Adwent 2019 by Ewa Dziadosz

nr 24, grudzień 2019

7 czerwca 2020 r.

beatyfikacja Prymasa Tysiąclecia, kardynała Stefana Wyszyńskiego

Drodzy Czytelnicy Arki! Mamy różne doświadczenia związane z oczekiwaniem. Inaczej się czeka na autobus, inaczej na wyniki ważnych badań, w ciężkiej chorobie. Czekanie na ukochaną w kawiarni, różni się diametralnie od siedzenia w kolejce do dentysty. Sytuacje o tak różnym ładunku emocjonalnym są trwaniem w miejscu. Adwent to też oczekiwanie, ale nie statyczne. Stańmy się pielgrzymami, którzy z radością idą na spotkanie Pana. Zapraszamy więc na Msze Roratnie o świtaniu, czyli o godzinie 6.15 od poniedziałku do piątku, a w soboty Adwentu o godzinie 6.30. Zapraszamy rodziców z dziećmi na kazania roratnie, a po Eucharystii na ciepłe śniadanie w domu parafialnym. Szybko miną dni Adwentu, które ubogaci głębią swych kazań w czasie rekolekcji ojciec profesor Andrzej Derdziuk, kapucyn z Poczekajki, w dniach 15 – 17 grudnia. Warto o tym pamiętać. W pochód Trzech Króli, włączą się nasi księża, którzy już w trzeci dzień Bożego Narodzenia, 27 grudnia, rozpoczną wizytę duszpasterską w rodzinach, które otworzą drzwi swoich domów i mieszkań. Kapłani wraz z Bożym błogosławieństwem i możliwością rozmowy przyniosą okolicznościową książeczkę pt. „Wielka tajemnica wiary”, wprowadzająca nas tematykę kolejnego etapu programowania duszpasterskiego dla Kościoła w Polsce. Nowy trzyletni program duszpasterski będzie poświęcony Eucharystii, rozumianej jako tajemnica wyznawana, celebrowana i świętowana. Będzie on nosił hasło: „Eucharystia daje życie”, a pierwszy rok jego realizacji wpisany będzie w słowa: „Wielka tajemnica wiary”. Fundamentalnym założeniem pierwszego roku realizacji programu duszpasterskiego 2019/2020 jest zaproszenie wiernych do bardziej świadomego udziału w tajemnicy Wieczernika; do dnia ustanowienia przez Chrystusa wielkiej tajemnicy naszej wiary. Pragniemy zatem na nowo przyjąć dar Eucharystii i pogłębić wiarę w realną obecność Jezusa Chrystusa, którą podczas sprawowania Najświętszej Ofiary przywołuje i sprawia Duch Święty. Na Jego działanie przygotowuje się młodzież ósmych klas, w ramach spotkań duszpasterskich, które prowadzi ks. Emil wraz z ekipą animatorów.

To przygotowanie zwieńczy obrzęd przyjęcia Ducha Świętego w czasie liturgii sakramentu bierzmowania, którego udzieli ks. biskup Józef Wróbel, we wtorek Oktawy Wielkanocy, 14 kwietnia o godz. 18.00. Wielkim wydarzeniem w życiu parafii są imieniny Patrona Parafii, św. Stanisława biskupa i męczennika w dniu 8 maja. Odpust parafialny poprzedzi tygodniowe czuwanie modlitewne w czasie tzw. Jerycha Różańcowego, będącego nieustanną adoracją Najświętszego Sakramentu. Ważnym momentem w życiu duchowym parafii jest także pełne uczestnictwo dzieci z klas trzecich we Mszy świętej, w niedzielę 24 maja o godz. 11.00. Później wraz dziećmi z klas czwartych wspólnie w strojach komunijnych weźmiemy udział w procesji Bożego Ciała po ulicach naszego osiedla. Z radością w sercu, że po latach modlitewnego oczekiwania w niedzielę, 7 czerwca na Placu Piłsudskiego w Warszawie weźmiemy udział w uroczystościach beatyfikacyjnych kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Tysiąclecia. W czasie wakacji, niektóre dzieci wezmą udział w parafialnych koloniach na Mazurach i zajęciach w ramach półkolonii na terenie parafii. Kończący się rok, jest czasem podsumowań również prac remontowo – budowlanych. Jak w każdym roku, wygląda to imponująco. Wymieniliśmy wiatrołap przed kancelarią, poddaliśmy gruntownej odnowie główne drzwi kościoła a także przeprowadziliśmy remont dzwonów, ich zwieszenie, napęd i całą automatykę. Ufamy, że kilkadziesiąt lat będą służyć bezawaryjnie. Ostatnią inwestycją, jeśli tak można nazwać, jest wymiana krzyża u zbieg ulic: alei Warszawskiej i ul. Agronomicznej. Mały krzyż dębowy z lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku był zniszczony i wymagał zamiany, co uczyniliśmy. W nowym roku 2020 czekają nas dalsze prace ale o tym dowiemy się już w kościele. Witamy ciepło i serdecznie wszystkich nowych mieszkańców i zapraszamy do naszego kościoła i do wspólnot duszpasterskich istniejących w naszej parafii. Mam nadzieję na bliższy kontakt w czasie wizyty duszpasterskiej. Więcej informacji możemy uzyskać na stronie internetowej parafii: www.stanislaw.lublin.pl Ks. proboszcz Eugeniusz Zarębiński

W oczekiwaniu na beatyfikację Kardynała Wyszyńskiego 3 października br. papież Franciszek zatwierdził dekret beatyfikacyjny kardynała Stefana Wyszyńskiego. Zaaprobowane orzeczenie dotyczy cudu uzdrowienia przypisywane wstawiennictwu Prymasa Tysiąclecia. Wcześniej informowano, że niewytłumaczalne z medycznego punktu widzenia uzdrowienie dotyczy dziewiętnastolatki ze Szczecina, która w 1988 r. zachorowała na nowotwór tarczycy i nie dawano jej szans na przeżycie. Wtedy grupa sióstr zakonnych i innych osób rozpoczęła modlitwy o uzdrowienie za wstawiennictwem prymasa. Uzdrowienie nastąpiło nagle i zostało uznane za trwałe. Postępowanie w sprawie cudu uzdrowienia było drugim i ostatnim etapem procesu beatyfikacyjnego. Już wiemy, że kard. Wyszyński zostanie beatyfikowany 7 czerwca 2020 r. w Warszawie na pl. Piłsudskiego. Dokona tego papieski wysłannik, prefekt Kongregacji ds. Kanonizacyjnych kard. Giovani Angelo Becciu. Musimy zacząć się przygotowywać do przeżycia tej uroczystości, jeszcze bliższego przypomnienia sobie i poznania osoby Prymasa tysiąclecia. Trzy ważne momenty w życiu Prymasa były związane z Lublinem: – studia w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w latach 1925–1929 uwieńczone stopniem doktora Prawa Kanonicznego – czas okupacji, kiedy ukrywał się przed Niemcami w Kozłówce i Żułowie. Podczas okupacji pełnił też kapelana żołnierzy Armii Krajowej okręgu wojskowego Żoliborz – posługa biskupia diecezji lubelskiej w latach 1946 – 1948. Ksiądz biskup Wyszyński kierował diecezją lubelską w trudnym okresie powojennym, kiedy okupacyjne rany tutejszej ludności i Kościoła jeszcze się nie zabliźniły. Nowego biskupa czekał ogrom pracy. Wizytował parafie, bierzmował, głosił kazania,, organizował duszpasterstwo różnych grup zawodowych i rekolekcje głównie dla środowisk robotniczych. W 1946 roku doprowadził do wznowienia działalności Instytutu Wyższej Kultury Religijnej, a także

założył „CARITAS” i przyczynił się do zatwierdzenia jego Statutu. Organizował kursy katechetyczne, utworzył trzy nowe dekanaty oraz szereg nowych parafii. Zwołał w 1947 roku X Kongres Różańcowy, a roku następnym wydał zarządzenie o organizacji odpustów parafialnych, o śpiewie kościelnym i o tygodniu budzenia powołań zakonnych. We wrześniu 1948 roku doprowadził do zwołania I Kongresu Maryjnego w Chełmie. Jednym z ważniejszych zadań biskupa Wyszyńskiego były obowiązki związane z funkcją Wielkiego Kanclerza Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Troszczył się o sprawy naukowe, jak i bytowe uczelni. W latach 1947–1948 prowadził wykłady, konferencje i rekolekcje profesorów i młodzieży akademickiej oraz był głównym inicjatorem stworzenia na KUL-u Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej. Św. Jan Paweł II 28 maja 1981 r. w dniu jego śmierci apelował: „Prymasa, świętej pamięci Kardynała Wyszyńskiego, Jego osobę, Jego naukę, Jego rolę w jakże trudnym okresie naszej historii uczyńcie przedmiotem medytacji i podejmijcie to wielkie i trudne dzieło, dziedzictwo przeszło tysiącletniej historii, na którym On, Kardynał Stefan, Prymas polski, dobry Pasterz – wycisnął trwałe, niezatarte piętno. Niech dzieło to podejmą z największą odpowiedzialnością pasterze Kościoła, niech podejmie je duchowieństwo, kapłani, rodziny zakonne, wierni każdego wieku i każdego zawodu. Niech podejmą je młodzi. Niech podejmie je cały Kościół i cały Naród”. Każdy na swój sposób tak, jak Bóg i własne sumienie mu wskazuje. Podejmijcie i prowadźcie je ku przyszłości”.

Eucharystia radosnym udziałem w ofierze Chrystusa To właśnie Eucharystii będzie poświęcony nowy, trzyletni program duszpasterski Kościoła w Polsce, na lata 2019–2022. W roku 2019–2020 będziemy mówić o Eucharystii jako o tajemnicy wyznawanej. Chcemy poznawać prawdy wiary o Eucharystii, tak jak Chrystus nam tę tajemnicę przekazał swoimi słowami, swoimi gestami, swoim życiem. W następnym roku będziemy mówić o Eucharystii jako tajemnicy celebrowanej. W trzecim roku zostanie położony akcent na Eucharystię jako tajemnicę świętowaną. Będziemy mówić o świętowaniu, o tym, że do kondycji człowieka, do jego natury należy świętowanie i to eucharystyczne świętowanie oraz to świętowanie w przestrzeni kultury i natury. Pierwszy rok programu rozpoczął się w pierwszą niedzielę tegorocznego Adwentu i nosi tytuł: Wielka tajemnica wiary. Motto biblijne „(abyście uwierzyli w tego, którego Bóg posłał” (J.6,29). Sprawując Mszę św. głosimy Chrystusa, żeby dawać o Nim świadectwo. Ona stanowi tajemnicę wiary, to jednak rozum ludzki może coś o niej powiedzieć na podstawie źródeł biblijnych, a zwłaszcza Ewangelii według św. Jana. – Trzeba nam głębiej zrozumieć, że Eucharystia jest spotkaniem z Jezusem. Musimy uświadomić sobie, aby to, co dokonuje się w czasie każdej liturgii, uobecniało się również w życiu osobistym i społecznym. – Kiedy w czasie każdej Mszy św. powtarzając gesty i słowa Jezusa przemienienia nad chlebem i winem „To czyńcie na moją pamiątkę”, to trzeba sobie uświadomić, że te słowa dotyczyły nie tylko tej konkretnej czynności, ale On chciał, byśmy czynili wszystko na Jego pamiątkę, żebyśmy także słowa, które głosił, czynili aktualnymi; żebyśmy również całe Jego życie czynili obecnym w życiu naszego społeczeństwa, naszych rodzin, całego świata, a w odniesieniu do nas w życiu parafii. Bo to Chrystus powiedział: „jestem z Wami aż o skończenia świata”. W ciągu całego roku liturgicznego będziemy uświadamiać sobie czym jest Eucharystia, żebyśmy do niej powrócili i świadomie w niej uczestniczyli. Msza św. dla każdego z nas jest darem, który przybliża do Boga. Jest jednocześnie zadaniem., bowiem zobowiązuje człowieka do dbania o jakość życia, wymaga od każdego z nas weryfikacji codziennych wyborów .

Jan Paweł II mówił we Wrocławiu: „ Jakże wielką godnością zostaliśmy obdarzeni. Oto Syn Boży daje nam samego siebie w Sakramencie Ciała i Krwi swojej. Jakże nieskończenie hojny jest Bóg.! Odpowiada na nasze największe pragnienia, które nie są tylko pragnieniami ziemskiego chleba, ale sięgają horyzontów życia wiecznego. Zaprawdę oto wielka tajemnica wiary”. A Prymas Tysiąclecia Kardynał Stefan Wyszyński głosił: „Msza św. stanowi źródło, z którego można czerpać natchnienie i moc do każdej ludzkiej ofiary – do oddania naszego życia, do gotowości poświęcenia się dla innych, do umiejętnego wychodzenia z siebie, by służyć braciom, aby widzieć w nich cierpiącego Chrystusa i w ten sposób rozszerzać swoją własną duszę gotową do poświęceń, wyrzeczeń się i ofiar. Przez to wzrasta w nas człowiek Boży, wolny od zapatrzenia się w siebie, od samolubstwa, egoizmu i kręcenia się wokół swojej osoby”. Dlatego uczestnicząc w Eucharystii starajmy się przenosić ją na swoją codzienność i w tej codzienności spotykać miłującego Boga. Przepraszać , bo tak przecież zaczyna się Eucharystia, wsłuchiwać się w słowa Pisma Świętego, słowa kapłana i innych ludzi, zastanawiać się co Pan Bóg chce mi powiedzieć przez konkretne wydarzenia danego dnia. Widzieć w drugim człowieku – żonie, dzieciach, tych, których spotykam Pana Jezusa. Ofiarowywać mu wszystko, a szczególnie to co trudne i bolesne. Trwać w pokoju i przekazywać pokój innym. Błogosławcie, a nie złorzeczcie, mówcie dobre rzeczy innym i o innych . To jest to przenoszenie Mszy św. w codzienność. Wciąż się tego uczmy w nowym roku liturgicznym. Eucharystia jest życiem i drogą, buduje Kościół, Bez Eucharystii nie ma Kościoła i wspólnoty wiernych. Zawierzajmy się też Maryi. Matce Chrystusa. Jak naucza papież Franciszek: „Maryja prowadzi nas do Pana Jezusa obecnego w Kościele w tajemnicy Eucharystii. Maryja oferuje nam swoją bliskość i pomaga nam odkryć, czego brakuje do pełni życia. Czyni to z macierzyńską troską, ze swoją obecnością i dobrą radą. Jako Matka rodziny chce nas strzec razem”. Z tych niewielu słów uczyńmy w ramach programu liturgicznego Kościoła nasz osobisty program życia.

Teresa Adamska

Opłatek kolejarski Ogólnopolskie spotkanie opłatkowe środowiska kolejarskiego zorganizowane przez Duszpasterstwo Kolejarzy i Katolickie Stowarzyszenie Kolejarzy Polskich odbyło się w Lublinie 13 stycznia br. w kościele pw. Św. Stanisława Biskupa Męczennika. Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył i homilię głosił ks. Biskup Mieczysław Cisło w otoczeniu kapłanów duszpasterzy kolejarzy: ks. E. Zarębińskiego, ks. ppł. Jana Mrowcy z Rzekunia, ks. Wojciecha Majewskiego z Łukowa, ks. Bogdana Jaworowskiego z Wożuczyna. Ołtarz otoczyły poczty sztandarowe Duszpasterstw, Katolickiego Stowarzyszenia Kolejarzy Polskich, Zakładów pracy, Związków Zawodowych: z Lublina, Zamościa, Świdnika, Łowicza, Bobrownik, Ostrołęki, Łukowa. Lturgię ubogacił zespół folklorystyczny. Na spotkanie przybył wiceminister ds kolei Andrzej Bittel z Minsterstwa Infrastruktury i Budow-

nictwa z prezesami Spółek kolejowych PKP CARGO, Natura Tour, LHS, goście z Polski z ośodków duszpasterskich: rodziny kolejarskie, administracja i pracownicy kolejowych zakładów lubelskich i zamojskich, przedstawiciele związków zawodowych. Uczestniczyli przedstawiciele władz samorządowych z wojewodą lubelskim Przemysławem Czarnkiem. W imieniu rodziny kolejarskiej ks. Biskupowi podziękowali: Józef Dąbrowski i Teresa Adamska prezesi Zarządu Katolickiego Stowarzyszenia Kolejarzy Polskich. Po Mszy św., jak zawsze w przyjaznej atmosferze, były życzenia, dzielenie się opłatkiem i poczęstunek. W przeddzień 12 stycznia odbyło się spotkanie Zarządu Głównego KSKP. W czasie Mszy św. pięciu członków koła KSKP w Lublinie złożyli ślubowanie.

Jubileusz ślubów zakonnych Alleluja. Chwalcie Pana, bo jest dobry, bo Jego łaska trwa na wieki. Ps. 136

Motywem powtórzenia tych słów za psalmistą był srebrny jubileusz ślubów zakonnych naszych czterech sióstr, które 10 listopada 2019 r. o godz. 12.30, w kościele parafialnym Św. Stanisława w Lublinie ponowiły swoje całkowite oddanie się Bogu. Uroczystości przewodniczył ks. biskup Ryszard Karpiński, który od początku wiernie wspierał dzieło narodzin zgromadzenia w Polsce. Siostry jubilatki są pierwszymi, które Pan powołał z polskiej ziemi. Maria Bielak pochodzi z Kocudzy k/Janowa Lubelskiego i wstąpiła do wspólnoty Sióstr Dominikanek Matki Bożej Różańcowej w Lublinie w 1989 r. W następnym roku 1990 dołączyła do niej Anna Skowrońska z Kraśnika, a w 1991 r., Joanna Maksim i Izabela Gątarz, obie z Janowa Lubelskiego. Formację oraz pierwsze śluby nowicjuszki złożyły we Włoszech i rozpoczęły głoszenie Ewangelii w różnych wspólnotach. Siostry spotkały się, aby złożyć śluby wieczyste w 2000 jubileuszowym roku w naszej parafii. Ich drogi na przestrzeni 25 lat wielokrotnie się rozdzielały, pracowały we Włoszech, Rumunii na Filipinach. Połączyły się ponownie we wspólnym świętowaniu i chwaleniu Boga za wielkie dzieła, których dokonał Bóg w ich ćwierćwieczu życia zakonnego.

Jubileusz 25-lecia był równocześnie doniosłym wydarzeniem i sposobnością dla całego Zgromadzenia, aby uroczyście wspominać 100 rocznicę śmierci założyciela ks. Didaco Bessi. Wśród gości honorowych była: nowo wybrana Matka Generalna M. Maria, siostry nowo wybranej Rady Generalnej, a także reprezentanci władz państwowych w osobie pana Przemysława Czarnka, który jako wojewoda lubelski wręczył jubilatkom dyplomy uznania za świadectwo i głoszenie wiary w różnych zakątkach świata oraz wskazywanie wartości, na których warto oprzeć życie. Uroczystości religijne uświetnił śpiew parafialnego choru pod dyrekcja p. Michała Mirosława, kapłani w różnych diecezji, reprezentanci Rady Parafialnej, grup działających w parafii oraz licznie przybili parafianie i rodziny jubilatek. Oczywiście, srebrny jubileusz mobilizuje nas, siostry, aby dalej powierzać się opatrzności i łasce Bożej, a także wstawiać się nieustannie za kandydatki będące jeszcze w formacji oraz wszystkich, abyśmy razem, jako wspólnota wierzących, byli wiernymi w małych i dużych dziełach, do których Bóg powołuje nas na nowo każdego dnia. Szczęść Boże! Anna Maria Skowrońska

Domowy Kościół – wspólnota dla małżeństw Domowy Kościół jest wspólnotą rodzin działającą w ramach Ruchu Światło-Życie, stworzonego przez ks. Franciszka Blachnickiego po Soborze Watykańskim II. Domowy Kościół zwraca szczególną uwagę na duchowość małżeńską, czyli dążenie do świętości wspólnie z małżonkiem. Chce pomóc w budowaniu prawdziwej jedności małżeńskiej, która stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci w duchu chrześcijańskim. Dla nas przygoda z Domowym Kościołem zaczęła się 10 lat temu, gdy dołączyliśmy do kręgu (czyli do grupy kilku małżeństw), z nadzieją, że spotkamy ludzi podobnych nam, chcących rozwijać się duchowo i wspierać w mądrym wychowaniu dzieci. Rozwój duchowy rodzin w naszej wspólnocie opiera się na wakacyjnych rekolekcjach i comiesięcznych spotkaniach w ciągu roku. Te systematyczne spotkania kręgu są odskocznią od codziennego rytmu życia, dają możliwość porozmawiania o Panu Bogu, o tym jak działa w naszym życiu, o naszych duchowych

odkryciach i trudnościach. Jest też czas na modlitwę oraz czytanie Pisma Świętego i rozmyślanie nad Słowem Bożym, a także na dyskusje dotyczące różnorodnych tematów związanych z wiarą i Kościołem. Domowy Kościół proponuje konkretne formy pracy nad sobą, służące bliższemu spotkaniu z Bogiem i rozwojowi duchowemu. Podkreśla wagę codziennej modlitwy osobistej, małżeńskiej i rodzinnej z dziećmi oraz poznawania Słowa Bożego. W tej wspólnocie poznaliśmy dialog małżeński, który polega na dłuższym spotkaniu z małżonkiem w Bożej obecności. Dzięki tym formom modlitwy możemy odkrywać, czego Pan Bóg od nas oczekuje, jaki ma dla nas plan, co powinniśmy zmienić, na czym się koncentrować, by w naszej rodzinie rozwijała się miłość. Comiesięczny dialog i codzienna modlitwa z małżonkiem budują naszą jedność, pogłębiają wzajemne zaufanie i zrozumienie. Jest to czas spokojnej rozmowy, wyjaśnienia nieporozumień, wzajemnego przebaczania sobie. Mamy czwórkę dzieci i bardzo zależy nam na ich dobrym wychowaniu. Wspólnota Domowego Kościoła jest dla nas wsparciem i pomocą w pracy nad sobą. Dzielimy się nawzajem doświadczeniem wychowania dzieci, wspieramy modlitwą, dobrym słowem i praktyczną pomocą. Dzięki wyjazdom na rekolekcje, zobaczyliśmy jak wielu ludzi myśli podobnie, jak wielu stara się iść za Jezusem w codzienności i pokonywać swoje ograniczenia. Zachęcamy wszystkich małżonków, młodszych i starszych, którzy chcą pogłębić swoją wzajemną miłość i wiarę, do rozpoczęcia pięknej przygody w Domowym Kościele. Zapraszamy do kontaktu z naszymi duszpasterzami lub Asią i Januszem, nr telefonu 602 688 483. Dorota i Piotr

Jubileusz 150-lecia Zgromadzenia Misjonarzy Afryki Jestem pełen uznania dla waszej pracy. W trudnych warunkach i z narażeniem życia oddajecie się cali na służbę Ewangelii – powiedział abp Stanisław Budzik do Sióstr i Ojców Białych. Metropolita lubelski przewodniczył uroczystej Eucharystii z okazji 150. rocznicy założenia Zgromadzeń Misjonarek i Misjonarzy Afryki. Założycielem wspólnot jest ks. Karol Lavigerie, arcybiskup Kartaginy i kardynał. W homilii metropolita lubelski mówił o znaczeniu posłannictwa w przekazywaniu orędzia o Zba-

wieniu. Przypomniał o znaczeniu proroków Starego Przymierza, którzy zapowiadali przyjście Mesjasza. Każdy adwent, czyli przyjście Chrystusa, potrzebuje człowieka, który rozpali dusze. Aby Ten, który przychodzi, znalazł odpowiednie miejsce – mówił abp Budzik. Jak zauważył, w dzisiejszych czasach Bóg powołuje ludzi do bycia swoimi „heroldami”. Jednym z takich posłańców był kard. Karol Lavigerie, założyciel Zgromadzeń Misjonarek i Misjonarzy Afryki. – Kochając tamtejszych ludzi, stawał w obronie ich wolności i kultury. Tą miłością zarażał innych, dzięki czemu dzisiaj prawie trzy tysiące jego duchowych córek i synów głoszą Chrystusa na afrykańskiej ziemi – powiedział hierarcha. Abp Budzik nawiązał także do swoich wizyt w Afryce. Stwierdził, że doskonale rozumie misjonarzy, którzy poświęcają swoje życie na rzecz pomocy ludziom z Trzeciego Świata. – Miałem okazje przyglądać się pracy Ojców i Sióstr Białych i jestem pełen uznania. W trudnych warunkach i z narażeniem życia oddajecie się cali na służbę Ewangelii. Można się zakochać w Afryce, w jej pięknym krajobrazie, w jej ludziach, od których my Europejczycy możemy się wiele nauczyć – powiedział metropolita lubelski. Po Eucharystii, przedstawiciele obu zgromadzeń wręczyli abp. Budzikowi pochodzący z Afryki obraz przedstawiający obmycie stóp apostołom przez Jezusa. Chcemy Panu Bogu podziękować za dar naszego charyzmatu, za wszelkie dzieła, które przez te 150 lat powstały na

afrykańskim kontynencie. Składamy serdeczne podziękowania Wam wszystkim, którzy tak licznie razem z nami świętowaliście, oraz tym wszystkim, którzy z różnych powodów nie mogli przybyć do Lublina, a łączyli się z nami duchowo. Chcemy Wam wszystkim podziękować za Waszą pomoc, obecność i modlitwę. Dziękujemy parafianom i księdzu Proboszczowi Eugeniuszowi za gościnność i jak zawsze otwarte serce. Chcemy podziękować Wolontariuszom PMA, służbie liturgicznej oraz Panu Organiście. W sposób szczególny dziękujemy Chórowi Duszpasterstwa Akademickiego KUL, pod dyrekcją pani doktor Kingi Bogacz, za uświetnienie tej uroczystości; mogliśmy się poczuć jak w Afryce, mimo mało afrykańskiej pogody na zewnątrz.

Asante sana! Mungu awabariki! Mungu ibariki Afrika! (w języku swahili: Dziękujemy bardzo. Niech Bóg Wam błogosławi. Niech Bóg błogosławi Afrykę!) o. Paweł

Przyjaciele Misjonarzy Afryki Stowarzyszenie PMA tworzą przyjaciele Misjonarzy Afryki – Ojców Białych. Nasi członkowie są w różnym wieku, reprezentują różne zawody, ale łączy ich zainteresowanie Afryką i chęć niesienia pomocy innym. Już od 10 lat, wspieramy i uczestniczymy w działalności misyjnej Kościoła, w sposób szczególny w Świecie Afryki. Pomagamy Ojcom Białym realizować konkretne projekty na rzecz różnych społeczności w Afryce. Dzięki uprzejmości ks. proboszcza Eugeniusza Zarębińskiego nasze Stowarzyszenie miało okazję w tym roku dwukrotnie gościć w parafii na Zbożowej. Nasza pierwsza akcja w parafii pw. Św. Stanisława BM i zarazem pierwsza tego typu akcja w historii Stowarzyszenia miała miejsce 30 czerwca 2019 roku. Po każdej Mszy Świętej, w ogrodzie przy budynku plebanii można było spróbować kawy misyjnej z Etiopii oraz wesprzeć Ojców Białych i ich misje, nabywając cegiełkę w postaci paczki kawy jubileuszowej 150-lecia istnienia Zgromadzenia Ojców Białych.

Mimo wielu obaw o „picie kawy przed kościołem”, nowy pomysł spotkał się z aprobatą i ciepłym przyjęciem ze strony parafian. Ku zdziwieniu, a zarazem radości wolontariuszy, było sporo chętnych osób nie tylko na kawę, ale również na zatrzymanie się na dłuższą chwilę i wspólne rozmowy, nie tylko na tematy misji. Kolejny raz gościliśmy w pierwszą niedzielę października, ogłoszonego przez papieża Franciszka Nadzwyczajnym Miesiącem Misyjnym. Cieszymy się, że ten wyjątkowy dla misji miesiąc mogliśmy rozpocząć właśnie razem z Wami. Pomimo jesiennej pogody, która nie zachęcała do spotkania na świeżym powietrzu, jak zawsze można było liczyć na Waszą obecność i hojność. Dziękujemy i zapraszamy zainteresowanych działalnością Stowarzyszenia na naszą stronę www. pma.ojcowiebiali.org, Facebook oraz Instagram. Agata Mostowska – sekretarz PMA

Kochamy naszą Ojczyznę „Patriotyzm oznacza umiłowanie tego, co ojczyste” – przypominał nam św. Jan Paweł II, papież. Pamięć o naszej Ojczyźnie powinna być wciąż żywa. Przejawia się ona w umiłowaniu naszej historii, tradycji, piękna polskiego języka, ojczystej ziemi i polskich krajobrazów. Należy więc, zaszczepiać wychowanie patriotyczne już od najmłodszych lat.

absolwentów. W tym roku Marsz Niepodległościowy, z okazji 101 rocznicy odzyskania przez naszą Ojczyznę Niepodległości, odbył się 8 listopada 2019 r. o godz. 10.00. Ks. proboszcz powitał serdecznie wszystkich uczestników marszu, po czym wszyscy zgromadzeni wyruszyli uroczyście z placu przy kościele, podążając uliczkami naszego osiedla.

Dzieci z Przedszkola Parafialnego z dumą podkreślają, że są Polakami, uczą się rozumieć znaczenie słów: „Ojczyzna”, „patriotyzm”, poznają znaczenie barw ojczystych i historię powstania godła naszej Ojczyzny. Starsze dzieci mają okazję do poznawania ważniejszych wydarzeń z historii Polski, postaci wybranych świętych i błogosławionych oraz bohaterów narodowych. Wychowanie w naszym przedszkolu jest oparte na zasadach personalizmu chrześcijańskiego. Dzieci, wychowywane w wierze katolickiej, uczą się poznawać i kochać Boga, Ojczyznę i drugiego człowieka. Przekazywane dzieciom wartości wyższe, w tym wartości patriotyczne, wpływają na kształtowanie postaw religijnych, moralnych i patriotycznych. Wychowujemy i kształcimy już drugie pokolenie naszych wychowanków. Przedszkole wspiera proces wychowawczy, który odbywa się w rodzinie katolickiej. Dopełnieniem wychowania patriotycznego jest Marsz Niepodległości – w rocznicę odzyskania przez Polskę Niepodległości – organizowany przez naszą placówkę przy współudziale ks. proboszcza Eugeniusza Zarębińskiego, rodziców, dziadków oraz naszych

Dzieci z dumą niosły transparent oraz flagi biało–czerwone. Nasze serca radowały się, gdy dziecięce głosy włączały się w śpiew pieśni patriotycznych: „Płynie Wisła, płynie”, „Przybyli ułani”, „Wojenko, wojenko”, Maszerują strzelcy”. Nasza placówka wzięła udział w akcji „Szkoła do hymnu” wraz z 19 tys. szkół, przedszkoli i placówek oświatowych. Zgromadzeni wokół krzyża przy kościele wspólnie zaśpiewaliśmy nasz HYMN NARODOWY. Był to bardzo podniosły, uroczysty i wzruszający moment. Hymn narodowy – oznaka jedności naszego narodu rozbrzmiewał donośnie, a słowa i melodia płynące prosto z serca wyrażały nasze uczucia. Po zaśpiewaniu hymnu modliliśmy się za naszą kochaną Ojczyznę i wszystkich poległych w walkach o jej wolność. Modlitwę poprowadziła nasza dyrektor, siostra Sylwia. „Warto i trzeba być Polakiem, bo to jest zobowiązanie wobec naszej pięknej przeszłości, jak również zobowiązanie wobec przyszłości” – niech również te przypomniane słowa premiera Mateusza Morawieckiego skłaniają nas do refleksji i towarzyszą w codziennym życiu. Anna Werońska

Padał, padał deszcz… w Mikoszewie Czas spędzony na koloniach letnich w Mikoszewie koło Gdańska minął jak przysłowiowe mgnienie oka. Atrakcje i atmosfera – fantastyczna! Liczną grupą 44 dzieci z parafii św. Stanisława z Lublina, pod opieką wspaniałych opiekunów (ks. Emila, s. Iwony, s. Anny, p. Dominiki i p. Magdaleny) regenerowaliśmy siły po całorocznych trudach nauki. Upragniona słoneczna pogoda była tylko marzeniem, choć dopisała nam pierwszego i ostatniego dnia. Dni chłodne i deszczowe spędzaliśmy bardzo aktywnie, nie mając czasu na nudę. Zwiedziliśmy Stare Miasto, ZOO w Gdańsku. Stawiliśmy czoła ulewie deszczowej podczas rejsu na Westerplatte. Wybraliśmy się też na koncert organowy do Katedry Oliwskiej. Innym razem wybraliśmy się na molo w Sopocie. Mogliśmy tam podziwiać piękne jachty i statki. Byliśmy także w Krynicy Morskiej, widzieliśmy tam latarnię morską. Choć padał deszcz, nam jednak dopisywała pogoda ducha każdego dnia, dzięki temu przetrwaliśmy wszystkie „burze”. Wielokrotnie wybraliśmy się nad morze, a szczególną atrakcją była wycieczka do rezerwatu przyrody Mewia Łacha, gdzie mieliśmy okazję zbierać bursztyny. Pojechaliśmy również do Centrum Edukacji i Promocji Regionu, który znajduje się w Szymbarku, w którym mogliśmy poznać kulturę i tradycję kaszubską. Tam widzieliśmy najdłuższą deskę świata wpisaną do Księgi Rekordów Guinessa, usłyszeliśmy,,nutki kaszubskie’’, zobaczyliśmy dom Sybiraka, bunkier, największy fortepian na świecie oraz dom do góry nogami.

Nie zabrakło też codziennych zajęć w grupach – artystycznych czy sportowych, nawet z sąsiednią kolonią. Dzieci w grupach miały okazję tworzyć rysunki na latawcach, a potem puszczali je na plaży, jako że był sprzyjający chłodny i porywisty wiatr. Inni zabierali ze sobą niezbędne narzędzia do budowy obiektów z piasku i budowali niesamowite zamki. A po kolacji wszyscy wyczekiwali na dyskotekę miedzy kolonijną, by móc zapoznać się z rówieśnikami z innych kolonii. Czasami, kiedy pojawiały się przebłyski słońca, od razu wybieraliśmy się na spacery nad morze, a szczególnie zapamiętaliśmy wieczór, w którym mogliśmy obejrzeć wspaniały zachód słońca i zakończyć nasz dzień wspólną modlitwą i apelem na plaży. W ostatnim dniu kolonii pogoda była wyśmienita. Dopiero wtedy, kiedy już prawie był czas na pakowanie – wyszło prawdziwe gorące słońce, więc zaraz po śniadaniu zaczęliśmy plażowanie. Po raz pierwszy i jedyny kąpaliśmy się w morzu. Na koniec dnia był czas na podziękowania i pożegnania wszystkim uczestnikom i opiekunom, a w szczególności wszystkim dobroczyńcom, dzięki którym zostało zasponsorowanych wiele miłych atrakcji naszym kolonistom. Pamiętaliśmy o Was wszystkich każdego dnia podczas Mszy Świętej. Dziękujemy Wam wszystkim za wsparcie materialne i duchowe, dzięki czemu spędziliśmy wakacje miło, radośnie, przyjemnie i bezpiecznie !

s. Iwona i s. Anna

Pielgrzymka na Jasną Górę Swoje rekolekcje w drodze postrzegam w trzech płaszczyznach. Pierwsza to wysiłek fizyczny i solidarność w jego pokonywaniu. Każde niedomaganie spotyka się ze zrozumieniem pielgrzymów i osób, które spotykam w drodze. W człowieku przez cały rok jeżdżącym samochodem, rodzi się refleksja, jak wiele do jego życia może wnieść sąsiad, którego czasem nie dostrzegał. Te piękne relacje przenoszą się na codzienne życie po powrocie do domu i zwykłych codziennych obowiązków. Po zakończeniu pielgrzymki inaczej podchodzi się do wielu spraw i ludzi. Biblijne słowa z ewangelii świętego Mateusza „byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie” interpretuje się zdecydowanie inaczej. Drugim aspektem pielgrzymki jest umocnienie w publicznym wyznawaniu wiary w Chrystusa. W wielu kręgach potrzeba praktyk religijnych jest po prostu wyśmiewana. Wiele osób wierzących, boi się lub wstydzi się temu śmiało przeciwstawić. Mam znajomych, którzy byli przeciwni uczestnictwu w jakichkolwiek pielgrzymkach. Pomimo, że niektórzy z nich twierdzili, że są wierzącymi – ich wiara kończyła się na niedzielnej mszy. Kiedyś namówiłem ich na przyjazd do mnie na trasę. Zgodzili się mnie odwiedzić i przyznali, że specyficzna atmosfera i wzajemna solidarność pielgrzymów, zrobiła na nich ogromne wrażenie, a jeden z nich zdecydował się w następnych latach na kilkudniowe uczestnictwo w tych rekolekcjach. Inny, który w swoim życiu dawno zagubił już Boga i nie chodził do kościoła. Jakie było moje zdziwienie, gdy pewnego razu przyjechał z rodziną na pielgrzymkową mszę świętą. Tego typu przykłady upewniają, że pielgrzymka nie może kończyć się 15 sierpnia. W swoim otoczeniu należy

mówić, że na pielgrzymce modli się nie wydzielona grupa społeczna, ale szerokie spektrum całego społeczeństwa, bogaci i biedni, pełniących wysokie stanowiska i bezrobotni, powszechnie znani i nieznani. Ostatnim, najważniejszym aspektem jest wiele dni w atmosferze sprzyjającej głębokiej modlitwie i refleksji. Spotkania i rozmowy nasuwają pytania, czy mogę w modlitwach jeszcze, o coś prosić? Czy modlitwa nie powinna skupiać się na dziękowaniu za moje życie, zdrowie itp.? Czy przede wszystkim w intencji bliźnich? Atmosfera refleksji i zadumy umożliwia dostrzeżenie skuteczności modlitwy. Gdy jeden z pielgrzymów miał wysoką gorączkę i ogólne osłabienie, lekarz zalecił powrót do domu. Chory wsiadł do autobusu i pojechał. Postanowiłem się modlić w jego intencji. Szczególną atmosferę modlitewną czuję przy niesieniu krzyża. Niosłem go przez dwa kilkukilometrowe etapy. Jaka była moja radość, gdy po dojściu na nocleg spotkałem zupełnie zdrowego, uśmiechniętego pielgrzyma. Druga sytuacja miała miejsce w Mszczonowie. Kobieta bez środków do życia, porzucona przez męża alkoholika przyjęła pielgrzymów. W mieszkaniu wraz z nią było jej niepełnosprawne dziecko na wózku inwalidzkim. Trudno było obok tego przejść obojętnie i w kilku podjęliśmy modlitwę w jej intencji. W następnym roku trafiamy do tej samej rodziny. Tym razem przyjmują nas kobieta z mężem. Zadowoleni, że mają pracę i dostali zasiłek na swoje dziecko i wiedzie im się o wiele lepiej. Ktoś powie, że to przypadki. Jednak najlepszą formą poznania tej atmosfery i wyrobienie sobie właściwej opinii jest chociażby jednodniowy krótki udział w pielgrzymce. Brat Rysio

Książę Egiptu Oratorium Letnie, jak co roku w naszej parafii cieszyło się ogromną popularnością. Chętnych lubiących mega przygody oraz ruch na świeżym powietrzu, nie zabrakło. W tym roku towarzyszył nam Książe Egiptu, czyli ... Mojżesz. Poznaliśmy historię jego życia oraz wiary w Boga. Pierwszego dnia podzielono nas na trzy grupy: Piramidki, Płomyczki i Przepióreczki. Każda z grup ułożyła swoja piosenkę, wiersz oraz narysowała plakat. Następnie odbyły się rozgrywki międzygrupowe. Były one zawsze pełne emocji i zdrowej rywalizacji. Nawet najmłodsi uczestnicy z nie dawali za wygraną, pokonując z precyzją tor przeszkód. Najwięcej emocji wzbudziły rozgrywki animatorów, którzy z wielką pasją walczyli do końca pokonując w jak najkrótszym czasie trudne slalomy. Drugiego dnia wybraliśmy się przez las na Dębówkę. Pyszne kiełbaski z grilla przygotowali nam ciocia Ania i wujek Czarek. Każdy z nas zaprezentował swoje talenty w Oratorium Talent Show. Nie zabrakło również zabaw i rozgrywek. W przeciąganiu liny dziewczyny były górą!

Trzeciego dnia poznaliśmy dalszy ciąg historii Mojżesza: 10 plag egipskich oraz przejście przez Morze Czerwone. Ulica przylegająca do parafii zamieniła się w piękne, wielkie arcydzieło, ponieważ każda grupa narysowała kolorowymi kredami sceny z życia Mojżesza. Potem przechodziliśmy przez Morze Czerwone. Co prawda do morza mamy daleko, ale odbyło się to w formie wodnych zabaw. Nikt z nas nie wyszedł suchy, nawet siostry i animatorzy! Czwartego dnia udaliśmy się do Cinema City Plaza na film o małych detektywach. Po filmie „opanowaliśmy” plac zabaw w Ogrodzie Saskim. Piątego i ostatniego dnia pojechaliśmy do Firleja nad jezioro i pod okiem naszego ratownika p. Łukasza mogliśmy się spokojnie kąpać. Oratorium zakończyliśmy uczestnictwem we Mszy św. w Ośrodku Caritas, dziękując Panu Bogu za ten wspaniały czas poznania Jego i nowych przyjaciół. Dziękujemy animatorom, którzy poświęcili swój czas oraz wszystkim, którzy pomogli w zorganizowaniu tej wspaniałej inicjatywy. s. Iwona i uczestnicy Oratorium

VII Pielgrzymka Śladami Jana Pawła II

W czerwcu liczną grupą – scholka i ministranci – udaliśmy się na VII Pielgrzymkę śladami Jana Pawła II pod opieką: s. Iwony, ks. Daniela, p. Ani, p. Patrycji, p. Łukasza oraz p. Kuby. Pierwszego dnia zwiedziliśmy Kraków: Centrum Jan Pawła II, Rynek Główny, Wawel oraz miejsca związane z życiem s. Faustyny – posłanniczki Bożego Miłosierdzia. Główną atrakcję drugiego dnia pielgrzymki stanowiła wędrówka na Babią Górę (1725 m) przez Sokolicę. Szlak rozpoczęliśmy z Przełęczy Krowiarki. Pokonując niełatwe podejście na Sokolicę, pomimo trudu i upału, doszliśmy do wyznaczonego celu. Babia Góra to doskonały punkt widokowy, z którego podziwialiśmy rozległą panoramę roztaczającą się we wszystkich kierunkach. Na szczycie ks. Daniel odprawił Mszę świętą. Podczas Eucharystii spoglądaliśmy na otaczające nas pasma górskie i mieliśmy wrażenie, że św. Jan Paweł II patrzy na nas z góry i uśmiecha się serdecznie.

Ostatnim punktem naszej pielgrzymki był największy w Polsce park rozrywki Energylandia, który dostarczył nam wielu wrażeń. Wszyscy korzystaliśmy z atrakcji na miarę naszych możliwości. Znalazła się wśród nas odważna grupa, która pokusiła się na strefę ekstremalną. Jednak największą popularnością cieszył się Spill Water Anaconda. Strome wodospady rozpędzały wagoniki, aby z dużym impetem uderzyć w taflę wody i wywołać spektakularną falę. Z tej przejażdżki nikt z nas nie wyszedł na sucho! Trzy dni pielgrzymki upłynęły nam bardzo intensywnie, szybko i radośnie. W drodze powrotnej marzyliśmy już o kolejnym górskim szlaku. Gdzie? To się jeszcze okaże… oczywiście śladami Jana Pawła II. Z całego serca dziękujemy wszystkim, którzy umożliwili nam ten wspaniały i pełen wrażeń wyjazd. s. Iwona i uczestnicy

Polska jest piękna! Stulecie rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości oraz Światowe Dni Młodzieży w Panamie – te dwie wyjątkowe okazje stały się inspiracją do zorganizowania II rejsu dookoła świata polskim żaglowcem „Dar Młodzieży”. Jednym z uczestników wyprawy był nasz parafianin Maciej Kołodyński, który tak podsumowuje swoje przeżycia: „Możliwość wzięcia udziału w Rejsie Niepodległości a także w Światowych Dniach Młodzieży w Panamie traktuję jako wielki dar od Pana Boga. Przed wyruszeniem w prawie 2,5 miesięczną eskapadę doświadczyłem naprawdę dużego stresu przed nieznanym, a także strachu, jak sobie w tym wszystkim poradzę. Spodziewałem się, że do naszych marynarskich obowiązków będzie należało między innymi: praca przy żaglach (co oznacza konieczność wspinania się wysokość kilkudziesięciu metrów na kołyszące się reje), a także codzienne dbanie o statek, sprzątanie i gotowanie. Mój odcinek rejsu: z Panamy do Gdyni należał do najdłuższych. Wszystko przy bardzo zmiennej, atlantyckiej pogodzie: czasem cudownie pięknej i bezwietrznej, a czasem z nocnymi, gwałtownymi sztormami. Okazało się jednak, że było to naprawdę błogosławione wydarzenie i największa dotychczas przygoda mojego życia. W czasie samych ŚDM w Panamie najbardziej dotknęła mnie niesamowita gościnność oraz ofiarność Panamczyków, którzy przyjęli nas pod swój dach w pierwszych dniach pobytu. Mieszkańców, którzy

chcieli nas gościć było tak dużo, że musieliśmy przenosić się z domu do domu, by nikt nie był pominięty. Z dotychczasowych trzech ŚDM, w których brałem udział, wielkie serca naszych panamskich gospodarzy będę wspominał najcieplej.” Celem samego Rejsu było promowanie Polski na świecie, a także upowszechnienie wiedzy na jej temat. Uczestnicy mieli przybliżać historię naszej ojczyzny, mówić rówieśnikom o współczesności, o tym jak żyjemy i kim jesteśmy. To miał być także czas przeżycia niesamowitej przygody. W rejsie, który zaczął się 20.05.2018 i trwał 10 miesięcy, wzięło udział ok. 1000 młodych osób. Zmieniająca się co jakiś czas załoga, składała się ze studentów Uniwersytetu Morskiego w Gdyni oraz laureatów ogólnopolskiego konkursu, do którego mógł się zgłosić każdy młody obywatel Rzeczypospolitej . Konkursowa selekcja podzielona była na 2 etapy. Pierwszej część polegała na udziale w konkursie fotograficznym, następnie zaś osoby zakwalifikowane do drugiego etapu pisały test z wiedzy o Biblii, żeglarstwie i historii Polski. Te zadania pozwoliły wyłonić 400 laureatów, którzy jako nagrodę otrzymali możliwość uczestnictwa w rejsie i w Światowych Dniach Młodzieży w Panamie. Warto dodać, że wygrana w konkursie w żaden sposób nie wynikała z układów czy znajomości, a była rezultatem uczciwej rywalizacji w konkursie. Janusz Kołodyński

Żółto-zielone to barwy niezwyciężone! Zderzenie cywilizacyjne. Klub Sportowy Sławin Lublin kontra nowoczesność.

Przeczytałem ostatnio bardzo ciekawą myśl o niepowodzeniach w wychowaniu dzieci: „Zdolność do odraczania przyjemności oznacza zdolność do działania w warunkach stresu. Nasze dzieci stają się coraz mniej przygotowane do walki. Nawet niewielkie przeszkody stają się nie do pokonania i przytłaczają je zupełnie” (bardzo ciekawa całość na stronie: topniusy.eu/dlaczego-twoje-dziecko-nudzi-się-w-szkole). Rodzice lekkomyślnie szkolą swoje dzieci, aby natychmiast otrzymywały to, czego chcą – dają im chwilowe szczęście, ale czynią je... nieszczęśliwymi. A sport to zaprzeczenie nowoczesności: nie da się szybko zaspokajać marzeń o zwycięstwach i szacunku. Najpierw czeka zawodnika męczący wysiłek: trzeba biegać, spocić się, słuchać trenera, cierpliwie wykonywać polecenia, wspierać kolegów, dzielić się z nimi wspólnym sukcesem, zdobytą bramką, zwycięstwem. Lenistwo, brak systematyczności i brak solidarności z kolegami z drużyny (gdy zasypia się na wyjazd na mecz) mszczą się nieubłaganie. Zarozumiałość, granie dla siebie (wszyscy chcą grać w ataku), brak szacunku dla kolegów z drużyny i przeciwników nie przynoszą sukcesów. Szczególnie trudna jest gorycz przegranej. „Nie otrzymałem tego co mi się należy! Szok!” Z taką nieprzyjemną myślą, która zrodzi się w głowie, mały piłkarz także musi nauczyć się żyć. Nie wszystko można mieć i szczególnie: nie od razu. To są fundamentalne kroki do przyszłej szczęśliwej dorosłości.

Ten dość długi wstęp prowadzi do właściwego podsumowania: Klub Sportowy Sławin żyje i szkoli piłkarskie drużyny w naszej dzielnicy! W naszej osiemnastoletniej historii przetrwaliśmy kolejne dwa lata, mimo ciągnącej się niemiłosiernie przebudowy boisk przy Sławinkowskiej. Zawodnicy systematycznie trenują i uczestniczą w rozgrywkach piłkarskich zgodnie ze swoją kategorią wiekową. Obecnie przy Zespole Szkół nr 12 trenuje ponad 80 zawodników w podzielonych na 6 drużyn. Prowadząc szkolenie piłkarskie stawimy sobie cele sportowe, czyli jak najlepsze wyniki odpowiednio do kategorii wiekowej. Dobrze rozumiemy, że piłka nożna musi być atrakcyjna i dawać radość, by można było realizować zasadniczą misję, czyli oddziaływać wychowawczo. W zdrowy ciele zdrowy duch! W dzisiejszej dobie, granie w drużynie i treningi stają się często ostatnim szlabanem, którym można mobilizować dziecko do oderwania się od smartfona i do wysiłku naukowego w szkole. Gramy więc dalej: Sławin i Rodzice zawodników w jednej drużynie w stronę jednej bramki! Ps. A kto jest naszym przeciwnikiem w tej grze? To temat do przemyśleń... Janusz Kołodyński

Uczniowski Osiedlowy Klub Sportowy „Sławin” Zapraszamy na treningi piłkarskie do drużyn Sławina Lublin: • Rocznik 2008 Młodzicy młodsi – trener Sebastian Świątek tel. 693-780-009 • Rocznik 2009 Orlicy starsi – trener Michał Litwinek tel. 609-891-777 • Rocznik 2010 Orlicy młodsi – trener Piotr Chojnacki tel 693-847-731 • Roczniki 2011, 2012, 2013 Żak starszy i młodszy – trener Kamil Piskorek tel. 530-061-388.

Tobie Panie zaufałem Abp senior Bolesław Pylak – biskup lubelski w latach 1975–1997. Odszedł do Pana 6 czerwca bieżącego roku. Był najstarszym polskim biskupem. Miał 97 lat. Urodził się 20 sierpnia 1921 r. w Łopienniku Górnym koło Krasnegostawu. Po ukończeniu szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości, wyjechał do Tarnowskich Gór, gdzie uczęszczał do gimnazjum i liceum. Maturę zdawał w czasie II wojny światowej jako eksternista. W 1943 roku wstąpił do Lubelskiego Seminarium Duchownego, które w tym czasie mieściło się w Krężnicy Jarej. 29 czerwca 1948 r. przyjął święcenia prezbiteriatu z rąk biskupa lubelskiego Stefana Wyszyńskiego i rozpoczął posługę duszpasterską jako wikariusz w parafii Nałęczów. W 1949 roku rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym KUL. Doktorat z teologii dogmatycznej obronił w roku 1953. Rok wcześniej rozpoczął pracę na Uniwersytecie jako młodszy asystent w Katedrze Teologii Dogmatycznej. Równocześnie prowadził zajęcia w Lubelskim Seminarium Duchownym, którego wicerektorem był od roku 1959. W roku 1961 został kanonikiem gremialnym kapituły katedralnej w Lublinie. 14 marca 1966 r. został mianowany biskupem pomocniczym lubelskim ze stolicą tytularną Midica. Święcenia biskupie 29 maja tegoż roku otrzymał z rąk Piotra Kałwy, biskupa lubelskiego. Był pierwszym biskupem konsekrowanym w drugim tysiącleciu chrześcijaństwa w Polsce, 27 czerwca 1975 r. otrzymał nominację na biskupa lubelskiego. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „In Te Domine speravi” (Tobie, Panie zaufałem). W marcu 1992 r. został podniesiony do godności arcybiskupa metropolity lubelskiego. Zgodnie z wymogiem prawnym, po ukończeniu 75 roku życia, w 1996 roku złożył rezygnację z urzędu. W dniu 14 czerwca 1997 r. został zwolniony z obowiązków i przeniesiony w stan emerytalny. Arcybiskup Bolesław Pylak, jako człowiek pełen pokory i życzliwości, cieszył się ogromną sympatią wiernych i duchownych. Jego działalność duszpasterska była bardzo bogata. Duży nacisk kładł na formację ludzi świeckich. Za jego sprawą powstało wiele wspólnot odnowy religijnej i modlitewno-formacyjnych. Rozwijał także dobroczynną działalność w parafiach; wspierał przywróconą do działalności Caritas. Był wielkim czcicielem Maryi, należał do Komisji Maryjnej Episkopatu. Przeprowadził kilka koronacji Jej obrazów słynących łaskami. Czterdzieści jeden lat temu, 10 września 1978 r., pięć tygodni przed wyborem na Piotrowy tron arcybiskupa krakowskiego Karola Wojtyły, uroczyście koronował Cudowną Figurę Matki Bożej Kębelskiej w Wąwolnicy. Arcybiskup Pylak miał duże dokonania jako metropolita lubelski. W czasie jego posługi w diecezji zostało wybudowa-

nych ponad 400 kościołów i kaplic. Założył katolicką rozgłośnię radiową i wydawnictwo diecezjalne Gaudium. Z Jego inicjatywy obradował II Synod Diecezji Lubelskiej. Jako Wielki Kanclerz KUL dbał o wysoki poziom nauczania i bronił Uniwersytetu przed ingerencjami komunistycznych władz. To z inicjatywy ks. biskupa 11 listopada 1983 roku została erygowana nasza parafia pw. Św. Stanisława Biskupa Męczennika. Jako dobry pasterz często nawiedzał nasza wspólnotę. Żywo interesował się postępem prac przy budowie, najpierw kaplicy tymczasowej, a następnie kościoła, który poświęcił 25 czerwca 1989 roku. Każdy ze starszych kapłanów przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. Biskupa ordynariusza. Między innymi nasz proboszcz ks. Eugeniusz święcenia kapłańskie otrzymał 31 marca 1983 roku właśnie z rąk ks. biskupa Bolesława. Był częstym gościem w naszej parafii z okazji różnych uroczystości zarówno w kościele parafialnym udzielając Sakramentu Bierzmowania naszej młodzieży, jak też w kaplicy w Snopkowie i w skansenie. Doczesne szczątki Ks. Arcybiskupa zostały złożone 11 czerwca w krypcie Archikatedry lubelskiej. We Mszy św. pogrzebowej uczestniczyli księża, siostry zakonne i wierni z naszej parafii, którzy oddali hołd swojemu arcybiskupowi seniorowi. Uwielbialiśmy księdza arcybiskupa za otwartość i bezpośredni sposób bycia. Także za błyskotliwy dowcip podczas spotkań i uroczystości. Przez wiele lat, także jako arcybiskup senior, pielgrzymował do Matki Bożej Kębelskiej w Wąwolnicy. W czasie pielgrzymek zawsze uważnie wsłuchiwaliśmy się w jego słowa skierowane do nas. Zegar czasu nie zwalnia. Pani Kębelska tuląc w ramionach Dzieciątko, pokazuje nam, że prawdziwym Panem naszego życia jest właśnie Jezus Chrystus. Ważne jest to, aby nie zapominać, że każdy dzień dany jest nam po to, by zasłużyć na niebo.

Wieczny odpoczynek racz Mu dać Panie.

Wspólna droga Zmienia się świat i zmieniamy się również my. Jedne problemy się rozwiązują, inne dopiero pojawiają. Codziennie życie stawia nowe wyzwania. Rzeczywistość ta dotyczy również Kościoła i naszego życia religijnego. Jedne inicjatywy duszpasterskie cieszą się sporym zainteresowaniem, inne nie znajdują zwolenników. Zmienia się również nasza wiara. Pojawiają się coraz to nowe dylematy moralne i potrzeby duszpasterskie. Aby dostosować życie religijne do nowych warunków, Kościół daje swoim członkom niezwykle skuteczne narządzie jakim jest synod. Synod jest wydarzeniem wyjątkowym i ważnym. Zwoływany jest zawsze przez biskupa diecezji, a biorą w nim udział przedstawiciele wszystkich stanów i grup w Kościele, zarówno duchowni jak i osoby świeckie. Wszyscy oni, zgromadzeni pod przewodnictwem swojego Pasterza wsłuchują się w głos Ducha Świętego i starają się wypracować odpowiedzi na wyzwania współczesności. Nie chodzi o to, aby za wszelką cenę szukać nowości i zaskakiwać, ale zastanowić się nad tym w jaki sposób dostosować do nowych warunków wszystko to, co zostało wypracowane przez lata, co przejęliśmy jako dziedzictwo od naszych ojców i dziadków. W Archidiecezji Lubelskiej do chwili obecnej odbyły się jedynie dwa synody. Pierwszy z nich miał miejsce w 1928 roku i został zwołany przez biskupa Mariana Leona Fulmana. W latach 1977–1985 biskup Bolesław Pylak zwołał II Synod. III Synod Archidiecezji Lubelskiej został zwołany 25 marca 2019 roku przez Arcybiskupa Stanisława Budzika. Obecnie trawa jego etap przygotowawczy, zaś uroczysta inauguracja będzie miała miejsce 18 kwietnia 2020 roku. Celem synodu jest przede wszystkim wzrost wiary, pogłębienie życia religijnego a także zdiagnozowanie problemów duszpasterskich, które należy rozwiązać na poziomie diecezji. Trzeba ciągle na nowo stawiać sobie pytanie o to, w jaki sposób, w nowych okolicznościach historycznych rozwijać wiarę, uwzględniając pojawiające się wyzwania. Zachodzące zmiany historyczne domagają się uwzględnienia również w prawie kościelnym i to właśnie synod pozwala poznać prawdziwe problemy i potrzeby duszpasterskie oraz odpowiedzieć na nie przy wykorzystaniu odpowiednich środków. Obrady synodu dzielą się na dwa etapy: przygotowawczy oraz bezpośredni. W naszej archidiecezji obecnie trwa etap przygotowawczy, w czasie którego specjalnie powołana komisja pracuje nad określeniem tematów, którymi później zajmie się synod, składem poszczególnych

komisji, a także koniecznymi regulaminami. Etap bezpośredni to czas prac zespołów parafialnych, dekanalnych oraz poszczególnych komisji synodalnych. Będą one koncentrować się wokół następujących tematów: – Powołanie świeckich w Kościele – Duchowość i posługa kapłana – Życie konsekrowane – Liturgia – Kult Ojca w Duchu i Prawdzie – Katechizacja i ewangelizacja – Młodzież przyszłością Kościoła – Rodzina Kościołem domowym – Świadectwo miłosierdzia – Ekumenizm i dialog międzyreligijny – Misje odnawiają Kościół – Kościół w dialogu z kulturą – Odpowiedzialność za dobra materialne Z chwilą rozpoczęcia obrad Synodu, w każdej parafii zostanie powołany i rozpocznie swoją pracę parafialny zespół synodalny. Jego członkami będą kapłani pełniący posługę na terenie parafii, przedstawiciele parafialnej rady duszpasterskiej, przedstawiciele katechetów, pracujących na terenie parafii, przedstawiciele nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej oraz świeckich pracowników parafii, a także liderzy ruchów i stowarzyszeń katolickich działających na terenie parafii. Do zadań zespołów parafialnych będzie należała praca nad zagadnieniami wskazanymi przez Sekretariat Synodu, formułowanie wniosków na temat życia religijnego w Archidiecezji Lubelskiej oraz promowanie wiedzy o pracach Synodu na terenie własnej parafii. Przedstawiciele zespołów parafialnych stworzą zespoły dekanalne. Wszyscy mieszkający na terenie Archidiecezji Lubelskiej zaproszeni są do aktywnego uczestnictwa w celebracjach liturgicznych związanych z synodem, do obserwacji prac synodu za pośrednictwem strony internetowej oraz mediów społecznościowych (Facebook, Twitter), a przede wszystkim do modlitwy w intencji dobrych owoców synodu. Jak pisał Arcybiskup Stanisław Budzik w Liście zapowiadającym III Synod Archidiecezji Lubelskiej: „Chcemy w tę drogę wyruszyć wspólnie, już nie jako poszczególne parafie, ale jako cała Archidiecezja, jako Kościół lokalny, żyjący Ewangelią na naszej ziemi, nad Wisłą i Bugiem, nad Bystrzycą i Wieprzem. Pragniemy, aby nasz Kościół, będący cząstką Kościoła powszechnego, stawał się coraz bardziej domem i szkołą komunii”. Dr Beata Boguszewska

Po co są rekolekcje? Wydawałoby się to dość proste, skoro przeżywamy rekolekcje dwa razy w roku: w Adwencie i w czasie Wielkiego Postu. Przebiega to mniej więcej tak: idziemy do kościoła przez kilka dni, uczestniczymy we Mszach świętych, modlimy się, słuchamy nauk rekolekcyjnych, odbywamy spowiedź, przystępujemy do Komunii Świętej i… wracamy do codziennego życia. Komentujemy czasem w gronie bliskich, że rekolekcjonista mówił ciekawie lub nudnie, długo lub z pasją i treściwie, było słabo widać lub było duszno w kościele lub że, na porannej mszy było dużo ludzi i nie było (lub były) kolejek do konfesjonałów (zwanych w ostatnich latach w naszej parafii pieszczotliwie „budkami”). To jednak tylko powierzchnia zjawiska. Tak na prawdę to na rekolekcje nie idziemy lub nie wyjeżdżamy by posłuchać ludzkiej mądrości i wymowy rekolekcjonisty, nie idziemy by „skorzystać” (tak jak wynosimy wiedzę ze szkoleń). Nie musi być tak, że gdy niewiele pamiętam z homilii to nic się nie dokonało. Mogło dokonać się wszystko co najważniejsze! Nie odbywamy „ćwiczeń rekolekcyjnych”, nie wspominamy czasów minionych sprzed dwu tysięcy lat. Więc...? Czy pamiętasz jakieś trwałe owoce rekolekcji, które będą widocznym i niezaprzeczalnym znakiem Bożego działania w Twoim sercu i życiu? Tomasz Apostoł włożył palec w miejsce po gwoździach, uwierzył i zawołał „Pan mój i Bóg mój!”. Było mu łatwiej niż nam, bo żył w czasach Jezusa. Dziś sytu-

acja się odwróciła: dziś to Jezus może dotknąć moją „ranę” i dokonać czegoś w moim życiu, co uważam za niemożliwe, czego sam nie zdołałbym dokonać. To dotknięcie to doświadczenie spotkania z żywym Chrystusem. I TO JEST ISTOTĄ REKOLEKCJI. Spotkanie, które zmienia wszystko! Na przykład, gdy po wielu latach małżeństwa pokochasz na nowo swoją żonę a ona ciebie. Prosiłeś i stało się tak, mimo że uważałeś, że to niemożliwe. To wtedy odkryjesz, że Jezus jest żywy, bo zadziałał w twoim życiu tu i teraz! Rekolekcje są lub raczej mogą być czasem spotkania z żywym Chrystusem, z Bożą Miłością, z Bogiem działającym w twoim sercu, które stanie się sercem z ciała a nie z kamienia. Musisz tylko pozwolić Jezusowi wejść do twojego życia i objąć w nim panowanie. Nie ty jesteś Panem, ale On! Rekolekcje w parafii, to nie jedyne formy, które proponuje Kościół. Wiele kościelnych wspólnot organizuje dla świeckich ogólnodostępne rekolekcje. Poniżej kilka przykładów: • rekolekcje ewangelizacyjne w Nałęczowie 10–12.01.2020, informacje: https://lublin.oaza.pl/rekolekcje-domowego-kosciola/ • kursy Nowe Życie, informacje: Pallotyńska Szkoła Nowe Ewangelizacji www.snepallotyni.pl lub odnowa.lublin.pl • Wspólnota Przyjaciele Oblubieńca: Seminarium Odnowy Wiary a także Warsztaty dla małżeństw www.przyjacieleoblubienca.pl • rekolekcje dla małżeństw w kryzysie: www.spotkaniamalzenskie.pl Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia. (Rz 10, 9-10).

Szanowni Państwo, drodzy Sąsiedzi! Korzystając z zaproszenia Księdza Proboszcza, chcielibyśmy jako Rada Dzielnicy Sławin, na łamach naszej parafialnej „Arki”, serdecznie Państwu podziękować za udział w głosowaniu i wybór naszych kandydatur do Rady Dzielnicy. Tak się szczęśliwie złożyło, że wybraliście Państwo zarówno osoby starsze, doświadczone jak również osoby bardzo młode, chętne do pracy – dlatego dobrze nam się współpracuje. Szanowni Państwo, nadchodzące Święta Bożego Narodzenia i kończący się rok skłaniają do podsumowania i w tym miejscu chcielibyśmy przedstawić Państwu, jako naszym wyborcom i bliskim sąsiadom, w skrócie efekty naszych działań w 2019 roku. Pracujemy chętnie, ale to nie znaczy, że wszystko wychodzi tak, jak byśmy wszyscy tego chcieli. Głównymi celami jest opiniowanie spraw istotnych dla Dzielnicy i interweniowanie w tych sprawach. Staramy się też pozyskiwać pieniądze dla Dzielnicy a robimy to poprzez: a) coroczne składanie propozycji do Budżetu Rady Miasta o wykonanie remontów i usług; b) składanie projektów do Budżetu Obywatelskiego, na które głosują mieszkańcy; c) zgłaszanie i uzgadnianie zadań w ramach tzw. rezerwy celowej dla dzielnicy. Wykaz propozycji Rady Dzielnicy Sławin do budżetu Miasta Lublin każdego roku obejmuje wiele zadań, jak budowa ulic, chodników, kanalizacji itd. Lista jest długa, bo potrzeby dzielnicy istotne. Miasto spełnia niewielką część naszych petycji, ale jednak ciągłe i nieustępliwe działania odnoszą skutek – co widzimy na przykładzie prac przy ulicy Chabrowej, Kaskadowej, Sławinek i in.. Drugą formą pozyskiwania pieniędzy jest Budżet Obywatelski. Mieszkańcy składają projekty, komisja w Urzędzie Miasta weryfikuje pod względem zasadności i technicznych możliwości wykonania, a następnie mieszkańcy wybierają w drodze głosowania najlepsze z nich. Tutaj należy podkreślić wyjątkowe zaangażowanie mieszkańców naszej dzielnicy. W ostatnim głosowaniu uzyskaliśmy też dużą frekwencję i dwa projekty o wartości po 300 tys. zł – ścieżka rowero-

wa i zielony skwer obok pętli na ul. Zbożowej będą realizowane. W tym miejscu składamy głęboki ukłon dla naszych Duszpasterzy, którzy zawsze przypominają mieszkańcom o głosowaniu na projekty Budżetu Obywatelskiego. Trzecia forma to realizacja zadań w ramach corocznej tzw. rezerwy celowej. W mijającym roku Rada Dzielnicy dysponowała kwotą 150 000 zł z przeznaczeniem na inwestycje remontowo-modernizacyjne. W ramach tej kwoty położono nowy asfalt na ul. Modrzejewskiej,wyremontowano nawierzchnię na ul. Altanowej i Tarasowej obok Stokrotki, pobocze ul. Północnej, poręcze pochylni i chodniki przy Al. Warszawskiej, schody przy ul. Relaksowej, piaskownicę na placu zabaw przy ul. P. Gojawiczyńskiej i zamontowane zostaną kosze do gry na boisku przy szkole. Wszystkie te zadania wymagały wiele pracy ze strony członków Rady, ale co roku wykorzystujemy tak pulę środków, aby ani złotówka się nie zmarnowała. Szanowni Państwo, to tylko krótkie podsumowanie mijającego roku. Więcej informacji z naszej dzielnicy znajdziecie na stronie internetowej slawin. lublin.eu. Można nas odwiedzać w siedzibie Rady w budynku szkoły w każdy pierwszy poniedziałek miesiąca o godzinie 18.00. Każda Państwa uwaga, pomysł czy projekt jest cenna i warta dyskusji. Na posiedzeniu Rady często jest obecny dzielnicowy ze Straży Miejskiej lub Policji, możemy zgłaszać nasze uwagi i zapytania. Współpraca z dzielnicowymi dobrze się układa, co owocuje spokojem w naszej dzielnicy. A starszych mieszkańców zapraszamy do świetnie działającego Klubu Seniora! Tego nie trzeba reklamować – wystarczy przyjść i zobaczyć! Kończąc pragniemy w imieniu swoim i całej Rady Dzielnicy Sławin złożyć serdeczne życzenia wszelkich łask Bożych na nadchodzące Święta Bożego Narodzenia oraz zdrowia i sukcesów rodzinnych w nadchodzącym 2020 Nowym Roku. Zofia Rzączyńska Radosław Osiak

Kolęda 27. XII /Pt/ – od. godz. 16.00 (5 ks.) ulice: (2 ks) – Jaworskiego do zejścia (1 ks. nr początkowych +Kleinera od około 17.30 i 1 ks. od nr. końc. + Serwaczyńskiego od 17.30 od nr początkowych) .; 2 ks. Lawendowa od pocz. i od końca; 1 ks. Ciepielewskiego od pocz. 28. XII /Sb/ od. godz. 9.00 (6 ks.) ulice (4 ks. ) Dębówka; (2 ks.) Aleja Warszawska (1 ks. od początku dom przy skansenie, 1 ks. od nr końcowych + leśniczówka) 29. XII /Ndz/ od. godz. 15.00 (4 ks.) – ulice (2 ks.) Główna (od pocz. i od końca); (1 ks.) Deszczowa + Główna końcowe parzyste; (1 ks.) Kmieca + Główna (pomoc) 30 XII /Pn/ od godz. 16.00 (4 ks.) – ulice (2 ks.) Kasztelańska – (1 ks. od nr pocz. , 1 ks. od nr. końcowych); (1 ks. ) Bartnicza od nr pocz.; (1 ks.) Bogdanówka + końcowe numery Bartniczej 02. I 2020 /Czw/ od. godz. 16. 00 (4 ks.) – ulice: (2 ks.) Jana Lisa (1 ks. od numerów pocz.; później przechodzi na Ziółkowskiego nr początkowe, 1 ks. od numerów końcowych + ul. Świerkowa od numerów końcowych); (1 ks.) Ziółkowskiego od ul. Zbożowej; (1 ks.) ul. Świerkowa od numerów pocz., 04. I 2020 Sobota od. godz. 9.00 ( 6 ks.) ulice: (2 ks.) Sławinkowska – (na zejście od. Al. Warszawskich i od Ronda Reagana); (2 ks.) Sławinkowska (na zejście od Ronda Reagana i od Zbożowej); (2 ks.) na zejście od Zbożowej i od Pętli + ul. Szafranowa; (2 ks.) Ziemska od. godz. 15.00 – (2 ks.) na zejście od numerów początkowych i końcowych. 05 I Niedziela od godz. 15. ulice (5 ks.) – ulice (1 ks.) Kwiatów Polnych nr 7; (1 ks.) Kwiatów Polnych nr 10; (1 ks.) Kwiatów Polnych „Szeregowiec” parzyste nr „10, 12, 14, 16”, po zakończeniu końcowe nr bloku nr 10; (1 ks.) Kwiatów Polnych „Szeregowiec” nieparzyste nr „11, 13, 15, 17”, po zakończeniu nr końcowe bloku nr 7; (1 ks.) Rozmarynowa 06 I /pn/ od godz. 15.00. (5 ks.) ulice: (1 ks. ) Macierzanki + około 18.00 Dzbenin (2 ks.) Chabrowa – do zejścia – 1 ks. od nr początkowych i 1 ks. od nr końcowych (2 ks.) Irysowa – (1 ks.) Bloki 10, 12, 16 i domki + (1 ks.) segmenty od nr pocz. 07 I /Wt/ od godz. 16.00 (6 ks) ulice: (4 ks.) Gojawiczyńskiej (2 ks. od nr pocz. i 2 ks. od nr końcowych); (2 ks.) Gajowa (1 ks. od nr pocz. i 1 ks. od nr końcowych) 08 I /Śr./ od godz. 16.00 (5 ks.) ulice: (4 ks.) Jemiołowa – (2 ks.) domki do zejścia + 2 ks. bloki nr 1 i 3; (1 ks.) Zbożowa – Blok 38 od nr początkowych 09 I /Czw/ od. godz. 16.00 (6 ks.) ulice: (4 ks.) Zbożowa /domki/ – (2 ks.) od Warszawskiej + (2 ks.) od Sławinkowskiej; (1 ks.) Zbożowa – Blok 26; (1 ks.) Zbożowa Blok 26 E

10 I /Pt/ od. godz. 16.00 (6 ks.) ulice: (4 ks.) Urocza (po 2 ks. po każdej stronie na zejście); (2 ks.) Jodłowa (1 ks. od nr pocz. i 1 ks. od nr końc.) 11 I /Sb/ od. godz. 16.00 (7 ks.) ulice: (1 ks.) ul. Purpurowa (9.00) + Błękitna od około 12.00–13.00 od. nr. końcowych; (1 ks.) ul. Kobaltowa + (od. 10.30 ) Aksamitna (1 ks.) od. 9.00 – Platynowa; Barwna, Lazurowa, około 10. 30; Karminowa od ul. Ziemskiej + około 14.00 Makowa od. ul. Szarugi (1 ks.) od. 9.00 Karmelowa od. Ziemskiej + od. około 12.30 – Słomkowa od numerów końcowych; (1 ks.) od. 9.00 od numerów pocz. Malownicza + około 12.00 Tęczowa + około 13.00 Perłowa + około 15.00 Herbaciana; (2 ks. ) ul. Szarugi – od. 9.00 – (1 ks. od nr pocz. + Brzozowa +Kremowa+ Orzechowa; 1 ks. od nr końcowych do zejścia + Kawowa +Jaskrawa+ Rumiana). 13 I /Pn/ od godz. 16.00 (5 ks.) ulice: (3 ks.) Tulipanowa (1 ks. od nr pocz. i 1 ks. od końca; 1 ks. od Skalistej /+ Wiosenna/ do Gajowej; (2 ks.) Motylowa (na spotkanie – 1 ks. od nr pocz. i 1 ks. od nr końcowych) 14 I /Wt/ od godz. 16. (6 ks.) ulice: (1 ks.) Modrzejewskiej od nr pocz.; (1 ks.) ul. Sempołowska od nr pocz.; 1 ks. Jabłoniowa + Końcowe numery Palatanowej – wejście od Olszynowej; (1 ks.) Osikowa od nr pocz.; (1 ks.) Skalista od ul. Zbożowej + ok. 19.00 Olszynowa 15 I /Śr/ od godz. 16.00 (5 ks.) Ulice: (2 ks.) Zapolskiej – (1ks. od pocz. i 1 ks. od końca+ pomoc w ostatnich numerach Fiołkowej); 1 ks. Fiołkowa od pocz.; 1 ks. Słonecznikowa od nr pocz.; 1 ks. Liliowa + pomoc w ostatnich nr Słonecznikowej 16 I /Czw/ od godz. 16.00 (6 ks.) Ulice: (2 ks.) Mieczykowa – (1 ks. od nr pocz. + 1 ks. od nr koń.) + Kłosowa; (2 ks. ) Wodna – (1 ks. od nr pocz. + 1 ks. od nr koń.); (2 ks.) Mgielna (1 ks. od nr pocz. + 1 ks. od nr koń.) 17 I /Pt/ od godz. 16.00 (6 ks.) Ulice: (2 ks.) Araszkiewicza (1 ks. od nr pocz., 1 ks. od ulicy Zbożowej ku nr pocz.); (1 ks.) Araszkiewicza (od Zbożowej ku szeregowcom), 2 ks. Araszkiewicza – bloki 18 I Sobota od. godz. 9.00. (7 ks.) Ulice (1 ks. ) Skowronkowa (od Alei Warszawskiej do nr 26); (2 ks.) Skowronkowa (na zejście od nr 27 i od nr 67 b); (1 ks. ) Skowronkowa (Blok nr 33, Blok nr 35); (1 ks.) Skowronkowa (od nr 67 do nr 110); (1 ks. ) Azaliowa + Modrzewiowa + około 12.00 Szumiąca + około 15.30 Śpiewna (1 ks. ) od. 9.00 Podleśna od ulicy Sławinkowskiej + około 12.30 Szelestna od początkowych

Zastrzegamy możliwość zmian w przypadku wydarzeń losowych. Prosimy o słuchanie ogłoszeń parafialnych

Życie parafii Poradnie • Poradnia rodzinna i przedmałżeńska czynna: wtorki 18.00–19.00. Spotkanie uzgadniamy z p. Grażyną Wasilewską (tel. 510 247 066) • Konferencje przedmałżeńskie – czwartki 19.00 • Konferencje przed chrztem – soboty 19.00 Msze Święte • W niedzielę w godzinach: 8:00, 9:30, 11:00, 12:30 18:00. • W sprawach szczególnych spełnimy obowiązek uczestnictwa w Mszy niedzielnej już w sobotę o godzinie 18:00. • W dni powszednie Msze Święte są o godzinie 7:00 i 18:00. • W Święta nakazane o godzinie: 8:00, 11:00, 18:00. • Msze Św. w Muzeum Wsi Lubelskiej w zabytkowym kościele z Matczyna – według harmonogramu. Wstęp do skansenu bezpłatny na 20 minut przed rozpoczęciem liturgii i przez pierwsze 10 minut jej trwania. Porządek nabożeństw • W Adwencie Roraty od poniedziałku do piątku o godzinie 6:15 rano. • Gorzkie Żale w każdą niedzielę Wielkiego Postu o godzinie 17:30. • Droga Krzyżowa: piątki Wielkiego Postu o godz. 17.30 i 16:30 dla dzieci. • Nabożeństwa Majowe, Czerwcowe i Październikowe w niedziele i dni powszednie o godzinie 17:30. Kancelaria parafialna: • Od poniedziałku do piątku, w godz. 16.00 – 17.30., tel. 516 448 458 Wspólnoty religijne: • Legion Maryi: poniedziałek, wtorek, środa – godz. 18.30. • Wspólnota Przyjaciół Oblubieńca: wtorek – godz. 19.00.

• Chór Parafialny: poniedziałek – godz. 19.00. • Schola Dziecięca: niedziela – godz. 10.00, • Schola Młodzieżowa: niedziele o 16:00, • Wspólnota św. Stanisława – grupa młodzieżowa: piątek – godz. 18.30, • Ministranci: sobota godz. 16.30 • Kandydaci na ministrantów: sobota godz. 16.00 • Oaza rodzin spotkanie raz w miesiącu – w niedzielę (wg. ustalenia) o godz. 15:00, • Koło Radia Maryja: ostatni czwartek miesiąca o godz. 17:30 (rozpoczęcie spotkania z różańcem), • Rodzina Różańcowa: 1. niedziela miesiąca – godz. 9.00. • Domowy Kościół: jedno spotkanie w miesiącu. • Spotkania Szkoły Biblijnej poprowadzi ks. dr Marcin Zieliński z KUL. Daty spotkań na stronie internetowej i w ogłoszeniach. • Daty spotkań biblijnych będą na stronie internetowej i w ogłoszeniach. • Duszpasterstwo kolejarzy spotyka się według przyjętego programu spotkań. SERDECZNIE ZAPRASZAMY! Biblioteka: • Czynna w niedziele w godz. 9.00 – 10.00. • Rozmowy doradcze dla rodziców i małżonków po wcześniejszym umówieniu tel. 516 120 094 (Ewa i Wojciech Otrębscy). • Informacje z życia parafii i program wizyty duszpasterskiej na: www.stanislaw.lublin.pl Prosimy o nadsyłanie wszelkich sugestii, artykułów i zdjęć związanych z życiem naszej parafialnej społeczności pod @dresem: strona@stanislaw.lublin.pl

Zmiany personalne Koniec czerwca to czas, kiedy w diecezjach i parafiach decyzją Biskupa diecezjalnego, dokonywane są zmiany personalne. W tym roku, po ośmiu latach ofiarnej posługi zakończył pracę w naszej parafii ks. dr Daniel Chomontowki. Ks. Daniel pozostanie w naszej pamięci, jak człowiek o pogodnym usposobieniu, mający dobry kontakt z uczniami w szkole, głoszący głębokie i mądre kazania i homilie. Szkoda nam będzie jego gry na trąbce w największe święta: Wielkanoc i Boże Narodzenie, a także często w czasie uroczystości pogrzebowych nad grobem. Ksiądz Chomontowski obecnie pracuje w parafii cywilno – wojskowej p.w. Niepokalanego Poczęcia przy al. Racławickich. Życzymy mu tak ciepłego przyjęcia i ludzkiej życzliwości jak to było w naszej parafii. Zastąpił go ks. mgr Grzegorz Kruk, który pochodzi z parafii Żyrzyn. Jest najmłodszym z sześciorga dzieci. Święcenia kapłańskie przyjął w czerwcu 2015 roku z rąk abp Stanisława Budzika, metropolity lubelskiego. Pracował w dwu parafiach: Poniatowej i w Sernikach. Życzymy nowemu Ks. Wikariuszowi obfitych łask Bożych, radości z kapłańskiej posługi i ludzkiej życzliwości.

Okres Adwentu Rozpoczynamy kolejny rok liturgiczny okresem Adwentu, który definiuje się jako czas radosnego oczekiwania na przyjście Zbawiciela. Problem jednak w tym, że dla wielu ludzi jest to „czas oczekiwania”, ale już niekoniecznie na „Zbawiciela”. Często czekają na magię świąt, na choinkę, prezenty, na tradycyjne dania, które jedynie w ten wigilijny wieczór pojawią się na naszych stołach. Ci bardziej wierzący czekają na wspomnienie owego wielkiego misterium, w którym nieskończenie daleki Bóg stał się nieskończenie bliski człowiekowi. Czekamy więc na Boga, ale czy czekamy na „Zbawiciela”? Czy czekamy na przyjście kogoś, kto wejdzie w sam środek naszej niemocy i poradzi sobie z tym wszystkim, z czym my sami nie jesteśmy w stanie sobie poradzić? Czy czekamy na Jezusa, jak na zbawienie? Izraelici siedzący w niewoli egipskiej czekali na Boga, jak na zbawienie. Ich potomkowie wygnani do Babilonu czekali na Boga, jak na zbawienie. Izraelici współcześni Jezusowi, którzy od wielu już lat pozostawali pod okupacją rzymską, czekali na Boga, jak na zbawienie. A my? Wydaje się więc, że Adwent, jako czas radosnego oczekiwania na przyjście Zbawiciela, powinien być najpierw czasem nieprzyjemnego odkrywania swej niemocy. Dopiero wtedy, gdy odkryję, że potrzebuję zbawienia, ucieszę się z tego, że nadchodzi Zbawiciel. Dlatego do odkrycia tej właśnie prawdy o naszej niemocy prowadzi nas liturgia Kościoła, a zwłaszcza słowo Boże proklamowane w kolejne dni Adwentu. W jego pierwszej części ukierunkowane na paruzję – uświadamiamy sobie niedoskonałość i kruchość świata materialnego skażonego grzechem: klęski żywiołowe, choroby, wypadki, starość, cierpienie, śmierć… Kiedy Zbawiciel przyjdzie powtórnie, usunie to wszystko, czemu my nie jesteśmy w stanie zaradzić. Natomiast w drugiej części Adwentu – skoncentrowanej wokół pierwszego przyjścia Chrystusa – jesteśmy prowadzeni do odkrycia tych wszystkich wymiarów życia osobistego i duchowego, które zupełnie wymknęły się nam spod kontroli. Dopiero wtedy, gdy je nazwiemy i uznamy swoją absolutna niemoc, będziemy czekali na Jezusa, jak na zbawienie. I to właśnie jest Adwent.

ARKA – pismo parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika, ul. Zbożowa 75, Lublin www.stanislaw.lublin.pl; strona@stanislaw.lublin.pl Redaguje zespół: ks. proboszcz Eugeniusz Zarębiński, Ewa Dziadosz, s. Iwona Kwietniewska, ks. Emil Mazur Skład i druk: Drukarnia Alf-Graf, ul. Abramowicka 6, Lublin