Świątobliwe zdrady - Martha Alegría Reichmann de Valladares

Martha Alegría Reichmann de Valladares

Świątobliwe zdrady

Wdowi głos przeciwko zepsuciu

wśród najwyższych hierarchów Kościoła

Tytuł oryginału: Sacred Betrayals. A widow raises her voice against the corruption of the Francis papacy

Tłumaczenie: Jan J. Franczak

Redakcja i korekta: Bogusława Franczak

Skład i łamanie: Agnieszka Siekierżycka

Projekt okładki: Jason Taylor. Zdjęcie pochodzi z prywatnego archiwum

Autorki i przedstawia Autorkę, jej męża oraz kardynała Maradiagę (w środku).

Copyright of Spanish original © 2019 Martha Alegría Reichmann

Copyright of English translation © 2019 LifeSiteNews.com

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo AA, Kraków 2023

ISBN 978-8-8340-011-2

Wydawnictwo AA s.c.

30-332 Kraków, ul. Swoboda 4

tel.: 12 345 42 00, 695 994 193

e-mail: klub@religijna.pl

www.religijna.pl

Książkę tę, która jest formalnym oskarżeniem przed światem, chciałabym zadedykować wszystkim księżom i świeckim, którzy byli prześladowani przez kardynała Óscara Andrésa Rodrígueza Maradiagę z tego jedynie powodu, że poinformowali go o złym prowadzeniu się jego biskupa pomocniczego Juana José Pinedy Fasquelle; niektórych z nich wymieniam w tej książce, podczas gdy inni pozostają anonimowi. Chcę im powiedzieć, że ich głosy donośnego protestu rozbrzmiewają w moim głosie i że tutaj wypełnia się słowo Boże: „Coście w izbie szeptali do ucha, głoszone będzie na dachach” (Łk 12,3).

Podziękowania i wyjaśnienia

Martha Alegría Reichmann de Valladares

Jestem nieskończenie wdzięczna Bogu Wszechmogącemu za jasne pokazanie mi ścieżki, jaką miałam obrać, by napisać i opublikować tę historię, za udzielenie mi jasnych myśli i za podsunięcie właściwych ludzi we właściwym czasie, którzy pomogli mi doprowadzić tę książkę do pomyślnego końca, aby mogło ją przeczytać tysiące ludzi, którzy są świadomi, że jest tylko jedna droga: Jezus Chrystus.

Bardzo specjalne podziękowania dla Was

Kiedy opublikowałam swoją książkę po hiszpańsku, miałam pragnienie opublikować ją także po angielsku, ale wkrótce uświadomiłam sobie, że realizacja tego dla mnie samej jest praktycznie niemożliwa; w tym momencie, i nieco zniechęcona, wzięłam egzemplarz mojej książki po hiszpańsku, owinęłam go w płótno z wizerunkiem Oblicza Jezusa i powiedziałam: „Drogi Jezu, zrobiłam wszystko, co mogłam; jeśli chcesz więcej, zrób to, ponieważ nie potrafię zrobić już nic więcej. Zostawiam wszystko w Twoich rękach. Decyzja należy do Ciebie, Panie”. Umieściłam książkę na meblu przed obrazem twarzy zmartwychwstałego Jezusa i dokładnie pięć dni później otrzymałam list od

dziennikarza z „LifeSite”, w którym mnie informował, że wpadła mu w ręce moja książka, a kiedy ją czytał, był pod dużym wrażeniem, po czym spytał mnie, czy jestem gotowa na opublikowanie jej angielskiego wydania, ponieważ uważa ją za bardzo ważną. Nazywał się Matthew Cullinam Hoffman. Odpowiedziałam natychmiast, bez zastanawiania się dwa razy, akceptując jego propozycję i wyjaśniając mu, że uważam, iż jest narzędziem Boga, ponieważ odpowiedź, jaką otrzymałam, była natychmiastowa, zaskakująca, fantastyczna i cudowna.

Bóg włożył moją książkę nie w ręce wydawcy, ale w ręce jednego z najbardziej prestiżowych mediów w świecie katolickim, którego strona ma ponad 100 milionów odsłon rocznie, ale które było mi do tamtej pory nieznane. Wierzę, że zostali wybrani przez Boga, by pomóc prawdzie zwyciężyć w świecie kłamstw i hipokryzji.

Dziękuję Ci, Matthew. Dziękuję Wam, Johnie-Henry Westenie i Stevie Jalsevacu, współzałożycielom „LifeSite”, za realizację tego przedsięwzięcia, które bardziej niż moim i Waszym jest przedsięwzięciem Boga.

Z głębi serca także dziękuję wszystkim ludziom, którzy udzielili mi swojego moralnego wsparcia w taki czy inny sposób i którzy skierowali do mnie piękne słowa, okazując solidarność, docenienie i zrozumienie. Pragnę także podziękować duchownym, którzy zatroszczyli się o mnie w trakcie tej historii, jak również ludziom, którzy oglądali moje wywiady bez spotkania mnie osobiście i zwrócili się do mnie po prostu, by udzielić mi słów wsparcia lub zaoferować pomoc, począwszy od prostych ludzi do ważnych profesjonalistów, takich jak prawnik James Bogle, który skontaktował się ze mną z Londynu. Pragnę także podziękować Włochowi Cavalliere Silvano Pedrollo. Serdecznie dziękuję wszystkim tym ludziom – którzy odważnie publikowali poważne i sumienne

artykuły komentujące ohydne nadużycia kardynała Rodrígueza

Maradiagi i którzy w swoich tekstach nie zapomnieli wspomnieć o moim przypadku – takim jak pan Marlon Avila Amador, inżynier Maria Guadalupe Cisneros Vaquedano, pan José Matías

Vásquez Enamorado i Virginia Marisol Aguirre z Parafii Matki

Bożej Fatimskiej w Siguatepeque, ksiądz Bernardo Font Ribot, pan Carlos Humberto Oseguera i były nuncjusz w Stanach Zjednoczonych – arcybiskup Carlo Maria Viganò. Chciałabym także podziękować renomowanemu watykaniście Marco Tosattiemu

i Aldo Marii Valliemu oraz wszystkim blogerom, którzy pisali o moim przypadku.

Pragnę podziękować międzynarodowym mediom, które otwarły dla mnie swe podwoje, w szczególności uznanym dziennikarzom: Emilliano Fittipaldiemu, Gabrielowi Arizie Rossiemu

i Edwardowi Pentinowi za ich zainteresowanie przeprowadzeniem ze mną wywiadu i opublikowanie moich artykułów oraz danie mi jasno do zrozumienia, że mój przypadek dotknął ich serc. Jestem także wdzięczna tym kilku mediom w moim kraju, które ośmielają się ze szlachetnością i odwagą potępiać to, czego inni nie mają śmiałości potępić, zdobywając w ten sposób coraz więcej uznania zarówno w kraju, jak i za granicą: Confidencial Honduras, Criterio.hn, Une TV, Reporteros de Investigación i wybitnej gazecie „El Libertador”. Chciałabym także podziękować dziennikarce Valentinie Alazraki, która przeprowadziła ze mną wywiad dla Televisa. Chcę także podziękować arcybiskupowi Carlo Marii

Viganò, Philipowi Lawlerowi i Henry’emu Sire za ich publiczne wsparcie dla publikacji tej pracy. Moje podziękowania również dla każdego, kto napisał słowa wsparcia poprzez sieci społecznościowe i bezpośrednio na mój e-mail. Proszę Boga, by zawsze im błogosławił.

Wyjaśnienie

Jak inni autorzy, chciałabym także wyjaśnić, że piszę tę książkę z upoważnieniem, jakie przyznaje mi kanon 212 w artykule 3 Kodeksu prawa kanonicznego, który mówi: „Stosownie do posiadanej wiedzy, kompetencji i znaczenia, przysługuje im [wiernym] prawo, a niekiedy nawet obowiązek wyjawiania swojego zdania świętym pasterzom w sprawach dotyczących dobra Kościoła, oraz – zachowując nienaruszalność wiary i obyczajów, szacunek dla pasterzy, biorąc pod uwagę wspólny pożytek i godność osoby –podawania go do wiadomości innym wiernym”. Uważam za swój obowiązek poinformować o faktach, o których opowiadam w tej książce.

Ponadto jestem całkowicie przekonana, że działam w zgodzie z przykazaniami naszego Pana, Jezusa Chrystusa, które zostały mi dane w Piśmie Świętym i jeśli ktoś czuje się obrażony lub zmartwiony, pozostaje mu drobiazgowy rachunek sumienia, zamiast szukania winy u innych ludzi.

Niech będzie wiadomo, że jestem przygotowana na wszystko, począwszy od ogni sztucznych, a skończywszy na pociskach, ponieważ włożyłam „zbroję Bożą”. Jeśli zaatakujecie mnie, nie róbcie tego przy pomocy kłamstw i oszczerstwa, gdyż wiem, jak się bronić. Jestem silna w PANU. Pod pieczą mojego prawnika jest więcej dowodów, których nie mogę opublikować z powodu ich poufności, ale są tam. W każdym razie jedynie opowiadam historię tak, jak naprawdę się mi przytrafiła i podpieram ją dowodami.

Chcę także wyjaśnić, że zaczęłam pisać tę historię nie z zamiarem jej publikacji, ale by dać ujście napięciu, by zrzucić

z siebie oburzenie wywołane poczuciem bycia deptaną, upokorzoną i zdradzoną. Musiałam pisać i pisać, by zapobiec możliwym

szkodom psychicznym i by uniknąć popadnięcia w głęboką depresję. Ale Bóg pokazał mi sposób i później przeczytacie o iskrze, która wywołała moją ostateczną decyzję przedstawienia tej historii w pełnym świetle. Przykro mi, że robię to bez wsparcia moich dwóch córek, które obawiają się ryzyka, na jakie się narażam, ale nie mogę odrzucić głosu Boga, który mnie o to prosi.

Istotę tej książki można sprowadzić do jednego: JESTEM

WIERNA BOGU, NIE CZŁOWIEKOWI. Nie jestem wierna tym, którzy zatapiają Kościół. Nie jestem wierna fałszywym prorokom.

Kardynał popełnił wobec mnie niesprawiedliwość, a pieczą to mi pomogło otworzyć oczy i zaczęłam stopniowo dowiadywać się o innych nieprawościach. Ta sprawa jest poważna i to tak bardzo, że nie może pozostać w mroku. To, co opowiadam tutaj, to bardzo niewielka część; to, co pozostaje nieopowiedziane, jest olbrzymie.

Zawierzyłam tę pracę świętemu Michałowi Archaniołowi jako mojemu opiekunowi. Poprosiłam go także, by wyjawił prawdę o tych prałatach, którzy podnieśli sutannę, by zrobić miejsce

diabłu, gdzie nie przejmuje się on niczym, dobrze się bawi i wyrządza dużo szkód.

Przedmowa

Były sekretarz generalny Gubernatoratu Państwa Watykańskiego i były nuncjusz apostolski w Stanach Zjednoczonych

Kiedy dałem po raz pierwszy w sierpniu 2018 r. publiczne świadectwo dotyczące korupcji i nadużyć seksualnych w Stolicy Świętej, podniosła się wielka burza medialna skupiająca się na sprawie kardynała Theodore’a McCarricka, którego rejestr nadużyć seksualnych był znany papieżowi Bergoglio od przynajmniej 2013 roku, kiedy to osobiście go o tym poinformowałem. Dopiero niemal sześć lat później Franciszek zlaicyzował McCarricka w akcie, który służył wzmocnieniu jego wizerunku jako reformatora i jednocześnie odciągnął uwagę od licznych innych oskarżeń o zepsucie. Czyniąc tak, Franciszek wcześniej tuszował straszliwe przestępstwa McCarricka przez niemal sześć lat, wystawiając inne potencjalne ofiary na seksualne molestowanie przez niego. Jak w czerwcu 2019 r. zwróciłem uwagę „Washington Post”, sprawa McCarricka tak odwróciła uwagę międzynarodowych mediów, że ostatecznie nie śledziły one dochodzeń w sprawie tych oskarżeń, które często dotykają osoby samego papieża. W wywiadzie podałem główny przykład kardynała Óscara Andrésa

Arcybiskup Carlo Maria Viganò

Rodrígueza Maradiagi, arcybiskupa Tegucigalpy w Hondurasie, znanego jako „wice-papież”, którego nieustannie oskarżano o poważne przypadki nadużyć i ich tuszowania w jego diecezji.

Kardynał Maradiaga jest powszechnie znany jako najpotężniejszy ze wszystkich kardynałów z powodu swoich dobrych stosunków z papieżem i wpływu na niego. Razem z kardynałem McCarrickiem działał on jako bardzo wpływowa osoba, jeśli chodzi o podejmowanie decyzji dotyczących nominacji w Kurii watykańskiej, jak również nominacji na ważne stolice biskupie w skali międzynarodowej.

Jako koordynator Rady Kardynałów organizował on i organizuje poważne reformy struktury samej Kurii Rzymskiej. Seria artykułów w mediach włoskich, amerykańskich i honduraskich przez wszystkie te lata wyjawiła olbrzymi skandal zarówno korupcji finansowej, jak i siatki przestępstw homoseksualnych związanych z Maradiagą i jego biskupem pomocniczym Juanem José Pinedą. Domniemywa się także, że Maradiaga opowiadał się za bardzo ważną nominacją substytuta Sekretariatu Stanu arcybiskupa Edgara Peñi Parry, oskarżanego o seksualne molestowanie nieletniego kleryka i o uporczywe niemoralne zachowanie.

Po wielowątkowym watykańskim dochodzeniu i przesłuchaniu dziesiątków świadków deprawacji, Franciszek nie zrobił nic, a nawet publicznie bronił Maradiagę. Papież nie wycofał się ze swojej obrony kardynała nawet po wybuchu oskarżeń o seksualne nadużycia w seminarium w Tegucigalpie. Po miesiącach negatywnych relacji mediów w końcu pozwolił Pinedzie zrezygnować ze stanowiska, ale bez zastosowania kary.

Już komentowałem skandal związany z Maradiagą w moim pierwotnym świadectwie, zauważając, że Maradiaga „jest tak pewny ochrony papieża, że może odrzucić jako plotkę szczere apele dziesiątków kleryków, którzy zdobyli się na odwagę, by napisać do niego

po tym, jak jeden z nich usiłował popełnić samobójstwo w związku z homoseksualnym nadużyciem w seminarium. Obecnie wierni dobrze zrozumieli strategię Maradiagi: obrazić ofiary, by ocalić siebie, kłamać do gorzkiego końca, by zatuszować przepaść nadużyć władzy, niegospodarności w administrowaniu własnością Kościoła i finansowych klęsk nawet przeciwko bliskim przyjaciołom, jak w przypadku ambasadora Hondurasu Alejandro Valladaresa, byłego dziekana korpusu dyplomatycznego przy Stolicy Apostolskiej”. Zauważyłem także, że bardzo niepokojące oskarżenia przeciwko biskupowi Pinedzie zostały zamiecione pod dywan po jego rezygnacji i wezwaniu papieża Franciszka do publikacji wyników dochodzenia Stolicy Apostolskiej: „Jeśli chodzi o Pinedę, to jedyną rzeczą, jaką upubliczniono, jest ta, że jego rezygnacja została po prostu przyjęta, sprawiając, że jakakolwiek możliwa jego i Maradiagi odpowiedzialność rozpływa się w powietrzu. W imię tak przywoływanej przez papieża przejrzystości raport, jaki wizytator, argentyński biskup Alcides Casaretto, dostarczył ponad rok temu, wyłącznie i bezpośrednio papieżowi, musi być podany do opinii publicznej”, jednakże nigdy tego nie zrobiono.

Ponadto, jak napomknąłem w moim pierwotnym świadectwie, wdowa po byłym ambasadorze Hondurasu przy Stolicy Apostolskiej, który był bliskim osobistym przyjacielem kardynała Maradiagi, Martha Alegría Reichmann, niedawno zeznała to, co wie o zdemoralizowanym prowadzeniu się kardynała w ważnej nowej książce w języku hiszpańskim pt. Świątobliwe zdrady (Traiciones Sagradas). Jednak międzynarodowe media nie zauważyły jej i nie podążyły tym tropem, nie podążyły za wskazówkami, jakie dostarcza książka, by wypytać kardynała Maradiagę i Bergoglio o tę sprawę. Ponownie wezwałem do takiego dochodzenia w wywiadzie, jaki udzieliłem „Washington Post” w roku 2019:

„Dziennikarze powinni drążyć w poszukiwaniu faktów, przeprowadzając wywiady z ofiarami, idąc tropem pieniędzy i awansów oraz odkrywając korupcyjne sieci. Przypadków, za którymi należy podążyć, jest wiele. Aby podać tylko jeden: Czy czytali państwo najnowszą książkę Marthy Alegríi Reichmann o występkach kardynała Maradiagi, którego papież Franciszek wybrał jako zaufanego starszego doradcę, w rzeczywistości głowę rady K-9? Czy myśleli państwo o przeprowadzeniu z nią wywiadu? O zbadaniu jej twierdzeń? O poproszeniu o wywiad z Maradiagą, by spytać go o wszystkie te oskarżenia, które zostały przeciwko niemu wytoczone? O spytaniu papieża Franciszka, dlaczego wybrał takiego człowieka na swego doradcę?”

Książkę Marty Alegríi opublikowało w Hondurasie małe wydawnictwo i dla międzynarodowych mediów dostęp do niej nie był łatwy. Jednakże bardzo się cieszę, że książka ta została teraz przetłumaczona na język angielski przez Faithful Inisight Books, oficynę wydawniczą LifeSite, ważny serwis informacyjny o doniosłej roli w przekazywaniu wiadomości o zepsuciu w Kościele katolickim.

Ogromnie żałuję, że „Washington Post”, zazwyczaj bardzo profesjonalny w potępianiu korupcji w społeczeństwie, nie przeprowadził dochodzenia w tej kwestii, jaką poruszyłem w wyżej wspomnianym wywiadzie. Angielski przekład książki Marthy

Alegríi daje „Washington Post” nową sposobność, by to zrobić i udostępnić wiedzę o jej książce, odsłaniającej wielkie zaniepokojenie autorki istnieniem głęboko zakorzenionego zepsucia w honduraskim Kościele, które wiąże się z samym papieżem.

Mąż Alegríi był bliskim przyjacielem arcybiskupa Maradiagi i odegrał kluczową rolę w jego karierze, wykorzystując swoje

stanowisko ambasadora przy Stolicy Apostolskiej, by lobbować pomyślnie za jego wyniesieniem do szeregów kardynalskich. Jako

delegat ds. przedstawicielstw papieskich osobiście znałem ambasadora Valladaresa i spotkałem go przy kilku okazjach. W swoich obowiązkach dziekana korpusu dyplomatycznego miał on przywilej zwracania się w jego imieniu do ojca świętego i przełożonych Sekretariatu Stanu w czasie oficjalnych uroczystości. Zawsze doceniałem jego wielką kompetencję i umiejętności, jak również jego przenikliwość, jasność myśli i życzliwy charakter.

Świadectwo Alegríi, dotyczące wplątania przez kardynała Maradiagę jej rodziny w nielegalną intrygę finansową, jak również mówiące o obronie i kryciu przez niego jego biskupa pomocniczego, jest głęboko szokujące. Bardziej niepokojące jest wyjawienie przez nią, że Franciszek wciąż chroni Maradiagę mimo wszystkich występków, za które Maradiaga osobiście odpowiada. Jej osobisty punkt widzenia umożliwia nam także dostrzeżenie złowieszczego współudziału Franciszka i Maradiagi, który lobbował na rzecz wybrania go na papieża. Pod panowaniem papieża Franciszka Maradiaga wydaje się być „nietykalny”, niezależnie od tego, jak nikczemne i horrendalne mogłyby być jego przestępstwa. To samo dotyczy wielu innych urzędników za pontyfikatu Franciszka. Mam nadzieję, że wraz z opublikowaniem tego ważnego osobistego świadectwa tak wyjątkowego świadka, wdowy po dziekanie korpusu dyplomatycznego przy Watykanie, międzynarodowe media i generalnie katoliccy wierni zwrócą uwagę na ten poważny skandal i będą nalegać na otrzymanie odpowiedzi ze strony papieża Bergoglio i watykańskiej Kurii. Ten straszliwy kryzys nadużyć seksualnych, korupcji finansowej i nagiej bezkarności w Kościele skończy się jedynie wówczas, kiedy nasi prałaci zaczną praktykować to, co głoszą, i będą publicznie pociągani do odpowiedzialności za swoje nadużycia. Oby z łaski Boga i przy nacisku wiernych tak się stało!

Wprowadzenie

Matthew Cullinan Hoffman

Przez niemal czterdzieści lat Martha Alegría Reichmann i jej mąż, ambasador Alejandro Valladares, należeli do najbliższych przyjaciół Óscara Andrésa Rodrígueza Maradiagi, wpływowego arcybiskupa i kardynała, który został koordynatorem Rady Kardynałów papieża Franciszka i którego włoskie media określiły mianem „wice-papieża”. Dom Valladaresów był jego stałą rezydencją w Rzymie, miejscem, gdzie zatrzymywał się i jadł przygotowywane przez nich posiłki, i gdzie często świętował

Boże Narodzenie z rodziną, o której twierdził, że kocha ją tak, jakby była jego własną. Jego przyjaciel, a później biskup pomocniczy, Juan José Pineda Fasquelle, także stał się na dziesięciolecia

bliskim przyjacielem i częstym gościem rodziny. Valladaresowie uważali, że znają ten duet dobrze i byli wdzięczni za ich przyjaźń, która była przyjaźnią wzajemnego zaufania i wsparcia, stałym punktem asekuracyjnym w ich życiu.

W ciągu kilku zaledwie lat ich złudzenia co do obu zostaną rozbite w drobny mak. Oszczędności rodziny przepadną

w nielegalnym przedsięwzięciu inwestycyjnym zaleconym im przez kardynała, który nagle zaczął postępować tak, jakby ich nie znał. Pineda Fasquelle miał odmówić zwrotu cennych historycznych dokumentów, które mu pożyczyli, i rozpocząć szeptaną

propagandę, by zakończyć ambasadorowanie Valladaresa. Gdy Martha Alegría, już jako zrozpaczona wdowa, szukała odpowiedzi i sprawiedliwości ze strony Stolicy Apostolskiej, dziennikarze ujawnili dowody, że sam Maradiaga zainwestował i przypuszczalnie stracił w tym samym finansowym przekręcie ponad milion dolarów z funduszy, które podarowano diecezji. Ponadto każdego roku kardynał podejmował niemal milion dolarów z Katolickiego Uniwersytetu Hondurasu na niezidentyfikowane wydatki, a dodatkowe 1,3 miliona dolarów z subwencji rządowych udzielonych

Kościołowi zniknęły w rękach biskupa Pinedy, również w sposób niewytłumaczalny.

Trop finansowy prowadził nie tylko do nielegalnego przedsięwzięcia inwestycyjnego, które znikło bez śladu, ale także do kilku bliskich męskich faworytów biskupa Pinedy, którego oskarżono o to, że nie szczędził im aut i innych korzyści, dzieląc z nimi swój pokój podczas podróży, a nawet sprowadzając ich, by mieszkali z nim w rezydencji arcybiskupiej – Villa Iris. Niepokojący styl życia Pinedy – podobno wiążący się także z podróżami lotniczymi pierwszą klasą w celu odwiedzenia jego męskich przyjaciół w Hiszpanii, zakupami samochodów i nieruchomości oraz innych luksusów – został zatuszowany przez kardynała Maradiagę, który karał każdego, kto protestował przeciwko nadużyciom jego protegowanego. Pojawiły się również oskarżenia o homoseksualne napastowanie przez Pinedę kleryków i był o tym informowany nuncjusz papieski w Hondurasie. Raporty były niepokojącym potwierdzeniem sporej części tego, co Alegría Reichmann słyszała w czasie swych nieformalnych rozmów z duchowieństwem i innymi bliskimi współpracownikami kardynała i jego biskupa pomocniczego.

Jednak Alegríę Reichmann czekał jeszcze większy szok. Po tym, jak ona i około pięćdziesiąt innych osób złożyło skargę

nuncjuszowi apostolskiemu w Hondurasie i wszczęto oficjalne watykańskie dochodzenie, oraz po tym, jak skierowała swą skargę bezpośrednio do samego papieża Franciszka na prywatnej audiencji, okazało się, że obiecana przez papieża pomoc nigdy się nie urzeczywistniła. Zamiast tego papież wspierał swojego sojusznika, człowieka, który pomógł wybrać go na tron papieski i był teraz głową wysoce wpływowej watykańskiej komisji do spraw reform. Mający dobre powiązania kardynał cieszył się najbardziej wpływową ochroną ze wszystkich: samego ojca świętego. Rodzina

Valladaresów i wszyscy inni, którzy byli prześladowani przez skorumpowany reżim Maradiagi, nie doczekali się sprawiedliwości ze strony papieża Franciszka.

By zrozumieć znaczenie tej historii, należy najpierw zbadać jej miejsce w kontekście pontyfikatu Franciszka.

Bezprecedensowy pontyfikat

Kościół katolicki stoi dzisiaj w obliczu smutnego spektaklu, jakim jest zapewne najbardziej niespokojny i bezładny pontyfikat w ciągu dwóch tysięcy lat jego historii – rzeczywistość, która wstrząsa instytucją do samych fundamentów i sieje zgorszenie i zamieszanie wśród zarówno duchownych, jak i świeckich.

Można powiedzieć, w tym niefortunnym rozumieniu, że pontyfikat papieża Franciszka jest sui generis w długiej historii Stolicy Rzymu. Przeciwnie do poprzednich przypadków kościelnego zepsucia, w których skandale ograniczały się do osobistej niemoralności papieża albo osób przez niego mianowanych czy też do zwykłej słabości i zamieszania w obronie ortodoksji doktryny katolickiej, papiestwo Franciszka wykazuje oznaki

systematycznego zepsucia na każdym poziomie: osobistym, finansowym i doktrynalnym.

Wywrotowe działania przeciwko doktrynie katolickiej reżimu Franciszka są teraz zbyt liczne, by je należycie wyliczyć na przestrzeni krótkiego tekstu. Zapewne najgorszą sławę przynoszą papieżowi jego wypowiedzi w encyklice Amoris laetitia, które wydają się stwierdzać, że cudzołóstwo i inne wewnętrznie złe akty mogą być usprawiedliwione, jeśli zostają popełnione w celu uniknięcia innego, przypuszczalnie gorszego zła 1 , a ci, którzy żyją publicznie w cudzołożnym drugim związku małżeńskim, powinni mieć możliwość podjęcia przywódczych i liturgicznych ról w Kościele, a nawet przyjmować Komunię Świętą 2 . Biskupi i teologowie wykorzystują teraz to samo rozumowanie, by legitymizować związki homoseksualne i nie spotkało ich żadne skarcenie za takie oświadczenia 3 . Papież także publicznie oznajmił, że antykoncepcja, którą jako wewnętrznie złą potępił papież Paweł VI i papież Jan Paweł II, może być usprawiedliwiona w trudnych przypadkach4 i potępił karę śmierci – której zasadność zawsze Kościół

1  Amoris laetitia 301.

2  Amoris laetitia 305; „Epistula Apostolica ad Excellentissimum Dominum Sergium Alfredum Fenoy”, Acta Apostolicae Sedis (październik) 2016, s. 1071-1074.

3  Por. na przykład: „Bishops use Pope’s teaching to push homosexuality at 2018 World Meeting of Families”, LifeSite, 17 X 2017, [w:] https://www.lifesitenews. com/news/bishops-use-popes-teaching-to-push-homosexuality-at-2018-worldmeeting-of-f; a także: „Cardinal Kasper: Homosexual unions are ‘analogous’ to Christian marriage”, 14 III 2018 r., [w:] https://www.lifesitenews.com/news/ cardinal-kasper-homosexual-unions-are-analogous-to-christian-marriage.

4  „Pope Francis appears to contradict, word-for-word, the doctrine of Paul VI and JPII on contraception”, LifeSite, 19 II 2016, [w:] https://www.lifesitenews.com/opinion/pope-francis-appears-to-contradict-word-for-word-the-doctrine-of-paul-vi-an.

katolicki potwierdzał – uznając, że jest „przeciwna jako taka Ewangelii”5 . Twierdził także, że doktryny Marcina Lutra o usprawiedliwieniu są ortodoksyjne, chociaż dogmatycznie potępił je Ekumeniczny Sobór Trydencki6 , i pozwolił na wydrukowanie upamiętniającego herezjarchę znaczka pocztowego przez pocztę Stolicy Apostolskiej7. Mianowani przez niego ludzie zniszczyli całe zakony księży i zakonnic, takie jak Franciszkanie Niepokalanej i Małe Siostry Maryi Matki Odkupiciela, najwidoczniej dlatego, że trzymały się tradycyjnych praktyk Kościoła. Wydał miliony

chińskich katolików biskupom kontrolowanym przez ateistyczny rząd komunistyczny8 , który jest w trakcie procesu zamykania parafii katolickich odmawiających akceptacji nadzoru komunistycznego państwa9. W ostatnich czasach gościł i bronił wykorzystania

5  „Catechism Modified,” L’Osservatore Romano, 2 VIII 2018, [w:] http://www. osservatoreromano.va/en/news/death-penalty-inadmissible

6  „Teraz luteranie i katolicy oraz wszyscy protestanci są zgodni co do doktryny o usprawiedliwieniu: w tym ważnym punkcie się nie mylił”. Por. „In-flight press conference of his Holiness Pope Francis from Armenia to Rome”, lot papieski, niedziela, 26 VI 2016, [w:] http://www.vatican.va/content/francesco/en/speeches/2016/june/documents/papa-francesco_20160626_ armenia-conferenza-stampa.html.

7  Por. „Vatican releases postage stamps on Reformation, St. Francis of Sales,” Vatican News, 23 XI 2017 r., [w:] https://www.vaticannews.va/ en/ vatican-city/news/2017-11/vatican-releases-postage-stamps-on-reformation-st-francis-of-s.html.

8  „Cdl Zen urges cardinals to stop the ‘murder of the Church in China”, LifeSite , 8 I 2020, [w:] https://www.lifesitenews.com/news/cdl-zen-decries-vatican -china-deal-in-letter-to-cardinals-it-disgusts-me.

9  Por. Roczny raport na temat wolności religii amerykańskiej Komisji

Wykonawczej Kongresu ds. Chin w 2019 r., [w:] https://www.cecc.gov/sites/ chinacommission.house.gov/files/documents/2019AR_FREEDOMOFRELIGION.pdf

wizerunków, które wydają się przedstawiać boginię ziemi „Pachamamę”, jednocześnie przewodnicząc „Synodowi amazońskiemu” wynoszącemu radykalną ekologię i socjalistyczną „teologię wyzwolenia” ponad duchowe wartości religii katolickiej10 .

Kryzys doktrynalny wydaje się mieć źródło w głębszym kryzysie moralnym, dotykającym Stolicę Apostolską. Franciszek otoczył się lojalistami, którzy często okazują się być skompromitowani pod względem etycznym, których podatność na oskarżenia sprawia, że są oni zależni od papieża, a nagradzani są za swoją czołobitność gwarantowaną przez samego Franciszka murowaną bezkarnością. Ci, którzy są postrzegani jako przeciwnicy, są prześladowani poprzez zastosowanie wobec nich niekorzystnej i ścisłej interpretacji prawa, z niewielkimi oznakami „miłosierdzia”, którego Franciszek mianuje się rzecznikiem. Faworyzowanie i wybiórcze stosowanie prawa kościelnego przez Franciszka doprowadziło do stworzenia środowiska strachu wśród duchowieństwa i zakonników, co ułatwia mu ataki na doktrynę katolicką, a to wszystko wydaje się mieć na celu przemienienie wiary katolickiej w modną ideologię polityczną i wysławianie Franciszka jako populistycznego lidera, łagodnego i permisywnego dyktatora na

10  Papież bronił użycia figurek, w których uznaje przedstawienie „Pachamamy”, ale twierdzi, że nie było „bałwochwalczego zamiaru” w wystawieniu ich w kościele Santa Maria in Traspontina. Por. „Pope Francis announces retrieval of indigenous statues”, „Vatican News”, 25 X 2019, [w:] https://www. vaticannews.va/en/pope/news/2019-10/pope-francis-comments-on-statues-stolen-from-church.html. Papież był także obecny w trakcie obrzędu, w czasie którego temu samemu wizerunkowi oddawano cześć i przed którym klękano, a który sam pobłogosławił, chociaż odszedł nie wygłaszając przygotowanej wypowiedzi. Por. „Amazon Synod: Ecological ritual performed in Vatican gardens for pope’s tree planting ceremony”, CNA, 4 X 2019 r., [w:] https://www.catholicnewsagency.com/news/indigenous-ritual-performed-in-vatican-gardens-for-popes-tree-planting-ceremony-60523.

wzór argentyńskiego Juana Peróna, który przerabia Kościół na swój obraz11 .

Wśród najbardziej niechlubnych protegowanych papieża znalazł się obecnie pozbawiony godności duchownego były kardynał Theodore McCarrick, którego Franciszek chronił i promował, najwidoczniej mimo wiedzy o historii jego seksualnego drapieżnictwa. Po olbrzymim światowym oburzeniu przeciwko McCarrickowi Franciszek, chcąc nie chcąc, zeświecczył go, ale dopiero wówczas, kiedy awansował jednego z bliskich współpracowników

McCarricka, czyli kardynała Kevina Farrella, obecnie prefekta Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia, na stanowisko kamerlinga Świętego Kościoła Rzymskiego, co jest nominacją, która da mu kontrolę administracyjną nad Watykanem po śmierci lub rezygnacji Franciszka 12

Biskup Gustavo Zanchetta, osobisty faworyt papieża Franciszka, którego papież osobiście wybrał do przewodniczenia diecezji Orán w Argentynie, otrzymał schronienie we własnej rezydencji ojca świętego – Casa Santa Marta – po tym, jak uciekł ze swojej diecezji w roku 2017 w następstwie wiarygodnych oskarżeń o molestowanie seksualne kleryków. Wygląda na to, że oskarżenia te były ignorowane przez papieża od chwili, kiedy otrzymał je po raz

11  Taką interpretację pontyfikatu Franciszka przedstawia szczegółowo i bardzo przekonująco H. J. A. Sire (pod pseudonimem „Marcantonio Colonna”) w swojej pracy Papież dyktator, Fundacja pro Maria et Veritate, 2018.

12  Farrel twierdzi, że nie wiedział nic o występkach McCarricka, mimo że mieszkał z nim przez sześć lat w Waszyngtonie w czasie, kiedy jego zachowanie było dobrze znane dużej liczbie osób duchownych i świeckich.

Por. „US Vatican cardinal: Not once did I even suspect McCarrick ”, AP, 31 VII 2018, [w:] https://apnews.com/7d37357cb56043c89375364f46015 8a6/

US-Vatican-cardinal:-”Not-once-did-I-even-suspect”-McCarrick.

pierwszy w 2015 r.13 , chociaż watykański rzecznik Alessandro Gisotti twierdził, że wyszły one na światło dzienne dopiero pod koniec 2018 r., kiedy watykańskie śledztwo w sprawie tych oskarżeń rzekomo się zaczęło. Zanchetta po swojej niezwykłej rezygnacji otrzymał na lata specjalne stanowisko dające mu władzę w Banku Watykańskim, aż w znaczących mediach wypłynęły oskarżenia, a po zakończeniu okresu zawieszenia wciąż piastuje tam swoje stanowisko 14 . Po okresie unikania miesiącami prokuratorów wracał wielokrotnie do Argentyny, by stawić się na postępowanie karne

w sprawie zarzucanych mu przestępstw, ale kiedy nie przebywa w Argentynie, wciąż znajduje schronienie w Casa Santa Marta u papieża 15 .

Arcybiskup Vincenzo Paglia, który zlecił dla swojej katedry bluźniercze homoerotyczne malowidło naścienne przedstawiające Jezusa, nim objął stanowisko watykańskie16 , został powołany przez papieża Franciszka na przewodniczenie Papieskiemu Instytutowi Jana Pawła II dla Studiów nad

Małżeństwem i Rodziną,

13  „Pope Francis know of bishop’s abuse years before Vatican posting new documents indicate”, LifeSite, 27 II 2019, [w:] https://www.lifesite news.com/ news/pope-francis-knew-of-bishops-abuse-years-before-vatican-posting-new-documents-reveal.

14  „Vatican tells Argentinian court accused bishop has job in Rome, de-spite being suspended”, „Crux”, 28 VIII 2019, [w:] https://cruxnow.com/ vatican/2019/08/vatican-tells-argentinian-court-accused-bishop-has-job-in-rome-despite-being-suspended/.

15  Najnowsze podsumowanie tej sprawy: „Argentine Bishop returns to Vatican job before end of sex misconduct probe”, LifeSite, 16 VI 2020, [w:] https:// www.lifesitenews.com/news/argentine-bishop-returns-to-vatican-job-before -end-of-sex-misconduct-probe.

16  „Vatican archbishop featured in homoerotic painting he commis-sioned”, LifeSite, 3 III 2017, [w:] https://www.lifesitenews.com/news/ leading-vatican-archbishop-featured-in-homoerotic-painting-he-commissioned.

jak również Papieskiej Akademii Życia. Wykorzystuje on swoje stanowisko, by usunąć z Instytutu sporą liczbę profesorów, którzy nauczają ortodoksyjnej doktryny o małżeństwie i rodzinie, i pisze na nowo program nauczania, by wyeliminować akcentowanie bioetyki i nauki moralnej przez instytut, podważając jego pierwotny cel na rzecz zeświecczonego, lewicowego podejścia Franciszka 17 . Zwolnił on także z pracy mocnych obrońców życia spośród członków Akademii i zastąpił ich częściowo ludźmi, którzy odrzucają katolicką doktrynę o niemoralności aborcji, aktów homoseksualnych i antykoncepcji 18 .

Inni kardynałowie i wysoko postawieni urzędnicy watykańscy byli oskarżani o uczestnictwo w skandalach finansowych lub seksualnych albo o ich tuszowanie, w tym kardynał Angelo Comastri, wikariusz generalny papieża Franciszka dla Państwa

17  Niedawny list napisany przez studentów instytutu pyta: „Po co studiować w Instytucie Jana Pawła II, skoro nie wydaje się on proponować niczego innego od tego, co możemy znaleźć w programach nauczania świeckich uniwersytetów, zazwyczaj w bardziej atrakcyjny i skuteczny sposób?”, por. „Students say changes at Rome’s JPII Institute undermine its mission”, CNA, 26 VII 2019, [w:] https://www.catholicnewsagency.com/news/ stud ents-say-changes-at-romes-jpii-institute-undermine-its-mission-66538, a także „The term ‘life’ must be redefined , new head of Vatican Life Academy declares” LifeSite , 5 IX 2019., [w:] https://www.lifesitenews.com/news/ the-term-life-must-be-redefined-new-head-of-vatican-life-academy-declares.

18  Por. np. „Pro-Abortion Theologian Picked as Pontifical Academy for Life Member”, „National Catholic Register”, 13 VI 2017, [w:] https://www. ncregister.com/daily-news/pro-abortion-theologian-picked-as-pontificalacademy-for-life-member.

Watykańskiego, kardynał Francesco Coccopalmerio19 20 , wysoce faworyzowany substytut Sekretariatu Stanu arcybiskup Edgar Peña Parra 21 , sam kardynał sekretarz stanu Pietro Parolin, były substytut Sekretariatu Stanu kardynał Giovanni Angelo Becciu 22 oraz monsignor Battista Mario Salvatore Ricca, prałat nękanego skandalami Banku Watykańskiego i Dyrektor Casa Santa Marta, osobistej rezydencji papieża 23 .

19  Por. np. „New Viganò testimony: Vatican covered up allega-tions of sexual abuse of Pope’s altar boys”, LifeSite, 3 VII 2019, [w:] https://www.lifesitenews.com/news/new-vigano-testimony-vatican-covered-up-allegations-of-sexual-abuse-of-popes-altar-boys.

20  „Source: Vatican cardinal was at drug-fueled homosexual party, and Pope knows it”, LifeSite, 10 X 2018, [w:] https://www.lifesitenews.com /news/source-vatican-cardinal-was-at-drug-fueled-homosexual-party-and-pope-knows.

21  „New Viganò testimony,” op. cit.

22  Becciu niedawno złożył rezygnację ze stanowiska kardynała w następstwie śledztwa w sprawie różnych podejrzanych transakcji finansowych, w które był zaangażowany. Peña Parra i Parolin, wraz z Becciu, byli przedmiotem różnych artykułów w miejscowych włoskich oraz innych mediach, które dotyczyły oskarżeń o nadużycia, powiązane najwidoczniej z nielegalnymi inwestycjami milionów dolarów watykańskich pieniędzy z pomocą podejrzanych pośredników, co doprowadziło do nalotu na biuro Sekretariatu Stanu przez watykańską policję.

23  Nominacja, którą otrzymał Ricca, była podtrzymana przez papieża Franciszka, mimo szczegółowego reportażu o nieustannym homoseksualnym złym prowadzeniu się części księży, kiedy był on członkiem korpusu watykańskiego, jaki zamieścił we włoskiej gazecie „L’Espresso” Sandro Magister. Watykan wydał oświadczenie, że nie kwestionuje reportażu, ale nazwał go „niewiarygodnym”, a Franciszek powiedział później, że zlecił „krótkie dochodzenie”, które „nic nie wykryło”.

O autorce

Martha Alegría Reichmann de Valladares jest wdową po byłym ambasadorze przy Stolicy Apostolskiej i dziekanie watykańskiego korpusu dyplomatycznego, Alejandro Emilio Valladaresie Lanzy. Urodziła się w Hondurasie w roku 1946 i w Kanadzie odbyła kurs dla dwujęzycznych sekretarek. Mieszkała w Rzymie od 1991 r. Jej malarstwo olejne było wystawiane w różnych krajach na ponad 50 wystawach zarówno indywidualnych, jak i zbiorowych.

Oprócz Świątobliwych zdrad napisała trzy książki poezji duchowej i narracji, z których jedna, Yo te encontré (Znalazłam Cię), została wydana przez Watykan w 2013 r. Jej najnowsza książka, wydana w Hondurasie, to Cartas al Cielo (Listy do Nieba). Jest członkinią Zakonu Świętej Brygidy, Zakonu Najświętszego Zbawiciela, została nagrodzona medalem oraz stopniem honorowym Międzynarodowej Akademii Dioskurów.

O tłumaczu na język angielski

Matthew Cullinan Hoffman jest eseistą i dziennikarzem, którego artykuły ukazały się w licznych publikacjach na całym świecie, zarówno świeckich, jak i katolickich, m.in. w „Wall Street Journal”, „London Sunday Times”, „New York Daily News”, „Life Site News”, „National Catholic Register”, „Catholic World Report”, „Crisis Magazine” i wielu innych. Jest tłumaczem oraz autorem

The Book of Gomorrah and St. Peter Damian’s Struggle Against Ecclesiastical Corruption (Ite ad Thomam, 2015). Ma tytuł magistra filozofii, który zdobył w Holy Apostles College and Seminary, gdzie otrzymał dyplom biegłego w pięciu językach.

Przez prawie czterdzieści lat ambasador Hondurasu Alejandro Valladares był jednym z najbliższych przyjaciół człowieka, który miał zostać „wicepapieżem” papieża Franciszka i kierować jego wysiłkami na rzecz restrukturyzacji Watykanu: kardynała Oscara Andrésa Rodrígueza Maradiagi. W tej książce owdowiała małżonka ambasadora Valladaresa ujawnia porażającą prawdę o sieci finansowej i moralnej korupcji, którą odkryła po tym, jak wszystkie oszczędności jej rodziny zniknęły w fałszywych inwestycjach poleconych im przez Maradiagę. Wszystkie tropy doprowadziły ją do najwyższych kręgów Watykanu, dlatego Martha Alegría de Valladares postanowiła obnażyć wstrząsającą bezkarność i nadużycia popełniane przez Maradiagę pod rządami Franciszka i wołać o sprawiedliwość zarówno dla siebie, jak i dla niezliczonych innych ofiar korupcji wśród duchownych.

Kardynał Maradiaga jest powszechnie znany jako najpotężniejszy ze wszystkich kardynałów z powodu swoich dobrych stosunków z papieżem i wpływu na niego. Razem z kardynałem McCarrickiem działał on jako bardzo wpływowa osoba, jeśli chodzi o podejmowanie decyzji dotyczących nominacji w Kurii Watykańskiej, jak również nominacji na ważne stolice biskupie w skali międzynarodowej. Jako koordynator Rady Kardynałów organizował on i organizuje poważne reformy struktury samej Kurii Rzymskiej. Seria artykułów w mediach włoskich, amerykańskich i honduraskich przez wszystkie te lata wyjawiła olbrzymi skandal zarówno korupcji finansowej, jak i siatki przestępstw homoseksualnych związanych z Maradiagą i jego biskupem pomocniczym Juanem José Pinedą.

Świadectwo Alegríi, dotyczące wplątania przez kardynała Maradiagę jej rodziny w nielegalną intrygę finansową, jak również mówiące o obronie i kryciu przez niego jego biskupa pomocniczego, jest głęboko szokujące. (…) Mam nadzieję, że wraz z opublikowaniem tego ważnego osobistego świadectwa tak wyjątkowego świadka, wdowy po dziekanie korpusu dyplomatycznego przy Watykanie, międzynarodowe media i katoliccy wierni zwrócą uwagę na ten poważny skandal (…). Ten straszliwy kryzys nadużyć seksualnych, korupcji finansowej i nagiej bezkarności w Kościele skończy się jedynie wówczas, kiedy nasi prałaci zaczną praktykować to, co głoszą, i będą publicznie pociągani do odpowiedzialności za swoje nadużycia. Oby z łaski Boga i przy nacisku wiernych tak się stało! Arcybiskup Carlo Maria Viganò

ISBN 978-83-8340-011-2