ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი
რედ ა ქ ტორი ს ს ვ ეტი
1
..როცა მამები კინოში მოვიდნენ, მაშინ იყო კინო შავ
ამ ბოლო ხანებში სხვადასხვა მიზეზით მომიხდა არა
-თეთრი და კინო ფერადი; „კარგი კინო“ და „ცუდი კი
ერთი სცენარის წაკითხვა; ავტორები სხვადასხვა ასაკისა
ნო“, კინო როგორც მასპროდუქტი და კინო, როგორც
იყვნენ – დამწყებნიც და „მრავალფილმგადახდილნიც“,
მავანთა ელიტურობის ნიღაბი. „ვითომ კინოს“ კი ქარ
რეალ ობა კი – სავალალო: თემატიკას თავი რომ დავა
თულ კინემატოგრაფში ყველაზე დიდი ისტორია აქვს,
ნებოთ, სცენარის უმრავლესობა დაბალი დონის ლიტე
კინოს, რომელსაც საბჭოთა გავლენებით ჩვენი მამები
რატურა იყო; იქმნებოდა შთაბეჭდილება, რომ ბევრ ავ
ქმნიდნენ. იყო კინო, რომელმაც ქართული სინამდვილე
ტორს წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა, თუ როგორი იქნება
ჩვენამდე ღირსეულ ად მოიტანა – ესეც მამების დამსახუ
მისი ფილმი ეკრანზე.
რებაა, იმ მამების, რომლებმაც საბჭოთა რკინის ფარდა
თავის დროზე ჯონ ფორდმა თქვა: „ეკრანზე სურათებ
ჩამოხსნეს, ცენზურის ბასრ მახვილს კი, ქართული კი
მა და არა სიტყვებმა უნდა მოჰყვეს ისტორია.“ ეს მარ
ნოს მეშვეობით, თანამედროვე სინამდვილე დაუპირის
ტივი ჭეშმარიტება ყველა „კინოშნიკისთვის“ უნდა იყოს
პირეს. ამბობენ, წარსულით ტკბობა განსაკუთრებული
ცნობილი. თუ კინოში დიდი ხანია მოღვაწეობ და ეს ვერ
ვნებააო. საწყისის თაყვანისცემის, „მამების უპირობო
გაიგე, საშველი არ ყოფილა, მაგრამ დამწყებს კი შესაძ
სიყვარულის“ უსაზღვრ ოობაზე ქართული კინოს თვით
ლებელია ეს შთააგონო. ნიჭიერი ადამიანები, რომელ
თერაპია, დიდი ხანია, დაწყებულია. რამდენიმე წელია,
თაც კინოს გაკეთება სურთ, საქართველოში არასდროს
ჩვენს თვალწინ იქმნება „შვილების“ ახალი ქართული
გამოილევა, მაგრამ მხოლოდ ნიჭი ამისთვის არ არის
კინო, რომელთა ფილმებმაც ქართველი მაყურებელი
საკმარისი – დამწყები უნდა სწორ გზაზე დააყენო, და
დარბაზებში დიდ ეკრანებთან დააბრუნა. რას აღარ ამ
ეს მხოლოდ კარგ დამრიგებელს ხელეწიფება. ამას კი
ბობენ, ამიტომ ნაამბობს წაკითხული სჯობს.
მივყავართ სწავლა-განათლების სისტემამდე; მაგრამ
თქვენთვ ის ავტომობილი GK-827, გაზ 21 „ჩაიკა“ კინოს
რა უნდა ასწავლოს მასწავლებელმა, რომელსაც თვი
მიმართულებით დაიძრა. პირველი გაჩერება – კანის კი
თონ ცოტა რამ თუ გაეგება ამ ხელობისა; ალბათ უფრო
ნოფესტივალის, მეორე გაჩერება კი გიორგი კეკელიძის
სერიოზულად და ყურადღებით არის მასწავლებელთა
მითიურ, კინოს პოტენციურ გმირებს აერთიანებს; მესამე
შერჩევის საკითხი გადასაწყვეტი. ჩემი აზრით, აუცილე
გაჩერების ყველაზე მოწყვლად ამბავს, “მხცოვანი ლი
ბელია, რეგულარულად ჩატარდეს საკვალიფიკაციო
ტერატურისა და თოთო ბავშვ ის კინოს“ შესახებ, ლევან
ტესტირება კინოს მუშაკებს შორის, როგორც ეს სხვა
ბერძენიშვილი გიამბობთ. 8 „კინომანის“, 8 განსხვავებუ
დასხვა პროფესიის ადამიანებს უტარდებათ.
ლი ადამიანის ისტორიას ჩვენი ფოტო-ექსპ ერიმენტით, 3
და ბოლოს, კინო, მიუხედავად ყველანაირი ინოვაციი
ფოტოგრაფის დანახული ობიექტივით “ფიპლმ პრინტის”
სა, უპირველესად მაინც რჩება ცოცხალ, მოძრავ სურა
ფურცლებზე გაეცნობით.
თებად, და ამ აზრის გასამყარებლად ალფრედ ჰიჩკოკის
კინოს პრობლემების, კინოლიტერატურის, ცენზურის, „პერვერტი ტრიერისა“ და ბერტოლუჩის „სამოთხის“ ამ
სიტყვები მინდა მოვიშველიო: „ფილმს ხმა რომ მოაცი ლო, ის მაინც გასაგები უნდა იყოს მაყურებლისთვის“...
ბებში მოგზაურ ობა კი მომდევნო გაჩერებამდე მიგიყ ვანთ; გამოგვყევით... > > მ ა კ ა კ ე ვლ ი შვ ილ ი
> > ი რ ა კლ ი მ ახ არ აძ ე