Januari 2016
Emigreer Magazine Inhoud 4 6 14 22
Voorwoord Onderweg naar Brava La Forre de Clamunt Agriturismo in Le Marche
14 La Forre de Clamunt Emigreer Magazine
Januari 2016 24 28 34
Feija van Bokhoven over E-Visum en paspoortloze aan vraag in Nieuw Zeeland Emigreren naar Naumburg-Hessen / Duitsland Black Mambo, aanrader voor middelbare scholieren
28 Emigreren naar Naumburg-Hessen / Duitsland
Emigreer Magazine
Colofon: Emigreer Magazine is een uitgave van MediaMix Publishing Verkoop & organisatie: Marcel Wulfers marcel@emigreermagazine.nl
Voorwoord
Redactie: Marcel Wulfers Maandelijks nieuwe auteurs Verschijning: Twaalf keer per jaar. Iedere eerste dag van de nieuwe maand Informatie en reacties via: info@emigreermagazine.nl
Copyright 2015 MediaMix Publishing. Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een automatisch gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Uitgever en auteurs verklaren dat deze uitgave op zorgvuldige wijze naar beste geweten is samengesteld. Evenwel kunnen uitgever en auteurs op geen enkele wijze instaan voor de juistheid of volledigheid van de informatie Uitgever en auteurs aanvaarden geen enkele aansprakelijkheid voor schade, van welke aard dan ook, die het gevolg is van handelingen en/of beslissingen die gebaseerd zijn op bedoelde informatie.
D
e allerbeste emigratiewensen voor 2016
Met de informatieve en zeker ook gezellige emigratiebeurs voor de deur hebben we de gezamenlijke wens om misschien wel nog dit jaar te emigreren. Sommige van onze lezers zitten al dan niet geruime tijd in het buitenland en lezen ons blad ook graag om opnieuw te emigreren of ´zoals dat heet, te remigreren naar Nederland. De aankomende EmigratieBeurs zal op 13 en 14 februari 2016 gehouden worden in de Expo Houten. Als u plannen heeft om te emigreren dan is deze beurs meer dan een bezoek waard. Een week of drie geleden verhuisde er een Nederlands paar naar ´mijn´ Canarische eilandje La Palma met het idee ´wij gaan emigreren´. De spullen werden in Apeldoorn in een 18 meter lange container geladen en de emigratie is een feit geworden voor deze mensen. Nog nooit hadden ze het eiland bezocht. Een zeer interessante en spannende stap dus. Via internet en contact met een aantal Nederlanders hier op het eiland namen ze deze gewaagde stap. Ze huren hier een prachtig groot huis aan de zonnige westzijde van het eiland. Spaans spreken doen ze nog niet. Maar dat geeft niks, ze gaan zich redden met gebarentaal en de wil om te leren. Met andere woorden,de wil om te emigreren was groter dan het vooraf beheersen van de taal. Als de wil er is om je te integreren en de taal te spreken dan zal zo´n soort emigratie zeker en vast lukken. Met dit leuke nu al geslaagde emigratievoorbeeld wens ik u een zeer voorspoedig 2016 En uiteraard hopen wij van harte dat ook uw emigratie dit jaar zal slagen. Hasta la proximo mes (tot de volgende maand)!
Marcel Wulfers Uitgever
Emigreer Magazine
Onderweg naar Brava
Emigreren naar een Kaapverdisch eiland: dromen en daden Erick Mulder en Marijke Katsburg zijn van plan om de 'derde helft' van hun leven samen door te gaan brengen op het kleinste bewoonde eiland van Cabo Verde, het eiland Brava. Brava betekent ruig en wild. Om hun (wijde) omgeving mee te laten genieten van de voorbereidingen en afwegingen, de hobbels en bobbels, en van de uitdagingen onderweg startten zij in november vorig jaar een weblog. Aan de hand van enkele weblog-fragmenten tussen november 2011 en heden is heel goed de letterlijk en figuurlijke avontuurlijke reis te volgen die zij inmiddels hebben gemaakt. 23 november 2011: Dromen Vorige week keerden mijn lief en ik terug van een verblijf op ons heerlijke eiland, de plek waar wij ooit terecht hopen te komen voor wat ik noem ‘de derde helft’. Het was aangenaam thuis- en bijkomen op
Brava. Bij zomerse temperaturen waar je in Nederland alleen maar van kunt dromen, droomden wij daar van onze toekomst, met grote visvangsten op blauw water en kleine Kaapverdiaanse kapiteintjes. Terug in de Workumer novembermist is het botenbouwseizoen volop losgebarsten. Er wordt dagelijks keihard gewerkt aan drie schepen door vier mensen. Na de visserijdagen zijn alle schepen afgetuigd en onder winterdek. En tussen al die drukte door schuiven de Kleine Kapiteintjes in grote hoeveelheden over de helling. Omdat er zoveel animo is voor het spelen op de werf heb ik de groep inmiddels in tweeën gesplitst. Dat betekent twee woensdagmiddagen in de maand natte voeten en vrolijke geluiden op de helling. Thema van dit jaar is Eiland. Ik heb de kinderen verteld over ons lievelingseiland Brava, wat ‘ruig en wild’ betekent. En over het eiland ernaast, met een hele hoge vulkaan erop; dat eiland heet Fogo, wat ‘vuur’ betekent. De kids hebben aan een half woord genoeg: er wordt gefantaseerd, getekend, gezaagd, gekliederd met
Emigreer Magazine
papier maché… Er worden eilanden gecreëerd: droomeilanden! En nu zit ik te peinzen over een mooie, allesverbindende slotzin. Want dat hoort zo. Maar ik kan niets bedenken. M’n gedachten gaan alle kanten op: naar de dingen die ik zal gaan missen als we hier niet meer zijn, naar de dingen die elke dag hier&nu gewoon hun aandacht vragen, en naar het ontegenzeggelijke belang van dromen, voor jong en oud… Laten we daar vooral geen einde aan breien! 2 december 2011: Prijsvraag
Toen wij in juni 2011 op Brava waren maakte ik deze foto, omdat ik dat een leuk voorbeeld vond van een ‘huis tegen de berg’. Als je in Faja d’Agua op Brava een huis wilt bouwen, dan ontkom je daar namelijk niet aan; er is maar beperkt platte ruimte langs de baai en achter de eerste huizenrij gaat de berg die Brava is direct in volle vaart omhoog. Toen dachten we dus nog voorzichtig aan zelf een huis bouwen, maar… in november kwam ons ter ore dat de eigenaar van dit kant-en-klare huis een koper zoekt. Op de laatste avond van ons verblijf hebben we haar telefoonnummer (in Amerika) op een briefje gekregen. Dus gaan we nu op oud-Kaapverdiaanse wijze met haar in onderhandeling: met veel geduld en weinig zichtbare haast. De prijsvraag voor onze lezers luidt: wat wordt de vraagprijs? Hieronder een foto van
Emigreer Magazine
het uitzicht vanaf het dakterras.
In de tussentijd zijn en blijven Erick en Marijke er wel van overtuigd dat ze sowieso naar Brava toe willen, en dat ze dat volgend jaar al willen. De verkoop van het bedrijf is inmiddels in gang gezet en op allerlei manieren wordt ‘t vertrek voorbereid. Erick schrijft een stukje in het huis-aanhuis-blad van Workum en dat komt natuurlijk ook op de weblog: 19 december 2011: Afscheid
8 december 2011: Prijsvraag 2 Erick heeft een avondje gezellig zitten bellen met Zaza, de 75-jarige eigenaresse van ‘ons’ huis. Dat levert nieuwe informatie op. Bijvoorbeeld dat het hele mangobos heuvelopwaarts er ook bij hoort. En dan is er nog een waterbassin, zo groot als een zwembad. En daar boven nog meer land. En het kleine authentieke huisje aan de zijkant, dat is ook onderdeel van het landgoed… Erick krabt eens achter z’n oor. Misschien is dit toch iets te hoog gegrepen voor ons budget. Maar het lijkt ons hoe dan ook erg leuk om de eigenaresse in levende lijve te ontmoeten, dus hebben we een voorlopige huis-bezichtigings-afspraak eind april. Over een vraagprijs wil Zaza geen uitspraken doen: ‘Daar heeft ze geen verstand van, hoor.’ Nog even geduld dus wat betreft de uitslag van de prijsvraag!
Al bijna tien jaar ben ik hier nu hellingbaas en een goed jaar terug begon het toch weer te kriebelen: ooit woonde ik lange tijd in Azië en tropische oorden blijven trekken… Dat gaat helemaal goed komen, want Marijke en ik gaan op Brava, het kleinste van de Kaapverdische eilanden, wonen. Over ruim een half jaar is het zover. Dan neemt H de helling over en nemen Marijke en ik afscheid van ‘De Hoop’ en van Workum. Dat afscheid nemen is al in volle gang. Van de diverse besturen en clubjes waarin we actief zijn, maar ook – omdat we weinig mee gaan nemen – van een heleboel zaken die een mens in de loop der jaren verzamelt. Zo gaan er in deze tijd heel wat herinneringen door onze handen. Van sommige dingen valt afscheid nemen niet mee… Van de kinderen bijvoorbeeld… Het werd hoog tijd om ook de twee halfvolwassen dochters van Marijke te laten kennismaken met Brava. Eind april gaan ze mee. Mee ook naar de ontmoeting met de verkopende partij en haar zoon en schoondochter, op het kleinste eiland van Cabo Verde.
Emigreer Magazine
11 mei 2012: Zaza
18 september 2012: Tijdgevoel
De afgelopen weken hebben jullie allemaal vol spanning zitten wachten op “nieuws van Zaza” – wààr of niet?! Eerst wat nieuws over ons: gisteren zijn wij, na een zeer voorspoedige vlotte terugreis, weer geland op Hollandse bodem. Twee weken samen met de meiden op Brava was een feest! We woonden in het huis naast J&M en hun kinderen. Eten, spelletjes en van alles deden we bij J&M op het erf en op de binnenplaats, en ondertussen leerden we allemaal Kriolu – want ze spreken daar niets anders. De meiden snappen helemaal waarom wij zo blij worden van Brava: “Het past bij jullie”. Maar ze vinden ’t ook wel ver… De schepen hebben Erick en Marijke niet achter zich verbrand, maar wel verkocht. De honden zijn liefdevol geadopteerd door familie, de kat door een stagiair. Het bedrijf is per 1 juli overgenomen door één van de werknemers, en de kinderclubs voor Kleine Kapiteins lijken ook in stand te blijven. De spullen staan in opslag, te wachten op een verblijfstitel op Brava, zodat ze verscheept kunnen worden zonder al te veel tax-verplichtingen. In september vertrekken ze naar Brava; dit keer om daar te gaan wonen. Het is de bedoeling dat Erick op Brava blijft tot alle zaken rondom huis en verblijfsvergunning rond zijn. Marijke gaat deze keer voor 3 maanden, om haar meiden aan ’t idee te laten wennen. Omdat het huis nog niet aangekocht is en omdat er nog geen huisraad is, logeren ze voorlopig bij hun vrienden João en Maria. Dat is ook erg prettig om de taal machtig te worden.
Vanmorgen liepen E en ik over de weg van ons logeeradres in Espara Dinha naar ons huis in Faja d’Agua. Het was kwart voor tien, maar ik had al een twaalf uur gevoel, omdat we reeds publiek waren geweest bij een prachtige voorstelling. Zoon des huizes João Manuel was met twee maten druk bezig om rotsblokken uit het erf omhoog te wippen. Ze kwamen wel los maar waren te groot en te zwaar om met vier man van het terras te rollen (Erick hielp inmiddels ook mee). Er werd langs de berg geroepen om ‘matchu’s’: extra mankracht, maar er bleek niemand thuis te zijn. Bij een buurman haalde JM toen nog een breekijzer en een enorme moker. Die bleken uitkomst te bieden: na een honderdtal ferme klappen brak één van de twee rotsblokken in tweeën en kon afgevoerd worden. Het gat werd met puin en zand gedicht en geëgaliseerd. Het andere rotsblok gaf geen krimp en mocht toen nog even blijven liggen. Wordt vervolgd. Wij liepen dus vervolgens met een deel van onze bagage richting ons huis en ik maakte een opmerking over wat er nog allemaal moest… Daarop sprak E de heugelijke woorden: “Lieve schat, het is dinsdagochtend. Afgelopen donderdag zijn we vertrokken uit Nederland. Op vrijdag zijn we naar een advocaat geweest om onze verblijfspapieren te regelen. Vrijdagavond laat kwamen we aan op Brava. Maandag hebben we schoonmaakspullen gekocht en een bankpas en elektriciteit aangevraagd, vandaag gaan we een deel van de grond onkruidvrij maken, morgen verf kopen om het huis te schilderen, en jij spreekt
Emigreer Magazine
al bijna vloeiend Kriolu… Kijk nou eens goed: we zijn hier vier dagen en er is al zo ontzettend veel gebeurd. Doe maar rustig.” Zoiets zei hij dus. En ik was stomverbaasd dat hij gelijk had, en dat we inderdaad nog geen week geleden op reis zijn gegaan. Kennelijk ben ik dus al behoorlijk geland, alle gevoel voor tijd kwijt, maar nog veel te Hollands in mijn dadendrang. Het is nu half zes (in Nederland half negen). We zitten met een biertje op het erf over de oceaan te staren, de hele familie verzameld. Bij onze Kaza hebben we vandaag vier terrassen onkruidvrij gemaakt en daarna met alle Andrade Lopes-kinderen gezwommen. Ik heb behoorlijk wat berg en tuinieren in mijn benen en ben blij dat ik zit. Het was weer een dag, zou E zeggen. 3 oktober 2012: Mevrouw, u overvalt me… Het plan van vandaag was simpel: verdergaan waar we gisteren zijn opgehouden met het kuisen der terrassen. Onze grond beslaat grofweg 25 terrassen van ongeveer 60 meter lang langs de helling en wisselend van diepte. Het ene terras is 4 meter breed, het andere iets meer dan 1 meter en verder elke breedte die daar tussen zit. De terrassen zijn volledig begroeid met onkruid. En hier en daar staat een mangoboom, een dode verdroogde palmboom en een ‘pien’. Behalve zacht onkruid, wat vrij eenvoudig te verwijderen is, tiert de mimosa zeer welig. Mimosa valt in dit geval ook onder de noemer onkruid. De werkwijze is als volgt: ik trek het zachte onkruid met de hand en Erick maait de minosa met een kapmes neer. Affijn, een
mooi eenvoudig rechtlijnig werkplan dus, maar natuurlijk hoop je altijd stiekem op een onverwachte verrassing. Een watertank waar varkens in blijken te zitten, bijvoorbeeld, of een heel bijzondere plant of vogel die je dag een beetje kleurt. Vandaag bestond de verrassing uit een onverwacht bezoek van Zonnetje-in-huis (onze bijnaam voor een jonge vrouw die wij vorige week zeer sjaggerijnig kijkend op een muurtje zagen zitten in Faja d’Agua, Ons Dorp). Opeens stond zij op het dak van ons huis naar onze inspanningen te kijken. Zonnetje begroette ons, vroeg of ik het leuk vond om te werken en viel toen met de deur in huis. Ze was familie van Maria, onze gastvrouw, en had gehoord dat wij de onderverdieping van ons huis gaan verhuren en wanneer ze er in kon trekken… ‘Mevrouw, u overvalt me… ‘ Dat was het enige juiste antwoord geweest, maar ik weet nog niet precies hoe ik dat in het Kriolu moet zeggen. Al denk ik wel, dat dit antwoord van onze gezichten af te lezen was. Ik stamelde iets van ‘mas tarde’en ‘talves’ en ‘otro anu’ en nog maar eens ‘talves’ en ‘naõ, sculpo’. En toen ging zij duidelijk teleurgesteld haars weegs. Mooi hoe zo’n voorzichtig gelanceerd plan al dwars door de baai van Faja d’Agua circuleert. Met een paar mensen hebben we ’t er over gehad dat we – inderdaad – van plan zijn om alleen maar boven te gaan wonen en de onderverdieping te verbouwen tot zelfstandig appartement, voor logees en toeristische doeleinden.
Emigreer Magazine
10 november 2012: Update Daar ben ik weer. Ik schrijf zaterdag 10 november. We zijn gisteren naar Kaza di Zaza verhuisd en Erick heeft voor het eerst sinds maanden weer gekookt. Heerlijk om samen in de keuken spaghetti pepperoni te eten! En om in een stil huis wakker te worden. ’s Nachts kon ik moeilijk de slaap vatten door de enorme oorverdovende stilte en donkerte hier op de berg. Gatjorreke is met ons mee verhuisd. Toen ik gistermiddag pannen en bestek ging lenen bij Maria en João vroeg ik aan zijn rechtmatige eigenaar wat we nu met de hond gingen doen. “Neem maar mee; hij zit toch alleen maar te janken als hij jullie ziet, en ook als hij jullie niet ziet…” Dus met een tas met twee pannen, wat bestek en een paar gordijnen en lakens, de computer én een heel blij hondje huppelde ik eind van de middag de berg af. Gelukkig was ik net voor het donker thuis, want het is geen makkie om in het donker met je handen vol (of leeg) de trap tegen de berg op te klimmen. Erick had de middag doorgebracht met Zaza, die is overgekomen uit Amerika om de verkoop af te ronden. Dinsdag gaan we gedrieën naar de stad, met het nieuwe koopcontract, en met een brief aan de ‘president’ van Brava waarin we vragen om de grond van Zaza op onze naam te zetten en ons in te schrijven in de gemeente. In Faja d’Agua vindt iedereen inmiddels al dat Kaza di Zaza nu Kaza di Erick y Marèk is, dus wat dat betreft is de koop al geheel geslaagd. Zaza is inmiddels ook al wezen kijken bij haar/ons huis. Ael sta txo kontenti! (Ze is erg tevreden) dat ze het aan ons verkocht heeft omdat wij er zo hard mee
aan het werk haan en er weer een mooi huis en goedgebruikte landbouwgrond van willen maken. Vanmiddag gaan we ‘almossen’ op Espara Dinha, bij João en Maria. Vers geslachte geit staat op het menu. Zelfs Erick eet graag vlees tegenwoordig, na twee maanden vis, vis en nog eens vis (met rijst en aardappel en soms met komkommer). Almoça is lunch en bij ons sluipt de gewoonte er in om nieuwe werkwoorden aan ’t Nederlands toe te voegen vanuit Kriolu. Zo constateerde Erick gisteravond aan de keukentafel tevreden: “Nu mora-en we hier echt!” P.S. Internet en telefoon zijn uiteindelijk nog niet aangesloten afgelopen donderdag; als het goed is gaat dat nu maandag gebeuren. Iets met een ontbrekende technicus. Nawoord De weblog is te volgen via www.naarbrava.wordpress.com Erick zit op Brava en zoekt personeel om hem te helpen bij het beplanten van de grond en het verbouwen van het huis. Marijke zit na 3 maanden weer in Nederland en hoopt het voorjaar weer terug te keren naar Brava.
Emigreer Magazine
Emigreer Magazine
La Torre de Claramunt
Wij zijn Jacqueline Brakel (54), Geert van Heijningen (55), Lisa (16) en Stefan (14). We zijn 0p 07-07-2007 van Amsterdam naar La Torre de Claramunt (provincie Barcelona, Catalonië, Spanje) verhuisd. We zijn Spaans ingezetenen en hebben de Nederlandse nationaliteit. Geert's oudste zoon Niels (22) woont in Stuttgart, hij is piloot. Jacqueline: Ik werkte bij een zorginstelling, waar ik de personeelsplanning deed. Geert deed advieswerk als zelfstandig ondernemer. Lisa en Stefan zaten nog op de lagere school in Amsterdam-West, Niels op de middelbare school. Geert: hoe we in Catalonië verzeild zijn geraakt? Mijn ouders behoorden tot de eerste lichting Nederlanders die in de jaren '50 in de vakanties met een caravan naar het zuiden trokken. Ik kwam voor het eerst in Catalonië
op mijn 4e jaar en Barcelona heeft toen een onvergetelijke indruk gemaakt. Later heb ik jaren op Curaçao gewoond, eerst als 'expatkind'. Vooral de latijnse levensstijl en het veel buiten zijn sprak me aan. De geschiedenis herhaalt zich zeggen ze. Ik heb een zus die al vele jaren in Athene woont en ook bij mij was het duidelijk dat ik niet in Nederland zou blijven. Zelfs oudste zoon Niels is aangestoken en woont in Duitsland. Na weer 25 jaar in Nederland gingen Jacqueline en ik op zoek naar een plek met het beste van Curaçao (sociaal leven, buiten zijn, zon, zee, heuvels. de enige vraag die er écht belangrijk was in het leven was: 'waar is het feest vanavond?') en Amsterdam (moderne metropool waar van alles te doen is en vanwaar je overal naar toe kunt). Dat vonden we dus precies in Catalonië, Barcelona en
Emigreer Magazine
haar groene achterland. Mijn kinderen kregen dezelfde ervaring als ik op hun leeftijd. Jacqueline: Het roer ging om. Veel familieleden en vrienden dachten eerst dat het om een mid-life crisis van Geert ging. Maar die heeft hij al sinds mijn 25ste zegt hij, haha. Nee, het leven bestaat uit hoofdstukken. En het hoofdstuk Amsterdam was zo'n beetje uit. Onze kinderen gingen richting middelbare school en we dachten na over hun en onze toekomst op een andere plek. Dat had ook Apeldoorn, Arnhem of Maastricht kunnen zijn, maar Barcelona klonk een stuk beter. Het was het zoeken naar een volgende fase in ons leven waarin we minder tijd op kantoor en met minder email wilden doorbrengen. En meer samen met onze kinderen en meer buiten wilden zijn. En vooral geen zin meer hadden in die lange grijze winters. Belangrijk was dat we niet alleen ergens weg wilden, maar ook heel graag ergens naar toe. Tijdens een vakantie op een prachtige plek op een bergtop in de Pyreneeën beseften we dat we een week later weer 'gewoon' aan het werk zouden zijn. Toen namen we de beslissing om 'op vakantie te blijven' en iets met vakantie te gaan doen.. Geert: Zo begonnen we aan de voorbereiding van de emigratie en de zoektocht naar een leuke plek waar we graag wilden wonen en ons volgende hoofdstuk schrijven. De eerste poging was de overname van de camping vlakbij Barcelona waar ik in mijn jeugd kwam en waar we samen met de kinderen ook al een aantal keren geweest waren. De eigenaar was al op leeftijd en we zagen de kwaliteit van de camping achteruitgaan. We hadden al mooie plannen om die nieuw leven in te blazen, maar al snel bleek het familiebezit, wat een verkoop aan ons onmogelijk maakte.
De tweede poging, via de man van de camping, was een samenwerking met de eigenaar van een prachtige eeuwenoude boerderij. We zouden die samen ombouwen tot een klein vakantie resort. De presentatie die we hadden gemaakt leidde tot groot enthousiasme bij de eigenaar, maar toen die het thuis had verteld bleken zijn vrouw en drie dochters faliekant tegen. En dat terwijl ze de boerderij al in geen vijf jaar meer bezocht hadden, klaagde onze vriend de eigenaar.. Daarna hebben we goed nagedacht wat en waar we iets wilden en zijn met een uitgebreide zoektocht begonnen. Eens per 1 á 2 maanden ging ik van maandag tot vrijdag naar Spanje. Van tevoren had ik contact met makelaars en elke dag ging ik met een van hen een vooraf samengestelde lijst van mogelijke huizen af. We wilden absoluut iets authentieks, een boerderij of een Spaanse villa. Vanaf een foto krijg je niet altijd een goed beeld, ze plaatsen bewust foto's waar je vrijwel niets van het huis ziet. Dat is om te voorkomen dat er andere makelaars op af komen, want is Spanje is de praktijk dat iedereen jouw huis verkoopt zonder dat je het zelf weet.. Dus de praktijk was vaak dat als ik aankwam we net zo goed meteen konden omdraaien. Maar volgens goed gebruik moet je als potentiële koper elk hoekje en gaatje van een huis bekijken, tot kelders en bijhokken toe. In Spanje wordt een huis niet gestyled voor verkoop zoals je bij de 'TV makelaar' ziet, maar je moet je weg zien te vinden tussen de achtergelaten troep. Het is niet vreemd als de jas van de overleden vader of moeder nog vrolijk aan de kapstok hangt als zoon je het huis laat zien. Zo heb ik vele boerderijen en villa's gezien, van onbetaalbare paleizen tot bouwvallen zon-
Emigreer Magazine
der dak. Dat was ook de grap van de kinderen, 'papa wil een huis zonder dak'. Op een dag kreeg ik een tip over Torre Nova, en vanaf het eerste moment dat ik er binnenliep was ik zwaar onder de indruk. Toen ik op het bovenste balkon kwam met zijn adembenemende uitzicht over het dorp en de vallei wist ik het meteen: veel te groot en veel te duur, maar dit was het helemaal! We hadden gaandeweg een onmogelijke lijst met 15 wensen opgebouwd en, toeval bestaat niet, Torre Nova voldeed aan allemaal. In de vakantie zijn we met zijn allen opnieuw gaan kijken en Jacqueline zag het ook helemaal zitten. De kinderen (toen 7 en 9) nog niet, die wilden helemaal niet weg uit Nederland en Amster-
dam. Maar met de belofte van een hond en een paard begonnen ze al te twijfelen. We hebben de afspraak gemaakt dat ze mee moesten, maar dat als ze 18 zijn ze zelf kunnen beslissen of ze willen blijven of terug naar Nederland gaan. Daarna heeft het koopproces nog een jaar geduurd. Veel hindernissen, zoals ruziĂŤnde erfgenamen, huurders met een levenslang contract, gegevens in het kadaster en op de eigendomsakte die niet klopten en ga zo maar door. Maar de aanhouder wint. Zo hebben we maar liefst 7 keer gevierd dat we het huis hadden! Er kwam altijd weer iets tussen.. De reacties verschilden.. van 'oooh wat vrĂŠselijk' tot 'wat leuk, toch 7 keer feestgevierd!'. Zelf zijn we van de laatste club.
Emigreer Magazine
Jacqueline: In het voorjaar 2007 leek het met de koop de goede kant op te gaan. Dus we besloten ons huis in Amsterdam te verkopen, wat boven verwachting al binnen een week lukte. Toen was er geen weg meer terug en vertrokken we begin juli naar Spanje, de dag nadat Geert 50 werd. Maar de officiĂŤle koop van Torre Nova was nog niet rond, dus ons eerste huis in Spanje was onze tent. Mocht het allemaal toch niet lukken, dan waren we van plan om na de vakantie een huis te huren en vandaar uit verder te zoeken. Onze zoon Stefan verwoordde het mooi: 'we zijn dakloos'. En zo werd er tussen de vakantie-uitstapjes door verder onderhandeld totdat het er op leek dat het eindelijk zou gaan gebeuren. Dus met het hele gezin naar de notaris, waar maar liefst 21 mensen bijeen kwamen voor dezelfde transactie, de overdracht van Torre Nova. De families van de eigenaren (drie erfgenamen en hun kinderen die elkaar in diverse combinaties niet konden luchten of zien), de familie van de huurder, hun advocaten en adviseurs, de bankman die ons een lening had verstrekt, de makelaar, en een goede vriend die ons bij de formele zaken in Spanje geholpen heeft, en de notaris en zijn assistenten natuurlijk. Op het moment suprĂŞme bleek de volmacht van een van de verkopers niet te deugen en ging het hele feest niet door. Iedereen naar huis en wij terug naar de camping! Een paar dagen later de tweede overdrachtspoging. Geert was nu alleen gegaan gezien de eerdere deceptie, en ik was met de kinderen alvast naar het dorp gegaan waar we aan het zwembad zaten te wachten op het verlossende nieuws. De volmacht was nu in orde en het leek af te stevenen op het tekenen van de 12 aktes die verzonnen waren voor het geheel. Op dat moment kreeg Geert een telefoontje van het Nederlandse verhuisbedrijf: 'We staan voor de deur met de vrachtwagen!'. We hadden nog zo met ze afgesproken dat ze mini-
maal een dag van te voren zouden bellen.. Maar we hadden op dat moment nog geen 100% zekerheid dat de koop door zou gaan dus het zweet brak Geert uit. Die belde mij bij het zwembad in het dorp waar we wachtten tot de koop zou zijn gelukt. 'Ga naar het huis en houd de verhuizers aan de praat tot ik kom'. Die wilden uiteraard al snel er van door, dus maar besloten dat ze zouden beginnen met uitladen en alles buiten voor de deur te zetten. Ondertussen werd in Barcelona bij de notaris het hoogtepunt bereikt: er werd getekend! Inclusief overhandiging van zakken met antieke sleutels van meer dan 15 centimeter lang. We dachten overigens dat er 3 hectare grond bij Torre Nova zat, maar bij het tekenen van de aktes bleek dat het om meer dan 9 hectare ging! Plotseling waren we ook nog grootgrondbezitters. Daarna is Geert meteen op zijn motor naar La Torre de Claramunt gescheurd om de deur van het huis open te maken. De hele inboedel stond inmiddels al buiten voor de deur in het zonnetje, die tot overmaat van ramp bij de eerste pogingen ook nog eens niet openging. Maar we hadden al zoveel meegemaakt dat we ook dat weer oplosten en het spul naar binnen kon. We hadden het plan om alle kamers te voorzien van kleurenstickers zodat alles direct naar de juiste kamer kon. Maar door de gang van zaken was dat allemaal niet gelukt en werd alles letterlijk neergekwakt waar het uitkwam. Tussen de bergen oude meubels en stapels rotzooi die de verkopers voor ons in het huis hadden achtergelaten. Geen probleem, we hadden het huis!! Die avond victorie BBQ op Torre Nova! De eerste nacht was onvergetelijk. We hadden her en der waar plek was matrassen neergelegd en onze vermoeide hoof-
Emigreer Magazine
al snel achter. In ieder geval voelden we ons er snel thuis. Geert: Na veel ruïnes en slecht onderhouden huizen die ik in anderhalf jaar gezien had was de bouwkundige staat van Torre Nova behoorlijk goed. Vooraf hadden we het idee van een 'quick en dirty' verbouwing, maar uiteindelijk besloten we tot een goed voorbereide en professionele transformatie van het huis. Torre Nova is een adellijke Catalaanse villa uit 1900, een zg. casa señorial. 17 bij 27 meter, totaal 1200 vierkante meter verdeeld over drie verdiepingen. Perfect voor het creëren van grote en comfortabele appartementen, vergelijkbaar met je eigen huis maar in een unieke en historische omgeving. We wilden anticiperen op nieuwe trend is toerisme: de behoefte aan rust, authenticiteit, natuur, cultuur, gatronomie, en dat in echt Spanje. Maar ook duurzaamheid, geschikt voor senioren en mensen met een beperking. den te ruste gelegd. Maar niet voor lang, want al snel hoorden we veel onheilspellend gezoem en werden we lek geprikt. Het grootste deel van het huis stond al 20 jaar leeg en door stilstaand water in gootstenen en toiletten was het een mekka voor muggen. Die eerste nacht eindigden we dus met ons vieren in een klein uitvouwtentje op het balkon, de enige plek waar we veilig waren voor de muggen. De dagen daarna hebben we 11 vrachtwagens rotzooi uit het huis gehaald en na veel schoonmaken kwamen we toch nog vrij snel op orde. De muggen hebben we gelukkig niet meer teruggezien. De eerste maand hebben we kennisgemaakt met de omgeving van Torre Nova en de authentieke cultuur van de streek. Vooral de spectaculaire zomerfeesten met hun eeuwenoude tradities maakten grote indruk. Dit is écht Spanje! De Spanjaard heeft niet veel excuses nodig om een feestje te vieren, daar waren we
Maar een professioneel project kost veel meer tijd en geld. De staat van het gebouw konden we pas echt goed bekijken nadat we het gekocht hadden. Deels een gok, want als alle 300 balken die de plafonds en het dak torsten rot zouden zijn geweest, waren we goed in de aap gelogeerd. Maar na grondig onderzoek hadden we voor 90% helder wat we tijdens de verbouwing tegen zouden komen. Weinig kans op verassingen dus en zo is het ook uitgekomen. We zijn uiteindelijk in zee gegaan met een Argentijnse en een Duitse architect die samen in Barcelona een bureau hebben. Voordeel was dat de Argentijnse in Groningen heeft gestudeerd en zowel de Nederlandse kwaliteitsstandaard als de Spaanse bouwwereld kent. We hebben ruim anderhalf jaar gedaan over het maken van alle plannen. Juist die voorbereiding heeft ons in het project erg geholpen, hoewel niets van-
Emigreer Magazine
zelf gaat en we er 7 dagen per week keihard aan gewerkt hebben. Van projectmanagement tot puinruimen. De boer en burgemeester van ons dorp heeft 38 jaar in een deel van Torre Nova gewoond. Tot na onze komst woonden zijn ouders er nog, ze pasten op het huis na het overlijden van de moeder van de erfgenamen. Via hen kregen we contact met een goede opzichter en een aannemer uit de streek. Met de architecten en hen hebben we de bouwstappen en de begroting tot in detail uitgewerkt. Ondertussen was Spanje in hevige crisis geraakt, door het samenvallen van de mondiale financiële en economische crisis met het instorten van de Spaanse onroerend goed markt en bouwsector. We hadden heel bewust voor een historisch gebouw gekozen, waarvan bleek dat het zijn waarde behield, in tegenstelling tot alle 'unieke kansen' van de gebruikelijke appartementen naast de golfbanen. Maar het was in Spanje al snel onmogelijk om welke financiering dan ook te krijgen. Alleen er kwam geen ja, er kwam geen nee, er kwam gewoon helemaal niks. Uiteindelijk hebben we ons project gefaseerd qua uitvoering en hebben we de financiering opgelost met goede vrienden uit Nederland en ook van hier. Met onze technisch architect en de aannemer werden we al snel goede vrienden. Aanvankelijk begrepen ze niet waar we mee bezig waren, maar gaandeweg kregen ze steeds meer vertrouwen in ons project en zijn ook ingestapt. We hebben in best zware tijden doorgezet, gepraat als brugman, hard gewerkt.. en geluk gehad. Zo konden we verbouwen tegen crisisprijzen. 'Elk nadeel heb ze voordeel' zegt een hier hoog gewaardeerde belangrijke landgenoot van ons hier in Catalonië. We deden zelf het projectmanagement en hebben alleen samengewerkt met kleine maar goede bedrijven uit de regio zelf,
dat werd erg op prijs gesteld. Omdat we zelf de inkoop van materialen, bedrijven deden en de planning aanstuurden is bijna alle 'ellende' van verbouwen en autoriteiten ons bespaard gebleven. De verbouwing was een feestje. Het comfort van nu laten samengaan met behoud van de oorspronkelijke grandeur uit 1900 van de casa señorial (señor is 'van adel'). De lange voorbereiding leverde goede resultaten en er werd veel gelachen werd op het werk. Waarbij we duurzaam te werk gingen volgens het 'cradle to cradle' principe. Wat uit de bouw kwam ging er ook weer in, wat betekent dat al het slooppuin is hergebruikt. Het laten verwerken van puin omvat normaal 80% van de CO2 uitstoot van een bouw). Ook op gebied van water - er is een eigen bron op het terrein - en energie hebben we voor duurzaamheid gekozen. Mocht je het idee hebben dat Spanjaarden niet hard werken en geen afspraken nakomen.. de werkelijkheid leert anders. We hadden alleen hyperactieve bouwvakkers over de vloer, niet te stoppen waren ze. En dan na het werk meteen door naar de sportschool !? En daarnaast nog zeer vakkundig in het strippen en weer opbouwen van dit monumentale gebouw. We hebben ons zelf ook niet onbetuigd gelaten. Het huis is groot en alles is véél: slopen, puinruimen, schoonmaken, schuren, schilderen, inrichten (weleens 10 kasten, 24 stoelen, 8 tafels, 20 bedden, 30 nachtkastjes en ga maar door in elkaar gezet?), etc. Elke keer na een ..klus kwam er altijd één die nóg erger was. Maar het was steeds hetzelfde: 'gewoon doorgaan' tot de laatste emmer puin gestort was. Ook het voorbereiden, keuzes maken en inkopen om zo goedkoop mogelijk en
Emigreer Magazine
hoog mogelijke kwaliteit te krijgen was echt leuk om samen te doen. Omdat we tijdens de verbouwing in het huis wilden blijven wonen om er bovenop te zitten, is de bouw in verschillende delen opgesplitst. We zijn in ruim 5 jaar al 5 keer binnen ons eigen huis verhuisd, en het is nog niet de laatste keer geweest. Na een jaar verbouwen hebben we in mei 2011 de eerste fase van 5 appartementen en de tuin met zwembad afgerond, en in de winter van 2011 op 2012 hebben we nog een appartement afgebouwd. Voor deze winter staan de laatste twee appartementen op de bovenste verdieping op het programma. We verhuren op dit moment vijf van de appartementen aan gasten en zelf bewonen we er ook tijdelijk een. Jacqueline: Zowel de kinderen als wij zijn eigenlijk heel snel gewend. Eigenlijk hebben we daar helemaal niet bij stilgestaan, er gebeurde zoveel en er was zoveel te doen. Uiteindelijk ben je thuis waar je gezin is en waar je spullen staan. Hier doen we ook de was en boodschappen en gaan de kinderen naar school. Het dorp was wel enthousiast over de plannen die we met Torre Nova hadden en de moge-
lijkheden die het voor het dorp bood. In rijen stonden ze aan de poort om hun diensten aan te bieden. We werden ongeveer gezien als de eigenaren van Coca Cola , en als dé oplossing voor de crisis. Helaas konden we niet iedereen tevreden stellen, maar er waren weken waarin een flink deel van het dorp bij ons aan het werk was. Er wonen hier verder geen buitenlanders, inmiddels ook een Engels echtpaar, dus er was ook helemaal geen keus om te integreren of niet. Zodra je de poort uitloopt zitten we in écht Spanje. De kinderen wilden destijds niet mee (het beloofde paard is er nooit gekomen, wel 2 honden uit het asiel), maar willen nu voor geen goud meer terug. De manier van (samen)leven en genieten, met veel minder luxe dan je in Nederland gewend bent (tv-reclame voor voetrimpelcréme?) spreekt ons erg aan. Onze namen kunnen ze niet uitspreken maar 'los Holandeses de la Torre Nova' kent iedereen. En er fietsen ook meer mensen in het dorp dan toen we kwamen, dus het werkt ook andersom. Op midzomerdag, de belangrijkste feestdag van het jaar, worden er hier vreugdevuren genaamd 'la flama de Canigó' aangestoken, door een voor het dorp 'bijzonder' iemand . Het tweede jaar was
Emigreer Magazine
de beurt al aan Geert, waarbij de burgemeester grapte dat hij was uitgekozen 'als best geïntegreerde buitenlander van het dorp', terwijl hij de enige was.. Verder bemoeit Geert zich tegen alle raadgevingen in met de lokale politiek en is hij als 'boseigenaar' betrokken bij de opstart van een biomassa project in de regio. Nu ons voorbeeld Torre Nova in bedrijf is proberen we ook lokale overheden en eigenaars van andere panden bewust te maken van het belang van behoud van markante panden en de potentie van kwaliteitstoerisme in onze streek. Geert: Ik sprak al Spaans. Het is maar een kleine stap vanuit het Papiaments (landstaal van Curacao), en in mijn jeugd, voor de satelliet-tv, keken we er ook Venezolaanse televisie. Tijdens de zoekreizen verbeterde mijn Spaans redelijk snel. Jacqueline en de kinderen hadden in Amsterdam ruim een jaar Spaanse les gehad voordat we vertrokken, maar toen we hier waren, viel het nog niet zo mee in de praktijk. Jacqueline heeft vervolgens 3 jaar les gehad van een heel aardige en belezen non van in de 70 uit het dorp. Zo leerde ze niet alleen Castellaans, maar kwam ook veel te weten over Spanje, Catalonië en ons dorp. De kinderen gingen razendsnel. Op school werd niet Spaans (Castellaans) maar verplicht Catalaans gesproken. Ze zijn inmiddels 4-talig: Nederlands, Engels, Spaans en Catalaans. We hebben heel veel respect voor onze kinderen. Het zal je maar gebeuren dat je jezelf terugvindt in een schoolklas waar je totaal niet begrijpt wat er gezegd wordt. Maar ze hebben het gered! Geert: De afgelopen jaren hadden we hier nog geen inkomsten, maar we draaiden er wel lekker ons hele vermogen door. Maar ik had leuke adviesopdrachten in Nederland voor we weggingen en mijn opdrachtgevers vroegen me hoe het verder zou gaan als ik weg ging. Ik had niet de indruk dat dat van mij afhing maar hoorde mezelf zeggen: 'waar ik aan begin dat maak ik af..'. Oeps.. Dat werd het begin van
een geweldige tijd waar ik sindsdien een dag of drie per maand naar Nederland ga voor werk en de rest van de tijd met Jacqueline hier op en aan de ontwikkeling van Torre Nova werk. Zo konden we de afgelopen jaren goed doorkomen. Nog steeds ben ik enkele dagen actief in Nederland. Jacqueline: We zijn in juli 2011 gestart met de verhuur van de eerste 4 appartementen, sinds 2012 vijf en vanaf 2013 totaal zeven. Vanuit het niets gestart met een nieuwe accommodatie in een nog niet zo bekende regio is niet gemakkelijk. Maar met wat we bieden en de promotie er van begon het snel te lopen. We hebben ook veel tijd en energie gestopt in die promotie, zoals een website die precies laat voelen wat we hier bieden: een uniek plekje! Lekker ontkoppelen van de wereld en er toch vlakbij. Het mooie is dat ook qua publiciteit we alles met onze vrienden/investeerders doen, iedereen gooit zijn expertise in de strijd. Het heeft zijn vruchten afgeworpen. We hebben in 2012 meer dan 200 gasten verwelkomd, Vooral Nederlanders, maar ook Belgen, Engelsen, Fransen, Italianen, de VS, Canada, zelfs India en Zuid Afrika en tot slot natuurlijk Spanjaarden! Dankzij hun recensies behoort Torre Nova in haar eerste jaar al tot de hoogst gewaardeerde appartementen van heel Catalonië op Zoover en Tripadvisor. Daar zijn we best een beetje trots op. Inmiddels worden we via die sites al het meest gevonden. Ook werken we samen met touroperators die net als wij 'linksaf gaan waar iedereen rechtsaf gaat'. We zitten ook in een heel authentieke streek. Wat er te doen is? Te veel om op te noemen, gezien onze centrale ligging in Catalonië. Vlakbij topattractie Montserrat, Barcelona, het strand van Sitges, anderhalf uur van de Pyreneeën, de kloosters van Poblet en Santes Creus, de unieke zomerfeesten in elk dorp en stad in de regio, etc. In ieder geval lijkt het of het de moeite waard is om voor naar Torre Nova
Emigreer Magazine
te komen, en niet alleen in de zomer maar juist in elk seizoen is een bezoek aantrekkelijk gezien het milde klimaat. Jacqueline: Heimwee hebben we niet en missen ook niet zoveel. Veel familie en vrienden bezoeken ons nu hier, ze zijn benieuwd waar we terecht zijn gekomen en hoe het ons vergaat. In ruim 5 jaar tijd zijn er meer dan 100 geweest en het contact is dan intensiever dan als we in Nederland bij elkaar op bezoek kwamen. We gingen tot nu toe nog een weekje per jaar samen naar Nederland rond kerst maar dit jaar voor het eerst niet. En Geert werkt er uiteraard maandelijks nog een dag of drie. Goed voor contacten en ook om oude kaas, hagelslag en pindakaas te halen. Hoewel.. dat wordt - behalve de kaas - steeds minder gegeten. Ook zo'n 40% minder (overbodig) nieuws en informatie maakt je hoofd een stuk rustiger.
wat we hier doen. We zijn in ieder geval heel gelukkig hier samen en we beseffen goed dat er geen garanties zijn in het leven. Met onze kinderen gaat het prima en met ons ook. Geen dag zonder zorgen ha,ha maar het dreigt toch te gaan lukken. We zijn hier vier jaar uitgelachen over ons idiote plan (wie komt hier nou naar toe?) en nu verbaast iedereen zich over de stoet auto's met buitenlandse kentekens die Torre Nova inmiddels in- en uitrijdt. Dus genieten we er maar van. En een volgende droom? Misschien nog een mooi project, of anderen helpen hun droom waar te maken. Ervaring hebben we in ieder geval al. Jacqueline Brakel en Geert van Heijningen www.torre-nova.com
Geert: Of onze droom is uitgekomen? Wel een belangrijke droom, maar we hebben nog zoveel meer dromen.. Mijn dochter kocht laatst een nieuwe schoolagenda. Daar stond op: 'Don't dream your life, live your dream!' dat is
Emigreer Magazine
TE KOOP Agriturismo in Le Marche Wonen & werken in het meest schilderachtige deel van ItaliĂŤ het zuiden van Le Marche wie wil dat niet? Onze prachtige agriturismo is te koop en bestaat uit een groot landgoed van 7,5 hectare met kleinschalige fruitgaarden, olijfbomen, druiven, akkers en bos. De sfeervol gerenoveerde boerderij van ruim 150 jaar oud telt 5 appartementen en er is - op afstand - een rustieke camping voor tent kampeerders met 15 plaatsen onder de walnootbomen bij een beekje.
De afgelopen zes jaar hebben we hard gewerkt om onze agriturismo vanaf de grond op te bouwen van niets tot een bloeiend bedrijf. En dat is goed gelukt. Inmiddels draaien we al 5 jaar een stabiele, zelfs licht groeiende omzet. Ruim genoeg om van te leven en dan zelfs nog 30 – 50 % over te houden. Pioniers die we zijn, wordt het voor ons tijd voor een volgend project. Vandaar dat we onze agriturismo nu te koop aan bieden. Dit is een unieke kans voor diegenen die het avontuur willen aangaan, maar die tegelijkertijd een aantal basiszekerheden op prijs stellen, zoals: . . . . . . .
een goed onderhouden landgoed een prachtig gerenoveerde hoeve een schaduwrijke camping met een nieuw sanitairgebouw een financieel uitermate gezond bedrijf een groot en tevreden klantenbestand alle noodzakelijke vergunningen en met volop (groei)mogelijkheden voorhanden
Kortom een prachtplek om te wonen en te werken, helemaal klaar om zo in te stappen!
Download hier onze verkoopbrochure.
Emigreer Magazine
Www.Experienzimmigration.co.nz/
E-visum en paspoortloze visumaanvraag Ook de wereld van de visa verandert voortdurend en zelfs een saai, maar uitermate belangrijk, product als een visum gaat met zijn tijd mee. In Nieuw-Zeeland worden twee nieuwe processen ingevoerd: het electronische visum (E-visa) en de paspoortloze visumaanvraag. Een E-visa wil zeggen dat je geen visumsticker meer in je paspoort krijgt, maar een email die de gegevens van je visum bevat. Het bevat ook de voorwaarden waaraan je moet voldoen, bijvoorbeeld in welk beroep en voor welke werkgever je mag werken. Deze gegevens zijn uiteraard ook digitaal opgeslagen in de computers van de immigratiedienst en de douane. Working Holiday Visa worden al geruime tijd als e-visa uitgegeven. Dit is nu uitgebreid naar alle werk-, studie- en toeristenvisa die in Nieuw-Zeeland worden aangevraagd. Ook werk-, studie en toeristenvisa die buiten Nieuw-Zeeland worden aangevraagd door mensen uit een ‘visa-waiver’ land krijgen een evisa. Nederland behoort ook tot de ‘visa-waiver’ landen. In de loop van 2016 worden de e-visa uitgebreid naar niet-‘visa-waiver’ landen . Het is belangrijk dat je de email met je visumgegevens goed bewaart, want dit is min of meer het enige tastbare bewijs dat je tijdelijk of permanent in Nieuw-Zeeland mag verblijven en, afhankelijk van je visum, mag werken en/of studeren. Je kunt je gegevens ook controleren met de Visa Verification Service en ook banken of dokters toestemming geven om je gegevens te bekijken. Voor werkgevers bestaat er VisaView waar ze kunnen nakijken of een persoon wel rechten heeft om te werken. Het grote schikbeeld van veel mensen, het opsturen van je paspoort, behoort over niet al te lange tijd tot het verleden. Iedereen die in aanmerking komt voor een e-visa hoeft zijn paspoort niet meer op te sturen.
Feija van Bokhoven Licensed Immigration advisor info@experienzimmigration.co.nz
Emigreer Magazine
ONTVANG VIJF GRATIS VERHUISOFFERTES
Vraag hier uw offertes aan Voor dat er verhuisd kan worden, moet eerst alles op orde zijn. Alles moet klaar staan en ingepakt zijn waarbij gewicht ook een rol speelt. Verdeel het gewicht over meerdere dozen en pak alles goed in. Wikkel breekbare spullen in noppenfolie of doeken en plaats deze zorgvuldig in de dozen. Zorg dat de dozen gelabeld zijn met de naam of afkorting van de kamer van bestemming. Nummer de dozen en maak een lijst zodat je altijd weet wat er in een doos zit. Daarmee kunnen de dozen tevens rechtstreeks in de juiste kamers worden gezet. Verhuizen naar het buitenland:
Inpakken Het is van groot belang dat de inboedel zeewaardig verpakt wordt, omdat de lading behoorlijk kan bewegen tijdens het laden en/of lossen de containerscheper (of van het vliegtuig) en uiteraard ook tijdens de vaart (of vlucht). Met name kostbare en breekbare goederen zoals schilderijen, servies en glaswerk of antiek worden dienen vakkundig verpakt te worden, soms zelfs in speciale houten kratten. U kunt ervoor kiezen om een deel van het inpakken zelf te doen, zodat u op de verhuiskosten kunt besparen. Wij raden u echter aan om vooral bij overzeese verhuizingen het inpakken over te laten aan uw verhuisbedrijf. Demontage De demontage van grote meubelen die niet in zijn geheel vervoerd kunnen worden kunt u laten uitvoeren door uw verhuizer. De meeste verhuizers hebben een handyman in dienst die zich over de demontage zal ontfermen. Besluit u dit zelf te doen overleg dan van te voren met uw verhuisbedrijf welke goederen gedemonteerd moeten worden. Omdat bij verhuizingen overzee de prijs vaak per kubieke meter wordt vastgesteld kan het voordeliger zijn om veel grote meubels te demonteren.
Emigreer Magazine
Autoschade, wat nu? Een ongelukje onderweg is altijd vervelend en komt nooit uit. Langs de weg schadepapieren invullen, in Nederland weet u er wel raad mee, maar hoe werkt het in Spanje? Wij geven u handige tips! 1) Vul van te voren alvast de basisgegevens op het schadeformulier in en leg deze in uw dashboard kastje. Zo hoeft u alleen nog maar de details van de schade en de tegenpartij in te vullen, wat u tijd en stress scheelt. Het lijkt overbodig, maar u zult blij zijn als u het formulier echt een keer nodig hebt. 2) Bij twijfel over schuld of om te voorkomen dat de schuld in uw schoenen wordt geschoven door een taalbarrière of onwetendheid, bel de politie
of vraag een medestander om hulp. Ondertekent u eenmaal het schadeformulier, dan is het definitief. 3) Kunt u niet meer met uw auto rijden? Bel de sleepdienst (Grua), uw auto wordt gratis op gehaald, dit zit in uw verzekering zonder aantasting van uw no- claim. Telefoonnummer: 4) Speel zelf niet voor rechter of verzekeraar, geeft de tegenpartij het nummer van de verzekeringsmaatschappij en zorg ook dat u de verzekeringsgegevens van de tegenpartij noteert. 5) Meld de schade gelijk bij Hypotienda of direct bij de verzekeringsmaatschappij voor verdere opvolging en afhandeling van de schade. Heeft u vragen over een autoverzekering in Spanje? Mail info@hypotienda.com Maak gebruik van de gratis overstapservice van Hypotienda!
Emigreer Magazine
Internationale verhuizers
mediamix P u b l i s h i n g
Van Hees Worldwide Atlas Movers Derksen Verhuizingen Dijkshoorn HACON containerverhuizingen HALO wwereldverhuizer Hazeleger verhuisservice Jacobs verhuizingen B.V. Oranje verhuizers Stealth-Verhuizingen
Vraag hier 6 verhuisoffertes aan!
Doorklikken naar deze Internationale verhuisbedrijven kan ook via de hompage van www.emigreermagazine.nl
Emigreer Magazine
Naumburg – Hessen Duitsland
Hallo, Wij zijn Jeroen en Karin Rensen en wonen samen met onze kinderen Sjors van 13 jaar en Renee van 11 jaar in Naumburg – Hessen Duitsland.. Sinds wij samen zijn, is alles heel snel gegaan, we kochten een huis en raakte snel zwanger, we trouwde toen ik 5 maanden zwanger was op de verjaardag van Jeroen.. Helaas ging het 2 weken later helemaal mis met mij en ik kwam terecht in het ziekenhuis, op de Intensive Care, het bleek dat ik een ernstige vorm van het HELLP syndroom had (zwangerschapsvergiftiging). Helaas hebben wij van onze zoon Frank afscheid moeten nemen omdat mijn lichaam het niet aan kon, daarna hebben we een hele moeilijke tijd doorgemaakt om er samen weer boven op te komen. De kinderwens bleef en al vrij snel werd ik zwanger, na 8 moeilijke maanden werd Sjors geboren. Zoals we al verwachten was het emotioneel erg zwaar, Sjors was een moeilijke baby. Jeroen heeft dan zijn grootste droom als vrachtwagenchauffeur opgegeven om meer bij ons te zijn. Gelukkig had hij zijn studie in de bouw afgemaakt en kon hierin al snel aan de slag. In 2001 werd onze dochter Renee geboren, we wilde na haar geboorte een nieuwe start maken en zijn ver-
huisd, om alle schepen achter ons te laten en vertrokken naar de Welberg in Noord Brabant.. Op de peuterpeelzaal wed al snel opgemerkt dat Sjors niet zo was als andere kinderen, na een langtraject van 3 jaar kregen we de diagnose Autisme. Hierdoor konden we een oplossing konden gaan zoeken , hoe we hier mee kunnen leven, ons werd geadviseerd dat het beste voor hem en ons zal zijn, een uit huis plaatsing, daar wilde wij niet aandenken en hebben de stap genomen om alles op alles te zetten en hem bij ons te houden. Het werd erg zwaar, tussentijds heeft onze dochter ook op IC gelegen met een hersenvliesontsteking. Tijdens een vakantie in Portugal kwamen we er achter dat we weg wilde uit Nederland en een hele nieuwe stap te maken met ons gezin, terug in Nederland hebben we heel veel gelezen, cursus Portugees gedaan en op zoek gegaan met de wetenschap Autisme, daar bleek in Portugal niet veel bekendheid over te zijn en de taalbarrière is ook erg groot. Onze droom hebben we laten varen, maar de drang om Nederland te verlaten bleef.. Na 5 jaar op de camping te zijn in Naumburg, vertelde Sjors dat hij het hier rustig vond, mooi en hier eigenlijk wel wilde gaan wonen.. Dit was voor ons een stapje in de goede richting om toch
Emigreer Magazine
iets te gaan doen aan onze droom. We gingen na de vakantie op zoek naar een huis in Naumburg, we hadden 2 objecten uitgekozen en de volgende vakantie gingen we daar maar eens kijken.. Het eerste huis viel af omdat het ten eerste te duur was en er zoveel moest gebeuren, dit ging ons niet lukken. Het tweede huis voldeed niet aan onze droom, we zijn daarna nog rond gaan rijden en kwamen via vrienden in aanraking met het huis waar we nu wonen.. We hebben dezelfde dag nog een afspraak gemaakt en zijn wezen kijken, we waren meteen verliefd en wisten wel dat er veel werk in het huis zit maar het gevoel was goed en ook bij de kinderen, Sjors zag het helemaal zitten. Na 2 dagen zijn we teruggegaan en zijn we de verkoopprijs overheen gekomen met de eigenarsse zoon.. Jeetje, nu is het echt, mijn ouders zijn de volgende dag in de auto gesprongen om het huis ook maar te komen bekijken. Wat spannend een huis kopen in het buitenland en verder nog geen zekerheid hebben.. Dat is natuurlijk een hele grote stap, maar we zagen het helemaal zitten.. Thuisgekomen hebben we gelijk stappen ondernomen; “Hoe gaan we het aanpakken en hoe gaan we de kinderen hier in betrekken”. De volgende dag direct een makelaar gebeld en ’s middags stond er al een bord in de tuin. Helaas liep
de verkoop niet zoals we gedacht hadden, de huizenmarkt stortte net daarna helemaal in.. We hebben al snel besloten dat we heel goed rekening moesten houden met Sjors. Hij begon in groep 8 op speciaal onderwijs, we wilde dat hij het jaar af zou maken en dat we daarna zouden vertrekken dan hoefde hij maar 1 keer de stap te nemen naar een nieuwe school.. We hebben heel veel sollicitatiebrieven geschreven voor Jeroen, die inmiddels werkzaam was als projectleider / hoofduitvoerder was in de Bouw, na 42 brieven geschreven zowel in de bouw als in het chauffeurswereldje, kon Jeroen een paar dagen meerijden bij een transportbedrijf. We besloten dan ook dat Jeroen eerder naar Duitsland zal verhuizen om daar te gaan werken en te gaan klussen in Duitsland. Helaas liep dit werk anders af dan we gedacht hadden, we besloten om de kerstvakantie toch naar Duistland te gaan. Gelukkig waren we overheen gekomen dat Jeroen een appartement kon huren in het appartementcomplex wat bij het huis hoort waar wij willen gaan wonen. Wij Hebben de belangrijkste spullen voor Jeroen vooraf naar Duitsland en in de kerstvakantie op zoek gegaan naar een baan, gelukkig kon hij via vrienden op gesprek bij een groothandel als chauffeur.. Na een week proef, kreeg hij de
Emigreer Magazine
kans om daar te gaan werken. Na het einde vakantie was het afscheid nemen zwaar, wij gingen met zijn drietjes en de honden terug naar Nederland en Jeroen bleef achter in Naumburg. We hadden in die tijd veel contact en Jeroen kwam iedere vrijdagavond thuis en ging zondagmiddag weer terug naar Duitsland voor een half jaar. Voor de kinderen was dit iedere week erg moeilijk maar we wisten allemaal waarvoor we het deden. Gelukkig hebben we goede afspraken met de kinderen gemaakt en zoveel mogelijk duidelijkheid te geven, we gingen iedere dag Duits lezen en praten. De radio ging over op een Duitse zender en de televisie ook per dag een half uurtje, zodat de kinderen ook de taal wat makkelijker konden leren. We gingen in de carnavalsvakantie weer onderweg naar Duitsland en hadden gesprekken met een onderwijsinspecteur en jeugdarts en gingen met hun op zoek naar de juiste school voor Sjors, meerdere gesprekken volgde met instanties om te kijken hoe we het allemaal het makkelijkst voor hem konden maken. Voor Renee ook enkele gesprekken gehad in verband met haar ADHD en Dyslexie, maar daar staan ze in Duitsland open voor en willen hier aan mee werken. Voor Renee was een nieuwe school geen probleem. Wij wilden graag dat de kinderen het schooljaar over deden in Duitsland om de taal beter onder de knie
te krijgen en vriendjes konden maken. Dit betekende voor Renee dat ze nog een jaar op de basisschool bleef, hier duurt dat tot groep 6.. en Sjors moest ook groep 8 nog een keertje overdoen. We hadden inmiddels de kinderen aangemeld bij de nieuwe school en om ze al even te laten wennen, hebben we besloten om ze te laten proefdraaien in de mei vakantie.. Voor Renee was dit geen probleem, die ging in plaats van de afgesproken 2 dagen zelfs 4 dagen naar haar nieuwe school in Naumburg. Voor Sjors was het natuurlijk allemaal wat moeilijker, vanwege zijn normale IQ wilde wij niet dat hij naar de Autisme school ging waar teveel kinderen zaten met een zwak vermogen, na veel gesprekken zijn we overheen gekomen dat hij naar een school zal gaan voor kinderen met leer en leesproblemen, dit zijn kleine klassen en met veel structuur.. Het was natuurlijk wel heel spannend, de eerste dag ben ik er heel de dag bij gebleven en de 2e dag heb ik hem weggebracht en is hij een halve dag alleen gebleven in de klas, dit was ook de klas waar hij in zal gaan starten.. Na een lang half jaar konden wij ook eindelijk weer helemaal als gezin samen zijn, helaas was het huis in Nederland nog steeds niet ver-
Emigreer Magazine
kocht en konden we het voor een appel en ei verhuren aan de oppas van Sjors, gelukkig stond het dan niet leeg.. Afscheid hebben we uitgebreid genomen op school, instellingen en van vrienden en Familie.. Met een vrachtwagen van het werk van Jeroen konden we gratis verhuizen en alles kon in 1 x ook mee..achter de vrachtwagen aan samen met onze 4 katten en 2 honden om onze droom eindelijk waar te gaan maken.. Zolang het huis in Nederland niet verkocht was, kregen we ons droomhuis in Naumburg niet gekocht. Het was dus wel heel spannend in alle opzichten, financieel was het ook zwaar, we bleven dubbele kosten houden en wilde toch verder met het renoveren van de appartementen, het was dus echt elk euro omdraaien en heel bescheiden leven. Vanaf juli 2011 waren we eindelijk weer compleet als gezin. Het laatste jaar heeft heel veel stress voor ons gebracht, maar het positieve was dat het met de kinderen goed ging op school en die het erg naar hun zin hadden, doordat we veel Duits geoefend hebben in Nederland konden ze aardig goed meekomen. Sjors kreeg zelfs een klassenassistent voor hem alleen en dan wel voor 20 uur in de week, dit was
natuurlijk heel erg wennen voor hem en bracht hem ook veel stress om zich weer aan iemand zich te binden. Hij is dan ook de enige gediagnosticeerde Autist op de school, de directrice is zelfs voor onze verhuizing op de school in Bergen op Zoom wezen kijken hoe het daar met Sjors ging en hoe ze daar met Autisten omgaan om ze zo makkelijk mogelijk te kunnen begrijpen. Het gaat dan ook heel goed op de Duitse school, ze werken mee en als er vragen zijn rond Autisme nemen ze contact met ons op zodat we samen naar een oplossing kunnen werken. Uit eindelijk hebben we in april 2012 ons huis in Welberg verkocht, ver onder de prijs van wat we gedacht hadden, maar we speelde net Kiet en bleven gelukkig niet met restschuld zitten. Vanaf 1 januari 2011 ben ik ook aan het werk, 2 dagen in de week om ook wat extra geld te verdienen en de taal beter te leren tevens hou ik me bezig met de verzorging van de eigenaresse van ons woonhuis, ze is 93 jaar. Jammer genoeg konden in de zomer van 2012 de inmiddels klaar gemaakte appartementen niet verhuren en geen reclame maken omdat het pand nog steeds niet van ons was,
Emigreer Magazine
we hebben wel wat vrienden en familie op bezoek gehad.. Na 1½ jaar wachten hier in Naumburg gaat het eindelijk allemaal echt van start, we hebben de hypotheek in orde, we hebben de 2 vakantiewoningen helemaal klaar voor de verhuur. De overige 2 appartementen worden verhuurd aan de eigenaresse van 93 jaar, zij verhuisd naar het appartement en wij gaan in maart 2013 over naar het woonhuis.. Al met al zijn het 2 hele spannende jaren geweest, we genieten nog elke dag van de rust en de mooie omgeving, de kinderen willen ook niet meer terug naar Nederland, alleen om een paar dagen in Steenbergen te zijn bij opa en oma. Daar bezoeken de kinderen ook hun vriendjes en vriendinnetjes van hun vorige school.. Het is altijd druk deze dagen omdat we dan ook langs bij vrienden en familie gaan, maar als we dan weer onderweg naar huis rijden, zijn we het gelukkigst. De omgeving hier is erg rustig, mooi en er is hier in de omgeving heel veel te zien en te beleven. Deze omgeving staat bekend als sprookjesland van de gebroeders Grimm, volop bos, heuvels en wandelmogelijkheden. Kortom : Genieten…
Onze droom is uitgekomen en hopen hier dan ook oud en gelukkig te worden. Ondanks het een moeilijke tijd geweest is zijn we altijd positief gebleven, we zijn erg blij met de gemaakte stap. We raden dan ook iedereen aan ga je droom achterna, maar wees goed voorbereid, zeker voor de kinderen. Zelfs voor een kind met problemen is het moeite waard om zo’n stap te maken. We hebben een eigen website www.slapeninduitsland.eu , tevens kunt ons ook volgen via Facebook Rensjo… Groetjes van Jeroen, Karin, Sjors en Renee Rensen…
Emigreer Magazine
AMBASSADEUR Met trots kunnen we u vermelden wij dat we met Emigreer Magazine officieel ambassadeur zijn van de Stichting Ni単os.
Emigreer Magazine
Thaïs is een van de vele leerlingen uit havo 4 van Colegio Arubano die Black Mamba dit schooljaar op hun literatuurlijst hebben staan. Dat lezen ook leuk kan zijn, beaamt Thaïs met een grote glimlach. Black Mamba is geschreven door Rosee Bentana, schrijversnaam van Christel Cosijn en Richelle van den Dungen Gronovius. Samen schreven zij Black Mamba niet zonder reden. Nikita, de dochter van Christel, kwam op een dag thuis met de mededeling dat ze geen leuke boeken kon vinden op Bonaire. Ook Richelle, die op Aruba bij Colegio Arubano werkt, hoorde dezelfde klacht van haar leerlingen. Die klacht gaf de doorslag: ze besloten samen een boek te schrijven voor jongeren van hier, die - zoals algemeen bekend - minder graag lezen. Logisch, volgens de schrijfsters, want na school ga je liever lekker zwemmen of skaten dan met een boek in je handen zitten. Ze besloten dus een boek te schrijven, speciaal voor de jongeren op de eilanden; niet over sneeuw en regen, maar over zon en strand, en vooral avontuur. Het viel de dames op dat er tussen de Lijsters van Noordhoff Uitgevers (red. goedkope uitga-
Black Mamba, aanrader voor
ve van leesboeken die scholieren kunnen lezen voor
middelbare scholieren
Lezen is toch niet alleen om te leren? Lezen, zo vin-
hun leeslijst) nauwelijks avonturenboeken zitten. den Christel en Richelle, is ook om je te ontspannen,
De jeugdthriller Black Mamba van Rosee Bentana is
om een andere wereld in te gaan en je fantasie te
een aanrader voor middelbare scholieren. Dat zeggen
laten prikkelen. Daarom schreven zij Black Mamba.
Victor Jarzagaray (vwo 6) en Roberta Romelli (havo
Black Mamba is in de eerste plaats een avon-
5) van Colegio Arubano die het boek vorig schooljaar
turenboek. Door het eenvoudige taalgebruik en de
voor hun plezier lazen. Thaïs Franken is even en-
compacte schrijfstijl ligt het accent op de inhoud.
thousiast. 'Black Mamba is vooral spannend en daar-
Nikita, de hoofdpersoon, is op zoek naar haar identi-
om lees je het boek in één ruk uit. Bovendien is het
teit zonder dat dit gelijk een drama is. Haar hande-
zeer herkenbaar, omdat ik juist geëmigreerd ben
lingen zijn een logisch gevolg van haar verlangen
naar een tropisch eiland waar het verhaal zich af-
uniek te willen zijn. Het verhaal speelt zich groten-
speelt.'
deels af op Bonaire maar is wars van clichés die je vaak tegenkomt in Caribische literatuur. Het univer-
Emigreer Magazine
sele verhaal slaat een brug tussen jongeren in het Cari-
te beginnen 12.000 exemplaren gedrukt. Toen de
bisch gebied en jongeren in Nederland en BelgiĂŤ. Het
schrijfsters dit hoorden, sprongen zij een gat in de
biedt spanning, humor en liefde, drie belangrijke pijlers
lucht, want dit was precies wat ze wilden. Black
voor gegarandeerd leesplezier.
Mamba op de leeslijst van de middelbare scholier,
Het verhaal bestaat uit drie delen: Een andere
in binnen- ĂŠn buitenland.
Wereld, De Slangendrager en In de Val. In het eerste deel maakt de lezer kennis met Nikita en Claire (15 en
Meer informatie over Black Mamba is te vinden op
16 jaar) die van Amsterdam naar Bonaire verhuizen en
de website van Rosee Bentana:
na school vaak optrekken met hun vier nieuwe vrienden.
www.roseebentana.com. De Engelstalige uitgave
Langzaam maar zeker wordt het zestal een avontuur
van Black Mamba is als e-book verkrijgbaar bij
ingetrokken waaruit geen weg meer terug is. In deel
Amazon.com.
twee ontmoeten de zes vrienden een geest die hen confronteert met het verleden van de aarde. In opdracht van de geest gaan ze op zoek naar de sleutel die de wereld moet redden van haar definitieve ondergang. Verrassende wendingen en gebeurtenissen nemen de lezer mee
Black Mamba | Rosee Bentana | Uitgeverij aquaZZ | ISBN 9789490535353 | 218 pag. |
naar deel drie. Nikita en Claire lopen in New York recht in de armen van de vijand die heel andere plannen heeft met de aarde. Het verhaal ontwikkelt zich als een roller coaster; heel langzaam omhoog en vervolgens via de nodige kronkels en wendingen met een rotvaart naar het eindpunt toe. Hoewel twee meiden de heldenhoofdrollen vervullen is Black Mamba zeker geen meidenboek. Sinds de verschijning in 2011 mocht Black Mamba zich verheugen op een positieve belangstelling van pers en uitgevers, niet in de laatste plaats doordat het boek twee keer genomineerd werd; eind 2011 haalde Black Mamba de 2e plaats bij de PZC Publieksprijs en de vierde plaats als Beste YA thriller 2011 van Crimezone. Even daarvoor schreef Zooey van Nie, oud-leerling van Colegio Arubano, in de Amigoe: 'Zo nu en dan zou ik zelf een van de hoofdpersonen in het boek willen zijn en dat geeft aan dat het verhaal me meesleept.' Ook uitgevers zijn enthousiast. Zo heeft Noordhoff Uitgevers onlangs de licentie opgevraagd van Black Mamba om dit boek uit te brengen als Lijstereditie voor schooljaar 2013 -2014 en 2014-2015. Er worden voor de eerste druk om
Emigreer Magazine
14,95 euro
Overlijdensrisicoverzekering en buitenland
Keert mijn verzekering uit als ik in het buitenland overlijdt?
Woont u in het buitenland en u wilt een overlijdensrisicoverzekering afsluiten? Dan kunt u de Zwitserleven OverlijdensRisicoVerzekering helaas niet afsluiten. De voorwaarden waar u aan moet voldoen: 
U moet een Nederlands burgerservicenummer hebben

U moet een vaste woon-en verblijfplaats in Nederland hebben
Bent u op vakantie of tijdelijk in het buitenland en komt u te overlijden? Dan keren we gewoon uit. Tenzij u bewust naar een gevaarlijk gebied gaat of een gevaarlijke sport gaat beoefenen. Wilt u dit toch doen? Neem dan even vooraf de polisvoorwaarden van uw overlijdensrisicoverzekering door.
Mag de begunstigde in het buitenland wonen?
Woont u op de Nederlandse Antillen? Dan kunt u bij ons helaas geen overlijdensrisicoverzekering afsluiten.
alleen uitbetalen als de begunstigde in een lidstaat van de Europese Unie woont.
Ik vertrek naar het buitenland Heeft u al een overlijdensrisicoverzekering en verhuist u naar het buitenland? Dan kan de verzekering gewoon door blijven lopen.
Ja, dat mag. Maar wij kunnen de uitkering
Wij gaan er vanuit dat de begunstigde een Nederlandse betaalrekening heeft. Als de begunstigde een buitenlandse betaalrekening heeft, dan zijn het risico en de kosten voor rekening van hem/haar.
Emigreer Magazine
Emigreer Magazine