Kilka pomysłów na oswojenie pisania w języku obcym

Justyna Juńska-Nacel

Pisemne formy wypowiedzi wymagane są na wszystkich egzaminach zewnętrznych, zarówno tych na zakończenie danego szczebla polskiej edukacji, jak i tych międzynarodowych, przeprowadzanych przez autoryzowane centra egzaminacyjne. Warto zatem poczynić kroki, aby zachęcić uczniów do pisania w języku obcym.

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie kilku pomysłów, z których mogą skorzystać nauczyciele języka angielskiego i innych języków obcych nowożytnych w pracy z uczniami w różnym wieku.

Limit. Nauczyciel określa dokładną liczbę słów, których uczniowie mogą użyć, aby napisać dowolną historię, np. może to być 50 słów, choć równie ciekawe może okazać się stworzenie przez uczniów historii w sześciu słowach, np. Spain. Relax. Sun. Sea. Me. Time. Można też ograniczyć uczniom czas na napisanie historii do kilku minut.

Dictogloss. Jest to forma dyktanda, lecz celem jest tu zrozumienie czytanego tekstu, nie zaś jego bierne notowanie. Nauczyciel czyta uczniom wybrany tekst, a młodzi ludzie notują słowa kluczowe. Następnie nauczyciel ponownie odczytuje tekst, a uczniowie robią bardziej szczegółowe notatki. Kolejnym krokiem jest podział uczniów na grupy, aby wspólnie zapisali usłyszany tekst, starając się przy tym, aby był on jak najbliższy oryginałowi. Na koniec młodzi ludzie wspólnie z nauczycielem analizują swoje teksty i porównują je z tekstem oryginalnym.

Rozwinięcie myśli. Nauczyciel zapisuje zdanie na tablicy, np. I like reading books. Następnie prosi uczniów, aby każdy z nich po kolei rozszerzał zdanie o kolejne słowa, np. I like reading fantasy books. / I like reading fantasy books in the evening. Tego rodzaju zadanie pokazuje uczniom, jak budować bardziej rozwinięte zdania.

Zdjęcia. Nauczyciel pokazuje uczniom zdjęcia pięciu znanych osób. Następnie dzieli młodych ludzi na grupy. Ich zadaniem jest wymyślenie krótkiej historii, w której głównymi bohaterami będą osoby przedstawione na zdjęciach. Zazwyczaj wyobraźnia uczniów nie ma tutaj granic i powstają naprawdę zabawne opowiadania.

Muzyka. Uczniowie słuchają fragmentu nagrania muzycznego, np. z filmu „Fantasia” Walta Disneya, i układają historię do dzięków usłyszanego utworu. Dodatkowo możemy uczniom podać słowa, które powinni użyć w swoim opowiadaniu. Można również wykorzystać wybraną przez uczniów piosenkę – zadanie będzie polegało na ułożeniu przez młodych ludzi własnego tekstu do znanej im melodii.

Czym jestem? Uczniowie losują nazwę przedmiotu, np. drzwi. Ich zadaniem jest napisanie krótkiego tekstu jak gdyby byli tym przedmiotem. Następnie odczytują swój tekst, zaś pozostali uczniowie zgadują, o jaki przedmiot chodzi.

Wspólne pisanie. Nauczyciel dzieli uczniów na grupy. Każdy zespół otrzymuje jedną kartkę, na której będą dopisywać kolejne zdania do jednego już podanego. Każdy z uczniów dopisuje po jednym zdaniu i przekazuje kartkę kolejnej osobie po sygnale, np. po zatrzymaniu muzyki czy po usłyszeniu innego sygnału dźwiękowego. Należy określić, z ilu zdań składać się będzie cała historia (ile razy każdy z uczniów będzie dodawał zdanie). Na koniec można przeprowadzić głosowanie na najlepsze opowiadanie.

Opisane techniki należy dostosować do wieku oraz możliwości uczniów, aby zachęcać ich do przezwyciężenia niechęci do pisania i podejmowania wysiłku tworzenia własnych wypowiedzi pisemnych – od tych najprostszych, kilkuzdaniowych, po dłuższe, typu e-mail czy rozprawka. 

Justyna Juńska-Nacel – nauczyciel dyplomowany języka angielskiego, oligofrenopedagog, koordynatorka realizowanego w Szkole Podstawowej nr 2 im. Jana Heweliusza w Żukowie projektu „Inwestycja w nauczyciela inwestycją w ucznia”, finansowanego ze środków PO WER na zasadach Programu Erasmus+, w ramach którego brała udział w kursach metodycznych w Hiszpanii i na Malcie.