De Natuurvriend Lente 2020: corona dagboeken

de

Natuurvriend -

lente 2020

corona dagboeken Met een bijdrage van Lily-Anne Christiaens, Willy Berckmoes, Freddy Peirens, Johan Hellinckx, Jenny Cuveliers, Guy De Vos, Marcel Moonen, Els Opdebeeck, Patrick Grunewald, Hugo Van Den Bossche, Luc Bal, Greet van Gool, Lars Meulenbergs, Sara Van Rompaey, Tist Liekens, Valeria Carossa, Tom Vanderhaegen, Niels Jespers, Manfred Pils en Andrea Lichtenecker.

verantwoording Ik hoop het, maar de kans is groot dat die hoop ijdel is.

Met die woorden sloot UZ Brussel-directeur Marc Noppen een column in De Tijd af. In die column schreef hij de wens neer dat de coronacrisis een aanleiding zou zijn om na te denken over de te grote hoeveelheid radiologische scans die onze ziekenhuizen maken.

Naast de angst en de pijn die het virus veroorzaakt, is er ook de ruimte om na te denken over de wereld post-corona. In krantencolumns, televisiestudio’s en op sociale media wordt er druk gespeculeerd over de lering die we kunnen trekken uit deze shock. Enkele systeemfouten komen als zwerende bulten aan het oppervlak.

In deze speciale editie van De Natuurvriend geven we een forum aan de hoop en de gedachten van Natuurvrienden. We luisteren om te horen hoe zij deze periode beleven. Elk op zijn of haar hoogstpersoonlijke manier.

Hoop moet immers aandacht krijgen, anders groeit zij uit tot niets.

Dries Everaerts, hoofdredacteur

De houtsneden die in dit magazine te zien zijn, komen uit de openbare collectie van het Museum Plantin-Moretus. Op de website www. museumplantinmoretus.be/nl/impressedbyplantin staan er 14.000 houtsneden om te bekijken, downloaden, inspireren en creĂŤren.

De Natuurvriend contacteerde de voorzitters van de lokale afdelingen om te vragen hoe ze deze tijden beleven en wat hun verwachtingen zijn voor de toekomst.

Lily-Anne Christiaens Sint-Niklaas Hoe brengt u de lockdown door?

Ik breng mijn dagen thuis door, alleen en soms een beetje eenzaam. Onze jongere leden hebben daar iets op gevonden: een fietstochtje door onze stad en een bezoekje aan de oudere leden. Even zwaaien en een woordje roepen door de venster, toch hartverwarmend.

Hoe houdt u contact met de leden van uw afdeling?

Om contact te houden: wekelijks een mailtje naar alle leden waar ik veel respons op krijg. De telefoon doet het ook goed, zij het dan voor intiemere contacten.

Wat zijn uw verwachtingen voor de toekomst?

Gezien onze leeftijd zal het het komende jaar voorzichtig zijn. Ik probeer de meeste activiteiten in de buitenlucht te plannen, als we buiten mogen. Even nadenken over grotere evenementen zoals een Natuurvriendendag.

Onze leden vooral daadwerkelijk bijstaan met contacten via de vele kanalen. Hopelijk toch nog een groepsreis maar vooral in kleine activiteiten de vriendschap en ons sociaal contact op peil houden. Sociaal moeten wij hier sterker uitkomen en zeker de moed niet verliezen.Een dikke dreun is niet het einde maar het begin van andere tijden met de nodige uitdagingen. Take care and stay strong!

Willy Berckmoes Dendermonde Hoe brengt u de lockdown door?

Door in “mijn kot” te blijven, echter met de ene dag een wandeling langs de groene partijen van Dender en Schelde, de andere dag een fietstocht, dit alles met respect voor “de distance”. Om de twee dagen deftige ochtendgymnastiek vooral buik, rug en dijen.

Dit voor de kracht en stretch.

?

Hoe houdt u contact met de leden van uw afdeling?

Via een mail naar leden met vraag: Hoe is’t?

Sommigen antwoorden, anderen niet. Er is in mei onder andere een ochtendwandeling met ontbijt gepland en een verblijf in Duitsland.

We weten nog niet of deze kunnen doorgaan.

Wat zijn uw verwachtingen voor de toekomst?

Geen glazen bol, ik vrees echter wel dat sommige leden het groepsgebeuren zullen vermijden uit smetvrees. We hopen als bestuur van niet. Laat ons veronderstellen dat het huidig gemis aan sociaal contact de leden terug bij elkaar brengt, we beseffen nu meer dan ooit hoe belangrijk dit is, zeker gezien de gemiddelde leeftijd van onze afdeling. Hou u taai en daag het virus niet uit.

Freddy Peirens Deinze Hoe brengt u de lockdown door?

Door overdag te fietsen of te wandelen, wat lezen, tuin onderhouden en huishoudelijke klusjes opknappen.

Hoe houdt u contact met de leden van uw afdeling?

Daar alle geplande activiteiten niet kunnen doorgaan tot juni werden onze leden ervan op de hoogte gesteld en bij iedere verandering worden ze verwittigd

Wat zijn uw verwachtingen voor de toekomst?

Daar we nog steeds in die moeilijke periode zijn is het moeilijk om de toekomst te plannen er zal bekeken worden om activiteiten opnieuw aan te vragen en nieuwe te plannen.

Johan Hellinckx Geraardsbergen

“Het zal verdomd moeilijk zijn om de angst voor besmetting om te zetten in de zin voor sociaal contact”

Hoe brengt u de lockdown door?

Er blijft niets anders over dan werken in de tuin uit te voeren die altijd uitgesteld werden, zolang er materialen ter beschikking zijn natuurlijk. In een siertuin is er altijd wat te doen. Gezien ik ook DJ ben in een lokale radio worden de programma’s opgenomen van in “ons KOT” (radio SUfm – 106.9 in Geraardsbergen) mijn taak bestaat er in om drie programma’s van twee uren per week te verzorgen, waarin uiteraard veel over de coronamiserie gecommuniceerd wordt … dat houd me alvast bezig en geeft een virtueel gevoel van sociaal contact… We hebben nu ook een dagelijks verzoekprogramma opgestart voor de woonzorgcentra van de streek Geraardsbergen-Lierde-Ninove waar verzoekjes en boodschappen van familie en vrienden kunnen doorgegeven worden. Wandelingetjes in de angst voor de besmetting om te zetten in zin voor sociaal contact, zelfs als de ziekte ofde buurt vullen de overblijvende tijd in. ficieel voorbij zal zijn. En dan hoop ik dat niemand van onze afdeling in contact gekomen Hoe houdt u contact met is met de ziekte, en nog erger… overleden zou de leden van uw afdeling?

Een brief werd verstuurd naar alle leden om zijn… Als positief persoon, maar toch realist, hen een hart onder de riem te steken en sterkte hoop ik dat we snel licht aan het einde van de te wensen, met annulatie van al onze lopende tunnel zien en we alsnog een stevige doorstart projecten en de hoop op een snelle heropstart, kunnen doen. ook een mail naar diegene die een PC hebben… dat is een grote minderheid echter… Ik wil nog enkele bedenkingen toevoegen.

Ieder bestuurslid heeft ook een aantal tele- In deze crisis zien we het beste van de mens foonnummers van leden om ze af en toe eens bovenkomen, velen helpen waar het kan (of te bellen hoe het zit… verder hopen we via de mag) en mensen praten terug met mensen nieuwsbrief eens per maand een check-up te (vooral in de steden)… echter in de politiek zie je meestal het slechtste bovenkomen, en geven. dan heb ik het over Trump die niet alleen de Wat zijn uw verwachtingen wereld op zijn kop zet en de schuld bij iedervoor de toekomst? een legt behalve bij zichzelf, terwijl hij degeIn één woord: somber! Niemand weet hoe het ne was die het een gewoon “griepje” noemde verder zal gaan en wanneer we terug contact en tegen iedere maatregel was… hij doet zich zullen hebben om iets te organiseren… ge- meer en meer voor als dictator terwijl hij de zien we een vergrijsde afdeling zijn, en zo zogezegde leider van de Westerse wereld is… zijn er meer, vrees ik het ergste naar de toe- Dit dagelijks te horen en te zien is nog onkomst toe. Het zal verdomd moeilijk zijn om draaglijker dan de ziekte zelf!

Over de manier waarop in BelgiĂŤ de crisis behandeld word is ook veel te zeggen.

Je kan zeggen dat ze hun best doen, maar echt leiderschap is niet te vinden, dagelijks worden contradictorische beslissingen genomen, de nodige beschermingsmiddelen zijn nog altijd niet voldoende voorradig.

Er zijn grote fouten begaan rond de woonzorgcentra door niet voldoende aandacht te schenken aan de meest gevoelige groep in onze samenleving.

De enige goede beslissing was sluiten voor bezoekers, maar daar stopt het mee. De sterftecijfers van de laatste weken zijn het beste bewijs. Wie gaat daar de verantwoordelijkheid hiervoor dragen? Natuurlijk zal de struisvogelpolitiek terug de bovenhand krijgen.

Het laatste woord is hierover nog niet gezegd.

Wat in de Afrikaanse landen? Wat in de vluchtelingenkampen? Wat met “verenigd� Europa?

Wat met de wereldhandel? En zo zou ik nog lang kunnen doorgaan...

Jenny Cuveliers Berchem Hoe brengt u de lockdown door?

Door binnen te blijven, zoals iedereen mag ik hopen. Een keer om de 14 dagen doe ik boodschappen.

Hoe houdt u contact met de leden van uw afdeling?

De meeste leden bereik ik via mail. De overigen telefonisch.

Wat zijn uw verwachtingen voor de toekomst?

Ik heb geen glazen bol. De wetenschappers kunnen daarop nog weinig zeggen dus ik zeker niet. We zullen ons moeten leren aanpassen en proberen te genieten van elke kans die we krijgen. Voor dit jaar hoop ik toch dat we in oktober ons jaarlijks etentje kunnen organiseren en eventueel in november een bezoek brengen aan het Trammuseum en een korte wandeling doen. In december zal ik mij dan hopelijk nog kunnen bezig houden met het versturen van hernieuwing van het lidmaatschap.

Guy De Vos Ronse De afdeling Ronse bestaat hoofdzakelijk uit 70-plussers, dus grote risico leeftijders. Tot nu toe heb ik nog geen weet van besmettingen onder onze leden, maar ik hou mijn hart vast en durf er zelfs niet naar te informeren. Kwestie van hen niet nog ongeruster te maken. Onze laatste activiteit was een digitale projectie over de Brenta Dolomieten en Japan en kon nog juist plaats hebben op 11 maart, in een service-centrum en dit voor een vijftigtal bejaarde deelnemers! Dit was nog op het nippertje, maar zonder enig zicht op de besmettingssituatie op dat ogenblik.

Ikzelf had enkele dagen ervoor, op zondag 8 maart als voorzitter van de Stedelijke Raad der Bommelsfeesten Ronse, nog handcontact en gesprekken met ruim 400 carnavalisten tijdens een groepsmaaltijd en proclamatie van de wedstrijd “schoonste Bommelsgroep in de stoet van januari 2020”. Dan was het bij de afkondiging van de lockdown toch wel even terugdenken… en zeker zo weinig mogelijk contacten zoeken.

Inmiddels ligt één der bestuursleden van de Stedelijke Raad der Bommels - we zijn met 11 - reeds voor de derde maal op intensief, ditmaal in de corona-afdeling van het UZ Gent. Zolang ik zelf niet grondig kan getest worden blijf ik ‘in mijn kot’ en zoek zo weinig mogelijk contact, behalve telefoon, e-mail en whatsapp.

Gelukkig heb ik een grote tuin die wel eens een flinke opknapbeurt kan gebruiken, zo dat ik daar heel wat energie kwijt kan.

Bij minder goed weer is een grondige inspectie en herklassering van kelders en zolders ook geen verloren tijd. Voeg daarbij af en toe een langere fietstocht en we zijn zo goed als rond.

Onze volgende clubactiviteit is een busreis op donderdag 28 naar Damme, maar die zal wellicht toch verboden blijven, en weinig 70-plussers zijn momenteel bereid om samen in een autobus te gaan zitten, terwijl momenteel ook de toeristische gidsbeurten nog niet doorgaan. Het wordt dus nog even afwachten en daarna afgelasten. Hetzelfde lot staan wellicht een zomers etentje op restaurant in juli en een busreis naar de Somme in Frankrijk te wachten…

Hierdoor zullen onze leden in 2020 wel heel weinig terug krijgen voor hun lidgeld! Hopelijk zal dit geen te grote weerslag hebben op het ledental in 2021.

Marcel Moonen Deurne Onze groep heeft een goed contact op alle mogelijke manieren. We hebben hen gevraagd om in hun woonomgeving op ontdekking te gaan, daar we niet ver van huis mogen. Zo kunnen ze eventuele wandelwegen of gebouwen die voor ons nog onbekend zijn in de toekomst verwerken in een wandeling. Wij verzenden ook aan ieder lid regelmatig de vraag om zich aan de gezondheidsregels te houden. En we denken al na over hoe we, eens alles terug normaal is, onze eerste wandeling feestelijk kunnen inzetten.

Els Opdebeeck in naam van Willebroek Wij hebben het “groetjesalbum” aangemaakt op Facebook om contact te houden, dat is een foto-album met foto’s waarop leden laten zien hoe ze de lockdown doorbrengen. We zien hoe ze aan de lenteschoonmaak beginnen, of hoe ze een taart bakken of een spel spelen. Het is een leuke en makkelijke manier om contact te houden. Ook bij ons zijn het heel wat activiteiten geannuleerd, sommige verplaatst naar latere datum, maar we stellen ons de vraag of een normale werking terug mogelijk is vanaf september.

Patrick Grunewald Oostende Ik breng de lockdown door door zo veel mogelijk in mijn kot te blijven. Gelukkig heb ik een tuin die heel wat onderhoud vraagt en daarin kan ik mij ten volle uitleven. Daarenboven bevordert dit de beweging en met mooi weder is dit zeer ontspannend. Daarnaast ga ik samen met mijn vrouw Marianne dagelijks een 30 à 60 minuten durende wandeling of fietstocht maken in de omgeving van Oostende en op plaatsen waar wij weinig of geen mensen treffen.

Met het bestuur van de afdeling Oostende hebben wij twee video-vergaderingen (via ZOOM) gehouden op 31 maart en 6 april waarin wij beslissingen hebben genomen inzake geplande activiteiten in de nabije toekomst alsmede in de verdere toekomst. De beslissingen over geannuleerde wandelingen en fietstochten hebben wij per mail toegestuurd aan de leden die over een computer beschikken. De andere leden hebben we telefonisch verwittigd. Ons maandelijks ledenblad De Zeester blijft verschijnen en via dit tijdschrift lezen al onze leden wat er zich afspeelt binnen de afdeling.

Mijn verwachtingen voor de toekomst zijn dat we voor de zomer geen afdelingsactiviteiten meer zullen kunnen houden. Misschien nog enkele fietstochten in juli en augustus maar dan nog vrees ik dat de leden nog te gereserveerd zullen zijn om deel te nemen. Hopelijk kan alles opnieuw opstarten vanaf de maand september.

Hugo Van Den Bossche Aalst Hoe brengt u de lockdown door?

Zoals voorgeschreven breng ik die thuis door, eigenlijk geen probleem dankzij mijn grote tuin.

Hoe houdt u contact met de leden van uw afdeling?

Contact via email en telefoon, wat zeer onpersoonlijk aanvoelt. Het zo belangrijke persoonlijk contact is volledig weg.

Wat zijn uw verwachtingen voor de toekomst? Niet rooskleurig voor De Natuurvrienden omdat reizen onmogelijk zijn door corona. Wij zijn immers een internationale organisatie en onze normale internationale contacten zijn voor het ogenblik moeilijk zo niet onbestaande. Onze huizen in het buitenland zijn voor het ogenblik onbereikbaar. Resten alleen contacten via email en andere sociale media. Dit zal zeker nog aanhouden tot er vaccinatiemiddelen zijn ontwikkeld. Reken maar op nog minstens 6 maanden tot een jaar.

Luc Bal Manager Hoe breng je deze lockdown door?

Noodgedwongen van thuis uit. Daar is ook mijn kantoor gelegen, dus ben ik vooral zoals zovelen - een thuiswerker geworden.

Gelukkig kan ik via verschillende onlinetools de computers in Essen overnemen, wat het een beetje makkelijker maakt om de opvolging te doen. Dagelijks heb ik contact met de meeste medewerkers en hou de vinger aan de pols voor zowel ATB als voor Het Natuurvriendenhuis.

Kan je ons een korte update geven over de toestand in De Berk?

Sinds 14 maart hebben we De Berk verplicht gesloten. Enkele dagen later hebben we ook de resterende vaste residenten naar huis moeten sturen. Alle medewerkers van het Natuurvriendenhuis zijn verplicht op uitzonderlijke technische werkloosheid overgegaan.

Dirk, de uitbater, houdt dagelijks alles in het oog en verzorgt kleine klusjes om de tijd te doden. Alle niet noodzakelijk energie is uitgeschakeld zodat we de kosten maximaal kunnen beperken.

En de toekomst van De Berk?

Dat is een beetje koffiedik kijken. We waren hard aan het werk om van De Berk weer een gezond Natuurvriendenhuis te maken en waren op zeer goede weg. Corona zorgt nu wel voor kopzorgen. Geen inkomsten, maar wel de lopende kosten. Je ziet het plaatje.

Alles zal ervan afhangen hoelang dit gaat duren. We hopen dat veel mensen hun vakantie in BelgiĂŤ zullen moeten doorbrengen en dat wij in De Berk daar kunnen van profitereren. Het is misschien een unieke kans om deze mooie streek en een goed uitgebouwd vakantiedomein te ontdekken. In dit magazine vinden jullie een steunssysteem

“Na de coronacrisis komt er een unieke kans om de mooie streek rond De Berk en ons goed uitgebouwd vakantiedomein te ontdekken” waarbij je waardebonnen kunt kopen om dan te gebruiken na de corona-heropening.

We roepen iedereen op om daar maximaal gebruik van te maken. Na de heropening zullen wij in De Berk in ieder geval heel wat activiteiten ontplooien om de achterstand in te halen.

Wat zijn je verwachtingen voor de toekomst over de effecten van het virus op onze samenleving?

Ja, dat onze samenleving grondig zal veranderen is waarschijnlijk voor iedereen duidelijk. Hopelijk zullen wij daar enkel de positieve zaken van onthouden en leren mee werken. Nu is er teveel negativiteit en vooral veel stuurlui die aan wal staan.

Dat stoort me, samen met de ongelofelijke mediageile personen die het allemaal denken beter te weten. Wij zullen vooral meer over moeten hebben voor degenen die ons door deze crisis hebben geholpen. Zij die

in de “war-zone” staan. Ik hoop vooral dat het niet bij handengeklap en witte doeken blijft, maar dat de politiek nu eens begint te begrijpen wat die mensen voor de samenleving hebben gedaan. Dat zal pas een echte dank zijn voor deze “ warriors”.

Ik denk ook dat onze manier van werken nog meer naar thuiswerk zal gaan, hoewel wij bij ATB en Het Natuurvriendenhuis daar al meer dan een jaar mee bezig zijn.

Maar vooral denk ik dat wij het leven niet meer als vanzelfsprekend zullen vinden en wij hopelijk zullen beseffen in welke goed samenleving wij leven. Wij hebben eten en drinken, zelfs genoeg wc-papier. Maar wat met degenen die dit niet hebben of met leiders zitten die zich van hun bevolking niets aantrekken als de “mighty dollar” maar opbrengt. Ik ben nog steeds heel hoopvol en positief, voor zowel de samenleving als voor onze Natuurvriendenverenigingen.

Voor de waardebon: check appendix op laatste bladzijden.

Greet van Gool voorzitter De Natuurvrienden

Een daad van solidariteit.

In corona-tijden kan een corona-editie natuurlijk niet uitblijven. Hoe gaan wij, Natuurvrienden, om met deze crisis en de bijzondere maatregelen die erdoor genomen worden? Welke impact zal de crisis hebben, hoe blijvend zal die zijn? Zovele vragen die zich stellen – en zovele antwoorden die nog verschuldigd blijven.

Corona raakt ons op vele vlakken: in ons privé- en familiaal leven, in ons werk, in de manier waarop we onze vrije tijd doorbrengen en ontspanning zoeken, … Om dan nog te zwijgen over de impact op het economische en het maatschappelijke leven!

Eerst iets over de persoonlijke impact. Het coronavirus wordt vaak vergeleken met een “vijand”, waartegen dan “oorlog” gevoerd moet worden. Als Natuurvriend houd ik niet van oorlogstaal – en nog minder van oorlog – maar er zit wel een grond van waarheid in. Het coronavirus ís een vijand, een onzichtbare en onvoorspelbare vijand. Onzichtbaar omdat het virus zich ongemerkt verspreidt, omdat we niet met het blote oog kunnen zien wie besmet is en wie niet. Onvoorspelbaar omdat de ene persoon zelfs niet merkt dat hij besmet is met het virus, terwijl de andere er zeer ernstig ziek van wordt en er ook heel wat mensen aan overlijden. Het virus is een gevaarlijke vijand, die onze gezondheid aanvalt – en de gezondheid van al wie ons dierbaar is. Dat alles creëert onzekerheid, onrust, angst. De lockdown maatregelen versterken die gevoelens nog, omdat we onze sociale contacten noodgedwongen beperken, omdat we terugplooien op onszelf.

De onzichtbaarheid en onvoorspelbaarheid van het

coronavirus drukken ons met onze neus op onze kwetsbaarheid, tonen aan hoe fragiel en afhankelijk we zijn. En benadrukken nog maar eens hoe belangrijk datgene is wat we elkaar elk jaar opnieuw bij de overgang van Oud naar Nieuw wensen: een goede gezondheid, voor zichzelf en al wie ons dierbaar is.

Daarbij mogen we ons gelukkig prijzen dat we in een land leven dat een sterke sociale bescherming kent en goede gezondheidszorgen aanbiedt aan iedereen, bij ons geen Amerikaanse toestanden waar mensen die geen ziekteverzekering hebben het ziekenhuis zelfs niet in mogen. We klagen dan wel over het gebrek aan degelijk beschermingsmateriaal, over de wijze van communiceren, … feit is dat onze ziekenhuizen de crisis goed doorstaan, dat wie nood heeft aan verzorging die ook krijgt. En ja, het klopt dat de crisis zich nu volop laat voelen in de ouderenzorg, maar naast de kwetsbaarheid van onze oudere bevolking is de crisis daar ook een gevolg van het gebrek aan aandacht voor die sector in de voorbije jaren, aan de verschillen die er in die sector zijn, tussen kleinschalige en grootschalige initiatieven, aan de concurrentie en de commercialisering van de ouderenzorg. Als echtgenote van iemand die al vele jaren in die sector actief is, kan ik dit alleen maar beamen – en hopen dat er door de coronacrisis eindelijk meer aandacht – en geld – zal gaan naar deze sector.

Wie nog actief is op de arbeidsmarkt, merkt ook daar de gevolgen van de coronacrisis. Gelukkig is het telewerk de laatste jaren meer en meer ingeburgerd geraakt, want het laat toe dat heel wat activi-

teiten kunnen blijven doorlopen. De digitalisering is hier een belangrijk hulpmiddel, dankzij computer en internet kunnen we dossiers blijven behandelen, kunnen we aankopen doen, kan er les gegeven worden, … Onmiddellijk dreigt hier evenwel ook een gevaar, want wie niet beschikt over de nodige ICTmiddelen of ICT-vaardigheden, dreigt uit de boot te vallen – en vaak zijn dit mensen die sowieso al kwetsbaar zijn. Niet ten onrechte dan ook dat vele organisaties vragen om aandacht te schenken aan mensen in armoede en bestaansonzekerheid.

Ook hier mogen we ons gelukkig prijzen dat we in België wonen, waar we een goede sociale bescherming hebben waardoor mensen die door de crisis werkloos worden, recht hebben op een uitkering, waar uitstel van betaling verleend wordt, waar – vele – maatregelen genomen worden om ervoor te zorgen dat mensen die (tijdelijk) zonder werk zitten toch een inkomen hebben en niet hopeloos in de schulden terecht komen. En ja, die maatregelen zullen een impact hebben op onze begroting, onze economie zal tijd nodig hebben om zich te herpakken.

Maar tegelijk biedt deze crisis ook heel wat kansen en mogelijkheden die de economie ten goede zullen komen: nieuwe vormen van arbeidsorganisatie, innovatieve technieken, andere of nieuwe productieprocessen, …

Niet alleen ons gezins- en familieleven en ons werk maar ook de manier waarop we ons ontspannen en onze vrije tijd doorbrengen, ondervindt de gevolgen van de coronacrisis. Ook in onze afdelingen moeten de activiteiten opgeschort worden, Natuurvriendenhuizen moeten sluiten, uitstappen moeten uitge-

steld of geannuleerd worden. Elkaar ontmoeten, erop uit trekken om samen de natuur en de wereld te ontdekken, andere regio’s en andere landen te bezoeken, … Al die plannen zullen even opgeborgen moeten worden, het zal even duren vóór uitstappen en reizen weer mogelijk zullen zijn. Maar ook hier biedt de crisis opportuniteiten. Ze geeft ons de mogelijkheid om na te denken over onze manier van reizen en de impact ervan op milieu en natuur. Om opnieuw de natuur dicht bij huis te verkennen, om het lokale toerisme te ondersteunen.

Beste Natuurvrienden, in een crisis als deze past het om respect te betuigen en dank uit te brengen, aan al diegenen die zich tijdens deze crisis inspannen.

Aan de wetenschappers en experten, die vanuit hun ervaring en expertise proberen het virus het hoofd te bieden en advies te geven aan de beleidsmakers.

Aan de vele medewerkers in de ziekenhuizen en de zorgsector, die zich onvermoeibaar en met risico voor eigen gezondheid inzetten om de ontelbare zieken en ouderen te verzorgen. Aan de medewerkers van de overheidsdiensten die ervoor zorgen dat de uitkeringen betaald worden en dat de dienstverlening aan de burger gegarandeerd blijft. Aan al wie in deze crisis zijn werk blijft doen en aan al wie zich bekommert om zijn medemens. Elke daad, hoe klein ook, is een daad van solidariteit – en die hebben we nodig, want deze crisis kunnen we alleen overwinnen als we samen werken.

Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat jullie ongeschonden uit deze crisis komen en bespaard blijven van verdriet.

Lars Meulenbergs voorzitter Bergstijgers

Onze Natuurvriendenhuizen bloeden.

Deze keer bespreek ik geen specifiek Natuurvriendenhuis, maar wil ik een warm pleidooi houden om eender welk Natuurvriendenhuis te bezoeken van onze Natuurvriendenbeweging na de coronacrisis.

Deze crisis heeft namelijk een grote impact op onze Natuurvriendenbeweging en -huizen. Ik had contact met enkele vrienden uit Nederland, Zwitserland, Italië, VS, Duitsland en Frankrijk. Zij wisten me het volgende te zeggen.

op hun eigen vermogen. En dat maakt het nog moeilijker om het hoofd boven water te houden.

Henk Schaaf, voorzitter Nivon Natuurvrienden, vertelde me dat de Nederlandse huizen in eerste instantie vanaf 14 maart open konden blijven mits zeer strikte richtlijnen voor hygiëne en veiligheid.

Slechts twee dagen later moesten ze halsoverkop alle accommodaties sluiten tot nader orde. Alle 13 Natuurvriendenhuizen en de 7 kampeerterreinen werden verplicht al hun gasten buiten te zetten én alle boekingen te annuleren tot al zeker 1 juni. Wel moet er nog steeds een huiswacht aanwezig zijn, dit was een eis van de brandverzekering. In Nederland werken ze enkel met vrijwilligers en deze blijven op post.

In Italië zijn alle activiteiten afgelast tot nader orde.

Alle huizen zijn gesloten. Hier en daar staken mensen hun handen uit de mouwen. Zo hebben de vrijwilligers van het Natuurvriendenhuis ‘Cà di Ach’ in het bergdorpje Schilpario (regio Lombardije in provincie Bergamo) een actie op poten gezet om geld in te zamelen voor het huis, maar ook om gratis eten uit te delen aan de buurt. Op die manier zorgen ze voor verbinding tussen mensen in deze moeilijke tijden. Ze bakten veel, heel veel koekjes.

Maar dit zijn slechts kleine pleisters om het bloeden te stelpen. GIAN (Gruppo Italiano Amici della Natura) riep op via politieke weg fondsen te vinden om de lokale groepen te blijven ondersteunen, of om ouderen en minder mobiele personen te helpen met boodschappen te doen. Het is dus letterlijk zwoegen voor de lokale Natuurvriendengroepen en huizen. Christian Fachetti, voorzitter van GIAN, sprak me ook toe met warme woorden: “Houd de moed erin!”

Gasten die reeds hadden geboekt, kregen twee mogelijkheden: een voucher om hun verblijf om te boeken naar een andere datum (geldig tot 12/2021), of hun geld terugkrijgen. Door te werken met de voucher beperkte Nivon het bedrag dat ze dienden terug te storten. Vaste kosten zoals onderhoud, energie, leningen, … blijven echter wel doorlopen!

Wekelijks komt het bestuur online samen. Maar nu al, ook al werd er zeer snel gehandeld, zou het verlies bij Nivon enkele honderdduizenden euro’s bedragen

De Franse Natuurvrienden, uit monde van voorzitster Christine Schmitt, schreven me dat ze als Nationale vereniging aankloppen bij de verschillende partners om een solidariteitsbijdrage te vragen waarmee operationele kosten kunnen gedekt worden. Ook het verschuiven van werkingsmiddelen naar waar de nood het hoogst is, zijn ze aan het bekijken. Alle huizen werden per direct gesloten, alle activiteiten afgelast of uitgesteld en geen enkele cursus gaat nog door. De Zwitserse Natuur-

vrienden zijn intern een verschuiving aan het doen van werkingsmiddelen om zo mogelijke verliezen te dekken van de Natuurvriendenhuizen over gans Zwitserland. Zo zou het maar even kunnen dat renovaties van bepaalde huizen worden uitgesteld om verliezen van andere huizen te dekken. Van solidariteit gesproken!!!

De Duitse Natuurvrienden spreken nu al over meer dan 11 miljoen euro verlies bij de huizen! De natuurvrienden in Californië houden de moed erin.

Gelukkig hebben ze een betere gouverneur dan president.

Overal sluiten Natuurvriendenhuizen, zijn er geen activiteiten of cursussen. Sommigen hebben het geluk wat overheidssteun te krijgen via een bepaalde subsidievorm. Andere draaien puur op vrijwilligers.

Maar één ding is écht wel duidelijk.

De huizen, het hart van onze vereniging, het materieel erfgoed dat al jaar en dag de uitvalsbasis vormt van allerhande activiteiten, festiviteiten, cursussen zijn aan het bloeden. Zwaar bloeden. De cijfers zijn donkerrood.

De verliezen kunnen hier en daar gedekt worden door te werken met vouchers in plaats van terugbetaling van gereserveerde overnachtingen, of intern te schuiven met werkingsmiddelen.

Maar al te vaak lopen deze verliezen op tot in de miljoenen. Elk huis heeft haar eigenheid, is uniek.

Geen enkel huis is hetzelfde. Maar ga eens snuffelen op het internet en zoek je eigen huis dat je

wenst te bezoeken alleen, met twee, met vrienden of met familie. Je hebt huizen en kampeerterreinen die je kunt gebruiken als tussenstop onderweg naar Oostenrijk (bijvoorbeeld Bosslerhaus in Duitsland), andere huizen liggen hogerop in de bergen (Noord-Italiaanse, Zwitserse en Oostenrijkse huizen), andere vormen de ideale uitvalsbasis voor een fietstocht (Nederlandse huizen en De Berk), andere liggen in unieke wandel- en cultuurstreken (Il Vile in Volterra, Toscane, of la Gîte de Vaucottes nabij Etretat, Les Gattes in Logbiermé), of zoek je iets exotischer (huizen in Californië in de Verenigde Staten of Petit Mbao nabij Dakar in Senegal), het kan allemaal.

Kortom voor elk wat wils. En door een Natuurvriendenhuis te bezoeken, steun je de heropbouw van onze beweging na de coronacrisis. Alle kleine beetjes helpen.

In een vorige crisis, in de periode van de grote oorlogen, werden onze huizen verplicht om te sluiten door fascistische overheden. En werd onze vereniging op vele plaatsen gewoon verboden.

Maar dat weerhield ons niet om in die barre tijden solidariteit te tonen en werden de huizen soms clandestien gebruikt als schuiloorden voor oorlogsvluchtelingen of als rustplaats voor smokkelaars.

Het is die solidariteit die we nu ook weer aan de dag moeten leggen.

Nu, meer dan ooit, moeten we onze solidariteit tonen: maak gebruik van het prachtige netwerk van Natuurvriendenhuizen over gans Europa en de wereld.

Voor de reistips van Lars: check appendix op laatste bladzijden.

Sara Van Rompaey yogadocent

Het schreeuwen van de wereld verstilt.

Het is een gekke tijd. Er gebeuren vreemde dingen.

Een verschrikkelijk virus treft de wereld, maar voor mij persoonlijk komt er vooral veel tijd vrij.

Ik ervaar rust, ruimte en voel meer dan ooit dat de leegte in mijn agenda me deugd doet.

We kijken diep in onszelf en ontdekken wat écht belangrijk voor ons is. Corona is een kans. Reflect en reconnect. Ik koester de hoop dat we deze kans met beide handen grijpen. Dat we hier lessen uit trekken en onze levensstijl aanpassen.

Maar ik zie ook dat dit virus de mensen bikkelhard treft. Scholen, restaurants, winkels moeten sluiten. Mensen verliezen werk… en geld, kunnen de eindjes amper nog aan elkaar knopen.

Hobby’s, feestjes, huwelijken, communies worden afgelast. De kerken zijn leeg. Zelfs wandelen mag niet meer. Of ja… alleen of met twee op 1,5 meter van elkaar, maar ja… zo wandelen we niet graag.

Mensen moeten meer dan ooit hart-werken in de zorg. Ziekenhuizen liggen overvol, belangrijke behandelingen worden uitgesteld. Mensen zijn bang, eenzaam, verward, happen letterlijk naar adem en worden ziek. Heel veel - veel te veel - mensen gaan dood, worden begraven, amper omringd. Corona is een drama.

Als yogadocent en natuurliefhebber ben ik overtuigd van de helende kracht van bewegen, rust, natuur en een diepe, trage ademhaling. Hoe heerlijk zou het zijn als we met z’n allen vertragen, matigen… uit zorg voor onszelf, de wereld en elkaar.

Niet voor even, maar duurzaam. Hoe heerlijk zou het zijn als het schreeuwen van de wereld verstilt en we leren luisteren naar het fluisteren van ons lijf en de muziek van de natuur.

De straten zijn leeg, vliegtuigen staan aan de grond, schepen blijven in de haven. De wirwar van mensen die zich wereldwijd verplaatsen valt stil.

Alles lijkt te vertragen.

Mijn grote liefde- de natuur- herademt in het hart van de lente. De natuur glimlacht. De lucht is weer zuiver, het water is weer helder. We gaan alleen op stap en zien de blauwe lucht weer, de schoonheid van een bloem. We herontdekken de traagheid, de stilte. We hebben weer tijd voor elkaar, voor ons gezin, de tuin, creativiteit, een goed boek, een tasje thee. We ontdekken dat we het leven zelf gejaagd, overvol en complex gemaakt hebben.

Ondanks de grote afstand voelen we ons meer dan ooit verbonden. Ondanks de miserie is er een golf aan solidariteit. Ik droom ervan dat die verbondenheid en solidariteit blijft en blijft groeien. Ik droom ervan dat we blijven genieten van de kleine dingen, de kleinheid, eenvoud, traagheid. Ik droom ervan dat we meer dan ooit de natuur koesteren, onze longen vullen met frisse lucht, onze zintuigen mindful openen voor haar schoonheid. Ik droom ervan dat we alles minder groots zien, dat onze agenda’s leger blijven, dat er - net als nu - extra tijd blijft voor onszelf en elkaar… want wie hard holt, holt zichzelf voorbij. Ik droom ervan dat we, als alles achter de rug is, onze familie in de armen vliegen, met onze vrienden het glas heffen, het leven en elkaar vieren. Ik droom van trage wandelingen op onze eigen trage wegen.

Ik droom van…verlang-samen.

Meer info: check appendix op laatste bladzijden.

Tist Liekens student

Luister naar de wetenschap.

Toen een medestudent op 4 maart tegen mij zei: “Ge gaat zien, binnen vier weken is de universiteit dicht door die corona”, kon ik dat niet echt geloven.

Waarom zou de regering nu opeens wel naar de wetenschap luisteren? En een week later kregen we een mail waarin stond dat tot de paasvakantie de lessen online zouden plaatsvinden. Dit was geen maatregel van de regering, maar van alle Vlaamse universiteiten.

Maar onder andere door dit signaal nam de regering een dag later de bekende verregaande maatregelen. Maar ik bleef met die vraag zitten: Waarom neemt de regering voor deze crisis wel maatregelen en kan dat voor de klimaat- en biodiversiteitscrisis niet???

“In België alleen al, sterven er jaarlijks duizenden mensen door klimaatverandering,” zei Jean-Pascal van Ypersele een jaar geleden in het Klimaatbetoog. Deze crisis is dus zeker niet minder erg als de corona-crisis, zeker als je weet dat de dodentol in de toekomst nog zal stijgen. Maar elke mens die nu moet sterven door corona is er natuurlijk één te veel, en daarom hou ik mij aan de maatregelen.

Maar waarom doet de generatie die nu enorm hard lijdt onder corona niets om de toekomst van hun eigen kinderen te waarborgen?

Het ergste is dat ook de corona-crisis niet aan de bron wordt aangepakt. Deze pandemie is hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door handel in bushmeat naar China. Op het moment van schrijven is de epidemie daar ondertussen uitgedoofd

en hoe vieren ze dat daar? Door meer bushmeat te eten. Waarom wordt deze crisis niet bij de bron aangepakt? In de toekomst zullen pandemieën zoals deze nog meer voorkomen door toenemende ontbossing en handel in wildlife.

Een verschil met de klimaat- en biodiversiteitscrisis is dat bij het ontkennen van de corona-crisis niemand baat heeft. Trump zei aanvankelijk dat het een verhaaltje van de Democraten was. Er was niemand, geen bedrijf of wetenschapper, die hem daarin steunde en dus heeft hij die uitspraak niet meer herhaald. Trump kan nog wel zeggen dat de klimaat- en biodiversiteitscrisis een verhaaltje is van de Democraten en daarin wordt hij wel gesteund door fossiele brandstofbedrijven, enorme boerderijen, industriële visserijen ... En waarom?

Omdat zij winst maken met het veroorzaken van die crisis. Zij verspreiden nepnieuws en trekken de bevolking weg van de wetenschappelijke feiten.

De bevolking zorgt ervoor dat die weinige bedrijven enorme hoeveelheden geld verdienen, terwijl dat diezelfde bevolking onder de gevolgen van de crisis lijdt zonder het te weten.

In deze quarantaine zijn we met zijn allen meer buiten gaan sporten. Ik heb nog nooit zoveel mensen zien fietsen en wandelen. Ik hoop dat we nu met zijn allen beseffen hoe hard we de natuur nodig hebben. Luister enkel nog naar de echte wetenschap! En laat ons die klimaat- en biodiversiteitscrisis aanpakken als het ergste van de corona-crisis voorbij is! We weten nu dat we het kunnen, we weten nu dat de politiek het kan, dus waar wachten we nog op!

Valeria Carossa Permacultuur tuinier

Eerder een kans dan een catastrofe.

Onder normale omstandigheden leid ik een efficiënt georganiseerd leven, aangezien mijn man en ik drie kleine kinderen, veel werk en al evenveel interesses hebben. Onaangekondigde gebeurtenissen worden hier niet met open armen ontvangen.

Het geeft een aangenaam gevoel van macht wanneer je denkt controle te hebben over een gedeelte van je leven. Als er toch iets fout gaat, maak je een analyse van de omstandigheden en uiteindelijk stel je jezelf in vraag. Op 1 maart begon de school officiële meldingen over het coronavirus te versturen.

De boodschap was dat de besmetting er zat aan te komen en dat we enkele veiligheidsregels in acht moesten nemen.

Als bioloog ben ik bekend met de werking van virussen, maar ook met het enorme potentieel van ons immuunsysteem dat zich er tegen kan verdedigen. Ik was dus niet ongerust. Erg snel zou ik ondervinden dat de collectieve beperkingen mijn persoonlijke sfeer zouden beïnvloeden, en nog geen klein beetje ook…

Op 13 maart werd er een bom gedropt: scholen gingen dicht, onduidelijk voor hoe lang. Ik breng veel tijd door met mijn kinderen, maar werken met hen in de buurt is iets dat normaal gezien alleen tijdens de grote vakantie gebeurt. De lockdown verplicht je tot grote aanpassingen en heeft invloed op het kleinste deel van je leven. Het is iets dat ik me nooit had kunnen inbeelden. Het roept bij mij beelden op van mensen die leven onder een dictator of tijdens een militair conflict.

De twee jobs die ik combineer, bieden meer voordelen dan de jobs van andere mensen. Ik kan de kinderen bij mij houden terwijl ik op het veld werk. Als voedingsdeskundige en holistisch therapeut spreek ik online af met mijn patiënten. Maar kinderen vragen aandacht en het gebrek aan concentratie stelt mijn persoonlijke weerstand op de proef. De stress stijgt, boven alles, omdat het nog steeds onduidelijk is wanneer deze toestand zal eindigen.

Ik heb geluk in vergelijking met mijn familie en vrienden in Italië. De restricties zijn er strenger dan hier: je mag enkel buiten komen als je voedsel of medicijnen nodig hebt. Dat zou me over het randje van een burn-out brengen.

Beeld je in om in een appartement te leven met drie kinderen, zonder tuin en je mag niet naar buiten om even te ontspannen. Je moet werken, je kinderen onderwijzen, koken, schoonmaken, ondertussen word je gebombardeerd door nieuws over angst, dood en ziekte. Je huis wordt vervuild door spanning en stress. Je kan je ouders niet bereiken: als je moeder sterft, mag je zelfs niet naar het ziekenhuis en je kan je vader niet even vastpakken. Je lijdt alleen en je sterft alleen. Dit is geen horrorfilm, het is de gruwelijke realiteit in het noorden van Italië, waar ik ben geboren en ben opgegroeid, en waar mijn ouders leven.

Beslissingen nemen in het algemeen belang is niet eenvoudig, dat begrijp ik. Maar als therapeut en als

vrouw stel ik de hele gezondheid van een persoon, met de gevoelens en emoties, boven al het andere.

Een virus kan levens eisen, maar het zou de mensheid nooit mogen beroven van haar menselijkheid: het zorgen voor elkaar en elkaar bijstaan in moeilijke tijden.

Ik zie meer gezondheidsvoordelen in een wandeling in het park dan jezelf binnen te moeten opsluiten. Onze lichamen zijn wonderlijke machines die de reis van de ziel ondersteunen en de geest herbergen. Familie, werk en de sociale omgeving hebben een grotere invloed op ons welzijn dan pathogenen die in een door stress verzwakt immuunsysteem een voedzame bodem zullen vinden.

Ik volg de maatregelen die van kracht zijn in België, en wat de toekomst betreft, deze epidemie zou eerder een kans dan een catastrofe kunnen zijn.

Een dergelijk perspectief kan enkel waarheid worden voor mensen die de veranderingen accepteren en die zich goed aan nieuwigheden kunnen aanpassen. Leven en denken op de oude manier zal het gemoed nostalgisch en gedeprimeerd maken.

De geest openen en een nieuw tijdperk met een glimlach tegemoet treden, zal je het gevoel geven dat je er een actief deel van uitmaakt.

De lockdown heeft ons duisternis en verstikking gebracht, maar dat is wat elk zaadje in de baarmoeder van Moeder Natuur moet ondergaan voordat het kan ontkiemen. Het is de noodzakelijke pijnlijke weg van de geboorte en wedergeboorte,

van groei en leren, van het waarachtig appreciëren van de lucht en het zonlicht. Vertrouw erop dat het licht zal komen, verlichting is plezier en plezier voelt voor het hart aan als de hemel.

Ik droom van een nieuwe samenleving na corona.

Het is een moeilijk experiment met de waarde van relaties en van tijd. We hebben allemaal gevoeld hoe één enkele persoon betekenis heeft voor zichzelf, voor de geliefden en voor de hele gemeenschap: we hebben het geleerd door te lijden onder de afstand. Mijn wens voor de mensen is dat ze hun eigen betekenis ontdekken en achternazitten, hun doelen en hun projecten in het leven. We hebben daarvoor tijd nodig maar technologie en doorzettingsvermogen zullen ons helpen. Telewerken toont ons dat een meer efficiënte en ecologische manier mogelijk is, verspilling kan verminderd worden, procedures verbeterd.

Quarantaine heeft ons gedwongen meer onszelf te zijn, eerlijker en zelfbewust. Ik zie nu een wereld aan mogelijkheden, met moeilijke uitdagingen maar ook met sterkere personen. We willen allemaal een hernieuwd leven, met respect voor onze rechten en de planeet, we willen een nieuwe menselijkheid: verzorgend, verwelkomend en tot stand gekomen binnen zijn eigen evolutie. Kom met me mee wanneer de deuren zullen openstaan.

Meer info over de tuin van Valeria: check appendix op laatste bladzijden.

Tom Vanderhaegen reisconsulent

We hebben nu gezien dat het anders kan.

Ik werd ziek omstreeks midden maart. Het begon met wat koorts en hoofdpijn; de symptomen van een lichte griep. Vrij snel verloor ik mijn smaak- en reukvermogen. Dat maakt dat je weinig eet en op korte tijd fel verzwakt. Ik was ook heel erg moe.

Ik dacht niet meteen aan corona. Mijn huisarts gaf me na een telefonische consultatie tien dagen quarantaine. Er werd toen nog niet getest. Als je een paar symptomen had, werd je meteen in quarantaine geplaatst. Na tien dagen voelde ik me wat beter, maar de ziekte heeft nog lang in mijn lichaam gezeten.

Ik heb tijdens mijn ziekte vooral mijn rust genomen, in de zetel of in bed. De eerste dagen was er niet veel anders mogelijk. Daarna heb ik voornamelijk Netflix gekeken: Peaky Blinders en La casa de papel, de klassiekers zeg maar… Netflix is op zo’n moment een zegen want je mogelijkheden zijn beperkt. Zelfs lezen was vaak te vermoeiend.

Van Ranst heb ik af en toe zien passeren op het scherm, maar het nieuws heb ik niet in detail gevolgd. Ik werd er niet echt vrolijk van en heb me bewust wat afzijdig gehouden van de actualiteit.

Moeilijk na te gaan waar ik de besmetting heb opgelopen. Het kan overal zijn gebeurd. Een paar dagen voor de lockdown ben ik met kameraden nog iets gaan drinken, het zou in dat café kunnen zijn.

Ik ben ook naar Parijs geweest, een grootstad, misschien heb ik het daar opgelopen? Of op mijn werk.

Veel mensen vertonen geen symptomen, ze geven

het virus door zonder dat ze er erg in hebben.

Ik werk in de toeristische sector en wij wisten vrij snel dat er in China iets aan de hand was omdat er eind januari al veel vluchten werden afgelast.

Maar dat het virus zo’n wereldwijde impact zou hebben… Nee, dat had ik niet voorzien. Nu, achteraf bekeken: duizenden Europeanen vliegen maandelijks op Wuhan, we hadden het dus wel kunnen vermoeden. Maar niemand wist wat er aan de hand was. Het werd hier aanvankelijk ook afgedaan als “een griepje”.

Momenteel werken wij twee dagen per week en zijn we drie dagen technisch werkloos. We zijn nu vooral bezig met de administratieve afhandeling van tickets. We doen de aanvragen tot terugbetalingen bij de luchtvaartmaatschappijen.

Dat is uiteraard een groot probleem want de luchtvaartsector zit in zwaar weer. We proberen mensen te overtuigen om hun vluchten te verplaatsen in plaats van geld terug te vragen. Het is een moeilijk evenwicht.

We verwachten dat er vanaf september terug boekingen komen. Ik vermoed dat er in de toekomst minder vluchten zullen zijn. Zeven rechtstreekse vluchten naar Madrid per dag, dat is eigenlijk te veel. Dat zal natuurlijk zijn impact hebben op de ticketprijzen.

Veel zal afhangen van het bedrag dat de overheid wil investeren. Ik kan me België niet voorstellen zonder eigen luchtvaartmaatschappij. Het zou geen

goede zaak zijn als Brussels Airlines verdwijnt. Dat heeft een directe impact op 4.000 jobs, om nog maar te zwijgen over die tienduizenden jobs die indirect worden bedreigd.

Luchtvaartmaatschappijen zullen van omvang kleiner worden. En er zal een aantal ecologische regels worden opgelegd, bijvoorbeeld een tax op kerosine.

De grote maatschappijen zullen deze crisis overleven, maar de prijsvechters gaan het moeilijk krijgen.

Onze hele manier van reizen zal veranderen. De trein zal binnen Europa aan belang winnen. Voor 400 euro naar Bangkok‌ dat zal gedaan zijn.

Iedereen denkt dat de wereld nu zal veranderen, maar dat zal nog moeten blijken. Er zal wel iets veranderen. We hebben nu gezien welke jobs de maatschappij laten draaien. Ik denk nu aan de mensen in de zorg en het onderwijs. Ik hoop dat ze meer erkenning krijgen.

En dat we begrijpen dat we een sterke staat nodig hebben. Misschien is de tijd gekomen om na te denken over het basisinkomen. Er zal meer rust in de maatschappij komen als iedereen weet dat ze het einde van de maand halen.

Ik besef dat ik in de rat race zat, en ik ben niet de enige. We hollen van hier naar ginder en iedereen doet maar mee. We hebben nu gezien dat het anders kan. Je hoeft niet aan alles mee te doen. Minder meegaan in de stress van alledag; daar wordt een mens rustiger van.

Niels Jespers Bergbeklimmer

Ik mag België niet meer binnen.

Corona heeft mijn ogen geopend. De wereld is plots een stukje minder ‘maakbaar’ geworden: doorgaans leven we in een heel geplande samenleving waarin de dingen volgens verwachting lopen. Dat heeft geleid tot optimalisatie, efficiëntie en welvaart. Maar de wereldwijde transportnetwerken kunnen ook een achilleshiel zijn – het leidt tot fragiliteit: als de grenzen dichtgaan, zijn de gevolgen ook snel heel groot.

Ik woon sinds een jaar in Nederland en mag nu België niet meer binnen. Ik kan de getroffen maatregelen in beide landen goed vergelijken.

In het begin werd vooral gezegd hoe verschillend het gevoerde beleid is in Nederland en in België. De ‘intelligente lockdown’ en ‘groepsimmuniteit’ werden door de Belgen bestempeld als laks, net zoals het open zijn van nietessentiële handelszaken.

Daartegenover stond in België een volledige lockdown en grenzen dicht. Maar in de praktijk levert het niet veel verschillen op: er wordt in beide landen zoveel mogelijk van thuis gewerkt en je moet anderhalve meter afstand houden (oh ja, in Nederland mag je wel op een

bankje zitten en in België niet). De resultaten zijn ook gelijkaardig; namelijk dat het plateau zich gelijktijdig inzet.

Wat wel een verschil is tussen beide culturen is dat er in Nederland sterk op de eigen verantwoordelijkheid gewezen wordt, waar iedereen de gestelde regels naar het beste vermogen moet invullen. En dat ook doet! Terwijl men daar in België niet vanuit gaat, en ook controles belangrijk vindt. Nog verder naar het zuiden (Frankrijk) gaat men daar nog een stapje verder in, met allerlei attesten.

Voor mij persoonlijk zijn de gevolgen van het virus wel redelijk groot. Ik was van plan twee bergexpedities aan elkaar te koppelen: in mei een poging op Arwa Towers in India, en aansluitend een nieuwe poging om K2 te beklimmen. Die eerste is alvast afgelast, en de kansen dat de tweede expeditie nog doorgaat slinken met de dag. Mensen vragen steeds of ik al een beslissing heb genomen. Op dit moment kan ik alleen besluiten niet te gaan, en dat doe ik niet.

Als er voor mij wordt besloten schik ik me, maar als het aan mij ligt vertrek ik. De aanhoudende onzekerheid moet ik er nog even bij nemen.

Manfred Pils Andrea Lichtenecker

Naturefriends International

De strijd niet staken.

Het coronavirus houdt de wereld in een greep.

Het publieke en economische leven wordt beperkt tot een minimum, de gezondheidszorg wordt op de proef gesteld en botsen op zijn limieten in steeds meer landen.

De Natuurvrienden worden ook hard getroffen door de huidige situatie. Actitiviteiten die voorbereid werden met de grootst mogelijke zorg zullen niet plaatsvinden. Vergaderingen en evenementen worden geschrapt. Natuurvriendenhuizen sluiten de deuren, met serieuze financiĂŤle gevolgen.

De natuur samen beleven, het faciliteren van ontmoetingen en ontspanning - de hoeksteen waarop De Natuurvrienden-beweging werd gebouwd - zijn voorlopig stopgezet. Wat blijft zijn onze gedeelde waarden, die momenteel urgenter zijn dan voordien: solidariteit en verantwoordelijk gedrag van ons allemaal!

De pandemie veroorzaakt veel pijn en lijden - niet alleen in onze omgeving maar ook daarbuiten. Het is nu belangrijk om de zwaksten in onze samenleving te ondersteunen, om samen sterk te blijven en solidariteit te tonen. En deze solidariteit mag niet stoppen aan de landsgrenzen.

We mogen de ogen niet sluiten voor de dramatische situatie in de overvolle vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden, Turkije of in Libanon, waar wanhopige mensen, ook dui-

zenden kinderen, vele maanden in verschrikkelijke omstandigheden hebben moeten leven.

Hun lot moet nu onze bezorgdheid zijn!

We mogen ook niet de ogen sluiten voor de situatie in Afrika, een continent waar op vele plekken een gebrek is aan medische zorg, ziekenhuizen en sanitaire voorzieningen. Ook daar is er dringend nood aan medische ondersteuning zodat mensenlevens gered kunnen worden.

Het is tijd om te reageren en solidariteit te tonen! De huidige toestand toont ons de negatieve aspecten van globalisatie. Maar we zijn ook dat veel dingen mogelijk zijn: mensen die elkaar helpen, ondersteunen, en economische doelen die meer en meer naar de achtergrond verdwijnen. Er schijnt een licht aan de horizon; elke crisis is eveneens een kans. Die moeten we grijpen! Laten we onze krachten bundelen om sterker uit deze moeilijke tijd te komen! Laten we niet stoppen met te strijden voor een eerlijkere, meer inclusieve en groenere planeet!

Laat ons een toekomst vormgeven met meer menselijkheid, met meer solidariteit, met modellen die focussen op mensen en de bescherming van onze planeet - in overeenstemming met de “Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling� van de Verenigde Staten: een goed en veilig leven voor iedereen!

appendix bij Luc Bal

appendix bij Sara Van Rompaey

appendix bij Valeria Carossa De permacultuurtuin van Valeria ligt in de Vlietstraat in Herent. We wilden in het voorjaar een groepsbezoek plannen aan de tuin, maar dat zal voor een ander tijdstip zijn. De tuin virtueel bezoeken kan op www.facebook.com/wielewaalpermaculturepark.

appendix bij Lars Meulenbergs

Lars verzamelde enkele foto’s van Natuurvriendenhuizen die als inspiratie kunnen dienen bij het plannen van trips in de toekomst.

Nederland

De Bosbeek, Bennekom

Frankrijk

België

Ferme du Coquibus, Milly-la-Forêt Les Gattes, Logbiermé

Refuge Le Treh, Fellering Hurlevent, Fraipont

Eikhold, Heerlen

De Kleine Rug, Dordrecht

Les Jonquilles, Metzeral

NIederrad, Frankfurt, Duitsland