Marcello Stanzione
Wydawnictwo AA
Kraków
Tytuł oryginału: Luisa Piccarreta e la devozione agli Angeli.
Tłumaczenie: Ewelina Bełtowska
Redakcja i korekta: Wydawnictwo AA
Skład i łamanie, projekt okładki: Magdalena Spyrka
© 2022 Piero Gribaudi Editore srl
© Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo AA, Kraków 2023
ISBN 978-83-7864-767-6
Wydawnictwo AA s.c.
30-332 Kraków, ul. Swoboda 4
tel.: 12 345 42 00, 695 994 193
e-mail: klub@religijna.pl
www.religijna.pl
Brunhildy Marii Tscholl Albieri, która na Sardynii w 2002 roku jako pierwsza
powiedziała mi o Luisie Piccarrecie
Mój Aniele, mój Stróżu, porwij moje uczynki i zanieś je Bogu.
Mój Aniele, mój Stróżu, spraw, abym zawsze żyła w Woli Bożej.
Mój Aniele, zachowaj we mnie Wolę Bożą.
Luisa Piccarreta przychodzi na świat w Corato, w prowincji Bari, przy ulicy Murge 10 (obecnie ulica Castel del Monte), w niedzielę, 23 kwietnia 1865 roku, jako piąta spośród ośmiu córek – niektóre z nich zmarły w dzieciństwie – Vito Nicoli i Rosy Tarantini. Zostaje ochrzczona wieczorem tego samego dnia w kościele para alnym. Mówi, że urodziła się „na opak”, a wyrażenie to staje się metaforą całego jej życia.
Dorasta w środowisku rodzinnym opartym na wartościach chrześcijańskich. Jej ojciec jest dzierżawcą gruntów rolnych u bogatego właściciela ziemskiego, a matka zajmuje się domem. W okresach letnich rodzina przenosi się na wiejską farmę do miejscowości Torre Disperata, położonej na najwyższym szczycie płaskowyżu Murge.
Luisa przychodzi na świat w jednym z najbardziej gorączkowych i burzliwych okresów historii Italii i miasta Corato. Powstanie Zjednoczonego Królestwa Włoch w marcu 1861 roku natychmiast uwypukla silne sprzeczności rozdzierające młode państwo, a wśród nich w szczególności „kwestię południową”, której najbardziej brutalnym przejawem stają się zorganizowane grupy przestępcze. Powodem ich rozpowszechniania się były nędzne warunki życia, naznaczone bólem, poświęceniem,
Luisa Piccarreta. Nabożeństwo do świętych Aniołów
wyzyskiem i rezygnacją całych mas chłopskich południa Italii. Właśnie w 1865 roku, kiedy rodzi się Luisa, ogniska przestępczości na Murge zaczynają gasnąć, lecz terror bandyckich ataków potrwa jeszcze wiele lat.
W okresie wiosenno-letnim 1867 roku kolejne bolesne wydarzenie dotyka Corato: cholera, spowodowana brakiem higieny, niedostatecznym wyżywieniem oraz stłoczeniem ludzi i zwierząt żyjących w ruderach, sieje spustoszenie początkowo wśród klasy robotniczej, następnie pośród wszystkich pozostałych. Nawet Kościół doświadcza niepokoju. Zjednoczenie Włoch również w Corato doprowadza do stopniowego (zapoczątkowanego w czasach panowania francuskiego, 1806–1815) znoszenia zakonów oraz wywłaszczania ich dóbr. Najistotniejszymi zagadnieniami duchowości tamtego okresu są: Eucharystia, ludzka natura Chrystusa, zbawcza Męka, pobożność maryjna oraz triada «zadośćuczynienie – o ara – at», zgodnie z którą wielu poświęca się Bogu jako „o ara” zadośćuczynienia za grzechy ludzi.
Luisa wpisuje się w tę duchowość o arą z własnego życia. Bojaźliwej dziewczynce często śni się szatan, który chce ją zabrać ze sobą, lecz ona stawia mu opór. Mała Luisa czerpie pocieszenie jedynie z modlitwy, która staje się jej schronieniem. Podczas zwykłych dziecięcych zabaw trzyma się na uboczu, odmawiając liczne Ave Maria i Pater Noster na cześć wszystkich świętych. Wychodzi tylko po to, aby udać się do kościoła, gdzie z powodu skrajnej wstydliwości modli się schowana w kącie. Nauka sprawia jej przyjemność, jednak zdoła ukończyć tylko pierwszą klasę szkoły podstawowej Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia w Ivrei, istniejącą do dzisiaj
Krótki rys biogra czny Małej Córki Woli Bożej
przy kościele Kapucynów. Od sióstr nauczy się także sztuki koronkarstwa.
W wieku 9 lat przystępuje do Pierwszej Komunii Świętej i Bierzmowania. Od tego momentu uczestniczenie w Świętej Eucharystii będzie pasją jej życia, ponieważ słyszy głos Jezusa, który objaśnia jej prawdy wiary i dodaje otuchy swoją nauką. Kiedy nie może przyjąć Chleba eucharystycznego, jej serce napełnia się smutkiem. W tym okresie, to jest w 1854 roku, zostaje ogłoszony dogmat o Niepokalanym Poczęciu, a maryjna pobożność staje się coraz bardziej powszechna. W maju 1876 roku powstaje w Corato stowarzyszenie „Córek Maryi”.
Luisa wstępuje do niego jako jedna z pierwszych, w wieku zaledwie 11 lat. Prawdopodobnie przy tej okazji poznaje augustianina, ojca Cosmę Loiodice oraz księdza Michele De Benedettis, swoich pierwszych spowiedników. Luisa czerpie coraz większą siłę z nawiązanej relacji z Maryją, która, osłaniając ją swoim płaszczem, dodaje odwagi, by niczego się nie bała. Dialog z Panem Jezusem staje się coraz intensywniejszy, a od 12 roku życia trwa nieprzerwanie.
Luisa uczy się, iż nade wszystko konieczne jest ćwiczenie się w wewnętrznej pokorze i często korzysta z sakramentu spowiedzi, z którego wypływa pragnienie umartwień i pokuty, świadoma, że postępowanie w prawości serca to czynienie wszystkiego jedynie dla Jezusa. Wiele lat później kolejny raz odkryje ten „nowy” styl ufnego zawierzenia Bogu w życiu karmelitanki, św. Teresy z Lisieux (1873–1897), według której z Bogiem można rozmawiać w każdej chwili dnia, a życie mistyczne nie jest zastrzeżone jedynie dla księży i zakonnic, przeciwnie, może być doświadczane przez każdego osobiście, w sposób
Luisa Piccarreta. Nabożeństwo do świętych Aniołów
najbardziej odpowiadający prowadzonemu stylowi życia. Również Luisa intuicyjnie pojmuje, że możliwe jest pełnienie woli Bożej „jako w niebie, tak i na ziemi”, poprzez proste, codzienne gesty. Aby tak się stało, konieczna jest „doskonała zgodność” między wolą człowieka a Wolą Bożą. Właśnie ta jedność woli stanie się dla Luisy zasadą życia.
Ma zaledwie 13 lat, kiedy zaabsorbowana splataniem koronkarskich nici, rozmyślając o męce Jezusa, odczuwa nagle zapierający dech w piersiach ucisk. Bojąc się, że zemdleje, wychodzi z domu na balkon. Spoglądając w dół na ulicę, dostrzega obarczonego krzyżem, szarpanego przez oszalały tłum, swojego umiłowanego Jezusa, zdyszanego, z ociekającą krwią twarzą, który unosi ku niej swój wzrok, jakby prosząc o pomoc. Niewypowiedziana litość wstrząsa nią do głębi, tak iż błaga Jezusa, aby mogła cierpieć te męki zamiast Niego i tym samym sprawić Mu ulgę. Ta wizja pozostanie w jej sercu przez resztę życia, rozpalając w niej nigdy nie stłumione pragnienie cierpienia. Jak już powiedziano wyżej, wiosną rodzina Luisy przenosi się na farmę do Torre Disperata i pracuje w polu. Właśnie w tym miejscu dochodzi do kolejnego zasadniczego przełomu w życiu Luisy, który ona sama określa mianem „nowego życia”. Ukończywszy zaledwie 17 rok życia, pewnego wieczoru czuje, że opuszczają ją siły, a następnie mdleje. Ten stan ma swój początek w innej wizji, która wywołała tak wielkie męczarnie, iż Luisa straciła przytomność. Zobaczyła Jezusa, nad którym okrutnie znęcali się wrogowie, oraz Dziewicę Maryję, która zbliżyła się do niej prosząc, aby ucałowała rany jej Syna.
Odpowiedzią Luisy jest jej zdecydowane „tak”: «Fiat Voluntas Tua». Luisa składa siebie jako dobrowolną o arę, aby
dzielić cierpienia Jezusa. Jednak ból jest tak silny, iż dziewczyna popada w stan utraty przytomności oraz całkowitego odrętwienia, które przykuwa ją do łóżka, uniemożliwiając nawet otwarcie ust, a tym samym przyjmowanie pokarmu. Rodzina, przerażona tym niewytłumaczalnym zjawiskiem, decyduje o niezwłocznym powrocie Luisy do Corato, gdzie zwrócono się o pomoc do miejscowego lekarza, który okazuje się bezradny i sugeruje, aby wezwać kapłana. Wezwano ojca Cosmę Loiodice, którego błogosławieństwo przywraca dziewczynę do pełnej sprawności. To wydarzenie doprowadza Luisę do przekonania o skuteczności błogosławieństwa udzielanego przez każdego kapłana. Zjawisko odrętwienia będzie powtarzało się coraz częściej, aż do czasu, kiedy Luisa zostanie zmuszona do nieprzerwanego przebywania w łóżku.
Po przyjęciu kapłańskiego błogosławieństwa, które zawsze wyprowadzało ją z „jej zwykłego stanu” nieprzytomności, niektórzy księża pocieszali Luisę dobrym słowem, inni czynili złośliwe uwagi, oskarżając ją o pychę, obłudę i oszustwo. Dziewczyna skarży się Jezusowi, prosząc Go o uwolnienie jej od upokorzenia, jakim jest zależność od władzy kapłańskiej, której zostaje podporządkowana z polecenia arcybiskupa Trani. Duchowny wyznacza jej o cjalnego spowiednika. Odpowiedź Luisy na wszelkie przeciwności jest zawsze ta sama: trzeba pozwolić się prowadzić po drogach Woli Bożej.
W międzyczasie Luisa zostaje tercjarką dominikańską. W krypcie sanktuarium Santa Maria Greca przyjmuje imię Magdalena oraz szkaplerz. Dziewczyna zawsze odczuwała pociąg do życia zakonnego, na wzór swoich nauczycielek, jednak Jezus ma wobec niej inne plany. Daje jej poznać, że chce
Luisa Piccarreta. Nabożeństwo do świętych Aniołów
powołania „szczególniejszego”: Luisa będzie „prawdziwą zakonnicą” Jego Serca, naśladującą swego Mistrza w Jego ziemskim ubóstwie, oderwaną od wszystkiego, co mogłoby przyćmić sprawy Nieba.
W 1886 roku w Corato szerzy się straszliwa epidemia cholery. Jezus prosi Luisę, aby poświęciła się dla uwolnienia miasta od choroby. Luisa zgadza się i po trzech dniach nieustannego przebywania w łóżku dowiaduje się o ustąpieniu zarazy. W 1888 roku „misja o arna” Luisy dochodzi do sedna. 1 stycznia Jezus zapowiada dziewczynie mistyczne zaślubiny. Poza tym daje jej do zrozumienia, że w zamian za jej o arę nieprzerwanego pozostania w łóżku przez kolejnych czterdzieści dni, obiecuje położyć kres prowadzonej przez Włochy wojnie w Afryce, co następuje w przeciągu czterech miesięcy, ku wielkiemu zdziwieniu spowiednika, księdza Michele De Benedettis. Tych czterdzieści dni rozciągnie się potem, za zgodą Luisy, na resztę jej życia.
21 października 1888 roku dokonują się obiecane mistyczne zaślubiny. Jezus poleca dziewczynie włożyć piękną suknię, po czym przyozdabia jej włosy koroną oraz okrywa welonem spływającym aż do stóp. W obecności świętej Katarzyny, Dziewica Maryja bierze dłoń Luisy, a Jezus wkłada na jej palec ślubny pierścień. Potem następują uściski oraz pocałunki Jezusa i Maryi. 7 września 1890 roku dochodzi do odnowienia zaślubin w obecności Trójcy Przenajświętszej i Niebieskiego Dworu.
W 1894 roku Luisa wraz z rodziną wprowadza się do domu przy ulicy Ospedale Vecchio 14 (obecnie ulica Luisy Piccarrety 27).
W nowym miejscu zamieszkania dokonują się trzecie mistyczne zaślubiny. Są to zaślubiny Chrystusowego Krzyża,
do których dochodzi 14 września 1894 lub 1895 roku. Oblubieniec ukazuje się jej jako Ukrzyżowany. Kobieta dostrzega, że z najświętszych ran Jezusa Ukrzyżowanego wychodzą promienie światła i kierują się ku niej. «O tak, – mówi Luisa do Jezusa – obdarz mnie Twoimi ranami, ale spraw, aby wszystko pozostało ukryte między Tobą a mną». Otrzymane stygmaty pozostaną na zawsze niewidoczne, jednak nie bezbolesne.
Luisa widzi ponadto otwierające się niebo, schodzącego na ziemię świętego Jana przynoszącego krzyż oraz Maryję Królową i mnóstwo Aniołów. Kiedy Luisa zostaje złożona na krzyżu, wiele czyśćcowych dusz wzlatuje ku niebu, a liczni grzesznicy nawracają się. Niewypowiedziane męki i nieopisana radość przenikają serce dziewczyny. I nie będzie to odosobniony epizod, powtórzy się on wielokrotnie w jej życiu, jednak bez żadnych zewnętrznych oznak.
W ten sam sposób Jezus pozwoli jej przeżywać bardzo często doświadczenie uwolnienia duszy z więzów ciała. Jeśli do tej pory to Boski Oblubieniec przychodził do Luisy, to teraz ona będzie przychodzić do Niego. Te coraz częstsze ekstazy stają się dla niej prawdziwą szkołą duchowości. Jej „wędrująca” dusza rzeczywiście zaczyna pojmować, jak bardzo Jezus jest obrażany przez nieuczciwość, bluźnierstwa, brak miłosierdzia, fałszywą pobożność, również księży… Nie brakuje jednak spotkań ze świętymi kapłanami, których posługa jawi się przed nią w całej swej wzniosłości i szlachetności. Luisa pojmuje, że we Mszy świętej zawiera się cały „fundament naszej świętej religii”. Jej dusza staje się mieszkaniem tych samych
Boskich cnót, którymi się karmi – to znaczy nie żyje już „dla” Boga, ale „w” Bogu.
Luisa Piccarreta. Nabożeństwo do świętych Aniołów
Na zawsze już pozostaje przykuta do łóżka, w związku z tym nie wychodzi z domu i nie może uczestniczyć w Najświętszej Eucharystii. Jej cnoty, szczególnie posłuszeństwo i pokora, są znane wszystkim. 8 marca 1898 roku papież Leon XIII wydaje Indult zezwalający na sprawowanie cotygodniowej Mszy świętej w jej pokoju. Następnie, 17 marca 1908 roku abp Francesco Paolo Corrano otrzymuje nowy Reskrypt papieski, który rozszerza zezwolenie sprawowania Mszy świętej w jej domu na wszystkie dni tygodnia.
Tym samym pokoik Luisy przekształca się w kaplicę. Ołtarz przechowywany jest w dużej sza e, otwieranej każdego ranka i zamykanej na resztę dnia. Pokój staje się miejscem niosącym słowa nadziei oraz siłę wszystkim, którzy tam przychodzą, szukając pomocy w radzeniu sobie z trudnościami codziennego życia. W tym czasie Luisa, której kierownikiem duchowym był do tej pory ks. Michele De Benedettis, przechodzi pod opiekę nowego spowiednika, ks. Gennaro De Gennaro. A on, po wysłuchaniu czego Luisa doświadczyła podczas ekstaz, nakazuje jej wszystko spisać.
Tak więc 28 lutego 1899 roku Luisa, w posłuszeństwie wobec ks. Gennaro de Gennaro, zaczyna pisać swój Dzienniczek (36 zeszytów lub tomów). Potrwa to aż do 28 grudnia 1938 roku. Kobieta, choć powściągliwa w słowach, podporządkowuje się spowiednikowi. Uczęszczała do szkoły zaledwie kilka lat, więc pisanie jest dla niej bardzo trudnym zadaniem, z powodu niedostatecznego wykształcenia. Siedząc w łóżku, ze wzrokiem utkwionym w drewniany krucy ks oparty na jej kolanach, zgłębia zagadnienia wiary i czyni wysiłki, aby je zrozumieć oraz dokładnie przekazać ich znaczenie w swoich zeszytach. Zapiski
Krótki rys biogra czny Małej Córki Woli Bożej
pełne są błędów ortogra cznych i gramatycznych, pojawiają się też słowa użyte w dialekcie, ale nie brakuje również stosownych terminów, zgodnych z prawdami wiary chrześcijańskiej, oraz niebiańskiej Mądrości, którą Pan hojnie ją obdarzył. Około 1910 roku Luisa poznaje ojca Hannibale Maria Di Francia, a wraz z listem datowanym na 20 marca 1911 roku rozpoczyna się pomiędzy nimi intensywna korespondencja. Połączy ich wzajemna i głęboka przyjaźń duchowa, która da początek publikacjom niektórych pism Luisy. Ta relacja będzie trwała aż do śmierci kapłana, to jest do 1 czerwca 1927 roku. W okresie ich znajomości, ksiądz Hannibale staje się znany jako założyciel zgromadzeń zakonnych Córek Bożej Gorliwości i Rogacjonistów. Pisma Luisy wzbudzają zainteresowanie ojca Hannibala, który, przekonany o ich wartości i użyteczności, pomimo powściągliwości Luisy, czuje potrzebę ich rozpowszechniania. W 1915 roku po raz pierwszy publikuje Zegar Męki Naszego Pana Jezusa Chrystusa, który w krótkim czasie doczeka się pięciu wydań i do którego, od 1917 roku, będzie dołączany Traktat o Woli Bożej.
Ojciec Hannibale zaleca swoim zgromadzeniom wprowadzenie medytacji Zegara Męki, a także apeluje do biskupów, aby uczynili to samo w instytutach zakonnych. W 1915 roku
ojciec Hannibale zaprasza Luisę, aby przeniosła się do domu
Córek Bożej Gorliwości w Trani, jednak pomimo upodobania do życia zakonnego, Luisa czuje wyraźnie, iż Bożym postanowieniem jest, aby pozostała w Corato. Dlatego też w 1919 roku
ojciec Hannibale planuje otworzenie w Corato sierocińca oraz domu Sióstr Bożej Gorliwości w celu ulokowania tam Luisy.
Wsparty darowizną ziemi od sióstr Cimadomo, przystępuje do realizacji dzieła i rozpoczyna budowę, która jednakże
Luisa Piccarreta. Nabożeństwo do świętych Aniołów
zostanie ukończona dopiero po jego śmierci. Tymczasem ojciec Hannibale pracuje nad publikacją Dziennika Luisy. Również to ostatnie pragnienie nie doczeka się realizacji za życia
świętego mesyńczyka. Pomimo jego śmierci, kontynuowano publikację kolejnych tomów dzieł, wydając w 1930 roku książki W Królestwie Woli Bożej oraz Dziewica Maryja w Królestwie
Woli Bożej, która doczekała się trzech wydań.
7 października 1928 roku abp Giuseppe Maria Leo dokona
uroczystej inauguracji Domu Córek Bożej Gorliwości w Corato. Następnie, ojciec Pantaleone Palma, współpracownik ojca Hannibale, dokona konsekracji domu Woli Bożej, spełniając tym samym pragnienie Założyciela. Jednak, aby dokończyć dzieła oraz dotrzymać obietnicy, Luisa musi w nim zamieszkać.
Wieczorem, tego samego dnia, matka generalna Córek Bożej Gorliwości, siostra M. Cristina Figura, udaje się do Luisy i zaprasza ją, aby zamieszkała wspólnie z siostrami.
Po przybyciu do zgromadzenia, Luisa zostaje umieszczona w celi przylegającej do kaplicy, naprzeciwko ołtarza, co daje jej możliwość uczestniczenia we Mszy świętej oraz patrzenia na monstrancję z Najświętszym Sakramentem. Siostrze Angelinie, która się nią opiekuje, zostaje przydzielona cela znajdująca się za zakrystią. Dla Luisy ta zmiana miejsca zamieszkania staje się źródłem nowej radości. Wiosną, po raz pierwszy od czasu przykucia do łóżka, siostry zabierają ją na „wózku” do ogrodu.
Luisa wraz z siostrą zostanie tu dziesięć lat, aż do 15 października 1938 roku, kiedy burza wywołana przez Święte Ocjum rozpęta się nad nią i jej pismami.
Ówczesne czasy nie dojrzały jeszcze do tego, aby zrozumieć mistyczne, proste, a zarazem głębokie przesłanie Luisy.
W 1931 roku pojawiają się pierwsze zastrzeżenia dotyczące pism. Tymczasem w 1936 roku niemiecki mnich benedyktyński tłumaczy i wydaje Traktat. W następstwie nowej skargi do Świętego O cjum, w maju 1938 roku Święta Kongregacja rekwiruje 34 zeszyty Dzienniczka, a 13 lipca 1938 roku opublikowane książki Luisy zostają wpisane do indeksu ksiąg zakazanych. Kto jest w ich posiadaniu, musi je zniszczyć. Dezaprobata wynika z faktu, iż pisma te można łatwo ująć w kategorie „przesadnego mistycyzmu”.
Luisa, choć przepełniona goryczą „aż do szpiku kości”, listem datowanym na 19 września 1938 roku jeszcze raz o cjalnie poddaje się wyrokowi Kościoła. W tym samym roku, trzy dni po Bożym Narodzeniu przerywa pisanie Dzienniczka, ale nie dialog z Jezusem, który będzie trwał do końca jej życia.
Pomimo przeciwności, Luisa wytrwale wypełnia misję otrzymaną od Boga: „Żyć w Woli Bożej”. Po opuszczeniu
Domu Córek Bożej Gorliwości, Luisa przenosi się na ulicę Maddalena 20, w pobliżu miejsca zamieszkania swojego ostatniego spowiednika oraz kierownika duchowego ks. Benedetto Calvi, który zastąpił ks. Francesco De Benedettis (zmarłego w 1926 roku). Ten ostatni z kolei był następcą ks. Gennaro De Gennaro (zmarłego w 1922 roku), a ks. Gennaro – następcą ks. Michele De Benedettis (zmarłego w 1910 roku). W swoim ostatnim miejscu zamieszkania, zgodnie z odgórnym nakazem, Luisa może spotykać się tylko z niewielką liczbą osób oraz przyjmować Komunię świętą, jednak sprawowanie Mszy świętej w jej pokoju zostaje zakazane.
To dlatego 3 sierpnia 1942 roku pisze list do papieża Piusa XII, błagając, aby przywrócił jej to „jedyne pocieszenie”.
Włoska mistyczka Luisa Piccarreta (1865-1947) miała od dzieciństwa stałą i niezwykle mocną więź ze swoim aniołem stróżem, którego obecność zawsze odczuwała. Dała temu wyraz w swych Dziennikach, będących zapisem jej niesamowitych doświadczeń mistycznych. W wieku 11 lat otrzymała od anioła stróża potężną pomoc, dzięki czemu przezwyciężyła lęki nękające ją każdego dnia i nie pozwalające jej wypłynąć na szerokie wody jej wielkiej duchowej przygody.
Relacja z aniołami to bardzo istotny element duchowości tej niezwykłej „córeczki Woli Bożej”, jak nazwał Luisę sam Jezus. Z jej wizji, przeżyć, doświadczeń i przemyśleń możemy zaczerpnąć wielkie natchnienie dla umocnienia naszej wiary i życia duchowego.
Książka ukazuje głęboką relację Luisy z aniołami i dzięki wnikliwym komentarzom ks. Marcella Stanzionego odsłania nam niezwykły świat obecności przy nas niebiańskich duchów, wzmacniając i pogłębiając naszą duchowość i nabożeństwo do aniołów, którzy są nieustannym wsparciem, jakim obdarza nas Bóg.
Książkę uzupełniają modlitwy, które mistyczka kierowała do aniołów, zaczerpnięte z liczących ponad 5000 stron 36 tomów Dzienników Luisy Piccarrety.
ISBN 978-83-7864-767-6
9788378647676
