‘
earnest
publishing
Rieko Matsuura
The Apprenticeship of Big Toe P 親指Pの修業時代
ฉันถามหาหน้าตาของความรัก วิลาส วศินสังวร แปล
บทน�ำ
ฉันพบ มาโนะ คาซึมิ แค่สองสามครัง้ เธอเป็นเพือ่ นของคนรูจ้ กั ของฉัน เราจึง ได้รับการแนะน�ำให้รู้จักกัน ครั้งสุดท้ายที่ฉันพบเธอคือเมื่อสองปีที่แล้ว เมื่อราวหนึ่งเดือนก่อน คาซึมิโทรฯ มาแจ้งข่าวร้ายให้ทราบว่าเพื่อน ของเรา อายาซาวะ โยโกะ เสียชีวิตแล้ว เช้าตรู่วันหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้ เธอ ก็โทรฯ มาอีกครั้ง บอกว่ามีเรื่องอยากจะปรึกษาด้วย จะเป็นไรไหมถ้าเธอจะ แวะไปหาในอีกหนึ่งชั่วโมง ฉันมึนงง พยายามนึกหน้าเธอ แต่นึกเท่าไรก็นึก ไม่ออก จึงกลับไปนอนต่อ เสียงเคาะประตูปลุกฉันตื่น ทันใดนั้นฉันก็จ� ำได้ทันทีว่าคาซึมิจะ แวะมา ฉันรีบกระวีกระวาดไปทีป่ ระตู เปิดประตู เธอยืนอยูท่ นี่ นั่ ท่าทางขลาดๆ ภาพความทรงจ�ำของเธอไหลหลั่งเข้ามาในทันที และทับซ้อนกับคนที่ยืนอยู่ ตรงหน้า “ไม่เจอกันมาพักหนึ่งแล้วนะ” คาซึมิพูด ก้มศีรษะลงเล็กน้อย ยิ้ม เอียงอาย ใช่แล้ว แก้มอวบนิดๆ ขนตาหลุบลู่ ริมฝีปากโค้งมนน่าเอ็นดู น่า ประหลาดใจทีเดียว เพราะปากของเธอเล็กออกอย่างนั้น...ใช่แล้ว นี่แหละ มาโนะ คาซึมิ ที่ฉันรู้จัก ผู้หญิงที่พยายามท�ำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจขณะนั่ง 1
ริเอโกะ มัตสึอุระ
ข้างโยโกะ แวบแรกใบหน้าของคาซึมิจัดได้ว่าน่ารัก แต่เมื่อส�ำรวจมองใกล้ๆ จะสังเกตเห็นว่าดวงตากับจมูกของเธอไม่สมส่วนกัน ท�ำให้เธอดูเหมือนเด็กที่ ก�ำลังจะร้องไห้ ให้ความรู้สึกทั้งน่าเศร้าและขบขันในเวลาเดียวกัน ฉันแอบ คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ “มีหน้าตาตลก” ฉันรีบพับฟูกยัดใส่ตู้ แล้วเชิญคาซึมิเข้ามาในห้อง นี่เป็นครั้งแรกที่ เธอย่างเท้าเข้ามาในอพาร์ตเมนต์ของฉัน คาซึมินั่งลงตรงโต๊ะโคตะทสึ มอง ห้องขนาดหกเสื่อคับแคบของฉันราวกับเป็นของหายาก “ไม่มีคอมพิวเตอร์ ไม่มีอะไรเลย ไม่เหมือนบ้านของนักเขียนนิยาย เลยเนอะ” เธอพูด “ฉันจะดีใจกว่าถ้าเธอบอกว่าไม่เหมือนบ้านของคนญี่ปุ่นทั่วไป ฉัน ไม่มีทั้งเครื่องเล่นวิดีโอและเครื่องเล่นซีดี” “เธอไม่มเี งินหรือ? รูไ้ หม โยโกะสงสัยมาตลอด โยโกะสงสัยว่าท�ำไม เธอไม่หางานท�ำ” ฉันเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “พิธีไว้ทุกข์สี่สิบเก้าวันจัดขึ้นหรือยัง?” “จัดแล้ว เมื่อสามวันก่อน” คาซึมิพูด น�้ำเสียงเศร้าสร้อย “ฉันไม่ อยากเป็นคนไปพบศพเลย ฉันฝันร้ายทุกคืนจนกระทั่งพิธีไว้ทุกข์ ฉันไม่ได้ บอกเธอใช่ไหมว่าโยโกะตายยังไง? โยโกะใส่ชุดสีขาวเรียบร้อยแบบที่ผู้หญิง ที่ได้รับการอบรมมาอย่างดีสวมใส่ ไม่ฉูดฉาดบาดตาเหมือนที่โยโกะใส่เป็น ประจ�ำ แต่แล้วก็มเี ชือกเส้นหนาๆ พันรอบคอเธอ ไม่เข้ากับชุดเลยสักนิด น่า กลัวมาก ตอนฉันพบเธอ ฉันเบือนสายตาไปไหนไม่ได้เลย” โยโกะแขวนคอตายในอพาร์ตเมนต์ของเธอ ผูกเชือกกับลูกบิดประตู ห้องน�้ำ เหวี่ยงเชือกข้ามประตู โยโกะอายุยี่สิบสอง ท�ำผมแต่งหน้าเรียบร้อย ก่อนจะท�ำการอัตวินิบาตกรรม “เธอโทรฯ มาหาฉันคืนก่อนจะฆ่าตัวตาย บอกว่าเธอทิง้ รถไว้กบั ลูกค้า และอยากได้คนขับรถไปส่งเธอทีอ่ อฟฟิศในตอนเช้า ฉันจึงแวะไปรับ และเธอก็ ...ฉันหมายถึง ท�ำไมเธอถึงขอให้ฉนั แวะไปรับในเมือ่ เธอวางแผนจะฆ่าตัวตาย อยู่แล้ว?” 2
ฉันถามหาหน้าตาของความรัก
“เพราะโยโกะอยากให้เธอเป็นคนไปพบ” “เธอคิดอย่างนั้นหรือ?” ฉันบอกไม่ได้ว่าคาซึมิไร้เดียงสาหรือหัวช้า ฉันนึกถึงตอนที่เราสาม คนอยูด่ ว้ ยกัน สมัยทีโ่ ยโกะเริม่ เปิดบริษทั ของตัวเองและวางแผนจะจ้างคาซึมิ เป็นมือขวา พอโยโกะขยับห่างออกไปเล็กน้อย คาซึมิก็บอกว่า “รู้ไหม เอ็ม ฉันไม่เข้าใจเลยว่าท�ำไมโยโกะถึงขอให้ฉันไปท�ำงานกับเธอ ใช่ว่าฉันท�ำบัญชี หรืออะไรเป็นนะ” “โยโกะขอเธอเพราะเธอไว้ใจได้” ฉันตอบ จากนั้นคาซึมิก็ ตอบว่า “เธอคิดอย่างนั้นหรือ?” น�้ำเสียงไม่อยากเชื่อของเธอในตอนนี้เหมือน ตอนนั้นเปี๊ยบ โยโกะตรงข้ามกับคาซึมิทุกอย่าง โยโกะเข้าใจอะไรมากกว่าแค่ตา เห็น และสิ่งที่เธอเข้าใจมากกว่าคนอื่นก็ท�ำให้เธอเบื่อหน่าย อันที่จริงแล้ว ความชิงชังสังคมมนุษย์เป็นจุดเริ่มต้นในการท�ำธุรกิจใหม่ของเธอ ไม่ใช่ความ กระตือรือร้น โยโกะอธิบายในยามทีเ่ ธอกลับมานัง่ ทีโ่ ต๊ะ “เหมือนธุรกิจค้ากาม เพียงแต่สิ่งที่เราขายไม่ใช่เซ็กส์ แต่เป็นความรัก” “ฉันไม่ยักรู้ว่าความรักขายได้” “ได้สิ แน่นอน ความรักของบางคนซื้อไม่ได้ แต่หญิงสาวสมัยนี้ หลงเสน่ห์คนรวยไม่ต่างไปจากมืออาชีพ” “อย่างน้อยคนก็พูดกันอย่างนั้น” “เธอรู้ไหมว่านั่นหมายความว่ายังไง? นั่นหมายความว่าผู้หญิงไม่ จ�ำเป็นต้องเลือกคู่ครองโดยใช้การค�ำนวณทางคณิตศาสตร์” “เหรอ? งั้นใช้อะไรล่ะ?” “ผูห้ ญิงส่วนมากเชือ่ ในรักแท้ทรี่ สู้ กึ ต่อคนรวย นัน่ ไม่เกีย่ วกับว่าหล่อน ได้ของขวัญราคาแพงหรืออาหารหรูหรานะ ในจิตใจของผู้หญิง ผู้หญิงไม่ได้ ค�ำนวณทุกอย่าง ผู้หญิงเชื่อว่าตนรักผู้ชาย แต่ในขณะที่ผู้หญิงเชื่อเช่นนั้น ก็ มีบางส่วนไม่เป็นความจริง เพราะถึงแม้ผู้หญิงจะพร�่ำบอกตัวเองว่า เขาช่าง อ่อนโยนเหลือเกิน ฉันรักเขาจังเลย แต่เมื่อใดที่หวานใจของพวกหล่อนหลุด จากวงโคจรของความร�่ำรวย หรือป่วยกระเสาะกระแสะใกล้ตาย เมือ่ ใดทีพ่ อ่ 3
ริเอโกะ มัตสึอุระ
แม่มหาเศรษฐีของสุดทีร่ กั ล้มละลาย เสียงร้องของผูห้ ญิงจะเปลีย่ นไปในทันที ไม่ประหวั่นพรั่นพรึงเลยสักนิด ฉันคิดว่าฉันรักเขา แต่เปล่าเลย จากนั้นพวก หล่อนก็จะเขีย่ เขาทิง้ โดยไม่ลงั เล มีผหู้ ญิงแบบนีอ้ ยูเ่ ยอะ และเมือ่ พวกหล่อน พบเศรษฐีคนต่อไป พวกหล่อนก็จะพูดว่า ครั้งนี้แหละรักแท้ของฉัน “เธอคงได้ยินเรื่องแบบนี้มาเยอะ” “หลังจากสังเกตผูห้ ญิงพวกนีอ้ ย่างใกล้ชดิ ฉันจึงตระหนักได้วา่ ไม่ใช่ หน้าทีข่ องฉันทีจ่ ะไปวิพากษ์วจิ ารณ์พวกหล่อน ตรงกันข้าม ฉันอดประหลาดใจ ไปกับความสามารถในการเร้าอารมณ์ในอกของพวกหล่อนไม่ได้ พวกหล่อน รูส้ กึ จริงๆ ว่าเป็นความรักทัง้ ทีก่ ำ� ลังหลอกตัวเองและท�ำเพือ่ ผลประโยชน์เพียง อย่างเดียว ตอนนั้นฉันจึงรู้สึกว่า...ฉันสามารถหาผลประโยชน์ได้จากความ สามารถของพวกหล่อน” “คนตกหลุมรักอุปทานได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องมีผลประโยชน์มา เกี่ยวข้อง มีคนโรแมนติกจ�ำนวนมากยอมตายเพื่อความรัก” “ถูกเผงเลย ฉันจึงเริม่ คิดว่าถ้าผูห้ ญิงมีความสามารถในการสะกดจิต ตัวเองให้รู้สึกรักได้ หรืออะไรสักอย่างที่ใกล้เคียงความรัก ก็คงเป็นไปได้ที่ จะปลูกฝังความสามารถนัน้ ให้สะกดจิตตัวเองอย่างรวดเร็ว เพือ่ ลวงตัวเองว่า ตกหลุมรักกับชายคนใดคนหนึง่ แน่นอน คนเรามีสเปกแบบทีช่ อบ มีขอ้ จ�ำกัด แบบที่ยอมรับได้ นานๆ ครั้ง อาจจะมีผู้ชายที่ยากเกินกว่าจะท�ำใจยอมรัก ได้ แต่โดยส่วนใหญ่แล้ว ผู้หญิงสามารถตกหลุมรักได้กับเกือบทุกคน ไม่ว่า หน้าตาหรือบุคลิกจะเป็นอย่างไร นั่นคือความคิดของฉัน” “โดยท�ำให้ผู้หญิงเชื่อว่ารัก” “ใช่ ผู้หญิงสามารถท�ำให้ตัวเองเชื่อว่าความรักที่เธอรู้สึกกับใครสัก คนเป็นรักแท้ ถึงแม้ว่าแรงจูงใจที่แท้จริงจะเป็นเรื่องผลประโยชน์ ในผู้หญิง อย่างนั้น น่าจะเป็นไปได้ที่จะลับความสามารถนั้นให้แหลมคมยิ่งขึ้น เพื่อที่ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยรู้สึกว่าเป็นรักแท้ แต่เธอก็ยังบอกตัวเองได้ว่าเธอก�ำลัง ออกเดตกับผูช้ ายคนนีเ้ พราะเธอรักเขา ไม่เกีย่ วข้องกับสัญญาทีเ่ ซ็นหรือเงินที่ ได้รับ ส�ำหรับผู้หญิงพวกนี้ ไม่น่าจะก่อให้เกิดปัญหาใดๆ” 4
ฉันถามหาหน้าตาของความรัก
“ในเชิงทฤษฎี” “บริษัทของฉันรับสมัครผู้หญิงพวกนี้และฝึกฝนให้แนะน�ำใจตนเอง เราสอนพวกหล่อนให้กระตือรือร้นที่จะมองหาข้อดีของผู้ชาย ถึงแม้ผู้ชายจะ ตัวเตี้ย หัวล้าน อ้วน ขนดก และไม่เคยพูดอะไรเว้นแต่จะวกเข้าเรื่องลามก เราสอนผูห้ ญิงให้หยิบยกเรือ่ งเล็กๆ น้อยๆ อย่างเสน่หข์ องเล็บมือ หรือท่าทาง อ่อนแอแต่นา่ หลงใหลของผูช้ าย แล้วน�ำความอบอุน่ วูบนัน้ มาขยายความ เพือ่ ทีผ่ หู้ ญิงจะได้เริม่ รูส้ กึ เหมือนรัก สาระส�ำคัญไม่ใช่เพือ่ ให้แสดงออกมาเสมือนว่า รักชายคนนัน้ แต่ผหู้ ญิงของเราต้องถูกฝึกฝนจนพาตัวเองเข้าสูห่ ว้ งรักได้ นีค่ อื สิ่งที่ท�ำให้เราแตกต่างจากบริษัทจัดหาเพื่อนเที่ยวทั่วไป” “หรืออีกนัยหนึ่ง เธอขายความรักที่เกือบจะเหมือนของจริง” “แต่เราไม่ใช่แมงดา ทีเ่ ราท�ำคือ แนะน�ำผูห้ ญิงทีม่ คี วามรักพร้อมจะ มอบให้ให้แก่ผู้ชายที่กำ� ลังมองหา เป้าหมายเดียวของเราคือ เป็นมือที่คอย ช่วยผลักดัน ท�ำสิง่ ทีเ่ ราท�ำได้เพือ่ ส่งเสริมความสัมพันธ์เสมือนรักระหว่างผูห้ ญิง กับลูกค้า เราไม่สนใจเลยว่าคู่รักจะมีอะไรกันหรือไม่ หรือความรักอุปทานจะ ผลิบานไปเป็นรักแท้และจบลงด้วยการแต่งงานหรือเปล่า เธอคงเคยได้ยนิ คลับ ที่แนะน�ำบุคคลสองฝ่ายที่มีโอกาสแต่งงานกันให้มาเจอกันใช่ไหม? หลักการ ของเราอยู่ระหว่างคลับนั้นกับบริษัทจัดหาเพื่อนเที่ยว เว้นแต่ว่าธุรกิจของเรา ไม่เกี่ยวข้องกับการแต่งงานหรือเซ็กส์ ธุรกิจของเราเกี่ยวข้องกับความรัก” ฉันพยักหน้าหงึกหงักขณะโยโกะพยายามอธิบายแผนงานของเธอ แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่ฉันจะซักไซร้สิ่งที่ฉันสงสัยแล้ว “ฉันสงสัย เธอคิดจริงๆ หรือว่าผูช้ ายจะสนใจเรือ่ งความรักมากพอจนมาเสาะหาเธอ? และถึงแม้บางคน จะเป็นอย่างนั้น พวกเขาจะพอใจกับความรักอุปทานหรือ?” “เอ็ม” โยโกะพูด น�้ำเสียงเจือด้วยความเชื่อมั่น “เธอรู้ไหมว่าผู้ชาย กับผู้หญิงต้องการอะไรในโลกนี้? พวกเขาต้องการความรักที่ไม่ต้องทะเลาะ เบาะแว้งและเจ็บปวด ความรักที่สนุกสนานไร้ซึ่งสิ่งใดให้กังวล ความรักที่ไม่ ได้กลายมาเป็นภาระ ไม่มใี ครมองหารักแท้รกั จริงทีม่ าพร้อมกับความเจ็บปวด หรอก ไม่เลย พวกเขาแค่ต้องการลองลิ้มชิมรส ฉันสร้างบริษัทมาเพื่อสนอง 5
ริเอโกะ มัตสึอุระ
ความต้องการนั้น” “แล้วเธอจะรับลูกค้าด้วยตัวเองหรือเปล่า?” “ไม่ ฉันจะอยู่ฝ่ายบริหาร” “ท�ำไมล่ะ?” “เพราะ...” เป็นครั้งแรกที่โยโกะลังเล “ฉันไม่อยาก” “ท�ำไมถึงไม่อยาก?” “เพราะฉันไม่เก่งเรื่องเสมือนรัก” “แล้วอะไรจูงใจให้เธอเริ่มท�ำธุรกิจแบบนี้?” “ฉันไม่มีแรงจูงใจ ฉันแค่เกิดไอเดียขึ้น และไม่มีอย่างอื่นให้อยาก ท�ำ” ฉันไม่เคยลืมรอยยิม้ หมองเศร้าทีพ่ าดผ่านใบหน้าของโยโกะขณะพูด ค�ำนั้นได้เลย โยโกะเป็นหญิงสาวที่ทระนง แต่ก็มีบางอย่างน่าเวทนา คาซึมนิ งั่ ติดกับเธอ แต่ไม่ได้ชว่ ยพูดอะไร คาซึมยิ มิ้ บ้างเป็นบางคราว กับวลีที่เพื่อนใช้ เท่าที่ฉันบอกได้ สองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่ไม่ใช่คู่หูกัน ถ้าคูห่ หู มายถึงคิดเหมือนกันรูส้ กึ เหมือนกันนะ ไม่ มิตรภาพของทัง้ สองก่อตัวขึน้ จากความใสซือ่ บริสทุ ธิแ์ ละความอ่อนแอของคาซึมิ กับความเสน่หาทีโ่ ยโกะมีตอ่ คาซึมิ แต่ในเมือ่ คาซึมไิ ม่คอ่ ยเข้าใจความรูส้ กึ ของโยโกะ โยโกะจึงต้องเจ็บปวด อยู่บ่อยครั้งจากความสนิทสนมคุ้นเคยกันมายาวนาน คาซึมิจิบชา ถอนหายใจ แล้วพูดว่า “ถ้าฉันมีเพื่อนที่ฉันอยากให้ ส�ำรวจร่างกายฉันมากกว่าใคร ฉันคงไม่ตัดสินใจฆ่าตัวตาย” “มีลางบอกเหตุไหม?” “ไม่ ฉันคิดว่าไม่มีนะ โยโกะร่าเริงเหมือนเคยจวบจนวาระสุดท้าย โยโกะอาจเงียบไปบ้าง แต่เราเจอหน้ากันหกวันต่อสัปดาห์ จึงไม่มอี ะไรให้คยุ กันมากนัก...ฉันหัวช้า เป็นไปได้วา่ ฉันอาจจะไม่ทนั สังเกต โยโกะเคยบอกฉัน มาตลอดว่า ‘เธอหัวทื่อจัง คาซึมิ แค่นี้ก็ไม่เข้าใจ’” ฉันโพล่งออกไปว่า “ไม่แปลกใจสักนิด” “เธอหมายความว่า...?” คาซึมิพูด ตาเบิกกว้าง “เธอก็คิดว่าฉัน 6
ฉันถามหาหน้าตาของความรัก
หัวทื่อเหมือนกัน?” “คือว่า...” ฉันเริ่มกล่าว “เธอเป็นคนน่ารัก เรียบง่าย มีน�้ำใจ แต่ เธอประสาทไม่ไว...หรือไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่น” เลิฟชิปเป็นบริษัทจ�ำหน่ายความรักที่มีโยโกะเป็นผู้ก่อตั้งและประสบ ความส�ำเร็จอย่างงดงาม สื่อมวลชนรายงานข่าวกันอย่างแพร่หลาย ไม่นาน ทุกคนก็รู้จักธุรกิจแปลกๆ ที่มีหญิงสาวอายุยี่สิบเป็นผู้ก่อตั้ง ผู้คนไม่เพียง สนใจการด�ำเนินงานของบริษัท แต่ยังสนใจหญิงสาวที่อยู่เบื้องหลังธุรกิจนี้ ด้วย นิตยสารรายสัปดาห์แห่กันมาขอสัมภาษณ์และตีพิมพ์บทความที่มี หัวข้อพยากรณ์ได้อย่าง “พบกับผูเ้ ชีย่ วชาญทีอ่ ยูเ่ บือ้ งหลังธุรกิจใหม่ดา้ นความ รัก: สวย ฉลาด และอายุเพียง 20 ปี” แต่หญิงสาวในรูปที่ตีพิมพ์พร้อมกับ บทความดูไม่เหมือนโยโกะเลย เธอใช้ชื่อ อูซึกิ มิซะ โยโกะฉลาดพอที่จะ เตรียมหุ่นเชิดไว้ล่วงหน้าแล้ว เลิฟชิปเติบโตอย่างมั่นคง ออฟฟิศย้ายจากอพาร์ตเมนต์ขนาดกลาง ธรรมดาไปยังสถานที่กว้างขวางในโนกิซากะ ผู้หญิงบางคนที่ลงทะเบียนไว้ กับเลิฟชิปได้แต่งงานอย่างมีความสุขกับลูกค้า และภาพงานแต่งงานก็ถูก น�ำมาแพร่ภาพออกอากาศทางโทรทัศน์ในเวลากลางวัน ผู้หญิงอีกคนกลาย เป็นบุคคลมีชอื่ เสียงทางโทรทัศน์และถ่ายอัลบัมนูด้ ออกมา บริษทั คูแ่ ข่งผุดขึน้ จ�ำนวนหนึ่ง และมีข่าวให้สื่อน�ำเสนอไม่ขาดสาย โยโกะเองไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นไปด้วยมากนัก เมื่อหกเดือนก่อน ฉันคุย โทรศัพท์กบั เธอ น�้ำเสียงของโยโกะเรียบเฉย “ฉันก�ำลังจะเปิดศูนย์วฒ ั นธรรม ควบคู่ไปด้วย” เธอพูด น�้ำเสียงไม่มีชีวิตชีวา “เพื่อสอนการปรุงอาหารและ อื่นๆ” “ให้ผู้หญิงในบริษัทเธอเข้าร่วมงั้นหรือ?” “ใช่ แต่เราจะเอาผู้หญิงจากข้างนอกมาด้วย จะได้หาสมาชิกใหม่ ไปในตัว” “ท�ำงานหนักจังนะ” “ช่าย แต่ฉันแทบจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว มันไม่สนุกเลย” 7
ริเอโกะ มัตสึอุระ
“ท�ำไมล่ะ?” “เห็นคนมาชุมนุมกันทีบ่ ริษทั เห็นสือ่ แล้วท�ำให้ฉนั รังเกียจผูค้ น คงจริง กระมัง...ที่ฉันไม่เล็งเห็นความสมเพชเวทนาและอารมณ์ขันของชีวิต ผู้หญิง ท�ำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงที่สุด ไม่มีความทะเยอทะยาน ไม่มีความตั้งใจที่จะ ออกไปลุยค้นหาเส้นทางของตัวเอง...” “ถ้างั้นท�ำไมไม่เลิกซะล่ะ?” “ใช่ ฉันรู้” ฉันแนะน�ำให้เธอเลิกกิจการ แต่เธอกลับเลิกใช้ชีวิต ฉันตัดสินใจไม่บอกคาซึมิเรื่องความมืดมนที่ฉันได้ยินในน�้ำเสียงของ โยโกะ “แล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับเลิฟชิป?” ฉันถามคาซึมิ “อีกบริษัทซื้อไป แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ฉันหมดใจแล้ว” คาซึมิพูด เงียบไปสักพัก แล้วพูดต่อว่า “ฉันรู้สึกเหมือนโยโกะสาปฉัน” “โยโกะจะท�ำอย่างนั้นท�ำไม?” “เพราะฉันไม่สนใจเธอ ฉันไม่ได้พยายามท�ำความเข้าใจเธอให้มาก พอ” “ไม่ว่าเธอจะเข้าใจโยโกะหรือไม่ โยโกะก็ชอบเธอมากนะ” “แล้วท�ำไมโยโกะต้องให้ฉันเป็นคนไปพบศพเธอด้วย?” ค�ำตอบของคาซึมแิ ฝงด้วยอารมณ์รนุ แรงทีค่ าดไม่ถงึ ฉันสะดุง้ “เธอ คิดว่าโยโกะอยากท�ำร้ายเธองั้นหรือ?” “ฉันไม่อยากเชื่อ” “นีเ่ ป็นแค่การคาดเดาเท่านัน้ ” ฉันพูด เลือกสรรถ้อยค�ำอย่างระมัดระวัง “แต่ฉันคิดว่าโยโกะอาจจะอยากสร้างพันธะผูกพันระหว่างเธอสองคนโดยการ บังคับให้เธอเป็นคนไปพบศพ” “มีพันธะระหว่างเรามานานหลายปีแล้ว” “พันธะที่แข็งแรงยิ่งขึ้น เหมือนการทิ้งรอยแผลเป็นไว้ทางกาย” จากสีหน้าของคาซึมิ ฉันรู้ได้ในทันทีว่าเธอไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันพูด ฉัน 8
ฉันถามหาหน้าตาของความรัก
จึงปล่อยให้มันผ่านเลยไป “แล้วเธออยากจะพูดคุยเรื่องอะไร?” “ใช่แล้ว ฉันเกือบลืมไป” คาซึมิลุกขึ้นนั่งหลังตรง “เมื่อคืนวาน ฉัน ฝัน” “ถึงโยโกะ?” “ไม่ใช่ โยโกะไม่ได้อยูใ่ นฝัน” คาซึมริ ะบายลมหายใจออก แล้วเปล่ง เสียงทีละถ้อยค�ำว่า “นิ้วหัวแม่เท้าขวาของฉันกลายเป็นไอ้จ้อน” “อะไรนะ?” ฉันจ้องหน้าคาซึมิ “อะไรกลายเป็นไอ้จ้อนนะ?” “นิ้วหัวแม่เท้าขวาของฉัน” ตอนแรกเราคุยกันเรือ่ งความรัก ตอนนีก้ ลายเป็นเรือ่ งนิว้ หัวแม่เท้าที่ เปลีย่ นเป็นไอ้จอ้ น ตกลง สองคนนีย้ งั ไงแน่? ความคิดนีบ้ า้ สิน้ ดีจนฉันหัวเราะ ออกมา ท�ำให้คาซึมิอดอมยิ้มด้วยไม่ได้ จากนั้นเธอก็เล่าเรื่องความฝันให้ฉัน ฟัง “ฝันค่อนข้างสั้น ไม่ตื่นเต้นหวือหวา ก็แค่จู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า นิ้วหัวแม่เท้าขวาของฉันเป็นไอ้จ้อน ฉันไม่ได้ประหลาดใจนะ เพราะฝันเป็น อย่างนัน้ อยูแ่ ล้ว ฉันไม่เคยสงสัยว่าเรือ่ งไร้สาระจะกลายเป็นความจริงได้ ฉันก็แค่ ยอมรับ บอกตามตรงนะ ฉันรู้สึกเหมือน โอ้ ว้าว ฉันมีไอ้จ้อนแล้ว! ไอ้จ้อน ไม่ใช่เรื่องใหญ่ถ้าผู้ชายสักคนจะมี แต่ฉันรู้สึกคึกคักแปลกใหม่เพราะฉันเป็น ผู้หญิง อารมณ์ของฉันพลุ่งพล่าน ฉันคิดว่า เยี่ยม! สุดยอดไปเลย! เพราะ ตอนนี้ฉันสามารถสัมผัสกับความสุขเร้นลับที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้แล้ว ความรู้สึกที่ ผูห้ ญิงไม่มวี นั รู้ ความรูส้ กึ สุขสุดยอดของการร่วมรักของผูช้ าย ความรูส้ กึ นีเ้ กิดขึน้ ในฝัน ฉันจึงไม่ได้คดิ ถึงความเจ็บปวดหากเหตุการณ์นเี้ กิดขึน้ จริง ฉันก็แค่คดิ ว่า เยี่ยม! สุดยอดไปเลย! จากนั้นฉันก็เริ่มลูบไล้มันในทันที” ฉันระเบิดเสียงหัวเราะ ตบโต๊ะ คาซึมิกล่าวต่อ “รู้ไหม เธอสัมผัสความรู้สึกนั้นได้จริงๆ ในความฝัน แค่กุมมือไปรอบนิ้วหัวแม่จ้อนก็รู้สึกแล้ว... ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง... แต่ รูส้ กึ ดีมากเลยนะ ระลอกคลืน่ แห่งความสุขสมซัดเข้ามา แบบว่าจัก๊ จี้ เหมือน มันสั่นๆ พอฉันเริ่มนวด นิ้วหัวแม่เท้าก็ขยายใหญ่ขึ้น ความสุขสมก็เพิ่มพูน 9
ริเอโกะ มัตสึอุระ
ขึน้ ฉันรูส้ กึ ได้เลยว่าจุดสุดยอดใกล้มาถึงแล้ว หน้าอกของฉันกระเพือ่ ม จาก นัน้ ...” คาซึมลิ ดเสียงลง “จุดสุดยอดก็มาถึงไวกว่าทีฉ่ นั คาดไว้ และไม่ได้รสู้ กึ ดีเหมือนอย่างทีฉ่ นั คิดไว้เลย ความสุขสมแทบจะไม่ได้ขยายไปทัว่ ร่าง จากนัน้ นิว้ หัวแม่จอ้ นก็เริม่ ห่อเหีย่ วลง ฉันไม่อยากเชือ่ เลย ผิดหวังสิน้ ดี ฉันบ่นพึมพ�ำ กับตัวเอง อะไรกันเนี่ย? แค่นี้เองเหรอ? ผู้ชายรู้สึกสุขสมแค่นี้เองหรือ? แล้ว ฉันก็ตื่นขึ้น” ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าฉันตั้งอกตั้งใจฟังเรื่องเล่าของคาซึมิตั้งแต่เมื่อไหร่ “แค่กุมมือไปรอบนิ้วหัวแม่จ้อนก็รู้สึกแล้ว... ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง... แต่ รูส้ กึ ดีมากเลยนะ” พอเห็นสีหน้าและได้ยนิ น�ำ้ เสียงของคาซึมิ ฉันก็รเู้ ลยว่าคน คนนีร้ สู้ กึ ตืน่ เต้นกับเซ็กส์มากแค่ไหน เรือ่ งเล่าของเธอแจ่มชัด มีชวี ติ ชีวา จน ฉันอยากจะมีไอ้จอ้ นบนนิว้ หัวแม่เท้าบ้าง ฉันรูว้ า่ ฉันไม่มี แต่ฉนั ยังคงพยายาม ลูบไล้นิ้วหัวแม่เท้าให้มันแข็ง ก่อนที่ฉันจะหัวเราะความฝันอันเหลือเชื่อและ สุขสมของคาซึมิต่อ ฉันก็ได้ลองสัมผัสกับความรู้สึกนั้นจริงๆ แล้ว ฉันนั่งเท้ากระดุกกระดิก คาซึมิหันมามองฉัน ท�ำตาสงสัย “มีอะไร หรือ?” ฉันก�ำลังจะตอบ เธอก็หวีดร้องออกมา “อย่าบอกนะว่าเธอมีนิ้ว หัวแม่จ้อนจริงๆ!” “ไม่เอาน่า” ฉันหัวเราะ “แต่หลังจากฝันอย่างนั้นแล้ว เธอไม่รู้สึก กระวนกระวายใจบ้างเลยหรือ? เธอไม่เคยคิดหรือว่าจะเป็นยังไงถ้ามีไอ้จ้อน บนนิ้วหัวแม่เท้าจริงๆ?” “คิดสิ! ฉันกังวลตลอดเวลานั่นแหละ!” คาซึมิลดมือลงไปกุมนิ้วหัว แม่เท้า “ฉันคิดมาตลอดว่าถ้าฝันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ? เพราะในชีวิตจริง การมี ไอ้จ้อนแบบนั้นคงยุ่งยากน่าดู นับตั้งแต่ฝันนั้น ฉันก็อยากถอดถุงเท้า ตรวจ ดูนิ้วเท้าของฉันวันละหลายครั้ง ตื่นเช้ามาฉันท�ำก่อนเลยนะ จ้องมองนิ้วเท้า ของตัวเอง” คาซึมิขยับมือกลับไปที่ส้นเท้า “ตอนนี้ฉันอยากจะถอดถุงเท้าจน แทบทนไม่ไหว” นิว้ มือของเธอหวนกลับไปทีป่ ลายถุงเท้า “ฉันสงสัยนะ เอ็ม... เธอช่วยท�ำอะไรให้ฉันอย่างได้ไหม? ช่วยมองดูนิ้วเท้าของฉันที” 10
ฉันถามหาหน้าตาของความรัก
คาซึมถิ บี เบาะนัง่ ของโคตะทสึออก เธอใส่ถงุ เท้าสีด�ำ เหยียดขาออก มาตรงหน้าฉัน ฉันคงไม่ตอ้ งบอกกระมังว่าการถอดถุงเท้าคนอืน่ ไม่ใช่นสิ ยั ของ ฉัน “เอาจริงหรือ?” “ช่วยดูทีนะ เร็วเข้า” ฉันทนค�ำรบเร้าของคาซึมไิ ม่ไหว จึงสอดนิว้ ชีส้ องข้างเข้าไปในปลาย ถุงเท้าของเธออย่างเสียมิได้ แล้วดึง ฉันจ้อง ตะลึงงัน นิ้วหัวแม่เท้าขวาของคาซึมิเป็นไอ้จ้อน
11