Em juli 2016 by Marcel Wulfers

Juli 2016

Emigreer

Magazine

Inhoud 4 6 10 12 14

Voorwoord Andalusisch genieten Mijn emigratieverhaal naar Vancouver, Canada Salvador Dali Spanje, Andalucie

6 Andalusisch genieten Emigreer Magazine

Juli 2016

18 20 24 26

CitaMagica aanbod van makelaar op La Palma Feija van Bokhoven over Nieuw Zeeland, Wijs op reis. Spaanse cava Freixenet Peru, hotels, een hacienda en 5 kinderrestaurants.

26 Peru, over hulp aan kinderen in nood Emigreer Magazine

Colofon: Emigreer Magazine is een uitgave van MediaMix Publishing Verkoop & organisatie: Marcel Wulfers marcel@emigreermagazine.nl

Voorwoord

Redactie: Marcel Wulfers Maandelijks nieuwe auteurs Verschijning: Twaalf keer per jaar. Iedere eerste dag van de nieuwe maand Informatie en reacties via: info@emigreermagazine.nl

Emigratiekoorts Veel mensen willen emigreren na een genoten vakantie in het buitenland. De dagelijkse Nederlandse gewoontes, werk en beslommeringen worden ingeruild voor vakantie en uiteindelijk emigratiewensen. Praten en dromen over hoe het zou zijn om te wonen in je favoriete vakantieland is vaak hoe het begint. Emigratiekoorts noem ik dat. De wens om te emigreren en de gedachtes hier over is het begin van een emigratie. Ook de twijfels nemen toe. Red ik het financieel wel en hoe zou het de kinderen vergaan, de taal, een ander leven, vrienden en familie, het komt er allemaal bij kijken. Maar het is wel leuk om zo´n gedachteverandering te ondergaan. Het daadwerkelijk organiseren van een emigratie is een stapje verder dan alleen denken en praten over emigreren. Een vertrekdatum prikken, de familie en ook vrienden informeren, de huisraad inpakken, afscheidsfeestje, enzovoort! Ik zeg meestal tegen mensen die graag willen gaan emigreren dat het slechts een verhuizing is, alleen wat verder op dan een verhuizing binnen Nederland. En zo is het ook.! Je blijft gewoon Nederlander in het buitenland.

Copyright 2015 MediaMix Publishing. Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een automatisch gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Uitgever en auteurs verklaren dat deze uitgave op zorgvuldige wijze naar beste geweten is samengesteld. Evenwel kunnen uitgever en auteurs op geen enkele wijze instaan voor de juistheid of volledigheid van de informatie Uitgever en auteurs aanvaarden geen enkele aansprakelijkheid voor schade, van welke aard dan ook, die het gevolg is van handelingen en/of beslissingen die gebaseerd zijn op bedoelde informatie.

Ik wens al onze lezers een fijne vakantie toe. Maar op voor de heersende emigratiekoorts. Voor deze ´ziekte´ is ´helaas´ nog geen medicijn ontdekt! Tot de volgende maand!

Marcel Wulfers Uitgever

Emigreer Magazine

Andalusisch genieten

In 2008 begon bij ons het idee te ontstaan om in het buitenland een nieuw bestaan op te bouwen. Wij waren al eerder in Mijas in AndalusiĂŤ geweest voor een golfvakantie en dat was ons prima bevallen. Om ons goed te oriĂŤnteren besloten wij dat wij de regio eerst wilden verkennen voordat wij een definitieve keuze zouden maken. Ons eerste weekend begonnen wij op aanraden van een kennis in de omgeving van Estepona. Zo zie je maar dat smaken enorm kunnen verschillen want ons kon het niet bekoren. Heel veel nieuwbouw en weinig sfeer. In het 2e tripje hebben wij de kustweg vanaf Nerja gereden tot aan Marbella, met regelmatig tripjes de bergen in. Ook toen kwamen wij steeds meer tot de conclusie dat wij de omgeving bij Mijas het mooiste vonden. Uitzicht op zee, leuk authentiek plaatsje en centraal gelegen. Zo is het maar een halfuur naar het vliegveld van Malaga en dit is handig om de in Nederland studerende

kinderen op te halen. Ook zij stonden volledig achter ons idee om naar Spanje te verhuizen, omdat zij de leuke vakanties wel zagen zitten. In het volgende reisje werden dus vele afspraken met verschillende makelaars gepland. Wat hebben wij veel huizen gezien! De meesten vielen af omdat ze te klein waren of niet goed lagen. Wij wilden ruimte voor appartementen en gastenkamers en dan nog op een mooie plek. Nu vinden meer mensen Mijas een mooie plek en zijn de prijzen van de huizen dus hoog. Ook in de toen beginnende recessie bleven de prijzen hoog. We heben wel even gekeken naar huizen die iets verder het binnenland in liggen, maar het zeezicht bleef trekken. Een belangrijke overweging was en is bij verhuizen en emigreren dat je een plaats uitzoekt waar jezelf graag zou willen wonen en verblijven, naast de mogelijkheden voor de klanten natuurlijk.

Emigreer Magazine

Zoâ&#x20AC;&#x2122;n plekje hadden we eigenlijk al in het begin van onze zoektocht gevonden. Een zwaar verwaarloosd huis in de bergen bij Mijas. Er waren 2 aparte woninkjes op het landgoed en de oorspronkelijke finca was 22 jaar geleden door een Engelsman tot een groot huis verbouwd. Hij had daar samen met zijn vrouw en zoon 22 jaar gewoond en was in Spanje overleden op de leeftijd van 83 jaar. Zijn vrouw en zoon waren naar Engeland terug en er was al jaren niets maar aan het huis gedaan. Wat moest er veel gedaan worden, maar wat was dit een mooi plekje! Wat ons ook wel wat deed was dat de vorige bewoners tot op hoge leeftijd van dit huis en zijn omgeving wilden blijven genieten. Naar wij later hoorden geldt dit ook voor onze buren. In de paar villas om ons heen wonen buitenlanders al 30 jaar. Op de weg naar ons huis wonen Spaanse families rondom het druk bezochte wegrestaurantje/venta Los Condes. Dit is een prima adresje voor een Menu del Dia en heerlijke tapas. Na de eerste schrik van de bezichtiging ,en na nog vele andere huizen te hebben gezien, hakten wij de knoop door. Finca Valtocado ging het worden. Dit was in 2009. Toen heeft het papierwerk nog 9 maanden geduurd en op 31 maart 2010 konden wij onze handtekening zetten. Onze banen waren al opgezegd, huis verkocht, spullen in de opslag en wij met de volgeladen auto naar Spanje. Gelukkig waren we vol enthousiasme want als ik nu terugdenk aan de klus die ons te wachten stond.. Als eerste moest de water en electriciteitsmeter verplaatst worden naar de oprit bij de straat. Aangezien het een groot terrein is waar ons huis op staat, betekende dit honderden meters graven en kabels leggen. Overleg met de water en electriciteitsbedrijven was daarnaast ook nog een hele klus. Wij hadden in eerste instantie een Spaanse aannemer uit de buurt aangenomen voor de eerste fase van het werk. Ervan uitgaande dat hij een goed netwerk had en de mensen uit de buurt kon laten werken. Later bleek dat hij niet zoâ&#x20AC;&#x2122;n goede naam had. Hij betaalde zijn mensen niet uit en kon zodoende niet meer de goede vakmensen krijgen. Na veel oponthoud en nadat hij zich dronken bij ons kwam melden hebben wij gezegd dat wij vanaf dat moment met een ander verder gingen. Maar wie? Wij kregen aanbevelingen van de Engelse makelaarster voor Engelse tegelzetters en loodgieter. De loodgieter kwam nooit opdagen en de Engelse tegelzetters bleven na 1,5 week zomaar weg van de klus.

Ruud had boven bij de brievenbus al kennisgemaakt met onze buurman Antonio. Hij vertelde dat hij altijd in de bouw gewerkt had toen de grote bouwprojecten nog aan de gang waren. Nu lag alles stil en had hij geen werk. Hij heeft samen met zijn vrouw Antonia zijn eigen villa gebouwd. Ruud vond het werk er goed uitzien en heeft gevraagd of Antonio met een ploeg bij ons kon beginnen. De volgende maandag stond Antonio bij ons met een loodgieter, stucadoor, 3 tegelzetters. Wat een geweldige mensen! Toen werd het verbouwen voor ons pas leuk en zij hebben prachtig vakwerk laten zien. In de tijd van de verbouwing gingen wij voornamelijk met spaanse mensen om en ons spaans ging met sprongen vooruit. Ze begrepen ons en wij begrepen hen ( soms na een paar keer uitleg). Vanaf dat moment gingen wij ook zelf naar de instanties om onze zaakjes te regelen en dat ging ook een stuk beter. Wij hadden in Nederland al verschillende cursussen gedaan en de basis lag er, maar vloeiend en erg goed zal het nooit worden. Het is hier natuurlijk ook nog Andalusisch. Antonia komt nu regelmatig een heerlijke pan paella koken voor groepen. Na de verbouwing zijn wij februari 2010 opengegaan als B&B Finca Valtocado met vakantiehuisjes. Onze websites stond al op verschillende sites en we hebben een geweldig jaar gedraaid. Boven verwachting veel gasten gehad. Iedereen vond het zo mooi en was zo enthousiast. Dat was heel fijn om te horen na alle aandacht en energie die we in het project hadden gestoken. Er kwamen in het eerste jaar al klanten op aanraden van gasten die al geweest waren. Voor het tweede jaar komen de boekingen alweer binnen en wij hebben er het volle vertrouwen in dat weer een goed jaar gaat worden. Nu de verbouwing klaar is en alles draait kunnen wij ook weer volop genieten van de mooie omgeving en het uitzicht van onze veranda. Af en toe knijp ik in mijn armen om te zien of dit leven echt is. Wie doet er nu boodschappen met uitzicht op zee? www.fincavaltocado.com Marion en Ruud Mulder

Emigreer Magazine

Mijn emigratieverhaal naar

Vancouver Hallo Allemaal, Ik ben geboren in Genk, Limburg in België op 15 mei 1975 wat me een stier maakt. In september 1999 heb ik een lieve Canadees via e-mail op internet leren kennen. Hij (Michael) woont in New Westminster, wat een stad is die tot de Greater Vancouver district behoort...ongeveer een 18km van downtown Vancouver. Michael is mij in december 1999 komen bezoeken voor 3 weken in België om te kijken waar dit naartoe zou kunnen gaan. Je kan het al raden, het was liefde op't eerste zicht! Ik ben in februari 2000 hem in Canada gaan bezoeken voor 3 weken om te kijken hoe ik het zou vinden in Canada. Na die 3 weken wist ik dat ik daar wilde gaan wonen om samen met hem een leven op te bouwen. Ik kon niet meer wachten en heb het risico genomen om op 3 april 2000 voorgoed naar Vancouver, British Columbia, Canada te trekken voor 6 maanden om te zien of ik hier wel kon leven en hoe het zou gaan met lukken tussen Michael en mezelf. Ik zou dan na 6 maanden mijn verblijf kunnen verlengen met nog eens 6 maanden als ik dat wou. Dat heb ik dus gedaan en heb een dossier moeten insturen dat ik langer wilde blijven, ik moest wel kunnen bewijzen dat ik of Michael mij kon onderhouden tijdens die tijd dat ik hier was. Dat was geen probleem en ik heb dan nog eens 6 maanden bij gekregen. Een jaar was dus al bijna om en ik ging natuurlijk weer verlenging aanvragen want ik wilde niet weg en was niet van plan om nog terug te gaan naar België. Nadat jaar begon Immigration Canada moeilijk te doen en vragen te stellen waarom ik nog langer hier wilde blijven. Ik kreeg een telefoontje van hen en ze wisten mij te vertellen dat ik binnen de 3 maanden moest trou-

wen ofwel moest ik terug naar België en mijn aanvraag om hier te wonen van daaruit doen. Dit wilde ik liever niet, ik wist niet wat ik moest doen...dus Michael heeft dan maar eens naar Immigration Canada gebeld om te vragen waarom ik niet mocht blijven. Blijkbaar is het niet voldoende om een lief te hebben waar je graag bij wil blijven. Maar goed, ik was verpleegkundige in België en wilde dat hier ook doen. Gelukkig was ik al een paar maanden bezig met het aanvragen van mijn "Registered Nurse" status en die dame van Immigration Canada wist ons te vertellen dat dit voldoende was voor mij om in Canada te blijven. Als ik kon bewijzen dat ik in proces was van "Registered Nurse" lieten ze mij nog 4 maanden langer blijven. Ik moest dan een Engels examen doen voor de RN Assossication of BC en daarna een RN examen. Omdat de hele registratie procedure voor verpleegkundige nogal lang duurt en meer dan een jaar in beslag nam heb ik geluk gehad dat ik telkens verlenging kreeg mijn toeristen visum. Onderstussen was het alweer juni 2002. In deze maand was er een nieuwe wetgeving dat als je 1 jaar of langer met een Canadees samenwoonde dat je dan permanent resident (landed immigrant) kon worden op "Common-Law" basis. We hebben alle papieren bij elkaar gezocht en de papieren waren opgestuurd in september 2002. Doordat dit proces in gang gezet werd mocht ik automatisch in Canada blijven...eigenlijk mag je het land niet verlaten tijdens die periode. Mijn procedure is dan van start gegaan in het midden van oktober 2002. In januari 2003 kreeg ik een brief dat ik een open werk visum mocht aanvragen terwijl ik wachtte op hun uiteindelijke beslissing. Ik was ondertussen even gestopt met de RN aanvraag omdat ik niet geslaagd was op dat om de aanvraag voor LPN te doen (Licensed

Emigreer Magazine

Practical Nurse) om toch in verpleging terecht te komen in Canada wat een goede voorbereiding zou zijn als ik uiteindelijk toch voor RN zou willen gaan. Dat nam maar enkele maanden in beslag en ik kon dus in februari 2003 nadat ik mijn werkvisum ontvangen had beginnen te werken als LPN, wat ik enorm graag doe. Ik heb uiteindelijk op 14 januari 2004 mijn Permanent Resident Status gekregen in Canada! Ik ben ondertussen ook weer bezig met mijn RN status te halen in Canada. Ik ben op het moment een "refresher course" (soort opfrissing, herhaling van verpleging) aan het doen omdat het te lang geleden dat ik nog gewerkt heb op RN niveau en dit is een online cursus die ik op mijn eigen tempo kan. Het theorie gedeelte moet ik op 7 maanden afhebben en dan zijn er 9 dagen labs, 2 dagen workshops en 4 weken practice in een ziekenhuis en dat is het. Dus hopelijk ben ik tegen het einde van het jaar hier klaar mee! Wish me luck!

Op 14 juli 2005 zijn wij dan ook getrouwd en ik ben van plan om Canadese te worden. Je moet 3 jaar wachten nadat je je Permanent Resident Status krijgt in Canada om Canadees te kunnen worden. Ik wil graag Canadees worden omdat het zo gemakkelijker is om te reizen, ik heb mijn man zijn naam overgenomen en dat is dus overal op mijn papieren veranderd in Canada (rijbewijs, bankkaart, en zo...) en nu moet ik telkens mijn marriage certificate meesleuren om te bewijzen dat ik de persoon ben op mijn Belgische paspoort. Het is ook stukken gemakkelijker om naar de USA te gaan, wat wij toch regelmatig doen. Dus de applicatie wordt binnenkort de bus opgedaan en hopelijk duurt het niet te lang voordat ik Canadese word. Zo, dat is mijn verhaal! Ik hoop dat het niet te langdradig is! Geschreven door Ann B.

Salvador Dali Dalí werd geboren in Figueres, een klein stadje aan de voet van de Pyreneeën, zo’n 25 kilometer van de Franse grens, in Catalonië, Spanje. Zijn oudere broer, die ook Salvador heette, werd op 12 oktober 1901 geboren, maar stierf op 1 augustus 1903, negen maanden voor de geboorte van de beroemde Salvador[1]. Zijn eerste tekenonderwijs kreeg Dalí op tienjarige leeftijd van een vriend van zijn vader, de impressionistische kunstschilder Ramón Pichet (1872-1925). Zijn eerste tentoonstelling vond in 1918 plaats in het stadstheater van Figueres. In zijn jonge jaren was Dalí geïnteresseerd in kunstschilders als El Greco, Francisco Goya, Michelangelo en Diego Velázquez. Hij richtte zijn aandacht in die tijd op het impressionisme en het kubisme. Salvador Dalí studeerde in Madrid van 1921 tot 1924. Al in die tijd was hij, waarschijnlijk om de aandacht op zich te richten, een excentriek figuur. In 1926 ging hij naar Parijs. Daar leerde hij Pablo Picasso en André Breton kennen. In 1929 werd hij verwelkomd door Breton en sloot hij zich aan bij het surrealisme. Hij werkte er samen met onder anderen de cineast Luis Buñuel. In augustus 1929 bezochten Gala, haar echtgenoot Paul Éluard en enkele vrienden Dalí in Portlligat, vlakbij Cadaqués. Het was liefde op het eerste gezicht voor Dalí en Gala. Gala scheidde daarna van Éluard en huwde in 1934 voor de wet met Dalí. De Spaanse Republiek stond echtscheiding voor het eerst toe, en kende voor het eerst ook een burgerlijk huwelijk. Pas in 1958 werd hun kerkelijk huwelijk te Montrejic ingezegend, na de dood van Paul Éluard. Het gerucht ging dat Dalí een fobie voor vrouwelijke genitaliën bezat. Dalí was dan ook zeer waarschijnlijk nog maagd toen hij Gala in 1929 ontmoette. Nog voordat Dalí en

Gala elkaar ontmoetten had hij een zeer innige vriendschap met de homoseksuele poëet Federico García Lorca, die tweemaal vergeefs seksueel contact zocht met Dalí. Hun vriendschapsband eindigde echter nadat de film Un chien andalou van Luis Buñuel en Dalí uitkwam. García Lorca beschouwde deze film als een persoonlijke aanval op hem. In 1936 was het commentaar van Dalí op de dood van García Lorca in een nationalistische gevangenis, „Lorca is gestorven op een manier die bij hem past.” In de zomer 1940 vestigde hij zich in de Verenigde Staten na een vlucht uit Frankrijk dat door het Duitse Rijk werd bezet, waar hij 15 jaar zou wonen, waarna hij terugkeerde naar Spanje in 1955. Deze periode staat bekend als zijn "klassieke" periode. Hierin uitte hij zijn gedachten over de wetenschappen en zijn diepe katholieke geloof. In deze tijd maakte Dalí een serie van 18 grote schilderijen. Ook maakte hij enkele kunstjuwelen. Dalí ondersteunde de opstand van Francisco Franco en andere officieren die leidde tot de Spaanse burgeroorlog, hoewel Dalí Spanje lange tijd niet zou bezoeken, en feliciteerde met andere kunstenaars de generalissimo bij de overwinning van de Spaanse nationalisten in 1939. In New York bad hij in de Sint-Patrickkathedraal in de jaren '40 herhaaldelijk publiekelijk voor de Caudillo en diens Spaanse staat. In de VS werkte Dalí jarenlang als adviseur en tekenaar voor de beroemde Walt Disney. Dalí werd later als aanhanger van de Alfonsistische monarchisten, zelf noemde hij zich anarcho-monarchist , door de Spaanse koning Juan Carlos in de adelstand verheven. Hij en Gala werden markies en markiezin de Dalí de Pubol. Eerder werd hij al opgenomen in de Orde van Isabella de Katholieke. De adellijke titel verdween met Dalí in het graf aangezien hij geen kinderen had. In 1982 stierf zijn vrouw en levenslange muze Gala Diakonoff, 89 jaar oud. Op 23 januari 1989 stierf Dalí aan een hartstilstand in de Galatea-toren van zijn museum in Figueres, waar hij de laatste jaren van zijn leven woonde. Hij werd daar ook begraven. Op 29 december 2005 overleed de secretaris van Dalí, de Ier John Moore op 86-jarige leeftijd in Spanje. Hij werkte samen met Dalí aan projecten in Hollywood en na het overlijden van Dalí in 1989 werd Moore ervan verdacht vervalste werken van Dalí te hebben verkocht.

Emigreer Magazine

La Palma, El Paso, Valencia

â&#x201A;Ź 359.000 Huis 254 m2 Grondstuk 3070 m2 Verschillende tersasen / Zwembad 1 Slaapkamer, bad en douche 1 extra toilet 1 Keuken / Grote salon / eetkamer 1 apartement 55 m2,met toilet en douche Cita MĂĄgica Inmobiliaria 0034 603 71 02 79

Emigreer Magazine

Www.Experienzimmigration.co.nz/

Wijs op reis Wie wil emigreren naar Nieuw-Zeeland doet er verstandig aan om zich goed te laten informeren over toekomstkansen. Niet iedereen die een tijdelijk visum, zoals een werk, studie of toeristenvisum, krijgt toegewezen, kan later ook een permanent visum aanvragen. Het eerste visum voor veel mensen zal een tijdelijk visum zijn. De eisen om direct een permanent visum aan te kunnen vragen liggen hoog en meestal is een baanaanbod nodig. Het is mogelijk om een tijdelijk werkvisum te krijgen op een lager geschoolde baan, bijvoorbeeld in de bouw, maar het is lang niet altijd mogelijk om later op basis van dit beroep een permanent visum aan te vragen. De eerste paar jaar is het vaak prima om tijdelijk visum te hebben, want alles is nieuw, een avontuur. Maar na een tijdje gaat het toch kriebelen en wil je de zekerheid dat je een toekomst kunt opbouwen in Nieuw-Zeeland. Het is hartverscheurend om er dan achter te moeten komen als dat niet kan. Er zijn er ook veel mensen die zo snel mogelijk zekerheid willen hebben of ze kunnen blijven of niet, maar zij zijn meestal beter geïnformeerd over hun mogelijkheden. De Minister van Immigratie erkent dat er soms onvoldoende opties zijn voor migranten die al jaren in Nieuw-Zeeland zijn. Er zijn plannen om meer opties te introduceren voor mensen die actief zijn in de herbouw van Christchurch. Maar daarnaast geeft hij ook aan dat het belangrijk blijft dat emigranten geen banen innemen van Nieuw-Zeelanders. En migranten moeten niet de verwachting hebben dat ze een permanent visum kunnen krijgen als ze geen gat in de markt vullen. (bron: Mohammed Hassan: RadioNZ). De slogan ‘Wijs op reis’ geldt ook voor emigranten.

Feija van Bokhoven Licensed Immigration advisor info@experienzimmigration.co.nz

Emigreer Magazine

Autoschade, wat nu? Een ongelukje onderweg is altijd vervelend en komt nooit uit. Langs de weg schadepapieren invullen, in Nederland weet u er wel raad mee, maar hoe werkt het in Spanje? Wij geven u handige tips! 1) Vul van te voren alvast de basisgegevens op het schadeformulier in en leg deze in uw dashboard kastje. Zo hoeft u alleen nog maar de details van de schade en de tegenpartij in te vullen, wat u tijd en stress scheelt. Het lijkt overbodig, maar u zult blij zijn als u het formulier echt een keer nodig hebt. 2) Bij twijfel over schuld of om te voorkomen dat de schuld in uw schoenen wordt geschoven door een taalbarriĂ¨re of onwetendheid, bel de politie

of vraag een medestander om hulp. Ondertekent u eenmaal het schadeformulier, dan is het definitief. 3) Kunt u niet meer met uw auto rijden? Bel de sleepdienst (Grua), uw auto wordt gratis op gehaald, dit zit in uw verzekering zonder aantasting van uw no- claim. Telefoonnummer: 4) Speel zelf niet voor rechter of verzekeraar, geeft de tegenpartij het nummer van de verzekeringsmaatschappij en zorg ook dat u de verzekeringsgegevens van de tegenpartij noteert. 5) Meld de schade gelijk bij Hypotienda of direct bij de verzekeringsmaatschappij voor verdere opvolging en afhandeling van de schade. Heeft u vragen over een autoverzekering in Spanje? Mail info@hypotienda.com Maak gebruik van de gratis overstapservice van Hypotienda!

Emigreer Magazine

Internationale verhuizers

mediamix P u b l i s h i n g

Van Hees Worldwide Van Rooijen International Movers Atlas Movers Derksen Verhuizingen Dijkshoorn HACON containerverhuizingen HALO wwereldverhuizer Hazeleger verhuisservice Jacobs verhuizingen B.V. Stealth-Verhuizingen

Vraag hier 6 verhuisoffertes aan!

Doorklikken naar deze Internationale verhuisbedrijven kan ook via de hompage van www.emigreermagazine.nl

Emigreer Magazine

Freixenet is een Spaanse producent van cava, een Spaanse mousserende wijn. Freixenet is gevestigd in Sant Sadurní d'Anoia in Catalonië. Het is een van de grootste cavaproducenten, met wereldwijd vestigingen. Het verkoopt ruim 200 miljoen flessen per jaar, met een omzet van ruim 500 miljoen euro. De cava's worden hoofdzakelijk gemaakt uit macabeo-, parellada-, xarel-lo- en ook chardonnaydruiven. Het wijnhuis werd in 1861 opgericht als "Casa Sala" door Francesc Sala i Ferrés. Het huwelijk van zijn kleindochter Dolores Sala Vivé met Pedro Ferrer Bosch, bezitter van het wijngoed "La Freixeneda", in 1889 betekende de start van het wijnhuis. Freixenet werd de merknaam van de onderneming. Men besloot zich toe te leggen op de mousserende cava's. De wijnkelders werden uitgebouwd in Sant Sadurní d'Anoia. In 1935 werd een eerste vestiging opgericht in de Verenigde Staten. De Spaanse Burgeroorlog en de Tweede Wereldoorlog hielden de groei weliswaar even op, maar in 1941 lanceerde men de Carta Nevada, wat een van de succesvolste cava's van Freixenet zou worden. De Cordon Negro, een succesvol exportproduct, werd in 1974 gelanceerd. Naast de diverse cava's, is de groep tegenwoordig ook eigenaar van diverse gewone wijnen.

Emigreer Magazine

Hotels, een Hacienda en 5 Kinderrestaurants Met behulp van een zeer gulle sponsor kon Jolanda haar onderneming NiĂąos Hotel beginnen en de aanschaf van een koloniaal gebouw in het centrum van Cusco. Met de aankoop van dit sfeervolle grote pand ging haar wens om een eigen inkomstenbron voor het NiĂąos project te realiseren in vervulling: het NiĂąos hotel aan de Calle Meloq. Bovendien kon ze zelf, met haar 12 Peruaanse jongens, in een gedeelte van dit pand gaan wonen. Het hotel werd al snel een groot succes. Toeristen van over de hele wereld komen er nog steeds met veel plezier logeren. Met de inkomsten van dit hotel plus de donaties uit Nederland kon Jolanda niet veel later een terrein aanschaffen waarop haar eerste kinderrestaurant zou verrijzen. Op deze plek zouden veel meer kinderen dan alleen haar 12 jongens te eten kunnen krijgen, maar ook aandacht, veiligheid en de ruimte om te spelen en om zich te ontwikkelen. Inmiddels, 15 jaar later, zijn er vijf kinderrestaurants, 2 hotels in de stad en een Hacienda met paarden buiten Cusco. Deze Hacienda ligt op een idyllische plek op een half uur van de stad, midden tussen de bergen. Verder zijn er op de terreinen van de kinderrestaurants een sporthal, twee bibliotheken en een bioscoopje gerealiseerd. Gedurende tien jaar hebben zeker 150 bouwvakkers werk gehad om dit allemaal te bouwen of te restaureren. - See more at: http://www.stichtingninos.com/html/nl/het-verhaal/hotels-haciendakinderrestaurants.html#sthash.ervwEzhx.dpuf

Emigreer Magazine

AMBASSADEUR Met trots kunnen we u vermelden wij dat we met Emigreer Magazine officieel ambassadeur zijn van de Stichting NiĂąos.

Emigreer Magazine

Goede doel - Stichting Ninos Unidos Peruados STICHTING NINOS Stichting Niños Unidos Peruanos wil kinderen de kansen die hen ontnomen of onthouden zijn teruggeven. Het gaat erom de kinderen het gevoel en de overtuiging (terug) te geven dat zij waardevolle en gewaardeerde mensen zijn. Gewoon omdat zij op dat gevoel evenveel recht hebben als iedereen. Door middel van het werven van donateurs en fondsen (giften, donaties, schenkingen, erfenissen, legaten) wil Stichting Niños Unidos Peruanos haar missie bereiken. De winst uit de hotels wordt daartoe ook aangewend. Ook u kunt Stichting Niños Unidos Peruanos steunen. Met bijvoorbeeld 5 euro per maand kan Jolanda van den Berg al erg veel betekenen voor de kansarme kinderen in Peru. Steun onze kinderen en doneer. Blijf op de hoogte en voor de tweejaarlijkse nieuwsbrief. Meer informatie vind u op: www.stichtingninos.com

Emigreer Magazine