Je toevertrouwen aan het leven

“Heden hosanna, morgen kruisig Hem”. Deze overbekende zin geeft het dubbele karakter weer dat past bij de intocht op palmpasen, die feestelijk is, maar waar ook al de schaduw van de naderende gebeurtenissen overheen hangt. We worden uitgenodigd, om aan onze eigen dubbelheid, onze eigen twijfel en aarzeling, onze weerstand en weerzin voorbij te geraken. Om ondanks alles in het leven en in de wereld, en in onszelf, ons toe te vertrouwen aan die weg, door de diepte heen.

Met vertrouwen het leven tegemoet gaan

Mijn moeder zette mij 41 jaar geleden op de wereld. Een dappere vrouw, ik kan het niet anders zeggen. Ver weg van alle voorzieningen en bereikbaarheid van medische ondersteuning beviel mijn moeder in het noord oosten van Ghana van mij. Mijn eerste beelden, de eerste geuren die ik opsnoof, de eerste aarde waarover ik tijgerde waren allemaal in dat bijzondere land in West-Afrika.

Na meerdere reizen naar en ontmoetingen in Ghana besloot ik samen met een Ghanese vriend een stichting op te zetten. Om vrouwen de mogelijkheid te geven hun dromen waar te maken. Dromen over het bewerken van eigen vruchtbare aarde om kansen te creëren voor hun eigen toekomst en die van hun kinderen.

Van de vrouwen in het project heb ik de afgelopen 15 jaar zoveel geleerd. Over het verbouwen van verschillende gewassen en het verwerken hiervan tot producten, maar meer nog over hard werken, het omgaan met tegenslagen en over hoop houden. In onderling contact, over landsgrenzen en culturen heen, bieden we elkaar houvast om met vertrouwen het leven tegemoet te blijven gaan.

Melissa Cooke, Voorzitter van Stichting SuhuYin eni verbonden aan het Maltima Development Project

Mijn houvast in het leven…

Vertel eens, wat geeft jou houvast in het leven? Waar kun jij altijd op vertrouwen?

Alleen zijn met mezelf en mijn gedachten

Graag heb ik mensen om mij heen. Ik hou van mensen, laat daar geen misverstand over bestaan. Mijn man, mijn familie, vrienden, collega’s, zelfs onbekenden. Maar is het raar om te zeggen dat ik juist houvast vind als ik op mezelf ben? In de stilte? Als het stil is om me heen, vind ik het makkelijker om contact te maken, ja met wat eigenlijk? Mijn gevoel? Mijn gedachten? Mijn lichaam? Met wat er in mijzelf en om mij heen gebeurt? Met iets wat van essentiële waarde is?

Ik vind het fijn om met enige regelmaat alleen te zijn met mezelf en mijn gedachten. En in dat alleen zijn (her)vind ik ook het verlangen naar anderen. Soms word ik in de stilte ineens verrast door een gevoel van liefde en waardering voor willekeurige mensen die ik ken. Het is een beetje dubbel, maar soms vind ik het prettig om mezelf te verliezen in een drukke mensenmassa, en soms hervind ik mezelf weer in de stilte.

De kracht van vertrouwen

Houvast in mijn leven geeft mij de geborgenheid dat ik het niet alleen hoef te doen in benarde tijden. Ik voel me dan gedragen door de Levende die er op mysterieuze wijze voor zorgt dat ik precies die goede mensen ontmoet die het geduld hebben naar me te luisteren en ondersteuning te bieden. Bovendien kan ik altijd vertrouwen op mijn intuïtie dat de Levende mij op het juiste spoor zal zetten in precaire situaties. Zoals die ochtend toen ik bij uitzondering en tegen mijn gewoonte in toch opstond om samen met mijn echtgenote te gaan ontbijten vóórdat ik ging douchen. Aan tafel gezeten kreeg ik een herseninfarct waardoor ik volledig immobiel werd.

Via 112 belandde ik met de toevalligerwijs nabije ambulance binnen een kwartier bij de eerste hulp. De volgende dag, tijdens de zondagviering in de ziekenkapel, kwam een Engel in de gedaante van een vrijwilliger uit Huissen juist naast mij zitten om me moed en vertrouwen in te spreken. En dat hielp want de volgende dag al begon een voorspoedig herstel.

Mijn lichaam weet het beter dan ik. Altijd.

We leven is een onzekere tijd. Er is oorlog, armoede, eenzaamheid en het gaat niet goed met de natuur. Dat maakt mij soms somber en verdrietig. Ik ben het oude testament aan het herlezen. Abraham, Isaak en Jacob moeten veel ontberen en worden steeds op de proef gesteld. Regelmatig is er twijfel over het perspectief van een beloofd land en uitverkoren zijn. En steeds overwint het vertrouwen en de hoop.

Mijn houvast is hoop en vertrouwen. Hoop en vertrouwen in het goede. Hoop en vertrouwen dat we samen een betere wereld maken. Voor elkaar en voor de kinderen die na ons komen. Dat is een mooi houvast.

Overgave

Hans Kok is begeleider van het programma Kerstmis in het Klooster.

In mijn dagelijks leven echoën er regelmatig boodschappen die ik vroeger hoorde. Een van de zinnen die ik mijn moeder vaak heb horen zeggen is: probeer het leven te nemen zoals het valt.

Deze boodschap reist al lang met me mee en is voor mij een bron van inspiratie. Een uitnodiging, een aanmoediging om me over te geven aan wat het leven op mijn pad brengt. Wanneer ik op mijn levenspad beproefd word, zijn deze woorden voor mij van grote waarde. Niet alleen is mijn moeder mij in het leven van deze woorden voorgegaan, ik heb zelf op impactvolle momenten in mijn leven de kracht van overgave ervaren. Overgave is een wezenlijk onderdeel van wie ik ten diepste ben en hoort bij mijn roeping: ik ben een kameraad die avontuur brengt op weg naar overgave.

Niet dat overgave gemakkelijk is. Het lijdensverhaal van Jezus laat dat voor mij zien. Overgave vraagt dat ik door de ongewisheid en pijn heen, bereid ben de belofte van een betekenisvol en vreugdevol leven belangrijker te maken, dan mijn worsteling. Jezus nodigt me daar iedere dag toe uit. In deze Veertigdagentijd extra nadrukkelijk.

Marnix Reijmerink, partner, coach en opleider bij De School voor Transitie. Deze organisatie is een secure base voor mensen en organisaties die vorm willen geven aan werkelijke verandering. Zij is gevestigd in De Herberg, een van de gebouwen van Dominicanenklooster Huissen.

Hoe minder ik mijn emoties ken, hoe groter de kans dat ik ziek word. Wanneer ik mijn gevoelens ontken, wordt die kans nog groter.

(Paul Verhaeghe)

In de zomer van 1996 bracht ik enige weken door in een ziekenhuisbed, met een hernia. Dat gaf me alle tijd om na te denken. Of beter: om te voelen. En om aan mezelf toe te geven: ik ben te veel aan het overleven. Ik had een jaar of tien koren geleid, vaak met veel plezier. Maar ik had niet durven voelen dat het klaar was, dat het me uitputte en op mijn schouders drukte. Ik besloot te stoppen en m’n koers te verleggen. Tot op de dag van vandaag ben ik daar blij mee.

Maar ja, ik had het dus wel eerst zover laten komen… Sindsdien vertrouw ik m’n lichaam wat eerder. Die hernia leek een probleem, maar was natuurlijk de beste oplossing die mijn lijf had kunnen vinden om mij een halt toe te roepen.

Dit lichaam is reuze intelligent. Het weet het beter dan ik. Altijd.

Jan Kortie is stembevrijder en leidt als zodanig een paar keer per jaar activiteiten in het klooster.