www.lefkomelani.gr
Ένα Ελληνικό Καλοκαίρι Ο ήλιος λάμπει ξανά, είναι άνοιξη Ο αέρας αρωματισμένος με μυρωδιές από βότανα Το νερό στον όρμο ένα λαμπερό μπλε Τα σύννεφα, λευκά χνούδια που περιφέρονται στον ουρανό Άγρια κυκλάμινα ξεπροβάλλουν από κάθε ρωγμή Οι μαργαρίτες σηκώνουν το πρόσωπό τους στον ήλιο Για λίγες ακόμα εβδομάδες το νησί μας θα είναι πράσινο πριν το μακρύ καυτό καλοκαίρι πάρει τα ηνία Το άνθος της αμυγδαλιάς βαρύ στα δέντρα Ο ήχος των προβάτων που βελάζουν φέρνουν ένα χαμόγελο στα χείλη Ο ζεστός ήλιος αγγίζει το χειμωνιάτικο ακόμα δέρμα μια πρόγευση της καλοκαιρινής ζέστης που έρχεται Καταγάλανος ουρανός, φυσά απαλά ένα αεράκι Τα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο στην πλατεία Το νησί μας ξυπνάει από τον χειμερινό του λήθαργο Ανυψώνεται η ψυχή, τόσο ευτυχής που είσαι ζωντανός Οι τουρίστες συρρέουν εδώ για τον ατελείωτο ήλιο για να ξαπλώσουν στις παραλίες μέχρι να κοκκινίσουν Πιστεύουν ότι ξέρουν πολύ καλά το νησί αλλά ποτέ δεν το βλέπουν όπως είναι τώρα Το βλέπουν καφέ και τσουρουφλισμένο από τη ζέστη ένα σκληρό και απόκρημνο βράχο να ξεπροβάλλει από τη θάλασσα Δεν αναπνέουν ποτέ αυτό το πράσινο και όμορφο νησάκι Αυτό το μικρό μέρος της Ελλάδας που είναι το σπίτι μου
www.lefkomelani.gr
Ένα Ελληνικό Καλοκαίρι Προς το τέλος της σεζόν βρήκα τον Μανώλη να ακουμπά σκεφτικός στο μπαρ, καθαρίζοντας αργά τους ανύπαρκτους λεκέδες από τον πάγκο. Όλοι περνούσαν από το ξενοδοχείο κάποια στιγμή, τόσο οι ντόπιοι όσο και οι τουρίστες, και ο Μανώλης τα έβλεπε και τα άκουγε όλα. Δεν του ξέφευγε τίποτα. Παρατηρούσε ποιος ήταν με ποιον, ποια ήταν τα ειδύλλια των διακοπών και ποιες οι σχέσεις των ντόπιων μεταξύ τους. Όχι με τον πονηρό τρόπο που φαντάζεστε, αλλά μόνο επειδή ενδιαφερόταν για την ανθρώπινη ζωή και πραγματικά νοιάζονταν όλους τους πελάτες του, με μοναδική εξαίρεση έναν Άγγλο νιόπαντρο τουρίστα. Το ξενοδοχείο το δούλευε μαζί με τη γυναίκα και το γιο του, αλλά του Μανώλη του άρεσε να κάθεται μπροστά στη ρεσεψιόν και να γνωρίζεται με τους πελάτες του και να συνομιλεί μαζί τους στο μπαρ. Το ξενοδοχείο ήταν πολύ κοντά στο κεντρικό λιμάνι και είχε εκπληκτική θέα στη θάλασσα. Κάθε δωμάτιο είχε δικό του μπαλκόνι και μπάνιο και, αν και δεν ήταν το Ρίτζ, ήταν καθαρό, άνετο και φιλόξενο.
Το μέρος της υποδοχής και του μπαρ ήταν ευρύχωρο και ευάερο. Στα αριστερά, βρισκόταν ένας ξύλινος σκουρόχρωμος πάγκος σε ύψος μέχρι τη μέση. Αυτός ο χώρος λειτουργούσε ως υποδοχή. Κρυμμένο κάτω από τη μεγαλοπρεπή ξύλινη σκάλα ήταν ένα εξαιρετικά καλά εφοδιασμένο μπαρ. Ολόκληρη η περιοχή μύριζε βερνίκι ξύλου. Στο εσωτερικό υπήρχαν μερικά χαμηλά τραπέζια και άνετες καρέκλες, αλλά η πλειοψηφία των πελατών επέλεγε να καθίσει έξω δίπλα στο νερό, όπου οι καρέκλες δεν ήταν τόσο άνετες και τα τραπέζια κάπως λιγότερο σταθερά, αλλά το αεράκι από τη θάλασσα και η υπέροχη θέα έκανε τα πάντα να αξίζουν τον κόπο. “Φίλε μου...πότε γύρισες; Έλα να κάτσεις εδώ δίπλα μου στη θάλασσα να πιεις κάτι.” Αγκαλιαστήκαμε. Εμείς οι νότιο-Ευρωπαίοι είμαστε πιο εκφραστικοί με τα συναισθήματα μας από ότι οι απόμακροι γείτονές μας στον Βορρά. Αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας και τους φίλους μας, τόσο άνδρες όσο και γυναίκες. Ο Μανώλης έβαλε τα ποτά και τα πήγαμε έξω στο τραπέζι, δίπλα από τη θάλασσα. Βολευτήκαμε σε ένα ζευγάρι παλιές καρέκλες, και ο Μανώλης σφήνωσε ένα σουπλά μπύρας κάτω από το πόδι του τραπεζιού για να το σταθεροποιήσει.
Αν και Οκτώβριος, ήταν μια γλυκιά βραδιά. Το νερό χόρευε απαλά στο δροσερό αεράκι, και ο ήλιος που έδυε άπλωνε τη συλλογή χρωμάτων του ως τα μακρινά βουνά της Τουρκίας. Ο αέρας του αγαπημένου μου νησιού χάιδευε το δέρμα μου, και η ατμόσφαιρα ήταν ποτισμένη με τη μυρωδιά των άγριων βοτάνων. Τα τζιτζίκια τραγουδούσαν με θόρυβο στα κοντινά δέντρα, και ο αργός χτύπος από τα κουδούνια των κατσικιών ερχόταν από τους λόφους καθώς τα ζώα έβοσκαν. Σύντομα θα άρχιζαν οι φθινοπωρινές βροχές, και το ξηρό έδαφος θα ζωντάνευε, και η βλάστηση στο βοσκότοπο θα γινόταν και πάλι πυκνή και νοτισμένη. - “ Βλέπω ότι ακόμα καπνίζεις πολύ”, είπα στον Μανώλη καθώς τραβούσε ένα τσιγάρο από το πακέτο και έβγαζε ένα πλαστικό αναπτήρα. - “ Και εσύ καπνίζεις ακόμα αυτή τη βρωμο-πίπα.”
www.lefkomelani.gr
Πάντα αγαπούσα τη πίπα μου. Όλη αυτή η ρουτίνα να τη γεμίσω, να πιέσω κάτω τον καπνό, και οι συνεχείς προσπάθειες να την ανάψω χαλώντας το ένα σπίρτο μετά το άλλο, απλά με γεμίζει με ευχαρίστηση. Μπορώ να γεμίσω ένα ολόκληρο τασάκι με καμμένα σπίρτα πριν πάρω μια καλή ρουφηξιά. Έτσι, καθίσαμε για λίγο σιωπηλοί· δύο παλιοί φίλοι, καπνίζοντας και χαλαρώνοντας έχοντας ο ένας την παρέα του άλλου. Τα καλύτερα χρόνια είχαν περάσει και για τους δυο μας. Τραβούσαμε πια προς τα εξήντα, για να λέμε και τη αλήθεια, αλλά στο μυαλό μας ήμασταν ακόμα τα νεαρά αγόρια που έπαιζαν μαζί, έκαναν κοπάνα από το σχολείο μαζί, και φλέρταραν κορίτσια. Οι δρόμοι μας χώρισαν στα είκοσι μας, όταν εγώ επέλεξα να μπαρκάρω στα καράβια και ο Μανώλης ανέλαβε τελικά το ξενοδοχείο από τους ηλικιωμένους γονείς του. - Λοιπόν...ήταν καλή η σεζόν για σένα; - Πολύ καλή φίλε μου· είχαμε ένα ωραίο μείγμα από ντόπιους και περαστικούς φέτος. Θυμάσαι ότι ακόμα και οι ντόπιοι χρησιμοποιούν το μπαρ. Ξέρουν ότι δεν θα τους χρεώσω τις τιμές που χρεώνω στους τουρίστες, όπως επίσης ξέρουν ότι γνωρίζω τα πάντα από όσα συμβαίνουν εδώ, οπότε κάνουμε ανταλλαγή ειδήσεων… - Κουτσομπολεύετε εννοείς. Τέλος πάντων, πες μου ποιος ήταν εδώ και ποιος κάνει τι και σε ποιον! - Λοιπόν, αρχικά να σου πω ότι χαρήκαμε όλοι πάρα πολύ όταν ο Γιάννης γνώρισε εκείνη την Αγγλίδα κυρία, τη Μαρία. Θυμάσαι την πρώτη του γυναίκα... τι σκύλα! Τον χόρεψε τον χορό του Ησαΐα, όλα μέλι γάλα, και μετά γνώρισε εκείνο τον πλούσιο επιχειρηματία από την Αθήνα και έφυγε μαζί του...στα τσακίδια σκέφτηκα. - Ναι, το θυμάμαι...φαντάστηκα βέβαια τότε ότι δε θα κρατούσε πολύ αυτό, αλλά δεν υπήρχε και ένα παιδί; - Ναι, ένα κορίτσι και βέβαια πήγε μαζί με την μητέρα της στην Αθήνα, αλλά ο Γιάννης την έφερνε εδώ στις σχολικές διακοπές και, για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι η μητέρα της ήταν ευτυχής που την ξεφορτωνόταν, επειδή μπορούσε να περνά περισσότερο χρόνο με τον εραστή της. Τέλος πάντων, οι μοναδικές στιγμές που ο Γιάννης έμοιαζε με τον παλιό καλό του εαυτό ήταν όταν ερχόταν εδώ η μικρή. Η κόρη του ήταν μια πραγματική νησιωτοπούλα και έμοιαζε πιο ευτυχισμένη από ποτέ, όταν έκανε βουτιές από την προβλήτα εδώ μαζί με τα άλλα παιδιά· μαυρισμένη σαν μούρο και κολυμπούσε σαν δελφίνι. Ο Γιάννης καθόταν εκεί που κάθεσαι τώρα, πίνοντας ένα μπουκάλι μπύρα και λέγοντας σε οποίον περνούσε για την αγαπημένη του κόρη. Είναι τώρα πια ολόκληρη γυναίκα... Πώς περνάει ο καιρός ... Σπουδάζει στο Λονδίνο, αλλά εξακολουθεί να έρχεται εδώ στις διακοπές για να δει τον μπαμπά της... ******* Φέρε τις λύπες και τη βαριά καρδιά σου στο ηλιόλουστο νησί μας Όταν νιώσεις τη ζωή να σε πονά, εδώ θα αρχίσει η θεραπεία σου Θα σε περιβάλλει η βαθειά ελληνική φιλία και χαλάρωση Η ατμόσφαιρα θα γιατρεύει τις πληγές σου μέρα με τη μέρα Τα λουλούδια θα σου φτιάξουν τη διάθεση και οι γατούλες θα σε κάνουν να χαμογελάς Ο ήλιος θα ζεστάνει το κορμί σου και η καρδιά σου θα ξεπαγώσει για λίγο Οι παραλίες μας είναι υπέροχες και η θάλασσα ζεστή και μεταξένια Το λευκό δέρμα σου θα γίνει χρυσαφί Είσαι ευπρόσδεκτος να μείνεις εδώ για μια εβδομάδα ή για όλη σου τη ζωή Κάποτε ήρθαμε εδώ για διακοπές και μείναμε για πάντα Καλωσορίζουμε τους τουρίστες στη χώρα μας, ζωντανεύουν τη καθημερινότητά μας Εδώ θα νιώσεις χαλαρός και ευτυχισμένος, ξεχνώντας όλες τις δυσκολίες www.lefkomelani.gr
Κάτω Από Την Ομπρέλα Μου Τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο κολλούσαν από τον ιδρώτα. Το ρητό που λέει τα άλογα ιδρώνουν, οι άνδρες κοπιάζουν, οι γυναίκες λάμπουν δεν ίσχυε καθόλου στην περίπτωσή μου, καθώς ήμουν λουσμένη στον ιδρώτα. Έτρεχε στην πλάτη μου, τα μαλλιά μου είχαν κολλήσει στο σβέρκο μου και οι μηροί κολλούσαν ο ένας πάνω στον άλλον - καθόλου γοητευτικό. “Αυτό το πράγμα σήμερα είναι χάσιμο χρόνου” , είπα στον εαυτό μου καθώς έκλεινα τον υπολογιστή. Κάτι περισσότερο από δύο χρόνια πριν. . . ****** "Χους ην και εις χουν απελεύσει…." Οι λέξεις αυτές ηχούσαν σαν βουητό στα αυτιά μου. Αφότου πήρα μια χούφτα χώμα, φίλησα το μοναδικό κόκκινο τριαντάφυλλο που κρατούσα και έριξα και τα δύο στο καπάκι του φέρετρου. Ένιωσα κενή. Θρηνήσαμε μαζί, ο Τσαρλς και εγώ, όταν μάθαμε πως θα πέθαινε. Αντιμετωπίσαμε τους φόβους του· ένιωσα τον πόνο του και ένα κομμάτι από μένα πέθανε καθώς εκείνος άφηνε την τελευταία του πνοή. Αλλά θυμόμουν τα λόγια του…"Είσαι ακόμα νέα γλυκιά μου. Πρέπει να συνεχίσεις τη ζωή σου. Γιατί δεν πηγαίνεις στο αγαπημένο μας νησί να γράψεις αυτό το μυθιστόρημα...Ξέρεις, αυτό που χρόνια “απειλούσες” να γράψεις και ... μην φοβάσαι να αγαπήσεις ξανά. Έχεις τόσο πολύ η αγάπη να δώσεις ... ". Άκουγα τις προβατίνες να καλούν ανήσυχες τα αρνιά τους σε ένα κοντινό λιβάδι, μια πεταλούδα φτερούγιζε πάνω από τον ανοιχτό τάφο και προσγειώθηκε στιγμιαία στον σωρό της φρεσκοσκαμμένης γης, το άρωμα των λουλουδιών έπλεε στον ήπιο άνεμο καθώς η φύση ξεχείλιζε από ζωή μετά το μακρύ χειμερινό της ύπνο. Ο Τσαρλς αγαπούσε την άνοιξη. Ήταν η αγαπημένη του εποχή. Είχαμε γνωριστεί την άνοιξη και οι αναμνήσεις από το φλερτ μας γεμίζουν το μυαλό μου. Περπατούσαμε χέρι χέρι στο δάσος, ο αστράγαλος χωμένος μέσα στους υάκινθους, γελούσαμε καθώς προσπαθούσαμε να μην τσαλαπατήσουμε τα εύθραυστα λουλούδια. Ανταλλάξαμε παθιασμένα φιλιά κάτω από το βαθύ ροζ χρώμα των ανθισμένων κερασιών. Κολυμπήσαμε στη παγωμένη θάλασσα, τρέξαμε έξω μελανιασμένοι από το κρύο και τρέμοντας προσπαθούσαμε να τυλιχθούμε με τις πετσέτες και στη συνέχεια να χαλαρώσουμε και να πέσουμε γυμνοί ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Οι μνήμες διαδέχονταν η μια την άλλη στο κεφάλι μου και μου αποσπούσαν την προσοχή. Μου φαινόταν ταιριαστό να επιστρέψει στη Μητέρα Γη μια τέτοια μέρα. Ένιωσα την απελευθέρωσή του από τα βάσανα του να ανεβαίνει σαν σύννεφο από τον τάφο. Φάνηκε να με κυκλώνει, στέλνοντας μου ένα τελευταίο μήνυμα. Ένιωσα μια ένδειξη ζεστασιάς από την ηλιοφάνεια της άνοιξης και κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό μου ήξερα ότι μπορούσα να αρχίσω να ξανακτίζω τη ζωή μου. Οι δυο γεροδεμένοι γιοι μας στέκονταν σαν βράχοι στο πλευρό μου. Ο ένας κρατούσε το χέρι μου· ο άλλος είχε προστατευτικά το χέρι του γύρω από τον ώμο μου. Ήξερα ότι θα ήμουν εντάξει. Ασφαλώς και θα μου λείψει φοβερά ο Τσαρλς, ο επί 30 χρόνια αγαπημένος μου σύζυγος. Είχαμε έναν καλό γάμο. Το τρελό πάθος με το οποίο ξεκίνησε η σχέση μας είχε ωριμάσει σε μια βαθιά και ξεχωριστή φιλία, αλλά τώρα πια τελείωσε. Ίσιωσα τους ώμους μου που είχαν καμπουριάσει, κούμπωσα το σακάκι του νέου μου μαύρου κοστουμιού και γύρισα. Τα δύο αγόρια παρακολουθούσαν πάντα με προσοχή. Ατσάλωσα τον εαυτό μου για να δεχθώ τα πολλά συλλυπητήρια που θα έβγαιναν από τα στόματα των καλών μας φίλων και της οικογένειας. www.lefkomelani.gr
Αλλά επιτέλους, ο τελευταίος αποχαιρετισμός ολοκληρώθηκε στο σπίτι. Μερικοί πρόθυμοι φίλοι γέμισαν το πλυντήριο πιάτων και το μόνο που απέμεινε το απόγευμα από το αποχαιρετιστήριο δείπνο ήταν μερικά ζαρωμένα σάντουιτς σε μια μοναχική πιατέλα. -“ Είσαι σίγουρη ότι θα είσαι εντάξει μόνη σου μαμά;” ρώτησε ο Άντονι. Κοίταξα τα ανήσυχα πρόσωπα των αγοριών. - "Ναι. Έχω ανάγκη να μείνω μόνη μου. Πρέπει να συνηθίσω, αλλά φυσικά θα σας τηλεφωνήσω αν χρειαστώ κάτι". Με αγκάλιασαν σφιχτά καθώς έφευγαν για να μπουν στα αυτοκίνητά τους. Ένιωσα την ανησυχία τους και ένα ελαφρύ κόμπο στο λαιμό μου. Ήταν και για αυτούς το ίδιο δύσκολο να αντιμετωπίσουν το θάνατο του πατέρα τους, που έφυγε τόσο νωρίς από κοντά μας. Το σπίτι έκανε αντίλαλο και έμοιαζε άδειο καθώς πήγαινα από δωμάτιο σε δωμάτιο αγγίζοντας έπιπλα, κουρτίνες, αφήνοντας τις μνήμες και τα δάκρυα να κυλούν. Αγοράσαμε αυτό το σπίτι λίγο αφότου παντρευτήκαμε. Ήταν παλιό πρεσβυτέριο. Άδειο και καταθλιπτικό. Χρειάστηκε πολλή δουλειά και αγάπη για να το μετατρέψουμε σε σπίτι. Η αποπληρωμή του ήταν πραγματικά πέρα από τις δυνατότητές μας, αλλά ζητώντας δάνεια από την οικογένεια και κατορθώνοντας να εξασφαλίσουμε μια υποθήκη βασιζόμενοι στους μισθούς μας, καταφέραμε να το κάνουμε δικό μας. Βρισκόταν στην άκρη του χωριού, ένα πέτρινο κτίριο που στεκόταν αγέρωχο μέσα σε έναν ωραίο κήπο. Ένας κήπος που ήταν τέλειος για την οικογένεια που σχεδιάζαμε. Ένα σπίτι για να γεράσουμε μαζί ... αλλά αυτό δεν ήταν γραφτό να συμβεί. Στην κουζίνα, τα έβλεπα όλα όπως ήταν και τότε. Μια επίμονη και αλλοπρόσαλλη οσμή γκαζιού κυριαρχούσε στον χώρο, ένας παλιός νεροχύτης, σημαδεμένος και φθαρμένος από τα χρόνια χρήσης, και δίπλα του ένας ξύλινος πάγκος. Τα αγόρια ξάπλωναν εκεί πάνω, όταν ήταν μικρά και τους έλουζα τα υπέροχα γλυκά μωρουδίστικα μαλλάκια τους. Είχαμε ένα πλυντήριο ρούχων με διπλό κάδο. Ήταν γαμήλιο δώρο από τους γονείς του Τσαρλς και μας το έστειλαν μαζί με μια θερμάστρα. Θυμάμαι πως ήμουν λίγο στεναχωρημένη, όταν έμαθα πως είχαν κρατήσει την θερμάστρα για τον εαυτό τους ενώ εμείς ψάχναμε απελπισμένοι για κάποιο είδος θέρμανσης. Πολλές ώρες της ζωής μου τις πέρασα τραβώντας την υγρή μπουγάδα έξω από το πλυντήριο, χρησιμοποιώντας κάτι μεγάλες ξύλινες λαβίδες και την έβαζα στο περιστρεφόμενο στεγνωτήριο, που όταν ενεργοποιούνταν, χόρευε ολόκληρο το μηχάνημα βαλς στο πέτρινο πάτωμα. Λευκά πετσετέ πάμπερς απλωμένα στα σχοινιά, νωπά ρούχα σε κουβάδες, τα μπιμπερό των μωρών σε λεκάνες. Αν και τώρα τα πάντα εδώ μέσα είχαν αντικατασταθεί από συσκευές τελευταίας τεχνολογίας, αυτός ο χώρος παρέμενε ακόμα η καρδιά του σπιτιού. Εκεί βρισκόταν και το λουστραρισμένο τραπέζι από πεύκο, όπου τα αγόρια μελετούσαν τις εργασίες τους και έπαιζαν με θόρυβο, μαλώνοντας για κάτι παιχνίδια, τα επιτραπέζια και τη μονόπολη. Τα μωρά μου είχαν πια μεγαλώσει. Από τη μια στιγμή στην άλλη, από εκεί που καθόντουσαν δεμένα στα ψηλά παιδικά καρεκλάκια τους, τώρα ήταν νέοι άνδρες που τραβούσαν τον δικό τους δρόμο σε αυτόν τον κόσμο. Ο Άντονι ήταν σοβαρός και υπεύθυνος. Δούλευε στην πόλη, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς έκανε. Ήταν παντρεμένος με την Σερένα και είχαν ένα μικρό κοριτσάκι, που το έλεγαν Λίζα. Η Λίζα ήταν αξιολάτρευτη. Ήταν έξι χρονών και ήταν ψηλή για την ηλικία της. Είχε σκούρα καστανά μαλλιά, όμορφη μικρή μυτούλα και μελιά μάτια. Μου θύμιζε τόσο πολύ τον εαυτό μου σε αυτή την ηλικία. Αγαπούσε τα βιβλία και, όταν την επισκεπτόμουν, περνούσαμε χρόνο μαζί. Καθόμασταν σε μια άνετη πολυθρόνα, το μικρό της σώμα κουλουριαζόταν στην αγκαλιά μου ενώ της διάβαζα μερικά από τα αγαπημένα μου παιδικά παραμύθια... “Γουίνι το Αρκουδάκι”, “Άννα των Αγρών”, “Τι έκανε η Κέιτ”... Όλα έφερναν μνήμες της δικής μου παιδικής ηλικίας. Δυστυχώς, καθώς ζούσαν στο Λονδίνο, την έβλεπα μόνο λίγες φορές το χρόνο, αλλά, όταν αποφάσισα να πραγματοποιήσω το σχέδιο που είχα στο μυαλό μου, ήξερα ότι θα μπορούσα να συνεχίσω την ιδιαίτερη σχέση μου μαζί της.
www.lefkomelani.gr
Ο Μπράιαν, ο άλλος μου γιος, ήταν χαρισματικός και ήξερα ότι πάντα θα γοήτευε τους άλλους στη πορεία της ζωής του. Εργαζόταν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και, παρόλο που ήταν με συμβάσεις περιορισμένου χρόνου, ποτέ δε φάνηκε να ξεμένει από δουλειά ή από χρήματα. Ήξερα ότι ο Τσαρλς ήλπιζε πως θα επέλεγε ένα πιο ασφαλές επάγγελμα, αλλά για τον Μπράιαν ήταν αυτό που πάντα ήθελε να κάνει και φαινόταν ότι είχε αρκετή ζήτηση στον τομέα του. Δεν ήταν παντρεμένος, αλλά δεν έμεινε και ποτέ χωρίς τη γυναικεία συντροφικότητα... Μια σειρά από πανέμορφα κορίτσια ερχόντουσαν και έφευγαν. Τις έφερνε καμιά φορά για επίσκεψη, αλλά συνήθως μόνο μια φορά ... μετά δεν τις ξαναέβλεπα ποτέ... αυτή η γοητεία του! Καθώς αφήνω τα δάχτυλά μου να περιπλανηθούν στις κουρτίνες του σαλονιού, θυμήθηκα τις πρώτες που είχα κρεμάσει εκεί. Είχα αγοράσει το ύφασμα από την λαϊκή αγορά και με πολύ περηφάνια τις έραψα στην παλιά ραπτομηχανή της μητέρας μου. Ήμασταν τόσο ευχαριστημένοι με την ιδιωτικότητα που μας προσέφεραν. Τώρα οι ζεστές βελούδινες κουρτίνες βελτίωναν την όψη του δωματίου, που ήταν γεμάτο με έπιπλα επιλεγμένα προσεκτικά και με αγάπη· έπιπλα από δημοπρασίες και καταστήματα μεταχειρισμένων· κάθε κομμάτι ήταν συνδεδεμένο με μια ανάμνηση· ήταν θλιβερό να τα κοιτάζω ολομόναχη χωρίς τον Τσαρλς. Τράβηξα με αργά βήματα προς την κρεβατοκάμαρά μας. Είδα τον Τσαρλς και εμένα αγκαλιά στο κρεβάτι, να ερωτευόμαστε ο ένας τον άλλο πιο πολύ, να μένω έγκυος τα αγόρια μας. Τώρα, υπήρχε ένα μπρούτζινο κρεβάτι, ένα πυκνο-ύφαντο χαλί που χαιρόσουν να περπατάς ξυπόλυτος πάνω του και πολύς πολύς κενός χώρος στην ντουλάπα. Ήταν ένα άνετο και χαλαρωτικό δωμάτιο. Τα χρώματα στους τοίχους και τα έπιπλα ήταν ουδέτερα, εκτός από το πάπλωμα και τα μαξιλάρια που ήταν σε βαθιές φθινοπωρινές αποχρώσεις της τερακότα και του ζεστού πράσινου. Το κρεβάτι έμοιαζε φιλόξενο, αλλά μου θύμιζε τον Τσαρλς... να βρίσκεται εκεί ξαπλωμένος, να αργοσβήνει, να λιώνει από τον αδυσώπητο καρκίνο που τον πήρε σιγά σιγά από κοντά μας. Ήξερα όμως ότι χωρίς την παρουσία του Τσαρλς ήταν απλώς ένα σπίτι. Ένα κτίριο γεμάτο με άψυχα αντικείμενα. Δεν θα επέτρεπα να γίνει μαυσωλείο και ήξερα ότι με την πάροδο του χρόνου θα το εγκατέλειπα. Ήλπιζα ότι θα περνούσε στην κατοχή κάποιου άλλου νέου ζευγαριού, που θα ξεκινούσε με τις ίδιες ελπίδες και φιλοδοξίες που είχαμε ξεκινήσει και εμείς, αλλά που η δική τους ευτυχία δεν θα διακόπτονταν απροσδόκητα, όπως η δική μας. Ανασήκωσα τους ώμους μου. Δεν θα ήταν εύκολο να πραγματοποιήσω αυτό το βήμα που σκεφτόμουν, αλλά ήταν αυτό ακριβώς που θα ήθελε ο Τσαρλς να κάνω. ******* Ο Τσαρλς και εγώ ήμασταν πάντα περήφανοι για τα αγόρια μας. Θα ήθελα πολύ να είχα αποκτήσει μια κόρη, αλλά μετά τη γέννηση του Μπράιαν προέκυψαν κάποιες επιπλοκές που σήμαιναν ότι δεν θα μπορούσα να ξανακάνω άλλο παιδί. Ο Άντονι ήταν σοβαρό αγόρι. Πάντοτε πήγαινε στο σχολείο με την γραβάτα του προσεκτικά δεμένη, το σακάκι του να μοιάζει με καινούργιο και τις γκρι κάλτσες του τραβηγμένες με ακρίβεια σε απόσταση χιλιοστού. Ο Μπράιαν, από την άλλη πλευρά, έφευγε με το καπέλο του σχολείου στοιβαγμένο στην τσέπη του, την γραβάτα του στραβή και την τσάντα να σέρνεται στο έδαφος. Ωστόσο, κανένας από τους δύο δεν μας δημιούργησε ποτέ πρόβλημα. Έκαναν μερικές από τις συνηθισμένες αγορίστικες αταξίες... έκλεψαν κάτι μήλα από ένα κήπο, κάπνισαν κρυφά πίσω από την φράχτη, και ήπιαν ουίσκι με αποτέλεσμα να πέσουν και οι δύο άρρωστοι στο κρεβάτι. Αλλά σε σύγκριση με τις τρομερές ιστορίες που είχα ακούσει για άλλα παιδιά, ένιωθα ότι ήμασταν απίστευτα τυχεροί. Παραδόξως, το μεγαλύτερο σοκ το πάθαμε με τον ο Άντονι, όταν η φίλη του Σερένα έμεινε έγκυος ενώ ήταν και οι δύο ακόμα στο πανεπιστήμιο. Αμέσως παντρεύτηκαν και, παρόλο που η Σερένα εγκατέλειψε τις σπουδές της όταν γεννήθηκε η Λίζα, ο Άντονι συνέχισε να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο. Έτσι, ο Άντονι βρήκε
www.lefkomelani.gr
μετά την καλοπληρωμένη του θέση στην πόλη και εμείς κερδίσαμε μια κόρη και φυσικά την λατρεμένη μας Λίζα. Ζήτησα από τα αγόρια να έρθουν στο σπίτι μας στο Τσεσάϊρ για το Σαββατοκύριακο. Θεώρησα ότι είναι δίκαιο να γνωρίζουν για την απόφασή μου και να τους επιτραπεί να πάρουν θέση για το θέμα. - Τι θα κάνεις;;; Είσαι σίγουρη; Είναι πολύ νωρίς για να πάρεις τέτοιες αποφάσεις... ειδικά μια τέτοια απόφαση. Δεν μπορείς να πουλήσεις το σπίτι . Εδώ μεγαλώσαμε, εδώ περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια. Προδίδεις τη μνήμη του μπαμπά. Μα δε σκέφτεσαι την Λίζα; Θα στεναχωρηθεί πολύ. - Άντονι, δεν έχω σκοπό να πληγώσω κανέναν, αλλά είναι μόνο ένα σπίτι...τούβλα και ασβέστης. Ο μπαμπάς δεν ήθελε να τριγυρνάω εδώ μόνη μου κρατώντας τα πάντα άθικτα ... μέχρι ... μέχρι .... μέχρι τι; Ξέρω πως σκέφτεσαι ότι γερνάω. Όλα τα παιδιά σκέφτονται το ίδιο για τους γονείς τους, αλλά είμαι μόνο 50. Μπορεί να ζήσω άλλα τριάντα χρόνια. Πρέπει να κάνω κάτι για μένα τώρα. Σε παρακαλώ...προσπάθησε να καταλάβεις. Όσο για τη Λίζα έτσι κι ‘αλλιώς τη βλέπω μόνο μερικές φορές το χρόνο. Ελπίζω ότι εσύ και η Σερένα θα με επισκέπτεστε συχνά, και εννοείται πως και εγώ θα κάνω τακτικά ταξίδια για να σας βλέπω. Υπόσχομαι ότι δεν θα χάσω ούτε τα γενέθλιά της ούτε όλες τις ξεχωριστές στιγμές της. Ο Μπράιαν, ο μικρός μου, το αιώνιο μωρό μου, με αγκάλιασε. Εκπλήσσομαι συνεχώς για το μέγεθος και τη δύναμη αυτών των αγοριών που κάναμε ο Τσαρλς και εγώ. Με έκαναν να νιώθω κάπως μικρή και εύθραυστη, αλλά αυτή η εξωτερική αδυναμία κάλυπτε μια εσωτερική δύναμη και ήξερα ότι θα έπρεπε να αντλήσω όλα αυτά τα συναισθήματα, για να καταλάβουν τα αγόρια το σχέδιό μου. - Μαμά, όποια κι αν είναι η απόφασή σου να ξέρεις ότι θα είμαστε πάντα εδώ για σένα. Απλά μας σόκαρες λίγο, αλλά υποθέτω ότι η Ελλάδα δεν είναι και στην άλλη άκρη του κόσμου. Δεν θα ήθελες ωστόσο να κρατήσεις το σπίτι; Τουλάχιστον για λίγο... Μπορείς να το νοικιάσεις. - Όχι, αγόρια μου. Αυτό είναι ένα νέο ξεκίνημα για μένα, χωρίς προσκόλληση στο χθες. Δεν κοιτάζω πίσω, ο μπαμπάς δεν θα περίμενε αυτό από μένα. ******* Έτσι, πούλησα το σπίτι και μετακόμισα σε αυτό το ελληνικό νησί. Σε αυτό το μικρό κομμάτι βράχου στη μέση του Αιγαίου, όπου ο Τσαρλς και εγώ είχαμε περάσει τόσο ευτυχισμένες στιγμές. Ήταν περίεργο και λίγο τρομακτικό να αποβιβάζομαι από το καράβι χωρίς τον Τσαρλς να οργανώνει τις αποσκευές και να φροντίζει για την είσοδό μας στο νησί, αλλά οι φίλοι που είχαμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια ήταν ακόμα εδώ. Έσφιξα τα δόντια, ξεσκόνισα τις περιορισμένες γνώσεις μου πάνω στην ελληνική γλώσσα, και ξεκίνησα μια νέα ζωή σιγά-σιγά αρχίζοντας να αναγεννιέμαι από τις στάχτες μου, όπως ο μυθικός φοίνικας. Ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να βρω ένα διαμέρισμα ακριβώς στο λιμάνι. Ήταν μικρό, αλλά τόσο ευάερο και δροσερό με πλακάκια στο πάτωμα και ελάχιστη επίπλωση. Ήταν παραδοσιακά ελληνικό. Μου άρεσε το ξεθωριασμένο τυρκουάζ χρώμα του ξύλου, που βρίσκεται σχεδόν παντού σε όλα τα νησιά της Ελλάδας. Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να αγοράσει αυτή την απόχρωση ή αν είναι ο ήλιος που κάνει τη συνήθη δουλειά του. Υπήρχαν ντουλάπια στα πιο απίθανα μέρη. Όλα τα είδη γωνίας και χαραμάδας. Η κουζίνα είχε ακόμα τον παλιό ρηχό παραδοσιακό νεροχύτη, αλλά υπήρχαν σύγχρονα υδραυλικά εγκατεστημένα, οπότε ο παλιός νεροχύτης τώρα χρησίμευε ως ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο από γεράνια που άπλωναν την κόκκινη ομορφιά τους στο δωμάτιο. Πάνω από την άκρη του μπαλκονιού μου μια μοβ βοκαμβίλια και ένας ιβίσκος σε ροδακινί χρώμα ορθώνονταν χαρούμενα και πλουσιοπάροχα. Αυτή η χώρα που αγαπούσα για τόσα πολλά χρόνια μου φαινόταν πάντοτε σαν ένα εκτυφλωτικό μίγμα λευκών ή παστέλ χρωματισμένων τοίχων και www.lefkomelani.gr
φανταχτερών φωτεινών λουλουδιών. Ο ήλιος εδώ είναι πάντα ζωηρός και αντανακλάει τις ακτίνες του από οπουδήποτε και αν κοιτάξεις. Το να κάθομαι έξω στο μπαλκόνι ήταν καλύτερο από οποιοδήποτε τηλεοπτικό πρόγραμμα, και επίσης δεν μου έλειπε τίποτε από τις καθημερινές μου δραστηριότητες. Πέρασα πολλές ευχάριστες ώρες παρακολουθώντας τους αρχάριους ναυτικούς να προσπαθούν να αγκυροβολήσουν τα μισθωμένα σκάφη τους. Γέλασα με το χάος που ακολουθούσε, όταν οι άγκυρες μπλεκόντουσαν βαθιά κάτω από το νερό. Διασκέδασα με την παράξενη ενδυμασία πολλών επισκεπτών καθώς κατέβαιναν από τα πλοία και άκουσα τις ρόδες από τις βαλίτσες των τουριστών να κυλούν πάνω στο πλακόστρωτο καθώς έφευγαν από το νησί, και ήμουν χαρούμενη που δεν ήμουν στη θέση τους. Δυστυχώς μου ήταν πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ στη συγγραφή του βιβλίου μου, όπως θα το ήθελε και ο Τσαρλς. Ο Άντονι είχε περάσει δύο εβδομάδες εδώ με την οικογένειά του και, όπως το περίμενα, η Λίζα ερωτεύτηκε την Ελλάδα. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της κολυμπώντας σαν δελφίνι στο ζεστό μεταξωτό Αιγαίο. Της έδειξα τα αξιοθέατα του νησιού, φάγαμε σε όλες τις αγαπημένες μου ταβέρνες, και γύρισε πίσω στην Αγγλία καφέ σαν σοκολάτα και γεμάτη με καλή υγεία. Ο Μπράιαν ήταν έξω με την τελευταία του κοπέλα και, ίσως - ήταν μόνο ευσεβής πόθος- αλλά ένιωσα μια διαφορά σε αυτή τη σχέση. Ο Μπράιαν φαινόταν να είναι τόσο ενθουσιασμένος με την Καθλίν όσο ήταν και αυτή μαζί του ... ίσως ... ίσως ... αλλά μόνο ο χρόνος θα δείξει. ****** Αναστέναξα καθώς έκλεινα το καπάκι του λαπτοπ μου. Αυτό το μυθιστόρημα δεν πήγαινε τόσο καλά όσο ήλπιζα....Βούλιαξα πίσω στην καρέκλα, κοίταξα έξω από το λιμάνι και ένιωσα τον ιδρώτα να στάζει από την πλάτη μου. Ώρα για κολύμπι, σκέφτηκα. Έβαλα το μαγιό μου, ένα σορτς και μια μπλούζα, άρπαξα μια πετσέτα και ξεκίνησα να τριγυρίζω στο λιμάνι. Μάλλον έρχεται καύσωνας. Ο αέρας ήταν αποπνικτικός και φαινόταν σαν να έπεφτε βαρύς πάνω μου. Έδιωξα μια σφήκα που αιωρούνταν τεμπέλικα στον βαρύ αέρα· μια μικρή σαύρα κρεμόταν ακίνητη πάνω σε έναν τοίχο, μόνο τα μάτια της ήταν σε επιφυλακή για τα κουνούπια. Διάσπαρτα αδέσποτα γατάκια πλησίαζαν τα πόδια μου· Μάλλον θα με βλέπουν σαν γίγαντα ή ίσως να μην βλέπουν τα πράγματα όπως εμείς. Καθώς περνούσα από το μαγαζί ενοικίασης σκούτερ άκουσα "Γεια σου Μαρία ..." , ο ελληνικός φιλικός χαιρετισμός ξεχύθηκε κάτω από την τέντα. Κοίταξα γύρω, αλλά όλα όσα μπορούσα να δω στο σκοτεινό εσωτερικό ήταν τα δυνατά μαυρισμένα μπράτσα του Γιάννη που επιδιόρθωναν ένα μηχανάκι. Έχω αποκλείσει κάθε είδους σκέψη που θέλει αυτά τα μπράτσα τυλιγμένα οπουδήποτε γύρω μου... μην είσαι ανόητη στην ηλικία σου! ****** Καθόμουν στην αυλή της εκκλησίας καλυμμένη κάτω από την παχιά σκιά των ψηλών κυπαρισσιών. Τα τζιτζίκια τραγουδούσαν δυνατά σαν να προσπαθούσαν να καλύψουν την ψαλμωδία που έβγαινε από την ανοιχτή πόρτα της εκκλησίας. Δεν είμαι καθόλου θρησκευόμενη, αλλά η απαλή φωνή του ψάλτη και η γλυκιά μυρωδιά του θυμιάματος έκαναν την ατμόσφαιρα τόσο χαλαρωτική που ένιωσα βαθιά ηρεμία και γαλήνη. Λατρεύω τα τζιτζίκια. Ξεκινούν το τραγούδι τους με μια μοναδική φωνή και σταδιακά ενώνονται όλα μαζί μέχρι να δημιουργήσουν ένα υψηλό κρεσέντο που πνίγει όλους τους άλλους ήχους. Τότε ξαφνικά, σαν κάποιος αόρατος μαέστρος να χαμηλώνει τη μπαγκέτα του, σταματάει ο ήχος και ακολουθεί μια παρατεταμένη σιωπή, έως ότου κάποιος κατεργάρης τζίτζικας που κρύβεται βαθιά μέσα στο φύλλωμα
www.lefkomelani.gr
τσιτσιρίζει, με αποτέλεσμα να κάνουν το ίδιο και οι άλλοι, και η όλη κακοφωνία να ξεκινά από την αρχή. Για μένα, αυτός ο ήχος είναι η επιτομή των μεγάλων, ζεστών Μεσογειακών καλοκαιριών. Περιπλανήθηκα για λίγο στον περίβολο της εκκλησίας και από ότι κατάλαβα γινόταν κάποια λειτουργία, πιθανότητα για κάποια ονομαστική εορτή. Έτσι, έκατσα προς τα πίσω και παρακολουθούσα τις κυρίες, κυρίως ντυμένες στα μαύρα, καθώς προχωρούσαν μπροστά, έριχναν ένα κέρμα στο παγκάρι, άναβαν κερί και έκαναν τον σταυρό τους. Πάντα έβρισκα τις ξένες κουλτούρες και θρησκείες συναρπαστικές. Αντιλήφθηκα κάποιον να πλησιάζει και κοιτάζοντας είδα έναν άνδρα. Όχι τον οποιονδήποτε άνδρα, αλλά τον πιο χαρακτηριστικό τύπο Έλληνα άνδρα. Τα λεπτά σγουρά μαλλιά του πλαισιώνονταν το σκοτεινό ηλιοκαμένο πρόσωπό του, αλλά την πλήρη προσοχή μου τράβηξαν τα μάτια του... ήταν σχεδόν μαύρα, ατελείωτα βαθειά, πλαισιωμένα από μαύρες βλεφαρίδες. Ένιωσα κάτι βαθιά μέσα μου να σαλεύει. Κάτι που νόμιζα ότι είχε πεθάνει, ότι είχε χαθεί από καιρό. - Γιατί μια όμορφη κυρία κάθεται εδώ μόνη της; - Εγώ….εμ...τα ελληνικά μου δεν είναι πολύ καλά, γι’αυτό σκέφτηκα πως είναι καλύτερα να κάτσω εδώ πίσω. - Μπορώ να κάτσω και εγώ εδώ; Με λένε Γιάννη. - Μαρία. Άπλωσε το χέρι του και τον χαιρέτησα προσπαθώντας να αγνοήσω την ανατριχίλα από τον ηλεκτρισμό που διαπέρασε και τους δυο μας. Τα αγγλικά του ήταν άψογα και ειλικρινά υποσχέθηκα να προσπαθήσω και εγώ περισσότερο με τα ελληνικά μου. Μιλήσαμε χαλαρά και ο χρόνος κύλησε γρήγορα. Είδα τον παπά να βγαίνει και να ευλογεί το ψωμί. Δέχτηκα με ευχαρίστηση ένα κομμάτι άρτου το οποίο κατέβασα με λίγο κρύο νερό. Το σούρσιμο από τις πλαστικές καρέκλες προανήγγειλε το τέλος της θείας λειτουργίας. Οι άνθρωποι άρχισαν να διασκορπίζονται στον αυλόγυρο σχηματίζοντας μικρά και μεγάλα πηγαδάκια και μιλώντας με φίλους και γείτονες. "Απόλαυσα την παρέα σας", είπε ο Γιάννης με επίσημο ύφος και έπειτα πρόσθεσε, "Θα θέλατε να βγούμε για ποτό καμιά μέρα;" Έγνεψα καταφατικά . . . "Ναι, με μεγάλη μου χαρά." Και κάπως έτσι απέκτησα τη συνήθεια να πηγαίνω μέχρι το κατάστημα ενοικίασης σκούτερ, όταν ο Γιάννης έκλεινε το βράδυ. Μετά, περπατούσαμε στα πίσω ερημικά σοκάκια, όπου μόνο οι πιο ατρόμητοι τουρίστες έκαναν βόλτες. Καταλήγαμε στο μπαρ του Σταύρου, ένα μπαρ που ήταν στέκι των ντόπιων. Εκεί έβλεπες τους ηλικιωμένους να παίζουν και να τσακώνονται πάνω από ένα τάβλι, κάτι αδέσποτες γάτες να κουλουριάζονται σε σκοτεινές και ασφαλείς γωνιές και, που και που, καμιά κατσαρίδα να τρέχει κατοστάρι στο πέτρινο πάτωμα. Καμιά φορά πηγαίναμε στο ξενοδοχείο και καθόμασταν στο μπαρ μαζί με τους τουρίστες. Ο Μανώλης, ο ιδιοκτήτης και... πρακτορείο ανταλλαγής κουτσομπολιών του νησιού, ερχόταν και καθόταν μαζί μας, μας κερνούσε ούζο και πιάναμε τη κουβέντα. Ο Γιάννης ήταν γνωστός σε αυτά τα μέρη, και λόγω της γνωριμίας μας ήμουν και εγώ δεκτή από την υπόλοιπη παρέα. Με ρώτησε για τη ζωή μου, και του είπα για τον Τσαρλς και τους γιούς μου. - Η γυναίκα μου με άφησε για έναν πλούσιο στην Αθήνα. . . δεν της άρεσε ποτέ πραγματικά το νησί και προτίμησε τα χρήματα από μένα. - Έχεις παιδιά Γιάννη; www.lefkomelani.gr
- Έχω μια όμορφη και έξυπνη κόρη. Είναι στο πανεπιστήμιο στη χώρα σου, μένει στο Λονδίνο. Έρχεται εδώ όποτε μπορεί. Το νησί είναι η ψυχή της...όπως εμένα... είναι η κόρη του πατέρα της! Η σπίθα μεταξύ μας ήταν τρομακτική, και ήξερα ότι και εκείνος ένιωθε το ίδιο. Με κοιτούσε με αυτά τα νωχελικά μάτια και ένιωθα ότι μπορούσα να χαθώ στα βάθη τους. Αλλά ποτέ δεν άγγιξε ο ένας το χέρι του άλλου. Ήταν σαν να ήμαστε και οι δύο επιφυλακτικοί να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω σε ένα αόρατο κατώφλι της ζωής μας, σε ένα διαφορετικό κεφάλαιο. ****** Η επιχείρηση ενοικίασης μοτοποδηλάτων ήταν σκληρή δουλειά και απαιτούσε πολλές ώρες το καλοκαίρι, ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες των τουριστών για μετακίνηση. Έβλεπες τους τουρίστες καθώς περνούσαν πάνω στα σκούτερ φορώντας τα κράνη τους. Οι ντόπιοι, από την άλλη πλευρά, αγνοούσαν κατάφωρα το νόμο με αποτέλεσμα πάνω σε ένα σκούτερ να βλέπει κανείς καβάλα όλη την οικογένεια... τον σκύλο στο μπροστινό πατάκι και τη γιαγιά να κάθεται με το πλάι στο πίσω μέρος της σέλας. Ποτέ δεν έπαψα να εκπλήσσομαι με το πόσα άτομα μπορούσαν να στριμωχτούν πάνω σε ένα σκούτερ! Οι πάγκοι κατά μήκος του λιμανιού ξεχείλιζαν από σουβενίρ που περίμεναν να ανταλλαχθούν με τα ευρώ των ταξιδιωτών, οι οποίοι έφταναν για την ημερήσια εκδρομή των διακοπών τους. «Ημερήσιο ταξίδι σε γραφικό νησί στην τιμή του πακέτου σας» , είχα δει τις διαφημίσεις. Τα πλαϊνά των σκαφών χάιδευαν την προβλήτα, οι χαρούμενοι ναυτικοί σφουγγάριζαν τα καταστρώματα, τύλιγαν τα σχοινιά και ασχολούνταν με τις πολλές δουλειές που έφερναν αυτά τα μισθωμένα σκάφη. Όχι το είδος των διακοπών που θα ήθελα... πολύ και σκληρή δουλειά. Τώρα, βέβαια, αν έπρεπε να ταξιδέψω στη θάλασσα, θα το έκανα σαλπάροντας με κάποιο από αυτά τα τεράστια πλωτά παλάτια που έχουν όλα τα μοντέρνα ‘μειονεκτήματα’, όπως πολυτελείς τουαλέτες, τα κατάλληλα κρύα-ζεστά ντους, και το προσωπικό που θα εξυπηρετούσε κάθε ιδιοτροπία μου. Μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου ξαπλωμένο στο κατάστρωμα πάνω σε αφράτα λουλουδάτα μαξιλάρια να απολαμβάνει ένα ροζ τζιν... Στην πραγματικότητα - παραδέχτηκα στον εαυτό μου - θα βολευτώ μια χαρά και στη σέλα ενός από τα σκούτερ του Γιάννη. Άρχισα να κοκκινίζω με τις σκέψεις που γλιστρούσαν ύπουλα μέσα στο μυαλό μου. Σχεδόν μπορούσα να ακούσω το γέλιο του Τσαρλς… “άντε κορίτσι μου, προχώρα.” Μην είσαι ανόητος Τσαρλς. Προσγειώθηκα ξανά στη πραγματικότητα καθώς μια τεράστια σταγόνα βροχής έπεσε στο χέρι μου. Μια άλλη έπεσε μπροστά στα πόδια μου αφήνοντας ένα υγρό σημάδι τόσο μεγάλο όσο μια παλιά δεκάρα στο καυτό σκονισμένο έδαφος. Η βροντή ήχησε απειλητικά από απόσταση. Ίσως σήμερα δεν έχει κολύμπι, σκέφτηκα καθώς γυρνούσα πίσω. Ξαφνικά άνοιξαν οι ουρανοί. Όταν ξεκινά να βρέχει στην Ελλάδα, δεν σταματάει. Η βροχή μαστίγωνε τα πάντα γύρω της, το νερό στο λιμάνι ανακατεύθηκε παίρνοντας το ίδιο γκρίζο χρώμα με τον ουρανό. Μέσα σε μια στιγμή είχα γίνει μούσκεμα. Τα ρούχα μου κολλούσαν πάνω μου σαν δεύτερο δέρμα. Όπως επέστρεφα σπίτι παρατήρησα πως όλοι είχαν εξαφανιστεί δια μαγείας! Οι άνθρωποι από τα σκάφη είχαν λουφάξει κάτω από τα καταστρώματα και οι μικροπωλητές των πάγκων είχαν αποσυρθεί όσο γινόταν πιο μέσα, κάτω από τις τέντες τους για να προφυλαχθούν από τη βροχή. Ήμουν εντελώς μόνη σε αυτό τον κόσμο της χειμαρρώδους βροχής. Καθώς πλατσούριζα με τις σαγιονάρες μου, η παχιά βρόχινη κουρτίνα απομακρύνθηκε και εμφανίστηκε ο Γιάννης. Με μια κίνηση άνοιξε μια μεγάλη μαύρη ομπρέλα και την έβαλε πάνω από το κεφάλι μου. Μου χαμογέλασε με εκείνο το φλογερό ελληνικό του χαμόγελο και η καρδιά μου περιστράφηκε 180 μοίρες. Για www.lefkomelani.gr
πρώτη φορά, πέρασε το χέρι του γύρω από των ώμο μου και με τράβηξε κοντά του. Μοιάζαμε και οι δύο αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Ασφαλείς μέσα στο μικρό μας καταφύγιο. Το κεφάλι του έγειρε προς το δικό μου και τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά μου. Μέσα στο μυαλό μου άκουσα τη φωνή του Τσαρλς να τραγουδά ένα στίχο από το τραγούδι των Hollies, από τη δεκαετία του εξήντα (ήμουν πράγματι τόσο μεγάλη;!).
«Η αγάπη ανθίζει, κάτω από την ομπρέλα μου...». ******* Ακολούθα την καρδιά σου, η ζωή είναι μικρή για να ακούς αυτούς που σου λένε μη Θα κάνεις λάθη, αλλά καλύτερα αυτό από το να αναρωτιέσαι πάντα πως θα ήταν Ζήσε τη χαρά της αγάπης και ας μην το εγκρίνουν οικογένεια και φίλοι Αυτή είναι η ζωή σου και δε θα θες να μετανιώσεις για όσα δεν έκανες Οι αποφάσεις καμιά φορά όχι και τόσο σοφές, αλλά δεν θα έχεις δεύτερη ευκαιρία Τα χρόνια περνούν πριν το καταλάβεις, σιγουρέψου ότι χόρεψες τον χορό της ευτυχίας Τα καλά πάνε και έρχονται, τα πάνω και τα κάτω, τα ψηλά και τα χαμηλά Είναι όλα κομμάτια της ζωής που κάνουν τον κόσμο σου να γυρνά Προχώρα τώρα και ακολούθα την καρδιά σου
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΕΔΩ
www.lefkomelani.gr