redaqtoris sveti
Film Print-ის ამ ნომერში შევეცადეთ ნაკლებად კრიტიკუ ლები ვყოფილიყავით. იმიტომ არა, რომ ნომრის მთავა რი გმირები ჩვენი თანატოლები არიან. გვინდოდა გვეჩვენებინა რაც არის და დასკვნის გამოტანა მკითხველისთვის მიგვენდო. “ორგანიზმი ავადმყოფობას მაშინ ებრძ ვის, როცა სიცხე უწევს. კი ნომ ხალხს სწორედ ეს სიცხე უნდა აუწიოს!“ – ანჟეი ვაიდ ას სიტყვები დღეს ქართული კინოსთვის ალბათ განსაკუთრებით აქტუალ ურია. ამ ნომერს დრამატურგი რედაქტორები ჰყავდა. ვცდილობდით, ერთი მთლიანი ამბავი მოგვეყოლა. შევკარით ისტორია, მოტივაციები, კონფლიქ ტები, მაგრამ არ გვყავდა მთავარი გმირი. თუ რატომ გავიტანეთ ყდაზე ფო ტო ჯერ არარსებული ფილმიდან (რომელსაც 10 წლის მერე იხილავს მაყუ რებელი), იმედი გვაქვს, მკითხველი მიხვდება. ამას წინათ ნაწყვეტს გადავაწყდი ჩემი ძველი სადიპლომო ნამუშევრი დან (როცა ჯერ კიდევ კინომცოდნე ვიყავი):
ფოტო: ნატა სოგრომაძე
„ქართულ კინოში არამეამბოხე, ინფანტილური „ანტიგმირების“ სე
„კინო თავიდანვე მოკვდავად დაიბადა, ამიტომ ნუ გა
რია რევოლუციურ 60-იანებში იწყება, როდესაც პროტესტის უმაღლესი
გიკვირდებათ, თუ გარდაიცვლება“ – თქვა ჟან ლუკ
ფორმა „შერეკილობა“ გახდება და არ გასცდება საკუთარი სამყაროს
გოდრმ ა. ასეც არის, კინომ გაია რა ის ევოლუციის საფეხურები,
რეალური სამყაროსგან გამიჯნვის მცდელობას. დასავლელი თანატო
რომელსაც ცოცხალი ორგანიზმი გადის. ქართულ კინოსაც ჰქონია
ლებისგან განსხ ვავებით, ქართვ ელ კინოგმირებს არასდროს ექნებათ
პირველი ნაბიჯების პერიოდ ი და მომხიბვლ ელი ახალგაზრდობა.
სურვილი კერპების დამხობის, ანარქიის, ამბოხის. ამიტომაც ვფიქრობ,
შეიძლება ითქვ ას, ახლა ის ავადმყ ოფობს, მის მკურნალობაზე კი
ყველაზე საინტერესო დღეს ქართველი სტუდენტი რეჟისორების ნამუ
საქართვ ელოს ეროვნული კინოცენტრი ზრუნავს. ის ავტორები და
შევრებია. თუმცა ბოლო წლების დებიუტებს ნამდვილ დებიუტებს ვერ
რესპოდენტები, რომლებიც ამ ჟურნალში შეგხვ დებათ, მიეკუთვნე
ვუწოდებ, რადგან ეს არ იყო რეალობის ახალი მხატვრული გააზრება.
ბიან ადამიან ებს, რომლებიც კინოს გულშემატკივრობენ და მის გა
ალბათ ეს ნიშნავს, რომ ყველაფერი წინ არის. კინო პროტესტია რეა
მოჯამრთ ელებაში პირადი წვლილის შეტანას ცდილობენ.
ლობის მიმართ, იმით, რომ სხვა რეალ ობას გვთავაზობს, რეალობას,
ადამიანის მარადიული სურვილი – უთანაგრძნოს სხვას, კონკ
რომელიც შესაძლებელია, უფრო ნამდვილი იყოს. კინო მოკვდ ა. გაუ
რეტული „ქრონომეტრაჟით“ დაივ იწყოს საკუთარი თავი და განი
მარჯოს კინოს!“
ცადოს გარდასახვის სიამოვნება, აცოცხლებს კინოს. თანამედ
იმ ასაკისთვის დამახასიათებელმა პათეთიკამ ახლა ღიმილი მომგვ ა
როვე მაყურებელს ადამიან ისა და სამყაროს საიდუმლოებების
რა, მაგრამ აღმოვაჩინე, რომ ის, რაზეც მაშინ ვწერდი (2004-ში) დიდად არ
ამოხსნის ახალი და ზუსტი პასუხები აინტერესებს, ამიტომ კინოს
შეცვლილა. ყველაფერი შეიცვალა ჩვენს გარშემო: ქვეყანა, ადამიანები,
მოეთხოვება, რომ კიდევ უფრო ჭკვიანური გახდეს. თანამედრო
მთლიანად სამყარო, კინოპოლიტიკაც კი, მაგრამ ის, რაც ამ ყველაფრის
ვე მაყურებელს უფრო მძაფრი შეგრძ ნებების მოთხოვნილებაც
მიღმა არის, აღმოჩნდა, რომ ისევ პრობლემად დარჩა. ჩვენ ისევ ველო
აქვს, რის გამოც, კინოში შესაბამის ჟანრები, 3D, 4D ეფექტები და
დებით ვიღაცას, რომელიც ლეო კარაქსივით გიჟური და თამამი იქნება,
ა.შ. გაჩნდა. ტექნოლოგიურმა პროგრესმა კინო უფრო მობილური
ახალი კინოხედვით შემოვარდება ჩვენს ცნობიერებაში, გაარღვ ევს სივრ
გახადა, ფილმის გადაღება მარტივი და ბევრისთვის ხელმისაწვ
ცეებს, ამოაბრუნებს შეხედულებებს ბევრ საკითხებზე და შეძლებს ყველა
დომი. ახალი ციფრული ვიდეო კამერით ან მობილურით შექმნილ
ფერს სხვა კუთხით შეგვახედოს, ისე, რომ „სიცხემ აგვიწიოს“.
ფილმებს შეიძლება დიდი კინემატოგრაფის „შვილი“ ვუწოდოთ, რომელიც, ვფიქრობ, მალე წამოიზრდება და ევოლუციის პირო
[ მაკა კუკულავა ]
ბის თანახმად, „მამას“ რევოლუციას მოუწყობს. [ უტა ბერია ]
1