de Weef - maart 2015 by De Wever Tilburg

Een uitgave van De Wever voor alle medewerkers, vrijwilligers en cliĂŤnten

JAARGANG 8 - NUMMER 24 - MAART 2015

#24

Bewegende organisatie

De Commissie Ethiek Verder columns, een echte Tilburger en films

Bewegen - goed voor ons allemaal Op alle mogelijke manieren krijgen we te horen dat bewegen goed voor ons is. Goed voor ons lichaam én onze geest. Vanuit dat perspectief is het natuurlijk niet nodig er als redactie van de Weef een schepje bovenop te doen. Maar allerlei initiatieven binnen De Wever zijn zeer de moeite waard om aandacht aan te besteden. Bewegen is zelfs de rode draad in deze uitgave, bewegen in de letterlijke en de figuurlijke betekenis. Om te bewegen zou je als oudere naar het Sportpaleis van Koningsvoorde kunnen gaan, zoals de heer Jacobs. Voor sommige ouderen is dat echter een stap te ver, zij moeten het meer zoeken in de gewone dagelijkse activiteiten vertelt Bianca Pastoors. Inga de Bruijn spreekt met twee geestelijk verzorgers over het naar elkaar toe bewegen, over aanraken als vorm van contact maken. Dat is niet voor iedereen even gemakkelijk. Stilstand is achteruitgang, als je niet mee beweegt loop je, voor je het weet, achter de feiten aan. Willem Kieboom en Julius Roorda vertellen over de reorganisatie die ervoor moet zorgen dat De Wever op koers blijft. Ook medewerkers aan de Weef bewegen. Soms vinden we dat reuze jammer, soms zijn we er blij mee. Jammer is dat Jos van Dijk, die ons heel wat jaren deelgenoot maakte van zijn kijk op de zorg in het algemeen en De Wever in het bijzonder, stopt (tijdelijk?) als columnist. Bedankt Jos, we hebben enorm genoten van je bijdragen. Een beweging waar we blij mee zijn is de komst van Jannie Hummel. Zij werkt bij De Wever Thuis en heeft als hobby fotografie. Ze fotografeerde de tweeling op de cover en maakte foto’s in het Sportpaleis. Ze zal in de toekomst vaker voor ons op pad gaan.

DEZE WEEF LEEST U

Sportkanaal 03 Sportpaleis Koningsvoorde 05 Aanraken moet je kunnen 06 Hier doet niemand iets

Bewegende organisatie

Echte Tilburger

Commissie Ethiek

Dank je wel

En verder Column miMakker Loeloe 12 Net als in de film

Column Willem Kieboom 20

Vooropgesteld Op de cover zie je de tweeling mevrouw Pieters en mevrouw Damen met Bobby. De dames wonen, ieder in een eigen appartement, in De Bijsterstede, op Lochtenberg. Bobby is de hond van mevrouw Damen en de twee zijn onafscheidelijk. Als het even kan gaat mevrouw Pieters Bobby mee uitlaten in het parkje tegenover De Bijsterstede. Overigens is Bobby de enige hond ‘in zorg’ bij De Bijsterstede. Iedereen is dol op hem en hij heeft een goede invloed op het welzijn van alle bewoners.

Colofon

Redactie Inga de Bruijn, Dienie Joosten, Ingeborg Pijnenburg, Troeke van Rijswijk en Johan Zelissen Fotografie Jannie Hummel, Dienie Joosten en Johan Zelissen Ontwerp / opmaak Johan Zelissen / De Wever Communicatie Druk DekoVerdivas Speciale dank aan allen die zich lieten interviewen, fotograferen of ons op een ander manier hielpen. De Wever © maart 2015

Meedoen met de Weef? Heb je een idee of onderwerp voor de volgende Weef? Stuur een mail naar de redactie: deweef@dewever.nl

Sportkanaal Tilburg Er zijn plannen de oevers van het Wilhelminakanaal tussen de Dongenseweg en de Bosscheweg in te richten met informele spelen buitensportfaciliteiten en bijbehorende verblijfsvoorzieningen. Geen dure sportgebouwen, maar een inrichting van de openbare ruimte

die uitnodigt tot sport, spel, bewegen én ontmoeten. Een groot deel van deze identiteit als Sportkanaal is al aanwezig. Aan het kanaal bevinden zich verschillende sportclubs. Hun sportvelden liggen echter verscholen achter groen. Door deze velden meer zichtbaar te maken, dragen ze eveneens bij aan de identiteit van het

kanaal als sportieve plek in de stad. De clubs kunnen hun kantines open stellen voor de sporters die gebruiken maken van de mogelijkheden van het Sportkanaal. Op dit moment vindt nog overleg plaats over het idee met buurtbewoners, sportverenigingen en zorgaanbieders langs het Wilhelminakanaal.

Praat u graag mee over de zorg? De Wever Thuis zoekt leden voor de cliëntenraad De Wever Thuis gaat een cliëntenraad oprichten. De cliëntenraad komt op voor de belangen van iedereen die zorg krijgt van De Wever Thuis. De raad geeft gevraagd en ongevraagd advies over besluiten die de cliëntenzorg betreffen en heeft daarover regelmatig overleg met de manager van De Wever Thuis. Eén lid van de cliëntenraad van De Wever Thuis zal plaatsnemen in de Centrale Cliëntenraad van De Wever. Krijgt u of uw familielid zorg van De Wever Thuis en bent u graag betrokken bij de zorg? Meldt u zich dan aan bij het secretariaat Raad van Bestuur van De Wever T 013 464 44 43. Of mail naar l.martens@dewever.nl Voor meer informatie kunt u zich wenden tot Theo Visker, voorzitter Centrale Cliëntenraad van De Wever T 06 235 787 55.

verzorging - verpleging revalidatie - thuiszorg

Roparun 2015 De Wever neemt dit jaar als Team 295 weer deel aan de Roparun. In tegenstelling tot vorig jaar, toen ze van Hamburg naar Rotterdam liepen, gaan ze dit jaar van Parijs naar Rotterdam. Ze vertrekken op zaterdag 23 mei vanuit de Franse hoofdstad en komen op tweede Pinksterdag, 25 mei, aan op de Coolsingel. De Roparun is een estafetteloop van 500 kilometer waarbij de lopers geld ophalen voor mensen met kanker. Leven toevoegen aan de dagen waar vaak geen dagen meer zijn toe te voegen aan het leven, is het motto. Om geld in te zamelen ontwikkelt het team veel activiteiten. Eén initiatief is het sponsordiner, een vijfgangendiner waarbij drank is inbegrepen. Dat vindt dit jaar plaats bij De Heikant, op vrijdag 17 en zaterdag 18 april om 19.00 uur. Voor slechts € 37,50 kun je genieten van lekker eten en drinken, livemuziek en een verrassingsact. Neem je niet deel aan het diner en wil je toch geld doneren? Dan kan altijd via de website van Team 295 www.teamdewever.nl.

Thuiszorg is zorg die er bij iedereen anders uitziet Voor elke zorgvraag kunt u bij ons aankloppen. Voor hulp bij het douchen of het uitzetten van uw medicijnen. Ook als u complexere zorg of verpleging nodig hebt kunnen wij u helpen. We vinden samen met u voor elke zorgvraag een passende oplossing zodat u zelfstandig kunt blijven wonen in uw vertrouwde omgeving. De zorg van De Wever Thuis is maatwerk. Met onze wijkteams zijn we in staat de zorg dicht bij u te regelen. Loop gerust binnen bij een van onze woonzorgcentra of steunpunten óf bel Bureau Zorgadvies 0800 3 39 38 37

HET IS DONKER EN NAT ALS IK EEN WEEK VOOR KERST NAAR KONINGSVOORDE FIETS. IK HEB EEN AFSPRAAK MET DE HEER JACOBS IN HET ‘SPORTPALEIS’. HET SPORTPALEIS IS DÉ SPORTRUIMTE IN KONINGSVOORDE. IN DE SPORTRUIMTE IS NIETS TE MERKEN VAN DE KERSTSFEER, DE RUIMTE IS FEL VERLICHT EN IEDEREEN WERKT HARD.

Sportpaleis Koningsvoorde DOOR INGEBORG PIJNENBURG

In een hoek zie ik twee hometrainers staan en op één daarvan is de heer Jacobs aan het fietsen. Als we kennismaken, gaat hij gewoon door met fietsen want praten en fietsen tegelijk gaat hem goed af. De heer Jacobs komt een paar keer per week naar het Sportpaleis. ‘Ik heb altijd gesport’, zegt hij, ‘ik heb veel gezwommen en zwemles gegeven en ik heb aan handbal gedaan. Ik heb ook nog geprobeerd om te voetballen, maar dat lag me niet zo.’ Hij woont aan de andere kant van de Ringbaan Zuid en komt altijd met de bus naar Koningsvoorde. Behalve in de vakantieperiode, dan rijdt de bus niet.

mers kunnen - staande voor het scherm - met stapbewegingen door een virtuele stad wandelen. Bij een rood verkeerslicht moeten ze stoppen en soms liggen er obstakels op het wandelpad waar ze overheen moeten stappen. Ze kunnen ook tegen elkaar lopen waardoor er een wedstrijdelement ontstaat. Het programma biedt verschillende mogelijkheden die aanzetten tot bewegen waaronder zelfs geheugenspelletjes. In een andere hoek staat een loopband met een scherm. Het ‘spelen’ ofwel oefenen met de computer maakt revalidatie en ouderenfitness leuker en effectiever.

‘Ik kwam in contact met De Wever toen mijn vrouw met een niet-aangeboren hersenletsel (NAH) in De Hazelaar terechtkwam. Twee jaar geleden is zij overleden. Nu heb ik thuiszorg van De Wever en daar ben ik zeer tevreden over.’ De heer Jacobs is diabetespatiënt. Zijn diabetesverpleegkundige stimuleert hem om te blijven sporten. Het beoefenen van een sport is goed voor iedereen, dus ook voor mensen met diabetes. Gelukkig doet hij het graag en hij fietst stevig door. Ondertussen vraagt hij aan een medewerker van het Sportpaleis hoe lang hij nog moet doorfietsen. De medewerker is een stagiaire (Sport en Bewegen) en begeleidt de mensen die de sportzaal bezoeken. Als iemand bijvoorbeeld zijn of haar conditie wil verbeteren, maakt zij daarvoor een sportschema. Ook mensen die moeten revalideren bezoeken het Sportpaleis. Dan bekijkt de medewerker samen met de fysiotherapeut welk schema het best past bij de revalidatie. Wijkbewoners die komen, werken meestal geheel zelfstandig hun ‘rondje’ in de sportruimte af. De heer Jacobs heeft inmiddels zijn fiets ingeruild voor de ‘legpress’. Dit fitnessapparaat is pas een week geleden geïnstalleerd. Met de ‘legpress’ train je een aantal spieren in het onderlichaam door zittend, met de knieën gebogen en met beide voeten op een platform, gewicht weg te drukken. De heer Jacobs start zijn oefening en moet 10 x 10 kg wegduwen en dat drie keer achter elkaar. De stagiaire houdt hem nauwlettend in de gaten. Zij let erop dat hij de juiste techniek gebruikt, met de juiste weerstand (of gewicht). Hij heeft er lol in. In de sportruimte hangt ook een groot scherm dat is aangesloten op een computer. De welzijnsmedewerkster, die geregeld de sportruimte binnenloopt, start de computer en toont een soort wandeloefening. Deelne-

DE HEER JACOBS IS ENTHOUSIAST EN GENIET ZICHTBAAR

Als de heer Jacobs klaar is met de oefening op de ‘legpress’ lopen we naar een andere ruimte. Trots laat hij de elektrische weegschaal zien die hij bij elkaar heeft gesponsord. ‘Als er mensen komen sporten om af te vallen dan vind ik dat zij zich moeten kunnen wegen’. Hij is enthousiast en geniet zichtbaar van het sporten. Hij doet het omdat het gezond voor hem is maar hij vindt de sociale contacten die hij ermee heeft op Koningsvoorde zeker zo belangrijk.

Aanraken in de zorg is normaal, daar kun je niet omheen. Bij het wassen en kleden van de bewoners is er lichamelijk contact. Dat gebeurt met de grootste zorgvuldigheid. Ook de medewerkers van andere disciplines, zoals fysiotherapie, hebben daarmee te maken. Maar hoe zit dat bij de geestelijke verzorging. Daar is lichamelijk contact niet nodig. Sterker nog in de opleiding tot geestelijk verzorger leer je dat je moet oppassen met aanraking, dat het niet gepast is. Maar is dat wel zo? Marieke Schoenmakers, geestelijk verzorger bij De Wever, heeft hier een verkennend onderzoek naar gedaan.

Aanraken moet je kunnen Een verkennend onderzoek met bijzondere aandacht voor mensen met dementie DOOR INGA DE BRUIJN

â&#x20AC;&#x2DC;Het was vooral tijdens mijn werk met mensen met dementie dat ik merkte dat ze beter reageerden op aanraking dan op mijn woorden. Hierover is in de literatuur echter nog weinig geschreven. In de opleiding wordt fysiek contact met bewoners nog teveel in

de seksualiteit getrokken. Oppassen, is het mottoâ&#x20AC;&#x2122;, aldus Marieke. Bij dementerende mensen zaaien woorden vaak verwarring, omdat taal en cognitie zijn aangetast. De tastzin blijft het langst aanwezig.

Alles verdwijnt, realiteitszin, contact met geliefden. ‘We moeten’, zegt Marieke, ‘het besef hebben dat ze dat echt missen. Dat gemis maakt vaak angstig.’ Gabriël Roes, collega geestelijk verzorger, beaamt dit. ‘Als men zich veilig voelt, thuis voelt, gaat het vaak ook lichamelijk beter en zijn minder medicijnen nodig. Als woorden niet meer genoeg zeggen dan kan men de bewoner op een ander niveau ‘aanraken’ bijvoorbeeld door muziek. Je ziet vaak dat bewoners die al lang niet meer praten nog wel zingen. Muziek zegt hen dan nog iets. Dat geldt overigens ook voor humor. Humor is belangrijk om te relativeren. Zeker op een afdeling voor mensen met dementie, want als je lacht zit je in het hier en nu.’ Aanraken moet je ook kunnen. Niet iedereen is fysiek ingesteld. Marieke: ‘Ik heb daar geen moeite mee. Als ik merk dat een bewoner behoefte heeft aan lichamelijk contact dan kan ik daar in meegaan. Als het voor mezelf ook goed voelt dan kan ik bijvoorbeeld een knuffel geven. Daar ligt dan misschien het verschil tussen vrouwen en mannen.’ Lachend reageert Gabriël hierop: ‘Dat zou kunnen, want ik zal niet snel knuffelen. Als ik zie dat een bewoner behoefte heeft aan lichamelijk contact dan is een aanraking op schouder of hand vaak ook genoeg, voor zowel de bewoner als voor mij. Als iemand helemaal in zichzelf voorovergebogen in de stoel zit, is een aanraking soms een middel om aan te geven dat je ook in hun wereld zit. Dan krijg je weleens een kus op de hand. Je wordt dan toegelaten in hun wereld. Het mooie is ook dat de dementerende bewoner meestal feilloos

“

COMMUNICATIE MET WOORDEN IS ER NIET MEER, MAAR INTUÏTIE IS JUIST STERK AANWEZIG.

aanvoelt dat de aanraking voor jou niet te ver moet gaan. Communicatie met woorden is er niet meer, maar intuïtie is juist sterk aanwezig.’ Het verkennend onderzoek van Marieke laat zien dat er inmiddels een andere kijk is op aanraking bij dementerende mensen dan in de meeste opleidingen nog wordt verteld. Aanraken mag als de bewoner hier positief op reageert. ‘Maar’, zegt Marieke ‘je moet wel alert blijven, want soms pakt het niet gunstig uit en maakt het de bewoner juist onrustiger.’ Meer informatie hierover is nuttig voor alle medewerkers in de zorg. Op 16 april komt dit onderwerp aan de orde tijdens de Samenscholing Dementie van het DOT (Dementie Ondersteuningsen Trainingscentrum). Op die manier kunnen medewerkers hier kennis van nemen. Regelmatig geeft Marieke lezingen en ze is bereid om over dit onderwerp indien gewenst tijdens familieavonden te vertellen. ’Want’, zegt Marieke enthousiast, ‘dit onderwerp reikt verder dan de geestelijke verzorging,’ Wie nu al geïnteresseerd is, kan het betreffende artikel opvragen bij Marieke Schoenmakers.

Hier doet niemand iets Interview met Bianca Pastoors Bewegingsgerichte zorg, wat is dat eigenlijk? Bianca: Simpelweg, zorg gericht op beweging voor bewoners van verpleegen verzorgingshuizen. De nadruk ligt hierbij op de handelingen en huishoudelijke taken, zoals brood smeren, die mensen normaliter in het dagelijkse leven verrichten. Vaak eenvoudige handelingen die mensen nog best zelf kunnen uitvoeren maar die door hun verblijf in een verzorgingshuis minder urgent zijn geworden. Het idee is ontstaan en vastgelegd in een visiestuk dat tien jaar geleden is geschreven. De Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) ontwikkelde in 2012 bouwstenen voor bewegen als onderdeel in verantwoorde ouderenzorg. Deze bouwstenen zijn onder andere Beleid, Cliënt betrekken, Stimulering, Scholing en voorlichting. De Wever volgt deze bouwstenen waaraan alle woonzorgcentra in Nederland vanaf 2015 moeten voldoen.

DOOR JOHAN ZELISSEN

BOUWSTENEN De Inspectie voor de Gezondheidszorg ontwikkelde bouwstenen voor beweegstimulering in verpleegen verzorgingshuizen. Het voorgenomen thematisch toezicht op de toepassing van die bouwstenen in 2015 vervalt echter. De Inspectie constateert dat het enthousiasme voor bewegen bij de zorgaanbieders is gegroeid en heeft alle vertrouwen in de verdere implementatie. Bij ActiZ is inmiddels de module Bewegingsgerichte zorg in de praktijk brengen met het zorgleefplan te bestellen waarin de bouwstenen van de Inspectie zijn opgenomen.

Wie werken eraan mee? Bianca: De fysiotherapeuten, ergotherapeuten, verzorgenden, vrijwilligers en natuurlijk de bewoner en zijn familie, eigenlijk iedereen kan en mag hieraan meewerken. Graag. We zijn altijd op zoek naar mensen die de kar mee willen trekken. Wat wij doen gaat eigenlijk ook buiten onze discipline om. We geven immers al sporten bewegingslessen maar bereiken daarmee lang niet alle bewoners. Vandaar is de missie verbreed en willen we iedereen, op wat voor manier ook, laten bewegen.

TE VAAK WORDT EEN VERZORGINGSHUIS GEZIEN ALS LUXE RESORT

Hoe is het resultaat meetbaar? Bianca: Resultaten zijn moeilijk meetbaar. Mensen moeten langer zelfstandig wonen, als ze eenmaal binnenkomen ligt de reden daarvoor vaak besloten in een verslechterende conditie, gezondheid. Het verbeteringstraject start daardoor met een achterstand. Wat we weten is dat mensen twee weken nadat ze bij ons zijn komen wonen al veel minder actief zijn. Als je het daarbij laat, doet uiteindelijk niemand nog iets. Dat is ten dele een imagoprobleem dat we zelf hebben gecreëerd. Te vaak wordt een verzorgingshuis gezien als luxe resort waarin de bewoner zich passief alle zorg kan laten welgevallen. De huidige generatie bewoners zijn mensen die dikwijls al op jonge leeftijd heel hard hebben moeten werken. Vaak in de (textiel)industrie. De gezinnen waren veel groter, iedereen droeg zijn steentje bij. ’U hebt al zoveel gedaan in uw leven, u mag nu genieten’ klinkt het vaak in de kamers. Vanuit historisch perspectief begrijpelijk maar we zijn er een beetje in doorgeschoten.

De tijdsdruk is ook een probleem. Alles moet snel-snel want er moeten zoveel mensen geholpen, verzorgd. Een bewoner zelf zijn gezicht laten wassen duurt te lang, dat kan ook in twee minuten. Een cultuurverandering is onontkoombaar en leidt uiteindelijk tot winst voor zowel de bewoner als de medewerker. De bewoner blijft langer zelfredzaam en de medewerker krijgt meer tijd. Hoe werkt het? Bianca: De nieuwbakken bewoner krijgt als eerste een kennismakingsgesprek. In dat gesprek kijken we naar wat iemand nog kan maar ook naar wat iemand deed. Het verleden van iemand kan waardevolle informatie bevatten. Bijvoorbeeld een dame die al vijftig jaar lang tweewekelijks baantjes trekt is zich erg bewust van het nut van bewegen. Een man die vijftig jaar boekhoudend achter zijn bureau doorbracht en enkel pendelde tussen bureau en koffiemachine en de tweezitter en koelkast denkt daar anders over. Op basis van een mobiliteitswijzer bepalen we de mate waarin een bewoner nog mobiel is, kan bewegen. Is iemand nog zelfstandig of is de bewoner volledig bedlegerig. Daarop baseren we dan de in hoeverre we de bewoner kunnen en moeten stimuleren en dat nemen we op in het zorgleefplan. Het is een classificatiesysteem gebaseerd op basis van vijf niveaus van functionele mobiliteit: van mobiele, zelfstandige zorgvragers tot volledig bedlegerige cliënten. En het doel? Bianca: Enerzijds willen we het bestaande niveau van de bewoner behouden maar het uiteindelijke doel is door meer beweging conditie en kracht te verbeteren en daardoor onafhankelijkheid en eigenwaarde te behouden. Om bewoners, familie en verzorgenden te motiveren houden we informatieve bijeenkomsten, ontwikkelen we een ruim

Kunt u dat appeltje even schillen?

Bewegen is goed voor lichaam en geest

Regelmatig bewegen draagt bij aan kwaliteit van leven. Bewegen - verbetert uw conditie - heeft een gunstig effect op de spijsvertering, hoge bloeddruk, diabetes en de ziekte van Alzheimer - zorgt dat u langer zelfstandig activiteiten kunt ondernemen. U hoeft voor uw lichaaambeweging niet intensief te sporten. Gewoon bewegen door zelf eens even een appel te schillen. Doen!

aanbod van beweegactiviteiten waaronder zelfs een heuse beweegweek (18 t/m 25 april, zie kader) en prikkelen we bewoners met bijvoorbeeld uitdagende posters. Heb je ook een best practice? Bianca: Een groepje passieve bewoners die nauwelijks bewogen en zich laafden aan de zorg in haar breedste betekenis hebben we in beweging gekregen. Bewoners die nu zelf hun brood smeren, koffie zetten, de tafel opruimen, elkaar helpen. Deze ogenschijnlijk kleine activiteiten zijn zo belangrijk, alle beweging is winst, al is het maar in je eigen kopje koffie roeren.

Nationale sportweek 18 tot en met 25 april De Wever sluit met de ‘Beweegweek’ aan bij de Nationale Sportweek. Voor de twaalfde keer organiseert NOC*NSF deze week die is uitgegroeid tot een van de grootste sportevenementen in Nederland. Een week lang staan sporten én bewegen in de etalage om te laten zien hoe gezond en leuk dat is. Tijdens deze week kun je bij veel sportverenigingen en sportclubs een kijkje gaan nemen en zelfs een keertje meedoen.

Bewegende organisatie De wereld om ons heen verandert, de ouderenzorg gaat daarin mee. Een stijgende zorgvraag, een kleiner budget, ouderen die zo lang mogelijk thuis willen (en moeten) blijven wonen, zijn hiervan voorbeelden. Die veranderingen hebben invloed op de keuzes die De Wever heeft gemaakt en nog zal maken. De veranderingen in de ouderenzorg gaan uit van meer eigen verantwoordelijkheid en eigen regie voor de ouderen. Eerst kijken wat je als oudere zelf kunt, alleen of met hulp van de omgeving. Als dat niet meer lukt, kan de oudere een beroep doen op zorg en ondersteuning thuis. Pas daarna komt eventueel een woonzorgcentrum in beeld. Organisatie en medewerkers zullen zich voor moeten bereiden op deze veranderingen. Meer eigen regie betekent dat zorg en begeleiding steeds meer maatwerk zullen zijn. Om die individuele zorg te kunnen leveren heeft de medewerker meer regelruimte nodig, maar krijgt daarbij ook meer verantwoordelijkheid. DOOR DIENIE JOOSTEN

Elke organisatie zet een stip op de horizon om aan te geven waar ze naar toe wil: het strategisch beleid voor de komende jaren. De Wever heeft in 2013 dat beleid voor de komende jaren vastgelegd in een nota. Nu, aan het begin van 2015, zijn we op de helft van die periode. Zijn we goed op weg, zijn we over twee jaar bij die stip? De Raad van Bestuur, Willem Kieboom en Julius Roorda, vertellen over wat achter ons ligt en wat nog gaat komen.

Verantwoordelijkheid ‘Als zo’n stip op de horizon eenmaal is gezet komt meteen de vraag of we daar zullen komen zonder onze cultuur te veranderen. Een tweede vraag is of de organisatiestructuur dan toereikend is, zowel voor de veranderende zorgvraag als voor een cultuuromslag’, zegt Willem. ‘Om goed in te kunnen spelen op de veranderingen in de ouderenzorg hebben we gekozen voor een organisatiestructuur die minder managementlagen kent en voor leidinggevenden die zich openstellen voor een andere stijl van leidinggeven. Een stijl van leidinggeven die ruimte laat aan de medewerkers, ze meer regelruimte geeft om op basis van de eigen professionaliteit te handelen. Ik ben er van overtuigd dat iedere medewerker dat kan. Het is wel een ontwikkelproces, maar verantwoordelijkheid geven betekent vaak dat iemand zich ook verantwoordelijk voelt. Vergelijk het met de thuissituatie. Als je kleine kinderen hebt weet je dat je geen messen moet laten slingeren, dat je medicijnen goed moet opbergen. Dat geldt ook als je in de zorg werkt, met kwetsbare ouderen. Je verantwoordelijk gedragen vragen we van iedere medewerker.’ ‘Ook als je bij De Wever Thuis

werkt kun je daar niet omheen. Dat betekent dat je goed zult moeten communiceren met de mantelzorgers als je iets opmerkt, als iets niet helemaal gaat zoals zou moeten. Verantwoordelijkheid nemen kan het best in een veilige omgeving, een omgeving die zich ook leent voor het geven en ontvangen van feedback. Het hebben van verantwoordelijkheidsgevoel is echter niet altijd voldoende om de stijgende complexiteit van de zorgvraag aan te kunnen. Soms vraagt dat om een hoger opleidingsniveau. We zullen de komende jaren constant aandacht hebben voor scholing’, geeft Julius aan. Willem: ‘We verwachten dat de medewerkers mee willen denken over de manier waarop ze werken, zelf ideeën aandragen hoe het beter kan. Op sommige afdelingen gebeurt dat al, soms volgens de filosofie van Lean. Lean stelt de ‘klant’ centraal, alles wat je doet moet waarde voor hem of haar hebben en daarbij moet je verspillingen voorkomen. Het is alleen jammer dat we dat niet van elkaar weten, we zouden successen meer met elkaar moeten delen. Laat je horen, dat inspireert anderen.’ Julius: ‘Het afgelopen jaar zijn we bezig geweest met de aanpassing van de organisatiestructuur. De vier managementlagen terugbrengen naar drie lagen duurde langer dan gepland omdat we vooral heel zorgvuldig wilden zijn. We weten nu dat we daar we niet voldoende over hebben gecommuniceerd, we zijn teveel uitgegaan van de inhoud. Ook al hadden we inhoudelijk soms niets te melden dan hadden we wel wat kunnen aangeven over de voortgang van het proces. We

hebben bij de te nemen besluiten integer willen zijn, ons niet alleen laten leiden door bedrijfseconomische belangen maar vaak het belang van de werknemer doorslaggevend laten zijn. Bij de invulling van de managementlagen hebben we gekeken naar de coachende kwaliteiten en de eventuele ontwikkelmogelijkheden van de te benoemen managers. Niet in alle situaties is het assessment doorslaggevend geweest. Ook de adviezen van de huidige leidinggevenden zijn meegenomen in onze besluiten. We begrijpen dat de reorganisatie voor medewerkers en met name leidinggevenden reuring en veel onzekerheid heeft gegeven. Doordat we gekozen hebben voor zorgvuldigheid duurde de onzekerheid soms langer dan was verwacht. Daarbij hebben wij beslissingen genomen die weliswaar naar onze mening de juiste beslissingen zijn, maar voor de betreffende medewerkers verdraaid vervelend kunnen uitvallen. En dat laatste is misschien nog wel eufemistisch uitgedrukt. Het raakt ons ook en dan is het goed dat wij bij die beslissingen enige afstand kunnen nemen.’

De Raad van Bestuur vindt dat een goede stap is gezet met de nieuwe structuur, de organisatie is er meer toekomstbestendig door. ‘De wijziging in de organisatiestructuur was de harde kant. Nu gaan we verder met de zachte kant, met cultuur en leiderschap. We zetten in op coachend leiderschap, op leidinggevenden die hun medewerkers de ruimte geven zelf verantwoordelijkheid te nemen. En we gaan voor medewerkers die de eigen regie van onze bewoners respecteren en de zelfredzaamheid stimuleren. Daarbij werken we actief samen met de naasten van de bewoner. Bewoner, familie en naasten, medewerker en vrijwilliger dragen volwaardig en gelijkwaardig bij aan kwaliteit van leven en van zorg.’

De ouderenzorg is de laatste tijd vaak onderwerp van gesprek, incidenten die de pers en zelfs de tv halen en veel emoties oproepen. ‘Als je vader of moeder in een zorgcentrum gaat wonen zijn de verwachtingen met betrekking tot de zorg vaak erg hoog. Dat is niet reëel, perfectie bestaat niet, zeker niet als het leven niet perfect meer is. Wij, als medewerkers in de zorg, kunnen echter wel veel betekenen door bij te dragen aan de kwaliteit van leven van onze bewoners. Dit gebeurt in een veilige omgeving waarbij wij zo veel als mogelijk is incidenten willen voorkomen. Maar het is wellicht een utopie te denken dat dat altijd lukt. Het is jammer dat dan opgeroepen emoties de media en de politiek beletten de nuances te zoeken. Misschien moeten we ons wat vaker laten horen. We zijn te bescheiden, laten niet graag zien hoe goed we het doen. Want wat meet je jezelf wel niet aan als je denkt dat je steeds wat te melden hebt.’

COLUMN MIMAKKER LOELOE

Eerste voorzichtige stapjes Schrijf je deze keer iets over bewegen is de vraag. Ja, bewegen, het lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet. En dan kan ik het deze keer ook nog eens vanuit een persoonlijke situatie beschrijven, want ik heb sinds een paar dagen een nieuwe heup. Lag je vroeger eerst een paar weken op bed, nu werd ik nog geen drie uur na de operatie uitgenodigd de eerste stappen naast het bed te zetten. Velen zijn mij voorgegaan, maar voor mij is dit de eerste keer. En wat beverig doe ik mijn eerste voorzichtige stapjes. Het zweet staat op mijn rug, maar het lukt. De dagen erna ervaar ik hoe beperkt je bent als bewegen pijn doet. Ook merk ik hoe fijn het is als je geholpen wordt door iemand die in jouw beweging meegaat. Niets forceert, maar met vaste hand ondersteunt daar waar dat nodig is. Het geeft je een veilig gevoel, want je bent toch even heel onzeker. Ik denk aan al die mensen voor wie het bewegen niet meer als vanzelfsprekend terugkomt. Maar ook aan degenen die we beperken in hun bewegen. Hoe makkelijk zeggen we niet: ‘Gaat u daar maar zitten’, om vervolgens de stoel zo dicht bij de tafel te schuiven, dat men moeilijk op kan staan. Als miMakker valt mij op dat er gelukkig weer meer bewoners over de gangen rondwandelen. In beweging blijven is zo belangrijk en levert soms ook hele leuke situaties op. Zo mocht Loeloe laatst meerijden op het zitje van een rollator van een mevrouw die verdrietig op zoek was naar haar familie. Maar terwijl ze Loeloe vooruit duwde veranderde haar stemming en begon ze vrolijk te zingen: ‘Rijen, rijen, rijen in een wagentje!’ Nadat ze Loeloe had afgeleverd, wandelde ze vrolijk neuriënd verder. Maar voorlopig beweeg ik nog even met ondersteuning van mijn eigen hulpmiddelen. Al hoop ik toch over een niet al te lange tijd weer gewoon rond te wandelen, ook als miMakker Loeloe. Onderweg naar bijzondere ontmoetingen.

Uit eten voor senioren in het woonzorgcentrum in uw wijk Is boodschappen doen en koken te zwaar of vindt u het gewoon gezelliger met anderen te eten? Loop dan eens binnen bij één van de seniorenrestaurants van De Wever. U kunt er samen met leeftijdgenoten een warme maaltijd gebruiken. U bent van harte welkom op onderstaande locaties.

De Bijsterstede Energieplein 54 T 013 549 61 00

De Kievitshorst Beneluxlaan 101 T 013 531 21 00

De Heikant Schubertstraat 700 T 013 458 11 00

Koningsvoorde Generaal Smutslaan 208 T 013 547 95 00

Den Herdgang Berlagehof 60 T 013 583 18 00

Padua Paus Adriaanstraat 60 T 013 540 86 00

Mater Misericordiae Kloosterstraat 10 T 013 549 21 11

Reyshoeve Gendringenlaan 15 T 013 578 57 85

Joannes Zwijsen Burg. Brokxlaan 1407 T 013 549 26 00

Satijnhof Wethouderslaan 9 T 013 583 28 00

Meer informatie over openingstijden en locaties vindt u op onze website: www.dewever.nl.

Voorgelezengezien OUD WORDEN ZONDER HET TE ZIJN RUDI WESTENDORP Tot een eeuw geleden was de oude dag nog ‘een begerenswaardig goed’ dat voor weinig mensen was weggelegd. In die tijd haalde immers lang niet iedereen een respectabele leeftijd, en was het zelfs maar de vraag of je wel je kindertijd zou overleven. Iedereen, van jong tot oud, kon zomaar overlijden aan de ziekten die vandaag de dag prima te behandelen zijn. Nu kijken we niet meer op van leeftijden boven de 100 en is de eerste mens die 135 gaat halen, is al geboren. Wat betekent dat voor de kinderen van nu? Beseft een 70-jarige dat hij nog maar net komt kijken? Op deze vragen en vele andere geeft Rudi Westendorp antwoord. Het boek is een aanrader, ook voor de jongeren onder ons. Paperback - 304 blz. - ISBN 9789045025056 - januari 2014

POGINGEN IETS VAN HET LEVEN TE MAKEN HENDRIK GROEN Het geheime dagboek van de 83-jarige Hendrik Groen die zijn dagen slijt in een zorgcentrum in Amsterdam-Noord. Dag in dag uit vertelt hij op komische wijze over het wel en wee binnen het ‘bejaardenhuis’, over zijn vriendschap met medebewoners en de enerverende activiteiten van de Oud-maar-nietdood-club. Maar bovenal doet hij verslag van het leven dat, als je Hendrik Groen mag geloven, pas begint als je achter de geraniums zit. Hoe meer je van zijn zielenroerselen leest, hoe meer je van hem gaat houden. Paperback - 328 blz. - ISBN 9789029089975 - juni 2014

TOUS ENSEMBLE STÉPHANE ROBELIN Film met Jane Fonda en Géraldine Chaplin Vijf gepensioneerde vrienden verschillen van elkaar qua karakter. De charmante Claude is een echte vrouwenversierder, Jean een bevlogen politiek activist, zijn vrouw Annie juist nogal burgerlijk, Jean een hartstochtelijk feministe terwijl haar partner Albert een pure bon vivant is. Alle vijf zijn ze een dagje ouder en besluiten hun oude dag samen door te brengen. Sterker nog: ze gaan in één huis samenwonen! Een vrolijke én ontroerende Franse komedie over vriendschap en de kunst van het leven. Dvd - Frans - speelduur 96 min. - juli 2012

STILL ALICE RICHARD GLATZER EN WASH WESTMORELAND Film met Oscarwinnares Julianne Moore en Alec Baldwin Alice Howland is een 50-jarige docent taalkunde aan de Harvard-universiteit. Op het toppunt van haar carrière krijgt ze te maken met het verval van haar geheugen. Ze krijgt de diagnose de ziekte van Alzheimer en moet als sterke onafhankelijke vrouw zien om te gaan met de gevolgen van deze diagnose die haar leven drastisch zal veranderen. De film gaat half maart 2015 in première.

Heb jij iets gelezen of gezien dat de aansluit bij de ouderenzorg en wil je dat delen met de lezers van de Weef. Laat ons dat dan weten en mail naar deweef@dewever.nl.

‘Je bent een echte Tilburger als…’ Even een ‘pitje’ aansteken ‘Waar willen jullie op de foto?’ Over het antwoord hoeven de zussen Els van Dooren en Wilma van Beurden niet lang na te denken. ‘Bij de kapel van Onze Lieve Vrouw ter Nood.’ Daarmee is ook de plaats voor het gesprek meteen duidelijk, we zullen elkaar ontmoeten bij Anvers. De zussen Els is de jongste van de twee. Na de huishoudschool leerde ze voor kinder/jeugdverzorgster op de scholengemeenschap St. Dionysius aan de Ringbaan Oost en deed de Z-opleiding bij de Hondsberg in Oisterwijk. Ze werkte bij Piusoord en ’t Hooge Veer, bij de thuiszorg en was dokterassistente voordat ze de activiteitenbegeleidster werd bij Jozefzorg en vervolgens medewerker Welzijn op Satijnhof. Wilma deed de Heuvelse Mariamavo en havotop op het Odulphus. DOOR DIENIE JOOSTEN

DE ZUSSEN ELS VAN DOOREN EN WILMA VAN BEURDEN

Daarna ging ze naar Den Bosch om de inservice-opleiding tot verpleegkundige te volgen in het Groot Ziekengasthuis. De liefde bracht haar terug naar Tilburg. Ze is getrouwd met Eloy van Beurden van het ‘pompenwinkeltje’ op de Korvelseweg. Als herintreedster is ze begonnen bij De Kievitshorst en nu werkt ze alweer 12,5 jaar bij de Zusters van Liefde. ‘Daar ben ik helemaal op mijn plaats,’ zegt ze. Tijdens het gesprek blijkt dat bovendien hun zussen Paula en Maria en broer Toon ooit bij De Wever werkten. En zus Annemarie is nu vrijwilligster bij De Hazelaar. Het gezin van Dooren Els en Wilma komen uit een gezin met tien kinderen, zes meisjes en vier jongens, en horen bij de drie jongste. ‘Wij zijn opgegroeid in de Jan Truijenlaan. Na een aantal verhuizingen, omdat het gezin zich steeds uitbreidde, kregen onze ouders daar eind jaren vijftig een grote woning.’ ‘We hadden er een gelukkige jeugd,’ zegt Wilma. ‘Moeder was zeer gelovig en erg sociaal. Ze stond altijd voor anderen klaar, ging op bezoek bij zieke mensen. Vader werkte 26 jaar als wever bij BeKa.’ (BeKA was gevestigd in en bij de voormalige Lancierskazerne aan de St. Josephstraat. Van het complex zijn de kazerne en de

gen in het kerkkoor en, natuurlijk, met Driekoningen. Niet zomaar een lied, we gingen elk jaar met een ander lied langs de deur. We zingen nog steeds erg graag en grijpen elk familiefeest aan om met z’n allen liedjes te maken en te zingen.’ Wilma en Els hebben goede herinneringen aan Broekhoven. ‘We waren jong in de tijd dat er nog maar twee auto’s in de straat stonden, je kon heerlijk op straat spelen. Bovendien was het vanaf ons thuis niet ver naar de Beekse Bergen, waar we veel vakantiedagen doorbrachten. Gewoon er te voet naar toe en zorgen, zonder een horloge te hebben, dat we om zes uur weer thuis waren’. Moeder zorgde dat alles in het gezin op rolletjes liep, dat haar man op tijd naar zijn werk ging. ‘Aan de inhoud van het loonzakje zag ze een keer dat hij een uur minder loon had ontvangen. Ze wist wel dat hij die week een dag een half uur te laat was, waarom dan een uur minder loon. Toen vertelde hij dat hij nog een half uur op een bankje op De Heuvel had gezeten, gewoon even dromen.’ Wilma geeft aan dat hun ouders dol waren op elkaar. ‘We hebben een fijne jeugd gehad en zijn nog steeds een hecht gezin. Nu onze ouders gestorven zijn komen we met de tien broers en zussen nog steeds bij elkaar. Zoals tijdens de nieuwjaarsreceptie bij mij thuis, daar komt iedereen met alle aanhang en zijn we met vijftig man.’ Ze wilden graag met de kapel op de foto. De kapel heeft een belangrijke plaats in hun leven. ‘We kwamen hier al met ons moeder. Als ze in de stad was, liep ze bijna altijd even binnen. Nu doen wij dat, even binnenlopen en een Weesgegroetje bidden als je steun nodig hebt, even een ‘pitje’ aansteken. Toen ik de eerste keer op mijn kleindochter moest passen en haar op ging halen, liep ik op de terugweg even binnen’, vertelt Wilma. Ze houden van Tilburg, van de kapel én de Hasseltse kapel, het driekoningenzingen (nu met kleinkinderen) en de kermis. Van de Schouwburg, de Concertzaal en Cinecitta. ‘De liefde voor de film heb ik van mijn vader’, zegt Els. ‘Die hield erg van films, en ging in zijn tijd, toen er nog doorlopende voorstellingen waren met het Polygoonjournaal, zo vaak hij kon.’

De kapel ‘Onze Lieve Vrouw ter Nood’ schoorsteen behouden en gerestauDe kapel ligt aan de Kapelhof, midden in het centrum van Tilburg, schuin reerd en het biedt nu onderdak aan tegenover de Heikese kerk. Zij is door de provincie uitgeroepen tot oorlogshet Regionaal Archief Tilburg.) ‘Ons monument. In 1942 deden enkele Tilburgers de belofte een kapel ter ere van vader was een man die wel van grapMaria te bouwen als Tilburg tijdens de oorlog jes hield, en we gingen graag met hem redelijk gespaard zou blijven. Er kwam eerst naar de kerk. Dan liepen we na afloop een noodkapel. De huidige kapel is gearmd met hem naar huis en hij zei gebouwd in 1964, een klein, modern dan tegen de mensen die we tegengebouw met mooie glas-in-loodkwamen: “Zoeken jullie nog vrouw? Ik ramen. In de kapel ligt een heb er nog wel een paar.” Als het kon gedachtenisboek met daarin alle gingen we dan ook voor een ijsje langs namen van de Tilburgse slachtoffers De Goof. Hij kon erg goed zingen, had tijdens de Tweede Wereldoorlog. een mooie basstem en alle kinderen zijn muzikaal’, vertellen de zussen. ‘We hoorden bij de parochie van de Heilige Familie, Broekhoven 2 voor de Tilburgers, en zonBen of ken jij een echte Tilburger? Wij zijn op zoek naar je. Neem contact op met de redactie en wie weet lees je volgende keer jouw verhaal in de Weef.

De Commissie Ethiek, daar is niets zweverigs aan… Een gesprek met Floor Bols en Jan Cornelissen van de Commissie Ethiek. ‘EEN DEFINITIE GEVEN VAN DE COMMISSIE ETHIEK..., DAT IS NIET ZO GEMAKKELIJK EN TOCH HOUDT DE COMMISSIE ZICH BEZIG MET HEEL CONCRETE DINGEN. ER IS NIKS ZWEVERIGS OF FILOSOFISCH AAN,’ ZEGT FLOOR BOLS, SPECIALIST OUDERENGENEESKUNDE. ‘IN DE ZORG ZIJN ALTIJD BELANGEN IN HET SPEL. HET BELANG VAN DE CLIËNT, DE FAMILIE, DE MEDEWERKER, DE ORGANISATIE. DEZE BELANGEN KOMEN NIET ALTIJD OVEREEN DUS MOETEN ZE CONSTANT GEWOGEN WORDEN. WELKE NORMEN EN WAARDEN SPELEN EEN ROL IN DE BESLUITVORMING, DAT IS WAAR ETHIEK OVER GAAT.’

DOOR TROEKE VAN RIJSWIJK

Jan Cornelissen, lid van het Mobiel Zorgteam vult aan: ‘Iedere dag neem je beslissingen, dat is een onafgebroken proces waarbij je je talloze keren afvraagt of je het wel goed doet. Soms twijfel je en heb je iemand nodig om mee te denken over een vraag, een beslissing of een ingewikkelde zorgsituatie. Dan kun je terecht bij de Commissie Ethiek.’ Floor legt uit: ‘De Commissie Ethiek is ondersteunend en adviserend. Zij neemt een probleem bij de kop en bekijkt het van alle kanten. Zij spit het helemaal uit en brengt dan advies uit. Dat advies is niet bindend maar de ervaring leert dat het meestal wel wordt opgevolgd. Iedereen die deel uitmaakt van De Wever kan bij de commissie aankloppen. Medewerkers komen vaak met een

concrete vraag, bijvoorbeeld het dilemma van de verdeling van de aandacht op een afdeling. Zoals je binnen een gezin meer aandacht geeft aan een ziek kind en bang bent de andere kinderen daarmee tekort te doen, zo kun je dat gevoel ook hebben op een afdeling waar een cliënt door de ernst van zijn aandoening meer aandacht nodig heeft dan een ander. Toch wil je heel zorgvuldig zijn en de ondersteuning van de Commissie Ethiek, kan je helpen om niet steeds het gevoel te hebben dat je tekort schiet.’ Jan gaat door: ‘Mensen willen natuurlijk het liefst een kant en klare oplossing: “Zo moet je het doen”, maar dat gebeurt eigenlijk nooit. Je gedragen voelen door een groep mensen die jouw probleem of vraag heel serieus neemt, dat is vaak al genoeg om weer in balans te komen. De commissie denkt mee in het proces, zij analyseert het dilemma en maakt het helder. Maar als medewerker blijf je altijd zelf verantwoordelijk voor je keuzes. Je kunt je normen en waarden wel steeds blijven toetsen bij de commissie, want normen en waarden staan niet stil, ze zijn constant in beweging.’ ‘Maar ook de familie kan een probleem voorleggen. Denk aan het stopzetten of juist starten van de

sondevoeding voor een cliënt,’ haalt Floor aan. ‘Een arts kan op medische gronden willen afzien van sondevoeding terwijl de familie dat niet wil. De commissie kan een rol spelen bij het helder krijgen van deze tegenstelling. Of andersom natuurlijk, de familie die geen sondevoeding wil terwijl de arts voorstelt dit wel te doen.’ ‘Ook de organisatie vraagt ons soms om advies,’ zegt Floor. Zo is bijvoorbeeld het boekje Zorgdragen voor elkaar tot stand gekomen op verzoek van de Raad van Bestuur van De Wever. Een heel mooi en waardevol document waarin duidelijk het standpunt van De Wever is uitgewerkt over de manier en vanuit welke gedachte zorg wordt gegeven, specifiek rondom het levenseinde. En er zijn door de commissie folders geschreven over hoe De Wever aankijkt tegen belangrijke vraagstukken als Palliatieve sedatie en Euthanasie. De commissie heeft in een eerdere fase ook geadviseerd aangaande reanimatie.’

De Commissie Ethiek heeft ook een signalerende functie. Denk aan de camera’s die op sommige locaties hangen. Wanneer moeten die aanstaan en wanneer juist heel nadrukkelijk niet. Een vraagstuk waarmee de commissie zich heeft beziggehouden. Jan Cornelissen maakt al vanaf het begin deel uit van de Commissie Ethiek. ‘In februari, nu eenentwintig jaar geleden, werd de behoefte aan een dergelijke commissie door de organisatie van De Hazelaar voorgelegd aan het team geestelijke verzorging,’ vertelt Jan. ‘Het kwam echt snel van de grond omdat ook vanaf de werkvloer signalen kwamen dat hier behoefte aan was. Vanaf het begin speelt de commissie een belangrijke rol. Vanuit alle lagen en geledingen wordt ze gedragen. Ze communiceert veelal via folders en andere publicaties. Het is van groot belang dat iedereen weet hoe laagdrempelig en toegankelijk de commissie is. Vervolg op pagina 18

‘MENSEN WILLEN NATUURLIJK HET LIEFST EEN KANT EN KLARE OPLOSSING: “ZO MOET JE HET DOEN”, FLOOR BOLS

Met regelmaat komen bij de Commissie Wetenschap en Onderzoek verzoeken binnen om onderzoek te doen binnen De Wever. Deze verzoeken belanden ook op tafel bij de Commissie Ethiek die dan kijkt naar het belang van het onderzoek en hoe wordt omgegaan met de privacy en toestemmingsverklaringen. Ook kijkt de commissie hoe het onderzoek georganiseerd wordt met betrekking tot de tijd die het kost en de belasting die het betekent voor cliënten en medewerkers. Hierover adviseert de commissie vervolgens.

JAN CORNELISSEN

Vervolg van pagina 17

Ik zou iedereen willen oproepen om bij twijfel of vragen over een situatie waarin je moeite hebt met beslissen of verantwoordelijkheid dragen, je tot de Commissie Ethiek te wenden met de vraag of ze wil meedenken,’ besluit Jan zijn bevlogen betoog. ‘Om duidelijk te maken hoe wij te werk gaan, zullen wij een herkenbare casus uitwerken in een column en beschrijven hoe en vanuit welke perspectieven de commissie een casus bekijkt,’ voegt Floor toe. ‘Deze column zal in de volgende Weef verschijnen.’ De Commissie Ethiek komt ongeveer eenmaal per maand bij elkaar om te vergaderen. Af en toe behandelt een klein aantal leden vraagstukken. De commissie draagt zelf haar leden voor die vervolgens worden benoemd door de Raad van Bestuur. Samenstelling Commissie Ethiek Elly van Bavel geestelijk verzorger en voorzitter commissie Carla van de Wouw zorgcoördinator/palliatief verpleegkundige De Hazelaar Floor Bols arts/specialist ouderengeneeskunde Marga van der Roest zorgcoördinator Padua Ab Kerssies pastor Mater Misericordiae Frans Jong manager Reyshoeve Harrie van Geene overste communiteit Joannes Zwijsen Jan Cornelissen verpleegkundige Mobiel Zorgteam

Vacature De Commissie Ethiek heeft op dit moment een vacature voor een cliënt of familielid van een cliënt. Hebt u als cliënt of familielid interesse in een plaats in de Commissie Ethiek, dan kunt u een profielschets voor deze functie op vragen bij de voorzitter Elly van Bavel. Het mailadres is commissie.ethiek@dewever.nl

Dank je wel! Het is zo’n zeven jaren geleden. Ik schrijf mijn eerste column onder de titel ‘Geen Text en Uitleg meer’. Met de daaropvolgende ruim twintig columns heb ik de lezer, zonder verdere tekst en uitleg, met veel plezier, deelgenoot gemaakt van mijn, soms wel erg vreemde, gedachtespinsels. Gelet op de reacties van enige herkenning, kan ik alleen maar concluderen dat ik niet de enige ben die zich nu eens geplaagd, dan weer geamuseerd voelt door de kronkels in onze bovenkamer. Drieëntwintig vind ik een mooi aantal om als vaste columnist te stoppen. Ik kan jullie echter niet garanderen dat ik nooit meer een column en/of artikel schrijf voor de Weef. Alle trouwe lezers wil ik bedanken voor de moed, om steeds weer mee te gaan in het doolhof van mijn gedachten. Dank aan de redactie voor de gelegenheid en de ruimte, gedurende ruim zeven jaren, mijn ficties te delen met de lezers van de Weef. Bedankt. Jos van Dijk

Beweegtuin De Heikant gaat samen met ContourdeTwern en nog een andere organisatie ‘bewegen voor 55-plussers’ in Tilburg Noord op de kaart zetten. Door samen te werken komen ze in aanmerking voor subsidie van ZonMW en zorgen ze voor een gevarieerd sportaanbod in de wijk. De Heikant heeft inmiddels een ‘beweegtuin’ aangelegd en wil in de toekomst nabij de fysiotherapie/oefenruimte nog meer mogelijkheden om te sporten realiseren. Zaterdag 21 maart, tijdens de open dag van De Heikant, vindt de officiële opening plaats in aanwezigheid van Olga Commandeur.

Verbeeten Challenge In 2014 vond op 12 april de eerste Verbeeten Challenge 1000 in 1 dag plaats van Instituut Verbeeten. De Challenge daagt uit om, in teamverband, gezamenlijk 1000 kilometer in één dag af te leggen. Met de nadruk op gezamenlijk, want net als bij de strijd tegen kanker, heb je elkaar nodig om tot resultaat te komen. Vorig jaar haalde de organisatie dankzij veel sponsoren, vrijwilligers, 624 deelnemers en prachtig weer € 33.000,- op. Voor € 15,- doe je mee en dit bedrag gaat volledig naar het Verbeetenfonds dat erop toeziet dat iedere euro bijdraagt aan onderzoek naar betere behandelmethodes waarbij dit jaar prostaatkanker het speerpunt zal zijn. Extra sponsorgeld ophalen mag, maar is zeker geen verplichting.

maar niet in staat zijn een grote afstand af te leggen. Het parcours van de Fun Challenge gaat van Instituut Verbeeten, langs het kanaal en vervolgens over de parkeerplaats van De Hazelaar weer terug. Wil je meer weten, ga dan naar de www.verbeetencallenge.nl

Je kunt de kilometers wandelen, rennen, fietsen, skeeleren, hinkelen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het kan. Er is een fietsroute van 34 kilometer (over Udenhout en Loon op Zand), van 60 (over Den Bosch en Waalwijk) en één van 60 kilometer. Deze gaat over Den Bosch, Waalwijk en Breda. Je kunt 30 kilometer wandelen, 10 kilometer hardlopen of skeeleren. Tot slot is er een Fun Challenge voor iedereen die op een ludieke manier invulling wil geven aan de uitdaging én voor mensen die graag een steentje bij willen dragen

COLUMN WILLEM KIEBOOM, RAAD VAN BESTUUR

Bewegen en balanceren Het thema voor deze Weef is bewegen. Een belangrijk thema, in veel opzichten is bewegen goed voor een mens. Maar ook voor een organisatie is bewegen belangrijk. Organisaties bewegen met de volop veranderende regelgeving en financiering mee, en met de zich ontwikkelende maatschappelijke en politieke visie. Ook in het zorglandschap in Midden-Brabant zien en voelen we beweging. De kranten staan er vol mee en binnen De Wever voelen we het allemaal zelf. Bewegen is niet alleen goed, het is noodzakelijk. De Wever moet zich blijven verhouden tot die veranderende maatschappelijke omgeving. Als we stil blijven staan, verliezen we de aansluiting en dat is riskant. Belangrijk is wel, zoals bij zoveel dingen in het leven, dat we een zekere balans vinden. Bewegen zonder balans is ook riskant. Balanceren dus, op verschillende domeinen: tussen de groeiende macht van de zorgverzekeraars en de invloed die we zelf willen uitoefenen op prijs, productieruimte en ‘leveringsvoorwaarden’. Tussen krimp van de (verzorgings)capaciteit in onze locaties en de verplichtingen die we hebben op het gebied van vastgoed zoals bijvoorbeeld huurcontracten, tussen een gezonde exploitatie en verantwoorde zorg, tussen bedrijfsbelangen en belangen van (individuele) medewerkers. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. Goed in balans zijn en blijven vraagt dat je af en toe in de spiegel kijkt of je nog recht staat, en dat je van een ander af en toe hoort of je werkelijk in balans bent. Zonder dat je het zelf merkt zou je anders scheef kunnen staan. Dat vraagt om feedback geven en kunnen ontvangen, tussen collega’s in een team, tussen leidinggevende en de medewerkers. Ook voor het bestuur van een organisatie als De Wever is het belangrijk dat we af en toe feedback krijgen over die balans. En die krijgen we gelukkig ook: van de Raad van Toezicht, van de medezeggenschapsorganen, van het managementteam en van medewerkers, bijvoorbeeld via de mail en in de lunches die we regelmatig organiseren. Zonder feedback ontneem je elkaar de kans op verbetering; door feedback te geven investeer je in de ander (en in jezelf).

De Wever Wonen - voor een veilig en beschermd gevoel U hebt recht op thuiszorg maar vindt het moeilijk om thuis te blijven wonen. Bijvoorbeeld omdat de kinderen wat verder weg wonen en niet in staat zijn u op elk moment te ondersteunen. Of omdat u het geen prettig idee vindt, zo alleen in huis. Misschien voelt u zich eenzaam en mist u mensen om u heen? In dat geval is een appartement huren in een woonzorgcentrum van De Wever een goede oplossing. U woont dan tussen mensen, in een veilige en beschermde omgeving. U betaalt huur en servicekosten en u kunt, tegen betaling, gebruik maken van alle diensten en activiteiten van het woonzorgcentrum. Uw recht op thuiszorg garandeert dat u zorg krijgt van De Wever Thuis. Voor meer informatie kunt u mailen naar wonen@dewever.nl of contact opnemen met Bureau Zorgadvies van De Wever. T 0800 3 39 38 37

Wonen met zorg In een veilige omgeving en van alle gemakken voorzien.