Iets te hard klap ik mijn laptop dicht. Ik heb geen zin om de hele avond naar dat scherm te staren om te zien hoe alles veranderd is de laatste tijd. Ik wil iets leuks doen.Ik zet me wat rechter en neem mijn smartphone erbij. Snel typ ik een bericht naar Floris. ‘Is het ondertussen al tijd om mijn filmkennis bij te schaven?’ Die dvd ligt hier nog steeds en we hadden afgesproken om samen te kijken als ik alleen thuis zou zijn. Dus waarom zou ik het niet proberen? Vanavond zou het ideale moment zijn. Onmiddellijk krijg ik een bericht terug. ‘Dat kan! Bij jou of bij mij? Ik ben ook alleen thuis.’ Oei. Ik vind het precies een beetje vreemd om naar zijn thuis te gaan. Hij is eerder al hier geweest, dus dat lijkt me het beste. ‘Doe maar bij mij. Ik heb hier ananas in de kast staan. Dan kan je daar wat van snoepen.’ Hij stuurt een smiley terug. ‘Goed! Ik kom eraan, binnen een halfuurtje. Die film wordt het spannendste wat je deze week gaat beleven!’ Hevig schud ik mijn hoofd en lach ik. Snel typ ik een antwoord. ‘Dat betwijfel ik! Daarstraks heb ik mijn allereerste rijles ooit gekregen van Lauren!’ Er verschijnen drie vraagtekens op mijn schermpje. ‘Het is te zeggen’, ga ik verder. ‘Ik heb de motor gestart. Verder dan dat zijn we niet geraakt.’ Ik wacht op een antwoord van Floris, maar in de plaats van me een berichtje te sturen belt hij me. Mijn smartphone trilt onophoudelijk terwijl ik hem in mijn hand hou. Waarom belt hij me nu? Ik schud mijn haar uit mijn gezicht en zet me nog wat rechter, alsof hij me kan zien. ‘Ja?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Heb jij nog nooit eerder met de auto gereden?’ vraagt hij fel. Hij lacht, maar niet op een spottende manier. Ik heb de indruk dat hij het zelfs eerder schattig vindt. ‘Nee! Waarom zou ik?’ probeer ik. ‘Volgend jaar ga ik echt rijlessen volgen, dus…’ ‘Niets van’, pikt Floris in. ‘Jij gaat vandaag nog echt rijles krijgen. Van mij!’ Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk, maar waarover heeft hij het? ‘Eeeeehm.’ Meer krijg ik niet gezegd. ‘Vergeet The Bodyguard. Die film loopt niet weg. Ik ga jou leren autorijden!’ ‘Maar hoe dan?’ Ik moet de vraag stellen tussen zijn uitgelaten gejuich door. ‘Mijn vader heeft me al lang geleden leren autorijden. Honderd meter van ons huis ligt een braakliggend stuk grond. Daar heeft hij me geleerd om te schakelen en daar mocht ik rondjes rijden. Ik kan rijden, maar ik moet mijn theoretische examen nog afleggen. Dan ben ik direct vertrokken. En jij ook als jij jezelf nu naar hier rept!’ Het klinkt leuk, maar ik twijfel toch. Autorijden? Ik? En hij?
‘Ik kom’, besluit ik. ‘Maar ik neem die dvd mee en ik mag uiteindelijk beslissen of het autorijden of film kijken wordt.’ ‘Dat lijkt me fair.’ Wat later bel ik thuis bij Floris aan. Ik zie twee auto’s op de oprit staan. Mooie, blinkende auto’s. Waar vast niets mee mag gebeuren, er zit geen krasje of deukje in. ‘Yes!’ roept hij, wanneer hij met een felle zwaai de voordeur opent. Hij loopt over van het enthousiasme, dat vind ik zo leuk aan hem. ‘No!’ roep ik terug. Een tikje uitdagend hou ik die dvd voor zijn neus. Maar die trekt hij snel uit mijn handen. Ik bied nochtans weerwerk. ‘Tut tut’, zeg ik gespeeld streng. ‘Je gaat me moeten overtuigen om me in een van die auto’s te krijgen hoor.’ ‘Laat mij je dan overtuigen’, klinkt het plechtig. ‘Later, als je oud bent, ga je tegen je kleinkinderen kunnen zeggen dat ik je heb leren autorijden. Dat is toch een beter verhaal dan dat je moet zeggen dat een of andere onbekende man of vrouw van de rijschool je op weg heeft geholpen?’ Ik hou mijn hoofd schuin en kijk hem bedenkelijk aan. ‘Dat is waar’, besluit ik uiteindelijk. Met zijn handen op mijn schouders begeleidt hij me naar de kleinste auto. Hij opent het portier aan de passagierskant en doet teken dat ik moet instappen. Wat ik doe. Wanneer hij naast me plaatsneemt achter het stuur kijkt hij me verheugd aan. ‘Ik rij die eerste honderd meter wel. Zodra we op het stuk grond zijn, is het aan jou! Lachend schud ik mijn hoofd. Waar ben ik aan begonnen! Terwijl hij de auto alvast van de oprit af rijdt, probeer ik nog enkele argumenten boven te halen om ermee te stoppen. ‘Maar Floris, dit mág helemaal niet!’ ‘Vertrouw me nu maar’, zegt hij dan. En op een of andere manier doe ik dat ook, hem vertrouwen. Het is gewoon te leuk om bij hem te zijn, om samen iets te doen. Om samen te zijn. Zonder horten of stoten brengt hij ons veilig naar het terrein. Hij heeft dit echt wel vaker gedaan. Hij brengt de auto tot stilstand, neemt de sleutel uit het contact en laat die vervolgens voor mijn ogen bengelen. ‘Nu is het aan jou, mevrouw’, zegt hij. Ik graai de sleutel uit zijn hand en stap uit om van plaats te wisselen. Ik ben er klaar voor. ‘Dus’, zegt hij wanneer de motor ronkt. ‘De auto starten zonder ergens tegen te rijden kan je al. Mooi zo. Nu de rest nog en je kan het!’ ‘Zeg me liever wat ik moet doen, in plaats van me wat loze complimentjes te geven’, grap ik. Mijn handen zitten rond het stuur geklemd, ze zijn klammig.
‘Om te beginnen moet je ontspannen. Kom hier.’ Hij draait zich meer naar me en neemt dan met zijn beide handen mijn eigen handen van het stuur. ‘Kijk naar mij’, zegt hij. ‘Adem in en adem uit.’ Ik doe wat hij zegt en onze blikken blijven in elkaar haken. Mijn hart slaat sneller. Voelt hij hetzelfde? Ik word er een beetje verlegen van en trek mijn handen terug. ‘En nu dan?’ Geduldig en duidelijk legt hij me uit wat ik moet doen en dan waag ik het erop. Ik duw de koppeling in, ik schakel naar de eerste versnelling en ik geef gas. Met een schok worden we vooruit gekatapulteerd om dan bruusk tot stilstand te komen. ‘Heb ik ergens tegen gezeten?’ Mijn handen bedekken mijn mond. Ik ben geschrokken, maar Floris lijkt het alleen maar grappig te vinden. Hij komt bijna niet meer bij van het lachen. ‘Sorry, sorry, ik wil je niet uitlachen. Een beginnersfout’, zegt hij dan. ‘Je mag die koppeling niet zomaar ineens loslaten’, legt hij uit. ‘Zachtjes. Kom, opnieuw.’ Ik start de auto een tweede keer en ditmaal doe ik alles zoals het hoort. We rijden vooruit. Traag, maar we rijden vooruit. ‘Perfect!’ roept Floris naast me. ‘Nu wat sneller en schakelen.’ Hij haalt mijn rechterhand van het stuur en legt die op de versnellingspook. Zijn eigen hand laat hij op de mijne liggen en zo rijden we enkele honderden meters verder, tot ik de auto weer tot stilstand breng. Onze handen liggen dan nog steeds op elkaar. Eventjes kijk ik ernaar, maar dan zie ik dat hij me ziet loeren. ‘Zo deed mijn vader dat ook altijd’, zegt hij dan, terwijl ook hij naar onze handen kijkt. ‘Samen schakelen, zo leer je dat het best.’ Vervolgens haalt hij zijn hand weg. Van mij had het nochtans langer mogen duren.