Het ontstaan van de staat Israël Door: Simone Korkus HN nr. 1/2008‘De Joodse troepen begonnen ongewapende burgers stelselmatig te
vermoorden’ Zestig jaar geleden werd de staat Israël opgericht. Pas veertig jaar later ontdekten de Nieuwe Historici dat dit gepaard ging met bloedbaden en gruwelijkheden aan Joodse zijde. Maar over de hamvraag, of er een vooropgezet plan was om de Palestijnse Arabieren uit het land te verdrijven, verschillen zij van mening.
Op 14 mei 1948 proclameerde David Ben Goerion, de nieuwe Israëlische premier, in het overvolle Tel Aviv Museum de onafhankelijkheid van de Joodse staat Israël. De aanwezige Joodse leiders stonden op en zongen spontaan Ha tikva, het Israëlische volkslied. Het Britse mandaat over Palestina, dat 28 jaar eerder door de Volkenbond was toegekend, was beëindigd. Een dag later, net voor zonsopgang, werden de bewoners van Tel Aviv gewekt door een oorverdovend lawaai. Vier Egyptische Spitfires bombardeerden de stad. De ArabischIsraëlische oorlog – die eigenlijk nog steeds voortduurt – was begonnen. Jarenlang legde de traditionele zionistische visie de schuld van die oorlog en de consequenties ervan – het vertrek van de Palestijnse Arabieren – bij de Arabische kant. Volgens deze zienswijze zou Palestina tot de komst van de Joodse kolonisten nauwelijks bevolkt zijn geweest. De Arabieren die er woonden waren na de Israëlische onafhankelijkheid gevlucht op aandrang van hun leiders. En vervolgens moest het kleine Israël als een David vechten tegen Goliath – de Arabische miljoenenovermacht. Dit zionistische beeld werd eigenlijk pas veertig jaar later serieus aan de kaak gesteld. Benny Morris In 1982 deed een jonge Israëlische journalist en historicus, Benny Morris – nu hoogleraar geschiedenis aan de Ben Goerion Universiteit – onderzoek naar de Palmach, de gevechtseenheid van de Haganah. Morris kreeg toegang tot geheime Palmach-documenten, en deze vormden de sleutel tot een heel ander verhaal. Morris ontdekte dat Israël in 1948 een serie gruwelijkheden – massamoorden, vernietigingen en verkrachtingen – tegen de Palestijnse Arabieren had begaan. Hem werd de toegang tot de archieven ontzegd, maar datzelfde jaar werden geheime documenten uit de Israëlische staatsarchieven vrijgegeven en bijna tien jaar later militaire archieven, die zijn bevindingen bevestigden. Tot die tijd, vertelt Morris, wisten niet alleen de gewone burgers, maar ook historici in Israël nauwelijks wat er gebeurd was. In de beginjaren van de jonge staat waren er wel incidentele kritische publicaties en polemieken over zijn ontstaansgeschiedenis, maar de Israëlische overheid hield gegevens geheim, en Joden die bij de acties betrokken waren geweest hielden hun mond of hun was verzocht te zwijgen. Ook andere historici, onder wie Ilan Pappe en Avi Shlaim, beiden tegenwoordig werkzaam aan Britse universiteiten, begonnen aan de hand van de officiële documenten de zionistische geschiedenis te herschrijven. Ze noemden zichzelf de Nieuwe Historici.