Ηλεκτρονική Εφημερίδα «Κοινωνείν»

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

κοινωνείν

Η δημοκρατία των δημοσκοπήσεων* Δηλαδή να δημιουργήσουμε μία διαδικτυακή δημοκρατία; Στο μέλλον, το πολιτικό σύστημα θα οικοδομηθεί στο επίπεδο τεχνοδικτυακής επικοινωνίας. Εκεί θα συναντιόμαστε, εκεί θα είναι η Πνύκα των μεγάλων πληθυσμιακά κοινωνιών, το έχω ήδη περιγράψει και αναλύσει σε εποχές που δεν το διανοείτο κανείς. Στο μεταξύ, έχω προτείνει κάτι ελαφρώς διαφορετικό το οποίο προκαλεί μεγάλη ταραχή στους πάσης φύσεως ολιγάρχες που εντούτοις ντρέπονται να ομολογήσουν την ιδεολογία τους, καταχρώμενοι την έννοια της δημοκρατίας. Εννοώ τον δημοσκοπικό δήμο. Να συμπεράνουμε, λοιπόν, ότι προϋπόθεση του δημοσκοπικού δήμου είναι η καλά ενημερωμένη κοινωνία; Η ενημέρωση έρχεται καθ’ οδόν, η πολιτική δεν διδάσκεται, βιώνεται, μαθαίνεται εν τω γίγνεσθαι. Να σας το πω διαφορετικά. Σήμερα οι περισσότερες δημοσκοπήσεις είναι διατεταγμένες και ως προς τα ερωτήματα που θα θέσουν και ως προς την επεξεργασία τους. Εγώ έχω μελετήσει δημοσκοπήσεις σε βάθος δεκαετίας. Εάν αυτά που έλεγε η κοινωνία, με τη στοιχειώδη ενημέρωση που είχε, είχαν εισακουστεί, η κατάσταση της χώρας δεν θα ήταν εδώ που είναι σήμερα, θα ήταν πολύ καλύτερη. Σήμερα, ξέρουμε όλοι, ότι η κοινωνία απορρίπτει το κομματικό σύστημα, το κράτος και όλες τις δεσμεύσεις που της δημιουργούν. Αυτό δεν αποτελεί μια πρόσκληση αλλαγής από την κοινωνία; Στην οποία αντιστέκονται οι θεράποντες της κομματοκρατίας; Για να συμβεί αυτό όμως δεν θα πρέπει να διατυπωθεί μια πρόταση αλλαγής προς την κοινωνία; Όταν η κοινωνία λέει ότι ο πολιτικός σκέφτεται τον εαυτό του και δεν σκέφτεται εμένα, αυτό δεν είναι πρόταση; Όταν η κοινωνία λέει ότι ο πολιτικός πρέπει να υπόκειται στη δικαιοσύνη αυτό δεν αποτελεί πρόταση κατάργησης της ασυλίας των βουλευτών; Η κοινωνία δεν είναι σώμα, θεσμός για να επεξεργασθεί προτάσεις. Η κοινωνία ως ιδιώτης προσλαμβάνεται ως απλό άθροισμα ατόμων. Η κοινωνία στέλνει μήνυμα αμφισβήτησης του παρόντος, και ως συστήματος και ως πολιτικής πράξης. Θα πρέπει κάποιος ή κάποιοι να συλλάβουν το μήνυμα και να επεξεργασθούν ένα πρόταγμα που θα απαντά στις ριζικές αλλαγές που έχει ήδη εισέλθει η εποχή μας. Εγώ λέω λοιπόν, ότι η εποχή

μας έχει ήδη δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας ολικής ανατροπής όλων αυτών που γνωρίζαμε έως πρόσφατα. Και εκείνοι που είναι εγγύτερα στις εξελίξεις έχουν επωφεληθεί και ανατρέψει τους συσχετικούς. Για να αλλάξουν πάλι τα πράγματα και οι κοινωνίες να ξαναμπούν στον χάρτη του σκοπού της πολιτικής πρέπει να μεταβούν και αυτές στο μέλλον. Και θα γίνει αυτό με τον αντιπροσωπευτικό μετασχηματισμό της πολιτείας. Υποστηρίζετε, λοιπόν, ότι είναι το πολιτικό σύστημα που διαφθείρει την κοινωνία… …τη διαφθείρει, της επιβάλει τη διαπλοκή και μετά την κατηγορεί γι’ αυτό που της έκανε. Γι’ αυτό λέω ότι δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτή τη χώρα παρά μόνο με την κατάρρευση ή την ανατροπή αυτού του πολιτικού συστήματος. Διότι η πολιτική τάξη είναι βαθιά εμποτισμένη με το πνεύμα του. Γι αυτό και ακόμα και μέσα στην κρίση, δεν έχουν αγγίξει ούτε το πολιτικό σύστημα, ούτε τη δημόσια διοίκηση, ούτε τη νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Όμως, όπως το έχετε επισημάνει και εσείς σε παλιότερο άρθρο σας, η κατάρρευση ή η ανατροπή του πολιτικού συστήματος εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους. Βεβαίως, διότι χρειάζονται τρία πράγματα και έχουμε τα δύο. Έχουμε την καταστροφή, έχουμε τον υπαίτιο, αλλά λείπει το πρόταγμα. Τι θα βάλουμε στη θέση του, γιατί αν αναζητήσουμε έναν νέο σωτήρα αυτός θα βγει από τους ίδιους ή θα τον αφομοιώσουν ή θα τον καταλύσουν. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν μπορεί να αναδειχθεί ένα νέο σχήμα, ένας ηγέτης που θα προτείνει και θα εμπνεύσει ένα πρόταγμα μετάβασης σε μιαν άλλη εποχή, στην οποία θα συμβεί αυτή η ριζική αλλαγή της θεσμικής σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, έτσι ώστε να αναγκαστεί η πολιτική να πολιτεύεται για χάρη του δημόσιου συμφέροντος.

Κι αυτό πώς μπορεί να γίνει; Με δημοκρατικές διαδικασίες ή θα το επιβάλει κάποιος; Αν υποθέσουμε ότι κάποιος επιχειρήσει να το επιβάλει μέσα από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, τότε θα συσπειρωθούν όλοι και θα τον ακυρώσουν. Γύρω από το παρόν σύστημα έχουν υφανθεί νοοτροπίες και συμφέροντα που το κάνουν μη ανατάξιμο. Γι’ αυτό λέω κατάρρευση ή ανατροπή, αλλά υπό τον όρο ότι υπάρχει ένα πρόταγμα, ότι θα ξέρουμε πως θέλουμε να πάμε στο μέλλον και εμείς, όπως πηγαίνουν ήδη και οι άλλοι, με προέχουσα την Δύση. Και εδώ θα πρέπει να συνεκτιμήσουμε επίσης όχι μόνο την καταστροφή της χώρας και την εξάρτησή της, αλλά και ότι είμαστε σε έναν γεωπολιτικό χώρο που όπως έχουν διαμορφωθεί οι συσχετισμοί, θα αποτελέσουμε εύκολο θήραμα για τους διπλανούς μας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα γιατί δεν μπορείς να λειτουργήσεις έχοντας κατά νου ότι βρίσκεσαι στον Καναδά ή στη Σουηδία που δεν υπάρχουν οι γεωπολιτικές συνθήκες της περιοχής μας. Πάντως αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν βλέπω κάποιον που έχει τέτοια συνείδηση ή γνώση κι αυτό γιατί η ελληνική διανόηση, που είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα, είναι βαθιά μηρυκαστική. Δεν διαθέτει αυτονομία σκέψης. Παπαγαλίζει ό,τι της σερβίρεται από τη Δύση το οποίο δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία, αλλά ούτε και αυτό που αρχίζει να διαμορφώνεται δειλά στη Δύση. Είναι χαρακτηριστικό ότι όσες φορές έχω δοκιμάσει να εξηγήσω το πρόβλημα, να υποδείξω τη φάση που διέρχεται ο κόσμος σήμερα, το ιδιώνυμο της χώρας, η απάντηση είναι «έχει γίνει αυτό πουθενά αλλού; Το έχει πει κάποιος άλλος;». Δηλαδή, θεωρούν αδιανόητο να παραχθεί πρωτότυπη σκέψη από Έλληνα στην Ελλάδα. Οφείλεις να προτείνεις λύσεις που θα είναι εναρμονισμένες με το πολιτικώς ορθό, δηλαδή με τον δυτικό κανόνα. Γιατί; Το μυστικό βρίσκεται στην εποχή που μας επέβαλλαν την απολυταρχία, και μας κλωνοποίησαν, στο όνομα του «εξευρωπαϊσμού» μας, της εναρμόνισής μας με τον δυτικό κανόνα, που για εμάς ήταν η απόλυτη οπισθοδρόμηση, να πάμε δηλαδή πίσω, πριν από την εποχή του Σόλωνα. Μας δίδαξαν επίσης πώς να μην έχουμε αυτοεκτίμηση και αυτονομία σκέψης. Γιώργος Κοντογιώργης

κοινωνείν ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

«Το ρωμαίικον φιλότιμον μετετράπη εις γραικυλιστικήν αφέλειαν εξαιτίας της εσφαλμένης υψηλής εκτιμήσεως και της αβασίμου εμπιστοσύνης του Γραικού εις τον δυτικόν πολιτισμόν. Ο νεοέλληνας με την εμπιστοσύνην του εις το ανύπαρκτον φιλότιμον των ξένων έχει την πνευματική δομή του προδότου. Αρκεί να του δοθή η ευκαιρία να συνάψη φιλίαν με «φιλότιμον φιλέλληνα». Από πατριωτικόν ενθουσιασμόν θα θελήση να ωφελήση και να σώση την Ελλαδίτσα του και να εξασφαλίση την υποστήριξιν του φιλέλληνος τούτου, του τα λέγει όλα. Αλλά αντί να αποκτήση όργανον, γίνεται όργανον. Δεν αρκεί τούτου, αλλά και πιστεύει ακραδάντως ότι η προδοσία του αυτή είναι ο ύψιστος πατριωτισμός. Οι έχοντες σχέσεις με τους Γραικύλους Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι βλέπουν σαφώς το φιλότιμον, αλλά δυστυχώς στη δουλοπρεπή του μορφή, και το εκλαμβάνουν ορθώς ως δουλοπρέπεια αδυνάτου και ως μορφήν φαινομενικής μεγαλοψυχίας. Εις την ουσίαν ο Γραικός και ο Ρωμηός έχουν το ίδιον φιλότιμον και επομένως τον ίδιον ηρωισμόν και την ίδιαν ανδρείαν. Η διαφορά μεταξύ των είναι ότι ο Γραικός έχει αισθήματα κατωτερότητος έναντι των Ευρωπαίων και Αμερικάνων, διότι υπεδουλώθη πολιτιστικώς δεχόμενος τον Γραικισμόν, ενώ ο Ρωμηός τουναντίον γνωρίζει την ανωτερότητα της Ρωμηοσύνης του και ουδέποτε εδέχθη να γίνη ο Γραικύλος ξένου πολιτισμού».

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Η δημοκρατία των δημοσκοπήσεων, Κοντογιώργης Γ.-Συνέντευξη.

σελ. 1

Όλα βαίνουν καλώς, Τασούδης Γιώργος.

σελ. 3

Ο πρωτογενής τομέας μοχλός ανάπτυξης, Μιχαηλίδης Δημήτρης.

σελ. 4

Ψωμί-ψωμάκι, Φέντας Διονύσης.

σελ. 4

Οι ΄΄Ρώσοι΄΄, η ρητορική του κέντρου και η κοινωνία, Παπαδόπουλος Νίκος.

σελ. 5

Γιαγιά Φιλιώ η Μικρασιάτισσα, Βιβλιοπαρουσίαση, Παπαδόπουλος Ραφαήλ.

σελ. 5

Η αμετάβλητη τουρκική στρατηγική έναντι της Ελλάδος, Ματζάκος Ανδρέας.

σελ. 6

Τομή ή δια-τομή της Ιστορίας, Τατάκης Βασίλης.

σελ. 6

Ντροπή μας; Ασφαλώς! Πολύ μεγάλη!, Βιλιάρδος Βασίλης.

σελ. 7

Οικουμενική Ρωμανία-Μέρος Γ΄, Νεονάκης Ιωάννης.

σελ. 8

Ας ξεκαθαρίσουν οι γιατροί, ποιου είδους ιατρική θέλουν να υπηρετούν, Φούντογλου Τάσος.

σελ. 9

Η απώλεια του έρωτα, βιβλιοπαρουσίαση, Μαρίνης Σπύρος.

σελ. 10

Να βρούμε μια αληθινή σταθερά, Παπαδόπουλος Θεόφιλος.

σελ. 11

Τα κοινωνει(ν)κά.

σελ. 12

Διαβάστε στο επόμενο τεύχος, φύλλο 12 Κυκλοφορεί 18-6-17 Οικουμενική Ρωμανία-Μέρος Δ΄ και τελευταίο,

Νεονάκης Ιωάννης

Συνείδηση,

Καραγιοβάννης Δημήτρης

Ορθοδοξία και Γυναίκα: από την κατάπτωση στο μεγαλείο, Φτιάξε αλάτι βοτάνων,

Παπαντωνίου Χρυσή Καλαϊτζίδου Κατερίνα

Ταξίμ και Μαριάμ,

Δέλμης Γιώργος

Κατάθεση πρότασης για την αλλαγή πορείας της χώρας, Η αναγκαιότητα ενός κοινωνικού σοκ,

Χωριανοπούλου Μαρία Βιλιάρδος Βασίλειος

Τομή ή δια-τομή της Ιστορίας;,

Τατάκης Βασίλειος

Από το βιβλίο του π. Ιωάννη Ρωμανίδη “Ρωμηοσύνη”

Στείλε μας το άρθρο σου. «Πρώτα είμαι Έλληνας γιατί γεννήθηκα σε αυτή τη χώρα. Είμαι Έλληνας από πατέρα και μητέρα. Είμαι με τη χάρη του Θεού που μου ανέθεσε την κυβέρνηση αυτού του πτωχού λαου. Είμαι Έλληνας εκ γενετής, από καθαρή αγάπη, από αίσθημα, από καθήκον και από Θρησκεία». Ιωάννης Καποδίστριας

Εκδότες-Συντακτική Επιτροπή Μαλκίδης Θεοφάνης Παπαδόπουλος Θεόφιλος Παπαδόπουλος Νίκος Σαρσάκης Ιωάννης Τασούδης Γεώργιος Φέντας Διονύσιος Γραφίστας Κουκλίδης Νίκος

Γράψε μας τη γνώμη σου. email: koinwnein@gmail.com Διαβάστε την εφημερίδα μας ηλεκτρονικά

koinwnein.wordpress.com Θα μας βρείτε και στο:

books.eikonografies.com

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

κοινωνείν

Όλα βαίνουν καλώς Όλα βαίνουν καλώς. Με τον νόμο 4336/2015, το σύνολο της δημόσιας περιουσίας υποθηκεύτηκε ως εγγύηση αποπληρωμής των πιστωτών μας, καθώς οι δανειακές συμβάσεις -γνωστές κι ως μνημόνια- διέπονται από το αγγλικό δίκαιο [εξαιρούνται οι υποχρεώσεις μας προς την ΕΚΤ και τον EFSM (ESM)]. Ταυτόχρονα, η λήψη οποιασδήποτε πολιτικής απόφασης, εξαρτάται από τη γνωμοδότηση ιδιωτικής δικηγορικής εταιρείας (Cleary, Gottlieb Steen & Hamilton) για το αν και κατά πόσο αυτή συμμορφώνεται ή όχι με τα συμπεφωνημένα. Προσφάτως, δεκατέσσερα από τα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας παραχωρήθηκαν στον γερμανικό διαχειριστή αερολιμένων Fraport AG, μέσω χρηματοδότησης από την Alpha Bank, η οποία προ ετών ανακεφαλαιοποιήθηκε με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου. Δηλαδή, τους πληρώσαμε για να μας αγοράσουν! Η ΕΛΒΟ βγαίνει στο σφυρί με την προκλητικότατη (κατώτατη) τιμή προσφοράς των 10 εκατομμυρίων ευρώ. Ως παρεπόμενο της μαγιάτικης συμφωνίας μεταξύ Τρόικας και Ελληνικής Κυβέρνησης, οι συνταξιούχοι θα δουν τις ήδη συρρικνωμένες συντάξεις τους (κύριες και επικουρικές) να μειώνονται περαιτέρω, έως και 18%. Ένα τμήμα της ελλαδικής κοινωνίας λοιπόν, οι συνταξιούχοι, θα βρεθούν ακόμη περισσότερο με την πλάτη στον τοίχο, «περιθωριοποιημένοι» στην αγωνία τους να ανταποκριθούν τόσο στην κάλυψη των πάγιων βιοτικών τους αναγκών, όσο και στις ιδιαιτερότητες που συνεπάγονται της ηλικίας τους (π.χ. ιατροφαρμακευτική περίθαλψη). Οι ηλικίες μέχρι 35 ετών οδεύουν προς την οριστική τους απονέκρωση, απαξίωση, συντηρητικοποίηση και την αναστροφή της φυσιολογίας τους. Θέλετε το γεγονός ότι ποτέ δε χρειάστηκε να δώσουν ουσιαστική μάχη για ιδανικά ή

άλλες κατακτήσεις στη ζωή τους, θέλετε ο αρνητικός αντίκτυπος που προκάλεσε η κακοποίηση της παιδείας στον τρόπο που αντιλαμβάνονται και σταθμίζουν τη σοβαρότητα των γεγονότων, θέλετε τα νέα εργασιακά δεδομένα που ξεπερνούν τα όρια της εκμετάλλευσης και στα οποία σταδιακά εθίζονται… οι προαναφερόμενες ηλικίες, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να σφύζουν από ζωή και ενεργητικότητα, απεναντίας παρουσιάζουν έναν αφύσικο εφησυχασμό, μια πλαδαρότητα, μια ακρισία και έναν ωχαδερφισμό σε αναντιστοιχία με τα νιάτα τους και ο οποίος αποτελεί ταφόπλακα στην όποια ελπίδα η ορμητικότητά τους να κινητοποιήσει και τους υπολοίπους, για τη διεκδίκηση αλλαγών και ανατροπή της παθογένειας. Τώρα, όσον αφορά στη μέση ηλικία στην οποία, από επαγγελματικής σκοπιάς, συναντώνται οι επιχειρηματίες, οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, οι ελεύθεροι επαγγελματίες οι αυτοαπασχολούμενοι και οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα. Τους πρώτους (επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες κ.λπ.) οι κυβερνήσεις κατάφεραν να τους καθυποτάξουν μέσω της υπερφορολόγησης, της γραφειοκρατίας, της επιθετικότητας με αποτέλεσμα κάποιοι να δουν τις προσπάθειές τους να ναυαγούν και πλέον να προσπαθούν να διαχειριστούν χρέη και ανυποληψία. Σε κάποια μερίδα ενεργοποιήθηκε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο πέραν του να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί από τα κεκτημένα τους, ενώ κάποιοι άλλοι ισορροπούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, βιώνοντας μια καθημερινή και παρατεταμένη αγωνία και ανασφάλεια. Αντίστοιχη πορεία ακολούθησαν οι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι στις υπόψη επιχειρήσεις. Ως επακόλουθο και τούτες οι ομάδες δείχνουν αδρανοποιημένες σχετικά με μια πιθανή παρέμβασή

3 Γεώργιος Κ. Τασούδης Συγγραφέας – Ποιητής Θούριο Ορεστιάδας

τους με πρόταγμα, όχι τη συντεχνιακή τους εξασφάλιση, αλλά την επαναφορά της ισορροπίας (ως προαπαιτούμενο της ανάκαμψης) στον δημόσιο βίο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι στοχοποιήθηκαν στο πλαίσιο του διαίρει και βασίλευε είδαν τα εισοδήματά τους να περιορίζονται, λόγω του ότι αποτελούν τον πάγιο κομματικό στρατό των εκάστοτε κυβερνώντων, ακόμη δε γνώρισαν με την ίδια ένταση, όπως οι προαναφερόμενες κοινωνικές ομάδες, τον αντίκτυπο της κρίσης. Λόγω της φύσης του επαγγέλματος τους, της σιγουριάς που ακόμη αποπνέει και της υποχρέωσης που αισθάνεται σημαντική μερίδα από αυτούς προς τους κυβερνώντες – εργοδότες τους, δεν αναμένεται να απαιτήσουν με τρόπο δυναμικό την αλλαγή της υφιστάμενης κατάστασης. Παρόλα αυτά δεν ξέρω ποια θα είναι η αντίδρασή τους όταν σύντομα βρεθεί εκείνη η πολιτική αρχή που θα τολμήσει την «εξυγίανση» και της συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας. Όπως καταλαβαίνετε, όλα βαίνουν καλώς. Με τον συλλογικό κοινωνικό δυναμισμό στο ναδίρ και την πατρίδα υποθηκευμένη, το μέλλον φαίνεται να βρίσκει τους πολίτες συμβιβασμένους με τον ρόλο του φόρου -κι όχι μόνο- υποτελούς, ενώ την πατρίδα να μεταβάλλεται από Χώρα σε χώρο εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων. Υπάρχει ελπίδα αντιστροφής της νοσηρότητας; Ασφαλώς και υπάρχει! Αρκεί οι πλειοψηφίες, ορίζοντας τα όρια της αξιοπρέπειάς τους, να συμπεριφερθούν ως τέτοιες. Κι όπου δεν υπάρχουν πολιτικές επιλογές, να τις δημιουργήσουν από την αρχή.

κοινωνείν

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

Ο πρωτογενής τομέας μοχλός ανάπτυξης Ο Πρωτογενής τομέας είναι ο πραγματικός μοχλός ανάπτυξης σε μια χώρα. Η γεωργία (με την ευρεία έννοια, δηλαδή μαζί με την κτηνοτροφία, την αλιεία και τη δασοπονία, αλλά και συμπληρωματικά η παραγωγή ενέργειας, η μεταποίηση & εμπορία της δικιάς σου παραγωγής και η προσφορά υπηρεσιών τουρισμού-αγροτουρισμός) είναι η μητέρα όλων των επαγγελμάτων, λέγανε οι αρχαίοι Έλληνες. Σήμερα ξέρουμε ότι αν μπορείς να επενδύσεις στον πρωτογενή τομέα τότε ένα ποσοστό καταλήγει μέσω του πρωτογενούς τομέα στον τριτογενή (υπηρεσίες, μεταφορές, γνώσεις, μελέτες κλπ), ένα πολύ μεγάλο ποσοστό καταλήγει στον δευτερογενή τομέα (μηχανήματα, εξοπλισμός, προϊόντα βιομηχανικά κλπ) και στον πρωτογενή τομέα μένει ένα περίπου 10% ΜΟΝΟ. Αν μπορείς να επενδύσεις στον τριτογενή τομέα τότε ΟΛΑ σχεδόν μένουν στον τριτογενή τομέα και στον δευτερογενή και πρωτογενή τομέα πάει «μετά βίας», ένα μικρό ποσοστό που υπολογίζεται συνολικά στο 10-15% … Αν λοιπόν ενδιαφέρεσαι για τη συνολική ανάπτυξη ΟΛΗΣ της οικονομίας της χώρας και όχι μόνο μερικών συντεχνιών, τότε η λογική λέει ότι πρέπει να διαθέσεις τους πόρους σου κατά προτεραιότητα στον πρωτογενή τομέα. Οι συνήθεις μορφές ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ είναι: η ανάπτυξη μιας χώρας, που είναι «αριθμοί» μάλλον δυσνόητοι και δεν γίνονται εύκολα αντιληπτοί, η περιφερειακή ανάπτυξη, που είναι συνήθως έργα υποδομής που εξαρτώνται από το κεντρικό κράτος, και έχουν μεγάλα περιθώρια «λαδώματος» (μίζες …) και η Τοπική Ανάπτυξη, που παλαιότερα ονομαζόταν κοινοτική ανάπτυξη, και αφορά την ευημερία των κατοίκων μιας κοινότητας. Η κοινότητα συμπίπτει με τον τόπο, όπου τόπος είναι ένας χώρος με ενιαία γεωγραφικά χαρακτηριστικά, με κοινά πολιτιστικά στοιχεία και κοινή πίστη ότι έχουν κοινό μέλλον. Στατιστικά φαίνεται να έχει ο τόπος πληθυσμιακή οροφή τα 100-150.000 άτομα, όπου μπορεί να αναπτυχθούν κοινωνικές σχέσεις και να διακριθεί το κοινωνικό κεφάλαιο. Κοινωνικό Κεφάλαιο είναι η συνεκτική ουσία που κρατά συνεκτικά μια κοινωνία, και εκφράζεται με την εμπιστοσύνη και την αλληλοβοήθεια μεταξύ των μελών της τοπικής κοινωνίας. Επομένως, στο εναγώνιο ερώτημα «πού θα βρεθούν τα κεφάλαια για την ανάπτυξη;», πρέπει πάντα να διευκρινίζεται σε ποιο κεφάλαιο αναφερόμαστε. Αναφερόμαστε στο οικονομικό κεφάλαιο, δηλαδή σε χρήματα, δάνεια, επιδοτήσεις, τράπεζες, ΜΚΟ κλπ; Αναφερόμαστε στο άυλο κεφάλαιο, δηλαδή στη φήμη και το brand ενός τόπου; Αναφερόμαστε στο κεφάλαιο του ανθρώπινου δυναμικού, της εμπειρίας και των δεξιοτήτων του; Αναφερόμαστε στο επιστημονικό κεφάλαιο

(γνώσεις και εφευρέσεις); Αναφερόμαστε στο κοινωνικό κεφάλαιο, δηλαδή στην εμπιστοσύνη και την αλληλοβοήθεια των μελών μεταξύ τους; Στον δεύτερο προβληματισμό για το ιδανικό επίπεδο ενεργοποίησης του Κοινωνικού Κεφαλαίου φαίνεται ότι η απάντηση είναι η ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Έτσι ανάμεσα στα άτομα και τον πλανήτη φαίνεται ότι το ιδανικό επίπεδο είναι ο Δήμος, όπως περίπου εκφράζεται από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, όπου ένας Δήμος προσπαθεί να συμπίπτει με ένα βουνό, με μια λεκάνη απορροής, με μια πεδιάδα, με ένα νησί (με επαρκή καταναλωτική δύναμη). Με τον όρο Τοπική-Κοινοτική Ανάπτυξη αναφερόμαστε σε αυθόρμητες, «από τα κάτω» κυρίως πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών (χωρίς να αποκλείονται και πρωτοβουλίες που υποστηρίζονται από κάποιο φορέα τοπικό) των ατόμων που ζουν στις συγκεκριμένες κοινότητες για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας τους (καθ. Γ. Δαουτόπουλος, 1997), και ιδανικοί εκπρόσωποι αυτών είναι οι εθελοντικοί φορείς, οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί, τα ιδρύματα και οι σύλλογοι, οι ποικιλώνυμοι σύλλογοι, ακόμα και οι εθνικοτοπικοί σύλλογοι, οι οποίοι έχουν ιδιαίτερα αυξημένο το στοιχείο της συναισθηματικής φόρτισης και της ισχυρής

επιθυμίας να συμβάλλουν με οποιονδήποτε τρόπο στην ανάπτυξη του τόπου καταγωγής τους. Κάθε οργανισμός ακολουθεί τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα και στην Ελλάδα τρία είναι τα ισχυρότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα: Είναι τρίτη σε βιοποικιλότητα χώρα στον κόσμο μετά τη Μαγαδασκάρη, με 6.300 φυτά από τα οποία τα 1470 είναι ενδογενή και αυτοφυή. Είναι η χώρα με το 75% του εδάφους της πάνω από τα 600 μέτρα υψόμετρο που συνδυάζονται με 15.000 χιλιόμετρα ακτογραμμής, δίνοντας εξαιρετικά μικροκλίματα για καλλιέργειες και τουρισμό. Και είναι η δεύτερη σε ζωντανό πολιτισμό, μετά την Κίνα, δηλαδή με τα ίδια γράμματα, με τις ίδιες λέξεις, εκφράζοντας τα ίδια νοήματα, τα περισσότερα σε διάρκεια χρόνια μέχρι σήμερα (και οι Αιγύπτιοι είχαν εξαίρετο πολιτισμό, αλλά πέθαναν. Και οι Ίνκας είχαν εξαίρετο πολιτισμό, αλλά πέθαναν). Όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος διαμορφώνουν μια ιδανική πλατφόρμα τοπικής ανάπτυξης. Το σημαντικότερο όλων είναι να υπάρχει συναντίληψη στον στόχο. Η στοχοθεσία και η πίστη σε αυτούς είναι θέμα των ανθρώπων που θα εμπλακούν. Δημήτρης Μιχαηλίδης Δημοσιογράφος, Θεσσαλονίκη

Ψωμί-ψωμάκι Είχα διαβάσει πριν καιρό άρθρο από μια διατροφολόγο ότι το αλεύρι έχει περισσότερα ευεργετικά συστατικά τις πρώτες ώρες μετά την άλεσή του. Έτσι αποφάσισα να κάνω εγώ ο ίδιος το αλεύρι μου για το ψωμί μας. Μια που η Μαρία, η γυναίκα μου, εδώ και καιρό ζυμώνει το ψωμί μας (με τα χέρια της, όχι με μηχάνημα) αποφάσισα να ξεκινήσω. Πήρα μύλο χειροκίνητο, αγόρασα και σκληρό σιτάρι βιολογικό από φίλο στο Κιλκίς και έκατσα να το κάνω. Φέτος δεν είχαμε σπείρει σιτάρι. Την προηγούμενη χρονιά είχε τόσο χαμηλή τιμή που είπαμε με τον πατέρα μου ότι δεν αξίζει να σπείρουμε. Είναι περισσότερα τα έξοδα. Φέτος όμως ανέβηκε η τιμή. Τώρα βέβαια καταλαβαίνω ότι δεν είναι ζήτημα τιμής το να σπείρεις το δικό σου σιτάρι. Το θέμα μας είναι άλλο όμως τώρα. Από το βράδυ έπλυνα το σιτάρι, το καθάρισα από οτιδήποτε «ξένο» είχε, το άπλωσα να στεγνώσει και την άλλη μέρα το έβαλα στον μύλο. 1.5 κιλό σιτάρι, λέω, θα τελειώσει γρήγορα, λίγο είναι. Έλα όμως που για να γίνει ψιλό θέλει σφιχτές τις πέτρες, δύναμη στα χέρια και πολυυυυύ χρόνο. Λίγο λίγο βγαίνει. Απελπίστηκα. Γυρνάς γυρνάς και δεν αδειάζει το δοχείο με το σιτάρι. Έτσι όση ώρα γυρνούσα άρχισα να σκέφτομαι τους παππούδες μου. Πώς έκαναν αυτοί το αλεύρι.

Για να ετοιμάσουν το χωράφι με τα ζώα ήθελε πολύ κόπο, να το φροντίσουν, να το ξεχορταριάσουν, να το αλωνίσουν και όλη την υπόλοιπη διαδικασία για να πάρουν το πολύ 200 κιλά σιτάρι στο στρέμμα. Και πόσα στρέμματα να βάλεις; 2-3 το πολύ, όχι παραπάνω. Γι’ αυτό (είχα δει κάτι φωτογραφίες) έβαζαν έναν σταυρό πάνω στον σωρό από σιτάρι και τον προσκυνούσαν. Μεγάλη υπόθεση. Εξασφάλιζε την επιβίωση της οικογένειας μέχρι την επόμενη χρονιά. Εμείς σκεπτόμασταν να δώσουμε 100 ευρώ να πάρουμε 500 κιλά σιτάρι αντί να το καλλιεργήσουμε μόνοι μας, το οποίο βέβαια θα γινόταν χωρίς να πατήσουμε με τα πόδια μας το χωράφι. Με το τρακτέρ θα οργώσουμε, θα φρεζάρουμε, θα σπείρουμε... θα έρθει μετά η κομπίνα και θα μας το δώσει έτοιμο. Και μετά απελπίζομαι που θέλει πολύ ώρα για να βγάλω 1.5 κιλό αλεύρι... .............................................................................. Πάντως, δεν ξέρω, ίσως επειδή ήταν φρέσκο το αλεύρι, ίσως επειδή ήταν από σκληρό σιτάρι, ίσως επειδή κόπιασα λιγάκι ή επειδή το έφτιαξε με πολύ αγάπη η Μαρία, ήταν ό,τι καλύτερο έχω φάει στη ζωή μου. Δοκιμάστε το, αξίζει... Διονύσιος Φέντας Αγρότης Περίκλεια Αριδαίας

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

κοινωνείν

Οι ΄΄Ρώσοι΄΄, η ρητορική του κέντρου και η κοινωνία ‘’Money talks and bullshit walks’’ που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί, οι οποίοι κατέχουν όσο λίγοι τη φιλοσοφία των αγοραπωλησιών. Τουτέστιν, το χρήμα μιλά και το παραμύθι περπατά. Στον καπιταλιστικό κόσμο του 2017, αλλά και διαχρονικά τα τελευταία 5634 χρόνια -καλώς ή κακώς-, το χρήμα αποτελεί οδηγό καταξίωσης, δόξας, δύναμης...και τα σχετικά. Πάντα ‘’μιλούσε’’ περισσότερο από τα λόγια και τις πράξεις κάθε είδους. Προς τι όμως όλη αυτή η αναφορά στη μητέρα των δεινών της ψυχής; Προσφάτως ο ομογενής Πόντιος επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης ‘’μπήκε’’ στο Mega (πάλαι ποτέ κραταιό κανάλι εξυπηρέτησης των συμφερόντων του συστήματος, για να μην ξεχνιόμαστε), κίνηση που αποτελεί συνέχεια των επενδύσεων του εν λόγω επιχειρηματία. Πρόθεσή μας εδώ δεν είναι να κρίνουμε τι και πώς έκανε, αν έκανε καλά, αν έπρεπε-δεν έπρεπε και λοιπά. Στο κάτω-κάτω, επιχειρηματίας είναι και δεν νομίζω να δρα -ας μου επιτραπεί η έκφραση- για την ψυχή της μητρός του. ‘’Έρχονται οι Ρώσοι και μας παίρνουν τα κανάλια, τις δουλειές, την αξιοπρέπεια’’ θα μπορούσαν να είχαν αναφωνήσει με ένα σώμα-μια ψυχή οι επιχειρηματικοί και πολιτικοί κύκλοι της πρωτεύουσας στο άκουσμα της είδησης για το Mega. Μη νομίζετε, η πραγματική τους αντίδραση δεν διέφερε και πολύ από την άνω σαρκαστική φράση. Η αξιωματική αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ λύσαξαν για την ‘’σκιώδη και ύποπτη’’ εξαγορά των 20% των μετοχών του Mega, μέσω Πήγασου. Και διευκρινίζω για να μην παρεξηγούμαι. Δεν έχω καμία πρόθεση υπεράσπισης του Πόντιου επιχειρηματία, έτσι κι αλλιώς δεν γνωρίζω καλά το πεδίο των οικονομικών συναλλαγών και δεν με αφορά κιόλας. Δεν μπορώ όμως να μην αναρωτηθώ γιατί αντέδρασαν έτσι σχεδόν σύσσωμοι οι εκπρόσωποι της άλλοτε κυρίαρχης διαπλοκής. Η κυβέρνηση για την ώρα βάζει τα δυνατά της για να μπει στο πάνθεον της διαφθοράς, αλλά έχει δρόμο ακόμα για να φτάσει στα επίπεδα

Νίκος Παπαδόπουλος, Φοιτητής ΦιλολογίαςΓλωσσολογίας ΑΠΘ

διαπλοκής του άλλοτε κραταιού δικομματισμού. Οπότε επανερχόμαστε στην αντιπολίτευση και στα ΜΜΕ (πλην Mega που τώρα πια δεν μπορεί να ασκήσει προπαγάνδα, και λόγω νέας συν-ιδιοκτησίας και φυσικά λόγω του ότι υπολειτουργεί). Τι τους πείραξε τόσο μα τόσο μα τόσο πολύ με την κίνηση αυτή; Μα τόσα χρόνια το ίδιο το δόγμα της Νέας Δημοκρατίας έκανε λόγο για φιλελεύθερη αγορά, ιδιωτικοποιήσεις και μη-παρέμβαση της κυβέρνησης. Κάνουν λόγο για τραπεζικό σκάνδαλο, για υπόγειες σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ-διαπλοκής μέσω Σαββίδη, για νέους ολιγάρχες. Μπορεί πραγματικά ο Σαββίδης να σχετίζεται με όλα αυτά τα κακώς κείμενα που του προσάπτουν, μπορεί όμως και όχι. Ωστόσο ο προβληματισμός δεν πρέπει να περιορίζεται σε αυτό. Αν στην εξίσωση βγάλουμε το όνομα Σαββίδης και βάλουμε ένα όνομα ενός χ ισχυρού επιχειρηματία που επενδύει στη βόρεια Ελλάδα (η μόνη επένδυση του Σαββίδη στα νότια είναι στο Mega) το αποτέλεσμα της εξίσωσης είναι μηδέν! Γιατί μηδέν; Μα γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος που να επενδύει σοβαρά στα βόρεια. Και ξαναλέω: δεν έχω καμία πρόθεση θεοποίησης του Πόντιου επενδυτή, αλλά το ότι δεν επενδύει και κάποιος άλλος προς τα πάνω είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Να με συμπαθάτε φίλοι νοτιοελλαδίτες αναγνώστες, αλλά από κτίσεως κόσμου Νέας Ελλάδος η βόρεια Ελλάδα και η επαρχία γενικότερα είναι στο περιθώριο. Είναι εκτός των κέντρων αποφάσεων, γεγονός που σε κάποιο βαθμό είναι λογικό, αλλά συνάμα είναι και παράλογο. Εδώ ολόκληρη συμπρωτεύουσα (όρος -συγγνώμη για την ‘’αθυροστομία’’- αστείος έως γελοίος, μιας και αφενός αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία και αφετέρου δεν ισχύει) και δεν έχει ενναλακτικό σύστημα δημόσιας συγκοινωνίας πλην αστικών, που άμα λάχει κάνουν και καμιά επίσχεση εργασίας για 15 μέρες (ναι, ξέρω, ολοκληρώνεται το μετρό σε 62 μήνες)!

Βιβλιοπαρουσίαση

Και μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο παρακμής εμφανίζεται κάποιος, που κατά τα φαινόμενα εξυπηρετεί Ρωσικά συμφέροντα, και επενδύει χρήματα. Ε, αφήστε τον να επενδύσει, μπας και επηρεαστούν και άλλοι επιχειρηματίες και δουν τις ευκαιρίες που προσφέρει η βόρεια Ελλάδα, η οποία διψά για προσοχή και δείχνει αγανακτισμένη με το ‘’κέντρο’’ των Αθηνών, κατάσταση που έχει οδηγήσει εδώ και δεκαετίες σε ένα κλίμα πόλωσης βορρά-νότου, πόλωσης που έχει επεκταθεί και στους πολίτες, και σε αυτούς ακριβώς θέλω να απευθυνθώ. Ας αγνοήσουμε τις σειρήνες των κομμάτων και των ΜΜΕ, τόσοι οι νότιοι όσο και οι βόρειοι. Εάν η πατρίδα μας δεν ανακτήσει την κοινωνική συνοχή που την κράτησε δεμένη αιώνες, τότε τα πράγματα προβλέπονται δυσοίωνα. Ας προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε την κριτική μας σκέψη, να αποφεύγουμε τους δογματισμούς, την κομματικοποίηση και την ‘’προβατοποίηση’’. Αφήστε τους να σκούζουν! Για κάθε Σαββίδη θα εμφανίζονται και δέκα Μητσοτάκηδες. Μπορεί να είναι όλοι τους διεφθαρμένοι ή καθαροί. Σε κάθε περίπτωση δύσκολα θα το μάθουμε. Γι’ αυτό ας ασχοληθούμε με πιο ουσιώδη πράγματα όπως το 14ο Μνημόνιο που πέρασε πριν λίγο καιρό και την πνευματική μας αναγέννηση. Μας έχουν βάλει να ασχολούμαστε με επενδύσεις, αγορές, ριάλιτι, αθλητικά και άλλα χίλια μύρια και αποπροσανατολιζόμαστε από το βασικότερο: το σήμερα και το αύριο της χώρας. Η Αθηνοκεντρική πολιτική του κράτους οδήγησε σε μια κοινωνία διχασμένη. Όμως με γνώμονα την ενότητα θα το αλλάξουμε αυτό. Θα ανσυνθέσουμε τον κοινωνει(ν)κό ιστό για να αφήσουμε στην άκρη ολιγάρχες και διαπλεκόμενους πολιτικούς. Ας μοχθήσουμε για την πατρίδα μας, με οποιονδήποτε τρόπο μπορούμε, είτε από το σπίτι είτε από τη δουλειά είτε από τους δρόμους.

Τη

΄΄Γιαγιά Φιλιώ η Μικρασιάτισσα΄΄ Όψεις της προσφυγιάς ή ιστορική πραγματικότητα; Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο “Γιαγιά Φιλιώ η Μικρασιάτισσα” (γνωστό επίσης με τον τίτλο “Τρεις αιώνες μια ζωή”), της Φιλιώς Χαϊδεμένου και ως βιβλιόφιλος αποφάσισα να το διαβάσω. Και το διάβασα, με μια ανάσα. Το βιβλίο αποτελεί την αυτοβιογραφία της γιαγιάς Φιλιώς, η οποία σε ηλικία 99 ετών (το 1998) αποφάσισε να μαγνητοφωνήσει, με τη βοήθεια της κόρης της και των εγγονών της, τις μνήμες της από τη Μικρά Ασία, τη μεγάλη Καταστροφή του 1922, την Κατοχή και τις κακουχίες που βίωσε στον ελλαδικό χώρο. Το έργο χωρίζεται σε τρία τμήματα.

μεγαλύτερη έκταση του βιβλίου καταλαμβάνει η διήγηση της ζωής των ανθρώπων στη Μικρά Ασία και πιο συγκεκριμένα στα Βουρλά (μια πόλη κοντά στην Σμύρνη). Στις περίπου ογδόντα σελίδες, που καλύπτει αυτό το μέρος, η γιαγιά Φιλιώ διηγείται τις συνήθειες των ντόπιων, τα ήθη και τα έθιμα, τις γιορτές ακόμη και κάποια παραδοσιακά γιατροσόφια των ανθρώπων που κατοικούσαν στη Μ. Ασία πριν την καταστροφή του 1922. Το τμήμα αυτό του βιβλίου είναι ένα καθαρά ηθογραφικό έργο, που αξίζει να διαβαστεί από οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να μάθει πώς ήταν η ζωή τον περασμένο αιώνα στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, πριν να αρχίσουν οι δύο λαοί τις

συγκρούσεις. Το δεύτερο μέρος του έργου καλύπτει την άφιξη των Ελλήνων στα παράλια της Μ.

Συνέχεια στην 10η σελ.

κοινωνείν Η αμετάβλητη τουρκική στρατηγική έναντι της Ελλάδος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Πριν από λίγες μόνον εβδομάδες, από τις στήλες αυτής της ηλεκτρονικής εφημερίδας και με αφορμή την εκτέλεση πραγματικών πυρών από σκάφος του τουρκικού πολεμικού ναυτικού εντός των Ελληνικών Χωρικών Υδάτων (ΕΧΥ) την 17η Φεβρουαρίου, γράφαμε ότι το επόμενο επεισόδιο θα είναι ακόμα πιο σοβαρό και ότι η κατάσταση συνεχώς θα επιδεινώνεται. Και ήρθε το επόμενο επεισόδιο, με την ένταξη του εδάφους των νησιών του συμπλέγματος της νήσου Μεγίστης, σε τουρκική NAVTEX, στις 5 του τρέχοντος μηνός. Η βεβαιότητα αυτή πήγαζε από δυο γεγονότα: - Την αμετάβλητη τουρκική στρατηγική έναντι της Ελλάδος, από της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης και μετά και, - Τον λάθος τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η Ελλάδα την τουρκική στρατηγική. Λόγω των περιορισμών που επιβάλλονται σ’ ένα τέτοιο άρθρο, θα αναλυθεί εν συντομία μόνο το πρώτο γεγονός. Στην αρχή θα αναφερθεί εν συντομία τι συνιστά απειλή για ένα κράτος, στη συνέχεια θα δούμε ποια είναι η τουρκική στρατηγική έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου και το άρθρο θα κλείσει με επίλογο. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΛΗ Η θέση του άρθρου είναι ότι για να αντιμετωπίσεις έναν αντίπαλο, πρέπει πρώτα από όλα, να τον αναγνωρίσεις ως τέτοιον. Να τον χαρακτηρίσεις ως εχθρό δηλαδή. Να τον κατατάξεις στις απειλές1 για τα εθνικά σου συμφέροντα. Και η Τουρκία δεν έχει αναγνωρισθεί ως μια πραγματικά αναθεωρητική δύναμη2 στην περιοχή μας, ανεξαρτήτως του ποιος την κυβερνά. Το πολιτικό μας σύστημα, για διαφόρους λόγους, δεν έχει εκτιμήσει σωστά την απειλή της Τουρκίας. Αλλιώς πώς να εξηγήσεις ότι επί σειρά ετών, η ελληνική στρατηγική έναντι της Τουρκίας, ήταν η υποστήριξη της εντάξεώς της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) γιατί έτσι θα υποχρεώνονταν, υποτίθεται, να ακολουθήσει το ευρωπαϊκό κεκτημένο; Πώς να εξηγήσεις ότι στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ, η Ελλάδα δεν έχει μπλοκάρει ούτε ένα Κεφάλαιο; Πώς να εξηγήσεις ότι σε κάθε περίσταση τονίζεται από ελληνικής πλευράς ότι η Τουρκία είναι μια φίλη και σύμμαχος χώρα, την στιγμή που οι παραβιάσεις του Εθνικού Εναερίου 1. Ως απειλή θεωρείται ένα συγκεκριμένο κράτος που έχει την πρόθεση και τις δυνατότητες να επιτεθεί σε κάποιο άλλο συγκεκριμένο κράτος. 2. Στις Διεθνείς Σχέσεις, αναθεωρητική καλείται μια δύναμη, όταν θέλει να αλλάξει το status quo υπέρ των συμφερόντων της. Στην πράξη δηλαδή, πρόκειται για μια δύναμη που έχει επεκτατικές βλέψεις κατά γείτονος ή γειτόνων της.

Χώρου (ΕΕΧ) και των ΕΧΥ συνεχίζονται με αυξανόμενη ένταση; Πώς να εξηγήσεις το ότι η Τουρκία έχει δηλώσει επισήμως ότι εάν η χώρα μας επεκτείνει τα ΕΧΥ στα 12νμ, αυτό αποτελεί αιτία πολέμου; ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ Πώς όμως αποδεικνύεται ότι η τουρκική στρατηγική έναντι της Ελλάδος, αλλά και της Κύπρου, δεν έχει αλλάξει επί σειρά ετών; Πώς αποδεικνύεται ότι η Τουρκία παραμένει εχθρική έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου; Η Τουρκία στοχεύει σταθερά στην αλλαγή του status quo στο Αιγαίο με την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης και στην απόκτηση ελέγχου του μισού Αιγαίου μέχρι τον 25ο μεσημβρινό. (Βλέπε Χάρτη 1) Γιατί μέχρι τον συγκεκριμένο μεσημβρινό; 25ος

ΧΑΡΤΗΣ 1 ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

Ανδρέας Ματζάκος Απόστρατος Αξιωματικός ΣΞ MSc Διεθνείς Σχέσεις και Διπλωματικές Σπουδές.

όλων αυτών των ετών, ανεξαρτήτως των υπολοίπων προβλημάτων της Τουρκίας και του ποιος την κυβερνά: Κεμαλιστές ή Ισλαμιστές. Επίσης, η συνεχιζόμενη κατοχή τμήματος της Κύπρου, οι συνεχείς παραβιάσεις των θαλασσίων ζωνών Ελλάδος και Κύπρου και, η πάγια θέση της Τουρκίας για την μη αναγνώριση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στη θάλασσα, είχαν προφανή στόχο το Αιγαίο. Μάλιστα η πρόσφατη διεκδίκηση του οικοπέδου 6 της ΑΟΖ της Κύπρου (Βλέπε Χάρτη 2), με την εμφάνισή του ως μέρους της τουρκικής υφαλοκρηπίδας, δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο, ότι η μη υπογραφή από την Τουρκία της Συμβάσεως του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, ήταν και είναι η πυξίδα της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας έναντι Ελλάδος και Κύπρου.

ΧΑΡΤΗΣ 2 ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΑΟΖ

ΛΗΜΝΟΣ ΛΕΣΒΟΣ ΧΙΟΣ ΣΑΜΟΣ ΚΩΣ ΡΟΔΟΣ

25ος Πηγή: http://www.kathimerini.gr/897916/article/epikairothta/ellada/ Kayto -aigaio-ws-tis-toyrkikes-kalpes, Πρόσβαση 25 Μαρ 2017

Γιατί ο 25ος μεσημβρινός αφήνει ανατολικά του τα μεγάλα νησιά μας (εντός μαύρων κύκλων) και φυσικά όλες τις νησίδες που εξαρτώνται από αυτά. Ο αγώνας σ’ ένα νησιωτικό περιβάλλον είναι πάντοτε αεροναυτικός. Όποιος ελέγχει δηλαδή τον αέρα και την θάλασσα, ελέγχει και τις στεριές, μέσα σ’ αυτόν τον χώρο. Οι παραβιάσεις του Εθνικού Εναερίου Χώρου (ΕΕΧ) και των Εθνικών Χωρικών Υδάτων (ΕΧΥ) από το 1975 και μετά, γίνονται από την πολεμική αεροπορία και το πολεμικό ναυτικό της Τουρκίας. Εξελίσσονται δε, πάντοτε εις βάρος μας. Από τα άοπλα αεροσκάφη που πετούσαν δειλά στο Αιγαίο το 1975, χωρίς ουσιαστική αντίδραση από την Ελλάδα, περάσαμε στις παραβιάσεις του ΕΕΧ από ένοπλα αεροσκάφη, στις παραβιάσεις των ΕΧΥ από πολεμικά πλοία που φθάνουν μέχρι το Σούνιο, στην δημιουργία γκρίζων ζωνών ακαθορίστου κυριότητος κατά την Τουρκία μετά την κρίση των Ιμίων το 1996, στην εκτέλεση πραγματικών πυρών από τουρκικό περιπολικό σκάφος στην περιοχή του Φαρμακονησίου στις 17 του περασμένου Φεβρουαρίου και τέλος, στην ένταξη του εδάφους τριών ελληνικών νησιών του συμπλέγματος Καστελορίζου σε τουρκική NAVTEX, στις 5 Μαΐου του 2017. Και η στρατηγική αυτή εξελίσσεται στην πορεία

Πηγή: http://in-cyprus.com/wp-content/uploads/2016/06/CYPRUS-GAS-660x330.jpg/, Πρόσβαση 5 Μαΐου 2017

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Η Συνθήκη της Λωζάννης προβλέπει ότι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου που ευρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη των 3 μιλίων από τις ακτές της Μικράς Ασίας ανήκουν στην Ελλάδα (Πλην Ίμβρου, Τενέδου και Λαγoυσώv vήσωv). Τίποτα άλλο. Και αυτό όχι γιατί οι συμβαλλόμενοι στη Συνθήκη ήταν γενναιόδωροι με την Ελλάδα, αλλά γιατί εγνώριζαν ότι εμείς υποχωρούσαμε από τις πατρογονικές μας εστίες. Δεν έχουμε κανένα λόγο να εγκαταλείψουμε αυτές τις προβλέψεις. Συνεπώς η Τουρκία είχε και έχει εχθρική στάση έναντι Ελλάδος και Κύπρου. Το Αιγαίο, παρά τα όσα λέγουν με ξύλινη γλώσσα οι πολιτικοί μας, είναι μια θάλασσα που δεν ενώνει, αλλά χωρίζει τις δυο χώρες. Εάν το καταλάβουμε, θα μπορέσουμε και να αντιμετωπίσουμε αυτήν την στρατηγική. *Ο Ανδρέας Ματζάκος είναι απόστρατος αξιωματικός του Στρατού Ξηράς, κάτοχος μεταπτυχιακού στις Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές. Είναι δόκιμος ερευνητής στον Τομέα Αμυντικών Θεμάτων του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου και μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

“Υπάρχει ένα ορισμένο «επίπεδο ανεντιμότητας» στην κοινή ανάγνωση της ιστορίας από τους ανθρώπους – άρρηκτα συνδεδεμένο με τη χώρα, με τον πολιτισμό, με την εισοδηματική τάξη των πολιτών, με τα συμφέροντα, με την ωριμότητα, με τη γνώση, με την καλλιέργεια και με την ιδιοσυγκρασία τους. Στα πλαίσια αυτά πολλοί, κοιτάζοντας πίσω στις αποκρουστικές τυραννίες του παρελθόντος, στις τερατώδεις κυβερνήσεις, στους καταστροφικούς πολέμους, στα απίστευτα εγκλήματα, καθώς επίσης στις οδυνηρές χρεοκοπίες και στις εξ αυτών γενοκτονίες, αναρωτιούνται πώς μπόρεσαν να συμβούν. Πώς ήταν δυνατόν οι άνθρωποι της συγκεκριμένης γενιάς να επέτρεψαν τέτοιες «ανισορροπίες»; Γιατί δεν έκαναν κάτι για να τις αποφύγουν; Γιατί δεν αντέδρασαν; Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκαν; Γιατί παρέμειναν ουδέτεροι παρατηρητές της ίδιας τους της καταστροφής; Γιατί δεν διδάχθηκαν από την ιστορία και τις εμπειρίες των προγόνων τους; Χωρίς καμία αμφιβολία, πολλές κοινωνίες απέτυχαν, όσον αφορά την ενεργητική αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, επειδή είχαν ξεχάσει τη δική τους ιστορία – βιώνοντας σταδιακά την εξαφάνιση του πολιτισμού τους. Κάποιες προκάλεσαν ακόμη και την «αποτέφρωση» του Έθνους τους, επειδή έκαναν τόσο μεγάλα λάθη, η μελέτη των οποίων σήμερα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, είχαν προσβληθεί από μία ανεξήγητη, μαζική σχιζοφρένεια”. Άποψη Με κριτήριο τα παραπάνω είμαστε σίγουροι πως κάποια στιγμή στο μέλλον, τα παιδιά μας θα αναρωτηθούν γιατί επιτρέψαμε στη σκιώδη εξουσία της Τρόικας να αναλάβει τα ηνία της Ελλάδας – να τη θέσει αμαχητί υπό την κατοχή των δανειστών της και να μετατρέψει πολλές γενιές Ελλήνων σε σκλάβους χρέους. Γιατί ανεχθήκαμε πρωθυπουργούς-πιόνια, ορισμένους ανεπάγγελτους και καθυστερημένους διανοητικά, η μοναδική ικανότητα των οποίων ήταν να λένε ψέματα – καθώς επίσης να προδίδουν ανερυθρίαστα το κόμμα τους, την ιδεολογία τους, τους εκλογείς και την πατρίδα τους. Οι μελλοντικές γενιές θα αναρωτηθούν επίσης γιατί δεν αντιδράσαμε στην απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της ελευθερίας μας, γιατί αποδεχθήκαμε αναντίρρητα τη μεθοδική καταστροφή της οικονομίας της Ελλάδας, την επαίσχυντη καταπάτηση του ελληνικού συντάγματος, την κοινοβουλευτική δικτατορία, καθώς επίσης την αποδυνάμωση του Κράτους Δικαίου. Τέλος, τα παιδιά μας δεν θα λύσουν εύκολα τις απορίες τους, όσον αφορά το γιατί μείναμε απαθείς απέναντι στην καταδίκη εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων στη χρεοκοπία, στην τρομακτική ανεργία, στη λεηλασία της

κοινωνείν Ντροπή μας; Ασφαλώς! Πολύ μεγάλη! ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας, στις διεθνείς προσβολές, στην εξαθλίωση καθώς επίσης στην άδικη ποινή της εξορίας, η οποία επιβλήθηκε σε χιλιάδες Έλληνες. Προφανώς, εάν μπορούσαμε τότε να απαντήσουμε θα λέγαμε ότι, δεν υπήρχαν εναλλακτικές δυνατότητες, αφού τα χρέη της πατρίδας μας ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθούν – ενδεχομένως ότι έφταιξε το ευρώ, ότι δεν διαθέταμε τους κατάλληλους ηγέτες, ότι η διαφθορά είχε σαπίσει σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, καθώς επίσης ότι είχαμε οδηγηθεί «ενδοτικά» σε έναν μονόδρομο, από τον οποίο δεν υπήρχε διέξοδος. Η απάντηση των απογόνων μας τότε είναι κάτι περισσότερο από εύλογη – ενώ καμία μελλοντική γενιά δεν πρόκειται να πιστέψει πως ένας ολόκληρος λαός είναι δυνατόν να οδηγηθεί στο «ικρίωμα», από μία μικρή ενδοτική, διεφθαρμένη ομάδα ή από ένα νόμισμα, όσα ελαττώματα και αν έχει. Δεν θα πιστέψει ούτε πως η γενιά μας δεν είχε τα μέσα να αντιδράσει απέναντι στο σύστημα. Πόσο μάλλον όταν γνώριζε ότι η ίδια το συντηρούσε, με την ανοχή και με τη γενικότερα φοβισμένη, δειλή συμπεριφορά της – επειδή τρόμαζε στην ιδέα πως δεν θα υπήρχαν γάζες στα νοσοκομεία ή χαρτί υγείας στα Σούπερ Μάρκετ. Τα παιδιά ή τα εγγόνια μας θα μας πουν λοιπόν καταρχήν ότι, μία χώρα με ιδιωτικές αποταμιεύσεις της τάξης των 500 δις €, συμπεριλαμβανομένων αυτών σε τράπεζες του εξωτερικού, μεγάλο μέρος των οποίων διώξαμε μόνοι μας, είχε τα μέσα για να εξυπηρετήσει τα χρέη της (ανάλυση) – μεταξύ άλλων, αυτοχρηματοδοτούμενη με εθνικά ομόλογα. Πολύ περισσότερο όταν η Ελλάδα είχε στην ιδιοκτησία της μία δημόσια περιουσία που υπερέβαινε τα 300 δις €, έναν ανυπολόγιστο υπόγειο πλούτο, καθώς επίσης απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία αρκετά υψηλότερες των 150 δις €. Εκτός αυτού, αφού είχε επί πλέον τη δυνατότητα να ζητήσει αποζημιώσεις από όλες εκείνες τις εταιρείες που της πούλησαν πολεμικό εξοπλισμό, διαφθείροντας τους πολιτικούς με δισεκατομμύρια μίζες, δεν έπρεπε να ισχυρίζεται αδυναμία εξόφλησης των οφειλών της. Στη συνέχεια, οι απόγονοί μας θα μας πουν πώς ένα Έθνος, με ιδιωτική ακίνητη περιουσία άνω του 1 τρις €, με εξαιρετικά κερδοφόρους οικονομικούς πυλώνες (τουρισμός, γεωργία, ναυτιλία), στην καλύτερη εποχή της ιστορίας του από γεωπολιτικής πλευράς, δεν θα έπρεπε να επιμένει στο ότι, αδυνατεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του – τόκους περί τα

6 δις € ετήσια ουσιαστικά, αφού τα χρεολύσια «ανακυκλώνονται». Προφανώς, τα παιδιά μας δεν θα πιστέψουν πως οι γονείς τους ήταν τόσο ηλίθιοι, ώστε να χάσουν σχεδόν 1 τρις € (μείωση της αξίας των ακινήτων, πτώση των εισοδημάτων, κατάρρευση του χρηματιστηρίου κλπ.), απλά και μόνο επειδή δεν ήθελαν να πληρώσουν τα 300 δις € που όφειλαν. Σίγουρα δεν θα καταλάβουν γιατί οι γονείς τους δεν ζήτησαν αποζημιώσεις από όλες εκείνες τις εταιρείες και τους διεθνείς τοκογλύφους, οι οποίοι κέρδισαν τεράστια ποσά στοιχηματίζοντας στη χρεοκοπία της χώρας – καταθέτοντας αγωγές του κράτους εναντίον τους. Μία χρεοκοπία την οποία οι ίδιοι οι τοκογλύφοι προκάλεσαν, επιλέγοντας όχι τον αδύνατο, αλλά τον ανόητο κρίκο της Ευρωζώνης –χρησιμοποιώντας τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS), καθώς επίσης πολλά άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα μαζικής καταστροφής. Ενδεχομένως οι απόγονοί μας θα συμπληρώσουν ότι, σε εκείνες τις χώρες που βασιλεύει η αυτοκαταστροφικότητα, η μισαλλοδοξία, η διχόνοια και η εμφύλια «καταγγελιομανία», δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον – αφού παύουν να λειτουργούν τα πάντα. Πως στις πολιτισμένες δημοκρατίες δεν υπάρχουν μονόδρομοι, ότι δεν ζητήσαμε καν τη συμμετοχή μας στην ψήφιση των νόμων και στον έλεγχο της εξουσίας (άμεση δημοκρατία), πως δεν υπάρχουν προβλήματα χωρίς λύσεις, καθώς επίσης ότι πάντοτε οι εναλλακτικές δυνατότητες είναι πολύ περισσότερες από δύο. Τέλος, τα παιδιά ή τα εγγόνια μας θα συμπληρώσουν πως παραδοθήκαμε χωρίς να δώσουμε έστω μία μάχη –καθώς επίσης ότι εμείς είμαστε οι προδότες αυτής της πανέμορφης, πάμπλουτης, ευλογημένης από τον Θεό χώρας και κανένας άλλος, οπότε το λιγότερο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να ντραπούμε για τις πράξεις μας, χωρίς να κατηγορούμε κανέναν άλλο. Υστερόγραφο: Πού θα καταλήξουμε; Εκεί που κατέληξαν οι πάμπλουτες χώρες της Λατινικής Αμερικής την πρώτη αποικιοκρατική εποχή: όπου οι νέοι ιδιοκτήτες τους έβαζαν τους ιθαγενείς να εργάζονται μέρα-νύχτα έναντι πινακίου φακής, παρακολουθώντας τους με τα μαστίγια για να παράγουν όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο για τους ίδιους. Βασίλης Βιλιάρδος Οικονομολόγος Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία

κοινωνείν «Οικουμενική Ρωμανία».

Μέρος τρίτο: Γενικές αρχές. Εισαγωγική Σημείωση: Με τον λιτό τίτλο «Οικουμενική Ρωμανία» ή «Ρωμανία Οικουμένη» θέλησα να θέσω στον δημόσιο διάλογο έναν κύκλο άρθρων που θα περιλαμβάνει τις πρωτογενείς και αφετηριακές μου σκέψεις ως προς τη συγκρότηση ενός Κινήματος με βάση τη Ρωμαίικη, Οικουμενική, Ορθόδοξη Παράδοσή μας, όπως τουλάχιστον την προσλαμβάνω και την αντιλαμβάνομαι εγώ, και όπως εγώ με τις όποιες λίγες δυνατότητές μου μπορώ να την εκφράσω σε σύγχρονους όρους. Καταθέτω ταπεινά τις σκέψεις μου για ζυμώσεις, αναμένοντας άλλους σοφότερους και πιο άξιους εμού να καταθέσουν τις δικές τους σκέψεις και προτάσεις. Γ) Ειρηνική πορεία εντός του υπάρχοντος νομικού πλαισίου. Το ΚΙΝΗΜΑ ως παράγοντας κοινωνικής ειρήνης οφείλει αρχικώς να πορευτεί, όπως αναφέρθηκε, εντός του υπάρχοντος θεσμού του έθνους-κράτους και περαιτέρω εντός του ισχύοντος νομικού πλαισίου και συντάγματος του κράτους. Να προσλάβει δηλαδή το υπάρχον πλαίσιο, για να μπορέσει να το θεραπεύσει. Όταν το ΚΙΝΗΜΑ βρεθεί στην ηγεσία του τόπου και με τη συναίνεση του λαού θα έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει στις κατάλληλες θεσμικές αλλαγές. Παρά το γεγονός ότι το ΚΙΝΗΜΑ θα κινηθεί εντός του τρέχοντος νομικού πλαισίου, επί της ουσίας το ΚΙΝΗΜΑ δεν θα έχει απολύτως καμία σχέση με άλλους σχηματισμούς. Οι διαφοροποιήσεις θα είναι πολλαπλές. Δ) Ανάδειξη προσώπων και όχι ιδεολογιών. Αφετηριακός άξονας και θεμέλιο της Ορθοδοξίας και του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ είναι το πρόσωπο. Η ορθόδοξη ζωή είναι ζωή προσώπων, σχέσεις, πραγματικότητα, προβλήματα και λύσεις, αλλά ποτέ ιδεολογίες και ιδεοληψίες. Είναι καρδιακή ένωση προσώπων και ποτέ εγκεφαλική διαχείριση και εγκλωβισμός. Ο ορθόδοξος δε δρα προς χάριν μιας αφηρημένης ιδέας ή ενός φανταζόμενου, επιδιωκόμενου, ιδανικού κόσμου ή ακόμα ακόμα προς χάριν της «καλής» ιδέας μιας θρησκείας ή της «καλής» ιδέας μιάς πατρίδας. Ο ορθόδοξος δρα ως διάκονος, μονάχα προς χάριν του συγκεκριμένου προσώπου του Χριστού και των συγκεκριμένων ανθρώπων που είναι δίπλα του στον στενότερο ή ευρύτερο κύκλο του τόπου και χρόνου ως έκφραση αγάπης με μόνο σκοπό να προετοιμάσει την οδό και να βοηθήσει όσο μπορεί τους συγκεκριμένους αυτούς ανθρώπους στη θέωση και στη μετοχή στην κοινή, καινή, θεανθρώπινη οντολογία. Έτσι, το ΚΙΝΗΜΑ, καταρχάς, οφείλει να θέσει ικανά και αυστηρά κριτήρια για την αποδοχή κάποιου ως μέλος του. Περαιτέρω, το ΚΙΝΗΜΑ θα είναι ένα κίνημα ορθοδόξων, οι λειτουργίες και η συγκρότηση του οποίου θα είναι τέτοια ώστε να αποσκοπεί στην ανάδειξη με κάθε δυνατότητα του προσώπου ενώ από την άλλη θα αποθαρρύνει και θα αποδυναμώνει την

επικράτηση κάθε ιδεολογίας και ιδεοληψίας. Ε) Συμπόρευση με την Εκκλησία. Συναλληλία. Ο Λαός του Θεού πρωτίστως έχει ανάγκη την αγιαστική χάρη και την πνευματική καθοδήγηση. Αυτήν την ανάγκη οφείλει να τη θεραπεύσει η Εκκλησία. Όμως ο Λαός του Θεού έχει πολλά προβλήματα και πολλές ανάγκες σε κοσμικό επίπεδο. Αυτές τις ανάγκες οφείλει να τις θεραπεύσει μια κοσμική καθοδήγηση, μια κοσμική αρχή. Αυτός ακριβώς είναι και ο ρόλος του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. Να συγκροτήσει την Κοσμική Αρχή της διακονίας του Λαού του Θεού, αλλά και περαιτέρω όλης της ανθρωπότητας. Προοπτική και της Εκκλησιαστικής και της Κοσμικής Αρχής είναι η διακονία του Λαού με σκοπό τον εν ελευθερία και εν ειρήνη αγώνα του Λαού για κάθαρση, φωτισμό και θέωση. Οι δύο Αρχές συμπορεύονται, αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοπεριχωρούνται προς χάριν της διακονίας του Λαού. Συναλληλία. Οι δύο Αρχές παραμένουν ανεξάρτητες, όμως συνδράμουν αποφασιστικά η μια στη λειτουργία της άλλης. Και οφείλουν προϊόντος του χρόνου να διαμορφώσουν τις θεσμικές τους δομές με τέτοιο τρόπο ώστε να προάγουν αυτή τη συνδρομή. ΣΤ) Συνοδικό Σύστημα. Θεμέλιος λίθος στην παράδοση του τρόπου λειτουργίας του σώματος του Λαού του Θεού είναι το Συνοδικό Σύστημα. Και Συνοδικό Σύστημα δε σημαίνει απλώς συνάθροιση ανθρώπων που ισότιμα και ελεύθερα συνδιαλέγονται και δημοκρατικά αποφασίζουν. Συνοδικό Σύστημα σημαίνει συγκέντρωση, συνδιαλλαγή, συνοδοιπορία και συνύπαρξη των ανθρώπων στο όνομα του Ιησού, με κέντρο τον Ιησού, μαζί με τον Ιησού. «Ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών». Ο Ιησούς, η «οδός, και η αλήθεια και η ζωή». Συμπόρευση με τον Χριστό, ανάδειξη του κάλλους και του φωτός του Χριστού, Τριαδολογικές σχέσεις, καθοδήγηση από τον Χριστό, ενότητα υπό την προστασία του Χριστού, σωτηρία από τον Χριστό. Ένα ΚΙΝΗΜΑ που θεωρεί και βλέπει τον εαυτό του ως την Κοσμική Αρχή του Λαού του Θεού, αυτονοήτως οφείλει να λειτουργήσει συνοδικά και να θεσμοθετηθεί καταλλήλως. Ας είναι οδηγός της η παράδοση του Συνοδικού Συστήματος στην Εκκλησία από τους αποστολικούς χρόνους και τις πρώτες αγάπες μέχρι σήμερα. Ζ) Τα Κοινά/Κοινότητες. Σε επίπεδο συλλογικότητας η Ορθόδοξη/ Ρωμαίικη εμπειρία και παράδοση ως προς τον τρόπο διάρθρωσης και λειτουργίας είναι αυτή των Κοινών/Κοινοτήτων. Τα Κοινά/Κοινότητες (ή όπως αλλιώς επιλεγεί να ονομαστούν οι οργανωτικές αυτές δομές) μπορούν να συγκροτηθούν σε τρία επάλληλα επίπεδα: το Τοπικό, το Ενδιάμεσο και το Οικουμενικό. Το Ενδιάμεσο επίπεδο μπορεί να περιλαμβάνει αναλόγως με τα μέλη και τις συνθήκες που επικρατούν επιμέρους διαιρέσεις (νομού, περιφέρειας, κράτους, ηπείρου κλ). Λεπτομέρειες για τον

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

Ιωάννης Κων. Νεονάκης Ιατρός MSc, PhD Ηράκλειο Κρήτης

τρόπο δομής και λειτουργίας των Κοινών/ Κοινοτήτων αναφέρονται πιο αναλυτικά στο Παράρτημα που ακολουθεί. Εδώ απλώς να αναφέρομε ότι τα Κοινά/Κοινότητες θα αποτελούν τα κύτταρα του οικουμενικού σώματος του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και η σημασία τους είναι τεράστια. Τα μέλη των Κοινοτήτων είναι όλα ισότιμα μεταξύ τους. Μέλος μιας Κοινότητας μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε ορθόδοξος από όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα της εθνικής καταγωγής ή της γλώσσας του. Κάθε μέλος ανεξαρτήτως του τόπου κατοικίας του αποφασίζει ελεύθερα σε ποιά Κοινότητα θα αιτηθεί να ενταχθεί. Θα υπάρξουν ασφαλείς προϋποθέσεις για να μπορεί να ενταχθεί κάποιος ως μέλος και επίσης θα υπάρχει η δυνατότητα της Κοινότητας ελευθέρως να αποφασίζει την αποδοχή ή μη της αιτήσεως εντάξεως σε αυτό κάποιου ατόμου. Κάθε Τοπική Κοινότητα αποτελεί μια πλήρως αυτόνομη λειτουργική εστία, η οποία αυτορυθμίζεται θεσμοθετώντας τον τρόπο λειτουργίας της και το εύρος των παρεμβάσεων και ενεργειών της σε τοπικό ή ευρύτερο επίπεδο. Από τις Κοινότητες επίσης θα αναδεικνύονται οι ηγέτες, θα εντοπίζονται τα προβλήματα και θα προτείνονται οι λύσεις. Το τελικό Οικουμενικό Κοινό θα έχει την τελική ευθύνη διακυβέρνησης του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ σε οικουμενικό επίπεδο. Από αυτό θα αναδεικνύεται ο ηγέτης του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και αργότερα του ίδιου του κράτους, ενώ τα μέλη του Οικουμενικού αυτού Κοινού εντασσόμενα σε επιμέρους τομείς τους οποίους θα επιλέγουν ελευθέρως, θα συγκροτούν την ομάδα διακυβέρνησης του κάθε τομέα της δημόσιας ζωής. Όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω sine qua non, θεμελιώδης και πρωταρχικής σημασίας συνθήκη λειτουργίας του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ θα είναι η συμπόρευση με την Εκκλησία. Για όλες τις αναδείξεις ηγετών, αλλά και για όλες τις ενέργειες και αποφάσεις των Κοινών, ή τουλάχιστον των πλέον σημαντικών και κρίσιμων από αυτές, θα ζητείται η ευλογία και η ευχή της Εκκλησίας στο αντίστοιχο επίπεδο. Οι Τοπικές Κοινότητες θα αναφέρονται στις αντίστοιχες Τοπικές Ενορίες, τα Ενδιάμεσα Κοινά στους αντίστοιχους θεσμούς της Εκκλησίας (Ιερές Μητροπόλεις, Ιερές Τοπικοί Σύνοδοι, κλ), ενώ το Οικουμενικό Κοινό θα αναφέρεται απευθείας στα Πατριαρχεία ή την Οικουμενική Σύνοδο. Καλείται η Εκκλησία να διαμορφώσει κατάλληλους θεσμούς, οι οποίοι θα ενισχύουν και θα αναδεικνύουν τη συμπόρευση αυτή με την Κοσμική Αρχή του Λαού του Θεού (πχ. Διαρκής Οικουμενική Σύνοδος, ενοποίηση σε ένα τόπο των επιμέρους «εθνικών» Εκκλησιών κλπ). Η συνέχεια στο επόμενο φύλλο…

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

κοινωνείν

Ας ξεκαθαρίσουν οι γιατροί, ποιου είδους ιατρική θέλουν να υπηρετούν Όλα τα ‘χε η Μαριορή το… φασόν της έλειπε. Τα μεγάλα ερωτήματα σε αυτή τη χώρα τίθενται πάντα με τη μορφή διλήμματος: Άσπρο ή μαύρο; Καλό ή κακό; Έτσι και τώρα. Γενόσημο ή πρωτότυπο φάρμακο; Βουλιάζουμε ή αλλάζουμε; Γιατροί, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, επιστήμονες και από κοντά και οι γνωστοί τηλεοπτικοί μαϊντανοί διαγκωνίζονται για το ποιος θα εκστομίσει τη μεγαλύτερη παπαρδέλα. Άνθρωποι, υποτίθεται μορφωμένοι, διαπληκτίζονται για το ναι ή το όχι σε ένα ερώτημα που έχει τεθεί εξαρχής λάθος. Στην Επιστήμη τα πράγματα είναι τις περισσότερες φορές απλά και ξεκάθαρα. Τόσο τα ερωτήματα όσο και οι απαντήσεις τους. Εκτός και αν επιλέξεις να αγνοήσεις τον καντιανό ορθολογισμό, επάνω στον οποίο θεμελιώνεται η σύγχρονη Επιστήμη και να καταφύγεις στον εγχώριο τσαρλατανισμό ο οποίος αντιμετωπίζει τα επιστημονικά ζητήματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συζητά ένα μεσημεριανό πάνελ τον χωρισμό της Μενεγάκης ή τη σχέση της Ζέτας με τον Μιχάλη! Έτσι, το ζητούμενο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι το αν τα γενόσημα, γενικά και αόριστα, είναι ασφαλή ή όχι αλλά αν το τάδε γενόσημο φάρμακο είναι καλό και αποτελεσματικό ή αν δεν είναι. Αν, δηλαδή, έχει υποβληθεί στους απαραίτητους ελέγχους και τους έχει περάσει με επιτυχία ή όχι. Και εμείς ζούμε το μεγαλύτερο μεσημεριανό ξεκατίνιασμα των τελευταίων μηνών. Από τη μία, γιατροί και φαρμακοποιοί να υπερασπίζονται τα «πρωτότυπα» κεκτημένα τόσων χρόνων, και από την άλλη υπουργοί να υπεραμύνονται, με αντιαισθητικό τρόπο, μιας «ιμιτασιόν» πολιτικής όχι χάριν του κοινού καλού και ενός γενικότερου σχεδιασμού που έχει γίνει για τη δημόσια Υγεία, αλλά στο όνομα ενός φαιδρού μπακαλισμού. Διαπληκτιζόμαστε, πάλι, για το άσπρο ή το μαύρο και αφήνουμε αναπάντητα δεκάδες ερωτήματα που αφορούν στο πραγματικό πρόβλημα της δημόσιας Υγείας και της ποιότητας των υπηρεσιών που παρέχονται στον Έλληνα πολίτη. Γιατί το βασικό πρόβλημα σήμερα δεν είναι το γενόσημο ή το πρωτότυπο φάρμακο που θα δώσει ο γιατρός στον ασθενή, αλλά το αν ο ασθενής αυτός όντως χρειάζεται το συγκεκριμένο φάρμακο. Ή για να το θέσω διαφορετικά. Το βασικό πρόβλημα αυτής της χώρας δεν είναι αν θα δώσουμε φασόν ή πρωτότυπη αντιβίωση σε έναν ασθενή με κοινό κρυολόγημα, αλλά να απαντήσουμε στο ερώτημα αν ο γιατρός που δίνει αντιβίωση σε μια ίωση είναι άσχετος και ακατάλληλος ή αν απλά τα παίρνει.  Αν ισχύει το πρώτο, ενεργοποιούμε διαδικασίες αξιολόγησης και ενισχύουμε τα εκπαιδευτικά προγράμματα των γιατρών προς ειδίκευση.  Αν ισχύει το δεύτερο ελέγχουμε το πόθεν έσχες του γιατρού και, σε περίπτω-

ση αδυναμίας απάντησης στο πόθεν κατάσχουμε την περιουσία του και του αφαιρούμε την άδειά του. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα δώσουμε φασόν ή πρωτότυπο φάρμακο για το στομάχι στον προηγούμενο ασθενή, αλλά να ενημερώσουμε την ελληνική κοινωνία πως το «πάρε κάτι για το στομάχι για να μην σε πειράξει η αντιβίωση» είναι η μεγαλύτερη φαιδρότητα και γελοιότητα που έχει ακουστεί ποτέ από τα χείλη του ιατρικού κόσμου! Και, όμως, εξακολουθεί να ακούγεται καθημερινά σε πολλά ιατρεία αυτής της δύσμοιρης χώρας. Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι πως ολόκληρα χωριά μαστουρώνουνε πρωί, μεσημέρι, βράδυ με ροζ αντικαταθλιπτικά, πως αντιλιπιδαιμικά φάρμακα χορηγούνται από την πρώτη εξέταση χωρίς να προηγείται σύσταση για δίαιτα και αύξηση της σωματικής δραστηριότητας, πως γέροι και γριές καταπίνουνε ολόκληρες σακούλες με φαρμακευτικά σκευάσματα – όταν είναι γνωστό τοις πάσι πως η πολυφαρμακία αποτελεί σήμερα ένα σημαντικό αίτιο νοσηρότητας και θνησιμότητας – και πως καθημερινά ιώσεις βαφτίζονται βακτηριακές λοιμώξεις και αντιμετωπίζονται με αντιβιοτικά, εισπνεόμενα, σιρόπια και πραζόλες. “Τροφή”: Θα μπορούσα (αλλά επιλέγω να μην το κάνω) να γεμίσω ένα κατεβατό με επεξηγηματικά λινκ που να δείχνουν ξεκάθαρα την απάτη των αντικαταθλιπτικών, αλλά ΚΑΙ των φαρμάκων για την έρμη, πολυτιμότατη κατά τα άλλα, χοληστερίνη, όπου στη συνέχεια (όποιος νοιώσει τις απαραίτητες τύψεις) ζητάει και συγνώμη για την πολύχρονη… κοροϊδία, για το ότι το τελευταίο που μας λένε είναι πως η ρημάδα η διατροφή ευθύνεται για το μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτων υγιείας και άρα όταν αλλάξεις αυτό που σε αρρωσταίνει, εκ των πραγμάτων θα αλλάξει και η κατάστασή σου, για το ότι η τεμπελιά σου είναι απερίγραπτη και ότι δεν μπορεί το σώμα να διαχειριστεί να τρως για 5, ενώ καταναλώνεις για μισό, επειδή άσκηση για τους περισσότερους σημαίνει κάθομαι και βλέπω τα αθλητικά στην τηλεόραση.. και βέβαια, τι να πούμε για τα φάρμακα που σε λίγο θα τα παίρνουμε με σακούλες όπως αυτές των σούπερ μάρκετ!! Αυτά κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι η αρχή της αντιμετώπισης ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως των παθήσεων και επικουρικά να δίνουν φάρμακα για τις ακραίες περιπτώσεις που είναι πραγματικά ζητήματα ζωής και θανάτου. Βέβαια, εδώ έχουμε κι εμείς τεράστιο μερίδιο ευθύνης, καθώς οι περισσότεροι θέλουμε να γίνουμε καλά με ένα μαγικό χαπάκι που θα μας επιτρέπει να γεμίζουμε με ένα σωρό σαβούρα, αυτό το απίστευτο Ανθρώπινο Σώμα: Μια Εκπληκτική Μηχανή Επιβίωσης, το οποίο ΔΕΝ κάνει τίποτα άλλο από το αγωνίζεται να διορθώσει την κακοποίηση που έχει υποστεί από τον καθέναν μας. Αντί, λοιπόν, να κάνουμε τα απαραίτητα για την πρόληψη της καλής υγιείας μας, κάνου-

με τα χείριστα και περιμένουμε τις μαγικές λύσεις, αλλά αυτά, και να με συγχωρείτε, ΔΕΝ γίνονται ούτε στην ουτοπία!! Για να μη μιλήσουμε για τα υλικά που χρησιμοποιούνται στα διάφορα χειρουργεία, τις αξονικές και τις μαγνητικές καθώς και τις λοιπές βιομηχανίες που έχουν στηθεί γύρω από άτυχους συμπολίτες μας. Ποιος σας είπε πως αυτή η χώρα δεν έχει βαριά βιομηχανία; Το πρόβλημα σήμερα είναι πως η εκπαίδευση των νέων γιατρών στη μεγάλη πλειοψηφία των περιφερειακών νοσοκομείων της χώρας είναι επιεικώς ανύπαρκτη και πως οι ειδικευόμενοι γιατροί, η μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά τον τροχό, στηρίζουν ουσιαστικά το Εθνικό Σύστημα Υγείας. «Σκάσε και κολύμπα» είναι το βασικό μότο που διέπει την εκπαίδευση των νέων γιατρών και γι’ αυτή την κατάπτυστη πραγματικότητα δεν έχει στηθεί ποτέ κανένα τηλεοπτικό πάνελ και δεν έχουν μαλλιοτραβηχτεί ποτέ τους ειδικοί και επιστήμονες. “Τροφή”: Σας λέω μέσα από την ψυχή μου ότι αυτό το «Σκάσε και κολύμπα», είναι αληθινότατο πέρα για πέρα, καθώς μου το έχουν εκμυστηρευτεί άτομα που είχαν περάσει στην ιατρική ή σε παραϊατρική σχολή και όταν βρέθηκαν στην ενεργό δράση και άρχισαν να έρχονται αντιμέτωποι με αυτά που ποτέ ΔΕΝ θα έκαναν οι ίδιοι στον εαυτό τους και την οικογένειά τους. Όταν έκαναν να αντιδράσουν, οι ανώτεροι και οι παλαιότεροι είχαν έτοιμη τη… συμβουλή: Έτσι είναι τα πράγματα και αν θες να επιβιώσεις θα συνεχίσεις έτσι, άρα «Σκάσε και κολύμπα»… Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι πως περαστικοί αυτοδιοικητικοί και τυχάρπαστοι δημοσιολόγοι καθορίζουν τον υγειονομικό χάρτη αυτής της χώρας και πως εξ αυτής της πρακτικής «μπουκώσανε» τα επείγοντα των νοσοκομείων με ιώσεις, κρυολογήματα, πονοκεφάλους και διάρροιες, γιατί δεν στήθηκε ποτέ μια σοβαρή και αξιόπιστη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Εκεί φαίνεται άλλωστε το πόσο φασονατζήδες είμαστε ως λαός. Αποφασίσαμε να φτιάξουμε σύστημα Υγείας και, αντί να ξεκινήσουμε από τα θεμέλια και σιγά σιγά να χτίσουμε εκεί πάνω, ανάλογα με τις ανάγκες του πληθυσμού και τις οικονομικές δυνατότητες της ψωροκώσταινας, εμείς ξεκινήσαμε από τα πάνω. Μια ζωή ανάποδοι. Αυτό που εξοργίζει, λοιπόν, είναι πως στη χώρα του δήθεν, του ψεύτικου, του κακέκτυπου και του ιμιτασιόν, εμείς συζητάμε σήμερα για τα φασόν φάρμακα. Και, ω! του θαύματος, η συζήτηση αυτή διεξάγεται και πάλι για τα αγαπημένα φράγκα. Σύμπτωση; Όχι ρε μεγάλε δεν είναι σύμπτωση. Το κακό σου ριζικό είναι. Φτιάξτο επιτέλους. Τάσος Φούντογλου Ειδικευόμενος Νεφρολόγος, Πολιτικός Επιστήμονας, MSc Κοζάνη

κοινωνείν Βιβλιοπαρουσίαση

΄΄Η απώλεια του έρωτα΄΄ …..Εκείνη η μέρα ήταν αλλιώτικη. Οι δυο τους γύρισαν να κοιταχτούν κι ήταν σα δύο ξένοι. Το βλέμμα τους συννέφιασε, το σώμα τους φάνηκε γυμνό από τη δόξα της θείας χάρης, καθώς το πνεύμα τους γυμνώθηκε από την παρουσία του Θεού. Το σκέπασαν με φύλλα. Ήταν μαζί κι ένοιωθαν μόνοι. Η Εύα πλησίασε τον Αδάμ ζητώντας την αγάπη του. Κι εκείνος έμεινε ψυχρός κι απόμακρος. Πρώτα συνεννοούνταν μ’ ένα βλέμμα, συνομιλούσαν με μυστικούς ψυχότονους. Τώρα οι σύντροφοι γέμισαν καχυποψία. Στέκονταν φοβισμένοι. Στράφηκαν για να τρέξουν στο δέντρο της ζωής, στη μέση του Παράδεισου και δεν είδαν τίποτα. Την ίδια στιγμή άκουσαν έναν απαίσιο καγχασμό και πάγωσαν. Έτσι καγχάζει πάντα ο σκοτεινός άγγελος όταν το μίσος του για λίγο ικανοποιείται από τη δυστυχία και την καταστροφή που έσπειρε. Ο Αδάμ απομακρύνθηκε σέρνοντας τα βήματά του. Η Εύα άπλωσε το χέρι της στο σκιουράκι, κι εκείνο τραβήχτηκε. Την κοίταζε δύσπιστο. Άκουσε βήματα που απομακρύνονταν και σουρσίματα. Της φάνηκε πως έφευγε η γη κάτω από τα πόδια της. Σα να αποτραβιόνταν όλα μακριά της. Αγκάλιασε το πιο κοντινό της δέντρο κι εκείνο τράβηξε τους καρπούς ψηλά, να μη τους φθάνει. Το φως του ήλιου θάμπωσε, η φύση έγινε εχθρική κι εκείνοι δεν την ένοιωθαν πια δική τους. Πέρασαν μέρες. Έμεναν σιωπηλοί. Ένα αόρατο μεσότοιχο είχε υψωθεί. Μάταια προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν. Ένα δειλινό ο Αδάμ βρήκε την Εύα να κλαίει με λυγμούς. Θύμωσε κι έφυγε· σα να μην ήταν πια δική του, «σάρκα από τη σάρκα του και οστό απ’ τα οστά του». Συναντήθηκαν μετά από ώρες. Την κοίταξε. Είχε χάσει την πρωτόπλαστη και άφθορη φρεσκάδα του προσώπου της· μα πιο έντονη ήταν η έκφραση της λύπης. Πού ήταν η λάμψη της ξένοιαστης χαράς; Μα και η Εύα δεν τον αναγνώριζε. Την κοίταζε απόμακρα. Το βλέμμα του που άλλοτε την τύλιγε με θαλπωρή, τώρα ήταν ανέκφραστο. «Δεν του είμαι τίποτα.», σκέφτηκε.… Το σφοδρό και το αμάραντο Ο έρωτας, έτσι όπως τον έσπειρε ο Θεός στην κτίση, βρίσκεται ανάμεσα στο ανθρώπινο και στο θείο. Αυτή η αγάπη ανάμεσα στους δυο που συναντιούνται ψυχή με ψυχή, «έχει και το σφοδρό και το αμάραντο… είναι τυραννική». Γλυκιά τυραννία. Φως και χαρά και ελευθερία είναι η συνάντηση κι ο έρωτας. Ο μεγάλος Εραστής είναι ο Χριστός, που αγάπησε την Εκκλησία έως θανάτου. Δείχνει το είδος του έρωτα, που μπορεί να γεννά τη ζωή. Είναι ο Σωτήρας του σώματος της Εκκλησίας, Πρόθυμα και χωρίς δισταγμό σκύβει μπροστά στην αγάπη Του εκείνη. Η αφοσίωσή της στον θείο Εραστή είναι η ευτυχία της …Το μυστήριο τούτο μέγα εστί… Του ανθρώπινου γάμου βέβαια, αφού εικόνα του θείου γάμου αποτελεί. Η αγάπη του Χριστού για την Εκκλησία είναι μεγάλη. Την αγάπησε άνευ Συνέχεια στην 5η σελ.

Ασίας, τη μεγάλη καταστροφή του 1922 και την άφιξη των προσφύγων στη μαμά–πατρίδα Ελλάδα. Σε αυτό το σημείο του έργου εκφράζεται το εύλογο παράπονο της ξεριζωμένης αφηγήτριας: Γιατί δεν διδάσκονται στα σχολεία οι πραγματικές πτυχές της Καταστροφής; Ακόμη, γίνεται λόγος για την απάνθρωπη άσχημη συμπεριφορά που δέχτηκαν οι πρόσφυγες, παρά τις προσδοκίες τους για βοήθεια, τόσο από τον ύπατο αρμοστή της Σμύρνης Στεργιάδη, όσο και από την ελληνική κυβέρνηση του Γούναρη. Χαρακτηριστικά παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο (σελ. 12): “Έστειλε ένα τηλεγράφημα στην κυβέρνηση και ξέρετε ποια ήταν η απάντηση; Δεν ήταν τρομερή – ήταν ανεκδιήγητη. Ο Γούναρης απάντησε: «Πρόσεξε! Προτιμώ να πέσει και το τελευταίο μικρασιάτικο κεφάλι από τον Κεμάλ παρά να μου στείλεις εδώ την αναρχία!»”. Και εκτός αυτού, όταν πλέον είχαν επιβιβαστεί και είχαν αφήσει πίσω τους τη Μ. Ασία, στα λιμάνια της μαμάς–πατρίδας παρέμεναν εντός των πλοίων με τη δικαιολογία ότι δεν μπορούσαν να δεχτούν άλλους. Και έτσι τα πλοία ταξίδευαν από λιμάνι σε λιμάνι και οι πρόσφυγες εντός τους παρέμεναν πεινασμένοι και ταλαιπωρημένοι. Στο τρίτο μέρος του βιβλίου η αφηγήτρια Φιλιώ διηγείται τα γεγονότα που έζησε στην Κατοχή, περιπλανώμενη, πάλι, από πόλη σε πόλη αυτή τη φορά, από την Αθήνα πήγε με την οικογένεια της στην Κοζάνη και από κει στη Θεσσαλονίκη, αλλά και τη συγκίνηση όταν κατάφερε κάποια στιγμή να επισκεφθεί τον τόπο που γεννήθηκε και έζησε μέχρι την ηλικία των 23, τα Βουρλά. Από εκεί έφερε ένα κομμάτι μάρμαρο από τα θεμέλια του σχολείου που φοιτούσε και λίγο χώμα από τα πάτρια εδάφη, και τα τοποθέτησε στο μνημείο των Μικρασιατών στην Ν. Φιλαδέλφεια “για να έχει «γνήσιο, ματωμένο χώμα»” (σελ. 214), όπως χαρακτηριστικά αφηγείται. Η κίνηση αυτή μας δίνει να καταλάβουμε πως ποτέ δεν ξέχασε την πατρίδα της, όπως και κάθε πρόσφυγας που απομακρύνθηκε βίαια από τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

όρων. Της έμεινε πιστός αν και του γύρισε τη ράχη εκείνη, και τον πλήγωσε μυριάδες φορές. Έφτασε στην έσχατη πτώση, τον πρόδωσε, τον χλεύασε, τον αγνόησε. Εκείνος δεν την εγκατέλειψε, ώσπου να τη σώσει με την θυσία του στον σταυρό. Κι επειδή ήταν η ζωή, την ανέστησε όπως ανέστησε το σώμα του με τη δύναμη του Πνεύματος και την έβαλε πάλι δίπλα του, σαν άμεμπτη και ανέγγιχτη και πεντάμορφη νύφη……. Ένας σημερινός Γέροντας είπε μια μέρα σε μια πνευματική του κόρη: Ο Θεός έβαλε χαρά σε όλη του τη Δημιουργία. Έκανε τον άνθρωπο συνδημιουργό του στη γέννηση παιδιών, κι έβαλε ηδονή σ’ αυτό. Γιατί κάθε δημιουργία του Θεού είναι χαρά. Δεν ένοιωσε ο Θεός χαρά σαν είδε τα δημιουργήματά του την έβδομη μέρα; Έτσι κι εσείς, πρέπει να νοιώθετε ελεύθεροι, αγνοί, ειλικρινείς, απλοί κι ενωμένοι με τη Δημιουργία και τον Δημιουργό της. Η άσκηση που συμβουλεύει η Εκκλησία στη ζωή σας είναι για να καλλιεργείται η αγάπη κι η λαχτάρα μεταξύ σας. Για να ενώνεστε με δέος, έκπληξη κι ευχαριστία. (απόσπασμα από το βιλίο) Μέσα σε λίγες σελίδες η συγγραφέας κατορθώνει να μας περιγράψει με τον γνωστό ποιητικό και εύληπτο τρόπο της την ιστορία της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. Από την δημιουργία του κόσμου, τα αίτια της πτώσης, την τραγική απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό αλλά και την ανακαίνισή του από την έλευση του ίδιου του Θεού κοντά του ο αναγνώστης φθάνει «στο σφοδρό και αμάραντο». Και ποιο είναι αυτό; Είναι ο έρωτας, έτσι όπως τον έσπειρε ο Θεός στην κτίση, να βρίσκεται ανάμεσα στο ανθρώπινο και στο θείο. Αυτή η αγάπη ανάμεσα στους δυο που συναντιούνται ψυχή με ψυχή, «έχει και το σφοδρό και το αμάραντο…είναι τυραννική». Γλυκιά τυραννία. Χωρίς κηρύγματα και ηθικοδιδασκαλίες η συγγραφέας δίνει στον αναγνώστη το μυστικό νόημα του ανθρώπινου έρωτα μέσα στο πνεύμα της Εκκλησίας που είναι κατεξοχήν αγιοπατερικό και Χριστοκεντρικό. Ένα βιβλίο που δεν απευθύνεται μόνο σ’ εκείνους που προσέρχονται στον γάμο, αλλά και σε κάθε πιστό που θέλει να γνωρίσει κάτι από το Μυστήριο του γάμου. Άννας Κωστάκου-Μαρίνη «Οίνον ουκ έχουσι, η πιο όμορφη ιστορία αγάπης» Κεντρική Διάθεση: Νεκτάριος Παναγόπουλος. Τιμή: 6 ευρώ

΄΄Γιαγιά Φιλιώ η Μικρασιάτισσα΄΄ Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια ιστορική αναδρομή της πρόσφατης ιστορίας της Ελλάδας, από την πλευρά μίας αυτόπτη μάρτυρα που περιγράφει τα γεγονότα όπως τα έζησε. Η αφηγήτρια κατακρίνει την ανάρμοστη συμπεριφορά των ανθρώπων που ήταν στην εξουσία την περίοδο εκείνη, αλλά και την μη αποδοχή των προσφύγων από τους Έλληνες που κατοικούσαν στον ελλαδικό χώρο. Προκαλεί έναν έντονο προβληματισμό στον αναγνώστη: Μα γιατί να γίνονται όλα αυτά; Αποφάσισα να κλείσω τη δημοσίευσή μου αυτή με ένα ποίημα της ίδιας της Φιλιώς Χαϊδεμένου (σελ. 221) που εκφράζει κατά τη γνώμη μου όλους τους πρόσφυγες: “Πλαγιάζω για να κοιμηθώ, μα ύπνος δεν με παίρνει, η σκέψη μου στο πατρικό το σπίτι μου με φέρνει. Ψάχνω να βρω την πόρτα του και τα κλειδιά ν’ ανοίξω κι ακούω μια άγνωστη φωνή να με καλησπερίζει· να με ρωτά: «Τι θες εδώ; Δεν ειν’ δικό σου τώρα». «Άσε», της λέω, «για να μπω, να δω την κάμαρή μου, εκεί που έπαιζα μικρή με τ’ άλλα μου τ’ αδέρφια, εκεί που σαν κοπέλεψα έβλεπα στον καθρέπτη και τα παλικαρόπουλα έβαζα στο μυαλό μου. Να κατεβάσω τον σοφρά, να στρώσω τραπέζι, να δω τριγύρω τους γονιούς, τ’ αδέρφια καθισμένους και τη χαρά που ένιωθα να ξανανιώσω πάλι».” Υ.Γ.: Οι σελίδες που αναφέρονται από το βιβλίο προέρχονται από την τελευταία έκδοση του βιβλίου το 2017, με τίτλο “Γιαγιά Φιλιώ η Μικρασιάτισσα” από τις εκδόσεις “Ο Μωβ Σκίουρος”. Ραφαήλ Παπαδόπουλος Φοιτητής Φιλολογίας Α.Π.Θ.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

κοινωνείν

Να βρούμε μια αληθινή σταθερά Η οικονομική κρίση ανέδειξε μεταξύ άλλων και τα ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ελλάδας. Τώρα που βγήκαν όλα στη φόρα πέσαμε σε κατάθλιψη, άγχος και απραξία. Όσο περνούν τα χρόνια οι άνθρωποι ξεχνιόμαστε, ξεχνάμε όλοι και περισσότερο ότι είμαστε άρρωστοι, κάνουμε τη ζωή μας πιο περίπλοκη, και γεμίζουμε το ψυχολογικό κενό με όλο και πιο μοντέρνα σαβούρα. Καθένας βρίσκει το ναρκωτικό που τον βολεύει για να πορεύεται, το οποίο όμως δρα στην ψυχή υπόγεια, γι’ αυτό και δεν φαίνεται η αλλοίωση της ψυχής. Κοινός παρονομαστής όλων η ικανοποίηση του Εγώ, το «να περνάμε καλά», η ηδονή της σάρκας. Αργά ή γρήγορα όμως, όπως τώρα, όλοι έρχονται αντιμέτωποι με το πρόβλημα του ψυχολογικού κενού. Οι περισσότεροι θα τα παίξουν, κάποιοι συνεχίζουν τον «ύπνο του δικαίου». Όλα ξεκινούν από τον εγωισμό, την υπερηφάνεια, την ηδονή, λένε οι καλόγεροι. Οι ψυχαναλυτές λένε το ίδιο: αιτία των ψυχικών νόσων είναι ο ναρκισσισμός. Βαυκαλιζόμαστε, ότι εμείς τα καταφέραμε, γιατί είμαστε εξυπνάκηδες. Οι άλλοι είναι τα κορόιδα, οι χαζοί. Το κακό και η καταστροφή είναι εύκολα, το καλό και η δημιουργία δύσκολα. Έτσι επωάζεται η μανιοκατάθλιψη, που είναι η μεγιστοποίηση του κενού Εγώ, για να κατασπαράξουμε σαδιστικά τον πλησίον. Υπάρχουν φυσικοί και ανθρώπινοι νόμοι, υπάρχουν όμως και πνευματικοί. «Ό,τι κάνεις θα το βρεις μπροστά σου, είτε καλό είτε κακό». Κι ευτυχώς που το βρίσκουμε μπροστά μας, καθώς έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να επανορθώσουμε, και να γιατρευτεί η ψυχή μας. Πρέπει όμως να αντιληφθούμε με ταπείνωση το σφάλμα, και να έχουμε τη θέληση, την ανδρεία και την υπομονή να το αντιμετωπίσουμε. Δεύτερος κανόνας: «Η οδύνη που επακολουθεί από το κακό είναι πολλαπλάσια από την ηδονή που στην αρχή σου δίνει». Άλλος κανόνας: «Το πρόβλημα που συναντάς σου αποκαλύπτει τη δύναμη ή την αδυναμία σου». Και ένα τελευταίο παρόμοιο: «Όταν αντέχεις ένα μεγάλο κακό, έχεις τουλάχιστο τόση θετική δύναμη, όση είναι η αρνητική δύναμη του κακού». Τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα δηλαδή της ζωής είναι ο δείκτης της ψυχικής μας κατάστασης. Γι’ αυτό τα προβλήματα τα λέμε «βάσανα, δοκιμασίες» -η ελληνική λέξη για το τεστ είναι δοκιμασία-, γιατί ελέγχουν και δοκιμάζουν τη δύναμή μας, αλλά και την ισχυροποιούν. Τα προβλήματα είναι ευλογίες, είναι ευκαιρίες να δείξουμε τι αξίζουμε, να ενεργοποιήσουμε τα τάλαντά μας. Γι’ αυτό οι Άγιοι ήταν οι πιο δυνατοί: Νίκησαν το δυνατότερο πρόβλημα που ξεπερνά όλα τα πάθη μαζί, την επιθυμία του ανθρώπου για ζωή, νίκησαν τον θάνατο, και έτσι έγιναν πλήρως ελεύθεροι. Όσοι τα βρίσκουν πλέον σκούρα ζορί-

ζονται από εγωισμό γιατί γκρεμίστηκε η εικόνα που είχαν για τον εαυτό τους, αλλά και η εικόνα του εαυτού τους που προέβαλλαν προς τους άλλους. Το Εγώ γκρεμίστηκε, μα δεν του καταλογίζουμε καμιά ευθύνη. Έτσι, ολοφυρόμεθα στα ερείπια της ζωής που ονειρευόμασταν για τον εαυτούλη μας, δεν αποδεχόμαστε την ήττα, και σαν μικρά παιδιά βγάζουμε πείσμα για την τραγωδία, επιτυγχάνοντας μόνο να σπάσουμε τα νεύρα μας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μανιοκατάθλιψης. Υπάρχουν και χειρότερα. Αφού η κατάσταση είναι μαύρα χάλια, και με τα νεύρα δεν αλλάζει τίποτε, κλεινόμαστε στο καβούκι της εσωστρέφειάς μας, σαν κάποια μικρά παιδιά, που όταν δεν γίνεται το δικό τους, πρώτα δοκιμάζουν με τσιρίδες και τα σπασίματα, και μετά κλείνονται στο δωμάτιο και κλαψουρίζουν με παράπονο ότι κανείς δεν τους αγαπά. Έτσι πιστεύουμε ότι η κοινωνία μας αδικεί και μας χρωστά και γινόμαστε μίζεροι και παραπονιάρηδες. Υπάρχουν όμως και ακόμη χειρότερα. Αφού κανείς δεν μας δίνει σημασία, μας πιάνει αγχώδης κατάθλιψη. Άγχος για τα προβλήματα, ενοχές για παλιές βλακείες, ταραχή για το παρόν, φοβία για το μέλλον. Από το πολύ φούσκωμα στην έλλειψη αυτοπεποίθησης, στα συμπλέγματα κατωτερότητας, στην εξαφάνιση της προσωπικότητας. Από την υπερβολή του Εγώ, στην έλλειψη της αυτοσυνείδησης. Από την οίηση στην απελπισία και την απόγνωση. Ψάχνουμε από κάπου να κρατηθούμε, να ακούσουμε έναν παρηγορητικό λόγο, κάτι να μας δώσει θάρρος. Η φύση ξέρει, και όταν υπερβούμε τα σωματικά ή ψυχικά όριά μας αντιδρά. Κάποια στιγμή, με μια σοβαρή δυσκολία, με ένα τσίμπημα βελόνας, η φούσκα σπάει, το Εγώ σκάει σαν καρπούζι. Τη θέση της κενοδοξίας, της αγριάδας, παίρνει η ανασφάλεια και η φοβία για το μέλλον. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ως λαός, ως κοινωνία αλλά και προσωπικά, «φάγαμε ήττα». Ή θα το παραδεχτούμε ή θα τρελαθούμε. Το πρώτο βήμα είναι η αποδοχή της πραγματικότητας, όχι ως κάτι φυσικό, αλλά ως υπαρκτό που καλούμαστε να αλλάξουμε. Ακόμη κι αν δεν φταίξαμε κανένας προσωπικά σε τίποτε, αυτή είναι η κατάσταση. Ή θα ενεργοποιηθούμε ή θα γίνουμε χαπάκηδες και φυτά. Όχι λοιπόν επανάπαυση, αλλά προσπάθεια ρεαλιστικής αντιμετώπισης. Χρειαζόμαστε ταπείνωση, ώστε να καταλάβουμε πού κάναμε λάθος, αλλά και ποια είναι η ευθύνη των άλλων. Χρειαζόμαστε και ανδρεία και υπομονή, ώστε να αλλάξουμε τον εαυτό και την ψυχή μας, και όσο εξαρτάται από μας και τον περίγυρό μας. Της ηδονής, λένε οι Πατέρες, έπεται η οδύνη. Πρέπει να περάσεις από κόλαση, να θεραπευτείς. Πρέπει να ζοριστείς. Η ζωή θέλει καλή μαγκιά. Μια το κακό, μια εγώ. Επτά θα πέσεις, οκτώ να σηκωθείς.

Παπαδόπουλος Θεόφιλος Δάσκαλος, Έδεσσα

Πρέπει να το πάρουμε αλλιώς. Να κάνουμε τα πάντα αντίστροφα. Πρώτα η ψυχή, μετά οι επιθυμίες. Αντί για κατάθλιψη, χαρά. Αντί για μίσος, αγάπη. Αντί να παίρνεις, δώσε. Αντί για οίηση, ταπείνωση. Αυτό είναι η αρχή: η συνειδητοποίηση και ο αγώνας. Και τότε όλα αλλάζουν. Σιγά σιγά όμως, με υπομονή και κόπο. Ναι, αλλά χρειαζόμαστε περιεχόμενο ζωής. Χρειαζόμαστε πίστη, πραότητα, εγκράτεια. Το κυριότερο είναι η αγάπη. Η αγάπη σε βγάζει έξω από το καβούκι σου. Και για να μην παρεξηγούμαστε με γλυκερές προσεγγίσεις. Αγάπη δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα. Αγάπη δεν είναι να πιάσω τον πλησίον και να τον αγκαλιάσω. Αγάπη είναι θυσία, αλλά και κάτι ακόμη βαθύτερο. Αγάπη σημαίνει υπάρχω επειδή υπάρχει ο πλησίον, υπάρχω για τον πλησίον. Υπάρχω επειδή, όπως λένε οι Πατέρες, έχω σχέση με τον πλησίον. Ακόμη κι ο Θεός δεν μπορεί να υπάρξει μόνος Του, γι’ αυτό είναι Τριαδικός! Δηλαδή, αν υπήρχε Θεός χωρίς ανθρώπους, θα ήταν σαν να μην υπάρχει. Μόνον ο διάολος και ο εγωιστής θέλει να είναι μόνος. Και αυτό είναι η κόλαση: η μοναξιά. Άντεξε τον άλλο με τα ελαττώματά του, όσο μπορείς, και όλα θα αλλάξουν. Κάνε νησίδες αγάπης και αλληλεγγύης. Μόνον έτσι θα προχωρήσουμε. Μόνον όλα μαζί. Και το μεγάλο μυστικό της ψυχής είναι ότι μόνο όταν δίνει, πολλώ μάλλον όταν δίνεται ολοκληρωτικά, τότε παίρνει. Εμείς, όμως, στην καλύτερη περίπτωση κάνουμε κάνα ευρώ τάχα μου ελεημοσύνη, αλλά η ψυχή μας είναι γεμάτη από το Εγώ. Τέλος πάντων, θέλουμε ένα παράδειγμα. Αυτό έκανε ο Χριστός: δόθηκε ολοκληρωτικά, γιατί είναι η προσωποποιημένη Αγάπη. Πρέπει επιτέλους να βρούμε το μέτρο, τον ρυθμό μας, αυτό που λένε οι καλόγεροι «διάκριση». Αυτό που χρειαζόμαστε είναι κάτι σταθερό, μία σταθερά, όπως λένε και στα μαθηματικά, για να μην παραπαίουμε. Η Εκκλησία το φωνάζει, ο Χριστός είναι η μόνη σταθερά. Ακόμη κι αν ο Χριστός δεν ήταν Θεός, ο άνθρωπος άντεξε όλη τη βλακεία και την κακία του κόσμου, και του αξίζει να είναι Θεός. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Ο δρόμος που σφράγισε ο Χριστός με τον λόγο και το αίμα Του, ήταν ο δρόμος του Εσύ. Και αυτό είναι το πλέον επίκαιρο μήνυμα. Αν δεν νοιαστούμε καθένας για τον άλλο και το σύνολο η(κάθε) κυβέρνηση θα βάζει μια κουκούλα, όπως οι δωσίλογοι, και όποιον πάρει ο χάρος, μέχρι να μας ξεκάνει όλους. Εκτός κι αν είμαστε σαδομαζοχιστές και αυτοκαταστροφικοί ή βλάκες. Και μην ξεχνάμε: Χαμηλά την μπάλα…

κοινωνείν

ΚΥΡΙΑΚΗ, 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 11

κοινωνει(ν)κά Παρουσίαση

”Διδάσκεις στο παιδί μου Τι; Η αλήθεια για τη σεξουαλική αγωγή”, της Miriam Grossman*

«ΑΓΚΑΛΙΑ» - ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΓΕΝΝΗΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 1998 για να συμβάλει στην προσπάθεια ενημέρωσης για όλα τα θέματα που αφορούν το έμβρυο και τις συνέπειες της άμβλωσης, αλλά και να συμπαρασταθεί ψυχολογικά - κοινωνικά - οικονομικά στους γονείς και το παιδί τους. Έχει σκοπό την προστασία του παιδιού από την κύησή του και μετά τον τοκετό, καθώς και της μητέρας του, έγγαμης ή άγαμης, κακοποιημένης ή μη, την καλλιέργεια πνεύματος φιλοτεκνίας και την αποφυγή των εκτρώσεων. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Αθήνα, 2108828788 info@agalia.org.gr www.agalia. org.gr

Διαδικτυακή διδασκαλία ελληνικών Μετέτρεψε την κρίση σε ευκαιρία και βάλθηκε να μάθει ελληνικά σε ομογενείς και φιλέλληνες κάθε ηλικίας μέσω μιας υπερσύγχρονης διαδικτυακής πλατφόρμας που επιτρέπει σε δασκάλους και μαθητές από κάθε γωνιά του πλανήτη να μοιράζονται κείμενα, βίντεο και ήχους σε πραγματικό χρόνο. Είναι η νεαρή φιλόλογος Στέλλα Μπομποτσιάρη-Βρη που μετά τις σπουδές της στο τμήμα φιλολογίας του πανεπιστημίου Πατρών, σχεδίασε αυτού του είδους τη διδασκαλία. Το πρόγραμμα greek lessons on line τρέχει εδώ και τέσσερα χρόνια και πριν λίγο καιρό απέκτησε και διαδικτυακό φροντιστήριο που απευθύνεται σε Έλληνες μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου, μάλιστα στο παρελθόν είχε μαθήτρια στις ΗΠΑ που ξυπνούσε στις 4 το πρωί για να μάθει ελληνικά, λόγω της διαφοράς της ώρας. Εφημ. ’’Δημοκρατία’’

Καμπανάκι για τα επικίνδυνα διαδικτυακά «παιχνίδια»

Την προσοχή γονέων, παιδιών και εκπαιδευτικών για την εμφάνιση επικίνδυνων διαδικτυακών παιχνιδιών το τελευταίο χρονικό διάστημα, εφιστά το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) Σύμφωνα με το Κέντρο, «σε ένα από τα πλέον επικίνδυνα παιχνίδια με την ονομασία «Μπλε Φάλαινα» διαδικτυακές ομάδες δραστηριοποιούνται σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και προσελκύουν παιδιά στην εφηβεία, εκμεταλλευόμενες τις ιδιαιτερότητες αυτής της ηλικιακής φάσης. Σε καθημερινή βάση, ο «διαχειριστής» του παιχνιδιού αναθέτει επικίνδυνες αποστολές στους παίχτες που συμμετέχουν, αποστολές που περιλαμβάνουν από αυτοτραυματισμούς, εγχειρήματα που μπορούν να αποβούν μοιραία για τη ζωή, μέχρι και προτροπές για αυτοχειρία». Το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας συστήνει στους γονείς να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, να κρατούν τις γέφυρες επικοινωνίας με τα παιδιά τους ανοιχτές, να ενδιαφέρονται και να επιβλέπουν διακριτικά τις διαδικτυακές δραστηριότητές τους και να τα ενημερώσουν για την επικινδυνότητα τέτοιων «παιχνιδιών», προσέχοντας να μην εξάρουν την αυξημένη, λόγω ηλικίας, περιέργειά τους. Τέλος, υπογραμμίζει πως εάν κάποιος γονέας υποπτευθεί πως το παιδί του σχεδιάζει να προβεί στη δοκιμασία-πρόκληση «Μπλε Φάλαινα» ή σε κάτι παρόμοιο ή όποιος πολίτης γνωρίζει σχετικές πληροφορίες γι› αυτό, καλείται να επικοινωνήσει άμεσα με τη Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, με τους ακόλουθους τρόπους: - Τηλεφωνικά στο 11188 - Στέλνοντας e-mail στο ccu@cybercrimeunit.gov.gr - Μέσω της εφαρμογής (application) για έξυπνα τηλέφωνα (smart phones): CYBERΚΙD - Μέσω twitter: @CyberAlertGR. news247

Από τις χιλιάδες ώρες που έχω περάσει με τους μαθητές, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι, όταν βασιλεύει η σεξουαλική ελευθερία, η σεξουαλική υγεία υποφέρει. Τα παιδιά μας διδάσκονται ότι μπορούν να παίξουν με τη φωτιά, και οι αίθουσες αναμονής των γιατρών και των θεραπευτών γεμίζουν με ανθρώπους που έχουν καεί, μέσα και έξω. Κάθε νεαρό άτομο πρόκειται να αναβάλει το σεξ; Φυσικά όχι, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να τους ενημερώσουμε για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν και να τους διδάξουμε βιολογικές αλήθειες, ακόμα και όταν δεν είναι πολιτικά ορθές. Η μόνη δύναμη που έχω για την καταπολέμηση αυτής της συμφοράς είναι η δύναμη της πένας. Ενώ το έθνος αγωνίζεται για θέματα που σχετίζονται με την υγεία και βρίσκεται στα πρόθυρα υποστηρίζοντας οργανώσεις όπως η SIECUS με εκατομμύρια δολάρια φόρων, είναι η ελπίδα μου ότι το μήνυμά μου θα φτάσει στα αυτιά και την καρδιά κάποιου με εξουσία που θα έχει το θάρρος να σταθεί και να θέσει ένα τέλος σε αυτό το φιάσκο. *Η Miriam Grossman, MD, είναι πιστοποιημένη ψυχίατρος με πολλές τηλεοπτικές συνεντεύξεις που γράφει και μιλά σε γονείς, σπουδαστές, εκπαιδευτικούς και επαγγελματίες του χώρου της υγείας διεθνώς για τους κινδύνους της πολιτικής ορθότητας και της λανθασμένης επιστήμης στο επάγγελμά της. heritage.org

Εμφύτευση τσιπ: Με αυτές τις 12 κινήσεις θα κάνουν όλους τους ανθρώπους να το δεχτούν! Είμαστε η τελευταία γενιά που έχουμε φωνή και ελεύθερη βούληση και που μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία της ιστορίας. Σήμερα όλοι συνδέονται παντού – τα ‘έξυπνα τηλέφωνα’ θα γίνουν τα εργαλεία της Έξυπνης Παγκόσμιας Τάξης, θέτοντας τέρμα στα μετρητά, στα κλειδιά, στις άδειες οδήγησης, κλπ. Ο σκοπός τους είναι επίσης να χρησιμοποιούνται καθημερινά ως ταυτότητα στη νέα «αξιόπιστη» διαδικτυακή κοινότητα. Τότε το τηλέφωνο ή το chip που συνδέεται με την ID του χρήστη του τηλεφώνου, γίνεται ένα αντικείμενο πολύ πολύτιμο για να χαθεί και το μόνο ασφαλές μέρος πλέον, είναι κάτω από το δέρμα… Το πράγμα πάει κάπως έτσι: 1. Δημιουργήστε ένα κλίμα φόβου. 2. Κάντε τους όλους να είναι online. 3. Κάντε ώστε και ο κάθε φτωχός να έχει πάνω του ένα κινητό τηλέφωνο. 4. Κάντε όλοι να μιλούν για RFID και βιομετρικά στοιχεία: το πρώτο στάδιο για την αποδοχή κάποιου πράγματος είναι η προσδοκία του. 5. Βάλτε chip σε τόσα περισσότερα πράγματα και ανθρώπους μπορείτε (τηλέφωνα, κατοικίδια ζώα, ρούχα, κλπ.) ώστε να φαίνεται ότι είναι κάτι «φυσιολογικό». 6. Προωθείστε ένα σύστημα παγκόσμιας ταυτότητας, αλλά κάντε το σιγά σιγά. 7. Προωθήστε εμφυτεύματα για την υγεία και την ασφάλεια, ώστε να πιστεύουν όλοι ότι είναι κάτι καλό. 8. Κάντε έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν το τηλέφωνό τους για τα πάντα, ειδικά ως μέσο πληρωμής και ως απόδειξη ταυτότητας. 9. Πώς ξέρουμε ότι είσαι εσύ στα αλήθεια; Τα βιομετρικά σας στοιχεία παρακαλώ! 10. Κυβερνο-επίθεση! Επανάσταση! Σας παρακαλούμε, προστατεύστε μας! 11. Η οικονομία καταρρέει… το μετρητό χρήμα έχει φύγει και όλες οι πληρωμές γίνονται πλέον ψηφιακά. 12. Τα τηλέφωνα χάνονται και κλέβονται. Τα βιομετρικά στοιχεία πλαστογραφούνται. Το να κουβαλάς ένα κινητό τηλέφωνο είναι μεγάλος μπελάς – και τα Verichips είναι απλά η πιο εύκολη λύση… pentapostagma