De koolzaadvelden in met Lara

OVER ZINGEN, ACTEREN EN AFZIEN

LARA

Lara Chedraoui is klaar voor de grote inhaalbeweging. Het nieuwe album van Intergalactic Lovers is eindelijk ingeblikt en de opnames van haar eerste grote project als actrice zijn volop bezig. Het coronavirus pakte Lara hard aan, maar heeft dan toch niet gewonnen: “De pandemie was voor mij een enorme mindfuck. Alles waar ik zelfwaarde uit haalde, viel weg.”

De regen valt in dikke druppels op mijn voorruit wanneer ik de parking van Hof ter Vrijlegem oprijd. De koolzaadvelden rond de bed & breakfast in Asse staan in bloei, maar van een zomerse fotoshoot kan bij dit weer geen sprake zijn. Dan maar eerst bijpraten op deze bijzondere ochtend – gisteren gingen de terrassen van de Belgische horeca na meer dan 200 dagen weer open. “Ik ben niet op de lappen geweest, nee,” lacht Chedraoui. “Ik ben gaan wandelen met de hond en kwam voor de rest niet buiten.” Vergis je niet: Lara wil haar sociale leven graag weer oppikken, post corona. “Ik heb geen vaste job en geen kinderen. Optreden, vrienden zien, bijklussen in de horeca en op reis gaan – dat zijn de pijlers van mijn bestaan. Toen die allemaal wegvielen, kwam ik op nare plekken in mijn hoofd. Veel mensen zullen dat wellicht herkennen.” Toch is zorgeloos feesten, La Boum-style, voor Chedraoui noch optie, noch prioriteit. “Je moet beseffen dat mijn leven zich tot drie weken geleden grotendeels afspeelde in een revalidatiecentrum, tussen ernstig zieke patiënten. Ik ben super dankbaar dat ik nu op de set sta voor ‘Lost Luggage’ (een prestigieuze fictiereeks, geïnspireerd op de nasleep van de terroristische aanslagen op Zaventem in maart 2016, red.). Het is geweldig en tegelijk heftig om weer deel uit te maken van de wereld. Mijn hoofd moet opnieuw wennen aan zoveel prikkels. In het weekend ben ik compleet op.”

Rebels lijf

Het was niet de bedoeling om zo snel in te zoemen op Lara’s coronabesmetting, maar het topic is – wat heet – incontournable. Het virus deed de zangeres vorig voorjaar letterlijk naar adem happen. Dat het ook haar professionele plannen dwarsboomde, was op dat moment bijzaak: “Op 7 april 2020 ging ik ziek naar mijn slaapkamer en pas op 15 mei kwam ik er weer uit. Ik kreeg alleen mijn dokter op

XXXXXXX XXXXXXX XXX

Tekst Barbara De Munnynck Fotografie Carmen De Vos

“VROEGER DEED IK VEEL OP WILSKRACHT. NU LUISTERT MIJN LIJF NIET MEER NAAR MIJN HOOFD”

bezoek. Ik herinner me zowat niets van die periode, mijn koorts zweefde ruim twee weken boven de 40 graden. Mijn hersens droogden uit, ik zat vast in een eindeloze migraine-aanval. Ik ben enorm blij dat ik thuis kon uitzieken, al moet het niet simpel geweest zijn voor mijn moeder. Ze hoorde mij ’s nachts roepen en ijlen, maar mocht niet bij me. Ze zette mijn eten halverwege de trap.” Begin vorige zomer had Chedaroui nog maar 35% van haar longcapaciteit: “Ik kon een tijdje niet behoorlijk praten. Mijn middenrif en tussenribspieren waren volledig weggevreten. Ik neem nog altijd Medrol om mijn longen aan te sterken. Goed voor de concentratie is dat niet.” Haar longcapaciteit zit intussen weer op 80% – een grote sprong vooruit maar nog steeds niet ideaal voor de frontvrouw van een band. “Tijdens het joggen kan ik drie nummers uitzingen. Terwijl ik in september veertien nummers wil brengen, op tempo, op het podium. Ik had me voorgenomen om na elke draaidag voor ‘Lost Luggage’ drie kwartier te joggen en zo mijn conditie te onderhouden. Maar als ik thuiskom, kan ik alleen nog vegeteren op de bank en het script van de volgende dag eens bekijken. Ik voel mijn lichaam opnieuw verzwakken, maar probeer niet te panikeren. Ik geraak er wel als ik voldoende tijd en rust neem. Vroeger deed ik veel op wilskracht, nu luistert mijn lijf niet meer naar mijn hoofd.”

Veerkracht

De opnames voor ‘Lost Luggage’ voelen sowieso als een sprong in het diepe. “Toen ze me op auditie vroegen, zei ik ‘ja’ omdat ik het wilde proberen. Pas toen ik maanden later de rol kreeg, dacht ik: ‘Oei, en nu?’ Zo ben ik: eerst springen en dan nadenken.” Door alle videoclips voor Intergalactic Lovers heeft ze toch echt wel wat cameraervaring. “Maar ik heb geen acteeropleiding en dat voel ik heel erg. Ik ben geïntimideerd door al die steengoede acteurs op de set. Op grote festivals had ik dat ook met muzikanten.” Haar tactiek om de onzekerheid tegen te gaan, is stelen met de ogen. “Dan kijk ik hoe de mensen die ik bewonder zich voorbereiden om te presteren.” Ze valt ook terug op wat ze kent. “Bij elke scène in het script zocht ik een soundtrack. Voor ik moet spelen, beluister ik die om in de stemming te komen. Er zit veel sombere filmmuziek bij, maar ook eclectische jazz. Dat fokt me op voor de heftige scènes.” Rushes bekijken om zichzelf bij te sturen, doet ze niet: “Veel te confronterend. Dan wil ik naar huis! Als de serie uitkomt, ga ik de audioversie beluisteren om mezelf niet te moeten zien.” (lacht) Het mag duidelijk zijn: Lara Chedraoui legt de lat hoog. “Ik wil het goed doen, want de thematiek van de serie is delicaat. Ik speel een politievrouw, Samira, die de bagage die op 22 maart achterbleef in de vertrekhal van Zaventem moet terugbezorgen aan de slachtoffers en nabestaanden. Op aanraden van scenariste Tiny Bertels ging ik met enkele van hen praten. Ik voel me verantwoordelijk om hun verhaal met respect en nuance te brengen. Het is mooi als mensen na zo’n tragedie weer overeind krabbelen, maar je mag geen termijn plakken op iemands rouwproces. Niet iedereen heeft evenveel veerkracht en niet elk verlies maakt je sterker. Soms toont ellende gewoon hoe diep je eronderdoor kunt gaan.”

volgens niet meer loslaten. Het is fantastisch hoe de vrouwen op de set – de regisseurs, de scenaristen – dat aanvoelen, alsof ze een zesde zintuig hebben. Hun feedback is altijd constructief en transparant.”

Afwezige papa

Op het moment dat ze auditie deed voor ‘Lost Luggage’ zat Lara zelf nogal diep. “Na een lange relatie was ik plotseling weer alleen. Ik was vergeten hoeveel pijn een gebroken hart doet. Of je nu 33 bent of 16, dat maakt niet uit. Ik moest opnieuw uitzoeken wie ik was, los van mijn ex. Bovendien zag ik kort na die liefdesbreuk mijn vader terug, voor het eerst in 17 jaar. Hij woont in het buitenland. Ik was net iemand verloren en vond toen een ander terug om vervolgens wéér afscheid te moeten nemen. Dat leidde tot een groot gevoel van eenzaamheid. Gelukkig kreeg ik veel steun van mijn zus en enkele vriendinnen.” Chedraoui had niet verwacht dat er op de auditie ook persoonlijke vragen zouden worden gesteld. “Ik raakte van mijn stuk en zei: ‘Ik ben hier toch niet zo klaar voor als ik dacht.’ Toen ze me belden voor de tweede ronde, was ik ervan overtuigd dat het uit medelijden was.” Dat was het niet – er zijn best wel wat raakvlakken tussen Lara en haar personage. “We groeiden allebei op in een half-Belgisch, half-Arabisch gezin, met een afwezige vader. Zo’n dubbele culturele achtergrond is niet evident.” Al is de gelijkenis zeker niet één op één. “Mijn moeder is een sterke vrouw. Ik moest niet – zoals Samira – al jong de zorgende rol opnemen in het gezin. Daardoor denk ik minder zwart-wit. Ik stoor me juist aan de heersende cultuur van snel en hard oordelen. Dat maakt sommige scènes moeilijk. In bepaalde situaties zou ik anders, warmer reageren dan Samira. Ik ben lang niet zo rationeel. Niettemin graaf ik voor deze rol diep in mezelf. Ik rakel dingen op die me ver-

Mantra

De fictiereeks ‘Lost Luggage’ komt begin 2022 op tv. Tegen die tijd hoopt Chedraoui er al heel wat concerten met Intergalactic Lovers te hebben opzitten. “De nieuwe plaat is sinds januari klaar, maar de release ervan wordt steeds uitgesteld. Ik hoop dat we dit najaar nog een single uitbrengen. De nummers gaan in elk geval niet over mijn corona-ervaring.” Dat was geen heilig principe, maar een kwestie van timing. “De kiem van de meeste nummers ligt in 2019 of vroeger. Ze gaan over de liefde in al z’n verschijningsvormen en het feit dat we sommige liefdes verliezen.” De nummers hadden in mei 2020 moeten worden opgenomen. “Maar toen kon ik met moeite praten, laat staan zingen. De opnames zijn met horten en stoten gebeurd, over een periode van acht maanden. De jongens en onze producer hadden veel geduld, maar ik vond het vreselijk om niet meer te kunnen uithalen of bekaf te zijn halverwege een nummer.” Voelt het niet absurd om binnenkort te gaan toeren met een plaat die teruggaat op emoties van twee tot drie jaar geleden, terwijl er intussen zoveel is gebeurd? “Voor mij niet,” zegt Lara. “Mijn hoofd werkt zo. Ik kan niet schrijven of zingen over dingen waar ik nog middenin zit. Ik verwerk mijn emoties niet enkel door songs te schrijven, ik moet die ook avond na avond op een podium zingen, als een soort mantra. Dat is hoe ik mezelf sus.” Trots op de plaat is ze zeker: “Omdat de opnames aansleepten, was ik bijna vergeten welk verhaal we vertelden. Dan ga je twijfelen: ‘Is dit nog relevant?’ Tot ik het afgewerkte album hoorde ... Ik wil niet stoefen, maar het is zo mooi en het klopt helemaal! Het gaat over intense gevoelens, hoge pieken en diepe dalen. Want die had ik al lang voor de pandemie.” (lacht) Ook het weer buiten is onderhevig aan mood swings. De regen is tijdens ons gesprek gestopt. De zon breekt door boven de velden vol gele bloemen. “Al het lelijke is er toch, ik trek me op aan kleine dingen zoals een mooi koolzaadveld,” zegt Lara. “Iedereen maakt erge dingen mee. Op een bepaald moment zijn we allemaal slachtoffers. De vraag is wat je er vervolgens mee doet. Ik zoek een balans tussen mijn tijd nemen en me nergens in wentelen. Ik wil het verleden accepteren als een deel van mezelf, zonder dat het me blijft domineren.”

Groeit op in het Afrikaanse Togo als dochter van een Vlaamse moeder en een Libanese vader Woont sinds haar jeugd in Aalst Sinds 2008 frontvrouw van Intergalactic Lovers, haar indie rockband met drie vrienden van de jeugdbeweging Won een MIA en scoorde hits als ‘Islands’, ‘No regrets’ en ‘Delay’ Brengt binnenkort een vierde album uit met Intergalactic Lovers

WIE IS LARA CHEDRAOUI (36)?

Speelt de hoofdrol in de fictiereeks ‘Lost Luggage’, een coproductie van Eén, De Mensen en ARTE France