graaff_mattan

1ON1

GRAPHIC DESIGN

18 experiment

23 29

1ON1

PHOTOGRAPHY

1ON1

piet parra 2

ILLUSTRATION

30

picks of the month 10N1

colofon eindredactie VORMGEVING een KASKuitgave graaff-apostelen

36 ILLUSTRATION

nick mattan nick mattan 2010 sophie van assche femke vanbelle f lora vervaet angelo tijssens nick mattan

Edi torial De kerstkalkoen net achter de kiezen en graaff schotelt u al een nieuwe hoofd­schotel voor.

Graaff ging op zoek naar zijn apostelen en zond ze rond doorheen het hele grafische landschap.

En het moet gezegd, ze kwamen terug met heel wat lekkers. Gaande van de intelligente websites van de ben en jerry’s-smullende zappers over de electroscene-verkennende fotograaf Wouter Van Vaerenbergh naar de Amsterdamse hippe hipster Piet Parra en nee, zelfs dan is de pret nog niet gedaan.

Als kers op de figuurlijke eerste-verjaardagstaart, schotelen we jullie met Jon Klassen en Brecht Vandenbroucke twee illustratoren van internationale klasse voor. De 1ON1-rubriek staat dus garant voor pittige interviews met tal van schaamteloze bekentenissen. Dat Graaff niet vies is van wat interdisciplinair gedoe kan je merken aan onze column.

Iedere week vragen we lotgenoten uit de creatieve sector om hun licht te werpen op grafische vormgeving en hun leefwereld.

Eerste lotgenoot is opkomend theatermaker Angelo Tijssens. Deze duivel-doet-al roept in tijden van crisis op tot schreeuwen. Verder delen we de prijs voor de beste moleskine uit, scannen we de hersenpan van een grafisch vormgever, kleuren we kranten in met stiften en bewonderen we de wonderen van de manuele typografie.

Boeiend me dunkt. nick mattan

3

ILLUSTRATION 1 ON 1

01 Jon grew up in Ontario, Canada, and went to animation school at Sheridan College just outside Toronto. He’s lived mostly on the west coast of America since then, working at animation studios that were nice enough to give him work visas and currently works at one of these in Los Angeles. His style is filled with all kinds of great shapes and patterns, and while it has a simplicity to it, his pieces still feel full of depth. Recently working for the Coraline movie and the latest U2-video clip, Jon Klassen will no doubt establish himself as one of the best out there. ▸

4

. His work is sweet and thick, just like good canadian maple syrup.

JON KLASSEN Hi Jon, thanks for taking the time.

Please tell me more about your art and design background.

Hi Nick. My art and design background is that I took animation at Sheridan College in Ontario, Canada. It was a three year course and while taking it I found that I liked designing for animation and doing finished pieces more than I liked actually animating. I also found that I am not very good and not very interested in drawing people or many characters. After school ended I went to Vancouver for a short time to work in television animation and I also submitted a storyboard test to Dreamworks animation in California, who recruited at my school.

They liked the test I sent and gave me an internship doing storyboards for them in Los Angeles. 9 months into that internship, I got a call from Laika Studios in Portland, Oregon who were just starting work on a stop motion adaptation of ‘Coraline’ and asked me to come up and do design on it.

Since I was more interested in design than storyboarding and stop motion sounded interesting, I took the job and worked on the film for two years. After that, I sent a design portfolio around for a job down in California and ended up back at Dreamworks which is where I still work during the day. On the side I try to keep up my own work doing things for the website as well as freelance jobs for print and videos and things.

6

A perfect working day begins with... and should end with...?

This depends on whether I am at a studio or on my own. On my own it begins with at least an hour of just sitting or laying in bed, thinking about how to do whatever it is I have to do that day. I don’t like starting work without having thought about it for a while.

It hopefully ends with at least one thing I like, or if not that, a bunch of bad ideas that I don’t have to look at anymore.

a perfect working day starts with at least an hour of just sitting or laying in bed, thinking about how to do whatever it is I have to do that day.

What does a typical Jon-day look like?

These days I go to Dreamworks and work on their stuff from about 9 to 6, and then usually spend a few hours late in the day before bed working on freelance things. Hopefully I get to go outside for a little while too.

How would you describe you own style?

I don’t know how to describe that kind of thing. I don’t like to think too much about my style - it can become too much of a conscious thing and then you are in trouble. I try to just think about ideas and find out what I am interested in inside those ideas, so it’s quite fluid and conditional on whatever project I am working on. I like this setup because it doesn’t feel limiting.

What or who inspires you?

I’m inspired by folk tales and old stories a lot. I like things that remain mysterious when they are finished. I like inanimate objects, and old places. People that inspire me are usually storytellers to some degree. Stanley Kubrick, Pieter Bruegel, PD Eastman, Paul Klee, Saul Bass, David Lynch... there’s a very long list if I keep going :).

You seem to have a wonderful sense of humor. What do you attribute it to, and how does humor figure into your stories?

Thank you! I like design that has a little bit of a story to it, and a lot of design I like uses puns or small jokes in order to engage to viewer a little bit. A joke or a pun, after all, is a little story, and can often be enough to justify a piece of work. Also, especially when it comes to stories that involve characters, I like to think of them as real beings that got dragged out of bed that day to show

stills uit U2-clip, me

t david o’reily

ways to look at work, but people have been slow to accept that the work is being made digitally and shown digitally and that that can sometimes be the whole extent of it.

It will probably depend on new hardware to make digital print media more accepted, and hopefully when that happens, digital If you could change one thing about being an illustrator, what would it be? illustration and design will be given a little Not sure - I’m still fairly new at it, so i don’t more weight. really know what being an illustrator is all about yet. I hope that work made for new media like the internet will be considered just as valid as work done for print or anything else. The internet has given us so many new up in whatever I want to put them in, and they usually act that way. This leads to kind of a lack of enthusiasm in my stories, but hopefully the humour that comes out of that tone kind of makes up for it.

Do you enjoy listening to music while drawing or do you prefer complete silence? Lately Ramona Falls’ songs really get my juices flowing, do you have any favorite artist while working?

It depends on the stage of the project. At the beginning, if I am having a hard time thinking through it, I usually need quiet, but once the idea gets going and its just a matter of working through it, I like to have music on. Lately my favorite thing to listen to while making a picture is Burl Ives. He tells great stories in his songs and his voice reminds me of old times.

7

8

voorbereidend werk voor Coraline film

I feel very lucky to have a job that i like to think about in the shower.

rather than what the actual place was like, so I’ve learned to count on my being able to store that away and bring it back up in whatever distorted form it will take. that’s actually probably the closest definition I can think of to a ‘style’ - whatever distortion you put on memories and impressions when you want to bring them back up in your work. It’s What gets you through an illustranot a conscious process, but it turns out to tion you’re having trouble with?

I don’t really have a recipe to get me out of be a very personal thing. a jam. I have a hard time completely abandoning an illustration, so I usually try and You work in Los Angeles, is that a solve the problem inside the piece, and if good place for a designer? its something I am doing just for myself, this It’s a good place for me - I like sunshine. It’s could mean changing to another subject a little expensive, and there’s a lot of strange people, but there’s also a lot of neat work completely. I love that. being done here. I don’t really consider myself part of the design or illustration comHow does your job as an artist and designer influence your life? Do you munity or anything, but its nice when you feel that you see things around you write somebody and it turns out they work 10 minutes away from where you live, and differently for example?

I used to try and look around a lot and try to that happens a lot here. file things and ideas away from what I see - but it turns out I have a terrible memory.

My work doesn’t really try and represent a lot of real things anyway - I’m much more interested in mood or a memory of a place What is the easiest thing about being an illustrator?

Caring about your work. I know so many people who don’t care about their work.I feel very lucky to have a job that I like to think about in the shower.

As a final word, do you have any tips for upcoming artists and designers?

Thanks for the interview! For tips, I would say don’t worry too much about your own style. Instead try to focus on things you want to think about and try to be as true to those things as possible. Your skills will get better on their own, so don’t worry too much about the academic side of illustration or design.

The more work you do, the sharper you will get and that’s the only way to get better. Just get good at giving yourself things you want to work on. mattan nick 08.10.09

www.burstofbeaden.com jonklassen.blogspot.com 9

‘Een maandblad, maar dan zonder het blad.’ Zo wordt T-Post omschreven door de bedenkers, de Zweedse reclamemakers Peter Lundgren en Peter Viksten.

Eigenlijk is er voor T-Post een eenvoudiger uitleg: het is een abonnement op T-shirts. Iedere zes weken ontvangen de abonnees van T-Post een nieuw, limited 10

edition T-shirt in hun brievenbus. De shirts zelf zijn altijd hetzelfde: standaard T-shirts van American Apparel, het Amerikaanse fairtrade kledingmerk.

De opdruk is elke keer een verrassing.

Lundgren en Viksten vragen voor elk T-shirt een ontwerper zijn visie te geven op de actualiteit. ‘T-Post gaat niet om cool uitziende, betekenisloze T-shirts,’ zegt Lundgren. ‘Er zit een idee achter en elk T-shirt is zo goed als het idee.’ Vardag, Zweeds voor ‘weekdag’, is een buitengewoon reclamebureau in Stockholm. Het maakt vooral ideële reclame, en er wordt nooit in het weekend gewerkt, vandaar de naam. ‘We willen hier geen hectische toestanden, zoals bij de andere reclamebureaus’, legt Lundgren uit. ‘We willen tijd overhouden voor gekke ideeën, zoals T-Post.’ De reclame-

makers van Vardag experimenteerden al eerder met kleding. Een stagiair van Vardag, ‘echt zo’n hippe stadsjongen’, bleek nog nooit in de wilde natuur te zijn geweest. Een collega ging een weekendje met hem vissen in het noorden van Zweden. Zijn eerste reactie toen hij terugkwam op de werkvloer, was: ‘Oh man, it’s so fucking fresh up there!’

Ook T-Post lijkt een succesverhaal te worden. Sinds twee maanden is T-Post een echt bedrijfje, met een website, die T-Post internationaal beschikbaar maakt. Intussen zijn er 348 abonnees, per T-shirt betalen zij 26 euro. In Zweedse krantenkiosken liggen iets duurdere ‘losse exemplaren’. www.t-post.se

Voor de achtste editie van Sonic haalt JH Zenith de Luikse Partyharders crew naar Brussel. Dit DJ collectief is momenteel één van de meest toonaangevende electronamen, die zich in de frontlinie van de hipheid situeren. Mon Colonel, Papy Harder en The Shore – vormen samen Partyharders. Ze stonden de afgelopen maanden in zowat alle hippe clubs in West-Europa en dit niet met de minste.

Zo speelde ze ondermeer samen met Justice, Cassius, Crookers, Boys Noize, Bloody Beetroots, Birdy Nam Nam, Modeselektor en Busy P. In Belgie kon je ze ondermeer aan het werk zien op Dour festival, culture club, cafe capital en Tour&Taxi, en in de Parijse Social Club geven ze maandelijks zelf feestjes. Ook in Italië zijn ze graag geziene gasten. www.myspace.com/partyharders

Jónsi & Alex verbinden aan hun prachtige album Riceboy sleeps nu ook een kleurwedstrijd. Je kan op hun website in pdf-formaat een boekje downloaden met kleurplaten. Wie er één (of meerdere) inkleur, inscant en naar mail@ jonsiandalex.com stuurt, maakt kans op de hoofdprijs (een pakket bestaande uit de gesigneerde special edition box van Riceboy sleeps, een gesigneerd exemplaar van het kleurboek, met één tekening ingekleurd door Jónsi en Alex zelf, en een “tote bag” -geen idee wat dat is, rede te meer om deel te nemen!

In zijn zijproject Jónsi & Alex, zoekt Jon Thor Birgisson (alias Jónsi) sinds enkele jaren naar nieuwe manieren om uiting te geven aan zijn onvermoeibare creativiteit. Het duo maakt niet alleen samen muziek, maar eveneens illustraties. In 2005 begonnen ze aan een visual art-project dat een jaar later uitmondde in de prachtige limited edition ‘Riceboy Sleeps’. Inzendingen zijn welkom op hun website tot 15 mei 2010. www.jonsiandalex.com

11

12 Justice

PHOTOGRAPHY 1 ON 1

02

Wouter Van Vaerenbergh Terwijl het buiten pijpenstelen giet zitten we binnen in een café met de veelbelovende naam Art nouveau.

Veel kunst is er niet te vinden, kitsch des te meer. Voor ons zit Wouter Van Vaerenbergh. Jonge dertiger, portret­f otograaf, reportagemaker, freelancer voor onder meer Goedele, Weekend Knack en de Juristenkrant. Een interview. ▸

13

Je hebt je opleiding genoten op Sint-Lucas in Brussel. Was het een evidente keuze? Hoe viel dat mee?

Eigenlijk heb ik mijn opleiding fotografie in avond­onderwijs gevolgd. Oorspronkelijk studeerde ik rechten maar daar ben ik in mijn voorlaatste jaar mee gestopt. Ik voelde dat dat niet de richting was die ik uitwou. Met fotografie was ik al op jonge leeftijd bezig en daar wou ik me wel mee bezighouden. Over Sint-Lucas heb ik eigenlijk niets dan goede herinneringen. Ik denk ook dat je ervaring veel afhangt van wie je leraars zijn, en daar heb ik het grote geluk gehad van met enkele zeer goede en inspirerende mensen te mogen samenwerken.

En daarna moest je dus werk zoeken.

Eigenlijk heeft het toeval hierbij een grote rol gespeeld. Ik heb maar vier keer gesolliciteerd in mijn leven waarvan ik dan nog maar één keer ook effectief aan een opdracht ben geraakt. De eerste jaren kon ik niet leven van fotografie maar ik denk dat dat maar normaal is. Na verloop van tijd echter begonnen de foto’s zichzelf te verkopen, kreeg ik aanbiedingen door mond-tot-mond reclame enzoverder. Met de jaren gaat het werk ook sneller natuurlijk, als ik ooit 2 uur bezig ben geweest aan mijn eerste opdracht doe ik nu hetzelfde in 5 minuten, bij wijze van spreken natuurlijk wel.

14

Er is nog nooit zoveel shit gefotografeerd als nu. wouter van vaerenbergh Hoe zit het tegenwoordig? Neem je opdrachten aan alleen voor het geld?

Nee, dat hoef ik niet te doen. Product- of studiofotografie ga je me niet zien doen.

Ik heb mijn werk als freelancefotograaf.

Daarvoor maak ik meestal foto’s voor de iets minder serieuze onderwerpen, portretten en reportages. Ik zit veel in het buitenland en heb ondertussen alle Belgische festivals afgeschuimd. Gelukkig maar, want zonder fotografie zou ik niet buitenkomen. En daarnaast fotografeer ik ook voor projecten die geen opdrachtgever hebben, maar die ik uit eigen beweging doe. Het kan perfect zijn dat en foto die voor een opdrachtgever mislukt is, voor mij persoonlijk net wel gelukt is.

Over je foto’s zelf nu. Je handelsmerk lijkt een sterke contrastwerking te zijn.

Inderdaad, ik werk graag met contrast.

Bij zwart-wit is niet één zwart en één wit maar een oneindig aantal kleuren tussenin.

Licht- en schaduwwerking vind ik heel

belangrijk. Bovendien probeer ik ook steeds subtiele elementen in de foto’s te steken die er eigenlijk niet horen. Op het eerste zicht kijk je er gewoon over maar wanneer je iets beter naar de foto kijkt vallen ze je op. Je vraagt je af wat ze nu juist zijn of wat ze er doen, je denkt er over na. Natuurlijk is het niet mogelijk om zoiets in elke foto te krijgen.

Dat is onmogelijk.

Waar haal je je inspiratie vandaan?

Ik maak onderscheid tussen lange en korte inspiratie. Inspiratie op lange termijn is een samenvoeging van alle eerdere ervaringen die je hebt opgedaan, alle fotografen van wie je ooit het werk hebt gezien. En ik verzamel fotoboeken dus dat zijn er heel wat.

laurent garnier Maar ik neem nooit rechtstreeks elementen over, inspiratie is niet gelijk aan kopiëren.

Garry Winogrand is bijvoorbeeld iemand naar wie ik opkijk. Hij was een Amerikaanse straatfotograaf uit de jaren ’60-’70. Algemeen kan je zeggen dat ik eerder teruggrijp naar oude fotografen dan naar de moderne fotografietrends. Daarnaast heb je korte inspiratie. Dit is wanneer je de foto zelf pakt, het is 5 minuten pure concentratie, het is als drugs. In contact komen met je onderwerp zelfs al zeg je er niets tegen. Vaak moet je hier en nu een foto maken en ben je beperkt in het kiezen van je context, en dan moet je maar proberen een goede foto te maken.

Deels gaat het dan over spontaniteit. Maar soms loopt het niet zo vlot, dan vraag je je af wat je daar nu weer mee moet doen. Tijdens het werk kom ik soms wel situaties tegen waar de locatie vastligt maar waar je soms echt geen goede foto kunt schieten.

Werk je het liefst analoog of digitaal en welk materiaal gebruik je? Hoe sta je tegenover het gebruik van programma’s als photoshop?

Ik werk met beiden. Voor de foto’s die ik voor mezelf schiet werk ik het liefst analoog en in zwart/wit, hoewel het me ongelooflijk veel tijd en moeite en geld kost. Opdrachten doe ik meestal met een digitale camera en in kleur. Voor het laatste werk ik met een Nikon D300, voor het eerste met een Nikon FM2. Digitaal of analoog, ik stel wel altijd alles zelf manueel in. Daarnaast durf ik soms ook wel foto’s te nemen met een goedkoop digitaal toestelletje. Maar het toestel is van minder belang voor mij, met alles kan je goede foto’s trekken, ook goedkope toestellen.

Photoshop pas ik zelf toe op mijn foto’s, maar ik beperk me tot niet al te ingrijpende aanpassingen zoals het contrast of het beeld verscherpen. Ik ga ook digitale foto’s

aanpassen om een analoog effect te bekomen. Maar echte fotomanipulatie doe ik niet.

Ik heb er echter ook niets tegen maar je moet wel eerlijk zijn tegen jezelf en tegen de buitenwereld. Iedereen ziet elke foto toch anders. Objectiviteit bestaat niet, alles is subjectief.

Inspiratie is niet gelijk aan kopiëren.

Je bekendste project is ongetwijfeld Angels & Ghosts. Wat kan je ons daar over vertellen?

Het is een project waar ik de laatste drie jaar aan heb gewerkt in samenwerking met muziekjournalist Ben Van Alboom.

Elektronische muziek is populair maar de muzikanten worden zelden of nooit gefotografeerd. Daarom hebben we ook voor 15

die titel gekozen. Angels, omdat ze vereerd worden als bovenmenselijke wezens door sommige fans. En Ghosts, omdat ze voor de meeste mensen onbekende schimmen zijn.

We werden geïnspireerd door de oude jazzscene waar de muzikanten ook steeds met elkaar samenwerkten, remixes uitbrachten,… zoals in de elektronische scene nu. Maar van de jazz-muzikanten zijn hele mooie analoge foto’s overgeleverd geworden, en we wilden hetzelfde doen voor de artiesten uit de moderne elektro-scene. Je kan het zelf wat bekijken als een archief.

Je moet zelf stop kunnen zeggen.

Bovendien willen we de artiesten niet afbeelden als ze aan het spelen zijn maar ze uit die context rukken en ze in een alledaagse context plaatsen. Dat is Angels & Ghosts.

Het is een zoektocht naar het antwoord op de vraag: ‘wat is een goed portret?’. Je moet daarin steeds dieper, steeds verder willen gaan. Op het eerste zicht zien de meeste foto’s er misschien simpel en groezelig uit, ook al omdat we meestal maar een heel beperkte tijd krijgen om die mensen te fotograferen, maar dat zijn ze uiteindelijk niet.

16

Je werkt ook met een grote verscheidenheid aan persoonlijkheden. Je hebt mensen die acteren voor de camera, dan weer mensen die gewoon niet kunnen acteren. En dan heb je er waarvan iedereen denkt dat ze acteren, maar die werkelijk zo gek zijn.

Begin volgend jaar wordt alles in een boek gegoten en dan valt het doek over Angels & Ghosts. Het wordt steeds moeilijker om hetzelfde niveau te halen en we vinden dat het beter is om te stoppen op een hoogtepunt.

Maar Angels & Ghosts is niet je enige geesteskind toch?

Dat is het zeker niet. Momenteel ben ik bezig met een project dat ik ‘The Europeans’ noem.

Het zijn kleurrijke straatscenes uit alle steden van Europa. Daarnaast heb ik ook recent enkele weken in de Brusselse metro vertoefd om daar een serie over te maken. En ik heb nog enkele ideeën in mijn hoofd zitten ook.

Wie of wat ik fotografeer maakt eigenlijk niet uit, het doel is het mooie van de situatie er uit te halen en te fotograferen.

Je moet echter ook niet denken dat ik constant met een fotocamera rondloop! Je moet zelf stop kunnen zeggen, Winogrand zei ooit: ‘Als ik geen camera bijheb zie ik geen foto’s’ en daar heeft hij gelijk in.

Nog een laatste vraag: tegenwoordig lijkt het alsof iedereen met een digitale camera zelf fotograaf kan spelen. Wat vind jij als professionele fotograaf daarvan?

Het is waar dat fotografie nog nooit zo toegankelijk is geweest voor het grote publiek, maar tegelijkertijd is er nog nooit in de geschiedenis zo veel shit gefotografeerd als nu. Men kan simpelweg het beeld van de meeste hobbyfotografen niet lezen. Toch hou ik hier geen pleidooi om de familiekiekjes af te zweren, want deze foto’s hebben veel relevantie voor de fotograaf zelf. Maar, niet voor de rest van de wereld. En dat is wat je als fotograaf moet proberen te bereiken: een foto te schieten die ook voor anderen relevant is.

08.10.09 van assche sofie

www.woutervanvaerenbergh.com www.angels-ghosts.com

17 dave clarke

GRAPHIC DESIGN 1 ON 1

Roel 03 Dierckens

Na zijn studies plastische kunsten en grafische vormgeving deed Roel enkele jaren ervaring op bij verschillende reclame- en grafische bureaus. In 2001 stortte hij zich fulltime op zijn bedrijf zap all people, zodat hij zich kon toeleggen op wat hij het liefste doet: ontwerpen voor cultuur en overheid. De creativiteit, bezieling en het professionalisme van zap all people zorgden al snel voor mond- op mondreclame.

Ondertussen werken er naast Roel nog 5 vaste medewerkers bij zap all people. Zap all people is dan ook op zoek naar socioculturele organisaties en bedrijven die durven afwijken van de platgetreden communicatiepaden. Tijd dus om hem uit te horen! ▸ 18

19

ing k c u f r o o d n te Gebe pse r e w t n A e d , s deadline tenen. e ig m r o v t s r o Alpen en w

Roel, hoe zou je design definiëren?

Je kan het zien als iets dat het leven vergemakkelijkt, maar op hetzelfde moment drukt het ook een bepaalde visie of een gevoel uit. Een goed ontwerp moet je dus kunnen raken, het moet een reactie of een gedachte kunnen uitlokken. Het moet tegelijk evident zijn als tegen die gedachte ingaan.

Hoe zie je je eigen stijl daarin passen?

Het is altijd moeilijk om je eigen stijl te omschrijven maar het komt er vaak op neer dat we concepten bedenken met beelden, vaak fotografie dan, in combinatie met grafiek, waarin de sfeer juist zit.

erna ging ik dan op kot om me helemaal te geven voor deze tweede kans. Het was een jaar waarin ik keihard werkte maar niet steeds de wil van de leerkrachten volgde.

Iets wat niet steeds in goede aarde viel. De mentaliteit en het systeem daar werkte dus niet voor mij (slaat op tafel). Hierna volgde ik een regentaat kunstonderwijs en vooral veel zelfstudie, waarna ik later bij het Rode Kruis als grafisch vormgever aan de slag mocht. Later combineerde ik avondschool met mijn werk bij enkele ontwerpbureau’s.

Om toch mijn eigen weg te kunnen gaan, startte ik mijn eigen zaak in 2002. Vandaag wordt het zapkantoor bevolkt door 6 dappere zappers.

Kan je iets meer vertellen over je opleiding en hoe die je werk beïnvloed heeft?

Oorspronkelijk was het plan om architect te worden, via de kunstopleiding via de Deadlines zijn zo middelbaar kon dat. Daar kwam ik dan in fucking belangrijk contact met verschillende kunstvormen en op zap. dat inspireerde me dan weer om kunstenaar te worden. Maar daar kwamen mijn ouders op tegen, zij wouden dat ik een “echt beroep” moest aangeleerd krijgen. Daarom startte ik de opleiding functionele grafiek aan het Sint-Lucas te Gent, een keuze die me wel beviel. In het hoger onderwijs ging ik dan verder op het Sint-Lucas, na een eerste jaar pendelen en heer en weer getrein vanuit Heist, was ik in het eerste jaar net gebuisd. Hoe zag zap alle people dan het licht?

Toch werd ik bij de profs geroepen om het Toen ik begon met zap all people was het toch een tweede keer te proberen. Het jaar moeilijk om klanten te overtuigen met 20

roel dierckens

maar een paar projecten in mijn portfolio.

Toen besloot ik een atelier te huren in het designcentrum de Winkelhaak (Antw.erpe), een heel inspirerende plaats, waar tal van verschillende ontwerpers een eigen atelier hebben. Het designcentrum stelde ons dan aan nieuwe klanten voor, zorgde voor technische apparatuur en een heleboel andere informatie.

Op welke manier stel je zap all people voor al je bij een nieuwe klant gaat?

Zap all people is een grafisch bureau met een passie voor sterke beelden, zowel voor print als web. Zelf leggen we de klemtoon op het feit dat het ontwerp deel uitmaakt van de boodschap, daarom werken we graag met klanten uit de culturele sector.

We vermijden fancy marketingtermen en zijn to the point zonder bulsh*t. Directe communicatie tussen ontwerper en klant staat bij ons dan ook centraal.

Wat zie jezelf als je vroegste invloeden die je geïnspireert hebben om ontwerper te worden?

Als kind had ik het wel voor de Amerikaanse pop-art artiesten (Warhol, Rauschenberg) en het Europese realisme (Spoerri, Oldenburg, Christo, César). Wat beide stromingen gemeen hebben is het feit dat ze je uitnodigen om de wereld op een nieuwe manier te zien, in die zin hebben ze mijn geest helemaal open gegooid.

www.jeroenmeus.be

Als eerste klant had je met Kommil Foo, onmiddelijk een grote naam te pakken, ook vandaar de stap naar het culturele?

Klopt, voor Kommil Foo maakte ik eerst een non-profit benefiet mini-site en later dan de Van waar de keuze om jullie vooral op volledige site van het duo. Een paar culturele centra’s kregen hun site dan onder de ogen de socio-culturele sector te richten?

Een keuze die wel vrij snel gekomen is, en waren wel geïnteresseerd. Zo ging de bal naar het idee dat ze je er vrijer laten. Als aan het rollen. een cultureel centrum artiesten ontvangt beslissen ze ook niet hoe het decor wordt Valt het mee om als koppel te opgesteld, hoe de lichten zullen werken,… werken, graag een sappige quote?

De mentaliteit van iedereen doet zijn ding, Sappig koppel? (lacht) Nee hoor, dat valt heel waarin ze je in vertrouwen bevalt ons zeer. goed mee. Oorspronkelijk wel niet gedacht Een tweede reden is dat net voor die arti- dat het zo goed zou meevallen. Maar Ellen esten en culturele instellingen de sfeer rond doet haar ding en ik moei me dan ook niet hun identiteit zo belangrijk is en dat voor ons met haar papieren. Af en toe is er dan wel overleg, maar nu we een tweede grafische zich makkelijk in beelden vertaalt. vormgevster (Sigrid De Veirman) hebben aangenomen, verloopt dat meer via haar.

Welke andere ontwerpers of artiesten bewonder je het meest?

Zelf heb ik nooit grote idolen gehad in mijn jeugd, behalve dan misschien het geweldige genie dat Quentin Tarantino wel degelijk is.

Wat helpt je door een nacht om een deadline te halen?

Deadlines zijn zo fucking belangrijk op zap.

Zo’n situaties komen dan ook zelden of niet voor. Dat is een mentaliteit die ik al school had.

Was de deadline vrijdags, dan was mijn werk dinsdag al klaar. Allemaal rekening houdend dat je woensdag niet ziek zou worden, donderdag de drukker niet afgebrand zou zijn of je computer niet zou ontploffen tussenin.

Hoe ervaar je zelf het verschil tussen ontwerpen voor web of voor drukwerk?

Het is een andere manier van denken, je pikt die ontwerpers er zo uit die vanuit een printachtergrond hun eerste stappen zetten op het web. Vaste layout -parameters als fontgrootte, kleurgebruik,… vervallen en er zijn daar andere wetmatigheden. Bovendien is er ook nog de dynamiek van het scherm waar je als ontwerper rekening mee moet houden.

Toen ik zap opstartte programmeerde ik ook 21

www.lestruttes.be

www.zap.be

www.winkelhaak.be

22

lees verder pagina 27‌

sublimaal gepercipieerd Subliminale perceptie is het waarnemen van prikkels die zo subtiel zijn dat wij er ons niet bewust van zijn_ Het spreekt dan ook tot de verbeelding van velen,marketing mensen en grafici in het bijzonder, maar tot nu toe er is er maar weinig ernstig onderzoek naar gedaan_ Naast enkele dubieuze wetenschappelijke onderzoeken zijn er geen echte conclusies te trekken over het feit of het wel degelijk bestaat_ Want wees maar zeker, invloeden komen van overal_ Al was het maar de laaste film die je zag, flarden uit een ver jeugdtrauma, die poster die je opmerkte tijdens een radiostilte bij je laatste date_ Al die zaken komen dan samen in die hersenpan van je. Het brein, toch wel de beste uitvinding na de kitchen-aid, is zeef, mixer, stoomoven en friteuse tegelijk_ Graaff ging op zoek naar een beginnend grafisch vormgever, drogeerde hem, legde hem onder de scanner en keek mee welke beelden bleven hangen_

23

26

Binnen 5 jaar ben ik misschien schooldirecteur of baat ik een broodjeszaak uit.

Naar welke projecten liep het zapzweet de laatste maanden?

Wel, binnen enkele weken wordt de site van Alex Agnew opgeleverd. Onlangs kwamen ook de sites van Bubka (Antwerps communicatiebureau), Hotel Hungaria (productiefirma en managementburau) en designcentrum de Winkelhaak online.

Tijd voor wat narcisme, wat beschouw jezelf als je favoriete werk?

Er is niet echt één werk dat me het meest dierbaar is. Meestal hecht ik het meeste belang aan het recentere werk. Grafische vormgeving is voor een groot stuk relatief die sites, iets wat me nu veel inzicht geeft in het en tijdelijk. De vormgeving, de wereld en hele proces en me de mogelijkheid geeft om stijlen evolueren en alles staat in directe kort op de bal te spelen met de programmeurs verbinding met elkaar. Als ik met mijn werk waar ik vandaag mee werk. mensen kan raken dan ben ik tevreden.

Wat stimuleert je?

Dat kunnen heel erg simpele dingen zijn, het dagelijks leven op zich is al zo rijk: mensen in het straatbeeld, een goeie cultfilm, familie, internet, tv, stemmen, geuren, muziek,… alles wat je aandacht maar trekt. Onlangs ging ik helemaal op in de worstvormige tenen van een dametje voor me in de tram.

Ooit al problemen gehad met klanten?

Zelden, het belang van een goeie briefing is dan natuurlijk niet te onderschatten. Gewoon luisteren en oppikken met welke woorden zij spreken, hoe zij het uitdrukken, allemaal zaken die je al zoveel verder kunnen helpen.

Vandaar ook het belang van je klanten te leren lezen. Heb je een klant met een groen geruit kostuum, dan moet je niet komen En wat als je vastzit? aanholen met een roos ontwerp, die staat er Boeken, praten met mensen,… één woord niet voor open. Vandaar ontwerpen we ook kan je al een volledig ander perspectief nooit zonder dat we klant gezien hebben. geven waardoor je weer verder kan.

Maar dat leer je dan ook weer door ervaring op te doen.

Fijn werken hier in Antwerpen?

Ons bureau heeft uizicht op het Boelaarpark, als het in de winter sneeuwt hebben we zicht op onze eigen Zwitserse Alpen en in de zomer zit er iedere dag een picknick in.

Behoorlijk inspirerend dus!

Wat doet Roel Dierckens over vijf jaar? (lacht) Nu moet ik oppassen wat ik zeg. (twijfel), Ofwel een broodjeszaak ofwel directeur in een kleuterschool. Over vijf jaar ben ik al iets in de veertig en dan zie ik me niet als hippe grafische vormgever die het eens komt uitleggen en evenmin de rol van commerciële man in het pak die zijn bureau eens komt voorstellen. zap hoeft voor mezelf niet zoveel meer te groeien, maar wie weet zijn we binnen vijf jaar wel met vijftien, ofzo.

Dus wie weet…

Om af te sluiten nog tips voor vormgevers in spé?

Wees jezelf (op een een über sarcastische toon). Nee, durf gewoon verder kijken dan het gewone. En besef dat je op een manier wel moet plooien en richten naar je klant of leerkracht, maar probeer er dan toch nog voldoende eigenheid in te steken. En ik vergeet het bijna… deadlines zijn fucking belangrijk. mattan nick 13.10.09

www.zap.be 27

Bold Panda omschrijft zichzelf als een wilde panda, ontsnapt uit de gruwelijke klauwen van een in pornoshows gespecialiseerde circus. Dat de man een uitgesproken verbeelding heeft mag duidelijk zijn. Hij gebruikt zijn tekeningen dan ook als uitlaatklep voor zijn dagdagelijkse woede en frustraties die hem op deze aardkloot treffen.

Verder speelt hij ook in een bandje, al geeft hij wel aan dat het met zijn grote poten geen makkie is.

www.pandabold.com 28

www.flickr.com/photos/pandabold

rd als aan de toneelklas Dora Angelo Tijssens studeerde zowel woo t theater bij MARS, bij BAFF en op Van Der Groen. Hij maakt en schrijf rde hij Frappant, Kunstbende en nog wat plekken. Verder presentee aald werd. enkele low-budget dingen waarvoor hij altijd te weinig bet THESE DAYS Zelfs wie de afgelopen maanden potdoof was (of dood), weet: de hele wereld is in een crisis. De financiële markten zijn ingestort, honderdduizenden mensen hebben geen job meer, en in de afgelopen feestdagen vroren mensen van over de hele wereld in onze straten dood. De jaren tachtig lijken terug. Of de jaren twintig. Elke crisis levert mooie kunst op, laat daar geen twijfel over bestaan. Joy Division, mijn grote muzikale helden, worden volop gesampled, elke nieuwe band wil nu zo donker, bezwerend en laag klinken als Ian Curtis en de zijnen. Rechttoe rechtaan, de baslijn als ingehouden schreeuw, vanuit de onderbuik op plaat gegooid.

Adolf Loos, de Oostenrijkse architect, schreef in Ornament und Verbrechen dat ornament misdadig is, en dat de vooruitgang van eender welke cultuur altijd heeft samengehangen met het achteruitdringen van het ornament. In zijn tijd was de art nouveau de gangbare vorm.

Maar Loos wou geen overbodige ver­siering; het aanbrengen ervan zou het moment waarop het voorwerp ouderwets was geworden alleen maar sneller dichterbij brengen. Vorm volgt functie, schreef Loos. Punk in steen, dus. Nog een quote, van architect Le Corbusier: een vliegtuig is mooi, omdat het het enige juiste antwoord is op een juist gestelde vraag: hoe kan je vliegen. Vorm is enkel interessant als het een manier is om inhoud weer te geven.

Collega’s, uit welke kunsttak dan ook, laten we ons hier in tijden van crisis mee bezighouden: met schreeuwen, het vliegtuig van de grond krijgen. En tijdloos worden. angelo tijssens, theatermaker

beeld uit sunday smile foto: kristien verhoeyen

29

30

ILLUSTRATION 1 ON 1

04

Piet Parra

Pieter Janssen ofwel Piet Parra is een illustrator/ grafisch vormgever uit Amsterdam met een heel herkenbare stijl: een vast kleurenpatroon, gesnavelde mensen, blote vrouwen, fruit met benen, superhelden, speelse letters, en gekke onderwerpen. Hij waagt zich ook aan het ontwerpen van sneakers, skateboards, koptelefoons en Ipod-hoesjes,… Heeft een eigen T-shirtlijn genaamd Rockwell en heeft expo’s in alle grote steden, ze kennen hem in Berlijn, Tokyo en L.A. met andere woorden: Parra is hot!

▸

31

JANSSEN PIE TER

PIE T PARRA

Hoe waren de expo's?

Erg tof! Ik heb er 3 dit jaar gedaan, eentje in Parijs, eentje in Los Angeles en een recent nog in Berlijn. Berlijn was voor mij een speciale omdat ik nog nooit in Duitsland een expo had gedaan, de opkomst was overweldigend en de reacties enthousiast.

Gelukkig maar, het is best 'nerve wrecking' zo'n opbouw naar een expo, al het werk maken, de totale paniek aanvallen van of het werk wel goed genoeg is, tot en met op de avond te weinig tijd hebben om een fatsoenlijk gesprek te voeren met geïnteresseerden. Maar uiteindelijk ben ik er zonder kleerscheuren uitgekomen.

Je werkt altijd in een dezelfde stijl, is je inspiratie nooit uitgeput?

Eigenlijk niet, de 'stijl' die ik hanteer kan ik op van alles toepassen wat ik op dat moment belangrijk vind of tof. Ik maak zeg maar steeds een nieuwe film maar gebruik steeds dezelfde acteurs.

Wat ga je nu doen, heb je nog grote plannen voor de toekomst?

Ik ben me aan het voorbereiden op volgend jaar, waar ik het beste kan gaan showen, welke plek welke stad, met welke mensen samen te werken,... Ik heb het gevoel dat ik iets serieuzer moet omgaan met de exposities. Van bier naar wijn zeg maar, maar dan wel mezelf blijven.

Je hebt overal in de wereld exposities, ben je nog veel thuis?

Jazeker! het valt erg mee hoor, maar soms komt alles te samen in een maand zodat ik dan een tijdje van huis ben, maar ik zorg wel dat ik lange periodes rustig thuis kan werken. Als ik weg ben lukt dat werken nooit zo goed, daar heb ik echt mijn plekje in Amsterdam voor nodig.

32

Waaruit haal je je inspiratie het meest?

Dat zie je niet meteen terug in mijn werk, maar ik kijk best veel 'domme' televisie en observeer veel mensen, daar zitten toch de mooiste onderwerpen in. Ik probeer zoveel mogelijk uit mezelf te halen en niet te veel te kijken wat er al gemaakt is en waar het op zou kunnen lijken, zo min mogelijk kennis

van wat er op kunstgebied etc. speelt werkt voor mij heel goed. vooral met het internet kan je wel eens denken dat alles al gedaan is en daar kun je door ontmoedigd worden, of in ieder geval ik wel.

Heb je dan in je opleiding geen kunst足足 geschiedenis gehad?

Ja volgens mij wel... Ja zeker wel... Maar toen was dat niet mijn eerste interesse, toen las ik liever tijschriften over skateboarden.

Hoe ben je eigenlijk bij deze persoonlijke stijl terecht足gekomen?

Eigenlijk uit frustratie, ik begon te werken als grafisch ontwerper, heel suffe dingen maken voor sites en dergelijke, ik vond het letters intypen en schuiven naar de juiste plek op de pagina verschrikkelijk vervelend. Toen ik wat vrij werk kon maken in de vorm van flyers en posters voor feestjes in Amsterdam (ik heb het over ongeveer 8 jaar geleden nu) had ik de kans om het op mijn eigen manier te doen, ik begon de letters te tekenen in plaats van in te typen, zo had ik veel meer vrijheid en kon ik de grafisch design regels een beetje omzeilen. Ik kon nu letters stapelen of verschillende groottes maken, schuin neerzetten noem maar op...omdat het die getekende feel had kon er veel meer. In het begin combineerde ik die getekende alfabetjes met foto's, maar al snel verving ik de foto's door hele simpele illustraties. Die illustraties en de getekende typo zijn uitgegroeid tot wat ik nu stijlvast maak.

foto: Abel Minnee

33

Waarom zoveel blote borsten?

Tja... Ik denk dat dat komt omdat mijn vader die kunstschilder is dat heel vaak schilderde. Ik ben er een beetje mee opgegroeid. Een naakte vrouw is fijn om te tekenen en is ontwapenend zonder porno te zijn. Net als in de klassieke schilderijen: de Rubens vrouwen etc...

Wat is de gekste/coolste opdracht die je ooit gehad hebt?

Helemaal niet zo gek, maar ik vond het te gek toen ik voor het eerst boekomslagen mocht doen. Dat is een vrij traditionele wereld waar ik ook in mee mocht doen, dat vond ik wel speciaal. Ik ben nu ook iets voor de Boekenweek aan het maken. Natuurlijk is het tof om voor Nike te werken en toffe bandjes maar als je een wat oudere doelgroep kan bereiken voelt dat toch wel speciaal zeg maar.

Heb je zelf een artiest waar je naar opkijkt? Die voor jou een voorbeeld was toen je nog maar net begon?

Ja, ik heb heel veel gekeken naar de artiest Delta (Boris Tellegen). Alhoewel hij volkomen andere dingen maakt, vond ik zijn werkwijze en totale toewijding voor zijn eigen werk heel inspirerend. Boris heeft mij veel geleerd, op een gegeven moment hield ik atelier in zijn rommelhok, hij had het me aangeboden.

34

Ik had toen geen geld en mocht er gratis werken. Dat hok was naast zijn atelier en zo kon ik alles zien wat hij deed en hij heeft me veel tips gegeven.

Je werkte samen met Kaiser en Toykyo (die interviewen we ook) voor o.a. sculpturen,stickers,.. hoe ben je bij deze Gentenaars terecht gekomen?

Ergens paar jaar geleden ben ik in contact gekomen met Matthieu van Toykyo, snel daarna hebben we een kleine expo gedaan in zijn shop, daarna een stickerbook-pack gemaakt en voor dat we het wisten was er een idee om een 3d versie van een van mijn karakters te maken...zo gezegd zo gedaan, en nu blijven we ons daar op richten. Op mooie post-popart-sculpturen, echt te gek vind ik die zelf!

Heeft de samenwerking met Toykyo je in je werk beïnvloed?

Niet in zoverre de inhoud van mijn werk, maar wel dat ik nu 3d dingen voor me zie! Ik heb erg zin om weer een sculptuur samen met ze te doen!

Waarom de naam Rockwell voor je T-shirts, uit voorliefde voor het letter­ type misschien?

Precies dat! Een ode aan het lettertype. En het betekend ook nog eens wat: vertaald in 'slang' betekend het zoiets als, 'iets goed dragen'. Je kan bv. een T-shirt 'rocken' dat is slang voor dragen, ja en well spreekt voor zich.

Fabergé (van de Jeugd Van Tegenwoordig), we konden het goed vinden en voordat we het wisten zaten we bij een vriend van hem (Rimeroni Vumani) op de studio onze eerste track te maken, vanuit die eerste track zijn we doorgegaan en werden we al snel getekend bij het elektronische muziek label Magnetron...

De Parra soundsystem is een dj-collectiefje en is dan ook ontstaan uit pure noodzaak een keertje. Er moest na een expo in parijs van mij een afterparty komen, nu was er wat gedoe omtrent de dj die dan wilde komen, toen zei ik dat ik mijn eigen mensen wel mee zal nemen. Het feest was een van de meest legendarische die ik me kan herinneren, de eigenaar van de toenmalige club Paris Paris wilde ons elke maand daar hebben, en in de trein terug naar Amsterdam hebben we het project gedoopt tot het Parra soundsystem.

We doen nu vaste feestjes in Zwitserland en Parijs, en losse dingen her en der over de aardbol. De dj's van Parra soundsystem zijn: Tom Trago en Mr. Wix, de Host / Mc is Mo chi, ik draai zelf soms wat en Gee (van de winkel Patta in Amsterdam) is er ook altijd bij en soms ook als Mc.

Je houd je ook nog bezig met muziek, Le Le, Parra Soundsystem,.. wat doe je daar precies allemaal mee en hoe ben je erbij gekomen om ook nog eens muziek te gaan doen?

Muziek is mijn vluchtroute, als ik geen noot van de redactie: Para ontwierp ook inspiratie meer heb om werk te maken speciaal de achtercover voor de allereerdan ga ik altijd muziek maken. Omdat ik in ste Graaff.

Amsterdam woon waar heel veel mensen 16.10.09 bezig zijn met muziek, bandjes hebben en of vervaet flora DJ zijn, zat ik daar constant midden in. Le Le is ontstaan door een ontmoeting van mij en www.rockwellclothing.com 35

Heaven Can Wait Charlotte Gainsbourg (feat.

Beck) Toch wel één van de meest absurde video’s van dit nog jonge jaar. In deze clip voor Heaven Can Wait lopen Charlotte Gainsbourg en Beck lopen rond in de meest bizarre wereld, waar ze pluchen monsters, gothic ridders, badende apen, astronauten met pannenkoeken­hoofden en ander apparte wezens tegen het lijf lopen.. www.charlottegainsbourg.com/#/ videos_en

Anti-Theft Lunch Bags.

Waar de wilde dingen zijn

Ben je het beu je luch altijd kwijt te zijn aan hongerige

Where The Wild Things Are is

collega’s? Pikken de bul-

een staaltje moedige film. De

lebakken van de school

film, in de Verenigde Staten

altijd je lunch? Gedaan

inmiddels één van de meest

met al dat gemekker. De

=besproken films van het

Anti-Theft Lunch Bags zijn

jaar, verdiende ook daar grote

plastieken zakjes met aan

aandacht van het publiek. Een

beide kanten een heerljk

zo breed mogelijk publiek. De

vals schimmellaagje.

30+ers, die waarschijnlijk in hun jeugd het simpele korte verhaaltje voor het slapengaan te horen hebben gekregen. www.wherethewildthingsare.com

36

www.thinkofthe.com

Drebbels huisstijl De kunstenaars Toine Klaassen en Rogier Meij bouwen samen een openluchtlaboratorium.

Het is een installatie geconstrueerd uit houten bladveren, contra-gewichten, werktuigen, onder spanning staande systemen en kogelgewrichten.

De huisstijl werd voorzien door Nivard Thoes en mag er zeker wezen. De Drebbel Experience is samengesteld door kunstenaar/ curator Anton Dekker.

www.nivardthoes.com

de fontclock Voor de typofreaks, maar ook de rabiate Comic Sans en Times New Roman gebruikers, is het vijf voor twaalf. Ten minste op deze verfijnde Font Clock van ontwerper Sebastian Wrong.

Het maakt gebruik van twaalf verschillende lettertypes en maakt gebruik van het fijn ratelende val-letters zoals dat ook in sommige stations- en luchthavens nog wordt gebruikt.

Via Established & Sons. www.nivardthoes.com

wat als....

Qua concept kan dit al tellen. De alles verhullende titel maakt het duidelijk, wat als tekeningen foto’s waren. Rob Matthews ging de uitdaging aan en zette de tekeningen van Tom Edwards om in vaak surrealistische, eigenzinnige composities en beelden. Het boekje heb je al voor 6 euro in je bezit. www.rob-matthews.com

37

ILLUSTRATION 1 0N 1

05 Brecht Vandenbroucke leeft zijn leven zoals in een sprookje, en zo ziet zijn knusse omgeving er ook uit. Wanneer ik binnenwandel kom ik in een heerlijk georganiseerde chaos terecht. Georganiseerd, niet rommelig.

Want, zo zegt hij zelf, alles heeft hier zijn eigen plekje. Als pas afgestudeerde illustrator leeft hij van zijn tekeningen. Met een kamer vol boeken die inspiratie brengen en een talent voor beeldende kunst creëert hij perfect zijn eigen wereld. ▸

38

39

Kaartende konijnen en een kast vol kunstboeken Toch wel een pracht van een kamer Brecht. Waar haal je in godsnaam die opgezette, kaartende konijnen vandaan?

O, dat. Tja, dat stond gewoon bij ons thuis en heb ik meegenomen.

Eerst vier jaar illustratie, daarna wou je nog animatiefilm doen?

Ik ben heel geïnteresseerd in animatie, en ik wou er erg graag dingen mee doen, maar ik wou eerst en vooral echt een illustrator zijn. Ik had net vier jaar gestudeerd, en ik wou gewoon beginnen. Ik wou niet nog eens zo lang studeren. Het probleem was dat ik wat schoolmoe was. Ik ga er nog wel iets mee doen, nu ben ik bijvoorbeeld bezig aan een project. Ik ben gevraagd door iemand uit Frankrijk, die een film aan het maken is voor Canaal Plus. Daarvoor werkt hij samen met illustratoren, er zijn er tien gevraagd. Ik moet zelf niet animeren, er zijn studenten die dat doen. Wij moeten gewoon de tekening leveren. Hij kent mijn werk, heeft het gezien op internet en heeft zelf voorstellen gedaan. Het enige wat ik moet doen, is een storyboard maken.

Waarom koos je ervoor Illustratie aan het Sint Lucas te studeren? Had je een bepaalde motivatie?

Goh! Dat was toen ik achttien jaar was. Ik heb altijd wel getekend, maar het was niet zo dat ik specifiek voor deze school heb 40

gekozen in plaats van het KASK. Ik ben wél geweest naar de infodagen, maar in het KASK heb ik weinig kunnen praten met leerkrachten en ik vond het er ook te groot.

Sint Lucas is kleiner, en ik kende al iemand die er ook gezeten had dus het was gewoon logischer om me daar in te schrijven. Maar het is niet zo dat ik echt vergeleken heb of er lang bij stilgestaan heb. Wat ik wel moet zeggen is dat ik Sint Lucas heb gekozen omdat ik de docenten kende en hun werk heel goed vond. Ik had er ook al veel goeie dingen van gehoord. Achteraf gezien heb ik echt veel bijgeleerd van hen. Ik heb er erg veel dingen leren kennen, leren kijken maar ook gewoon jezelf ontwikkelen. Het is niet zo dat je iets aangeleerd krijgt, het is heel vrij. De eerste twee jaar leer je natuurlijk gewoon handen en honden tekenen, heel specifieke dingen zodat je gewoon een basis hebt en iets opbouwt. Zodat je jezelf leert ontwikkelen. Maar het is nooit commercieel.

Het is eerder afkomen met een idee van wat je wil doen: een strip of een boek maken, een poster,… Dat is waarschijnlijk ook het meest plezante van illustratie.

Naar welke illustratoren kijk je op?

Dat zijn er enorm veel. Ik koop vaak boeken (wijst trots naar boekenkast die op exploderen staat), ik kijk heel veel rond naar wat er allemaal bestaat. Moet ik namen noemen?

Attack vind ik heel goed, maar dat is meer een kunstenaar. Ik kijk ook naar lelijke din-

gen. Je moet gewoon alles in je opnemen.

Ik denk dat hoe meer je kent, hoe breder je eigen blik wordt. Wat ik nu heel goed vind is CM. Dat zijn strips, maar geen klassieke strips. Eigenlijk gewoon tekeningen, totaal geen verhaal, heel abstract. Soms is dat gewoon puur illustratief. Eigenlijk een soort nieuwe narratieven. Maar ik kijk ook naar de klassieke dingen zoals Herr Seele of Kuifje. Ook Chris Ware, maar dat is allemaal al tamelijk aanvaard. Hij is meer een vaste norm wat betreft de hedendaagse strip.

Zijn typografie is perfect, alles is handge­ tekend. Het boek heet Jimmy Corrigan, een soort semi-autobiografisch iets. Het lijkt gemaakt te zijn door totaal verschillende mensen, maar het is slechts één iemand die dit allemaal maakt en bedenkt. Allemaal totaalbeelden, alles klopt. Het is geen strip die hokje per hokje werkt, de hele pagina vloeit samen. Dat vind ik wel heel straf.

Voor mij is dat perfectie. Ik ben ook bezig aan een strip. Hiervoor had ik al Horror Vacui gemaakt, een project op mezelf. Niet bij een uitgeverij maar gewoon heel simpel.

Ik maak dat zelf, een beetje underground, dat zijn gewoon allemaal fotokopietjes.

Heel cheap gemaakt allemaal. Het is een soort installatie-tekening, allemaal aparte A4 papiertjes maar je kunt ze samen leggen tot één grote tekening. Je kunt ze ook anders leggen, zodat ze een balk vormen.

Het is niet iets voor in de mainstream, ik verkoop dat dan via internet als mensen

41

crime city

Ik heb ooit een reeks depressieve werken gemaakt, omdat ik dat ook wel eens tof vond. daarnaar vragen, of op kleine standjes. Op dit moment vind ik het heel belangrijk zo’n dingen te doen. Er zijn heel veel slechte dingen in de winkels. Eigenlijk wil ik niet perse dingen maken voor in winkels, ik wil gewoon schone dingen maken. Ik zie mezelf meer als een ‘tekenaars-tekenaar’, iemand die tekent voor andere tekenaars.

Meer illustratie in de zin van echt tekenen in plaats van opdrachtjes krijgen. Ik doe dat wel, maar ik zie mezelf meer in de richting van beeldende kunst.

Is er in de toekomst iemand waarmee je erg graag zou willen samenwerken?

Het is natuurlijk altijd moeilijk om echt met iemand samen te werken, je treedt eigenlijk in iemand anders zijn wereld. Indien ik hem zou kunnen strikken, zou ik erg graag met David Shrigley iets doen. Dat is iemand die tekeningen maakt. Hij komt uit Schotland.

Het is ook niet iemand die puur aan illustratie doet, het is heel crappy allemaal. Een beetje grimmig, maar ook komisch. Heel absurd wat hij doet. Ik heb hem al een keer ontmoet 42

in Zwitserland, waar hij een expo had. Ik had meegedaan aan een wedstrijd, was tweede geworden en toen mocht ik daar naartoe.

Toen heb ik ook wel tekeningen gegeven aan hem, David Shringley is echt een heel grote naam. Hij komt trouwens binnenkort naar Antwerpen, op een soort congres voor vormgevers. Het kost wel 150 euro (lacht), maar dat is zeker de moeite. Hij heeft onder andere ook voor Blur een videoclip gemaakt, en een korte animatiefilm ‘who I am and what I want’, gewoon op YouTube te vinden.

Dat zijn de grenzen die vervallen tussen beeldende kunsten. Het is ergens ook wel de essentie van een tekening die je bij hem kan zien.

Je kan er bijna niet naast kijken, een kast vol illustratieboeken en zoveel meer die de kamer vult. Ben je daar fanatiek mee bezig?

Dat moet ik echt wel hebben! Dat is waar het meeste van mijn geld naar uit gaat.

Die dingen zijn ook niet meteen goedkoop.

Sommige boeken kun je gewoon niet laten liggen. Ik heb hier een volledig gezeefdrukt

boek van Attack liggen bijvoorbeeld. (Brecht haalt een groot maar heel dun boek uit de kast) Daar heb ik nog één jaar les van gehad.

Hij kwam elke week van Berlijn over en weer met de trein. Dat was eigenlijk heel grappig want hij vertaalde zijn opdrachten letterlijk via Google. Hier staat bijvoorbeeld (haalt een opdrachtblad boven) ‘een afspraak met dat goed, dat boos en dat daartussen’ wat zoveel betekende als ‘de hemel, hel en het vagevuur; het goede, het slechte en dat daartussen’. De hele opdracht is precies uitgelegd in Zuid Afrikaans!

Zie ik daar 75 euro staan vanbinnen?

Nee hoor, dat is Zwitserse Frank.

Ik dacht al…

Ik denk dat hij 90 euro heeft gekost.

Ha ha. Oei. Maar dat is wel volledig gezeefdrukt. Je moet begrijpen dat dit echt met de hand gemaakt is. Bepaalde pagina’s zijn in drie kleuren, dus daar zijn drie verschillende drukken voor nodig geweest. Het is ook in beperkte oplage gemaakt en ik wou hem al heel lang hebben. Het lijkt mij erg veel werk om zoiets te maken. Het is ook iemand die strips maakt maar niet in de klassieke zin. Ik ben ook meer een verzamelaar, ik heb er veel te veel. Eigenlijk zou het goed zijn van iedereen één boek te hebben, maar ik moet meteen alles hebben. Op dat vlak mag je jezelf wel

wat verwennen. Nu valt het nog mee, ik ken mensen die er echt wel veel meer hebben. Je leert enorm veel bij door te kijken. Dat heeft niets te maken met stelen, maar meer met het feit dat je rondkijkt en bewust bent van alles rondom je. Dan besef je dat je zelf ook wel zo’n dingen zou kunnen doen. Het hoeft niet perse illustratie te zijn voor De Morgen, maar je kunt evengoed boekskes maken en daarnaast een animatiefilm, daar dan mee exposeren. En nog zoveel meer.

Je verdient louter je geld aan het maken van Illustraties?

Ja, uiteindelijk wel maar ik leef ook wel heel goedkoop. Nu ben ik eigenlijk werkloos, ik heb ook wel vooraf veel gespaard om dit te kunnen doen. Ik wil gewoon niet mijn tijd verdoen in een job omdat ik daar op lange termijn geen resultaat van zal hebben, terwijl tekeningen iets is wat ik heb. Die stapelen zich op en je kunt die ook niet uitwissen.

Ik wil daar ook echt wel veel voor doen om die stapel te laten groeien. Ik heb een Je maakt soms toch wel erg absurde week geleden in de Humo gestaan, maar daarna is dat weer vergeten. Terwijl als je tekeningen als ik dat mag zeggen. een boek hebt, dat ligt in de winkels en het Hoe kom je daarbij?

Alles opschrijven wat in je hoofd komt. En blijft daar. dan selecteren. Het is nog nooit gebeurd dat ik zonder inspiratie zat voor bijvoorbeeld Krijg je wel eens slechte commeneen opdracht. Je moet gewoon ‘doen’, en taren op je wat je doet? niet blokkeren. Je moet voor jezelf zeggen Ik heb een Flickr waar ik al mijn werk op dat iets goed is en er niet over twijfelen. zet, maar dat is een beetje een ‘feel good’ site. Het is echt ‘keimooi’ allemaal volgens de Meestal komen alle ideeën heel direct. mensen die komen kijken zijn.

Als je iets in je hoofd hebt, kan je dat Hoe zou je de illustraties die je dan meteen op papier zetten?

Meestal zit dat beeld perfect in mijn hoofd, maakt omschrijven voor iemand die maar lukt het dan soms inderdaad ook bij ze nog nooit te zien kreeg? mij niet om dat meteen juist op papier te Ik werk vaak met kleur maar dat hangt er krijgen zoals ik het wil. Maar dan is dat een beetje vanaf, het is ook al heel donker een kwestie van veel schetsen. Ik werk altijd geweest. Soms ben ik dat echt beu van die vrolijke dingen. Ik kan mijn werk niet beschrijmet schetsen vooraf. ven. Ik heb ooit nog een reeks depressieve werken gemaakt, omdat ik dat ook wel eens tof vond (lacht). Mijn werk omschrijven…

Het is niet zo dat ik probeer grappig te zijn.

Ik zoek wel altijd een bepaalde grens tussen iets heel triestigs en iets heel grappigs.

Hoe kom je daar dan bij?! Toch stiekem ergens een zieke geest? (lacht) Ik had een filmpje op YouTube gezien over iemand die heel haar leven zo geleefd had. Ik wou die eerst tekenen ‘me and my iron lung’, iemand die met zijn long naar het park gaat om eendjes te voederen. Maar toen vond ik op internet dat zoiets al eerder gedaan was. Iemand had een ‘iron lung man’ getekend: een superheld, een vliegende ijzeren long met een cape erop geschilderd. Dat kon ik dan niet meer doen.

Is er een bepaald werk waar je het meest over durft op te scheppen?

Dat is altijd mijn laatste werk.

06.10.09 vanbelle femke

www.flickr.com/brecht_vandenbroucke 43

Even simpel als ingenieus zijn ze.

Stiftgedichten zijn nieuw en uiterst makkelijk te maken. Je neemt een artikel uit een krant en schrapt woorden tot er een nieuw, onverwacht gedicht te voorschijn komt. Sommige dichters gebruiken de techniek als inspiratie voor latere gedichten, maar vaak is een stiftgedicht op zich al goed genoeg. Deze nieuwe manier om gedichten te maken komt van de Amerikaanse schrijvercartoonist Austin Kleon. Hij was de eerste die een krantenartikel zwart schilderde, bepaalde stukken liet staan en ze een gedicht liet vormen. Kleon publiceert in september 2009 zijn eerste bundel met stiftgedichten.

Voorlopig zijn er slechts twee Nederland­ stalige stiftdichters: Maarten Inghels, die onlangs nog debuteerde met zijn dichtbundel Tumult, en Dimitri Antonissen, de pionier voor ons land. Een verzameling van zijn stiftgedichten vind je op zijn de blog: http://gemarkeerd. wordpress.com Dat spel – het transformeren van de inhoud – beheerst Dimitri Antonissen, de meest bedreven stiftdichter in het Nederlandse taalgebied, als geen ander. duidelijk? Dat maakt een stiftgedicht namelijk pas interessant.

44

De relatie tussen het oorspronkelijke artikel en het gedicht wordt in eerste instantie natuurlijk duidelijk door wat er niet staat, het zwart.

De afstanden tussen woorden die gekozen zijn, vertellen iets over het oorspronkelijke artikel, al is het maar iets vaags. Interessanter wordt het, als die spanning ook duidelijk wordt in de overgebleven tekst. En dat kan op veel manieren. Die manieren zijn het onderzoeken waard.

www.austinkleon.com stiftgedichten.com 45

Fiodor Sumkin, het zou de naam kunnen zijn van een nieuw Pixarfiguurtje, een muis dan of zo. Maar nee hoor, deze naam hoort toe tot de Russiche typograaf, grafisch vormgever, illustrator en kunstenaar. Een multitaskende muis zou je dus wel kunnen zeggen. Om tot zijn eigen stijl te komen ziet hij de Art Nouveau, de Gotische stijl en het werk van Wes Wilson als zijn grootse invloeden.

Kenmerkend voor zijn werk is de Russische stempel die hij bewust overal probeert aan te brengen. Al is het maar door het typische Cyrillische typografie of door een Russische Lada of Kamaz truck toe te voegen.

Fiodor zelf heeft een lichte afkeer van alle moderne digitale technieken en verkiest zijn manuele stijl nog altijd boven vector graphics. Hij verklaart dat door de magie die van het manuele uitgaat. Zijn ouders hadden een hele collectie boeken met Russische avant-garde kunstenaars van de jaren twintig, en zij gebruikten net vaak grote zwarte belettering in hun werk. Boeken waar hij als kind uren lang in verdronk en nu maar al te graag zijn inspiratie uit haalt. Zijn werk verscheen al eerder in Esquire Magazine, de New York Times, Rolling Stone, de Playboy....

Fiodor richtte het grafische bureau opera78 op, met vestigingen in Parijs en Amsterdam. www.opera78.com

46

1 0N 1

MATT WOODSON

1 0N 1

OK-RM

1 0N 1

1 0N 1

1 0N 1

ROBJOE

MANUEL REBOLLO

1 0N 1

JENNI

TED HAMILTON 47

48