Onderscheiden

Het verhaal van Adam en Eva en de boom van kennis van goed en kwaad en de boom des levens laat ons ook zien dat het in het leven gaat om te kunnen onderscheiden wat ons leven geeft en wat juist niet. Lang niet altijd gemakkelijk en vraagt ook moed. Misschien dat we gedurende ons leven gaande weg gaan ontdekken wat ons echt leven geeft en wat niet, dat gaat vast met vallen en opstaan.

De beslissing nemen

Voordat ik enkele jaren geleden begon aan mijn fietsreis naar Rome, had ik mijn tocht al vele keren uitgesteld. Steeds weer liet ik er iets tussenkomen. Ik kon niet gemist worden in het klooster. Het kwam thuis niet goed uit. Ik was te zwaar en Rome is wel heel ver weg. Allerlei redenen waardoor ik maar niet ging.

Eindelijk nam ik de beslissing en daarmee nam ik mezelf serieus. Het was een van de beste besluiten in mijn leven. Ik koos wat goed was voor mezelf en verschool me niet meer achter allerlei redenen om niet te gaan. Die fietsreis heeft me veel gebracht. Ik voelde me al fietsend steeds meer verbonden met mezelf en met de bron in mij. Veel alleen zijn, in de natuur en de stilte verblijven en prachtige ontmoetingen, dat deed me erg goed. Die reis gaat gelukkig nog steeds verder in mij.

Me niet laten weerhouden, maar keuzes maken en er dan letterlijk op uit gaan, daar bloei en groei ik van. Heerlijk!

Vertel eens, wat geeft jou leven?

Waar bloei jij van op?

Betekenisvol contact

Ik ben een ontzettende introvert. In tegenstelling tot wat veel mensen denken betekent dit niet dat ik verlegen of antisociaal ben. Ik houd van mensen, maar om mijn batterij op te laden heb ik tijd alleen nodig. Ik denk dat ik al in de twintig was toen ik hier achter kwam. Ineens had ik een verklaring voor de momenten waarop ik me moest terugtrekken omdat ik me overweldigd voelde of de ‘gezellige’ avonden met veel mensen waarna ik me leeg en uitgeput voelde.

Maar wat deze ontdekking me vooral heeft opgeleverd is kennis over wat me goed doet, waar ik van opbloei. Afspreken met vrienden een-op-een of in een kleine groep, tijd in de natuur en vooral betekenisvol contact: gesprekken met diepgang, die gaan over wat mij of de ander echt bezig houdt. Daar bloei ik van op! En wat is het dan een weldaad om te werken op een plek waar zowel dit contact als rust centraal staan.

Ik houd van mensen, maar om mijn batterij op te laden heb ik tijd alleen nodig.

Getuigen en onderscheiden op de werkvloer

Twee jaar geleden stond ik voor een keuze: laat ik mij dopen of niet? Zet ik die grote, volgende stap in het volgen van Christus? Op eerste Paasdag 2021 zette ik de stap. Maar daarna, tot op vandaag, nieuwe vragen: hoe geef ik vorm aan het geloof in mijn leven? Getuig ik ervan of hou ik het voor mezelf?

Ook tijdens mijn journalistieke werk word ik uitgedaagd om persoonlijk onderscheid te maken: wat laat je op de werkvloer zien van wie je ten diepste bent? Op mijn werk maak ik het liefst persoonlijke verhalen, bijvoorbeeld met een pastoraal werker of voorganger. Samen op zoek naar het inspirerende in elkaar, daar bloei ik van op. Onlangs zei een collega: ‘Door jou is er meer ruimte gekomen om over het geloof te schrijven in de krant’. Daar werd ik blij van. Op dat moment mocht ik ervaren dat onderscheidend zijn écht kan leiden tot vruchtbare aarde!

Jesse Reith is kapelganger. Ik mocht ervaren dat onderscheidend zijn écht kan leiden tot vruchtbare aarde!

Muziek die ons met vreugde vult

Het is donderdagavond. Al tijdens het inzingen voelen we de trillingen van de eigen stem in het lichaam. Hieruit ontstaan klanken die zich samen voegen en de ruimte vullen. De zangers ontspannen, we luisteren en zingen ingetogen, dan uit volle borst, een heerlijk ‘klankbad’. Als dan allen op mijn gebaren en gezichtsuitdrukkingen reageren, ontstaat muziek die ons met vreugde vult. Van zacht en warm, liefdevol en vrolijk, dan dreigend en luid, smekend en weemoedig… het kan allemaal in een lied. Samen ontdekken en laten bloeien vult ons met genegenheid en energie. Het verbindt de verschillende mensen tot een geheel. De stemmen in ons lichaam zijn de vruchtbare aarde waaruit klanken en liederen ontstaan. Op dat moment zijn we van alle zorgen bevrijd. Het is altijd weer fascinerend te zien wat de stem met ons doet. Het maakt niet uit of het zo klinkt als we denken dat het moet, het onderscheid is wat het met ons doet - een blije lach door hoge tonen, stilte na een gevoelig lied – het raakt me altijd.

Frohmut Knie is stem-/zangdocente en koordirigente en geeft workshops ‘Zin in zingen’ in het klooster.

Een blije lach door hoge tonen, stilte na een gevoelig lied het raakt me altijd.

Toestaan

In ‘mezelf toestaan’ kom ik tot leven. Toestaan dat ik voel wat ik voel en denk wat ik denk. Toestaan dat het loopt zoals het loopt in mijn leven, en ik me ermee te verhouden heb. Toestaan dat ik iets spannend vind, niet of wel wil, of juist heel erg kan verlangen. In dat toestaan en doorvoelen, merk ik dat het leven door me heen kan stromen.

Soms wil je gewoon je hoofd op de aarde leggen, je vuist naar de hemel heffen, de tranen laten komen en zeggen: het is zeker omdat ik zwart, wit, vrouw, dik, dun, te groot, te klein, te lief, onaardig, omdat ik lelijk, eerlijk, direct, poëtisch, welbespraakt, te zichtbaar, onzichtbaar, kwetsbaar, arm, trots en confronterend ben?

Daarom zeker!

En dat de aarde je dan met haar zachte handen heel voorzichtig omhoogduwt, je op de wang kust en fluistert: het is omdat je zo ontzettend mens bent.

Niet te veel, niet te weinig, gewoon genoeg mens. Net zo mens als andere mensen. Precies goed.

(Babs Gons, spoken word artist)

Helmie Willems begeleidt workshops, training en retraites in Dominicanenklooster Huissen, gericht op verbinding vinden in jezelf en met de wereld om je heen.

Het is omdat je zo ontzettend mens bent

Nu de lente al een beetje in aantocht is, begin ik ook een beetje te ontwaken. Mijn winterslaap wordt verdreven door de ontluikende sneeuwklokjes en de vogels die beginnen te fluiten. Elke dag verwonder ik me weer hoe mooi de natuur is. Hoe de seizoenen langzaam in elkaar overgaan. Niet een harde lijn, maar heel geleidelijk. Straks steekt de eerste paardenbloem zijn gele hoofdje boven het gras uit. Maar ook later in september wanneer het eerste blaadje zich al laat vallen en de ochtendnevel boven de akkers hangt.

Deze verwondering geeft mij elke dag weer leven. Geen dag is hetzelfde. Wanneer ik besef dat de mens slechts onderdeel is van de natuur, de natuur waardeer en echt beleef, dan ga ik echt leven. En ik hoop jij ook!

Een mooie gedachte voor deze 40 dagentijd?

Jouw unieke weg gaan

Bert Jansen Venneboer is werkzaam als ZZP’er in het Patershuis en vrijwilliger bij de middagvieringen. Elke dag verwonder ik me weer hoe mooi de natuur is. Hoe de seizoenen langzaam in elkaar overgaan.

De aartsvader Abraham wordt geroepen om weg te trekken uit zijn land en te gaan naar het land dat God hem geven zal. Roeping, dat klinkt misschien wat zwaar, maar het gaat erom hoe jij jouw eigen unieke weg vindt. De weg die bij jou past, waardoor jij tot groei en bloei komt. Daarbij kun je jezelf afvragen: Hoe kom ik tot bloei? Wat is mijn taak in de wereld? Kortom, hoe kan jouw leven vruchtbaar worden?

Hoe ga ik mijn eigen unieke weg?

Mijn antwoord op deze vraag is: Leef zoveel mogelijk in het NU en doe waar je blij van wordt. Blijf niet hangen in het verleden en focus je niet teveel op de toekomst. Als je dat doet vergeet je heel gemakkelijk dat je NU leeft en mis je de mooie dingen van de dag. We kunnen enkel een klein beetje invloed uitoefenen op de keuzes die we per dag maken. Dus geniet van het moment. Stel geen dingen uit. Later als ik groot ben ga ik… Nee, doe het nu.

Vandaag

Geniet ik van het zonnetje, een goed gesprek met een vriend, het feit dat ik vandaag gezond ben, de rijkdom van een goed gevulde koelkast.

Benut ik kansen en mogelijkheden die zich vandaag voordoen Wees blij en dankbaar met wat je hebt en niet teveel bezig met wat je wilt. De kunst is: Leer te willen wat je kunt.

Mijn unieke weg ga ik samen met de Heer (Mat. 6:34)

Anne Somhorst is al ruim 5 jaar vrijwilligster in het klooster. Ze biedt met plezier ondersteuning bij allerlei administratieve taken en verzorgt zo nu en dan de middagviering.

De kunst is:

Leer te willen wat je kunt.

Groenteboer

Mijn weg

Vertel eens, wat zie je als jouw roeping?

Of… Hoe ga jij je eigen unieke weg?

Mijn weg met God is een kronkelige weg. Ik noem mij Thuismonnik en ook wel pelgrim in het geloof. Beide passen bij mijn pad. Dat voerde mij als agnost eerst langs druïden, katholieke kloosters van verschillende ordes en de soefi-mystiek van centrum deVoorde. En bracht mij toen thuis in het Dominicanenklooster. Een hoogtepunt was mijn doop in de paasnacht van 2014 door Henk Jongerius. Als kloostergast, deelnemer aan programma’s en voormalig gastheer blijft het klooster een warme pleisterplaats onderweg. Want mijn pad gaat verder en heeft mij de laatste jaren naar de Geestelijke Oefeningen van de jezuïeten geleid. Deze veertigdagentijd ga ik dertig dagen in stilte voort op die geestelijke reis. Om ergens uit te komen wat ik nu nog niet weet. Al deze plekken en mensen zijn voeding voor mijn eigen, unieke weg. Van al die ervaringen, gesprekken en kennis deel ik zelf weer uit. In mijn weblog, in ontmoetingen en in keuzes die ik maak. Zo hoop ik, geloof ik, dat mijn pad weer vruchtbaar is voor anderen.

Pouwel Woldendorp is vriend, gast, deelnemer en voormalig gastheer van Dominicanenklooster Huissen.

Want mijn pad gaat verder…

Om ergens uit te komen wat ik nu nog niet weet.

En alles werd anders

We hadden het in onze kloostergroep over het thema arbeid. Naast veel stokoude teksten lezen over dit onderwerp, waren er huiswerkvragen als: ‘Wat betekent arbeid voor jou? Waarom werk je? Waarom doe je wat je doet?’ Ik was er nog niet mee begonnen, of ik wist diep van binnen al dat ik de verkeerde dingen aan het doen was.

Kijk, dat ik destijds een tekstbureau had, was een soort van logisch. Ik heb altijd geschreven, eerst een jeugd lang voor de lol, en daarna jarenlang om ervan te leven. Maar toen lag er ineens die vraag: ‘Waarom schrijf ik wat ik schrijf?’

Daar had ik geen antwoord op.

Ook niet nadat ik er goed over nagedacht had.

Eén ding was duidelijk. Het schrijven zelf zou me nooit verlaten. Maar het waaróver schrijven –dat stond ineens op losse schroeven door deze vragen. Ik voelde dat ik iets heel anders met mijn leven moest dan brochures blijven maken voor nieuwbouwwijken. Er was een zachte, onweerstaanbare fluistering: ‘Schrijf voor Mij.’ ‘Goed’, fluisterde ik terug. En alles werd anders.

Maria van Mierlo begeleidt en ontwikkelt retraiteprogramma's, denkt mee over het jaarthema van het klooster en preekt enkele malen per jaar tijdens de zondagsviering in de kapel.

Ruim een jaar geleden werd ik op een ochtend wakker met een heel duidelijk beeld voor ogen: ik moest boer worden en een groentetuin beginnen. Dat beeld kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Ik had gelezen over het belang van gezond eten, voornamelijk bestaande uit plantaardige en onbewerkte producten, voor een gezonde microbioom en hoe het steeds duidelijker wordt dat deze biljoenen micro-organismen op en in ons lichaam een veel grotere rol spelen in onze gezondheid dan gedacht, en dat ze voor een groot deel onze lichamelijke én geestelijke gezondheid bepalen.

Het voelt als een roeping om daar een bijdrage aan te leveren, door het verbouwen van gezonde groenten én door het verspreiden van deze boodschap. En… zoals de dingen soms gaan op het moment dat je ergens hart voor hebt: niet heel lang daarna kreeg ik de kans om voor Dominicanenklooster Huissen een grote groentetuin te starten. Een deel van de groenten die we verwerken in de keuken komt daar nu vandaan.

Hans van der Vinne is MT lid van Dominicanenklooster Huissen.

Ruim een jaar geleden werd ik op een ochtend wakker met een heel duidelijk beeld voor ogen: ik moest boer worden

Vertrouwen in de toekomst

Een groep uitgeprocedeerde lhbt+-vluchtelingen vindt een paar dagen ontspanning, rust en gezelligheid in het klooster. Uitgeprocedeerd, dus eigenlijk moeten zij terug naar het land van herkomst. Voor de meesten van hen is dat onmogelijk omdat zij daar vaak hun leven niet zeker zijn. In Nederland zijn zij echter gedwongen tot een bestaan van onzekerheid, zonder vaste verblijfplaats, afhankelijk van de goedwillendheid van anderen.

Het is bewonderenswaardig hoe positief en vol vertrouwen in hun toekomst deze groep in het leven staat. En hoe zij in staat zijn om tijdens het weekend in het klooster zich over te geven aan plezier en gezelligheid, ogenschijnlijk zonder de last van wat zij in hun eigen land hebben doorgemaakt en de onzekere toekomst die hun wacht: opgepakt en teruggestuurd worden naar een land dat hen verwerpt. Het is de sfeer en warmte die het Dominicanenklooster hun biedt om toch vertrouwen te hebben in de toekomst, hoe onzeker die ook moge zijn, tijdens deze weekends voelen zij zich vrij om te zijn wie zij zijn en gerespecteerd als de persoon die zij zijn. Het geeft hun het vertrouwen dat zij er als lhbt+’er mogen zijn.

Het is bewonderenswaardig hoe positief en vol vertrouwen in hun toekomst deze groep in het leven staat.

Het leven laten stromen

Uniek zijn door aanwezig zijn

Hoewel ik het graag anders zou willen, mijn weg is niet uniek. Ik ben getrouwd, heb kinderen, gescheiden,: gestudeerd, werk gevonden en nu heb ik een eigen bedrijf. Net als vele anderen ben ik op zoek naar manieren om goed te leven, om mijn onzekerheden niet te veel in de weg te laten zitten en om een balans te vinden tussen wat iedereen van me vraagt en even niks te doen.

Het besef dat ik heel gewoon ben en dat mensen al eeuwen zoeken naar hoe ze goed kunnen leven geeft me rust. Ik kan deze zoektocht niet alleen en ik heb anderen nodig om uit te wisselen, te leren en te worden geïnspireerd. Dat zijn mijn naasten, mijn helden en ook de spontane ontmoeting met een onbekende op straat.

Het is gemakkelijk om te onderschatten hoeveel impact ik zelf kan hebben op anderen door te luisteren, vragen te stellen of er ‘te zijn’, een klein beetje vruchtbare aarde zijn voor anderen. Dat is niet iets verhevens, het is gewoon fijn en geeft me wat extra energie om spontaan contact te zoeken, hulp aan te bieden of leuke dingen te doen met iemand.

Anne Stael, programmamaker voor zingeving en werk in Dominicanenklooster Huissen.

Het besef dat ik heel gewoon ben en dat mensen al eeuwen zoeken naar hoe ze goed kunnen leven geeft me rust.

In veel bijbelverhalen staan vrouwen bij een bron als er iets belangrijks gebeurd. Kenmerk van een waterbron is dat het water stroomt, als symbool voor leven. Een bron is ook een ontmoetingsplaats, waar ontmoetingen kunnen aanzetten tot nieuwe beweging.

Vertel eens, waardoor ging het in jouw leven borrelen en bewegen? Of… welke ontmoeting was in jouw leven belangrijk, zette jou weer in beweging?

Lang leve de liefde

Woorden op papier zetten? Wellicht niet mijn sterkste kant. Gevoelens plaatsen? Na jaren van leren, naar het luisteren van m’n lijf, m’n ziel, gaat me wellicht wat beter af! Ik doe een poging. Welke ontmoeting in ‘t leven was belangrijk… wat zette mij in beweging?

Wie was belangrijk … werd mij gevraagd. Dat zijn er wel een paar, relaties in m’n leven, m’n kind voorop, de mooie ontmoetingen in de wandelgangen van het klooster en de dankbaarheid van mensen. Maar ook het verdriet, de pijnen die je meedraagt in t leven, die je liever niet had gehad, het verlies van je dierbaren, die je toch waardevolle lessen hebben geleerd en je maakt tot wie ik ben! Dus wat is nu eigenlijk het antwoord op de vraag?

Simpel… Mijzelf …LIEFDE…Voor jezelf, de mens om je heen, familie, vrienden, collega’s, je werk. Elke stap in het leven die je zet uit liefde. Liefde is groeien, geven, nemen, bewegen, borrelen. En nog oneindig veel meer! Lang leve de liefde, de liefde dat ben JIJ!

Levensrituelen

In de periode van de Vietnamoorlog vluchtte mijn familie van Laos naar Thailand, waar wij na 9 jaar weer weg moesten. Zo kwamen wij in Nederland terecht waar opnieuw alles heel anders was. Ik moest een nieuwe taal leren, werk gaan zoeken en met hulp van de gemeente kwam ik bij het Dominicanenklooster terecht. Hier leerde ik een heel nieuwe manier van koken dan die ik van huis uit gewend was en het geeft me veel voldoening om dit voor onze gasten te doen. Het is een dagelijks ritueel haast; soep maken, salade en snacks en natuurlijke de warme maaltijd bereiden. Het met zorg en aandacht bereiden van maaltijden, met een mooi gedekte tafel en bloemen erbij, voor welke gelegenheid dan ook, past erg binnen onze cultuur. Zo is er een dankoffer aan de hemel bij de geboorte van een kind, of als een ziek persoon weer beter is geworden. Deze rituelen zijn belangrijk voor mij en mijn familie en voor mijn geloof, dat zijn oorsprong heeft in het Zenboeddhisme. Hierdoor blijf ik in beweging, elke dag opnieuw.

Kachao Yang is medewerker in de keuken van Dominicanenklooster Huissen. Het met zorg en aandacht bereiden van maaltijden, met een mooi gedekte tafel en bloemen erbij, voor welke gelegenheid dan ook, past erg binnen onze cultuur.

Mijn lichaam als vruchtbare aarde om nieuw leven te laten stromen

Terwijl ik dit schrijf ben ik 28 weken zwanger. Een ongekende belichaming van vruchtbaarheid voedt letterlijk nieuw leven in mij. Onbeschrijfelijk hoe ontvankelijk mijn lichaam zich gedraagt en zich in dienst stelt van iets groots. Zwanger zijn wekt nog meer de behoefte om volledig in het moment te leven, om mij te verwonderen over elke verandering, om in plaats van op zoek te zijn naar iets juist gewoon te zijn. Een proces dat uitnodigt om verder te vertragen, om vaker rustmomenten in te bouwen en om af te stemmen met deze nieuwe innerlijke wereld waarin mijn lichaam hard werkt en de kleine groeit. Ik voel mij hierin soms klein en onwetend, maar telkens als ik bewust dieper en rustiger adem voel ik mij gedragen en onderdeel van een groter geheel dat van betekenis is.

Eigenlijk heb ik over dit geschenk niets te zeggen. Wel kan ik gehoor geven aan de expansieve roeping in mij om verandering en ontwikkeling te blijven omarmen als voedingsbodem om mijn grenzeloze liefde, zorg, ondersteuning en bemoediging te laten stromen. Niet alleen naar dit nieuwe leven in mij, juist ook naar ieders leven.

Jasmijn Koelink is organisatiepsycholoog, yogadocente en programmabegeleidster in het klooster.

Ik kan gehoor geven aan de expansieve roeping in mij om verandering en ontwikkeling te blijven omarmen als voedingsbodem om mijn grenzeloze liefde, zorg, ondersteuning en bemoediging te laten stromen.

Dankbaar genieten van onze vruchtbare aarde

Mijn vak, koken, is veelal in beweging, nieuwe trends, producten, kooktechnieken, smaken, mondbeleving , voedingsleer enzovoorts. Daar probeer ik ´de mooie vruchten van te plukken´ en ontwikkel me steeds in mijn vak. De smaak is begonnen in mijn jeugd. De Hollandse pot stond vaak op tafel. Ik ben opgegroeid met hutspot met gekookte klapstuk, stamppotten en erwtensoep met een bouillon van varkenspoot. Tijden zijn veranderd, sommige dingen blijven, andere gerechten verdwijnen naar de achtergrond.

Van de aubergine dacht ik altijd dat deze nog niet zo lang in Nederland bestond, in mijn 120 jaar oude kookboekje staan echter meerdere recepten met aubergine. Waarschijnlijk na de 2e wereldoorlog een beetje in de vergetelheid geraakt, nu is deze groenten in onze keuken bijna niet meer weg te denken.

Ik hou van mooie vers bereidde gerechten, liefst uit de moestuin en zo snel mogelijk op het bord. Ik ben dan ook erg blij met de moestuin die er is gekomen. Soms even een overschot en dan spreken we onze creativiteit aan, maar de smaak is fantastisch!

De laatste tijd ben ik erg nieuwsgierig naar de trends van de veganistische keuken. Ik hoop dan ook meer van deze gerechten te kunnen maken met een herkenbare smaak voor één ieder, zodat we dankbaar mogen genieten van onze vruchtbare aarde.

Ik hou van mooie vers bereidde gerechten, liefst uit de moestuin en zo snel mogelijk op het bord.

Love is all

Ik ben heel gevoelig voor klanken, geluiden, muziek. Toen ik een jaar of twee was, zo vertelt mijn moeder nog steeds graag, luisterde ik altijd naar Toppop. En in mijn geboortejaar – 1974 - was er één nummer waarbij ik elke keer weer moest huilen. Dat was het nummer Love is all van Roger Glover. Klanken maken dat het in mij gaat stromen. Dat er iets opengaat wat uit het zicht was geraakt. Dat er iets gaat trillen wat was verstomd.

Vandaag de dag maak ik daar gericht gebruik van. Bijvoorbeeld als ik het even niet meer weet en me ellendig voel, of als ik creatief aan het werk ben en zoek naar woorden, beelden die stromen.

En soms kan het gebeuren dat ik zomaar een nummer hoor, met een bepaalde melodie of stem, en dat dan de sluizen in mij onverwacht openbreken. Dan ben ik weer voor even dat kleine meisje uit 1974: intens geraakt en ontroerd. En dan weet ik weer waar het om gaat: Love is all, yes, love is all.

Angela Stoof is oprichter en eigenaar van De Milde Organisatie. Ze is één van de ondernemers in het Patershuis, de ondernemersvleugel van het klooster. Soms kan het gebeuren dat ik een nummer hoor en dat dan de sluizen in mij onverwacht openbreken.

Gesprek bij de bron?

In de jaren negentig, ik werkte bij VluchtelingenWerk, kwam een voormalig vluchtelinge uit Chili bij me langs. Zij wilde terugkeren naar Chili vanwaar ze in de jaren ’70 was gevlucht voor het regime van dictator Pinochet. Het regime dat haar ouders toentertijd had vermoord.

Er was inmiddels een ander bewind aan de macht. Haar remigratieplan was klaar, financieel mede mogelijk door een bijdrage van de Nederlandse overheid. Maar…, zo vertelde ze: “de deuren en ramen van mijn ouderlijk huis in Chili staan nog open en ik moet ze eerst sluiten voor ik kan remigreren.” Kort en goed: naar Chili voor het verwerken, terug naar Nederland en dan definitief naar Chili om een nieuw leven op te bouwen… Of een financiële bijdrage mogelijk was voor de eerste reis? Praktisch (en financieel) gezien, dacht ik: waarom twee reizen, waarom niet het één combineren met het ander? We spraken lang, uiteindelijk heb ik bemiddeld waardoor haar eerste reis financieel mogelijk werd. In het licht van Johannes 4, 5 – 42: was dit een gesprek op het werk of bij de bron? En: wie kwam nu eigenlijk bij wie langs?

Henk Nijhuis, kapelganger vrijwilliger voor de vastenactie van Dominicanenklooster Huissen. Wie kwam nu eigenlijk bij wie langs?

Kijken met nieuwe ogen

Het verhaal van de genezing van de blindgeborene gaat niet alleen over lijfelijke blindheid. Er is nog een andere, namelijk de geestelijke blindheid. Er is een dieper zien dan dat met de ogen. Het wezenlijke is dikwijls voor de ogen onzichtbaar. Alleen met het hart kunnen we dat goed zien. 'Zien' heeft te maken met 'inzien'. Inzicht krijgen in wat er zich voordoet in het leven en dan de nodige stappen zetten om zich te heroriënteren.

Vertel eens, ben jij wel eens iets met andere ogen gaan bekijken en wat heeft jou dat gebracht?

Zijn jouw ogen weleens ergens voor geopend waar je eerst blind voor was?

Ongelijk hebben is heel vruchtbaar

Denken is van gedachten veranderen. Hoe langer je over dat zinnetje nadenkt, hoe mooier die wordt. Als je steeds hetzelfde zou denken, zou je immers nooit iets leren. Toch gebruiken we onze denkkracht meestal om onszelf, maar vooral anderen, uit te leggen dat wij gelijk hebben. Voor je het weet leggen we elkaar dus uit waarom we niet van plan zijn om van gedachten te veranderen. Het is de bron van een eindeloze reeks conflicten. In het groot en in het klein.

Elke keer dat je in stilte, of in een gesprek, jezelf voorneemt om juist wel van gedachten te willen veranderen, kijk je met nieuwe ogen naar je eigen gedachten. Die daardoor transformeren van rotsige grond in vruchtbare aarde. Ongelijk durven hebben is het meest vruchtbare dat je elkaar te bieden hebt. Dat klinkt nobel en eenvoudig. Maar dat is het geen van beiden. Natuurlijk heb je maar zelden de waarheid in pacht. En hoe moeilijk het is om dat toe te geven, ervaar ik zelf elke dag.

Marco de Wilde is lid van de Raad van Toezicht van Dominicanenklooster Huissen. Elke keer dat je in stilte, of in een gesprek, jezelf voorneemt om juist wel van gedachten te willen veranderen, kijk je met nieuwe ogen naar je eigen gedachten.

Nieuwgierigheid en verbeeldingskracht

In de ontmoeting met de ander kom ik mezelf tegen. Hoe kijk ik? Wat zegt mijn manier van kijken over mezelf en mijn kijk op de wereld? En mezelf in de ontmoeting met de ander? Sta ik open voor dat wat ik werkelijk zie en ervaar? Bekritiseer ik niet en ben ik oprecht nieuwsgierig, houd ik mijn ogen en geest open? Een vraag die ik mezelf regelmatig stel.

Dan kom ik tot ontdekken, leren en nieuwe mogelijkheden ervaren. En tot één van de bronnen waaruit ik put. Creativiteit en verbeeldingskracht. Door veel kunstenaars verbeeld in alle kunstdisciplines. Muziek kan mij in vervoering brengen, evenals beeldende kunst of levensthema’s verbeeld in een theaterstuk.

Het gaat over Leven. Ook Kunst laat mij anders kijken, met een open blik. Picasso schreef; ‘Elk kind is een kunstenaar. De uitdaging is een kunstenaar te blijven als je opgroeit.’ En als het mij niet lukt om nieuwsgierig te zijn, word ik gevoed door de woorden van H. Oosterhuis. ‘Wek mijn zachtheid weer. Geef mij terug de ogen van een kind. Dat ik zie wat is. En mij toevertrouw. En het licht niet haat.’

Henriëtte de Graaf is begeleider van de programma’s Talentontwikkeling, Storytelling en Creatieve zomerweek ‘Kunsten’. Zij is zelfstandig professional en werkt een dag per week vanuit het Patershuis.

Nieuwgierig blijven brengt mij een leven vol ontdekkingen.

Een klein geschenk

Het was aan het begin van mijn studie theologie dat ik van mijn ouders een klein jozefbeeldje kreeg. Jozef, naar wie ik genoemd ben. Het is een voorstelling van Jozef met brood in zijn ene hand en een kruik drinken in zijn ander, een beeld van iemand die voor het voedsel zorgt, een voedstervader.

Het beeldje kreeg een plaats op mijn kamer. Het werd het begin van een verzameling beelden, prentjes en artikelen over de vader van Jezus, over zijn dromen, over zijn zorg in de schaduw van Jezus en Maria.

In de loop van de jaren werd Jozef een soort reisgenoot op mijn levens weg, zijn stille kracht, zijn dromen , maar ook zijn praktisch handelen, werden bronnen van inspiratie voor mij en mijn werk als pastor, begeleider in geloof.

Toen mijn ouders mij het beeldje gaven hebben ze niet kunnen vermoeden hoe het zijn werking zou krijgen in mijn leven. Het kleine gebaar, het geven van een beeldje, bleek een bescheiden en stille kracht, die het leven en mijn werk gingen kleuren.

Jozef, vader van Jezus, wijs ons de weg in het leven

Petra Wopereis is vrijwilliger in de Kloostergroentetuin

Voor mij voelt alleen niet eenzaam maar al een of een met alles om me heen.

De tuinman

Alleen of al een

Sinds de zomer van 2022 werk ik in de kloostergroentetuin in Huissen. Elke zaterdagochtend verlaat ik de stad Nijmegen om via park “Lingezegen” naar de tuin te fietsen. Ik geniet van het rivierenlandschap dat elke week weer anders is. En van de stilte. Maar ook van de vogels die zich weer laten gelden nu de lente in aantocht blijkt. Aangekomen werk ik met andere vrijwilligers op de tuin. Onkruid wieden, oogsten of compost scheppen en kruien naar de nieuwe groentebedden. Er zijn ook zaterdagen bij dat ik alleen op de tuin ben.

Sommigen vinden het “zielig” voor me dat ik alleen ben. Echter voor mij voelt alleen niet eenzaam maar al een of een met alles om me heen. Jaren geleden vertelde iemand mij dat het woord alleen (of alone in het Engels) uit twee woorden bestaat, namelijk al een of all one! Sinds dat moment koester ik het alleen zijn nog meer.

Wandelen laat mij kijken met nieuwe ogen

Ruim 7 jaar geleden ben ik begonnen met wandelen. Dat heeft mij al op vele mooie plaatsen gebracht. Naast de verwondering over de natuur en alles dat op mijn pad komt, leveren de wandelingen mij veel bijzondere ontmoetingen en vriendschappen op.

Op dit moment bewandel ik de meerdaagse Pelgrimstocht 'Wegen met Zegen' door de Overbetuwe en Lingewaard met een goede vriendin. Dit pad gaat langs wegen waarop vaak al vele voetstappen zijn gezet. We wandelen over eeuwenoude stenen, vers gemaaid gras, over grond die regelmatig onder water staat en vruchtbare klei.

Jaren geleden was ik in een dominicanessenklooster in Bretagne, ik was enigszins overwerkt en was daar om op adem te komen. Ik werkte de hele week in de tuin, samen met de tuinman, Jean- Pierre. Hij was midden zestig, had grote werkhanden, een verweerd gezicht en was moeilijk te verstaan. We wisselden die dagen onderling niet meer uit dan: Bonjour, bon travail en au revoir. Over mijn gemoedstoestand spraken we niet.

Aan het eind van mijn verblijf gebeurde er iets heel bijzonders. Hij gaf me een cadeau om me te bedanken dat ik samen met hem in de tuin had gewerkt. Tot mijn grote verrassing en verbazing gaf hij mij een boek met de titel: "Door je eigen kwetsbaarheid heen gaan". Het boek ging over mij!

Hij had mij echt gezien, gezien met z'n hart. En ik? Ik had hem maar deels gezien, ik was deels blind, dit had ik in de verste verten niet achter hem gezocht.

Mijn ogen werden door hem geopend, ik ging hem én mezelf met andere ogen zien.

Ik wens jou ook een ontmoeting met de 'tuinman' toe en/of dat jij zelf de 'tuinman' mag zijn voor een ander.

Al wandelend worden we uitgenodigd om dingen die ons bezighouden te overwegen en te wegen wat zwaarder of lichter is. Wat ballast is en wat bagage. Het pelgrimsdagboek is een prachtige aanvulling op de goed beschreven dagwandelingen en geeft de pelgrimstocht nog meer inhoud en diepgang. Inmiddels hebben we 7 etappes afgelegd van de 11. Onze volgende etappe is Huissen - Doornenburg.

Ver voorbij het pad van goed en fout, meningen en oordelen, bevindt zich een open plek: daar ontmoet ik je graag. (Rumi)

Angela Zweers is medewerkster administratie bij Dominicanenklooster Huissen

Al wandelend worden we uitgenodigd om dingen die ons bezighouden te overwegen en te wegen wat zwaarder of lichter is. Wat ballast is en wat bagage.

‘Maak de doeken los en laat hem gaan’, zegt Jezus in het verhaal van Lazarus. Je zou dit kunnen zien als vrij worden van vastgeroeste ideeën, loskomen uit een doods bestaan. We kennen vast allemaal perioden van een min of meer doods bestaan, waarbij het nodig is dat iets of iemand ons weer tot leven roept.

Wanneer voel ik me helemaal vrij om te zijn wie ik ben?

Dan denk ik terug aan mijn onbekommerde kindertijd. Ik dacht niet na over hoe ik was, wat er van me gevonden werd, had geen grote verantwoordelijkheden: ik bestond en was geliefd. Toen ik ouder werd -een jaar of 10- merkte ik dat ik leeftijdsgenoten soms niet goed meer begreep. Je kon stom gevonden worden, maar ik had geen idee waarom. Er werd gegniffeld als ik iets zei, ik werd soms buitengesloten, er werd gefluisterd achter mijn rug. Dat heeft me erg onzeker gemaakt. Ik wist niet wat er van mij verwacht werd en de wereld voelde opeens vijandig. Bang om iets 'verkeerds' te zeggen, zei ik maar niets

Ik voelde me angstig en dat beperkte me in mijn zelfontplooiing. Met hulp van vrienden en door mezelf te dwingen soms uit mijn comfortzone te stappen, heb ik de angst steeds meer achter me kunnen laten. Ook in het klooster heb ik veel geleerd. De onbevangenheid van mijn kindertijd komt nooit meer terug, maar wanneer ik bij mijn lief ben, voel ik me vrij om te zijn wie ik ben.

Judith Melchers is medewerkster secretariaat en PR in Dominicanenklooster Huissen.

Compassie - de manier waarop wij naar mensen kijken doet er toe

Op mijn tweede verjaardag liep ik aan de hand van mijn moeder het Japanse kamp Ambarawa, Midden Java, binnen. Op mijn vijfde verjaardag zag ik mijn vader terug in Thailand. De Tweede Wereldoorlog was voorbij, de Revolusi woedde in de Indische Archipel. Ik had gezien hoe slecht mensen waren behandeld en het zou nooit meer worden als vroeger toen mijn vader mij dansend toezong: O, Ming Ming, mijn Chinese naam, Zon en Maan.

Eenmaal groot kreeg ik de vraag: ‘Is er behoefte aan mij?’

Op een workshop zelfcompassie kreeg ik aangereikt dat eerst van mezelf houden belangrijk is, om dan van andere mensen te kunnen houden. Een leven lang leren: het mooiste wat ik koester. Ik mag zijn wie ik ben, met al mijn gebreken, falen en boosheid. Ik mag een lief kreng zijn. Als Gods kind ben ik om van te houden.

Schuilend in een plooi van Zijn mantel, bid ik elke dag: Baruch atta Hasjeem: Sla uw armen om de wereld. Ontferm u over ons, Erbarme Dich. Compassie met iedereen, niemand uitgezonderd.

Millie Koefoed-Beijerinck is al jarenlang een veel gezien deelneemster van programma’s in het klooster.

Wanneer voel ik me vrij om te zijn wie ik ben?

Ik kan mezelf verliezen in gedachten en emoties die te maken hebben met het verleden of toekomst. Dit kunnen fijne gedachten en emoties zijn, maar ook onaangename. Beide ervaringen binden me vast, zijn positief of negatief, maar geven me geen vrijheid. Vrijheid ontstaat bij de realisatie dat ik niet mijn gedachte of emotie ben. Er is een gedachte of emotie.

Deze realisatie creëert ruimte en geeft me het gevoel vrij te zijn. Door het gevoel van vrijheid voel ik me verbonden met het hier en nu, kan ik er zijn zonder ergens naar toe te hoeven. Dan voel ik me vrij.

Laurence Mol is medewerker en retraitebegeleider in

Vruchtbare aarde berust op oneindig vertrouwen

In onze achtertuin staan fruitbomen, een appel, een mispelstruik en drie hoge perenbomen. Een lust voor het oog, maar bovenal een plek waar vele levensvormen samen komen. Voor het gemak denken we allereerst aan de mogelijkheden voor vogels; voor samenscholing, een rustplek, of om het gebied te kunnen verkennen. Maar deze bomen volgen een eigen ecosysteem, waarvan we de complexiteit op het eerste gezicht nog kunnen doorgronden. Voor ons mensen ligt de nadruk op de vruchten die de bomen voortbrengen.

Dat proces verloopt eigenlijk gedurende het gehele jaar. Nu nog winter met kaal hout en nog wat rottend fruit, wat is overgebleven van het voorafgaande jaar. Het proces van bloem tot oogst kunnen we ons nog wel voor de geest halen. Maar nu komt het, dat begrip Vruchtbare Aarde, hoe valt dat te rijmen met dit verhaal. Onwetend gaan we ervan uit dat deze cyclus zich elk jaar weer moeiteloos herhaald.

Vruchtbare Aarde berust klaarblijkelijk op ons oneindig vertrouwen, dat het goed komt tussen ons en de Wereld om ons heen.

Jhon Gertzen is kapelganger en koster van Dominicanenklooster Huissen.

In vrede met mezelf

Loslaten… Afgelopen jaar heb ik een dierbare vriendin mogen loslaten. Een spirituele gids die nu in het Licht mag wonen. Ik mis haar geregeld en tegelijkertijd overheerst de dankbaarheid voor wat ik heb mogen ontvangen van haar. Ergens tijdens iedere ontmoeting zei ze steevast: “ Wat voor jou bestemd is, komt naar je toe”. Vanuit dat vertrouwen wil ik leven. Het geeft me rust en vrijheid. Dat neemt niet weg dat het niet altijd lukt. Het leven zelf is weerbarstig en de mens verre van perfect.

Omdat we verre van perfect zijn helpt een andere quote me die ik tijdens onze Oud en Nieuw retraite hoorde van Henk Jongerius: “Ik ben niet persé tevreden met mezelf. Ik ben in vrede met mezelf”. Misschien is de eerste zin wel het meest bevrijdend. Ik hoef niet altijd tevreden te zijn met mezelf. Zo blijft er altijd ruimte om verder te groeien. Als ik dan in vrede ben met mezelf dan ontstaat er rust en de vrijheid om te mogen zijn; en dat straal je uit naar buiten.

Daniëlla Martina is geestelijk verzorger en verzorgt diverse workshops en retraites in het klooster. Altijd rondom zingeving en persoonlijke groei.

Verlichten in het huis van compassie

Gisteren maakt ik kennis met Seyma. Ze heeft bijzonder moeilijke jaren achter de rug. Twee van haar broers en haar dochter zijn in de oorlog in Syrië omgekomen. Ze heeft een zwaar gehandicapte zoon. Vorige week is een oom van haar gestorven bij de aardbeving. Haar begeleider voert het woord. Seyma heeft haar hoofd gebogen. Ik vertel haar dat we een herdenkingsbijeenkomst organiseren met Syriërs voor de slachtoffers van de aardbeving; stilte, gebed, gesprek, muziek.

Seyma vertelt dat ze vroeger klassiek zangeres was. Ik ken muzikanten met wie ik je in contact kan brengen zeg ik. Ze klaart op, laat een filmpje zien van haar optreden eens in Damascus. Ik nodig haar uit om eens bij ons te komen zingen. Eten samen met anderen. Samenzijn. We nemen hartelijk afscheid. En ik weet dat Seyma bij ons in het Huis van Compassie weer wat licht zal gaan ervaren, en zij weer anderen zal verlichten.

Pieter Poels, coördinator van Huis van Compassie