Em december 2016

December 2016

Emigreer

Magazine

Inhoud 4 6 8 12

Voorwoord Met je uitkering nar de zon emigreren Einde pensioen in eigen beheer! Wat moet u nu doen?

Emigreren naar Saba

12 Emigreren naar Saba Emigreer Magazine

December 2016

12 22

Feija van Bokhoven. Nieuw Zeeland. Double Dutch Gedicht emigratie

22 Gedicht emigratie Emigreer Magazine

Colofon: Emigreer Magazine is een uitgave van MediaMix Publishing Verkoop & organisatie: Marcel Wulfers marcel@emigreermagazine.nl

Voorwoord

Redactie: Marcel Wulfers Maandelijks nieuwe auteurs Verschijning: Twaalf keer per jaar.

Iedere eerste dag van de nieuwe maand Informatie en reacties via: info@emigreermagazine.nl

F

eliz Navidad

De decembermaand is een andere maand dan gewoon. We geven massaal meer geld uit dan gewoon aan allerhande gezellige zaken als eten, drinken, kersbomen, Sinterklaas en noem het allemaal maar op. Familie staat voorop en vaak passeren onze opgekropte emoties de revue.

Emigreren is ook emotioneel. Om wat voor een reden dan ook besloot je te willen emigreren. Familie en vrienden worden ingelicht op een voor jullie passend moment. Dit is een spannend gebeuren. Hoe zal er gereageerd worden? Sommige zullen jullie toejuichen en andere zullen verdrietig of misschien wel boos zijn.

Emoties dus! Maar het besluit en de voorbereidingen staan vast. Emigreren gaat gebeuren!

Copyright 2015 MediaMix Publishing. Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een automatisch gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Uitgever en auteurs verklaren dat deze uitgave op zorgvuldige wijze naar beste geweten is samengesteld. Evenwel kunnen uitgever en auteurs op geen enkele wijze instaan voor de juistheid of volledigheid van de informatie Uitgever en auteurs aanvaarden geen enkele aansprakelijkheid voor schade, van welke aard dan ook, die het gevolg is van handelingen en/of beslissingen die gebaseerd zijn op bedoelde informatie.

Ik spreek vaak mensen die nog niet kunnen emigreren. Op zoek naar een huis en of werk in het buitenland. Organiserend om ´de emigratiedroom´ over een periode een feit te maken. Vakanties worden gewijd aan het zoeken naar een nieuwe woon en of werkplek. Alles moet perfect zijn voor de toekomst. Dit is onderdeel van een goede emigratie. Veel mensen wachten op hun pensioen om te kunnen emigreren.

Een energierijke omgeving met zon en zee in de buurt lijkt ideaal. De Canarische eilanden zijn om die reen erg in trek. Het is er vrijwel het hele jaar door lenteweer.

Spaans kun je leren en het strand is telkens op steenworp afstand in de buurt. Deze maand onder andere een verhaal over een stel dat met een uitkering naar Tenerife emigreerde. Het kan!

Wij wensen u een fijne decembermaand en bedanken u voor het lezen van alweer een jaar Emigreer Magazine. Op naar 2017!

Feliz Navidad

Marcel Wulfers Uitgever

Emigreer Magazine

Met je uitkering naar de zon emigreren

Met een wao-uitkering naar een mild klimaat emigreren. Het kan, dankzij onze sociale regelgeving. Arthur en Jacqueline laten hun ‘kille rotlandje’ maar al te graag achter zich.

Arthur Sneijder (46) emigreert met zijn vrouw Jacqueline (53) naar het Spaanse Tenerife. Het zal hem niet zwaar vallen zijn geboorteland voor het Canarische eiland te verruilen. Op felle toon legt de Hoofddorper uit waarom: ,,Onze buurt verandert in rap tempo. We zien steeds meer buitenlanders komen, die zich niet willen aanpassen.

Bijna niemand spreekt hier nog Nederlands. Jacqueline en ik voelen ons hoe langer hoe meer buitengesloten. Het ergert me bovendien mateloos dat de straat en het plantsoen verderop in het koopgedeelte veel beter worden onderhouden dan hier bij ons. Het gras wordt daar gemaaid en er zit geen onkruid tussen de tegels.

Verder is de politie allang geen handhaver meer van de wet. Er is iets mis met de mentaliteit in onze samenleving.”

Emigreer Magazine

Jacqueline beaamt dit volmondig. ,,In het winkelcentrum zag ik een oudere man over een gladde vloer uitglijden. Niemand stak een vinger uit, behalve mijn dochter. Dat was vroeger anders. Iedereen hielp elkaar.

Het lijkt wel of mensen zich steeds meer in een cocon terugtrekken.” Wat echter de doorslag geeft om naar de zon te emigreren is het kwakkelen van Jacqueline met haar gezondheid. Ze zit sinds 1990 in de wao vanwege spierreuma en de ziekte van Dupuytren. Kwalen die in Nederland met de jaren verergeren maar in een mild klimaat kunnen verbeteren. ,,Al een tijd lang maak ik me zorgen over het verloop van mijn ziektes. Ik weet van vakanties naar Tenerife dat de warme, zilte lucht een goede uitwerking op mijn lichaam heeft. Ik ben gaan googelen op „uitkering‟ en „emigreren‟ en kwam terecht op emigreermagazine.nl. Zo kwam ik erachter dat we met behoud van mijn uitkering op de Canarische eilanden kunnen gaan wonen, zonder te hoeven inleveren.”

Ondanks het optimisme over hun toekomstige nieuwe leven op het subtropische eiland maakt Jacqueline zich zorgen over wat ze achterlaat. Uit eerdere relaties heeft ze vier kinderen en negen kleinkinderen. ,,Ik moet er nu nog niet aan denken dat ik ze straks niet meer kan knuffelen. Gelukkig zijn mijn jongste dochter en haar man met hun twee kinderen ook van plan naar Tenerife te emigreren.”

Arthur daarentegen heeft niet het gevoel iets kwijt te raken. ,,Er is niets meer dat mij aan Nederland bindt. Alles voelt negatief. Als ik zou blijven ben ik voor mijn pensioen dood. De dag dat we op het vliegtuig stappen zal ik blijdschap voelen maar ook angst hebben.

Zelfs in het ergste geval dat wij dakloos raken slapen we tenminste in een mild klimaat en kan ik altijd nog ergens een visje vangen.”

Het vertrek van Jacqueline bespaart Nederland een hoop medische kosten, revalidatie, taxivervoer en hulpmiddelen als speciale kranen en een machine om vaatdoeken uit te wringen. Vandaar dat uitkeringsinstantie UWV een hogere uitkering aan Jacqueline verstrekt als

Emigreer Magazine

Einde pensioen in eigen beheer! Wat moet u nu doen?

Vanaf 1 januari 2017 zal het naar alle waarschijnlijkheid voor de dga niet meer mogelijk zijn pensioen in eigen beheer op te bouwen. De dga kan vanaf dat moment alleen nog nieuwe pensioenrechten opbouwen bij een professionele partij.

Waarom afgeschaft?

Voor uw pensioen in eigen beheer is op de balans van de bv een voorziening gevormd. De hoogte van deze voorziening is gebonden aan fiscale regels. Deze voorziening noemen we fiscale waarde. Daarnaast kennen we ook een commerciële waarde van het pensioen.

Dat is een indicatie van hoeveel het pensioen op dit moment echt waard is. Deze waarde wijkt af van de fiscale waarde en is op dit moment soms wel twee tot drie keer zo hoog. Door die afwijking is het voor veel dga‟s lastig om dividend uit te keren. Ook bij echtscheiding kan men in problemen komen als het deel van de pensioenvoorziening van de ex-partner tegen commerciële waarde moet worden verdeeld. Als oplossing voor deze knelpunten heeft het kabinet er nu voor gekozen om per 1 januari 2017 te stoppen met de opbouw van pensioen in eigen beheer.

Let op! De Tweede en Eerste Kamer moeten nog instemmen met het wetsvoorstel van het kabinet.

Wat betekent het voor u dat het pensioen in eigen beheer wordt afgeschaft en met welke praktische zaken moet u rekening houden?

Al opgebouwde pensioenrechten U kunt er voor kiezen om niets te doen, oftewel uw pensioen in eigen beheer te laten staan. De huidige regels blijven dan gelden. Er kan echter vanaf 1 januari 2017 geen verdere opbouw aan het eigenbeheerpensioen meer plaatsvinden. Het verschil tussen de commerciële en fiscale waarde van uw pensioenaanspraak blijft bestaan. Op pensioeningangsdatum zal uw bv de pensioenreservering aan u uitkeren, zoals dit is vastgelegd in de pensioenovereenkomst tussen u en de bv.

Let op! Houdt u het pensioen in eigen beheer in stand, pas dan extra op met dividenduitkeringen. Een dividenduitkering is namelijk pas mogelijk als er voldoende vermogen in uw bv is en blijft voor de dekking van het pensioen. Om dit de bepalen moet u niet uit-

gaan van de fiscale waarde van de pensioenverplichting zoals die op de balans staat, maar van de commerciële waarde. Naast dat u uw pensioen in eigen beheer ongewijzigd kunt laten, worden er in het wetsvoorstel twee faciliteiten voorgesteld: het afkopen van het pensioen en het omzetten van het pensioen in een oudedagsverplichting.

Afkopen van het pensioen U kunt het reeds opgebouwde pensioen in eigen beheer fiscaalvriendelijk met een belastingkorting afkopen. Daarbij wordt uw pensioenaanspraak zonder fiscale gevolgen afgestempeld naar de fiscale (balans)waarde. Hierdoor verdwijnt het verschil tussen commerciële en fiscale waarde. De afgestempelde pensioenaanspraak kunt u vervolgens fiscaal vriendelijk met een belastingkorting afkopen.

Deze korting geldt slechts gedurende drie jaar en wordt maximaal verleend over de fiscale (balans) waarde van de pensioenverplichting op 31 december 2015. Over de waardestijgingen na die datum wordt geen korting verleend. Belastingkorting In 2017 geldt een belastingkorting van 34,5%. Ook in 2018 en 2019 kan worden afgekocht, maar dan geldt een lager vrijstellingspercentage van 25% respectievelijk 19,5%. Let op! Afkoop in 2017 lijkt gunstiger dan in de latere jaren. Bij afkoop moet echter wel daadwerkelijk worden afgerekend met de Belastingdienst en dus loonbelasting worden betaald. Als dit geld niet beschikbaar is, is afkoop daarom niet mogelijk. Overigens kan de betaling wel zo ver mogelijk worden uitgesteld: door de afkoop pas eind 2017 te laten plaatsvinden, kan betaling van de loonbelasting worden doorgeschoven naar januari 2018 Na afkoop wordt de afkoopsom (na aftrek van de loonbelasting) aan de dga uitgekeerd of schuldig gebleven. Bij het maken van de keuze tussen wel of geen afkoop moet daarom ook rekening gehouden worden met de inkomstenbelastingheffing over dit privévermogen. Zolang het pensioen niet is afgekocht, wordt namelijk geen inkomstenbelasting geheven over de waarde van de pensioenaanspraken. Inkomstenbelasting wordt dan pas geheven over de daadwerkelijke (toekomstige) pensioenuitkeringen.

Emigreer Magazine

Emigreer

Nabestaandenpensioen Er is echter een nog veel groter latent probleem aanwezig bij de afkoop van het pensioen. Vaak bevat het pensioen van de dga namelijk ook een zogenoemd nabestaandenpensioen. Afkoop is in deze gevallen alleen mogelijk als de partner toestemming geeft. Deze toestemming is niet zonder meer vanzelfsprekend. De partner moet namelijk zijn of haar rechten prijsgeven en wordt daarvoor niet automatisch gecompenseerd. Weliswaar kan de partner meeprofiteren van een hoger (dividend)inkomen, maar medewerking van de partner is niet gegarandeerd.

Let op! Als de dga ooit is gescheiden, is er vaak ook een ex-partner die medegerechtigd is tot een deel van de pensioenaanspraken. Afkoop is ook in deze gevallen alleen mogelijk als de ex-partner meewerkt. Die medewerking zal waarschijnlijk niet heel soepel verlopen en de ex-partner zal vaak financieel gecompenseerd willen worden.

De staatssecretaris van FinanciĂŤn laat al weten dat deze compensatie op dat moment geen schenking vormt.

Omvormen pensioen in een oudedagspotje U kunt uw opgebouwde pensioen in eigen beheer omzetten in een oudedagsverplichting.

Ook dan vindt eerst zonder fiscale gevolgen de afstempeling van de pensioenafspraak plaats naar fiscale (balans)waarde. Deze afgestempelde pensioenafspraak wordt vervolgens omgezet in een spaarverplichting voor de oude dag.

Tip: Deze faciliteit komt bijvoorbeeld in beeld als er onvoldoende geld is om de loonbelasting bij afkoop te betalen. Ook als er weinig of geen pensioen is opgebouwd, kan deze faciliteit een optie zijn. Het oudedagspotje mag tot pensioendatum worden opgerent tegen de marktrente. Vervolgens wordt bij het bereiken van de pensioendatum gedurende twintig jaren een gelijk bedrag uitgekeerd, waarna het oudedagspotje uiteindelijk leeg zal zijn.

In deze variant blijft dus geld beschikbaar binnen de onderneming waarvan uiteindelijk ook een oudedagsuitkering kan worden gedaan. Let op! Ook bij deze faciliteit geldt dat de (ex)partner moet meewerken aangezien ook hier de pensioenaanspraken worden prijsgegeven.

Het zal bepaald niet eenvoudig zijn te bepalen wat voor u het voordeligste is. Bovendien is het daarna dan ook nog de vraag of uw keuze (financieel en qua medewerking van de partner) wel mogelijk is.

Als dga moet u zich hierover goed laten adviseren.

Dit geldt zeker ook voor de partner.

Als u hierover nog vragen heeft, of als u geadviseerd wilt worden over uw specifieke situatie, dan kunnen wij u daarbij behulpzaam zijn. Voor meer informatie of bij vragen kunt u contact opnemen met: drs. R.W.M. te Kaat 0314-369111 06 – 11274485 r.t.kaat@stolwijkkelderman.nl r.t.kaat@stolwijkkelderman.nl

Magazine

Saba

Emigreren naar het kleinste eiland van het Koninkrijk der Nederlanden?

Wat beweegt iemand om op een piepklein rotsje midden in de Caraïbische zee te gaan wonen? Dat vragen mensen zich weleens af als ik vertel dat ik op Curaçao woon.

Maar Curaçao is een enorme metropool vergeleken met het eiland waar ik samen met mijn vriend afgelopen jaar de kerstdagen doorbracht: Saba.

Saba stond altijd al hoog op mijn lijstje om een keer te bezoeken, niet alleen omdat het vreselijk mooi scheen te zijn, maar vooral omdat ik zo benieuwd was wat voor mensen er zouden wonen. De bevindingen van mijn volledig niet-wetenschappelijke onderzoek zijn hieronder te lezen.

Aankomst Saba Aankomst op Saba is een belevenis op zich. Het eilandje, dat eigenlijk meer een soort vulkaan lijkt, is bereikbaar per boot of vliegtuig. Omdat de zee te ruw was, zijn

wij er heen gevlogen. Dat zegt al wel iets over de bereikbaarheid van Saba, je bent er niet zomaar, en je komt er vooral niet zomaar weg. Op ruige dagen vaart er geen enkele boot en ben je dus aangewezen op een dure lijnvlucht. Deze gaat overigens wel meerdere malen per dag. Een dagtrip naar "vasteland" Sint Maarten is goed mogelijk, als je dat kan bekostigen.

Zoals gezegd is Saba meer een soort vulkaan. Het hele eiland heeft slechts één plek die lang genoeg is om te landen: Flat-Point, de landingsbaan van slechts 400 meter. Het vliegtuig scheert rakelings langs de puntige rotsen en net op het moment dat je verwacht te pletter te slaan is daar ineens de landingsbaan. Direct na de landing moet het toestel vol in de remmen om te voorkomen dat het aan de andere kant weer van de landingsbaan af rijdt en in zee belandt. Meestal gaat dat gelukkig goed.

Emigreer Magazine

Saba emigreren Buiten dat ik me afvroeg wat mensen beweegt om naar Saba te emigreren, was mijn eerste gedachte na de landing: "Wie heeft er in vredesnaam ooit bedacht dat dit eiland bewoonbaar was?" 13 vierkante kilometer voelt klein, maar door de wegen die kriskras over de berg lopen ben je toch nog een hele tijd onderweg voor je in het "centrum" bent. Laat staan als je dat te voet moet doen, iets wat vroeger, of beter gezegd krap 70 jaar geleden aan de orde van de dag was.

Mijn vriend en ik hadden een cottage gereserveerd bij El Momo, een schattig complex in het "toeristisch centrum" Windwardside. Daar maakten we kennis met Andries, een sympathieke Nederlander die 8 jaar geleden besloot om het hotelletje te kopen, "omdat het kon".

Een paar jaar later plaatste hij het weer te koop, maar tot nu toe zijn er geen geïnteresseerden geweest. Andries vertelt over het dorp dat Saba is, met alle positieve en negatieve gevolgen van dien. Verder is hij niet erg uitgesproken over het eiland en voelt het alsof hij er een soort van per ongeluk is beland en dat eigenlijk wel prima vindt. Als we hem vragen wat er allemaal te doen is op Saba is het antwoord kort en duidelijk: hiken of duiken.

Duiken en hiken Omdat het kerstvakantie is, zijn veel inwoners niet op het eiland en zijn veel restaurants en barren gesloten.

Daardoor voelt Saba nóg meer verlaten. Als we een restaurant passeren komen we een jonge ober tegen die vertelt dat hij het heerlijk vindt om hier te wonen. Wat hij dan zoal doet als hij vrij is?

Duiken en hiken.

mooie natuur, het ministrookje strand, de rust en van de veiligheid. De kinderen spelen lekker op straat en de deur hoeft nooit op slot. De mensen zijn ook ontzettend vriendelijk. Kortom: ze voelen zich thuis.

Mensen op Saba zorgen goed voor hun eiland en zijn er trots op. Daar hebben ze overigens alle recht toe want het is er werkelijk prachtig. The unspoiled queen doet haar bijnaam eer aan. Ecotoerisme voert de boventoon.

Daarnaast voelt het ontzettend veilig en de vriendelijkheid van de mensen is benijdenswaardig. Zo is er een ongeschreven regel dat je lifters altijd oppikt als je deze tegenkomt.

Na onze tweede hike stappen we in de auto bij een stel dat net op Saba is komen wonen. Ze komen uit Curaçao en woonden de afgelopen jaren op Bonaire, tot de medical school daar werd opgeheven en hij werd overgeplaatst naar de dependance op Saba.

Ze lijken nog erg te moeten wennen aan hun nieuwe woonplaats, bijna geschrokken van wat ze aan hebben getroffen. Maar ze lijken wel voor hetere vuren te hebben gestaan en zullen er ongetwijfeld inmiddels wat van hebben gemaakt samen.

Geen idee Het lijkt of mensen die naar Saba emigreren niet zo bewust die keuze maken, het lijkt ze te overkomen. Ze ervaren allemaal de negatieve en de positieve kanten van het eiland maar lijken wel te genieten van hun tijd daar.

Maar wat ze nou echt beweegt om voor Saba te kiezen?

Ik heb werkelijk geen idee, maar moet overal een reden voor zijn?

De volgende dag gaan wij dan ook maar hiken, naar de top van de hoogste berg van het koninkrijk, Mount Sce- Geschreven door Ana Korenromp. nery, 877 meter hoog. De tocht is een flinke onderneming, maar het is de moeite dubbel en dwars waard, wat een uitzicht.. Onderweg komen we een jonge vader met twee kinderen tegen. Hij vertelt dat hij voor 3 jaar op het eiland verblijft en “de GGD is". Zijn gezin geniet van de

Emigreer Magazine

Double Dutch We weten allemaal dat Brits Engels niet hetzelfde is als Amerikaans Engels of Nieuw-Zeelands Engels. Om een permanent visum aan te kunnen vragen, moet je kunnen aantonen dat je Engels van voldoende niveau is. Vreemd genoeg wordt je getoetst op je kennis van het Britse Engels. Maar goed, dit terzijde.

Sinds 21 November 2016 hoef je niet meer per se een IELTS test te doen om te bewijzen dat je Engels kunt. De meeste mensen zullen een test moeten doen alleen als je een opleiding in Canada, US, UK, Ierland, Nieuw-Zeeland of Canada hebt gedaan kun je in beperkte gevallen ontkomen aan een test. Dit geldt ook als je staatsburger bent in een van deze landen.

Er zijn vier andere instituten bijgekomen en je bent vrij om te kiezen welke test je wilt doen. Je kunt kiezen uit IELTS (general of academic), TOEFL iBT, PTE academic, OET en Cambridge English (FCE).

De meeste testen zijn gericht op internationale studenten en zijn academisch getint. Uitzonderingen zijn IELTS general en OET. De laatste is gericht op bepaalde beroepsgroepen.

Welke test het best werkt in jouw situatie is afhankelijk van de locatie, de prijs en wanneer en hoe vaak de test afgenomen wordt. PTE academic wordt in Nieuw-Zeeland bijvoorbeeld alleen in Auckland afgenomen, terwijl IELTS op 15 plekken afgenomen wordt.

De resultaten van alle testen zijn 2 jaar geldig. In Nederland zijn IELTS. FCE en TOEFL beschikbaar.

Alle testen examineren in schrijf-, lees-, luister- en spreekvaardigheid. Ze scoren je resultaten allemaal anders. Het is dus belangrijk om je van tevoren goed te verdiepen in wat de benodigde score is.

Partners en kinderen ouder dan 16 jaar kunnen nog steeds Engelse les bijkopen als ze de vereiste score niet halen. Hoeveel dit kost, hangt af van hun niveau.

Feija van Bokhoven Licensed Immigration advisor info@experienzimmigration.co.nz Www.Experienzimmigration.co.nz/

Emigreer Magazine

ONTVANG VIJF GRATIS VERHUISOFFERTES

Vraag hier uw offertes aan Voor dat er verhuisd kan worden, moet eerst alles op orde zijn. Alles moet klaar staan en ingepakt zijn waarbij gewicht ook een rol speelt. Verdeel het gewicht over meerdere dozen en pak alles goed in.

Wikkel breekbare spullen in noppenfolie of doeken en plaats deze zorgvuldig in de dozen. Zorg dat de dozen gelabeld zijn met de naam of afkorting van de kamer van bestemming. Nummer de dozen en maak een lijst zodat je altijd weet wat er in een doos zit.

Daarmee kunnen de dozen tevens rechtstreeks in de juiste kamers worden gezet.

Verhuizen naar het buitenland:

Inpakken Het is van groot belang dat de inboedel zeewaardig verpakt wordt, omdat de lading behoorlijk kan bewegen tijdens het laden en/of lossen de containerscheper (of van het vliegtuig) en uiteraard ook tijdens de vaart (of vlucht). Met name kostbare en breekbare goederen zoals schilderijen, servies en glaswerk of antiek worden dienen vakkundig verpakt te worden, soms zelfs in speciale houten kratten. U kunt ervoor kiezen om een deel van het inpakken zelf te doen, zodat u op de verhuiskosten kunt besparen. Wij raden u echter aan om vooral bij overzeese verhuizingen het inpakken over te laten aan uw verhuisbedrijf.

Demontage De demontage van grote meubelen die niet in zijn geheel vervoerd kunnen worden kunt u laten uitvoeren door uw verhuizer. De meeste verhuizers hebben een handyman in dienst die zich over de demontage zal ontfermen. Besluit u dit zelf te doen overleg dan van te voren met uw verhuisbedrijf welke goederen gedemonteerd moeten worden. Omdat bij verhuizingen overzee de prijs vaak per kubieke meter wordt vastgesteld kan het voordeliger zijn om veel grote meubels te demonteren.

Emigreer Magazine

Emigreer Magazine

Internationale verhuizers

mediamix P u b l i s h i n g

Van Hees Worldwide Van Rooijen International Movers Atlas Movers Derksen Verhuizingen Dijkshoorn HACON containerverhuizingen HALO wwereldverhuizer Hazeleger verhuisservice Jacobs verhuizingen B.V. Oranje verhuizers Stealth-Verhuizingen

Vraag hier 6 verhuisoffertes aan!

Doorklikken naar deze Internationale verhuisbedrijven kan ook via de hompage van www.emigreermagazine.nl

Emigreer Magazine

Emigreren met Hélène Hélène (volledige naam „Mirjam Hélène‟) wordt in 1972 geboren in Krommenie, een klein dorpje op 30 km van Amsterdam. In 1983 verhuist de familie Mostertman naar Heiloo.

Terwijl Helene de havo in Alkmaar doet werkt ze als bijbaantje in „De oude Klipper‟, een gezellig restaurantje in Egmond aan zee. Ze geniet van het werk en van het naar hun zin maken van de gasten. Helene hoeft er dan ook niet lang over te denken welke opleiding ze gaat doen. Ze kiest voor de hotelschool in Amsterdam.

Na een paar jaar emigreren haar ouders naar Curaçao. Helene gaat op haar 18de „alleen‟ wonen, eerst in Kortenhoef en dan in Hilversum. Haar stage loopt ze onder andere op Curacao.

Haar ouders wonen dan inmiddels al bijna een jaar op Curaçao en vinden het daar fantastisch. Haar vader, Ruud Mostertman, heeft daar een kantoor opgezet voor de „Credit Lyonais‟ wat al snel wordt over genomen door de „Generale Bank‟.

Het leven op het Caribische eiland is er vooral buiten en gaan dansen heeft, tot genoegen van haar moeder, geen leeftijds grens. Zoals het in Nederland niet normaal gevonden wordt om met 50 jaar te gaan dansen, wordt er van een 70 jarige niet opgekeken op Curaçao. Vooral de salsa en bachata blijkt niet leeftijds gebonden.

Hélène bijft een half jaar voor haar stage en dat bevalt heel goed. Ze werk in een klein restaurantje dat „The wine Cellar‟ heet. sAvonds gaat ze met haar moeder uit dansen en op zondagochtend heel vroeg (in verband

Emigreer Magazine

met de warmte) doen ze mee aan de hardloop wedstrijden. Ook daar kom van marinier tot verpleger, tot bankdirecteur, nederlands, antiliaans; je komt er iedereen en alle leeftijden tegen.

Haar moeder wint veel prijzen in haar leeftijds catogorie en loopt zelfs de eerste marathon van Curacao (42 km!). Hélène zal die een aantal jaren later ook lopen, maar dan die van Brugge.

Na de hotelschoolopleiding gaat Helene reizen.

Met als doel talen te leren en om zichzelf verder te ontplooien.

Eerst ga ze naar Plymouth. Ze had ooit iemand horen vertellen dat dat zo een leuk plaatsje was, tussen de prachtige streek Devon an Cornwall. Het geeft haar een enorm gevoel van vrijheid; daar te zijn waar je nog niemand kent en niet weet in wat voor leven je terecht komt.

Ze gaat langs allerlei restaurantjes, hotels en het plaatselijke theater om werk te zoeken. In 1 dag heeft ze maar liefst 3 baantjes. 1 in de catering van het theater, 1 in een bar „The Winebar‟ en 1 in het zaken hotel: „Continental‟. Daar heeft ze s‟avonds haar eigen barretje. Super om met de vooral heel goed om haar engels te oefenen en zich te informeren over het leven in Engeland. Apart van dat ze heel veel werkten leert ze ook veel mensen kennen en bouwde ze daar haar tijdelijke leventje op.

Na een half jaar vond Helene het tijd om verder te gaan. 9 Maanden ging ze naar Curacao om te genieten bij haar ouders, te sporten, te duiken, te dansen, te studeren en uiteraard om te werken. Ze werkten toen bij, voor wie Curacao kent, The fisherman‟s Warf, „Landhuis Brievengat‟ en „Mamboo Beach‟‟.

Het idee was toen om naar Frankrijk te gaan maar omdat Helene haar frans nog niet goed genoeg was besloot ze een tussen weg te kiezen. Iemand raadt haar „De Panne‟ aan en dat lijkt haar een goed idee. Het is een vlaamstalig plaatsje aan de franse grens. Er wonen veel fransen en er wordt dus veel frans gesproken.

Omdat het budget niet overhoudt kiest ze de eerste nacht voor een oud hotel wat er niet duur uit ziet op het plaatselijke maktplein. Van de eigenaar, Mehdy, een jonge jongen van haar leeftijd, leent ze zijn fiets om op zoek te

Emigreer Magazine

gaan naar een leuk restaurantje om te werken. Maar nog diezelfde avond heeft ze een beter idee... De eigenaar van het hotel verteld dat hij het hotel overgenomen heeft als inverstering en dat het idee is „ het plat te gooien‟ en er apartementen van te maken. Ze stelt de eigenaar van het hotel voor om daar voor in de plaats het hotel tegen kost en inwoning samen met hem op te knappen. Hij vindt dat een goed idee maar de volgende dag vraagt hij toch even of het echt een serieus voorstel is en waar de motivatie vandaan komt. Hélène ziet het als een uitdaging met alle ideeen die ze heeft opgedaan tijdens haar studie.

2 dagen later staan ze samen te schilderen.

Om te beginnen de tea room, alles blauw met geel; heel modern, toen de tijd... Het ziet er al snel aantrekkelijk uit. Mensen komen vrolijk vragen voor een kamer. Hélène laat enthousiast maar ook wel een beetje beschaamd de nog niet opgeknapten kamers zien. Er zijn er zelfs die een uitklapbare douche hebben die

verborgen zit in een kast. Laat dat maar eens zien aan je, dan nog, potenciele gasten..

Na de tea room worden beetje bij beetje ook de kamers opgeknapt. Het is veel werk en Mehdy doet het allemaal zelf. Hélène organiseert zijn werkschema, de tea room en het hotel. Na een jaar is hotel Cecil opgeknapt en begint het goed te lopen. Net wanneer Hélène haar missie erop zit komt het gebouw naast het hotel te koop te staan. De bar die er in zat is failliet gegaan en de uitbater is met de noorder zon verdwenen. Hélène stelt Mehdy voor het gebouw te kopen. Na 7 maanden van verbouwing opent ze er een super gezellig restaurantje met terras aan de markplaats: De Lantaern.

Met de meeste van de lokale bevolking heeft ze niet veel, de mensen zijn er erg gesloten. Nederlanders vinden ze overdreven en veel te spontaan. Ze kunnen zich

Emigreer Magazine

niet voorstellen dat dat gemeend is omdat ze zelf niet zo zijn.

Na 3 jaar België besluit Hélène, inmiddels een aardige ervaring rijker, verder te gaan.

De lantaern bestaat overigens nog steeds en er is relatief weinig aan veranderd. Met haar huidige partner en kindje heeft ze er een paar jaar geleden nog gegeten. En met Mehdy heeft ze nog regelmatig contact.

Voordat ze doorreist naar Frankrijk gaat ze eerst een aantal maanden naar Curacoa om te werken en om bij haar ouders te zijn.

Dan is het eindelijk zo ver voor Helene, ze gaat wonen in San Rafael aan de Côte Azur.

Nu dat ze eindelijk haar frans genoeg beheeste kon ze daar aan het werk. Ze is gek op de taal en om de prachtige omgeving. Ze gaat werken in een restaurant in het haventje van Frejus. Ze werkt daar 6 dagen per week en haar vrije dag besteed ze aan het bezoeken van plaatsjes in de buurt. Oa. Toulon, Nice, Monaco tot San Tropez, stuk voor stuk prachtig. Maar de mentaliteit van de lokele mensen overtuigen Helene er niet van om te blijven wonen.

Na een half jaar besluit ze tijdelijk terug naar Amsterdam te gaan om te studeren. Ze doet daar Nima B en werk onderhand bij Drijfhout, een edelmetaal bedrijf. Ze begint daar via een uitzendbureau, als kantine manager. Ze neemt het werk serieus en met haar enthousiasme krijgt ze beetje bij beetje de kantine vol en de werknemers genieten van hun pauze.

De directeur ziet meer kwaliteiten in haar en stelt haar voor om de pr van het bedrijf te behartigen. Daar zegt Helene geen nee tegen. s‟Morgens organiseert ze de kantine en smiddag heeft ze haar eigen kantoortje met haar eerste computer. Ook krijgt ze daar haar eerste computercursussen.

Wanneer ze klaar is met haar Nima B wil Helene weer verder. Ze ziet een reclame van „Cycle tours‟ en informeert zich wat het is en of ze daar voor kan werken. Haar passie, sport, combinerten met haar werk lijkt haar fantastisch. De selecties zijn al voorbij maar

ze hadden nog wel een chefkok nodig voor de reis naar de Bourgogne. Ze vragen of Helene er ervaring mee heeft voor het koken voor groepen. Op de hotelschool heeft ze uiteraard wel wat keukenervaring opgedaan dus ze springt in het diepe.. De groep blijkt te bestaan uit 34 personen. S‟Morgens moet het ontbijt geregelt worden, s‟middags iets te eten na het fietsen en s‟àvonds het dinner. Fietsen zat er dus niet in. Om de dag deed ze inkopen met haar hulpkok, Emmie, en om de andere dag moesten ze met de vrachtwagen naar het volgende punt rijden en daar de boel opnieuw opzetten voordat het peleton aankwam. Heftig maar een hele goeie ervaring. De fietsers, ofwel gasten, zijn super tevreden. Helene is een perfectionist en de mensen voelen zich alsof ze op restaurant zitten in plaats van op de camping.

Om toch nog aan haar trekken te komen qua fietsen doet ze daarna zelf een fiestvakantie als deelneemster in de Bordeaux. 2 weken geniet ze van de omgeving en bezoekt ze de voor haar bekende wijgebieden zoals oa Margaux en Rothshield.

Dan gaat ze op „Backpack‟ naar Nieuw Zeeland. Waar ze samen met een vriend, liftend rond trekt.Vanaf Auckland beginnen ze op het noord eiland waar oa op de Bay of Islands paardrijden. Best gevaarlijk achteraf. Je krijgt een paar wilde paarden mee en niemand vraagt naar je ervaring.

Maar het is een schitterde ervaring over de heuvels van het prachtige landschap.

Ongelooflijk maar waar; het zuideiland is nog mooier dan het noord eiland. Vanaf Christchurch en via Singapore, waar ze een aantal dagen verblijven, vliegen ze uiteindelijk terug.

En toen kwam Spanje.....en daar wilde ze blijven. Eerst werkte ze in de keuken in de horeca, toen in een tapasbar om geld te verdienen voor een eigen zaak. Een vriend van vroeger uit Nederland, Marco,

Emigreer Magazine

belevenis op zich. De gasten hebben de avond van hun leven.

In 2011 opent Hélène een tweede zaak. Niet dat ze op zoek was naar nog een zaak maar de plek had ze al lang op het oog gehad en die kwam nu vrij. De ligging is direct naast het Theatre Cervantes; het belangrijkste theater van Malaga.

Helaas zat het de eerste 5 maanden tegen.

Het theater werd onverwachts opknapt en in de steigers gezet. Dat zou maar een paar weken duren.. maar elke week was het „volgende week‟ In die tijd werd ook de Plaza de la Merced verbouwd en schoolden alle junkies zich samen op het plein van Cervantes.

Maar begin december was het eindelijk zo ver... Theatre Cervantes was klaar en het is prachtig geworden. Eindelijk wordt de plek aantrekkelijk. En met de verwarmingen en een grote vlam op het terras begint het gelijk te lopen. Vooral laat op de avond vult het terras met mensen die een cocktail of mixed drink willen.

Sinds dat Miterraza nog maar net open is heeft Vino Mio veel problemen. Het blijkt dat er verschillende mensen zijn die pikken en de

ergste is de bedrijfleidster, zij heeft al die jaren heel veel gestolen. Bewijzen is helaas onmogelijk. Zelfs getuigen kunnen daar niet aan bijdragen. Dat zou alleen kunnen als het geld dat gestolen is gemerkt is. Spanje is prowerknemer en de wetten zijn zo dat het bijna onmogelijk is om iemand te ontslaan; mits je natuurlijk de finiquito betaald. Maar in het geval van de bedreifsleidster is dat 9.500 euro en dus geen denken aan.

Op dat moment krijgt Helene een moeilijke tijd. Haar altijd zo grote enthousiame maakt even plaats voor teleurstelling en een gevoel van heel erg gefaald te hebben; 9 jaar werken tegen de klok in en nu bleek dat juist dat de rede was dat ze niet door gehad had wat er gaande was. Het kleine restaurantje was veranderd in een groot bedrijf door de bekendheid maar ondertussen waren de functies, personeelsmanager, secretaresse, pr manager etc geconcentrerd in 1 persoon: Helene.

Inmiddels is het personeel gereorganisseerd en de enige die voor grote problemen blijft zorgen is de ex bedrijfsleidster.

Zij heeft geen functie meer als bedrijfleidster ookal mag dat op haar loonstrookje

Emigreer Magazine

uiteindelijk tegen haar gebruikt kunnen worden.

niet veranderd worden. Zonder bewijzen van wangedrag en diefstal mag je iemand in Spanje niet degraderen.

Na haar maand vakantie in mei gaat ze in de ziektewet voor een kies die getrokken moest worden. 1 maand land krijgt ze verlenging van haar huisdokter. Dan moet ze terug werken maar nog de zelfde dag krijgt ze de „baja‟ voor depressie. In totaal lukt het haar 4 maanden in de ziektewet te blijven. Haar tijd gebruikt ze om allerlei soorten inspecties naar Vino Mio te sturen. Als bedrijfsleidster weet ze goed dat 80% van onze buitenlandse gasten via de Tripavisor bij en valse kritieken op de tripadvisor te zetten. Restaurante Vino Mio stond tot dan aan toe op nummer 2 van de ruim 400 restaurants in Malaga stad. Het behoudt zijn plaats in de top 10 maar de texten die oa beweren dat dat Vino Mio een oplichterij is zorgen voor veel anuleringen en de toeristen bedenken zich 2 keer bij het lezen van de „kritieken‟. Alle 3 zijn ze geschreven in dezelde stijl en raden ze iedereen het restaurant af. Het is in het spaans maar met de vertaler weet iedereen wat er gesuggereerd wordt.

Het huurtermijn van 10 jaar loopt inmiddels op zijn einde. Het idee groeit on de 2 bedrijven in 1 te concentreren. In februari zal het bekende Vino Mìo verhuizen naar het plein van het Theater. Minder kosten, minder personeel en minder kopzorgen.

Binnen is de nieuwe zaak wat kleiner maar het terras compenseert. Van het keuken personeel verhuizen er 4 personen mee en van de bediening alleen Debby en een paar parttimers. Debby werkt pas sinds kort bij Vino Mio. Ze is nederlandse en 21 jaar. Evenals Hélène heeft ze hotel school gedaan en is ze super enthousiast. Haar instelling is niet te vergelijken met die van de rest. Ze wordt dan ook gelijk aangesteld als asistent bedrijfleider en dat doet ze heel goed.

Het idee is dat in de nieuwe zaak altijd Hélène of Debby aanwezig is om een perfect verloop te garanderen.

Van een privé leven is in die jaren weinig sprake. Apart van het naar school bregen van Joëlle, dagelijks hardlopen en op woensdag padel met Piet, is het alleen maar werken.

Met de fusie zal hier verandering in komen. Het idee is om een rooster te maken en zo‟n 40 tot 50 uur per week te werken.

En weer te kunnen genieten van haar restaurant en van haar vrije tijd. Van haar amor, van Joëlle en van het leven in Malaga wat fantastish is.

Aan het strand en op 1 uur van de Sierra Nevada waar je in de winter kan skieen, De zee „naast de deur‟.. Wat wil je nog meer..?!

Wanneer ze terug komt na 4 maanden zorgt ze dagelijks voor problemen. Maar dat zal

Emigreer Magazine

GEDICHT

EMIGREREN Ik kan niet met je mee Anders had ik het gelijk gedaan Naar de witte stranden en de zee Nu loopt er over mijn gezicht een traan De weg loopt niet waar je hem verwacht Daar gaan ze, Binnenkort vliegen, Naar de andere kant van de wereld, Bouwen jullie een nieuw leven op, Daar gaan ze, Op weg naar een ander land, Naar jullie nieuwe leven, Alles achterlatend hier, Kost veel pijn en verdriet, Maar vergeten zal ik jullie niet

Emigreer Magazine

AMBASSADEUR Met trots kunnen we u vermelden wij dat we met Emigreer Magazine officieel ambassadeur zijn van de Stichting NiĂąos.

Emigreer Magazine

Overlijdensrisicoverzekering en buitenland

Keert mijn verzekering uit als ik in het buitenland overlijdt?

Woont u in het buitenland en u wilt een overlijdensrisicoverzekering afsluiten?

Dan kunt u de Zwitserleven OverlijdensRisicoVerzekering helaas niet afsluiten.

Bent u op vakantie of tijdelijk in het buitenland en komt u te overlijden? Dan keren we gewoon uit. Tenzij u bewust naar een gevaarlijk gebied gaat of een gevaarlij-

De voorwaarden waar u aan moet voldoen: 

doen? Neem dan even vooraf de polisvoor-

U moet een Nederlands burgerservicenummer hebben



ke sport gaat beoefenen. Wilt u dit toch

U moet een vaste woon-en

waarden van uw overlijdensrisicoverzekering door.

verblijfplaats in Nederland hebben

Mag de begunstigde in het buitenWoont u op de Nederlandse Antillen? Dan kunt u bij ons helaas geen overlijdensrisicoverzekering afsluiten.

land wonen?

Ja, dat mag. Maar wij kunnen de uitkering alleen uitbetalen als de begunstigde in een lidstaat van de Europese Unie woont.

Ik vertrek naar het buitenland Heeft u al een overlijdensrisicoverzekering en ver-

Wij gaan er vanuit dat de begunstigde een

huist u naar het buitenland? Dan kan de verzeke-

Nederlandse betaalrekening heeft. Als de

ring gewoon door blijven lopen.

begunstigde een buitenlandse betaalrekening heeft, dan zijn het risico en de kosten voor rekening van hem/haar.

Emigreer Magazine

Emigreer Magazine

wilde wel samen met haar een restaurantje beginnen met als ideaal: een creatieve keuken.

Marco had overal als kok gewerkt en recepten verzameld uit allerlei landen en zij zou de zakelijke kant behartigen. Nu nog de ideale plek vinden.

Het werd “Vino Mio”, Calle Alamos 11 in hartje Málaga. Eerst schrokken ze wel van de ruime afmetingen van de lokaliteit, maar ze dachten dat ze het, omdat het verschillende ruimtes waren, toch wel gezellig zouden kunnen maken. En dat is bijzonder goed gelukt. Wij zelf vonden de entourage met dat vele hout en bijzondere schilderijen heel erg aantrekkelijk. Hélène vertelde dat ook de Spanjaarden, die tachtig procent van hun publiek uitmaken, om de gezellige sfeer en vooral ook de bijzondere en kunstig opgemaakte gerechten bij hun komen eten. En ook het personeel, dat altijd vriendelijk is en graag bij haar werkt, draagt bij aan een geslaagd middagje of avondje uit.

De plek, vlakbij de Plaza Merced en Teatro Cervantes is ook erg gunstig. Ze heeft nu al 19 personeelsleden. De keuken is non stop geopend wat voor Malaga ongewoon is.

Hélène dat dat eigenlijk een klein wondertje was. Op de dag dat ze het contract voor de zaak tekende ontmoette ze Pedro. Ze zijn nu al negen jaar samen en Joëlle werd na vier jaar geboren. Pedro is architect, ook zelfstandig ondernemer. Hij een school had gebouwd in Colmenar en een crêche en hotels en apart van huizen nog wat groten projecten.

Ze spreekt thuis met Pedro Spaans, maar met Joëlle alleen Nederlands. Ook hun vrienden zijn voornamelijk Spanjaarden, hoewel ze nog een aantal vrienden in Nederland heeft. Ze is al 19 jaar uit Nederland weg maar heeft nog regelmatig contact met ze. Zo‟n twee keer per jaar gaat ze terug naar Nederland. Joëlle gaat 1x per week naar de nederlandse school in La Carihuela.

Dat gaat heel goed. Ook al heeft ze soms niet veel zin na een hele dag school, uiteindelijk heeft ze het er altijd er naar haar zin.

Negatieve punten in Spanje vinden zij de rommel op straat, iedereen gooit papiertjes en afval op de straat. En natuurlijk dat veel mensen zich niet aan hun afspraken houden – overal moet je achteraan gaan, zowel wat de kapotte airco betreft als bouwvergunningen. De ambtenaren zijn wel erg laks soms. De preciopuesto voor de verbouwing duurde eindeloos. Overal moet je achteraan bellen, alle bestellingen controleren. Pedro zelf is heel punctueel, daarmee blinkt hij wel uit als spaanse architect hahha...

Pedro vindt dat de architectuur in Nederland veel geavanceerder is. Hier zijn ze 20 jaar achter!

De huizen in Nederland zijn ook veel gezelliger ingericht, vinden ze........en dan al dat water........sloten, grachten, plassen!

Maar de mensen zelf vindt Hélène veel relaxter. Veel talen behalve Spaans spreken de mensen hier nog niet. De Nederlanders zijn veel meer multilinguaal.

Wat ze ook verbaast is de manier van bruiloft vieren. Hier trouwen mensen voor het geld......naar een bruiloft gaan kost geld, soms zo‟n 80 euro per persoon. De bruid gaat rond om het geld op te halen. Een vriend van hun had 24.000 euro winst gemaakt met zijn trouwpartij! En Pa betaalt de bruiloft! (Nu herinner ik me dat ik als stadsjuf in een Gelders dorp kwam te wonen en daar voor een bruiloft werd uitgenodigd en ook 1/6 van mijn maandsalaris moest afstaan als bijdrage voor “het cadeau”. Maar dat is al 50 jaar geleden. Hoe het nu is weet ik dus niet.)

Het vervolg...

Nadat Marco weg is begint Hélène met het organiseren van wijnproeverijen en live muziek.

Wat het meest aanslaat zijn de Flamenco shows en dus gaat ze daar mee door. Apart van dat het leuk en gezellig is lijkt het zakelijk gezien ook een goed idee. De show is vroeg. De spaanjaarden eten laat, voor 21.30 gaat er geen spanjaard uit eten en in de zomer gaan de mensen hier zelfs pas rond 22.30 uit eten. Het restuarant vult dus 2 keer. De flamencoshow is echt een