Richard Paul Evans - Michael Vey. Więzień celi 25 by Fabryka Słów

PRAWDZIWY HIT W LITERATURZE DLA MŁODZIEŻY

Tłumaczył

Patryk Sawicki

Lublin 2013

Treść tej książki jest fikcją. Wszystkie nawiązania do jakichkolwiek wydarzeń historycznych, pojawiające się w niej postaci czy miejsca są fikcyjne. Inne nazwiska czy imiona, miejsca i wydarzenia są dziełem wyobraźni autora i jakiekolwiek podobieństwo do aktualnych wydarzeń, miejsc czy osób jest absolutnie przypadkowe.

Michaelowi

Pałeczki i szperacze

nalazłeś dwoje ostatnich? – Głos rozmówcy w telefonie był gniewny i szorstki, niczym dźwięk opon przejeżdżających po odłamkach szkła. – Jeszcze nie – odpowiedział dobrze ubrany mężczyzna po drugiej stronie połączenia. – Jeszcze nie, ale myślę, że jesteśmy blisko. A oni wciąż nie wiedzą, że na nich polujemy. – Myślisz, że jesteś blisko? – To dwoje dzieci pośród miliarda, zlokalizowanie ich jest niczym odnalezienie zgubionej pałeczki do jedzenia w Chinach. – Czy chcesz, żebym właśnie to powiedział Radzie? – Przypomnij Radzie, że już znalazłem piętnaścioro z siedemnaściorga dzieci. Za dwójkę ostatnich wyznaczyłem milion dolarów nagrody, szperacze przeczesują sieć internetową, zaś cały zespół śledczych przeszukuje globalne archiwa w celu ustalenia miejsca ich pobytu. Znalezienie ich to kwestia czasu... albo wdepną w jedną z naszych pułapek.

RICH A RD PAUL E VA NS

– Czas nie jest po naszej stronie – odpowiedział rozmówca ostrym tonem. – Te dzieciaki już są za stare. Wiesz, jak trudno je przemienić w tym wieku. – Wiem to lepiej niż ktokolwiek inny – powiedział dobrze ubrany mężczyzna, stukając swoim zwieńczonym rubinem piórem o biurko. – Ale mam swoje sposoby. A jeżeli się nie przemienią, zawsze pozostaje cela 25. Nastąpiła długa przerwa, a potem głos w słuchawce odpowiedział złowrogo: – Tak. Zawsze pozostaje cela 25.

Początek Nie to, żebym szukał kłopotów. Nie musiałem. Przy moim wzroście to po prostu one zawsze znajdowały mnie. Nazywam się Michael Vey, a historia, którą zamierzam wam opowiedzieć, jest dziwna. Bardzo dziwna. I jest to moja historia. Gdybyście minęli mnie idącego ze szkoły do domu, pewnie nawet nie zwrócilibyście na mnie uwagi. To dlatego, że jestem dzieckiem takim jak wy. Tak samo jak wy chodzę do szkoły i znęcają się nade mną. Ale w przeciwieństwie do was żyję w Idaho. Nie pytajcie mnie, w jakim stanie leży Idaho. Wiadomość z ostatniej chwili: Idaho jest stanem. (Przeprowadziliśmy się tutaj z moją mamą właśnie dlatego, że większość ludzi nie wie, gdzie leży Idaho. Żeby inni ludzie nas nie znaleźli). Ale to część mojej historii. Poza życiem w Idaho różnię się od was i na inne sposoby. Po pierwsze, mam zespół Tourette’a. Pewnie wiecie o nim jeszcze mniej niż o Idaho. Zwykle gdy widzicie kogoś w telewizji udającego, że ma zespół Tourette’a, wykrzykuje przekleństwa albo szczeka jak pies. Większość z nas, mających Tourette’a, tak nie robi. Ja zazwyczaj po prostu często

MICH A EL VE Y. WIĘ ZIE Ń CELI 25

mrugam oczami. Jeżeli jestem naprawdę niespokojny, będę też odchrząkiwać albo wydawać odgłos przełykania. Czasami to boli. Czasami dzieciaki stroją sobie ze mnie żarty. Posiadanie Tourette’a to nie udział w pikniku, ale są gorsze rzeczy, które mogą się wam przydarzyć – na przykład tata umierający na zawał serca, gdy macie osiem lat. Uwierzcie mi, to o wiele gorsze. Jeszcze się z tym nie pogodziłem. Być może nigdy mi się to nie uda. Jest jeszcze coś, czego o mnie nie wiecie. To moja tajemnica. Coś, co przeraża ludzi bardziej, niżbyście uwierzyli. Ta tajemnica to powód, dla którego w ogóle przeprowadziliśmy się do Idaho. Ale to również jest częścią mojej historii. Więc równie dobrze mogę ją wam opowiedzieć.

Pacha Gabinet pana Dallstroma jest równie dobrym miejscem do rozpoczęcia mojej opowieści, jak każde inne. Albo równie złym. Pan Dallstrom to dyrektor Meridian High School, gdzie chodzę do szkoły. Jeżeli chcecie znać moje zdanie, dziewiąta klasa jest pachą życia. Ja zaś znajdowałem się w najbardziej śmierdzącym miejscu owej pachy, a mianowicie w gabinecie dyrektora. Siedziałem w gabinecie pana Dallstroma i mrugałem jak najęty. Możecie się domyślać, że nie lubię pana Dallstroma, co jest równie oczywiste jak stwierdzenie „oddychanie jest ważne” albo „chrupki Rice Krispies są najwspanialszym jedzeniem, jakie kiedykolwiek wymyślono”. Nikt w Meridian nie lubił pana Dallstroma poza panią Duncan, kierowniczką kółka muzycznego. Miała zdjęcie dyrektora szkoły na biurku i czasami wpatrywała się w nie swoimi łagodnymi, wytrzeszczonymi oczami. Za każdym razem, gdy głos pana Dallstroma rozlegał się w radiowęźle, wściekle uderzała

RICH A RD PAUL E VA NS

batutą w pulpit, żeby nas uciszyć. Potem, gdy dyrektor kończył mówić, robiła się czerwona na twarzy i pocąc się, przypominała nam, jakie mamy szczęście, że przez zdradliwe bezdroża szkoły średniej prowadził nas tak męski i nieugięty obrońca edukacji publicznej. Pan Dallstrom jest łysym, chudym niczym strach na wróble mężczyzną z wystającym brzuszkiem. Wyobraźcie sobie Abrahama Lincolna w ciąży, bez brody i z żółtą peruką zamiast wysokiego kapelusza, a będziecie wiedzieli, o co chodzi. Wygląda też, jakby miał co najmniej sto lat. Gdy byłem w piątej klasie, nasz nauczyciel powiedział nam, że „najprostszym sposobem zapamiętania różnicy pomiędzy pryncypium (fundamentalnym prawem bądź zasadą) a pryncypałem (głównym zarządcą szkoły) jest to, że pryncypał nie jest pałą. Co w przypadku pana Dallstroma nie było prawdą. Już drugi raz w tym miesiącu zostałem wezwany do jego gabinetu za coś, co zrobił mi ktoś inny. Pan Dallstrom był zwolennikiem karania ofiar. – Zdaje się, że to drugi raz, jak jesteś w moim gabinecie w tym miesiącu – powiedział do mnie pan Dallstrom z półprzymkniętymi oczami. – Czy dobrze mówię, panie Vey? To była druga cecha pana Dallstroma: lubił zadawać pytania, na które już znał odpowiedź. Nigdy nie byłem pewien, czy mam na nie odpowiadać, czy nie. Przecież znał odpowiedź tak samo dobrze, jak ja, więc jaki był w tym cel? Ważne było to, że już drugi raz w tym miesiącu Jack Vranes i jego kumple zamknęli mnie w mojej szafce. Tym razem umieścili mnie do góry nogami i prawie zemdlałem, zanim dozorca otworzył szafkę i zaciągnął mnie do gabinetu pana Dallstroma. Jack Vranes miał jakieś siedemnaście lat i ciągle chodził do dziewiątej klasy. Zostawiali go na kolejny rok tak często, że miał już prawo jazdy, samochód, wąsy i tatuaż. Cza-

MICH A EL VE Y. WIĘ ZIE Ń CELI 25

sami mówił na siebie Szakal, co było całkiem adekwatnym określeniem, gdyż zarówno on, jak i to zwierzę żerują na mniejszych ssakach. Miał bicepsy rozmiarów pomarańczy z Florydy i nie bał się ich używać. Prawdę rzekłszy, uwielbiał robić z nich użytek. Wraz ze swoją bandą, Mitchellem i Wade’em, oglądali transmisje walk pozbawionych reguł, a Jack pobierał lekcje brazylijskiego jujitsu na siłowni niedaleko od szkoły. Jego życiowym marzeniem była walka na ośmiokątnym ringu, gdzie mógłby tłuc ludzi i dostawać za to pieniądze. – Czy dobrze mówię? – powtórzył Dallstrom, ciągle wpatrując się we mnie. Zanim odpowiedziałem, mrugnąłem z musu prawie dwanaście razy. – Ale proszę pana, to nie moja wina. Wepchnęli mnie do szafk i do góry nogami. – Dyrektor nie wyglądał na bardzo poruszonego moją niedolą, więc kontynuowałem: – Było ich trzech, wszyscy trzej więksi ode mnie. O wiele więksi. Moja nadzieja na współczucie natknęła się na niesławne „spojrzenie śmierci” pana Dallstroma. Naprawdę, musielibyście je zobaczyć, żeby to zrozumieć. W zeszłym kwartale, gdy uczyliśmy się mitologii greckiej i dotarliśmy do fragmentu o Meduzie, gorgonie, która potrafiła zamieniać ludzi w kamień, patrząc im w oczy, domyśliłem się, skąd pochodzi pan Dallstrom. Może miało to coś wspólnego z moim Tourette’em. – To musi być praprapraprababcia pana Dallstroma – wyrzuciłem wtedy z siebie. Wszyscy się śmiali. Wszyscy poza panem Dallstromem, który wybrał właśnie ten moment, żeby wślizgnąć się do naszej klasy. Przez tydzień zostawałem w szkolnym areszcie po zajęciach, co nie było aż tak złe, gdyż przynajmniej byłem bezpieczny od Jacka i jego bandy, bo oni jakimś cudem nigdy nie lądowali w ciupie niezależnie od tego, ile dzieciaków

RICH A RD PAUL E VA NS

wsadzili do koszy na śmieci w stołówce albo zamknęli w ich szafkach. Tak czy siak, zostałem oficjalnie umieszczony na liście rozrabiaczy pana Dallstroma. – Panie Vey, nie można zostać wepchniętym do szafk i bez własnego przyzwolenia – powiedział pan Dallstrom, co mogło być najgłupszą rzeczą kiedykolwiek wypowiedzianą w szkole. – Powinien był pan stawiać opór. – Było to niczym obwinianie kogoś trafionego przez piorun, że stanął mu na drodze. – Proszę pana, ale ja próbowałem. – Najwyraźniej nie dość mocno. – Wyciągnął długopis. – Kim są ci chłopcy, którzy rzekomo wepchnęli pana do pańskiej szafk i? – Pan Dallstrom przechylił głowę na bok, niecierpliwie machając przed sobą długopisem w powietrzu. Wpatrywałem się zahipnotyzowany w trajektorię przyboru do pisania. – Czekam, panie Vey. Jak brzmią ich nazwiska? Nie było mowy, żebym mu powiedział. Po pierwsze, już wiedział, kto to zrobił. Wszyscy wiedzieli, że Jack nawsadzał do szafek więcej dzieciaków niż podręczników. Po drugie, kablowanie na Jacka było najprostszą drogą do śmierci. Więc po prostu patrzyłem na pana Dallstroma, mrugając jak najęty. – Skończ z tymi tikami i odpowiedz na moje pytanie. – Nie mogę panu powiedzieć – odpowiedziałem w końcu. – Nie może pan czy nie chce? Sam zdecyduj, pomyślałem. – Zapomniałem, kto to zrobił. Dyrektor dalej wpatrywał się we mnie swoimi na wpół zamkniętymi oczyma. – Czyżby? – Przestał machać długopisem i położył go na biurku. – Przykro mi to słyszeć, panie Vey. Teraz będzie pan musiał przyjąć również ich karę. Cztery tygodnie

MICH A EL VE Y. WIĘ ZIE Ń CELI 25

w szkolnym areszcie po zajęciach. Jak rozumiem, wie pan, gdzie on się znajduje. – Tak, proszę pana. W stołówce. – Dobrze. Więc nie będzie miał pan problemu ze znalezieniem drogi. Jak już mówiłem, pan Dallstrom celował w karaniu ofiar. Podpisał usprawiedliwienie spóźnienia i podał mi je. – Proszę dać to nauczycielowi. Może pan teraz wrócić do swojej klasy, panie Vey. – Dziękuję, proszę pana – powiedziałem, choć nie byłem do końca pewny, za co mu dziękuję. Wyszedłem z gabinetu dyrektora i wolno ruszyłem długim, pustym korytarzem na zajęcia biologii. Hol upstrzony był plakatami wykonanymi przez kółko kibiców koszykówki z wypisanymi krzykliwymi barwami farb przesłaniami w stylu „Naprzód Wojownicy” albo „Zatopić Wikingów”. Wziąłem plecak ze swojej szafk i, a potem udałem się na zajęcia. Mój nauczyciel biologii, pan Poulsen, niski, łysiejący mężczyzna z gęstymi brwiami i mocno zaczesanymi na czubek głowy dla ukrycia sporej już łysinki włosami, prowadził lekcję i gdy wszedłem do klasy, urwał w pół zdania. – Panie Vey, cieszę się, że zdecydował się pan do nas dołączyć. – Przepraszam, byłem w gabinecie dyrektora. Pan Dallstrom powiedział, żeby panu to dać. – Podałem mu usprawiedliwienie, które wziął, nie zaszczycając kartki jednym spojrzeniem. – Siadaj. Powtarzamy materiał przed jutrzejszym testem. Gdy szedłem do swojej ławki, oczy wszystkich w klasie były skupione na mnie. Siadłem w drugim rzędzie od tyłu, zaraz za moim najlepszym przyjacielem Ostinem Lissem, który jest jednym z najmądrzejszych dzieciaków we wszech-

RICH A RD PAUL E VA NS

świecie. Imię Ostina wygląda na europejskie albo coś w tym stylu, ale tak nie jest. Jego matka dała mu tak na imię dlatego, że urodził się w Austin w Teksasie. Fakt, iż źle przeliterowała nazwę stolicy stanu, był jego prywatną klątwą. Podejrzewałem, że Ostin został adoptowany, gdyż nie mogłem sobie wyobrazić, jak ktoś tak mądry mógł być synem kogoś, kto nie potrafił przeliterować nazwy miasta, w którym mieszka. Ale choć mama Ostina nie należała do najbystrzejszych, i tak bardzo ją lubiłem. Mówiła z teksańskim akcentem i do wszystkich zwracała się „kochanie”, co może brzmieć wkurzająco, ale tak nie było. Zawsze była miła i trzymała w spiżarni zapas czerwonej lukrecji po prostu dlatego, że wiedziała, iż lubię ten smakołyk, a moja mama nie kupowała mi słodyczy. Ostina nigdy nie wsadzono do szafk i, pewnie dlatego, że był szerszy ode mnie, choć nie oznaczało to, że Jack i reszta zostawili go w spokoju. Nic z tych rzeczy. Prawdę rzekłszy, Ostin doznał ze strony Jacka i jego kliki ostatecznego upokorzenia, a mianowicie publicznego zdjęcia spodni. – Jak poszło z Dallstromem? – zapytał szeptem Ostin. Potrząsnąłem głową. – Ostro. Gdy siadałem, Taylor Ridley, która zajmowała ławkę po mojej lewej stronie, odwróciła się i posłała mi uśmiech. Taylor jest czirliderką i jedną z najładniejszych dziewczyn w Meridian. Gdzie tam, jest jedną z najładniejszych dziewczyn ze wszystkich szkół średnich świata. Ma twarz, która z powodzeniem mogłaby zdobić okładkę czasopisma dla pięknych kobiet, długie, jasnobrązowe włosy i duże oczy koloru syropu klonowego. Jako że jestem tu absolutnie szczery, przyznaję, że zadurzyłem się w niej od pierwszej sekundy, kiedy ją zobaczyłem. Zrozumienie, iż podobne odczucia żywią wszyscy inni w Meridian, zajęło mi mniej niż jeden dzień. Taylor zawsze była dla mnie miła. Na początku miałem nadzieję, że jest miła dlatego, że mnie lubi, ale tak naprawdę

MICH A EL VE Y. WIĘ ZIE Ń CELI 25

jest jedną z tych osób, które są miłe dla wszystkich. Choć nie miało to większego znaczenia. Była poza moim zasięgiem, gdzieś tak o tysiąc mil. Tak więc nigdy nie powiedziałem nikomu o moim sekretnym zadurzeniu, nawet Ostinowi, któremu mówiłem wszystko. Niektóre marzenia są po prostu zbyt krępujące, aby się nimi dzielić. W każdym razie ilekroć Taylor patrzyła na mnie, moje tiki dostawały bzika. Stres działa tak na ludzi mających Tourette’a. Siadając i wyciągając książkę do biologii z plecaka, zmusiłem się, żeby nie mrugać. Z moimi tikami jest tak, że jeżeli postaram się naprawdę mocno, mogę je opóźnić, ale nie ma możliwości, żebym całkiem je odegnał. To trochę jak ciężki przypadek swędzenia. Możesz je przez pewien czas ignorować, ale będzie się rozkręcało tak długo, aż się w końcu podrapiesz. W celu ukrycia swoich tików nauczyłem się różnych sztuczek. Na przykład czasami upuszczam ołówek na podłogę, a kiedy schylam się, żeby go podnieść, mrugam albo robię grymasy jak szalony. Jestem pewien, że dzieciaki dookoła mają mnie za prawdziwą niezdarę, bo czasami zdarza mi się upuścić ołówek cztery albo pięć razy podczas jednych zajęć. Zaś w towarzystwie pana Dallstroma, Jacka albo Taylor mrugałem jak stary, zepsuty neon. Poulsen wrócił do przerwanych zajęć. – No dobrze, przyjaciele, rozmawialiśmy o elektryczności i ciele. „Śpiewam o elektrycznym ciele”, powiedział poeta Walt Whitman. Któż może mi wytłumaczyć rolę, jaką elektryczność odgrywa w ciele człowieka? Potoczył po klasie tym swoim mętnym wzrokiem, najwyraźniej zawiedziony brakiem udziału uczniów. – Lepiej, żebyście o tym wiedzieli. To będzie na waszym jutrzejszym teście. – Elektryczność napędza nasze serce – powiedziała siedząca w pierwszym rzędzie dziewczyna z dużym aparatem korekcyjnym na zębach.

RICH A RD PAUL E VA NS

– Dokładnie – skwitował nauczyciel. – I co jeszcze? Taylor podniosła rękę. – Przesyła w naszym ciele sygnały nerwowe i myśli. – Zgadza się, panno Ridley. A skąd bierze się ta elektryczność? – Pan Poulsen rozejrzał się po klasie. – Skąd bierze się elektryczność? No dalej, myślcie. – Gdy nikt nie odpowiadał, robiło się niebezpiecznie, ponieważ wtedy belfer zaczynał polować na tych, którzy mieli najmniejsze szanse na poprawną odpowiedź. – Może pan, panie Morris? – E, z baterii? Uczniowie roześmiali się. – Genialne – powiedział Poulsen, potrząsając głową. – Z baterii. Dobrze, panie Morris, może czas, żeby wymienił pan swoje baterie, bo najwyraźniej się panu kończą. Skąd bierze się elektryczność, panie Vey? Przełknąłem ślinę. – Z elektrolitów? – zapytałem. – Panie Vey, gdyby był pan węgorzem, byłaby to prawda. Wszyscy ponownie parsknęli śmiechem. Taylor spojrzała na mnie ze współczuciem w oczach tak, że musiałem zrzucić ołówek na podłogę. Ostin podniósł dłoń. – Pan Liss – odezwał się Poulsen. – Niechże nas pan oświeci. Nie wstając z krzesła, Ostin wyprostował się, jakby zamierzał wygłosić wykład, co zresztą zrobić zamierzał. – Ludzkie ciało generuje prądy elektryczne przez zmianę stężenia chemikaliów w nerwach; ten proces nazywamy bioelektrogenezą. Za każdym razem, gdy wysyłany jest impuls nerwowy, komórki nerwowe oddają jon potasu i przyjmują jon sodu. Oba jony mają nieco inne ładunki elektryczne, więc różnica koncentracji jonów na zewnątrz i wewnątrz komórek nerwowych tworzy ładunek, który nasze ciało przetwarza w elektryczność.

MICH A EL VE Y. WIĘ ZIE Ń CELI 25

– Brawo, panie Liss. Czeka na pana Harvard. Dla tych, co nie mają pojęcia, o czym mówił pan Liss, zapiszę to na tablicy. Bio-e-lek-tro-ge-ne-za. Podczas gdy Poulsen, odwróciwszy się plecami do klasy, zapisywał to na tablicy, Ostin odwrócił się i zapytał szeptem: – Jak poszło z Dallstromem? Ukarał Jacka? Potrząsnąłem głową. – Nie, to ja zostałem ukarany. Ostin uniósł brwi. – Za to, że dałeś się zamknąć w swojej własnej szafce? – Taaa... – Dallstrom to dupek. – Jakbym nie wiedział.

Czirliderka Ta środa zdawała się być jednym z najdłuższych dni, jakie kiedykolwiek spędziłem w szkole. Nie miałem też pojęcia, że ów dzień nie jest nawet bliski zakończenia. Po ostatnim dzwonku Ostin i ja ruszyliśmy do swoich szafek, które stały obok siebie. – Chcesz iść do mnie i pograć w „Halo”? – zapytał Ostin. – Nie mogę. Mam szlaban, pamiętasz? – A tak. – Wpadnę do ciebie, jak wrócę. Ostin i ja mieszkaliśmy dwa mieszkania od siebie w tym samym bloku. – Nie będzie mnie. O czwartej mam lekcje cloggingu*. * Clogging – irlandzki taniec polegający na rytmicznym stukaniu butami w parkiet całej tanecznej grupy.

RICH A RD PAUL E VA NS

– Aha – powiedziałem. Trudno było wyobrazić sobie Ostina oddającego się jakiejkolwiek aktywności fizycznej, ale tańczenie z gromadą siedmioletnich dziewczyn noszących czarne buty do stepowania z lakierowanej skóry było niczym poważny wypadek samochodowy – obrzydliwe, ale po prostu musisz to zobaczyć. – Chłopie, musisz się z tego wykręcić. Jeżeli ktokolwiek tutaj się o tym dowie, będziesz miał przekichane do końca życia. – Wiem. Ale nauczycielka cloggingu jest kuzynką mojej mamy, a mama mówi, że kuzynka potrzebuje pieniędzy, a ja ruchu. – Tak czy siak, to okrutne – powiedziałem, zamykając swoją szafkę. – Do zobaczenia jutro. Wyciągnął pięść. – Żółwik. – Żółwik – odpowiedziałem, uderzając swoją pięścią w jego, choć miałem już tego serdecznie dosyć. W sensie: to było fajne tylko pierwsze milion razy. Gdy szedłem z plecakiem w kierunku stołówki, na korytarzach tłoczyli się uczniowie. Panna Johnson, młoda, nowa nauczycielka angielskiego, właśnie została przydzielona do nadzorowania szkolnego aresztu, co, jak mniemałem, było dobrą rzeczą. Miała reputację fajnej i miłej, a ja miałem nadzieję, iż oznacza to, że może nas wcześniej wypuścić. Podszedłem do niej. Zmusiłem się, żeby nie dostać tiku. – Jestem Michael Vey, przyszedłem na odsiadkę. Uśmiechnęła się do mnie, jakbym właśnie przybył na przyjęcie. – Cześć, Michael. Witaj. – Zerknęła na podkładkę do pisania i odznaczyła moje nazwisko na liście. – Idź i wybierz sobie stolik. Zapach obiadu ciągle unosił się w powietrzu (co było karą samą w sobie) i słyszałem, jak przygotowujący jedze-

MICH A EL VE Y. WIĘ ZIE Ń CELI 25

nie za metalowymi żaluzjami sposobią się na jutrzejszą katastrofę. W areszcie było jeszcze troje innych uczniów: dwóch chłopców i jedna dziewczyna. Byłem mniejszy od każdego z nich i jako jedyny nie wyglądałem jak morderczy psychopata. Gdy rozglądałem się po pomieszczeniu w poszukiwaniu miejsca do siedzenia, dziewczyna spojrzała na mnie i wykrzywiła twarz, ostrzegając, bym trzymał się z dala od jej stolika. Znalazłem wolne miejsce w rogu i usiadłem. Nienawidziłem siedzenia w areszcie, ale przynajmniej dzisiaj miała nie być to kompletna strata czasu. Musiałem przygotować się do testu Poulsena. Gdy wyciągałem książki z plecaka, poczułem, że od siedzenia w ciasnej szafce ciągle pobolewa mnie ramię. Pociągnąłem za kołnierzyk i odsłoniłem jasnoczerwone otarcie. Na szczęście udało mi się schować palce, zanim zatrzasnęły się na nich drzwiczki. Zastanawiałem się, czy ktokolwiek zadzwoni do mojej mamy, żeby poinformować ją o incydencie. Liczyłem na to, że nie. Miała głupią pracę, której nie lubiła, i nie chciałem jej bardziej uprzykrzać i tak kiepskiego dnia. Zaledwie dwadzieścia minut po rozpoczęciu odsiadki panna Johnson powiedziała: – No dobrze, wystarczy. Czas iść do domu. Zgarnąłem książki do plecaka i przerzuciłem go sobie przez ramię. – Do zobaczenia jutro – rzuciłem do panny Johnson. – Do zobaczenia jutro, Michael – odpowiedziała miłym tonem. Gdy opuściłem stołówkę, w holu nie było nikogo poza ekipą dozorców, którzy po przybyciu na miejsce zaczęli zamiatać kafelki korytarzy wzdłuż i wszerz szerokimi miotłami. Zatrzymałem się przy swojej szafce i capnąłem laskę lukrecji, którą schowałem tam po obiedzie i o której spa-

RICH A RD PAUL E VA NS

łaszowaniu marzyłem przez cały dzień. Rozdarłem opakowanie i wziąłem pyszny, solidny kęs. Ktokolwiek wymyślił lukrecję, był geniuszem. Uwielbiałem ją prawie tak bardzo, jak chrupki Rice Krispies. Zarzuciłem plecak na ramię i wyszedłem przez południowe wejście rad, że w końcu idę do domu. Zdążyłem dopiero skręcić za róg szkoły, gdy zza dwóch kontenerów na śmieci wychynęli Jack i jego goryle, Mitchell i Wade. Jack złapał mnie za przód koszuli i upuściłem swoją lukrecję. – Nakablowałeś na nas Dallstromowi, prawda? – powiedział Jack. Spojrzałem w górę na niego, mrugając oczami jak szalony. – Nie, nic mu nie powiedziałem. – Akurat, już ci wierzę, ty mały tchórzu. – Jack popchnął mnie do tyłu na krzew ognika. Ostre kolce dziabnęły mnie w szyję, ramiona i nogi. Jedyne miejsce, które mnie nie szczypało, znajdowało się tam, gdzie skórę chronił plecak. – Zapłacisz za to – powiedział Jack, wskazując na mnie palcem. – Słono. – Obrócił się do Mitchella, który prawie dorównywał mu wzrostem, ale nie miał tak szerokich ramion ani rozwiniętej muskulatury jak on. – Pokaż mu, co robimy z kablarzami. – Nie naskarżyłem na was – powtórzyłem. – Daję słowo. Zanim zdążyłem wyplątać się z krzaka, Mitchell pociągnął mnie do góry i rąbnął porządnie w oko. Zobaczyłem jaskrawy rozbłysk i natychmiast poczułem, że oko zaczyna puchnąć. Zasłoniłem je ręką, starając się utrzymać równowagę. – Przywal mu jeszcze raz – powiedział Jack.