Addendum 3 _ Onze planeet als Titanic

Soms voelt het aan alsof we met zijn allen op de Titanic zitten. Ons schip [onze planeet] maakt weliswaar water [warmt op], toch maken we ons niet al te veel zorgen. We denken namelijk dat dit schip niet kan vergaan. Daarenboven zijn er technici aan boord [innovators die groene technologieën ontwikkelen] die beweren de gaten in het schip te kunnen dichten. Alleen zijn ze dat nog niet helemaal zeker [veel technologieën moeten nog worden ontwikkeld] en weten ze niet of er tijd genoeg zal zijn om de herstellingen door te voeren alvorens het schip vol water loopt en zinkt [alvorens de aarde meer dan 2°C opwarmt]. De kapitein [de politiek] maakt zich sterk dat alles wel goed komt en blijft gewoon de huidige koers aanhouden [het huidige socioeconomische beleid verderzetten]. En ondertussen speelt de band op het dek verder [we blijven geëntertaind].

De vraag is nu: wat doen wij, de passagiers [de burgers van deze wereld]? Vertrouwen we erop dat het allemaal wel goed komt en doen we dus gewoon verder zoals voorheen? Of steken we de handen uit de mouwen en ondernemen we actie?

Maken we, bijvoorbeeld, met zijn allen een ketting van mensen om met emmers water te ruimen? Gooien we zoveel mogelijk overbodige ballast overboord zodat het schip minder snel water maakt? Of gaan we lekker terug op het dek zonnen, erop vertrouwend dat de experten [de innovators en politici] de klus wel zullen klaren? Maar wat als we de boot lichter kunnen maken door alle ballast overboord te gooien [door te consuminderen en te consumanderen] en water uit het ruim te scheppen [duurzame nieuwe ideeën te realiseren]? Wat als onze boot daardoor trager zinkt waardoor ook de technici extra tijd krijgen om de gaten te dichten… Misschien kunnen we zo, samen [burgers én innovators én politici], voorkomen dat ons schip met man en muis vergaat. Daarenboven mogen we niet vergeten dat de situatie niet voor iedereen dezelfde is. De passagiers die een kajuit boven de waterlijn hebben [de ontwikkelde landen], hebben ietsjes meer geluk. Zij hebben het nog redelijk goed en zingen het nog wel even uit. Maar een meerderheid van de passagiers [de ontwikkelingslanden] kunnen zich enkel een lagergelegen kajuit veroorloven, onder de waterlijn. Zij zijn een pak minder fortuinlijk: het water begint hen al snel aan de lippen te staan.

Hoe meer water onze Titanic maakt [hoe meer de planeet opwarmt], hoe onleefbaarder het voor iedereen wordt. De passagiers in de lagergelegen delen van het schip [mensen in de ontwikkelingslanden] zullen het eerst en het zwaarst worden getroffen. Zij zullen, noodgedwongen, naar de hoger gelegen delen van het schip trekken [naar de ontwikkelde landen]. Dat zal de situatie bovenaan versneld minder leefbaar maken en al snel zullen alle passagiers [alle inwoners van onze planeet] slechter af zijn. We hebben maar één schip [één aarde], zonder mogelijkheid om ergens anders aan te meren [er is geen planeet B]. We zitten dus met

alle passagiers [alle bewoners van deze planeet, zowel in de ontwikkelde als de ontwikkelingslanden] in hetzelfde schuitje. Als we niet met man en muis willen vergaan [in een apocalyptisch scenario terecht willen komen], kunnen we maar beter met zijn allen actie ondernemen.

Want het gevaar is minstens tweeledig: de gaten in de romp van het schip [de opwarming van de aarde] kunnen het schip doen zinken [de planeet onleefbaar maken], maar vooraleer het zover is, zal de verhuizing van grote groepen passagiers uit de lagergelegen kajuiten [de vluchtelingen- en immigratiestromen vanuit de ontwikkelingslanden], de situatie bovenaan [in de ontwikkelde landen] versneld minder leefbaar maken.

De vraag of we nog op tijd zijn of niet om de grote passagiersverhuizingen en het totale zinken te voorkomen [een catastrofale opwarming die de planeet drastisch minder leefbaar maakt voor zowat alle leven op aarde], doet weinig ter zake. Iets doen is beter dan niets te doen.

Het zit niet in ons om gelaten kopje onder te gaan terwijl de muziek op het dek verder klinkt. Enkel rekenen op de kapitein [de politici] en de technici [de innovators] om ons naar veiligere waters te leiden, is te risicovol. We moeten met zijn allen aan de slag gaan. Als elk van ons een emmer vastgrijpt en volgens onze mogelijkheden water begint te ruimen, kunnen we samen, kapiteins [politici], technici [innovators van groene technologieën] en passagiers [gewone burgers], het schip drijvende proberen te houden. Dat kan ons extra tijd geven om te herstellen wat nog valt te herstellen en het schip volwaardig zeewaardig te houden voor de volgende generaties. Het is alle hens aan dek!

90

Referenties:

Photo ‘lightbulb’ by Patrick Tomasso on Unsplash Photo ‘democracy’ by Antenna on Unsplash Photo ‘poppies in a field’ by Henry Be on Unsplash Photo ‘nutshell’ by Dirk Stael Photo ‘garden’ by Kenan Kitchen on Unsplash Photo ‘people eating a meal around a table’ by Priscilla Du Preez on Unsplash Photo ‘BARISTA , Bandung, Indonesia’ by Ali Yahya on Unsplash Photo ‘office’ by NESA by Makers on Unsplash Photo ‘jam’ by Wendy Wei via Pexels Photo ‘meal’ by Melissa Walker Horn on Unsplash Photo ‘Titanic’ via Wikimedia.org - Public Domain

Hoe stop je de opwarming van de aarde? Het lijkt welhaast een onmogelijke opdracht. Toch zullen wij, gewone burgers, het verschil moeten maken.

NARDIS toont je hoe.

Met NARDIS kan elk van ons nieuwe, actiegerichte, realiseerbare, democratische, impactvolle en duurzame (sustainable) ideeën bedenken en realiseren.