Stare Bogaczowice

Animatorzy: Barbara Dziewierska, Kamila Kamińska Liderki lokalne: Jadwiga Tryniecka Uczestnicy: uczniowie Zespołu Szkół w Starych Bogaczowicach Obiekty wpisane do rejestru zabytków: » kościół par. pw. św. Józefa Oblubieńca (1685 r.) » cmentarz » klasztor cystersów, ob. plebania » kaplica pw. św. Anny (1736 r., 1827 r.)

Pierwsza wzmianka o wsi znajduje się w dokumencie z 1228 r., dotyczącym fundacji klasztoru cysterskiego w Henrykowie – wieś nosiła wówczas nazwę Rychnów. Po ufundowaniu klasztoru cystersów w Krzeszowie, z woli księcia Bolka I i w ramach wymiany z klasztorem henrykowskim, wieś od 1292 r. przynależała do klasztoru krzeszowskiego. W 1318 r. we wsi była karczma, wolny wyszynk i dom parafialny – proboszczem był pochodzący z Pomorza Liczko. Do dziś zachowały się ruiny kościoła św. Mikołaja z tego okresu, odbudowanego po wojnach husyckich w 1518 r. i przebudowanego w 1704 r. W połowie XV w. powstał kościół w dolnej części wsi, w miejscu dzisiejszego kościoła św. Józefa, jedynym zachowanym jego elementem jest dolna część wieży. Z inicjatywy opata Bernarda Rosy w latach 1685 –1689 wzniesiono nowy kościół parafialny pw. św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Marii Panny z barokowym wyposażeniem. W 1736 r. wybudowano kaplicę św. Anny, w której freski na sklepieniu wykonał Franz Heigel ze Świdnicy. W 1810 r. została przeprowadzona sekularyzacja dóbr zakonnych. Na rzecz państwa przejęto ziemię, budynki, źródła mineralne, dzieła sztuki. W 1830 r. we wsi działały dwie szkoły, królewskie nadleśnictwo, trzy młyny wodne i wiatrak, 135 warsztatów płócienniczych, farbiarnia, Pocztówka ze Starych Bogaczowic przedstawiająca panoramę miejscowości, | Kaplicę św. Anny, Brunnenhaus i Feuerwehrthurm; 1910 r.

czterech kołodziejów i pięć kuźni. Na przełomie XIX i XX w. Stare Bogaczowice stały się kurortem w oparciu o występujące tu źródła mineralne i walory krajobrazowe. Zostały wybudowane studnie, pijalnie oraz domy kąpielowe. Do nazwy miejscowości zaczęto dopisywać dodatek Bad (Zdrój). W 1939 r. wieś miała 1691 mieszkańców. Po II wojnie światowej pijalnie zaniedbano i ostatecznie rozebrano w latach 50.