PERIPETEIA STO DASOS

ΔΗΜΟΣΙΚΟ ΢ΧΟΛΕΙΟ ΑΝΣΙΠΑΡΟΤ Α΄ ΣΑΞΗ 2010-11

Περιπζτεια ςτο δάςοσ

Η γλώσσα μου Ευέλικτη Ζώνη

ΠΡΟΛΟΓΟ΢

Με αφορμι τα μακιματα τθσ Γλϊςςασ «Το αλφαβθτάρι με τον ιλιο», ςτο οποίο περιγράφεται θ περιπζτεια του ΢ιγα και των φίλων του ςτθ κάλαςςα, και «Κα γράψουμε το δικό μασ βιβλίο», όπου ηθτείται ςαν άςκθςθ να γράψουν οι μακθτζσ μια δικι τουσ περιπζτεια, αποφαςίςαμε ςτθν τάξθ να γράψουμε κι εμείσ το δικό μασ βιβλίο. Ζτςι, κρατάτε ςτα χζρια ςασ μια ομαδικι δουλειά με ιδζεσ και ςκζψεισ των μακθτϊν, που αφθγοφνται μια περιπζτεια με πρωταγωνιςτζσ τουσ ίδιουσ. Θ ευχάριςτθ ζκπλθξθ είναι ότι θ ιςτορία αυτι διαποτίηεται με τθν ιδζα τθσ αποδοχισ τθσ διαφορετικότθτασ, θ κατάκτθςθ τθσ οποίασ ιταν πρωταρχικόσ ςτόχοσ ςτο πρόγραμμα Αγωγισ Υγείασ που ςυμμετείχε θ τάξθ μασ φζτοσ με τίτλο «Ο εαυτόσ μου, αυτόσ ο ξζνοσ, κι ο ξζνοσ, ο άλλοσ μου εαυτόσ». Κατά τθ διάρκεια του προγράμματοσ διαβάςαμε ςτθν τάξθ αρκετά βιβλία με ςχετικι κεματολογία, όπωσ «Ο Τριγωνοψαροφλθσ», «Εγϊ και ο κφριοσ Γορίλασ», «Δυο παποφτςια ςε καρότςι», «Θ χϊρα με τουσ παράξενουσ ανκρϊπουσ», «Θ Μίλι, θ Μόλι κι ο Αλφ», που με τον τρόπο τουσ οδιγθςαν τα παιδιά ςτθν επιλογι παρόμοιασ πλοκισ. Θ εικονογράφθςθ και οι ιδζεσ για τθν πλοκι τθσ ιςτορίασ είναι φυςικά των παιδιϊν, ενϊ τθ ςυγγραφι επιμελικθκε θ δαςκάλα τθσ τάξθσ, Ελευκερία Ηζλκα. Ελπίηουμε να ςασ αρζςει! Καλι ανάγνωςθ, Από τθν Α’

ΠΕΡΙΠΕΣΕΙΑ ΢ΣΟ ΔΑ΢Ο΢

Μια όμορφθ μζρα ςτισ αρχζσ του καλοκαιριοφ οι μακθτζσ τθσ Α’ τάξθσ κανόνιςαν να πάνε βόλτα με τα ποδιλατά τουσ ςτο κοντινό δάςοσ. Ιταν όλοι πολφ χαροφμενοι, γιατί ιταν Κυριακι και δεν είχαν ςχολείο, αλλά εκτόσ απ’ αυτό, ιταν και μια από τισ λίγεσ φορζσ που βρίςκονταν ζξω, για να παίξουν όλοι μαηί μακριά από τουσ μεγάλουσ! Ριραν λοιπόν τα ποδιλατά τουσ και ο ζνασ πίςω από τον άλλο ζφταςαν ςτο δάςοσ από το χωματόδρομο δίπλα ςτο ποτάμι. Ο ιλιοσ ιταν ηεςτόσ και γφρω τουσ οι μζλιςςεσ ηουηοφνιηαν πάνω από τα πολφχρωμα λουλοφδια. Άφθςαν τα ποδιλατά τουσ και τρζξανε ανάμεςα ςτα δζντρα.

-

Ασ παίξουμε κυνθγθτό, φϊναξε θ Βικτωρία. Ραιδιά, τι λζτε να παίξουμε καλφτερα κρυφτό; πρότεινε θ Ροκθτι. Ναι, ναι, καλι ιδζα, ςυμφϊνθςαν και οι υπόλοιποι.

Βάλκθκε να τα φυλάει ο Αντριάν. Θ Μαρία με τθ Φραντηζςκα κρφφτθκαν ςε κάτι κάμνουσ, ο Λευτζρθσ ςκαρφάλωςε γριγορα ςε ζνα φουντωτό δεντράκι , θ ΢άνια με τθν Κατερίνα πίςω από κάτι τεράςτιεσ πζτρεσ. Θ Αλεξάνδρα τουσ κοιτοφςε με απορία. Θ Αντμίρα τθν τράβθξε πίςω από ζνα δζντρο.

-

Τι κάνεισ εκεί; τθσ είπε. Ρρζπει να κρυφτείσ γριγορα!

Ο Αντριάν ξεκίνθςε το ψάξιμο και ςφντομα τουσ βρικε όλουσ εκτόσ από τθν Αλεξάνδρα.

-

Αλεξάνδρα, ζμεινεσ μόνο εςφ! φϊναξε θ Ροκθτι. Ναι, Αλεξάνδρα! Ξελευτζρωςζ μασ όλουσ! είπε και θ Βικτωρία.

Θ Αλεξάνδρα όμωσ άκουγε το όνομά τθσ από τα παιδιά και δεν καταλάβαινε καλά τα υπόλοιπα. Βγικε λοιπόν απ’ τθν κρυψϊνα τθσ να δει τι ςυμβαίνει κι ο Αντριάν τθν «ζφτυςε» αμζςωσ.

-

-

Αμάν, βρε Αλεξάνδρα, γιατί βγικεσ ζτςι; Δεν είδεσ τον Αντριάν; είπε ο Αντρζασ. Ναι, Αλεξάνδρα, ζπρεπε να κάνεισ «φτου ξελευκερία για όλουσ»! Τϊρα πρζπει να τα φυλάω εγϊ, είπε θ Φραντηζςκα. Και φανζρωςεσ και τθν καλφτερθ κρυψϊνα! τθν κατθγόρθςε θ Αντμίρα. Μθν τθ μαλϊνετε, παιδιά, είπε θ Μαρία. Αφοφ ξζρετε ότι δεν καταλαβαίνει ακόμα όλα τα ελλθνικά. Ίςωσ μάλιςτα ςτθ ΢ουμανία το κρυφτό να παίηεται διαφορετικά! Ναι, αλλά πϊσ κα παίξουμε ζτςι; Αυτό κα γίνεται ςυνζχεια; αναρωτικθκε θ ΢άνια. Το βρικα, είπε θ Κατερίνα. Κα τθν παίρνω εγϊ μαηί μου, ϊςπου να μάκει πϊσ παίηεται το παιχνίδι. Καλι ιδζα, είπε ο Λευτζρθσ. Φραντηζςκα, τα φυλάσ!

Κρφφτθκαν όλοι και θ Κατερίνα πιρε τθν Αλεξάνδρα και κρφφτθκαν κάπου μακριά, ς’ ζνα χαμθλό ςθμείο δίπλα ςτο ποτάμι. Σε λίγο ακοφςτθκαν κάτι κλαδιά να τρίηουν.

-Σςσ! ψικφριςε θ Κατερίνα. Μπορεί να είναι θ Φραντηζςκα. Δεν πρζπει να μασ καταλάβει. Σικωςαν προςεχτικά τα κεφάλια τουσ και τότε είδαν μια αρκοφδα να ξεπροβάλλει από ζνα κάμνο εκεί κοντά! Τθσ Κατερίνασ τθσ ξζφυγε μια πνιχτι κραυγι τρόμου. Αμζςωσ θ Αλεξάνδρα τθσ ζκλειςε το ςτόμα και ςκφψανε χαμθλά. Θ αρκοφδα είχε μείνει ακίνθτθ και κοιτοφςε προσ το μζροσ τουσ. Άραγε να τισ είχε αντιλθφκεί; Άκουςαν ξανά το τρίξιμο των κλαδιϊν και θ καρδιά τουσ πιγε να ςπάςει! Θ Αλεξάνδρα τράβθξε ακόρυβα τθν Κατερίνα ςε κάτι πυκνοφσ κάμνουσ που φφτρωναν ςτθν άκρθ του ποταμιοφ. Τα πόδια τουσ ιταν βουτθγμζνα ςτο νερό και τα κλαδιά τισ τςιμποφςαν εδϊ κι εκεί. Από το φόβο τουσ όμωσ ζμειναν εκεί ϊρα πολλι, μζχρι που ακοφςτθκαν οι φωνζσ των άλλων παιδιϊν που τισ ζψαχναν.

-

-

Κατερίνα, Αλεξάνδρα, που είςτε; Βγείτε επιτζλουσ, θ ϊρα πζραςε και πρζπει να φφγουμε! Ραιδιά, δε κα πιςτζψετε τι μασ ςυνζβθ, είπε θ Κατερίνα μόλισ βγικαν απ’ τουσ κάμνουσ. Ξαφνικά είδαμε μια μεγάλθ αρκοφδα! Τρόμαξα τόςο πολφ, που δε μποροφςα να κουνθκϊ. Ευτυχϊσ θ Αλεξάνδρα ιταν ψφχραιμθ και μασ ζςωςε και τισ δυο. Εγϊ δεν τα πιςτεφω όλα αυτά, είπε καχφποπτα ο Αντριάν. Και τότε γιατί να κακόμαςταν τόςθ ϊρα μζςα ςτουσ κάμνουσ; απάντθςε θ Κατερίνα. Αλικεια, Αλεξάνδρα; Εςφ δε φοβικθκεσ τθν αρκοφδα; καφμαςε θ Ροκθτι. Μάλλον ζχουν πολλζσ αρκοφδεσ ςτθ ΢ουμανία, ςκζφτθκε ο Αντρζασ. Ππωσ και να ‘χει, μπράβο ςου, Αλεξάνδρα! Κα πρζπει να είςαι πολφ γενναία! είπε θ Βικτωρία.

Θ Αλεξάνδρα χαμογζλαςε και κατευκφνκθκαν όλοι προσ τα ποδιλατα. Στο δρόμο του γυριςμοφ τα παιδιά ιταν ςιωπθλά. Σκζφτονταν πωσ ίςωσ δε κα ’πρεπε να παίηουν τόςεσ ϊρεσ μόνοι τουσ μακριά από τουσ μεγάλουσ κι ακόμα πωσ δε κα ζπρεπε να κυμϊνουν με τθν Αλεξάνδρα τόςο εφκολα. Κι όπωσ είχαν τα κεφάλια τουσ ςκυφτά, εκεί ςτο χωματόδρομο φάνθκαν πατθμαςιζσ από ζνα μεγάλο ηϊο και δίπλα μερικζσ ίδιεσ αλλά μικρότερεσ!

-

Θ αρκοφδα ζχει και αρκουδάκι! φϊναξε ο Λευτζρθσ. Ράμε να φφγουμε γριγορα! Είπε θ Μαρία και ςυμφϊνθςαν αμζςωσ όλοι. ΣΕΛΟ΢