Δεν έχουν όλα τα παιδιά τον ίδιο προορισμό

ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

τον ίδιο προορισμό

Ζούμε στην εποχή των απαιτήσεων, της συνεχούς εξέλιξης, της μεγάλης αναγκαιότητας για επαγγελματική και προσωπική πρόοδο. Τα παιδιά, ως οι νεότεροι άνθρωποι της κοινωνίας, επωμίζονται το άγχος και την αγωνία τόσο της οικογένειας όσο και της κοινωνίας για πρόοδο, επιτυχίες στη σχολική και πανεπιστημιακή ζωή, για οικονομική αυτοδυναμία. Ο κοινωνικός προγραμματισμός αφορά ένα γενικότερο πλαίσιο κανόνων και πρέπει που έχει μία κοινωνία προκειμένου να ελέγχει και να προσδιορίζει τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αυτή. Μερικές από αυτές τις επιταγές αφορούν τις σπουδές, την οικονομική ανεξαρτησία, την απόκτηση οικογένειας, τις Πανεπιστημιακές σπουδές. Το μεγάλο λάθος του κοινωνικού προγραμματισμού είναι πως δεν αντιλαμβάνεται πως ο κάθε άνθρωπος έχει δικά του ξεχωριστά χαρακτηριστικά, δικές του δυνατότητες και ανάγκες. Και ναι, είναι γεγονός: δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι κλίση στα γράμματα, δεν έχουν όλα τα παιδιά δυνατότητες για Πανεπιστημιακές σπουδές, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί για ένα δρόμο και μόνο. Το άγχος για την εγκόσμια επιτυχία και την επαγγελματική καταξίωση, φωλιάζει από πολύ νωρίς κιόλας, στην καρδιά των γονέων. Αγωνία για τα καλύτερα φροντιστήρια, πίεση για όλο και υψηλότερους βαθμούς, μανιώδεις προσπάθειες για την εύρεση των καλύτερων δασκάλων, όλα αυτά πολλές φορές γίνονται ένα μαχαίρι που κόβει σε χίλια κομμάτια την καρδιά ενός νέου παιδιού. Γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι για τον ίδιο σκοπό και για να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Και ένα παιδί αισθανόμενο πως δεν μπορεί να εκπληρώσει τις προσδοκίες των άλλων, μπορεί να βυθιστεί σε αισθήματα απελπισίας και παντελούς απώλειας της αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που χάνουν κάθε δικαίωμα να ζήσουν μία ανέμελη παιδική ηλικία, επειδή σα βαρίδιο σηκώνουν στις πλάτες τους τις προσδοκίες των γονιών για ολοένα και υψηλότερες επιδόσεις. Και ο φόβος για τη ματαίωση των προσδοκιών, στερεί από τα παιδιά το δικαίωμα να ζήσουν μία ελεύθερη και παιδική ηλικία. Αποδεχόμενοι το γεγονός πως δεν μπορούν όλα τα παιδιά να έχουν υψηλές επιδόσεις στο σχολείο και το Πανεπιστήμιο, οι γονείς μπορούν να δουν μαζί με το παιδί άλλες επαγγελματικές οδούς οι οποίες θα γειτνιάζουν και θα έρχονται κοντά στα ταλέντα και τις κλίσεις του. Για αυτό, δεν αξίζει να σπρώχνεις ένα παιδί σε έναν δρόμο που δε μπορεί να σηκώσει και δε του φέρει ευτυχία. Υπάρχουν και άλλοι επαγγελματικοί δρόμοι (ΙΕΚ, ανοιχτά πανεπιστήμια, άλλες σχολές) που μπορούν εξίσου να προσφέρουν στο παιδί εκπαίδευση στην οποία και εκείνο μπορεί να προσαρμοστεί καλύτερα. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι για τα ίδια; και αυτό είναι μαγικό.