AD 2024
ze świętym papieżem Janem Pawłem II
terminarz i agenda biblijna
7 14 21 28 Śr 1 8 15 22 29 Cz 2 9 16 23 30
3 10 17 24 31
4 11 18 25
6 13 20 27 Pn 7 14 21 28 Wt 1 8 15 22 29 Śr 2 9 16 23 30 Cz 3 10 17 24
12 19 26 Pn
13 20 27 Wt 7 14 21 28
styczeń 1
poniedziałek
poniedziałek
Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi
Nowy Rok 2024
Lb 6, 22-27
Ps 67, 2-3. 5 i 8 (R.: 2a)
Ga 4, 4-7
Łk 2, 16-21
Mieczysława, Nikodema
1. tydzień okresu Narodzenia Pańskiego (I)
Nadano Mu imię Jezus: Pasterze pospiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane. Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.
Najświętsza Dziewico, Ty przeżyłaś wzniosłe misterium macierzyństwa jak żadna inna kobieta na świecie. Wiara pozwoliła Ci otworzyć się na Słowo Pańskie, a Twoje ciało stało się płodną przestrzenią Jego Wcielenia. Prowadź nas, Maryjo, ku coraz głębszemu poznaniu godności każdej ludzkiej istoty. Spraw, by byli jej w pełni świadomi zwłaszcza mężczyźni i kobiety powołani do wzniosłej misji ojcostwa i macierzyństwa, aby dzięki temu byli zawsze „sanktuarium życia” poprzez udział w cudzie przekazywania go, który Bóg powierzył ich wiernej miłości i czujnej odpowiedzialności. Anioł Pański, 19 XII 1993
„Panie, uczyń z nas narzędzia Twojego pokoju! Abyśmy siali miłość tam, gdzie panuje nienawiść; wybaczenie – gdzie panuje krzywda; wiarę – gdzie panuje zwątpienie; nadzieję – gdzie panuje rozpacz; światło – gdzie panuje mrok; radość – gdzie panuje smutek. Abyśmy siali życie tam, gdzie panuje śmierć; byśmy czynili pokój tam, gdzie panuje wojna! Panie, uczyń nas prawdziwymi sługami ludzkości, sługami życia, sługami pokoju!” Św. Franciszek z Asyżu
Św. Bazylego Wielkiego, biskupa i doktora Kościoła Św. Grzegorza z Nazjanzu, biskupa i doktora Kościoła, Wspomnienie obowiązkowe
1 J 2, 22-28
Ps 98, 1. 2-3ab. 3cd-4 (R.: por. 3c)
Bazylego, Grzegorza
styczeń 2
J 1, 19-28
Świadectwo
Chrzciciela o Chrystusie: Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem». Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?» Odparł: «Nie!» Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?» Odpowiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz». A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zadawali mu pytania, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?» Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała». Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.
U początku publicznej działalności, mesjańskie posłannictwo Jezusa w Duchu Świętym zostało objawione całemu ludowi przez Jana Chrzciciela. Jan – syn Zachariasza i Elżbiety – zapowiadał nad Jordanem przyjście Mesjasza i udzielał chrztu pokuty. Zapowiada On Mesjasza-Chrystusa nie tylko jako Tego, który „przychodzi” w Duchu Świętym, ale zarazem Tego, który „przynosi” Ducha Świętego, jak to jeszcze pełniej objawi Jezus w Wieczerniku. Jan pozostaje tutaj wiernym echem słów Izajasza – z tym jednak, że u Proroka słowa te odnosiły się do przyszłości, podczas gdy w nauczaniu Janowym nad Jordanem stanowią one bezpośrednie wprowadzenie do nowej rzeczywistości mesjańskiej. Jan jest nie tylko prorokiem, ale także przesłańcem: jest poprzednikiem Chrystusa. To, co głosi, urzeczywistnia się na oczach wszystkich. Enc. Dominum et Vivificantem, 19
styczeń 3
Najświętszego Imienia Jezus
1 J 2, 29 – 3, 6
Ps 98, 1. 3cd-4. 5-6 (R.: por. 3c)
J 1, 29-34
Danuty, Genowefy
Chrystus jest Barankiem, który gładzi grzechy świata: Nazajutrz Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: „Po mnie przyjdzie mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi». Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».
Jezus z Nazaretu przychodzi nad Jordan, aby również przyjąć chrzest pokuty. Na widok nadchodzącego, Jan mówi: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Mówi to pod natchnieniem Ducha Świętego, dając świadectwo spełnienia się Izajaszowego proroctwa. Równocześnie wyznaje wiarę w odkupicielskie posłannictwo Jezusa z Nazaretu. „Baranek Boży” na ustach Jana Chrzciciela jest nie mniej radykalnym wyrazem prawdy o Odkupicielu, jak „Sługa Jahwe” u Izajasza. Tak więc, poprzez świadectwo Jana nad Jordanem, Jezus z Nazaretu, odrzucony przez swoich ziomków, zostaje wyniesiony w oczach Izraela jako Mesjasz, czyli „Namaszczony” Duchem Świętym. Enc. Dominum et Vivificantem, 19
Anieli, Eugeniusza
Znaleźliśmy Mesjasza: Jan Chrzciciel stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi! (to znaczy: Nauczycielu) gdzie mieszkasz?» Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza» (to znaczy: Chrystusa). I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: «Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas» (to znaczy: Piotr).
Wkroczenie wieczności w czas, dokonujące się poprzez tajemnicę Wcielenia, nadaje całemu życiu Chrystusa na ziemi charakter okresu nadzwyczajnego. Przestrzeń tego życia stanowi czas niepowtarzalny, czas pełni Objawienia, w którym odwieczny Bóg mówi do nas w swoim wcielonym Słowie poprzez zasłonę Jego ludzkiej egzystencji. Jest to czas, który na zawsze pozostanie normatywnym punktem odniesienia: czas Ewangelii. Wszyscy chrześcijanie uznają, że z tego czasu wywodzi się początek ich wiary. Jest to czas życia jednego człowieka, które zmieniło życie wszystkich ludzi. Życie Chrystusa było raczej krótkie; jednakże jego intensywność i wartość są nieporównywalne. Stoimy wobec największego bogactwa ludzkiej historii. Bogactwa niewyczerpanego, bo jest to bogactwo wieczności i boskości. Szczególnie szczęśliwi byli ci, którzy żyjąc w czasach Jezusa, doznali radości przebywania z Nim, oglądania Go i słuchania. Większość ludzi współczesnych Jezusowi nie zdawała sobie sprawy z tego przywileju. Patrzyli na Mesjasza i słuchali Go, nie rozpoznając w Nim oczekiwanego Zbawiciela. Zwracając się do Niego, nie wiedzieli, że rozmawiają z Pomazańcem Bożym zapowiadanym przez proroków. Na drodze prowadzącej uczniów do odkrycia tajemnicy, zakorzeniona jest nasza wiara, wspierająca się właśnie na ich świadectwie. Nie mamy przywileju oglądania i słuchania Jezusa, tak jak było to możliwe podczas Jego ziemskiego życia, ale dzięki wierze otrzymujemy niezmierzoną łaskę obcowania z tajemnicą
Chrystusa i Jego królestwa. Katecheza, 17 XII 1997
styczeń 5
Bł. Marii Marceliny Darowskiej, zakonnicy Pierwszy piątek miesiąca
1 J 3, 11-21
Ps 100, 1-2. 3. 4. 5 (R.: 1a)
J 1, 43-51
Edwarda, Szymona
Chrystus jest Synem Bożym: Jezus postanowił udać się do Galilei. I spotkał Filipa. Jezus powiedział do niego: «Pójdź za Mną». Filip zaś pochodził z Betsaidy, z miasta Andrzeja i Piotra. Filip spotkał Natanaela i powiedział do niego: «Znaleźliśmy Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy, Jezusa, syna Józefa, z Nazaretu». Rzekł do niego Natanael: «Czyż może być co dobrego z Nazaretu?» Odpowiedział mu Filip: «Chodź i zobacz». Jezus ujrzał, jak Natanael zbliżał się do Niego, i powiedział o nim: «Patrz, to prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu». Powiedział do Niego Natanael: «Skąd mnie znasz?» Odrzekł mu Jezus: «Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod drzewem figowym». Odpowiedział Mu Natanael: «Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!» Odparł mu Jezus: «Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod drzewem figowym? Zobaczysz jeszcze więcej niż to». Potem powiedział do niego: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego».
Symbol Apostolski głosi: „wierzę (...) w Jezusa Chrystusa, Syna Jego [Boga] jedynego”. Symbol Nicejsko-Konstantynopolitański, ściślej jeszcze określiwszy prawdę o Bożym synostwie Jezusa Chrystusa, głosi w dalszym ciągu, że ten właśnie Syn Boga „dla nas i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba i stał się człowiekiem”. Tak więc w samym centrum wiary chrześcijańskiej znajduje się podwójna prawda o Jezusie Chrystusie: prawda o tym, że jest On Synem Boga i Synem Człowieczym (prawda chrystologiczna), a zarazem prawda o zbawieniu człowieka, którego Bóg Ojciec dokonał w Nim, swoim Synu i Zbawicielu świata (prawda soteriologiczna). Katecheza, 14 I 1987
Kacpra, Melchiora, Baltazara
Objawienie Pańskie Uroczystość Pierwsza sobota miesiąca
Iz 60, 1-6
Ps 72, 1-2. 7-8. 10-11. 12-13 (R.: por. 11)
Ef 3, 2-3a. 5-6
Mt 2, 1-12
styczeń 6
Pokłon mędrców ze Wschodu: Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon». Skoro usłyszał to król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz. Ci mu odpowiedzieli: «W Betlejem judzkim, bo tak napisał prorok: A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela». Wtedy Herod przywołał potajemnie Mędrców i wypytał ich dokładnie o czas ukazania się gwiazdy. A kierując ich do Betlejem, rzekł: «Udajcie się tam i wypytujcie starannie o Dziecię, a gdy Je znajdziecie donieście mi, abym i ja mógł pójść i oddać Mu pokłon». Oni zaś wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę. A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się do ojczyzny.
„Pójdą narody do twojego światła, królowie do blasku twojego wschodu” (Iz 60,3). „Tajemnica” została objawiona! Oto dlaczego uroczystość dzisiejsza zwie się „Epifania” – Objawienie. Została objawiona Mędrcom przybyłym do Jerozolimy ze Wschodu: wypatrywali oni czujnie znaku z niebios, a podążając z daleka za światłem Chrystusa, stanęli wreszcie na progu domu w Betlejem, aby kontemplować Jego ludzkie oblicze: „upadli na twarz i oddali Mu pokłon”. Mędrcy stali się w ten sposób „współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię” (Ef 3,6). Nie tyle Ewangelia do nich dotarła, ile oni do Ewangelii. Tak to zresztą przedstawia prorok Izajasz w słowach pierwszego czytania. Homilia, 6 I 1994
styczeń 7 Święto Chrztu Pańskiego
Iz 55, 1-11
Ps: Iz 12, 2. 3 i 4bcd. 5-6
1 J 5, 1-9
Mk 1, 7-11 Rajmunda,
Lucjana
1. tydzień zwykły (I)
Chrzest Jezusa: Jan Chrzciciel tak głosił: «Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym». W owym czasie przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana chrzest w Jordanie. W chwili gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na siebie. A z nieba odezwał się głos: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie».
„Ten jest mój Syn umiłowany…”. Te uroczyste słowa zapraszają do ponownego przeżycia chwili, w której ochrzczony przez Jana Jezus wychodzi z wód rzeki Jordan, a Bóg Ojciec objawia Go jako swego Jednorodzonego Syna, jako Baranka, który bierze na siebie grzech świata. Z nieba daje się słyszeć głos, podczas gdy Duch Święty w postaci gołębicy zstępuje na Jezusa rozpoczynającego publicznie swą zbawczą misję; misję, którą charakteryzuje styl pokornego sługi, gotowego do całkowitej ofiary z siebie: „Nie będzie wołał ni podnosił głosu. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi knotka o nikłym płomyku. On niezachwianie przyniesie Prawo” (Iz 42,2-3). Homilia, 10 I 1999
„Radzę zaś moim braciom w Panu Jezusie Chrystusie, upominam ich i zachęcam, aby idąc przez świat nie wszczynali kłótni ani nie spierali się słowami (por. Tt 3,2; 2 Tm 2,14) i nie sądzili innych. Niech raczej będą cisi, spokojni, skromni, łagodni i pokorni, rozmawiając uczciwie ze wszystkimi, jak należy”. Św. Franciszek z Asyżu
Seweryna, Teofila
Jezus wzywa ludzi do nawrócenia i powołuje pierwszych Apostołów: Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię». Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi». I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim.
Zostałem posłany przez Chrystusa i wy zostaliście posłani przez Chrystusa. Jesteśmy posłani, ażeby zwiastować Chrystusa, ażeby głosić Chrystusa, ażeby przepowiadać światu Chrystusa i Jego Ewangelię. Oto moja nieustanna modlitwa: by zapał dla ewangelizacji ogarnął Kościół. Dlaczego? Dlatego, że ewangelizacja jest zasadniczym posłannictwem Kościoła, jest jego powołaniem, jest jego głęboką tożsamością. W praktyce, powołanie Kościoła do ewangelizowania oznacza przede wszystkim coraz głębsze życie. Oznacza przyjęcie wezwania Chrystusa do nawrócenia się i przyjęcie wymagań związanych z głoszoną przez Jezusa wiarą. Wezwanie do nawrócenia było tematem nauki Jana Chrzciciela. Było też wyraźnie głoszone przez Jezusa: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie”. Było ono orędziem Piotra w dniu Pięćdziesiątnicy. Tak pojęta ewangelizacja zawiera w sobie proces oczyszczenia i wewnętrznej przemiany. Oznacza nawrócenie się ku zbawieniu: wspólnota kościelna staje się coraz bardziej wspólnotą żywej wiary, wspólnotą modlitwy, ośrodkiem miłości, promieniującym troską o ubogich, chorych, osamotnionych, opuszczonych, upośledzonych, trędowatych, słabych w wierze, potrzebujących wsparcia, szukających kogoś, kto by ukazał im miłość Chrystusa. Przemówienie do Biskupów Nigerii, 15 II 1982
styczeń 9
Św. Juliana z Antiochii, męczennika
1 Sm 1, 9-20
Ps: 1 Sm 2, 1. 4-5. 6-7. 8abcd (R.: por. 1a)
Mk 1, 21-28
Marceliny, Juliana
Jezus naucza jak ten, kto ma władzę: W mieście Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: «Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boży». Lecz Jezus rozkazał mu surowo: «Milcz i wyjdź z niego». Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: «Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne». I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej.
Wielkość Chrystusa nauczającego oraz wewnętrzna spoistość i siła przekonująca Jego nauki płynie stąd, że Jego słowa, przypowieści i rozprawy nie dają się nigdy oddzielić od Jego życia i Osoby. W takim ujęciu życie Chrystusa okaże się nieustannym nauczaniem: Jego milczenie, cuda, modlitwa, miłość do ludzi, szczególnie troska o poniżonych i biednych, całkowite przyjęcie ofiary krzyżowej dla odkupienia ludzi, samo wreszcie zmartwychwstanie – są urzeczywistnieniem Jego słowa i wypełnieniem Objawienia. Dlatego też Ukrzyżowany stał się dla chrześcijan najwspanialszym i najbardziej znanym obrazem Chrystusa – Nauczyciela. Wszystkie te rozważania, zakorzenione w wielkich tradycjach Kościoła, potęgują w nas gorącą miłość do Chrystusa, do Nauczyciela, który objawia ludziom Boga i, podobnie, człowiekowi człowieka; do Nauczyciela, który zachowuje, uświęca i prowadzi; który mówi, żyje, pobudza, porusza, naprawia, sądzi, przebacza, idzie z nami każdego dnia po drogach historii; który jako Nauczyciel przychodzi i przyjdzie w chwale. Adh. Catechesi Tradendae, 9
Św. Grzegorza z Nyssy, biskupa i doktora Kościoła
1 Sm 3, 1-10, 19-20
Ps 40 (39), 2 i 5. 7-8a. 8b-10 (R.: por. 8a i 9a)
Mk 1, 29-39
Jana, Wilhelma
Jezus uzdrawia chorych: Po wyjściu z synagogi Jezus przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On podszedł do niej i podniósł ją ująwszy za rękę. Gorączka ją opuściła i usługiwała im. Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto było zebrane u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ wiedziały, kim On jest. Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pośpieszył za Nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: «Wszyscy Cię szukają». Lecz On rzekł do nich: «Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo na to wyszedłem». I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy.
Chciałbym krótko zastanowić się nad trzema szczegółami, które możemy uchwycić w owym dniu Chrystusa w Kafarnaum. Wykazuje On przede wszystkim głębokie zatroskanie o chorych, cierpiących na ciele i na duchu; uzdrawia ich, okazuje się w ten sposób Mesjaszem wyzwalającym od zła. Modli się długo do Ojca; w takiej postawie adoracji znajdują Go rankiem Jego uczniowie. Przemawia i obwieszcza definitywne przyjście królestwa Bożego w historii. W analogiczny sposób chrześcijanie winni znajdować w parafii wspólnotę, która miłuje, wspólnotę, która się modli, wspólnotę, która ewangelizuje. Czytaliśmy w dzisiejszej Ewangelii, że nad ranem Jezus trwał na modlitwie, i przyszedł do Niego Szymon Piotr i powiedział: „Wszyscy Cię szukają”. Jako daleki następca tego Piotra na Stolicy rzymskiej, pragnę powtórzyć Chrystusowi te słowa: Panie, wszyscy Cię szukają. Homilia, 7 II 1982
styczeń 11 Św. Honoraty, dziewicy
1 Sm 4, 1-11
Ps 44 (43), 10-11. 14-15. 24-25 (R.: por. 27b)
Mk 1, 40-45 Honoraty, Teodozjusza
Uzdrowienie trędowatego: Trędowaty przyszedł do Jezusa i upadając na kolana, prosił Go: «Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić». Zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: «Chcę, bądź oczyszczony». Natychmiast trąd go opuścił i został oczyszczony. Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił, mówiąc mu: «Uważaj, nikomu nic nie mów, ale idź pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich». Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego.
Rzut oka na poszczególne wydarzenia zapisane przez Ewangelistów, pozwala nam stwierdzić tajemniczą obecność, w imię której Jezus dokonuje swych cudów. Tak więc, odpowiadając na błaganie trędowatego, który mówi do Jezusa: „Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić”, Chrystus, zdjęty ludzkim uczuciem litości, wypowiada słowa, które w tym wypadku są bardziej Boskie niż ludzkie: „«Chcę, bądź oczyszczony!» Natychmiast trąd go opuścił i został oczyszczony”. Tak jak w wielu podobnych sytuacjach, w słowach Jezusa rozbrzmiewa wola oraz moc, na którą się powołuje i którą objawia w sposób tak bardzo naturalny, jak gdyby do Jego tajemniczej natury należała władza przywracania ludziom zdrowia, a nawet życia! Katecheza, 25 XI 1987
Św. Arkadiusza, męczennika
1 Sm 8, 4-7. 10-22a
Ps 89 (88), 16-17. 18-19 (R.: por. 2a)
Mk 2, 1-12
Arkadiusza, Benedykta
Chrystus ma władzę odpuszczania grzechów: Gdy Jezus po pewnym czasie wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu. Zebrało się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy». A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w duszy: «Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, jeśli nie Bóg sam jeden?» Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: «Czemu nurtują te myśli w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć do paralityka: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje łoże i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu! On wstał, wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga mówiąc: «Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego».
Klucz do interpretacji cudów Chrystusa jako znaków Jego zbawczej mocy znajdujemy w następujących słowach św. Augustyna: „To, że stał się człowiekiem ze względu na ludzi, bardziej przyczyniło się do naszego zbawienia niż to, czego dokonał wśród ludzi; a to, że uzdrowił grzechy dusz, bardziej niż uzdrowienie ciał śmiertelnie chorych” (In Ioan., XVII, 1). W wypadku paralityka, którego spuszczono przez otwór w dachu Chrystus, zdjęty ludzkim uczuciem litości, wypowiada słowa, które w tym wypadku są bardziej Boskie niż ludzkie: „Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu!”. Sam Jezus mówi tutaj wyraźnie, że cud uzdrowienia paralityka jest znakiem Jego zbawczej władzy odpuszczania grzechów. Jezus czyni ten znak, aby objawić, że przyszedł jako Zbawiciel świata, którego naczelnym zadaniem jest wyzwalać człowieka od zła duchowego. Grzech jest tym złem, które oddziela człowieka od Boga: od zbawienia w Bogu. Katecheza, 25 XI 1987
styczeń 13
Św. Hilarego, biskupa i doktora Kościoła
1 Sm 9, 1-4. 17-19; 10, 1
Ps 21 (20), 2-3. 4-5. 6-7 (R.: 2a)
Mk 2, 13-17
Weroniki, Hilarego
Powołanie Mateusza: Jezus wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On go nauczał. A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną». On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Było bowiem wielu, którzy szli za Nim. Niektórzy uczeni w Piśmie spośród faryzeuszów widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: «Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?» Jezus usłyszał to i rzekł do nich: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».
Liturgia święta podsunęła naszym rozmyślaniom postać tego scriba sapiente, który w tak godny podziwu sposób potrafił żyć słowami Boga i ich nauczać. Przyciągnięty wezwaniem Mistrza, by pójść za Nim, Mateusz nie zwlekając „wstał i poszedł za Nim” (Mt 9,9). Od tej chwili nastąpiła radykalna zmiana w jego życiu, w jego sposobie myślenia i działania. Stał się uczniem Chrystusa i głosił przez siebie spisaną Ewangelię, w której chrześcijanin ukazany jest nade wszystko jako ten, który idzie za Chrystusem, jako ktoś, kto świadom jest zadań wynikających z przyjęcia Ewangelii i kto podejmuje je z odwagą, aż do heroizmu, albowiem podążać za Jezusem znaczy więcej niż jakikolwiek inny obowiązek. Homilia, 23 IX 1981
Feliksa,
Domosława
2. tydzień zwykły (II)
1 Sm 3, 3b-10. 19
Ps 40 (39), 2 i 4ab. 7-8a. 8b-10 (R.: 8a i 9a)
1 Kor 6, 13c-15a. 17-20
J 1, 35-42
Powołanie pierwszych uczniów: Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?». Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi, to znaczy: Nauczycielu, gdzie mieszkasz?». Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza», to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: «Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz się nazywał Kefas», to znaczy: Piotr.
Uczniowie Jana Chrzciciela poszli za Jezusem. Jeden z nich, Andrzej, przyprowadził do Jezusa swojego brata Szymona, któremu powiedział: „Znaleźliśmy Mesjasza”, a Mesjasz znaczy Pomazaniec Boży. Ten, który według Psalmisty mówi do Ojca: „Oto przychodzę”. Andrzej i Szymon zbliżają się do Tego, który „przychodzi”, do Tego, który za nas wszystkich mówi do Ojca: „Oto jestem”. Andrzej i Szymon są gotowi pozostać z Nim i iść za Nim. Liturgia dzisiejszej niedzieli uczy nas żyć w obecności Boga. Nie zrywać tej więzi, która jest wpisana w najgłębszą egzystencję każdego z nas. Być przejrzystym przed Bogiem. Żyć w prawdzie prawego sumienia. Wreszcie, być gotowym na Jego wezwanie. Jak Samuel. Jak Andrzej i Szymon Piotr. Ten, kto żyje w obecności Boga, jest zawsze gotowy mówić Mu: „Oto jestem”. Homilia, 2 I 1985
CZYTANIA MSZALNE W ROKU 2024
W niedziele, uroczystości i święta Pańskie: cykl B
W dni powszednie w okresie zwykłym: cykl II
Czytania oznaczone * czytane są tylko w kościołach, w których obchodzona jest uroczystość.
GŁÓWNI PATRONOWIE POLSKI:
Najświętsza Maryja Panna Królowa Polski
Święty Wojciech, biskup i męczennik
Święty Stanisław, biskup i męczennik
Święty Stanisław Kostka, zakonnik
Św. Andrzej Bobola, zakonnik i męczennik
PATRONOWIE EUROPY:
Św. Benedykt z Nursji (480-547)
Św. Cyryl (827-869) i Św. Metody (815-885)
Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380)
Św. Brygida Szwedzka (ok. 1302-1373)
Św. Edyta Stein (1891-1942)
ŚWIĘTA NAKAZANE
Na podstawie tradycji apostolskiej najdawniejszym dniem świątecznym nakazanym jest Niedziela, w czasie której czcimy Tajemnicę Paschalną.
Pozostałe święta nakazane:
Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki 1 stycznia, Uroczystość Objawienia Pańskiego 6 stycznia, Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego 12 maja, Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało) 30 maja, Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny 15 sierpnia, Uroczystość Wszystkich Świętych 1 listopada, Uroczystość Narodzenia Pańskiego 25 grudnia.
W niedzielę oraz w inne dni świąteczne nakazane, wierni są zobowiązani uczestniczyć we Mszy świętej oraz powstrzymać się od wykonywania tych prac i zajęć, które utrudniają oddawanie Bogu czci, przeżywanie radości właściwej dniowi Pańskiemu oraz korzystanie z należnego odpoczynku duchowego i fizycznego.
ŚWIĘTA RUCHOME
Cykl powszedni
Popielec Wielkanoc Wniebowstąpienie
Ciała i Krwi Pańskiej 2024 2025 2026
1. niedziela Adwentu B C A
II I II
14 II 5 III 18 II
31 III 20 IV 5 IV
12 V 1 VI 17 V
1. Rok liturgiczny rozpoczyna się w pierwszą niedzielę Adwentu.
Zesłanie Ducha Świętego
19 V 8 VI 24 V
30 V 19 VI 4 VI
1 XII 30 XI 29 XI
2. Podany cykl niedzielny i powszedni obowiązuje w danym roku od 1 stycznia do soboty przed 1 niedzielą Adwentu oraz poprzednim od 1 niedzieli Adwentu.
3. Cykl niedzielny i powszedni związany jest z czytaniami przeznaczonymi na dany dzień. W uzasadnionych okolicznościach istnieje jednak możliwość wyboru innych czytań – np. ze względu na święto patronalne lub dopasowanie treści do szczególnych okoliczności.
4. Data Środy Popielcowej ważna jest ze względu na określenie początku okresu Wielkiego Postu. Nie należy jednak wyciągać fałszywego wniosku, jakoby umieszczenie w powyższym kalendarzu świadczyło o równej randze tego dnia z innym.
108 męczenników z czasów II wojny światowej 12 VI
AŚw. Adam 24 XII; Św. Adelajda († 999) 16 XII; Św. Adrian († 710) 9 I; Św. Agapit I pp. († 536) 22 IV; Św. Agata († 251) 5 II; Św. Agnieszka († 305) 21 I; Św. Agnieszka z Montepulciano († 1317) 20 IV; Św. Agnieszka z Pragi († 1282) 6 III; Bł. Alan bp († 1659) 3 I; Św. Albert († 1214) 14 IX; Św. Albert – Adam Chmielowski († 1916) 17 VI; Św. Albert Wielki († 128) 15 XI; Św. Albin 1 III; Św. Aleksander († 328) 26 II; Św. Aleksander Sauli († 1592) 11 X; Św. Aleksandra 20 III; Bł. Aleksandra Sabattini († 1984) 4 V; Św. Aleksy († V w.) 17 VII; Św. Aleksy Falconieri († 1310) 17 II; Św. Alfons Maria Liguori († 1787) 1 VIII; Św. Alfons Rodriguez († 1617) 31 X; Bł. Alicja le Clerc († 1622) 9 I; Św. Alina z Forest († 640) 17 VI; Św. Alojzy Gonzaga († 1591) 21 VI; Św. Alojzy Orione († 1940) 12 III; Bł. Amadeusz († 1472) 30 III; Św. Ambroży († 397) 7 XII; Św. Anastazja († 67) 15 IV; Św. Anastazy († 401) 19 XII; Św. Andrzej († 1374) 4 II; Św. Andrzej Ap. († 70) 30 XI; Św. Andrzej Bobola († 1657) 16 V; Św. Andrzej Kim Taegon († 1839) 20 IX; Św. Andrzej Świerad († 1030, 1033/1037?) 13 VII; Św. Aniela z Foligno († 1309) 4 I; Św. Aniela Merici († 1540) 27 I; Bł. Aniela Salawa († 1922) 9 IX; Św. Anna († I w.) 26 VII; Św. Antoni († 356) 17 I; Bł. Antoni Chevrier († 1879) 2 X; Św. Antoni Maria Claret († 1870) 24 X; Bł. Antoni Julian Nowowiejski bp († 1941) 12 VI; Św. Antoni Primaldo († 1480) 14 VIII; Św. Antoni Maria Zaccaria († 1539) 5 VII; Św. Antoni Peczerski († 1073) 10 VII; Św. Antoni z Padwy († 1231) 13 VI; Św. Anzelm († 1109) 21 IV; Św. Apolinary († II w.) 21 VII; Św. Apolonia († 248/249) 9 II; Św. Arkadiusz († 305) 12 I; Św. Artur z Glastonbury OSB († 1539) 15 XI; Bł. Artur Bell OFM († 1643) 11 XII i 22 XI; Bł. Artur Ros Montalt († 1936) 22 IX; Św. Atanazy Wielki († 373) 2 V; Św. Atanazy z Athos († 1003) 5 VII; Św. August Schoeffler († 1851) 1 V; Św. Augustyn († 430) 28 VIII; Św. Augustyn z Canterbury († 604/605?) 27 V; Św. Aureliusz († V w.) 26 IV
BŚw. Bakchus († III/IV w.) 7 X; Św. Baltazar († I w.) 6 I; Św. Barbara († 306) 4 XII; Św. Barnaba Ap. († 60) 11 VI; Św. Bartłomiej Ap. († I w.) 24 VIII; Św. Batylda 30 I; Św. Bazyli († 379) 2 I; Św. Beata († III w.) 8 III; Bł. Beatricze d’Este († 1226) 10 V; Św. Beda († 735) 25 V; Św. Benedykt († 1030, 1033/1037?) 13 VII; Św. Benedykt (Baducinga) 12 I; Św. Benedykt († 547) 11 VII; Św. Benedykt († 1003) 13 XI; Bł. Benedykt XI pp. († 1304) 7 VII; Św. Benedykt Józef Labre († 1783) 16 IV; Św. Benedykt z Anianu († 821) 12 II; Św. Beniamin († 424) 31 III; Bł. Benigna († 1241) 20 VI; Bł. Benwenuta Bojani († 1292) 30 X; Św. Bernadeta Soubirous († 1879) 16 IV; Św. Bernard († 1081) 15 VI; Św. Bernard z Clairvaux († 1153) 20 VIII; Św. Bernardyn ze Sieny († 1444) 20 V; Św. Bernardyn Realino († 1616) 2 VII; Św. Błażej († 316?) 3 II; Bł. Bogumił († 1183) 10 VI; Bł. Bolesława Lament († 1946) 29 I; Św. Bonawentura († 1274) 15 VII; Św. Bonifacy († 305) 14 V; Św. Bonifacy Winfryd († 754) 5 VI; Bł. Bronisław Markiewicz († 1912) 30 I; Bł. Bronisława († 1259) 1 IX; Św. Bruno(n) Bonifacy z Kwerfurtu († 1009) 12 VII; Św. Brunon Kartuz († 1101) 6 X; Św. Brygida († 1373) 23 VII; Św. Brygida z Kildare († 523) 1 II
CŚw. Cecylia († II/III w.) 22 XI; Bł. Celina Borzęcka († 1913) 26 X; Św. Cezary z Nazjanzu († 369) 25 II; Św. Chryzant († 283/284?) 25 X; Św. Cyprian († 258) 16 IX; Św. Cyriak Chavara († 1871) 3 I; Św. Cyryl († 869) 14 II; Św. Cyryl Aleksandryjski († 444) 27 VI; Św. Cyryl Jerozolimski(† 386) 18 III; Bł. Czesław († 1242) 20 VII