PSYCHO Na je vijftigste, seks wordt weer lekker*

DE UITSMIJTER

ELSPETH HOUDT HET LUCHTIG

Fashion Director Elspeth Jenkins plukt de dag op haar manier en laat haar (diva)-gedachten de vrije loop.

In de prachtige Villa Necchi Campiglio in Milaan. Nòg een huis dat ik niet kan betalen.

Wanneer deze column verschijnt, ben ik al een week 40. Jawel, de big 4-0 is aangekomen, net ingestapt op tram 4. Nu, zonder sympathiek te willen overkomen: ik vind het eigenlijk echt niet erg om club 40 te vergezellen. Let op, het is ooit anders geweest. Toen ik een tiener was, waren veertigers grootouders voor mij. 40 stond voor oud, afgeschreven, uitgeblust. Het was van essentieel belang dat ik tegen dan de vakjes eigen huis, man, kind, carrière, geld allemaal zou afgevinkt hebben, want het zou vanaf dan alleen maar bergaf gaan. Wist ik veel. Mijn twintiger jaren was ik stuurloos. Een geflopte academische carrière wist ik op de valreep recht te trekken met een attest van een modestudie in Londen. Na een resem onbetaalde stages in het buitenthe party te zijn dan eens een avondje in de zetel door te brengen met mijn vriend. Mijn relatie leed eronder. Als hij al eens durfde uit te vallen met de griep, dan riep ik nog een laatste keer ‘man flu’ vooraleer ik de deur achter mij dichttrok voor het volgende feestje. Ik was niet bepaald marriage material. Noem mij gerust onuitstaanbaar. Vandaag ben ik 40. Een opluchting. Ik voel mij beter dan ooit, al heb ik maar twee dingen van mijn lijstje afgevinkt. Ik woon bij mijn moeder, heb geen kinderen en ben niet bepaald miljonair geworden van deze job. Ik ben gestopt met dingen te verbloemen. Vaak krijg ik de vraag of ik nog kinderen wil. Hmm, geen idee. “Maar 40 is toch de grens?” Ja meid, Naomi Campbell heeft net een baby gekregen, en de laatste keer dat ik checkte kon zij mijn tienermoeder zijn dus we zien wel. Een paar jaar geleden verzon ik graag dat ik op zoek was naar een huis om te kopen. Nu zeg ik rechtuit dat ik door de coronacrisis bij mijn moeder van 74 ben ingetrokken en haar op deze leeftijd niet meer alleen wil laten. Het is geen schande om keuzes te maken in functie van je eigen situatie in plaats van wat de maatschappij van ons verwacht. Iemand zei me onlangs dat hij schoenen van 1000 euro makkelijk kan betalen, maar gewoon ervoor kiest om dat niet te doen. So what? Ik voel niet meer de nood om mij te bewijzen met dergelijke uitspraken. Ik krijg 1000 keer meer voldoening door een designerkoopje dan de volle pot te moeten betalen. Dat is voor mij 40: durven zeggen wie je bent en waar je voor staat. Het heeft jaren geduurd vooraleer ik hier uitkwam. En die vriend die ik met de griep heb laten liggen? Die zit hier blij naast mij, want na twee jaar coronapandemie verkies ik een avondje Netflix & chill meteen boven een discotheek. Maar ik kan natuurlijk niet garanderen dat dat nog zo zal zijn op mijn 50ste . Cheers op de eeuwige jeugd!

land en maanden werkloosheid in België vroeg ik mij echt af hoe ik ooit de kost zou verdienen. Rond mijn 30ste had ik pas echt moeite met ouder worden. 30 was een mijlpaal waar ik doodsbang voor was. Ik dacht dat mijn jeugd definitief voorbij zou zijn. Ik had niet door dat mijn jaren als dertiger stonden voor meer zelfvertrouwen, mijzelf vinden in mijn job en toch nog altijd als allerlaatste op een feestje eindigen. Ik leerde nee zeggen tegen dingen die mij niet zinden en ik stopte met diëten. Vooral de laatste jaren gingen over mij goed in mijn vel voelen. En werd ik op café toch eens uitgemaakt voor dik, dan smeet ik met een stoel - helpt ook altijd voor je zelfvertrouwen. Nu ik terugkijk, besef ik wel wat er misging. Het was belangrijker om the life of