1 Eind september 1904 – Lincoln, Nebraska Caroline
M
et een f linke klap liet Caroline Lang het dikke pak met zorgvuldig handgeschreven aantekeningen op Nobels bureau vallen, midden op de leren onderlegger. Zelf zonk ze neer in de dichtstbijzijnde stoel. Snerpend krasten de ranke stoelpoten over de glanzende, eikenhouten vloer. In plaats van haar excuses aan te bieden voor de krassen die haar onachtzaamheid zeker teweeggebracht had – Nobel was de meest pietluttige perfectionist die ze ooit was tegengekomen – zei ze: ‘Zo! Het volledige rapport over de huisvesting van suikerbietenplukkers. Daar heb ik mijn week vrij wel mee verdiend.’ Met een grijns onderwierp ze haar paarse vingertoppen aan een nadere inspectie. ‘Als ik ooit nog één suikerbiet zie, ga ik gillen.’ Nobel grinnikte. ‘Nou nou, Caroline, je hield al niet van bieten voordat ik je naar Omaha stuurde. Je zegt altijd dat ze stinken tijdens het koken.’ ‘Precies!’ Ze knikte zo hard dat er enkele pijpenkrullen uit haar knot ontsnapten en op haar schouders dansten. ‘En niet alleen als je ze kookt. Je zou ze eens moeten ruiken als ze in een bak in de zon liggen.’ Vermoeid kwam ze overeind. ‘Ik ben van plan om mijn vrije week slapend door te brengen. Je weet me te vinden als er nog vragen zijn over het rapport, maar ik ben er vrij zeker van
5