West-Vlaanderen Voor de job van je leven, dicht bij huis OPVALLENDE TREND OP KRAPPE ARBEIDSMARKT
“Help, de sollicitant haakt af” Een zeer opvallende tendens op de krappe arbeidsmarkt is het ultiem afhaken van de sollicitant. Dat is de mening van Jos Verdonck, met zijn eigen bedrijf met hoofdzetel in Menen, gepokt en gemazeld in het selecteren van geschikt personeel voor de kmo-wereld. De reden voor het ‘afhaken’ is zonneklaar: “Als bedrijfsleiders er in slagen om na heel wat inspanningen de ultieme kandidaat te vinden, verliezen ze hen niet zelden door een onprofessionele afhandeling van de aanwerving.”
U maakt een ontnuchterende vaststelling: iedereen zoekt wanhopig naar witte raven, maar eens gevonden, landen ze niet noodzakelijk bij het bedrijf dat hen initieel wilde aanwerven? Jos Verdonck: “Vroeger, toen er nog geen sprake was van dergelijke krapte, had de bedrijfsleider meerdere kandidaten voor één functie. Dan nam hij gewoon de beste uit het hele pak. Nu maken bedrijfsleiders meer en meer mee dat een zeer gegeerde sollicitant toezegt, maar finaal toch voor een andere job kiest. Geloof me vrij: dat heeft, anders dan je zou denken, niet noodzakelijk te maken met betere arbeidsvoorwaarden elders. Ik zie een ander probleem: i nvesteren in het aantrekken van mensen is één iets, maar het correct afronden van een nieuwe aanwerving is een ander paar mouwen. Op dit vlak valt nog veel amateurisme te bespeuren. Het is een bekend fenomeen: kandidaten gaan voor een laatste gesprek en voor de finale afronding van het arbeidscontract langs bij de CEO. Maar die CEO laat zich te elfder ure veront-
schuldigen of heeft nog niet nagedacht over een gestructureerde afronding van de deal. Iedereen heeft altijd de mond vol over het belang van goede mensen maar bij ultieme afronding worden fouten gemaakt. Finaal is het van essentieel belang een stappenplan te respecteren.” Zit er ook iets fout in de manier van aanwerven? Verdonck: “Ik vind vaak van wel, dat ervaar ik tenminste in de praktijk. Het valt me op dat bedrijven twee soorten fouten maken. Ofwel werven ze, radeloos als ze zijn, iemand aan zonder al te veel screening. Die kortzichtigheid laat zich dan vaak ook voelen, want al snel blijkt dat het niet klikt. Ofwel wordt de hele procedure wél doorlopen, maar maken ze fundamentele fouten in de eindfase bij aanwervingen. De finale kandidaat verwacht niet enkel dat hij/zij goed geïnformeerd wordt, maar kijkt ook kritisch hoe een bedrijf met zijn mensen omgaat: verlopen de afspraken correct, is
Jos Verdonck: “Het is een bekend fenomeen: kandidaten gaan voor een laatste gesprek langs bij de CEO. Maar die laat zich te elfder ure verontschuldigen”
er voldoende ruimte voor persoonlijk contact, wordt er geïnvesteerd in mensen, krijg ik snel en duidelijke feedback, durft men transparant en daadkrachtig te beslissen, is er begrip voor de work-life balans, is er een inspirerende bedrijfscultuur en hoe zit het met mijn persoonlijke ontwikkelingskansen. De druk om een ultieme kandidaat te vinden is één zaak. Durven beslissen welke kandidaat de juiste is en dat ook effectief afronden is een andere. Het voltstaat niet langer een fors loonpakket aan te bieden. Dat laatste gebeurt nu bijna per Amerikaans opbod: nog niets bewezen en toch al een torenhoog loon. Maar loon is nooit alles. Dat heb ik altijd beweerd. Veranderen van werk is voor de sollicitant ook een proces waarbij een betrouwbare partner en adviseur een meerwaarde is. Twee hamvragen worden bij een aanwerving nog te vaak over het hoofd gezien: zal de nieuwe werknemer zich wel jeunen en hoe zit het met zijn attitude want dat blijft belangrijker dan welk diploma ook.” Niettegenstaande een krappe arbeidsmarkt dient 2018 zich voor bedrijven als het uwe toch als een recordjaar aan. Hoe verklaart u dat? Verdonck: “Dit lijkt contradictorisch maar de hoogconjunctuur biedt ook kansen. Vandaag de dag durven sterke profielen veel gemakkelijker veranderen van werk en hun kansen elders wagen op de arbeidsmarkt. Eénmaal in contact met een sterke kandidaat, komt het erop aan deze voor uw bedrijf te winnen en op een professionele wijze de eindfase in de selectie af te ronden. In ons kantoor hebben we liefst 150.000 individuele dossiers bijgehouden met data van kandidaten. Zo hebben we doorheen de jaren een lokaal netwerk aan werknemers opgebouwd die hun carrièreswitch overwegen. We beschouwen onszelf vooral als adviseur inzake beroepskeuze, een adviseur die mensen begeleidt in de carrièreswitch. Zo hebben we met honderden kmo’s in Oost- en WestVlaanderen lange termijn-relaties uitgebouwd.” Karel Cambien
Nieuw boek van VDAB-baas Fons Leroy
Is ‘no jobs’ onze toekomst? ‘No Jobs’ is de ietwat misleidende titel van het nieuwste boek van Fons Leroy, sinds 2005 afgevaardigd bestuurder van de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling en Beroepsopleiding (VDAB). Daarin houdt hij de effecten van de oprukkende automatisering voor het licht. Dat die massaal jobs zal doen verdwijnen, dat durft Leroy alvast te betwijfelen. In het boek tracht Leroy een schets te maken van de arbeidsmarkt anno 2050. “In de laatste decennia heeft geen enkele grote evolutie plaatsgevonden zoals de evolutie die nu voor de deur staat”, meent hij. Toch is het een genuanceerde en ook best optimistische visie. Ja, er zijn bedrijven en jobs verloren gegaan door de technologische evolutie, maar die zijn vaak een bron voor het creëren van jobs in een andere bedrijf. De killer robots in zijn boek schakelen niet zozeer jobs, maar eerder geestdodend werk uit. In die zin slaat de ‘No Jobs’ van de titel op hoe we jobs vandaag beleven: taakgericht en vaak ook beklemmend. “Die jobs mogen verdwijnen. Terwijl het begrip van werken meer moet vertrekken vanuit persoonlijke perspectieven. Technologie kan ons hierbij net helpen”, schrijft hij. België is overigens een land met een aparte status, want al behoorlijk geautomatiseerd, zeker in specifieke sectoren. Per inwoner zijn er in ons land bijvoorbeeld meer robots dan in Nederland of Frankrijk.
STARBUCKS De jobs in ons land situeren zich vooral in de dienstverlenende sector. En vaak net daar heeft technologie zo zijn beperkingen. “We willen heel wat taken eenvoudigweg niet overlaten aan robots omdat we de interactie met mensen prefereren”, vindt Leroy en hij illustreert: “Het hele proces van het maken van de typisch Starbucks-koffies kan zonder veel moeite worden geautomatiseerd. De kost ervoor zou lager liggen dan de loonkosten voor het personeel. Toch komt die machine er niet.” Als we de robots niet buitenzetten en de boel niet laten overnamen, is er maar één optie: we gaan ze geleidelijk inzetten, met en naast mensen. “Dat zal een aanpassing vragen”, weet Leroy. “Mensen zullen de inhoud van hun job moeten leren aanpassen aan het samenwerken met die robot. Ze zullen er, als het ware, mee moeten leren praten.” William Visterin No Jobs, van Fons Leroy. Uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts, 208 blz. ISBN: 9789089315045 Richtprijs: 22,99 euro