Περιοδικό "Unlocking the Truth" (Τεύχος 1)

Page 1


Καλώς ήρθατε στο νέο δωρεάν ηλεκτρονικό περιοδικό “Unlocking the Truth”. Ένα ανεξάρτητο περιοδικό ευρείας ύλης, σαν αυτά που παίρναμε παλιότερα στα χέρια μας για να ξεφυλλίσουμε ή να διαβάσουμε προσεκτικά όσα μας ενδιέφεραν, και ύστερα να το τοποθετήσουμε στη βιβλιοθήκη για να ξανασυναντήσουμε αργότερα ό,τι μας είχε κάνει εντύπωση. Το περιεχόμενο αυτού του περιοδικού σίγουρα δεν θα μπορέσει να σας αφήσει αδιάφορους. Εδώ θα βρείτε μία ποικιλία πολλών θεμάτων που προβληματίζουν αρκετούς από εμάς σήμερα. Θέματα συναρπαστικά, στα οποία ελπίζουμε ειλικρινά ότι θα βρείτε εμπνευσμένη και προκλητική σκέψη. Ο βασικός σκοπός είναι να παρουσιαστούν έγκυρα στοιχεία και ντοκουμέντα από το χώρο των φαντασμάτων και των πνευμάτων, της παραψυχολογίας, των εξωγήινων, τις διεθνής συνωμοσίες, της μαγείας και του εσωτερισμού, με στόχο την ενημέρωση του κόσμου και την εκμηδένιση των αμφιβολιών στους δύσπιστους. Οι λάτρεις και φανατικοί του αντικειμένου θα βρουν εδώ αξιόλογα και συγκλονιστικά άρθρα, αρκετά νέα από ερευνητές που ασχολούνται με το χώρο, και πρόσθετες παραπομπές για να συνεχίσουν το ταξίδι της αναζήτησης τους. Εάν το ενδιαφέρον σας είναι ιδιαίτερα έντονο και θέλετε να μοιραστείτε τις εμπειρίες σας και τις απόψεις σας πάνω στα θέματα αυτά με άλλους, το περιοδικό αυτό σας δίνει την δυνατότητα να έρθετε σε επαφή με φανατικούς ερευνητές αυτού του τομέα, οι οποίοι έχουν να σας πουν κάτι παραπάνω από αυτά που ήδη γνωρίζετε. UtT

Στείλε μας τη δική σου παραφυσική εμπειρία Είχες προσωπική εμπειρία με κάποιο ανεξήγητο φαινόμενο; Θέλεις να δημοσιεύσουμε την ιστορία σου μέσα από τις σελίδες του περιοδικού; Θέλεις να κουβεντιάσουμε την εμπειρία σου εμπιστευτικά χωρίς να δημοσιευθεί; Θέλεις να μας προτείνεις να επισκεφτούμε κάποια περιοχή μυστηρίου που γνωρίζεις; Στείλε μας την εμπειρία σου γραμμένη στα ελληνικά, με όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες, στο email του περιοδικού: UtTmagazine2017@gmail.com Το Unlocking the Truth, είναι ένα εξαμηνιαίο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα περιοδικό που διανέμεται ΔΩΡΕΑΝ από την Ερ.Ε.Ν.Ζω. Ολόκληρο το έργο στηρίζεται αποκλειστικά σε δωρεάν παραχώρηση υλικού ερευνητών, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στο χώρο της εναλλακτικής αναζήτησης. Οι παραπομπές σε ιστοσελίδες δεν αποτελούν διαφημιστικό μήνυμα, καθώς είναι blog μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, και δημοσιεύονται δωρεάν. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη. Η μη τήρηση των ανωτέρω επισύρει τις κυρώσεις του Ν. 2121/1993, άρθρο 66. Τα άρθρα που υπογράφονται δεν εκπροσωπούν υποχρεωτικά την άποψη του περιοδικού.


ΙΔΡΥΤΗΣ ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗΣ Νίκος Αποστολόπουλος ΒΟΗΘΟΙ ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ Δήμητρα Καλλινίκου Γιάννης Σφιγκάκης ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Μαρία Καμπουρέλη ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ Νίκος Αποστολόπουλος ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Νίκος Αποστολόπουλος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 3-7

Paranormal News

8-10 Ταξίδι στο Χρόνο 11

Μυστήρια από την Αρχαιότητα

12-15 Εκτόπλασμα 16-20 Ο Διάβολος και η Υπόσταση του ανά τις Θρησκείες και τις Φιλοσοφίες στον Κόσμο 22-27 Συνέντευξη: Θανάσης Βέμπος 28-33 «Το Συμβούλιο των Εννέα», και τα Απόρρητα Πειράματα του Puharich

ΔΙΑΝΟΜΗ Ερ.Ε.Ν.Ζω Σ’ΑΥΤΌ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΓΡΑΦΟΥΝ Αποστόλης Χειρδάρης Γιώργος Λεκάκης Δήμητρα Καλλινίκου Νίκος Αποστολόπουλος Δημήτρης Μακριδόπουλος Συνέντευξη του Θανάση Βέμπου στον Νίκο Αποστολόπουλο

34-39 Λατρεία των Άστρων: Ιερά Ζώα και Συλλογική Μνήμη 40-47 Υδάτων Παράδοξα 48-53 Υποβρύχιες Γεωμετρικές και Μεγαλιθικές Κατασκευές Σύμφωνα με το Google Earth στην Ελλάδα 54-55 Χάρτης του 1562 της Αμερικής με Γοργόνες, Γίγαντες, Θαλάσσια Τέρατα και Κανίβαλους 56-57 Ο Ελληνικός Τύπος στην Υπηρεσία του Παραφυσικού 59

Αποφθέγματα Μεγάλων Προσωπικοτήτων

Γίνε κι εσύ αρθρογράφος μας: Το Unlocking the Truth σας δίνει το βήμα. Αν θέλεις να εκφράζεσαι μέσα από τις λέξεις και έχεις όρεξη, μεράκι, και επιθυμείς να γίνεις κομμάτι μας, μπορείς τώρα να έχεις το δικό σου χώρο για να καταθέσεις με το προσωπικό σου άρθρο, σκέψεις και προβληματισμούς που ενδιαφέρουν το κοινό, με σεβασμό στη νοημοσύνη, την αντίθετη άποψη, την ελεύθερη σκέψη, και την ευαισθησία του αναγνώστη. Το περιοδικό θα φροντίσει για την αυτούσια δημοσίευσή του. Μπορείς επίσης να στείλεις φωτογραφίες που θες να περιλαμβάνει το άρθρο σου. Απαραίτητες προϋποθέσεις: - Το κείμενο να μην ξεπερνάει τους 1500 χαρακτήρες. - Να αποτελεί πρωτότυπο κείμενο. - Να είναι γραμμένο στα ελληνικά. - Να υπάγεται στη θεματολογία και το ύφος του περιοδικού. - Να περιλαμβάνεται βιβλιογραφία με τις έντυπες ή ηλεκτρονικές πηγές. - Να μην χρησιμοποιήσετε το βήμα που σας δίνει το Unlock the Truth για να κάνετε κάποιο είδος απροκάλυπτης προπαγάνδας για το συγκεκριμένο περιοδικό, πίστη ή σύστημα που υποστηρίζετε. Διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύσουμε το άρθρο σας, αν δεν πληροί τις παραπάνω προϋποθέσεις Στείλτε το άρθρο, την εργασία ή την μελέτη σας στο e-mail του περιοδικού: UtTmagazine2017@gmail.com «Δε συμφωνώ ούτε με μια λέξη απ' όλα όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμα, το δικαίωμά σου να το λες.» Φρανσουά Μαρί Αρουέ (Βολταίρος) Παρίσι: 21 Νοεμβρίου 1694 - 30 Μαΐου 1778


Η τεχνητή νοημοσύνη θα ξεπεράσει τους ανθρώπους στα πάντα έως το 2060 Έως το έτος 2060 υπάρχει πιθανότητα 50% η τεχνητή νοημοσύνη να ξεπεράσει τους ανθρώπους στα πάντα, σύμφωνα με μια νέα έρευνα που ζήτησε τη γνώμη 352 κορυφαίων ειδικών σε αυτό το πεδίο της τεχνολογίας. Η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο έως το 2025, είναι 10%, σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις. Όμως, ήδη πολύ νωρίτερα η τεχνητή νοημοσύνη θα έχει επικρατήσει έναντι των ανθρώπων σε επί μέρους τομείς - και δεν θα πρόκειται μόνο για την αυτόνομη οδήγηση. Έτσι, οι ειδικοί προβλέπουν ότι έως το 2024 οι «έξυπνες» μηχανές θα είναι καλύτερες από εμάς στην μετάφραση των ξένων γλωσσών, έως το 2026 θα γράφουν καλύτερες εκθέσεις στο σχολείο από τους μαθητές, έως το 2027 θα οδηγούν καλύτερα τις νταλίκες από ό,τι οι φορτηγατζήδες, έως το 2031 θα είναι καλύτερες πωλήτριες στα καταστήματα λιανικής, έως στο 2049 θα γράφουν καλύτερα βιβλία μπεστ-σέλερ από τους συγγραφείς, ενώ έως το 2053 θα χειρουργούν καλύτερα και από έμπειρους γιατρούς χειρουργούς. Τελικά, μέσα στα επόμενα 122 χρόνια, δηλαδή έως το 2140, υπάρχει πιθανότητα 50% όλες ανεξαιρέτως οι εργασίες και τα επαγγέλματα να έχουν αυτοματοποιηθεί. Η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο σε 20 χρόνια από τώρα, είναι 10%. Αυτή είναι η πρόβλεψη των ειδικών πάνω στην τεχνητή νοημοσύνη, οι οποίοι ρωτήθηκαν στο πλαίσιο έρευνας που έκαναν επιστήμονες του Ινστιτούτου για το Μέλλον της Ανθρωπότητας του βρετανικού Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Γιέηλ των ΗΠΑ, με επικεφαλής την Κάτια Γκρέις. Οι ειδικοί από την Ασία εμφανίζονται ακόμη πιο «βιαστικοί», εκτιμώντας ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα ξεπεράσει τους ανθρώπους σε 30 χρόνια, ενώ οι ειδικοί από τις ΗΠΑ μεταθέτουν αυτή την ημερομηνία 45 χρόνια πιο πίσω, δηλαδή μετά από 75 χρόνια. Οι Ευρωπαίοι βρίσκονται κάπου στη μέση. Οι υπολογιστές με τεχνητή νοημοσύνη ήδη ξεπερνούν τους ανθρώπους σε διάφορα πεδία, με πιο πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη νίκη του συστήματος AlphaGo της Google DeepMind πάνω στον καλύτερο παίκτη στον κόσμο του αρχαίου και πολύ δύσκολου επιτραπέζιου παιγνιδιού Go. Όμως τέτοια συστήματα, ενώ είναι “σαΐνια” σε ένα πράγμα, είναι άχρηστα σε πολλά άλλα πράγματα, εκτός και προγραμματισθούν και «εκπαιδευθούν» κατάλληλα για κάποιο άλλο καθήκον. Ένα βασικό ερώτημα είναι πότε θα υπάρξουν συστήματα τεχνητής νοημοσύνης που θα τα καταφέρνουν εξίσου καλά σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα, κάτι που δεν αναμένεται να συμβεί τα επόμενα χρόνια. Ακόμη πιο δύσκολο θα είναι για την τεχνητή νοημοσύνη να εμπλουτισθεί με την αναγκαία συναισθηματική και κοινωνική νοημοσύνη. Στο ερώτημα πόσο θετική ή αρνητική θα είναι σε βάθος χρόνου η επίπτωση της τεχνητής νοημοσύνης, οι ειδικοί δίνουν μέση πιθανότητα 25% για «θετική» επίπτωση, 20% για «υπερβολικά θετική», 10% για «αρνητική» και μόνο 5% για «υπερβολικά αρνητική», δηλαδή η τεχνητή νοημοσύνη να ξεφύγει από κάθε έλεγχο και να καταστρέψει ή να υποδουλώσει την ανθρωπότητα (ποσοστό που πάντως δεν είναι αμελητέο για να αδιαφορήσει κανείς). Σε κάθε περίπτωση, οι 352 ειδικοί θεωρούν δεδομένο ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα μεταμορφώσει δραστικά -ή και δραματικά- τη σύγχρονη καθημερινή ζωή σε κάθε τομέα, από την υγεία και τις μεταφορές έως την οικονομία και την άμυνα. Γι' αυτό, όπως τονίζουν, οι κυβερνήσεις και οι πολίτες πρέπει να ενημερωθούν σχετικά με τις επερχόμενες εξελίξεις και να παρέμβουν έτσι ώστε το μέλλον να μη διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό ερήμην τους. Αυτό, μεταξύ άλλων, σημαίνει νέους νόμους και κανονισμούς, νέες δικλίδες ασφαλείας (π.χ. για τις στρατιωτικές εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης), καθώς και μια νέα κοινωνική ευθύνη, μεταξύ άλλων για να μην εκτιναχθεί η ανεργία στα ύψη, καθώς τα ρομπότ και η τεχνητή νοημοσύνη θα διεκδικούν τις θέσεις εργασίας των ανθρώπων. Το «ποτάμι» της τεχνητής νοημοσύνης δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, αλλά είναι δυνατό να διοχετευθεί σε κατάλληλα και πιο ασφαλή «κανάλια». (Πληροφορίες: Huffington Post - ΑΠΕ- ΜΠΕ)

Το χωριό που ζητά αστυνομική προστασία από μια γυναίκα... φάντασμα Aστυνομικοί στην Ταϊλάνδη κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μια υπόθεση έξω από τα συνηθισμένα. Αποστολή τους να αντιμετωπίσουν μια γυναίκα - φάντασμα που φέρεται να τρομοκρατεί τους κατοίκους επί μήνες, σε ένα χωριό στα ανατολικά της χώρας. Οι αστυνομικοί έφτασαν στο χωριό προκειμένου να επιληφθούν της υπόθεσης που από τους ντόπιους αποκαλείται ως «phi pob». Οι κάτοικοι του χωριού υποστηρίζουν ότι έχει σκοτώσει τέσσερις αγελάδες και έχει προκαλέσει ασθένειες σε τέσσερις αστυνομικούς της περιοχής, όπως αναφέρουν τοπικά μέσα ενημέρωσης. Οι κάτοικοι ζήτησαν αστυνομική παρουσία για να «ενδυναμωθεί το ηθικό των πολιτών έτσι ώστε να αποτραπεί ο πανικός». Ήδη έχουν ξεκινήσει οι περιπολίες, με τον τοπικό αρχηγό της αστυνομίας να δηλώνει ότι «είναι περισσότεροι οι άνθρωποι που πιστεύουν στο «phi pob» από εκείνους που δεν πιστεύουν». Το αποκαλούμενο «phi pob» θεωρείται ότι έχει την... ικανότητα να προκαλεί όλεθρο σε ένα ολόκληρο χωριό. Το 2016, τρία άτομα ανέφεραν ότι είχαν απειληθεί από ένα phi pob και ανάγκασαν μέλη της οικογένειάς τους να ξεγυμνωθούν με την απειλή ενός μαχαιριού. Πάντως, δεν πρόκειται για το μοναδικό πνεύμα που θεωρείται ότι υπάρχει στην Ταϊλάνδη, μια χώρα γνωστή για τις προκαταλήψεις της. Σύμφωνα με τα τοπικά μέσα, τουλάχιστον άλλα 20 πνεύματα θεωρείται ότι υπάρχουν στη χώρα, αλλά δεν είναι όλα κακόβουλα. (http://news.in.gr/perierga/article/?aid=1500152061)


k

Το ανθρώπινο DNA «σχεδιάστηκε από εξωγήινους» υποστηρίζουν επιστήμονες από το Καζακστάν Το ανθρώπινο DNA σχεδιάστηκε από εξωγήινους, υποστηρίζουν επιστήμονες που πέρασαν 13 χρόνια δουλεύοντας πάνω στο ανθρώπινο γονιδίωμα. Ένα ζευγάρι επιστημόνων από το Καζακστάν πιστεύει ότι το είδος μας σχεδιάστηκε από έναν εξωγήινο πολιτισμό, που ήθελε να διατηρήσει ένα μήνυμα στο DNA μας ή απλά να φυτέψει τη ζωή σε άλλους πλανήτες. Ο Maxim A. Makukov του Αστροφυσικού Ινστιτούτου Fesenkov και ο Vladimir I. Shcherbak από το Εθνικό Πανεπιστήμιο του Καζακστάν πέρασαν 13 χρόνια εργασίας στο Πρόγραμμα Ανθρώπινου Γονιδιώματος - μια αποστολή που ελπίζει να χαρτογραφήσει το ανθρώπινο DNA. Το συμπέρασμά τους ήταν ότι οι άνθρωποι σχεδιάστηκαν από μια ανώτερη δύναμη, με ένα «σύνολο αριθμητικών μοτίβων και ιδεογραφική συμβολική γλώσσα» που κωδικοποιήθηκε στο DNA μας. Πιστεύουν ότι το 97% των μη κωδικοποιητικών αλληλουχιών στο ανθρώπινο DNA είναι γενετικός κώδικας από ξένες μορφές ζωής. Σύμφωνα με την έρευνά τους: «Η υπόθεσή μας είναι ότι ένας πιο προηγμένος εξωγήινος πολιτισμός ασχολήθηκε με τη δημιουργία νέας ζωής και τη φύτευσή του σε διάφορους πλανήτες. Η Γη είναι μόνο μία από αυτές. Αυτό που βλέπουμε στο DNA μας είναι ένα πρόγραμμα που αποτελείται από δύο εκδόσεις, έναν γιγαντιαίο δομημένο κώδικα και έναν απλό ή βασικό κώδικα». Δηλώνουν ότι η ξαφνική άνθηση στην εξέλιξη που γνώρισε η Γη δισεκατομμύρια χρόνια πριν, είναι ένα σημάδι ότι κάτι συμβαίνει σε υψηλότερο επίπεδο που δεν γνωρίζουμε, και ότι ο μαθηματικός κώδικας στο DNA δεν μπορεί να εξηγήσει την εξέλιξη. Ο κ. Makulov είπε: «Αργά ή γρήγορα... πρέπει να δεχτούμε το γεγονός ότι όλη η ζωή στη Γη φέρει τον γενετικό κώδικα των εξωγήινων ξαδέρφων μας, και ότι η εξέλιξη δεν είναι αυτό που νομίζουμε ότι είναι». (http://www.express.co.uk/news/science/777627/alien-dna-message-human)

Ένα πείραμα που επιβεβαιώνει το απίστευτο. Επιστήμονες έστειλαν φωτόνια στο παρελθόν! Παρά το γεγονός πως κατέστη δυνατή η προσομοίωση χρονοταξιδιού με μικροσκοπικά κβαντικά σωματίδια, κάτι παρόμοιο ίσως να μην είναι δυνατό για μεγαλύτερα σωματίδια ή άτομα. Ένα πείραμα που πραγματοποίησαν επιστήμονες έρχεται να επιβεβαιώσει το …απίστευτο! Επιστήμονες από τον Πανεπιστήμιο του Queensland χρησιμοποίησαν φωτόνια για να προσομοιώσουν ταξίδι των κβαντικών σωματιδίων στο χρόνο. Η εν λόγω έρευνα δημοσιεύτηκε στο Nature Communications φέροντας τον τίτλο: «Experimental simulation of closed timelike curves». Το γνωστό παράδοξο του παππού υποστηρίζει πως αν ένας χρονοταξιδιώτης επέστρεφε στο παρελθόν και απέτρεπε την συνάντηση των παππούδων του θα απέτρεπε και την ίδια την γέννησή του. Συνεπώς αν ποτέ δεν είχε γεννηθεί, πως θα ήταν δυνατόν να ταξιδέψει και πίσω στο χρόνο; Τέτοιου είδους παράδοξα πηγάζουν από την θεωρία της σχετικότητας, ενώ η λύση τους είναι το Gödel metric. Το 1991 προβλέφθηκε πως μερικά από τα παράδοξα που εισάγονται στο ενδεχόμενο ενός χρονοταξιδιού λόγω της σχετικότητας, θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν επιτυχώς χρήσει της κβαντικής μηχανικής. Η θεωρία της σχετικότητας αποτελείται από 2 μέρη, την γενική σχετικότητα και την ειδική σχετικότητα. Η ειδική σχετικότητα αντιμετωπίζει τον χώρο και τον χρόνο σαν πτυχές μίας ενιαίας οντότητας που καλούμε χωροχρονικό συνεχές. Ο χρόνος μπορεί να επιταχύνεται (συστέλλεται) ή να επιβραδύνεται (διαστέλλεται), με την συμπεριφορά του να εξαρτάται από την ταχύτητα κίνησης ενός αντικειμένου (ή υποκειμένου) σε σχέση με ένα σύστημα αναφοράς. Η γενική σχετικότητα επιτάσσει πως η βαρύτητα μπορεί να στρεβλώνει το χρόνο και προτείνει πως θα ήταν δυνατό ένα ταξίδι στο παρελθόν, ακολουθώντας ένα χωροχρονικό μονοπάτι, δηλαδή μία κλειστή χρονική γραμμή η οποία επιστρέφει στο χωρικό σημείο εκκίνησης, αλλά σε πρωτύτερο χρόνο ως προς τον χρόνο εκκίνησης. O Martin Ringbauer, PhD student του UQ’s School of Mathematics and Physics και επικεφαλής συγγραφέας της δημοσίευσης σημειώνει: «Το ερώτημα του ταξιδιού στο χρόνο κινείται στη διεπαφή μεταξύ δύο εκ των πιo επιτυχημένων μεν, μη συμβατών δε θεωριών. Τη γενική σχετικότητα του Einstein και την κβαντική μηχανική». «Η θεωρία του Einstein περιγράφει τον κόσμο στην πολύ μεγάλη κλίμακα των άστρων και γαλαξιών, ενώ η κβαντική μηχανική είναι μία εξαιρετική περιγραφή του κόσμου στην πολύ μικρή κλίμακα των ατόμων και μορίων.» Προσομοιώνοντας το ταξίδι στο χρόνο Η ερευνητική ομάδα προσομοίωσε την συμπεριφορά δύο φωτονίων θεωρώντας τις δύο παρακάτω περιπτώσεις αλληλεπιδράσεων: 1. Φωτόνιο διέρχεται από σκουληκότρυπα και εν συνεχεία αλληλεπιδρά με τον παρελθοντικό εαυτό του. 2. Φωτόνιο ταξιδεύει στον κανονικό χωρόχρονο και αλληλεπιδρά με άλλο φωτόνιο μόνιμα παγιδευμένο σε κλειστή χρονική γραμμή. Σύμφωνα με τον co-author καθηγητή Timothy Ralph οι ιδιότητες των κβαντικών σωματιδίων είναι «ασαφείς» ή αβέβαιες εξαρχής, γεγονός που τους δίνει επαρκή περιθώρια κινητικότητας ώστε να αποφύγουν ασυνεπείς καταστάσεις ταξιδιών στο χρόνο.»Η μελέτη μας παρέχει μία ενδοσκόπηση στο που και πως η φύση μπορεί να συμπεριφέρεται με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που προβλέπουν οι θεωρίες μας.» Παρά το γεγονός πως κατέστη δυνατή η προσομοίωση χρονοταξιδιού με μικροσκοπικά κβαντικά σωματίδια, κάτι παρόμοιο ίσως να μην είναι δυνατό για μεγαλύτερα σωματίδια ή άτομα. (http://apocalypsejohn.com/pirama-apistefto-epistimones-estilan-fotonia-parelthon/#)


«Το μάτι», ένα περίεργο και σχεδόν τέλειο σφαιρικό νησί που κινείται Στη μέση της Νότιας Αμερικής υπάρχει ένα περίεργο και σχεδόν τέλειο σφαιρικό νησί που κινείται από μόνο του. Η ξηρά στη μέση που ονομάζεται «Το Μάτι» (The Eye) επιπλέει σε μια λίμνη από κρύο νερό, η οποία είναι εξαιρετικά παράξενη σε αντίθεση με τη γύρω περιοχή. Το κάτω μέρος φαίνεται να είναι στερεό σε σύγκριση με το έλος γύρω από αυτό. Μέχρι τώρα, κανείς δεν έχει δοκιμάσει να εξηγήσει «το μάτι» ή να διαλευκάνει τα πολλά μυστήρια του. Πολλοί άνθρωποι στην περιοχή υποστηρίζουν ότι είναι «ένας κύκλος μέσα σε ένα άλλο κύκλο που αντιπροσωπεύει το Θεό στη Γη ,» – ενώ οι ερευνητές επισημαίνουν ότι η περιοχή αξίζει πολύ περισσότερο της προσοχής μας. Το Google Earth έχει γίνει ο τόπος για να ψάξουμε και να εξερευνήσουμε την επιφάνεια του πλανήτη μας, όπως ποτέ πριν. Για χρόνια αυτό το εργαλείο της Google έχει χρησιμοποιηθεί από ερευνητές, επιστήμονες και απλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο για να κάνουν συναρπαστικές ανακαλύψεις. Αυτή τη φορά το Google Earth αποκαλύπτει ένα μυστηριώδες νησί που βρίσκεται στο Δέλτα του Parana μεταξύ των πόλεων του Campana και Zárate στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Εκεί, βρίσκεται μία βαλτώδη περιοχή και ένα μυστηριώδες σφαιρικό νησί που είναι σχεδόν 100 μέτρα σε διάμετρο και κινείται από μόνο του στο κανάλι του νερού που το περιβάλλει. Το ανακάλυψε ένας Αργεντινός σκηνοθέτης ο οποίος διερευνά παραφυσικά φαινόμενα και περιπτώσεις UFO. Ο σκηνοθέτης, Sergio Neuspiller, ερεύνησε «το Μάτι» επί τόπου, ελέγχοντας την ανωμαλία, προκειμένου να αποκλείσει ότι πρόκειται για μια οπτική ψευδαίσθηση, και ξεκίνησε μια εκστρατείαπροκειμένου να συγκεντρώσει τα απαραίτητα κεφάλαια για μια ομάδα επιστημόνων και ερευνητών ώστε να ανακαλύψουν τι πραγματικά συμβαίνει στο μυστηριώδες νησί στη Νότια Αμερική. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένα τέτοιο νησί; Είναι το αποτέλεσμα ενός άγνωστου φυσικού φαινόμενου που έχουμε δει σπάνια στη Γη; Πώς κινείται χωρίς να παραμορφώνεται; Και τι προκάλεσε την αρχική διαμόρφωση του; Είναι πιθανό ότι το σχεδόν τέλειο σφαιρικό νησί συνδέεται με τη δραστηριότητα UFO στην περιοχή; Τι είναι αυτό που προκαλεί αστάθεια εκεί; Η αλήθεια είναι ότι αν κοιτάξουμε πίσω στα ιστορικά αρχεία του Google Earth θα βρούμε ότι «το Μάτι» είναι ορατό στις δορυφορικές εικόνες για πάνω από μια δεκαετία και πάντα μετακινείται με έναν μυστηριώδη τρόπο, σαν να ζητά την προσοχή μας κοιτάζοντας από ψηλά. Για να δείτε το αινιγματικό νησί στο Google Earth, επισκεφθείτε τις ακόλουθες συντεταγμένες: 34 ° 15’07.8 «S 58 ° 49’47.4» W Σύμφωνα με την ιστοσελίδα paranormalnews.com, Ο Pablo Suarez από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης που κάνει μοντελοποίηση δυναμικών συστημάτων, είπε ότι δεν είχε δει κάτι παρόμοιο. Και αυτό δεν φαίνεται να είναι ένας κρατήρας ή να έχει προκληθεί από οποιοδήποτε τυπικό φυσικό φαινόμενο. Ο Gustavo Sznaider, ο οποίος εργάζεται σε μια εταιρεία που ειδικεύεται στην δορυφορική επιτήρηση, δήλωσε και αυτός ότι δεν είχε δει ποτέ κάτι παρόμοιο στο παρελθόν, παρά τα χρόνια εμπειρίας του αναλύοντας εικόνες της Γης. (https://anonymoigr.blogspot.com/2016/08/blog-post_3852.html)

Κοσμικά σωματίδια «ξεκλειδώνουν» τα μυστικά δωμάτια των Πυραμίδων Οι επιστήμονες προσπαθούν να «ξεκλειδώσουν» τα μυστικά των πυραμίδων εδώ και χιλιάδες χρόνια χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ωστόσο, πλέον μια νέα μέθοδος υπόσχεται να ρίξει φως στις δομές και τα κρυφά δωμάτια που πολλοί εκτιμούν ότι κρύβονται πίσω από τα τοιχώματα. Ήδη μια ομάδα επιστημόνων έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί κοσμικά σωματίδια για να δημιουργήσει χάρτες που να δείχνουν την εσωτερική δομή της πυραμίδας Bent, έξω από το Κάιρο. Σύμφωνα με την Daily Mail οι τρισδιάστατες εικόνες που συνέλεξε η ομάδα αποκαλύπτουν τα εσωτερικά δωμάτια αλλά και ένα δεύτερο κρυφό δωμάτιο. Το σύστημα απεικόνισης λειτουργεί ως εξής: Μέσα στο εσωτερικό της πυραμίδας τοποθετείται ένα ειδικό σύστημα με «πλάκες» που εντοπίζει τα λεγόμενα μιόνια (μικροσωματίδια σαν τα ηλεκτρόνια), τα οποία προέρχονται από την ατμόσφαιρα της Γης και έχουν την ικανότητα να περάσουν μέσα από άδειους χώρους αλλά και να απορροφηθούν ή να παρεκτραπούν από σκληρότερες επιφάνειες, δίνοντας έτσι μια «εικόνα» των υλικών του χώρου. Έτσι, μελετώντας την πορεία των μιονίων μέσα στις πυραμίδες οι επιστήμονες είναι αισιόδοξοι ότι μπορούν να ανακαλύψουν περισσότερα για την δομή και την κατασκευή τους. Η πυραμίδα που εξετάστηκε, η οποία βρίσκεται στην νεκρόπολη του Dahshur και είναι μια από τις παλαιότερες που κατασκευάστηκαν από το Βασίλειο του Φαραώ Σνεφέρου, δείχνει να έχει δύο εισόδους οι οποίες στη συνέχεια «ανοίγουν» σε δύο διαδρόμους οδηγώντας σε δύο διαφορετικούς κύριους θαλάμους, που βρίσκονται ο ένας πάνω από τον άλλο. «Εντοπίσαμε πάνω από 10 εκατ. μιόνια. Τα μετρήσαμε και με βάση την διάταξή τους στον χώρο καταφέραμε να ανακατασκευάσουμε την εικόνα» δήλωσε ο Mehdi Tayoubi, πρόεδρος του Ινστιτούτου Καινοτομίας και Συντήρησης Αρχαιοτήτων. Οι εικόνες έδειξαν καθαρά ένα δεύτερο κρυφό δωμάτιο κάτω από το αρχικό, όπως είπε. (http://apocalypsejohn.com/kosmika-somatidia-xeklidonoun-mistika-domatia-ton-piramidon/#)


Ανακαλύφθηκαν τα αρχαιότερα στοιχεία ύπαρξης ζωής σε βράχους 3,95 δισεκατομμυρίων χρόνων. Τι υποστηρίζουν οι επιστήμονες... Σε μια απομακρυσμένη γωνιά του ανατολικού Καναδά, μια περιοχή που κατοικείται κυρίως από πολικές αρκούδες και απέχει δεκάδες χιλιόμετρα από το πλησιέστερο χωριό, κάποιοι ερευνητές λένε πως, ίσως, ανακάλυψαν τα «αρχαιότερα στοιχεία» ύπαρξης ζωής στη Γη, τα οποία είναι ενσωματωμένα σε βράχους δισεκατομμυρίων χρόνων. Η επιστημονική ομάδα που έκανε την ανακάλυψη είπε πως βρήκε γραφίτη, έναν τύπο καθαρού άνθρακα, σε ιζηματογενή πετρώματα 3.95 δις ετών, ο οποίος ανακτήθηκε από τη βόρεια περιοχή Labrador. Η γεωλογική ανάλυση του γραφίτη υποδεικνύει πως το υλικό είχε παραχθεί από αυτοτροφικούς θαλάσσιους μικροοργανισμούς, όπως ανέφεραν οι επιστήμονες. Η αυτοτροφία είναι η ικανότητα ορισμένων οργανισμών, όπως τα πράσινα φυτά, τα φύκια και ορισμένα βακτήρια, να παράγουν τη δική τους τροφή από ανόργανες ουσίες. Αν τα ευρήματα είναι αληθινά, ο γραφίτης από το Labrador θα είναι τουλάχιστον 150 εκατομμύρια χρόνια αρχαιότερος από τα «παλιότερα ίχνη ζωής» -δηλαδή από τον γραφίτη που βρέθηκε στη Γροιλανδία και χρονολογείται πριν από 3.7 δις χρόνια και τον γρανίτη που βρέθηκε στο Κεμπέκ και χρονολογείται πριν από 3.8 δις χρόνια. Όπως παρατηρεί το CBS, η νέα αυτή ανακάλυψη υποδηλώνει πως η ζωή μπορεί να άρχισε να εμφανίζεται στη Γη μόλις 500 εκατομμύρια χρόνια μετά το σχηματισμό του πλανήτη. Ο συγγραφεάς της μελέτης, Tsuyoshi Komiya, γεωλόγος στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, είπε στο LiveScience πως πρέπει να διεξαχθούν περισσότερες αναλύσεις στα δείγματα των βράχων του Labrador. Η περαιτέρω έρευνα, δημοσιεύθηκε την περασμένη Τετάρτη στο περιοδικό Nature, και ίσως δώσει πληροφορίες για την προέλευση και την εξέλιξη των πρώιμων μορφών ζωής του πλανήτη... (http://www.huffingtonpost.gr/)

Πάτρα: Η γυναίκα με τα μαύρα και το αναμμένο κερί, που εμφανίζεται μετά τα μεσάνυχτα στους έρημους δρόμους στη Μαγούλα (21/9/2017) Η εικόνα της έτσι όπως αυτή αναδύεται ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι, σε μια περιοχή απομονωμένη, όπου το μόνο που δεν περιμένει κανείς να δει είναι κάτι αντίστοιχο, προκαλεί δέος. Μια γυναίκα απροσδιορίστου ηλικίας, ντυμένη στα μαύρα, η οποία κρατάει στα χέρια της ένα αναμμένο κερί και περπατάει στον έρημο δρόμο αργά τη νύχτα, μετά τα μεσάνυχτα, στην περιοχή της Μαγούλας προς το Άνω Καστρίτσι, έχει προκαλέσει συναγερμό σε όσους κατοίκους της περιοχής, ή διερχόμενους οδηγούς έχει τύχει να την δουν. Χθες βράδυ, σύμφωνα με πληροφορίες του tempo24.news, η μυστηριώδης γυναίκα εμφανίστηκε ξανά να περιπλανιέται στους έρημους δρόμους κρατώντας ένα κερί και η αστυνομία ειδοποιήθηκε για δεύτερη φορά προκειμένου να παρέμβει για το ενδεχόμενο που αυτή χρειάζεται βοήθεια. Ωστόσο η έρευνα απέβη άκαρπη καθώς δεν κατέστη δυνατόν να ανευρεθεί.


Κατά το έτος 1976 υπήρξε μια περίπτωση εξορκισμού τόσο ακραία που άφησε ολόκληρη τη χώρα της Γερμανίας σαστισμένη, και με πολλά ερωτηματικά. Η υπόθεση προσέλκυσε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την προσοχή του κοινού λόγω της ασυνήθιστης απόφασης των ιερέων να χρησιμοποιήσουν τελετουργικό εξορκισμού 400 ετών. Η Anneliese Michel ήταν μια Γερμανίδα σπουδάστρια κολεγίου, γεννημένη στο Λάιμπλφινγκ, ένα μικρό χωριό της Βαυαρίας. Οι γονείς της ήταν βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι, κι έτσι μεγάλωσε σε ένα έντονα θρησκευτικό περιβάλλον. Γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1952 και πέθανε την 1η Ιουλίου 1976, στην ηλικία των 23 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, είχε πολιορκηθεί από δαιμονικές δυνάμεις, σύμφωνα με τους γονείς της, που αρνήθηκαν να της επιτρέψουν μία μόνο στιγμή ειρήνης, ενώ υποβλήθηκε σε τελετουργίες καθολικού εξορκισμού κατά τη διάρκεια του έτους πριν από το θάνατό της. Όλα ξεκίνησαν στην ηλικία των δεκαέξι ετών, όταν η Anneliese αρρώστησε, και μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο στο Mittelberg της Γερμανίας. Αυτή ήταν μια εγκατάσταση ειδικά σχεδιασμένη ως σανατόριο για τους πάσχοντες από φυματίωση. Ενώ ήταν εκεί, πέρασε τις μέρες και τις νύχτες της προσευχόμενη συνεχώς, και αφιέρωσε τον υπόλοιπο χρόνο της για να ενισχύσει την πίστη της και την πνευματική της σχέση με τον Θεό. Ως αποτέλεσμα της παραμονής της στο νοσοκομείο, η Anneliese θεραπεύθηκε από τη φυματίωση της, και επέστρεψε στο σπίτι της. Στη συνέχεια άρχισε να παρακολουθεί το γυμνάσιο στο Aschefenburg, όπου όλα ήταν σχετικά φυσιολογικά μέχρι το τέλος, όταν άρχισε να έχει πρόβλημα στην ομιλία. Από αυτή τη στιγμή, και σε συνδυασμό με τα παραπάνω προβλήματα, άρχισε επίσης να έχει πρόβλημα με το περπάτημα, συχνά κρατιόταν από τραπέζια, καρέκλες, δοκάρια ή οποιοδήποτε άλλο υλικό, που θα μπορούσε να την βοηθήσει να υποστηρίξει το βάρος της. Αυτό όμως ήταν μόνο η αρχή. Τις επόμενες μέρες όλοι άρχισαν να παρατηρούν μια αλλαγή στην Anneliese. Εκτός από τα θέματα που είχε σχετικά με την ομιλία της και την ανικανότητά της να υποστηρίξει το δικό της σωματικό βάρος, είχε επίσης ξαφνικές αντιδράσεις σοβαρής κατάθλιψης και υπερβολικής θλίψης, αλλά και πάλι, αυτό ήταν το λιγότερο από τα προβλήματά της. Κατά τη διάρκεια μιας νύχτας στο τραπέζι, η μητέρα της θυμάται πως τα χέρια της Anneliese φαίνονταν «τεράστια», στο βαθμό που θα ισχυριζόταν ότι ήταν σχεδόν διπλάσια από το κανονικό τους μέγεθος. Τα φαινόμενα αυτά παρουσιάστηκαν την ίδια στιγμή που η Anneliese άρχισε να ανησυχεί και να τρομάζει εξαιτίας συχνών οραμάτων. Υποστήριζε ότι βλέπει οράματα που υποκινούσαν τον τρόμο. «Βλέπω διαβόλους στους τοίχους, έχουν επτά στέμματα και επτά κέρατα»,


έλεγε. Οι γιατροί διέγνωσαν επιληψία του κροταφικού λοβού, και σύντομα νοσηλεύθηκε σε ψυχιατρικό νοσοκομείο. Η διαμονή της όμως στο νοσοκομείο δεν βελτίωσε την υγεία της. Η ίδια μάλιστα είχε αρχίσει να περιγράφει «πρόσωπα διαβόλων» που έβλεπε, σε διάφορες ώρες της ημέρας κατά της διάρκεια της καθημερινής της προσευχής, καθώς και φωνές που της έλεγαν ότι είναι καταδικασμένη και θα σαπίσει στην κόλαση. Τον ίδιο μήνα, της δόθηκε ένα άλλο φάρμακο, Aolept, το οποίο είναι παρόμοιο με την χλωροπρομαζίνη, και χρησιμοποιείται στη θεραπεία διαφόρων ψυχώσεων, όπως η σχιζοφρένεια, η διαταραγμένη συμπεριφορά και οι παραληρητικές ιδέες. Η θεραπεία της Anneliese στο ψυχιατρικό νοσοκομείο συνέχισε να μην βελτιώνει την υγεία της, και η κατάθλιψή της επιδεινώθηκε. Έχοντας επικεντρώσει τη ζωή της στην καθολική πίστη, η Anneliese άρχισε να αποδίδει την κατάστασή της στην ύπαρξη δαιμόνων, ενώ σταδιακά απέκτησε μια δυσανεξία με θρησκευτικούς χώρους και σύμβολα, όπως ο σταυρός. Πεπεισμένη πως η ιατροφαρμακευτική αγωγή δεν την βοηθούσε, ζητούσε επίμονα τον εξορκισμό της από την εκκλησία, ενώ συχνά επισκεπτόταν το San Damiano με έναν οικογενειακό φίλο ο οποίος διοργάνωνε τακτικά προσκυνήματα, σε μέρη όμως που δεν αναγνωρίστηκαν επίσημα από την εκκλησία. Η συνοδεία της κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπέφερε από δαιμονική κατοχή επειδή δεν μπόρεσε να περπατήσει πέρα από έναν σταυρό, και αρνήθηκε να πιει το νερό μιας ιερής πηγής. Τόσο η ίδια όσο και η οικογένειά της συμβουλεύτηκαν πολλούς ιερείς ζητώντας εξορκισμό. Οι ιερείς αρνήθηκαν, και συνέστησαν τη συνέχιση της ιατρικής περίθαλψης, και ενημέρωσαν την οικογένεια ότι οι εξορκισμοί απαιτούσαν την άδεια του επισκόπου. Στην Καθολική Εκκλησία η επίσημη έγκριση για εξορκισμό δίνεται όταν το πρόσωπο πληροί αυστηρά τα καθορισμένα κριτήρια, και μόνο τότε θεωρείται ότι πάσχει από κατοχή (infestatio) κάτω από δαιμονικό έλεγχο. Η έντονη ανυπακοή για θρησκευτικά αντικείμενα και οι «υπερφυσικές δυνάμεις» είναι μερικές από τις πρώτες ενδείξεις. Η κατάσταση της Anneliese σωματικά επιδεινώθηκε, και επέδειξε επιθετικότητα, αυτοτραυματισμό, έβριζε, χτυπούσε, άρχισε να δαγκώνει μέλη της οικογένειας της, κοιμόταν στο πέτρινο δάπεδο, έπινε τα ούρα της και έτρωγε έντομα, και στο τέλος αρνείτο να τρώει επειδή οι «δαίμονες» δεν της το επέτρεπαν. Τον Νοέμβριο του 1973, ξεκίνησε τη θεραπεία της με το Tegretol, που ανήκει στην φαρμακευτική κατηγορία των αντιεπιληπτικών, νευροτρόπων και ψυχοτρόπων φαρμάκων, που έπαιρνε συχνά μέχρι κάποιο χρονικό διάστημα πριν από το θάνατό της. Ο πάστορας Ernst Alt που την παρακολούθησε για κάποιο διάστημα, δήλωσε ότι «δεν έμοιαζε με επιληπτική» και ότι υπέφερε από δαιμονική κατοχή παροτρύνοντας τον τοπικό επίσκοπο να επιτρέψει έναν εξορκισμό. Ο πατέρας Renz, ο κύριος εξορκιστής στην περίπτωση αυτή, ισχυρίστηκε ότι έστειλε την Anneliese σε όσους ιατρούς θα μπορούσε, μόλις έμαθε τι συνέβαινε σε αυτήν. Προσπαθούσε συνεχώς να διαπιστώσει αν μπορούσαν να βρουν οτιδήποτε, που θα εξηγούσε ίσως μερικά, αν όχι όλα, τα γεγονότα που συμβαίνουν. Τελικά, συνήχθη το συμπέρασμα ότι η Anneliese είχε κάτι «παρόμοιο» με την επιληψία και ότι θα έπρεπε να συνταγογραφηθούν φάρμακα για το πρόβλημα. Όμως η Anneliese είδε πολλούς ψυχιάτρους, μερικοί από τους οποίους έφτασαν στο σημείο να λένε ότι ήταν αδύνατο να θεραπευθούν οι περιπτώσεις δαιμονικής κατοχής με φάρμακα, άποψη που άλλαξε ο κάθε ένας από αυτούς τους γιατρούς, όταν αργότερα έφτασε ο χρόνος


για να καταθέσουν ως μάρτυρες. Τον Σεπτέμβριο του 1975, ο επίσκοπος Josef Stangl χορήγησε στον ιερέα Arnold Renz, και τον πάστορα Ernst Alt την άδεια να εξορκίσουν, σύμφωνα με το τελετουργικό “Rituale Romanum” το οποίο ήταν ισχύων νόμος από το 1614 μ.Χ., αλλά διέταξε την απόλυτη μυστικότητα. Οι ενδείξεις έδειχναν πως η Anneliese έπρεπε να σωθεί από την ύπαρξη πολλών δαιμόνων στο σώμα της. Ο Renz πραγματοποίησε την πρώτη συνεδρίαση στις 24 Σεπτεμβρίου 1975. Η Anneliese άρχισε να μιλάει ολοένα και περισσότερο για το «θάνατο, για εξιλέωση, και για τους αποστάτες ιερείς της σύγχρονης εκκλησίας». Συνολικά 67 συνεδρίες εξορκισμού, μία ή δύο εβδομαδιαίως, διάρκειας έως και τεσσάρων ωρών, πραγματοποιήθηκαν σε περίπου δέκα μήνες μεταξύ 1975-1976. Για μήνες, προς το τέλος, η Anneliese, αρνιόταν το φαγητό, ενώ συνολικά πάνω από 40 κασέτες ηχογραφήθηκαν για να κρατάνε λεπτομέρειες την ώρα του τελετουργικού (ένα μικρό μέρος είναι διαθέσιμο στο You Tube). Στις καταγεγραμμένες περιπτώσεις, η Anneliese ισχυρίστηκε ότι είδε τους δαίμονες να χορεύουν στο πάτωμα μπροστά της, βασανίζοντας τους ιερείς. Ζήτησε μάλιστα από τους ιερείς που πραγματοποιούσαν τον εξορκισμό να της πουν αν μπορούσαν να τους δουν. Τα μάτια της κατά περιόδους γίνονταν κυριολεκτικά «μαύρα και φλογερά», γεμάτα με αφθονία μίσους και οργής. Ο τελευταίος εξορκισμός πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιουνίου του 1976. Το ξημέρωμα της 1ης Ιουλίου 1976, η Anneliese πέθανε στο σπίτι της κατά την διάρκεια του ύπνου, ζυγίζοντας 30 κιλά, και υποφέροντας όπως αναφέρθηκε από πνευμονία. Η μητέρα της ηχογράφησε τον θάνατο της κόρης της. «Ικετεύστε για την άφεση», ήταν η τελευταία δήλωση της

Anneliese που έγινε στους εξορκιστές. Στη μητέρα της είπε, «…μητέρα, είμαι φοβισμένη». Η αναφορά της αυτοψίας ανέφερε ότι η αιτία ήταν ο υποσιτισμός και η αφυδάτωση εξαιτίας της ύπαρξης μιας κατάστασης ημισφαίρισης για σχεδόν ένα χρόνο, και ενώ πραγματοποιούνταν οι τελετουργίες του εξορκισμού. Η δίκη ξεκίνησε στις 30 Μαρτίου 1978 στο περιφερειακό δικαστήριο. Πριν από το δικαστήριο οι γιατροί κατέθεσαν ότι η Anneliese δεν ήταν υπό δαιμονική κατοχή, δηλώνοντας ότι αυτό ήταν ψυχολογικό αποτέλεσμα λόγω της αυστηρής θρησκευτικής ανατροφής και της επιληψίας, αλλά ο γιατρός Richard Roth, του οποίου ζητήθηκε ιατρική βοήθεια από τον πάστορα Alt, φέρεται να της είπε κατά τη διάρκεια του εξορκισμού, ότι «δεν υπάρχει ένεση κατά του διαβόλου, Anneliese». Οι εξορκιστές προσπάθησαν να αποδείξουν την παρουσία των δαιμόνων παίζοντας στο δικαστήριο κασέτες με περίεργους διαλόγους, όπως δύο δαίμονες να τσακώνονται για το ποιος θα έπρεπε να φύγει από το σώμα της Anneliese, όπου ένας από τους δαίμονες αποκαλούσε τον εαυτό του «Χίτλερ», ενώ κανένας από τους παρόντες κατά τη διάρκεια του εξορκισμού δεν είχε αμφιβολία για την παρουσία δαιμόνων. Ο επίσκοπος Stangl είπε ότι δεν γνώριζε την ανησυχητική κατάσταση της υγείας του κοριτσιού όταν ενέκρινε τον εξορκισμό, και το δικαστήριο απόφάσισε πως οι γονείς της Aneliese όπως και οι εξορκιστές, ήταν ένοχοι για φόνο εξ αμελείας, καθώς δεν κάλεσαν γιατρό και καταδικάστηκαν με 6 μήνες φυλάκιση. Το κράτος συνέστησε να μην φυλακιστούν τα εμπλεκόμενα μέρη. Τρεις ταινίες, το “The Exorcism of Emily Rose”, “Requiem” και “Anneliese: The Exorcist Tapes”, βασίζονται στην ιστορία της Anneliese Michel. UtT


Υπάρχουν μερικά ιστορικά μυστήρια που δεν μπορούν ποτέ να λυθούν. Μερικές φορές αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το σχετικό ανασκαφικό υλικό έχει χαθεί ή έχει καταστραφεί ένας αρχαιολογικός χώρος. Άλλες φορές, είναι επειδή οι νέες αποδείξεις είναι απίθανο να παρουσιαστούν ή τα επιζώντα στοιχεία είναι πολύ ασαφή για να οδηγήσουν τους μελετητές σε μια συναίνεση. Η έλλειψη απαντήσεων όμως, κάνει αυτά τα αινίγματα πιο ενδιαφέρουσα.

ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ Η ιστορία που ακολουθεί προέρχεται από τον καθηγητή Ντόρου Τοντερίτσιου, και πρόκειται πιθανότατα για πληροφορία από τον πάπυρο Ebers, που αναφέρετε σε καρδιολογικά θέματα. Ο πάπυρος Ebers , είναι ένας αιγυπτιακός ιατρικός πάπυρος της βοτανικής γνώσης που χρονολογείται από το 1550 π.Χ. Μεταξύ των παλαιότερων και πιο σημαντικών ιατρικών παπύρων της αρχαίας Αιγύπτου, αγοράστηκε στο Λούξορ το χειμώνα του 1873-74 από τον Georg Ebers . Αυτή τη στιγμή τηρείται στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Λειψίας , στη Γερμανία. Ο πάπυρος Ebers είναι γραμμένος με ιεραϊκή γραφή και περιέχει το πιο ογκώδες αρχείο της αρχαίας αιγυπτιακής ιατρικής που είναι γνωστό. Η αιγυπτιακή ιατρική ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη στις παθήσεις των αναπνευστικών οργάνων, του πεπτικού συστήματος, του ουροποιητικού και του εγκεφάλου. Οι Αιγύπτιοι οδοντογιατροί σφράγιζαν δόντια, οι οφθαλμίατροι θεράπευαν τα τραχώματα, τον καταρράκτη κτλ. Ο πάπυρος Έντουιν Σμίθ αποδεικνύει πως οι ορθοπεδικοί των Φαραώ έκαναν επιτυχημένες επεμβάσεις σε όλα τα οστά του ανθρώπινου σώματος. Ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός δεν κρύβουν πως ένα μέρος από τις γνώσεις τους προέρχεται από τις μελέτες τους στη βιβλιοθήκη του ναού του Ιμχοτέπ, στη Μέμφιδα. Σύμφωνα λοιπόν με τις πληροφορίες του Τοντερίτσιου, στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, βρέθηκε ένας κοπτικός πάπυρος αντίγραφο παλαιότερου κειμένου, που περιγράφει την θεραπεία ενός στρατιώτη τραυματισμένου από ακόντιο στην καρδιά. Ο στρατιώτης υπηρετούσε στην προσωπική φρουρά του ηγεμόνα και το χτύπημα που δέχτηκε θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Ο Φαραώ ζήτησε αμέσως από τους γιατρούς να σώσουν το φρουρό του. Ο πάπυρος μας λέει πως ένας από τους γιατρούς αποφάσισε να αντικαταστήσει την τραυματισμένη καρδιά του στρατιώτη με την καρδιά ενός μοσχαριού. Το κείμενο καταλήγει με τη διαβεβαίωση πως η εγχείρηση πέτυχε και ο στρατιώτης θεραπεύτηκε. Μπορεί η μεταμόσχευση καρδιάς στην εποχή των Φαραώ, όσο και οι άλλες στην εποχή των ανθρώπων του Νεάντερνταλ, να αποτελούν έργα των «Μεγάλων Ξένων» του πλανήτη μας; Η μεταμόσχευση πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια της βασιλείας του Ντζεσέρ (3η δυναστεία), την εποχή που ζούσε ο μεγάλος σοφός Ιμχοτέπ. Masters Of The World: Groundbreaking New Revelations About The Ancient Astronauts, R. Charroux (1982)


Η φυσική απόδειξη της επικοινωνίας με τους νεκρούς ή επιδέξιοι απατεώνες;

Παρίσι, 1910. Κατά τη διάρκεια τελετής επίκλησης πνευμάτων, οι παρευρισκόμενοι γίνονται μάρτυρες μιας αλλόκοτης σκηνής. Το περίφημο μέντιουμ Marthe Beraud πέφτει σε κατάσταση καταληψίας, ενώ από τις οπές του σώματός της αρχίζουν να αναβλύζουν μεγάλες ποσότητες εκτοπλάσματος, πάνω στο οποίο εμφανίζεται ένα παράξενο πρόσωπο!

Γράφει ο Νίκος Αποστολόπουλος erenzw2012@gmail.com

Εκτόπλασμα, ένας όρος που χρησιμοποιείται ευρέως στον πνευματισμό και δημιουργήθηκε από τις ελληνικές λέξεις, εκτός και πλάσμα, από τον ιατρό, ψυχικό ερευνητή, και πρόεδρο για ένα διάστημα της Βρετανικής Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, Charles Richet. Ο συγκεκριμένος όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια μυστηριώδη ουσία που εξέρχεται από τις κοιλότητες του σώματος υπνωτισμένων διάμεσων, και υποτίθεται ότι ήταν η φυσική απόδειξη της επικοινωνίας με τους νεκρούς. Μερικοί ερευνητές συγχώνευσαν την ιδέα του εκτοπλάσματος με τη θεωρία της «εκλεκτικής δύναμης», και προσπάθησαν να βρουν μια φυσική εξήγηση για τις ψυχοκινητικές εμπειρίες που συνέβαιναν κατά τη διάρκεια των σεάνς. Το εκτόπλασμα ήταν κρύο στην αφή, με χαρακτηριστική μυρωδιά, και ευαίσθητο στο άγγιγμα και στο φως. Η ίδια η εκτοπλασματική ουσία ορίζεται ως: Κολλώδης ουσία την οποία χρησιμοποιούν τα

πνεύματα για να δηλώσουν την παρουσία τους. Μ' αυτήν υλοποιούνται τα άσαρκα όντα και μεταβάλλονται σε ένσαρκα. Αλλά η υλοποίηση δε σχετιζόταν με τα πνεύματα. Ήταν απλώς ένα παρά-

δειγμα των σκέψεων, που μετουσιώνονταν σε ύλη. Η σκέψη βρισκόταν στο υποσυνείδητο πνεύμα του διάμεσου και το εκτόπλασμα υπάκουε σε αυτή, υλοποιώντας το σχήμα που ελλόχευε στη σκέψη. Το εκτόπλασμα υποτίθεται ότι εκκρίνεται από τις οπές του μέσου, όπως τα αυτιά, τη μύτη ή το στόμα. Φυσικά η φωτογραφία ήταν το μέσο που ανέδειξε το εκτόπλασμα ως προϊόν των σεάνς περισσότερο από κάθε άλλο. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε σε θεατρικά έργα, ταινίες και βιβλία. Αλλά το εκτόπλασμα είχε μια πραγματική άνοδο στην πολιτισμική δημοτικότητα μετά την κωμική ταινία “Ghost Busters” που παρουσιάζει ένα πράσινο ποτάμι «βλέννας» να κυλάει κάτω από τη πόλη της Νέας Υόρκης, και περιγράφεται ως «εκτόπλασμα». Περισσότερο, όλοι όσοι έχουν δει την ταινία μπορεί να θυμούνται τους ανθρώπους που μαζεύουν την πράσινη «βλέννα» που αφήνουν πίσω τους τα φαντάσματα.


Ο Σουηδός Emanuel Swedenborg, ήταν επιστήμονας, φιλόσοφος, και χριστιανός μυστικιστής, ο οποίος το 1741 σε ηλικία πενήντα τριών ετών εισήλθε σε μια πνευματική φάση κατά την οποία άρχισε να έχει ονειρικές εμπειρίες και οράματα. Στο πρώτο του όραμα μίλησε για «ένα είδος ατμού» από τους πόρους του σώματός του. Ήταν ένας ορατός υδαρής ατμός που έπεσε προς το έδαφος, πάνω στο χαλί. Από τον δέκατο όγδοο αιώνα όμως, μέχρι και τις αρχές του εικοστού, υπήρξαν πολυάριθμες αναφορές για μια εκτοπλασματική ουσία. Η Marthe Beraud υπήρξε το πρώτο μέντιουμ που επιδιδόταν εξειδικευμένα στην «αποβολή» εκτοπλάσματος, ενώ ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της ήταν ο Arthur Conan Dolly, δημιουργός του Sherlock Holmes. Ο Albert Freiherr von Schrenck-Notzing, ένας σύγχρονος Γερμανός γιατρός και ψυχίατρος στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, περιέγραψε το εκτόπλασμα ως εξής: «Η εμφάνισή του γενικά ανακοινώνεται από την παρουσία ρευστών, λευκών και φωτεινών νιφάδων μεγέθους από εκείνη ενός μπιζελιού έως εκείνου ενός κομματιού πέντε φράγκων». Ο Paul Lecour παρομοίασε το φαινόμενο με τη συμπύκνωση ενός νεφελώματος, ενώ ο Venzano μίλησε για μια μάζα στροβιλιζόμενων ατμών στην περίπτωση της Eusapia Palladino, πνευματικό μέσω από την Ιταλία. Ο ψυχικός ερευνητής Gustav Geley χαρακτήρισε το εκτόπλασμα ως «πολύ μεταβαλλόμενο σε εμφάνιση, μερικές φορές αέριο, μερικές φορές σαν πλαστική επικάλυψη, και μερικές φορές σαν μια δέσμη λεπτών νημάτων ή μεμβράνη με οίδημα ή κρόσσια ή λεπτό ιστό σαν ύφασμα». Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του όταν μια αμυδρή φωσφορίζουσα στήλη που σχηματίστηκε δίπλα του, από την οποία εμφανίστηκε ένα λαμπερό χέρι, τέλεια διαμορφωμένο σε φυσικό μέγεθος, και τον χτύπησε αρκετές φορές στο εμπρόσθιο μέρος με φιλικό τρόπο. Με το ελαφρύ κτύπημα, μια σταγόνα φωτεινού υγρού έπεσε στο μανίκι του και έλαμπε εκεί για 15 έως 20 λεπτά μετά την εξαφάνιση του χεριού. Η διεκδικημένη ανακάλυψη του εκτοπλάσματος, φυσικά δεν είναι πρόσφατη. Στα έργα του αλχημιστή Thomas Vaughan (1622-1666) βρίσκεται μια περιγραφή κάτω από τον όρο πρώτη ύλη ή υδράργυρος μιας ουσίας, που προέρχεται από το σώμα, και παρουσιάζει μερικά από τα χαρακτηριστικά του εκτοπλάσματος. Ωστόσο, η πρώτη συστηματική μελέτη του εκτοπλάσματος ήταν μια κοινή προσπάθεια του Baron Albert von Schrenck-Notzing και της Juliette Bisson, που πειραματίστηκαν με την Marthe Beraud. Πριν από αυτό, οι Gabriel Delanne, Enrico Morselli και Charles Richet δημοσίευσαν περιγραφές διαφορετικών εξελικτικών καταστάσεων του εκτοπλάσματος, ενώ στη συνέχεια σημαντική συνεισφορά στη

συζήτηση έγινε από τον Gustav Geley που αναφέραμε νωρίτερα. Τα ερωτήματα που ταλάνιζαν τους ψυχικούς ερευνητές, εκτός από το βασικό της ύπαρξης του ίδιου του εκτοπλάσματος, ήταν οι ιδιότητές του, η επίδραση της εκροής του στο μέσο, και τα μέσα με τα οποία θα μπορούσε να επηρεαστεί.

Πειραματικά ευρήματα Μια ποικιλία φωτογραφιών συγκεντρώθηκε με τα χρόνια, στις οποίες απεικονιζόταν το εκτόπλασμα, με μερικές από αυτές να είναι μάλλον απωθητικές. Έδειχνε ένα ζελατινώδη, παχύρρευστο υλικό να εξέρχεται από όλα τα φυσικά στόμια του σώματος του διάμεσου, όπως το στόμα, τα αυτιά, τη μύτη, τα μάτια, καθώς και από την κορυφή του κεφαλιού, από τα στήθη και από τα άκρα των δακτύλων. Τις περισσότερες φορές προερχόταν όμως από το στόμα. Η μορφή της ουσίας ποικίλει, σύμφωνα με τον Geley, μεταξύ νημάτων, κορδονιών, άκαμπτων ακτίνων, μεμβρανών και υφασμάτων ή υφασμάτων με απεριόριστα και ακανόνιστα περιγράμματα. Η πιο περίεργη εικόνα ευρέως, είναι αυτή μιας διαστελλόμενης μεμβράνης με κρόσσια και ράβδους που μοιάζει στην εμφάνιση με ένα δίχτυ. Αυτή η ομοιότητα με υλικά όπως το τραπεζομάντιλο συχνά προκάλεσε ισχυρισμούς περί απάτης, και στην πραγματικότητα πολλά διάμεσα είχαν πιαστεί σε προσπάθειες να προσομοιώσουν το εκτόπλασμα, όπως θα δούμε και παρακάτω. Η ποσότητα του εκτοπλάσματος που βρέθηκε στα πειράματα ήταν πολύ διαφορετική. Φάνηκε ότι κατά καιρούς εξαρτάται από ψυχολογικούς παράγοντες θέλησης και συναισθήματος. Μερικές φορές θα μπορούσε να καλύψει εντελώς το διάμεσο, όπως με ένα μανδύα. Είχε διαφορετικά χρώματα - άσπρο, μαύρο ή γκρι. Ο λευκός ήταν ο συχνότερος, ή ίσως ο πιο εύκολα παρατηρημένος. Μερικές φορές τα τρία χρώματα εμφανίστηκαν ταυτόχρονα. Η εντύπωση στην αφή ήταν μερικές φορές υγρή και κρύα, μερικές φορές παχύρευστη και κολλώδης, και σπανιότερα στεγνή και σκληρή. Η ουσία κινούταν αργά, και άλλες φορές γρήγορα σαν αστραπή, ενώ ήταν ευαίσθητη στο φως. Η παραγωγή της μπορούσε να επηρεάσει τη γενική θερμοκρασία του δωματίου, μια αλλαγή που είναι ιδιαίτερα αισθητή κοντά στο διάμεσο ή σε οποιοδήποτε


αντικείμενο αγγίξει η εκκρίνουσα ουσία. Ο Schrenck-Notzing στο βιβλίο του “The Fenomena of Materialisation” (1920) συνοψίζει εκατοντάδες πειράματα που διεξάγονταν για μια περίοδο πέντε ετών με την Marthe Beraud: «Πολύ συχνά καταφέραμε να διαπιστώσουμε ότι με μια άγνωστη διαδικασία, από το σώμα του πνευματικού μέσου αποβάλετε ένα υλικό αρχικά ημι-ρευστό, το οποίο διαθέτει κάποιες από τις ιδιότητες μιας ζωντανής ουσίας, συγκεκριμένα εκείνη της δύναμης της αλλαγής, της κίνησης, και της ανάληψης συγκεκριμένων μορφών». Όταν το εκτόπλασμα ξαφνικά ήταν εκτεθειμένο στο φως, τα διάμεσα ανέφεραν να πέφτουν σε μια κατάσταση άγχους. Ωστόσο, ο Dr. WJ Crawford πρότεινε ότι δεν είναι τόσο το εκτόπλασμα, όσο το διάμεσο που δεν μπορεί να αντέξει το φως. Εάν το διάμεσο είναι «θωρακισμένο» με μαύρο πανί, ο πόνος μειώνεται σημαντικά και οι φωτογραφίες του φακού γίνονται εύκολα προσιτές. Η Juliette Bisson επιβεβαίωσε αυτές τις παρατηρήσεις με την Marthe Beraud. Αρκετοί αξιόλογοι επιστήμονες διεξήγαγαν πειράματα για το εκτόπλασμα προκειμένου να προσδιορίσουν την πηγή, τη σύνθεση και τις ιδιότητες του. Ο Schrenck-Notzing μπόρεσε να πάρει ένα κομμάτι του εκτοπλάσματος μέσα σε ένα σωληνάριο, ενώ περιστασιακά με τη συγκατάθεση του μέσου, τα δείγματα ακρωτηριάσθηκαν για χημική και μικροσκοπική ανάλυση. Από τα αποτελέσματα ο Schrenck-Notzing έγραψε: «Πολύ πιθανότατα ο σχηματισμός της ουσίας, που εμφανίζεται στις συνεδρίες ως υγρό υλικό και επίσης ως άμορφο υλικό, ή ταινιοειδές υλικό και υλικό σαν πέπλο με τη μορφή τεμαχίων, ουρών, νημάτων και κορδονιών, είναι ένας οργανωμένος ιστός που αποσυντίθεται εύκολα - ένα είδος μεταβατικής ύλης που προέρχεται από τον οργανισμό κατά τρόπο που δεν είναι γνωστός σε εμάς, διαθέτει άγνωστες βιολογικές λειτουργίες και διαμορφωτικές δυνατότητες, και είναι προφανώς ιδιαιτέρως εξαρτώμενη από την ψυχική επιρροή του διάμεσου...». Ο Schrenck-Notzing ανέλυσε επίσης το εκτόπλασμα που αποκτήθηκε από τον Stanislawa P. Η ανάλυση αυτή έγινε τον Φεβρουάριο του 1916. Ελέγχθηκε και από τον Dr. Dombrowski, ο οποίος έλαβε το ήμισυ του εκτοπλάσματος στη Βαρσοβία της Πολωνίας, στο οποίο βρήκε λευκοκύτταρα και επιθηλιακά κύτταρα. Η περίληψη της βακτηριολογικής έκθεσης δημοσιεύθηκε από την Πολωνική Εταιρεία Ψυχικών Έρευνών και κατέληξε στο συμπέρασμα: «Η ουσία που αναλύθηκε είναι ένα

αλμπινοειδές υλικό (Αλμπινισμός: γενετική ασθένεια που προκαλεί απουσία του χρώματος του δέρματος και των μαλλιών), που συνοδεύεται από λιπαρή ύλη και κύτταρα που βρίσκονται στον ανθρώπινο οργανισμό». Όσον αφορά τις τηλεκινητικές επιδράσεις του εκτοπλάσματος, ο Conan Doyle πρότεινε ότι αυτές οι ψυχικές «ράβδοι» μπορεί να μην είναι ισχυρές από μόνες τους. Μπορεί να είναι μεταφορείς ισχύος, παρόμοιοι με σύρμα χαλκού που μεταφέρει ηλεκτρική ενέργεια. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι εκτοπλασμικές γραμμές είναι μεταφορείς αισθημάτων και συναισθημάτων, όχι μόνο μεταξύ της υλοποιημένης μορφής και του μέσου, αλλά και μεταξύ του μέσου και των παρευρισκόμενων. Η Elizabeth d'Esperance γράφει στο “Shadow Land” (1897) την εποχή που συνειδητοποίησε το φαινόμενο κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας: «Ένιωσα συνειδητά τις σκέψεις ή μάλλον τα συναισθήματα όλων των ανθρώπων στην αίθουσα». Και συμπληρώνει: «Ήταν κάποιος που υπέφερε, αισθανόμουν τον πόνο... Ήταν κάποιος ανήσυχος ή με κατάθλιψη, το ένιωθα αμέσως. Δεν μπορούσα να πω ποιος από τους παρευρισκόμενους φίλους υπέφερε, μόνο ότι ο πόνος υπήρχε και με κάποιο τρόπο αναπαράχθηκε στον εαυτό μου».

Βιο-ενεργειακή ουσία ή επιδέξιοι απατεώνες; Τα παραπάνω πειραματικά ευρήματα φαίνονται απίστευτα για τους σύγχρονους ερευνητές όπως ήταν και για τους ανθρώπους που τα παρουσίασαν αρχικά. Στους κύκλους της ψυχικής έρευνας έδιναν κάποια προσοχή επειδή προέρχονταν συχνά από αξιόπιστους παρατηρητές, οι εκθέσεις των οποίων δεν μπορούσαν απλώς να απορριφθούν ως ψευδαισθήσεις ή απάτες. Όμως ενώ οι επιστήμονες από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα είχαν μελετήσει το εκτόπλασμα με επιτόπια παρατήρηση και με τη φωτογράφηση του, φαίνεται ότι τα γνήσια δείγματα που θα μπορούσαν να δοκιμαστούν σε ένα εργαστήριο, παρέμειναν ασαφή. Αν και ο όρος είναι ευρέως διαδεδομένος στη λαϊκή κουλτούρα, η φυσική ύπαρξη του εκτοπλάσματος δεν έγινε


αποδεκτός από την επιστήμη. Το εκτόπλασμα σε πολλές περιπτώσεις αποδείχθηκε δόλιο. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι παλιές φωτογραφίες του εκτοπλάσματος που κυκλοφορούν μοιάζουν απλά με ένα νοσταλγικό τέχνασμα, και είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί με την πρώτη ματιά οι περισσότεροι άνθρωποι θα απορρίψουν το έκκριμα ως τίποτα περισσότερο από μια περίπλοκη φάρσα. Όταν η επιστημονική Αμερική πρόσφερε 5.000 δολάρια σε οποιονδήποτε θα μπορούσε να αποδείξει αυτό το φαινόμενο σε μια επιστημονική ομάδα, αμέσως αυτά τα χρήματα λειτούργησαν ως ένα μέσο για να τερματιστεί η εγκυρότητα του εκτοπλάσματος. Πολλοί ερευνητές αποκάλυψαν την απάτη, ενώ πολλές μέθοδοι και υλικά είχαν χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση του εκτοπλάσματος. Ο ερευνητής Harry Price αναλύοντας ένα δείγμα εκτοπλάσματος που παρήγαγε από το στόμα της το διάμεσο Helen Duncan, διαπίστωσε ότι ήταν ένα κομμάτι υφάσματος που είχε καταπιεί και επανάφερε αργότερα. Η Duncan χρησιμοποιούσε επίσης κούκλες και μάσκες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια ψευδή παρουσία του εκτοπλάσματος. Ακόμα και η πάντα καινοτόμος Marthe Beraud που ήταν το πιο πασίγνωστο διάμεσο της υφηλίου, κατηγορήθηκε ότι τις περισσότερες των περιπτώσεων, χρησιμοποιούσε τυλιγμένη γάζα ή ακόμα και μουσελίνα για να αποδείξει την «παρουσία» του πνεύματος. Μάλιστα το 1922 ομάδα επιστημόνων αναγκάστηκε να παρακολουθήσει κάπου 15 συναθροίσεις της, καταφέρνοντας να απομυθοποιήσει τα ταχυδακτυλουργικά της κόλπα ένα προς ένα. Τα διάμεσα της Αμερικής όμως δεν είχαν μεγαλύτερο εχθρό από τον εμβληματικό μάγο Χάρι Χουντίνι, τον μαέστρο της εξαπάτησης, ο οποίος δεν μασούσε τα λόγια του και είχε χαρακτηρίσει δημοσίως τα μέντιουμ και τους πνευματιστές απατεώνες ολκής. Ο Χουντίνι υποστήριξε ότι όλες αυτές οι εκτοπλασμικές εκδηλώσεις ήταν κόλπα. Συνήθως οι άνθρωποι κατάπιναν υφάσματα ή μπάλες από βαμβάκι μόνο και μόνο για να τα επαναφέρουν κατά τη διάρκεια της συνεδρίας. Με την έκθεση αυτών των εξαπατήσεων οι εμφανίσεις του εκτοπλάσματος και η αξιοπιστία των διάμεσων εξασθένησαν. Μετά

το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου τα ψεύτικα διάμεσα κακοποιούσαν και εκμεταλλεύονταν απελπισμένους ανθρώπους που ήθελαν να έρθουν σε επαφή με τους αγαπημένους τους, και κατέστρεψαν την αξιοπιστία των πραγματικών διάμεσων. Πρόσφατα, μια νέα γενιά πνευματιστών και ψυχικών ερευνητών, ξεκίνησαν να ασχολούνται και πάλι με το ενδεχόμενο να υπάρχει πραγματικά το εκτόπλασμα. Το 1988 ο καθηγητής Αγγλικών John R. Crowley, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Αμερικανικής Εταιρείας Ψυχικών Έρευνών, έγραψε ένα άρθρο που υπερασπίζεται την πραγματικότητα του εκτοπλάσματος. Δύο χρόνια αργότερα, Βρετανοί πνευματιστές ίδρυσαν την «Κοινωνία της Κιβωτού του Νώε». Αν και μικρή, έχει γίνει διεθνής οργανισμός. Το περιοδικό της, «Η Επανεξέταση της Κιβωτού» , περιλαμβάνει άρθρα σχετικά με το εκτόπλασμα, μεταξύ άλλων σχετικών θεμάτων. Παρά αυτό το ανανεωμένο ενδιαφέρον υπάρχουν λίγα στοιχεία για την ύπαρξη του εκτοπλάσματος, και σίγουρα όχι αρκετά ώστε να υποδηλώνει ότι ήταν κάτι περισσότερο από το κέντρο μιας περίτεχνης φάρσας που δούλευε μια μικρή ομάδα διάμεσων και οι οποίοι λειτουργούσαν ως μάγοι σκηνής. Αν και πολλοί έχουν καταγγείλει την αδυναμία των πνευματικών μέσων στις πιο πρόσφατες δεκαετίες να αναπαράγουν τα κατορθώματα που αναφέρθηκαν πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι προφανές ότι αυτές οι εκδηλώσεις ήταν σε μεγάλο βαθμό το προϊόν ταχυδακτυλουργίας, και όχι κάποια παραφυσική ικανότητα. Αυτές οι εκτοπλασματικές εκδηλώσεις, είτε εξαφανίστηκαν κάτω από ελεγχόμενες συνθήκες ή αποκαλύφθηκαν από επιστημονικές ομάδες. http://www.theepochtimes.com www.prairieghosts.com www.strangerdimensions.com http://www.encyclopedia.com www.theguardian.com, -iefimerida.gr


Γράφει ο Αποστόλης Χειρδάρης Ιδρυτής - Αρχισυντάκτης www.Mindhack.gr/Υοutuber της Εναλλακτικής αναζήτησης (Weirdo) info@mindhack.gr Η Ανθρωπότητα πάντοτε αντιμετώπιζε εκτενώς το πρόβλημα του Κακού. Ανέκαθεν επιζητούσε να εξηγήσει τις δυσχέρειες της καθημερινότητας, τις δυσκολίες της ζωής που δεν γίνεται να αγνοηθούν ή να μείνουν κρυμμένες κάτω από πρόσκαιρες δικαιολογίες. Και καθώς αναζητούσαμε το νόημα της ύπαρξής μας ως άνθρωποι, τα συστήματα πεποίθησης εμφανίστηκαν για να αντιμετωπίσουν τέτοια θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα. Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα είναι η ύπαρξη του κακού, που προσωποποιήθηκε στην μορφή του Διαβόλου ή του Σατανά! Η Δημιουργία του Διαβόλου Η Αρχετυπική μορφή του Σατανά που γνωρίζουμε οι περισσότεροι μέσα από την απεικόνιση του Χριστιανικού Διαβόλου αντικατοπτρίζει την ανθρωπομορφική έννοια του Κακού. Η ύπαρξη διαφορετικών θεοτήτων ή δαιμονικών πνευμάτων σε όλους τους πολιτισμούς του κόσμου που κατέχουν παρόμοια χαρακτηριστικά με τον Χριστιανικό Σατανά όμως, δείχνει πως η έννοια του «Διαβόλου» δεν σχετίζεται αποκλειστικά με τον Χριστιανισμό, αφού μπορούμε να τον βρούμε σε διάφορες μορφές στην Ιστορία της Ανθρωπότητας. Το ζήτημα του Σατανά μπορεί να αντιμετωπιστεί με διαφο-

ρετικούς τρόπους, με ιστορική ματιά, θεολογική, καθώς και ψυχολογική. Γιατί είναι σχεδόν βέβαιο πως υπάρχει μία ψυχολογική ερμηνεία στο φαινόμενο της ύπαρξης του Σατανά σε όλες τις μορφές όπως τις γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα. Για να κατανοήσουμε περισσότερα για τα εσώτερα μηνύματα που περνά η μορφή του πιο δαιμονικού πλάσματος στην ανθρώπινη ιστορία, αξίζει να δούμε πως «γεννήθηκε» ο Σατανάς στην ιστορία. Η Δαιμονική οντότητα που είναι γνωστή ως Διάβολος διαθέτει χαρακτηριστικά που υπάρχουν σε θεότητες διαφόρων θρησκειών και στα περισσότερα συστήματα πεποίθησης. Οι περισσότεροι θεοί στις λεγόμενες «πρωτόγονες» θρησκείες και στα πολυθεϊστικά συ-

στήματα βαδίζουν ανάμεσα στις ιδιότητες του καλού και του κακού, ανάλογα με την συνθήκη στην οποία εκδηλώνονται. Η ιδέα του διαχωρισμού των ιδιοτήτων μεταξύ καλού και κακού ανήκει σε πιο σύγχρονα θρησκευτικά συστήματα, αφού στις παλιότερες θρησκείες η κάθε θεότητα διαθέτει και τις δύο αρχές μέσα της. Αρχετυπικά, όταν μία νέα θεότητα ξεπερνούσε κάποια παλιά με ομαλό τρόπο, ονομαζόταν Υιός του θεού που αντικαθιστούσε. Όταν όμως αυτή η θεϊκή μετάβαση γινόταν επιθετικά, τότε η νέα θεότητα κατακτούσε στην συνείδηση των πιστών όλες τις θετικές ιδιότητες, ενώ η παλιότερη εξοριζόταν και μετατρεπόταν σε αρνητική θεότητα, διατηρώντας όλες τις σκοτεινές και δαιμονικές ιδιότητες που μπορούσε να έχει ένας Θεός. Στην Αρχαία Αίγυπτο αυτή η μετάβαση του καλού και του κακού απεικονίζεται άψογα στον Θεό


Σετ (Σέκεθ ή Σεθ τα άλλα ονόματά του), ο οποίος αρχικά ήταν ο πρεσβευτής του Καλού ως Όσιρις, ενώ αργότερα εκφυλίστηκε τόσο που το όνομά του καταστράφηκε και έγινε συνώνυμο του κακού! Η Δαιμονοποίηση του Παγανισμού & Το κακό μέσα μας Οι αρχές του Καλού και του κακού ήρθαν αντιμέτωπες στον υπέρτατο βαθμό, δηλαδή περίπου όπως ο Θεός με τον Διάβολο του Χριστιανισμού, στην Θεολογία του Ζωροαστρισμού, μίας από τις παλαιότερες θρησκείες που ξεκίνησαν από τον Πέρση Προφήτη που πιθανότατα έζησε τον 12 Αιώνα π.Χ.! Εκείνος ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την μορφή του «Διαβόλου» ως την απόλυτη ενσάρκωση του Κακού! Ο Ζωροαστρισμός βασίστηκε στην Περσική λατρεία των Αχούρας (Ahuras), που ήταν θετικές οντότητες που πολεμούσαν μονίμως τις σκοτεινές οντότητες Ντέβας (Daevas). Ενώ ο Ζωροάστρης και οι ακόλουθοί του ήταν οι πρώτοι που ενσωμάτωσαν την αρχή του κακού σε μία θεϊκή προσωπικότητα, η έννοια του Σατανά όπως τον γνωρίζουμε σήμερα είναι Εβραϊκής προέλευσης. Η ενσωμάτωση της υπέρτατης Δαιμονικής μορφής στην Εβραϊκή θρησκεία που αναδυόταν με ραγδαίους ρυθμούς εκείνη την εποχή και αποζητούσε τον εξοστρακισμό κάθε είδους παγανιστικής λατρείας, έφερε ως αποτέλεσμα την προσωποποίηση του υπέρτατου κακού, στο πρόσωπο μίας αρχετυπικής Παγανιστικής Θεότητας, του Πάνα. Αυτή η δαιμονοποίηση μίας κεντρικής θεότητας του Παγανισμού, έδωσε στους πιστούς της νέας θρησκείας την όψη του υπέρτατου κακού, που διαστρεβλώθηκε στοχευμένα κυρίως για να δαιμονοποιήσει και κάθε αρχέγονη φυσιολατρική πρακτική, επιτυγχάνοντας έτσι την τρομολαγνεία προς τον παγανισμό και τον προσηλυτισμό στην νέα «καθαρή» από αμαρτίες και δεινά θρησκεία. Έτσι με το πέρασμα των χρόνων ο Πάνας μετατράπηκε στον Baphomet, τον υπέρτατο Δαίμονα της Κολάσεως που είναι συνώνυμο του Σατανά. Καθώς ο Χριστιανισμός εξελισσόταν δαιμονοποιούσε αρκετές Παγανιστικές αρχές. Έτσι η Χριστιανική έννοια του Σατανά επηρεάστηκε από Λαογραφικά στοιχεία Ελληνικής, Αιγυπτιακής, Κέλτικης και Σλάβικης καταβολής. Όπως και με τον Πάνα, αρκετοί θεοί όπως οι κερασφόροι θεοί της Σκανδιναβίας σχετίστηκαν με τον Διάβολο, και έτσι μέσα από αυτούς τους συσχετισμούς η εικόνα του Κερασφόρου Σατανά πέρασε στην Χριστιανική Τέχνη. Μερικοί από αυτούς τους θεούς βέβαια σχετίστηκαν με το Αγαθό Θείο πριν δαιμονοποιηθούν από τις Μονοθεϊστικές θρησκείες. Παρακάτω θα δούμε μερικές Θεότητες που αν και αρχικά θετικές, σχετίστηκαν αργότερα με τον Σατανά.

Ο Θεός Aten Η Λατρεία του Aten στην Αρχαία Αίγυπτο περίπου 3.500 χρόνια πριν θεωρήθηκε μία από τις πρώιμες μονοθεϊστικές θρησκείες, η οποία όμως ξεθώριασε γρήγορα. Αφού η πίστη σε αυτόν ανάγκασε τους Αιγύπτιους να σπάσουν την παράδοση και να λατρέψουν την συγκεκριμένη θεότητα, προκάλεσε τεράστια ταραχή στην θρησκευτική επανάσταση και τότε προσπάθησαν να εξαλείψουν την ύπαρξή του, αφού τον συσχέτισαν με δαιμονικές ιδιότητες. Ο Εωσφόρος Ο Εωσφόρος είναι γνωστός ως ο «Θεός του Πρωινού Φωτός», ως εκείνος που φέρει την φώτιση, την Σοφία και την Γνώση, και όμως η ιστορία του καταλήγει με τον Θεό να εκπίπτει στα βαθύτερα σημεία του σκότους, μετατρέποντας τον εαυτό του στο σκοτεινό αρχάγγελο της κολάσεως. Ο Λουσιφεριανισμός που είναι ένα από τα παρακλάδια της λατρείας στον Σατανά θεωρεί τον Εωσφόρο ως ίσο του Σατανά ενώ άλλοι θεωρούν πως ο Εωσφόρος είναι η πιο θετική έννοια του Διαβόλου.

Ο θεός Ba'al Ο Θεός Βa'al λατρευόταν στην αρχαία Καρχηδόνα και η πίστη σε αυτόν αναφέρεται στην παλαιά διαθήκη – με τις αναφορές να τον ονομάζουν Baal και Baal-zebub και το όνομά του σχετίζεται επίσης με αρκετούς θεούς. Υπάρχει ένα βιβλίο του Beleil στην Σατανική Βίβλο που συνδέει τον Θεό Ba'al με τον Σατανισμό που ανέπτυξε ο LaVey. Σε αυτή την μορφή του Σατανισμού και στην Εκκλησία του Azazel πιστεύουν πως ο Belial (Beliel-Ba'al) είναι η επίγεια και πρακτική μορφή του Σατανά. _________________________________________________ 1.

2.

«Aten της ημέρας», δηλαδή «ο ηλιακός δίσκος, από τον οποίο γεννάται το φως της ημέρας». Ο Ακενατόν και η οικογένειά του λατρεύουν τον ηλιακό δίσκο. Ο Θεός Βa'al


Λίλιθ Η Λίλιθ είναι μία Δαιμονική Θεότητα της Μεσοποταμίας και θεωρήθηκε πως ήταν εκείνη που έφερνε στην περιοχή τις ασθένειες και τον θάνατο. Η Φιγούρα της Λίλιθ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Μεσοποταμία ανάμεσα σε δαίμονες και πνεύματα όπως η Λιλιτού γύρω στο 3.000 π.Χ. Από το 1970 και μετά η Λίλιθ λατρεύεται από πολλούς ανθρώπους, ανάμεσά τους Νεο-Παγανιστές, αρκετούς Σατανιστές, και άλλους που σχετίζουν την Λίλιθ με τα Βαμπίρ. Βέβαια η μεγάλη πλειοψηφία των υποστηρικτών της δεν είναι σατανιστές, ενώ σήμερα η αρχετυπική μορφή της Λίλιθ αντιμετωπίζεται ως το πρώτο φεμινιστικό πρότυπο στην ιστορία της ανθρωπότητας.

λυσε τα κεκτημένα τους. Με το πέρασμα των χρόνων ο Σατανάς απέκτησε περισσότερο υλική μορφή μέσα από αυτές τις απεικονίσεις, ειδικότερα αν αναλύσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο αυτές διαφοροποιήθηκαν μέσα στους αιώνες. Τα έργα του Δάντη ίσως επηρέασαν περισσότερο από κάθε άλλον την έννοια για την ύπαρξη του Σατανά στα μυαλά των ανθρώπων. Έχοντας αποσχιστεί από την έννοια της Κολάσεως, ο Δάντης αποφάσισε πως αν υπάρχουν βαθμοί δαιμονικών όντων, τότε θα υπάρχουν και οι αντίστοιχες βαθμίδες της Κόλασης στις οποίες μπορεί κάποιος να καταδικαστεί. Ο Σατανάς φυσικά ήταν τοποθετημένος στο κέντρο της κόλασης μεταξύ φωτιάς και πάγου. Οι απεικονίσεις του Δάντη πιθανότατα απορρίπτονται από την πλειοψηφία των ανθρώπων της σύγχρονης εποχής, ανεξάρτητα από το αν πιστεύουν στον Σατανά, όμως τέτοιες περιγραφές βοήθησαν στην ανάπτυξη του Υπέρτατου Δαίμονα και της εικόνας που αυτός κατέχει στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας. Πέρα από την σκόπιμη χρήση αρχετυπικών θεϊκών εικόνων για την στοχοποίηση των εδραιωμένων θρησκειών, η Θέση του Σατανά στην Εβραϊκή Θεολογία ενσωμάτωσε και την έννοια του Δαιμονικού μέρους της ανθρώπινης ψυχής. Η έλευση του Ιησού σύμφωνα με την Χριστιανική πίστη πραγματοποιήθηκε για

Tiamat Η Τιαμάτ απεικονίζεται ως Δαιμονική Οντότητα με τον Μάρντουκ να βρίσκεται στην αντίθετη θετική πλευρά του Βαβυλωνιακού Πάνθεον. Ίσως μέσα από αυτή την θέση η Τιαμάτ αντιπροσωπεύει την απεικόνιση του Διαβόλου, ενώ ακόμα και ο Μάρντουκ σχετίστηκε με δαιμονικές ιδιότητες. Enki Ο Ένκι ένας Σουμεριακός Θεός, το όνομα του οποίου σημαίνει κυριολεκτικά «Άρχοντας της Γης», και μεταγενέστερα έγινε γνωστός στην Βαβυλωνιακή Μυθολογία με το όνομα Ea. Λόγω του γεγονότος πως σχετίστηκε με την Αρχηγεία επί της γης, αρκετές μορφές του Λουσιφεριανισμού θεώρησαν πως ο Ένκι είναι ο Εωσφόρος, χωρίς όμως να λατρεύουν την ύπαρξή του. Αρκετοί Σατανιστές σήμερα παρόλα αυτά λατρεύουν τον Enki ως την εκδήλωση του Εωσφόρου. Ο Διάβολος στην Χριστιανική Τέχνη. Ο Μεσαίωνας βοήθησε αρκετά στην ανάπτυξη της εικόνας του Σατανά μέσα από την απεικόνισή του στην τέχνη. Ο Προβληματισμός και το παράδοξο της απεικόνισης της Ιδέας του Διαβόλου αντικατοπτρίζεται στον τρόπο με τον οποίο οι Χριστιανοί κατέδειξαν τον Εωσφόρο στην Τέχνη τους. Όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατέπεσε, η Χριστιανική Λογοτεχνία αντιμετώπισε τον Σατανά ως την ραγδαία αναπτυσσόμενη έννοια του κακού και της καταστροφής που διέ-

την διάσωση της ανθρωπότητας. Όμως από τι έπρεπε να διασωθεί; Χωρίς την ύπαρξη του Κακού, ή τον τρόμο και τους σατανικούς πειρασμούς που περιέχονται στον Διάβολο, δεν θα χρειαζόταν λύτρωση από κανένα Υπερβατικό Θεό. Έτσι η αποστολή του Θεού που επικράτησε στις συνειδήσεις της ανθρωπότητας, ήταν η κάθαρση του κόσμου από το Κακό, που προσωποποιήθηκε σε μορφές όπως ο Μπάφομετ και ο Λούσιφερ, η πηγή κάθε κακού! Με αυτό τον τρόπο ο Σατανάς απέκτησε ιδιαίτερη σημασία, αφού στην περίπτωση του Εωσφόρου, η πτώση του από τον Παράδεισο μετατράπηκε σε στιγμή κλειδί για την ιστορία της Δημιουργίας αφού έτσι το κακό εισχώρησε στον κόσμο μας. Για αιώνες έπειτα από τις πρώτες εμφανίσεις του Σατανά στην Θρησκευτική ιστορία του πλανήτη οι Λόγιοι αναζητούσαν απαντήσεις για τις καταβολές του Διαβόλου. Ίσως αυτές οι απαντήσεις βρίσκονταν ενσωματωμένες στο Μυθολογικό σύστημα του Γνωστικισμού, που δίδασκε πως τα κακόβουλα πνεύματα και οι Δαιμονικές Θεότητες όπως ο Σατανάς, απορρέουν από τον θρήνο για τον χαμό του καλού. Έτσι ο Σατανάς που επιθυμεί να μετατραπεί σε Κοσμοκράτορα μέσα από την επιβολή του σκότους - αλλά και οι Δαίμονές του – βρήκαν λόγο ύπαρξης, αφού αντιπροσωπεύουν την αντίθετη πλευρά της κυριαρχίας επι της Γης, την


επιβολή του κακού πάνω στις καλοπροαίρετες ψυχές των ανθρώπων. Οι Γνωστικιστές είχαν εμμονή με το ζήτημα του υπέρτατου Κακού μέσα από τον Θεό Αμπραξά (Abraxas), ο οποίος αν και περιείχε θετικές αρετές μέσα του, ήταν Δαιμονικός. Ο Αμπραξάς είναι άλλη μία θεότητα που σχετίστηκε με την Αρχετυπική μορφή του Σατανά. Στον Γνωστικισμό ο Διάβολος κατέχει την θέση του καταστροφέα, που όμως είναι αναγκαίος στον πολύμορφο κόσμο. Είναι το Υπέρτατο Πλάσμα του Σκότους που όμως δεν αναιρεί τους Συμπαντικούς κανόνες αλλά ενσωματώνεται σε αυτούς μέσα από την εκδήλωση του Κακού σε κάθε έκφανση της ζωής του ανθρώπου, αν εκείνος το επιλέξει. Η έννοια του Διαβόλου ως το Υπέρτατο κακό κρύβει και κάποιες ψυχολογικές πτυχές που αγγίζουν ίσως αρκετούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε το θεϊκό συχνά με όρους ψυχολογίας, και άρα ίσως αξίζει να προσεγγίσουμε και το δαιμονικό μέσα από μία τέτοια σκοπιά. Εξάλλου ο κάθε θεός και ο κάθε δαίμονας εκδηλώνεται στην καθημερινότητα μέσα από τις ανθρώπινες πράξεις που διαθέτουν πάντα και τις δύο εκφάνσεις του Θεϊκού – Το υπέρτατο Καλό, και το καταστροφικό Κακό! Ο Διάβολος Μέσα μας : Οι δαιμονικές πτυχές της Ψυχής Σύμφωνα με τον Γιούνγκ η Μυθολογία, ο πνευματισμός και η Θρησκεία γίνεται καλύτερα κατανοητή μέσα από μεταφορές. Και αφού το Θεϊκό μεταλαμπαδεύεται μέσα στον ακέραιο εαυτό μας, πως μπορεί η Ανθρωπότητα να αφουγκραστεί τον Θεό και τον Σατανά, που είναι οι δράσεις προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις; Όταν οι θρήσκοι άνθρωποι των παλαιότερων εποχών βρίσκονταν μπροστά σε δεινές κατάστάσεις, τότε κατηγορούσαν τον Διάβολο που ήταν ο Δημιουργός του Κακού. Έτσι φαίνεται πως όταν οι άνθρωποι ερχόμαστε αντιμέτωποι με δυσχερείς καταστάσεις, τότε η αρχετυπική μορφή δαιμονικών όντων όπως εκείνη του Σατανά εξυπηρετεί τις ανησυχίες μας, αφού δίνει την δικαιολογία για την εμφάνιση αλλά και την έκβαση κάθε δυσάρεστης κατάστασης στην ζωή μας. Κάτι τέτοιο καταδεικνύει

τα συμπτώματα μίας κοινωνίας που αρρωσταίνει με κάθε αρνητικό, αφού η ανικανότητα της αντιμετώπισης των δαιμονικών στοιχείων του εαυτού, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα είδος κοινωνικής παράνοιας, και αυτό είναι ένα στοιχείο που μπορεί να διακρίνει ο κάθε ένας από εμάς, αρκεί να κοιτάξει τριγύρω. Η Εδραιωμένη Θρησκεία, δηλαδή ο Χριστιανισμός, ίσως και άθελά του διαχώρισε με την ανάπτυξη του αρχέτυπου του Σατανά τον κόσμο σε δύο κατηγορίες, εκείνους που προχωρούν απαλλαγμένοι από το κακό και είναι πρακτικά αναμάρτητοι, και τους υπόλοιπους που καταδιώκονται από τις αμαρτίες τους και την δαιμονική φύση του Διαβόλου που φέρνει κάθε είδους δεινά στη ζωή τους. Ένα υγιές και απαλλαγμένο από δεισιδαιμονίες άτομο μπορεί να εξαλείψει κάθε τι δαιμονικό στη ζωή του, ενώ αντίθετα όποιος καταπιέζει τέτοιες σκέψεις ασυνείδητα, τοτε υλοποιεί την αρχετυπική μορφή του Σατανά, επιρρίπτοντάς του τις ευθύνες για τα δεινά που αναπόφευκτα εμφανίζονται στην ροή της καθημερινότητας. Αυτή είναι η μεταφορική πτώση του Εωσφόρου, που καταπέφτει συνειδητά στα βάραθρα της αρνητικής πτυχής του εσωτερικού εαυτού κάθε ανθρώπου. Η Παρουσία και η Ανάπτυξη του Σατανά στις Θρησκείες και τα συστήματα πεποίθησης του


κόσμου είναι άρα ο τρόπος για να εκλογικεύσουμε τις αρνητικές εμπειρίες της ζωής. Ένα Δαιμονικό Ον ευθύνεται για τα δεινά μας, ενώ ένα άλλο (Ο Θεός) μας λυτρώνει από τα πάντα. Όμως η Φιγούρα του Σατανά ως πηγή κάθε κακού κρύβεται στο συλλογικό ασυνείδητο. Η άκρατη πίστη στην ύπαρξη του Διαβόλου αλλά και στις πράξεις του που καταδικάζουν την ανθρωπότητα στον πόνο και την φρίκη είναι ένα σοβαρό ζήτημα αφού αντικατοπτρίζει τις παθογένειες της ανθρώπινης ψυχής που αποτυπώθηκαν μέσα στις θρησκείες. Μέσα από τον φόβο για την ύπαρξη ενός τέτοιου ακατανίκητου Δαίμονα απομακρυνόμαστε από την αυτοβελτίωση και μεταφερόμαστε σε μία αυτοκαταστροφική διαδικασία στην οποία ο λογικός νους απομακρύνεται από τις θετικές και φωτεινές ρίζες του. Όλες οι δαιμονικές οντότητες, με πρώτο και καλύτερο τον Σατανά, είναι εξωγενείς παράγοντες που μας αποκόπτουν από την φύση μας, όπως ακριβώς συνέβη με την δαιμονοποίηση του φυσιολατρικού Παγανισμού. Στην σύγχρονη εποχή βέβαια η εκλογίκευση των εμπειριών μας περιέχουν και τις δύο θεϊκές πτυχές, αναπαριστούν και το καλό και το κακό, και με την ανάπτυξη της επιστήμης ακόμα και οι εδραιωμένες θρησκείες αμφισβητούνται επί καθημερινής βάσης. Σε αυτή την φάση το λογικό θα ήταν να μην υπάρχει θέση για πίστη σε οντότητες όπως ο Σατανάς και τα υπόλοιπα δαιμονικά πνεύματα, όμως κάτι τέτοιο ακόμα δεν φαίνεται να ισχύει στην ολότητά του.

Σε αυτό έπαιξε ρόλο η ανάπτυξη της Λατρείας του Εωσφόρου της Σύγχρονης εποχής, που ενσωματώθηκε στον Σατανισμό του 20ου Αιώνα. Αυτή η Λατρεία στον Σατανά αναγέννησε ακόμα και στην εκλογικευμένη εποχή που ζούμε την ρομαντική αντίληψη για την αρχετυπική φιγούρα του Διαβόλου, ο οποίος αντιπροσωπεύει την ατομικότητα και την ελευθερία των αποφάσεων είτε είναι απλώς αρνητικές, είτε είναι Δαιμονικές στην αυτούσια φύση τους. Φαίνεται πως η ανθρώπινη φύση έχει φτάσει στο ναδίρ της πνευματικής εξέλιξής της. Η Ανάπτυξη του Σατανά μέσα από αρχετυπικές θεϊκές παρουσίες σε όλα σχεδόν τα θρησκευτικά συστήματα έπαιξε και συνεχίζει να παίζει τον ρόλο της σε αυτή την παύση. Ίσως όμως αν κατορθώσουμε να κατανοήσουμε πως το υπέρτατο κακό δεν κρύβεται στον Σατανά αλλά μέσα μας, αν αντιληφθούμε πως οι βαθύτερες σκέψεις του νου μας δημιουργούν είτε θετικές σκεπτομορφές, είτε αρνητικά φορτισμένες ενεργειακές οντότητες που μας καταδιώκουν, τότε ίσως καταφέρουμε να εξαλείψουμε μία για πάντα τα δεινά που ταλανίζουν την ανθρωπότητα και εδραιώνουν το σκότος παντού τριγύρω. Τότε ο Κερασφόρος Δαιμονικός θεός δεν θα έχει καμία επιρροή πάνω στην ανθρώπινη ψυχή, όσο και αν έχει καταφέρει να εντυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο, ως ο Άρχοντας κάθε κακού, και ο Δυνάστης των χαμένων ψυχών που δεν κατάφεραν ποτέ να ανακαλύψουν τον δρόμο προς το φως.



Unlocking the Truth

→ Συνέντευξη

Ο εξερευνητής του αλλόκοσμου στο Unlocking the Truth Συνέντευξη στον Νίκο Αποστολόπουλο

«Aνέκαθεν το μυστήριο και το άγνωστο ασκούσαν ακατανίκητη γοητεία στην ανθρώπινη ψυχή»

Ν. Αποστολόπουλος: Κύριε Βέμπο θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για τη συνέντευξη που με προθυμία δεχθήκατε να μας παραχωρήσετε για το νέο περιοδικό “Unlocking the Truth”. Θα ήθελα να αρχίσουμε με τις κλασικές ερωτήσεις μιας συνέντευξης. Πως ακριβώς γράφετε; Όταν βρίσκετε χρόνο κι ένα ήσυχο μέρος, ή ακολουθείτε κάποιο συγκεκριμένο «τελετουργικό»; Θανάσης Βέμπος: Εγώ σας ευχαριστώ και να σας ευχηθώ καλή επιτυχία! Κλασικές ερωτήσεις, κλασικές απαντήσεις, λοιπόν. Γράφω με πληκτρολόγιο, παλιότερα έγραφα με γραφομηχανή, αλλά αυτό είναι τόσο παλιά που κοντεύω να το ξεχάσω. Για να σοβαρευτώ λίγο, γράφω απρόσκοπτα. Θέλω να πω, ότι μετά από δεκαετίες αυτής της διαδικασίας, έχω ανοίξει πολύ πλατύ το «κανάλι» μέσα από το οποίο οι ιδέες διοχετεύονται σε γραπτή μορφή, συνεπώς η γραφή είναι πλέον «αυτόματη». Δεν εννοώ «μηχανική». Απλώς, λόγω πείρας, όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου είναι πολύ πιο εύκολο να διατυπωθούν γραπτώς. Είναι όπως ο προπονημένος αθλητής, που έχει πλέον αποκτήσει μια συγκεκριμένη φυσική κατάσταση και αποδίδει διαρκώς. Τώρα, όσον αφορά το «τελετουργικό», εννοείται ότι υπάρχει τέτοιο. Πρέπει να περιέλθει κανείς σε ιδιαίτερη συνειδησιακή κατάσταση προκειμένου να γράψει κάτι αυθεντικό, πηγαίο και γνήσιο. Ειδάλλως απλώς

πληκτρολογεί. Συγκεκριμένη μουσική, συγκεκριμένη διάθεση, συγκεκριμένη προετοιμασία. Όλα αυτά ποικίλουν βεβαίως αναλόγως της στιγμής, ή της ανάγκης. Επειδή είμαι επαγγελματίας συγγραφέας εδώ και πολλά χρόνια, έχω αναπτύξει την ικανότητα να παράγω κατά βούληση αλλά και κατά παραγγελία. Είναι ένα μίγμα επιστήμης και τέχνης – ή μαγείας αν θέλετε. Φανταστείτε έναν ξυλουργό. Μπορεί πχ να φτιάξει ένα έπιπλο που του έχουν παραγγείλει βάσει σχεδίου (επιστήμη), αλλά μπορεί και να φτιάξει ένα ξύλινο γλυπτό για να εκφράσει ό,τι έχει βαθιά μέσα του (τέχνη/μαγεία).

δίδαξαν ή με καθοδήγησαν σε όλη αυτή την πορεία. Υπήρξαν διάφοροι συγγραφείς, ερευνητές και στοχαστές που με επηρέασαν – τόσο στον τρόπο σκέψης όσο και στον τρόπο συγγραφής και έρευνας. Δεν μπορώ να τους τοποθετήσω «ιεραρχικά», άλλωστε υπήρξαν διαφορετικές επιρροές σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου. Από το χώρο της έρευνας στην Ελλάδα ο Γιώργος Μπαλάνος, η γνωριμία μου με τον οποίο μετρά δεκαετίες. Από το χώρο της έρευνας στο εξωτερικό οι Τσαρλς Φορτ, Τζων Κηλ, Ζακ Βαλλέ, Άιβαν Σάντερσον, Κόλιν Ουίλσον, Λόρεν Κόλμαν, Τζέρομ Κλαρκ, Πάτρικ Χάρπουρ και άλλοι. Ως στοχαστές/φιλοσόφους/δασκάλους ξεχωρίζω τους Γκουρτζίεφ-Ουσπένσκι, Κάρλος Καστανέντα, Καρλ Γιουνγκ, Άρθουρ Καίσλερ, Άλαν Γουάτς, Λάυαλλ Ουάτσον. Υπήρξαν βέβαια και άλλα άτομα, «μη επώνυμα» που με επηρέασαν και με δίδαξαν κατά καιρούς, αλλά δεν έχει κανένα νόημα να αναφέρω τα ονόματά τους. Ν.Α. Για να μην βάλω εγώ τις ταμπέλες, πώς θα χαρακτηρίζατε εσείς τον εαυτό σας; Τι συγγραφέας είστε;

Ν.Α. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με το χώρο του παραφυσικού; Υπήρξε κανείς «δάσκαλος» ή «καθοδηγητής» σας σ’ όλα αυτά; Θ.Β. Υπήρξαν ποικίλα ερεθίσματα, ποικίλης έντασης σε ποικίλες εποχές. Πάντα με συνάρπαζε το μυστήριο, το αινιγματικό, το παράξενο και το «πέρα από τα όρια». Όσον αφορά τις επιρροές, εννοείται ότι υπήρξαν άτομα που με

Θ.Β. Ούτε εγώ θα ήθελα να βάλω ταμπέλες, οπότε ας πούμε πως είμαι ένας συγγραφέας παντός καιρού! Θα μπορούσα να πω ότι είμαι ένας συγγραφέαςερευνητής, αν και τα δυο συστατικά αυτά δεν έχουν πάντα την ίδια αναλογία. Εξ άλλου έχω γράψει τόσα πολλά, πάνω σε τόσο πολλά θέματα, που νομίζω πως είναι άτοπο να βάλω συγκεκριμένες ταμπέλες. Ν.Α. Νιώσατε κάποια στιγμή να σας απορρίπτουν οι άλλοι εξαιτίας της


Τελευταία καθώς έψαχνα στην βιβλιοθήκη μου, αναρωτήθηκα: «Ποιανού συγγραφέα είναι η πλειοψηφία των βιβλίων μου;» Τελικά, και όχι με μεγάλη δυσκολία, νικητής βγήκε ο Θανάσης Βέμπος. Πρόκειται για έναν από τους πιο αγαπημένους και αξιόλογους μελετητές του παραφυσικού, αλλά και έναν συγγραφέα, που σε κάνει να ερωτευθείς το διάβασμα. Αν και έχουμε συναντηθεί προσωπικά μόλις μία φορά, με εντυπωσίασε το γεγονός ότι ήταν πολύ ανοικτός, δεκτικός σε οποιοδήποτε ερώτημα τέθηκε, ευγενικός, προσιτός, ευθύς και αυτο-αποκαλυπτικός. Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί 20 βιβλία του, έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα πάνω σε δεκάδες θέματα (διαστημική τεχνολογία, την αστροναυτική-αστρονομία, τα παράξενα φαινόμενα, την έρευνα του παραφυσικού και του αγνώστου, την ανθρωπολογία-εθνολογία-λαογραφία, την οικονομία, τις επιπτώσεις της τεχνολογίας στην ανθρώπινη κοινωνία και ψυχολογία), έχει συμμετάσχει σε δεκάδες συλλογικά έργα, ενώ έχει μεταφράσει πάνω από 60 βιβλία. Έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 40 χώρες, και συνεχίζει να ταξιδεύει σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, επισκεπτόμενος μερικά από τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου μας, για να βρει όπως είχε αναφέρει σε παλαιότερη συνέντευξη του, πράγματα που ήξερε ότι υπήρχαν ή που είχε φανταστεί ότι υπήρχαν. Όλοι τον ξέρετε, σίγουρα όλοι κάπου έχετε διαβάσει τουλάχιστον ένα άρθρο ή μία συνέντευξή του, και σε περίπτωση που υπάρχει έστω κι ένας που δεν έχει συναντηθεί μ' αυτήν την προσωπικότητα, είναι ώρα να γνωρίσει ένα μικροσκοπικό του κλάσμα μέσω της συνέντευξης, για να «συνετιστεί», και για να διαβάσει όλα του τα βιβλία. ΝΙΚΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Περισσότερα για το έργο και τα βιβλία του Θανάση Βέμπου, στην προσωπική του ιστοσελίδα, www.vembos.gr

«ανίατης πάθησης» όπως έχετε αναφέρει επανειλημμένα, να ασχολείστε με «φευγάτα» και «περιθωριακά» θέματα; Θ.Β. Πολλές φορές, αλλά αυτό συνέβαινε πολύ παλιά, όταν ήμουν ακόμα αρκετά μικρός ώστε να με ενδιαφέρει η γνώμη του παντός ενός. Από ένα σημείο και μετά, έπαψα να ασχολούμαι με τον πάσα ένα, συνειδητοποιώντας ότι ο χρόνος είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε, συνεπώς το να τον χαραμίζουμε είναι όχι μόνο ανόητο, αλλά και εγκληματικό. Όταν γεννηθήκαμε, μας δωρίστηκε μια πίστωση χρόνου. Η πίστωση θα εξαντληθεί κάποια στιγμή, και θα φτάσουμε στο ταμείο. Οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε την κάθε στιγμή. Αυτό προϋποθέτει βέβαια ότι ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Κι όσον αφορά τους ποικίλους ανόητους, άσχετους, ψωνισμένους και επιτήδειους του χώρου, επαναλαμβάνω ένα από τα αγαπημένα μου αποφθέγματα: «οι φελλοί επιπλέουν, αλλά στο τέλος βουλιάζουν». Ν.Α. Ποια είναι τα συστατικά για ένα επιτυχημένο εμπορικά βιβλίο; Τι διαχωρίζει το καλό από το «κακό» βιβλίο, και

τι θα συμβουλεύατε ένα νέο συγγραφέα – ερευνητή; Θ.Β. Προφανώς για να είναι ένα βιβλίο εμπορικά επιτυχημένο, πρέπει να πουλάει. Για να πουλάει πρέπει να αρέσει σε σημαντικό αριθμό ανθρώπων. Για να αρέσει σε ένα σημαντικό αριθμό ανθρώπων, πρέπει να θίγει πράγματα και καταστάσεις που αφορούν τους πολλούς, τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους. Αυτό σημαίνει πολλά, αλλά

για να δει κανείς τι αφορά τους πολλούς, ας ρίξει μια ματιά στη λίστα των ευπώλητων βιβλίων. Δεν σημαίνει φυσικά ότι ένα ευπώλητο βιβλίο είναι και «κακό» απαραιτήτως. Ισχύει ασφαλώς και το αντίθετο. Εξ άλλου, το τι σημαίνει «επιτυχία» είναι σχετικό. Άραγε πέτυχα επειδή πλούτισα γράφοντας ένα βιβλίο που έγινε μπεστ-σέλλερ, ή πέτυχα

επειδή ανήλθα πνευματικά, διανοητικά και ψυχικά, γράφοντας ένα βιβλίο που πήγε άπατο; Φυσικά δεν υπάρχουν μόνο τα άκρα, αλλά – όπως είπα και προηγουμένως - ο καθένας πρέπει να αποφασίσει τι είναι αυτό που θέλει και να το επιδιώξει. Το μυστικό για έναν νέο συγγραφέα-ερευνητή συνοψίζεται σε τρεις λέξεις: δουλειά, δουλειά και δουλειά. Ν.Α. Βοηθάνε οι παλιοί συγγραφείς – ερευνητές τους νέους; Που σταματάει η «ευγενής άμιλλα» και που αρχίζει ο ανταγωνισμός; Θ.Β. Αυτό είναι κάτι σχετικό και εξαρτάται από την εκάστοτε σχέση παλιού νέου. Αλλά και αυτή η λέξη «ανταγωνισμός» είναι τόσο παρεξηγημένη, που δεν αποδίδει αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να αποδίδει. Έχω γράψει αρκετά πράγματα για τον περίφημο Πόλεμο των Λέξεων τόσο στα βιβλία μου πόσο και στην ιστοσελίδα μου (www.vembos.gr). Μπερδεύουμε βλακωδώς και εγκληματικώς (ναι, εγκληματικώς!) τη λέξη «ανταγωνισμός» με τη λέξη «συναγωνισμός». Δαιμονοποιούμε (εδώ και πολλές δεκαετίες) τον μοναδικό μηχανισμό μέσω του οποίου μπορεί να γίνει αξιολόγηση και κρησάρισμα (σε κάθε χώρο) εν ονόματι μιας θολής, ψευτοψυχοπονιάρικης «ευγενούς άμιλ-


λας». Ένα παράδειγμα, φαινομενικά άσχετο, αλλά στην πραγματικότητα πολύ σχετικό: αναρωτιόμαστε πού πήγε η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας; Πολύ απλά, την έφαγε τη μαρμάγκα της «ευγενούς άμιλλας» και του «συναγωνισμού». Μαζί με πολλά άλλα πράγματα –και στο επίπεδο αυτό ο Πόλεμος των Λέξεων εντείνεται πλέον όχι χρόνο με το χρόνο, ούτε μήνα με το μήνα, αλλά κυριολεκτικά μέρα με τη μέρα. Ν.Α. Σύγχρονη εποχή, εποχή της τεχνολογίας, εποχή των «ebooks». Ποια είναι η γνώμη σας γι΄ αυτή τη νέα τάση των βιβλίων; Πιστεύετε πως τα «e-books» θα αντικαταστήσουν τα απλά βιβλία, καταστρέφοντας έτσι το παραδοσιακό διάβασμα; Όμως είναι και κάτι καινούριο, μήπως το e-book βοηθήσει τους νέους να έρθουν πιο κοντά στο βιβλίο; Θ.Β. Θεωρώ ότι ο αριθμός των αναγνωστών βιβλίων στην Ελλάδα, είναι λίγο πολύ σταθερός. Όποιος θέλει να διαβάσει, θα διαβάσει, ανεξαρτήτως e-books. Και δεν νομίζω ότι το ebook θα αντικαταστήσει, ούτε θα καταστρέψει το παραδοσιακό βιβλίο. Εξ άλλου, αυτό δείχνουν και τα τελευταία νούμερα. Το διάβασμα – όπως και το κάπνισμα! - είναι μια διαδικασία που εμπλέκει πολλές αισθήσεις: όραση, αφή, όσφρηση. Το e-book είναι αφάνταστα βολικό, αλλά όχι πάντα. Ν.Α. Υπάρχει κάποιο βιβλίο που δεν έχετε γράψει εσείς και θα θέλατε να το είχατε γράψει; Θ.Β. Κατά καιρούς θαύμαζα κάποιους συγγραφείς, και θα ήθελα να είχα γράψει τα βιβλία τους, αλλά με την πάροδο των ετών κατάλαβα ότι αυτό που αξίζει είναι να έχεις ανακαλύψει το πραγματικά (για σένα) γνήσιο μέσα σου, τους πραγματικά αυθεντικούς (για σένα) συλλογισμούς και να καταφέρεις να τους εκφράσεις με συνάφεια, ειρμό και πρωτοτυπία. Ν.Α. Γιατί οι άνθρωποι γοητεύονται τόσο από τα ανεξήγητα και τα παραφυσικά φαινόμενα; Θ.Β. Επειδή ανέκαθεν το μυστήριο και το άγνωστο ασκούσαν ακατανίκητη γοητεία στην ανθρώπινη ψυχή. Το μυστήριο και το άγνωστο ήταν αυτά που συντέλεσαν αποφασιστικά στις μεγάλες εξερευνήσεις, τόσο στο έξω όσο και στο έσω διάστημα. Ν.Α. Υπήρξε μια εποχή που οι εφημερίδες δεν ήταν εχθρικές ή αδιάφορες απέναντι στα ανεξήγητα φαινόμενα. Εσείς έχετε ένα τεράστιο αρχείο με αποκόμματα παλαιών εφημερίδων, και η έρευνα αυτή στις εφημερίδες είχε ιδιαίτερη σημασία, όπως είχατε δηλώσει σε μια παλαιότερη συνέντευξη, επειδή δεν ήταν μόνο συλλογή υλικού αλλά και ένα πραγματικό χρονοτάξιδο. Μιλήστε μας λίγο για αυτό το χρονοτάξιδο, αλλά

και για την εποχή που ο τύπος κατακλυζόταν από χιλιάδες άρθρα και πρωτοσέλιδα που αφορούσαν το παραφυσικό. Θ.Β. Όντως, ήταν κάτι που υποψιαζόμουν, αλλά εξακρίβωσα και τεκμηρίωσα στη διάρκεια μιας κοπιαστικής αλλά συναρπαστικής έρευνας στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και αλλού. Εξακρίβωσα ότι υπήρξαν εποχές που τα ΜΜΕ (και κατ’ επέκταση η ελληνική κοινωνία) δεν ήταν τόσο εχθρικά ή αδιάφορα απέναντι στο Παραφυσικό. Πχ την εποχή του Μεσοπολέμου (κυρίως χάρη στη δουλειά του Άγγελου Τανάγρα) τα παραψυχικά φαινόμενα ήταν πολύ δημοφιλή και αποδεκτά. Το ίδιο και το φαινόμενο των ΑΤΙΑ στη δεκαετία του 1950. Τώρα, όσον αφορά τη «χρονομηχανή» των εφημερίδων, το βιβλίο μου «Το Πνεύμα του Χρόνου» (http://vembos.gr/Genius_Tempori.htm) γράφτηκε χάρη σε αυτή! Και δεν μιλώ μεταφορικά. Ξεφυλλίζοντας τα κιτρινισμένα φύλλα, διαβάζοντας κείμενα αλλοτινών εποχών, σε αλλοτινή γλώσσα, με αλλοτινές εκφράσεις, μυρίζοντας την χαρακτηριστική οσμή του πολυκαιρισμένου χαρτιού, όλα αυτά ήταν μια ιδιαίτερη τελετουργία με ακέραιο μαγικό περιεχόμενο. Πέρασαν χρόνια για να το συνειδητοποιήσω – ας είναι καλά η Συναίνεση που σε «διδάσκει» εξ απαλών ονύχων ότι η μαγεία και τα ταξίδια στο χρόνο είναι ανύπαρκτα πράγματα. Όταν όμως το συνειδητοποίησα, το εκμεταλλεύτηκα δεόντως. Απορροφούμενος όσο το δυνατόν περισσότερο στη μελέτη και το ξεφύλλισμα παλιών εφημερίδων δεμένων σε «σώματα», σε συνθήκες απομόνωσης, μπορεί κανείς να ταξιδέψει στο παρελθόν. Όταν έκανα την έρευνα για το «Πνεύμα του Χρόνου» (και όχι μόνο) βρισκόμουν επί τέσσερις με πέντε ώρες (πολλές φορές περισσότερο) σχεδόν καθημερινά στο ήσυχο περιβάλλον της Δημοτικής Βιβλιοθήκης του Δήμου Αθηναίων –και κατόπιν περνούσα άλλες τόσες μπροστά στον υπολογιστή ταξινομώντας, αρχειοθετώντας, επεξεργαζόμενος και εκτυπώνοντας πολλές φορές τα άρθρα ή τις ειδήσεις που είχα φωτογραφίσει με την ψηφιακή μου κάμερα. Κι αυτό δεν έγινε επί μερικές μέρες, ούτε επί μερικές βδομάδες αλλά επί δυο συνεχή χρόνια. Οι οπτικοί συνειρμοί, η διαρκής βύθιση στο αλλοτινό περιβάλλον, η διαρκής ανάγνωση μιας αλλοτινής γλώσσας, η μυρωδιά του παλιού χαρτιού, το ζωντάνεμα πολύ παλιών αναμνήσεων, όλα αυτά λειτουργούσαν ανοίγοντας πύλες στην αντίληψη. Η παλιά εφημερίδα, οι ειδήσεις της, τα κείμενά της, οι τίτλοι και οι φωτογραφίες της, γίνονταν δίνες που με μετέφεραν σε ένα άλλο σύμπαν. Επί μήνες ολόκληρους βίωνα μια συνεχή χρονολίσθηση. Ένα διαρκές timeslip. Αλλά πώς νομίζετε ότι προέκυψε το όνομα του ομώνυμου φωτογραφικού μου project; (http://vembos.gr/Project_Timeslip_intro.htm)


Ν.Α. Λόγω της ερευνητικής σας ασχολίας, έρχεστε σε επαφή με πολλούς ανθρώπους που σίγουρα έχουν να σας πουν πολλές και παράξενες ιστορίες. Υπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά στις προσωπικότητες αυτών των ανθρώπων ή τα φαινόμενα διατρέχουν όλα τα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα; Θ.Β. Δεν μπορώ να εντοπίσω ιδιαίτερα κοινά χαρακτηριστικά. Το κοινό χαρακτηριστικό είναι πιο πολύ η ανησυχία και πολλές φορές ο φόβος εκείνου που βίωσε μια παράξενη ιστορία και η αδήριτη ανάγκη του να βρει «πώς εξηγείται» αυτή. Ν.Α. Πως διακρίνετε σε μια ιστορία που μελετάτε, την υπερβολή ή το ψέμα από την αλήθεια; Πως ξεχωρίζετε τον παρανοϊκό από αυτόν που υποστηρίζει κάτι πραγματικά σοβαρό; Θ.Β. Είναι θέμα πείρας. Αλλά απαιτείται κιόλας υγιής σκεπτικισμός, ενδελεχής έρευνα και γνώμη ειδικών. Η άκριτη αποδοχή και ο στείρος σκεπτικισμός, απλώς οδηγούν στο τέλμα ή στην άνυδρη έρημο. Δίπλα σε εκείνους που είναι πρόθυμοι να μην πιστέψουν τίποτα, υπάρχουν κι εκείνοι που είναι πρόθυμοι να πιστέψουν οτιδήποτε. Το να αμφιβάλλουμε για τα πάντα, ή να πιστεύουμε στα πάντα είναι δυο βολικές λύσεις που μας απαλλάσσουν από το να σκεφτόμαστε. Ν.Α. Τις τελευταίες δεκαετίες μέρος της κοινής γνώμης τείνει να υιοθετεί συνωμοσιολογικές θεωρίες για την ερμηνεία κάθε άγνωστου φαινομένου. Εσείς πιστεύετε σε μυστικά παιχνίδια πίσω από κλειστές πόρτες; Θ.Β. Ασφαλώς και υπάρχουν μυστικά παιχνίδια, και συνωμοσίες και μηχανορραφίες. Το πρόβλημα με τη συνωμοσιολογία είναι ότι έχει μετατραπεί σε αυτόνομο τρόπο σκέψης. Η έκρηξη της συνωμοσιολογίας οφείλεται στη λεγόμενη απομάγευση του κόσμου. Πρόκειται για την εγκαθίδρυση της βεβαιότητας ότι τίποτα εξωγενές στον πραγματικό και γνωστό κόσμο δεν διέπει τα πράγματα. Ότι κανένα υπερβατικό σχέδιο δεν είναι σε θέση να κατευθύνει τη δράση μας, ή να μας προστατεύσει από αυτήν. Ο φυσικός κόσμος απομαγεύτηκε, δεν διαθέτει πια μαγικές ιδιότητες και είναι ολοκληρωτικά πλέον διαχωρισμένος από την ανθρώπινη-κοινωνική σφαίρα. Η «θεωρία συνωμοσίας» δεν αποτελεί «θεωρία» επεξεργασμένη όπως οι επιστημονικές, αλλά έναν τρόπο συλλογισμού, ή μια νοοτροπία κοντινή στην παράνοια. Η συνωμοσιολογική νοοτροπία είναι ένας τρόπος με τον οποίο ο μύθος και οι ευσεβείς πόθοι λειτουργούν στη σύγχρονη κοινωνία που έχει

απομαγευθεί. Οι μεγάλες κοσμοθεωρίες έχουν καταρρεύσει κι η αβεβαιότητα αυξάνεται. Σε ένα τέτοιο κόσμο, δεν υπάρχουν πια στοιχεία, τεκμήρια, αποδείξεις: υπάρχουν μόνο ερμηνείες, οι οποίες έχουν όλες σχετική αξία, εφόσον όλες μπορούν να αμφισβητηθούν. Κι αυτό θα εντείνεται όσο περνά ο καιρός. Ν.Α. Υπάρχει άμεση σχέση των πλασμάτων της λαογραφίας και των παραφυσικών φαινομένων; Μήπως τα στοιχειώματα, τα φαντάσματα, τα ΑΤΙΑ κ.α. που αναφέρονται στην σύγχρονη εποχή είναι στην πραγματικότητα ένα φαινόμενο από τις απαρχές της ανθρωπότητας και η ερμηνεία μαζί με την ονομασία τους άλλαζε ανάλογα με το βιοτικό και πνευματικό επίπεδο της εκάστοτε κοινωνίας; Ο Ζακ Βαλλέ στο βιβλίο του «Διαβατήριο για την Μαγκόνια», ανέφερε την άποψη ότι ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης λαογραφίας θα μπορούσε να εξεταστεί απ΄ αυτή τη σκοπιά. Θ.Β. Βεβαίως. Θεωρώ πως υπάρχει ένα διαχρονικό φαινόμενο που εκδηλώνεται διαφορετικά, φορώντας τις «μάσκες» της εκάστοτε εποχής, κουλτούρας ή κοινωνίας. Η πολύχρονη έρευνά μου πάνω στην ελληνική λαογραφία, που είχε ως επιστέγασμα το βιβλίο μου «Οι Πύλες του Αλλόκοσμου» (http://vembos.gr/piles.html), σε αυτό το συμπέρασμα –μεταξύ άλλων- κατέληξε. Ο ανθρώπινος νους «ντύνει» με γνώριμα ενδύματα κάτι που είναι πέρα από τις αντιληπτικές του ικανότητες. Κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο σε ατομικό, αλλά και συλλογικό επίπεδο. Συμβαίνει ακόμα και σήμερα, που υποτίθεται ότι είμαστε πολύ «πονηρεμένοι» και «ψυλλιασμένοι». Κάνουμε το σφάλμα του «χρονολογικού σνομπισμού», δηλαδή να θεωρούμε υποσυνείδητα ότι οι άνθρωποι άλλων εποχών ήταν αφελείς και ανόητοι. Είμαστε το ίδιο αφελείς και ανόητοι, απλώς έχουμε τη δυνατότητα καλύτερης πληροφόρησης (τη δυνατότητα, όχι την ικανότητα). Ν.Α. Οι σημαντικότεροι πολιτισμοί γεννήθηκαν κοντά στο νερό, και ιδιαίτερα στη Μεσόγειο το νερό έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτισμών, ενώ αποτέλεσε και στοιχείο έμπνευσης, καθώς οι αρχαίοι το θεοποίησαν και το λάτρεψαν. Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει το νερό στο παραφυσικό; Θ.Β. Πολύ μεγάλο. Αρκεί να μελετήσει κανείς τη φιλολογία των παραφυσικών φαινομένων κάθε λογής για να το εξακριβώσει. Όπου ρέει νερό, ρέει και το πνεύμα. Οι διασυνδέσεις του τρεχούμενου νερού ή της πηγής νερού γενικότερα με μαγικοθρησκευτικές ή λατρευτικές εκδηλώσεις είναι αμέτρητες – καθώς επίσης και με τη μυθολογία και τη νεότερη λαϊκή παράδοση. Το νερό έρχεται από τα έγκατα της γης –από την ίδια τη Γαία- και δίνει το δώρο της ζωής. Στη νεότερη χριστιανική


παράδοση, η ιερή πηγή έγινε αγίασμα. Θυμηθείτε το βαθύ ρόλο του νερού την επόμενη φορά που θα πετάξετε ένα νόμισμα σε ένα ιερό πηγάδι, «έτσι για το έθιμο». Εξ άλλου το νερό είναι μια μοναδική και ιδιαίτερη ουσία που ο χώρος δεν μας επιτρέπει να αναλύσουμε. Στην αρχαιότητα οι ιαματικές πηγές συνδέονταν με τις νύμφες. Σήμερα πολλές ιερές πηγές της αρχαιότητας θεωρούνται στοιχειωμένες, ή «αγιάσματα» και συνήθως μια εκκλησία της Παναγίας ή θηλυκής θεότητας (αγίας) είναι χτισμένη στη θέση του αρχαίου ιερού. Το νερό, και ιδιαίτερα το τρεχούμενο (ρυάκια, χείμαρροι), θεωρείται αποτελεσματικό μαγικό φράγμα εναντίον των δυσμενών επιδράσεων και των υπερφυσικών πλασμάτων. Κι ένα σωρό άλλα. Ν.Α. Ένα θαυμαστό μυστήριο των προγόνων μας είναι και ο περίφημος γεωδαιτικός τριγωνισμός της αρχαίας Ελλάδας. Το γιατί έχτιζαν οι αρχαίοι Έλληνες τους χώρους λατρείας τους κατά τρόπο που να δημιουργούν στον χάρτη ισόπλευρα και ισοσκελή τρίγωνα ή να επαληθεύουν περίπλοκες μαθηματικές σχέσεις παραμένει το μεγάλο ζητούμενο, με τα ερωτήματα που ανακύπτουν να είναι πολλά και ποικίλα: τι εξυπηρετούσε η ιερή αυτή χωροθεσία, αλλά και πώς κατάφεραν τον τιτάνιο άθλο της γεωμετρικής διασύνδεσης των ιερών τους τόπων; Τόσο ο Αριστοτέλης όσο και ο Στράβωνας παραδέχονται ότι η ίδρυση των ιερών δεν γινόταν συμπτωματικά αλλά ακολουθούσε έναν εσωτερικό κανονισμό με τη δική του απόκρυφη μεθοδολογία Θ.Β. Υπάρχουν πολλά άγνωστα σημεία και πτυχές σε ό,τι αφορά την αρχαιότητα. Όπως είπαμε και πριν, λόγω «χρονολογικού σνομπισμού», θεωρούμε ότι οι πρόγονοί μας ήταν «αδύνατον» να κάνουν αυτό ή εκείνο το επίτευγμα. Υπάρχει και το πρόβλημα της μεροληψίας του Παροντισμού, δηλαδή να κρίνουμε το παρελθόν με τα κριτήρια του παρόντος. Κι έτσι ψάχνουμε να βρούμε το παρόν στο παρελθόν. Ψάχνουμε «αρχαία τεχνολογία» παραπλήσια με τη σημερινή. Αυτό είναι στενοκεφαλιά και πλάνη. Η ίδια η λέξη «τεχνολογία» είναι παραπλανητική. Οι αρχαίοι πολιτισμοί είχαν άλλη προσέγγιση στο σύμπαν, ζούσαν σε μια διαφορετική Συναινετική Πραγματικότητα.

Από την άλλη, υπάρχει ένα σώμα αρχαίας γνώσης που κατά καιρούς εκδηλωνόταν με διάφορες μορφές, πχ στην ιερή χωροθεσία κλπ. Και δεν μιλώ για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, αλλά για όλους τους πολιτισμούς της Γης. Το θέμα των ιερών τόπων, ή ακριβέστερα των Τόπων Δύναμης, είναι συναρπαστικό. Κι ο εντοπισμός τους, ή η γεωγραφική – γεωδαιτική γεωμετρική τους διασύνδεση, ακόμα συναρπαστικότερος, αν και πολύ παρεξηγημένος. Ας έχουμε υπόψη μας ότι, στην περίπτωση των Τόπων Δύναμης δεν αναφερόμαστε σε αποκλειστικά τρισδιάστατο γεωγραφικό επίπεδο. Επειδή ακριβώς αυτές οι περιοχές είναι σημεία επαφής με μια ευρύτερη πραγματικότητα με περισσότερες των τριών διαστάσεις, εννοείται πως το να ψάχνουμε για το ακριβές επίκεντρο ενός Τόπου Δύναμης είναι σαν να ψάχνουμε για το κέντρο μιας σφαίρας στην επιφάνειά της. Κι εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι ερευνητές που προσπάθησαν να χαρτογραφήσουν τους Τόπους Δύναμης στο συμβατικό χώρο. Τα μοτίβα της Ιερής Γεωγραφίας ή οι χάρτες των leys είναι χρήσιμοι μόνο σε πολύ πρακτικό επίπεδο. Τα όποια μοτίβα αναιρούνται εάν υιοθετηθεί μια ευρύτερη προοπτική. Ουσιαστικά τέτοιοι χάρτες είναι καλειδοσκόπια: αλλάζουν μορφή αναλόγως του σημείου προοπτικής. Υπάρχουν δύο πολύ σοβαρά προβλήματα στην όλη προσέγγιση της Ιερής Γεωγραφίας. Το πρώτο είναι ότι μπορούμε να ορίσουμε κάποιους βασικούς Τόπους Δύναμης/Ιερούς στον ελληνικό χώρο κρίνοντας με βάση την προϊστορία τους, το ρόλο τους και τα φαινόμενα που παρουσιάζουν. Όμως όσο προχωρούμε στην έρευνα, θα δούμε ότι οι τόποι είναι κυριολεκτικά χιλιάδες. Εννοείται ότι κάθε προσπάθεια χαρτογράφησης αυτών των σημείων είναι εξ αρχής αποτυχημένη. Αν βάλει κανείς μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες τυχαία σημεία πάνω στο χάρτη και αρχίσει να τα ενώνει με γραμμές, κύκλους και τρίγωνα, οι νόμοι των πιθανοτήτων υπαγορεύουν ότι θα πάρει τελικά οποιοδήποτε εξαγόμενο της αρεσκείας του. Το βασικό πρόβλημα της Ιερής Γεωγραφίας δεν


είναι ποια στοιχεία θα συμπεριληφθούν, αλλά ακριβώς το αντίθετο: ποια θα αποκλειστούν. Το δεύτερο σοβαρό πρόβλημα στην υπόθεση της Ιερής Γεωγραφίας είναι ότι ο επίπεδος χάρτης έχει μεγάλη διαφορά από την καμπύλη επιφάνεια της Γης. Το πρόβλημα αυτό υπήρξε θεμελιώδες στην εξέλιξη της Χαρτογραφίας από την εποχή που έγινε αντιληπτό ότι η Γη είναι σφαιρική. Ακόμα και στην έκταση του ελληνικού χώρου, η μεταφορά των μετρήσεων από την σφαιρική τριγωνομετρία στην επίπεδη τριγωνομετρία είναι προβληματική. Ν.Α. Θα σπρώξω τώρα τη συζήτησή μας σε ένα άλλο σημείο. Διανύουμε μια από τις πιο ταραγμένες και φτωχές περιόδους σε πολιτικό, οικονομικό αλλά κυρίως πνευματικό επίπεδο. Η κοινωνία, ειδικά με τις δράσεις των «Αγανακτισμένων» τα προηγούμενα χρόνια, αναζητούσε την παρέμβαση του πνευματικού κόσμου της χώρας για τα τεκταινόμενα. Εσείς σαν εκπρόσωπός του, τι πιστεύετε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να ανακάμψουμε, τουλάχιστον σε πνευματικό επίπεδο; Θ.Β. Ο πνευματικός κόσμος είναι ανύπαρκτος, ή περί άλλων τυρβάζει. Ούτως ή άλλως, η κρίση που βιώνουμε εδώ και χρόνια δεν είναι οικονομική, ή έστω, δεν είναι μόνο οικονομική. Το οικονομικό σκέλος είναι η «προβολή» του ζητήματος στην φυσική πραγματικότητα. Έχουν γκρεμιστεί κοσμοθεωρίες ολόκληρες σε παγκόσμια κλίμακα, υπάρχει γενικευμένη αβεβαιότητα σε κάθε τι, το μέλλον δεν είναι πια μια συναρπαστική άγνωστη χώρα, αλλά ένας «μπαμπούλας» που προκαλεί τρόμο. Προσθέστε την κατάλυση του συστήματος αξιών της ελληνικής κοινωνίας που γαλουχήθηκε με χυδαίο λαϊκισμό εδώ και δεκαετίες και θα δείτε ότι ο πάτος απέχει πολύ ακόμα. Από ένα σημείο και μετά, ο καθένας παλεύει για να επιβιώσει σε αυτόν τον δύσκολο κόσμο – αλλά οφείλει να βάλει το λιθαράκι του για να γίνει αυτός ο δύσκολος κόσμος, κάπως πιο εύκολος. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όμως μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του και συνεπώς τη σχέση του με τον κόσμο. Ας είναι ειλικρινής με τις προθέσεις του, κι ας σκέφτεται λίγο περισσότερο για το κοινό καλό. Ας σκέπτεται και ας δρα αυτόνομα και γνήσια, κι όχι αγόμενος και φερόμενος από τις εκάστοτε τάσεις και μόδες. Δύσκολο; Φυσικά, αλλά τα καλά κόποις κτώνται.

Ν.Α. Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον, τι να περιμένουν από τον Θανάση Βέμπο οι αναγνώστες μας; Θα μας αποκαλύψετε κάποιο άμεσο σχέδιο σας; Θ.Β. Δεν υπάρχει κάτι επαρκώς αποκρυσταλλωμένο. Έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου τα οποία κάποια στιγμή θα υλοποιηθούν. Υπάρχει ένα πολύ ενοχλητικό πρόβλημα σε ό,τι αφορά τη συγγραφή, το οποίο με την πάροδο των ετών επιδεινώνεται. Η δυσκολία να γράψω ένα βιβλίο, αυξάνει γεωμετρικά με το κάθε βιβλίο που γράφω. Προχωρώντας, έχω την εντύπωση ότι – από συγγραφικής άποψης – βυθίζομαι ολοένα και βαθύτερα σε μια κινούμενη άμμο, η οποία εμποδίζει τις κινήσεις όλο και περισσότερο. Ίσως αυτό να οφείλεται στον εγγενή μαζοχισμό μου να ακολουθώ διαρκώς νέα μονοπάτια, στην εγγενή μου απέχθεια να επιστρέφω στα μονοπάτια που ήδη βάδισα κι εξερεύνησα. Ίσως να οφείλεται και σε μια γενικότερη νομοτέλεια. Ίσως και σε κάτι άλλο. Ίσως και σε όλα αυτά, ή σε τίποτε από αυτά. Άλλωστε, η αιτιολόγηση δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Ο συγγραφέας έχει ευθύνη απέναντι στους αναγνώστες του, ή έστω σε ορισμένους από αυτούς. Υπάρχει μια μειοψηφία, την οποία ο συγγραφέας έχει ευθύνη, καθήκον και προορισμό να «φροντίσει», κατά τον ίδιο τρόπο που άλλοι, πριν απ’ αυτόν, «φρόντισαν» τον ίδιο. Συνεπώς πρέπει κάθε νέο βιβλίο να ανοίγει νέο δρόμο, με ρηξικέλευθο τρόπο. Συνεπώς, εδώ έγκειται η δυσκολία! Ν.Α. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που διαθέσατε και για τις πληροφορίες που μας δώσατε και σας ευχόμαστε καλή επιτυχία σε ότι κάνετε από εδώ και πέρα Θ.Β. Κι εγώ ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και με τη σειρά μου εύχομαι κάθε επιτυχία στο εγχείρημά σας!


Η δυνατότητα της ψυχικής επαφής με μη ανθρώπινες οντότητες, και ο ρόλος του Uri Geller

Είναι δυνατόν να υπάρχει μια γαλαξιακή ομοσπονδία από εξωγήινους που επιβλέπουν τη Γη; Κι αν ναι, ποιοι είναι, από πού έρχονται, τι άφησαν πίσω τους, και πότε θα επιστρέψουν; Μήπως δεν πρόκειται για εξωγήινους, αλλά για μεγάλες κρατικές μυστικές υπηρεσίες που χρησιμοποιούν τη δυνατότητα μιας τρελής απόρρητης τεχνολογίας για να ελέγχουν και να τηλεχειρίζονται κατά βούληση την ανθρώπινη σκέψη και συμπεριφορά; Tα γεγονότα που περιγράφονται σε αυτό το άρθρο, αντιπροσωπεύουν είτε τη μεγαλύτερη και πιο συντονισμένη προσπάθεια εξωγήινης παρέμβασης, είτε μια ποινική χειραγώγηση της πίστης σε αυτήν. Είτε έτσι είτε αλλιώς, όσα ακολουθούν είναι συγκλονιστικά και τρομακτικά.


Παρόλο που «Οι Εννέα» μπορεί να φαίνεται ότι είναι βασικά ένα σύγχρονο φαινόμενο, η έρευνα αποκάλυψε ότι η ιστορία αρχίζει σχεδόν πριν από 50 χρόνια, στο ιδιωτικό εργαστήριο ιατρικών ερευνών στο Glen Cove (Ίδρυμα Στρογγυλής Τραπέζης), που διευθυνόταν από τον στρατιωτικό γιατρό Andrija Puharich. Ο Puharich ερεύνησε και δοκιμάστηκε ψυχεδελικά πολύ πριν από τον Timothy Leary. Ασχολήθηκε βαθιά με τον διαβόητο έλεγχο των μυαλών του MKULTRA της CIA, και μαζί με τον περίφημο Dr. Sidney Gottlieb, πειραματίστηκε με μία ποικιλία τεχνικών για την αλλαγή ή την πρόκληση των πραγματικών διαδικασιών σκέψης, ακόμη και για τη δημιουργία φωνών στο κεφάλι. Αυτές οι τεχνικές περιλάμβαναν τη χρήση ψυχοδραστικών φαρμάκων, ναρκωτικών, την ύπνωση και την εκπομπή ραδιοσημάτων απευθείας στον εγκέφαλο του υποκειμένου. Το ίδιο το Ίδρυμα είναι γνωστό ότι είχε χρηματοδοτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το Πεντάγωνο για την ιατρική και παραψυχολογική έρευνα. Όμως μια από τις πιο συναρπαστικές και αμφιλεγόμενες πτυχές της έρευνας του Puharich ήταν η δυνατότητα της ψυχικής επικοινωνίας με μη φυσικά όντα, χρησιμοποιώντας άτομα με διαμεσικές ικανότητες (μέντιουμ). Το ίδρυμα σύντομα προσέλκυσε πλούσιους υποστηρικτές, συμπεριλαμβανομένου του Henry A. Wallace, αντιπροέδρου των ΗΠΑ υπό τον Franklin D. Roosevelt, ο οποίος χρηματοδότησε τον Puharich μέσω του ιδρύματος Wallace. Το 1948, μεταξύ των σημειωμένων ψυχικών που σπούδασαν στο Ίδρυμα, ήταν η διάσημη ιρλανδή διάμεσος και παραψυχολόγος Eileen Garrett, όπου οι υποτιθέμενες ψυχικές ικανότητες της δοκιμάστηκαν στη δεκαετία του 1930 από τον Joseph Rhine, και ο οποίος ισχυρίστηκε ότι είχε γνήσιες ψυχικές ικανότητες, αλλά και ο ολλανδός διηγηματολόγος Peter Hurkos, που φέρεται να εκδήλωσε εξωαισθητική αντίληψη μετά την ανάκαμψη από κώμα, εξαιτίας τραυματισμού στο κεφάλι, ύστερα από πτώση από σκάλα στην ηλικία των 30 ετών. Προσωπικά μέλη περιλάμβαναν τον επιφανή Αμερικανό εφευρέτη, κοσμολόγο, φιλόσοφο, και συγγραφέας, Arthur M. Young, που ήταν και ο σχεδιαστής του πρώτου ελικοπτέρου Bell Helicopter, καθώς και η εκατομμυριούχος, φιλάνθρωπος, και μοναδική κληρονόμος της δυναστείας Astron, Alice Bouverie, της οποίας ο πολυεκατομμυριούχος πατέρας της, John Jacob Astor IV, είχε χάσει την ζωή του στη καταβύθιση

του Τιτανικού. Ο Puharich χρησιμοποίησε τον κλωβό του Faradey, σύμφωνα με το οποίο ένα μεταλλικό πλέγμα θωρακίζει τον χώρο (χάλκινο δωμάτιο), από ηλεκτρικά πεδία και ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Σ εαυτό το δωμάτιο, τα άτομα χαλάρωναν και άφηναν το μυαλό τους πέρα από κάθε υλικό σήμα που θα μπορούσε να λάβει χώρα. Τον Δεκέμβριο του 1952, σε μία από τις συνεδρίες διοχέτευσης, ο Puharich έφερε στο εργαστήριο του έναν Ινδουιστή μυστικιστή και γιατρό, ονόματι D.G. Vinod, ο οποίος κατά την διάρκεια του πειράματος, πήγε σε μια βαθιά έκσταση, και ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με μια ομάδα από οντότητες που ονομάζονταν «Οι Εννέα», μια ομάδα υψηλών όντων που είχαν μια μακρά και άμεση συμμετοχή στην εξέλιξη της ανθρωπότητας από την αρχή, και όπως ανέφεραν, ήταν θεοί και καθοδηγοί, ενώ τα μηνύματα τους περιλάμβαναν τους κηδεμόνες τους για την ανθρώπινη φυλή. Οι επικοινωνίες συνεχίστηκαν για έξι μήνες μέχρι την επιστροφή του Vinod στην Ινδία. Λίγο καιρό αργότερα, το προικισμένο μέσο, ο Δρ. Vinod, πέθανε, και ο Puharich λυπημένος και απογοητευμένος πίστεψε πως η σύνδεσή του με τους «Εννέα» τελείωσε. Αλλά συνέχισε να μελετά και να ερευνά με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα έρθει ξανά σε επαφή μαζί τους. Λίγα χρόνια αργότερα, φαίνεται να υπήρξε ανεξάρτητη επιβεβαίωση της ύπαρξής τους. Το 1956 στο Μεξικό, ο Puharich και ο Young συνάντησαν τον Charles και τον Lillian Laughead, πρώην χριστιανούς ιεραπόστολους, που ισχυρίζονταν ότι ήταν σε ψυχική επαφή με εξωγήινους, συνδέοντας έτσι το εξωγήινο στοιχείο με τους «Εννέα». Οι Laugheads μετέφεραν μηνύματα στον Puharich από αυτούς τους εξωγήινους, που περιείχαν παραπομπές στις προηγούμενες επικοινωνίες του Vinod, προφανώς αποκαλύπτοντας ότι οι ίδιες κοσμικές ευφυΐες έρχονταν σε επαφή με διαφορετικούς ανθρώπους. «Είμαι η αρχή. Είμαι το τέλος. Είμαι ο απεσταλμένος. Αλλά η αρχική ώρα που βρέθηκα στον πλανήτη Γη ήταν 34.000 χρόνια πριν. Είμαι η ισορροπία. Είμαστε οι εννέα αρχές του Σύμπαντος, όμως μαζί είμαστε ένας. Ο Θεός δεν είναι άλλος από εμάς μαζί, τις Εννέα Αρχές του Θεού». Η παραπάνω δήλωση είναι χαρακτηριστική των διακηρυγμένων δηλώσεων του «Συμβουλίου των Εννέα». Το 1958, ο Puharich διαλύει το Ίδρυμα Στρογγυλής Τραπέζης, και εργάζεται για 10 χρόνια ως εφευρέτης ιατρικών συσκευών και με διεθνή αναγνώριση ως παραψυχολόγος, με σπουδαιότερο σπουδαστή τον ψυχικό χειρούργο της Βραζιλίας, Arigo. Αλλά όλα αυτά θα φανούν ασήμαντα επειδή το 1971 ο Puharich ανακάλυψε τον Uri Geller.


Ο «ψυχικός» Uri Geller Ο Puharich εξακολουθούσε να εργάζεται για τη CIA στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν επισκέφθηκε το Ισραήλ για να αξιολογήσει τον Geller.

Το 1971, ο Puharich έφερε τον Geller στις Ηνωμένες Πολιτείες και κανόνισε ώστε αυτός ο νέος άντρας να μελετηθεί κάτω από εργαστηριακές συνθήκες σε μερικά επιστημονικά ιδρύματα. Ο Uri Geller, ήταν ένας Ισραηλινός ψυχικός που άρχισε μια θεατρική καριέρα ως μάγος σκηνής, αλλ’ αργότερα έφερε σε αμηχανία τους επιστήμονες που δοκίμασαν τις ικανότητες στο εργαστήριο. Έγινε διάσημος για τις παραφυσικές του δυνάμεις, αλλά και για την ικανότητα του να λυγίζει κουτάλια απλώς τρίβοντας τα απαλά με τα δάκτυλα του χεριού. Άλλοι τον λένε απατεώνα, άλλοι πιστεύουν στις «μαγικές» του δυνάμεις, ενώ η CIA πίστευε ότι ο Geller ήταν ψυχικός καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Σε μια εξαιρετική σειρά αποχαρακτηρισμένων εγγράφων, που δημοσιεύθηκαν στην Daily Mail το 2017, η CIA αποκάλυψε τα αποτελέσματα μιας σειράς πειραμάτων που διεξήγαγε στον Geller για οκτώ ημέρες το 1973, κατά τη διάρκεια της οποίας δοκιμάστηκε για «διορατικές» και «τηλεπαθητικές» ικανότητες, που ήταν μερος του προγράμματος "Stargate" και το οποίο είχε ως στόχο την προστασία του κράτους από ξένους και εγχώριους εισβολείς, διερευνώντας τις προοπτικές χρήσης των «ξεχωριστών» δυνάμεων ορισμένων προσώπων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες των αποχαρακτηρισμένων αρχείων, ο Geller είχε οδηγηθεί στο Ινστιτούτο

Ερευνών του Στάνφορντ, όπου του ζητήθηκε να παραμείνει μέσα σε ένα σφραγισμένο δωμάτιο και να αποδείξει με διάφορες δοκιμασίες τις ξακουστές τηλεκινητικές του ικανότητες αλλά και τα χαρίσματά του ως διάμεσο. Σε ένα από τα πειράματα, η λέξη «φιτίλι» είχε επιλεγεί τυχαία από ένα λεξικό, και είχε αναρτηθεί μαζί με τη φωτογραφία ενός πυροτεχνήματος έξω από το δωμάτιο του Geller, χωρίς φυσικά εκείνος να μπορεί να τα δει. Όταν ο Geller ερωτήθηκε από την ενδοεπικοινωνία ποιο ήταν το θέμα της εικόνας πίσω από την πόρτα εκείνος απάντησε αμέσως «ένας κύλινδρος που προκαλεί ισχυρό θόρυβο», αποκαλύπτουν τα έγγραφα της CIA. Η δεύτερη τυχαία επιλεγμένη λέξη που κλήθηκε να μαντέψει ο Geller ήταν η λέξη «τσαμπί», που συνοδευόταν από τη σχετική φωτογραφία. Ο «μάγος» απάντησε αμέσως ότι «βλέπει σταγόνες νερού να βγαίνουν από την εικόνα», ενώ ζωγράφισε και ο ίδιος σε ένα χαρτί ενωμένους κύκλους που έμοιαζαν με το τσαμπί του κρυμμένου σχεδίου και μάλιστα περιείχαν τον ίδιο αριθμό από ρώγες. Παρά τις αρκετές αποτυχημένες του προσπάθειες να μαντέψει τη λέξη και την εικόνα πίσω από τον τοίχο σε άλλες δοκιμασίες, οι δύο αυτές επιτυχημένες απαντήσεις στάθηκαν αρκετές για να αποφανθεί η CIA στα έγγραφά της ότι ο Geller «…επιδεικνύει την υπερφυσική αντιληπτική του ικανότητα με πειστικό και μη αμφισβητήσιμο τρόπο». Κατά τις πρώτες συναντήσεις τους στο Τελ Αβίβ το 1971, ο Puharich υπνωτίζει τον Geller σε μια προσπάθεια να μάθει από που προέρχονταν οι ικανότητές του. Στο βιβλίο του «Uri: Ημερολόγιο του

Μυστηρίου του Uri Geller» (Uri: A Jurnal of the Mystery o Uri Geller), o Puharich περιγράφει πως μια μέρα, ενώ είχε υποβληθεί σε ελαφριά ύπνωση σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Τελ Αβίβ, ο Geller είπε πως βρισκόταν σε μια σκοτεινή σπηλιά στην Κύπρο όπου αφομοίωνε γνώση. «Μαθαίνω, μαθαίνω συνεχώς, αλλά δεν ξέρω ποιος κάνει τη διδασκαλεία». «Τι μαθαίνεις;» ρώτησε ο Puharich και ο Geller αποκρίθηκε: «Σχετικά με ανθρώπους που έρχονται από το διάστημα. Όμως δεν μπορώ να μιλήσω για αυτό το θέμα ακόμη». Ο Geller προχώρησε περιγράφοντας πως το Δεκέμβριο του 1949, λίγο μετά τα τρίτα γενέθλια του, βρισκόταν σε ένα κήπο στο Τελ Αβίβ όταν είδε ένα πελώριο αστραφτερό φως στον ουρανό το οποίο είχε σχήμα μπολ. Κατόπιν εμφανίστηκε μπροστά του μια φωτεινή φιγούρα, που δεν είχε πρόσωπο που μπορούσε να δει, αλλά μόνο μια ακτινοβόλα όψη. Τότε αντιλήφθηκε χέρια να κινούνται αργά, έξω από την πλευρά του σώματος της ακτινοβολίας. Τα χέρια υψώθηκαν πάνω απ’ το «κεφάλι» της ακτινοβολίας και τότε ο Uri είδε ότι αυτό που κρατούσε στα χέρια ήταν ο ήλιος. Ήταν τόσο φλεγόμενος στην λαμπρότητα του, ώστε ο Uri λιποθύμησε από την δύναμη των ακτίνων του! Ο μικρός Geller είχε πει τότε το περίεργο περιστατικό στη μητέρα του αλλά εκείνη δεν τον πίστεψε... Σύμφωνα με ντοκιμαντέρ υπάρχει και άλλος άνθρωπος που περιγράφει τι είδε δίπλα στο σπίτι του Geller στο Τελ Αβίβ. «Είδα μια μπάλα φωτιάς, ένα φως δυνατό στρογγυλό» περιγράφει ο καπετάνιος του πολε-


μικού ναυτικού Ya’akov Avrahami. «Μετά είδα ένα μικρό αγόρι να βγαίνει από ένα σπίτι φορώντας λευκό πουκάμισο και μαύρο παντελόνι. Το φως τον πλησίασε και μετά τον αγκάλιασε! Το αγόρι έφυγε και το φως τον ακολούθησε»... O Puharich στην συνέχεια περιγράφει πως, στο μέσο μιας υπνωτικής αναδρομής, ο Geller σταμάτησε να μιλά, και μία παράξενη μεταλλική φωνή άρχισε να του απευθύνεται από τον αέρα. Δήλωσε πως «…εμείς είμασταν εκείνοι που ήρθαμε σε επαφή με τον Uri, όταν ήταν τριών χρόνων». Η μεταλλική φωνή εξήγησε ότι «εκείνοι» βρίσκονταν σε ένα διαστημόπλοιο που ονομαζόταν Σπέκτρα, σε απόσταση 53.069 ετών φωτός. Οι Εννέα ισχυρίστηκαν ότι είχαν προγραμματίσει τον Geller με τις εξουσίες του από μικρό παιδί, και μέσω του Geller, οι «Εννέα» προειδοποίησαν τον Puharich για μια σημαντική αποστολή που πρέπει να εκπληρώσει ο Geller, χρησιμοποιώντας τα ταλέντα του. Να ειδοποιήσει τον κόσμο για μια επικείμενη μαζική προσγείωση των διαστημόπλοιων που θα φέρουν εκπροσώπους τους στη γη, και θα έπειθε την ανθρώπινη φυλή για την πραγματικότητα των υπερφυσικών δυνάμεων. Όπως θα αποδεικνυόταν αργότερα, «Εκείνοι» ήταν οι «Εννέα» που ο Puharich είχε πρωτοσυναντήσει μελετώντας την περίπτωση του ινδουιστή Vinod. Ο Puharich ρώτησε αν μπορεί να υπάρχει σύνδεση με τις Εννέα Αρχές, και από τον Spectra συμφώνησαν ότι υπήρχε. Ωστόσο, ο Puharich και ο Geller το 1973, μετά από μια σειρά γεγονότων θα τα «σπάσουν», με αποτέλεσμα ο Geller να γυρίσει την

πλάτη του στους «Εννέα», ενώ ο Puharich να ιδρύσει μια νέα ερευνητική μονάδα στο New Jersey, το «Lab Nine». Το Lab Nine, θα γίνει το επίκεντρο για δύο συναφείς σειρές γεγονότων. Πρώτον, υπήρξε η αποστολή να προειδοποιήσουν τον κόσμο για την ύπαρξη του «Συμβουλίου των Εννέα» και την επικείμενη επιστροφή μέσω μαζικών προσγειώσεων διαστημικών σκαφών στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το άλλο έργο στο Lab Nine ήταν πιο ανησυχητικό. Χρησιμοποιώντας διάφορες τεχνικές, συμπεριλαμβανομένης της ύπνωσης, απέκτησε μια ομάδα παιδιών - τα «Διαστημικά Παιδιά» - που συμμετείχαν σε δύο προγράμματα. Το υποστηριζόμενο από την CIA πρόγραμμα απομακρυσμένης προβολής, με την συμμετοχή των παιδιών σε πολιτικούς και στρατιωτικούς στοχους, όπως το Κρεμλίνο, χωρίς να δημιουργούνται υποψίες, και ένα δεύτερο πρόγραμμα με σκοπό την «δημιουργία» νέων Uri Geller, αλλά και την προσπάθεια να τα χρησιμοποιήσει ως κανάλι με τις εξωγήινες οντότητες. Σχεδόν τίποτα δεν είναι γνωστό για

αυτό το έργο. Το 1978 όλα τελείωσαν: το Lab Nine κάηκε μυστηριωδώς, και ο Puharich κατέφυγε στο Μεξικό, υποστηρίζοντας ότι στοχεύθηκε...από τη CIA! Τρία χρόνια αργότερα θα επιστρέψει στις Η.Π.Α, και ο Puharich θα ψάξει να βρει άλλα κανάλια επικοινωνίας. Αυτή θα είναι η ψυχική θεραπεύτρια και διάμεσο, Phyllis Schlemmer, η οποία διορίστηκε ως επίσημος «πομποδέκτης» των «Εννέα», θέση που διατήρησε για τα επόμενα είκοσι χρόνια, και θα έρθει σε επαφή με μία οντότητα, που ονομαζόταν «Τομ» (βραχύ του Atum) και εκπροσωπούσε τους «Εννέα». Σύμφωνα με τον Τομ, «ο πλανήτης δημιουργήθηκε αρχικά για να διδάξει την ισορροπία μεταξύ πνευματικού και φυσικού κόσμου, αλλά σε τούτο το φυσικό κόσμο τα ανθρώπινα πλάσματα προσκολλήθηκαν στον υλικό κόσμο κι έτσι δεν εξελίχθηκαν πέρα από τη ζώνη αυτού του πλανήτη. Είναι σημαντικό να αυξηθεί το επίπεδο συνείδησης αυτού του πλανήτη».

«Το συμβούλιο των Εννέα και η αρχαία Αίγυπτος» «Οι Εννέα» δημιούργησαν μια νέα εποχή, με τεράστια επίδραση, και με εκατοντάδες χιλιάδες αφοσιωμένους μαθητές σε όλο τον κόσμο. Σε αντίθεση με πολλές άλλες λατρείες, αυτή «Των Εννέα» έχει σοβαρή επιρροή, και ίσως η αιτία για αυτό βρίσκετε στο γεγονός ότι «Οι Εννέα» σχετίζονται με τους εννέα μεγάλους θεούς ή Εννεάδα, της αρχαίας Αιγύπτου. Σε μία από τις συνεδρίες του Puharich με τον Ινδουιστή μυστικιστή Vinod, και ενώ στην αρχή οι «Εννέα» συστήθηκαν


απλά σαν οι «Εννέα αρχές του Σύμπαντος», σε ερώτηση του Puharich, «Πως σε λένε, ποιος είσαι;», το Ον είπε: «Είμαι ο Atum». Ο Atum ήταν ο μεγάλος δημιουργός των πρεσβύτερων θεών στην αρχαία Αίγυπτο, που το όνομα του σύμφωνα με τους θεολόγους της Ηλιόπολης σημαίνει «ο πλήρης». Αποκαλείτο επίσης «Κύριος των Ορίων» ή Συμπαντικός Θεός. Αυτός ήταν ο ιδρυτής της Ηλιοπολιτικής Εννεάδας και έφερε συχνά το προσωνύμιο Ταύρος της Εννεάδας. Στα κείμενα των Πυραμίδων ονομάζεται «πατέρας των θεών», και απεικονίζεται μισοβυθισμένος στο νερό, με τα χέρια υψωμένα στον αέρα, να κρατά τους θεούς που έχουν γεννηθεί από αυτόν. Σύμφωνα με κείμενα Σαρκοφάγων: «Είμαι ο Ατούμ, ο δημιουργός των πρεσβύτερων θεών, Είμαι εκείνος που γέννησε τον Σου, Είμαι ο μεγάλος Εκείνος-Εκείνη, Είμαι εκείνος που έπραξε ό,τι του φαινόταν καλό να πράξει, Κατέλαβα το χώρο στον τόπο της θέλησής μου, Δικός μου είναι ο χώρος εκείνων που προχωρούν, Στους δρόμους των κύκλων των ερπετών».

Ο αριθμός εννέα σε βάθος αιώνων Ο 9 είναι ο τελευταίος και μεγαλύτερος αριθμός όλου του κύκλου. Είναι ιδιαίτερος και σημαντικός επειδή συγκεντρώνει στοιχεία από την ενέργεια όλων των προηγούμενων. Αντιπροσωπεύει σαν αριθμός, την ολοκλήρωση, το τέλος, την συμπόνια, αλλά και την προσφορά με μια πιο ευρεία έννοια. Λέγεται μάλιστα ότι ο 9 συμβολίζει το αποκορύφωμα των νοητικών και πνευματικών επιτευγμάτων. Οι Πυθαγόρειοι έβλεπαν το εννέα σαν αριθμό ολοκλήρωσης. Αυτό οφειλόταν στις εννέα Μούσες, και τους εννέα μήνες για να γεννηθεί ένα μωρό. Ο αριθμός 9 στο «Συμβούλιο των Θεών» δεν είναι τυχαίος, όπως τυχαίο δεν πρέπει να είναι και το γεγονός ότι τους συναντάμε σε πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο. Κάθε

χρόνο από την πρώτη έως την ένατη ημέρα του ένατου σεληνιακού μήνα μεταξύ των κινεζικών κοινοτήτων της Νοτιοανατολικής Ασίας πραγματοποιείται μια ταοϊστική εκδήλωση γνωστή ως Εννέα Αυτοκράτορες Θεοί. Ξεκινάει με την υποδοχή των θεών στο ναό όπου θα λατρευτούν για εννέα ημέρες και τελειώνει όταν οι θεοί απομακρύνονται την ένατη ημέρα. Το φεστιβάλ είναι γνωστό για τις ιερές πομπές που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια των εορτασμών. Ο παλαιότερος και πιο σημαντικός ναός στη Σιγκαπούρη, αφιερωμένος στους Θεούς των Εννέα Αυτοκρατόρων, είναι ο ναός Hougang Tou Mu. Στο Phuket της Ταϊλάνδης, οι θεοί τιμώνται στα πλαίσια του Tesagan Gin Je ή αλλιώς του Χορτοφαγικού Φεστιβάλ, στο οποίο οι άνθρωποι σήμερα ακολουθούν χορτοφαγική δίαιτα και τηρούν τις δέκα αρχές του φεστιβάλ. Αυτές συμπεριλαμβάνουν την αποχή από το σεξ και το αλκοόλ, και την ένδυση αποκλειστικά με λευκά ρούχα και χρυσό πανί στη μέση. Υπάρχουν πολλές απόψεις για το ποιοι είναι οι Εννέα Αυτοκράτορες Θεοί και τι αντιπροσωπεύει η λατρεία τους με επικρατέστερη εκείνη του Jiu Ren Huang, σύμφωνα με τον οποίο οι Εννέα Αυτοκράτορες Θεοί ήταν μετενσάρκωση των Εννέα Ανθρώπινων Κυβερνητών, οι οποίοι με τη σειρά τους ήταν οι γιοι της θεάς Dou Mu, και επιφορτισμένοι με τον έλεγχο του σύμπαντος, την τήρηση της τάξης, και τον έλεγχο της ανθρώπινης μοίρας στη γη. Αφού απέκτησε φώτιση, η Dou Mu απέδωσε την υπερβατική γνώση στους εννέα γιους της. Οι γιοι της έγιναν οι αστέρες θεότητες που είναι γνωστές ως Beidou Jiuxing, γνωστοί στους δυτικούς αστερισμούς ως Βόρεια Άρκτος. Στη Μεσοαμερικανική μυθολογία υπάρχουν οι «Άρχοντες της Νύχτας» που είναι ένα σύνολο εννέα θεών που κυριαρχούσαν σε κάθε ένατη νύχτα, σχηματίζοντας έναν ημερολογιακό κύκλο. Κάθε άρχοντας συνδέθηκε με μια συγκεκριμένη τύχη, άσχημη ή καλή, και είναι γνωστοί τόσο στο ημερολόγιο των Αζτέκων όσο και των Μάγια. Η ύπαρξη ενός κύκλου 9 νυχτών στα μεσοαμερικανικά ημερολόγια ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1904 από τον Eduard Seler. Τα ονόματα των Αζτέκων Θεοτήτων είναι γνωστά επειδή τα ονόματά τους είναι γυαλισμένα στο Codex Telleriano-Remensis και στον Codex Tudela. Ο Seler ισχυρίστηκε ότι οι 9 άρχοντες αντιστοιχούσαν σε καθένα από τα εννέα επίπεδα του κόσμου και κυβερνούσαν την αντίστοιχη ώρα της νύχτας. Η Zelia Nuttall υποστήριξε ότι οι Εννέα Λόρδοι της Νύχτας αντιπροσώπευαν τα εννέα φεγγάρια του Σεληνιακού έτους. Αντίθετα, τα ονόματα των εννέα των Μάγια δεν είναι γνωστά. Στην Νορβηγική


μυθολογία, εννέα θεοί επιβιώνουν από το Ragnarok. Σύμφωνα με την μυθολογία, Ragnorok σημαίνει η μοίρα των θεών, και είναι η μάχη του τέλους του κόσμου. Υποτίθεται πως θα διεξαχθεί μεταξύ των θεών των οποίων ηγείται ο Όντιν, και των κακών, δηλαδή των γιγάντων της φωτιάς, των Γιοτούν (Yotun) και άλλων τεράτων, των οποίων θα ηγείται ο Λόκι. Το αποτέλεσμα της μάχης θα είναι καταστροφικό όχι μόνο για τους περισσότερους θεούς, τους γίγαντες και τα τέρατα, αλλά και για ολόκληρο το σύμπαν. Σύμφωνα με τις συλλογές από ποιητικές διηγήσεις παραδοσιακών ιστοριών που σχετίζονται με τη Σκανδιναβική μυθολογία, σώθηκαν εννέα θεοί, οι Φρέγια, Εγκίρ, Βίνταρ, Βάλι, Φορσέτι, Χούνιρ, Μάγκνι, Μόντι και Ουλλρ. Στην αρχαία Αίγυπτο, όπως αναφέραμε νωρίτερα, υπήρχε η Εννεάδα, και με τον όρο Εννεάδα της Ηλιούπολης εννοείται η ομάδα των εννέα θεοτήτων που συνδέονται με τον κοσμογονικό μύθο της Ηλιούπολης. Ο Φαραώ ήταν ο ειδικός απεσταλμένος των εννέα θεών, και ως εκ τούτου, οι θεοί ήταν σε θέση να μιλήσουν απευθείας μέσω του Φαραώ. Η περίπτωση που ο Φαραώ επέτρεπε τους θεούς να μιλήσουν μέσα από αυτόν, είναι παρόμοια με τη διοχέτευση που γίνετε μέσω των μέντιουμ σήμερα. Εντυπωσιακό είναι επίσης το στοιχείο ότι η πυραμίδα του Χέοπα σχηματίζεται από εννιά επίπεδες πέτρινες πλάκες-μονόλιθους συνολικού βάρους περίπου 400 τόνων.

Τα δύο σενάρια

εξελικτικό επίπεδο. Υπάρχουν όμως σοβαροί λόγοι για να αμφισβητηθεί αυτή η εξήγηση, καθώς η ανάλυση των δηλώσεων των «Εννέα» αποκαλύπτει πάρα πολλές εσωτερικές ασυνέπειες, εκτός από τα συχνά ιστορικά και επιστημονικά λάθη. Όσον αφορά το δεύτερο σενάριο και λαμβάνοντας υπόψη το απειλητικό υπόβαθρο του Puharich, θα μπορούσε ολόκληρο το πράγμα να αποτελέσει ένα πείραμα στη δημιουργία και τη χειραγώγηση της διοχετευόμενης επαφής. Πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι ξεκάθαρο ότι σκηνοθέτησε τη διοχέτευση, θέτοντας συχνά τα κύρια ερωτήματα στα υπνωτισμένα διάμεσα. Και υπάρχουν και τα στοιχεία που υποδηλώνουν ότι χρησιμοποίησε επίσης χημικές και ηλεκτρονικές τεχνικές. Ο Ira Einhorn στενός συνεργάτης του Puharich κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, πίστευε ότι ο Puharich ήταν ο καθοδηγητής στην επικοινωνία με τους «Εννέα». Τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί δείχνουν έντονα ότι ο Τομ και οι συνάδελφοί του θεοί, προήλθαν όχι από τα αστέρια, αλλά πίσω από τις κλειστές πόρτες στο πλαίσιο ενός πειράματος ελέγχου μυαλού της CIA. Αλλά ακόμη και αυτό το σενάριο, όπως φαίνεται, δεν καλύπτει τα γεγονότα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι συνέβαινε κάτι πραγματικά παραφυσικό. Οι επικοινωνίες με τους «Εννέα» συνεχίστηκαν ακόμα και μετά τον Puharich, μέσω πολλών ατόμων, περιλαμβανομένων του James J. Hurtak, τον δεύτερο διευθυντή του Puharich στο Lab Nine, και την Carla Rueckert, μία ερευνητή του παραφυσικού που συνεργάστηκε μαζί του.

Τα γεγονότα που περιγράφονται ανωτέρω αντιστοιχούν σε δύο διαφορετικά σενάρια. Το πρώτο - που προτιμάται από τους θιασώτες των «Εννέα» - και υποστηρίζει ότι οι «Εννέα» είναι πραγματικά προηγμένοι εξωγήινοι που δημιούργησαν το ανθρώπινο είδος, καθοδήγησαν την ανάπτυξή του, και λατρεύτηκαν ως θεοί στην αρχαία Αίγυπτο. Και τώρα η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο κρίσης που οι «Εννέα» είναι έτοιμοι να επιστρέψουν για να μας βγάλουν από το χάος, και να περάσουν την ανθρωπότητα στο επόμενο

-metafysiko.gr -Ιπτάμενοι Δίσκοι, Jacques Valle, Εκδόσεις ΗΛΙΑΔΗΣ, 1979 New Dawn Magazine, Lynn Picknett – Clive Prince -Andrija Puharich, Uri: The Original and Authorized Biography of Uri Geller , Futura, 1974 -Colin Wilson, Alien Dawn: An Investigation into the Contact Experience , Virgin, 1998 -VICE Australia/NZ -Wikipedia


Πώς οι αστερισμοί ενσωματώθηκαν στην πολιτισμική ταυτότητα διαφόρων πολιτισμών κατά την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας

Γράφει η Δήμητρα Καλλινίκου Ερευνήτρια πολιτισμικής ανθρωπολογίας και λαογραφίας dimitramkallinikou@hotmail.com Αρχαιολογικά ευρήματα που για χρόνια παρέμενε μυστήριο ποια ήταν η πραγματική τους χρήση, όπως ο Υπολογιστής του Παλαιοκάστρου (14ος - 19ος αιώνας π.Χ) ή ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων (1ος αιώνας π.Χ.), σήμερα ξέρουμε ότι ήταν ακριβέστατα αστρονομικά όργανα που υπολόγιζαν τις κινήσεις και τις εκλείψεις ηλίου και σελήνης, τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. Αυτά τα ευρήματα συναρπάζουν τους επιστήμονες καθώς παρατηρούνται αστρονομικές γνώσεις σε εποχές που δεν φανταζόμασταν ότι υπήρχαν και φανερώνουν την ανάγκη του ανθρώπου να κατάνοήσει το Σύμπαν και τα άστρα που έβλεπε. Τα αποτυπώματα όμως των αστρονομικών παρατηρήσεων δεν τα βρίσκουμε μόνο στα αρχαιολογικά ευρήματα που φέρνει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη. Τα βρίσκουμε αν κοιτάξουμε καλά μέσα στις ιστορίες, στους μύθους, στις λατρείες και στην καθημερινή ζωή των πολιτισμών που παρουσιάζουν κοινές αναφορές μέσα από την λατρεία ιερών ζώων και συμβόλων. Αυτά είναι οι αιώνιοι μάρτυρες μιας συνεχούς αστρονομικής αλλαγής, ενός φυσικού φαινομένου που λαμβάνει χώρα κάθε 25.795 χρόνια και ανακάλυψε ο Ίππαρχος τον 2ο αιώνα π.Χ.. Το φαινόμενο ονομάζεται μετάπτωση του άξονα περιστροφής της Γης και αφορά την κυκλική κίνηση του πλανήτη μας ώσπου να

διαγράψει έναν νοητό κώνο. Κατά την διάρκεια αυτής της κίνησης αλλάζει η εικόνα του έναστρου ουρανού και ο πολικός αστέρας, όπου σήμερα για εμάς είναι ο αστέρας α του αστερισμού της Μικρής Άρκτου. Κάθε περίπου 2.150 χρόνια πραγματοποιείται μετακίνηση των σημείων ισημερίας σε διαφορετικό ζωδιακό αστερισμό. Ενδεικτικά, κάθε τέτοια αλλαγή χαρακτηρίζεται ως εποχή του εκάστοτε ζωδιακού αστερισμού. Έτσι, ο Ήλιος κατά την εαρινή ισημερία από το 10.800 – 8.650 π.Χ. βρισκόταν στην περιοχή του αστερισμού του Λέοντα, έπειτα στου Καρκίνου 8.650- 6.500 π.Χ., στων Διδύμων 6.500 – 4.350 π.Χ., στου Ταύρου 4.350-2.200 π.Χ., στου Κριού 2.200 – 50 π.Χ., στου Ιχθύ από 50 π.Χ. – 2.100 και στου Υδροχόου που θα είναι το 2.1004.250. Κάθε αστερισμός συμβολίζεται από ένα ιερό ζώο, το οποίο έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στους μύθους των λαών και έχει λατρευτεί ως θεός. Περισσότερα στοιχεία βρίσκουμε από την εποχή του Ταύρου και έπειτα, γιατί τότε συμπίπτει η άνθηση των θρησκειών και συναντάμε θεούς με την μορφή ταύρου και κριού σε όλους τους πολιτισμούς της Μεσογείου, της Εγγύς Ανατολής αλλά και της Ασίας. Κάθε ζωδιακή εποχή παρατηρούμε επομένως πως σηματοδοτεί θρησκευτικές και πολιτισμικές αλλαγές.


Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ Στην Ελλάδα βρίσκουμε διάφορους μύθους και λατρευτικές γιορτές που σχετίζονται με τον αστερισμό του Ταύρου. Ο Δίας αρπάζει την Ευρώπη από την Φοινίκη με την βοήθεια ενός λευκού ταύρου που αναδύεται από την θάλασσα και την μεταφέρει στην Κρήτη. Η δεύτερη εκδοχή του μύθου θέλει τον ίδιο τον Δία να μεταμορφώνεται σε λευκό ταύρο. Στην Κρήτη ζευγαρώνουν και η Ευρώπη γεννά τρεις γιους, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Η συνέχεια του μύθου αφορά τους άθλους του Ηρακλή, όπου για να κερδίσει ο ίδιος την ελευθερία του από τον Ευρυσθέα ξεκινά τους 12 άθλους του. Στον έβδομο άθλο πηγαίνει στην Κρήτη ώστε να σταματήσει την καταστροφή και τον τρόμο που έχει προκαλέσει ο λευκός ταύρος του Δία. Τα καταφέρνει και τον μεταφέρει στις Μυκήνες όπου τον αφιερώνουν στην θεά Ήρα. Εκείνη όμως τον ελευθερώνει κι έτσι ο Ταύρος βρίσκεται στον Μαραθώνα που πέφτει νεκρός από τον Θησέα. Ο Θησέας είναι εκείνος που σκότωσε τον Μινώταυρο, γιο του ταύρου του Δία και της Πασιφάης, γυναίκας του Μίνωα. Άλλος μύθος αφορά την Ιώ, κόρη του βασιλιά του Άργους Ίναχου. Ο Δίας την έκανε ερωμένη του και η Ήρα ζήλεψε. Ο Δίας για να προστατέψει την Ιώ την μεταμόρφωσε σε λευκή αγελάδα. Φύλακας της ορίστηκε ο Άργος που είχε εκατοντάδες μάτια. Η Ήρα όμως κατάφερε να την τιμωρήσει στέλνοντας της μία αλογόμυγα, κι έτσι την Ιώ την έπιασε μανία και βασανιζόταν. Τότε ο Δίας έστειλε τον Ερμή να την ελευθερώσει, κι εκείνη άρχισε να διασχίζει την Ελλάδα, το Βόσπορο, έφτασε στην Ασία και τελικά κατέληξε στην Αίγυπτο. Εκεί μεταμορφώθηκε ξανά σε άνθρωπο και γέννησε τον γιο του Δία τον Έπαφο, από τον οποίο προέρχονται οι βασιλιάδες της Αιγύπτου. Μία παραλλαγή του μύθου λέει πως η ίδια η Ήρα μεταμορφώθηκε σε αγελάδα με τρία χρώματα και για αυτό η θεά απεικονίζεται κάποιες φορές με κεφάλι αγελάδας. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως οι ιέρειες της Ήρας φορούσαν επίσης προσωπεία αγελάδας. Τα τρία χρώματα της αγελάδας ίσως ήταν οι τρεις φάσεις της σελήνης, ενώ ο Άργος ήταν ο ουρανός που την παρατηρεί ώσπου να χαθεί. Η εποχή του Ταύρου εμπεριέχει το τέλος της Νεολιθικής εποχής και την αρχή της εποχής του Χαλκού. Μια περίοδο όπου ο άνθρωπος έχει εγκαταλείψει την νομαδική ζωή, ζει σε οργανω-

μένους οικισμούς που παίρνουν την μορφή πόλεων, έχει αναπτύξει την γεωργία, την κτηνοτροφία και την εξημέρωση ζώων που βοηθούν πια στην καλλιέργεια της γης. Αναπτύσσεται η οικονομία και το εμπόριο ανθίζει. Τέχνες όπως η υφαντουργία και η κεραμική γίνονται ολοένα και πιο πολύπλοκες, με χρώματα και μοτίβα. Η κατεργασία ορυκτών όπως ο χαλκός, ο άργυρος και ο χρυσός θα δώσουν μοναδικά τεχνουργήματα, όπως κοσμήματα, ειδώλια, σκεύη καθημερινής χρήσης αλλά και λατρευτικά αντικείμενα. Είναι η εποχή που εμφανίζονται τα μεγαλιθικά μνημεία που θαυμάζουμε έως σήμερα όπως οι Πυραμίδες της Αιγύπτου, το Stonehenge αλλά και πλήθος μενίρ στην Γαλλία. Οι τάφοι των νεκρών εμπλουτίζονται με ολοένα και περισσότερα κτερίσματα, ένδειξη της πίστης για την μετά θάνατον ζωή. Οι κατοικίες κτίζονται όλο και πιο πολύπλοκες, ανεγείρονται ηγεμονικά κτίρια, οι πόλεις οχυρώνονται, ανακαλύπτεται η γραφή και δημιουργούνται οι πρώτοι θολωτοί τάφοι. Οι πρώτοι μεγάλοι πολιτισμοί εμφανίζονται στην Μεσοποταμία όπως οι Σουμέριοι, οι Ακκάδες, οι Χετταίοι αλλά και ο Ινδικός πολιτισμός, οι Αιγύπτιοι, οι Μινύες, οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι. Πολιτισμοί που άφησαν ανεξίτηλη την ταυτότητα τους στο πέρασμα της ιστορίας. Εμφανίζονται οι πρώτοι κοσμογονικοί μύθοι στην προσπάθεια του ανθρώπου να εξηγήσει την ζωή και ότι έβλεπε γύρω του. Οι πρώτοι μύθοι έρχονται από την Εγγύς Ανατολή, όπου εμφανίζονται μύθοι για την Μητέρα θεά που γέννησε τα πάντα. Πολλοί μύθοι αφορούν το ζευγάρωμα της Μητέρας θεάς με τον Ταύρο αλλά και θεούς με την μορφή ταύρου. Η ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση τον έστρεψε στα άστρα, στον υπολογισμό της αλλαγής των εποχών που καθόριζαν οι ισημερίες, δύο ημερομηνίες σημαντικές για την έναρξη της καρποφορίας αλλά και του χειμώνα, όπου τον σπόρο τον αγκάλιαζε η γη μέχρι την άνοιξη που άρχιζε να βγαίνει στο φως. Στην Αθήνα τελούνταν τα Βουφόνια, γιορτή που λάμβανε χώρα στο τέλος του αλωνίσματος και αφορούσε την θυσία βοδιού. Η διαδικασία της θυσίας διέφερε από τις άλλες γιατί το θυσιαζόμενο βόδι αιφνιδιαζόταν την ώρα που έτρωγε. Πέρα από τον σκοπό της θυσίας που ήταν η καρποφορία της γης, μάλλον σχετίζεται και με την πρόκληση βροχής. Άλλη γιορτή είναι τα Ταυροκαθάψια στην Μινωική Κρήτη, αφιερωμένα στον Ποσειδώνα.


Οι νέοι προσπαθούσαν να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα, να ανέβουν στην ράχη του και να κάνουν διάφορες φιγούρες. Ακόμα, ο θεός Διόνυσος εικονίζονταν και με την μορφή ταύρου. Ο Ταύρος είναι σύμβολο της εξουσίας, της γεωργίας, της γονιμοποίησης, της ζωτικότητας και της αναγέννησης. Τα αρχαιολογικά ευρήματα σε όλη την Μεσόγειο εντοπίζουν τον ταύρο σε αγγεία, σφραγίδες, νομίσματα και κοσμήματα. Τα κέρατα του ταύρου είναι σύμβολα γονιμότητας αλλά και της σελήνης, γιατί το σχήμα τους παραπέμπει στην πανσέληνο. Ο βασιλιάς του ουρανού εκείνης της περιόδου είναι συμβολικά και ο επίγειος, έτσι το κυνήγι του ταύρου είναι ένδειξη σωματικής υπεροχής. Τα κέρατα στην Μινωική Κρήτη κοσμούν το βασιλικό παλάτι ενώ οι Φαραώ θάβονται με κέρατα ταύρων. Στην Αίγυπτο ο Ηρόδοτος αναφέρει πως οι αγελάδες ήταν ιερά ζώα. Έχουν βρεθεί στοιχεία για τελετουργικές θυσίες ταύρων αλλά και σαρκοφάγοι με εικονιζόμενους ταύρους ενώ η Ίσις παριστάνεται με κέρατα βοδιού. Τα κέρατα χρησιμοποιούνται σε τελετές που αφορούν την πρόκληση βροχής. Τελετουργική θυσία του ταύρου βρίσκεται και στην ζωοφόρο του Παρθενώνα. Γύρω στο 2.000 π.Χ. ο Απόλλωνας στην Κύπρο εικονίζεται με κέρατα, ενώ στην Πέλλα, η Αθηνά έχει στην περικεφαλαία της κέρατα και θεωρείται προστάτης των βοδιών. Ο θεός Βάαλ στην Μεσοποταμία παριστάνεται με κέρατα που παραπέμπουν σε ταύρο και είναι θεός της βροχής. Στην Βίβλο όταν ο Μωυσής επιστρέφει στην έρημο του Σινά, οι Ισραηλίτες έχουν κατασκευάσει και λατρεύουν έναν χρυσό ταύρο, κατάλοιπο της παλιάς λατρείας. Στην Αίγυπτο το 3.000 π.Χ. εμφανίζεται η λατρεία του θεού Ταύρου Άπι, του μεταμορφωμένου θεού της σελήνης που γεννήθηκε από μια αγελάδα. Στο έπος του Γκιλγκαμές που χρονολογείται το 3.000 π.Χ. ο ημίθεος Γκιλγκαμές δεν ανταποκρίνεται στον έρωτα της θεάς Ιστάρ κι εκείνη ζητά από τον πατέρα της να δημιουργήσει έναν ουράνιο ταύρο να καταστρέψει την πόλη του. Ο Γκιλγκαμές όμως με την

βοήθεια του συντρόφου του Ενκιντού, σκοτώνει τον ουράνιο Ταύρο και σώζει τους ανθρώπους. Ο θεός Μίθρας αν και εμφανίζεται στο τέλος της εποχής του κριού, έχει ρίζες στην αρχαία θρησκεία των Περσών, τον ζωροαστρισμό. Ο Μίθρας φέρεται να σκοτώνει έναν ταύρο και ο θάνατος του σηματοδοτεί την νέα εποχή, την αναγέννηση της φύσης, ενώ η θυσία του ταύρου ήταν κεντρική στην λατρεία του Μιθραïσμού. Στην Ινδία η αγελάδα θεωρείται ιερό ζώο ως σήμερα. Η θεά Kamadhenu συμβολίζει την μητέρα γη, είναι θεά αγελάδα που παριστάνεται κάποιες φορές με γυναικείο κεφάλι και φτερά, ενώ δεν λατρευόταν σε ναούς αλλά στα ίδια τα ζώα. Στην Ινδία είναι παράνομη η θανάτωση μιας αγελάδας, ζουν ελεύθερες και σε κανένα περιορισμό. Είναι αξιοσημείωτο πως ο Ινδουισμός, είναι η αρχαιότερη θρησκεία του κόσμου, καθώς γεννήθηκε μέσα στην εποχή του Ταύρου και παραμένει μια από τις πολυπληθέστερες. Στην δυτική Αφρική υπήρχε επίσης λατρεία της αγελάδας. Την νύχτα τοποθετούσαν στα κέρατα ομοιώματος αγελάδας μία χρυσή σφαίρα που συμβόλιζε τον ήλιο. Επίσης μέρος μια ετήσιας γιορτής ήταν να οδηγούν τις αγελάδες τους σε έναν ιερό βάλτο και να κάνουν μια μορφή εξαγνιστικής τελετής. Σε άλλη γιορτή κάθε επτά χρόνια πίστευαν πως ο ιερός ταύρος βγαίνει από την θάλασσα και συνήθιζαν να κάνουν ανθρωποθυσία. Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΡΙΟΥ

Ο αστερισμός του Κριού έχει συνδεθεί με τον μύθο του χρυσόμαλλου δέρατος. Ο μύθος λέει πως στην Βοιωτία είχε πέσει λιμός και ο βασιλιάς Αθάμας για να σταματήσει το κακό ζήτησε την βοήθεια του μαντείου των Δελφών. Η γυναίκα του όμως διέταξε τους απεσταλμένους του να του πουν ότι το μαντείο ζήτησε να θυσιάσει τα δύο του παιδιά. Η μητέρα τους τότε η Νεφέλη ζήτησε βοήθεια από τον Ερμή, ο οποίος έστειλε ένα χρυσόμαλλο κριάρι που πέταξε στην Βοιωτία και έσωσε τα παιδιά, Έλλη και Φρίξο, από την θυσία. Ενώ όμως βρισκόντουσαν πάνω από την Κολχίδα του Πόντου η Έλλη έπεσε στην θάλασσα και γι’ αυτό δόθηκε και η ονομασία Ελλήσποντος. Ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι και πρόσφερε το δέρας του στον βασιλιά της Κολχίδας. Εκείνος, το τοποθέτησε στο ιερό άλσος του Άρη το οποίο φρουρούσε ένας δράκος. Στα Αργοναυτικά, η ιστορία του δέρατος συνεχίζεται με τον Ιάσωνα που καταφέρνει και κλέβει το χρυσόμαλλο δέρας. Η εποχή του Κριού εμπεριέχει το τέλος των μεγάλων πολιτισμών και το απόγειο του ελληνικού πολιτισμού. Είναι η


αφιερωμένα στον θεό Κάρνο, που είχε μορφή κριαριού και έπειτα ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα. Στα μυστήρια θυσίαζαν ένα κριάρι που το είχαν μεγαλώσει για αυτόν τον σκοπό. Άλλη τελετή ήταν το Κριοβόλιο που πραγματοποιούνταν στην Αττική και εμπεριείχε τελετή θυσίας κριαριού στην Κυβέλη, ενώ όσοι περνούσαν την τελετή μύησης ραντίζονταν με το αίμα του ζώου. Παρόμοια τελετή γινόταν με θυσία ταύρου και ονομαζόταν ταυροβόλιο. Στο Σουδάν ο θεός του Ουρανού θεωρείται υπεύθυνος για τις φυσικές καταστροφές και παριστάνεται ως κριάρι. Στην Νιγηρία και το Μπενίν συνηθίζονταν οι θυσίες ταύρων και κριαριών. Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΙΧΘΥ εποχή που γεννιούνται η ιστορία, η φιλοσοφία, οι επιστήμες και οι τέχνες. Η αφήγηση των κατορθωμάτων των ηρώων διαμόρφωσε τους ηθικούς κανόνες και τις αξίες ενώ οι εχθροπραξίες μεταξύ των λαών και των φυλών ήταν πολύ συχνές και καθόριζαν τα γεωγραφικά σύνορα. Τα συγγράμματα εκείνης της εποχής μορφοποίησαν τις κοινωνίες μας, έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι τους και σημείο αναφοράς έως σήμερα. Στην κεντρική Αμερική εμφανίζεται ο πολιτισμός των Μάγια, αναπτύσσεται ο Κινέζικος πολιτισμός, ο λαός των Περσών και στο τέλος της εποχής του Κριού η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Όλοι αυτοί οι πολιτισμοί μας άφησαν κληρονομιά τα εκπληκτικής αρχιτεκτονικής μνημεία τους. Στο τέλος της εποχής του Κριού εμφανίζεται και ο Βουδισμός. Ο Κριός συνδέεται με την λατρεία του Ήλιου. Στην Βίβλο, ο Αβραάμ ήταν έτοιμος να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ, ο Θεός όμως βλέποντας την αφοσίωση του σε Εκείνον, του ζητά να σταματήσει και να θυσιάσει ένα θεόσταλτο κριάρι. Στην δέκατη πληγή του Φαραώ ο Μωυσής ζητάει από τους Ισραηλίτες να φάνε ένα αρνί και να ραντίσουν το σπίτι τους με το αίμα του ώστε να προστατευτούν από τον θάνατο. Στην αρχαία Αίγυπτο ο Άμμωνας συμβολίζεται με

κέρατα κριού καθώς ο μύθος λέει πως όταν χρειάστηκε να γίνει ορατός έγδαρε ένα κριάρι και φόρεσε το δέρμα του. Υπήρχε μία ετήσια τελετουργία κατά την οποία θυσίαζαν ένα κριάρι, το αποκεφάλιζαν και το έγδερναν σε ανάμνηση της εμφάνισης του. Στην Ελλάδα, τα Κάρνεια μυστήρια γιορτάζονταν κάθε τέσσερα χρόνια στην Σπάρτη και το Άργος στο τέλος του καλοκαιριού. Θεωρούνται γιορτή των Λακεδαιμόνων, διαρκούσαν εννιά μέρες και τελούνταν προς τιμήν του Καρνείου Απόλλωνα, ο οποίος εικονίζονταν με κέρατα κριαριού και θεωρούνταν προστάτης των ποιμένων και των κοπαδιών. Άλλη εκδοχή για την προέλευση των Καρνείων είναι πως ήταν

Η μυθολογία δίνει δύο διαφορετικές εκδοχές για τον αστερισμό των Ιχθύων. Την εποχή της Γιγαντομαχίας, η Αφροδίτη και ο Έρωτας προσπαθούν να σωθούν από τον γίγαντα Τυφωέα. Τους κυνηγά από τον Όλυμπο μέχρι τον Ευφράτη και εκείνοι πέφτοντας στο νερό μεταμορφώνονται σε ψάρια. Μία άλλη εκδοχή του μύθου λέει πως ήρθαν δύο ψάρια δεμένα στις ουρές για να πιαστούν επάνω τους και να τους σώσουν. Άλλος μύθος συνδέει την προέλευση τους με τον θεό Ποσειδώνα και τα δύο δελφίνια που τον συνόδευαν. Οι θρησκείες που διαμορφώθηκαν στην αρχή της εποχής του Ιχθύ παραμένουν ίδιες με σήμερα. Σαν αποτέλεσμα, αναγνωρίζουμε πως μας ενώνουν πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε με τους ανθρώπους σε όλη την διάρκεια της εποχής που εντασσόμαστε. Το τέλος της εποχής του Κριού και η αρχή της εποχής του Ιχθύ συμπίπτει με την εποχή που έζησε ο Χριστός. Βασιλιάς του Ουρανού είναι ο Ιχθύς όπως κι ένα από τα σύμβολα του Χριστού. Τον βρίσκουμε σε αγιογραφίες εκκλησιών και εικόνες, ενώ είναι γνωστά τα αρχικά Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. Ο Χριστός επίσης αναφέρεται και ως ο αμνός του θεού, ο θυσιαζόμενος αμνός που συμβολίζει την Σταύρωση Του. Στην αλλαγή της εποχής του Κριού με του Ιχθύ υπήρξε και ένα αστρονομικό φαινόμενο που είναι γνωστό ως το αστέρι της Βηθλεέμ. Η μελέτη του πανεπι-


στημίου του Notre Dam έδειξε πως έγινε ευθυγράμμιση Ήλιου, Δία, Σελήνης και Κρόνου στον αστερισμό του Κριού το 7 π.Χ., ένα φαινόμενο εξαιρετικά σπάνιο. Ο αστρονόμος Μάικ Μόλναρ ανακάλυψε πως τον Μάρτη και τον Απρίλη του 6 π.Χ. έγινε έκλειψη του Δία στον αστερισμό του Κριού που προηγήθηκε της ευθυγράμμισης. Εφόσον η γέννηση του Χριστού υπολογίζε-

Ο νυχτερινός ουρανός πάνω από την Ιερουσαλήμ, κοιτάζοντας νότια στη Βηθλεέμ το 7 π.Χ. ται το 7-4 π.Χ. φαίνεται πως συμπίπτει το αστρονομικό φαινόμενο με αυτό που έβλεπαν τότε και συμβόλιζε τον ερχομό ενός βασιλιά. Η εποχή του Ιχθύ καθορίστηκε από την ίδρυση βασιλείων με πυρήνα τη νέα θρησκεία, όπως ήταν το Βυζάντιο και το Βατικανό. Εμφανίζονται οι πολιτισμοί των Ίνκας στο Περού και του νησιού του Πάσχα. Ο Βουδισμός και ο Χριστιανισμός εξαπλώνονται, ενώ γεννιέται το Ισλάμ. Στην διάρκεια αυτής της αστρονομικής εποχής αναμίχθηκαν οι πολιτισμοί, έγιναν πολλές ανακαλύψεις, ο άνθρωπος έγινε εξερευνητής, αναζήτησε νέες ηπείρους, και συνέχισε την εξερεύνηση του στο διάστημα και στην Σελήνη. Η τεχνολογική πρόοδος καθορίζει την τελευταία φάση της εποχής του Ιχθύ, με τρόπο που διαμορφώνει την καθημερινή μας ζωή ενώ η επιστήμη φωτίζει τα μυστήρια της φύσης και του Σύμπαντος. Τί κινητοποιούσε τον άνθρωπο να εντάξει τα ιερά ζώα στην πολιτισμική του ταυτότητα; Το ταξίδι στις ζωδιακές εποχές προσφέρει πλήθος πληροφοριών για το πως οι λαοί ενσωμάτωσαν στην λατρευτική ζωή τον εκάστοτε ζωδιακό αστερισμό ως βασιλιά-

θεό. Γίνεται κατανοητό πως σε περασμένες εποχές η ελλιπής γνώση για τα φυσικά φαινόμενα οδηγούσε στην θεοποίηση τους. Ο άνθρωπος είχε το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό γιατί από αυτό εξαρτιόταν η επιβίωση του ως καλλιεργητή, κτηνοτρόφου και περιηγητή και έτσι προσπαθούσε να εξευμενίσει τους θεούς και να τους ευχαριστήσει. Η λατρεία στο πρόσωπο ενός ιερού ζώου – αστερισμού διαμόρφωνε τον θρησκευτικό, τον κοινωνικό και τον ηθικό χαρακτήρα ολόκληρων πολιτισμών οι οποίοι ακολουθώντας την κίνηση της μετάπτωσης άλλαζαν το ιερό ζώο με το επόμενο. Το ιερό ζώο λοιπόν, ήταν σύμβολο της ζωής και του θανάτου της φύσης, καθώς οι ισημερίες διαδέχονταν η μία την άλλη. Μέσα από τους μύθους ο άνθρωπος προσπάθησε να ερμηνεύσει τα στοιχεία της φύσης και τα αστρονομικά φαινόμενα. Ο μύθος είναι προϊόν της παγκόσμιας σκέψης που μιλάει για την αρχή των πάντων, την γέννηση των θεών, την δημιουργία της φύσης, των ζώων και του ανθρώπου. Στην αλληλουχία των ζωδιακών εποχών αν και υπάρχουν διαφορές, οι τελετουργίες είναι παραλλαγές των παλιότερων. Έχουν συλλογικό χαρακτήρα και είναι πυλώνες της κοινωνικής δομής γιατί μέσω αυτών ο άνθρωπος της κάθε εποχής ενώνεται με την φύση, τον έναστρο ουρανό, και την πραγματικότητα που τον περιβάλλει. Τα σύμβολα των τελετουργιών διαμορφώνουν την κουλτούρα και την πολιτισμική ταυτότητα μιας εποχής, των λαών της, των ηθικών κανόνων και των αξιών τους. Είναι φορέας ενοποίησης της ανθρωπότητας ανεξαρτήτου γλώσσας ή φυλής. Τα σύμβολα καθεαυτά παρατηρούμε όμως πως έχουν ισχύ μόνο όταν εντάσσονται στο εκάστοτε κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο. Οι αλλαγές των συμβόλων σηματοδοτούν πολιτισμικές αλλαγές, τα παρατηρούμε να μετασχηματίζονται από ταύρο σε κριό, από κριό σε ιχθύ και να αφορούν οικουμενικά μοτίβα του κύκλου της ζωής και της φύσης. Όλα τα σύμβολα αν και διαφορετικά αντιπροσωπεύουν την ζωή, τον θάνατο και την αναγέννηση


μέσα από τις τελετουργίες της μύησης και του εξαγνισμού. Οι μύθοι, οι θρησκείες, οι λατρείες και οι τελετές των πολιτισμών έχουν κοινά σημεία που επαναλαμβάνονται σε όλη την διάρκεια της ιστορίας. Αυτές οι κοινές αναφορές ονομάστηκαν αρχέτυπα και αναγνωρίστηκαν από τον ψυχίατρο ψυχαναλυτή Carl Gustav Jung. Είναι αρχέγονες εγγραφές στο παγκόσμιο συλλογικό ασυνείδητο, είναι οικουμενικές και διαχρονικές και λειτουργούν ως πρωταρχικά αυθεντικά μοντέλα, που όταν υπάρξουν οι συνθήκες εκδηλώνονται και παίρνουν μορφή. Από τα αρχέτυπα λοιπόν πηγάζουν οι μύθοι, τα σύμβολα, οι τέχνες, οι αριθμοί και κάθε τι που γίνεται πανανθρώπινος και διαχρονικός κώδικας. Στις μυθολογίες και τις θρησκείες ο Jung αναγνώρισε αρχέτυπα, όπως της γέννησης, του θανάτου, της αναγέννησης, της μητέρας, του ήρωα, του σοφού, του μάγου και άλλα. Προσπάθησε να εξηγήσει την οικουμενικότητα τους και το γεγονός ότι ο άνθρωπος τελικά λειτουργεί με τρόπο βαθύτερο και πολυπλοκότερο. Όσες αλλαγές και να συμβαίνουν φαίνεται πως ο άνθρωπος λειτουργεί σε βαθύτερα επίπεδα από αυτά που πρωτίστως κατανοεί και τα σύμβολα εξακολουθούν να διαδραματίζουν ισχυρό ρόλο. Οι ιεροτελεστίες φτάνουν ως το σήμερα και θα συνεχίζουν να υπάρχουν διατηρημένες μέσα από την συλλογική μνήμη με διαφορετικά σύμβολα ανά εποχή. Συμπερασματικά, ο άνθρωπος είχε, έχει και θα έχει την ανάγκη να ακολουθεί και να εναρμονίζεται με τον κύκλο του σύμπαντος και της φύσης, μια ανάγκη ασυνείδητη και συνειδητή μαζί. Ο ανθρωπολόγος Levi-Strauss αναρωτήθηκε εάν όλα αυτά τα κοινά σημεία στους μύθους είναι στοιχεία που ανακυκλώνονται από τον ένα πολιτισμό στον άλλο ή μήπως ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Θεωρεί

πως οι πρωτόγονες φυλές και οι μετέπειτα πολιτισμοί δεν αρκέστηκαν στην παρατήρηση του σύμπαντος και της φύσης αποκλειστικά για την επιβίωση τους αλλά επειδή μέσα στον άνθρωπο υπήρχε το μυστήριο της προέλευσης του. Στο κατώφλι της εποχής του Υδροχόου, προκύπτει το ερώτημα για το ποιες είναι οι αλλαγές που έρχονται. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα διαδέχονται το ένα το άλλο, ο άνθρωπος προετοιμάζει το ταξίδι στον Άρη και οι επιστημονικές ανακαλύψεις ερμηνεύουν τον τρόπο που λειτουργεί το Σύμπαν. Ο θεωρητικός φυσικός Michio Kaku θεωρεί πως ως το 2.100 θα έχουμε καταφέρει να χαρακτηριζόμαστε ως πολιτισμός τύπου ένα. Θα είμαστε δηλαδή ένας οικουμενικός πολιτισμός που θα έχουμε καταφέρει να εκμεταλλευόμαστε πλήρως την ενέργεια που μας προσφέρει ο πλανήτης μας και θα επενεργούμε πάνω στα φυσικά φαινόμενα, όπως οι σεισμοί και οι τυφώνες. Δεν μένει παρά να δούμε το πώς και εάν τα άστρα του ουρανού και αυτή την φορά θα μετασχηματίσουν την νέα μας πολιτισμική ταυτότητα. Δανέζης Μ & Θεοδοσίου Σ. (2011). Τα Άστρα Και Οι Μύθοι Τους. Εισαγωγή στην Ουρανογραφία. Εκδόσεις Δίαυλος. Δανέζης Μ & Θεοδοσίου Σ. (1994). Μετρώντας Τον Άχρονο Χρόνο. Ο Χρόνος Στην Αστρονομία. Εκδόσεις Δίαυλος. Κωνσταντοπούλου Χ. (2016). Μύθοι και Σύμβολα. Ανθρωπολογικές Προσεγγίσεις και Σύγχρονη Κοινωνία. Εκδόσεις Παπαζήση. Περιοδικό Μυστική Ελλάδα (2008). Παράξενες Λατρείες στη Σύγχρονη Ελλάδα. Εκδόσεις Άγνωστο. Σερεμετάκη Ν.(2017). Εισαγωγή στην Πολιτισμική Ανθρωπολογία. Εκδόσεις Πεδίο. Σιμόπουλος Κ. (2012). Μυθοπλαστία. Όλες οι θρησκείες της Οικουμένης. Εκδόσεις Στάχυ. Στεφανοπούλου Δ. (2008). Παγκόσμια Ιστορία. Προϊστορία και Πρώτοι Πολιτισμοί. Εκδόσεις Πήγασος (Εφημερίδα Έθνος). Τομπουλίδης Χ. (2013). Η ιστορία και η Μυθολογία Των Αστερισμών. Έκδοση, εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Τσικριτζής Μ. (2011). Αστρονομία Κρητομυκηναικού Πολιτισμού. Μηνολόγιο – Εορτολόγιο. Mystis Editions. Detiene M. (2006). Η ανακάλυψη της μυθολογίας. Εκδόσεις Σμίλη. http://www.greek-language.gr/digitalResources/index.html http://www.tovima.gr/science/article/?aid=853184 http://www.theogonia.gr/


Ποταμών, λιμνών, πηγών, κρηνών, κ.ά.

«Όταν το ύδωρ της λίμνης Σάκατος γίνει διαυγές, καταφαίνονται στον βυθό πολλά θεμέλια, ναοί και πλήθος ανδριάντων»

Του συγγραφέα Γιώργου Λεκάκη, www.lekakis.com – ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Το

ύδωρ είναι από τα βασικότερα στοιχεία ζωής. Χωρίς το ύδωρ δεν υπάρχει ζωή. Άρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Άρα ιερό. Το ύδωρ πίνετε ή διαβάζεται. Με το ύδωρ πλένεσαι, καθαρίζεις, θεραπεύεις, προβλέπεις, λούζεσαι, ξεδιψάς… Αυτό είναι μόνο η αρχή μιας σειράς άρθρων, για το μόνο στοιχείο της φύσεως που απαντάται και στις τρεις μορφές: Υγρό, στερεό (πάγος) και αέριο (ατμός) – ίσως και σε περισσότερες μορφές… Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση… Παρακάτω, μερικά μόνο από τα παράδοξα ύδατα του πλανήτη…


ΚΡΗΤΗ Στην Κρήτη υπάρχει οχετός ύδατος, τον οποίο όσοι τον διαβαίνουν, εάν βρέχει καταρρακτωδώς ο Δίας, βγαίνουν απ’ αυτόν άβροχοι – προφανώς ήταν υπόγειος!

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ Στους Λουσούς της Αρκαδίας (νυν Αχαΐας) υπάρχει κρήνη στην οποία κολυμπούν χερσαίοι μυς (ποντίκια) και εκεί διαβιούν. ΠΗΓΗ: Αριστ.

Αρχαία πόλη των Λουσών Σ.Σ.: Η αρχαία πόλη των Λουσών ευρίσκεται σήμερα 15 χλμ. Ν. των Καλαβρύτων, κοντά στο χωριό Σουδενά, όπου άλλοτε υπήρχε λίμνη. Έχουν ανασκαφεί ο φημισμένος ναός της Αρτέμιδος και λείψανα κτηρίων. Η προαναφερόμενη κρήνη δεν είναι το μόνο παράδοξο των Λουσών: Υπήρχε σπήλαιο, στο οποίο ο Μελάμπους με θυσίες και απόρρητους καθαρμούς θεράπευσε τις μανιασμένες κόρες του Προίτου. «Υπέρ δε την Νώνακριν όρη τε καλούμενα Αροάνια και σπήλαιον εστιν εν αυτοίς. Ες τούτο αναφυγείν το σπήλαιον τας θυγατέρας τας Προίτου μανείσας λέγουσιν, ας ο Μελάμπους θυσίαις τε απορρήτους και καθαρμοίς κατήγαγεν ες χωρίον καλούμενον Λουσούς» (βλ. Παυσανίας «Αρκαδικά» (8.18.7.1). Νυν το σπήλαιο αυτό καλείται «των Λιμνών». Οι πρώτες ανασκαφές έγιναν το 1898 από το Αυστριακό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αθηνών.

Σ.Σ.: Στα δυτικά του όρους Πεντέλεια (πλησίον του νυν χωριού Πλανητέρο Καλαβρύτων), πηγάζει ο Αροάνιος, παραπόταμος του Λάδωνος. Ο ποταμός δέχεται από καταβόθρες τα βυθιζόμενα ύδατα της (άλλοτε) Λίμνης των Σουδενών, και διέρχεται την Κλειτορία, στην θέση Φιλέικο Χάνι. Εκεί κοντά και οι Καταβόθρες του Ηρακλή. Για τα Ύδατα της Στυγός, στην Αρκαδία, επίστευαν ότι κάποτε η θεά Δήμητρα, μεταμορφώθηκε σε θηλυκό άλογο, και μπήκε στα ύδατα της Στυγός. Όταν η επιφάνεια του ποταμού λειτούργησε ως καθρέπτης και αντίκρυσε τον εαυτό της, ευρήκε την όψη της πάρα πολύ άσχημη. Γι’ αυτό καταράστηκε τα νερά, τα οποία έκτοτε μαύρισαν. Μέχρι σήμερα, τα ύδατα της Στυγός ονομάζονται Μαυρόνερο ή Μαυρονέρι, αλλά και Αθάνατο Νερό… Το μαύρο νερό της είχε καταστρεπτικές ιδιότητες. Προσέβαλε ακόμη και τα μέταλλα: Το σίδερο, το χαλκό, το ασήμι, το κεχριμπάρι και τον χρυσό! Το γυαλί, το κρύσταλλο και ο πηλός έσπαζαν στο νερό της Στυγός. Σήμερα ως πηγή της Στυγός λογίζεται η πηγή στην Νεραϊδορράχη. Τα ύδατά της αφού σχηματίσουν έναν καταρράκτη, πέφτουν στην ομώνυμη χαράδρα και έπειτα χάνονται στον ποταμό Κράθι. Μια πραγματικά άγρια τοποθεσία, όπου στ’ αλήθεια «δένδρο δεν φύεται και χορτάρι δεν φυτρώνει». Η Στυγξ ήταν αδελφή του Χάρωνος. Οι στύλοι του παλατιού της στον Άδη έφθαναν έως τον ουρανό! Τα νερά της μοιρασμένα σε 10 μέρη, έτρεχαν κάτω απ' την Γη, μέσα στην Νύχτα. Η Στύγα περικύκλωνε τον Άδη 7 φορές (κατ' άλλους 9). Όποιος ζωντανός πιει απ' αυτό το νερό, λέει η παράδοση, θα πεθάνει. Στα νερά της «στυγερής, φοβερής στους αθάνατους» ορκίζονταν κι αυτοί ακόμα οι θεοί. Κι όποιος ορκισθεί στα νερά της και παραβεί τον όρκο του, φυλακίζεται στον Τάρταρο, ακόμη κι αν ήταν θεός. Τον επίορκο θεό τον απομόνωναν «ξέπνοο και άναυδο στο στρωμένο κλινάρι» και

Στην Κλειτορία της Αρκαδίας (νυν Αχαΐας), υπάρχει κρήνη «μισάμπελος», από την οποία όποιος πιει, μισεί τον οίνο! Άλλος, για την ίδια πηγή αναφέρει πως όποιος πιει από το ύδωρ της, δεν υποφέρει πια την οσμή του οίνου (βλ. Ισήγ.). Με το ύδωρ της τέλεσε τον καθαρμό μιας Προιτίδας κόρης, ο Μελάμπους. Είναι δε χαραγμένο επ’ αυτής, το εξής επίγραμμα: Αγρότα, συν ποίμναις το μεσαμβρινόν ην σε βαρύνη δίψος αν’ εσχατιάς Κλείτορος ερχόμενον της μεν από κρήνης άρυσαι πόμα και παρά νύμφαις υδριάσι στήσον παν το σον αιπόλιον, αλλά συ μήτ’ επί λουτρά βαλής χροι, μη σε και αύρη πημήνη τερπνής εντός εόντα μέθης. Φεύγε δ’ εμήν πηγήν μισάμπελον, ένθα Μελάμπους ρυσάμενος λύσσης Προιτίδας αργαλέης πάντα καθαρμόν έβαψεν απόκρυφον, εύτ’ αρ’ απ’ Άργους ούρεα τρηχείης ήλυθεν Αρκαδίης.

Τα ύδατα της Στυγός


αμβροσία. Εκ της Στύγας ο στύγιος, στυγερός > ρουμάνικο stinca (= βράχος με ορθογώνιες πλευρές) > αγγλικό stone > γερμανικό stein (= πέτρα), κλπ.

Υπάρχει κρήνη στις Ποτνίαις, επί του Ασωπού, πέριξ των Θηβών, από την οποία άμα πιουν οι ίπποι, μαίνονται!

Δωδώνη, πρόδρομο μαντείο αυτού της Ηπείρου. Οι αρχαιολογικές έρευνες από τον 19ο αιώνα ανακάλυψαν ίχνη ναών (του Ηρακλή, του Απόλλωνα Κερδώου, και από επιγραφές του Ασκληπιού, του Ποσειδώνος, και της θεάς Ελένης!) και τειχών (η πόλις διέθετε ισχυρά τείχη, με περισσότερους από 40 πύργους!). Για όλα αυτά (προφανώς) εδόθη εδώ η μάχη (γνωστή ως Μάχη στις Κυνός Κεφαλές), ανάμεσα στον βασιλιά της Μακεδονίας, Φίλιππο Ε΄, και τον Ρωμαίο ύπατο Τίτο Κόιντο Φλαμινίνο, της οποίας η νικηφόρος έκβασις για τους Ρωμαίους, σήμανε ουσιαστικά και την υποταγή της Θεσσαλίας σε αυτούς…

ΠΗΓΗ: Ισιγ. «Άπιστα» β΄.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Σ.Σ.: Ίσως γι’ αυτό ο Γλαύκος ο Ποτνιεύς, να κατασπαράχθηκε από τους ίδιους του τους ίππους, που έτρεφε στις Ποτνιαίς Βοιωτίας! Η κόρη του Ποτνιέως, Πελαργή, επανεισήγαγε τα Καβείρια Μυστήρια στην Θήβα! Ο Γλαύκος ο Ποτνιεύς ήταν υιός του βασιλέως της Κορίνθου, Σισύφου και της Μερόπης, πατέρας του Βελλεροφόντη.

Στην Λυγκηστίδα χώρα, υπάρχει πηγή, με γεύση οξίζουσα, που όποιοι πίνουν, μεθούν, λες και ήπιαν οίνο!

ΠΗΓΕΣ: Ησίοδ., Παυσ. βλ. και παρακάτω στον ποταμό Κράθι της Ιταλίας.

ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΣ

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκη «Οι 88 αρχαίες πόλεις της Βοιωτίας». Στον Ελικώνα, γνωρίζουμε, ότι υπήρχε η Πηγή της Ιπποκρήνης, από την οποία όποιος έπινε αποκτούσε το χάρισμα της ποιήσεως! Αρχαία Ιπποκρήνη

Στην χώρα των Αθαμάνων υπάρχει κρήνη, της οποίας το μεν ύδωρ είναι ψυχρό, το δε υπό αυτό είναι θερμό! Έτσι, εάν κάποιος «υπερθή φρύγανα», αμέσως «εξάπτεσθαι»! ΠΗΓΕΣ: Ισίγ. Και άρθρο Γ. Λεκάκη «Ποιος ήταν ο Αθάμας που ονομάτισε Αθαμανικά τα βουνά;», στην εφημ. «Ηπειρωτικό Μέλλον», Φεβρ. 2006.

ΘΕΣΣΑΛΙΑ Υπάρχει μικρή κρήνη (κρηνίδιο) περί την Σκοτούσα Θεσσαλίας, που το νερό της θεραπεύει όλα τα έλκη, ακόμη και των αλόγων ζώων! Στο νερό της, ακόμη και εάν κάποιος βάλει ένα σχισμένο (όχι συντετριμμένο) ξύλο, αμέσως αποκαθίσταται! Γιατί το νερό της είναι κολλώδες! ΠΗΓΗ: Ισιγ. Σ.Σ.: Η Σκοτούσσα ή Σκοτόεσσα (νυν Φαρσάλων) ήταν πλούσια πόλις της Πελσγιώτιδος Θεσσαλίας, μεταξύ Φερρών - Λάρισας Φαρσάλων. Μια των σημαντικοτέρων πόλεων της Θεσσαλίας! Από τον 6ο αιώνα π.Χ. εξέδιδε τα δικά της νομίσματα! Σε λόφο της υπήρχε ο «τάφος των Αμαζόνων»! Πλησίον της το σημαντικότατο μαντείο του Φηγωναίου Διός, η ομηρική

ΠΗΓΗ: Θεόπ. Σ.Σ.: Προφανώς αναφέρεται στην παράδοση της περιοχής των Βρυγών (> Φρυγών) Μακεδόνων, με τον σάτυρο που συνελήφθη μεθυσμένος, αφού ήπιε από μια πηγή… Η Λυγκηστίς ήταν επαρχία της Μακεδονίας, μεταξύ των ποταμών Αλιάκμονος και Εριγόνος / Εριγώνος (παραπόταμος του Αξιού), περίπου όπου η νυν Φλώρινα και μεγάλη περιοχή των κρατιδίων Αλβανίας και Σκοπίων. Πρωτεύουσά της ήταν η πόλις Λύγκος, που πρότερα ελέγετο Πιερία. Οι Λυγκηστές ήταν ιλλυριακό-μολοσσικό ηπειρωτικό ελληνικό έθνος. Ελάτρευαν τον Δία, τον Ερμή, τον «Θράκα ιππέα», την Αθηνά, την Άρτεμη (και αργότερα και την Ρώμη, τον Αλέξανδρο και τους αυτοκράτορες). Ήταν σπουδαίοι αμπελοκαλλιεργητές και μεταλλευτές. ΠΗΓΕΣ: Ηρόδ., Θουκ., Σκύμνο Χίο. Και σχετικά άρθρα του Γ. Λεκάκη στην εφημ. «Χρόνος» Κομοτηνής (17, 24.2 και 2.3.2016). Και ομιλία του Γ. Λεκάκη Ο «χρυσός» μύθος του Μίδα, οι Μακεδονο-Θράκες Φρύγες, ο Γόρδιος, το Γόρδιον και ο γόρδιος δεσμός, που δόθηκε στην Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας (ΕΜΑΕΜ), στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, στις 2.2.2017 – βλ. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, http://www.arxeionpolitismou.gr/ Όσοι διαπλέουν την λίμνη Λύχνι / Λίχνι βλέπουν την ιστορία: Σκύβοντας προς τον βυθό, βλέπουν πολυτελή τρίκλινα, άφθονο πλήθος αργυρωμάτων (αργυρών σκευών) και θαυμάσιου μεγέθους χρυσούς πίνακες και εκπώματα και όλα τα βασιλικού πλούτου κατασκευάσματα προς τρυφή… Σ.Σ.: Πρόκειται για την νυν καλούμενη λίμνη Αχρίδα (στα σύνορα Αλβανίας-Σκοπίων) – μια από τις αρχαιότερες λίμνες της Ευρώπης! Η περιοχή της όριζε την Λυχνίδα χώρα. Άλλωστε όλη η περιοχή Φλώρινας – Μοναστηρίου (αρχαία Ηράκλεια Λυγκηστίς > Μοναστήρι > Μπίτολα), είναι μια λεκάνη, που παλαιά ήταν λίμνη! Έως και τα ρωμαϊκά χρόνια, την περιοχή την έλεγαν Λυγκηστικός Βάλτος. Η παραπάνω πληροφορία ίσως να αναφέρεται σε μια από τις κύριες πόλεις της Λυγκηστίδος, την Λυγκήστη (νυν παραφρασμένα Λιν). Εάν κάποιος ρίξει έναν σκύφο, στις δίνες του ποταμού Στρυμόνα, θα τον βρει περί την Απολλωνία λίμνη. ΠΗΓΗ: Πύθερμος.


Σ.Σ.: Πριν ονομασθεί Στρυμόνας, ο ποταμός ελέγετο Παλαιστίνος. Η Απολλωνία Λίμνη, ήταν κοντά στις εκβολές του Στρυμόνος, και απείχε λίγο από τον Στρυμονικό κόλπο. Για τον Στρυμόνα βλ. άρθρα του Γ. Λεκάκη «Ο ποτάμιος θεός Στρυμών», στην εφημ. «Χρόνος» Κομοτηνής, 7 και 15.6.2011. Στην περιοχή υπήρχαν βιβλία «σύγχρονου τύπου» από τον 6ο αι. π.Χ. - βλ. άρθρο του Γ. Λεκάκη στην εφημ. «Χρόνος» Κομοτηνής, 27.7.2016.

ΘΡΑΚΗ Στο Χρωψί υπάρχει κρήνη, στην οποία όποιοι λουσθούν, αμέσως μεταλλάσσονται. ΠΗΓΗ: Θεόπ. Σ.Σ.: Το Χρωψί είναι αταύτιστος περιοχή. Άγνωστον πώς εννοείται από τον Θεόπομπο η μετάλλαξη. Στα Άβδηρα υπήρχε η λίμνη Κύστειρον, από την οποία ήπιε το στράτευμα του Ξέρξη, και… (απο)ξηράνθηκε!

ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ - ΙΤΑΛΙΑ Στην Σικελία: Στην οδό των Συρακουσών, υπάρχει κρήνη, όχι μεγάλη, ούτε με πολύ νερό. Αλλά όταν καταφθάνει όχλος, και γίνεται φασαρία, παρέχει άφθονο ύδωρ! ΠΗΓΗ: Αριστοτ. Στην Γέλα, υπάρχει η λίμνη Σίλλα, ελάχιστη ως προς το μέγεθος, η οποία, όσους λούζονται σε αυτήν, εκρίπτει (ρίπτει, ρίχνει) στην ξηρά, σαν να τους πετά κάποιο όργανο (κάποια μηχανή)! ΠΗΓΗ: Αριστ.

Ευρήματα της πόλεως Γέλα στην Σικελία

να κατακλύζει τους υποκείμενους τόπους, αλλά καθόλου δεν τους υπερχείλιζε και το νερό ξαναγύρναγε στην βάση του! Σε αυτήν την κρήνη, οι εντόπιοι δίνουν τους μέγιστους όρκους τους. ΠΗΓΗ: Ισιγ. «Άπιστα» β΄. Σ.Σ.: Πράγματι, τους έγραφαν σε πινάκια. Και εάν ήταν ειλικρινείς, τα πινάκια επέπλεαν. Εάν όχι, καταβυθίζονταν και οι επίορκοι αφανίζονταν! Η κρήνη ανάβλυζε κοντά στο μαντείο των Παλικών Δαιμόνων. Απ’ αυτήν την πηγή είχαν ξεπηδήσει οι δίδυμοι Παλικοί Δαίμονες ή Παλικοί Αδελφοί. Ήταν παίδες του Διός και της νύμφης Θαλίας / Θάλειας (θυγατρός του Ηφαίστου και της Αίτνας). Ή του Ηφαίστου και της Αίτνας (κόρης του Ωκεανού, ή του Άδρανου). Λατρεύονταν ως εγχώριοι θεοί στην Σικελία. Κατ’ άλλους πατέρας τους ήταν ο Αδρανός (πιθανώς ο Ήλιος), επίσης τοπικός θεός, λατρευόμενος και τιμώμενος ιδιαιτέρως στην πόλη Αδερνό / Αδρανό / Άδρανο, αλλά και σε όλο το νησί. Στον ναό του συντηρούνταν χίλιοι ιεροί κύνες, οι οποίοι συνόδευαν την νύκτα τους μεθυσμένους στα σπίτια τους! Αυτοί ανάλογα με την περίπτωση, είτε προστάτευαν, είτε τιμωρούσαν τους ανθρώπους! Στην χώρα τους, λοιπόν, υπήρχαν οι Παλικοί (λάκκοι) ή η θειώδης Λίμνη των Παλικών. ΠΗΓΕΣ: Αιλ. «περί Ζώων», 11.20, Στ. Βυζ., Διόδ. Σικ. 14.37.6, Ησύχ., Πλούτ. Τιμ. 12.1. Με το όνομα αυτό αναφέρεται και μια χερσόνησος της Κεφαλονιάς, στην ΝΔ. άκρα της οποίας, σε δύσβατο θέση, υπάρχει η Δρακοντοσπηλιά ή Δρακοσπηλιά, στην οποία ευρέθησαν αρχαίοι πήλινοι πλαγγόνες, νομίσματα και σταυροί. Αλλά μάλλον οι συγγραφείς δεν αναφέρονται σε αυτήν. ΠΗΓΕΣ: Αισχύλ., Αριστ. «Θαυμ.» 834b.3 κ.ε., Στέφ. Βυζ., Ησύχ., Διόδ. Σικ. 11.89.1-8, Στράβ. 6.2.9. Παρά την Κύμη (νυν παραφρασμένα Κούμα, Καμπανίας Ιταλίας), υπάρχει η λίμνη Άορνος (> Αουερνός, Αουερνίς, Αβέρνη, Αβέρνους), στην οποία τα παρακείμενα φύλλα που πέφτουν σε αυτήν, γίνονται κάρφη (ξηρόχορτα), βυθίζονται παραχρήμα, και γίνονται αφανή…

Σ.Σ.: Κάποιος παρόμοιος «αυτόματος» «μηχανισμός» αναφέρεται και για το Τροφώνειο Μαντείο της Λειβαδιάς… Ειδικώς για την Γέλα, βλ. άρθρα του Γ. Λεκάκη «Βράχος που λειτουργούσε ως «προϊστορικό ημερολόγιο», βρέθηκε στην Γέλα! Αρχαία ελληνική πόλη, που ίδρυσαν άποικοι από Ρόδο, Τήλο και Κρήτη!» (25.1.2017) και «Ορειχάλκινοι ράβδοι, κορινθιακά κράνη, αμφορείς και σφαιρική φιάλη «Μασσαλίας» βρέθηκαν σε αρχαίο ναυάγιο του 7ου αι. π.Χ. στην θάλασσα της Γέλας!» (16.2.2017), όλα στην εφημ. «Κόντρα News». Υπάρχει κρήνη στην Παλική Σικελίας, που αναρρίπτει (πετά) το νερό της σε μεγάλο ύψος (4 μ.) και στην έμφασή της φαίνεται

Σ.Σ.: Λίμνη πλησίον των Βαϊών, επί κρατήρα σβησμένου ηφαιστείου! Με περιφέρεια 3 χλμ. περίπου. Ελέγετο Άορνος διότι ουδέν όρνεον μπορούσε να διέλθει ύπερθεν αυτής, χωρίς να δηλητηριασθεί από τις αναθυμιάσεις. Και όντως, η περιοχή της λίμνης δεν είχε πτηνά. Λόγω της πενθίμου όψεως της πέριξ τοποθεσίας και του δηλητηριώδους χαρακτήρος των αναθυμιάσεών της, εθεωρείτο ως είσοδος στον Άδη. Ήταν αφιερωμένη στην Περσεφόνη και την Εκάτη. Πλησίον της υπήρχε μαντείο της Περσεφόνης. Το επισκέφθηκε και ο Αννίβας (214 π.Χ.). Τα ύδατά της ήσαν μελανά. Οι όχθες της εκαλύπτοντο από δάσος κυπαρίσσων. Θέαμα τρομερό και μυστηριώδες. Οι ηφαιστειογενείς εκδηλώσεις, που τοσάκις είχαν συνταράξει την περιοχή, οι θερμές πηγές και οι αναθυμιάσεις, είχαν εξάψει την φαντασία των αρχαίων. Έτσι, η Αβέρνη έγινε ο Αχέρων των Ιταλών. Στα βαθειά της σπήλαια, επιστεύετο ότι διέμεναν οι ομηρικοί Κιμμέριοι. Οι εντόπιοι έλεγαν πως εκεί ήταν το χωριό της Καλυψούς, όπου εισέπλευσε ο Οδυσσέας! Εδώ ετοποθετείτο η σκηνή της επικλήσεως των


ΠΗΓΗ: Ισίγ. Σ.Σ. Το Ρεάτιον ή Ρέατος ή Ρέατε ήταν πελασγική πόλις των Σαβίνων επί του Ουελίνου, αρχαιότερα του Τρωϊκού πολέμου. Εκ των σημαντικότερων σαβινικών πόλεων. Το ονομαστό Ρεατινό Έλος απεξηράνθη το 290 π. X. από τον ύπατο Μάνιο Κούριο Δεντάτο. Η λίμνη της περιοχής ονομαζόταν Επτά Ύδατα. Γείτονες του Ρεάτιου ήσαν οι Αβορίγινες. ΠΗΓΗ: Διον. Αλ .1.14.

Λίμνη Άορνος

Κοντά στην Κόση, υπάρχει κρήνη, στην οποία εάν τοποθετήσεις κεραμικό σκεύος γεμάτο οίνο, ώστε να υπερέχει το στόμιο, γίνεται παραχρήμα δριμύτερο παντός όξους!

σκιών από τον Οδυσσέα – και κατ’ αντιγραφή και η θύρα, εκ της οποίας ο Αινείας κατήλθε στον Άδη. Εδώ η Σίβυλλα (της Κύμης) χρησμοδοτούσε. Εδώ ήταν τα χαλκεία του Ηφαίστου και τα άντρα των Κυκλώπων! Ήταν, έλεγαν, η πηγή των καταχθονίων ποταμών, και όλων των ποταμών της Ιταλίας. Η λίμνη πληρώνεται με ανθρώπινο ιδρώτα, έλεγαν. Ευρίσκεται στην Καμπανίδα χώρα, «μεταξύ Μισηνού και Πουτεόλων, σε μια μηνοειδή περιοχή, με τριπλή κολπώδη θάλασσα που στον μυχό οράται λιμνώδης περιοχή, η Αουερνίς. Εκεί ο Αγρίππας ίδρυσε ναυλοχώτατους λιμένες, επί Αυγούστου. Μετέβαλε άρδην την όψη της τοποθεσίας αυτής: Υλοτόμησε τα πυκνά και άβατα δάση παρά την λίμνη και την μετέτρεψε σε λιμένα. Αλλά αυτό θεωρήθηκε ιεροσυλία και ασέβεια. Πάντως έτσι η μυστηριακή της ατμόσφαιρα χάθηκε με τον καιρό. Η διώρυγα κι αυτή όμως καταστράφηκε και φράχθηκε αργότερα. Επί Νέρωνος έγινε νέα απόπειρα ενώσεως της λίμνης με την θάλασσα με κατασκευή νέας διώρυγας από τον Τίβερι, δια της λίμνης, προς τον όρμο των Βαϊών. Αλλά οι σχετικές εργασίες σταμάτησαν μόλις άρχισαν!... Πολύ αργότερα, το 1808, έγινε και πάλι έναρξις νέων εργασιών, για την κατασκευή διώρυγας Αβέρνης-Βαϊών. Ούτε κι αυτή ήλθε σε πέρας! Ένας σεισμός το 1888 προκάλεσε νέες γεωλογικές μεταβολές! Όλοι άρχισαν να λένε τότε πως η Σίβυλλα ενοχλήθηκε και τιμωρεί… Ένα τμήμα της κατεστραμμένης παλαιάς διώρυγας φέρει ακόμη το όνομα «Άντρον της Σιβύλλας», προς εξευμενισμό της…

ΠΗΓΗ: Ισίγ., Σωτ.

Οι περιηγητές σήμερα ακόμη επισκέπτονται με δέος το «Άντρον της Σιβύλλας», το «Λουτρό της Σιβύλλας», την «Είσοδο εις τας καταχθονίους Χώρας», τον ναό, κλπ.

Στην λίμνη Βηνάκο, υπάρχει νήσος, κατοικουμένη, κατάφυτος ήμερων δένδρων, η οποία «μεταβαίνει» («κινείται» προς τις πνοές των ανέμων).

Και άλλα αξιαφήγητα αναφέρονται για τον τόπο αυτό: Τα όρη, που είναι μέσα στην θάλασσα, έχουν πηγές πυρός και συμμιγές ύδωρ. Καθαρό δεν βρίσκεται πουθενά. Το ύδωρ θερμαίνεται και το πυρ υγραίνεται. Το προς την θάλασσα με αγωγούς το οδηγούν σε δεξαμενές, τις δε ατμίδες του, με σωλήνες, ανάγουν σε οικήματα, και έτσι ζεσταίνονται («πυριώνται»)! Γι’ αυτό οι γύρω κατασκευές είναι πολυτελείς».

Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλη λίμνη της Ιταλίας, την Κουτυλία.

ΠΗΓΕΣ: Βιργ. «Αιν.», Δίωνος Κασίου «Ιστ. Ρωμ.», 48.50.1-51.2, Πλίν. Και άρθρο Γ. Λεκάκη «Έξι υποθαλάσσια ηφαίστεια ανακαλύφθηκαν κοντά στον Βεζούβιο Ιταλίας, όπου κατοικούν 3 εκατ. άνθρωποι!», στην εφημ. «Κόντρα News», 16.10.2016. Στον Ρεατινό Αγρό υπάρχει μια κρήνη, που λέγεται Μέντη, και έχει όμοιες ιδιότητες με το νερό της κρήνης των Αθαμάνων.

Σ.Σ.: Η Κόση είναι αταύτιστη πόλη/περιοχή. Στο Αλιφάνο υπάρχει βαθύ φρεάτιο, στο οποίο το ύδωρ βλέπεται μεν, αλλά όσο μεγάλο σχοινί και εάν ρίξει κανείς, δεν θα φτάσει στην επιφάνεια του ύδατος, αλλά από κάποιο «θείο» θα «κωλύεται»… ΠΗΓΗ: Ισίγ. Σ.Σ.: Το Αλιφάνο είναι αταύτιστη περιοχή/πόλη. Περί την Ταρρακίνα, υπάρχει η λίμνη Μυκλαία, και παρ’ αυτήν έρημος πόλις. Οι κάτοικοι αυτής στερήθηκαν της πόλεώς τους, από το πλήθος των ύδρων! ΠΗΓΗ: Ισίγ. Σ.Σ.: Πρόκειται για την αρχαία Τραχίνη, μετέπειτα παραφρασμένα Ταρρακίνη, ή Ταρρακίνα, ή Ταρρακίναι, ή Τερρατσίνα, πόλις της Δυτικής Ιταλίας, επί του Τυρρηνικού (Αυσώνιου) πελάγους, Δ. του Κιρκαίου Όρους. Έκειτο επί ελοθάλασσας (της Pomptinae Paludes των Λατίνων). Απ’ αυτήν διήρχετο η Αππία Οδός! Παραλλήλως της οποίας υπήρχε πλωτή διώρυγα. ΠΗΓΕΣ: Πτολ. Γ,α,5, Στρ. Ηρωδ.

Λίμνη Βαίνακο


Και στην λίμνη «Λάκκος Ουαδίμωνος», λίμνη όχι μεγάλη, αλλά με αρκετά νησιά, που μετακινούνται σε κάθε πνοή ανέμου. Σ.Σ.: Στην Ιταλία τις λίμνες τις έλεγαν λάκκους. Από την ελληνική λέξη αυτή προέκυψε η ιταλική λέξη για την λίμνη, lago. Η Βαίνακος ή Βήνακος (> Benacus, Benaco lago, νυν Lago di Garda) είναι μεγάλη λίμνη της Τυρρηνικής, η μεγαλύτερη από όλες τις λίμνες στην Ιταλία, στους πρόποδες των Άλπεων, με μήκος (άλλοι λένε περίμετρο) 500 σταδίων και πλάτος 130, στην οποία εκβάλλει (εκρεί) ο ποταμός Μίγκιος / Mincius. Πάνω στην Ηράκλεια Οδό, τον δρόμο που έφτιαξε ο Ηρακλής όταν μετέφερε απ’ αυτόν τα βόδια του Γηρυόνη. Την λίμνη τραγουδά ο Βιργίλιος: «εσένα που με κύματα φουσκώνεις, ω Βηνάκε, και με ροές θαλασσινές». Όντως οι βόρειοι άνεμοι κατερχόμενοι από τις υψηλές Άλπεις «σκουπίζουν» με αδιάκοπη δύναμη την λίμνη και οι καταιγίδες στην επιφάνειά της ξεπερνούν σε βία οιαδήποτε άλλη ιταλική λίμνη! Γι’ αυτό ο Βιργίλιος λέει πως «βρυχάται σαν τα κύματα της θάλασσας»! Εκεί έκειτο η πόλις Αρδελική στην θέση του σύγχρονου φρουρίου της Peschiera. Τεράστιες ποσότητες χελιών συλλαμβάνονταν στην λίμνη σε μια συγκεκριμένη εποχή του έτους. ΠΗΓΕΣ: Στρ., Βιργ., Πλίν. Ο ποταμός Κράθις (της Λευκανίας Ιταλίας) κάνει τις χαίτες των λουομένων σε αυτόν να ομοιάζουν με πυρσούς. Έλεγαν γι’ αυτόν: «Αν υγραίνει καλλιστεύων ο ξανθάν χαίταν πυρσαίνων Κράθις» ΠΗΓΕΣ: Ισίγ., Σωτ., Αγαθοσθ. Ευριπ. Σ.Σ.: Ο Κράθις / Κράτι / Crati της Βρεττίας, ονομάσθηκε από αποίκους εκ του ομωνύμου ποταμού της Πελοποννήσου. Στις εκβολές αυτού έκειτο η σπουδαία αρχαία πόλις των Αχαιών, Σύβαρις. Υπάρχει κι άλλο παράδοξο με αυτόν τον ποταμό: Ο Συβαρίτης βοσκός, Κράθης, ερωτεύθηκε κάποτε μια… αίγα, και πλάγιαζε μαζί της, στις όχθες του, ώσπου τον εσκότωσε ο τράγος του κοπαδιού που τον εζήλεψε! Από την σχέση αυτή εγεννήθη τέρας, με κεφαλή ανθρώπινη και σώμα αιγός. Οι συντοπίτες του ονόμασαν τον ποταμό από τον βοσκό αυτόν! Παρά τον ποταμό υπήρχε και ιερόν της Κραθίης Αθηνάς. Ο ποταμός πηγάζει εκ της Δ. πλευράς του όρους Σπινέττο, στην οροσειρά του Σίλα (και στον νυν νομό της Κοζέντσας, διέρχεται δια της πόλεως Κοζέντσας) και εκβάλλει στον κόλπο του Τάραντος, μετά ρου 93 χλμ. Αλλά και ο ομώνυμος ποταμός Κράθις της αρχαίας Αρκαδίας, είχε κάτι ανάλογο να επιδείξει: Το ύδωρ του πινόμενο από τα ζώα, μετέβαλλε το χρώμα τους σε λευκό! Η ονομασία του παρήχθη εκ του «κίρνασθαι τα ύδατα» ή για την ένωση των υδάτων του, με αυτά της Στυγός! Πράγματι στις πηγές του κοντά ευρισκόταν και η πόλις Νώνακρις της Αζανίας, με την περιώνυμη πηγή της Στυγός! Ή για την ένωση των δύο μεγάλων βραχιόνων του. Ο ποταμός αυτός πηγάζει από το ομώνυμο

όρος, επί του οποίου υπήρχε το φημισμένο ιερό της Πυρωνείας Αρτέμιδος, απ’ όπου οι Αργείοι ελάμβαναν το πυρ για την εορτή των Λερναίων! (Σήμερα το όρος ονομάζεται, δυστυχώς, Προφήτης Ηλίας, από ομώνυμο ναΐδριο, ή Σολιώτικο βουνό, από το χωριό Σόλος). Ο ποταμός εκβάλλει παρά τις αχαϊκές Αιγαίς στον Κορινθιακό κόλπο. Σήμερα χύνεται παρά την Ακράτα, την οποία ονομάτισε. Είναι και κάτι ακόμη, πέριξ του αχαϊκού Κράθιδος: 30 στάδια Α. του ποταμού (μεταξύ ΑιγώνΑιγείρας), υπήρχε ιερόν της Ευρυστέρνου Γαίας, με παλαιότατο ξόανο της θεάς. Στις ιέρειές του έδιναν να πιουν αίμα ταύρου, για να δοκιμασθεί η αγνότητά τους ή για να εμπνευσθούν και να προφητεύσουν. ΠΗΓΕΣ: Αιλιανού «περί Ζώων», 6.42, Ησίοδου «Θεογ.», Ηρόδ., Παυσ., Στρ. Όταν το ύδωρ της λίμνης Σάκατος γίνει διαυγές, καταφαίνονται στον βυθό πολλά θεμέλια, ναοί και πλήθος ανδριάντων. Οι εντόπιοι λένε ότι εκεί έκειτο μια πόλη που «καταπόθηκε» (καταποντίσθηκε). Το ίδιο λέγεται και για την λίμνη Λάκκο Κιμινίου, ότι στην θέση της ήταν πόλις, που αιφνιδίως καταποντίσθηκε. Σ.Σ.: Πρόκειται για την λίμνη Σάβατος / Σαβάτα > Sabate, Sabatinus Lacus (νυν Lago di Bracciano), μια από τις σημαντικότερες λίμνες της Ετρουρίας / Τυρρηνίας και η πιο νότια, άρα η πλησιέστερη προς την Ρώμη (40 χλμ.) και την θάλασσα. Είναι, όπως και οι περισσότερες άλλες λίμνες της ίδιας περιοχής, στον κρατήρα ενός εξαφανισμένου ηφαιστείου. Έχει περίμετρο περίπου 20 μιλίων, εμβαδόν 50 τ.χλμ., βάθος 300 μ. και κείται σε υψόμετρο 140 μ. Περιβάλλεται απ’ όλες τις πλευρές από μια κορυφογραμμή λόφων, που δεν έχουν μεγάλη κλίση. Διοχέτευε το ύδωρ της, το περίφημο «σαβατίνον ύδωρ», που επήγαζε απ’ αυτήν και από το Κιμίνιο / Κεμίνο / Γεμίνο όρος στην Ρώμη, στον Τίβερι. Είναι πιθανόν να επήρε το όνομά της από μια πόλη, με το όνομα Σαβάτη / Σαβάτα / Sabate, που βρισκόταν στις όχθες της, αλλά η πόλις αυτή δεν ταυτίσθηκε. Ίσως είναι η νυν Trevigano. Αναφέρεται όμως ως σταθμός στην Via Claudia. Η λίμνη έδωσε το όνομα της φυλής των Σαβατίνων, των Ρωμαίων πολιτών, που κατοικούσαν περί τον ποταμό Σάβατο. Η Sabatia stagna πιθανόν να ήταν και μια πολύ μικρότερη λίμνη, στην ίδια περιοχή (ίσως η Lacus Alsietinus ή η Lago di Martignano). Η παράδοση είναι κοινή ότι σε αυτήν την λίμνη, όπως και στην Ciminian, και σε πολλές άλλες, υπήρχαν πόλεις που καταπλακώθηκαν, και τα ερείπιά τους φαίνονταν περιστασιακά στο βάθος των καθαρών υδάτων τους. Οι λίμνες αυτές πλούτισαν τεχνητά με διάφορα ψάρια, διαφόρων ειδών, από τους πλούσιους Ρωμαίους. ΠΗΓΕΣ: Στρ. vp226, 5.9.47, Columell 8.16, Silius Italicus (8.492), Φαιστός, Tab. Peut. Περί τον Ηριδανό ποταμό, υπάρχει λίμνη, κατά τις Ηλεκτρίδες νήσους, που έχει θερμό ύδωρ και βαρειά οσμή, το οποίο κανένα ζώο δεν γεύεται. Σ.Σ.: Ποταμός-αίνιγμα. Ο ποτάμιος θεός Ηριδανός, ήταν υιός του Ωκεανού και της Τηθύος, πατέρας της Ζευξίππης, η οποία παντρεύτηκε τον Τελέοντα. Στον Ηριδανό έπεσε ο Φαέθων! Στον Ηριδανό έπνιξαν τον Ήλιο! Ο Ήλιος κι η Σελήνη, παιδιά της


Ο Ηριδανός περνά δίπλα από το Ναό του Ηφαίστου στο Θησείο. Αθήνα 1832, Έργο του σκωτσέζου ζωγράφου Hugh William "Grecian" Βασιλείας, του Ουρανού, και του αδελφού της, Υπερίωνα. Επειδή τ’ άλλα αδέλφια της Βασιλείας ζήλεψαν τα παιδιά της, σκότωσαν πρώτα τον Υπερίονα κι έπειτα έπνιξαν τον Ήλιο στον Ηριδανό ποταμό, με το αποτέλεσμα ν’ αυτοκτονήσει η Σελήνη από την θλίψη της… Στις όχθες του Ηριδανού έγιναν πολλές μεταμορφώσεις: Ο Ήλιος / Η λέκτωρ, πότιζε με τον Ηριδανό τις Ηλιάδες κόρες του, που μεταμορφώθηκαν σε λεύκες, μόλις έχασαν τον αδελφό τους, Φοίβο, και μία φορά τον χρόνο, πάντα κατά την ίδια ώρα, έκλαιγαν! Και το κάθε δάκρυ τους γινόταν κεχριμπάρι, που γι’ αυτό ονομάσθηκε ήλεκτρον. Ο Διόδωρος Σικελιώτης (3/57.5) ταύτιζε τον Ηριδανό με τον Πάδο στην Ιταλία. Διαφωνούν ο Στράβων («μηδαμού γης όντα», 5/1.9) κι ο Ηρόδοτος (3.115), που έλεγαν ότι δεν υπήρχε Ηριδανός ποταμός στην Ιταλία. Έτσι ταυτίσθηκε με τον ποταμό Ροδανό της Γαλλίας (βλ. Απολλ. Ρόδιο) ή τον Ρήνο, διότι «έρρεε δυτικά της Ευρώπης προς τον Βόρειο Ωκεανό» (βλ. Ηρόδ.). (Υπήρχε βέβαια και παραπόταμος του Ιλισού στην Αττική με αυτό το όνομα). Όμως στην παραπάνω πληροφορία αναφέρονται οι Ηλεκτρίδες Νήσοι. Άλλοι έλεγαν πως είναι νήσοι της Αδριατικής, κατά τον μυχό αυτής. Εάν είναι έτσι, ταυτίζονται με τα νησίδια Κουαρνέρο ή με εκείνα επί των οποίων εκτίσθη η Βενετία! Άλλοι παρά τον Πάδο. Αναφέρονται μαζί με τις Μεντορίδες νήσους, «νήσους ταις Κυκλάσιν εμφαρεστάτας». Έβριθαν μελεαγρίδων. Σχηματίσθηκαν από τις φερτές ύλες του Ηριδανού. Υπήρχαν σε αυτές ανδριάντες του Δαιδάλου και του Ικάρου, ιερά του Απόλλωνος ιδρυθέντα από τους Αργοναύτες…

ΠΗΓΗ: Φαέθ.

ΠΗΓΕΣ: Απολλόδ., Ησ. Θεογ. 3.38, Υγίν. μύθ. 14.9, Υγίν. μυθ. πρόλ. 38,154.4, Σχόλ. Οδ. ρ 208, Οβίδ. Μετ. 2.340, Διόδ. Σικ. 5/23.3-4, Παυσ. 1/19.5, Πλούτ. παροιμ., Σκύλαξ, Σκύμνος, Σχόλ. Ευρ. Ιππόλ. 736-738.

Στις Κλαζομεναίς (στα νυν Βουρλά της Μ. Ασίας), υπήρχε κρήνη από την οποία μόλις έπιναν τα θρέμματα (πρόβατα), χρωματιζόταν το μαλλί τους!

ΑΝΑΤΟΛΙΑ Στον Βόσπορο, υπάρχει ποταμός, τόσο ψυχρός, που κανένα ζώο δεν μπορεί να υπομείνει αυτήν την ψυχρότητα.

Στην Κίο υπάρχει πηγή ψυχρού ύδατος, από την οποία όσοι πιούν, γίνονται αναίσθητοι (γίνονται αναίσθητες οι ψυχές τους και πετρώνει ο νους τους). Υπάρχει δε σε αυτήν το εξής επίγραμμα: Ηδεία ψυχροίο ποτού λιβάς, ην αναβάλλει πηγή, Αλλά νόω πέτρος ο τήσδε πιών. ΠΗΓΗ: περιπατητικός φιλόσοφος Αρίστων. Σ.Σ.: Η Κίος είναι αρχαιότατη πόλις της Βιθυνίας. Έχει άμεση σχέση με το νερό, ίσως με ένα νερό που πετρώνει τον νου και φέρνει λησμονιά: Η περιοχή κατελήφθη από τον Ηρακλή, προς ανεύρεση του Ύλα, που είχαν αρπάξει οι Νύμφες του ποταμού, προ του κατάπλου των Αργοναυτών στην Κολχίδα. Όντως, στον ποταμό Κίο ή Ασκάνιο (που πηγάζει από την Ασκανία λίμνη και διαρρέων την Φρυγία, εκβάλλει στον Κιανό κόλπο, παρά την ομώνυμο πόλι), ανηρπάγη υπό των Νυμφών ο περικαλλής Ύλας, καθώς εξήλθε προς ύδρευση… Ο Αργοναύτης Κίος, είχε κτίσει την πόλη και της είχε δώσει το όνομά του, μετά την επιστροφή εκ Κολχίδος των Αργοναυτών. Πρώτος βασιλιάς της ο επίσης Αργοναύτης Πολύφημος. Η Κίος κατοικήθηκε από Μυσούς, από Κάρες, τους οποίους εξεδίωξαν άποικοι της Μιλήτου, υπό τον Κίο, από τον οποίο και ονομάσθηκε η πόλις, κατ’ άλλη παράδοση.

ΠΗΓΗ: Ισιγ. Περί την Μαγνησία του Σιπύλου, υπάρχει πηγή, που όποιοι πιούν απ’ το νερό τους, απολιθώνεται η κοιλιά τους. ΠΗΓΗ: Ελλάν.


Παρά την Κιλικία υπάρχει «σύστημα ύδατος», στο οποίο, όταν πέφτουν και βραχούν τα πνιγμένα ζώα (όρνεα και άλογα), αναζούν – δηλ. ξαναζούν! Στην Λυδία υπάρχει η ιερά λίμνη Τάλα, κατοικητήριο νυμφών. Φέρει πλήθος καλάμων, και στο μέσον αυτών, έναν τον οποίο οι εντόπιοι προσαγορεύουν «βασιλέα». Με ετήσιες (ενιαύσιους) θυσίες και εορτές εξιλάσκονται. Όταν με έναν κτύπο γίνεται η εξής συμφωνία: Όλοι οι κάλαμοι χορεύουν, και ο βασιλιάς μαζί τους. Με άλλο κτύπο, οι εντόπιοι αφού (κατά)στέψουν τον βασιλιά με ταινίες, τον αποπέμπουν, ευχόμενοι η τελετή να είναι αρχή/σημείο ευετηρίας. ΠΗΓΗ: Ισίγ. «Απίστων», β. Από εδώ και πέρα υπάρχει μια αναφορά σε κρήνες και πηγές περιοχών, πολύ μακριά από την μητροπολιτική Ελλάδα, που δείχνει όμως, πόσο καλά εγνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες, ακόμη και το νερό των πιο απομακρυσμένων απ’ αυτών περιοχών:

ΑΣΙΑ Στην πόλη των Συκαμίνων* , υπάρχει λίμνη, στην οποία όποιοι λουστούν ή πιούν από το ύδωρ της, μαδούν, χάνουν τις τρίχες τους! Τα δε άλογα ζώα, αποβάλλουν («αποπίπτουν») τις οπλές τους. (βλ. Ισίγ.). Στην χώρα των Σαυροματών, υπάρχει λίμνη, γύρω από την οποία τα όρνεα που πετούν, πέφτουν μέσα σε αυτήν! (βλ. Ηρακλ. Ποντικός). Στην χώρα των Ναβαταίων Αράβων, υπάρχει πικρή λίμνη, στην οποία δεν ζει ούτε ιχθύς, ούτε κάποιο άλλο ένυδρο ζώο. Οι εντόπιοι εξάγουν απ’ αυτήν πλίνθους ασφάλτου (βλ. Ιερώνυμο). Στις Σάρδεις, υπάρχει η λίμνη Κολόη, που τρέφει πολλά ψάρια και ένυδρα πτηνά, που ταριχεύονται. Έχει δε και αυτήν κατοικούμενες νήσους «προς απάτην». Επιπλέουν (επινήχονται) και συμμετοικούν (μετακινούνται) κατά την πνοή των ανέμων. Στην Περσία, φανέρωσαν στον Μ. Αλέξανδρο, κρήνη, που γέμιζε αυτόματα έλαιο (προφανώς πετρέλαιο)!

Ύδατα ταύτα βλέπεις φοβερά, ξένε, των άπο χερσί λουτρά μεν ανθρώποις αβλαβή έστιν έχειν, ην δε βάλης κοίλης ποτί νηδύος αγλαόν ύδωρ, άκρα μόνον δολιχού χείλεος αψάμενος, αυτήμαρ πριστήρες επί χθονί δαιτός οδόντες πίπτουσιν, γενύων ορφανά θέντες έδη. Στην Σουσιανή, υπάρχει και άλλο ύδωρ, λεγόμενο και «ύδωρ της Μηδείας», από το οποίο φτιάχνουν «καυστικά» φάρμακα. Ρέει από κάποια πηγή, που φυλάσσεται από τους εντοπίους. Έχει δε την εξής δύναμη: Όσα σκεύη ή ζώα, χρισθούν ή βραχούν με το ύδωρ της, που καλείται νάφθα, και βληθούν από μακριά με πυρ, σπάνε και παραχρήμα καίγονται. Όταν εξαχθούν από την χώρα, χάνουν την δύναμη αυτή. (βλ. Ισίγ.). Υπάρχει κρήνη στους Ινδούς, η οποία εκβάλλει τους κολυμβώντες στην γη, σαν να είναι όργανο! (βλ. Κτησία). Στην Αραβία, υπάρχει κρήνη της Ίσιδος, στην οποία εάν βάλει κανείς κοτύλη οίνου «κιρνάται» και γίνεται εύκρατος (οίνος) για πόση! (βλ. Αμώμητο).

ΑΦΡΙΚΗ Στην Αιθιοπία, υπάρχει κρήνη, το χρώμα της οποίας είναι παραπλήσιο με την κιννάβαρι. Από το νερό της όσοι πιούν, «παραλλάσσεται η διάνοιά τους», τόσο, ώστε ομολογούν ακόμη και όσα έκαμαν κρυφίως! (βλ. Κτησία). Στους Μακρόβιους της Αιθιοπίας, υπάρχει κρήνη, στην οποία όσοι λουστούν, λιπαίνονται. (βλ. Ηρόδ.). Η κρήνη του Άμμωνος, το μεσημέρι και τα μεσάνυκτα έχει θερμό ύδωρ, ενώ η φύση του είναι ψυχρότατη. (βλ. Αριστοτ.). Κατά την Καρχηδόνα, υπάρχει κρήνη, που είναι «προσηνεστέρα» ελαίου. Εάν την πλησιάσει κάποιος μη αγνός, εκλείπει (εξαφανίζεται) - (βλ. Αριστοτ.). ΒΑΣΙΚΗ ΠΗΓΗ: Σωτίωνος «Των σποράδην περί ποταμών και κρηνών και λιμνών παραδοξολογουμένων». Επιπρόσθετες: Λεκάκης Γ. «Οι 755 ιαματικές πηγές της Ελλάδας», εκδ. εφημ. «Καρφί», 2016. -Smith W. “Dictionary of Greek and Roman Geography”, Λονδίνο, 1854. -ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, http://www.arxeion-politismou.gr/ ΑΚΟΥΣΤΕ στο ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ και την ραδιοφωνική εκπομπή «Το νερό και οι λέξεις του - ΥΔΑΤΙΚΗ ΛΕΞΙΓΡΑΦΙΑ» με τον δρ. του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Κ. Χατζηγιαννάκη.

Στα Σούσα της Περσίδος υπάρχει ύδωρ, από το οποίο όποιοι πιουν, εκπίπτουν (αποβάλλουν, χάνουν) τα μπροστινά τους δόντια! Επ’ αυτής της πηγής, είναι χαραγμένο το εξής επίγραμμα:

* Το Συκάμινον, ή Συκαμίναι, ή Συκαμίνων πόλις, ήταν πόλις της αρχαίας ελληνικής Φοινίκης, μεταξύ Στράτωνος Πύργου (νυν Αθλίτ) και Άκης (μετέπειτα Πτολεμαΐδος και Σαιν Ζαν ντ’ Ακρ, Εφέ και Ιαγέθ), κατά την προσθαλασσία ακρώρεια του Καρμήλου όρους (βλ. Στράβ. «Ιστ.», 758, Πτολεμ. Ε,ιε,5). Είναι ή η Κάιφα της Συρίας, ή τοποθεσία παράλιος 12 χλμ. απ’ αυτήν.


Υποβρύχιες γεωμετρικές και μεγαλιθικές κατασκευές σύμφωνα με το google earth στην Ελλάδα Γράφει ο Δημήτρης Μακριδόπουλος, ιδρυτής της ομάδας ΟΡΦΕΑΣ

Οι ήδη γνωστές υποβρύχιες αρχαιολογικές θέσεις κατά μήκος των ακτογραμμών της Ελλαδικής επικρατείας καλύπτουν το χρονολογικό πεδίο από την προϊστορική εποχή μέχρι και την πρώιμη βυζαντινή. Εκτός όμως από τις βυθισμένες πόλεις που εντοπίζονται σε σχετικά μικρό βάθος όπως το Παυλοπέτρι, υπάρχουν και οι κατασκευές που εντοπίζονται σε πολύ μεγαλύτερο βάθος κυρίως ανοιχτά της Κρήτης αλλά και στο Αιγαίο Πέλαγος! Αυτές οι κατασκευές που με την βοήθεια του google earth (δορυφορική λήψη) καταφέραμε να διακρίνουμε τον σχηματισμό τους, υποθέτουμε ότι για να διακρίνονται από το διάστημα και σε τόσο μεγάλο βάθος που μπορεί να ποικίλει από τα 50 μέτρα έως τα 5.000 μέτρα, πρόκειται για μεγαλιθικές (πιθανότατα ανθρώπινες ή κάποιου άλλου προηγμένου πολιτισμού) κατασκευές.

Στον βυθό του κορινθιακού κόλπου διακρίνουμε «κάτι» που πολλοί θα το αποκαλούσαν αρχαίο αεροδρόμιο ή στάδιο(!)


Η επιστήμη της ενάλιας αρχαιολογίας σχεδόν πάντα υποστηρίζει πως οι κατασκευές που τώρα βρίσκονται εντός της θαλάσσης έγιναν πολύ πριν τα μέρη αυτά καταποντιστούν στο

νερό από κάποιο ακραίο γεωλογικό φαινόμενο ή λόγω της κλιματική αλλαγής. Κατά τη γνώμη μας πολλοί από αυτούς τους σχηματισμούς εφόσον σχηματίζουν λογικά σχήματα και γεωμετρικές συσχετίσεις, είναι πολύ πιθανόν να έγιναν από κάποιον άγνωστο πολιτισμό ανθρώπινο ή μη στα βάθη της προϊστορίας παρά να είναι φυσικοί σχηματισμοί, αφού αν

ανατρέξουμε στην επιστήμη της γεωλογίας θα δούμε πως τα σημεία που εντοπίζονται αυτές οι κατασκευές ήταν ξηρά πριν 12.000-2.000.000 χρόνια! Είναι απίθανο λοιπόν να υποθέσουμε, καταρχήν με τα όσα υποστηρίζει η σημερινή επιστήμη περί εξέλιξης του ανθρώπου, πως ο πρώιμος πρόγονος του ανθρώπου Homo habilis θα μπορούσε πριν 2.000.000 εκ. χρόνια να δημιουργήσει αυτές τις τεράστιες κατασκευές στον πάτο της Μεσογείου, που μπορεί αν εκτείνονται εκατοντάδες χιλιόμετρα. Ακόμα και σε βάθος χρόνου, κατά τη διάρκεια της εξέλιξης του Homo Erectus σε Homo hapiens, δεν θα ήταν δυνατόν να κτίσει αυτές τις γιγάντιες κατασκευές. Φυσικά το φαινόμενο αυτό δεν παρατηρείται μόνο στον βυθό της Μεσογείου, αλλά με την ανάπτυξη των δορυφόρων τα τελευταία χρόνια σε όλο τον κόσμο, ανακαλύπτονται συνεχώς υπόγειες πόλεις στις αβύσσους των ωκεανών του κόσμου, που πονοκεφαλιάζουν το σημερινό ''τυφλό επιστημονικό κατεστημένο''. Μήπως λοιπόν συνυπήρχε ανάμεσα στο υποεξέλιξη τότε ανθρωποειδές που στην συνέχεια θα ονομαστεί άνθρωπος και ένας λαμπρός πολιτισμός?

Νότια Κρήτη, ανοιχτά της χώρας των Σφακίων διακρίνονται κατασκευές σε μεγάλη έκταση στον βυθό του λιβυκού πελάγους. Το μήκος της κατασκευής που φτάνει μέχρι τη Γαύδο, ξεπερνάει τα 45 χιλιόμετρα, ενώ οι γεωμετρικές συσχετίσεις (γωνίες 90ο μοιρών, γεωμετρικά σχήματα) δείχνουν πως δεν πρόκειται για φυσικό σχηματισμό, αλλά πιθανότατα να ήταν κάποιο πανάρχαιο λιμάνι, φρούριο, ή τείχος.

ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΗΙΔΑ Τι υπήρχε όμως εκεί, που σήμερα βρίσκεται το Αιγαίο και μεγάλο τμήμα της ηπειρωτικής Ελλάδος πριν 2.000.000 χρόνια? Οι επιστήμες της παλαιοντολογίας και της γεωλογίας μας δίνουν την απάντηση... η αρχαία Αιγηίδα. Yπήρξε ενιαίο κομμάτι ξηράς, που κάλυπτε το Αιγαίο πέλαγος και μεγάλο μέρος της σημερινής ηπειρωτικής Ελλάδας, περίπου πριν 2.000.000 χρόνια. Ουσιαστικά, περιλάμβανε σε πολλά σημεία τμήματα εδάφους ολόκληρης της σημερινής Ελλάδας, μαζί με τμήματα του Αιγαίου, που τότε ήταν στην πλειονότητά του ξηρά και τη δυτική Μικρά Ασία. Όσον αφορά το κλίμα, ήταν πολύ θερμότερο από το σημερινό του ελλαδικού χώρου με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεγάλες εκτάσεις από σαβάνες και δάση που τις διέκοπταν μεγάλες λίμνες γλυκού νερού.


Η βλάστηση περιλάμβανε κυρίως ανθοφόρα και κωνοφόρα φυτά, όπως οι κυπαρισσίδες, οι γιγαντιαίες σεκόιες, οι κουνιχάμιες, οι πευκίδες, αλλά και βελανιδιές, καρυδιές, δαφνίδες, κανελλόδενδρα, λεύκες, και πολλά άλλα είδη. Δεν έλειπαν ακόμη τα φοινικόδενδρα, καθώς και πολλά άλλα φυτά της οικογένειας των φοινικίδων. Η σύνδεση της ηπειρωτικής Ελλάδας με τη Μικρά Ασία έως το προςφατο γεωλογικό παρελθόν, επέτρεψε τη μετανάστευση των θηλαστικών, γι αυτό και σήμερα βρίσκουμε απολιθώματα μεγαλοθηλαστικά στα νησιά (π.χ. ελέφαντες στη Νάξο, Τήλο, κ.λ.π.) Στο χερσαίο χώρο της Αιγηίδας έζησαν κατά καιρούς

πάρα πολλά είδη ζώων, προβοσκιδωτών, όπως ελέφαντες και δεινοθήρια, σαρκοφάγα, αντιλόπες, γαζέλες, μικρόσωμα ελάφια, καμηλοπαρδάλεις, ιπποπόταμοι, ρινόκεροι, ιππάρια, τρωκτικά, πουλιά και ερπετά. Τελικά πριν από 2 εκατομμύρια χρόνια η Αιγηίδα κομματιάστηκε και ύστερα από πολλές κατάβυθίσεις σχηματίστηκε το Αιγαίο πέλαγος. Από το στάδιο αυτό έως τώρα (τελευταίο 1 εκατομμύριο χρόνια) παρατηρήθηκε σταδιακά ανύψωση της Πελοποννήσου και της Κρήτης και καταβύθιση του Αιγαίου και ιδιαίτερα των Κυκλάδων.

Ανοιχτά των Χανίων εντοπίζονται τετράγωνοι σχηματισμοί με αρκετές γεωμετρικές συσχετίσεις.


ΠΛΕΙΣΤΟΚΑΙΝΟ Οι συνθήκες για την ανάπτυξη κάποιου προηγμένου πολιτισμού (εξωγήινου ή μη) ήταν άριστες. Για να εντοπίσουμε την προέλευση των γιγάντιων αυτών υποβρύχιων κατασκευών πρέπει να ανατρέξουμε λοιπόν στο Πλειστόκαινο. Το Πλειστόκαινο είναι η γεωλογική περίοδος που περιλαμβάνει την μακρά χρονική περίοδο 2.588.000 με 11.700 χρόνια περίπου πριν. Ονομάζεται και Διλούβιο ή περίοδος των Παγετώνων. Μαζί με το Ολόκαινο αποτελούν το Τεταρτογενές. Το Τεταρτογενές (2 εκατομμύρια χρόνια πριν από σήμερα) είναι η γεωλογική περίοδος κατά την οποία εξελίχθηκε το ανθρώπινο είδος. Το όνομα Πλειστόκαινο έχει ελληνική προέλευση, από τις λέξεις Πλείστος (= πιο) και καινός (=καινούργιος).

ΝΔ της Κρήτης εντοπίζονται τεραστίων διαστάσεων υποβρύχια υψώματα που χρονολογικά τοποθετούνται στην περίοδο του πλειστόκαινου. Οι γιγάντιοι υποβρύχιοι σχηματισμοί εκτείνονται αρκετά δυτικά και νότια της Κρήτης έως τις ακτές της βόρειας Αφρικής

Το Πλειστόκαινο κλιματολογικά αποτελούταν από εναλλαγές θερμών και ψυχρών περιόδων (περίοδοι των Παγετώνων). Μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα διακρίθηκαν τέσσερις περίοδοι παγετώνων, στις οποίες οι παγετώνες αύξησαν το μέγεθός τους και η θαλάσσια στάθμη έπεσε. Κατά την πτώση της στάθμης της θάλασσας σε παγκόσμιο επίπεδο λόγω των παγετώνων (δέσμευσή υδάτινου όγκου σε πάγο) βοήθησε τις περιοχές τις νότιας Ευρώπης κυρίως να αναπτύξουν οργανωμένες κοινωνίες. Η μεγάλη σε χρονική διάρκεια παλαιολιθική εποχή, καλύπτει τη γεωλογική περίοδο του Πλειστοκαίνου. Η ταραγμένη αυτή γεωλογική περίοδος συνοδεύτηκε από μεγάλες κλιματικές και οικολογικές μεταβολές, όπως εναλλαγή παγετώνων και θερμών ή υγρών ενδιάμεσων σταδίων, αλλαγές στη στάθμη της θάλασσας, στη χλωρίδα και την πανίδα.

Νότια της Σαντορίνης διακρίνεται «κάτι» σαν διάδρομος προσγείωσης! Οι γραμμές μοιάζουν τέλεια παράλληλες που αποκλείει την πιθανότητα να πρόκειται για φυσικό δημιούργημα.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ Σημαντικές παλαιολιθικές θέσεις μπορούν να θεωρηθούν: Σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής, που ανασκάφτηκε από τον ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό (1968-1981). Σπήλαιο Ασπροχάλικο, κοντά στο χωριό Άγιος Γεώργιος

Πρεβέζης, που ανασκάφτηκε από Άγγλους αρχαιολόγους (1962-1967, 1981). Σπήλαιο Κλειδί, κοντά στο χωριό Κλειδωνιά Κονίτσης, που ανασκάφτηκε από Άγγλους αρχαιολόγους (1983-1986). Κωρύκειο άντρο Παρνασσού, που ανασκάφτηκε από Γάλλους αρχαιολόγους (1970-1971). Σπήλαιο Απήδημα στη Αρεόπολη της Μάνης.


Σπήλαιο Φράγχθι Αργολίδας, που ανασκάφτηκε από Αμερικανούς αρχαιολόγους (1967-1976). Σπήλαιο Θεόπετρας Νομού Τρικάλων, που ανασκάφτηκε από την αρχαιολόγο δρ. Νίνα Κυπαρίσση-Αποστολίκα (1987-2008) Ο ΑΡΧΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Το σπήλαιο Πετραλώνων βρίσκεται περίπου ένα χιλιόμετρο από το χωριό Πετράλωνα του νομού Χαλκιδικής της Μακεδονίας. Είναι ανοικτό για το κοινό από το 1979. Στο σπήλαιο ανακαλύφθηκαν από τον Άρη Πουλιανό τα ίχνη κατοίκησης Αρχανθρώπων 700.000 περίπου ετών, κατ' εκτίμηση του ίδιου των αρχαιότερων Ευρωπαίων προγόνων που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα. Το σπήλαιο ανακάλυψε ο Φίλιππος Χαντζαρίδης στις 10 Μαΐου του 1959 και έγινε γνωστό για τα παλαιοντολογικά και παλαιοανθρωπολογικά του ευρήματα ήδη από το 1960, μετά την τυχαία ανακάλυψη στο

σπήλαιο από τον κάτοικο των Πετραλώνων Χ. Σαρηγιαννίδη, του περίφημου απολιθωμένου ανθρώπινου κρανίου. Η αξία του ευρήματος και η μοναδικότητά του έδωσαν αφορμή σε μια σειρά εργασιών μέσα και έξω από το σπήλαιο. Το 1968 και την περίοδο 1974-1988 διενεργήθηκαν ανασκαφές στο σπήλαιο από τον (παλαιο)ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό. Στις δημοσιεύσεις του Πουλιανού για το σπήλαιο γίνεται λόγος για λίθινα και οστέινα εργαλεία, ο προσωρινός όμως χαρακτήρας των δημοσιευμάτων δεν μας δίνει μια σαφή εικόνα τους. Τα ευρήματα οπωσδήποτε είναι σπουδαιότατα και αποτελούν τις πρώτες μαρτυρίες κατοίκησής του ελληνικού γεωγραφικού χώρου. Από ανθρωπολογικής άποψης το απολιθωμένο κρανίο είναι σπουδαιότατο εύρημα, όμως δεν υπάρχει ομοφωνία των ειδικών για την χρονολόγησή του και για την αξιολόγησή του. Οι κύριες απόψεις αποκλίνουν σημαντικά και το κρανίο θεωρείται ως ανήκον σε άνθρωπο που έζησε περίπου 700.000 χρόνια πριν από σήμερα κατά την μία και περίπου 200.000 χρόνια πριν από σήμερα κατά την άλλη.

Οι απολήξεις των γραμμών Ν-ΝΔ της Κρήτης θυμίζουν τεχνητές κατασκευές ή κάποια υποβρύχια πόλη.

Ποιος όμως ήταν αυτός ο πολιτισμός που επικράτησε στις κοσμογονικές αλλαγές της άναρχης αυτής περιόδου και έχτισε όλες αυτές τις γιγάντιες κατασκευές που σήμερα βρίσκονται στον πάτο του Αιγαίου πελάγους? Μια ενδιαφέρουσα θεωρία που δίνει πολλές απαντήσεις σε ποιόν ανήκε αυτός ο λαμπρός πολιτισμός της παλαιολιθικής εποχής βρίσκουμε στο βιβλίο του Κώστα Σκανδάλη ''Η αθέατη όψη του ινδοευρωπαϊκού ζητήματος, η θεωρία της βυθισμένης Αιγηίδας'' 1982 εκδ. Γεωργιάδης. (..)Από το 30.000 πριν από το σήμερα, αρχίζει η τήξη του παγετώνα της Β. Ευρώπης. Γύρω στα 30.000 π. χ. όλη η Βόρεια Ευρώπη ήταν παγετώνες. Μετά άρχιζε η τήξη των πάγων. Όλη αυτή η περιοχή ήταν μια ρηχή, κλειστή θάλασσα που εκτεινόταν μεταξύ της Ελληνικής χερσονήσου έως τους ορεινούς όγκους του Αίμου τις Ρηναικές Άλπεις στην

Γιουγκοσλαβία. Αυτή η ρηχή θάλασσα ήταν οι Βαλτικές χώρες (από το βάλτος), Φιλανδία , Λετονία, Ουκρανία, όλη η Ρωσία με μεγάλες νησίδες τα Καρπάθια και Ουράλια όρη. Η Ευρώπη αρχίζει από την Γερμανία και Γαλλία, την Ελλάδα και την νότια του Αιγαίου περιοχή, Μικρά Ασία, Ταύρος κλπ. Οι Αργοναυτικές εκστρατείες ήταν πολλές. Η γνωστή στην μεθοδολογία, αναφέρεται (Ορφέας, Απολλόδωρος) ότι ξεκίνησε από την Κολχίδα, και ακολουθώντας τον Πολικό Αστέρα, γύρισαν με πλοίο από την βόρεια Ευρώπη δια μέσου της Βαλτικής θάλασσας, έπιασαν Ατλαντικό και επέστρεψαν δια μέσου των Ηρακλειδών στηλών στην Μεσόγειο. Ανοίγει ο Βόσπορος. Το 30.000 – 22.000 π.χ. τα συσσωρευμένα νερά της περιοχής που αναφέραμε, της Βαλτικής από την διάβρωση και την πίεση των κυμάτων που δημιουργείται επί πολλές χιλιάδες χρόνια, σπάει ο Βόσπορος γύρω στο 9.500 π.χ και κατακλύζεται η στεριά της Αιγηίδος περιοχής (Αιγαίο). Πριν υπήρχαν άνθρωποι και πολιτι-


σμοί. Επίσης επειδή η πλάκα του φλοιού της Γής στο Αιγαίο ήταν λεπτή, σπάει και μπατάρισε από ΒΔ προς ΝΑ (για αυτό όλη η περιοχή της ξηράς της ΒΔ Πελοποννήσου υψώθηκε και στην Ολυμπία τα πετρώματα είναι γεμάτα μαλάκια, όστρακα και θαλασσινά απολιθώματα. Στην καταποντισμένη Αιγηίδα μένουν έξω οι κορυφές των βουνών, ενώ συγχρόνως, ενεργοποιούνται τα ηφαίστεια Σαντορίνης, Νισύρου, Ταινάρου κλπ. Από αυτόν τον καταποντισμό που έγινε με αργό ρυθμό, και έγινε ο εμπλυσμός της Μεσογείου, γλύτωσε ένας πληθυσμός, γύρω στους 23.000 ανθρώπους, οι οποίοι διέσωσαν τον πολιτισμό από τους παλαιότερους. Οι διασωθέντες της Αιγηίδος βγήκαν στο Ταίναρο και στο Μαλέα. Ένα μέρος γλύτωσε στο ακρωτήριο Μαλέα (περίπου 3.000-6.000) και στο Ταίναρο (22.000), στην Κρήτη , δημιουργήθηκε τσουνάμι που έφτασε έως τον Ψηλορείτη. Στην περιοχή της Αρκαδίας ζούσαν βοσκοί σε ημιάγρια κατάσταση. Οι διασωθέντες από την καταποντισμένη Αιγηίδα ονομαζόντουσαν Πελασγοί, μερικοί που βγήκαν στον Μαλέα πήγαν προς το βουνό Πάρνωνα και τους ονόμασαν Κενταύρους. Οι Πελασγοί που βγήκαν στο Ταίναρο, μαζί με το ιερατείο έκαναν την πρώτη έδρα τους εκεί, στο Ταίναρο. Οι υποφυλές των Πελασγών ήταν οι Μινύες, Καύκωνες, Λέλεγες, Δόλοπες κ.α. Στο Ταίναρο το μονοπάτι που πάει στον φάρο, το λένε Λίθο. Εκεί ήταν ένας όρθιος λίθος, το πρώτο μενίρ τιμή στον ήλιο. Με τον όρθιο αυτό ήλιο έβλεπαν το ηλιοστάσιο. Λόγω του μεγάλου αριθμού κατοίκων, γίνεται διασπορά και κάνουν το Βητουλο, μια μέρα απόσταση από το Ταιναρο (9-10 ώρες). Από το Βητουλο άλλη μια μέρα απόσταση

φτιάχνουν την Πελάνα, η οποία είναι κεντρικό σημείο και την κάνουν κέντρο, με αντίστοιχο κάστρο των Μινύων – Μινύες – Μανίες – Μηνίες –Μινύες– Μίνωες κλπ και αργότερα Μανιάτες, Μήνις – μάνητα – μανία. Με κέντρο την Πελάνα, επιδιώκουν να βρουν πεδινά εύφορα μέρη, και φτιάχνουν ακτινωτά τις πρώτες πολιτείες.(...) Οι διασωθέντες στο Ταίναρο, οι Μινύες, Λέλεγες κλπ δεν ήταν οι μόνοι διασωθέντες στον Ελληνικό κόσμο, υπήρχαν, οι Αρκάδες, οι Δρύοπες, στους ορεινούς όγκους ήταν κτηνοτρόφοι (τσοπάνηδες) και φορούσαν δέρματα. Οι Μινύες με τους λοιπούς διασωθέντες, ήταν η μαγιά, το προζύμι, για να εκπολιτιστούν οι κάτοικοι της Ελληνικής χερσονήσου και όχι μόνο από το 9.500- 3.500 π.Χ.'’ Συνεπώς, διαπιστώνουμε πως παράλληλα με την εξέλιξη του Homo Sapiens συνυπάρχει και ένας πολιτισμένος λαός, αυτός των Πελασγών(και υπομάδων Λέλεγες, Μινύες κ.α), που χάνεται στα βάθη της προϊστορίας και είναι υπεύθυνος για τις γιγάντιες κατασκευές στον βυθό του Αιγαίου. Φυσικά δεν αμφισβητούμε τα ευρήματα τόσων παλαιοντολογικών ερευνών περί Homo Sapiens και Νεάντερνταλ, αλλά ούτε και αυτές οι ανακαλύψεις μπορούν να αναιρέσουν τα υποβρύχια ερωτήματα όπως στο Γιοναγκούνι της Ιαπω-νίας, του Μπίμινι στην Αμερική αλλά και του Αιγαί-ου. Με την συνεχιζόμενη ανά-πτυξη της τεχνολογίας, ο άνθρωπος θα κάνει ολοένα και περισσότερα βήματα ως προς την ανακάλυψη περισσότερων προϊστορικών εναλίων αρχαιοτήτων, καθώς σε τέτοια βάθη ο άνθρωπος εξαρτάται απολύτως από την τεχνολογία. __________________________________________________ google earth Η φωνή των απανταχού τέκνων της Μάνης, 2012, Αρ. Φύλλου 55 σελ.14 Κ. Σκανδάλη ''Η αθέατη όψη του ινδοευρωπαϊκού ζητήματος, η θεωρία της βυθισμένης Αιγηίδας'' 1982, εκδ. Γεωργιάδη. __________________________________________________ Ο Δημήτρης Μακριδόπουλος έχει ασχοληθεί εκτεταμένα με τον ρόλο και την σημασία των αποκρυφιστικών συμβόλων στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις του κόσμου.


ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ 1562 ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, ΜΕ ΓΟΡΓΟΝΕΣ, ΓΙΓΑΝΤΕΣ, ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΤΕΡΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ Το 1562 ο Diego Gutiérrez, ένας Ισπανός χαρτογράφος από την Casa de la Contratación, και ο Hieronymus Cock, ένας Ολλανδός χαράκτης από την Αμβέρσα, συνεργάστηκαν στην δημιουργία ενός θεαματικού και περίτεχνου χάρτη, που θα αναφερόταν στο τέταρτο μέρος του κόσμου, την Αμερική. Ήταν ο μεγαλύτερος χαραγμένος χάρτης της Αμερικής εκείνη την εποχή. Το γεγονός ότι υπάρχουν μόνο δύο γνωστά αντίγραφα του χάρτη, ένα από τα οποία βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου (Ουάσιγκτον, DC) και το άλλο διατηρημένο στη Βρετανική Βιβλιοθήκη (Λονδίνο), αναμφίβολα συμβάλλει στην έλλειψη γνώσης για αυτή την πολύτιμη και έγκυρη απεικόνιση της ισπανικής κυριαρχίας στον νέο κόσμο.

Ο χάρτης απεικονίζει την ανατολική ακτή της Βόρειας Αμερικής, όλη την Κεντρική και Νότια Αμερική, και τμήματα των δυτικών ακτών της Ευρώπης και της Αφρικής. Αν και δεν εμφανίζεται κλίμακα γεωγραφικού πλάτους, ο Ισημερινός και οι Τροπικοί του Καρκίνου και του Αιγόκερου εμφανίζονται σαφώς, και οι μετρήσεις μεταξύ αυτών των σταθερών γεωγραφικών αποστάσεων μπορούν να βοηθήσουν στον προσδιορισμό των αποστάσεων για ολόκληρο το χάρτη. Ο χάρτης παρέχει μια πλούσια εικονογραφημένη άποψη για μια Αμερική γεμάτη με εικόνες και ονόματα που είχαν διαδοθεί στην Ευρώπη μετά το ταξίδι του Κολόμβου το 1492. Εικόνες παπαγάλων, μαϊμούδων, γοργόνων, τρομακτικών θαλάσσιων πλασμάτων στα ταραγμένα νερά του ωκεανού, ιθαγενών που μοιάζουν σαν κανίβαλοι, ενώ στο κάτω άκρο της Νότιας Αμερικής, υπάρχουν γίγαντες που έχουν κάνει σπίτι τους την Παταγονία – και αυτός ο μύθος, όπως και πολλοί άλλοι, θεωρήθηκαν «αξιόπιστοι» εκείνη την εποχή. Υπάρχει ακόμα ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται στο κεντρικό Μεξικό, ενώ εντυπωσιακό είναι το άρμα πάνω στην ταραγμένη θάλασσα.


Ο χάρτης παρουσιάζει σωστά τον Αμαζόνιο, άλλους ποταμούς της Νότιας Αμερικής, την λίμνη Τιτικάκα, τη πόλη του Μεξικού, τη Φλόριντα, και το μεγαλύτερο νοτιοανατολικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Υπάρχουν ακόμα τρία οικόσημα στο χάρτη: στην κάτω δεξιά πλευρά, στον Ατλαντικό Ωκεανό ανατολικά της Αργεντινής είναι το οικόσημο της κορώνας της Πορτογαλίας. Στα νοτιοανατολικά και νοτιοδυτικά τμήματα των σημερινών Ηνωμένων Πολιτειών υπάρχουν δύο οικόσημα: το ένα στα αριστερά είναι αυτό της ισπανικής αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Στα δεξιά είναι εκείνο του γαλλικού στέμματος. Είναι πιθανό ότι ο χάρτης να δημιουργήθηκε, κατόπιν αιτήματος της επίσημης Ισπανίας, μέσω του Antoine Perrenot de Granvelle, ο οποίος ήταν ο Άρμα πάνω στην ταραγμένη θάλασσα, και τρομακτικά θαλάσσια πλάσματα Ισπανός διαπραγματευτής της Συνθήκης του Cateau Cambrésis του 1559. Μια από τις αξιοσημείωτες παραλείψεις στον χάρτη Gutiérrez της Αμερικής είναι η απουσία της περίφημης οριοθέτησης. Αυτή η υποθετική κάθετη γραμμή χρησίμευσε ως διαίρεση μεταξύ ισπανικών και πορτογαλικών κατοίκων στην Αμερική. Δυτικά της γραμμής ήταν οι περιοχές επιρροής της Ισπανίας. Ο 1562 χάρτης της Αμερικής δεν προοριζόταν να είναι επιστημονικά ή ναυτιλιακά ακριβές έγγραφο, αν και ήταν μεγάλης κλίμακας και παρέμεινε ο μεγαλύτερος χάρτης της Αμερικής για έναν αιώνα. Γίγαντες που έχουν κάνει σπίτι τους την Παταγονία – και αυτός ο μύθος, όπως και πολλοί άλλοι, θεωρήθηκαν «αξιόπιστοι» εκείνη την εποχή.

Ήταν μάλλον ένας τελετουργικός χάρτης, ένας διπλωματικός χάρτης, όπως προσδιορίζεται από τα οικόσημα που διακηρύσσουν κατοχή. Ενώ εμφανίζεται μόνο μία κλίμακα γεωγραφικού μήκους, είναι σαφές ότι ο χάρτης καλύπτει μια περιοχή που βρίσκεται μεταξύ 0 ° και 115 ° γεωγραφικού μήκους δυτικά του Greenwich, και 57 ° βόρεια και 70 ° νότια γεωγραφικό πλάτος. Τμήματα των ευρωπαϊκών και αφρικανικών δυτικών ακτών, όπου μπορεί να δει κάποιος τις εικόνες ενός λιονταριού, ρινόκερου, και ελέφαντα. Dr. John R. Hébert Chief, Geography and Map Division Library of Congress, Washington, D.C


Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΦΥΣΙΚΟΥ Κι όμως, υπήρξε μια εποχή που ο ελληνικός τύπος κατακλυζόταν από χιλιάδες άρθρα και πρωτοσέλιδα που αφορούσαν τα παραψυχικά φαινόμενα, τα φαντάσματα και τα αιθερικά όντα, τα ΑΤΙΑ, τις οπτασίες και τα στοιχειώματα, και όλα εκείνα τα παράξενα φαινόμενα που πρώτος μίλησε ο Τσαρλς Φορτ. Μια τόσο μακρινή και σχετικά κοντινή εποχή, που οι εφημερίδες δεν ήταν εχθρικές απέναντι στο παραφυσικό και τα ανεξήγητα φαινόμενα, σε αντίθεση με τον χλευασμό, τις διαψεύσεις, και την ελλιπείς και – πιθανός – εσκεμμένα παραπλανητική σημερινή πληροφόρηση. Μέσα από τη συγκεκριμένη στήλη θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε ένα μεγάλο μέρος από το πλούσιο και εντυπωσιακό αρχείο που έχει διασωθεί, κόντρα σε μια εποχή που έχουμε απομυθοποιήσει και καταρρίψει τα πάντα.

Εφημερίδα «Βραδυνή», 19/1/1950: (Ακολουθούν αυτολεξεί αποσπάσματα από το άρθρο της εφημερίδας). Σε μια οικία επί της οδού Ζωοδόχου Πηγής στην Αθήνα, ο οδοντίατρος κ. Β. Αυγουστίνος, ο αδερφός του, και η υπηρέτρια τους Σοφία Βλασαρού, απευθύνθηκαν έντρομοι στον πρόεδρο της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών κ. Τανάγρα. Αιτία, αόρατες δυνάμεις που χτυπούσαν τις πόρτες της οικίας κατά την διάρκεια της ημέρας αλλά και της νύχτας, ενώ γίνονταν ισχυρότεροι όταν η υπηρέτρια σηκωνόταν από το κρεβάτι ή όταν έβηχε. Όπως αφηγείται ο κ. Αυγουστίνος «άυλοι και αόρατοι δυνάμεις βροντούν τις δύο πόρτες του σπιτιού μας στην εσωτερικήν είσοδο και στην εσωτερικήν αυλήν. Στην αρχήν εσχηματίσαμεν την εντύπωσιν ότι κάποιος κακοποιός ζητούσε να κατατοπιστή δια να δράση ή ότι κάποιος ζητούσε πληροφορίες. Ανοίξαμε μία, δύο, τρείς φορές. Σιωπή και σκοτάδι. Κανείς δεν περίμενε στην πόρτα. Έγινε κάποια διακοπή και ύστερα οι κτύποι στην πρώτη πόρτα στο κεφαλόσκαλο, επανελήφθησαν εντονώτεροι, νευρικοί, και άρρυθμοι. Ζητήσαμε φυσικά την επέμβασι της αστυνομίας και οι

περίοικοι έγιναν άνω κάτω χωρίς αποτέλεσμα. Όταν γινόταν ησυχία οι κτύποι συνεχίζοντο. Τους ήκουαν ευκρινώς οι συγκάτοικοί μας στην αυλή Χαράλαμπος Σμπαρούνης, η αδερφή του Διονυσία, η εξαδέλφη του Σοφία Γκιούγια, και ο αστυνομικός που απεχώρησε στο τέλος χωρίς να βγάλη συμπέρασμα». Με αφορμή τα εντονότερα φαινόμενα όποτε η υπηρέτρια σηκωνόταν από το κρεβάτι ή έβηχε, η Σοφία αποφάνθηκε ότι πρόκειται για την αδικοχαμένη ψυχή του αδερφού της που είχε σκοτωθεί εκείνη τη μέρα στη Νάξο και ζητούσε έλεος. Όπως αναφέρει η ίδια «Είναι η ψυχή του αδελφού μου, ωλόλυζε (θρηνεί), που βροντάει την πόρτα». Ο κ. Τανάγρας αμέσως αντελήφθη ότι πρόκειται περί αγνώστου τηλεπαθητικού φαινομένου, που δημιουργούσε η διαισθητική υπηρέτρια και γι αυτό ζήτησε περισσότερες λεπτομέρειες περί του θανάτου του αδελφού της. Όπως του ανέφερε η ίδια: «Ο αδερφός μου σκοτώθηκε στη Νάξο, ήταν ανάπηρος πολέμου και μ ‘ένα χέρι, τσομπάνης.

Κυνηγούσε κάποιο γίδι του κι’ εγκρεμίστηκε σ’ένα βάραθρο. Γίνηκε κομμάτια. Τον μάζεψαν σ’ένα σεντόνι συντοπίτες του και τον μετέφεραν κάτω στην χώρα. Τηλεγράφησαν το θλιβερό μαντάτο σ’εμένα και στις δύο αδερφές μου την Κούλα Γρατσιά και την Πολυξένη Γιαννοπούλου, που κάθονται στο ίδιο σπίτι, σ’άλλη γειτονιά». «Κι οι αδερφές σου;» ρώτησε ο κ. Τανάγρας «…ήκουσαν τους ίδιους μυστηριώδεις κτύπους στην πόρτα τους;» Η Σοφία Βλασαρού ξέσπασε σε καινούργια δάκρυα κι αναφυλλητά. «Ναι, και σ’αυτών τήν πόρτα βρόντησε η αδικοχαμένη ψυχή του αδελφού μου και η Κούλα τον άκουσε να της λέη: «Εγώ φεύγω…πάω ν ανταμώσω την μανούλα μας, που σκότωσαν οι Γερμανοί…» Ο κ. Τανάγρας προτού δώσει την επιστημονική εξήγηση του φαινομένου αυτού, που ανήκει στη σφαίρα και το ενδιαφέρον των ψυχικών αναζητήσεων, επισκέφτηκε το ιατρείο και σπίτι του κ. Αυγουστίνου στην οδό Ζωοδόχου Πηγής 105, συνοδεία του φωτορεπόρτερ της Βραδυνής. Η Σοφία Βλασαρού ήταν διστακτική και θυμωμένη.


Όπως περιγράφει ο ίδιος ο κ. Τανάγρας: «Είναι ωχρή και φασματική, με υελώδη, περίεργα μάτια. Στην αρχή αρνείται πως ακούγονται συνεχώς οι κτύποι στην πόρτα, μά ύστερα ομολογεί με συντριβή: Τέσσερις μέρες τώρα – μας λέει γρήγορα, γρήγορα – πάμε να τρελαθούμε! Από την νύκτα της Πέμπτης ώς τήν χθεσινή Κυριακή. Ο φοβερός καί ακατανόητος αυτός ήχος της πόρτας, πού τήν κτυπά νευρικά και επιτακτικά, τό χέρι πού δέν υπάρχει καί πού δέν φαίνεται, παγώνει κυριολεκτικώς τήν καρδιά μας. Τα χτυπήματα τρυπούν τ’αυτιά μου, με συνταράσουν καί μέ ρίχνουν σέ απελπισία. Είναι σάν νά μού καρφώνουν χέρια πόδια καί δέν μπορώ νά κουνηθώ. Τήν Πέμπτη οι κτύποι ήσαν με διακοπές. Τήν Παρασκευή έγιναν δυνατώτεροι κι εσήκωσαν τήν αυλή στο πόδι. Όλοι σχεδόν ξενυκτήσανε κουκουλωμένοι από τρόμο στα κρεββάτια τους. Τό Σάββατο τά ίδια καί χθές, Κυριακή, χειρότερα. Προσεύχομαι στον Ύψιστο νά μέ ελεηθή καί νά πάψει τό φριχτό μαρτύριο πού μέ βασανίζει». Αφήνοντας πίσω την οικία Αυγουστίνου, ο κ. Τανάγρας θα επισκεφτεί την γειτονική οικογένεια του κ. Σμπαρούνη και της αδερφής του Διονυσίας, που κάθονται σ ’ένα διαμέρισμα της εσωτερικής αυλής και είναι το ίδιο τρομαγμένοι και ανήσυχοι από την τετραήμερη αυπνία. Όπως περιέγραψαν στον κ. Τανάγρα: «Ή υπόθεσις αυτή κατήντησεν εφιάλτης. Είμαστε κυριολεκτικώς άνω – κάτω μέ τά γεγονότα αυτά, γιά τά οποία δέν υπάρχει…λογική εξήγησις! Στίς δυό πόρτες των γειτόνων μας Αυγουστίνων αόριστα χέρια ψυχών ή αγγέλων κτυπούνε μυστηριωδώς. Τήν Παρασκευή σχεδόν όλη τή νύκτα δέν κλείσαμε μάτι. Τά κτυπήματα ήσαν διαρκή, έντονα κι απειλητικά». Σύμφωνα με την επιστημονική εξήγηση του κ. Τανάγρα που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα: «Πολλάκις, είς τά λεγόμενα υπό του λαού στοιχειωμένα σπίτια παρετηρήθη υπό της λαϊκής πείρας ότι πράγματι ενίοτε είτε κατόπιν θανάτου είς την κατοικούσαν οικογένειαν είτε κατόπιν ισχυρών ψυχικών κλονισμών, είτε οδυνηρών εγχειρήσεων, εξεδηλώθησαν περίεργα φαινόμενα πού ο λαός αποδίδει είς πνεύματα θανόντων, είτε είς επιδράσεις πονηρών υποστάσεων. Τά φαινόμενα αυτά συνίστανται εις κρότους παντός είδους, ιδίως ξύλου, μετάλλων κρούσεις επί θυρών καί τοίχων, ανατροπήν ή καταστροφήν επίπλων, ειδών ρουχισμού κλπ. Σήμερον γνωρίζομε, ότι όπως υπάρχουν ραδιενεργά σώματα είς τά κύρια σώματα της Χημείας, ούτω ενίοτε καί από άτομα κλονισμένης ψυχοφυσικής ισορροπίας, εκπέμπεται είδος ενεργείας πού έχει τήν δύναμιν νά εκτελεί

καί μηχανικάς πράξεις, δηλαδή μετακινήσεις καί κατάστροφάς αντικειμένων (τηλεκινητικά ή ψυχοκινητικά φαινόμενα), ή προκαλή δόνησιν των μορίων της ύλης, ώστε νά προκαλούνται κρότοι διαφόρου εντάσεως, που είναι ανάλογος πρός τήν έντασιν της ψυχικής ταραχής του ραδιενεργού ατόμου». Και ο κ. Τανάγρας συνεχίζει: «…παρετηρήθη ότι κατά τήν ώραν του θανάτου ωρισμένων ατόμων εκδηλούνται είς τήν οικίαν συγγενών ή φίλων των φαινόμενα ενίοτε συμβολικού χαρακτήρος, που έχουν σκοπόν νά εξαγγείλουν τό δυστύχημα. Τα άτομα αυτά είναι προικισμένα μέ διαισθητικάς ιδιότητας κάποτε όμως τά φαινόμενα είναι εντελώς αυθυπόστατα καί συνίστανται εις θραύσιν ή πτώσιν της εικόνος του θνήσκοντος, καθρέπτου ή ετέρου αντικειμένου. Η Σοφία Βλασερού όμως μού ομολόγησεν ότι οί κρότοι ήρχισαν 3 ώρας μετά τόν θάνατον του αδελφού της. Εάν εσημειούντο τήν ιδίαν στιγμήν, θά ήσαν φαινόμενα τηλεπαθητικής σκέψεως του ψυχορραγούντος, που καταφεύγει εις συμβολικάς κάποτε εκδηλώσεις (πτώσις φωτογραφίας, κρότοι κλπ.). Εις τήν περίπτωσιν της Βλασερού, επειδή αι εκδηλώσεις ήρχισαν μετά τόν θάνατον του αδελφού της, ασφαλώς θά πρόκειται περί τηλεπαθητικής επιδράσεως κάποιου εκ τών εν Νάξω συγγενών της ή ατόμου που έλαβε γνώσιν του δυστυχήματος καί τό οποίον έτυχε νά είναι συντονισμένον μέ τάς 3 αδελφάς Βλασερού. Τό υπόσυνείδητον των 3 αδελφών έλαβε γνώσιν της τηλεπαθητικής εκπομπής αλλά τό υποσυνείδητον δέν ημπορεί νά μεταδίδη πάντοτε καθαρά τίς εντυπώσεις πού παίρνει, όπως εις τήν αναπαραστατικήν μορφήν της τηλεπαθείας καί προσφεύγει εις άλλους τρόπους: βροντοκτυπήματα εις τήν πόρταν. Η Σοφία Βλασερού καί οί περίοικοι ακούουν τάς εκδηλώσεις αυτάς του υποσυνειδήτου (της Σοφίας) ενώ εις τάς δυό αδελφάς της Κούλαν και Πολυξένην οι κρότοι συνοδεύονται και από οπτικάς και ακουστικάς ψευδαισθήσεις, αφού, όπως ομολογούν, ήκουσαν τήν φωνήν του αδελφού των νά τάς αποχαιρετά. Τά φαινόμενα, κατά πάσαν πιθανότητα, θά συνεχισθούν μέχρις ότου παρέλθη η ταραχή του νευρικού συστήματος των τριών αδελφών». Και το άρθρο της Βραδυνής, κλείνει αναφέροντας: «Αυτή λοιπόν είναι η επιστημονική εξήγησις τών μυστηριωδών νυκτερινών κτυπημάτων εις τήν πόρταν της οικίας του κ. Αυγουστίνου, διά τά οποία «υπεύθυνος» είναι ή υπηρέτρια των Σοφία, ή μάλον τό υποσυνείδητόν της, που εκδηλώνεται μέ τόν εκνευριστικόν αυτόν τρόπον, πού πανικοβάλλει καί τρομάζει τούς περιοίκους».





Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.