κοινωνείν κοινωνείν
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
Νουν Ηγεμόνα Ποιού
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
1
Περιοδική Ηλεκτρονική Έκδοση Διανέμεται δωρεάν
Οι ιδιαιτερότητες της Ελλάδας στο πρόβλημα «μετανάστευση – ρατσισμός – ξενοφοβία – ισλαμισμός»
Ο Ελληνισμός, στην ιστορική του διαδρομή, έχει υποστεί, ό,τι έχει υποστεί, από τον μουσουλμανικό επεκτατισμό. Και αν το φαινόμενο είχε ολοκληρώσει τον βιολογικό του κύκλο, όλα θα ήταν καλά. Το φαινόμενο θα είχε γραφικό, μουσειακό χαρακτήρα. «Ο γέγονε, γέγονε». Όμως…. Αυτό το όμως επιβάλλει επαγρύπνηση και επιφυλακτικότητα σε ό,τι έχει σχέση με την εγκατάσταση μουσουλμανικής μειονότητας στη χώρα μας όσο σε καμία άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, αφού με βεβαιότητα θα αποτελέσει, προγεφύρωμα, την πέμπτη φάλαγγα, στα «ακμάζοντα» επεκτατικά σχέδια της γείτονας χώρας. Άραγε, το ιδεολόγημα του «πολυπολιτισμικού πλούτου», έστω και αν στην πραγματικότητα υποκρύπτει στοιχεία συμπαράστασης σε ομάδες οικονομικών μεταναστών, είναι επικρατέστερο και από αυτή τη στοιχειώδη άμυνα της χώρας; Είναι τόσο νωπά, τόσο παραστατικά τα παραδείγματα του Κοσόβου, της Νότιας Σερβίας, του Τιμόρ, του Νότιου Σουδάν και των Σκοπίων, που οποιοσδήποτε παραλληλισμός θα αποτελούσε κοινοτυπία. Με εξαίρεση μια κατηγορία συμπολιτών μας, που στο πρόσωπο αυτών των μεταναστών βλέπουν «φθηνά εργατικά χέρια» και πέραν τούτου τίποτε άλλο, ο ελληνικός λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, βρίσκεται με κρατημένη την αναπνοή για το πού θα οδηγήσει η πλημμυρίδα αυτών των μεταναστών. Είναι φανερό, ότι, αν το ζήτημα δεν αντιμετωπιστεί κάτω από τον υφιστάμενο ρεαλισμό, σύντομα θα ξεφυτρώσουν μερικές δεκάδες «Τζαμουριές», διάσπαρτες σε όλη τη χώρα, με απροσδιόριστες συνέπειες του φαινομένου. Η ελληνική Πολιτεία έχει ξεκινήσει, και ορθά, μια προσπάθεια διαφώτισης του κοινού σε σχέση με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Είναι, όμως, η προσπάθεια αυτή εντελώς απρόσφορη για οποιοδήποτε θετικό αποτέλεσμα, κατά το μέρος που αναφέρεται στην πλημμυρίδα των εν λόγω μεταναστών, αφού και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης την αντιλαμβάνεται ως μια άσκοπη «προπαγάνδα» όταν έχει ζωντανά ακόμη τα προαναφερόμενα παραδείγματα του Κοσόβου και των Σκοπίων.
Προς τι η οικειοθελής δημιουργία, σύντομα ή αργά, ανάλογων φαινομένων στη χώρα; Δεν οφείλει τίποτε ο βασανισμένος αυτός λαός, που τόσα έχει υποστεί στη μακραίωνη ιστορία του από ξένες επιδρομές – γιατί περί επιδρομής πρόκειται, με κατάργηση του δικαιώματος άμυνας – να μεταβληθεί, προς δόξαν κάποιου ιδεολογήματος και ορισμένων ιδιοτελών συμφερόντων, σε πεδίο αντιπαράθεσης για την αποτροπή «δικαιωμάτων» αυτονόμησης, διγλωσσίας, απόσχισης ή ομοσπονδιοποίησης περιοχών, που η πληθυσμιακή σύνθεση, με μαθηματική ακρίβεια, θα ευνοεί σε μερικές δεκαετίες τέτοιες καταστάσεις, λόγω υπεργεννητικότητας των μεν και υπογεννητικότητας των δε. Τα όποια αισθήματα συμπόνιας ή αλληλεγγύης που νιώθουμε για τους κατατρεγμένους αυτούς ανθρώπους, τον όποιο ιδεολογισμό μας ας τον εκδηλώσουμε με άλλους τρόπους. Ας τους βοηθήσουμε με άλλα μέσα. Να τους βοηθήσουμε με όλες μας τις δυνατότητες από το ατομικό και εθνικό μας υστέρημα. Δεν είναι σχήμα λόγου. Μπορούμε να τους βοηθήσουμε να οργανώσουν την οικιακή τους οικονομία (αυτή που έθρεψε και γιγάντωσε στο παρελθόν εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες, με τον ορνιθώνα, την κατσίκα, την αγελάδα, το χοιρινό, το μελίσσι, τον κήπο), να αναπτύξουν τη γεωργία τους, τη βιοτεχνία τους και τη βιομηχανία τους. Να τους βοηθήσουμε να μείνουν στον τόπο τους. Και από εκεί, ας τους έχουμε μόνο φίλους. Ας μη καταστήσουμε τους ίδιους και μακροχρόνια τα παιδιά τους όργανα (και τα παιδιά μας θύματα), στα χέρια «αοράτων» δυνάμεων, για την επίτευξη ανομολόγητων σκοπών. Κατά τη μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού, έχουν διαπραχθεί τόσα πολλά σφάλματα – διαμορφωτικά της σημερινής μας καχεξίας – ώστε να είναι ασυγχώρητη η προσθήκη ενός ακόμη, ίσως από τα μεγαλύτερα, όπως είναι η σύσταση ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΟΥ πληθυσμού από
άλλες χώρες. Η ιδιότητα του πρόσφυγα ή του μετανάστη έχει ηθική υπόσταση και είναι άξια κάθε συμπαράστασης και προστασίας. Η περιφρόνησή της είναι πράξη βέβηλη. Είναι το Ιερό δικαίωμα του πρόσφυγα, που ζητά άσυλο και του μετανάστη που ζητά εργασία, δικαίωμα στην επιβίωση. Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων αυτών στον πρόσφυγα και στον μετανάστη αποτελεί στοιχειώδη έκφραση ανθρωπισμού, πανανθρώπινη έκφραση αγάπης. Όμως, εδώ το ζήτημα τίθεται σε εντελώς διαφορετική βάση. Πρόκειται για τη σύσταση μειονοτικού πληθυσμού στην πιο επικίνδυνη μορφή του, άσχετη εντελώς με τις παραπάνω ανθρώπινες αξίες. Μειονότητα, που, με τη συνεπικουρία και των άλλων «αδελφών» μουσουλμάνων που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα και συνεχώς εξακολουθούν να εισρέουν, θα αποτελέσει με βεβαιότητα την αιχμή του δόρατος, ή διαφορετικά, την πέμπτη φάλαγγα, στα μεγαλοϊδεατικά σχέδια των καλών μας «ένθεν και ένθεν» γειτόνων, όταν μάλιστα στο άμεσο μέλλον η πληθυσμιακή συγκρότηση της βορειοδυτικής χώρας δεν θα υπολείπεται, μαζί με τους δορυφόρους της, από εκείνη της χώρας μας. Στοιχειώδης μεταναστευτική λογική επιβάλλει να παραχωρηθεί στους γείτονες Αλβανούς και Συνέχεια στην 2η σελ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ: Οι ιδιαιτερότητες της Ελλάδας στο πρόβλημα «μετανάστευση – ρατσισμός – ξενοφοβία – ισλαμισμός» | Τοπική αυτο(ή έτερο)διοίκηση Η σκοπούμενη αναθεώρηση του συντάγματος στην Τουρκία με το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου 2017 | Ενοχικές εμμονές Τα θεατρικά επετειακά δρώμενα στα σχολεία και η συνέχεια του ελληνισμού | Ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθείναι… Ο πόλεμος που δεν πρόκειται να συμβεί | Παιδεία: η δική μας τράπεζα | Χριστόφορος Παναγιωτοπουλος (Παπουλάκος) Προτεραιότητα απελευθέρωσης: ο κατεχόμενος νους
ΓΡΑΦΟΥΝ : Δημήτρης Μεταλληνός , Ανδρέας Ν. Κατράκης, Ευάγγελος Γριβάκος, Ιωάννης Α. Σαρσάκης, Ελένη Τ., Ηλίας Σταμπολιάδης, Παπαδόπουλος Θεόφιλος, Θωμάς Στέφ. Σάρας, Δημήτριος Π. Λυκούδης, Γεώργιος Κ. Τασούδης
Διαβάστε την εφημερίδα μας ηλεκτρονικά
books.eikonografies.com
2
κοινωνείν ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΤΩΝ
Γνώσεις, πτυχία, διδακτορικά… Περισπούδαστες παραζάλες που γεμίζουν την άγραφη κασέτα του μυαλού με κούφια ψεύτικη παντογνωσία και αλαζονική ψευδαίσθηση αυτόνομης παντοδυναμίας. Πανεπιστημιακές ζάλες που αδυνατούν να προσδώσουν νόημα, σκοπό και προσανατολισμό στη ζωή. Βαθυστόχαστες μωρίες που αφήνουν αναπάντητα τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα και αποτυγχάνουν να καλύψουν το κενό της ψυχής. Βαρύγδουποι τίτλοι που προσπαθούν μάταια να υποκαταστήσουν τον μοναδικό και άπειρα σοφό Τριαδικό Θεό. Ο άνθρωπος, ως υπαρκτικό κτίσμα, είναι τραγικά ανήμπορος και ανίσχυρος να βρει μόνος του την αληθινή γνώση που θα τον ελευθερώσει απ’ τα δεσμά της μεταπτωτικής αγνωσίας του. Αν δεν συνειδητοποιήσει αυτήν του την αδυναμία, αλλά επιχειρήσει πάλι εγωιστικά (όπως και στην προπατορική πτώση του) να οδηγεί αυτόφωτα στην αλήθεια, τότε ο άνθρωπος θα συντρίβεται επανειλημμένα και θα νεκρώνεται στο αδιέξοδο του χαλκευμένου ψεύδους στο οποίο ανέκαθεν καταλήγει νομοτελειακά η περιορισμένων δυνατοτήτων κτιστή μικρόνοια της αλαζονείας του.
Τοπική αυτο(ή έτερο)διοίκηση
Την Τρίτη, 14 Μαρτίου, μας δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχουμε μαζί με την Προεδρεύουσα Αντιπρόεδρο της Περιφερειακής ΄Ενωσης Δήμων Ιονίων Νήσων κ. Μερόπη Υδραίου, στην έκτακτη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα. Από τη συνάντηση αυτή προέκυψαν ζητήματα, που αφορούν στο μέλλον της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως τα εξέλαβε ο γράφων, που έχει υπόψη του τα σχετικά κείμενα και ιδιαίτερα εκείνο που κατατέθηκε ως κυβερνητική πρόταση. Τα κύρια σημεία, που άπτονται της αυτοδιοικητικής φιλοσοφίας και αντίληψης, θα μπορούσαν να είναι τα ακόλουθα: - Για πρώτη φορά αντιμετωπίζεται ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με απόλυτη ανυποληψία. Οι αυτοδιοικητικοί παράγοντες (Περιφερειάρχες, Δήμαρχοι, Σύμβουλοι, Πρόεδροι Τοπικών Συμβουλίων κ.ά.) θεωρούμαστε a priori (και συλλήβδην) ως αργόσχολοι και … τυχοδιώκτες. Γνωρίζω ότι ο καθένας «κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια», αλλά οι περιπτώσεις που δικαιολογούν τους χαρακτηρισμούς αυτούς, ορθό είναι να κατονομάζονται και να (κατα) δικάζονται, ούτως ώστε να μη δυσφημείται εξαιτίας τους ένας από τους σημαντικότερους θεσμούς-πυλώνες του έθνους μας. - Σύμφωνα με τις προθέσεις του νομοσχεδίου πλήττεται ο αρχέγονος θεσμός του Κοινοτισμού. Το κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας, η Κοινότητα, - που έλκει την καταγωγή της από το «Κοινόν» και την «Εκκλησία του Δήμου» των αρχαίων προγόνων μας αλλά κι από τις «(κοινές) Αγάπες» και την «Ενορία» των χριστιανών προγόνων μας, εξέλιξη των οποίων αποτελεί το «κοι-
Εκδότες-Συντακτική Επιτροπή Μαλκίδης Θεοφάνης Παπαδόπουλος Θεόφιλος Παπαδόπουλος Νίκος Σαρσάκης Ιωάννης Τασούδης Γεώργιος Φέντας Διονύσιος Γραφίστας Κουκλίδης Νίκος
νοτικό σύστημα» που διέσωσε το γένος μας κατά τη μακραίωνη Δουλεία - απειλείται με κατάργηση. Στη θέση της προτείνεται η λαοκρατία-οχλοκρατία των δημοψηφισμάτων, όπου τα ζητήματα θα τίθενται με τέτοιο τρόπο ώστε να ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Παράδειγμα το «δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015», που δεν έχουμε ακόμη αντιληφθεί τι κληθήκαμε να ψηφίσουμε, τι ψηφίσαμε, τι απεφάσισε ο λαός μας και ποια απόφαση έπρεπε τελικά να εφαρμοστεί. Η τοπική αυτοδιοίκηση, ως η κοινότητα ΟΛΩΝ των πολιτών, που αντιμετωπίζει την καθημερινότητα «καθώς εστί», δεν διαθέτει την πολυτέλεια «της δημιουργικής ασάφειας». - Στη θέση των εκλεγμένων τοπικών διακόνων (και ουχί αρχόντων), που καλούνται να διακονήσουν, δηλ. να υπηρετήσουν, τους συμπολίτες τους, θα διορίζονται «γραμματείς», ως ο μακρύς βραχίονας της κεντρικής εξουσίας. Έτσι θα δημιουργηθούν διορισμένοι «κυβερνητικοί-κομματικοί κομισάριοι», οι οποίοι και θα επιβάλουν τις κυβερνητικές εντολές στην αυτοδιοίκηση. Πρακτικές, όμως, που έχουν καταδικαστεί στο ιστορικό παρελθόν. Από την άμεση δημοκρατία θα εισέλθουμε στην ελεγχόμενη λαοκρατία κι από την τοπική αυτοδιοίκηση στην ετεροδιοίκηση. Τελικά το ερώτημα που τίθεται προς όλους μας είναι: «Ποια μορφή τοπικής αυτοδιοίκησης επιθυμούμε πραγματικά;». Ιδού η απορία! Δημήτρης Μεταλληνός Θεολόγος-Ιστορικός Κέρκυρα
Οι ιδιαιτερότητες της Ελλάδας στο πρόβλημα «μετανάστευση – ρατσισμός – ξενοφοβία – ισλαμισμός» Συνέχεια απο την 1η σελ
Οι δήθεν μορφωμένοι, ψευτοθεολόγοι, που βλέπουν με καλό μάτι τις διάφορες αιρέσεις, ιδίως τον παπισμό και προτεσταντισμό, είναι η κύρια αιτία της ανατροπής από τον δρόμο της Ρωμηοσύνης των νέων μας.
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
στους φίλους Πακιστανούς κλπ. από τη «μεταναστευτική πίττα» τόσο ποσοστό όσο ακριβώς αναλογεί στους Ινδούς, στους Ουκρανούς, στους Ρουμάνους κ.λ.π. χωρίς την παραμικρή πλεονεκτική διάκριση, γιατί το τίμημα που θα κληθούν να πληρώσουν οι επερχόμενες γενιές θα είναι οδυνηρό. Όσοι πιστεύουν ότι θα αφήσει η τουρκική και αλβανική προπαγάνδα να αφομοιωθούν οι μετανάστες αυτοί, τελούν υπό την επήρεια μιας ανεξέλεγκτης πλάνης. Από πού, άραγε, αντλούμε το ιστορικό δικαίωμα να κληροδοτήσουμε στους επερχόμενους μια τέτοια «πολιτισμική σύνθεση»; Υπάρχει τέτοιας μορφής ιδεολόγημα, ή πρόκειται για ανεξήγητη πολιτική πράξη, η οποία, χωρίς αποχρώντα λόγο, άγεται στη δημιουργία του μεγαλύτερου στην ιστορία της χώρας μειονοτικού προβλήματος, παρόλο που όλες οι συγκυρίες βοούν για το τι πρόκειται μελλοντικά να επακολουθήσει, όταν μάλιστα η Αλβανία θα έχει καταστεί (ή μάλλον θα την έχουν καταστήσει) ένα ισχυρό βαλκανικό κράτος, η δε γερασμένη πληθυσμιακά Ελλάδα θα αγωνίζεται να επιβιώσει δημογραφικά; Το «φιλί της ζωής» δεν θα της το δώσει η Αλβανία. Το αντίθε-
το ευχαρίστως θα το έκανε. Άλλοι λαοί, με συμβατά πολιτιστικά βιώματα, μπορούν να της το δώσουν. Ή, μήπως, αυτό λέγεται ρατσισμός; Ενώ η δημιουργία πληθυσμιακών προϋποθέσεων στη χώρα, για την τροφοδότηση του αλβανικού επεκτατισμού, ή, έστω, εσωτερικών αναταραχών «τύπου Σκοπίων», λέγεται «πολιτισμικός πλούτος», ή διαφορετικά, «πολύ-πολυφυλετική παγκοσμιοποίηση της Ελλάδος;» Το ιδεολόγημα της πολυφυλετικής – πολιτισμικής σύμμειξης των λαών (μουσουλμανικής στην κυριολεξία του) έχει τις εξαιρέσεις του. Σ’ αυτές τις εξαιρέσεις ανήκει, για αυταπόδεικτους λόγους, και η Ελλάδα και προπαντός η Ελλάδα. Αν αυτή η εξαίρεση δεν τηρηθεί στο μέτρο που επιβάλλουν οι γεωγραφικές της συγκυρίες, τότε η διχόνοια, που θα έχει ενσυνείδητα, σπείρει η παρούσα γενιά στη ζωή των επερχόμενων (Ελλήνων και Μουσουλμάνων), θα είναι από τις χειρότερες στην ιστορία της χώρας. Έχουμε αυτό το ιστορικό δικαίωμα; Ανδρέας Ν. Κατράκης Αεροπαγίτης ε.τ. Αθήνα, 2004
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
κοινωνείν
3
Η σκοπούμενη αναθεώρηση του συντάγματος στην Τουρκία με το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου 2017 Με πρόσχημα το αποτυχόν πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, η Εθνοσυνέλευση (Κοινοβούλιο) της Τουρκίας, αποφάσισε την αναθεώρηση του ισχύοντος σήμερα Συντάγματος που ψηφίστηκε μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980, με σκοπό την μετατροπή του πολιτεύματος από κοινοβουλευτικό σε προεδρικό. Στην Τουρκία οι διαβουλεύσεις και συζητήσεις για την μεταρρύθμιση αυτή διήρκησαν αρκετά χρόνια. Το 2017, η χώρα υιοθέτησε ένα ημι-προεδρικό σύστημα αφού, πλέον, οι πολίτες και όχι οι βουλευτές θα εκλέγουν με την ψήφο τους τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Έτσι, το 2014 ο Ταγίπ Ερντογάν έγινε ο πρώτος άμεσα εκλεγμένος Πρόεδρος στην Τουρκία. Με την είσοδο του 2017 και μετά από πρωτοβουλία του κυβερνώντος κόμματος(ΑΚΡ) και τη συναίνεση του κόμματος των Εθνικιστών(ΜΗΡ), άρχισε στο Κοινοβούλιο η συζήτηση για την αναθεώρηση-τροποποίηση του Συντάγματος η οποία, τελικά, εγκρίθηκε από την Ολομέλεια με 339 ψήφους την 19η Ιανουαρίου και αποφασίσθηκε όπως το προσχέδιο του τροποποιημένου Συντάγματος τεθεί υπό την κρίση του εκλογικού σώματος με Δημοψήφισμα την 16η Απριλίου 2017. Ωστόσο, η πληροφόρηση που εκπηγάζει από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι ότι, σε περίπτωση κατά την οποίαν ο τουρκικός λαός αποφασίσει θετικά κατά το Δημοψήφισμα, το τροποποιημένο (νέο) Σύνταγμα που θα ισχύσει, ουσιαστικά θα εγκαθιδρύσει ένα προεδρικό πολίτευμα όχι υπό την τυπική και δοκιμασμένη μορφή του (όπως π.χ της Κύπρου ή των ΗΠΑ) αλλά ένα πολίτευμα εξόχως αυταρχικό και επικίνδυνο, αφού η μείζονα μεταβολή που επιφέρει είναι η κατάργηση του Πρωθυπουργού και του Υπουργικού Συμβουλίου, ως ξεχωριστού οργάνου. Όπως επαναλαμβάνεται σε δύο άρθρα του σχεδίου του Συντάγματος, η εκτελεστική εξουσία ανήκει σε ένα και μόνο πρόσωπο, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που διορίζει και παύει τους υπουργούς του ανεξέλεγκτα, ενώ οι τελευταίοι είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι απέναντί του και όχι απέναντι στην Εθνοσυνέλευση, η οποία έχει μεν το δικαίωμα να ζητεί από αυτούς πληροφορίες και να τους απευθύνει ερωτήσεις, αλλά δεν δικαιούται να τους απομακρύνει αν απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης του Προέδρου. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Αντιπροέδρους της Κυβέρνησης. Το Σύνταγμα δεν προβλέπει τον αριθμό τους, αλλά ο Πρόεδρος διορίζει και παύει όσους ο ίδιος επιθυμεί, αναθέτοντας σε αυτούς καθήκοντα κατά την κρίση του. Πρόκειται για ένα θεσμό ο οποίος, αν δεν υπήρχε ανάλογο προηγούμενο με το Σύνταγμα Αλίεφ στο Αζερμπαϊτζάν, θα συνιστούσε παγκόσμια πρωτοτυπία. Αποκλίνοντας από την τυπική έννοια της διάκρισης των εξουσιών, μια περίπλοκη ρύθμιση του άρθρου 116 του υπό κρίση Συντάγματος, αποβλέπει πρωτίστως στο να αποκλείσει το ενδεχόμενο όπως ο πρόεδρος και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία προέρχονται από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, με στόχο να εξασφαλισθεί η πολιτικο-ιδεολογική ομοιογένεια και τυχόν αντιθέσεις ή συγκρούσεις μεταξύ της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Αν, όμως, επιτευχθεί αυτός ο στόχος, απόλλυται μια βασική λειτουργία της νομοθετικής εξουσίας να ασκεί νομίμως τον έλεγχο επί του Προέδρου, ώστε να τον εξαναγκάζει να τηρεί ουδέτερη στάση στην πολιτική σκηνή. Επί πλέον, η επιδιωκόμενη αυτή ομοιογένεια είναι ικανή να πλήξει την πεμπτουσία του προεδρικού συστήματος, καθόσον αποδυναμώνει τη λειτουργία εκείνων των θεσμικών μηχανισμών που έχουν τεθεί προς αναχαίτιση κάποιου ισχυρού, επίδοξου και μονοπρόσωπου αρχηγού της εκτελεστικής εξουσίας, όπως είναι σήμερα ο Ταγίπ Ερντογάν. Η ανωτέρω ρύθμιση, συνδυαζόμενη με την έλλειψη δεύτερου νομοθετικού σώματος και ανεξαρτησίας στη δικαστική εξουσία, (υπενθυμίζεται ότι στην Τουρκία χιλιάδες δικαστές και εισαγγελείς απελύθησαν τους τελευταίους μήνες), θεωρείται νομοτελειακά βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε ένα συμπαγές σύμπλεγμα κυβερνώσας πλειοψηφίας, χειραγωγουμένης, εν
τέλει, από τον ίδιο τον Πρόεδρο και θα κατοχυρωθεί συνταγματικά μια σχεδόν απόλυτη πολιτική ταύτιση Εθνοσυνέλευσης και Προέδρου. Και ενώ τυπικά η νομοθετική εξουσία ανήκει στην Εθνοσυνέλευση και οι νόμοι που αυτή ψηφίζει υπερισχύουν των (νομοθετικών) διαταγμάτων που νομιμοποιείται να εκδίδει ο Πρόεδρος χωρίς προηγούμενη εξουσιοδότηση «για κάθε ζήτημα που σχετίζεται με την άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας», στην πράξη, λόγω της ταύτισης που αναφέρθηκε ανωτέρω, θα συμβεί το αντίστροφο και το νομοθετικό έργο του Προέδρου θα υπερισχύει εκείνου της Εθνοσυνέλευσης. Θα έχουμε, δηλαδή, μια σχετική υποταγή της πρώτης στον δεύτερο. Αν σε όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις προστεθούν και οι διατάξεις με τις οποίες η διοίκηση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, η εφαρμογή της πολιτικής εθνικής ασφαλείας, ο τρόπος αντιμετώπισης των φαινομένων στάσης όπως στην περίπτωση του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016 και ο διορισμός των ανωτάτων κρατικών λειτουργών, ανατίθενται αποκλειστικά στον Πρόεδρο, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το νέο πολίτευμα δεν θα είναι απλώς προεδροκεντρικό αλλά «καισαρικό», με «Καίσαρα» (ή, μάλλον, με «Σουλτάνο», όπως συνηθίζεται να λέγεται τελευταία) τον ίδιο τον Τ. Ερντογάν, η δε απόσταση μεταξύ αυτού (του Πολιτεύματος) και της απροκάλυπτης δικτατορίας θα είναι πολύ μικρή. Ο Ταγίπ Ερντογάν διακηρύσσει ότι το δικαίωμά του να επιδιώξει την συνταγματική μεταρρύθμιση της Χώρας του, το στηρίζει απευθείας στον τουρκικό λαό ο οποίος τον τίμησε με την ψήφο του από το 2003 και επί μια δεκαετία ως Πρωθυπουργό και από το 2014 ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πάντως, αν, σύμφωνα με το νέο Σύνταγμα, ρυθμισθεί ότι ο ανώτατος αριθμός θητειών του Προέδρου ξεκινήσει να ισχύει από το 2019, κάτι που δεν έχει ακόμη ξεκαθαρισθεί, ο Ερντογάν ενδέχεται να παραμείνει στην εξουσία μέχρι το 2029 (!!). Οι υποστηρικτές της μεταρρύθμισης ισχυρίζονται ότι αυτή θα σηματοδοτήσει μια από τις μεγαλύτερες αλλαγές στον τρόπο διοικήσεως της χώρας εδώ και έναν αιώνα και ότι θα ενισχυθεί το κύρος της ηγεσίας της χώρας η οποία θα μπορεί ευκολότερα να αντιμετωπίζει τις έκρυθμες καταστάσεις και τις απειλές πολέμου, όπως γίνεται στη σημερινή εποχή με τη Συρία, το Ιράκ και τον ISIS. Αντίθετα, οι επικριτές της υποστηρίζουν ότι το Κοινοβούλιο θα απολέσει κάθε ουσιαστική εξουσία και η Τουρκία θα γίνει χώρα λιγότερο δημοκρατική συν το ότι θα είναι αναγκασμένη στο μέλλον να πορευθεί με το νέο πολίτευμα για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεδομένου ότι οι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις δεν είναι καθόλου εύκολο να καταργηθούν ή… μεταρρυθμισθούν. Είναι επόμενο το νέο καθεστώς, εφόσον καθιερωθεί, να επηρεάσει δυσμενώς την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε, ιδίως αυτήν την εποχή που η Κοινότητα χρειάζεται τη συνεργασία της Τουρκίας για τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών στην Ευρώπη. Ήδη το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει επισημάνει ότι «η ελευθερία της έκφρασης και ο δημοκρατικός διάλογος στη Τουρκία έχουν συρρικνωθεί ανησυχητικά από τον περασμένο Ιούλιο». Και η Επιτροπή της Βενετίας – το εξειδικευμένο όργανο του Συμβουλίου για συνταγματικά θέματα- δημοσίευσε πρόσφατα Γνωμοδότησή του σύμφωνα με την οποία οι προτεινόμενες συνταγματικές τροποποιήσεις στην Τουρκία είναι «ένα επικίνδυνο βήμα προς τα πίσω για τη δημοκρατία» Εν κατακλείδι θα πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα ότι μιας τέτοιας μορφής καθεστώς όπως το σκοπούμενο με το επερχόμενο Δημοψήφισμα στην Τουρκία, δεν είναι καθόλου συμφέρον για την Ελλάδα, γιατί οπωσδήποτε θα ενισχύσει την επιθετικότητα της γείτονος χώρας και δυνατόν να προκαλέσει, κατά προτεραιότητα στο Αιγαίο, θερμό πολεμικό επεισόδιο, τυχαίο ή «προσχεδιασμένο». Ευάγγελος Γριβάκος Αντιστράτηγος ε.α – Νομικός Θεσσαλονίκη
4
κοινωνείν
Τα θεατρικά επετειακά δρώμενα στα σχολεία και η συνέχεια του ελληνισμού Πριν από λίγες ημέρες, παρακολούθησα την εορτή δημοτικού σχολείου για την 25η Μαρτίου, μια πάρα πολύ καλά οργανωμένη εκδήλωση με ποιήματα και θεατρικά δρώμενα, όπου δάσκαλοι και μαθητές έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Συγκινημένος άκουσα τις απαγγελίες των μαθητών, οι οποίοι με τον δικό τους αθώο και παιδικό τρόπο τόνιζαν τα κατορθώματα των ηρώων καθώς και τις θυσίες τους για την πατρίδα. Υπήρχε όμως και κάτι που μου δημιούργησε μια αρνητική εντύπωση (για το οποίο βεβαίως δε ευθύνονται οι μαθητές), ήταν κάτι που δεν είχα παρατηρήσει τόσο έντονα τα προηγούμενα χρόνια, αν και ως γονέας τριών τέκνων έχω παρευρεθεί σε πάρα πολλές σχολικές εορτές. Και στη γιορτή για την 25η Μαρτίου αλλά και στη γιορτή για την 28η Οκτωβρίου, στα ποιήματα και στα θεατρικά δρώμενα γίνεται αναφορά σε προγόνους οι οποίοι με την παλικαριά και την αυτοθυσία τους παραδειγμάτισαν τις επόμενες γενεές έτσι ώστε και αυτές να παλέψουν μέχρις εσχάτων για την τιμή και την ελευθερία της πατρίδας. Αυτό είναι πάρα πολύ καλό, και ουδείς σώφρων άνθρωπος διαφωνεί μ’ αυτή τη λογική. Σαφώς και πρέπει να γίνεται αναφορά σε όλους όσους θυσιάστηκαν διαχρονικά, δείχνοντας με το παράδειγμά τους ότι «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Το ζητούμενο όμως είναι ότι, η αναφορά για τους προγόνους, γίνεται επιλεκτικά. Στα κείμενα και στα ποιήματα που απαγγέλλονται ακούμε π.χ. ότι οι Έλληνες το 1940 πολέμησαν όπως ο Λεωνίδας και ο Κολοκοτρώνης ή όπως ο Μιλτιάδης και ο Διάκος, επίσης για την 25η Μαρτίου γίνονται αναφορές ότι οι ραγιάδες πολέμησαν όπως οι αρχαίοι Έλληνες εμπνεόμενοι απ’ αυτούς κλπ. Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα κείμενα, λογικό είναι στους ακροατές αυτών των εκδηλώσεων, αλλά πολύ περισσότερο στους ίδιους του μαθητές να δημιουργείται η εντύπωση πως ο Ελληνισμός στη διαχρονική του ιστορική πορεία, αποτελείται από τους αρχαίους Έλληνες, τους Έλληνες του 1821 και του 1940. Το πρόβλημα κατ’ εμέ είναι ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά για τους ήρωες, αγωνιστές και προσωπικότητες της Βυζαντινο/ρωμαίικης περιόδου του ελληνισμού. Δηλαδή, το αυτονόητο θα ήταν στα κείμενα και τα ποιήματα που αναφέρονται π.χ. στο 1940 να ακούμε ότι οι Έλληνες εμπνεόμενοι από τον Λεωνίδα, τον Νικηφόρο Φωκά και τον Καραϊσκάκη, πολέμησαν με γενναιότητα για την ελευθερία της πατρίδας. Δε μπορούμε να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι επί 1123 χρόνια κάποιοι πρόγονοί μας – τους οποίους προσδιορίζουμε ως Βυζαντινούς (δηλ. Ρωμηούς) αγωνίστηκαν και διέσωσαν τον πολιτισμό, αντιμετωπίζοντας βάρβαρους λαούς οι οποίοι αν επικρατούσαν τότε, το πολιτιστικό υπόβαθρο σε όλο τον κόσμο θα ήταν διαφορετικό προς το χειρότερο. Μορφές όπως ο Βελισάριος, ο Ηράκλειος, ο Βασίλειος Β΄ Βουλγαροκτόνος, ο Ιωάννης Κουρκούας, ο Αλέξιος Κομνηνός, ο Ιωάννης Βατάτζης, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και
πολλοί άλλοι, δεν πρέπει να παραγκωνίζονται, αλλά μέσω και των σχολικών εορτών να προβάλλονται και αυτοί ως παράδειγμα πατριωτισμού αλλά κυρίως ως συνεχιστές της ιστορικής πορείας του γένους των Ελλήνων. Άλλωστε τη συνέχεια της ιστορικής πορείας του Ελληνισμού δεν την απορρίπτουν οι Βυζαντινο/ρωμηοί πρόγονοί μας, αντιθέτως την τονίζουν και τη διατρανώνουν. Τρανό παράδειγμα (και όχι το μόνο) ο Διδυμοτειχίτης άγιος αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης ο οποίος σε επιστολή του προς τον πάπα Γρηγόριο Θ΄ στα μέσα του 13ου αιώνα, αναφέρει τα εξής: «Μας γράφεις ότι από το δικό μας, το Ελληνικό γένος, άνθισε η σοφία και τα αγαθά της και διαδόθηκε στους άλλους λαούς. Αυτό σωστά το γράφεις. Πώς όμως αγνόησες ή και αν υποτεθεί ότι δεν το αγνόησες, πώς ξέχασες να γράψεις ότι, μαζί με τη σοφία, το γένος μας κληρονόμησε από τον Μέγα Κωνσταντίνο και τη βασιλεία; Ποιος αγνοεί ότι τα κληρονομικά δικαιώματα της διαδοχής πέρασαν από εκείνον στο δικό μας γένος και ότι εμείς είμαστε οι νόμιμοι κληρονόμοι και διάδοχοι ;». «Οι γενάρχες της βασιλείας μου, είναι από το γένος των Δουκών και των Κομνηνών, για να μην αναφέρω εδώ και όλους τους άλλους βασιλείς που είχαν ελληνική καταγωγή και για πολλές εκατοντάδες χρόνια κατείχαν τη βασιλική εξουσία της Κωνσταντινούπολης». «Εάν όμως εννοείς την Κωνσταντινούπολη, καθιστούμε γνωστό και στην αγιότητά σου και σε όλους τους χριστιανούς ότι ποτέ δε
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
Κείμενο του (Καστροπολίτη) Ιωάννη Α. Σαρσάκη Διδυμότειχο
θα πάψουμε να δίνουμε μάχες και να πολεμούμε αυτούς που την κατέκτησαν και την κατέχουν, γιατί αλήθεια, πώς δε θα διαπράτταμε αδικία απέναντί στους νόμους της φύσης, και στους θεσμούς της πατρίδας μας, και στους τάφους των προγόνων μας, και στα θεία και ιερά τεμένη, αν δεν πολεμήσουμε γι’ αυτά με όλη τη δύναμή μας». Η επιστολή αυτή γράφθηκε την εποχή όπου η Φράγκοι είχαν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και οι Έλληνες, με προεξάρχοντα τον Ιωάννη Βατάτζη, αγωνιζόταν να την ανακαταλάβουν και να ανασυστήσουν την αυτοκρατορία. Πώς λοιπόν εμείς οι νεοέλληνες σβήνουμε από την ιστορική μας μνήμη όλες αυτές τις μορφές του Βυζαντίου/Ρωμανίας, που αγωνίστηκαν επί μια και πλέον χιλιετία για να κρατήσουν την πίστη και τον πολιτισμό μας; Πώς μπορούμε να αγνοούμε τη μεγάλη και καθοριστική συμβολή τους στη συνέχεια και τη διάσωση του Ελληνισμού; Νομίζω πως πρέπει να αναθεωρήσουμε και να προσπαθήσουμε να εντάξουμε στα ποιήματα και στα θεατρικά δρώμενα των σχολικών εορτών, προσωπικότητες του Βυζαντίου/Ρωμανίας έστω και εμβόλιμα (σε παλιά κείμενα), έτσι ώστε τα παιδιά μας να αναφέρουν τα ονόματά τους και να διατρανώνουν με σωστό τρόπο τη συνέχεια του Ελληνισμού.
Ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθείναι… Ο G. και η Μ. είναι δύο αδελφάκια, 10 και 11 ετών....ασυνόδευτα προσφυγόπουλα μουσουλμανικής χώρας. Εδώ και λίγο καιρό, φιλοξενούνται στην Ελλάδα σε έναν χώρο υποδοχής, όπου μοιραστήκαμε λίγες ώρες μαζί. Γνωρίζουν μόνο ελάχιστα ελληνικά και λίγα αγγλικά, όμως επικοινωνήσαμε βαθιά, καρδιακά και πνευματικά. Αυτό που σίγουρα δεν περίμενα να συναντήσω ήταν η τρυφερότητα και η ωριμότητα στο βλέμμα τους, η ευγένεια και η υπακοή τους. Στα παιδιά αυτά δεν γίνεται κανενός είδους κατήχηση. Ο σκοπός της παρουσίας μας είναι να δεχτούν την αγκαλιά που τους λείπει, την αγάπη και τη συντροφιά. Μόνο αν τους μιλήσει η ψυχή μας και το παράδειγμά μας, θα θυμούνται ότι κάποτε ήρθαν σε επαφή με χριστιανούς σε μια ορθόδοξη χώρα. Τακτοποιήσαμε μαζί τα ρούχα τους, συναρμολογήσαμε ένα τρισδιάστατο παζλ, κολλήσαμε πολύχρωμες αφίσες στους τοίχους και βγήκαμε στο προαύλιο για να παίξουμε «μήλα». Παίξαμε και γελάσαμε αρκετή ώρα. Ο μικρός G. μου ζητούσε συγγνώμη, κάθε φορά που η μπάλα έσκαγε πάνω μου ή έφευγε μακριά. Και είχε τον νου του να μου αλλάζει θέση, όταν με τύφλωνε ο ήλιος. Δεν έχουν μόνο τα παραμύθια μικρούς πρί-
γκιπες. Εκεί που παίζαμε, ξαφνικά, τα δύο αδελφάκια άφησαν την μπάλα, έδειχναν μεταξύ τους στον ουρανό και κάτι έλεγαν που δεν καταλάβαινα. Γύρισαν προς εμένα και με ρώτησαν, αν τα έβλεπα... Δεν έβλεπα τίποτα. Μου έκαναν με τα χέρια τους την κίνηση που κάνουν τα φτερά των πουλιών. -Πουλιά...; birds...; τους ρώτησα. -Αεροπλάνο μήπως; Νο, nο, ήταν η απάντηση. -Πώς μοιάζουν, ρώτησα ξανά. Μου έδειξαν το σώμα τους και το κοριτσάκι είπε ότι είναι δύο και φορούν μπλε ρούχα. Πώς να περιγράψει κανείς αυτή τη στιγμή; Τους έδειξα μια εικόνα των Αρχαγγέλων. Ναι, ναι, είπανε με χαρά. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που βλέπανε αγγέλους. Ο Θεός σε αυτές τις καρδιές αναπαύεται. Εκεί που εμείς δεν μπορούμε ούτε να το φανταστούμε. Κρίμα να καταντούμε άνθρωποι της θρησκείας και όχι της πίστης. Κρίμα να «παντρευόμαστε» ένα προφίλ πνευματικότητας, για να καλύψουμε κάτι ή να κερδίσουμε κάτι από την εξουσία που δεν βρήκαμε στον κόσμο. Ελένη Τ. Νομικός Αθήνα
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
Ενοχικές εμμονές Ακούμε συχνά την άποψη πολλών, κυρίως βολεμένων συμπατριωτών μας, ότι κακώς επιρρίπτουμε ευθύνες για την κατάντια της πατρίδος μας στους ξένους και ότι η ευθύνη είναι δική μας και θα πρέπει να γίνουμε καλύτεροι για να φτιάξουμε μία ελεύθερη, ευνομούμενη και ανεξάρτητη χώρα και αυτό που χρειάζεται είναι να ανασκουμπωθούμε και να δουλέψουμε περισσότερο. Το πρόβλημα αυτού του ισχυρισμού είναι ότι φαίνεται λογικοφανής και γίνεται εύκολα αποδεκτός από τους δήθεν ορθολογιστές και μάλιστα μορφωμένους ανθρώπους. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο συλλογισμός αυτός ενέχει μόνο την μισή αλήθεια και επομένως στο σύνολό του είναι ψευδής. Έχει ήδη αναλυθεί από πολλούς ιστορικούς και έχουμε ζήσει στο πετσί μας την ανθελληνική στάση της Δύσης από την εποχή των Σταυροφοριών μέχρι και τη Μικρασιατική καταστροφή. Η αλήθεια είναι ότι και εμείς σαν λαός χάσαμε τις ηθικές και κοινωνικές αξίες που συνιστούν μία συνεκτική και ευνομούμενη πολιτεία. Ο αμοραλισμός, ο καταναλωτισμός, ο ατομικισμός, ο εθνομηδενισμός και ο πιθηκισμός βαρβαρικών μοντέλων διαβίωσης, που εισήγαγε η μεταπολίτευση με πρωτεργάτες τους σοσιαλΗστές του ΠΑΣΟΚ με υποστηρικτές τους δήθεν αριστερούς, ακόμη και τους δεξιούς τάχα πατριώτες, αποτελούν το μέρος της δικής μας ευθύνης. Όμως η ιστορική εμπειρία που μας άφησαν οι πρόγονοί μας διδάσκει ότι η ηθική κατάπτωση ενός λαού βαρύνει πρωτίστως τους άρχοντές του. Όσον αφορά τους ξένους, θεωρούμε τάχα θεμιτό για αυτούς να κοιτάνε το δικό τους συμφέρον το οποίο συνίσταται στην εξουθένωση των αδυνάτων, και ενώ παλαιότερα αυτό εκδηλωνόταν με την στρατιωτική βία σήμερα έχει αλλάξει μορφή και εκδηλώνεται με την οικονομική εξάρτηση σε βαθμό καταπάτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων των εξαρτημένων χωρών. Η παγκοσμιοποίηση, με το δόγμα της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, αγαθών και ανθρώπινου δυναμικού, που στηρίζεται σε ένα ελεγχόμενο από τους ισχυρούς χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν αφήνει περιθώρια ανάπτυξης
Αν αναζητάτε τον Έλληνα ηγέτη που θα μας οδηγήσει στο φως, αναζητήστε τους γονείς που θα τον γεννήσουν, και τους δασκάλους που θα τον κάνουν Έλληνα!!!
5
κοινωνείν
των αδυνάτων αποστερώντας τους ακόμη και από το δικαίωμα έκδοσης δικού τους νομίσματος χωρίς την αντίστοιχη δημοσιονομική και κοινωνική κάλυψη. Η τακτική που ακολουθούν είναι αυτή του δανεισμού και στην περίπτωση της Ελλάδος ξεκίνησε από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους οπότε από το δάνειο των 2.000.000 λιρών έφθασαν μόνο οι 800.000 και μάλιστα στα χέρια διεφθαρμένων ηγετών. Η τακτική αυτή συνεχίστηκε επί των ημερών μας, οπότε δάνειζαν χρήματα, αρχικά στους ΠΑΣΟΚΟΥΣ και στη συνέχεια στους διαδόχους τους χωρίς κανείς να επενδύσει σε παραγωγικά έργα, εν γνώσει των δανειστών, που για να καλύψουν τον κίνδυνο αποπληρωμής έθεσαν τοκογλυφικούς όρους που τους επέτρεψαν να τα εισπράξουν στο πολλαπλάσιο. Τελικά πούλησαν τα ομόλογα σε κράτη μέλη της ΕΕ με τιμές εξευτελιστικές και τώρα αυτά, παίζοντας τον ρόλο των δανειστών, τα απαιτούν σε ολόκληρη την ονομαστική τους αξία. Στο εξής μας δανείζουν χρήματα για να τους πληρώσουμε τους τόκους μπαίνοντας σε έναν ατέρμονα κύκλο με συνεχή αύξηση του χρέους. Για εγγύηση υποθήκευσαν τα ίδια τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, κατέλυσαν τη Δημοκρατία και επιβάλλουν στο Ελληνικό δήθεν Κοινοβούλιο να ψηφίζει δικούς τους νόμους που εγκρίνουν οι εκάστοτε Πρόεδροι της δήθεν Δημοκρατίας. Αυτή είναι η βαρβαρότητα των δυτικών φίλων μας που τους θεωρούμε πολιτισμικό παράδειγμα προς μίμηση λόγω της τεχνολογικής τους ανάπτυξης, τη στιγμή που δεν μας αφήνουν να δημιουργήσουμε τη δική μας ανάπτυξη έχοντας συμβάλλει τα μέγιστα στην αποβιομηχάνιση της χώρας μας. Βεβαίως και υπάρχουν οι αντίστοιχες ευθύνες των δικών μας αρχόντων που αρχικά αποδέχθηκαν τους όρους τοκογλυφίας των δανείων, που τα χρησιμοποίησαν για να εκμαυλίσουν έναν στερημένο λαό και να παραμείνουν στην εξουσία, και αργότερα με την αποδοχή των προδοτικών μνημονίων παρέδωσαν και την εθνική μας κυριαρχία. Παρά τις δήθεν διαφωνίες των κομμάτων του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου», που με κωλοτούμπες εναλλάσσονται στην εξουσία, όλα μαζί υπερψήφισαν τα μνημόνια και τώρα διαπληκτίζονται για το ποιος θα διαχειριστεί πιο έξυπνα την υποτέλεια στην οποία όλοι συμφώνησαν. Ενέπαιξαν τον λαό, που βροντοφώναξε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, παρά τους τραπεζικούς εκβιασμούς, και συνεργάστηκαν άψογα την νύκτα εκείνη Συριζαίοι, Νεοδημοκράτες, Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Θεσμοί για να μετατρέψουν το ΟΧΙ σε ΝΑΙ.
Κάνουν λάθος όσοι προσπαθούν να ενοχοποιήσουν έναν ολόκληρο λαό επειδή μία διεφθαρμένη κλίκα πολιτικάντηδων, συνδικαλιστών, τραμπούκων και υποτελών ξένων συμφερόντων διασπάθισαν τον εθνικό πλούτο και παρέδωσαν την εθνική ανεξαρτησία αποδίδοντας την παρακμή της χώρας στην δήθεν τεμπελιά των Ελλήνων που τώρα πρέπει να ανασκουμπωθούν και να δουλέψουν. Ας γνωρίζουν οι εθνικοί συκοφάντες ότι πολλοί Έλληνες, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή ακόμη και σε καιρό πολέμου, ξυπνούν το πρωί και δεν έχουν με τι να ασχοληθούν και οι νέοι μας, κυρίως επιστήμονες, μεταναστεύουν κατά χιλιάδες, ενώ το σύστημα εισάγει αλλοεθνείς από το παράθυρο. Το χειρότερο είναι ότι και το προϊόν αυτών που δουλεύουν δεν παραμένει στη χώρα αλλά απομυζείται από τους κερδοσκόπους δανειστές οι οποίοι παίρνουν και εύσχημα από τους ντόπιους ευρωλιγούρηδες ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ένα πράγμα για το οποίο οι Έλληνες θα έπρεπε να εργαστούν περισσότερο είναι η εθνική τους υποχρέωση να ανατρέψουν το δολοφονικό σύστημα που τους θυσιάζει στον βωμό της κερδοσκοπίας και να τιμωρήσουν παραδειγματικά όλους αυτούς που ευθύνονται για το έγκλημα εναντίον του έθνους μας. Το πρώτο αυτό βήμα θα πρέπει να το ακολουθήσει η άρνηση του επαχθούς και επονείδιστου χρέους με ταυτόχρονη επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Μόνο έτσι θα αρχίσει η ανοικοδόμηση του νέου κράτους στο υπάρχον Ελληνικό οικόπεδο αφού το καθαρίσουμε από τα μπάζα των ερειπίων του παλαιού κράτους που οι προηγούμενοι άφησαν να καταρρεύσει. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με την απόφαση ενός ανθρώπου ή μίας μικρής ομάδας αλλά να γίνει πίστη όλων των Ελλήνων από την Κρήτη μέχρι τη Θράκη και από την Κεφαλληνία μέχρι την Ρόδο. Ηλίας Σταμπολιάδης τ. Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
Πίσω στις ρίζες για να έχουμε μέλλον «Το στοίχημά μας; Να ξαναβρεί η γη μας την αξία της. Να πάρουν στα χέρια τους τις υποθέσεις του χωριού οι νέες γενιές. Θέλουμε να μάθουν τα παιδιά μας για τον τόπο τους, να «δεθούν» με τη γη μας, να βρουν τις δικές μας γερές ρίζες! Θέλουμε, σε συνεργασία με τα γύρω χωριά, να μετατρέψουμε τα δικά μας παλιά σχολεία σε κέντρα μελέτης, ανάδειξης, προβολής της πραγματικής ιστορίας του τόπου μας! Ενώνοντας τις δυνάμεις μας μπορούμε να τα καταφέρουμε»! Π. Κ.
6 Για δεκαετίες ολόκληρες προετοιμαζόταν η Άγκυρα για τη “μεγάλη σύγκρουση”. Μια σύγκρουση η οποία πίστευε θα τις πρόσφερνε την ευκαιρία επανόδου της στα Βαλκάνια. Ο κρυφός αυτός πόθος, ωστόσο, δεν ήταν αποτέλεσμα των οραματισμών του προέδρου Ερντογάν, αλλά μάλλον όλων εκείνων που βρέθηκαν στην εξουσία της Άγκυρας τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ήταν ένα στρατηγικό σχέδιο απόλυτα μελετημένο και ιδιαίτερα προσεγμένο, καθώς όλο αυτό το διάστημα οι διπλωμάτες της συνέχιζαν να “πιπιλίζουν” τα αυτιά της διεθνούς κοινότητας για την ανάγκη ανακατανομής του Αιγαίου μεταξύ Αθηνών και Άγκυρας, και την επίσης ανάγκη παραχώρησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου στην Τουρκία, “προκειμένου να διασφαλισθεί η ελεύθερη ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο”. Διαφορετικά η Άγκυρα διεκήρυττε ότι οι κυβερνήσεις της Αθήνας είχαν σαν σκοπό, πρόγραμμα και πολιτική, να μετατρέψουν το Αιγαίο σε Ελληνική λίμνη, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό σοβαρά προβλήματα στη διεθνή ναυσιπλοΐα. Πέρα, όμως αυτού, τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, είναι γνωστό ότι όλοι οι Βαλκάνιοι γείτονες της Ελλάδας, ζητούσαν επίμονα την επαναχάραξη των συνόρων όλων των κρατών της περιοχής, προκειμένου οι νέες συνοριακές γραμμές να προσφέρουν μια πιο δίκαια εθνική κατανομή των ομάδων που κατοικούσαν στις διοικητικές περιφέρειες της περιοχής. Ήδη από το 1970 η Βουλγαρία, μολονότι ανήκε στο Σοβιετικό μπλοκ, ασκούσε μια έντονη προπαγάνδα σε βάρος της Ελλάδος, διεκδικώντας τη Θράκη, με την αιτιολογία ότι αυτή αποτελούσε “φυσική προέκταση” της δικής της διοίκησης, άπαξ και “είναι αδύνατο να υπάρχει διαφορετικό, πληθυσμιακά εθνικό, σύνολο, σε μια ακτίνα εξήντα χιλιομέτρων που αποτελούν την έκταση από τα παράλια της Δυτικής Θράκης, μέχρι τα δικά της σύνορα”. Αυτή τουλάχιστον ήταν η ερμηνεία που μου είχε δώσει πρέσβης της χώρας αυτής στην Οτάβα την περίοδο εκείνη. Για τον λόγο αυτό, εξάλλου, η Σόφια δημιούργησε τη λεγόμενη “Ακαδημία Επιστημών της Σόφιας”, ένα σώμα κυρίως πανεπιστημιακών, στους οποίους είχε ανατεθεί η υπόθεση της προώθησης των προπαγανδιστικών στόχων της. “Η ατυχία για τη Βουλγαρία είναι ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών των δύο μεγάλων παγκόσμιων πολέμων, βρέθηκε δύο φορές σε λάθος στρατόπεδο, σε εκείνο των ηττημένων, κάτι που εκμεταλλεύτηκε η κυβέρνηση των Αθηνών, προκειμένου να επιβάλει τις άδικες αξιώσεις της πάνω στις δίκαιες απαιτήσεις της Βουλγαρίας”, σύμφωνα πάντοτε με τον συνομιλητή μου. Ενδεικτικό αυτής της νοοτροπίας και φιλοσοφίας των ασκούντων τη διοίκηση της Σόφιας είναι η εκτύπωση μιας σειράς προπαγανδιστικών εντύπων, με τα οποία προσπαθεί να αποδείξει ότι ο πληθυσμός της Θράκης και της Μακεδονίας, εθνικά αποτελεί μέρος της Βουλγάρικης κουλτούρας και ότι κάτω από συνθήκες μιας δίκαιης πληθυσμιακής κατανομής θα έπρεπε οι δύο νομοί να είχαν δοθεί σε αυτήν. Σαν παράδειγμα, ας μου επιτραπεί να αναφερθώ στην έκδοση του συγγράμματος “Μακεδονία: Στοιχεία και Αποδείξεις”, στο οποίο γίνεται ανάλυση και παρερμηνεία εγγράφων της περιόδου της Τουρκοκρατίας πάνω στους κατοίκους της περιοχής, στα οποία αναφέρονται όλοι ως
κοινωνείν
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
Ο πόλεμος που δεν πρόκειται να συμβεί “Βούλγαροι”. Ένας παρόμοιος οργανισμός, η “Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών”, υπήρχε και στη Θεσσαλονίκη, συμπεριλάμβανε και το “Κέντρο Αποδήμων Μακεδόνων” το οποίο αποτελούσε ένα αντιστάθμισμα στις παράλογες και πλασματικές απαιτήσεις τόσο των Βουλγάρων, όσο και των Σκοπιανών της Γιουγκοσλαβίας, τα οποία όμως δυστυχώς διέλυσε η τότε “δημοκρατική κυβέρνηση Σημίτη”, με τη δικαιολογία των περικοπών για λόγους οικονομίας και τη δημιουργία του αποτυχημένου και τελείως ανίκανου ΣΑΕ. Έτσι λοιπόν άφησε ελεύθερους τους ορίζοντες της προπαγάνδας υπέρ των Σλαβόφωνων των δύο χωρών, σε βάρος των δικαίων των Έλληνο-Μακεδόνων. Τα αποτελέσματα της εφαρμογής εκείνης της απαράδεκτης πολιτικής, υπήρξαν καταλυτικά για την Έλληνο-Μακεδονική κοινότητα του Τορόντο. Η οποία είδε πολλά μέλη της να απομακρύνονται από τις τάξεις της, ως ενεργά μέλη, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, για εκείνη την απαράδεκτη πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη, η οποία τους υποτιμούσε και τους μεταχειριζόταν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Το 1990 είχα την ευκαιρία να έχω μια σχετική συνομιλία με τον γνωστό δισεκατομμυριούχο χρηματιστή George Soros, ήταν η περίοδος που προσπαθούσε να επιβάλλει την πολιτική των “ανοικτών αγορών” της “ελεύθερης κοινωνίας”. Η συζήτησή μας εκείνη είχε περιστραφεί γύρω από την ΦΥΡΟΜ και την Αλβανία, στις οποίες μόλις είχε εγκαταστήσει τους πράκτορές του της ελεύθερης κοινωνίας. Αναφερόμενος λοιπόν πάνω στο γεγονός της εθνικής ταυτότητας του πληθυσμού της Βόρειας Ηπείρου, τον ρώτησα εάν μέσα στα πλαίσια των σχεδίων του για δημοκρατική επιμόρφωση των νέων Αλβανών, συμπεριλαμβανόταν και εκείνη των νέων της Ελληνικής μειονότητας. “Αυτό είναι βέβαιο”, ήταν η απάντησή του. “Από το γεγονός ότι βρίσκονται στη διοικητική ζώνη της Αλβανίας θα έχουν τα ίδια δικαιώματα για μας, το άσχημο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι η αιτία παραμονής της μειονότητας αυτής στη δικαιοδοσία της Αλβανίας, είναι η Αθήνα”. Όταν λοιπόν τον ρώτησα τι εννοούσε, ο τελευταίος μου δήλωσε ότι όλες οι χώρες των Βαλκανίων ζητούν την επαναχάραξη των συνόρων τους, προκειμένου αυτά να γίνουν πιο δίκαια και αντιπροσωπευτικά των πληθυσμών που συμπεριλαμβάνουν. “Αυτή είναι η επιθυμία όλων, πλην της Ελλάδος”, μου δήλωσε εκείνος. Στη δε ερώτησή μου γιατί πιστεύει ότι συμβαίνει αυτό μου δήλωσε ότι “επειδή η Αθήνα φοβάται ότι θα είναι ο μεγάλος χαμένος. Η Άγκυρα ζητάει τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και μέρος της Δυτικής Θράκης, η Σόφια την υπόλοιπη Θράκη μέχρι την Καβάλα, την οποία θεωρεί φυσικό λιμάνι της στο Αιγαίο, το Βελιγράδι προσδοκά τις Μακεδονικές περιοχές του Αιγαίου με τη Θεσσαλονίκη και τα Τίρανα σχεδόν ολόκληρη τη Θεσσαλία”. Αυτή ήταν μια τόσο αποκαλυπτική συνομιλία η οποία όχι μόνο με εντυπωσίασε μα και με προβλημάτισε σε τέτοιο σημείο ώστε να αναφερθώ
κατ’ επανάληψη με την αρθρογραφία μου σε αυτήν και όχι μόνον. Το ίδιο σχεδόν διάστημα σε συνομιλίες μου με Τούρκους αξιωματούχους μάθαινα ότι η Άγκυρα ήταν αποφασισμένη να διεκδικήσει τα νησιά, τη μισή Θράκη καθώς επίσης και να προσαρτήσει στη δικαιοδοσία της το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου. “Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επαναλάβουμε τα λάθη που κάναμε στην περίπτωση της Κρήτης”, μου είχε δηλώσει ο συνομιλητής μου, “τώρα έχουμε τις εμπειρίες του παρελθόντος και μπορούμε να διαφωτίσουμε τη διεθνή κοινότητα για την κουτοπονηριά των Ελλήνων”. Όταν ωστόσο θέλησα να αναφερθώ σε αυτούς μου τους προβληματισμούς με τους εκπροσώπους της Αθήνας, ομολογώ ότι συνάντησα ένα πραγματικό τείχος άρνησης και επικίνδυνης σιωπής. Τόσο τα μέλη των διπλωματικών αποστολών της Αθήνας σε Καναδά και ΗΠΑ, όσο και οι στρατιωτικοί σύμβουλοι, σε κάθε μου προσπάθεια αρνήθηκαν να δώσουν την παραμικρή εξήγηση ή ερμηνεία. Το μόνο που άκουγα ήταν “Την δουλειά σου κ. Σάρα, και αφήστε και εμάς να κάνουμε τη δική μας”. Έλα όμως που δεν την έκαμναν. Θυμάμαι μάλιστα ότι σε μια συνομιλία μου με διευθυντή τύπου της πρεσβείας γύρω από τη γενοκτονία των Ποντίων, ο τελευταίος ήταν κατηγορηματικός αρνητής της, υποστηρίζοντας ότι ήταν μάλλον “πολεμική ακρότητα”, παρά γενοκτονία. Θυμάμαι ακόμα ότι εκείνος ο διευθυντής τύπου ήταν παντρεμένος με Τουρκάλα από τη Κωνσταντινούπολη. Σε άλλη περίπτωση, άλλος διπλωμάτης, με τον βαθμό του πρέσβη, που βρισκόταν σε διάσταση με την Ελληνίδα σύζυγό του, είχε πάρει και συζούσε με Τουρκάλα δημοσιογράφο του επίσημου κρατικού πρακτορείου ειδήσεων “Ανατολή” της Τουρκίας, για την οποία μάλιστα, ψιθυριζόταν, ότι ήταν και πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας. Όταν δε αργότερα ο ίδιος διπλωμάτης φαίνεται να δημιούργησε νέες φιλίες με κυρία της ομογενειακής παροικίας, η Καναδική πρωτεύουσα γνώρισε πραγματικές Ομηρικές μάχες μεταξύ του διπλωμάτη και των δύο κυριών, οι οποίες σε τελευταία ανάλυση, σταματούσαν μόνο με την παρουσία της αστυνομικής δύναμης της πρωτεύουσας, έως ότου τελικά η διεφθαρμένη Αθήνα αντιληφθεί τη ζημία που γινόταν και αποφασίσει να τον αποσύρει από την Οτάβα. Κάτω όμως από αυτή την ανάλυση, δίκαια διερωτάται ο παρατηρητής εάν το πολιτικό και διπλωματικό κατεστημένο των Αθηνών, θέλησε να αντιληφθεί ποτέ τα βαριά σύννεφα που σχηματίζονταν πάνω από τους ορίζοντες των εθνικών δικαίων των Ελλήνων. Ορίζοντες, τους οποίους ξεπούλησαν με τις τυχοδιωκτικές τους πολιτικές, καθώς συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο στην άσκηση μειοδοτικής πολιτικής, προκειμένου να παραμείνουν αρεστοί στους δυνατούς των εκάστοτε εποχών, για την παραμονή και άσκηση της εξουσίας από αυτούς.
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
7
κοινωνείν
Παιδεία: η δική μας τράπεζα Δεν είμαστε οι φτωχότεροι των συνεταίρων, όχι. Η δική μας τράπεζα διαθέτει θησαυρούς κατευθυντηρίων. Όταν σε κάποια όχι μακρινή φάση του Δυτικού πολιτισμού, η ανθρωπότητα βρεθεί μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια και σε εφιαλτικά αδιέξοδα, τότε με την αγωνία στα μάτια, όπως ο χρεωκοπημένος έμπορος, θα προστρέξει σ’ αυτήν την Τράπεζα (μας) και θα εκλιπαρήσει για κάποια μακροπρόθεσμα δάνεια και για κεφάλαια κινήσεως. Και αυτές οι παροχές θα της δοθούν, και μάλιστα χωρίς τόκους και εγγυήσεις και άλλα τέτοια εφευρήματα. Γιατί ο Ελληνισμός υπήρξε πάντοτε Καθίδρυμα για την Ανθρωπότητα και όχι κερδοσκοπική επιχείρηση. Το αυτό θα πράξει και στο άμεσο μέλλον, όπως και στο παρελθόν ενίσχυσε με τα πνευματικά εφόδια της Ανατολής (με τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό) τον πρωτόγονο ευρωπαίο που είχε ως άμεση καταβολή του τον σπηλαιάνθρωπο και τον τρωγλοδύτη των σκοτεινών δρυμών. Αλλά για να είμαστε σε θέση να το κάνουμε θα πρέπει να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί, να μην αποστατήσουμε από την αποστολή μας (βλ. Η κλήση και αποστολή του Έλληνα, Αγίου Νεκταρίου). Και αυτό θα γίνει αν αποκτήσουμε Ελληνική Παιδεία, η οποία σαν εκείνες τις παλιές πανοπλίες έδινε αρχοντιά σ’ εκείνον που τις ντυνότανε, φανέρωνε αντρειοσύνη, αλλά και που προστάτευε από τις σπαθιές και τα εχθρικά βέλη. Ο λαός μας σήμερα συνωθείται και ορμάει να επιβιβαστεί στο τρένο που του υπόσχεται ταξίδια σε χώρες και «πολιτείες φανταστικές». Έτσι λένε τα projects και τα prospectus. Αλλά ο σατανικός ταξιδιωτι-
κός πράκτορας, εν προκειμένω η ΝΤΠ (Νέα Τάξη Πραγμάτων), έχει συνεννοηθεί με τον μηχανοδηγό: «Πήγαινέ τους μέχρι την είσοδο του τούνελ. Εσύ πήδα κι άφησέ τους με ακυβέρνητο το τρένο να χαθούν στα σκοτάδια. Εμάς ούτε που θα μας βρούνε. Αλλάζουμε συνεχώς διεύθυνση και φίρμα». Λοιπόν από δω και πέρα ας μην εμπιστευόμαστε ούτε σε πράκτορες ούτε σε τρένα. Φυσικά όχι απομόνωση. Αλλά καχυποψία και θωράκιση. Όχι αγκαλιές και ασπασμούς και άκαιρους ενθουσιασμούς! Να παραμείνουμε Έλληνες. Όχι στις αιρέσεις, τις ψευτοθρησκείες, στην αλλοίωση της γλώσσας και τις σκοτεινές εταιρείες που σκοπός τους είναι να υπονομεύουν με «διαλογισμούς», «υπερβατισμούς» και άλλες τέτοιες αηδίες την ορθόδοξη πίστη με το ανεκλάλητο πνευματικό βάθος της. Είναι σαν να δίνουμε τσεκουριές στον κορμό του «εθνικού» δέντρου και να το αποκόπτουμε από τις ρίζες του. Πώς θα ζήσει; Θα γίνει (και θα γίνουμε) κούτσουρα! Όλα τα παραπάνω με τη μεθοδευμένη προβολή και την πλύση εγκεφάλου θεωρήθηκαν ως το άκρον άωτον της «προόδου». Δηλαδή με κάποια πιο ωμή γλώσσα δασκάλεψαν τη νεολαία, αλλά και τους μεσήλικες απογοητευμένους αριστερούς, ότι «πρόοδος» είναι το να ξεκόψεις από το «σπίτι» σου (πατρίδα, χωριό, πόλη), το να γυρίσεις την πλάτη προς την Παράδοση, το να αλλάξεις ταυτότητα, το να μασκαρευτείς με τα αποφόρια ξένων ιδεολογιών, το να δικαιολογήσεις τους σφαγείς του Ελληνισμού, το να παραποιήσεις την Ιστορία, το να δυσφημίσεις την προσωπικότητα και το έργο των νεομαρτύρων του εθνικού και πνευματικού Ελληνισμού, το να δυτι-
Η Άγκυρα και οι απειλές της Είναι πλέον βέβαιο ότι η Άγκυρα εδώ και δεκαετίες εργαζόταν συστηματικά πάνω στην προώθηση των σχεδίων διεκδίκησης Ελληνικών εδαφών, με τη δήθεν προσπάθεια ενημέρωσης της κοινής γνώμης και των διοικούντων τη διεθνή κοινότητα. “Είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε ό,τι δικαιωματικά μας ανήκει”, μου είχε ξεκαθαρίσει σε μια από τις συνομιλίες μας Τούρκος κυβερνητικός αξιωματούχος, “μολονότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να επιβάλουμε το αίτημά μας με τη στρατιωτική μας ισχύ, εμείς προτιμάμε την ειρηνική διπλωματική λύση. Εάν ωστόσο για άλλη μια φορά αυτές οι προσπάθειες αποτύχουν, είμαστε διατεθειμένοι να τις επιβάλουμε με τη βοήθεια της βίας, Στην τελευταία περίπτωση δεν πρόκειται να διστάσουμε, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πιθανότητες να χάσουμε εκατό χιλιάδες μέλη των ενόπλων δυνάμεών μας, ίσως και περισσότερους, πλην όμως έστω και με αυτό το τίμημα πιστεύουμε ότι πρόκειται να πάρουμε πίσω ό,τι πιστεύουμε ό,τι μας ανήκει και το σφετερίζεται η Αθήνα”. Σε όλα αυτά, βέβαια, η Αθήνα συνέχισε να παραμένει βουβή έως ότου το 1974 ο τότε Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Λουνς, με
απόρρητο έγγραφό του ενημέρωνε τα μέλη της συμμαχίας, ότι συμφώνησε τελικά η “Νέα γενιά των πολιτικών της Ελλάδας” “να αποδεχθεί τις απαιτήσεις της Τουρκίας προκειμένου να επιλυθούν όλες οι διαφορές ειρηνικά προς όφελος και ενδυνάμωση της συμμαχίας”. Ήταν ακριβώς η είδηση αυτή που επιβεβαίωσε και ο Έλληνας ΥΠ.ΕΞ. ότι “είναι προτιμότερο να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν…”. Κάτω από τα γεγονότα αυτής της ανάλυσης, δεν θα είχα καμία αμφιβολία ότι η Άγκυρα του Ερντογάν έχει και την πρόθεση και τη διάθεση να ανοίξει ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο και τη Θράκη. Γνωρίζουν οι επιτελείς τους ότι μια πιθανή εμπλοκή δεν πρόκειται να κρατήσει περισσότερο από δύο 24ωρα, οπότε και θα παρέμβει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, και θα ζητήσει κατάπαυση των εχθροπραξιών, “για τους λόγους αυτούς, οι Ένοπλες δυνάμεις είναι έτοιμες ώστε να προχωρήσουν στην κατάληψη το δυνατόν περισσοτέρων εδαφών, προκειμένου να έχουμε τον λόγο αργότερα στο τραπέζι των ειρηνευτικών συνομιλιών”, σύμφωνα με τον Τούρκο συνομιλητή μου. Ίσως να έχει δίκιο, ίσως αυτή να είναι η πραγματικότητα, το βέ-
Παπαδόπουλος Θεόφιλος Δάσκαλος, Έδεσσα
κοποιήσεις, να αθεοποιήσεις την Παιδεία, και τόσα άλλα που άκριτα, υποβολιμαία και φανατικά θεωρήθηκαν «πρόοδος» και αναμφισβήτητες (!) αλήθειες. Γι’ αυτό θα πρέπει η Παιδεία μας να βασιστεί στην πολιτισμική αλυσίδα με τους μεγάλους κρίκους που σφυρηλατήθηκαν σε Ελληνικά πνευματικά εργαστήρια από τους χρόνους της Ιωνίας, της Αθήνας, της Μεγάλης Ελλάδας, τους Αλεξανδρινούς χρόνους, τους χρόνους της Ρώμης, της Ρωμανίας(Βυζαντίου), της Αναγέννησης, της Σύγχρονης Εποχής ξεκινώντας από τον 18ο αιώνα μέχρι και σήμερα. Άρα η ελληνική παιδεία θα πρέπει να είναι ένας συγκερασμός σοφίας και ήθους ως συνισταμένη στάσεως ζωής η οποία καθορίζει την πορεία του Ελληνισμού διά μέσου όλων των εποχών, θα πρέπει τέλος εμείς οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουμε ότι «αποτελούμε τους ζωντανούς πνευματικούς θεματοφύλακες της ανθρωπότητας, ότι μοίρα μας είναι να είμαστε πάντοτε σύγχρονοι και πάντοτε υπόλογοι για τον κόσμο, την οικουμένη και ότι μόνη ιδεολογία που επέζησε και επιζεί στο πέρασμα των χιλιετηρίδων είναι η ιδεολογία του Ελληνισμού*». *Η ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, του Αντώνη Τρίτση, Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, στη συνάντηση με την Ελληνική Εκπαιδευτική Ηγεσία, Παλαιό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα, 8 Ιουλίου 1987
βαιο, πάντως, αυτή την ώρα, είναι ότι παρά τις προετοιμασίες της Άγκυρας, πριν αυτή τελικά τολμήσει κάποιο παρόμοιο επιχείρημα, επίκειται νέο πραξικόπημα στη χώρα και τη φορά αυτή πρόκειται να ξεσπάσει ένας πραγματικά άγριος εμφύλιος σπαραγμός ο οποίος θα στοιχίσει ποτάμια αίματος και θα έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση του Ερντογάν και τη διάλυση της Τουρκικής επικράτειας. Με τη δημιουργία πέντε διαφορετικών διοικητικών ενοτήτων, συμπεριλαμβανομένης και μιας μικρής και ανίσχυρης πλέον Τουρκίας. Το κακό είναι ότι σε αντάλλαγμα η Άγκυρα θα επιμείνει να τις δοθούν τα μεγάλα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, τα οποία ήδη έχουν αποδεχθεί και της έχουν υποσχεθεί η “νέα γενιά” των πολιτικών που κυβερνούν την Αθήνα. Το άλλο μεγάλο θύμα αυτών των αλλαγών θα είναι τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, τα οποία είναι έτοιμη να προσαρτήσει η Άγκυρα στα δικά της εδάφη. Θωμάς Στέφ. Σάρας President & CEO National Ethnic Press and Media Council of Canada www.nepmcc.ca www.nationalethnicpress.com
8
κοινωνείν Χριστόφορος Παναγιωτοπουλος (Παπουλάκος)
«Τον θρήνησαν σαν άγιο, τον κήδεψαν κατά τις εντολές του και στον τάφο του, στο κοιμητήρι του μοναστηριού, γράψανε σ’ ένα ξύλινο σταυρό: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ, ΚΗΡΥΚΑΣ. ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1861»(1). Ο Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος(Παπουλάκος) γεννήθηκε στα χρόνια μεταξύ 1790-1795, στο χωριό Άρμπουνα των Καλαβρύτων. Από μικρός ασχολήθηκε βιοποριστικά με τη σφαγή κρεάτων. Έμαθε λίγα γράμματα, ανάγνωση και γραφή αυτοδίδακτος, καθώς δεν περίσσευε χρόνος για περισσότερες ασχολίες. Σε ώριμη ηλικία έκτισε με πενιχρά μέσα ένα ησυχαστήριο και ασκήτευσε ως μοναχός σε αυτό, επιδιδόμενος σε προσευχητικά γυμνάσματα και καλλιεργώντας την ¨εν Χριστώ ησυχία¨, την εγκράτεια και την αποκοπή του ιδίου θελήματος. Με την πάροδο του χρόνου, άλλοτε αυτόκλητος και άλλοτε προσκεκλημένος, περιόδευε αρχικά στα χωριά της Αχαΐας και αργότερα και σε άλλους νομούς και δίδασκε το ιερό Ευαγγέλιο, την ορθόπρακτη αγάπη προς όλους και την ελεημοσύνη(2). Ήταν δε τόση η απήχηση του φλογερού του κηρύγματος, ώστε, αλήθεια ήταν, έφθαναν κάποτε άνθρωποι από πολύ μακριά μόνο και μόνο να τον δουν, να τον ακούσουν, να πάρουν την ευχή του. Είναι ικανή η λογοτεχνική γραφίδα του Κωστή Μπαστιά ν’ αποδώσει ένα μέρος της αλήθειας της εποχής: «Τη μέρα που μπαρκάρισε για την Ύδρα, όλο το νησί τον ξεπροβόδισε με θρήνους και μόνη παρηγοριά τους έμεινε να πηγαίνουν να προσκυνάνε καθημερινά το προσκυνητάρι που είχανε στήσει στο δέντρο απ’ όπου είχε μιλήσει. Κάθε μέρα οι παπάδες δεν προκάνανε να διαβάζουνε παρακλήσεις και τα’ όνομα του οσιωτάτου πατρός ημών Χριστοφόρου μνημονευόταν σ’ όλες τις λειτουργίες και τους εσπερινούς»(3). Η ποιμαντική φροντίδα του Παπουλάκου προς όλους ήταν χαρακτηριστική της οσιότητας του ανδρός. Αντιμετώπιζε καθέναν ξεχωριστά, στηλίτευε την αδιαντροπιά και συμβατικότητα των ανθρώπων, ευαγγελιζόταν το χαρμόσυνο ευαγγελικό μήνυμα, ήλεγχε τους αχαρίστους, επαινούσε τους αγωνιστές της Πίστεως και της Πατρίδος. Διαβάζουμε όσα σχετικά σε μια από τις ποιμαντικές επισκέψεις του στις Σπέτσες: «Ο Γέροντας από πόρτα σε πόρτα γύρισε όλα τα σπίτια του χωριού και πριν απ’ όλα, τα σπίτια πούχανε αρρώστους και μοίρασεν ελεημοσύνες. Πολλοί, άρρωστοι χρόνια, με την ευλογία του σηκώθηκαν εφτάγεροι από το στρώμα και στα πρόσωπα των φτωχών και των άκληρων ξανάνθισε το χαμένο φως της ελπίδας και της σιγουριάς»(4). Αντιμάχεται την πλεονεξία των ανθρώπων με αυστηρότητα και αδέκαστο ύφος. Είναι αλήθεια, ο Παπουλάκος δεν κιότεψε να αντιστρατευτεί με το τριμμένο ρασάκι του κάθε προύχοντα και ¨ισχυρού¨ άνδρα
της εποχής του. Κάποτε, σε μια ομιλία του στα Τρόπαια, είπε μεταξύ άλλων: «Σας έκραξα για να σας μιλήσω. Ο Θεός έχει γυρίσει το πρόσωπό του απ’ τα Τρόπαια και γι’ αυτό έπεσε τόσο θανατικό και τόση φτώχεια. Κι άμα ο Θεός σηκώσει το μάτι του από έναν τόπο, εκεί στήνει το βασίλειό του ο σατανάς»(5). Ο Παπουλάκος συνέχιζε ιεραποστολικά το κηρυγματικό και αφυπνιστικό έργο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού με φρόνηση και συνέπεια(5). Η απήχηση του κηρύγματός του ήταν μεγάλη, γεγονός που προκάλεσε τις εύλογες και αναμενόμενες αντιδράσεις τόσο της Ιεραρχίας όσο και των πολιτειακών Αρχών. Με εισήγηση της Ιεράς Συνόδου(7), η κυβέρνηση αναθέτει στον Γενναίο Κολοκοτρώνη, τον γιο του μεγάλου οπλαρχηγού, να συλλάβει τον αγαθό γέροντα(8), καθώς προηγούμενες απόπειρες από άλλους είχαν αποτύχει. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ο Παπουλάκος αναμένοντας την επίσημη απαγγελία της κατηγορίας και έναρξη της δίκης του, βρέθηκε ¨φυλακισμένος¨ σε ένα ερημικό κελί στην Ιερά Μονή της Παναχράντου στην Άνδρο. Από εκεί, από τον σιδερόφραχτο φεγγίτη της απομόνωσής του, ο κουρασμένος πια γέροντας, θα συνεχίσει να ελέγχει και να απευθύνεται με μένος, κατηγορώντας και στηλιτεύοντας τους απανταχού διώκτες και κατηγόρους του. Η φωνή του σίγησε ένα ήσυχο βράδυ! Αφ’ ότου κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και ζήτησε συγχώρηση από τους παρισταμένους Πατέρες και Μοναχούς, παρέδωσε την ψυχή του γαληνεμένα και μακάρια, ψελλίζοντας το «Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου»(9). Ο Παπουλάκος, τόσα χρόνια μετά την οσιακή κοίμησή του, συνεχίζει και σήμερα να ¨προκαλεί¨ αμφίσημες αντιδράσεις και κριτικές. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του τον λαοπλάνο αγύρτη, τον μοναχό αμόναχο που ¨αυτόκλητος¨ αυτοχρίσθηκε σωτήρας της
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
Δημήτριος Π. Λυκούδης πτ. Θεολογίας, πτ. Φιλολογίας, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών
οικουμένης και βάλθηκε να ¨αγιάσει¨ τον κόσμο γύρω του(10). Στην αντίπερα όχθη, χορεία που κατατάσσεται και ο γράφων δια της παρούσης αναφοράς, ο Παπουλάκος αποτέλεσε και αποτελεί βακτηρία και παραμυθία ψυχών, άνθος μυρίπνοο, στυλοβάτη της Πίστεως και της Πατρίδος, αγέρωχο πρόμαχος των ιερών και οσίων! Ακόμη και τώρα, σαν να αντηχούν στα αυτιά μου εκείνα τα λόγια του, τότε, που για οκτώ σχεδόν χρόνια ¨φυλακισμένος¨ στο κελί της Παναχράντου, ο Παπουλάκος δεν κιότεψε, ναι, αλήθεια είναι, δε φοβούνται οι άνθρωποι του Θεού: «Ο λόγος του Χριστού δεν δένεται. Ο σπόρος που έσπειρε έχει καταχωνιαστεί σε τέτοιο βάθος, που όσο και να σκαλίσουν οι τύραννοι και οι άπιστοι δεν θα καταφέρουν να τον αφανίσουν. Πλούσια θ΄ ανθίσει η βλάστηση και νικητής θάναι πάντα ο Χριστός»(11). Παραπομπές: 1. Μπαστιά Κωστή, Ο Παπουλάκος, Εκδοτική Αθηνών 1991, σελ. 316. 2. Πρβλ., Παπαδημητρίου Κώστα, Κωστή Μπαστιά: Παπουλάκος, στο περιοδικό ¨Θεοδρομία¨, τεύχος 1, Ιανουάριος - Μάρτιος 2013, σελ. 15-23. 3. Μπαστιά Κ., Ο Παπουλάκος, σελ. 273. 4. Αυτόθι, σελ. 272. 5. Αυτόθι, σελ. 137. Και συνεχίζει: «Μέσα εδώ στα Τρόπαια, ζούνε ανάμεσά μας, άνθρωποι καταραμένοι, όργανα του διαβόλου, που μαζώξανε το χρυσάφι με το ψέμα, με το δόλο, ρουφώντας το αίμα σας, επειδή τάχα σας ευκολύνανε ν’ αγοράσετε το χωράφι σας, ή να πάρετε το ζωντανό σας. Αυτοί είναι πιο καταραμένοι κι από τον φονιά, είναι οι πιο κριματισμένοι ανθρώποι και μέσα τους, αντί για ψυχή, φωλιάζει ο σατανάς», Αυτόθι, σελ. 137. 6. Πρβλ., Μεταλληνού Γεωργίου (Πρωτοπρεσβ.), Παράδοση και Αλλοτρίωση, Δόμος, Αθήνα 2001, σελ. 108. 7. Βλ. σχ., Παπαδημητρίου Κ., Κωστή Μπαστιά: Παπουλάκος, σελ. 21. 8. «Όσο για τον Παπουλάκο, τα μέτρα που αποφασίστηκαν έδιναν την εικόνα αληθινής εκστρατείας. Αποφασίστηκε να συναχτούν στη Μάνη δυό-τρεις χιλιάδες τακτικός στρατός και χωροφυλακή. Ωρίστηκε(sic) αρχηγός ο υποστράτηγος Γενναίος Κολοκοτρώνης, γυιος(sic) του δοξασμένου Γέρου του Μοριά, και διατάχτηκαν να αρμενίσουνε στα νερά της Λακωνίας τα πολεμικά ¨Κανάρης¨, ¨Όθων¨, ¨Ματθίλδη¨, ¨Αμαλία¨ και ¨Σκύλα¨. Ακόμα δόθηκε στον στρατηγό Κολοκοτρώνη το δικαίωμα να στρατολογήσει πολιτοφύλακες για την τάξη, ώστε ο ταχτικός στρατός κι η χωροφυλακή να κυνηγούν μονάχα τον Παπουλάκο», Μπαστιά Κ, Ο Παπουλάκος, σελ. 281. 9. Αυτόθι, σελ. 316. 10. Πρβλ., Παπαδημητρίου Κ., Κωστή Μπαστιά: Παπουλάκος, σελ. 22-23. 11. Μπαστιά Κ., Ο Παπουλάκος, σελ. 303.
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
Προτεραιότητα απελευθέρωσης:
ο κατεχόμενος νους
Οι διάφορες «οπισθοχωρήσεις» στις οποίες υποχρεώθηκε ο Ελληνισμός στο διάβα των αιώνων, δεν άφησαν πίσω τους ως παρεπόμενο μόνο χαμένες πατρογονικές εστίες και παρακμασμένες πάλαι ποτέ κραταιές κοινότητες, αλλά κι έναν βαθύτατα τραυματισμένο εθνικό ψυχισμό. Μικρά Ασία, Βόρεια Ήπειρος, Αίγυπτος, κατεχόμενη Κύπρος και ασφαλώς η πρωτεύουσα μας, η Κωνσταντινούπολη, αποτελούν τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις εδαφών και κοινοτήτων του Έθνους, η απώλεια/ συρρίκνωση των οποίων στοιχειώνει κληρονομικά τη συλλογική μας συνείδηση. Με την Ελλάδα, επίσημα πλέον, υποθηκευμένη και τα ηθικά και ιστορικά σημεία αναφοράς ξεθωριασμένα (τη γλώσσα μας κακοποιημένη, την πίστη μας κλονισμένη και διαπομπευόμενη) μεταβαλλόμαστε μεθοδικά από μια συνεκτική εθνική συλλογικότητα σε κάποια απρόσωπη ατομοκεντρική μάζωξη, η οποία -στερούμενη άξονα συνοχής- είτε αυτοαπομονώνεται είτε διασκορπίζεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Κοντολογίς, ο κύκλος των «αναδιπλώσεων» του Ελληνισμού φαίνεται ότι κλείνει, βρίσκοντάς τον σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης και ευρωπαΐζουσας σαντζακοποίησης. Αντίστοιχη της εδαφικής/κοινοτικής συρρίκνωσης, ακολούθησαν και τα γεννήματα της σκέψης του Έλληνα. Ο τρόπος με τον οποίο στοχάζεται υφίσταται –με ενεργητική και παθητική υπαιτιότητα- διαρκείς περιορισμούς, τόσο από τη σκοπιά της κτιστής και άκτιστης
9
κοινωνείν
χωροχρονικής «οπτικής» (διασαλευμένη αντίληψη της ιστορικής συνέχειας - έλλειψη προοπτικής για το επέκεινα), όσο και από τη φιλοδοξία δημιουργίας πρωτογενούς κι αυθεντικού πολιτισμού. Λαμβάνοντας υπόψη την κρισιμότητα της εποχής, το νευραλγικότερο κατεχόμενο του Ελληνισμού το οποίο χρήζει παλινόρθωσης κατά προτεραιότητα, δεν αποτελεί π.χ. κάποιο από τα εδάφη του, αλλά ο νους των Ελλήνων, καθώς η δυσλειτουργία του ήδη ανα-παράγει -επικινδύνως- φαύλες, ανάρμοστες και ασύμβατες με το πραγματικό του συμφέρον νοοτροπίες βιοτής, ως υποπροϊόν του προαναφερόμενου ελλειμματικού τρόπου θεώρησης των πραγμάτων. Ο νους, η ειδοποιός δηλαδή διαφορά μεταξύ ανθρώπου και ζώου, επειδή ακριβώς είναι αυτός ο οποίος δίνει υπόσταση στον άνθρωπο και κατ’ επέκταση στο περιβάλλον που τον πλαισιώνει, όσο παραμένει υπό κατοχή, τόσο ολούθε σκαρώνει αντίστοιχες συμπεριφορές.
Γεώργιος Κ. Τασούδης Συγγραφέας – Ποιητής Θούριο Ορεστιάδας
Αυτού η απελευθέρωση, του νου, οφείλουμε να αποτελέσει κύριο μέλημά μας. Κι όσο κι αν ακούγεται κλισέ ή οπισθοδρομικό στα «εκσυγχρονισμένα» αυτιά, η κάθαρσή του κι η αποτίναξη του ζυγού που τον καταδυναστεύει, δύναται να επιτευχθεί μόνο μέσω της μετανοίας και της προσευχής, όπως με απαράμιλλο τρόπο απαντάται στο δομικό συστατικό της ελληνικότητας την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη, που λέει και ο θυμόσοφος λαός. Εφόσον, λοιπόν, εξαλειφθούν οι νόρμες της σκέψης, που μονοδρομούν την ανθρώπινη ολότητα προς την απραγία, την αφασία, τη συμπλεγματικότητα, αλλά και σε άλλες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές ή παρερμηνείες και επανέλθουμε σε μια στοχαστική κανονικότητα, τότε πιθανότατα να ανακαλύψουμε νέες, προσφυείς προϋποθέσεις κατανόησης και αποτελεσματικότερες τακτικές αντιμετώπισης των θεσμικών ή μη, εκκρεμοτήτων και χρόνιων παθογενειών που μας ταλανίζουν και μας οπισθοδρομούν. Με την πνευματική άνοδο, την αναγωγή στο ύψος του ήθους της σύγκρασης Ελληνικής Παιδείας και Ορθοδόξου Λατρείας διαστέλλεται ο άνθρωπος, οι κοινωνίες, η ιστορία κι άλλα πολλά ως συνεπακόλουθο. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες… Προτεραιότητα απελευθέρωσης έχει ο κατεχόμενος νους. Τα υπόλοιπα έπονται. Καλήν Ανάσταση!
10
κοινωνείν
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
κοινωνει(ν)κά Τι δεν καταλαβαίνεις; Η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στο Κείμενο θέσεων του Κεντρικού Συμβουλίου που προετοιμάζει το 1ο συνέδριο (6-9 Απρίλη 2017) μεταξύ άλλων αναφέρεται και στο μάθημα των Θρησκευτικών, την πρωινή προσευχή και τις παρελάσεις. Αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Συνεχίζουν να υπάρχουν άκρως αναχρονιστικές όψεις στην καθημερινότητα των σχολείων όπως οι μαθητικές παρελάσεις και η πρωινή προσευχή. Η εκκλησία εξακολουθεί να παρεμβαίνει στην παιδεία και αντιδρά στην αλλαγή του μαθήματος των θρησκευτικών από ομολογιακό μάθημα σε μάθημα σφαιρικής γνώσης μιας τόσο σημαντικής πτυχής του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως η θρησκεία. Επιπλέον, η απουσία ελεύθερου χρόνου και η απομόνωση από τους/τις συνομηλίκους, μετατρέπουν το σχολείο σε μηχανισμό μαθητείας, καταπίεσης και πειθάρχησης, που εμπεδώνει στους/στις μαθητές/-τριες την αντίληψη ότι η ζωή είναι μια πορεία που απαιτεί τον ανταγωνισμό και την ενασχόληση μόνο με τα «χρήσιμα», δηλαδή με όσα μπορούν να έχουν ένα άμεσο αντίκρισμα, ένα άμεσο κέρδος».
Δεν άφησαν το ελληνικό στοιχείο να παρακμάσει, μα ενσωμάτωσαν μέσα τους ενετικά και οθωμανικά στοιχεία. Κάθε νησί έχει και μία δική του ιστορία να σου αφηγηθεί. Ένα από τα βασικότερα βέβαια που σε κρατάει δέσμιο σε αυτή τη χώρα, δεν είναι άλλο από την ελληνική κουζίνα. Είτε την παραδοσιακή μεσογειακή είτε το σουβλάκι που όμοιό του δε θα βρεις σε καμία ευρωπαϊκή χώρα. Ο Έλληνας θα πιεί το κρασάκι του, θα τσιμπολογήσει τους μεζέδες του με τόνο ευδιάθετο παρά τα όσα του συμβαίνουν. Η διασκέδαση δε σταματά λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ίσα-ίσα. Τότε ξεκινάει το γλέντι. Και εάν ο ήλιος δεν ανατείλει, δεν υπάρχει λόγος σταματημού. Αγαπάς τον ήλιο της που είναι διαρκώς από πάνω σου. Τους περισσότερους μήνες του χρόνου δεν αφήνει τη συννεφιά να σου χαλάσει το κέφι. Ξυπνάς το πρωί και η μέρα είναι τόσο καθαρή που δεν μπορείς παρά να ευχαριστείς που μένεις εδώ. Και ας γίνεσαι αθυρόστομος που έχεις να πληρώσεις του κόσμου τα χρήματα. Χριστίνα Χατζηθεοδώρου www.mindthetrap.gr
Θρησκευτικά
Στην Ελλάδα είναι το σπίτι μας Παρά την οικονομική δυσχέρεια που πλήττει τη χώρα μας, την πολιτική αστάθεια, την ανεργία και τους χίλιους ακόμη λόγους που σου προσφέρει για να φύγεις στο εξωτερικό, βρίσκω πάντοτε τους διπλάσιους αν όχι παραπάνω λόγους για να αγαπώ την Ελλάδα και να την επιλέγω παρά τα όσα μου στερεί, άθελά της και μη. Γιατί ξέρω πως αν φύγω στο εξωτερικό, δε θα μπορώ να πιω τον καφέ μου, καθισμένη τέσσερις ώρες αναλύοντας περί υδάτων και ανέμων. Ο Έλληνας παίρνει τον χρόνο του και στο φαΐ του και στον καφέ του. Από τις γνήσιες λαϊκές φιγούρες του χωριού μέχρι και τους αστούς ο καφές δεν αποτελεί μόνο ένα ρόφημα, αλλά έναν ολόκληρο τρόπο ζωής. Μπορεί αναλογικά με τους προγόνους μας να μη στοχαζόμαστε τόσο συχνά και τόσο εποικοδομητικά, μα όντας κάτοικος της Ελλάδας θα μάθεις πράγματα από τον ταξιτζή έως και τον ακαδημαϊκό. Ο πρώτος θα σου αναλύσει με σαφήνεια γιατί έφτασε εκεί η Ελλαδίτσα μας, τι πρέπει να γίνει και εν τέλει θα σου αφηγηθεί πώς βρέθηκε παρά την οξυδέρκειά του να οδηγεί σκεπτόμενος τα παραπάνω. Στις υπόλοιπες χώρες θα αναγκαστείς να μείνεις μουγκός μέχρι το τέλος της διαδρομής. Και εκεί θα εκτιμήσεις τον Έλληνα ταξιτζή που παρά τα αρνητικά του δεν παύει να είναι κοινωνικός και (υπέρ) διαχυτικός. Ενώ δεν έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς, ενοίκια και όλα τα χαράτσια που αδυνατείς και εσύ ο ίδιος πλέον να τα απαριθμήσεις, ο Έλληνας ανεξαιρέτως οικονομικής ευχέρειας τα πέντε ευρώ που του έχουν απομείνει θα τα δώσει για τον πρωινό καφέ, για τα καθημερινά τσιγάρα είτε για την κυριακάτικη εφημερίδα. Οι συνήθειές του θα βρίσκονται εκεί ανεπηρέαστες από όσα κύματα και εάν περάσει. Άλλωστε πώς να αφήσεις πίσω αυτή την ομορφιά; Πώς να απαρνηθείς τα βουνά της και πώς τις παραλίες της; Το γαλάζιο της σου κόβει την ανάσα και η ορεινή ωραιότητά της σε αφήνει άναυδο στην όψη της. Τα νησιά της από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο αποτελούν κομμάτια πολιτισμικής ιστορίας αλλά πέραν αυτού την αρχιτεκτονική τους δε θα τη βρεις όμοιά τους πουθενά. Ενσταλάζουν μέσα τους στοιχεία από όλους όσους προσπάθησαν στο παρελθόν να τα κατακτήσουν.
Αυτό το ξέρατε; ΟΛΟΗΜΕΡΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ ΓΙΑ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.
Η είδηση: Ολοήμερο ωράριο και πρόγραμμα προτείνεται από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, (ΕΣΥΠ). Σύμφωνα με πληροφορίες, αναμένεται να προταθεί να αρχίζει το πρόγραμμα στα δημοτικά σχολεία στις 8 και να λήγει στις 15.00, και μέσα σ΄αυτό το διάστημα να συμπεριλαμβάνεται γεύμα και διαλείμματα..... Στο γυμνάσιο από 8 π.μ.ως 16.00. Οι πρόσθετες ώρες θα περιλαμβάνουν ξένες γλώσσες, εργασίες και θέματα από το περιβάλλον, τον πολιτισμό κλπ. Μεταξύ των στόχων είναι να εργάζεται ουσιαστικά ο μαθητής μέσα στην τάξη, ενώ είναι ενδεχόμενο και να επιμηκυνθεί η διδακτική περίοδος, για παράδειγμα να υπάρχει ένα συνεχόμενο δίωρο, όπου εκτός από τη διδασκαλία θα περιλαμβάνει και εκπόνηση εργασιών κλπ. Προτείνεται ακόμη η δημιουργία ζωνών μαθησιακών-διδακτικών αντικειμένων που θα διδάσκονται σε ένα ή δύο χρόνια, αντί να διαχέεται η διδασκαλία τους σ΄’ όλη τη διάρκεια των ετών του σχολείου. Προτείνεται επίσης να μην κλείνει το απόγευμα το σχολείο, αλλά να χρησιμοποιείται, ενδεχομένως από τον δήμο, για εξωσχολικές δραστηριότητες, έτσι ώστε το σχολείο να ανοίξει μετατρεπόμενο σε ένα πραγματικά ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας. Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο προτείνει και συγκεκριμένο ωράριο για κάθε μάθημα σε συνάρτηση με τα όσα ισχύουν στην Ευρώπη. ΑΠΕ ΜΠΕ
Σχολιασμός.
Ο Ροκφέλερ είχε πει ότι σκοπός των ολοήμερων σχολείων είναι η απομάκρυνση των παιδιών από τους γονείς και η πλήρης εκπαίδευσή τους, όσον αφορά τα πιστεύω και την ψυχοσύνθεσή τους από την πολιτεία, η οποία με τη σειρά της παίρνει τις οδηγίες για το πώς θα το κάνει αυτό καθώς και για το είδος των μελλοντικών πολιτών που θα χτίσει, «άνωθεν».
ΚΥΡΙΑΚΗ, 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 - ΤΕΥΧΟΣ 7
11
κοινωνείν
κοινωνει(ν)κά Μπράβο στην Γ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης. Καθηγητές εναντίον... Survivor
Σκληρή κριτική κατά του τηλεοπτικού ριάλιτι Survivor ασκούν καθηγητές της Γ› ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, κάνοντας λόγο για «τηλεοπτικά σκουπίδια». Όπως σημειώνουν μεταξύ άλλων, οι καθηγητές, σε ανακοίνωσή τους, το ριάλιτι τηλεπαιχνίδι διδάσκει ότι «κανείς εξευτελισμός, καμιά μικρή προδοσία, κανένα συναισθηματικό ξεγύμνωμα, κανένα κάρφωμα του διπλανού σου δεν είναι ντροπή, προκειμένου να επιβιώσει κανείς». Ολόκληρη η ανακοίνωση: «Η Γ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης παίρνει θέση ενάντια στα τηλεσκουπίδια Βλέπαμε …Survivor, κύριε! 2.500. 000 τηλεθεατές μεταξύ των οποίων εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές μας ακόμη και παιδιά του Δημοτικού (δυναμικό κοινό το λένε) παρακολουθούν κάθε βράδυ το ελληνικό «Survivor» που σπάει τα ρεκόρ τηλεθέασης το ένα μετά το άλλο. Δεν πρόκειται για δασκαλίστικη γκρίνια που «δεν διαβάζουν τα μαθήματά τους» εκείνη την ώρα. Οι αξίες που επιβάλλονται μέσα από την τηλεοπτική εικόνα είναι απόλυτα αντίθετες με αυτές που επιχειρούμε κοπιωδώς κι απελπισμένα να εμπνεύσουμε τους μαθητές μας. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τις στηλιτεύσουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Το ΣΚΑΙ, το κανάλι με την πιο εχθρική στάση απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες και την πιο φιλική στην πολιτική καταστροφής των δικαιωμάτων μας και ιδιαίτερα αυτών της νέας γενιάς, προβάλλει ένα ακραία διαστροφικό, ανταγωνιστικό, “αθλητικό παιχνίδι”, στο οποίο ανώνυμοι και διάσημοι αποκομμένοι από το κοινωνικό περιβάλλον, διεκδικούν μέχρι «τελικής πτώσεως» το έπαθλο που συνήθως είναι η …τροφή! Αφού δεν έχει άρτο, πάρτε θεάματα… με άρτο! Σταδιακά, ο ανταγωνισμός μεταξύ ομάδων και ατόμων οδηγεί στην ανάδειξη του νικητή μέσω της απόρριψης των άλλων, της ψυχολογικής ή σωματικής κατάρρευσης (που εξιτάρει τους θεατές), του τελικού αποκλεισμού. «Όποιος μένει πίσω θα πρέπει να φτύνει αίμα!», λέει μια παίκτρια. Το κοινό παρακολουθεί τις αντιδράσεις, τις αντοχές και τις συμπεριφορές των «μαχητών» συμμετέχοντας μέσω SMS που αποφέρουν κέρδη σε τηλεοπτικές/πολυεθνικές εταιρείες. Με άλλα λόγια: ατομικισμός, προδοσία, αλληλοεξόντωση, απαξίωση των άλλων, κατάρρευση των ηττημένων, αποκλεισμός των αδύναμων… Η τηλε-πραγματικότητα μοιάζει να αντανακλά τον κοινωνικό δαρβινισμό ενός συστήματος που ξέρει πώς να διαλύει κάθε ανθρώπινο δεσμό, πρωτίστως στο πεδίο της εργασίας, ή των εξετάσεων όπου κυριαρχεί το «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Για την «επιβίωση του πιο προσαρμοσμένου» (survival of the fittest) μίλησε ο Δαρβίνος, όμως τόσο στον Άγιο Δομίνικο όσο και στον εργασιακό στίβο η καλή φόρμα, η fitness σε κάνει survivor, σε κάνει «απασχολήσιμο». Σήμερα το «Survivor» μας διδάσκει ότι κανείς εξευτελισμός, καμιά μικρή προδοσία, κανένα συναισθηματικό ξεγύμνωμα, κανένα κάρφωμα του διπλανού σου δεν είναι ντροπή, προκειμένου να επιβιώσει κανείς. Η πειθαρχία, η τυφλή υπακοή στους άνωθεν κανόνες, ακόμα και τους πιο γελοίους και παράλογους, είναι αυτονόητη και επιβεβλημένη για όσους θέλουν να παραμείνουν στο παιχνίδι. Όλα αυτά πρέπει να εμπεδώσουν έγκαιρα οι μαθητές μας. Δεν είναι «απλά ένα παιχνίδι» είναι η
επιβολή του βάρβαρου, παράλογου, παρηκμασμένου πολιτισμού του κυρίαρχου συστήματος στα παιδιά μας απ’ αυτούς που τα έχουν στερήσει το πραγματικό παιχνίδι, το γέλιο, τη χαρά και την ελπίδα! Το πιο εξοργιστικό είναι ότι το «Survivor» προβάλλεται την εποχή της αέναης λιτότητας, της φτώχειας, της πείνας, των μαθητών μας που λιποθυμούν, (μόλις προχθές μια 17χρονη μαθήτρια στην Πάτρα γιατί είχε τρεις μέρες να φάει κανονικά) του υποκατώτατου μισθού, της μαθητείας-δουλείας, της γιγαντιαίας και ενίοτε ανακυκλούμενης ανεργίας των νέων, των 400χιλ. παιδιών μας που μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες ζουν στο κοινωνικό λυκόφως, κόβουν από το φαΐ, τη θέρμανση, το ρεύμα. Ένας λαός φυλακισμένος στο μνημονιακό Survivor. Καλούμε τους συναδέλφους της τάξης να δώσουμε ακόμη μια μάχη ενάντια στα τηλεοπτικά σκουπίδια προβάλλοντας τις αξίες της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, του σεβασμού του Άλλου, της φιλίας, του γνήσιου αθλητικού πνεύματος, του αληθινού αγώνα για μια απελευθερωτική Παιδεία στα πλαίσια μιας δίκαιης κι ανθρώπινης κοινωνίας. Να γίνουμε όλοι μαχητές σε τούτο τον αγώνα!»
Συνταγματική Αναθεώρηση Ετοιμάζουν Συνταγματική Μεταρρύθμιση με πρώτο θέμα τον Διαχωρισμό Εκκλησίας Κράτους. Εφαρμογή της Απλής Αναλογικής ώστε να μην μπορεί να κυβερνήσει ποτέ κανένας αυτοδύναμα χωρίς τη συνεργασία με κάποιο κόμμα πρακτόρων. Ορίζουν επιπλέον ότι για να γίνει Δημοψήφισμα με πρωτοβουλία των πολιτών απαιτούνται από 500.000 έως 1.000.000 υπογραφές! Με λίγα λόγια ξεχάστε τα Δημοψηφίσματα. Και εξαιρούν φυσικά οποιοδήποτε αίτημα αφορά τα οικονομικά. Δηλαδή οι συμφωνίες των τοκογλύφων με την κυβέρνηση δεν μπορούν να καταργηθούν ή να υποστούν αλλαγές ούτε με 10.000.000 υπογραφές. Ρίχνουν για δόλωμα το θέμα της Βουλευτικής Ασυλίας για αδικήματα που διαπράττονται εκτός Βουλευτικής θητείας αλλά την ίδια στιγμή έχουν ψηφίσει ασυλία για δεκάδες στελέχη της Κυβέρνησης και των Τραπεζών ώστε το ξεπούλημα να μην επιφέρει συνέπειες σε κανέναν από τους υπογράφοντες. Παραβιάζουν ασταμάτητα το Σύνταγμα με νόμους που το ΣτΕ «βαφτίζει» Συνταγματικούς. Και τέλος υποτίθεται κατοχυρώνουν τον Δημόσιο Έλεγχο του Νερού στα χαρτιά αλλά δεν μας λένε πώς θα συμβεί αυτό στην πράξη όταν το 49% των μετοχών της ΕΥΔΑΠ θα ανήκει σε παντοδύναμα ξένα συμφέροντα όπως οι «φιλάνθρωποι» τύπου Soros και Paulson που θα μπορούν να γκρεμίσουν το Χρηματιστήριο εάν νιώσουν ότι απειλούνται τα συμφέροντά τους. Όπως καταλαβαίνουμε η ατζέντα της Νέας Τάξης με επίκεντρο την Εκκλησία είναι συνεχώς στο μυαλό τους. Γάμος Ομοφυλοφίλων, Αποτεφρωτήρια, Κατάργηση των Θρησκευτικών και συνεχίζουν. Ο Διαχωρισμός Εκκλησίας Κράτους επείγει καθώς θα περάσει πιο εύκολα από τους «αριστερούς» εκατομμυριούχους πράκτορες του Soros παρά από τους «δεξιούς» εκατομμυριούχους πράκτορες του Soros. Σίμος Σταυρακίδης Σκηνοθέτης, Έδεσσα
Στείλε μας το άρθρο σου.
Γράψε μας τη γνώμη σου.
email: koinwnein@gmail.com