De Hazelaar en Damast kun je terecht voor Geriatrisch Revalidatiezorg, kortweg GRZ. Geriatrische Revalidatiezorg is kortdurende, multidisciplinaire en herstelgerichte zorg voor ouderen die na een opname in een ziekenhuis nog niet kunnen terugkeren naar huis.

Voor hen is verdere revalidatie van maximaal een half jaar nodig in een behandelcentrum. De specialist ouderengeneeskunde of de zorgadviseur gaat deze ouderen bezoeken in het ziekenhuis om te beoordelen of hij of zij in aanmerking komt voor de revalidatiezorg. Daarbij is niet alleen de aandoening van belang maar ook de motivatie, belastbaarheid en eventueel belemmerende factoren als psychiatrische problematiek.

Ouderen die voor revalidatiezorg naar een behandelcentrum komen, krijgen een uitgebreid onderzoek. Samen met een gesprek vormt dit onderzoek de basis voor het revalidatieprogramma waarbij het tempo en intensiteit

09

geheel is afgestemd op de belastbaarheid van de cliënt.

De ontslagdatum staat vanaf het begin van de revalidatie vast, zodat iedereen weet wat het streven is. De revalidatie omvat niet alleen therapieën maar ook alle dagelijkse activiteiten die met name gericht zijn op zelfredzaamheid, dragen bij aan het herstel.

De specialist ouderengeneeskunde is de hoofdbehandelaar.

Sinds 1 januari 2013 is deze zorg overgeheveld van de AWBZ naar de Zorgverzekeringswet. Dat houdt in dat je voor die zorg geen indicatie meer nodig hebt van het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ) maar dat die deel uitmaakt van een diagnosebehandel(ing)combinatie (DBC). Zo’n DBC is een geheel van producten die bij een bepaald ziektebeeld horen zoals bijvoorbeeld de opname in een ziekenhuis, een eventuele operatie, de therapieën en verzorging in een behandelcentrum.

09

‘Je bent een echte Tilburger als…’ door Johan Zelissen

Als zelfbenoemd ‘echte Tilburgse’ was Lizette niet verrast dat De Weef haar vroeg voor de rubriek Typisch Tilburgs. De wieg van Lizette stond zo’n 48 jaar geleden in de Tilburgse wijk Korvel. ‘Ik heb maar kort in Korvel gewoond, al snel verhuisden we naar de ‘nieuwbouwwijk’ Stokhasselt in Tilburg Noord. Daar woonde ik tot mijn tiende jaar. Toen verhuisden we opnieuw en wéér naar een ‘nieuwbouwwijk’ dit keer in Tilburg Zuid, het Groenewoud. Daar ben ik blijven wonen en heb ik een huis gekocht.’ Lizette is echt gevallen voor het Groenewoud. ‘Mensen uit zuid zijn anders, volkser, recht voor hun raap, betrokken’. Ook het multiculturele aspect van wonen in het Groenewoud spreekt Lizette erg aan. ‘De multiculturele samenleving vind ik echt een verrijking. Ik heb mijn twee kinderen (zoon 21, dochter 23) bewust opgevoed vanuit het idee dat het waardevol is als je andere culturen en gewoonten leert kennen. Dit heeft goed gewerkt. Zo goed dat het op een gegeven moment wel erg gezellig was op straat in ‘zuid’.’

Met steeds groter wordende kinderen ontstond de noodzaak groter te gaan wonen en zo verhuisde de familie uiteindelijk naar de nog wat zuidelijker gelegen voorstad van Tilburg, de suburb Goirle.

Het familieleven van Lizette heeft altijd in het teken gestaan van sport. Ze omschrijft haar gezin als een ‘echt sportgezin’. Man en zoon voetbalden onder meer bij Olympus terwijl Lizette en haar dochter korfbalden bij DSV. De kroon op deze sportiviteit was wel de gezinsseizoenkaart voor Willem II, wiens prestaties eerder dit jaar tot ongekende hoogte en een plaats in de eredivisie leidden.

Op de vraag waar Lizette zoal heeft gewerkt is het antwoord onverwacht kort: ‘Altijd bij De Wever. Al 26 jaar.’

Tijdens de diploma-uitreiking hbo-v in Breda kwam een opleidingsfunctionaris van De Hazelaar nieuwe medewerkers

10

werven. Ik raakte met haar in gesprek en dat was feitelijk mijn eerste kennismaking met De Wever, destijds nog De Hazelaar. Binnen De Hazelaar maakte ik carrière en ging ‘van functie naar functie’. Met de opening van het toen nieuwe Padua ging ik mee ‘over’.

Toen was daar ineens de vacature voor directeur van Koningsvoorde. ‘Dat vond ik heel spannend, een sprong in het diepe. Het feit dat ik als ‘echte Zuidse’ terug kon keren naar mijn roots met zo’n mooie taak heeft me gesterkt en me het lef gegeven om de functie te aanvaarden.’

Hardop denkend probeer ik me een beeld te vormen van de manier waarop een organisatie als De Wever deel uitmaakt van de sociale structuur van Tilburg. Lizette: ‘De Wever is op veel locaties belangrijk voor de verbinding in de wijk. De Heikant bijvoorbeeld is gekend door ouderen in de nabije omgeving en wordt door hen druk bezocht. Dit brengt een bepaalde dynamiek, reuring. Daarnaast participeert De Wever in grote evenementen en dit gaat verder dan alleen de presentatie van onze organisatie. We hebben ook echt wat te brengen. Denk daarbij aan kennis, materiaal of ruimte voor activiteiten maar vooral onze gastvrije gezelligheid. Veel van onze ‘locatieteams’ zijn prima in staat om evenementen voor 100 tot 200 mensen te organiseren. De draaiboeken daarvoor liggen klaar, andere partijen kunnen van onze ervaring gebruik maken.’

> Lees verder op pagina 12

Als op zaterdagavond, tot in de verre omgeving van het stadion, de stad wordt gekleurd door de tricolores gaat mijn hart echt wel sneller kloppen.

Ben of ken jij ook een echte Tilburger? Wij zijn op zoek naar je. Wil je met ons je liefde voor de stad delen? Neem dan contact op met de redactie en wie weet lees je volgende keer jouw verhaal in De Weef.

011

11

Uit recent onderzoek is gebleken dat Brabantse gezelligheid Tilburg volgens haar inwoners kenmerkt: men vindt zichzelf vriendelijk, gemoedelijk en gewoon volk. Herken jij de ‘Tilburger’ in deze kenschets? ‘Ik sluit me daar helemaal bij aan. Dat volks vermaak daar houden Tilburgers van. Neem bijvoorbeeld de kermis, de hele stad stroomt hiervoor uit naar het centrum. Mijn familie ook. We spaarden een heel jaar en gingen er met zijn allen heen.

Dat was een groot feest, niets was te gek, we mochten overal in, zo vaak we wilden, geweldig! Met het plannen van de zomervakantie houden we altijd rekening met de kermis want een vakantie is niet compleet zonder...’

“irst kèke dan kwèke” Een typisch Tilburgs favoriet gezegde van Lizette.

Dankbaar gebruikt in de opvoeding en op de werkvloer.

Waar mag Tilburg volgens jou, naast de kermis, nog meer trots op zijn? ‘Trots past de Tilburger niet, daar zijn ze te bescheiden voor of juist te zeikerig. Ze vinden de stad maar lelijk terwijl in het centrum zulke leuke straatjes zijn. Het type straatjes waar je juist in andere steden naar op zoek gaat. Ook de ontwikkeling van het gebied rondom de Piushaven en de Spoorzone geeft de stad een flinke kwaliteitsimpuls. Volgens mij mogen we trots zijn op onze evenementen. De Ten Miles, de kermis, Tilburg Culinair. En Willem II natuurlijk. Als op zaterdagavond, tot in de verre omgeving van het stadion, de stad wordt gekleurd door de tricolores gaat mijn hart echt wel sneller kloppen. Maar naast alle mooie dingen maak ik me ook wel zorgen over de stad, haar mensen, de ouderen, de sociaal zwakkeren. Nu de overheid het sociale ondersteuningsklimaat hervormt, verdwijnen er veel voorzieningen en moeten we op zoek naar een nieuw vangnet waarbij mensen er voor elkaar zijn. De bereidheid is er, alleen de concrete vorm moet zich nog verder ontwikkelen.’

Tot slot: je bent een echte Tilburger als...?

Als je eerst ‘je mouwe opströpt’ en gewoon hard aan het werk gaat om vervolgens te ‘mauwe en knauwe’ over dat een ander niets doet of dat het toch niets wordt en dan eigenlijk stiekem beseffen dat dit een belangrijk deel is van die gewone Tilburgse gezelligheid.

‘Ik kan me dan ook niet voorstellen dat ik niet in of dichtbij Tilburg zou wonen, het Brabantse zal ik sowieso nooit verlaten.’

12

Uit eten voor senioren in het woonzorgcentrum in uw wijk Is boodschappen doen en koken te zwaar of vindt u het gewoon gezelliger met anderen te eten? Loop dan eens binnen bij één van de seniorenrestaurants van De Wever.

U kunt er samen met leeftijdgenoten een warme maaltijd gebruiken. Voor maar € 7,50 hebt u de keus uit twee voorgerechten, hoofdgerechten en nagerechten.

U bent van harte welkom op onderstaande locaties.

De Bijsterstede Energieplein 54 T 013 549 61 00

De Kievitshorst Beneluxlaan 101 T 013 531 21 00

De Heikant Brücknerlaan 120 T 013 458 11 00

Koningsvoorde Generaal Smutslaan 208 T 013 547 95 00

Den Herdgang Berlagehof 60 T 013 584 01 00

Padua Paus Adriaanstraat 60 T 013 540 86 00

Mater Misericordiae Kloosterstraat 10 T 013 549 21 11

Reyshoeve Gendringenlaan 15 T 013 578 57 85

Joannes Zwijsen Burg. Brokxlaan 1407 T 013 549 26 00

Satijnhof Wethouderslaan 9 T 013 583 28 00

Meer informatie over openingstijden en locaties vindt u op onze webiste: www.dewever.nl.

Voorgelezengezien Bekende schrijvers schrijven over hun ouders die lijden aan de ziekte van Alzheimer, liefdevol, met een flinke dosis humor of wat meer van een afstand. Je vader of moeder langzaam verliezen aan die ziekte levert stof tot schrijven op. Heb jij nog iets gelezen of gezien dat de aansluit bij de ouderenzorg en wil je dat delen met de lezers van De Weef. Laat ons dat dan weten en mail naar deweef@dewever.nl.

Annie Kees van Kooten Kees van Kooten beschrijft de geestelijke achteruitgang van zijn moeder niet als het zielig uitdoven van een kasplantje, maar als een viering van haar geest in goede tijden. Hij durft zich kwetsbaar op te stellen in de beschrijving van de achteruitgang van zijn geliefde moeder, en de voorbereiding op het onvermijdelijke. Ontroerend en subtiel, zeer herkenbaar.

De vergeetclub Tosca Niterink Tosca Niterink (Thea van Theo en Thea) schrijft over haar dementerende moeder van 87, die samen met acht andere dames aan kleinschalig wonen achter een cijferslot doet, voor hun eigen veiligheid.

De uitgesproken karakters van de dames zorgen voor hilarische en ontroerende taferelen. Zo proberen de dames elkaar de loef af te steken door op te scheppen over hun nageslacht of door zich mooi op te maken en het beste plekje in de huiskamer te veroveren. Niterink heeft een scherp oog voor deze komische en ontroerende momenten. Daarnaast spaart ze zichzelf allerminst en vertelt ze over het schuldgevoel dat ze soms heeft als ze een paar weken niet bij haar moeder op bezoek is geweest. Die dan verbaasd vraagt: ‘Hoe heb je me hier weten te vinden?’

Wees blij dat je ze nog hebt Yvonne Kroonenberg We worden tegenwoordig oud. Heel oud. En tegen de tijd dat we hulpbehoevend zijn is er geen luxe bejaardenflat meer waar we welkom zijn en waar ze ons vertroetelen tot aan een zachte dood. Mantelzorgers moeten het werk doen. Dat zijn meestal kinderen en kleinkinderen: zij geven liefde en zorg zo goed ze kunnen.

En zijn ouders daar dankbaar voor? Niet altijd. In dit boek laat Yvonne Kroonenberg mensen aan het woord die met

013

deze omstandigheden te maken hebben: wanhopige, opofferende, boze en blije mantelzorgers, dankbare en ondankbare senioren, verpleeghuisbewoners, kinderen en kleinkinderen van alle leeftijden. Ze sprak deskundigen en liep mee in een verpleeghuis. Wees blij dat je ze nog hebt is een bemoedigend boek over een ingewikkelde levensfase voor ouderen en hun dierbaren.

Nooit ziek geweest Nico Dijkshoorn Vader Klaas, ‘nooit ziek geweest’ en fanatiek honkbalfan, heeft zichzelf tot onweerstaanbare grappenmaker benoemd. Een terreur voor zijn omgeving.

De moeder staat in zijn schaduw. Nico’s gebrek aan talent voor honkbal bepaalt de stroeve verhouding tussen vader en zoon. Het komt tussen hen tot een uitbarsting. Een tweede thema is de aftakeling van beide ouders. De moeder krijgt tia’s, de vader dementeert. Ze reageren steeds agressiever op elkaar. De beschrijving van het aftakelingsproces, de conflicten, de zorg van de zonen ondanks alles zijn levensecht beschreven.

Wallander Zweedse detective In de laatste afleveringen van de tv-serie Wallander, naar het script van Henning Mankell, krijgt politie-inspecteur Kurt Wallander last van black-outs. Daarnaast heeft hij steeds meer ‘hulpmiddelen’ nodig om alles te onthouden. Als hij uiteindelijk een arts bezoekt, komt de diagnose ‘ziekte van Alzheimer of jongdementerend’ niet echt als een verrassing. Er volgt een emotioneel afscheid van de collega’s in Ystad.

13

Verzorgende is een respectvol vak De geboortedag van Florence Nightingale, 12 mei (1820), is al jarenlang de datum van de Internationale Dag van de Verpleging. Over de hele wereld is er op deze dag bijzondere aandacht voor de bijdrage van verpleegkundigen en verzorgenden aan de gezondheidszorg.

Elk jaar staat De Wever even stil bij deze dag, medewerkers en vrijwilligers ontvangen een blijk van waardering.

DOOR Dienie Joosten

14

Dit jaar kreeg iedereen het boek Van hard werken naar bewust werken van Jean-Luc Spaninks en Peter Westerhof.

Peter Westerhof, directeur van Reyshoeve, vertelt dat hij ongeveer twee jaar geleden een vacature had voor een senior-verpleegkundige. ‘Op die functie solliciteerde Jean-Luc en er was direct een klik voelbaar. Onze ideeën kwamen overeen, we dachten hetzelfde over de zorg. Zijn ervaring en manier van werken in coachen sloot naadloos aan bij mijn visie op zorg(verlenen). Die moet ik hebben, was mijn eerste gedachte.’

‘Ik ben auteur/coach en werkte als zelfstandige toen ik de vacature zag’, zegt Jean-Luc. ‘In de advertentie viel mijn oog op ‘coachen’ en die invulling van de functie senior-verpleegkundige sprak me aan.’

Tijdens zijn kennismaking met Reyshoeve valt het Jean-Luc op dat het met de kennis en kunde wel goed zit maar dat de medewerkers de werkdruk als hoog ervaren. ‘Dat heeft niet alleen te maken met hard werken, met de zorgvragen van de bewoner, maar ook met het beeld dat medewerkers van zichzelf, het beroep en de organisatie hebben. Verzorgende is echter een zeer respectvol vak. Het is belangrijk dat medewerkers dat voelen. In ons vak komt professionaliteit tot uiting in het juist invullen van zorgleefplannen, methodisch werken en rapporteren.

Maar ook is het belangrijk dat je weet dat je fouten mag maken, dat je creatief én kritisch mag zijn, mag meedenken. En dat je gelijkwaardig bent aan de bewoner, de familie en de organisatie. Als je dat beseft, ga je met opgeheven hoofd en energiek naar je werk.’

Jean-Luc gaat daarmee aan de slag.

‘Het begint met vertrouwen wekken.

Dat is het begin van alles. Medewerkers hebben behoefte aan iemand bij wie ze hun verhaal kwijt kunnen.

015

Vanuit het vertrouwen zijn we gaan werken aan de ‘problemen’ die medewerkers ervaren’.

Hoe ga je om met de zorgvraag van bewoners en de werkdruk die daar mee samenhangt? En hoe kun je het best omgaan met bewoners die, soms door psychische problematiek, bepalend zijn voor de sfeer op een afdeling.

‘We hebben voor de eerste stap gekozen voor een praktische insteek. Het is mogelijk dat bewoners meer zorg krijgen dan hun zorgindicatie aangeeft.

We zijn dus gewoon gaan tijdschrijven.

Hoeveel zorgtijd krijgt een bewoner en klopt dat wel met de indicatie? Op basis van de indicaties is de formatie bepaald. Lever je ‘te veel zorg’ dan kom je tijd te kort, zo simpel hebben we het bekeken’, zegt Peter. ‘Het vervolg is echter wat minder makkelijk. Medewerkers zullen bewoners moeten vertellen dat ze te veel zorg krijgen en dat ze dat gaan corrigeren, naar beneden bijstellen, een soort slechtnieuwsgesprek. Vervolgens is het de bedoeling om samen met de bewoners en zijn of haar familie te kijken hoe je de zorgtijd het best kunt invullen, wat wil de bewoner? Het voeren van zulke gesprekken moet je leren. Jean-Luc kan ze daarbij ondersteunen en faciliteren, ‘coachen on the job’.

Natuurlijk kunnen bewoners meer zorg krijgen dan hun indicatie aangeeft. Meer zorg en meer welzijn. Daar hangt dan wel een prijskaartje aan en wij zullen allemaal moeten leren ons ‘product’ te verkopen.’

‘Bij het werken in de zorg voor ouderen krijgen medewerkers steeds meer te maken met psychiatrische problematiek. Hoe ze daar mee om moeten gaan hebben ze in hun opleiding voor verzorgende niet geleerd, die expertise is niet aanwezig. Wat dat betreft komt mijn opleiding als B-verpleegkundige goed van pas, ik kan ze daarin ondersteunen. Kennis van psychische

ziektebeelden en het daarmee samenhangede gedrag maakt dat je als medewerker daar meer begrip voor krijgt en er beter mee om weet te gaan.’

‘Onze ervaringen met de aanpak van de werkdruk en de heersende cultuur willen we graag delen. Dat we dat in de vorm van een boek doen is voor ons logisch. Jean-Luc heeft immers al meer boeken geschreven’, zegt Peter.

De eerste versie van het boek lieten ze lezen aan de Raad van Bestuur, Willem Kieboom en Julius Roorda. ‘We zien veel raakvlakken met de aanpassingen in onze organisatie’, zegt Julius.

‘Het strategisch beleidsplan voor de komende jaren gaat over eigen verantwoordelijkheid van de medewerker en het probleemoplossend vermogen van een team. Dat is nodig, de klant van de toekomst zal mondiger zijn. We redden het dan niet meer met een vast aanbod en zullen samen met onze cliënt en zijn of haar familie moeten afstemmen wat mogelijk is binnen professionele én financiële kaders.

Want het staat vast dat de financiële middelen af zullen nemen. In ons toekomstige cultuurprogramma zal veel aandacht zijn voor professionaliteit, eigen verantwoordelijkheid, communicatie met cliënten. In hun boek beschrijven Jean-Luc en Peter een manier om tot een verandering te komen.

We hopen dat iedereen er kennis van neemt, misschien lees je iets dat je herkent, iets dat je kunt gebruiken binnen je eigen team. Ontdek je handvatten voor moeilijke gesprekken. Alleen hard werken is niet zaligmakend. Als je niet oplet loop je jezelf voorbij. Dus doe je voordeel met het boek.’

15

Gezonde rivaliteit tussen twee voetbalfans In Nederland zijn we de laatste jaren gewend dat ons voetbalelftal meedoet aan grote toernooien. Lang voordat het eerste fluitsignaal klinkt, liggen de winkels vol oranje shirts, sjaals, toeters, petjes. Een zichzelf respecterende supermarkt verleidt de klant met gratis wuppies, oranje juichpakken van ons eigen Royke of een ‘Oranje-cd’ voor een oer-Hollands feestje tijdens de wedstrijden. Een woningcorporatie schrijft een wedstrijd uit voor de mooiste ‘Oranjestraat’ en voor een paar weken houdt heel Nederland, dus ook De Wever, van Oranje.

Maar niet iedereen is vanzelfsprekend voor Oranje. Er werken ook Belgen bij ons. Hun elftal, heeft zich voor het eerst sinds 2002 geplaatst voor een groot toernooi.

Nederland - België en De Wever René van Kralingen (Nederland) en Kris der Kinderen (België) zijn beiden fysiotherapeut. ‘Er werken zes Belgische fysiotherapeuten bij De Wever,’ zegt Kris. Allemaal al meer dan twintig jaar. Ik ben ooit begonnen bij De Hazelaar als waarnemer tijdens de vakantieperiode, gevolgd door een waarneming wegens zwangerschapverlof. Daarna kreeg ik een vaste aanstelling.’ René en Kris behandelen op Damast cliënten die daar verblijven voor Geriatrische Revalidatiezorg. Cliënten kunnen niet alleen tijdens hun verblijf, maar ook na hun ontslag naar het behandelcentrum komen voor verdere fysiotherapeutische behandelingen. Alle behandelaren werken in dezelfde gang, die kleinschaligheid van Damast maakt dat onderlinge contacten vlot tot stand komen.

‘Multidisciplinair werken gaat hier vanzelf’.

Tot voor kort was René de enige man tussen vrouwelijke fysiotherapeuten. ‘Met de komst van Kris kan ik me onttrekken aan ‘Libellepraat’, eindelijk iemand met wie ik kan praten over voetbal. En nu, met Brazilië in zicht is het extra leuk.’ René is een zeer groot voetbalfan. Hij weet alles, loopt over van parate voetbalkennis. ‘Ik denk dat ik wel de helft van mijn vrije tijd met voetbal bezig ben. Als het kan, kijk ik elke wedstrijd op tv en daarnaast lees ik alles wat los en

16

vast zit. Weet je dat Nederland zich als eerste heeft geplaatst voor dit wereldkampioenschap?’ ‘Dat is alleen maar omdat het elftal een week eerder speelde dan België’, zegt Kris. ‘En ze hadden ook wel erg makkelijke tegenstanders in de voorrondes. Wij hebben overigens net als Nederland geen wedstrijd verloren’. ‘Maar België heeft het straks in Brazilië niet moeilijk’, antwoordt René.

Er heerst een gezonde rivaliteit tussen de twee landen én tussen René en Kris. Maar ze zijn het beiden over een aantal zaken wel eens. België heeft een talentvol, jong elftal.

‘Omdat ze in Nederland zijn opgeleid’, volgens René. Veel Belgische voetballers spelen in het buitenland, in sterke competities en hebben daar ervaring opgedaan. De elftallen zullen elkaar niet tegenkomen op het WK. Want de enige mogelijkheid om tegen elkaar te spelen is in de finale en de mannen zien beide elftallen niet zover komen. De Belgische spelers hebben geen ervaring in het spelen van zo’n groot toernooi, en Oranje is niet goed genoeg. ‘Het zou wel leuk zijn’, zegt Kris. ‘En we zouden dan een goede kans hebben.

België heeft meer onderlinge duels gewonnen. En de eerste vriendschappelijke wedstrijd onder Louis van Gaal was tegen ons en die verloor Nederland’, vervolgt hij fijntjes.

René zal alle WK-wedstrijden kijken. Kris in ieder geval de wedstrijden van België en Nederland. De een (René) kijkt het liefst thuis en dan met mensen die er verstand van hebben, zijn broer en zwager. ‘Tijdens zo’n toernooi kijken ineens mensen die nooit kijken, die er geen verstand van hebben en die er alleen bij willen zijn omdat het feest is. Verkleed en met toeters.’ Kris gaat als het kan op café met een aantal vrienden. In België geen toeters en bellen, gewoon voetbal kijken. Met mannen, daar zijn ze het over eens.

Tijdens het WK zal de oefenruimte in Damast wel een beetje oranje kleuren, met hier en daar een Belgisch accent.

Uiteraard komt er een poule, dat verhoogt de feestvreugde.

Daaraan mag iedereen meedoen, medewerkers, vrijwilligers en cliënten.

DOOR Dienie Joosten

Kris Fan van Anderlecht, maar doorgaans van elk elftal dat goed voetbalt.

Wie maken het verschil?

Kompany en Hazard. En niet te vergeten doelman Courtois (‘Een wereldkeeper, die ik heel graag bij Oranje zou zien’, vult René aan.)

Hoe ver komen de Rode Duivels?

Tweede ronde Wereldkampioen Argentinië Fan van Feyenoord (op 100 meter van de Kuip geboren kun je niet anders!) Weten we wel dat Feyenoord de meeste spelers aan Oranje levert?

Wie maken het verschil bij Oranje?

Robben en Van Persie Hoe ver komt Oranje?

Halve finale Wereldkampioen?

Italië

René Tot slot vinden ze beiden dat dit wereldkampioenschap eigenlijk een aanloop is naar het Europees kampioenschap in 2016. Daar staan Nederland en België tegenover elkaar in de finale. Dat is een ding dat zeker is.

De twee sportieve rivalen Kris der Kinderen (België) en René van Kralingen (Nederland).

017

17

Gedragsproblemen door werkdruk een vicieuze cirkel Op 2 juli is de diploma-uitreiking. Litania Troost, nu nog verzorgende en zorgcoördinator op afdeling Wijngaard bij Joannes Zwijsen, mag zich dan verpleegkundige niveau 4 noemen. De kwaliteitsopdracht die zij ter afsluiting maakte, leverde het cijfer 9,1 op. Een prachtig resultaat. Voor het onderwerp ‘Gedragsproblemen door werkdruk’ putte zij uit eigen werkervaring en die van haar collega’s.

DOOR Inga de Bruijn

‘Een hoge werkdruk heeft tot gevolg dat de medewerker zijn ding doet en geen tijd heeft voor ‘echt’ contact met de bewoner. Minder non-verbale communicatie zoals oogcontact, geen glimlach, geen affectieve aanraking.

De bewoner met dementie voelt dit en kan hierdoor gedragsproblemen gaan vertonen. Dit leidt weer tot meer stress en een lagere arbeidstevredenheid bij de medewerker. Een verhoogd ziekteverzuim kan dan het gevolg zijn.

Kortom het is een vicieuze cirkel.’ Litania kwam dit regelmatig tegen tijdens haar eigen werk en sprak hierover met collega’s die in hetzelfde schuitje zaten. Er waren weinig onderzoeksresultaten voor handen dus startte Litania een eigen onderzoek en legde onder andere haar collega’s een vragenlijst voor over gedragsproblemen bij bewoners waar zij mee te maken kregen.

“meer stress en een lagere arbeidstevredenheid bij de medewerker” 18

Respons ‘De reactie van de collega’s was positief. Van bijna iedereen kreeg ik een ingevulde vragenlijst terug, dat zegt ook wel iets. Daaruit bleek dat 84% van de collega’s dagelijks met gedragsproblemen bij de cliënten te maken krijgt. Dat het zo hoog was, verbaasde ook de medewerkers zelf.

Uit het onderzoek bleek verder dat medewerkers MIM- en MIC-formulieren* niet consequent invullen. Van de 96 probleemgevallen in drie maanden was namelijk slechts 12 keer melding gemaakt. Zo houden we samen verkeerde dingen in stand.’

Samen oppakken Naar aanleiding van de uitkomsten van het onderzoek komt dit onderwerp ook in het teamoverleg aan de orde. Wekelijks is er ’n gesprek, met afwisselend de leidinggevende en een psychologe, over gedragsproblemen. Het team bespreekt ook hoe ze onderlinge irritaties kunnen oplossen en voorkomen. Litania: ‘Bij de huidige werkdruk kan het aantreffen van rommel, achtergelaten door een collega, of het niet aanvullen van incontinentiemateriaal en handdoeken al leiden tot stress. Dit heeft dan weer zijn weerslag op de bewoner.

We pakken het nu samen op met een positief effect op de samenwerking. Ook de arts hoort ons en dat is fijn. Wij voelen ons serieus genomen. Zo zetten we samen iets moois neer voor de toekomst.’

Mini-symposium als sluitstuk opleiding Met drie klasgenoten organiseert Litania een mini-symposium over oog- en oorzorg. Litania: ‘Slechthorendheid en slecht zicht bij de cliënten is een onderbelicht onderwerp. Iemand die niet goed hoort of slecht ziet reageert vaak anders dan verwacht. Er ontstaan dan misverstanden tussen verzorgende en cliënt. Dit met het bekende gevolg van miscommunicatie en irritatie.’

Met dit mini-symposium sluit Litania de opleiding tot verpleegkundige af. Met een beoordeling van 9,1 gaat dat in de toekomst helemaal goedkomen.

*MIM- en MIC-formulieren Een korte toelichting

MIM - Melding Incidenten Medewerker Een medewerker moet het gevoel hebben dat de werkgever aandacht heeft voor risicovolle situaties en door medewerkers ervaren ongewenst gedrag en schokkende gebeurtenissen. De Wever verwacht dat haar medewerkers situaties die gevaar opleveren voor veiligheid, welzijn of gezondheid melden bij de leidinggevenden. Dat kan met een speciaal formulier.

Dat formulier kunnen ze ook gebruiken voor het melden van ongewenst gedrag of schokkende gebeurtenissen aan leidinggevende of rechtstreeks aan het secretariaat MIM. MIC - Melding Incidenten Client Tijdens de persoonlijke zorg en bij de behandeling of bij het aanbieden van diensten kunnen incidenten voorkomen.

Ongewild en onbedoeld, maar ze gebeuren wel. Om de gevolgen van de incidenten voor de bewoners tot een minimum te beperken, ervan te leren om herhaling te voorkomen, moeten medewerkers MIC-formulier invullen.

Dat gebeurt digitaal en het formulier komt in het algemene gedeelte van het zorgdossier. Elke locatie heeft een MIC-functionaris die wekelijks de meldingen bekijkt en bespreekt met de leidinggevende

019

19

Column julius roorda, raad van bestuur

Als harder werken geen optie meer is De Wever heeft betrokken medewerkers en vrijwilligers die hard werken en bereid zijn een stapje extra te doen. Dat zagen we onlangs bij De Hazelaar toen daar het zusteroproepsysteem haperde.

Binnen de kortste keren was extra inzet geregeld.

De veranderingen in de ouderenzorg betekenen dat we meer cliĂŤnten, die bovendien intensievere zorg nodig hebben, zullen moeten helpen met minder geld.

Nog harder gaan werken is dan geen optie. We zullen het slimmer moeten aanpakken, de zorg nog beter afstemmen met de cliĂŤnt en de familie. Samen kijken wat de wensen en behoeften zijn en hoe we dat, ook samen, kunnen organiseren.

Het betekent wel dat de organisatie de medewerker in staat moet stellen dit te realiseren, dat we het werk zo organiseren dat hij of zij zich daarin gesteund voelt.

Binnen De Wever bereiden we ons daarop voor. In het klein, door een medewerker die voor het eindwerkstuk van haar studie een onderzoek doet naar werkdruk. Of als locatie, zoals Reyshoeve, waar de directeur en de seniorverpleegkundige gedreven aan de slag zijn gegaan en daar in hun enthousiasme een boekje over hebben geschreven.

We kunnen binnen De Wever nog veel van elkaar leren, laten we openstaan voor elkaars ideeĂŤn en initiatieven.

De Wever Wonen - voor een veilig en beschermd gevoel U hebt recht op thuiszorg maar vindt het moeilijk om thuis te blijven wonen.

Bijvoorbeeld omdat de kinderen wat verder weg wonen en niet in staat zijn u op elk moment te ondersteunen. Of omdat u het geen prettig idee vindt, zo alleen in huis. Misschien voelt u zich eenzaam en mist u mensen om u heen?

In dat geval is een appartement huren in een woonzorgcentrum van De Wever een goede oplossing. U woont dan tussen mensen, in een veilige en beschermde omgeving. U betaalt huur en servicekosten en u kunt, tegen betaling, gebruik maken van alle diensten en activiteiten van het woonzorgcentrum. Uw recht op thuiszorg garandeert dat u zorg krijgt van De Wever Thuis.

Voor meer informatie kunt u mailen naar wonen@dewever.nl of contact opnemen met Bureau Zorgadvies van De Wever.

T 0800 3 39 38 37

Wonen met zorg In een veilige omgeving en van alle gemakken voorzien.