Up close and personal met Lena Simonne zoveel meer dan het lief van Roméo Elvis.

ENA L IMONNES

Model, influencer, geëngageerde ziel … Lena Simonne verdeelt haar tijd tussen Brussel (waar ze woont met haar man – kunstenaar Roméo Elvis), Milaan, Dubai en Parijs. Deze namiddag had ze even tijd voor ons. Wij gingen op zoek naar de vrouw achter de mooie modecampagnes.

Tekst Céline Pécheux

Op haar 18de werd de mooie Lena ontdekt en werd ze aangenomen bij het modellenbureau New Wave Management. Na twee jaar vol hoogte- en dieptepunten ontmoette ze Virgil Abloh en werd ze het gezicht van Off-White. Vandaag, zes jaar later, is Lena te zien in de ene campagne na de andere (Louis Vuitton, Etam …) en siert ze talloze magazinecovers. Als we haar ontmoeten bij de opening van de eerste Free Lance schoenenwinkel in België, loopt ze op rode lakleren sandalen. Het jonge, discrete en wat verlegen meisje met haar 320 000 volgers heeft ook een andere kant: ze zet zich in voor de daklozen en de vluchtelingenhulp. We praten met haar over feminisme, sociale netwerken en engagement. De regen die buiten met bakken uit de lucht valt, zet aan tot vertrouwelijkheden. “Gek toch, iedereen denkt dat ik Belgische ben. (lacht) Maar ik ben 100% Frans. Zelfs al heb ik de laatste vijf jaar (sinds ze samen is met Roméo Elvis, red.), veel in België gezeten. Ik heb hier langzamerhand een eigen netwerkje uitgebouwd. Ik probeer zo vaak mogelijk in Brussel te zijn. Ik kom vooral in het weekend, want ik werk in Parijs. Als ik hier ben, gaat de druk van de ketel. Dit is mijn toevluchtsoord, net zoals wanneer ik bij mijn ouders ben in het zuidwesten van Frankrijk.” Het imposter syndroom Lena Simonne (de naam waaronder ze werkt, want Simonne is haar tweede voornaam) komt uit een bescheiden, sterk sociaal geëngageerd milieu. Toen ze klein was, werkte haar moeder in een fabriek, en daarna als bejaardenhelpster, terwijl haar vader voor gehandicapten zorgde. “In 2016 kreeg ik bij toeval de kans om model te worden, want eigenlijk studeerde ik fotografie. Ik voelde me niet onmiddellijk op mijn plaats – ik heb heel lang last gehad van het imposter syndroom en ik heb het soms nog – maar ik begreep al snel dat het een buitenkans was om zoiets te mogen beleven. De job gaf me de kans om goed de kost te verdienen, interessante mensen te leren kennen en de wereld te zien. Ik heb het wel eens moeilijk gevonden om aan mijn ouders te vertellen hoeveel sommige opdrachten betaalden, omdat ik weet hoe hard ze hun hele leven gewerkt hebben om misschien een beetje meer dan het minimumloon te verdienen … Tenslotte is model zijn het enige beroep waarin vrouwen beter betaald worden dan mannen. Voor een keer zijn vrouwen in het voordeel, dus dat is het weten waard. Veel mensen denken dat model zijn gemakkelijk is. In werkelijk-

“HET WAS SOMS MOEILIJK OM MIJN

OUDERS TE VERTELLEN HOEVEEL

BEPAALDE OPDRACHTEN BETAALDEN” heid heeft het zijn goede en slechte kanten, net als alle beroepen. Maar je kunt natuurlijk moeilijk klagen als je in de schijnwerper staat en goed geld verdient met het poseren voor foto’s voor grote merken. In feite is het heel intens. Voor de eerste lockdown zat ik dicht tegen een burn-out aan omdat ik de ene fotoshoot na de andere had gedaan, over de hele wereld. Ik zat soms zeven keer per week op het vliegtuig, en dat doe je echt alleen voor het geld. Als je model bent en je bent gewild, werk je vaak keihard, soms meer dan twaalf uur na elkaar. Op fotoshoots en defilés moet je altijd op je best zijn, en bij elke afspraak moet je jezelf verkopen. Je moet blijven glimlachen en onder alle omstandigheden vriendelijk blijven. Je moet samenwerken met mensen die soms aardig zijn, en soms niet. Ik wil echt niet klagen, want ik besef hoeveel geluk ik heb gehad, maar je mag niet vergeten dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Om jezelf niet helemaal kwijt te raken, moet je met beide voeten op de grond blijven staan en je verstand gebruiken. Daarbij helpen de mensen die me omringen enorm. Mijn vrienden kennen me al heel lang en we spreken zelden over mijn werk. Mijn ouders hebben me opgevoed om niet te veel belang te hechten aan uiterlijkheden. Ze hebben nooit gezegd dat ik mooi was, voor hen speelde uiterlijk geen grote rol. En als ik mezelf zie op affiches op het vliegveld, of in tijdschriften of langs de weg, dan vind ik dat soms echt vreemd. Gelukkig heb ik niet zoveel zelfvertrouwen en vind ik de meeste foto’s van mezelf lang niet zo bijzonder. Misschien is het wel goed om te blijven twijfelen … Dan blijf je ook nuchter en geloof je niet alles wat er gezegd wordt. Ik heb het geluk dat ik tegenwoordig contracten kan weigeren als ik bepaald werk niet wil doen. Dat is niet altijd het geval geweest. Ik heb nu een agent achter wie ik me kan verschuilen, die nee zegt in mijn plaats. Dan kom ik niet zo onaardig over. (lacht) Het is heel belangrijk dat je je werk kunt kiezen, maar voor meisjes die beginnen in het vak is dat niet altijd mogelijk. Ze zijn bang dat ze de volgende keer worden overgeslagen als ze nee zeggen. Ik wilde niet oppervlakkig worden en voelde al snel de behoefte om mijn bekendheid te gebruiken voor bepaalde initiatieven. Ik ben woordvoerster op de sociale netwerken voor Réseau Entourage dat zich inzet voor de hulp aan daklozen. Met een app kun je zien welke daklozen er bij jou in de buurt zijn en die kun je dan helpen door hen wat eten te geven of

een praatje te maken. Als je een beetje bekend bent, is het niet zo gemakkelijk om je te engageren. Je kunt dat niet op om het even welke manier doen. Daarna had ik zin om me verder in te zetten voor een goed doel. Met een vriendin heb ik het collectief ‘Elka’ opgericht en ter gelegenheid van de vrouwendag drie jaar geleden hebben we onze eerste collecte van hygiënische producten voor dakloze vrouwen georganiseerd. Het was een enorm succes! Niet alleen hebben we tonnen producten opgehaald, maar we hebben ook kunnen zien wat het initiatief voor vrouwen betekende. Er zijn misschien mensen die denken dat ik iets wil goedmaken – zoals veel merken bijvoorbeeld aan greenwashing doen – maar het gaat me echt niet om een goed geweten, ik wil gewoon zin geven aan het etiket van influencer dat me vaak opgeplakt wordt. Als ik mijn bekendheid op een andere manier gebruik dan alleen voor mijn eigenbelang, zet ik daardoor doelen in de schijnwerper die het echt verdienen. Er zijn meer en meer mensen in de modewereld die hetzelfde doen. Sommigen zijn daar hypocriet in en doen het om hun imago op te krikken, maar de meeste mensen willen echt helpen uit behoefte aan rechtvaardigheid.” Buiten de normen “Ik merk dat er de laatste tijd heel wat veranderingen in het modemilieu zijn geweest. In de keuze van modellen bijvoorbeeld … Ook al hebben inclusiviteit en diversiteit nog te vaak te maken met opportunisme en doen de merken het soms meer omdat het mode is en niet uit overtuiging. Je mag niet naïef zijn, het blijft een business, maar de zaken evolueren langzaam in de goede richting. Het is tijd dat we meer ‘gewone’ lichamen op de catwalks zien. Tijdens de lockdown ben ik wat aangekomen en ik vind het mooier, al gaat het tegen de heersende norm in. Wat me het meeste hindert? Seksisme. Als ik naar de verhalen van mijn moeder of mijn oudere zus luister, zie ik wel dat er een evolutie is, maar we zijn er nog lang niet. Toen ik mijn man ontmoette, werd ik onmiddellijk de vrouw van Roméo Elvis. Artikels over mij gingen bijna uitsluitend over hem en ik werd altijd voorgesteld als influencer terwijl ik een carrière als model had waar ik al meer dan twee jaar heel hard aan werkte. Mijn naam werd automatisch aan de zijne verbonden en ik bestond alleen via hem. Ik heb de indruk dat ik me daar nu een beetje van bevrijd heb. Ik word eindelijk gezien voor wie ik ben. Maar ik heb daar echt voor moeten vechten. Het patriarchaat staat de carrière van een vrouw nog altijd in de weg. In de modellenwereld is sisterhood niet zo evident, integendeel. Ik heb meisjes ontmoet die me met de grond gelijkmaakten. Vrouwen kunnen heel wreed zijn, vooral als ze in een vak zitten waarin ze met elkaar moeten concurreren. En dat terwijl we veel sterker zouden staan

“ONZE COLLECTE VAN HYGIËNISCHE

PRODUCTEN VOOR DAKLOZE VROUWEN

WERD EEN ENORM SUCCES” als we een front zouden vormen.” Als we over ecologie beginnen, zegt Lena Simonne meteen: “Ik heb niet het recht om daarover te praten. Als model promoot ik een van de meest vervuilende industrieën, dus het zou heel hypocriet zijn om anderen de les te gaan lezen. Ik heb wel een mening, maar die hou ik liever voor mezelf.” Wapenrusting Bepaalde dingen voor zichzelf houden is ook iets dat ze heeft moeten leren. “Vroeger deelde ik mijn hele leven met iedereen op sociale media. Nu bescherm ik mezelf meer, want ik weet dat Instagram iemand het ene moment populair kan maken om haar het volgende moment volledig te vernietigen. Ik deel mijn privéleven of mijn mening over bepaalde gevoelige onderwerpen niet meer. Wat ik deel is minder instinctief. Soms heb ik zin om ongezouten mijn mening te geven, maar dan houd ik me voor dat het geen zin heeft. Debatten voer ik met familie of vrienden, in de privésfeer, en dat is goed. Ik lees ook niet altijd wat er over me gezegd wordt op sociale media. Als je bekend bent, krijg je automatisch kritiek over je heen. Soms is dat vervelend, maar je leert ermee leven. Ik wil me concentreren op wat echt belangrijk is, me niet laten beïnvloeden door hatelijke commentaren van mensen die me helemaal niet kennen. Ik bescherm mezelf zoveel ik kan. Ik trek een wapenrusting aan en ik ga door met leven. Later zou ik graag een plek openen waar kunstenaars van verschillende disciplines kunnen werken. Daar wil ik dan workshops organiseren, ergens in een mooi huis op het platteland, misschien in de bergen ... Helaas houdt Roméo te veel van België om ergens anders te willen wonen.” (lacht)