ADWENT 2017 by Ewa Dziadosz

nr 22, grudzieĹ&#x201E; 2017

Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym Powoli kończy się rok 2017, naznaczony blaskiem maryjnych jubileuszy – 100. rocznicy objawień Matki Bożej w Fatimie i 140. rocznicy objawień w Gietrzwałdzie, jedynym na ziemiach polskich. W roku ustanowionym przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Rokiem Św. Brata Alberta, wzięliśmy Świętego za wzór i przewodnika na drodze miłości Boga i bliźniego. Wymownym znakiem było przyjęcie relikwii Krzyża Świętego w kopii cudami słynącego Krzyża Trynitarskiego, w czasie rekolekcji ewangelizacyjnych „Źródło” w sobotę, 14 października, z parafii p.w. Św. Brata Alberta przy ulicy Willowej, jak i nasza parafialna pielgrzymka do relikwii Świętego 4 września br. Cieszymy się, że owocem tych rekolekcji, które prowadził ks. Adam Bab, wikariusz biskupi ds. młodzieży w naszej archidiecezji wraz z osobami świeckimi, w dniach: 5 – 8 października, jest Seminarium Odnowy Wiary. Dzisiejszy świat skutecznie stara się zagłuszyć w naszych sercach głos Boga, który chce nas prowadzić właściwymi drogami. Każdy, kto choć delikatnie usłyszy Jego cichy szept, zaczyna poszukiwać prawdziwej wiary. Nawet ci, których wiara wydaje się być mocna, również potrzebują czegoś, co ją umocni. Seminarium Odnowy wiary, które rozpoczęło 17 października, skupia ponad sto osób, w różnym wieku. Cieszy, że w większości młodych. Ufamy, że pomoże w dojrzałym i osobistym zwróceniu się ku Jezusowi Chrystusowi oraz w przyjęciu osoby Ducha Świętego, Jego obecności i mocy. Duch Święty chce przemienić nasze serca i doprowadzić do pełni życia, do pełnego otwarcia się na Jego dary, abyśmy stawali się prawdziwymi świadkami Jezusa. W uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, 26 listopada, zakończy się rok duszpasterski, któremu przyświecało hasło: „Idźcie i głoście”. Celem nowego programu duszpasterskiego – wchodzącego w życie w pierwszą niedzielę Adwentu br. – jest odkrycie Osoby Ducha Świętego, otwarcie się na Jego działanie oraz refleksja nad sakramentem bierzmowania i jego skutkami. Jeszcze wielu osobom ochrzczonym brakuje głębszej świadomości przyjętego sakramentu bierzmowania i obowiązku chrześcijańskiego świadectwa na miarę udzielonego im daru Bożego Ducha.

Pierwszy rok realizacji nowego Programu duszpasterskiego będzie przebiegał pod hasłem: „Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym”. Ufam, że w pogłębianiu świadomości, jak wielkich darów udzielił nam Duch Święty w sakramentach inicjacji chrześcijańskiej: w Chrzcie świętym, Eucharystii i Bierzmowaniu. Czasy po Wniebowstąpieniu Jezusa i Pięćdziesiątnicy – są czasami działania Ducha Świętego w Kościele i świecie. Pierwszą osobą, która doświadczyła Jego działania jest Maryja. Weźmy Ją do siebie. Uczmy się od Niej dyspozycyjności i otwartości na natchnienia Ducha Świętego, by nasza wiara owocowała większą otwartością i odwagą do wychodzenia z przesłaniem ewangelii na zewnątrz. Najpierw wobec swojej rodziny, krewnych i sąsiadów, a także w środowisku pracy i życiu społecznym. Już za kilka tygodni wejdziemy w 2018 rok. Ważnym momentem będzie wizytacja kanoniczna naszej parafii w trzecią niedzielę Wielkanocną. To 15 kwietnia, przez całą niedzielę będziemy gościli ks. biskupa Mieczysława Cisło. Biskup ma obowiązek wizytować diecezję przynajmniej raz na 5 lat. Wizytacja ma dla parafii charakter święta. Wg zaleceń Kongregacji do spraw Biskupów w czasie wizytacji biskup ma: 1. odprawić Mszę i głosić słowo Boże, 2. uroczyście udzielić bierzmowania, 3. spotkać się z duszpasterzami, parafialnymi radami, wiernymi, grupami i wspólnotami zaangażowanymi w apostolstwo w parafii, dziećmi i młodzieżą, 4. wizytować szkoły lub instytucje podległe parafii, 5. odwiedzić chorych, 6. sprawdzić stan parafii pod względem administracyjnym i konserwatorskim, 7. ocenić stan miejsc świętych, 8.ornamentów liturgicznych, 9. ksiąg i dóbr parafialnych. Tegoroczna wizytacja odbywać się będzie w 35 roku istnienia naszej parafii, której dekret powołania został wydany przez biskupa Bolesława Pylaka 11 listopada 1983 roku. Dla mnie będzie sposobność, by podziękować Bogu za 20 lat posługi proboszczowskiej w tej parafii. W ciągu tych pięciu lat wiele się działo w naszej Ojczyźnie i kościele w Polsce. Przeżyliśmy Światowe Dni Młodzieży w Krakowie z udziałem Papieża Franciszka i Jubileusz 1050 lecia Chrztu Polski. Te ważne

wydarzenia stały się szczególnym impulsem do większej aktywności młodzieży w naszej parafii. Przy wielkim ich zaangażowaniu pod przewodnictwem ks. Emila Mazura godnie przyjęliśmy młodych z Włoch i wraz z nimi przeżyli święto młodych z Następcą Świętego Piotra. Cieszę się, że to zaangażowanie trwa i pogłębia się ich formacja duchowa. Warto tu wspomnieć ich liczną obecność w pielgrzymkach na Jasną Górę i do Wąwolnicy, a także Ekstremalnej Drodze Krzyżowej w nocy 24 marca br., też do Wąwolnicy. Nasza młodzież aktywnie włącza się w życie duszpasterskie. Służą pomocą przy zbiórce makulatury i elekrośmieci na wiercenie studni w Czadzie, w przygotowanie formacyjne gimnazjalistów z trzecich klas do bierzmowania kursem Alfa. Sami pogłębiają swoją duchowość w czasie piątkowych spotkań, kiedy medytują Pismo Święte i adorują Najświętszy Sakrament. Cieszy nas decyzja jednego z naszych lektorów, Rafała Chlastawy, który pod koniec września wstąpił do Zgromadzenia Ojców Białych Misjonarzy Afryki. Wart tu nadmienić, że dzieje się to w roku, kiedy Ojcowie obchodzą trzydziestolecie pobytu w naszej parafii, najpierw przy Alei Warszawskiej, a teraz w Natalinie przy ulicy Ziemskiej. Towarzyszmy Rafałowi naszą modlitwą i prośmy Pana Żniwa aby wyprawił nowych robotników na swoje żniwo spośród nas. Nowy rok szkolny wniósł nowe zmiany w szeregach katechetów. Odeszła do pracy w Warszawie siostra Anna Piętak, dzielna Dominikanka, która w czasie dziesięciu lat obecności w naszej parafii bardzo angażowała się w pracę z dziećmi. Dziękujemy za organizację Oratorium zimowego i wakacyjnego, dziesiątki konkursów i przestawień w naszym kościele, szkole, a także dla chorych dzieci w Beniaminie i dziecięcym szpitalu. Chętnie uczestniczyła w parafialnych koloniach i pielgrzymkach ze scholą i ministrantami szlakiem św. Jana Pawła II. Siostra przez te lata prowadziła najmłodszą scholę, bożonarodzeniowe kolędowanie dzieci i przygotowanie do pierwszej komunii świętej. Ostatnie z tych prac zawiera ten numer ARKI. Siostro Anno, bardzo dziękujemy i zapewniamy o pamięci w modlitwie. Przywołując wydarzenia z ostatnich lat, nie można pominąć erygowania przez metropolitę lubelskiego – ks. arcybiskupa Stanisława Budzika, w dniu 22 czerwca 2015 roku, w Snopkowie parafii p.w. błogosławionej Karoliny Kózkówny. Jej pierwszym

proboszczem został nasz wikariusz – ks. mgr Andrzej Szulej. Dla tej części dawnej naszej parafii, skupiającej mieszkańców wsi i kolonii Snopków, Natalin i części Marysina, to nowa jakość pracy duszpasterskiej. Mają na miejscu swego proboszcza, który w listopadzie 2016 roku zamieszkał na stałe w nowej plebanii. W tym czasie zmieniło się wiele w wystroju wnętrza dotychczasowej kaplicy, zbudowanej w 1983 roku przy wielkim staraniu ówczesnego proboszcza ks. kanonika Kazimierza Podstawki i miejscowych rolników. Zostały też zbudowane w stylu góralskim 4 kapliczki: z Matką Bożą, św. Barbarą, św. Franciszkiem i św. Stanisławem Kostką, których wielką czcicielką była błogosławiona Karolina. Nasza parafia, jako „dobra matka”, wspiera finansowo organizującą się nową parafię dekanatu Lubin – Północ. Odejście około 1300 mieszkańców do nowej parafii, zostaje zrekompensowana przez rodziny, które zmieniają swoje miejsce zamieszkania i przenoszą się do dzielnicy Sławin. Nowi parafianie mieszkają w pięknych domkach przy ulicy Sławinkowskiej, Skowronkowej i nowych blokach przy ulicy Zbożowej nr. 26 i 26 E, a w 2018 roku powitamy w blokach przy ulicy Jemiołowej. Witamy Państwa bardzo serdecznie i zapraszamy do naszego kościoła i do wspólnot duszpasterskich istniejących w naszej parafii. Mam nadzieję na bliższy kontakt w czasie najbliższej wizyty duszpasterskiej. Więcej informacji możemy uzyskać na stronie internetowej parafii: www. stanislaw.lublin.pl

ks. proboszcz Eugeniusz Zarębiński

Z Fatimy na Syberię 100. rocznica objawień Matki Bożej w Fatimie to wyjątkowa okazja do przypomnienia tego wydarzenia, a zwłaszcza treści orędzia, w którym Najświętsza Maryja Panna wezwała do nawrócenia, modlitwy, pokuty i współdziałania z Chrystusem w zbawczym jego dziele. Jedynym krajem, o którym Matka Boża mówiła w Fatimie wprost, była Rosja. Najświętsza Maryja Panna zapowiadała jej nawrócenie w kontekście pokoju na świecie. Czas duchowego odrodzenia Rosji trwa, a ogromną rolę w tym procesie ma Polska. Nie tylko pełniący tam posługę polscy misjonarze – kapłani i siostry zakonne, ale my wszyscy: poprzez modlitwę i pomoc. W tym roku została podjęta inicjatywa ufundowania wiernej kopii figury Matki Bożej Fatimskiej dla parafii p. w. Św. Józefa Oblubieńca NMP w Tiumeni w Rosji (diecezja nowosybirska) jako dar z okazji l00-lecia objawień Najświętszej Maryi Panny w Fatimie, a zarazem wotum wdzięczności za pontyfikat św. Jana Pawła II. Idea wykonania tejże figurki zrodziła się w sercu i umyśle dziennikarza Naszego Dziennika Sebastiana Karczewskiego, który będąc świadom rangi rocznicy objawień, roli Fatimskiej Pani w życiu naszego Papieża Jana Pawła II, a także wielkiego zatroskania Maryi i o sprawy wiary Rosji, postanowił ufundować taką figurkę, by ją uroczyście zawieźć i ofiarować katolikom w Rosji. Figura zamówiona w Fatimie została wykonana z drzewa oliwkowego została poświęcona w fatimskim sanktuarium 28 marca br. 3 czerwca 2017 roku, w pierwszą sobotę miesiąca, a zarazem wigilię uroczystości Zesłania Ducha Świętego w położonym na Syberii rosyjskim mieście Tiumeń odbyło się powitanie kopii figury Matki Bożej Fatimskiej. Wizerunek był darem dla tamtejszej parafii p.w. św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi z okazji 100-lecia objawień, a zarazem wotum wdzięczności za pontyfikat św. Jana Pawła II. Wśród tych, którzy wparli fundację figury byli także wierni parafii p. w. św. Stanisława, Biskupa i Męczennika w Lublinie. – Od dziś nasza świątynia dla nas staje się poniekąd „małą Fatimą” – mówił w sobotni wieczór podczas powitania figury ks. Leszek Hryciuk, proboszcz tiumeńskiej parafii. Głównym uroczystościom, które odbyły się w niedzielę przewodniczył o. Jurij Dorogin, dominikanin z parafii św. Katarzyny

Aleksandryjskiej w Petersburgu. W homilii zwrócił on uwagę, że fatimski wizerunek pielgrzymował na Syberię przez Polskę. – Ona przyszła tutaj z modlitwami tysięcy ludzi, którzy oddawali Jej cześć w Polsce – podkreślił o. Dorogin. Po Mszy św. i odśpiewaniu Litanii Loretańskiej, wokół tiumeńskiego kościoła, zbudowanego w 1904 roku przez polskich zesłańców, po raz pierwszy przeszła procesja eucharystyczna, w której niesiono również fatimski wizerunek Najświętszej Maryi Panny. Figura Matki Bożej Fatimskiej ofiarowana tiumeńskiej parafii jest wierną kopią figury z Kaplicy Objawień w Fatimie, wykonanej w 1920 roku przez portugalskiego artystę Gilberto Fernandesa dos Santosa. Została poświęcona w fatimskim sanktuarium 28 marca 2017 roku podczas dziękczynnej pielgrzymki wiernych parafii p. w. św. Józefa Robotnika z rosyjskiego miasta Surgut, którzy taki sam dar otrzymali w ubiegłym roku. Pielgrzymowanie po Polsce rozpoczęła w niedzielę 31 kwietnia 2017 r. od katedry siedleckiej. Kolejnymi etapami pielgrzymowania fatimskiego wizerunku były parafie w Otwocku-Świdrze, Warszawie-Płudach, Łodzi, Grębaninie, Konstantynowie-Srebrnej, Koninie. W dniu centralnych obchodów jubileuszu 100-lecia objawień Matki Bożej w Fatimie, 13 maja 2017 roku figura nawiedziła par. p. w. św. Stanisława, Biskupa i Męczennika, w Lublinie. Z Polski figura została przewieziona do Rzymu, gdzie 24 maja 2017 roku kardynał Gerhard Ludwig Müller poświęcił koronę, którą ozdobił fatimski wizerunek. – Wszechmogący, wieczny Boże (…), niech Twoja łaska towarzyszy tym, którzy ufundowali ten wizerunek i umacnia tych, którzy wzywać będą przed nim opieki Najświętszej Dziewicy jako Królowej – modlił się ks. kardynał Gerhard Ludwig Müller, podczas obrzędu poświęcenia. – Niech podążają śladami Jezusa i Maryi, służąc Tobie. Niech wyrzekają się samych siebie i nie szczędząc sił, starają się o zbawienie bliźnich – dodał prefekt Kongregacji Nauki Wiary.

Ceremonia poświęcenia korony odbyła się w kaplicy św. Piusa V, papieża, znajdującej się w położonym na terenie Watykanu budynku siedziby Kongregacji Nauki Wiary. Pożegnanie figury w Polsce rozpoczęło się 30 maja 2017 r. w parafii p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Łukowie. Następnego dnia uroczystościom przewodniczył biskup Kazimierza Gurdy, który poświęcił również różańce fatimskie, ufundowane dla katolików na Syberii, które wraz z figurą zawiezione zostały do Tiumeni. * Syberia – miejsce zsyłek, deportacji i przymusowych przesiedleń Polaków z ziem polskich. Dla historii Polski to miejsce o wyjątkowym znaczeniu, gdyż właśnie tam indywidualne cierpienie naszych Rodaków splatało się z cierpieniem całego Narodu, wpisując się na stałe w jego martyrologię. Miejsce – kościół p.w. Św. Józefa Oblubieńca NMP – TIUMEŃ do którego pielgrzymowała figura Matki Bożej z Fatimy, wybrane zostały nieprzypadkowo. Otóż, w 2017 roku przypada dokładnie 80. rocznica aresztowania przez NKWD polskich katolików ze z tej parafii i męczeńskiej śmierci ich duszpasterza – Sługi Bożego ks. Franciszka Budrysa (1882–1937), z którym zamordowano 189 jego parafian. Parafia w Tiumieni powstała z ośrodka duszpasterskiego dla polskich zesłańców, którzy w drodze na katorgę przez kilka

miesięcy w roku oczekiwali w tym miejscu na wznowienie komunikacji wodnej z resztą Syberii. Kościół parafialny wzniesiony został właśnie przez Polaków w latach 1903–1904. Konsekrowana w 1906 roku świątynia, poświęcona została św. Józefowi, Oblubieńcowi Najświętszej Maryi Panny, opiekunowi rodzin, które na Syberii znalazły się w trudnej sytuacji życiowej. W grudniu 1929 roku kościół został przez komunistyczne władze odebrany katolikom i zaadaptowany najpierw na Klub Czerwonych Dyrektorów, a po wojnie na Dom Uczonego z salą koncertową. Wspólnocie katolickiej świątynię zwrócono dopiero w 1998 roku. Jej rekonsekracji dokonano 10 stycznia 1999 roku.

Pastuszkowie z Fatimy Dzieci i młodzież z naszego Zespołu Szkół nr 12 w Lublinie przygotowały się na różne sposoby do jubileuszu stulecia objawień Matki Bożej w Fatimie. Szczególnie przez konkurs wiedzy i konkurs plastyczny. Wystawy prac prezentowane były w szkole oraz kościele parafialnym pw. św. Stanisława. Ponadto nasza Schola Parafialna przygotowała montaż słowno-muzyczny pt.: „Pastuszkowie z Fatimy”, który został zaprezentowany w kościele, dla dzieci niepełnosprawnych z Domu Benjamin oraz dla młodzieży niepełnosprawnej ze Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego nr 1 w Lublinie podczas uroczystości zakończenia roku szkolnego, które miało miejsce w Kościele na Bazylianówce.

W przedstawieniu zostały ukazane sceny zjawienia Anioła i sceny objawień Maryi małym Pastuszkom: Łucji, Franciszkowi i Hiacyncie – w role których wcieliły się dzieci z naszej parafii. Na zakończenie prezentacji w kościele ks. Proboszcz Eugeniusz Zarębiński wręczył nagrody i dyplomy zwycięzcom trzech konkursów: za konkursy: „Fatimskie tajemnice Jana Pawła II”, „V i VI pielgrzymka Jana Pawła II do Polski” oraz „Pastuszkowie z Fatimy”. Głównym celem pracy dzieci i całych rodzin było przygotowanie się do obchodów jubileuszu objawień Matki Bożej w Fatimie, zapoznanie się z historią objawień oraz życiem pastuszków, a także kształtowanie ewangelicznej postawy w rodzinach na wzór Maryi z Fatimy. Podczas uroczystości przypomniane zostały słowa św. Jana Pawła II, który mówił, że orędzie fatimskie jako ostrzeżenie i naglące wezwanie Matki Bożej do nawrócenia nie jest jednorazowe. „Jej apel musi być podejmowany z pokolenia na pokolenie, zgodnie z nowymi znakami czasu. Trzeba nieustannie do niego powracać. Trzeba go podejmować wciąż na nowo”. Wszystkie nagrody dla uczestników konkursu ufundował ks. proboszcz i darczyńcy z naszej Parafii, a za hojność, wsparcie i wszelką pomoc potrzebną w realizacji występów bardzo serdecznie wszystkim dziękuję. Koordynator konkursów: s. Anna Piętak OP

30 lat obecności Ojców Białych w parafii W tym roku przeżywamy wiele rocznic i jubileuszy. Dla nas w Lublinie najważniejszą rocznicą jest 700 lecie lokacji miasta. W Kościele w Polsce przeżywamy w tym roku 300 rocznicę koronacji Jasnogórskiego Obrazu, mamy też 50 rocznicę powstania Komisji do spraw Misji przy Episkopacie Polski. W Kościele powszechnym przeżywamy 100 rocznicę objawień w Fatimie. W te wszystkie jubileusze i rocznice wpisuje się nasza skromna rocznica 30-lecia obecności Ojców Białych – Misjonarzy Afryki na terenie parafii św. Stanisława w Lublinie. W 1981 r. Przełożony Generalny Zgromadzenia o. Robert Gay spotkał się w Rzymie z kardynałem Józefem Glempem, który zaprosił Ojców Białych do Polski, motywując to słowami, iż „Kościół w Polsce powinien otworzyć się na świat!” O. Robert przyjął to zaproszenie z radością, widząc w nim znak Bożej Opatrzności. 1-go lipca 1985 r. o. Herman z Belgii i o. Lazaro z Hiszpanii przybyli, aby otworzyć wspólnotę Misjonarzy Afryki w Polsce. Korzystając z gościnności ks. abp Bolesława Pylaka, osiedlili się w Lublinie w Parafii pw. Św. Michała Archanioła. Pierwszym zadaniem ojców była nauka języka polskiego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Z czasem ojcowie zaczęli odwiedzać lubelskie parafie. Odwiedzali też seminaria duchowne opowiadając o pracy na misjach w Afryce i ilustrując to pokazem przeźroczy. Ich ubiór – biały habit i zawieszony na szyi różaniec – robiły duże wrażenie. Wkrótce zaczęli pojawiać się pierwsi kandydaci i zaczęto poszukiwania nowego domu. Wybór padł na dom przy Al. Warszawskiej 103. Ojcowie zamieszkali w nim w 1987. Przez lata przez ten dom przewinęły się pokolenia przyszłych misjonarzy. W następnych latach przybywali kolejni ojcowie, aby zasilić szeregi formatorów i animatorów. Byli to o. Francis z Anglii, o. Claude z Francji, o. Ha-Jo i o. Peter z Niemiec, o. Francis z Ghany, o. David z Irlandii, o. Otto z Ugandy, o. Gaby z Belgii. Razem z klerykami pochodzącymi z Polski, nasza wspólnota tworzyła piękną międzynarodową mozaikę, co skądinąd jest zgodne z życzeniem naszego Założyciela – Kardynała Lavigerie.

W związku ze zwiększającą się liczbą kleryków w kwietniu 2002 roku został poświęcony plac pod budowę nowego domu w Natalinie k/Lublina. Pozostaliśmy w Parafii Św. Stanisława, wierni i wdzięczni za lata serdecznej gościnności i owocnej współpracy. 25 października 2003 r. nowy budynek został uroczyście pobłogosławiony. Mszy św. przewodniczył nieżyjący już ks. abp Józef Życiński. W uroczystościach wziął również udział Generał Zgromadzenia o. Francois Richard, który obdarował kaplicę domu relikwiami dwóch męczenników ugandyjskich. W ten sposób rozpoczął się nowy rozdział w życiu polskiej gałęzi Zgromadzenia. Obecnie jest 17 misjonarzy z Polski, 16 księży i 1 brat zakonny. Mamy też 3 kleryków w formacji, dwóch w Afryce, a jeden tutaj w Polsce pochodzący z Parafii św. Stanisława w Lublinie. Jeden z naszych kleryków w grudniu 2017 roku złoży przysięgę misyjną i przyjmie święcenia diakonatu. W naszej wspólnocie w Natalinie jest obecnie pięciu ojców: o. Paweł z podlubelskiej Dąbrowicy, o. Bogusław z Przemyśla, o. Marcin z Jaworza na Śląsku, o. Mariusz z Podhala i o. Emmanuel z Burkina Faso oraz kleryk Rafał. Jedną z charakterystycznych cech charyzmatu Ojców Białych jest międzynarodowość. Żyjemy i pracujemy we wspólnotach międzynarodowych, dając w ten sposób świadectwo, iż dzięki wierze w Jezusa Chrystusa przekraczamy granice języka, kultury czy koloru skóry. Dlatego ten aspekt od samego początku był mocno obecny również

w naszej wspólnocie. W ciągu 32 lat w polskim domu Misjonarzy Afryki oprócz Polaków, pracowało w sumie 13 ojców z 10 krajów. Ktoś może zadać sobie pytanie, co Misjonarz Afryki robi w Polsce? Nasza wspólnota w Polsce ma dwa zadania do spełnienia: formacja przyszłych misjonarzy oraz animacja misyjna. Nie wszyscy może wiedzą, ale nasz dom pełni funkcję seminarium, w którym klerycy przez dwa lata przygotowują się do wyjazdu do Afryki. Poprzez modlitwę, studia i życie wspólnotowe klerycy rozpoznają swoje powołanie, umacniają swoją wiarę i uczą się pracy nad sobą. A czym jest animacja misyjna? W szerokim tego słowa znaczeniu, animacja misyjna to działania zmierzające do rozbudzenia odpowiedzialności Kościoła lokalnego za Kościół w krajach misyjnych. Ze względu na nasz charyzmat pragniemy rozbudzić odpowiedzialność Kościoła w Polsce na

w którym można dotknąć Afryki, z czego coraz chętniej korzystają grupy szkolne. Tych, którzy pragnęliby wspierać dzieło misyjne modlitwą i ofiarą materialną zachęcamy do zapoznania się z akcją „5 zł misjom”, o której więcej można poczytać na naszej stronie internetowej. Innym ważnym akcentem animacji misyjnej jest wydawany trzy razy do roku magazyn misyjny „Głos Afryki”, w którym publikujemy artykuły dotyczące problemów spotykanych w krajach misyjnych, listy misjonarzy i refleksje współpracowników misyjnych. Trzy razy do roku organizujemy rekolekcje weekendowe dla młodych mężczyzn, którzy chcieliby mieć czas na modlitwę i osobistą refleksję. W przyszłym roku będziemy obchodzić 150 rocznicę założenia naszego Zgromadzenia oraz Zgromadzenia Sióstr Białych oraz 140 rocznicę posłania pierwszej karawany misyjnej do Afryki Subsaharyjskiej. Mam nadzieję, że będziemy ją mogli wspólnie świętować w gościnnych progach parafialnej świątyni, dziękując Bogu za dar powołania misyjnego i prosić Go o nowe powołania z Polski. Zapraszamy również do naszego domu, a za wszelkie dobro i modlitwę za nas i za misje niech Pan Wam wszystkim błogosławi. Mulungu akudalitseni (w jęz. cinyanja: Niech Wam wszystkim Bóg błogosławi). o. Paweł Mazurek, mafr

potrzeby naszych braci i sióstr w Afryce. Tę formę posłannictwa realizujemy poprzez głoszenie Słowa Bożego w parafiach, katechez w szkołach. Najważniejszym elementem animacji jest kontakt z młodzieżą. Dzięki animacji chcemy pobudzić młode serca do służby Panu Jezusowi w Afryce. Oferujemy również rekolekcje i dni skupienia dla grup (do 30 osób) jak i osób indywidualnych. Co miesiąc, w każdą drugą sobotę miesiąca, zapraszamy wszystkich chętnych do wzięcia udziału w misyjnej Mszy św. sprawowanej w naszej kaplicy. Po Eucharystii jest tradycyjne spotkanie przy herbacie oraz konferencja misjonarza lub prelekcja na tematy misyjne. W naszym domu jest też małe muzeum misyjne,

Olaf Haraldsson – wieczny król Norwegii „Be for oss, Hellig Olav, Norges evige konge, du som kristnet folk og land, Kristi tjener Kong Olav!“ Módl się za nami św. Olafie! Wieczny królu Norwegii! Ty, który uczyniłeś chrześcijanami ludzi i chrześcijańskim kraj, sługo Chrystusa Olafie! Olaf. Syn Haralda. Urodził się w 995 roku, już po śmierci swego ojca (to rok, kiedy nasz książę Bolesław Chrobry wspierał wyprawy cesarza Ottona III). Kiedy skończył 12 lat, matka dała mu tarczę, stosowny do wzrostu chłopaka topór i wyprawiła z dorosłymi na viking – zbrojną wyprawę, aby zdobył bogactwo i pozycję wśród swoich. Tak rozpoczęła się olafowa droga do świętości. Okazał się chłopakiem nie tylko odważnym, ale także mądrym. Zwrócił na siebie uwagę nawet tych, z którymi walczył. Angielski król Elthelreda II przyjął go na służbę i zabrał ze sobą do Normandii. Tam młody Haraldsson poznał księcia Ryszarda II, który, doceniając jego umiejętności, powierzył mu kierowanie swymi wojskami podczas wyprawy do Ziemi Świętej. Tak daleko Olaf jednak nie dotarł. W okolicach Kadyksu przyśnił mu się mężczyzna, polecając: „Wróć do swojej posiadłości, bo masz zostać królem Norwegii na zawsze”. Olaf posłuchał wezwania. Zimę 1013/1014 spędził w Rouen na dworze księcia Ryszarda. I głębiej poznał chrześcijaństwo, a chrztu udzielił mu sam arcybiskup Rouen. Kiedy rok później wrócił do Norwegii, przywiózł marzenie – by być władcą na wzór Karola Wielkiego, którego idea państwa zjednoczonego, silnego, biorącego w obronę wszystkich poddanych, stała się mu szczególnie droga. W roku 1016, w Niedzielę Palmową, podczas bitwy morskiej pod Nesjar, odniósł zwycięstwo i jesienią został koronowany na króla i rozpoczął panowanie jako Olaf II. Udało mu się też zjednoczyć znaczną część kraju. Wprowadzał

prawodawstwo oparte na wartościach, jakie odkrył w wierze chrześcijańskiej. Niektóre normy okazały się rewolucyjne dla kraju Wikingów, jak chociażby wzięcie pod ochronę najsłabszych jednostek w społeczeństwie: dzieci, kobiet, niewolników, a karanie tych, którzy nie przestrzegali prawa i porządku, bez względu na ich pozycję społeczną. Kiedy miejscowi możnowładcy zaczęli tracić swoje wpływy, rozpoczął się bunt i w roku 1028 wygnali go z kraju. W roku 1030 podjął próbę odzyskania tronu. Do decydującej bitwy doszło 29 lipca pod Stiklestad, dzisiejsze Trondheim. Podobno dzień przed bitwą przyśniło mu się, że wspina się po drabinie do nieba. Armia Olafa uległa przeważającym liczebnie siłom przeciwników. Pewien wieśniak zabrał ciało króla z pola bitwy i pochował je w Nidaros. Po śmierci Olafa zaczęły dziać się cuda. Jednym z pierwszych było uleczenie rany jego zabójcy, Tore Hunda, na którą spadła kropla krwi króla. Wszystko to sprawiło, że rok później otwarto grób. Ciało króla nie uległo rozkładowi, co odczytano jako wielki znak i zaczęto oddawać mu cześć. Uroczystego uznania Olafa za świętego męczennika dokonał biskup Grimkell 3 sierpnia 1031 roku. Za jeden z największych cudów tamtych czasów uznano ogromne nawrócenie jego przeciwników, publicznie wyznających skruchę, za wystąpienie przeciwko królowi. Wkrótce u jego grobu zaczęli pojawiać się pielgrzymi. Przybywali z kraju, ze Szwecji i z Islandii. W 1152 roku wzniesiono przepiękną katedrę ku jego czci. Z czasem grób

św. Olafa Haraldssona stał się tym, czym grób św. Jakuba Starszego w Santiago de Compostela. Reformacja sprawiła, że opustoszały olafowe szlaki. Dopiero poprzedni wiek przyniósł odrodzenie. Zaczęło się znakowanie najbardziej popularnego szlaku z Oslo do Trondheim. Uroczystego otwarcia dokonał książę Haakon w lipcu 1997 r. Od tamtej pory każdego roku ludzie wyruszają na szlaki, wiodące ich do grobu świętego z XI wieku. Tego lata również ja odbyłem taką pielgrzymkę. Towarzyszył mi mój bratanek, Adrian. Wędrowaliśmy pieszo, z plecakami, pokonując ponad 600 km. Przez miasta, pola, lasy, bagna i góry, szerokimi asfaltami i wąskimi górskimi ścieżynami, w upale, w deszczu, a raz nawet była śnieżyca – nocując na farmach, w schroniskach, w namiocie w środku lasu. Czy były chwile zwątpienia? Były, kiedy rozpoczynało się kolejne tego dnia podejście, by znów pokonać kilkaset metrów różnicy wysokości, a kilkunastokilogramowy plecak przy każdym kroku nie pozwalał zapomnieć o swojej obecności. Ale każdy, kto pielgrzymował, wie, że kiedy staje się u celu, serce wypełnia radość. Tak było również z nami, kiedy przed katedrą dotykaliśmy kamienia milowego z oznaczeniem „Do Nidaros: 0 km”. Ta pielgrzymka była inna od moich poprzednich szlakami św. Jakuba. Wymagała więcej wysiłku, ale też dała bardzo dużo. To nie była samotna droga, każdego spotykaliśmy pielgrzymów, niosących własny, czasem ogromny ciężar, także serca, czasami pozwalający w to serce wejrzeć. Przemierzający wiejskie tereny Norwegii nie budzą zdziwienia, nie mija się ich ze spuszczoną, czy odwróconą głową. Wędrowca zawsze się pozdrawia i większość ludzi dokładnie wie, dokąd zmierza. Takie pozdrowienie wiele razy zmieniało się w dłuższą pogawędkę. Nie zapomnę starszej pani, która, kiedy nas zobaczyła, biegła przez cały ogród, żeby nas pozdrowić i życzyć dobrej, szczęśliwej drogi. Czasem pielgrzyma zaskoczy strzałka zapraszająca do ogrodu, a tam – niemal jak w bajce: wśród kwiatów i zieleni rozwieszone lampioniki, ustawione krzesełka, zasłany białym obrusem stolik i przygotowana pielgrzymom kawa i ciastka... W pamięci została mi też pani, niosąca kilkulitrową butlę wody, gdy tylko przysiedliśmy przy stoliku nieopodal ich farmy, po drugiej stronie drogi, z przeprosinami, że nie zdążyła wcześniej przygotować, bo rano musiała z dzieckiem pojechać do lekarza. Wspomnienia ludzkiej życzliwości można byłoby ciągnąć i ciągnąć. Czy czegoś brakowało? Tak, kościołów w których jest Najświętszy Sakrament. Bo kościołów spotykaliśmy dużo, są piękne i zadbane, wiele pamięta czasy sprzed Reformacji, ale jakoś trudniej się pomodlić, kiedy z przodu nie

pali się wieczna lampka... Nawiedziliśmy wszystkie kościoły katolickie, jakie były na drodze. Wszystkie 3. Tyle parafii minęliśmy w czasie naszej wędrówki. Jednak w Trondheim mogliśmy uczestniczyć w części nabożeństw ku czci Patrona Norwegii w nowo wybudowanej katolickiej katedrze. 29 lipca odbyło się założenie korony na wykonaną w tym roku figurę św. Olafa. Chociaż kościół katolicki nie jest w Norwegii liczny pięknym i głębokim przeżyciem okazało się zakończenie naszej pielgrzymki podczas uroczystej mszy św. ku czci św. Olafa w jego pierwszej, starej katedrze. Jego nawrócenie i chrześcijańskie życie pokazują długą drogę, jaką przebył od vikinga i pogańskiego stylu życia, do życia zgodnego z nauką i wolą Chrystusa. Pokonał zło, składając w ofierze swoje życie, aby wprowadzić chrześcijańskie prawo i zjednoczyć Norwegię. Jego wizja inspirowała także jego następców, aby zapewnić wszystkim ludziom bezpieczeństwo i sprawiedliwość”. Olaf otrzymał tytuł „Rex Perpetuus” – „wieczny król” i jako taki do dziś żyje w sercach swoich rodaków.

ks. Marek Cieśluk

Jak się idzie? Myśli, aby wybrać się na pielgrzymkę, przelatywały mi przez głowę wiele razy. Standardowo znajdowałam jakieś swoje „ale”. Pójdę, ale to nie dla mnie, a może nie dam rady, a może jakiś ciekawy wyjazd wypadnie w tym czasie, w sumie to może nie ma sensu. Zawsze coś się znajdzie...

Tegoroczna pielgrzymka na Jasną Górę była dla mnie wyzwaniem. Droga przed wyjściem, nie pisała się kolorowo w mojej głowie. Choć miałam wiele zapału, to pierwszy kryzys przyszedł już pod koniec dnia. Gdyby nie ludzie w około, którzy wspierali dobrym słowem i uśmiechem, poddawałabym się wiele razy. To co uderza od razu, to niezwykła, wzajemna troska o siebie. Nie było dnia, aby ktoś nie zapytał, jak się czuję, czy czegoś potrzebuję, czy ogólnie wszystko w porządku. Słynne pielgrzymkowe pytanie „Jak się idzie?” stało się formą nawiązywania relacji, które trwają do dzisiaj. Czasami nawet takie banalne pytanie sprawiało, że na czyjejś twarzy znikało zmęczenie, które zamieniało się w chwilę uśmiechu. Niezapomniane są spotkania z ludźmi. Ludzie to dla mnie synonim pielgrzymki. To właśnie oni ją tworzą i stają się środkiem do celu, prowadząc przez codzienność do Boga. To co możemy zrobić dla tych, którzy nas goszczą – to zabrać kawałek ich historii życia ze sobą, przyjąć ją i „nosić” to, czym dzielą się z nami. To jeden z piękniejszych momentów, móc weselić się z nimi, dzielić radością, przeżyciami, wrażeniami z przebytej drogi, zapewniając codzienną modlitwę, której tak bardzo potrzebują.

Bóg, co raz wywraca „nasz świat”, często egoistyczny, nastawiony na konsumpcje wszystkiego, co doczesne. W codzienności nie analizujemy, czy nasze wybory wnoszą coś do naszego życia i czy je zmieniają. Po prostu poddajemy się rutynie. Tu jest taki czas. Czas dokonania wyboru. Nie ma człowieka, który wyruszając w drogę wróciłby z podróży taki sam, zupełnie obojętny na to czego doświadczył. Droga, w którą wyrusza się z Bogiem jest tą najpiękniejszą, jednak często niezrozumianą przez ludzi, całkiem niepewną, nieprzewidywalną i dlatego współcześnie tak bardzo pomijaną i wyśmiewaną. Pielgrzymka uświadomiła mi, że nie jest to wydarzenie dla ludzi świętych, ale dany nam, stosunkowo krótki czas, jest po to, aby się uświęcać. Przez nieustanne zmierzanie się z trudnościami, które dotykają nas na trasie i w codzienności, uświęcamy nie tylko siebie, ale również tych, którzy z obojętnością, przechodzą obok, dając im dowód żywej wiary i doświadczenia Chrystusa. Pielgrzymka jest wspaniałą przygodą, dla ludzi szukających czegoś w swoim życiu, bez względu na sytuacje życiową. Ta 12 dniowa wyprawa dla mnie była pozwoleniem na działanie w moim życiu Bożej woli i przygotowaniem na totalną duchową rewolucję w moim życiu, za którą dziękuję każdego dnia. Uważam, że było warto, choćby, żeby pomóc Bogu coś w sobie pozmieniać...

Patrycja Sosińska

Z Lublina w Tatry Uroczyste zakończenie roku katechetycznego i podsumowanie pracy scholi parafialnej, Liturgicznej Służby Ołtarza oraz duszpasterstwa młodzieży w parafii św. Stanisława w Lublinie odbyło się w formie pielgrzymkoworekreacyjnej. Trzydniowy wyjazd integracyjny w Tatry był przede wszystkim nagrodą za pracę i zaangażowanie dzieci i młodzieży w grupach parafialnych. Dzięki hojności proboszcza ks. Eugeniusza Zarębińskiego i wielu dobroczyńców z parafii, siostry Dominikanki zorganizowały pielgrzymkę szlakiem św. Jana Pawła II w Tatry polskie i słowackie. Trasa wiodła z Lublina do Zakopanego. Poznając papieskie szlaki, młodzież wjechała kolejką na Gubałówkę i powędrowała na Butorowy Wierch. Pielgrzymi odwiedzili też Stary Cmentarz i kościół na Pęksowym Brzyzku. Drugiego dnia przeszli wraz z przewodnikiem Tatrzańskiego Parku Narodowego na Wiktorówki, trasa wiodła do sanktuarium Matki Bożej Królowej Tatr, a następnie na Rusinową Polanę, jedno z najbardziej urokliwych miejsc w Tatrach. Później młodzież powędrowała na Słowację do jaskini Bielańskiej w Tatrach Bielskich i na Strebske Pleso w Tatrach

Wysokich. Trzeciego dnia szlak wiódł na Kalatówki do pustelni Brata Alberta. Dzięki Opatrzności Bożej, czas w Zakopanem upłynął bardzo pożytecznie i przyjemnie. Nadal w sercach rozbrzmiewają słowa papieża św. Jana Pawła II o tym, jak wiele można nauczyć się w górach: „Góry pozwalają doświadczyć trudu wspinaczki, strome podejścia kształtują charakter, kontakt z przyrodą daje pogodę ducha”.

s. Anna Piętak OP

Oratorium u dominikanek „Idźcie i głoście z Maryją” – pod takim hasłem odbyło się kolejne Oratorium Letnie w naszym Domu przy ul. Lawendowej w Lublinie; brało w nich udział ponad 50 dzieci, które przebywały pod opieką Sióstr oraz animatorek – dziewcząt z naszej Parafii św. Stanisława: Dominiki, Klaudii, Patrycji, Ani, Krysi, Ani oraz Izy. Dodatkowo mieliśmy codziennie trenera dla naszych Legionów – Pawła, który zaprawił nasze Legiony również fizycznie, przygotowując dla nich rewelacyjną rozgrzewkę i mnóstwo konkurencji sportowych. Nawiązując do jubileuszu 100-lecia objawień Matki Bożej w Fatimie podczas naszych półkolonii został zrealizowany program wychowawczo–rekreacyjny przygotowany na podstawie materiałów pt. „Znaki Fatimskie”, jakie ukazały się w wydawnictwie „Promyczek”.

skautami ze Stowarzyszenia Harcerstwa Katolickiego „Zawisza”. Goście podzielili się z dziećmi doświadczeniem swojej pracy ze zwróceniem szczególnej uwagi na znaczenie czynienia dobra, siłę modlitwy różańcowej oraz zawierzenie się Maryi. W ramach rekreacji odbyły się liczne warsztaty artystyczne i kulinarne oraz zawody sportowe. W ostatnim dniu półkolonii dzieci uczestniczyły w pielgrzymce do sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Górkach k. Garwolina, gdzie zawierzyły swoje życie Maryi. Podczas wyjazdu był też czas na zwiedzanie Dęblina z Muzeum Sił Powietrznych oraz nadwiślańskiej miejscowości Gołąb, gdzie znajduje się domek loretański, kopia domu Najświętszej Maryi Panny. Na pamiątkę uczestnictwa w wakacjach z Bogiem wszyscy otrzymali grę planszową „Znaki fatimskie”. Dzięki wielkiej życzliwości wielu osób, w tym darczyńców i wolontariuszy, w naszej parafii i w naszym osiedlu zostało zorganizowane kolejne dzieło ewangelizacyjne. Dziękuję w sposób szczególny moim Kochanym Animatorom za oddanie, za tak przepiękną posługę i współpracę z naszą wspólnotą sióstr dominikanek na rzecz dzieci, za poświęcony gratisowo czas, za te 10 lat współpracy ze mną przy wszystkich dziełach ewangelizacyjnych. Idźmy i głośmy wszystkim o wielkiej miłości Bożej!

s. Anna Piętak OP Uczestnicy zostali podzieleni na 3 Legiony: Łucji, Hiacynty i Franciszka, i wraz z dziećmi z Fatimy poznawali wydarzenia sprzed stu lat. Podczas pracy w grupach dzieci m. in. pisały SMS-y do przyjaciół, zachęcając ich do zostania pomocnikiem Maryi, układały modlitwy oraz przygotowywały prace plastyczne. Integrując się z podopiecznymi Środowiskowego Domu Samopomocy „Benjamin”, uczestnicy oratorium przygotowali konkurs na wzór popularnego programu „Mam talent”. Nie zabrakło też czasu na spotkania z gośćmi: proboszczem ks. Eugeniuszem Zarębińskim, o. Pawłem Mazurkiem, przedstawicielami Legionu Maryi, alumnem z Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Lublinie oraz

Piknik rodzinny’2017 Podsumowanie roku katechetycznego oraz całorocznej pracy scholi, ministrantów i grupy młodzieżowej odbyło się i w tym roku wraz z rodzinami z naszej parafii na naszym podwórku przy ul. Lawendowej 15. W programie mieliśmy nabożeństwo Maryjne połączone z poświęceniem kapliczki Matki Bożej Fatimskiej w naszym ogrodzie Sióstr (z okazji obchodów 100-lecia w Fatimie), następnie wspólne grillowanie, rozgrywka piłki nożnej – rodzice kontra dzieci/młodzież, tańce integracyjne i inne atrakcje … nie zabrakło też pyszności i smakołyków przygotowanych przez naszych gości… Dziękujemy naszym rodzinom za przepiękną całoroczną współpracę z nami, za trud wkładany w wychowywanie swoich dzieci według wartości chrześcijańskich, za okazywane nam serce i za wszelką pomoc

materialną i duchową, okazywaną naszej wspólnocie i wychowankom naszego Domu im. św. Dominika. Pamiętamy o Was w naszych modlitwach. Siostry Dominikanki Matki Bożej Różańcowej

Ekstremalna Droga Krzyżowa Pod takim hasłem w dniu 24 marca 2017 na Eucharystii pod przewodnictwem ks. bp. Mieczysława Cisło w Archikatedrze Lubelskiej rozpoczęła się droga pokonywania trudów, słabości, droga walki fizycznej jak i duchowej – Ekstremalna Droga Krzyżowa. Czas, w którym stawiano sobie wiele pytań dotyczących wiary, swojego życia, ale przede wszystkim pytań dotyczących drogi, którą przeszedł sam Chrystus – drogi z krzyżem, aż po samą Kalwarię. Dla pielgrzymów, którzy wyruszyli na tegoroczną Drogę był to czas nietypowy, wyjątkowy. Czas nocnych rekolekcji w ciszy, skupieniu i milczeniu. Motywem przewodnim była „Droga Przełomu”, którą w swoim życiu musi pokonać każdy z nas. Wielu pielgrzymów podczas niej zadawało sobie wiele pytań dotyczących tego, co muszę w swoim życiu zmienić, w jaki sposób naprawić swoje relacje rodzinne, czy w swoim życiu jestem dobry dla tych dla mnie najważniejszych?

Był to także pytań stawianych Bogu: dlaczego w moim życiu jest tyle cierpienia? Jak mam rozpoznać, że droga, którą idę jest dobra? Jak mam być lepszym dla siebie i bliźnich? Tych pytań i rozważań nie było końca. Na tej drodze nie zabrakło również wiernych z naszej Parafii. Grupa około 40 osób wyruszyła w trasę fioletową bł. Władysława Gorala, która liczyła 41 km. Duszpasterzami, którzy zdecydowali się pokonać Drogę Przełomu byli: ks. Marek Cieśluk oraz ks. Emil Mazur wraz z liczną grupą młodzieży, ich rodzin i przyjaciół. Czas pielgrzymowania był piękny, bogaty w doświadczenia, ale też niesamowicie trudny, bowiem każdy z uczestników mierzył się z własnymi pytaniami, problemami, trudnościami ofiarowanymi we własnych intencjach, ale też w intencjach bliskich, przyjaciół; wyczerpaniem psychicznym, jak i również fizycznym. Każdy miał możliwość w choć małym stopniu doświadczyć

cierpienia Chrystusa na jego drodze. Drodze wypełniania woli Ojca i Jego misji, dlatego też jako ci, którzy chcą iść za Chrystusem, doświadczyli swoich trudów. Cierpienia, bez którego dźwiganie swojego krzyża byłoby niemożliwe. Wszelki trud podejmowany w imię Boże jest potrzebny. To właśnie dzięki niemu uczy się prawdziwego podążania za Chrystusem, znoszenia wszelkich niedogodności na swojej drodze jak i pokory, która w życiu każdego człowieka jest konieczna. To również na tej drodze pojawia się możliwość dania świadectwa swojej wiary, swojej przynależności do Chrystusa, a przede wszystkim możliwość

Ks. Jacek WIOSNA Stryczek (ur. 1963) – Prezes i założyciel Stowarzyszenia WIOSNA – jednej z największych organizacji pozarządowych w Polsce, przywódca ogólnopolskich programów pomocowych – Szlachetnej Paczki i Akademii Przyszłości, ideodawca Esktremalnej Drogi Krzyżowej, publicysta biznesowy, autor bestselleru „Pieniądze”, PRowiec i happener, wieloletni duszpasterz akademicki. Przewodzi Wspólnocie Indywidualności Otwartych, Męskiej Stronie Rzeczywistości oraz Perle Kobiecości. Wraz z narzeczonymi obiera „Kurs na miłość”, przygotowując pary do sakramentu małżeństwa. Wielokrotnie wyróżniany za swą działalność społeczną i charytatywną. Laureat Nagrody Gentlemana Roku 2015, Nagrody Polskiej Rady Biznesu im. Jana

postawienia sobie pytania, jakiej drogi oczekuje krocząc za Nim? Drogi prostej, bez żadnych przeszkód i zasadzek czy tej drogi, której doświadczył Chrystus? Drogi bólu, męki, cierpienia i wszelkich przeciwności. Podczas Eucharystii z ofiar złożonych na tacę udało się zebrać 12 220 zł dla osób, którzy wymagają żywienia pozajelitowego. Był to wyraz Chrystusowej troski o tych najbardziej potrzebujących, ale także braterskiej miłości, którą wierni tak hojnie obdarzyli innych.

ks. Emil Mazur

Wejcherta oraz Nagrody im. Władysława Stasiaka przyznawanej przez NIK, Społecznik Roku tygodnika Newsweek. Uznany za jedną ze 100 najbardziej wpływowych osób w polskim sporcie przez Magazyn Champion. *** Można przeżyć Drogę Krzyżową w kościele, siedząc w ławce i słuchając rozważań. Można na stojąco, siedząco, w samotności lub w tłumie ludzi zgromadzonych na tym nabożeństwie. Każdy sposób jest inny, nie ma lepszych czy gorszych. Wybraliśmy rozważanie Misterium Drogi Krzyżowej podczas pieszej, nocnej wędrówki prowadzącej z Rynku Podgórskiego w Krakowie (Kościół Św. Józefa) do Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej. Ci, którzy już pięć razy szli z nami, mówią, że było to wyzwanie, głębokie przeżycie, doświadczenie własnej słabości i chociaż ułamka ciężaru, jaki dźwigał Jezus podczas Swojej Drogi. Bo inaczej patrzy się na Jego cierpienie z ciepłej ławki, inaczej gdy stopy pełne są odcisków, a nogi odmawiają posłuszeństwa...

z http://www.edk.org.pl/

Studnia dla Czadu Już dwa razy wspólnota parafii pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika przy ul. Zbożowej w Lublinie włączyła się w projekt „Parafia z misją”. Dzięki zbiórkom makulatury oraz dodatkowego sprzętu udało się zebrać ok. 11 tysięcy złotych. Jest to jednoznaczne z budową studni w Czadzie.

„Parafia z misją” to projekt Sekretariatu Misji Zagranicznych Księży Sercanów, dzięki któremu zamieniamy „śmieci” na wymierne dobro. Jak to robimy? Zbieramy surowce wtórne: nie tylko papier, ale też inne przedmioty, jak duże i małe elektrośmieci, złom metalowy, zegarki tarczowe, plastikowe nakrętki, a także klocki Lego. Zebrane przedmioty są sprzedawane, a otrzymane środki przeznaczamy są na budowę studni w Czadzie. Pierwszy raz w parafii św. Stanisława BM gościliśmy 28 i 29 lipca oraz z akcją „srebro na wagę złota” w niedzielę 30 lipca. Dzięki zaangażowaniu wielu osób zebraliśmy olbrzymią ilość surowców wtórnych: 5050 kg makulatury, 3100 kg elektrośmieci, 800 kg złomu metalowego, 10 kg dobrej monety, 1 kg klocków Lego. W niedzielę otrzymaliśmy 583 g srebra i 13 g złota oraz sprzedaliśmy 93 sztuki krzyżyków sercańskich. Wszystkie przekazane darowizny dały łączy dochód 8479 złotych. Z tego ponad 5 tysięcy złotych to dochód uzyskany dzięki zbiórki srebra oraz sprzedaży krzyżyków. Po trzech miesiącach, w dniach 20–21.10 po raz drugi spotkaliśmy się w „Parafii z misją” = parafii św. Stanisława BM. Chociaż zbiórka okazała się trochę

mniejsza, to i tak zebraliśmy 3440 kg makulatury, 1860 kg elektrośmieci, 680 kg złomu metalowego oraz 7 kg dobrej monety, co przyniosło 2311 złotych dochodu. Koszt budowy jednej studni w Batchoro w Czadzie to ok. 11 tysięcy złotych (2400 euro). Dzięki dwóm akcjom w parafii św. Stanisława BM, jej mieszkańcy „zbudowali” swoją pierwszą studnię! Było to możliwe dzięki dużemu zaangażowaniu mieszkańców parafii. W naszą zbiórkę MOCNO zaangażowana była młodzież z tej parafii „pod batutą” ks. Emila. Chcę ich udział podkreślić, bo to niesamowicie oddani i ofiarni ludzie. Wyrażamy ogromną wdzięczność ks. Proboszczowi za to, że pozwolił działać i wpiera akcję swoją obecnością i dobrym słowem. Fizycznie budowa „waszej studni” rozpocznie się w lutym 2018 r. W 2017 roku powstało 10 studni głębinowych w Batchoro. W całej parafii jest 40 wiosek, których mieszkańcy codziennie przemierzają kilometry, aby do domu chociaż kilka wiader niezbędnej do życia wody. W przyszłym roku również spotkamy się w „Parafii z misją” przy ul. Zbożowej. Zbiórki planowane są w dniach: 20–21.04.2018 r. 15–16.06.2018 r. 12–13.10.2018 r.

Piotr Jopek, koordynator projektu „Parafia z misją” w Sekretariacie Misji Zagranicznych Księży Sercanów w Lublinie

Wspólnota żywej wiary W dniach 7–14 października 2017 roku w naszej parafii św. Stanisława BM odbyło się nawiedzenie relikwii Krzyża Świętego w kopii Krzyża Trybunalskiego. Wydarzenie to poprzedziły, trwające 4 dni (od czwartku do niedzieli), rekolekcje ewangelizacyjne, prowadzone przez zespół ewangelizatorów świeckich wraz z kapłanem księdzem Adamem Babem. Ich głównym celem jest doprowadzenie uczestników do spotkania z Jezusem Chrystusem jako Bogiem Żywym obecnym w historii życia każdego człowieka. Treścią rekolekcji jest głoszenie kerygmatu, czyli zbawienia dokonanego przez Boga w Jezusie Chrystusie Boga i nie jest dziełem człowieka tylko darmowej, niezasłużonej łaski ofiarowanej grzesznikom. „Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, został pogrzebany, zmartwychwstał trzeciego dnia zgodnie z Pismem, i ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu” 1 Kor 15, 3b–5. Treści przekazywane podczas spotkań rekolekcyjnych zawierały podstawowe prawdy Ewangelii: każdy z nas zgrzeszył, a to sprawia, że pogrążamy się w śmierci. Jednak miłość Boga jest większa od naszego grzechu, czego świadectwem jest wskrzeszenie z martwych Jezusa oraz to, że jeżeli przyjmiemy Jezusa za swojego Pana i zaufamy Mu to będziemy zbawieni. Oprócz głoszenia Słowa Bożego, ekipa zapraszała uczestników do przeżycia bliższego spotkania z Chrystu-

sem poprzez: sakramenty pokuty i Eucharystii, adorację Najświętszego Sakramentu, modlitwę uwielbienia oraz słuchanie świadectw. Myślę że dla wielu z nas, parafian, był to czas błogosławiony, czas który na nowo pozwolił odkryć obecność Boga w życiu, czy odnowić z Nim relację oraz poczuć jego bliskość, mimo zwątpień i trudności pojawiających się w życiu. Niezwykle ważnym celem ewangelizacji jest stworzenie w parafii wspólnoty żywej wiary. Taka możliwość daje rozpoczęte 17 października Seminarium Odnowy Wiary prowadzone przez wspólnotę „Przyjaciele Oblubieńca”. Jest to forma 11-tygodniowych rekolekcji przeznaczonych dla osób pragnących doświadczyć osobistego spotkania z Bogiem. Każdy tydzień ma określony temat, związany z najważniejszymi kwestiami dotyczącymi życia duchowego (m.in. miłości Bożej, osobistej relacji z Bogiem, grzechu i nawrócenia, przebaczenia i uzdrowienia, działania Ducha Świętego itd.). Cotygodniowe spotkania w kościele, które obejmują wspólną modlitwę, konferencję i spotkanie w grupach, dopełnia indywidualna modlitwa ze Słowem Bożym, którą podejmuje każdy uczestnik Seminarium w domu pracując z podręcznikiem formacyjnym. Całość rekolekcji wieńczy modlitwa o przyjęcie darów Ducha Świętego.

Monika Bojanowska

Chór Św. Cecyli koncert w warszawskiej Bazylice Świętego Krzyża

Bł. Honorat Koźmiński Dotknięty świętością Boga… Mijający rok 2017 przechodzi do historii, jako rok wielkich jubileuszy maryjnych. Jest to również rok, który zapisany jest wielkim dziękczynieniem za 100-lecie śmierci bł. Honorata Koźmińskiego – wiernego Syna polskiej ziemi i wielkiego czciciela Matki Najświętszej szczególnie w Jej jasnogórskiej ikonie. Wartość życia i wkład O. Honorata w troskę o niepodległość naszej Ojczyzny, docenił Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ogłaszając Go, obok św. brata Alberta Chmielowskiego, Patronem roku 2017. Urodził się 16 X 1829 r. w Białej Podlaskiej w rodzinie Stefana i Aleksandry z Kahlów. Na chrzcie św. otrzymał imiona: Florentyn, Wacław, Jan, Stefan. W domu zwracano się do niego Wacław. Rodzice byli głęboko religijni. Szkołę elementarną Wacław ukończył w Białej Podlaskiej. W 1840 r. rodzina Koźmińskich przeniosła się do Włocławka, jedenastoletni Wacław zaś zaczął uczyć się w gimnazjum w Płocku. Podczas pobytu w tej szkole, mimo głębokiej pobożności wyniesionej z domu, stracił wiarę i zaparł się Boga. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Budowniczym w Warszawie. Wkrótce został osierocony przez ojca. W kwietniu 1846 r. Wacław został niespodziewanie oskarżony o udział w spisku przeciwko carowi i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. Tam poważnie zachorował i był bliski śmierci. Na skutek modlitw swojej matki przed obrazem Matki Bożej Jasnogórskiej w kościele paulinów w Warszawie, 15 sierpnia tego samego roku, w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, przeżył nawrócenie i zaczął wracać do zdrowia. W ciemnej celi, ale i też w ciemności niewiary i buntu wobec Boga, ukazało Mu się Oblicze Chrystusa i po raz pierwszy z głębi serca zawołał do Boga „Ojcze, nasz…”. Już wtedy zdecydował się na poświęcenie swojego życia Bogu. Po uwolnieniu z Cytadeli, w marcu 1847 r., odbył spowiedź generalną i zaczął prowadzić surowe ascetyczne życie. Powrócił do nauki na ASP gdzie, jako młodzieniec dwudziestoletni, przerywając w połowie ostatni rok studiów, wstąpił do Zakonu Kapucynów 8 grudnia 1848 r.

w Warszawie. Nowicjat w Lubartowie rozpoczął 21 grudnia tego samego roku, wtedy też otrzymał habit zakonny i nowe imię Honorat. Po złożeniu pierwszych ślubów, 21 grudnia 1849 r., został wysłany na studia filozoficzno-teologiczne do Lublina. W 1852 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W Warszawie wyróżniał się gorliwością w pracy duszpasterskiej, jako spowiednik, dyrektor III Zakonu Franciszkańskiego, moderator Kółek Różańcowych. Po kasacie klasztorów przez rząd carski w XI 1864 r. wraz ze współbraćmi został internowany w klasztorze kapucyńskim w Zakroczmiu i skazany na bezczynność. Tam dokonuje, z konieczności zaistniałych warunków, reformy swojego życia i wiele godzin poświęca posłudze w konfesjonale, przez który od 1874 r. rozpoczął zakładanie ukrytych, bezhabitowych zgromadzeń zakonnych. Patriotyzm w ujęciu O. Honorata nastawiony był na leczenie duszy, na odnowę moralną i religijną Polaków. W tym celu dał początek ruchowi różańcowemu, w którym upatrywał szeroko pojęty i konkretny wymiar patriotyzmu. Róże różańcowe dawały poczucie wspólnoty, umacniały tożsamość społeczeństwa u jego fundamentów oraz uczyły miłości i przynależności do małych wspólnot. Inną poważna inicjatywą, zrodzoną z miłości do Maryi i Ojczyzny, było organizowanie pielgrzymek pieszych na Jasną Górę przez bł. Honorata. Wspólnie ze swoimi współbraćmi kapucynami oraz siostrami młodego Zgromadzenia Sióstr Felicjanek i tercjarkami warszawskimi wyruszył Błogosławiony na pielgrzymi szlak po raz pierwszy w 1857 r. Pisząc życzenia na Boże Narodzenie w 1905 r. do Sióstr i Braci Zgromadzeń założonych przez siebie, rzucił myśl zorganizowania pielgrzymki narodowej do Tronu Matki Bożej Częstochowskiej. Im to zlecił szeroko pojętą akcję popularyzacyjną. Inicjator i propagator tego

wielkiego wydarzenia, przypisał jemu konkretne intencje. Narodowy charakter pielgrzymowania miał być narodową manifestacją przed Bogiem, ogólnym i jawnym objawem przed Bogiem i przed Matka Bożą nawrócenia Polaków, skruchy i szczerej chęci poprawy, obrania na nowo Maryi za Matkę i Opiekunkę, aby tym łatwiej wyjednała Narodowi łaski, tak bardzo potrzebne6. I tutaj refleksja… Czyż podobnego charakteru nie miało narodowe pielgrzymowanie do Stóp Jasnogórskiej Matki pod hasłem Wielkiej Pokuty 15 X 2016 r.? W Uroczystość Wniebowzięcia Matki Bożej 15 VIII 1906 r. na Jasną Górę przybyło pod przewodnictwem biskupów i kapłanów ok. pół miliona pieszych pielgrzymów w 450 kampaniach. O. Honorat ze względu na wiek i inne względy pozostawał w nowomiejskim klasztorze. Trwał złączony ze swoim Narodem, na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem i Obrazem Pani Jasnogórskiej. Warto też zaznaczyć, że O. Honoratowi zawdzięczmy liturgiczne święto Matki Bożej Częstochowskiej, zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w 1904 r., na które opracował formularz Mszy św i oficjum brewiarzowe. Po raz pierwszy święto uroczyście obchodzone było w całej Polsce 29 VIII 1906 r.. Na Jasną górę przybyło wówczas ok. 50 tys pielgrzymów. Honorat bardzo szybko odkrył w sobie charyzmat spowiednika i kierownika duchowego. Jego konfesjonał był oblegany przez ludzi różnych stanów, którzy często przybywali z odległych stron Polski. Wobec penitentów był bardzo wyrozumiały, cierpliwy i miłosierny; dla siebie bardzo surowy i wymagający. Owocem posługi O. Honorata w konfesjonale, były nie tylko liczne nawrócenia, ale również powstanie licznych zgromadzeń zakonnych. Znając historię przełomu XIX i XX w., wiadomo już, że działalność Kościoła pozostawała pod ścisłą kontrolą i represją ze strony rządów carskich. Dla O. Honorata konfesjonał pozostawał niejednokrotnie jedynym miejscem świadczenia o Bogu wobec ludzi, którzy ze względu na Jego opinię świętości, przybywali wszędzie tam, gdzie Honorat zamieszkiwał. Kiedy ówczesny rząd dokonywał bezwzględnej kasaty klasztorów, przy konfesjonale O. Honorata rodziły się liczne nowe rodziny zakonne. To właśnie przy kratkach konfesjonału – cichego i niemego świadka, dokonywały się wielkie dzieła Boże. Powołanie do życia ponad 20 zgromadzeń zakonnych bezhabitowych, w tym Zgromadzenia Sióstr

Wynagrodzicielek Najświętszego Oblicza – Sióstr Obliczanek w 1888 r., i sam fakt ich przetrwania w czasie prześladowań, był uważany za nadprzyrodzone działanie Boga, który posłużył się Honoratem, jako swoim skutecznym narzędziem. W roku 2008 16 X, w 20-lecie beatyfikacji, Senat Rzeczypospolitej Polskiej podjął uchwałę zatytułowaną: „dla uczczenia postaci i dokonań błogosławionego Ojca Honorata Koźmińskiego”. Czytamy w niej m.in. „Wierny przekonaniu, że „tu Opatrzność Boża nas postawiła, tu pracować będziemy”, mimo carskich represji Ojciec Honorat Koźmiński zjednoczy wokół swoich działań patriotycznych, charytatywnych i religijnych tysiące osób, wskazując im najważniejsze pola pracy: kształcenie młodzieży, wychowanie dzieci, służbę chorym, opiekę nad ubogimi, wyzyskiwanymi i odrzuconymi, podnoszenie poziomu kulturalnego uwłaszczonego ludu wiejskiego. (…) Senat Rzeczypospolitej Polskiej uznaje błogosławionego Ojca Honorata Koźmińskiego za godny naśladowania wzór Polaka oddanego sprawom Ojczyzny, wzór działacza społecznego, którego nie zniechęciły skrajnie trudne warunki, poświęcającego się obronie godności Polaków w zniewolonym kraju. Senat oddaje hołd Jego postawie moralnej, wierności wartościom oraz oddaniu Ojczyźnie, która, według słów samego Koźmińskiego, wymaga ciągłej pracy i troski”. Nauka i przykład bł Honorata, jak żyć dla chwały Bożej i umiłowanej Ojczyzny, choć płyną z odległych czasów, są wciąż świeże i dla nas aktualne,

s. Mariola – obliczanka

Zespół Szkół nr 12 Kształtowanie godności, szacunku i wiary Zespół Szkół nr 12 w Lublinie, który od ponad trzech lat funkcjonuje w nowoczesnym kompleksie naukowo-dydaktycznym sąsiadującym z Parafią św. Stanisława B i M. opiera swoja działalność na pasji i miłości do dzieci. W chwili obecnej do Zespołu, w skład którego wchodzą: Przedszkole nr 86, Szkoła Podstawowa nr 14 im. T. Kosciuszki oraz Gimnazjum nr 27, uczęszcza 1227 uczniów. Prawie stu trzydziestu nauczycieli zatrudnionych w placówce każdego dnia stara się nie tylko rozwijać wiedzę i umiejętności wychowanków. Przede wszystkim, korzystając z mądrości naszych przodków starają się kształtować ich w oparciu o wartości takie, jak godność, szacunek i wiara. Rodzice są naszymi sprzymierzeńcami w organizacji procesu edukacji i wychowania Wspieramy ich wysiłki, tworząc szansę skutecznych działań wychowawczych dla dobra każdego dziecka. Pomagają nam w tym różne organizacje, instytucje oraz specjaliści, z którymi na co dzień współpracujemy. Szkoła zapewnia szeroką gamę bezpłatnych zajęć pozalekcyjnych. W bieżącym roku szkolnym nasi uczniowie mogą uczestniczyć w 53 rodzajach zajęć rozwijających wiedzę i umiejętności oraz 48 formach zajęć wyrównujących, są wśród nich między innymi: zajęcia muzyczne „Śpiewająca Polska”, taneczne, teatralne „Grupa Bajdurka”, „Koło teatralne Pegazik”, zajęcia graficzne, plastyczne „Malarstwo i rzeźba”, zajęcia polonistyczne, matematyczne, przyrodnicze, zajęcia rozwijające umiejętności językowe uczniów (język angielski, język hiszpański, język niemiecki), a także

zajęcia rozwijające kompetencje emocjonalno-społeczne prowadzone przez psychologa szkolnego. Dla wszechstronnego rozwoju naszych podopiecznych oferujemy również 20 godzin bezpłatnych zajęć rekreacyjno-sportowych. W ofercie jest piłka nożna, piłka siatkowa, koszykówka, tenis stołowy, lekkoatletyka, zajęcia na ściance wspinaczkowej oraz szkolna liga Rugby Tag. Zajęcia prowadzone są na wysokiej klasy obiektach: hali sportowej ze ścianką wspinaczkową, bogato wyposażonej nowoczesnej siłowni wewnętrznej i zewnętrznej. Na szczególną uwagę zasługuje oferta bezpłatnych zajęć pozalekcyjnych prowadzonych w obserwatorium astronomicznym, podczas których uczniowie pasjonujący się naukami ścisłymi rozwijają ciekawość świata i mają okazję badać tajemnice nieba. W ugruntowaniu wiedzy i pasji naszym podopiecznym pomagają bogate zbiory biblioteczne, Centrum Edukacji Multimedialnej oraz nowe profesjonalnie wyposażone pracownie. Ponadto na terenie szkoły odbywa się 59 rodzajów zajęć odpłatnych prowadzonych przez firmy zewnętrzne, z których chętnie korzystają uczniowie naszej szkoły. Są wśród nich zajęcia karate, zajęcia z kick-boxingu, zajęcia językowe oraz zajęcia z robotyki i programowania. Wychowankowie naszej placówki osiągają znaczące sukcesy w mieście, regionie i kraju. Są wśród nich laureaci konkursów przedmiotowych organizowanych przez Lubelskie Kuratorium Oświaty, laureaci Ogólnopolskiego Konkursu Humanistycznego Omnibus, III miejsce w kraju w Ogólnopolskim Finale Szkolnej Ligii Rugby Tag, I miejsce w województwie w Kampanii

„Rowerowy Maj”, nagroda główna w XVII Wojewódzkim Konkursie Chórów Szkolnych, I miejsce w województwie w Ogólnopolskim Projekcie „Śniadanie daje moc”. W budynku ZS nr 12 w Lublinie swoją siedzibę ma również Klub Seniora „Sławin” i Rada Dzielnicy Sławin. Odbywają się w nim różne wydarzenia związane z życiem osiedla oraz zajęcia dla członków Klubu Seniora „Sławin” m.in. gimnastyczne, muzyczne, plastyczne.

Konkursu dla szkół podstawowych „Tadeusz Kościuszko-bohater dwóch narodów”, objętego honorowym patronatem przez Panią Teresę Misiuk –Lubelską Kurator Oświaty, realizacja projektu stypendialnego Ministra Kultury i dziedzictwa Narodowego „Znajdź opowieść” oraz gry miejskiej zorganizowanej na terenie szkoły dotyczącej legendarnych i historycznych związków Tadeusza Kościuszki z Lublinem., uczestnictwo w Wojewódzkim Konkursie na prezentację multimedialną pt. „Śladami Tadeusza Kościuszki po Lubelszczyźnie” a także uczestnictwo w oficjalnych uroczystościach zamykających rok Tadeusza Kościuszki, które miały miejsce 14 i 15 października 2017 r w Kościele Garnizonowym w Lublinie z udziałem wojskowej kompanii honorowej oraz na terenie Muzeum Wsi Lubelskiej w Lublinie. Aktywne włączenie się społeczności ZS nr 12 w Lublinie w uroczystości celebrujące Rok Tadeusza Kosciuszki, bohatera walki o wolność pozwoliło lepiej poznać i zrozumieć wpływ patrona naszej szkoły na ludzką postawę i świadomość oraz dowiodło, że słusznie jest on nazywany bohaterem narodowym. Jesteśmy pewni, że z każdym rokiem będzie przybywało dumnych Absolwentów ZS nr 12 w Lublinie wiernych ideałom Syna wolności – Tadeusza Kościuszki.

Katarzyna Mazur wicedyrektor ZS nr 12 w Lublinie

Rok Tadeusza Kościuszki Dobiega końca rok 2017 ustanowiony przez Sejm i Senat RP Rokiem Tadeusza Kościuszki, patrona SP nr 14 im. Tadeusza Kościuszki mieszczącej się w ZS nr 12 w Lublinie. Społeczność szkolna w szczególny sposób docenia wielkość i dziejowe zasługi Naczelnika, czemu dała wyraz w różnorodnych inicjatywach wpisujących się w uroczyste obchody upamiętniające 200. rocznicę Jego śmierci. Należą do nich: „Koncert pieśni patriotycznych związanych z postacią Tadeusza Kościuszki” w wykonaniu szkolnego chóru oraz pokaz polskich tańców narodowych, zaprezentowanych przez uczniów naszej szkoły, które miały miejsce 21 maja w Ogrodzie Botanicznym UMCS, organizacja dwóch wystaw pt. „Lubelskie szlaki Tadeusza Kościuszki” oraz „Tadeusz Kościuszko – życie i dzieło”, organizacja Wojewódzkiego

Kolęda 2018 30.XII. /sb/ od godz. 9.00 (6ks): (4ks) Dębówka, (2ks) Aleja Warszawska: (1ks – od początku dom przy skansenie, 1ks – od nr końcowych+ Leśniczówka) 2.I./wt/ od godz. 16.00 (3ks) – ulice: (2ks) Zapolskiej (od pocz. i od końca), (1ks) Fiołkowa (od nr pocz.) 3.I./śr/ od godz. 16.00 (4ks) – ulice: (2ks) Jaworskiego (1 ks od początku i 1 ks od końca) + Kleinera (1 ks od 18.00) + Serwaczyńskiego (1ks od 18.00, od nr początkowych), (2ks) Lawendowa (od pocz. i od końca) 4.I./czw/ od godz. 16.00 (4ks) – ulice: (2ks) Araszkiewicza (1 ks. od nr początkowych, 1ks od ul. Zbożowej ku nr początkowym), (1ks) Araszkiewicza (od ul. Zbożowej ku szeregowcom), (1ks) Araszkiewicza bloki 8.I./pn/ od godz. 16.00 (4ks) – ulice: (2ks) Jana Lisa (1 ks od pocz, 2 ks od końca, później przechodzi na Ziółkowskiego), (1ks) Ziółkowskiego (od ul Zbożowej, 2 ks pomaga od 19.00 – od nr początkowych), (1ks) Ciepielewskiego (1 ks od nr pocz.) 9.I./wt/ od godz. 16.00 (3ks) – ulice: (3ks) Tulipanowa (od pocz i od końca) 10.I./śr/ od godz. 16.00 (4ks) – ulice: (1ks) Świerkowa (1 ks od nr pocz, 2 ks od 18.00 pomoc, końcowe nr od apteki), (1ks) Modrzejewskiej (od pocz, od Sławinkowskiej i pomoc na Świerkowej – od apteki), (2ks) Jodłowa (od pocz. i od końca) 11.I./czw/ od godz. 16.00 (4ks) – ulice: (1ks) Sempołowska: (1ks od nr pocz. – 2 ks od 18.00 od nr końcowych pomoc z Liliowej), (2ks) Gajowa (1ks od nr początkowych i 1ks od końcowych), (1ks) Liliowa (od 18.00 pomoc na Sempołowskiej) 12.I./pt/ od godz. 16.00 (4ks) – ulice: (4 ks) Gojawiczyńskiej (2ks od nr pocz. 2 ks od nr końcowych) 13.I./sb/ od godz. 9.00 (8 ks) – ulice: (1ks) ul. Ziemska (od nr końcowych do pętli); Osiedle Marysin: (1ks) Purpurowa (od 9.00) + Błękitna (od 12.00, od nr początkowych); (1ks) Kobaltowa (od 9.00)+ Aksamitna (od 10.30); (1ks) Makowa (od 9.00)+ Karminowa (od 10.30, od ul. Szarugi)+ Barwna+ Lazurowa+ Platynowa (po południu); (1ks)Karmelowa + Słomkowa (Ojcowie Biali od 9.00, od nr początkowych); (1ks) Malownicza (od 9.00)+ Tęczowa (od 12.00)+ Perłowa (od 13.00)+ Herbaciana (od 15.00); (2ks) Szarugi (do zejścia)

15.I./pn/ od godz. 16.00 (4 ks) – ulice: (1ks) Platanowa (1 ks od pocz, drugi ks. od 18.00 z Jabłoniowej od końca), (1ks) Jabłoniowa (pocz. od Sławinkowskiej i następnie pomaga – końcówka Platanowej), (1ks) Skalista (od pocz. od Zbożowej i następnie około 18.00 Olszynowa), + Olszynowa (od 18.00), (1ks od pocz.) Słonecznikowa 16.I./wt/ od godz. 16.00 (4ks) – ulice: (2 ks) Motylowa (1ks od początku i 1 ks od końca), (2ks) Osikowa 17.I./śr/ od godz. 16.00 (4ks) – ulice: (1ks) Kwiatów Polnych 7, (1ks) Kwiatów Polnych 10, (1ks) Kwiatów Polnych „Szeregowce” parzyste: „10,12,14,16”, (po zakończeniu końcowe nr bloku 10), (1ks) Kwiatów Polnych „Szeregowce” nieparzyste „11, 13, 15, 17” (po zakończeniu nr końcowe bloku nr 7) 18.I./czw/ od godz. 16.00 (4 ks) – ulice: (2ks) Jemiołowa (do zejścia i pomoc na Irysowej), (2ks) Irysowa (1 ks bloki nr 10, 12, 16 i domki, 2ks segmenty od nr pocz) 19.I./pt/ od godz. 16.00 (4 ks) – ulice: (1ks) Rozmarynowa (od nr pocz.), (1ks) Macierzanki (następnie pomoc pozostałym), (2ks) Chabrowa (od nr pocz. i końcowych) 20.I./sb/ od godz. 9.00 (7 ks) – ulice: (2ks) Sławinkowska (na zejście od Al. Warszawskich i od Ronda Regana) (2ks) Sławinkowska (na zejście od Ronda i od Zbożowej) (2ks) Sławinkowska (na zejście od pętli i od Zbożowej do pętli + Szafranowa) (1ks) Mieczykowa, Dzbenin 21.I./nd/ od godz. 14.00 (4ks) – ulice: (2 ks) Mgielna, (2 ks) Wodna, Agronomiczna 22.I./pn/ od godz. 16.00 (4ks) – ulice: Zbożowa (2 ks od Warszawskiej – 2 ks. od Sławinkowskiej) 23.I./wt/ od godz. 16.00 (2ks) – ulice: (2ks) Blok przy Zbożowej nr 38, od 18.00 nowe bloki 26, 26E 24.I./śr/ od godz. 16.00 (4 ks) – ulice: (2ks) Główna (od pocz. i od końca), (1ks) Deszczowa + Główna końcowe parzyste, (1ks) Kmieca + Główna (pomoc) 25.I./czw/ od godz. 16.00 (3 ks) – ulice: (1ks) Kasztelańska (od pocz), (1ks) Bartnicza, (1 ks) Bogdanówka + końcowe Kasztelańskiej 26.I./pt/ od godz. 16.00 (4 ks) – ulice: Urocza (po dwóch na zejście) 27.I./sb/ od godz. 9.00 (7 ks) – ulice: (4ks) Skowronkowa (1ks od Al. Warszawskiej, 1ks. od ul Jemiołowej, 1ks. od ul. Podleśnej), (1ks) Skowronkowa bloki; Osiedle przy Natalinie (3ks): (1ks) Modrzewiowa + Azaliowa (Ojcowie Biali od nr pocz), (1ks) Śpiewna + Szumiąca, (1ks) Szelestna + Podleśna 28.I./nd/ od godz. 14.30 – uzupełnienia

Życie parafii Poradnie Poradnia rodzinna i przedmałżeńska czynna: wtorki 18.00–19.00. Spotkanie uzgadniamy z p. Grażyną Wasilewską (tel. 510 247 066) Konferencje przedmałżeńskie – czwartki 19.00 Konferencje przed chrztem – soboty 19.00 Msze Święte W niedzielę w godzinach: 8:00, 9:30, 11:00, 12:30 18:00. W sprawach szczególnych spełnimy obowiązek uczestnictwa w mszy niedzielnej już w sobotę o godzinie 18:00. W dni powszednie Msze Święte są o godzinie 7:00 i 18:00. W Święta nakazane o godzinie: 8:00, 11:00, 18:00. Msze św. w kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Matki Bożej w Muzeum Wsi Lubelskiej 2018 r. 25 marca (Niedziela Palmowa) 12.00 13 maja: 16.00 3 czerwiec: 16.00 22 lipca: 16.00 15 sierpnia (Odpust M.B. Zielnej): 16.00 19 sierpień (dożynki dworskie): 14.00 2 września:16.00 16 września: 16.00 7 października: 16.00 Porządek nabożeństw W Adwencie Roraty od poniedziałku do piątku o godzinie 6:15 rano. Gorzkie Żale w każdą niedziele Wielkiego Postu o godzinie 17:30. Droga Krzyżowa: piątki Wielkiego Postu o godz. 17.30 i 16:30 dla dzieci. Nabożeństwa Majowe, Czerwcowe i Październikowe w niedziele i dni powszednie o godzinie 17:30.

Wspólnota św. Stanisława – grupa młodzieżowa: piątek – godz. 18.30, Ministranci: czwartek – godz. 18:30, Kandydaci na ministrantów: środa 18:30, Oaza rodzin spotkanie raz w miesiącu – w niedzielę (wg. ustalenia) o godz. 15:00, Koło Radia Maryja: ostatni czwartek miesiąca o godz. 17:30 (rozpoczęcie spotkania z różańcem), Rodzina Różańcowa: 1. niedziela miesiąca – godz. 9.00. Domowy Kościół: jedno spotkanie w miesiącu. Spotkania Szkoły Biblijnej poprowadzi ks. dr Marcin Zieliński z KUL. Będą się one odbywały w jeden piątek w miesiącu, po Mszy św. wieczorowej (18.45) w sali parafialnej i będą trwać godzinę. Temat: Emocje w Biblii – daty spotkań biblijnych w roku pastoralnym 2017/18 24.11 – Smutek 22.12 – Radość 26.01 – Strach 23.02 – Nienawiść 23.03 – Tęsknota 27.04 – Zachwyt 25.05 – Zazdrość Duszpasterstwo kolejarzy spotyka się według przyjętego programu spotkań.

SERDECZNIE ZAPRASZAMY! Biblioteka: Czynna w niedziele w godz. 9.00–10.00. Rozmowy doradcze dla rodziców i małżonków po wcześniejszym umówieniu tel. 516 120 094 (Ewa i Wojciech Otrębscy).

Kancelaria parafialna: Od poniedziałku do piątku, w godz. 16.00 – 17.30., tel. 516 448 458

Informacje z życia parafii i program wizyty duszpasterskiej na:

Wspólnoty religijne: Legion Maryi: poniedziałek, wtorek, środa – godz. 18.30. Wspólnota Przyjaciół Oblubieńca: wtorek – godz. 19.00. Chór Parafialny: poniedziałek – godz. 19.00. Schola Dziecięca: niedziela – godz. 10.00, Schola Młodzieżowa: piątki – godz. 18.30 i w niedziele o 16:30,

www.stanislaw.lublin.pl Prosimy o nadsyłanie wszelkich sugestii, artykułów i zdjęć związanych z życiem naszej parafialnej społeczności pod @dresem:

strona@stanislaw.lublin.pl 23

Różaniec do granic W święto Matki Bożej Różańcowej odbyła się modlitwa różańcowa w intencji pokoju w Ojczyźnie i na świecie, która połączyła wielki łańcuch żywych serc wzdłuż granic Polski. Nasi parafianie udali się do różnych kościołów stacyjnych rozmieszczonych wzdłuż wschodniej granicy. Najliczniejsza grupa udała się do Woli Uhruskiej. W Kościele p. w. Zesłania Ducha Świętego została odprawiona uroczysta Eucharystia. Kaznodzieja zwrócił uwagę na ogromne znaczenie modlitwy i jej skuteczność, szczególnie modlitwy różańcowej, zarówno indywidualnej, jak i we wspólnotach. Przypomniał jej znaczenie w przełomowych momentach historii, apelował o modlitwę w intencji pokoju i Ojczyzny. Po Eucharystii odbyła się adoracja wynagradzająca Niepokalanemu Sercu Maryi w połączeniu z medytacją. Następnie udaliśmy się do Uhruska na modlitwę różańcową, Tajemnicami Radosnymi w kościele p.w. Jana Chrzciciela, potem procesyjnie udaliśmy się nad Bug w miejsce wskazane przez straż graniczną. Tam modliliśmy się – Tajemnicami Światła. Na III część różańca św. – Tajemnice Bolesne przemieściliśmy się w miejsce najbliżej granicy i zwróceni w stronę Ukrainy modliliśmy się o pokój dla sąsiadów. Natomiast IV częścią różańca św. Tajemnicami Chwalebnymi modliliśmy się za naszą Ojczyznę, o zgodę i pokój. Pogoda nam sprzyjała, popołudniowe słońce dawało ciepło, a otaczająca przyroda sprzyjała skupieniu, czuło się wspólnotę ducha. Łączność ze wszystkimi zgromadzonymi na granicach oraz w kościołach parafialnych dawała nam świadomość

ogromnej mocy modlitwy wznoszącej się do Nieba. Na zakończenie księża udzielili wszystkim zgromadzonym błogosławieństwa, dziękując za modlitwę. W modlitwie różańcowej oprócz pielgrzymów, którzy przyjechali autokarami, licznie zgromadzili się parafianie. Uczestniczka Wanda

ARKA – pismo parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika, ul. Zbożowa, Lublin www.stanislaw.lublin.pl; strona@stanislaw.lublin.pl Redaguje zespół: ks. proboszcz Eugeniusz Zarębiński, Ewa Dziadosz, s. Anna Piętak, ks. Emil Mazur Skład i druk: Drukarnia Alf-Graf, ul. Abramowicka 6, Lublin