Em oktober 2016

Oktober 2016

Emigreer

Magazine

Inhoud 4 6 12 14

Voorwoord Genieten in Griekenland Emigratiegedicht VVD/PvdA –regering kotst NLer in buitenland opnieuw uit

16 Relatie verbroken? Hoe nu verder?

Emigreer Magazine

Oktober 2016

16 18 20

Relatie verbroken? Hoe nu verder / Column Nieuw Zealand Emigratiebeurs 2017 Herinneringen van een emigrant in Finland

20 Herinneringen van een emigrant in Finland Emigreer Magazine

Marcel Wulfers Uitgever

Colofon: Emigreer Magazine is een uitgave van MediaMix Publishing Verkoop & organisatie: Marcel Wulfers marcel@emigreermagazine.nl

Voorwoord

Redactie: Marcel Wulfers Maandelijks nieuwe auteurs Verschijning: Twaalf keer per jaar.

Iedere eerste dag van de nieuwe maand Informatie en reacties via: info@emigreermagazine.nl

Zat zijn van nieuws!

Dat Gerard Joling op een kikker staat is even groot nieuws als het eerder banken tekort van 60 miljard in Spanje. Op een gegeven moment geloven we het wel met alle dagelijkse nieuwsfeitjes. Als emigrant maak je -je (soms onbewust) steeds meer los van het Nederlands nieuws. Ik vroeg laatst als goed voorbeeld een al langer gemigreerd stel iets over onze Nederlandse Toppers’, waarop gewoon met het woordje ‘wie? werd geantwoord.

Wij kunnen hier gewoon via de satelliet Canal digital zo’n beetje alle Nederlandse zenders ontvangen en kijken ook gewoon CSI Miami, ‘Grenzeloos Verliefd of Ik Vertrek als dat zo uit komt. Maar kennelijk doet niet iedereen dit. Je leeft misschien meer buiten omdat het kan en lekker weer is.

Copyright 2015 MediaMix Publishing. Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een automatisch gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Uitgever en auteurs verklaren dat deze uitgave op zorgvuldige wijze naar beste geweten is samengesteld. Evenwel kunnen uitgever en auteurs op geen enkele wijze instaan voor de juistheid of volledigheid van de informatie Uitgever en auteurs aanvaarden geen enkele aansprakelijkheid voor schade, van welke aard dan ook, die het gevolg is van handelingen en/of beslissingen die gebaseerd zijn op bedoelde informatie.

Of het plaatselijke of landelijke nieuws van waar je woont, interesseert je net iets meer. Hoe dan ook, het Nederlandse nieuws wordt na je emigratie waarschijnlijk net iets minder belangrijk dan voor heen. En hoewel de VVD en ook de PvdA onlangs aangaven dat ze opnieuw de NLer in het buitenland liever uitkotst, doet het me weinig want ik voel me persoonlijk na mijn ´geslaagde emigratie uiteindelijk meer EU-Spanjaard dan NL-er.

Deze maand hebben we echt weer de leukste verhalen uit net iets andere streken dan waar we normaal over schrijven. Kijk maar gauw!

Groetjes, Marcel

Emigreer Magazine

Emigreer Magazine

Genieten in Griekenland In 1980 gingen wij voor de eerst op vakantie met onze camper naar Griekenland. Ik kan mij dat als de dag van gisteren herinneren. De kinderen waren nog klein 3 en 7 jaar oud. Het was een lange reis door het toenmalige Joegoslavië , ruim 1300 km.

Van huis tot huis was het 2995 km, een aardig ritje. Wij kwamen vlak bij Thessaloniki de grens over en zijn naar de stad gereden om deze te bezichtigen en vandaar uit richting Halkidiki.

Alles maakte een grote indruk maakte op ons. De prachtig blauwe / turkooizen zee en de lange zandstranden. De mensen in de dorpjes waren allervriendelijkst en probeerde altijd een praatje met je te maken. Het was heerlijk om langs de stranden te struinen en aan de boulevard naar de vissersbootjes te kijken. “s Morgens als de vissers met hun bootjes aanlegde kon je de verse vis zo bij hun kopen. Vanaf de eerste keer dat wij

Griekenland bezochten was het liefde op het eerste gezicht. Vrijwel alle vakanties brachten wij door met de camper in Griekenland. Elke vakantie gingen wij weer naar een andere plek.

In 1980 zijn wij vanuit Thessoloniki afgezakt naar Athene en zo naar Delfi en Itea gereden. Vandaar naar de hoofdstad van deze provincie (Aitoloakarnania) Messolongi, Agrinion bij Amfilogia aangekomen. Het einde van de Golf van Amvrakikos. Een prachtige binnenzee. De kinderen wilde zwemmen en langs de zee rijdend zochten we naar een rustig strandje. Bij het dorpje Paliambela zijn wij gestopt op het dorpspleintje en hebben iets gedronken. Daar werd ons verteld hoe wij bij het strand konden komen en zijn daarna daar naar toe gereden. Dit is het strand van Paliambela.

Paliambela betekent “oude wijngaard”. Een prachtig rustig strand. Dit was het stukje Griekenland waar wij verliefd op werden en vanaf dat moment niet meer weg wilde.

Emigreer Magazine

Elke vakantie gingen wij eerst naar Paliambela en dan naar nieuwe plaatsen en stranden, maar Paliambela bleef voor ons nummer één. Toen ontstond het idee om een stuk grond te kopen. Een hele vakantie heeft het geduurd, maar uiteindelijk hebben we een mooi stuk grond buiten het dorp gekocht. Dit is gelukt voor het toenmalige bedrag van 2500,- gulden voor 4200 m2 . Buiten de bebouwde kom is het in Griekenland verplicht om meer dan 4000 m2 grond te hebben om een bouwvergunning te krijgen. Het adres is 5 alonia, betekenis daarvan is de vijf dorsvloeren.

Het was een hele onderneming. Een afspraak bij de notaris om de stukken te ondertekenen voor de aankoop van de grond. Getuigen moesten er zijn maar die hadden wij niet. De taxichauffeur die op de hoek van de straat met zijn auto stond werd getuige samen met de man van de kiosk. Een lerares Engels kwam om het één en ander te vertalen. En zo kwamen wij in het bezit van een groot stuk grond om een huis te kunnen laten bouwen.

Een architect gezocht en gevraagd of hij een tekening wilde maken en de vergunning aan wilde vragen voor het bouwen van een huis. Tja, zo is het allemaal begonnen. Na vele jaren van sparen en weer een stukje bouwen is het ons toch gelukt om in Griekenland een prachtig huis te hebben.

Het prachtige uitzicht en de locatie is fenomenaal. Je krijgt er nooit genoeg van.

Vele jaren later zaten wij op ons terras te brainstormen wat wij hier nu konden doen zodat wij hier in de zomer zouden kunnen verblijven. Na vele vakanties dagdromen kreeg ik de mogelijkheid om met een 55+ regeling van mijn werk met ontslag te gaan. We zijn toen op het idee gekomen om appartementen te gaan bouwen.

Weer naar een architect gegaan en gevraagd wat onze mogelijkheden waren.

Dat gesprek heeft ongeveer een dag geduurd en wij hebben haar de opdracht gegeven de tekeningen te gaan maken.

Emigreer Magazine

Na onze vakantie reisde we weer af naar Nederland en in de winter kwamen de tekeningen die we al gauw goedkeurden. Het zag er allemaal geweldig uit, drie tweekamer appartementen met een badkamer, slaapkamer en een woonkamer met een open keuken. Twee appartementen op de begane grond en ĂŠĂŠn appartement op de eerste etage met een balkon en een groot terras. Na het zien van de tekeningen hebben wij de architect de opdracht gegeven de vergunningen aan te vragen. Na drie maanden kregen we de vergunningen. Dat gaf een heel goed gevoel.

In principe konden we al beginnen met de bouw.

Voorbeelden van

In Nederland moesten we eerst ons huis verkopen en daarna een kleine woonruimte zoeken voor de wintermaanden, want emigreren en volledig vertrekken uit Nederland dat wilde wij perse niet. Wij hebben de kinderen, de kleinkinderen en onze moeders altijd nog in Nederland. In d het seizoen zijn wij in Griekenland en buiten het seizoen zijn wij in Nederland. Het huis verkopen was nog niet zo eenvoudig de banken gaven nog maar heel moeilijk leningen. Toch is het ons na ruim een jaar gelukkig gelukt.

In de zomer van 2008 wordt dan eindelijk begonnen met de bouw van de appartementen en het zwembad. In Griekenland kent men niet zoiets als een aannemer. Zij hebben voor alles een mastora. Zo heb je dan een mastora die de fundering doet en het beton, een mastora voor het ijzervlecht in het beton, een mastora voor het loodgieterwerk, een mastora voor de elektra, een mastora die metselt en het stucwerk doet, etc. Dat maakt bouwen niet eenvoudig.

Niemand werkt met elkaar, allemaal afzonderlijk. Gelukkig zijn wij de taal redelijk machtig geworden in de loop der jaren.

Afspraken maken in Griekenland is makkelijk, alleen is het voor de Grieken heel moeilijk zich aan de afspraken te houden. Soms kwamen ze helemaal niet opdagen en als

Emigreer Magazine

we belde werd ons gezegd dat ze morgen wel weer kwamen. Ze hadden dan even een ander klusje aangenomen. Alleen dat klusje duurde altijd langer dan een dag en het is meerdere malen voorgekomen dat ze een week niet op kwamen dagen. Ook moet je in Griekenland hele duidelijke afspraken maken over de kosten. Wij maakten dus altijd met pen en papier afspraken en lieten ze ervoor tekenen. Dan nog trokken wij altijd aan het kortste eind als het op betalen aankwam. Altijd moesten wij meer betalen en als wij dan het papier erbij haalde dan werd dat allemaal van tafel geblazen, zo van ach wat kletsen jullie nu. Toen de ruwbouw er dus stond hebben wij besloten om iedereen maar weg te houden en het allemaal zelf te gaan doen. De plafonds, tegelwerk, de badkamer etc. hebben wij allemaal zelf gedaan.

Een vriend uit Nederland die meubelmaker is van beroep heeft de keukens gemaakt, de binnenkozijnen en deuren geplaatst. De schuifpuien, ramen en de voordeuren hebben wij bij een bedrijf laten maken in Preveza. Dat is een prachtig systeem in drie delen, rolluik, ramen/schuifpui en horren ineen.

Wij hebben verschillende bedrijven bezocht die zwembaden aanleggen en al snel hebben we onze keuze bepaald. Het werd een zwembad van een Franse firma. Deze firma zit over de hele wereld en dus ook in Griekenland. Geen pijpen en een kelder voor de motor. Alles zit in een mooie bak aan het zwembad. Ook geen afzuiger waar een kind eventueel met het haar in kan blijven hangen. Heel simpel schoon te houden. De werklui van het zwembad waren zeer punctueel, secuur en altijd op tijd. Na drie jaar hebben we nog steeds het gevoel dat we de juiste keuze hebben gemaakt.

Het is heel veel en heel hard werken geweest, maar het resultaat is er naar. De tuin hebben wij in tien dagen helemaal aangelegd met behulp van een bulldozer om de gaten te maken. De grond is hier met zoveel stenen en zo hard dat het vrijwel niet te doen is met de hand om wat grotere gaten te maken. Voor ĂŠĂŠn plant is dat niet zo erg,

maar als je een hele tuin gaat aanleggen is het een must om dat met hulp te doen.

Drie jaar geleden zijn wij open gegaan maar liepen achter de feiten aan, geen goede website en het boven appartement was te laat klaar. Toch hebben wij toen al gasten gekregen die uitermate tevreden waren en ons een hoge waardering op Zoover hebben gegeven. Als gasten bij ons arriveren drinken wij altijd een welkomstdrankje en maken op die manier kennis met elkaar.

De gasten krijgen dan een portfolie met allerlei informatie over de waar men boodschappen kan doen, openingstijden van winkels, dokter en apotheek, pinnen, etc. Ook staat de omgeving in de portfolie beschreven. De appartementen liggen in een prachtige omgeving met veel natuur waar nog zeldzame vogels voorkomen en waar je met een beetje geluk de dolfijnen ziet zwemmen. De Golf van Amvrakikos is een beschermd gebied. Ons drinkwater komt uit de bergen en is mineraalwater.

Hier in de buurt is een kuuroord en een waterval die bijna niemand kent. Kleine dorpjes waar amper toeristen komen.

Prachtige stranden met een kleine taverne. Op een klein halfuurtje rijden het mooie eiland Lefkas. Turkoois water en zandstranden prachtig om te zien. De centrale ligging van onze appartementen maakt het mogelijk om voldoende van de omgeving te zien.

Wij bieden onze gasten een keer per week bij voldoende deelname een kookworkshop Grieks koken aan en een maal per week een bbq. Op aanvraag kan er ook gebruik gemaakt worden van een dagmenu. Bij de bar hebben wij een dartbord en een jeu de boules baan. Veel gezelligheid en omdat wij zo kleinschalig zijn kunnen wij onze gasten persoonlijke aandacht geven.

Emigreer Magazine

Als gasten vertrekken geven wij altijd ons gastenboek en vragen of men er een stukje in wil schrijven. Het is vaak zeer ontroerend wat er geschreven wordt. Voor ons een prachtige herinnering. Sommige gasten komen nu al voor de derde keer bij ons terug en dat zegt voor ons genoeg. Ook vragen wij aan iedereen een evaluatieformulier in te vullen. Wij vragen dan ook ideetjes of suggesties en soms komen er hele leuke suggesties waar wij dan ook zeker wat mee doen.

Nu zeven jaar later kunnen wij niet anders dan heel erg trots zijn op het geen wat wij bereikt hebben. Wij hebben dit jaar voor het twee jaar de Zoover Award gekregen en staan op de derde plaats van beste b&b in Griekenland.

Het seizoen is nog niet helemaal afgelopen, want deze maand hebben wij nog gasten en begin oktober, maar wij kunnen nu al terug kijken op een heel fijn seizoen met zeer tevreden gasten en krijgen wij nu al aanvragen binnen voor volgend jaar.

Ons motto is “Genieten in Griekenland�.

Kijk eens op onze website www.5alonia.nl

Emigreer Magazine

Emigreer Magazine

Gedicht

Emigreer Magazine

Dag lief, oud huis je hield ons warm, als het koud was je hield ons koud, als het warm was Dag stevig, mooi huis je hield ons droog, tegen regen en wind hierheen brachten we ons pasgeboren kind Dag knus, warm huis waar we hebben gelachen en gefeest het is hier zo mooi geweest!!!

Maar nu gaan we verhuizen we laten je niet in de steek en in onze maag word het week Het was een mooie tijd maar nu gaan we er vandoor voor jou komen er nieuwe mensen hoor Wees net zo lief als je voor ons was zodat zij ruimte hebben voor lief en weinig leed je kan het, dat is zoals je het voor ons deed!!!! Š Gamoed/Monique 21 juli 2009

Emigreer Magazine

VVD/PvdA-regering kotst NLer in buitenland opnieuw uit De afgelopen weken speelden twee zaken die vorige week gelijktijdig een stemming-in-mineur-einde kende voor de Nederlanders in het buitenland. Opnieuw, ik kan het niet anders verwoorden, kotst de huidige VVD/PvdAregering de Nederlander in het buitenland met kracht uit. Want waar ging het deze keer over?

1.

Wetsvoorstel over Nederlanderschap/naturalisatie Al in april 2014 schreef ik over dit onzalige wetsvoorstel. Concreet: omdat het volgens onze ivoren-torenregering zo het “gevoelen” is in de maatschappij, wordt de naturalisatietermijn om Nederlander te worden opgehoogd van 5 naar 7 jaar. Mag u vanavond uw buitenlandse partner vertellen.

Over arbitraire naturalisatietermijnen gesproken. Daarnaast: wil uw buitenlandse partner Nederlander/se worden, dan mag dat nooit meer vanuit het buitenland. Nee, dan moet u eerst verhuizen naar Nederland, alles achterlaten, uw kinderen meesleuren uit de plaatselijke jeugd en braaf eerst met de scanner in de lokale Albert Heijn leren omgaan.

Is dit wetsvoorstel nu wet? Nee, het moet ook nog door de Eerste Kamer; wellicht dat het daar nog gestuit kan worden: PvdA en VVD hebben daar immers geen meerderheid.

2. Rapport Nationale Ombudsman en onvrijwillig verlies Nederlanderschap De conclusies van de Nationale Ombudsman in zijn recente rapport waren duidelijk: Nederlanders in het buitenland worden geconfronteerd met een te rigide en te ingewikkelde Nederlandse wetgeving rondom nationaliteit.

Zelfs ambassademedewerkers maken fouten bij de toepassing ervan, zij het onbedoeld. De meest bekende zaak hierover is die van Carla Brienen. Het wetsvoorstel onder punt 1) gaf daarmee een goede gelegenheid voor CDA, GroenLinks en D66 om amendementen in te dienen die juist hier een punt van zouden maken.

En wat antwoordt de Staatssecretaris doodleuk?

“Het streven naar een enkelvoudige nationaliteit is een belangrijk uitgangspunt in de regels omtrent verkrijging en verlies van het Nederlanderschap. Het verlies van het Nederlanderschap bij het vrijwillig verkrijgen van een andere nationaliteit is sinds jaar en dag onderdeel van het Nederlandse nationaliteitsrecht. Er is wel discussie over de wenselijkheid van deze regeling, maar niet zodanig dat er naar mijn oordeel sprake is van rechtsonduidelijkheid, die een vorm van herstelregeling zou vergen om het verlies van het Nederlanderschap op deze grond ongedaan te maken.” Die gaatjesmakers blijven nog wel even bestaan Er is één ienie-mienie klein lichtpuntje, alhoewel zeer beperkt in omvang en tijd: Nederlanders die hun Nederlanderschap tussen 1 april 2013 en de (toekomstige) datum van inwerkingtreding van deze wetswijziging hebben verloren op basis van het – in mijn eigen woorden – meer dan 10 jaar niet verlengen van het paspoort (woonachtig buiten de EU), waardoor het Nederlanderschap stilzwijgend is ingetrokken, kunnen gedurende een periode van 1 jaar na inwerkingtreding van deze wet een beroep doen op een “herstelregeling” . De Staatssecretaris: “Hoewel ik het primair als een eigen verantwoordelijkheid van Nederlanders zie om de wet te kennen en hier terdege rekening mee te houden in hun handelen, en er ook de nodige inspanningen vanuit de overheid zijn verricht om Nederlanders hierover te informeren, kan ik me gelet op de bovengeschetste rechtsontwikkeling voorstellen dat er bij sommigen onduidelijkheid kan zijn ontstaan over deze specifieke verliesgrond.”

Ik zou bíjna zeggen: doe dan niets. Want de regering pakt hier heel opportunistisch een héél klein plukje Nederlanders in het buitenland, verbindt er verschillende voorwaarden aan, geeft hen een “herstelmogelijkheid” die maar één jaar geldt en waarvan ongetwijfeld niemand ooit actief van op de hoogte zal worden gebracht, om vervolgens het naar de buitenwacht en de pers in algehele termen als een “herstelregeling” te presenteren. Dit is zó goedkoop dat het aan het banale grenst.

Zoals een vriend van me deze week al zei: “Je rechterarm is er door de metro afgerukt en de Staatssecretaris komt aanzetten met een pleister.“ Amen to that.

Emigreer Magazine

Emigreer Magazine

Www.Experienzimmigration.co.nz/

Relatie verbroken, hoe nu verder?

In Nederland scheidt zo’n 43% van de gehuwde mensen. In België is dit zelfs 71% (http://bit.ly/2bvxWDL). Voor samenwonende stellen zijn er minder duidelijke cijfers. Niet dat je hier nu echt aan wil denken, maar de kans is aanwezig dat jij en je partner, nadat jullie geëmigreerd zijn naar NieuwZeeland, uit elkaar zullen gaan.

Wat er gebeurt er in zo’n geval met je visum? Dit ligt aan je situatie. De hoofdaanvrager behoudt in deze situatie altijd het toegekende visum. Net zoals kinderen trouwens.

Heb je als partner een tijdelijk visum en wil je in NieuwZeeland blijven, dan is het enige dat je kunt doen een nieuw visum aanvragen op basis van je eigen kwaliteiten. Je wordt dan dus zelf een hoofdaanvrager. Kom je niet in aanmerking voor een visum dan zul je Nieuw-Zeeland moeten verlaten.

Ben je in het bezit van een ‘resident visa’ dan blijft dit visum geldig (dit geldt ook als je al een ‘permanent resident visa hebt), nadat je relatie verbroken is en zolang je aan de voorwaarden van het visum blijft voldoen. Om voor een ‘permanent resident visa’ in aanmerking te komen moet je de eisen voldoen die voor de hoofdaanvrager gelden.

Je moet wel kunnen aantonen dat je niet meer samen bent met je partner. Afhankelijk van je omstandigheden kan het zijn dat je informatie moet verstrekken over het hoe, wat, waar en waarom. Je ‘resident visa’ wordt namelijk toegekend op basis van het feit dat jij en je partner een stabiele relatie hebben. Er wordt gecheckt of je geen valse informatie verstrekt hebt in je visumaanvraag. Dit is strafbaar en kan leiden annulering van je visum.

Je kunt het leven niet voorspellen en gelukkig zijn er opties als je relatie verbroken wordt.

Feija van Bokhoven Licensed Immigration advisor info@experienzimmigration.co.nz

Emigreer Magazine

Emigreer Magazine

Emigreer Magazine

Internationale verhuizers

mediamix P u b l i s h i n g

Van Hees Worldwide Van Rooijen International Movers Atlas Movers Derksen Verhuizingen Dijkshoorn HACON containerverhuizingen HALO wwereldverhuizer Hazeleger verhuisservice Jacobs verhuizingen B.V. Stealth-Verhuizingen

Doorklikken naar deze Internationale verhuis-

Vraag hier 6 verhuisoffertes aan!

bedrijven kan ook via de hompage van www.emigreermagazine.nl

Emigreer Magazine

Herinneringen van een emigrant in Finland

Zomer 2012. Na wat samen gewinkeld te hebben in de nabij gelegen stad Tampere, reden we bovenlangs de stad uit. Tampere, een 180km gelegen ten noordwesten van Helsinki in Finland, met zijn 180.000 inwoners mag zich in de top 4 scharen als zijnde de grootste stad van Finland. Suomi voor de Finnen. Weg uit het stadse centrum, terug naar huis in Nokia, een 13km rijden. Niet ver. Nokia, waar we altijd al gewoond hebben sinds de dag we naar Suomi emigreerden. Haar familie woonde in Nokia en mij werd er toen in Tampere werk aangeboden dus zo lag Nokia helemaal voor de hand om daar te gaan wonen.

Deze weg liep bovenlangs in plaats van onderlangs, langs de voet van de heuvel. Deze twee wegen,voeren het verkeer naar de stad af en aan uit noordelijke richting. Beide wegen echter liggen ook voor enkele honderden meters evenwijdig langs een groot meer gedrapeerd. En wanneer je bovenlangs de stad uitrijdt is het uitzicht over het meer des te mooier. Mijn vrouw, Tuula, reed en daarom had ik weer eens tijd om goed over het meer heen te kijken dat gracieus uitgestrekt lag.

Aan de andere kant van deze weg is een wijk gebouwd dat ooit bestemd was voor de arbeidersklasse in die stad die er woonden. Geheel opgetrokken in houten huizen. Dicht op elkaar gebouwd. Smalle straten waar je met de auto nauwelijks goed doorheen kunt rijden. Als hier de brand eens inkomt, dat heeft de brandweer een groot problemen. De wijk strekt zich uit over de flanken van de heuvel tot bovenaan toe, wat de mensen die er wonen een schitterend uitzicht biedt over het meer. Tegenwoordig is deze wijk allang geen arbeiders wijk meer. Hier bivakkeert nu de welstand. Vele huizen zijn opgeknapt, geschilderd in allerlei kleuren als rood, geel, groen met tuintjes voor en achter.

De straatjes zijn gerepareerd. Alles straalt gemoedelijkheid uit. Een rustieke rust. Door deze straatjes lopende lijkt de tijd wel voor even stil te staan. Deze wijk is zeker wel op de mooiste plek van de stad gelegen. Toeristen de stad aandoen lopen graag door deze oude wijk. Dit soort buurten zijn een zeldzaamheid in Finland.

Net zoals bezienswaardige stadscentra opgetrokken in vervlogen gouden eeuwen, bruine cafe’s, toeristische hoerenbuurten, pittoreske dorpen, mooie kathedralen, zijn niet of

Emigreer Magazine

nauwelijks te vinden. Iedereen lijkt in deze wijk te willen gaan wonen maar niemand wil er weg. De wijk is vol. Van arbeiderswijk dus veranderd in een wijk van status. Houten huizen. In Nederland een zeldzaamheid. Hier zijn houten huizen weer gemeengoed geworden. Vroeger brandden vele wijken met alleen maar houten huizen af, werden uit veiligheid vele houten huizen gesloopt want alles moest van steen worden. Nu is er weer de trend om houten huizen te bouwen. Duurzaam hout. Hout is er genoeg. Gelukkig zijn niet alle oude houten huizen gesloopt of verbrand. Maar zijn gerestaureerd. Hoewel dat een erg klein deel is. Deze wijk in Tampere is er een zeldzaam voorbeeld van. Finland had het vroeger niet zo op restaureren.

Terwijl Tuula haar ogen op de weg gericht heeft, dwaalt mijn blik af naar het meer waar ik prachtig over heen kan kijken. Een watervlakte. Her en der een rotsig eiland met enkele bomen erop. Verspreid enkele plezier bootjes. Iedere keer opnieuw kan ik de film uit de oude doos voor m’n ogen afdraaien, van die keer toen ik opnieuw naar Finland kwam, alleen voor Tuula. Het was 1982.

Naar het meisje dat ik toen ruim een jaar daarvoor in Finland ontmoet had tijdens mijn vakantie. Ik ademde toen voor de allereerste keer Tampere in, en ook over deze, dezelfde weg reed die sindsdien eigenlijk nauwelijks is veranderd. En toen zat ik ook voorin, in de bruine Datsun Sunny140 naast haar vader. Ik mocht hem bij kennismaking al bij zijn voornaam noemen. Tauno. Autoraampjes naar beneden gedraaid. Het was hoog zomer. Tuula, zijn dochter, zat achterin. Ik praatte geen woord fins. Met haar alleen Engels. Hij praatte in het Fins het honderd uit en ik, kon alleen maar raden wat er gezegd werd. Alleen maar vreemde klanken. Verhalen over het meer, het land, de mensen, over duizend en één dingen.

Tuula, moest alles tegen mij vertalen in het Engels.

Hij was zo trots op zijn land, was blij dat hij gids kon zijn. Voor een buitenlander, een jongen uit Nederland, zeker een goede lieve jongen, een jongeman, die wekelijks dikke liefdes brieven stuurde naar z´n dochter. Hij haalde ze toch zo vaak uit de brievenbus, zag het gezicht van haar stralen met die brief. Mijn hoofd ging tuiten. Ik raakte van slag want die gigantische hoeveelheid informatie in het Engels en Fins, kon ik niet meer verwerken. Tegelijkertijd moest ik ook nog alle vreemde indrukken verwerken die in razend tempo op me afkwamen. Finland in een achterhoek

van Europa. Buurland van het machtige Rusland. Alles leek hier zo ‘kaal’, zo ‘simpel’. Niet dat hectische. Net alsof ik voor enkele jaren terug in de tijd gezet werd. Het land leek minder ontwikkeld dan Nederland. Jaren later, toen ik al lang in Nokia woonde gebeurde het wel eens, vooral in wintertijd, wanneer de dagen kort en donker zijn en alles in ijskoude is gehuld. Dan kon ik ook zekere elementen niet meer verwerken. Dan ik had mijn emoties niet meer onder controle. De argumenten daartoe waren legio.

Strubbelingen op het werk, moeite met de taal, jezelf niet kunnen uiten zoals je zou willen en altijd maar naar woorden zoeken, overrompeld te worden door het gevoel van ‘alleen te zijn in een vreemd land’ niet wetende waar je de hulp moet zoeken. Hulpeloosheid. Heimwee misschien ook wel.. Dan schreeuwde ik het uit van woede. Alles binnen handbereik werd kapot gesmeten. Heel het land met alles incluis vloekte ik de hel in. Een land achter God’s rug.

De achtertuin van Europa. Waar mijn God ben ik terecht gekomen? Voor enkele jaren terug in de tijd gezet. Zo hard vervloekte ik dit land, dat m’n keel pijn deed van het schreeuwen, dat ik beefde over al m’n ledematen. Dat ik wel kon huilen. En dan ineens, in luttele seconden, was de storm geluwd. Met alle spijt van dien, keek ik rond me heen. Waar ben ik? en zag de ware hulp, de liefde naast me staan. Mijn vrouw.

Maar Finland is sindsdien erg veel veranderd en zeker niet meer teruggezet in tijd !

De Datsun Sunny met Tauno aan het stuur volgde nog steeds de weg langs het meer. Ik keek uit ‘t autoraam en zag die watervlakte schitteren. Sierlijk, machtig, een restant uit de ijstijd.’ Hoe in hemelsnaam zijn die meren gevormd’ dacht ik? Dat meer, het leek wel een binnenzee. Ver in de verte een bosrand die het meer omzoomde, plaatselijke neveligheid op het water, en een kalmte dat het uitstraalde.

Als een spiegel zo lag het meer erbij in een drukkende warmte. Daar, boven een worstenkraam, een temperatuur meter die +25C aanwees.

Tuula: ‘In the winter , the whole lake is frozen and you can go with the car on it if you want’ Tauno praatte en praatte zonder te stoppen. naar hem luisterde ik al lang niet meer. Verstond ik het goed? Bevroren ? Dit hele meer in de winter ? Nou, dat ging mijn verstand te boven. Ongelooflijk in Nederland bevriest er

Emigreer Magazine

eigenlijk alleen nog bij hoge uitzondering een plasje water in de winter en hier een kleine binnenzee. Waar is de winter bij ons gebleven? ‘Dat meer Tuula’, zo sprak ik tegen haar,’ maakt nog steeds zo’n indruk op me als toen de eerste keer met je vader erbij’. ‘Dat jullie me ophaalden van het station en we deze weg terug reden’. ‘Elke keer dat ik er langs rijd, geniet ik er nog van.’

Na ons trouwen hebben we eerst voor 5 jaar in Nederland gewoond alvorens wij besloten te emigreren. Mijn vrouw heeft in die tijd ook zeer goed Nederlands leren spreken, wel beter dan ik het spreek. Sindsdien praten wij dan ook Nederlands met elkaar. En zo ook met onze kinderen. Ik praat altijd nederlands thuis.

Zonder mijn aanwezigheid, of ergens buitenshuis, praten de kinderen fins maar tegen mij altijd Nederlands. Een zeer groot gemak. Zo kunnen ook grova en omi met hun kleinkinderen praten. Geen andere taal nodig dus. En wanneer sporadisch mijn ouders en haar ouders elkaar ontmoeten, dan zijn zij het ook, als de tolk tussen beide ouders in. Voor de andere Finnen moest ik dus wel wat van de taal leren. Niemand ook die spontaan Engels spreekt. Lange tijd heb ik gedacht en daar was ik om wat voor reden dan ook aardig zeker van, dat ik toen ter tijd de enigste buitenlander was heel Nokia. Heden ten dage, nu het land ook in de EU zit, wordt ook Nokia overspoeld door allerlei buitenlanders vanuit de meest afgelegen landen. Voor mij, toen ter tijd, was dat absoluut helemaal nog niet zo gemakkelijk om me in Finland te mogen vestiging. Alle vergunningen moesten perfect kloppen.

Finland was een redelijk afgesloten land. Beschermd tegen ‘kwade’ invloeden van buitenaf. In de supermarkten nagenoeg geen buitenlandse producten. Alles Finse makelij. De mensen dachten ook: ‘Het beste product is gemaakt in Finland’. Toen ik hier voet aan wal zette waren er nog geen taal cursussen. Veel van de Finse taal heb ik met eigen studie en met behulp van mij schoonvader eigen gemaakt. Vooral om de conversaties met hem, dankbaar gebruik makend van m’n handen en voeten, klinken me nog na als de dag van toen. Wat hebben we beide daarover een lol gehad. Hij sprak dan ook restloos geen woord vreemd. Niemand eigenlijk bij Tuula in de familie. Haar jongere zus, Jaana, wilde soms

heel sporadisch af en toe wel eens wat zeggen. Met mijn ouders van hetzelfde laken en pak. Alleen gebarentaal, tenzij we onderling tolkten. Toch hebben ze enkele woordjes op kunnen pikken sinds de tijd dat ze elkaar zo nu en dan ontmoet hebben. Woordjes als: ‘vanha ystävä’, wat zoveel betekent als: ‘oude vriend’, ‘kippis’, ‘proost’ en ‘kiitos’ ‘bedankt’.

Familie ontmoetingen. In het begin natuurlijk alles erg ontwenning.

Wat is gebruikelijk en wat niet. In huis of in de auto spontaan een sigaretje opsteken? Nee dus. Tenzij er door de gastheer toestemming voor gegeven wordt. Altijd eerst vragen! Het is maar een weetje. Wat werd er in Nederland overal ongevraagd gerookt en toen al werd er hier op gewezen. Wil je per sé roken, ga dan maar in weer en wind buiten staan. Oooh!??, aaach... vriest het buiten min20C ?? Hup, toch naar buiten dan maar voor een peuk. Of bij zeer hoge uitzondering kon je op het toilet roken. Ook de bewoners zouden niet binnen roken. Maar goed, die eerste hindernissen overwonnen. Eenmaal binnen wordt er nadrukkelijk doch vriendelijk opgewezen om toch maar de schoenen uit te trekken want we willen geen vuil van de straat over ons tapijt. Sorry sorry ! Elkaar kussen is er niet bij.

Een goede handruk volstaat. Na meerdere keren elkaar ontmoet te hebben is een knuffel ook te doen maar dan toch nog geen gekus.

Het huis is altijd picobello schoongemaakt voor elke gast die op afspraak langs komt dus ook nu weer voor de ouders van hun schoonzoon.

Even spontaan ongevraagd langs komen is er niet bij. En dan, als hoogtepunt is er de koffie tafel. Daarmee bedoel ik, het onbeperkt koffie drinken en veel, heel veel lekkers. Beginnende bij zoute hapjes als pasteitjes, belegde toastjes, tot en met het zoete. Van grote slagroom en mokkataarten en alles wat daar tussen zit. En het blijft bij de koffie tafel want meer wordt er niet geschonken. Een sociale borrel schenken, is er niet bij. Althans zo was het toen in die tijd. De jaren 80. De koffietafel bestaat nog steeds, maar een drankje wordt door de nieuwe generatie Finnen wel wat eerder als toegift uit de kast gehaald dan toen vroeger. Begrijpelijk. Drank was toen extra duur. Nu is het nog duur maar toch ietsjes goedkoper. Mede dankzij lidmaatschap van de EU.

Emigreer Magazine

AMBASSADEUR Met trots kunnen we u vermelden wij dat we met Emigreer Magazine officieel ambassadeur zijn van de Stichting NiĂąos.

Emigreer Magazine

Het Fins is een taal zonder ook maar een enkele herkenningsklank. Ach tegenwoordig vele jaren later spreek ik het nog niet naar behoren. Maar ik kan me er goed mee redden en ze kunnen mij niets wijs maken. Vanaf de dag dat ik kennis met haar ouders maakte noemde ik hun gewoon bij de voornaam. Tauno en Maila. En dat is zo gebleven. Mijn vrouw noemde mijn ouders bij hun voornaam. Hoewel ze er in het begin een beetje vreemd tegenover stonden. Oké, zij voelde er niets voor om pa of ma te zeggen want het waren toch niet haar ouders soms? Niks geen pa of ma gedoe. Wel zo dat onze kinderen gewoon grovi en oma zeggen en ‘vaari’ en ‘mummu’ zeggen tegen de Finse grova en omi. Voorzetsels als ‘tante’ en ‘oom’ worden hier zelden gebruikt. Net als op de scholen, kinderdag verblijven, iedereen wordt door de kinderen gewoon wanneer ze het willen met de voornaam aangesproken. Geen ‘mijnheer’ of ‘mevrouw’ gedoe en dat alles onder een heel ontspannen sfeer. Het werd aan beide zijde even wennen aan de diverse gewoontes.

Alles is vlekkeloos in elkaar over gelopen.

En laten we vooral de sauna niet vergeten.

Tuula: ‘Weet je nog Cor, die eerste keer bij mijn ouders. ?’ ‘Jij met mijn vader samen in de sauna’.

‘Jij sprak hooguit twee woorden Fins’. ‘Ja, nou je het zegt’ ‘M’n vader probeerde jouw in allerlei gebarentaalduidelijk te maken of jij zijn rug willen wassen’. ‘Nooit zal ik dat kunnen vergeten ’ ‘Als de dag van gisteren’. Wat hebben we achteraf erom gelachen’ ‘Het was toch zo goed bedoeld’ ‘Weet je, uiteindelijk waste ik wel je vaders rug maar de meest bizarre gedachten kwamen daarbij in me op’. Vooral reinheid moet de sauna brengen, met daarnaast ook de ontspanning. De sauna is een soort van ‘veilige haven’. Geen sauna, is als een huis zonder kruis. Wasgoed werd er gedroogd, baby’s werden er ooit in geboren, wereld verhalen werden er verteld, de sauna schept vooral ook een sociale band.

Overal eist de sauna nog zijn prominente plaats op naast de douches. In zwembaden, kleedkamers van de sportclubs, fitnessclubs, bejaardenhuizen, en waar geen ruimte is in woningen voor een sauna, zoals in kleine appartementen van flats, dan is ergens wel onder in de flat een gemeenschappelijke sauna waar men naar toe kan gaan, Er de sauna verenigingen, het hele jaar door geopend, gelegen aan een meer waar mensen ook s’winters kunnen zwemmen in een uitgehakt wak. ‘Maar wat mij wel verwonderde Tuula, vanaf het begin, de Finnen zijn toch wel iets preuts’. ‘Ik had eigenlijk meer verwacht’ Naakte uniseks sauna’s zijn er eigenlijk niet te vinden en ook binnen de familie gaat niet zomaar iedereen met iedereen naar de sauna. Finland 10 x groter in oppervlakte dan Nederland en met slechts een 5 miljoen inwoners. Het land van de 1000 meren en ruige en mooie natuur. Zoals: Lapland.

Wie hier van houdt is bij Finland aan het juiste adres. Krachtige jaargetijden delen het land op en zij delen daarin mede. Wat hebben we het in het begin lastig gehad. En laten we het niet vergeten, toen ter tijd leek ‘t wel of Finland aan de andere kant van de wereld gesitueerd lag.

Of we een wereldreis maakten.

Het vliegen was veel duurder dan nu. Tegenwoordig zijn de vliegprijzen laag. Het geld om zomaar even heen en weer te vliegen is er nu wel, maar niet altijd de tijd om heen te gaan.!

En laten we wel wezen, Nederland ligt eigenlijk om de hoek. Maar of het nu 2000 of 20.000km van Nederland verwijderd ligt maakt voor jezelf niets uit. Je gevoel, je innerlijke wezen geeft de boodschap door: ‘Je bent een ruime straatlengte te ver’ Wat een tranen zijn er geplengd bij het weerzien en afscheid. Knufffels uit liefde, dankbaarheid, geluk en blijdschap. Altijd met een diep verstopt heimwee het vliegtuig nakijkend ook al was het al onzichtbaar in de wolken verdwenen waaruit slechts het geluid nog weerkaatste. In de auto terug naar huis

opnieuw de tranen. Brieven en lange dure telefoon gesprekken volgden. Tuula opnieuw: ‘En dan bij de geboorte van je eerste kind , Cor, weet je nog?’ ‘Ja, nu je het zegt,’’ Ik belde naar huis met de betaaltelefoon naast de verloskamer in het ziekenhuis’. ‘Als haast een idioot stond ik huilende mijn vreugde te delen met mijn ouders in Nederland. Al die mensen die over de afdeling liepen, wat zouden die gedacht hebben?’ Knuffels, geen handen schudden. Mijn familie geef ik sinds we dat we geëmigreerd zijn een warme omhelzing in plaats van een warme hand.

Handenschudderij is voor mij te afstandelijk geworden. Tuula: ‘En de dag Cor, die tijd dat we nog in Nederland woonden en tijdens de kerstdagen bij mijn ouders?’.’ Eens was het min 30 gr. ijs en ijskoud buiten, geen sterveling te zien en jij ging schaatsen !’’ Mijn vader ging toen nog naar je kijken of alles wel goed ging. Hij was bezorgd om je’. ‘Jij alleen was op de schaatsbaan.´ ‘Nu is er ijs en nu zal ik schaatsen ook want in Nederland vriest het nooit meer’ zei ik toen. ‘Nu we er wonen, zijn er winters dat ik niet aan schaatsen toe kom, en kouder dan bij min 10 ga ik al helemaal niet’. Maar goed, hoelang wonen we hier nu een 15jr ? is het niet? 3 kinderen. alle doen het fijn. zij hebben hun leven hier. met regelmaat gaan we nog naar Nederland of komt er familie over. De eerste jaren dat ik hier woonde stond ik er zeer sceptisch tegenover. Alles vergeleek ik met Nederland. Toen sloeg de balans nog vaker door in het voordeel naar Nederland. Nu echter naar Finland. Dan denk ik zo van: ‘wat een idioterie daar toch in Nederland.

Gelukkig is het hier velen malen betere geregeld.’ Vanaf 1989 woon ik definitief hier. Ben hier een ondernemer geworden. Gelukkig getrouwd, en vader van 3 kinderen.

Uiteindelijk heeft Suomi bij mij zijn eigen plaats in mijn hart gevonden.

Cor

Helsinki