6 minute read
Elsien Gringhuis
from ECOPOLITAN® - No5
by Ecopolitan®
De Geboorte van een Maker
Als kind was ik altijd al bezig met dingen maken. Ik tekende veel, knutselde en zat op mn 4e al naast m’n moeder achter de naaimachine mee te kijken. Op mijn 10e naaide ik mijn 1e echte kledingstuk op de naaimachine. Een gilet, helemaal gevoerd met hele grote lelijke houten knopen haha. Vanaf dat moment ontwierp en maakte ik mijn eigen kleding. Eerst van naaipatronen, die ik vervolgens zelf aanpaste. Ik was altijd enorm productief, er moest altijd iets gemaakt worden. Daarnaast tekende en schilderde ik veel en speelde ik vanaf mn 15e in bandjes als bassiste. Ik had maar 1 doel en dat was naar de kunstacademie. Het maakte me toen niet eens zo heel veel uit welke richting, als ik maar iets kon creëren.
Van Groningen naar Arnhem: Een Pad van Ontdekking
Ik woonde destijds in Groningen. Zat op de vrije school maar maakte er de laatste jaren een potje van. Het was dat we zoveel creatieve vakken hadden dat ik het volhield, maar het schoolsysteem was niets voor mij en ik haalde dan ook geen diploma. Ik leefde in die tijd nogal wild om het zo te zeggen en voelde me enorm aangetrokken tot alles wat afweek van de norm. Mensen die niet in de maatschappij pasten. Ik ervaarde dat destijds als vrijheid. Ik deed toelating op de kunstacademie in Groningen, daar hadden ze de modeopleiding net afgeschaft dus koos ik maar voor grafisch ontwerpen. Want ik vond tekenen ook heel leuk. En had een enorme berg aan materiaal, maar ik werd niet aangenomen. Misschien hielp het ook niet dat ik daarvoor de hele nacht op stap was geweest en nauwelijks had geslapen.
Achteraf gezien was het mijn redding. Na een jaar ronddwalen en te hebben gewerkt voor een soort van jongeren uitkering vroeg een vrouw van de instantie aan mij wat ik nu eigenlijk wilde gaan doen met mijn leven. En vooral wat ik het allerleukste vond om te doen. Zonder aarzelen zei ik; ‘kleding maken’. Ze gaf me de tip om eens in Leeuwarden te gaan kijken op het MBO richting mode techniek. Zo geschiedde. Op het moment dat ik daar daarbinnen liep wist ik; dit is het! Dit wil ik!
En zo leerde ik het vak, had geweldige stages waar ik ook nog lang gewerkt heb en in de 3e werd ik al aangenomen op ArtEZ richting mode. Wat toen mijn droom was.
Duurzaamheid als Leidraad
De tijd op ArtEZ leerde ik pas echt ontwerpen. Ik vond het heerlijk om zoveel te leren en alleen maar bezig te zijn met wat ik echt leuk vond. De jaren vlogen voorbij. Tijdens mijn laatste jaren werd ik me ook steeds bewuster van de mode industrie en zag ook steeds meer wat er allemaal niet deugt. Hoewel kleding maken, met het vak bezig zijn en creëren nog steeds iets was wat ik het allerleukste vond zag ik mezelf steeds minder enthousiast worden van het idee voor een baas te werken en kleding te ontwerpen en /of te maken waar ik wellicht helemaal niet achter stond. En in die tijd, ruim 15 jaar geleden, was er maar een handje vol ontwerpers die duurzaam bezig waren. En ik wist, als ik in mode ga werken dan wil ik alleen mooie dingen maken die ook nog eens goed gemaakt zijn. Anders niet. Dus besloot ik voor mezelf te beginnen.
En dat heeft zijn vruchten af geworpen. Met mijn afstudeercollectie won ik maar liefst 2 internationale awards en daarnaast werd ik genomineerd voor de Frans Molenaar prijs en Lichting 2008. Ook won ik de 1e prijs met de Hema ontwerp wedstrijd met een duurzame regenjas. Door al die awards werd ik opgemerkt en een jaar later opende ik de Amsterdam fashion week met mijn eerste zelfstandige collectie, die ik toen nog had gemaakt op mijn studentenkamer van 20m2. Maar, ik had een eigen label :-) Er volgden meerdere shows en ondanks het succes raakte ik volledig uitgeput. De druk was enorm. Hoewel de focus lag op duurzame materialen en slimme zero-waste patronen ging ik toch mee in het hele traditionele modesysteem van 2 keer per jaar grote collecties maken, showen en produceren. Ik kreeg een burn out. En in die tijd schreef ik het businessplan waar mijn label anno nu nog steeds op is gebaseerd. En daarmee won ik de Greenfashion competition met een bedrag van 25.000 euro. Daarmee begon het eigenlijk pas echt.
Het Heden en de Toekomst
Als eerste besloot om de hele productie naar NL te halen en alles weer zelf te gaan doen met hulp van vakmensen die ik ook zelf opleid. Dit voelde veel natuurlijker, werken met mensen in je eigen community. En hiermee draag ik ook bij aan het instant houden van het vak, wat toch verloren dreigt te gaan. En omdat ik alles weer zelf deed in Arnhem kon ik ook stoppen met op voorhand produceren en besloot ik alleen nog kleding op bestelling te maken om overproductie tegen te gaan. De beste keus ooit!
En natuurlijk stopte ik met de seizoens collecties. En maakte ik nog maar 1 doorlopende collectie die organisch groeit. Sommige items zitten al 10 jaar in de collectie, anderen veel korter. Afhankelijk van beschikbaarheid van materialen en hoe goed het kledingstuk loopt.
De kleding is van hoge kwaliteit en tijdloos, maar wel met innovatieve details en slimme (patroon technische-) ingrepen. Mijn doelgroep varieert van 20 tot 80 jaar. Maar mijn mooie lieve omaatje van 96 draagt mijn kleding ook met trots. Omdat het zo tijdloos is voegt het zich naar de drager, dat vind ik altijd heel bijzonder om te zien.
In het begin was het pionieren, inmiddels zie ik steeds meer labels deze weg bewandelen waar ik heel blij om ben. En hoop dat het weer de norm zal worden!
Ondertussen ben ik na 15 jaar ook toe aan nieuwe uitdagingen en wil naast kleding ook andere dingen gaan maken richting interieur. Denk aan wand en vloerkleden. En ik wil mijn teken en schilder skills weer verder ontwikkelen. Iets wat altijd is blijven liggen omdat ik nooit tijd had. Ik wil weer meer tijd creëren om vrij te experimenteren.
Afsluitende gedachte
Elsien's reis door de mode-industrie is er een van vastberadenheid, creativiteit en duurzaamheid. Haar verhaal inspireert niet alleen tot mode, maar ook tot een dieper begrip van de kracht van innovatie en toewijding aan een betere wereld.
