Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΡΟΥΛΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΜΙΚΡΕΣ ΕΞΟΡΙΕΣ ΠΟΙΗΣΗ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Στους ποιητές που ζουν σαν εξόριστοι στην ίδια τους πατρίδα
ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
2
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
@Ρούλα Τριανταφύλλου Ε-Μail: hroula2@gmail.com ISBN: 978-9925-7392-7-1 Εικαστικό εξωφύλλου: Μαρία Ευσταθίου-Παπαδάκη Επιμέλεια Έκδοσης: Δημήτριος Γκόγκας Τεχνική Επιμέλεια: Διαδικτυακή Αυτοέκδοση Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιοδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, ή η μετάδοση του βιβλίου ή μέρους του με οποιοδήποτε μέσο και σε οποιαδήποτε μορφή χωρίς τη γραπτή συγκατάθεση του συγγραφέα. Κάθε γνήσιο αντίγραφο θεωρείται ότι φέρει την υπογραφή του ποιητή.
3
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Η ποιήτρια Ρούλα Τριανταφύλλου και η καινούρια της συλλογή «Μικρές εξορίες» Δεν το βάζει κάτω η ποιήτρια Ρούλα Τριανταφύλλου. Με την καινούρια της συλλογή μας πάει πάλι στα γνώριμα χωράφια με τ’ αγκάθια της ζωής και τις πολύστροφες ανηφόρες. Μας πάει πάλι σε θάλασσες και γιαλούς γυρεύοντας εκείνο που το λαχταρούμε όλοι. Νόημα και ουσία. Τρεις πραγματικότητες συνδυάζει με αποφασιστική τόλμη για να γράψει. Την αγάπη στη φύση, τα τρικυμίσματα τα ψυχής και την παρουσία των άλλων που συχνά θολώνουν όλα τα τοπία κι εμποδίζουν τα φτερουγίσματα στα όνειρα. Έτσι προέρχεται η αποξένωση που αναδύεται ως κεντρική ιδέα από τα γραπτά της. Οι καιροί συχνά συνωμοτούν, αλλά η μνήμη μιας άνοιξης που πέρασε ή που θα έρθει ανατέλλει ως παρηγοριά. Η θλίψη φαίνεται να κερδίζει τη μάχη αλλά η θάλασσα απαλύνει τον πόνο. Όσο και να αισθάνεται κανείς ότι η ποιήτρια πάει να απελπιστεί απ’ τα βάρη που σηκώνει, η ολκάς η σωτήρια των θελόντων σωθήναι συχνά αναφαίνεται πλέουσα εκεί κοντά στα νερά της τρικυμίας που έχει σηκωθεί. Διέξοδος ανοίγεται, αυτή είναι η ποίηση και αυτή είναι η ποιήτρια, σκάβει ορύγματα μέσα στο βράχο και θα βγει έρπουσα στο φως. Η Ρούλα Τριανταφύλλου αντιστέκεται με σπαθί το φως των γραπτών της.
Χρίστος Γεωργούσης Εκπαιδευτικός
4
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Εισαγωγικό Διαβάζουμε την τέταρτη κατά σειρά Ποιητική Συλλογή της Ρούλας Τριανταφύλλου, που αποτελείται από είκοσι έξι (26) ποιήματα. Είχαν προηγηθεί: οι «Ματιές της ζωής από το κέντρο του Αιγαίου» Αυτό-έκδοση το έτος 2013, οι «Πληγές που θρέψαμε» από τις εκδόσεις: Διάνυσμα το 2015 και «Τα ανέγγιχτα του χρόνου» και πάλι από τις εκδόσεις Διάνυσμα, δύο χρόνια μετά το 2017. Μεσολάβησε η συμμετοχή της σε ένα συλλογικό έργο και η έκδοση ενός βιβλίου διηγημάτων με τίτλο: «Μνήμες». Και σε αυτή την συλλογή ποιημάτων, η ποιήτρια ακολουθεί την μοναχική της πορεία, όπου δεσπόζει η συνεχής προσπάθεια για λύτρωση από τις «πληγές που θρέψαμε». Καιροφυλακτούν ανάμεσα στους στίχους, αδιάκοποι πόνοι, η αγωνία της ψυχής της που δεν καταλαγιάζει και δεν «απνάζει», χαμένες αγάπες, διαρκή ερωτηματικά και μια ανάγκη φυγής που δεν έχει ακόμα εκπληρωθεί. Πουλί ξενιτεμένο, πουλί διαβατάρικο και αποδημητικό, βρίσκεται σε μια ακάματη αναζήτηση φωλιάς και μόνιμης πατρίδας. Απάγκιο της η ποίηση, όπου καθηλώνεται σε μια τελματώδη κατάσταση, αδυνατώντας να ξεφύγει από το μοιραίο. Το καθήκον του ποιητή και της ποιήτριας να γράφει και να αναζητά την αλήθεια, το φως, το τέλος. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο ποίημα της: Εδώ είναι ξένος τόπος, που ανοίγει και τον κύκλο των ποιημάτων: […] Θεέ μου, εδώ είμαι ξένος. Εδώ είναι ξένος τόπος.
5
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Ψάχνω σε άλλες εποχές, σ΄ άλλους κόσμους στη μητρική μου γλώσσα, μια ξεχασμένη πατρίδα. Στο ομότιτλο ποίημα του βιβλίου: Μικρές Εξορίες, διακρίνεται καθαρά η αγωνία της για τους δρόμους που θα πρέπει να ακολουθήσει, καθώς η ίδια ισορροπεί ανάμεσα στο υπαρκτό φθαρτό και το αιώνιο άφθαρτο. […] Πώς να κρατήσω τον δικό μου ουρανό Με τι χέρια ν’ αγγίξω τα άστρα; Δάκρυ με οδηγεί και με πνίγει. Οι καιροί συνωμοτούν με την καρδιάς μου. Πότε ζω και πότε χάνομαι, στη σκόνη του χρόνου, οι μικρές μου εξορίες Άνεμε. Μέσα σε αυτή τη δίνη της ζωής, αναζητά «τεχνάσματα αποπροσανατολισμού» με μοναδικό στόχο να βρει την δύναμη να ανταποκριθεί με επάρκεια και αποτελεσματικά στην καθημερινότητα που συνεχώς διαβρώνεται και παράλληλα διαβρώνει την ψυχή και το σώμα. Και εκεί έρχεται μια αχτίδα τύψης να επιδεινώσει την κατάσταση και να την φέρει και πάλι αντιμέτωπη με την διαφορετικότητα, που η ίδια βιώνει στην μικρή της πατρίδα. Μια πατρίδα που ίσως ταυτίζεται με την εστία, με την οικογένεια, με τον τόπο που ζει και μεγαλώνει και απόλυτα φυσιολογικά μεστώνει όχι μόνο ανθρώπινα, αλλά ανθρώπινα ποιητικά. […] Επώδυνη εξορία να είσαι διάφορος. Στο θάνατο ισότιμοι. Στο αβέβαιο με κρατάει η νύχτα, ξεχασμένο δεσμώτη 6
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Η ποιήτρια φαίνεται να είναι εγκλωβισμένη εντός των τειχών που έχει χτίσει η δική της ελευθερία. Μια περιορισμένη ελευθερία που της επιτρέπει αποδράσεις του νου και της ψυχής σε παραδείσους μυστικούς και πατρίδες που το σώμα και η καρδιά της αποζητά και τις έχει ανάγκη. Πατρίδες μόνιμες και όχι πατρίδες μετανάστες. […] Γκρεμίσαμε τείχη, κόψαμε συρματοπλέγματα. Ανοίξαμε δρόμους σε δύσβατα μονοπάτια. Χτίσαμε ξανά γκρεμισμένες γέφυρες. Η μικρή πατρίδα πάντα μέσα μας. Σιμά το όνειρο της λευτεριάς. Η ποίηση για την ίδια είναι, η αποκάλυψη της ψυχής της. Ένα εσωτερικό ξέσπασμα, το δάκρυ που πρέπει να κυλήσει, να πέσει στη γη στη γη και να καρπίσει μια νέα ελευθερία ιδεών και χρωμάτων, να βρει η ποίηση νερό να ξεδιψάσει, πέτρα να ξαποστάσει και ήχο για να ντύσει τον κόσμο όλο. Κάπως έτσι συλλέγει τα στοιχεία που της υπολείπονται για να σκαλίσει τον ορισμό της ποίησης στον δικό της κόσμο. Η ποίησή της είναι η δική της ελευθερία. Και πρέπει να της αποδοθεί ο σεβασμός που της αρμόζει! Χαρακτηριστικοί οι παρακάτω στίχοι: Του λόγου τέχνη Μελωδία της καρδιάς Της ψυχής ξέσπασμα. … Κρύβομαι. Αποκαλύπτομαι. … 7
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Ποίηση. Εκεί που λογική δεν χωράει. Κι ο χρόνος κυλά, ο χρόνος αλλάζει. Ελευθερώνομαι. Θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μην αναφερθούμε στη γλώσσα που χρησιμοποιεί. Στρωτή και κατανοητή. Όλης της η προσπάθεια επικεντρώνεται στην παρουσίαση με απλότητα, χωρίς περιττούς επιθετικούς προσδιορισμούς των τρίσβαθων της ψυχής της. Απλώνει ένα κατάλευκο σεντόνι στο τεντωμένο σύρμα της αυλής για να το στεγνώσει το αυγινό αεράκι. Υπάρχουν βέβαια στιγμές που η γλώσσα θαρρείς πως σταματά, σαν τον διαβάτη μπροστά στο άγνωστο, σαν ένας ξερός κόμπος στο λαιμό. Μια στιγμιαία παύση στους στίχους, στις λέξεις, στις προτάσεις της ζωής, ένας βραχύς αναστεναγμός, ίσα να ακουστεί στον περίβολο της ποίησης, ένα πνιγηρό αχ, ένα αστροπελέκι χτυποκάρδι για αυτά που έφυγαν και γι αυτά που γλυκά θα έρθουν. Αγαπητοί αναγνώστες αυτής της ποιητικής συλλογής, η ποιήτρια Ρούλα Τριανταφύλλου βαδίζει μοναχικά στο δύσκολο ποιητικό μονοπάτι, που άλλοτε οδηγεί σε γκρεμούς και άλλοτε σε ουράνιους και επίγειους παραδείσους. Εύχομαι οι πόνοι της ψυχής να επουλώνονται μέσα από το ελεύθερο των στίχων γιατί όπως η ίδια γράφει: […] Ξεδιπλώνω την ψυχή μου. Σε χρόνους ξύλινους κρατώ τις μνήμες. Στο παρελθόν ψάχνω τις μελλοντικές μέρες. Η διαδρομή μέσα μου απαλύνει την μοναξιά. Γιατί, ποτέ κανείς δεν κατάλαβε ότι δεν έφυγα;
8
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Ο χρόνος είναι αυτός που θα υποδείξει την ποιητική ίαση και η ίδια η ποιήτρια θα βρίσκει πάντα την δύναμη να συνεχίσει αυτό το ταξίδι, κάνοντας μικρές στάσεις, παίρνοντας μικρές ανάσες, υποδεικνύοντας με όση δύναμη της απομένει τις πληγές. Όταν οι πληγές κλείσουν, θα έχει φτάσει και στο τέρμα, εκτός εάν το τέρμα δεν είναι άλλο παρά ένα τέλος. Ένα οποιοδήποτε τέλος! Αντί οποιουδήποτε επιλόγου στο εισαγωγικό, επέλεξα τρεις (3) στίχους που απλώς αποδεικνύουν το μέγιστο της ψυχικής της ανάτασης και της ποιητικής της ωρίμανσης. […] Μακάρι. Να πέταγα σε τόπους που αγάπησα κι ας πέθαινα πετώντας.
Δημήτριος Γκόγκας Ποιητής
9
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ 1. Εδώ είναι ξένος τόπος (σελ:9,10 ) 2. Μικρές Εξορίες (σελ:11 ) 3. Για το ταξίδι αυτό μη λυπάσαι (σελ:12,13 ) 4. Τεχνάσματα Αποπροσανατολισμού (σελ:14,15 ) 5. Οδοιπορικό (σελ:16,17 ) 6. Οι Εποχές (σελ: 18 ) 7. Δικαίωμα (σελ: 19) 8. Μακάρι (σελ: 20 ) 9. Βυθός (σελ: 21 ) 10. Η θλίψη της τζάζ (σελ: 22) 11. Γαλάζια ταξίδια (σελ: 23 ) 12. Ποίηση (σελ: 24 ) 13. Οι Ποιητές (σελ: 25) 14. Ο Χρόνος κι εγώ (σελ: 26) 15. Πρωτοβρόχι (σελ: 27 ) 16. Μια εικόνα (σελ: 28) 17. Λευκή Επιστολή (σελ: 29) 18. Πέλαγος (σελ: 30 ) 19. Ζωή (σελ: 31) 20. Προφήτης (σελ: 32) 21. ‘Ανω Θρώσκω (σελ: 33 ) 22. Ένα σύννεφο (σελ: 34 ) 23. Πουλί από Χώμα και Νερό (σελ:35 ) 24. Σάμινα (σελ: 36 ) 25. Λευκές Ψυχές (σελ: 37,38 ) 26. Καθρέφτες (σελ:39 )
10
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΟΣ ΤOΠΟΣ Να μπορούσα να διάβαζα τον καιρό. Φτηνός γυρολόγος παζαρεύει τη ζωή μου. Αρχέγονος τρόμος ζει ανάμεσα στο πάντα και το ποτέ. Η μοίρα γραμμένη με λίθινες λέξεις, χρόνια πέτρινα. Ζωή, μοναξιά, θάνατος. Συνύπαρξη οδύνης. Θεέ μου, εδώ είμαι ξένος. Εδώ είναι ξένος τόπος. Ψάχνω σε άλλες εποχές, σ΄ άλλους κόσμους, στη μητρική μου γλώσσα, μια ξεχασμένη πατρίδα. Να πιστέψω στα λόγια της. Ψίθυρος κύματος σε θάλασσα, που πια δεν υπάρχει. Θυμάμαι την πρώτη συλλαβή βροχής. ως να είχα γεννηθεί στον πυθμένα της θάλασσας. Πάνω από όχθες των ημερών μου, η νύχτα ζυγώνει με βήματα μικρά. Το δρόμο της κάνω δικό μου. Κι αυτή η βροχή μέρες τώρα, δάκρυ που κυλάει στη στέγη και την καρδιά μου. Τα χρώματα του ουράνιου τόξου ξέπλυνε.
11
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Το μονοπάτι έσβησε, στην έρημη χώρα της ψυχής μου. Πότε με εγκατέλειψε το σώμα μου; Δεν θυμάμαι. Έμαθα να ουρλιάζω τόσο δυνατά που δεν με ακούω.
12
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΜΙΚΡΕΣ ΕΞΟΡΙΕΣ Φύλλα του Φθινοπώρου οι μικροί μου θάνατοι. Βλέπω τον εαυτό μου να διαβαίνει. Μίκρυνα τόσο μέσα μου. Ίσα που χωράω στο σώμα μου. Χρόνους με κουβαλώ. Λύπη, φόβοι και καημοί, συμπαγή πετρώματα στην ψυχή μου. Μέσα μου κρύβω αλήθειες. Μικρές και μεγάλες ήττες που με γέρασαν. Οι μέρες που απέμειναν θα πορευτούν περιγελώντας με. Πώς να κρατήσω τον δικό μου ουρανό; Με τι χέρια ν’ αγγίξω τα άστρα; Δάκρυ με οδηγεί και με πνίγει. Οι καιροί συνωμοτούν με την καρδιά μου. Πότε ζω και πότε χάνομαι. Στη σκόνη του χρόνου, οι μικρές μου εξορίες Άνεμε. Άνεμε. Λαιστρυγόνες με θέλουν αλυσοδεμένη στο παγωμένο χέρι του χειμώνα;
13
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΥΤΌ ΜΗ ΛΥΠΑΣΑΙ Μη λυπάσαι για όσα δεν συνέβησαν. Μη λυπάσαι. Μικρές μέσα μας οι μέρες κατοικούν. Να θυμάσαι τα φεγγάρια που αγαπήσαμε, τ’ αμάραντα, τ’ αλμυρό νερό, το γαλάζιο. Μη λυπάσαι. Με τον καιρό μάθαμε να ζούμε όπως τα φύλλα, μάθαμε όλες τις εποχές. Ζήσαμε πολλές ζωές στη σύντομη ζωή μας. Μη λυπάσαι. Στο αβέβαιο του χρόνου, της ψυχής το αιώνιο μία αναπνοή είναι. Μη λυπάσαι. Κεράκι τώρα αναμμένο, ήλιος μικρός ταξιδεύεις σε κόσμο φωτεινό. Μη λυπάσαι που όλα είναι χθες, όσα γνωρίσαμε κι όσα δεν γνωρίσαμε. Ο θόρυβος του δρόμου γαληνεμένος δεν με τρομάζει. Αποκοιμήθηκες με χαμόγελο στα χείλη. Έτσι θα σε θυμάμαι. Στον ουρανό χίμαιρα είναι ο θάνατος. 14
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Μη λυπάσαι. Σε μιαν άνοιξη μια γλυκόπνοη ανατολή. Έτσι θα σε θυμάμαι.
15
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ Καιροί, προδότες, πισώπλατα με μαχαιρώνουν. Στον τόπο όπου όλα γεννήθηκαν, οι μνήμες σε σκοτεινή θάλασσα τώρα. Κι εγώ προσπαθώ, βάρκα σαθρή να κρατηθώ από το μόνο πράγμα που μου έμεινε. Απούσα όταν τέθηκαν οι κανόνες. Με το ένα πόδι εδώ, το άλλο στο κενό. Λιτανεία χωρίς λάβαρα τα χρόνια μέσα μου. Ερημωμένο ξωκλήσι χωρίς θεράποντες αγίους. Τρέφω μια σπίθα φωτιάς -φλόγα σε καντήλιμικρό θαύμα να φωλιάσει στα μάτια μου. Έχει πολλά ονόματα ο παράδεισος στο ταξίδι μας. Χωρίς χάρτες και σύνορα. Κλείνω στη γροθιά μια ηττημένη ζωή. Ο κόσμος αλλάζει κουστούμια. Οι άνθρωποι με χίλια πρόσωπα. Επώδυνη εξορία να είσαι διάφορος. Στο θάνατο ισότιμοι. Στο αβέβαιο με κρατάει η νύχτα, ξεχασμένο δεσμώτη. Ναι. Θυμάμαι πώς είναι να πεθαίνει κανείς με της δικούς του πολέμους χαμένους. Με της εικόνες στα μάτια των δικών του πεσόντων.
16
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Ανοικτή πληγή η γεωγραφία των ημερών μου. Κουβαλάω τις λευκές επιταγές παρελθόντος. Απώλειες. Μικρή προσευχή κρέμεται στα χείλη. Μου δίδαξαν γλώσσα σιωπής. Ο κύκλος της προσκύνησης ολοκληρώθηκε.
Έμαθα να ζω ως Λάζαρος. Λουλούδι που μαθήτευσε σε εποχές ξηρασίας. Ανθίζει μέσα από χαλάσματα και στάχτες.
*
«Σε μια μάχη με τη φωτιά, η ελπίδα μοναχά με τον θάνατο μετριέται!»
17
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ Στην ίδια μοίρα διαβάτες. Μέσα της αναζητούμε νέο τόπο στην πρώτη πατρίδα. Οι θεατές, μας ονομάσανε εξόριστους. Γκρεμίσαμε τείχη, κόψαμε συρματοπλέγματα. Ανοίξαμε δρόμους σε δύσβατα μονοπάτια. Χτίσαμε ξανά γκρεμισμένες γέφυρες. Η μικρή πατρίδα πάντα μέσα μας. Σιμά το όνειρο της λευτεριάς. Αφήσαμε πίσω χρόνια ρευστά. Τα χρόνια της μεγάλης σιωπής. Ο φόβος ένα ερπετό σ’ εκείνη τη γη. Κι ακόμα σέρνεται. Εκεί που άλλοτε πετούσαν σταυραετοί, κάργιες πάνω στις στέγες κουρνιάζουν. Μοιραίοι διαβάτες περιπλανιόμασταν σε νύχτες αφέγγαρες, σε ανήλιες μέρες. Αφήναμε τα χνάρια μας, καυτά στο χώμα. Η θλίψη στράγγιζε, στα μάτια μας πικρές θάλασσες. Ένας ξύλινος σταυρός στο στήθος. Αγωνία. Να συνεχίσεις; Να παραμείνεις; Πού; Στις μικρές αλύτρωτες πατρίδες; 18
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Σε εκείνες που γκρεμίστηκαν; Σε τούτες που χτίζονται; Εκεί, στην αντίπερα όχθη, όπου συναντιούνται ουρανός και γη. Εκεί συναντηθήκαμε κι απλώσαμε τα χέρια. Συνειδητοποιήσαμε: Ίδιο το σώμα. Όμοιο το αίμα. Όμοια κι η ανάσα μας. Και εκεί μέσα, μέσα στην καρδιά μας, το ασύνορο της ελευθερίας. Σύντροφε, πίστης και λύτρωσης. Εμείς, ο δρόμος. Εμείς οι διαβάτες. Αλύτρωτες πατρίδες. Μικρή αξέχαστη πατρίδα, δώσε μας τα σημάδια σου. Γέρασε η ψυχή μας, να ταξιδεύουμε από μοναξιά σε μοναξιά.
19
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ Αυτός ο χειμώνας ήταν ασυνήθιστα κρύος. Παγερές θλιμμένες μέρες, νύχτες σκοτεινές. Μια σκιά στον τοίχο, μια γκρίζα γραμμή το παρελθόν. Η Άνοιξη έφτασε ξαφνικά. Το ίδιο χάθηκε. Μια μικρή ηλιαχτίδα πρόβαλε και μια γλυκιά μελωδία κάποιου κυριακάτικου πρωινού. Οι εποχές ξεχάστηκαν. Σ’ έναν άλλο κόσμο θα βρεις καλοκαίρια. Στους χειμώνες ο θάνατος είναι πάντα ίδιος. Σου το γράφω κι ας το ξέρεις. Ο καθένας μας, ζει και πεθαίνει στο δικό του θάνατο.
20
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΔΙΚΑΙΩΜΑ Είμαι εδώ κι εγώ μ’ όλους τους άλλους. Ανώνυμο πλήθος που δεν συγκινείται, ανερμάτιστα υπνωμένοι, και φωνάζω : «ετούτος ο τόπος ανήκει και σε μένα». «Τι φωνάζεις; Τι θέλεις;» μου απαντούν. Από πού η φωνή; «Έχω κι εγώ δικαίωμα σ' αυτόν τον τόπο». Δεν υπάρχεις εδώ. Δεν ανήκεις εδώ. Δεν υπάρχεις. Κι όμως, εδώ η ανάσα μου, εδώ η ζωή μου, εδώ η λευτεριά μου, εδώ η φωνή μου, η ηχώ μου, ηχώ στα βουνά και στους κάμπους. Κι εδώ τα φτερά μου. Ν’ ανοίξουν ζωηρά για να πετάξω.
21
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΜΑΚΑΡΙ Μακάρι, να ζούσα σαν το νερό στις θάλασσες να ταξιδεύω. Μακάρι, στάλα βροχής να ήμουν, δάκρυ στων ματιών σου τον ωκεανό. Μακάρι, να ήμουν τραγούδι, ανάμεσα στη φωνή και την ηχώ σου. Σ' αγαπώ. Μακάρι, σαν τα πουλιά να ζούσα ψηλά στον ουρανό. Μακάρι. Να πέταγα σε τόπους που αγάπησα κι ας πέθαινα πετώντας.
22
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΒΥΘΟΣ Δέσαμε τα όνειρά μας, με κόμπο σ' ένα ξάρτι βαρκούλας χάρτινης και ίσα στο γιαλό. Τα ζήλεψε η θάλασσα. Τα πόθησε ο βυθός της. Ναυάγησαν κι έγιναν πολύχρωμα κοράλλια. Κι η θάλασσα κοιμάται. Κι η θάλασσα ονειρεύεται, μέσα στα όνειρά μας.
23
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Η ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΤΖΑΖ Αναπολούσε εκείνο το ζεστό απόγευμα του Αυγούστου. Το άρωμα απ’ το αγιόκλημα τη τύλιγε ευλαβικά. Στα μάτια της εκείνος κι ένα μυστήριο συναίσθημα. -κείνα τα μάτια δεν ήξεραν ακόμη τι είναι πόθοςΌχι, δεν ήξερε αν είναι έρωτας. Όμως για μια μέρα, μια στιγμή, αισθάνθηκε κατάσαρκα αυτόν τον γλυκό πόνο, που όλο και μεγάλωνε, να της τρυπάει την καρδιά. Όπως και η απόσταση μεταξύ τους μεγάλωνε. Τούτο είχε μια αίγλη, ήταν μια κρυφή περιπέτεια. Αυτό το απόγευμα έφτανε για μια ζωή. Τώρα, όπως και τότε, αφέθηκε στη μελωδία της τζαζ. Θρήνος και ηδονή πλημμύρισαν το κορμί της. Είναι σίγουρη πια. Ότι ένιωσε, ήταν πόθος, ήταν έρωτας, στη μικρή στιγμή του χρόνου που μετρά σκληρά γι’ αυτούς που αφέθηκαν. Η θλίψη της τζαζ έγινε θρύψαλα.
24
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΓΑΛΑΖΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ Ήρθες όπως τ’ αγέρι, αύρα η θαλασσινή, σε τούτο το λιμάνι, που δεν περνούν καράβια. Ήρθες ολόγιομο φεγγάρι τ ’Αυγούστου κρατώντας την αγάπη. Πόσο σ’ αγάπησα τις κρυφές ώρες, στους ήχους των καθάριων νερών. Στο πέλαγος αγνάντια. Ένα απομεσήμερο, θαλασσινό δεντράκι, πλήγωσε την αγάπη. Δυο χαρακιές στο μπράτσο, σημάδια να θυμίζουν τον έρωτα που πέταξε. Θ’ απλώσω κορδέλες γαλάζιες, στο φως και στο άσπρο, στα κύματα που αφήσαμε το πρώτο και στερνό φιλί. Η γεύση που έμεινε, αλμύρα της θάλασσας μου καίει τα χείλη. Απ’ αυτό το ταξίδι μας τώρα έμειναν, βότσαλα, κοχύλια, να τα κοιτώ με βουρκωμένα μάτια. Σαν όνειρο. Ριγούν. Ζωντανεύουν και μου μιλούν για σένα.
25
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΠΟΙΗΣΗ Του λόγου τέχνη. Μελωδία της καρδιάς. Της ψυχής ξέσπασμα. Κλωστές κι ακροβατώ. Στην φαντασία, στο ρυθμό. Κρύβομαι. Αποκαλύπτομαι. Περίτεχνα υφασμένες. Λέξεις. Μουσική, συναίσθημα, δάκρυ και χαρά. Ύμνους στους θεούς. Επικλήσεις. Όσα έζησα. Ιστοί πλεγμένοι, με αιμάτινο της καρδιάς μελάνι. Μια φλύαρη σιωπή στο χαρτί. Μυστήρια. Το «σ’ αγαπώ» και το «αντίο», σε λέξεις και σε στίχους. Όσα δε βγήκαν ποτέ από τα χείλη. Ποίηση. Εκεί που λογική δεν χωράει. Κι ο χρόνος κυλά, ο χρόνος αλλάζει. Ελευθερώνομαι. Συμμετοχή στο συλλογικό έργο : «Περί ποιήσεως» Επιμέλεια έκδοσης Δημήτριος Γκόγκας
26
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ I Για το ταξίδι δεν ήμασταν έτοιμοι. Έτσι αποδείχτηκε. Άγκυρα σήκωσαν με την πλάτη γυρισμένη. Στου στίχου την άκρη μας έριξα. Δώρο στο χέρι-μας άφησαν. Πένα, δίχως μελάνι. ΙΙ Πάει καιρός από το πρώτο ταξίδι, Κόκκινα έγιναν, τα γαλάζια όνειρα Μια πένα αιμορραγούσε. Γύρω, σώματα σκελετωμένα. Θάνατος. Δεν άκουγες παρ΄ εκτός: Θάνατος στους Ποιητές. Είχε κυριέψει τον νου. Είχε κυριέψει το φως. Το νερό, τη πέτρα, κάθε ήχο. Θάνατος, είχε κυριέψει το σύμπαν. Απέραντη έρημος η μοναξιά δίχως ένα ποίημα.
27
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΙ ΕΓΩ Σε άνιση μάχη ο χρόνος κι εγώ. Χώμα, σκόνη με σκορπίζει. Σε εύθραυστες διαβάσεις με ξεγελά. Απατηλά όνειρα, απατηλά φεγγάρια έρχονται, φεύγουν, πάλι έρχονται. «Μια μέρα θα ηττηθείς» Οι μικρές χαρές σταλαγματιές βροχής στα κουρασμένα χέρια μου. Χρόνε, με αγκαλιάζεις με πόση σκληρότητα. Ασφυκτιά η ψυχή μου. Ο χάρτης των αναμνήσεων ψέματα μικρά. Με προστάτευαν από πλήθος δακρύων. Σε ξέφρενο χορό, σε μάταιο αγώνα ο χρόνος κι εγώ. Αμείλικτα ακροβατώ. Από την συλλογική έκδοση: «Ο χρόνος και ο λόγος» Επιμέλεια έκδοσης Δημήτριος Γκόγκας
28
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ Στο φυλλορρόημα του φθινοπώρου, μια σιγανή βροχή υφαίνει το υγρό της δίχτυ. Σκίρτησαν τα σπλάχνα της γης. Το άλαλο ποτάμι καλοδέχεται το φλύαρο νερό. -ακόρεστη η δίψα τουΈνας αγέρας στα πέτρινα αλώνια τραγουδά. Ανάσα των ξεχασμένων μύλων. Υπόσχεται ζωή.
29
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ Θυμάμαι την πιο όμορφη εικόνα. Αυτή της μάνας. Κάθε μέρα, στον αργαλειό της. Με κάθε σαϊτιά στο στημόνι, να υφαίνει τα όνειρα. Τα λόγια της θυμάμαι: «Κόρη μου, υφαίνω και ξεϋφαίνω. Με πολύχρωμα κουβάρια ξετυλίγω τα όνειρά μου. Μα, και τα δικά σου υφαίνω, με κλωστούλες μεταξένιες να ‘ναι οι δικές σου έγνοιες.»
30
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΛΕΥΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Δεν θυμάμαι. Μένουν αποτυπώματα παιδικά στα ξύλινα πορτόφυλλα; Το τρυφερό χνώτο μας στο τζάμι; Σε παλιές φωτογραφίες μια ανάμνηση; Στους σκονισμένους χωματόδρομους, οι μικρές μας αλάνες; Στις αυλές, γνώριμες φωνές. Τότε που λιγοστό το ψωμί και το νερό γλυκό. Τότε που η κιμωλία, -μια λευκή γραμμή στον πίνακαήταν το μόνο ανάμεσά μας σύνορο. Ξεδιπλώνω την ψυχή μου. Σε χρόνους ξύλινους κρατώ τις μνήμες. Στο παρελθόν ψάχνω τις μελλοντικές μέρες. Η διαδρομή μέσα μου απαλύνει την μοναξιά. Γιατί, ποτέ κανείς δεν κατάλαβε ότι δεν έφυγα;
31
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΠΕΛΑΓΟΣ Γεννήθηκα ανυπόταχτο πουλί. Ριπή ανέμου, σταλαγματιά βροχής. Όμως, η δική σου θάλασσα, κουρασμένα νερά. Χρόνια, καρφωμένα στο νερό τα κύματα. Δεν με ταξιδεύουν πια πουθενά. Αποκοιμήθηκα με δυο δάκρυα. Με σπασμένα φτερά, ατενίζω νοερά ταξίδια. Το πέλαγος.
32
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΖΩΗ Σχήμα φθινοπώρου η ζωή μου. Κίτρινα φύλλα οι μικροί καθημερινοί θάνατοι. Αρχέγονος εχθρός ο χρόνος. Αψηλάφητος, όπως ο άνεμος. Κυλάει σαν το νερό, ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά μου. Σαν έρημη πόλη είναι η ζωή μου -χάνω τον χρόνο στα όνειρά μου; Ανάμεσα σ' αυτό που είμαι, και σ΄ αυτό που πιστεύουν ότι είμαι. Πάντα ένα προσωπείο για να αντέχω, εκείνο το αφηρημένο «Αγαπώ»
33
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΠΡΟΦΗΤΗΣ Όσοι γνωρίζουν τη θάλασσα, ποτέ δεν κοιμούνται. Ξέρουν, μετά την γαλήνη ακολουθεί η καταιγίδα. Ναι, σας το λέω, οι καταιγίδες έρχονται. Δεν φλυαρούσε η φαντασία του. Έβλεπε μακρύτερα με βλέμμα καθαρό. Ήξερε τι έκρυβαν εκείνες οι εικόνες. Στις εικόνες και στους ήχους γνώριζε τα επόμενα βήματά μας. Ναι, σας το λέω, οι καταιγίδες έρχονται. Κι εσείς, εμπιστευτήκατε, τον άνεμο. Τι έκρυβαν τα λόγια του; -Μόνο εκείνος ήξερεΕμείς, τα μυστικά των μεγάλων, τα μαθαίνουμε αργά, ή δεν τα μαθαίνουμε ποτέ.
34
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΆΝΩ ΘΡΩΣΚΩ Η ζωή δεν είναι συμπτώσεις, πεπρωμένο. Ακόμα κι αν άλλοι χαράζουν στον χάρτη τη πορεία μας. Ακόμα κι αν άλλοι υπαγορεύουν νόμους και κανόνες. Είναι στη φύση μας να κοιτάζουμε ψηλά. Να ατενίζουμε την ομορφιά του ουρανού στο πέταγμά μας. Κάθε ποτάμι έχει την δική του θάλασσα, γι αυτό δεν συναντιόμαστε ποτέ. Ας κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια, να δούμε τι υπάρχει εκεί στο βάθος. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι μέσα μας. Ίσως μπορέσουμε να κατανοήσουμε τους εαυτούς μας. Μέχρι να φτάσει η ώρα. Και πάλι η ώρα η χρυσή που θα ανακράξουμε: «Θεέ μου!» Αυτή η πλάση άνθρωπε, η αγάπη, η ομορφιά σου. -Η ζωή, τιμωρεί όποιον έχει φτερά και δεν πετάει-
35
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ Μέρες σιωπηλές, κουρασμένες οι ώρες. Άυπνη και ταλαιπωρημένη. Εγώ, «μες του Αιγαίου τα νερά» να ατενίζω τη θάλασσα. Ξάφνου στο στερέωμα, ένα σύννεφο αιωρείται. Το κοιτώ και με κοιτάει. Ώσπου να διασχίσει το παραθύρι μου, να με τραβήξει πέρα μακριά, ένας θρασύς αέρας στρίβει στη γωνία. Ψιθυριστά μου τραγουδάει «Ζήσε μια απλή ιστορία αγάπης» Ο έρωτας θεός, θα σε προδώσει. Πώς να εμπιστευτώ ένα σύννεφο; Έναν θρασύ αέρα; Πια το ξέρω καλά, πως δεν θα ταξιδέψω πουθενά.
36
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΠΟΥΛΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ Τίποτα δεν είναι καινούργιο. Σύννεφο εγώ, κουβαλώντας βροχή και ομίχλη. Τόσα χρόνια χωρίς γη. Δεν γνωρίζω από πού ήρθα. Πουλί, ταξιδεύω χρόνια χωρίς στεριά. Ο άνεμος μου δίνει σχήμα και ζωή. Κι άλλοτε, λες κι είμαι δέντρο, με τόσες υποταγές κι άλλες τόσες εξεγέρσεις, ακολουθούσα τον άγνωστο δρόμο του ήλιου, προσδοκώντας έναν θεό. Τίποτα δεν είναι καινούργιο. Εξακολουθώ να είμαι χώμα και νερό. Σύννεφο και ομίχλη. Άχρηστα τα φτερά σε ουρανό μικρό. Την εποχή της βροχής, όπου συναντιούνται γη και ουρανός, η θλίψη του ταξιδιού με πλημμυρίζει. Ορθάνοικτη φυλακή η ζωή μου. Να ’μουν, θεέ μου, ένα γαλήνιο κύμα να κοπάσει μέσα μου η θάλασσα.
37
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΣΑΜΙΝΑ Μια νύχτα μες στις φλόγες κι η θάλασσα μέσα στη θυμό της. Στα μανιασμένα κύματα ο χάροντας χορεύει. Και τα γαλάζια κύματα, μαύρες κορδέλες κι έντυσαν τις Κυκλάδες. Τ’ άσπρα πουλιά τρομάξανε, λουφάξανε στα βράχια. -το νησί πνίγηκε στα νερά τουΟ Αρχίλοχος, βουβός και πνιγηρός λυγμός η λύρα του. Πώς να ξηγήσω το αναπάντητο για τον χαμό τον άδικο. -που του πνιγμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται – Πως να παρηγορήσω; Μια μάνα, μια μάνα τις νύχτες, στο λιμάνι, με ευχές, κατάρες. Μια Παναγιά μάνα, την Θάλασσα παρακαλεί. Θρηνεί για τα παιδιά της. Ταξιδιάρικα πουλιά, που λάβωσαν στα βράχια τις φτερούγες. Εκείνον το Σεπτέμβρη, ξαναγυρνούν. Ραίνουν με δάκρυα, το υδάτινο κιβούρι. Μυρτιές και γιασεμιά, στα κύματα στεφάνια. Μάνα Παναγιά, ο θρήνος μου.
38
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΛΕΥΚΕΣ ΨΥΧΕΣ
Στενοί διάδρομοι, δωμάτια υγρά, βρώμικα πατώματα. Άνθρωποι άχρωμοι. Νύχτες λευκές αποτυπωμένες σε άδεια βλέμματα. Σ’ όνειρα οδυνηρά ο τρόμος ζωγραφισμένος. Αλυσοδεμένα βήματα νέων φυλακισμένων, σε κίτρινους απόρρητους φακέλους, στην υπηρεσία τρίτου ματιού, αποκαλυπτικού θηρίου. Εγκλωβισμένα κορμιά, χαμένα σαν κομμένα στάχυα που έμειναν εκεί, πίσω από κλειστά παράθυρα, άλλα κλεμμένα, εξαγορασμένα, γιατί έτσι έπρεπε. Λευκά σπίτια, γυάλινοι τοίχοι, ψυχές εγκλωβισμένες σε τετράγωνο χώρο. Με ένα χαμόγελο στα χείλη απολησμονημένο. Απ’ το χρόνο ξεχασμένες κι η δυστυχία απέχει δευτερόλεπτα-μηδέν. Ψυχές που θρηνούν πάνω από τάφο τεμαχισμένης μνήμης, χωρίς παρόν και χωρίς αύριο. Κάποτε ζούσαν κι η πατρίδα δεν ήταν όνειρο.
39
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Ξάφνου όλα έχασαν τη γαλήνη τους. Τα όνειρα στη λήθη. Η καθημερινότητα τόσο συνηθισμένη, που είναι ασυνήθιστη. Ένα σιωπηλό δράμα. Με βήματα βαριά φθάνουν στα σύνορα του εαυτού τους. Αυτές οι ψυχές, δεν θα συναντήσουν ποτέ καταπράσινους λειμώνες. Μόνο η θάλασσα, τον πόνο απαλύνει άδοντας μια μουσική ηρεμίας.
40
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ Χρόνια μοναξιάς και δακρύων. Κατάσαρκα φορεμένο το παρελθόν. Με χέρια κουρασμένα, χτίζαμε μέλλον αβέβαιο. Κοιτάμε τους καθρέφτες μας, ξανά και ξανά. Αντανακλάσεις, ζωή σε φλέβες πόνου, να ροκανίζουν, τις μέρες μας. Πολλά χρόνια συρθήκαμε σε υγρή διαδρομή, εντός μας. Παίζοντας, τους ρόλους μας, με την ίδια θλίψη, στα μάτια μας. Η απεραντοσύνη του τίποτα. Κάπου -κάπου στρέφαμε το βλέμμα. Μας ακολουθεί η πρώτη μας μέρα; Θα μας σώσει από τις σκιές μας; Σε σταθμό δίχως αφίξεις, χωρίς εισιτήριο. Η θλίψη της αναμονής. Τέλος αναρριγώντας συνειδητοποιήσαμε: Το σήμερα προηγούμενο του χθες. Το χθες επόμενο του σήμερα. Καμωμένες με ψέματα οι εποχές που ζήσαμε.
41
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
«Δίχως πανί, δίχως κουπί, αν μας σέρνει ο γιαλός μας, δίχως άστρο αν μας θέλει η νύχτα, δίχως ήλιο αν μας καλεί η ημέρα, πού είναι ο κόσμος;» Νικηφόρος Βρεττάκος
42
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
Βιογραφικό Η Ρούλα Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αμαλιάδα Ηλείας. Το 1985 εγκαταστάθηκε στις Λεύκες Πάρου όπου ζει μέχρι σήμερα. Πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό: «Παριανά» που εκδίδει ο λογοτέχνης Νίκος Χ. Αλιπράντης. Ακολούθησαν δημοσιεύσεις πεζών και ποιημάτων σε περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στην Αγγλική γλώσσα από τον ποιητή Μανώλη Αλυγιζάκη και στην Αλβανική από τον ποιητή, Πέτρο Τσερκέζη. Με το ποίημα: Αυλαία έλαβε το Γ’ βραβείο στον Ποιητικό Διαγωνισμό «Σικελιανιά» το 2014. Εργογραφία: Ποιητικές Συλλογές: α. Ματιές της ζωής από το κέντρο του Αιγαίου. Αυτό-έκδοση, 2013 β. Πληγές που θρέψαμε. Εκδόσεις Διάνυσμα, 2015 γ. .Τα ανέγγιχτα του χρόνου. Εκδόσεις Διάνυσμα, 2017 Συλλογικά έργα: α. Περι –Ποίησης (e-book / 2017) Επιμέλεια Δημητρίου Γκόγκα. β. Ο Χρόνος και ο λόγος (e-book / 2018) Επιμέλεια Δημητρίου Γκόγκα. γ. 4η ομαδική Ποιητική συλλογή. Εκδόσεις Διάνυσμα,2017 δ. Το βιβλιο.net: Τραινογραφίες ,2016 ε. Καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2015 και 2017 στ. Απανθίσματα: Τίτλος της Προσωπικής της Ενότητας: «Ψευδαισθήσεις» Εκδόσεις Διάνυσμα. 2018 Διηγήματα : -Μνήμες (e-book/ 2019)
43
Μικρές Εξορίες
Ρούλα Τριανταφύλλου
ΜΙΚΡΕΣ ΕΞΟΡΙΕΣ ISBN: 978-9925-7392-7-1
44