1
ჟ
ან ლუკ გოდარი ამბობდა, რომ „ახალი ტალღა” უწინარესად კინოს სიყვარულია. გავკადნიერ დები და ვიტყვი, რომ ჩვენი ჟურნალის პათოსიც
რ
ა ხდება დღეს ქართულ კინოში, რა არის ახა ლი და კარგი, რა პრობლემებია, ვინ ქმნის დღეს ქართულ კინოს და ვინ ვერ ქმნის, რა ხდებოდა
ამითაა ნაკარნახევი. მე მომეცა საშუალ ება, მესაუბრა მკითხ
წარსულში (შორეულ, თუ არც ისე შორეულ), რა (როგორი)
ველთა ფართო აუდიტორიასთან იმაზე, რაც ყველაზე ძალიან
მემკვიდრეობა დაგვრჩა და, სავარაუდოდ, რა შეიძლება (ან
მიყვარს. კრიტიკოსი ვერ იქნება ობიექტური. პირიქით, ჩვენ
სასურველია) მოხდეს მომავალში, წარსულიდან და აწმყო
ვეხებით იმ მატერიებს, რაც ყველაზე მეტად ჩვენივე სუბიექ
დან, ერთი სიტყვით, რეალობიდან გამომდინარე?
ტური შეგრძ ნ ებებითაა განპირობებული. დავესესხები იგივე
თუ ახლა ამ ტექსტს კითხულობთ, ე.ი. ამ კითხვებზე პასუხების
გოდარს, და გავიმეორებ მის სიტყვებს, – „კრიტიკის არაობი
მიღების ჩვენს მცდელობასაც გაეცნობით (იმედი გვაქვს) მათგან,
ექტური აღფრთოვანება”... კრიტიკის ჩემეულ ი გაგება და არსი
რომლებიც, ერთი მხრივ, პროცესების უშუალო მონაწილეები
კი ერთია – კონსტ რუქციულ ობა.
არიან – ანუ თვითონ ქმნიან კინოს; მეორე მხრივ, მათგან, რომ
კინოპროცესი, კინოინდუსტრ ია და კრიტიკა ერთმანეთისგან განცალკევებით არ მოია ზრება. თუმცა რეალობა ხშირად არ გვაძლევს ამის მაგალითს. ჩვენ შევეცადეთ ეს სამი რგოლი ერთ მთლიანობად წარმოგვეჩინა. და კიდევ, ქართული კინო მასობრივ ცნობიერ ებაში ხშირად წარსულ დიდებასთან ასოცირდება. ალბათ დროა, გამოვემშ
ლებიც უძღვებიან ამ პროცესებს; და მესამეც – მათგან, რომლე ბიც ამ ყველაფერს აანალიზებენ, აფასებენ თუ აკვირდებიან. ამ ყველაფერს თითოეული ჩვენგანი განსხვავებულ რაკურ სში, ჭრილში, სხვადასხვაგვარ განათებაში, ფერში (ტონებში), აღქმის წერტილიდან (თუ კუთხით), სივრცეში, დინამიკაში და „თავისი” ობიექტივიდან ხედავს.
ვიდობოთ კლასიკოსთა მავზოლეუმს და ვისაუბროთ მის აწმ
თითოეულ ჩვენგანს წინა ხედზე ის გამოაქვს, რაც მისთვისაა მნიშ
ყოზე. დიმა მამულია, ქეთი მაჭავარიანი, სალომე ჯაში, მარი
ვნელოვანი, „მთავარი”; იმაზე ამახვილებს ყურადღებას, რაც უმთავ
ამ კანდელაკი – ახალი თაობა, სერიოზული განაცხადითა და
რესად მიაჩნია და იმაზე (და ისე) საუბრობს, რაც აინტერესებს, აღელ
დიდი პერსპექტივებით. ზაზა რუსაძე და ნანა ექვთიმიშვილი,
ვებს, რაც მოსწონს ან არ მოსწონს, როგორც უნდა და შეუძლია.
რომლებიც სულ მალე პირველი სრულმეტრაჟიან ი მხატვრ უ
საქართველოს კულტურისა და ძეგლთა დაცვის სამინისტ
ლი ფილმების გადაღებას შეუდგებიან. ესაა ჩემი პასუხი სკეპ
როსა და საქართველოს კინემატოგრაფიის ეროვნული ცენ
ტიკოსებისადმი, რომელთა განწყობა თუ პოზიცია ჩემთვის
ტრის განზრახვასაც, დაეფუძნებინათ ჟურნალი ქართული კი
არა მხოლოდ მიუღებელი, უბრალოდ გაუგებარია.
ნოს შესახებ, ეს მოსაზრება დაედო საფუძვლად.
ალბათ როცა ძალიან გიყვარს, ძალიან გტკივა კიდეც. ამი
„ფილმპრინტი” ასეთი და, აქედან გამომდინარე, ცოტა
ტომ ზოგჯერ კრიტიკული შეფასებაც სავსებით ბუნებრივია.
„უცნაური” ჟურნალი იქნება – თითოეულ ნომერზე რედაქტო
მთავარი კი მაინც იმ საქმის სიყვარულია, რასაც მე და ჩემი
რებისა და ავტორების არა ერთი და იგივე (როგორც ტრადი
გმირები უდავოდ სიყვარულით ვაკეთებთ.
ციულად ხდება), არამედ სხვადასხვა ჯგუფი იმუშავებს და კი ნემატოგრაფის „საავტორო” სურათს შექმნის.
ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი
[ ირინა დემეტრაძე ]
ჟურნალის ამ პირველ ნომერში თანამედროვე ქართული კინოს ჩვენეული ისტორიაა მოქცეული. ჩვენი კოლეგები მას სხვანაირად მოჰყვებიან... [ ლელა ოჩიაური ]