ά Απόσπασμα από το βιβλίο – Γράφει η Ελένη Γαρυφαλάκη
Η Πλεξιάνθη είναι μια νεράιδα που φτιάχνει τις γλώσσες των ζώων και των φυτών. Πλέκει λέξεις σε όμορφα μπουκέτα προτάσεων και μαζί με τη φαντασία τις οδηγεί σε αμέτρητα μονοπάτια του νου και της ψυχής. Μόνο ένας θα αντισταθεί στις μαγικές της δυνάμεις κι αυτός είναι ένας κωφάλαλος βοσκός. Τι θα γίνει όταν τον ερωτευτεί; Μπορεί να υπάρξει, άραγε, αγάπη χωρίς την εξουσία του λόγου; Μερικές φορές, τα λόγια δεν είναι ο μόνος τρόπος για να εκφραστείς.
[...] Διάλεξε μια νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι για να του εξομολογηθεί τον έρωτά της. Στάθηκε κρυμμένη πίσω από ένα βράχο, στην όχθη της λίμνης, προσέχοντας μην τη δει. Εκείνος καθόταν γονατιστός ανάμεσα στις συστάδες των γιασεμιών και έμοιαζε να προσεύχεται σε κάποιον άγνωστο θεό.
Αφού τον κοίταξε για πολλή ώρα, ξεκίνησε να του διηγείται για τα πρωινά που έστελνε τις πεταλούδες να γεμίσουν με χρώματα τη μέρα του για τα δειλινά που πρόσθετε λίγο πορφυρό στις ακτίνες του ήλιου για να βλέπει το χρώμα να καθρεφτίζεται στα μάγουλά του για τα μεσημέρια που μ’ ένα φιλί έκανε τα μήλα πιο κόκκινα και πιο γλυκά, για να του αρέσουν πιότερο.
Του μίλησε για τις νύχτες που περνούσε ξάγρυπνη φτιάχνοντας αστερισμούς με γράμματα μιας δικής της γλώσσας που σχεδίασε μόνο για εκείνον. Του απήγγειλε τους στίχους που είχε υφάνει στους ιστούς και τα ποιήματα που ζωγράφισε με τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Φαινόταν να μην την ακούει. Απόρησε και ξεπρόβαλε διστακτικά από την κρυψώνα της. «Μ’ ακούς;», του ψιθύρισε. Εκείνος συνέχισε να προσεύχεται με τα μάτια κλειστά. «Μ’ ακούς;», του σιγοτραγούδησε ανεβάζοντας μελωδικά τον τόνο της φωνής της. Τίποτα, όμως, δε φαινόταν να διακόπτει την προσευχή του.
«Μ’ ακούς;», του είπε, αυτή τη φορά με σταθερή φωνή, που μέσα της έκρυβε μια ελαφριά αγωνία. «Μ’ ακούς;», του φώναξε, βγάζοντας όσο αέρα βαστούσαν τα πνευμόνια της. Η φωνή της αντήχησε στις σπηλιές, στο δάσος, μέχρι την άκρη του ουρανού και έσπασε σε χίλια κομμάτια που βυθίστηκαν στη σκοτεινή λίμνη. Ο ήχος των σπασμένων λέξεων που έπεφταν μία – μία στα γυάλινα νερά της λίμνης αναστάτωσε τη φεγγαρόστρατα, που αποφάσισε να ταράξει για λίγο τα ασημένια χρώματά της. Αυτή η αλλαγή των χρωμάτων μέσα στο κοιμισμένο τοπίο, φαίνεται πως κατάφερε να τραβήξει την προσοχή του.
Απορημένος σηκώθηκε και πλησίασε τη λίμνη. Πόση έκπληξη αισθάνθηκε όταν είδε από το βυθό της να ανεβαίνουν λευκά νούφαρα. Έβγαλε το πανωφόρι του και βούτηξε ανάμεσά τους. Τυλίχτηκε στο μεθυστικό άρωμα που αναδυόταν από το βάθος των νερών και για πρώτη φορά αισθάνθηκε σαν ένα κύμα αγάπης να τον έχει αγκαλιάσει.
Αυτή θα μπορούσε να είναι και η πρώτη τους συνάντηση, αλλά η Πλεξιάνθη δεν είχε την υπομονή να περιμένει, ώστε να δει τις λέξεις της να μεταμορφώνονται σε νούφαρα και να αγκαλιάζουν την ψυχή του αγαπημένου της. Γεμάτη δάκρυα και απογοήτευση αποφάσισε να κρυφτεί μέσα στο πάπλωμα της νύχτας πολύ μακριά του.
Selected License Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο This is not a Free Culture License.