‘ earnest
ถ้าหากฉันเกิดมาเพื1อรับรู้ถึงเสน่ห์ดึงดูดทางเพศของมาซาโกะ และมาซาโกะก็รู้สึกถึงเสน่ห์ดึงดูดทางเพศของฉัน ฉันคงรีบปลงใจเป็นคู่รักของมาซาโกะ แล้วอยู่คู่กันไปชั่วฟ้าดินสลาย
ติดตามความเคลื่อนไหวของสำานักพิมพ์เอิร์นเนสได้ที่ www.facebook.com/EarnestPublishing www.instagram.com/earnestpublishing www.twitter.com/earnestpublish
Rieko Matsuura
ไม่ ได้คิดจะเปลี่ยนมาซาโกะเลย ถ้าเปลี่ยนได้จริงๆ ฉันอยากเปลี่ยนโลกที่ล้อมรอบมาซาโกะมากกว่า ฉันจะบดขยี้ โลกให้แหลกเป็นผุยผงด้วยสองมือ อยากเห็นเธอแย้มยิ้มเมื1อเห็นภาพนั้น
เพราะเราอยู่กันบนโลกคนละใบ
ฉันอยากนํารอยยิ้มงดงามของมาซาโกะที่ภูเก็ตกลับมาญี่ปุ่น นั่นเป็นภาพที่มาซาโกะควรเป็น
publishing
‘ earnest publishing
Rieko Matsuura
ra Vers on 裏ヴァージョン
เพราะเราอยู่กันบนโลกคนละใบ มุทิตา พานิช แปล
ra Vers on เพราะเราอยู่กันบนโลกคนละใบ Rieko Matsuura เขียน มุทิตา พานิช แปล
‘
earnest
publishing
เพราะเราอยู่กันบนโลกคนละใบ Rieko Matsuura เขียน
มุทิตา พานิช แปล
บรรณาธิการ จินตนา เวชสวัสดิ์, วิลาส วศินสังวร บรรณาธิการบริหาร ชญานุช วศินสังวร ศิลปกรรม ส�านักพิมพ์เอิร์นเนส URA VERSION Copyright © 2000 by Rieko Matsuura First published in Japan in 2000 by CHIKUMASHOBO LTD. Thai translation rights arranged with Rieko MATSUURA through Japan Foreign-Rights Centre
จัดพิมพ์โดย: บริษัท เอิร์นเนส พับลิชชิ่ง จ�ำกัด 610/35-36 ถนนทรงวาด แขวงจักรวรรดิ เขตสัมพันธวงศ์ กรุงเทพฯ 10100 โทรศัพท์: 02 223 9460-3 โทรสาร: 02 622 4419 พิมพ์ที่: บริษัท โอ.เอส. พริ้นติ้ง เฮ้ำส์ จ�ำกัด 113/13 ซอยวัดสุวรรณคีรี ถนนบรมราชชนนี แขวงอรุณอัมรินทร์ เขตบางกอกน้อย กรุงเทพฯ 10700 โทรศัพท์: 02 424 6944 โทรสาร: 02 434 3802 จัดจ�ำหน่ำยทั่วประเทศ: บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ำกัด 108 หมู่ 2 ถนนบางกรวย-จงถนอม แขวงมหาสวัสดิ์ เขตบางกรวย นนทบุรี 11130 โทรศัพท์: 02 423 9999 โทรสาร: 02 499 9561-3 www.naiin.com สงวนลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2559 © บริษัท เอิร์นเนส พับลิชชิ่ง จ�ากัด เลขมำตรฐำนสำกลประจ�ำหนังสือ 978-616-7691-28-2 พิมพ์ครั้งที่ 1 เมษายน 2559 รำคำ 220 บาท
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์ Ura Version หรือ เพราะเราอยู่กันบนโลกคนละใบ เป็นผลงานล�าดับที่ 2 ของ ริเอโกะ มัตสึอุโระ ที่เคยฝาก ผลงานที่ลึกซึ้งและทรงพลังมาแล้วจาก ฉันถามหาหน้าตาของ ความรัก งานเขียนของริเอโกะ มัตสึอโุ ระมักจะเน้นความแปลก ใหม่ในการน�าเสนอ เรื่องนี้ก็เช่นกัน เพราะเราอยู่กันบนโลก คนละใบ เปิดเรื่องด้วยเรื่องสั้นยิบๆ ย่อยๆ ก่อนจะผสานกัน เป็นเรื่องใหญ่เรื่องเดียว นับเป็นแนวทดลองที่มากชั้นเชิง แต่ แก่นของเรื่องกลับเรียบง่ายและเข้าถึงอารมณ์คนอ่าน
ra Vers on เพราะเราอยู่กันบนโลกคนละใบ
1
เรื่องที่ 1 โอโคโจะ สเตฟานี ควีน เดียรัจฉานท�าหูหลูห่ ลุบ ชันขนกลางหลังพุง่ ชีย้ อ้ นทิศ พ่นลมหายใจฟืดฟาดรุนแรง แถมยังย่อขาหน้าพร้อมกระโจนได้ ทุกเมือ่ ดวงตาหรีเ่ ล็กสายตามุง่ ร้ายไม่ยอมคลาดจากเอิรน์ เนสต์ เขาเองก็รวมพลังทัว่ ร่างมาทีด่ วงตา จับจ้องเจ้าเดียรัจฉาน มัน นัง่ อยูบ่ นหลังชัน้ หนังสือสูงกว่าหัวเอิรน์ เนสต์เล็กน้อย คงมัน่ ใจ ว่าตนอยู่ในต�าแหน่งได้เปรียบกว่า ไม่มีทีท่าหวาดกลัว ย่นหัว คิว้ ลึกมองลงมายังศัตรูเบือ้ งล่าง เอิรน์ เนสต์ไม่อยากจ้องตาแพ้ แต่ดวงตาที่ทุ่มเทพลังเพ่งจ้องไม่นานก็เมื่อยล้า ปวดจี๊ดแล่น จากปีกจมูกถึงสมอง เขาระมัดระวังเต็มที่ ถอยสองสามก้าว พลางหลับตาขับไล่ความเมื่อยล้า ด้านในเปลือกตาเต้นระยับ เวียนหัวไปชั่วขณะ ลืมตาขึ้นมา มันยังคงจ้องเอิร์นเนสต์ใน ท่าเดิม 7
ริเอโกะ มัต อุระ
ไม่ได้ปวดเจ็บเฉพาะจมูกหรือหัว เลือดอุน่ ๆ หยดจาก ข้อมือขวาที่ถูกเล็บแหลมคมของเดียรัจฉานข่วน ผิวหนังปลาย คางฉีกขาดปวดแสบจากการถูกโจมตี พอรูว้ า่ มีรอยเปือ้ นเลือด บนอกเสื้อยีนส์ดังการี ความโกรธยิ่งพลุ่งพล่าน ไอ้เดียรัจฉาน อย่ามาท�าเล่นกับข้า เดี๋ยวพ่อจัดการซะนี่! แต่ถ้าไม่สงบสติ อารมณ์ ก็ล้างแค้นไม่ได้ คิดแล้วเขาสูดลมหายใจเฮือกหนึ่ง พอถอยอีกก้าว ส้นเท้าก็เหยียบอะไรเข้าให้ ไวน์ขวดเล็กกลิ้ง อยูบ่ นพืน้ เท้าปัดตามโค้งขวดไถลไปข้างหน้าเหมือนถูกจับโยน เอิร์นเนสต์ก้นกระแทกพื้นไม้เสียงดังโครม ไอ้สัตว์! เขาขว้าง ไวน์ขวดเล็กเล็งไปที่เดียรัจฉาน มันชะงัก แต่เขาพลาด ขวด ใบเล็กกระแทกขอบชั้นหนังสือ พร้อมเสียงแตกกระจาย เศษ แก้วระยิบระยับกับฝอยน�้าสีแดงจางโปรยปรายบนตัวเขา เรือ่ งเริม่ ขึน้ ก่อนมือ้ อาหารเย็น ระหว่างเอิรน์ เนสต์ผละ จากโต๊ะกินข้าวเพื่อขยับหันโทรทัศน์ใหม่ เจ้าเดียรัจฉานขโมย แกะอบจากจานชิน้ หนึง่ ดุซา�้ ไม่รกู้ คี่ รัง้ แล้วว่าห้ามยุง่ กับของบน โต๊ะอาหาร แต่เดียรัจฉานละโมบโลภมาก ไม่พอใจที่ได้กินแต่ อาหารแมว ปีนขึ้นโต๊ะรอจังหวะเผลอแล้วขโมยอาหารคนอยู่ เสมอ “เฮ้ย อย่าตะกละนักสิวะ” เขาสะกดกลัน้ ความโกรธ ก้มมองเดียรัจฉานทีก่ นิ เสียง ดังอยู่ใต้โต๊ะ มันส่งสายตาเมินเฉยแวบหนึ่ง แล้วแทะอาหาร ต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นแบบนี้เสมอ แต่วันนี้ท่าทาง ไม่ยี่หระนั่นกวนประสาท พอเขาเอื้อมมือจะหยิบชิ้นแกะอบ 8
เพราะเราอยูกันบนโลกคนละใบ
คืน ก็เจอกัดเต็มเขี้ยว เขาโกรธหุนหัน ขยุ้มต้นคอลากมัน ออกจากใต้โต๊ะ ตบหัวไปฉาดหนึ่ง พอจะซ�้าหนสอง เจ้า เดียรัจฉานขนาดหนึ่งเท่าครึ่งของแมวทั่วไป แถมกล้ามเนื้อยัง พัฒนาผิดสามัญ ก็บิดตัวอย่างช�านิช�านาญสะบัดหลุดจากนิ้ว ของเอิร์นเนสต์ จู่โจมกลับด้วยเล็บเข้าที่ข้อมือเขา รายละเอียดหลังจากนั้นจ�าไม่ได้แล้ว เอิร์นเนสต์ คลุม้ คลัง่ ต้องสัง่ สอนมันให้หนัก ถึงหนีกจ็ ะไล่ตาม เดียรัจฉาน มุดใต้โต๊ะ กระโดดขึ้นเก้าอี้ กระโดดกลับขึ้นบนโต๊ะ ล้มไวน์ ขวดเล็กกลิง้ เอิรน์ เนสต์เข้าแท็คเหมือนนักกีฬาอเมริกนั ฟุตบอล จานแกะอบและแก้วไวน์กระจัดกระจาย คางคงได้แผลตอนเข้า ตะครุบมันต้อนมันเข้ามุมห้องได้หลายครั้ง ส่งเท้าเข้าสีข้างมัน ได้บ้างหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ รู้สึกตัวอีกที เจ้าเดียรัจฉานขึ้นไป ตัง้ ฐานทีม่ นั่ บนหลังชัน้ หนังสือ เอิรน์ เนสต์ได้แต่องึ้ สะกดกลัน้ ความเจ็บปวดจากแผลที่ถูกข่วน แหงนมองนิ่งงัน ไม่น่าเอาแมวมาเลี้ยงในบ้านเลย เอิร์นเนสต์หวนคิด อย่างโกรธแค้น ไม่สิ ถ้าเป็นแมวตามร้านขายสัตว์เลี้ยงหรือ แมวที่เกิดในบ้านคนรู้จัก ดูนิสัยใจคอให้ดีก่อนคงไม่เป็นไร ถึง เป็นแมวจรจัด แต่ถา้ เชือ่ งจนเข้ามาเคล้าเคลียคนก่อน คงเอ็นดู เลี้ยงไว้ได้ แต่ซาร่าห์ นังผู้หญิงเอาแต่ใจนั่น! เธอให้ช่วยเลี้ยง ลูกแมวที่ยังไม่คุ้นคนและมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ ด้วยเหตุผล ว่าชอบขนสีเทาเข้มพาดยาวตัง้ แต่กลางหัวถึงปลายหางบนล�าตัว สีขาว “อย่าเลย แมวแบบนี้เลี้ยงยังไงก็ไม่มีทางเชื่องจริงๆ หรอก” เขาค้านตัง้ หลายหน แต่ซาร่าห์ดอื้ ไม่ยอมฟัง “ถ้าเลีย้ ง 9
ริเอโกะ มัต อุระ
แมวตัวนีไ้ ด้ ฉันจะยอมอยูก่ บั เธอ” เรามันก็บา้ ทีย่ อมจ�านนต่อ ค�าพูดนังนั่น ด้วยใจมุ่งมั่นอยากใช้ชีวิตร่วมกับซาร่าห์ ไม่ว่าจะ เหน็ดเหนือ่ ยแค่ไหน ทุกเช้าเย็นเขาเป็นต้องถือกระป๋องอาหาร แมว เที่ยวตามหาลูกแมวตามสถานที่ที่มันน่าจะอยู่ ส�าหรับ เอิรน์ เนสต์วยั ยีส่ บิ สาม ซาร่าห์คอื เกิรล์ เฟรนด์หลังจากทีเ่ ขาไม่มี ใครมาเสียนาน เอิรน์ เนสต์คอ่ นข้างขีอ้ ายกับผูห้ ญิง เธอเป็นคน ติดต่อมาก่อนแล้วชวนพบกัน เป็นผูห้ ญิงคนแรกทีก่ ระตือรือร้น เข้าหาเขาก่อน เขารูว้ า่ จะพบลูกแมวได้บอ่ ยทีส่ ดุ ในพืน้ ทีท่ งิ้ ขยะ ตอนเช้าตรู่ แน่นอน ถ้ามีวี่แววคน มันจะหนี เลยต้องวาง อาหารกระป๋องทีเ่ ปิดฝาทิง้ ไว้แล้วท�าเป็นเดินไปห่างๆ คอยแอบ มอง แรกที่สุดอยากให้มันจ�าหน้าเขาได้ บางทีก็ส่งเสียงเรียก ให้มันรู้สึกว่าเขาเป็นคนไม่มีพิษภัย แล้วจึงค่อยเข้าใกล้มากขึ้น เรื่อยๆ เขาตั้งชื่อให้มันด้วย ภาษาญี่ปุ่นเรียกเพียงพอน*ชนิด หนึ่งว่า โอโคโจะ นักท่องเที่ยวเด็กหญิงชาวญี่ปุ่นที่พบกันใน สวนสัตว์ซานดิเอโกบอกเขาเมือ่ นานมาแล้ว ลูกแมวทัง้ ผอมทัง้ โซเซตอนนั้นดูเหมือนเพียงพอนจริงๆ แล้วลูกแมวก็จ�าหน้าเอิร์นเนสต์กับชื่อโอโคโจะที่เขา * เพียงพอน (Weasel, Mink, Ferret) สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กชนิด หนึง่ เป็นสัตว์กนิ เนือ้ มีรปู ร่างเพรียวยาว ขาทัง้ สีข่ า้ งสัน้ หากินได้ทงั้ กลาง วันและกลางคืน ในอดีต เพียงพอนมักถูกมนุษย์ลา่ เพือ่ น�าขนและหนังไป ท�าเป็นเสื้อขนสัตว์ที่เรียกว่า ‘เสื้อขนมิ้งค์’ 10
เพราะเราอยูกันบนโลกคนละใบ
ตั้งให้มันได้ ไม่ใช่แค่นั้น มันยังเรียนรู้ที่จะมานั่งรออาหาร หน้าประตูบ้านเอิร์นเนสต์เสียด้วย แต่อย่างไร มันก็ไม่ยอม ให้แตะต้อง เขายื่นมือไปลูบตัวเมื่อไหร่ มันขู่ฟ่อ แยกเขี้ยวที่ ยังเล็กแต่แหลมคมเข้าใส่ วันเวลาเช่นนั้นผ่านไปหลายสัปดาห์ เอิรน์ เนสต์โมโหเข้าก็ใช้วธิ รี วบรัด สร้างกล่องกับดักเล็กๆ ทีพ่ อ แมวเข้าไปข้างใน บานประตูจะปิดลงอัตโนมัติ พอโอโคโจะถูก ล่อด้วยอาหารแมว เดินเข้าไปไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เขาก็ยกกล่อง เข้าไปในบ้าน ถึงจะยังไม่เชื่องพอ แต่ถ้าเอาเข้าบ้านแล้วไม่ ให้มันหนี เห็นหน้ากันไปเรื่อยๆ ก็คงรักใคร่สนิทสนมกันไปเอง เขาคิดอย่างนั้น เพิ่งมารู้ทีหลังว่า คิดอะไรง่ายเกินไป เอิร์นเนสต์หยิบม็อบถูพื้นจากล็อกเกอร์ข้างตู้หนังสือ ก�าด้ามไว้แน่น “โอโคโจะ” มันกระดิกหูข้างหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงเรียก “มาลองสักตั้งไหมว่าข้ากับเอ็งใครจะแน่กว่ากัน” เอิรน์ เนสต์เสือกม็อบจีไ้ ปทีเ่ ดียรัจฉาน เป็นไปตามคาด มุมไม่เหมาะเลยทิ่มไม่ได้แรง แต่มันก็ลนลาน วิ่งวุ่นอลหม่าน บนชั้นหนังสือ เอิร์นเนสต์พลิกสถานการณ์กลับมาเหนือกว่า ได้ เขาหัวเราะเยาะเย้ย เดียรัจฉานมองออกว่าจู่โจมศัตรูไม่ ถนัด มันเดินมาจนถึงปลายชัน้ หนังสือแล้วเชิดปลายจมูก หยุด ยืน ยืดอก ส่งสายตาทีด่ อู ย่างไรก็เหมือนสบประมาทมายังเขา เอิร์นเนสต์เลือดขึ้นหน้าอีกครั้ง จะถูกข่วนหรือถูกกัดก็ต้องจับ มันให้ได้! เขาพุ่งกระโจนเข้าใส่ รู้สึกถึงขนของมันที่ปลายนิ้ว แต่คว้าได้เพียงความว่างเปล่า เดียรัจฉานกระโดดลงบนหลัง 11
ริเอโกะ มัต อุระ
ล็อกเกอร์ทอี่ ยูต่ า�่ กว่าตูห้ นังสือเล็กน้อย เขาตกใจหันไปทางนัน้ มันกลายเป็นเงาด�ามืดพุ่งตรงเข้ามา เอิร์นเนสต์กระเด็นหงาย กระแทกโต๊ะอาหารจนโต๊ะ ล้ม ตาซ้ายเจ็บปวดรุนแรง ตาน่าจะกะพริบปิดในเสี้ยววินาที แต่เล็บนั้นฝากแผลไว้ไม่เฉพาะกับเปลือกตา ยังข่วนไปถึง แก้วตาด้วย สะโพกกับหัวกระแทกเหมือนกัน แต่ที่เจ็บที่สุด คือตา เอิร์นเนสต์เกลือกกลิ้งตัวพลางเค้นเสียงที่ไม่รู้ว่ากรีด ร้องหรือครวญครางกันแน่ ระหว่างนั้นคิดว่า อย่าหยุด อย่า หยุด มันจะโจมตีเข้ามาอีก เขาพยายามคืบคลานไปทีต่ เู้ สือ้ ผ้า หยิบผ้าขนหนูจากลิน้ ชักมาผูกคาดหัวปิดตาซ้าย รูส้ กึ ได้ทนั ทีวา่ มีเลือดซึมผ้าขนหนู เอิร์นเนสต์สงสัยเป็นครั้งแรก หรือมันจะ แน่กว่าเรา? เขาเช็ดเหงื่อเย็นๆ ที่ซึมออกมาพลางลุกขึ้นยืน มอง ไปรอบๆ ด้วยตาขวาที่อยู่รอดปลอดภัย เดียรัจฉานกลับขึ้น ไปบนชั้นหนังสืออีก มันหันหน้ามาทางเขา แต่คู้ตัวหมอบลง ท่าทางใจเย็นกว่าเมื่อครู่ เอิร์นเนสต์ขยับไปแถวหน้าต่างช้าๆ ไม่ให้มันไหวตัว แล้วเปิดหน้าต่าง วันนี้อากาศแย่ลงตั้งแต่ช่วง บ่าย ลมและฝนรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ซัดสาดเข้ามาจากความมืด เขาสั่นเทาเพราะความหนาวเย็น ถอยห่างจากหน้าต่างมายืน กลางห้อง “ไป๊” เขาไล่เจ้าเดียรัจฉาน “ไปที่ที่เอ็งอยากไป ไม่ อยากอยู่ที่นี่ไม่ใช่รึ?” มันหันไปทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้เหมือนเป็นเรื่องน่า 12
เพราะเราอยูกันบนโลกคนละใบ
ร�าคาญ ยักไหล่แล้วหันกลับ เหมือนบอกว่า เปิดท�าไม หนาว จะตาย “ข้าผิดเองทีเ่ อาเอ็งมา โทษที พอกันแค่นเี้ ถอะ ไสหัว ไปซะ” มันหมอบนิ่งอดทนต่อความหนาว ท�าไมไม่ไปล่ะ? เอิรน์ เนสต์ไม่อยากอยูก่ บั เดียรัจฉานหยาบช้าตัวนีอ้ กี แม้แต่นาที เดียว เขาหยิบเก้าอี้ที่ล้มอยู่แทบเท้าเล็งแล้วเหวี่ยงไปกลางชั้น หนังสือ มีเสียงดังสนั่น เก้าอี้ไม้เก่าแก่ที่รับสืบทอดจากพ่อแม่ หลุดกระจายหล่นลงมา เดียรัจฉานไม่ขยับเขยื้อน ข้าแน่กว่า เอิร์นเนสต์อะไรนั่นไม่เห็นต้องกลัว มันรู้ เอิร์นเนสต์โยนเก้าอี้ หน้าตาเหมือนกันไปอีกตัว ตัวนีก้ พ็ งั ไปโดยไม่เกิดผล นีเ่ ราไม่มี น�้ายาแม้แต่จะไล่แมวเลยหรือ ความอับอายพุ่งขึ้นมาในหัวอก ของเอิร์นเนสต์ คนทีอ่ ยากได้แมวแบบนีไ้ ม่ใช่เราเสียหน่อย เอิรน์ เนสต์ นึกถึงซาร่าห์ ตอนนี้เธอใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าของร้านอาหารชั้น กลางธรรมดาที่ซานตาโมนิกา “นี่ เราแยกทางกันดีกว่าไหม?” เมื่อเดือนที่แล้วจู่ๆ เธอก็เริ่มขึ้น ตอนท้ายของการเจรจาไร้ผล เขาลองถามว่า “จะท�ายังไงกับโอโคโจะ?” ค�าตอบคือ “เธอ ก็ดูแลมันสิ” ถ้าอย่างนี้ไม่เห็นต้องอยากได้ตั้งแต่แรก แม้ว่า โอโคโจะช่วยให้เราได้อยู่ด้วยกันก็เถอะ พอบอกว่าแมวเข้าบ้านแล้ว ซาร่าห์กห็ อบข้าวของมาที่ บ้านเอิร์นเนสต์ทันที วันแรก ถึงจะเปิดฝากล่อง มันก็ไม่ออก มาข้างนอกแม้แต่กา้ วเดียว ไม่ยอมกินอาหารเลยถ้าไม่ใส่เข้าใน 13
ริเอโกะ มัต อุระ
กล่อง “ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนี้นะ” เธอบ่นพึมพ�าเมื่อเห็น สภาพโอโคโจะเกร็งตัวแข็งด้วยความกลัวและโกรธ วันที่สอง โอโคโจะออกมาจากกล่องตอนที่ทั้งคู่ออกไปท�างาน มันล้ม เก้าอี้โต๊ะกินข้าว ฉีกทึ้งผ้าคลุมเตียงเป็นริ้วๆ พังมู่ลี่หน้าต่าง แถมยังปล่อยฉีป่ ล่อยอึเรีย่ ราดเต็มพืน้ ซาร่าห์หน้าซีดเผือดเมือ่ เห็นสภาพนั้น แต่ก็ไม่เอ่ยปากขอเลิกอยู่ด้วยกัน ทุกครั้งที่โอโคโจะลุกขึ้นท�าลายข้าวของ ทั้งสองคน ตามเก็บกวาดเงียบๆ ไม่มีปากเสียง ไม่โกรธ ไม่พยายาม เข้าไปจับ ให้อาหารมันเยอะเหลือเฟือ ตัง้ ใจแสดงความรักและ ความจริงใจ ผ่านไปประมาณสามเดือน โอโคโจะจึงยอมออก จากกล่องในเวลาทีท่ งั้ คูอ่ ยูบ่ า้ น ตอนนัน้ มันเลิกท�าลายข้าวของ แล้ว ทีอ่ ฉึ กี่ เ็ ป็นทีเ่ ป็นทาง แต่ความยินดีมไี ม่นาน ผ่านไปครึง่ ปีมันยังคงไม่ยอมให้เข้าใกล้เกินกว่าหนึ่งเมตร เวลาขออาหาร มันแค่จอ้ งนิง่ ไม่สง่ เสียงร้องอ้อนสักเหมียว พอจะลูบตัว มัน ก็กระโดดหนีหรือไม่ก็กางเล็บ จ้องเขม็ง ท่าทางโกรธเกรี้ยว ซาร่าห์เห็นอย่างนั้นก็หมดรักโอโคโจะ ความพยายามที่จะฝึก มันให้เชื่องค่อยๆ หมดไป ถ้าเจ้านี่เชื่อง ซาร่าห์อาจไม่จากไป ถึงอย่างนั้นเราก็ โกรธแค้นโอโคโจะไม่ได้ โอโคโจะถูกพรากจากชีวิตอิสระนอก บ้าน ถูกพาเข้ามาอยู่ในบ้านโดยที่มันไม่ต้องการ มันไม่มี หน้าที่ต้องมาเชื่องกับพวกเรา เอิร์นเนสต์เดินโซเซทิ้งตัวลงบน เตียงข้างผนัง ซาร่าห์ ซาร่าห์ผู้ยอมเป็นแฟนอย่างเร่าร้อนกับ ช่างซ่อมรถไม่จบมัธยมปลายอย่างเรา ซาร่าห์ผยู้ อมอยูใ่ นบ้าน 14
เพราะเราอยูกันบนโลกคนละใบ
รูหนูนอกเมืองทีเ่ ราสร้างเองตัง้ แต่ฐานรากจนถึงหลังคาตอนอายุ ยี่สิบเอ็ด เธออยู่ด้วยตั้งหนึ่งปี ความฝันของเราว่าสักวันจะมี ร้านซ่อมรถของตัวเอง ไม่ต้องเป็นลูกน้องใคร ซาร่าห์ก็ใจดี ให้ก�าลังใจ เอิร์นเนสต์เอนกายลงบนเตียง หลับตา ซาร่าห์ ซาร่าห์ ปวดตาจริงๆ ช่วยพาไปโรงพยาบาลหน่อยได้ไหม ในเวลาเดียวกับที่น�้าหนักหล่นตุบลงมาบนหน้าอก คอหอยของเอิร์นเนสต์ถูกจู่โจม โอโจโกะกลิ่นเหม็นสาบ ไม่รู้ ย่องเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร มันขย�้าเข้าที่คอของเขา เขาบิดตัว พยายามเอามือปัดเจ้าเดียรัจฉานออกไป คอกระตุกราวกับ หลอดลมถูกบิด ร่างกลิ้งหล่นจากเตียง เสียงฉีกแควกน่ากลัว เลือดพุง่ ขึน้ มาในปาก เอิรน์ เนสต์ไอส�าลักรุนแรง มองเห็นเลือด สาดกระจายบนพื้น หายใจเข้ารู้สึกได้ยินเสียงวี้ด เลือดที่พุ่ง จากคอไหลเปรอะลงมาที่บริเวณคอเสื้อ นี่มันอะไรกัน? พอ เงยหน้างงๆ ทั้งยังนั่งแปะอยู่ที่พื้น ก็เห็นเจ้าเดียรัจฉานจ้อง รอโอกาสจู่โจมในท่าหมอบต�่าอยู่บนเตียง จะฆ่ากันหรือไง? อยากฆ่าฉันรึ? ดูเหมือนตาสีเขียว ของเดียรัจฉานลุกโชนด้วยความโกรธเกรี้ยว ท�าไมกัน? แค่ ตบแมวที่เลี้ยงเพราะมันขโมยของกินจากโต๊ะ บ้านไหนก็ท�า กันไม่ใช่หรือ ไม่เคยได้ยินว่าแมวโกรธด้วยเรื่องแค่นี้จนฆ่าคน หรือนีจ่ ะเป็นการระเบิดความเคียดแค้นชิงชังทีฝ่ งั มาแต่เก่าก่อน ความเคียดแค้นที่ขังมันไว้ในบ้านขัดกับที่มันต้องการ ถึงจะรู้ ว่าวันนี้หน้าต่างเปิดหลังจากที่ไม่ได้เปิดมาทั้งปีจะน�าชีวิตอิสระ กลับคืนมาได้ มันก็ไม่ยอมออกไปจนกว่าจะล้างแค้นให้หน�าใจ 15
ริเอโกะ มัต อุระ
อย่างนั้นหรือ เดียรัจฉานกระโจนเข้ามาอีก เอิรน์ เนสต์ลม้ ตัวหลบลง ด้านข้าง แต่คมเล็บข่วนหน้าผากด้านขวา คราวนีม้ นั เล็งตาขวา ทีย่ งั ดีอยู่ ตุบ เสียงหยาบช้าดังเมือ่ มันร่อนลงพืน้ แล้วกระโดด ขึน้ ไปตัง้ ท่าบนโต๊ะเตีย้ ข้างเตียง ความแค้นเคืองพุง่ ขึน้ มาในอก เอิร์นเนสต์บ้าง เออ มันก็จริงที่ข้าท�าเรื่องไม่ดีกับเอ็ง แต่ข้าก็ ให้อาหารแมวรสพอใช้ได้เยอะพอทุกมือ้ จัดทีน่ อนปูผา้ ขนสัตว์ ของแท้ให้ดว้ ย ยาถ่ายพยาธิ ยาก�าจัดเห็บหมัดก็ไปขอหมอมา ให้ ปล่อยเอ็งลับเล็บตามสบาย หอคอยแมวไว้ให้ปีนป่ายเล่น ก็ตอ่ ให้เองกับมือ แล้วท�าไม ท�าไมถึงเกลียดข้าจนถึงกับจะฆ่า แกงกัน? ถ้างั้นข้าก็จะเกลียดเอ็งบ้าง ดูเหมือนเขี้ยวเดรัจฉานไม่ได้ทิ่มเข้าเส้นเลือดแดงที่คอ ข้าไม่ตายหรอก เอ็งสิต้องตาย! เอิร์นเนสต์ตกอยู่ในความ ปัน่ ป่วนประหลาด เขาดีดตัวลุกยืน มือซ้ายขวาจับขาโต๊ะอาหาร ที่ล้มอยู่ข้างละขา โยนไปยังโต๊ะข้างเตียงที่เดรัจฉานหมอบอยู่ เสียงโครมสนั่น พื้นสะเทือน โต๊ะอาหารพลิกคว�า่ ตกลงมาบน พื้น โทรศัพท์และที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะข้างเตียงกระเด็นกระดอน ไม่เห็นแมวที่โต๊ะเตี้ยแล้ว บนที่นอน บนชั้นหนังสือ บนพื้นก็ ไม่มี เอิร์นเนสต์รุดไปข้างหน้าต่าง ชะโงกตัวออกไป ไม่หวั่น เกรงว่าลมหรือฝนจะถูกแผล ออกไปแล้วหรือ? ทีด่ นิ เปล่านอก หน้าต่างไม่มอี ปุ กรณ์ให้แสงสว่าง รัว้ บ้านถัดออกไปราวสามสิบ เมตรก็จมอยูใ่ นความมืด ถ้ายังอยูใ่ กล้ๆ ต้องเห็นขนสีขาวของ โอโคโจะรางๆ แน่ แต่นี่ไม่เห็นอะไรเลย 16
เพราะเราอยูกันบนโลกคนละใบ
ยี่สิบนาที ไม่สิ สามสิบนาทีที่เอิร์นเนสต์ยังคงยืนนิ่ง อยู่ข้างหน้าต่างพลางเหลียวมองภายในห้องหลายครั้ง ไม่มี วีแ่ ววของเดียรัจฉานอยูท่ ไี่ หนเลย มันคงไปแล้วแน่ๆ ยิม้ ฝืนๆ ผุดขึ้นมาพร้อมกับความโล่งอก ผู้ชายตัวโตจะแพ้ไอ้แมวนั่นได้ ยังไง ใครๆ ก็รู้ นั่นแหละ ออกไปเสียได้ก็ดี ถึงจะเคยรู้สึก แค้นจัด แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่ามันจริงๆ เอิร์นเนสต์ก้าวข้าม โต๊ะอาหารพลิกคว�่าไปนั่งบนเตียง ต้องไปโรงพยาบาล แต่ไม่ ถึงกับต้องเรียกรถพยาบาล หาโรงพยาบาลทีร่ บั คนไข้ฉกุ เฉินใน สมุดโทรศัพท์ แล้วเรียกแท็กซี่ บอกว่าแมวท�าร้าย หมอจะเชือ่ เราไหมนะ ในตอนทีเ่ อือ้ มมือจะปลดกระดุมเพือ่ เปลีย่ นเสือ้ เปือ้ น เลือดออก เขาก็สะดุ้งนึกขึ้นได้ ยังไม่ได้ตรวจดูใต้เตียง หรือ ว่า ความโล่งอกเปลี่ยนเป็นความหวาดหวั่น ถ้ามันซ่อนอยู่ใต้ เตียง รอให้เรากลับมาจากโรงพยาบาล เข้านอน แล้วเข้าจูโ่ จม ด้วยความอาฆาตพยาบาท... เอิร์นเนสต์ค่อยๆ ลุกขึ้นเงียบๆ คุกเข่าลงข้างเตียง หัวใจเริ่มเต้นตึกตัก หน้าตาแค้นเคืองของ โอโคโจะลอยขึ้นมาในห้วงความคิด กลัวเหลือเกิน ถึงมันอยู่ ก็ไม่อยากเห็นหน้า แต่ถา้ ไม่ตรวจดูให้แน่ คืนนีค้ งนอนไม่หลับ แล้วถ้าเกิดมันจู่โจมเข้ามาตอนเราก้มลงมองล่ะ ไม่หรอก มัน ไม่มีทางอยู่ตรงนี้แน่ ขี้ขลาดไปได้ เอิรน์ เนสต์หยิบม็อบแยงเข้าไปใต้เตียง มีกล่องใส่ของ ทีป่ กติไม่ได้ใช้วางอยู่ เลยไม่ตอ้ งควานเข้าไปลึกนัก ปลายม็อบ กระแทกเข้ากับกล่อง แต่ไม่รู้สึกถึงความนุ่มนิ่มของสิ่งมีชีวิต 17
ริเอโกะ มัต อุระ
เอิร์นเนสต์ฝืนยิ้มอีกครั้ง เรานี่มันขี้ขลาดจริงๆ เขาก้มตัวลง ใต้เตียง คราวนี้ด้วยความรู้สึกอยากทดสอบความขี้ขลาดของ ตัวเองมากกว่าจะหาโอโคโจะ ดวงตามุ่งร้ายสองดวงลุกวาวใน ความมืด เดรัจฉานทุ่มตัวสุดก�าลัง ตาข้างขวาของเอิร์นเนสต์ ถูกพรากแสงสว่างไปจนหมดสิน้ ลมหายใจหอบถีแ่ ละเสียงฝีเท้า แผ่วเบาของมันผ่านเลยไปทางหน้าต่างและหายลับไปจากห้อง แต่ตาลุกวาวนั้นยังคงติดตรึงไม่เลือนหายไปจากจอประสาทตา ของเขา * * นี่มันอะไร? ใครบอกให้เขียนนิยายสยองขวัญ? สเตฟานี ควีนเรอะ โอโคโจะเรอะ งี่เง่าเกินทนจนน�้าตา ร่วง คราวหน้าตั้งใจให้มันมากกว่านี้นะ!
18