Column Koos Marsman

COLUMN Maortespenning

Vorige week kree'k de Sint Maortespenning. Da's 'n erepenning van de stad Uterech, maor da's nie degene die me die penning gaf. Volleges de geminte kom 'k helemaol nie in anmerreking voor zo'n ding. Daor mojje eers heel veul vrijwillig werrek voor hebbe verrich voor and're mense. Nee, die penning kree'k van de weduwe van de pianis Joop Reynolds. Joop die de onderscheiding in 1988 van burregemeester Vos kreeg omda die zoveul voor Uterech en 't Roaje Kruis in 't bijzonder ha gedaon. Joop is 'n paor jaor geleje overleje en ze vrouw von 't aordig as 'k die penning wilde anneme. Ze dach da Joop da wel zou waordere as 'k as herinnering an 'm da ding op me bureautsjie thuis zou zette. Da wilde 'k zeker wan Joop was 'n goeije kameraod en 'k mis 'm nog ied're dag. Daorbij komp da de Maortespenning gemaok is door weer 'n an'dre goeije kameraod: Theo van de Vathorst. Deze beeldhouwer is bekend van 't beeld van Anton Geesink in de Jacobsstraot en zo he'k 'm lere kenne wan 'k heb 'm 'ns gesproake over hoe da ging mè Geesink en 't beeld. Bij die ontmoeting sprak 'k 'n heul aordige vent (en ze aordige vrouw Marja) en zijn we gewoan ketak blijve houwe.

Nou ha'k van de week die Maortespenning nog maor net op me bureautsjie staon toen 't berich kwam da Theo ernstig ziek is. Nou was die al langer ziek, maor 't berich klonk zwaor en d'r bleke gin woorde voor te vinde om uit te legge da iemand nie meer lang heef te gaon. In ze buurtsjie hebbe ze daorom besloate da as je d'r nie over ken praote, laote we 'm dan ere en in overleg mè Theo is d'r nou 'n etalaoge-tentoanstelling in 'De Toonkamer' an de Ouwegracht 341. Daor staot allerlei mooi spul da Theo gebruikte om ze Uterechse beelde te maoke. Oak zijn d'r schilderije en schetsen en penninge, zo as de Maortespenning. Die van Joop he'k daor laote neerlegge, zo komme me kameraode saome. Theo, hou'je goed. Uterech hou vajje. a

Koos Marsman is ambesedeur vollekstaol en commetator. Hij schrijf tweewekelijks voor DUIC, natuurlijk in de Uterechse vollekstaol

Utrecht verbindt jong & oud

VOLGENDE WEEK IN DUIC BENTE IN GESPREK MET TINY & RINA

Bij mboRijnland kan dat bij meer dan 100 opleidingen!

Kijk hier bij welke opleidingen je allemaal kan starten. Meer info? Bezoek ons Online Infomoment op 10 januari en stel al je vragen!

Giselle (29) in gesprek met Aly (71) en Wil (75) bij ‘De Dame’ in Zuilen

Wat verbindt de oudste en de jongste bewoners van onze mooie stad? Nou, precies dat: die mooie stad! In deze reeks gaan een jongere en een oudere inwoner met elkaar in gesprek over het leven. Over vroeger, over nu en over later. Al wandelend of op een bankje in de zon praten ze over het leven, over Utrecht, over de wijk waar ze wonen en nog veel meer. Want de liefde voor Utrecht kent geen leeftijd: Utrecht verbindt jong en oud! Vandaag: Giselle (29) in gesprek met Aly (71) en Wil (75) bij ‘De Dame’ in Zuilen. Wil en Aly werken samen in het ontmoetingscentrum, een plek waar alle ouderen uit de wijk welkom zijn.

Dag dames, hoe lang wonen jullie al in Zuilen?

Wil: ‘Ik ben in Utrecht geboren en getogen, achter de watertoren, in de Seringstraat. Op mijn twaalfde ben ik naar Zuilen gekomen. Ik weet dus alles van de wijk.’ Aly: ‘Ik ben in 1975 naar Utrecht verhuisd omdat mijn kind altijd in het Wilhelmina Kinderziekenhuis lag. Ze is verstandelijk gehandicapt, op haar twintigste blind geworden… dus dat was altijd een beetje tobben. Ik heb zes jaar op de Draaiweg gewoond, daarna aan het Theo Thijssenplein en ook nog een jaartje in Maarssenbroek - maar dat vond ik vreselijk. Daar stroomde het ‘s ochtends helemaal leeg. Toen zijn we weer terug naar Zuilen gegaan.’

En, zijn jullie blij om nu in Zuilen te wonen?

Wil: ‘Ik heb het erg naar mijn zin hier.’ Aly: ‘Je hebt hier echt het dorpse gevoel. Mijn man heeft dat wat minder, die is wat minder naar buiten toe gericht. Maar sinds ik hier [bij De Dame] werk, kan ik nergens meer vrij rondlopen, ik word overal herkend. Soms sla ik in de Albert Heijn maar even een ander pad in, anders ben ik over een uur nog niet thuis.’

Hoe zijn jullie bij De Dame terechtgekomen?

Wil: ‘Ik woonde hier al boven, en ik verving soms iemand van Careyn als ze op vakantie ging. Zo had ik het al onder de knie.’ Aly: ‘Ik kwam er later bij, toen ik met pensioen ging en net twee nieuwe knieën had. Toen ben ik wel gaan rondkijken, want mijn man werkte gewoon nog. En zo ben ik er eigenlijk ingerold. En Wil, nu rollen we niet meer naar buiten he?’ Wil: ‘Meestal doen we alles samen.’ Aly: ‘We maken ook samen soep op donderdag, ik kook de soep en Wil draait de ballen. Ballenmeid, haha!’

Klinkt alsof jullie een goed duo zijn samen! En vertel eens, hoe is de wijk veranderd de afgelopen jaren?

Aly: ‘Ik vind dat de wijk wel is verbeterd. Er is vooral heel veel nieuw gebouwd.’ Wil: ‘Ja, je herkent het bijna niet meer terug, echt niet. Dat vind ik wel jammer.’ Aly: ‘Er zijn veel meer jongere mensen. Ik zie het bij mij in de straat: toen wij daar 30 jaar geleden gingen wonen, waren wij de jonkies en nu zijn we oudjes. Tegenover ons woonde vroeger een stel dat al oud was toen wij er kwamen wonen. Dan stond ik boven weleens uit mijn raam te kijken en dacht ik ‘oh, ze kunnen amper meer de auto instappen’. En toen zag ik mezelf en mijn man gisteren de auto uitkomen, mijn man met een nieuwe heup, en toen dacht ik ‘wij zijn precies hetzelfde nu’, hahaha. Nu staan de mensen naar ons te kijken.’ Wil: ‘Ik vind Zuilen wel steeds meer opknappen, echt wel. En ‘s avonds heb je ook haast geen last meer van die hangjongens. Ze zeggen mij gewoon gedag.’ Aly: ‘En er is heel veel te doen in de buurt, er zijn veel sociale plekken, buurthuizen zoals dit, je hoeft je echt niet te vervelen. Maar ja, mensen blijven allemaal in een holletje zitten. Het is zo moeilijk om mensen naar buiten te krijgen, dat geldt voor sommige bewoners hierboven ook.’ Wil: ‘Terwijl er echt genoeg te doen is hè. Gisteren hebben we diamond painting gedaan, morgen weer patat bakken, donderdag soep en vrijdag bingo...’

Jullie zijn er maar druk mee! Wat vinden jullie mooie plekken in de wijk?

Aly: ‘Langs de Vecht vind ik het mooi. Ik ben het liefst buiten, meestal fets ik met mijn man. Of we lopen een rondje Oud-Zuilen.’ Wil: ‘Wij gaan zondag wel eens wandelen met een clubje. Naar de Parel van Zuilen of Fort de Klop.’ Aly: ‘Ja, dan wandelen ze naar het terras. Haha!’

Kijk, dat snap ik wel! En wat is volgens jullie nou typisch Zuilen?

Aly: ‘Het rechtstreekse, de directheid. Nou en of. Ik weet niet of het echt Utrechts is, maar ik heb het wel een beetje overgenomen, anders lopen ze zo over me heen.’ Wil: ‘Ja, inderdaad! Zo ben ik ook. Ik denk ook niet na, ik gooi alles eruit, kan mij het schelen. Ik begon eigenlijk zo verlegen als de klere hier, nou heb ik wel praatjes.’ Aly: ‘Wil zegt altijd dat ze niks te vertellen heeft, maar ze praat de hele dag! Hahaha.’

Heel goed! Een laatste vraag; hoe denken jullie dat de wijk er over 10 jaar uitziet?

Aly: ‘Ik denk dat er meer gezinnen met kinderen in de wijk wonen, maar ook veel ouderen die hulp nodig zullen hebben omdat ze zelfstandig moeten blijven wonen. Niet iedereen heeft kinderen die mantelzorg kunnen geven, zoals Wil en ik, en zorgpersoneel is schaars. Ik hoop dan ook dat er meer wooncomplexen zoals De Dame worden gebouwd zodat mensen een beetje voor elkaar kunnen zorgen.’

Utrecht verbindt jong & oud De interviewreeks ‘Utrecht verbindt jong & oud’ is een initiatief van Thirty030, de stadsambassadeurs van Utrecht. In deze reeks gaan steeds een jongere stadsambassadeur en een oudere inwoner van een wijk met elkaar in gesprek. Giselle (van Thirty030), Wil en Aly spraken elkaar met dank aan De Dame in Zuilen. De Dame is een begrip in Zuilen. Het pand staat middenin de wijk en is een dorpje op zich.