1. Arm en alleenstaand Op haar zestiende kreeg ze een kind. Haar relatie overleefde het niet. Ze woont nu, net als zo veel jonge, alleenstaande moeders, in de sloppenwijk bij haar ouders in huis. Samen hebben ze het niet breed. Daarbij vangt de nu eenentwintigjarige Diana de klappen op van het ruige leven van haar vader en haar broer. Zomaar ineens, midden in het gesprek, stokt haar adem. Haar stem hikt. De tranen springen haar in de ogen. Ze zakken door een laag van oogschaduw heen om verder naar beneden donkere sporen te trekken over haar mooie gezicht. Zenuwachtig wrijft ze de waterlanders weg. Als bij toverslag verandert de schijnbaar vrolijke, gezonde levenslustige jonge vrouw in een ineengedoken brok menselijke misère. Het is niet voor het eerst dat dit gebeurt. Als je met Diana praat over haar vriendinnen, over haar studie of over de alfabetiseringslessen die ze namens de kerk mag geven, is er geen vuiltje aan de lucht. Vaak is ze dan op het uitbundige af. Maar ... zodra we over haar familie beginnen, schrompelt ze meestal ineen. Dan is het alsof er een ruwe vinger precies boven op de zere plek wordt gelegd. Een héél zere plek, waar pus en water uit komt. Ook nu weer dus. Toen ze net aankwam bij het hek, leek er niks aan de hand. Terwijl vervolgens de ‘koetjes en de kalfjes’ passeerden ook nog niet. Maar kennelijk zijn we inmiddels weer bij het gevoelige thema aanbeland. Dat is ongetwijfeld ook de reden van haar komst.
15