O rato francisco

O rato Francisco Mon Daporta

ou un conto que estira e encolle

COUSIĂ‘AS FEITAS NA CASA

Estaba o rato Francisco, tan tranquilo, mirando a televisi贸n

cando sinteu que lle tiraban polo rabo

Tentou fuxir,

pero s贸 tivo tempo de afincar as unllas, como puido, ao chan

O de f贸ra tiraba e tiraba, e Francisco resist铆a.

Xa estaba a piques de perder agarre

cando tivo unha extraña sensación…

empezara a estricar!

a estricar,

a estricar

e ata chegaría a partir ao medio se non fora porque un can que pasou por alí fixo fuxir ao gato.

Francisco salvar salvouse‌ e suspirou aliviado

pero quedou tan estricado que non houbo maneira de que recuperara o seu aspecto anterior.

Non se parecía a nada coñecido. Era como unha serpe con cara, patas e rabo de rato; e puxéronlle de nome “raterpe”

E como coa forma de raterpe non podĂ­a seguir a vivir nas casas

porque non ti単a maneira de agocharse,

nin burato no que se dera metido,

pensou en in vivir ao monte

porque sempre habĂ­a menos xente, e era mĂĄis doado conseguir un agocho entre as pedras e as matogueiras

E todo iba ben ata que un dĂ­a, que estaba a durmir coa boca aberta, por mor dun resfriado, un ventiĂąo enredante

metĂŠuselle dentro

e empezou a inflar

e inflou,

e inflou, inflou ata case estoupar

e quedou convertido no becho máis grande que nunca pisara a terra. Convertíuse nun “ratofante”

e coa forma de ratofante viveu ata que, polo San Marti単o,

se meteu nun souto e pĂşxose a rillar castaĂąas.

Rillou castañas e máis castañas ata que non lle cabía dentro nin unha castaña máis.

As castañas, pola tarde, déronlle gases e botou uns peidiños.

E polo camiño dos peidiños tamen se enfiou o ventiño enredante e Francisco empezou a desinflar…

…e polos furados dos ourizos tamén, e desinflou máis aínda

Seguiu a desinflar… e ao pouco tempo xa parecía só un raterpe

Pero aĂ­nda non ben acabara de desinflar de todo cando empezou a chover

e Francisco, ao mollarse, a encoller

a encoller, e a encoller‌

Menos mal que enseguida atopou un burato no que acollerse!...

que se non, ao peor, seguĂ­a a encoller ata quedar tan pequeno como unha formiga.

E ao recuperar a súa condición volveu á súa casa e á televisión.

E estando o outro día a mirar un programa‌

vaia susto levou ao sentir que o agarraban!

Pero esta vez, por sorte, non foi nada malo, era un amigo seu que pasaba a saudalo.

Para axudar a contar esta historia vai moi ben unha montaxe, moi doada de facer nun anaco de papel cont铆nuo, que podedes ver a continuaci贸n.

‌e empezou a estricar

… ata quedar convertido nun “raterpe”

…e empezou a inflar, …a inflar…

… nun “ratofante”

‌ a encoller, a encoller

… a encoller ata volver a ser un “raterpe”

‌ e coa chuvia a encoller, a encoller

… e menos mal que atopaou un burato…