#3 filmprints

redaqtoris sveti

Film Print-ის ამ ნო­მერ­ში შე­ვე­ცა­დეთ ნაკ­ლე­ბად კრი­ტი­კუ­ ლე­ბი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით. იმი­ტომ არა, რომ ნომ­რის მთა­ვა­ რი გმი­რე­ბი ჩვე­ნი თა­ნა­ტო­ლე­ბი არი­ან. გვინ­დო­და გვეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა რაც არის და დას­კ­ვ­ნის გა­მო­ტა­ნა მკითხ­ვე­ლის­თ­ვის მიგ­ვენ­დო. “ორგანიზმი ავად­მ­ყო­ფო­ბას მა­შინ ებ­რძ ­ ­ვის, რო­ცა სიცხე უწევს. კი­ ნომ ხალხს სწო­რედ ეს სიცხე უნ­და აუწი­ოს!“ – ან­ჟეი ვა­იდ ­ ას სიტყ­ვე­ბი დღეს ქარ­თუ­ლი კი­ნოს­თ­ვის ალ­ბათ გან­სა­კუთ­რე­ბით აქ­ტუ­ალ ­ უ­რი­ა. ამ ნო­მერს დრა­მა­ტურ­გი რე­დაქ­ტო­რე­ბი ჰყავ­და. ვცდი­ლობ­დით, ერ­თი მთლი­ა­ნი ამ­ბა­ვი მოგ­ვე­ყო­ლა. შევ­კა­რით ის­ტო­რი­ა, მო­ტი­ვა­ცი­ე­ბი, კონ­ფ­ლიქ­ ტე­ბი, მაგ­რამ არ გვყავ­და მთა­ვა­რი გმი­რი. თუ რა­ტომ გა­ვი­ტა­ნეთ ყდა­ზე ფო­ ტო ჯერ არარ­სე­ბუ­ლი ფილ­მი­დან (რომელსაც 10 წლის მე­რე იხი­ლავს მა­ყუ­ რე­ბე­ლი), იმე­დი გვაქვს, მკითხ­ვე­ლი მიხ­ვ­დე­ბა. ამას წი­ნათ ნაწყ­ვეტს გა­და­ვაწყ­დი ჩე­მი ძვე­ლი სა­დიპ­ლო­მო ნა­მუ­შევ­რი­ დან (როცა ჯერ კი­დევ კი­ნომ­ცოდ­ნე ვი­ყა­ვი):

ფოტო: ნატა სოგრომაძე

„ქართულ კი­ნო­ში არა­მე­ამ­ბო­ხე, ინ­ფან­ტი­ლუ­რი „ანტიგმირების“ სე­

„კინო თა­ვი­დან­ვე მოკ­ვ­და­ვად და­ი­ბა­და, ამი­ტომ ნუ გა­

რია რე­ვო­ლუ­ცი­ურ 60-იანებში იწყე­ბა, რო­დე­საც პრო­ტეს­ტის უმაღ­ლე­სი

გიკ­ვირ­დე­ბათ, თუ გარ­და­იც­ვ­ლე­ბა“ – თქვა ჟან ლუკ

ფორ­მა „შერეკილობა“ გახ­დე­ბა და არ გას­ც­დე­ბა სა­კუ­თა­რი სამ­ყა­როს

გოდ­რმ ­ ა. ასეც არის, კი­ნომ გა­ია ­ ­რა ის ევო­ლუ­ცი­ის სა­ფე­ხუ­რე­ბი,

რე­ა­ლუ­რი სამ­ყა­როს­გან გა­მიჯ­ნ­ვის მცდე­ლო­ბას. და­სავ­ლე­ლი თა­ნა­ტო­

რო­მელ­საც ცოცხა­ლი ორ­გა­ნიზ­მი გა­დის. ქარ­თულ კი­ნო­საც ჰქო­ნია

ლე­ბის­გან გან­სხ ­ ­ვა­ვე­ბით, ქარ­თვ ­ ელ კი­ნოგ­მი­რებს არას­დ­როს ექ­ნე­ბათ

პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბის პე­რი­ოდ ­ ი და მომ­ხიბ­ვლ ­ ე­ლი ახალ­გაზ­რ­დო­ბა.

სურ­ვი­ლი კერ­პე­ბის დამ­ხო­ბის, ანარ­ქი­ის, ამ­ბო­ხის. ამი­ტო­მაც ვფიქ­რობ,

შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვ ­ ას, ახ­ლა ის ავად­მყ ­ ო­ფობს, მის მკურ­ნა­ლო­ბა­ზე კი

ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო დღეს ქარ­თ­ვე­ლი სტუ­დენ­ტი რე­ჟი­სო­რე­ბის ნა­მუ­

სა­ქარ­თვ ­ ე­ლოს ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტ­რი ზრუ­ნავს. ის ავ­ტო­რე­ბი და

შევ­რე­ბი­ა. თუმ­ცა ბო­ლო წლე­ბის დე­ბი­უ­ტებს ნამ­დ­ვილ დე­ბი­უ­ტებს ვერ

რეს­პო­დენ­ტე­ბი, რომ­ლე­ბიც ამ ჟურ­ნალ­ში შეგ­ხვ ­ ­დე­ბათ, მი­ე­კუთ­ვ­ნე­

ვუ­წო­დებ, რად­გან ეს არ იყო რე­ა­ლო­ბის ახა­ლი მხატ­ვ­რუ­ლი გა­აზ­რე­ბა.

ბი­ან ადა­მი­ან ­ ებს, რომ­ლე­ბიც კი­ნოს გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბენ და მის გა­

ალ­ბათ ეს ნიშ­ნავს, რომ ყვე­ლა­ფე­რი წინ არის. კი­ნო პრო­ტეს­ტია რე­ა­

მო­ჯამ­რთ ­ ე­ლე­ბა­ში პი­რა­დი წვლი­ლის შე­ტა­ნას ცდი­ლო­ბენ.

ლო­ბის მი­მართ, იმით, რომ სხვა რე­ალ ­ ო­ბას გვთა­ვა­ზობს, რე­ა­ლო­ბას,

ადა­მი­ა­ნის მა­რა­დი­უ­ლი სურ­ვი­ლი – უთა­ნაგ­რ­ძ­ნოს სხვას, კონ­კ­

რო­მე­ლიც შე­საძ­ლე­ბე­ლი­ა, უფ­რო ნამ­დ­ვი­ლი იყოს. კი­ნო მოკ­ვდ ­ ა. გა­უ­

რე­ტუ­ლი „ქრონომეტრაჟით“ და­ივ ­ იწყოს სა­კუ­თა­რი თა­ვი და გა­ნი­

მარ­ჯოს კი­ნოს!“

ცა­დოს გარ­და­სახ­ვის სი­ა­მოვ­ნე­ბა, აცოცხ­ლებს კი­ნოს. თა­ნა­მედ­

იმ ასა­კის­თ­ვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბელ­მა პა­თე­თი­კამ ახ­ლა ღი­მი­ლი მომ­გვ ­ ა­

რო­ვე მა­ყუ­რე­ბელს ადა­მი­ან ­ ი­სა და სამ­ყა­როს სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბის

რა, მაგ­რამ აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ის, რა­ზეც მა­შინ ვწერ­დი (2004-ში) დი­დად არ

ამოხ­ს­ნის ახა­ლი და ზუს­ტი პა­სუ­ხე­ბი აინ­ტე­რე­სებს, ამი­ტომ კი­ნოს

შეც­ვ­ლი­ლა. ყვე­ლა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლა ჩვენს გარ­შე­მო: ქვე­ყა­ნა, ადა­მი­ა­ნე­ბი,

მო­ეთხო­ვე­ბა, რომ კი­დევ უფ­რო ჭკვი­ა­ნუ­რი გახ­დეს. თა­ნა­მედ­რო­

მთლი­ა­ნად სამ­ყა­რო, კი­ნო­პო­ლი­ტი­კაც კი, მაგ­რამ ის, რაც ამ ყვე­ლაფ­რის

ვე მა­ყუ­რე­ბელს უფ­რო მძაფ­რი შეგ­რძ ­ ­ნე­ბე­ბის მოთხოვ­ნი­ლე­ბაც

მიღ­მა არის, აღ­მოჩ­ნ­და, რომ ისევ პრობ­ლე­მად დარ­ჩა. ჩვენ ისევ ვე­ლო­

აქვს, რის გა­მოც, კი­ნო­ში შე­სა­ბა­მის ჟან­რე­ბი, 3D, 4D ეფექ­ტე­ბი და

დე­ბით ვი­ღა­ცას, რო­მე­ლიც ლეო კა­რაქ­სი­ვით გი­ჟუ­რი და თა­მა­მი იქ­ნე­ბა,

ა.შ. გაჩ­ნ­და. ტექ­ნო­ლო­გი­ურ­მა პროგ­რეს­მა კი­ნო უფ­რო მო­ბი­ლუ­რი

ახა­ლი კი­ნო­ხედ­ვით შე­მო­ვარ­დე­ბა ჩვენს ცნო­ბი­ე­რე­ბა­ში, გა­არ­ღვ ­ ევს სივ­რ­

გა­ხა­და, ფილ­მის გა­და­ღე­ბა მარ­ტი­ვი და ბევ­რის­თ­ვის ხელ­მი­საწ­ვ­

ცე­ებს, ამო­აბ­რუ­ნებს შე­ხე­დუ­ლე­ბებს ბევრ სა­კითხებ­ზე და შეძ­ლებს ყვე­ლა­

დო­მი. ახა­ლი ციფ­რუ­ლი ვი­დეო კა­მე­რით ან მო­ბი­ლუ­რით შექ­მ­ნილ

ფერს სხვა კუთხით შეგ­ვა­ხე­დოს, ისე, რომ „სიცხემ აგ­ვი­წი­ოს“.

ფილ­მებს შე­იძ­ლე­ბა დი­დი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის „შვილი“ ვუ­წო­დოთ, რო­მე­ლიც, ვფიქ­რობ, მა­ლე წა­მო­იზ­რ­დე­ბა და ევო­ლუ­ცი­ის პი­რო­

[ მაკა კუკულავა ]

ბის თა­ნახ­მად, „მამას“ რე­ვო­ლუ­ცი­ას მო­უწყობს. [ უტა ბე­რია ]

1

ყდაზე ფოტო: ნატა სოფრომაძე გამომცემელი საქართველოს კინემატოგრაფიის ეროვნული ცენტრი აღმასრულებელი მენეჯერი ნათია კანთელაძე მთავარი რედაქტორები მაკა კუკულავა, უტა ბერია არტ დირექტორი მანანა არაბული ფოტორედაქტორი ხათუნა ხუციშვილი ფოტოგრაფები ხათუნა ხუციშვილი, ნატა სოფრომაძე

[ 65 ]

ლიტერატურული რედაქტორი / კორექტორი ნინო სვანიძე პრეპრესი ალექსი კახნიაშვილი

ნომერზე მუშაობდნენ: მაკა კუკულავა, უტა ბერია, ქეთი დანელია, ირმა ჯანჯღავა, ირინა დემეტრაძე, მარგო ზუბაშვილი, ქეთა კირტავა, ნინო ქავთარაძე, მარიტა მათიაშვილი, ეკა წოწორია, თაკო კალანდაძე, ირინე ჟორდანია, თორნიკე ბზიავა, ნინო მხეიძე, ივანე ყიფშიძე, ვიკა გიორგობიანი, თამუნა

თბილისის საერთაშორისო

ლოლუა, ბექა ელბაქიძე, ივანე ყიფშიძე (ილუსტრაცია).

კინოფესტივალი

__4

რედაქცია ტელ.: +995 32 2 999200 / ელ ფოსტა: info@gnfc.ge /

რეპორტაჟი ლოძის სტუდენტური კინოფესტივალიდან

დაიბეჭდა „24 საათის“

__12

კოტბუსის კინოფესტივალი,

გამომცემლობაში; ტელ.: +995 32 2 409445 განსაკუთრებული მადლობა საქართველოს კინემატოგრაფიის

ქეთი მაჭავარიანი, ინტერვიუ

__14

წარმოება დღეს

__17

დირექტორს თამარ ტატიშვილს,

რუსუდან ჭყონია, ინტერვიუ

__18

პროექტების მენეჯერს ქეთი

„გაიღიმეთ“ რეცენზია

__20

ეროვნული ცენტრის კინოდისტრიბუციისა და ექსპორტის დანელიას და სტრატეგიის და

გიორგი მასხარაშვილი, ინტერვიუ __22

კვლევის მენეჯერს ირმაჯანჯღავას. ჟურნალი გამოდის კულტურისა და ძეგლთა დაცვის სამინისტროს

„მესაათე“ რეცენზია

__24

ალექსანდრე ქვირია, ინტერვიუ

__26

„გორელოვკა“ რეცენზია

__28

თირნიკე ბზიავა „ბუდე„

__30

გაბრიელ რაზმაძე, „შავი თუთა„

__32

დავით კოპალეიშვილი, „ნათურა„ __33 ირაკლი ფანიაშვილი, „სერგო გოთორანი„

2

__34

მხარდაჭერით.

sarCevi

ჩემი კინო

__35

კოტე ჯანდიერი, ინტერვიუ – 36გვ ნულოვან ზოლზე,

[ 60 ]

ირაკლი ჩხიკვაძე

__40

ფოტოპროექტი მსახიობები

__42

ფოტოპროექტი სტუდენტები

__52

სპეც. რეპორტაჟი

__57

იური ნორშტეინი, ინტერვიუ

__58

ანჟეი ვაიდა, ინტერვიუ

__60

მარკ ბერგერი, ინტერვიუ

__62

ჟულიეტ ლეპუტრი, ინტერვიუ

__65

თავისუფალი თემა

__69

რა შეუძლია კინოს?

__70

IF… სტუდენტების მანიფესტი

__74

მრგვალი მაგიდა

__80

ინდუსტრია და თანამედროვე ტექნოლოგიები

__88

EPIK საქართველოში

__90

ლიტერატურული კონკურსი გალა __92 მობილური კინო

__94

კინოსთვის ერთად

__99

მანანა წივწივაძე, ინტერვიუ

__100

ნათია ჯაფარიძე, ინტერვიუ

__102

ანონსი „WHEN WE WERE YOUNG„ __104

[ 42 ] 3

თბი­ლი­სის მე­თორ­მე­ტე სა­ერ­თა­შო­რი­სო კი­

აღ­ნიშ­ნეს, რომ ისი­ნი გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბენ ქარ­

ნო­ფეს­ტი­ვა­ლის კა­ტა­ლო­გის წი­ნა­სიტყ­ვა­ო­

თულ კი­ნოს და სი­ხა­რუ­ლით ადევ­ნე­ბენ თვალ­ ე­მა­ტა – „სიყვარულით შვე­დე­თი­დან“.

ნო“ და „ქართული პა­ნო­რა­მა“ კი­დევ ერ­თი და­

ბა­ში ფეს­ტი­ვა­ლის დი­რექ­ტო­რე­ბი შემ­დეგს

-­ყურს იმ სი­ახ­ლე­ებს, რაც თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­

წე­რენ: „წლის ბო­ლოს, რო­ცა ნო­ემ­ბ­რის ქარ­

თულ კი­ნო­ში ხდე­ბა. თუმ­ცა, ამა­ზე ცო­ტა ქვე­მოთ.

ფეს­ტი­ვა­ლის

გახ­ს­ნა-­და­ხურ­ვა­ზე

ფილ­მე­ბი აჩ­ვე­ნეს, ხაზ­გას­მით,

რუ­სუ­ლი

ყო­ველ­გ­ვა­რი

ბუ­ქი ჩავ­ლი­ლია და თბი­ლი­სის ქუ­ჩებ­ში დე­

ფეს­ტი­ვალს კი­ნო­თე­ატ­რი „ამირანი“ მას­პინ­

კემ­ბ­რის სტა­ბი­ლუ­რი სუს­ხი და­ი­სად­გუ­რებს

ძ­ლობ­და. ფილ­მე­ბი დიდ­სა და მცი­რე დარ­ბა­

პო­ლი­ტი­კუ­რი დატ­ვირ­თ­ვის გა­რე­შე.

ხოლ­მე, კი­ნო­თე­ატ­რი „ამირანი“ ქა­ლა­ქის

ზებ­ში იყო გა­და­ნა­წი­ლე­ბუ­ლი (ეს კომ­პაქ­ტუ­რო­ბა

კულ­ტუ­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბის ეპი­ცენ­ტ­რად იქ­ცე­

ბევრს მო­ე­წო­ნა, ზოგს კი წი­ნა წლებ­ში პროგ­რა­

ვა. ეკ­რა­ნი ეთ­მო­ბა სა­ფეს­ტი­ვა­ლო, არა­კო­

მე­ბით ხელ­ში სირ­ბი­ლი ერ­ჩივ­ნა რუს­თა­ვე­ლი-­ კაი გაძ­ლე­ბას გი­სურ­ვებ­თო, – გვითხ­რეს, და

მერ­ცი­ულ, ნო­ვა­ტო­რულ, ექ­ს­პე­რი­მენ­ტულ,

კოს­ტა­ვას მი­მარ­თუ­ლე­ბით მე­ტი რო­მან­ტი­კის­თ­

ფილმს მარ­თ­ლაც მხო­ლოდ ნა­ხე­ვარ­მა დარ­

სა­ავ­ტო­რო თუ ე. წ. გან­სხ ­ვ ­ ა­ვე­ბულ კი­ნოს.“

ვის) და დარ­ბა­ზებ­ში ცი­ო­და (ეს გან­სა­კუთ­რე­ბით

ბაზ­მა თუ გა­უძ­ლო ბო­ლომ­დე. იური არა­ბო­ვის

აღ­სა­ნიშ­ნა­ვი­ა, რად­გან საკ­მაო დის­კომ­ფორტს

მი­ერ გო­ე­თეს „ფაუსტის“ მი­ხედ­ვით შექ­მ­ნილ­მა

სამ­წუ­ხა­რო­ა, რომ „განსხვავებული კი­ნოს“ ფეს­

ქმნი­და, გან­სა­კუთ­რე­ბით ისე­თი ფილ­მე­ბის ყუ­

სცე­ნარ­მა მა­ყუ­რებ­ლებს შო­რის აზ­რთ ­ ა სხვა­

ტი­ვა­ლი, რო­მე­ლიც თბი­ლი­სის­თვ ­ ის მარ­თლ ­ აც

რე­ბი­სას, რო­გო­რი­ცაა სო­კუ­რო­ვის „ფაუსტი“, ან

დას­ხ­ვა­ობ ­ ა გა­მო­იწ­ვი­ა. ფილ­მი წლე­ვან­დე­ლი

ერ­თ­-ერ­თი ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი მოვ­ლე­ნაა

ბე­ლა ტა­რის „ტურინელი ცხე­ნი„). ფეს­ტი­ვალს

ვე­ნე­ცი­ის კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლის ტრი­უმ­ფა­ტო­რი,

მთე­ლი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, წელს „ქალაქის

ერ­თ­გუ­ლი მა­ყუ­რე­ბე­ლი წელ­საც არ მოჰ­კ­ლე­ბია

და ძა­ლა­უფ­ლე­ბის შე­სა­ხებ სო­კუ­რო­ვის ტეტ­

კულ­ტუ­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბის ეპი­ცენ­ტ­რად“ ვერ იქ­ცა

– 5 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში „ამირანის“ დარ­ბა­ზე­ბი

რა­ლო­გი­ის („მოლოხი“, „კურო“, „მზე„) ბო­ლო

და ფი­ნან­სუ­რი სირ­თუ­ლე­ებ ­ ის გა­მო, მარ­თ­ლაც

გა­და­ჭე­დი­ლი იყო ყვე­ლა ასა­კის კი­ნო­მოყ­ვა­რუ­

ნა­წი­ლი გახ­ლავთ.

რომ „განსხვავებულად“ ჩა­ტარ­და.

ლე­ბით. გან­სა­კუთ­რე­ბით და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი

გახ­სნ ­ ა­ზე წარ­მოდ­გე­ნი­ლი იყო ალექ­სანდრ სო­კუ­რო­ვის გახ­მა­უ­რე­ბუ­ლი „ფაუსტი“. ფილ­მის დაწყე­ბამ­დე ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რებ­მა, –

მსვლე­ლო­ბი­სას

ჩვენ­

თ­ვის მთა­ვა­რია მა­ყუ­რებ­ლი­სა და ფილ­მის

რო­ბა და მი­სი ფილ­მე­ბის რეტ­როს­პექ­ტი­ვა,

ავ­ტორ­თა ურ­თი­ერ­თო­ბა, – აღ­ნიშ­ნეს ორ­გა­

რომ­ლის დრო­საც დარ­ბა­ზებ­ში მარ­თ­ლაც ტე­ვა

ნი­ზა­ტო­რებ­მა, – ის დის­კუ­სი­ებ ­ ი, რომ­ლე­ბიც

ფი­ნან­სუ­რი დე­ფი­ცი­ტის გა­მო, წელს სა­ერ­თა­

არ იყო, ხო­ლო კა­რაქ­სის ფა­ნე­ბი ერ­თ­მა­ნეთს

ფილ­მის ჩვე­ნე­ბის შემ­დეგ იმარ­თე­ბა. კი­ნო­ბაზ­

შო­რი­სო კონ­კურ­სი გა­უქ­მდ ­ ა, ოქ­რო­სა და ვერ­

ას­წ­რებ­დ­ნენ, სიყ­ვა­რულ­ში გა­მოს­ტყ­დო­მოდ­ნენ

რო­ბე­ბი­სა და ინ­დუს­ტ­რი­ულ ­ ი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის

ცხ­ლის „პრომეთე“ და სერ­გო ფა­რა­ჯა­ნო­ვის სა­

სა­კულ­ტო რე­ჟი­სორს.

მო­ძა­ლე­ბის ფონ­ზე, ვცდი­ლობთ, რომ ფილ­მი

ცო­ტა რამ წლე­ვან­დე­ლი ფეს­ტი­ვა­ლის შე­სა­ხებ

ხე­ლო­ბის პრი­ზი – გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი პო­ეტ ­ უ­რი

წი­ნა ფეს­ტი­ვა­ლებ­თან შე­და­რე­ბით, წლე­ვან­

რო­გორც ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი პრო­დუქ­ტი და

ხედ­ვის მქო­ნე ახალ­გაზ­რდ ­ ა რე­ჟი­სო­რის­თ­ვის

დელ ფეს­ტი­ვალს მოკ­რ­ძა­ლე­ბუ­ლი, მაგ­რამ

ხე­ლოვ­ნე­ბის ნი­მუ­ში, მა­ყუ­რებ­ლი­სა და რე­ჟი­

არა­ვის­თ­ვის მი­უნ ­ ი­ჭე­ბი­ათ. ფეს­ტი­ვალს სტუმ­

ძალ­ზედ

ჰქონ­და,

სო­რის გან­ხილ­ვის, ფიქ­რი­სა და მსჯე­ლო­ბის

რობ­დ­ნენ და აფა­სებ­დ­ნენ ბერ­ლი­ნის სა­ერ­თა­

რომ­ლის ტრა­დი­ცი­ულ სექ­ცი­ე­ბის, რო­გო­რი­ცა­ა:

საგ­ნად იქ­ცეს. თუმ­ცა არც იმას ვი­ვიწყებთ, რომ

შო­რი­სო კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლის ჟი­უ­რის წევ­რე­ბი

„ევროპული კი­ნოს ფო­რუ­მი“, „დამზადებულია

კი­ნო­ინ­დუს­ტ­რია კო­მერ­ცი­ას ­ აც გუ­ლის­ხ­მობს.

ულ­რიხ და ერი­კა გრე­გო­რე­ბი, რომ­ლებ­მაც

გერ­მა­ნი­ა­ში“, „დამოუკიდებელი ამე­რი­კუ­ლი კი­

ამის დას­ტუ­რია უამ­რა­ვი მას­ტერ­-­კ­ლა­სი, ვორ­

4

სა­ინ­ტე­რე­სო

პროგ­რა­მა

ფოტო: ეკა ელბაქიძე, მაკა კუკულავა

„კინოფესტივალის

იქ­ნე­ბა, რა­საკ­ვირ­ვე­ლი­ა, ლეო კა­რაქ­სის სტუმ­

festivali

ლეო კარაქსი მარცხნივ: ფესტივალის ორგანიზატორები – გაგა ჩხეიძე, ნინო ანჯაფარიძე

ქ­შო­პი, თუ მრგვა­ლი მა­გი­და, რო­მე­ლიც ჩვე­ნი

ვო, ვინც ამ ის­ტო­რი­ებს და­წერს, გა­და­ი­ღებს და

კურ­ტი. მან ბევ­რი იწუ­წუ­ნა, რომ იტა­ლი­ა­ში კი­ნო

ფეს­ტი­ვა­ლის ფარ­გლ ­ ებ­ში იმარ­თე­ბა.“

ითა­მა­შებს, სა­ჭი­როა ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე სი­არ ­ უ­ლი,

მოკ­ვ­და და მა­ყუ­რე­ბელს კი­ნო­ე­ნა აღარ ეს­მის,

წლე­ვან­დე­ლი ფეს­ტი­ვა­ლი ამ მხრივ დი­დად

სა­დაც რაც შე­იძ­ლე­ბა მე­ტი ხალ­ხი უნ­და გა­იც­ნო

რა­და­გან ისი­ნი სე­რი­ა­ლე­ბის ყუ­რე­ბამ გა­ა­ფუ­ჭა და

არ გა­მო­ირ­ჩე­ოდ ­ ა. ფეს­ტი­ვალ­ზე მხო­ლოდ

და და­ი­მე­გობ­რო. რაც შე­ე­ხე­ბა მსა­ხი­ობ ­ ებს, მა­თი

სხვაგ­ვარ აღ­ქ­მას მი­აჩ­ვი­ა. „ყველამ იცით, ალ­ბათ

ორ­მა პრო­დუ­სერ­მა ჩა­ატ ­ ა­რა მას­ტერ­კლ ­ ა­სე­

პი­რა­დად გაც­ნო­ბა ხომ სა­ერ­თოდ აად­ვი­ლებს

სილ­ვიო ბერ­ლუს­კო­ნი რა­საც წარ­მო­ად­გენს. ვიმ

ბი – ამე­რი­კელ­მა ჯიმ სტარ­კმ ­ ა და იტა­ლი­ელ­მა

ყვე­ლა­ფერს. მოკ­ლედ, სტარ­კის მას­ტერ­კლ ­ ა­სის

ვენ­დერ­სის ფილ­მ­ში „ალისა ქა­ლა­ქებ­ში“ არის

ან­ჯე­ლო კურ­ტიმ.

შემ­დეგ ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან ად­ვი­ლი მო­გეჩ­ვე­

ასე­თი ფრა­ზა: „ამერიკელებმა მო­ახ­დი­ნეს ჩვე­

ნე­ბო­დათ; ბო­ლო კითხ­ვა­ზე, არის თუ არა შე­საძ­

ნი ქვეც­ნო­ბი­ე­რის კო­ლო­ნი­ზა­ცი­ა“... ჰო­და, ბერ­

ლე­ბე­ლი, რომ უც­ნო­ბი, დამ­წყე­ბი რე­ჟი­სო­რით

ლუს­კო­ნიმ მო­ახ­დი­ნა ჩვე­ნი, იტა­ლი­ე­ლი ხალ­

პრო­დუ­სე­რი და სცე­ნა­რის­ტი ჯიმ სტარ­კი თავს

სტარ­კის­ნა­ი­რი პრო­დუ­სე­რი და­ინ­ტე­რეს­დეს, მან

ხის ქვეც­ნო­ბი­ე­რის კო­ლო­ნი­ზა­ცი­ა; ამის­თვ ­ ის მან

„ერთკაციან, და­ბალ­ბი­უჯ ­ ე­ტი­ან სტუ­დი­ას“ ეძა­ხის.

მხრე­ბი აიჩე­ჩა და თქვა, რომ არის შან­სი; თუმ­ცა

ცუ­დი ტე­ლე­ვი­ზია შექ­მ­ნა და მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად

მას 22 ფილ­მი აქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი. მათ შო­რი­საა

მას­ტერ­კ­ლა­სის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, რო­დე­საც

გა­მო­ი­ყე­ნა ის – რო­გორც იარა­ღი. ერ­თა­დერ­თი

ჯიმ ჯარ­მუ­შის ისე­თი ცნო­ბი­ლი ფილ­მე­ბი, რო­გო­

ერ­თ­-ერ­თ­მა ახალ­გაზ­რდ ­ ა რე­ჟი­სორ­მა მას დის­კ­

ნამ­დ­ვი­ლი რე­ვო­ლუ­ცი­ა, რაც ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია

რე­ბი­ცაა „სამოთხეზე უც­ნა­უ­რი“ (სწორედ ამ ფილ­

ზე ჩა­წე­რი­ლი თა­ვი­სი ფილ­მი მი­ა­წო­და, სამ­შობ­

მო­ახ­დი­ნოს, ეს არის რე­ვო­ლუ­ცია სა­კუ­თარ თავ­

მ­ზე მუ­შა­ობ ­ ი­სას გა­იც­ნეს მათ ერ­თმ ­ ა­ნე­თი)­,­ „­ყა­ვა

ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი სტარ­კი ამ დისკს ნა­ხავ­და

ში“. ამ გა­მოს­ვ­ლის შემ­დეგ იტა­ლი­ე­ლი დარ­ბაზს

და სი­გა­რე­ტი“, „მისტიკური მა­ტა­რე­ბე­ლი“, „ღამე

თუ არა, ალ­ბათ „იმედი იყო, მაგ­რამ შან­სი – არა­

მი­უბ­რუნ­და და კითხ­ვა დას­ვა: რად­გან ვხე­დავ,

დე­და­მი­წა­ზე„­და სხვ. მისი მას­ტერ­კლ ­ ა­სი ეხე­ბო­

ნა­ი­რი“.

რომ ბევ­რი ახალ­გაზ­რ­და ეს­წ­რე­ბა, მა­ინ­ტე­რე­

ამე­რი­კე­ლი

და თე­მას „პროდუსერის შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი რო­ლი

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

და­მო­უკ ­ ი­დე­ბელ კნო­ში“. მას­ტერ­კლ ­ ას­ზე ერ­თ­-

სებს, რა არის თქვე­ნი მი­ზა­ნი, რო­გორც კი­ნე­მა­

იტა­ლი­ელ ­ ი

ტოგ­რა­ფის­ტე­ბის, რა­ზე უნ­და გქონ­დეთ რე­აქ­ცი­ა,

ერ­თ­მა ქარ­თვ ­ ელ­მა რე­ჟი­სორ­მა სტარკს ჰკითხა:

მე­ორ ­ ე მას­ტერ­კლ ­ ასს, რო­მელ­ზეც მი­ქე­ლან­

„ამერიკა დი­დი ბა­ზა­რი­ა, იქ და­ბალ­ბი­უ­ჯე­ტი­ან

ჯე­ლო ფრა­მა­ტი­ნოს მო­საწყე­ნი „ოთხი ცხოვ­რე­

რის მი­მართ გაქვთ პრო­ტეს­ტი?

ფილ­მებ­საც აქვთ შე­მო­სა­ვა­ლი, რო­გორ მო­ვა­

ბის“ ნახ­ვის შემ­დეგ აღ­მოვ­ჩნ ­ ­დით, იტა­ლი­ე­ლი

უხერ­ხუ­ლი სი­ჩუ­მე ისევ კურ­ტიმ და­არ­ღ­ვია და

ხერ­ხოთ ეს სა­ქარ­თვ ­ ე­ლო­ში?„; რა­ზეც ჯიმ სტარ­

პრო­დუ­სე­რი, 1987 წელს ნე­აპ ­ ოლ­ში თე­ატ­რი­სა

აღ­ნიშ­ნა, რომ მათ, ანუ სამ­ხ­რეთ იტა­ლი­ე­ლებს

კ­მა უპა­სუ­ხა, რომ თუ ამ­ბა­ვი არის კარ­გი, ფილმს

და კი­ნოს მწარ­მო­ე­ბე­ლი კომ­პა­ნი­ის თე­ატ­რი უნი­

და ქარ­თ­ვე­ლებს ერ­თი და იგი­ვე შე­ხე­დუ­ლე­ბა

აუცი­ლებ­ლად ექ­ნე­ბა წარ­მა­ტე­ბა, რად­გან კი­ნო­ში

ტი­-ის დამ­ფუძ­ნებ­ლი, ან­ჯე­ლო კურ­ტი ატა­რებ­და.

გვაქვს ევ­რო­პა­ზე, რად­გან ცი­ვი­ლი­ზა­ცი­ის გარ­

ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი არის ის­ტო­რია და ეს ის­ტო­რია

იტა­ლი­ელ­მა ბევ­რი ილა­პა­რა­კა იმა­ზე, თუ რა და­

კ­ვე­ულ ნაკ­ლე­ბო­ბას გან­ვიც­დით. იმის საჩ­ვე­

უნ­და იყოს უნი­ვერ­სა­ლუ­რი, რო­მელ­საც ადა­მი­ა­

აკ­ლო და რა შეს­ძი­ნა ახალ­მა ტექ­ნო­ლო­გი­ებ­მა

ნებ­ლად, თუ რო­გორ უნ­და კეთ­დე­ბო­დეს კი­ნო,

ნე­ბი დე­და­მი­წის ნე­ბის­მი­ერ წერ­ტილ­ში გა­ი­გე­ბენ

თა­ნა­მედ­რო­ვე კი­ნე­მა­ტოგ­რაფს. თუ ად­რე დე­და

იტა­ლი­ელ­მა პრო­დუ­სერ­მა შემ­დე­გი კი­ნო­ექ­ს­

და ააღელ­ვებთ მათ. სწო­რედ ამ უნი­ვერ­სა­ლუ­რი

მას ეუბ­ნე­ბო­და, – „წავედი კი­ნო­ში“, ახ­ლა ამ­ბობს:

პე­რი­მენ­ტი გვა­ნა­ხა. 2 წლის წინათ ნე­ა­პო­ლის

ის­ტო­რი­ებ ­ ის მო­ძი­ებ ­ აა პრო­დუ­სე­რის­თ­ვის მთა­ვა­

„წავედი ფილ­მის სა­ნა­ხა­ვად“ – და ამა­ში არის დი­

ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო­ბამ კურ­ტის და მის კო­ლე­გებს

რი; ხო­ლო იმის­თვ ­ ის, რომ ის ადა­მი­ა­ნე­ბი იპო­

დი გან­სხ ­ ­ვა­ვე­ბა­ო, – გუ­ლის­ტ­კი­ვი­ლით ამ­ბობ­და

მი­მარ­თა თხოვ­ნით, რომ კი­ნოს სა­შუ­ა­ლე­ბით

დარ­ბაზ­ში სი­ჩუ­მემ და­ი­სად­გუ­რა.

5

გა­და­ეჭ­რათ ქა­ლა­ქის დი­დი პრობ­ლე­მა – ნა­გა­ვი

გერ­მა­ნუ­ლი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი ეხე­ბა.

ბით ქმნი­ან. ოთხ­ნა­წი­ლი­ან ­ ი კონ­ცერ­ტის შეს­რუ­

ნე­აპ ­ ოლ­ში. პრო­დუ­სერ­მა და მის­მა თა­ნა­მო­აზ­

ფილ­მის „სიმღერა, რო­მე­ლიც მახ­სოვს“, ყუ­რე­

ლე­ბი­სას ისი­ნი სა­მო­ქა­ლა­ქო კა­ნონს არ­ღ­ვე­ვენ.

რე­ებ­მა ახალ­გაზ­რდ ­ ა რე­ჟი­სო­რებს და­ავ ­ ა­ლეს,

ბა საკ­მა­ოდ სკეპ­ტი­კუ­რი გან­წყო­ბით და­ვიწყეთ,

ამ უც­ნა­უ­რი საქ­მის გა­მო­ძი­ე­ბას პო­ლი­ცი­ის ოფი­

კი­ნო­მი­მარ­თ­ვა გა­ეკ ­ ე­თე­ბი­ნათ მშობ­ლი­უ­რი ქა­

და თა­ვი­დან გერ­მა­ნულ „იავნანამ რა ჰქმნა­ზე“

ცე­რი იწყებს, და სე­რი­ულ ­ ი მუ­სი­კო­სი-­ტე­რო­რის­

ლა­ქის მცხოვ­რებ­თა მი­მართ. ას­ზე მე­ტი პრო­ექ­

ვქი­ლი­კობ­დით კი­დეც, მაგ­რამ რე­ჟი­სორ ფლო­

ტე­ბის დევ­ნა მის­თ­ვის პი­რად ვენ­დე­ტად იქ­ცე­ვა.

ტი­დან 23 ახალ­გაზ­რ­და რე­ჟი­სო­რის მოკ­ლე­მეტ­

რი­ან კო­სე­ნის სა­ოც­რად სა­და კი­ნოთხ­რო­ბამ

ფილმს ირო­ნი­ულ ­ ი ფი­ნა­ლი აქვს: ქა­ლა­ქი­

რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მი აირ­ჩი­ეს და და­ა­მა­ტეს კი­დევ

ისეთ სიღ­რ­მე­ებ­ში გა­დაგ­ვის­რო­ლა, რომ ეკ­რანს

დან პრო­ვინ­ცი­ულ და­ბა­ში გა­პა­რუ­ლი მე­ამ­ბო­ხე

ერ­თი რე­ჟი­სო­რი - პა­ოლ ­ ო სო­რენ­ტი­ნო. სა­ბო­

თვა­ლი ვე­ღარ მოვ­წყ­ვი­ტეთ. ვი­სურ­ვებ­დი, რომ

მუ­სი­კო­სე­ბი თა­ვის გა­სა­ტა­ნად იმას აკე­თე­ბენ,

ლოო ჯამ­ში მთავ­რო­ბამ მათ ფუ­ლი აღარ მის­

ასე­თი ფილ­მი, რო­მელ­საც არ აქვს პრე­ტენ­ზია

რის წი­ნა­აღ­მ­დე­გაც გა­ი­ლაშ­ქ­რეს – ბარ­ში სენ­

ცა, მაგ­რამ ტე­ლე­ვი­ზი­ის­გან მი­ღე­ბუ­ლი პა­ტა­რა

შე­დევ­რო­ბა­ზე, ახა­ლი კი­ნო­ე­ნის გა­მო­გო­ნე­ბა­სა

ტი­მენ­ტა­ლურ მე­ლო­დი­ებს უკ­რა­ვენ.

გრან­ტით ფილ­მი მა­ინც გა­და­ი­ღეს. მას­ტერ­კ­ლა­

და ა.შ., მაგ­რამ აქვს ზუს­ტი დრა­მა­ტურ­გი­ა, კონ­ფ­

და­მო­უკ ­ ი­დე­ბე­ლი ამე­რი­კუ­ლი კი­ნოს პროგ­

სის ბო­ლოს ვნა­ხეთ ნაწყ­ვე­ტე­ბი ფილ­მე­ბი­დან,

ლიქ­ტე­ბის ძალ­ზედ სა­ინ­ტე­რე­სო და მო­უ­ლოდ­

რა­მა­ში ნაჩ­ვე­ნე­ბი იყო ჯუ­ლია ლოკ­ტე­ვის ფილ­

რომ­ლე­ბიც სა­ოც­რად ჰგავ­და თე­ატ­რა­ლუ­რის

ნე­ლი გან­ვი­თა­რე­ბა და, რაც მთა­ვა­რი­ა, ღრმა

მი „ეული პლა­ნე­ტა“, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თ­ვე­ლო­

პირ­ველ­-­მე­ო­რე კურ­სე­ლი სტუ­დენ­ტე­ბის ნა­მუ­

ში­ნა­არ­სის სათ­ქ­მელს გად­მოგ­ვ­ცემს, რო­დეს­მე

შია გა­და­ღე­ბუ­ლი, რის გა­მოც, მის პრე­მი­ერ ­ ას

შევ­რებს, ხო­ლო ნე­ა­პო­ლის ქუ­ჩე­ბი, გა­რე­უბ­ნუ­

მა­ინც ვი­ხი­ლოთ ჩვენს ეკ­რა­ნებ­ზე.

გან­სა­კუთ­რე­ბით ელოდ­ნენ. ფილ­მშ ­ ი მთა­ვა­რი

ლი ტი­პა­ჟე­ბი და ა.შ. „პლეხანოვის“ რე­მონ­ტის

გერ­მა­ნულ, ამე­რი­კულ, ფრან­გულ და ბრი­ტა­ნულ

რო­ლის შემ­ს­რუ­ლე­ბელ გა­ელ გარ­სია ბერ­

პე­რი­ოდს და სა­ერ­თოდ ჩვენს ქა­ლაქს მო­გა­

ფილ­მებს წელს პირ­ვე­ლად და­ე­მა­ტა შვე­დუ­რი კი­

ნალს პარ­ტ­ნი­ო­რო­ბას ქარ­თვ ­ ე­ლი მთამ­სვ ­ ­ლე­

გო­ნებ­დათ. ან­ჯე­ლო კურ­ტიმ აღ­ნიშ­ნა, რომ მან

ნოს საკ­მა­ოდ დი­დი რეტ­როს­პექ­ტი­ვა: 90-იანების

ლი ბი­ძი­ნა გუ­ჯა­ბი­ძე უწევს. ქარ­თულ კი­ნო­ში

გვიჩ­ვე­ნა გზა, თუ რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა მი­მარ­თო

ბო­ლოს და ბო­ლო 10 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­

ტრა­დი­ცი­ად ქცე­უ­ლი ყალ­ბი სამ­სა­ხი­ო­ბო შეს­

ქა­ლაქს კი­ნოს სა­შუ­ა­ლე­ბით.

და­ღე­ბუ­ლი ცნო­ბი­ლი შვე­დი რე­ჟი­სო­რე­ბის – როი

რუ­ლე­ბის ფონ­ზე, ბი­ძი­ნა გუ­ჯა­ბი­ძის თა­მა­შის

ან­დერ­სო­ნის, ბო ვი­დერ­ბე­რის, Lლუკას მუ­დი­სო­

მა­ნე­რა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი აღ­ნიშ­ვ­ნის ღირ­სი­ა.

ფეს­ტი­ვა­ლის პროგ­რა­მა

ნის, ლივ ულ­მა­ნის და სხვა­თა ნა­მუ­შევ­რე­ე­ბი. ეს

მა­ყუ­რებ­ლის მხრი­დან ფილმს სხვა­დას­ხ­

კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე გო­ე­თეს ინ­ს­ტი­ტუტ­მა თა­ვი­სი

პროგ­რა­მა შვე­დე­თის ინ­ს­ტი­ტუ­ტი­სა და შვე­დე­თის

ვაგ­ვა­რი შე­ფა­სე­ბა მოჰ­ყ­ვა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა,

ტრა­დი­ცი­უ­ლი პროგ­რა­მა „დამზადებულია გერ­

სა­ელ­ჩოს მხარ­და­ჭე­რით შედ­გა და ყვე­ლა­ზე დი­დი

რომ სუ­რა­თი ძალ­ზედ გა­წე­ლი­ლი იყო, ამე­რი­

მა­ნი­ა­ში“ 6 ფილ­მით წარ­მო­ად­გი­ნა. ფესტივალს

პროგ­რა­მით წარ­დ­გა ფეს­ტი­ვალ­ზე.

კე­ლებ­მა შეძ­ლეს სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში გა­და­ე­ღოთ

თა­ვი­ან­თი ფილ­მე­ბით ახალ­გაზ­რ­და რე­ჟი­სო­რე­

ორი შვე­დი რე­ჟი­სო­რის – ულე სი­მონ­სო­ნის და

ფილ­მი ყვე­ლა­სათ­ვის გა­სა­გებ და მტკივ­ნე­ულ

ბი ფა­იტ ჰელ­მე­რი („ბაიკანური„) და ფლო­რი­ან

იუჰა­ნეს სტერ­ნე ნილ­სო­ნის მი­ერ 2010 წელს გა­

თე­მა­ზე, თა­ნაც ისე, რომ არც ერ­თი თე­მის სპე­

კო­სე­ნი („სიმღერა, რო­მე­ლიც მახ­სოვს„) სტუმ­

და­ღე­ბუ­ლი ფილ­მი „ხმაურის ხმა“ მოგ­ვითხ­რობს

კუ­ლი­რე­ბა არ მო­ახ­დი­ნეს (სამწუხაროდ, ქარ­

რობ­დ­ნენ. პროგ­რა­მის შემ­დ­გე­ნე­ლე­ბის აზ­რით,

ექ­ს­ცენ­ტ­რუ­ლი დრა­მე­რე­ბის ბან­და­ზე, რომ­ლის

თ­ვე­ლე­ბი ამას ვერ ახერ­ხე­ბენ).

ეს 6 ფილ­მი ყვე­ლა იმ თე­მას, სა­მუ­შაო ფორ­მ­ტ­სა

წევ­რე­ბი უარ­ყო­ფენ მუ­სი­კის შექ­მ­ნის ჩვე­ულ ხერ­

სექ­ცი­აშ ­ ი „თბილისელი დი­დოს­ტა­ტე­ბი“ რე­

და ად­გი­ლებს მო­ი­ცავ­და, რა­საც თა­ნა­მედ­რო­ვე

ხებს და მას ყო­ველ­დღი­უ­რი ხმა­უ­რის სა­შუ­ა­ლე­

ჟი­სო­რი­სა და პრო­დუ­სე­რის პატ­რიკ კა­ზა­ლის

6

festivali

მარცხნიდან მარჯვნივ: ალექსანდრე მინდაძე, გაგა ჩხეიძე და თამარ ტატიშვილი, ნინო ანჯაფარიძე და ანა ძიაფშფა

ფილ­მე­ბი იყო წარ­მოდ­გე­ნი­ლი. პატ­რიკ კა­ზა­ლი

რე­ჟი­სო­რე­ბის ოთხ მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან ფილმს

ერ­თა­შო­რი­სო ფონ­დე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­

50-ზე მე­ტი დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მის ავ­ტო­რი­ა, მუ­

აერ­თი­ა­ნებს (ესმა ხურ­ხუ­მა­ლი „ბედისწერა“

ბი­სა და სა­ტე­ლე­ვი­ზიო რე­დაქ­ტო­რე­ბი­სა­გან

შა­ობ­და ჟურ­ნა­ლის­ტად გა­ზეთ Liberation-სა და

– სა­ქარ­თვ ­ ე­ლო, აფხა­ზე­თის რე­გი­ო­ნი; კონ­ს­

იყო და­კომ­პ­ლექ­ტე­ბუ­ლი. მო­ნა­წი­ლე­ობ­დ­ნენ

ჟურ­ნალ Ca­hi­ers du ci­ne­ma-­ში, არის რამ­დე­ნი­მე

ტან­ტი­ნე ჩლა­იძ ­ ე „მირზას და­ბა­დე­ბის დღე„– სა­

პრო­ექ­ტე­ბი სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან, სომ­ხე­თი­დან,

წიგ­ნის ავ­ტო­რი, და იღებს დო­კუ­მენ­ტურ ფილ­

ქარ­თ­ვე­ლო; ას­კოლდ კუ­რო­ვი „პატარძალი“

აზერ­ბა­ი­ჯან­დან,

მებს სა­ხელ­გან­თქ ­მ ­ ულ ხე­ლო­ვა­ნებ­ზე. ფეს­ტი­

– რუ­სე­თი; ვიქ­ტორ ცატ­რი­ა­ნი „ასეთი უსას­რუ­

თურ­ქეთ­დან, ბულ­გა­რე­თი­დან და რუ­მი­ნე­

ვალ­ზე ნაჩ­ვე­ნე­ბი სა­მი­ვე ფილ­მი თბი­ლის­ში და­

ლო­ლოა დრო“ – უკ­რა­ი­ნა). ფილ­მზ ­ ე მუ­შა­ო­

თი­დან. 2-დღიანი მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი ტრე­ნინ­

ბა­დე­ბულ სამ დიდ რე­ჟი­სორ­ზე მოგ­ვითხ­რობ­და:

ბას­თან ერ­თად ახალ­გაზ­რდ ­ ა რე­ჟი­სო­რე­ბი

გი ნი­ნო ორ­ჯო­ნი­კი­ძემ, პა­ულ პა­უ­ველ­სმ ­ ა და

„ქარიშხალი სა­ხე­ლად კა­ლა­ტო­ზო­ვი“, „რუბენ

მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას

ჰა­ნა რეჟ­კო­ვამ ჩა­ა­ტა­რეს. სა­ერ­თა­შო­რი­სო

მა­მუ­ლი­ან ­ ი, ბროდ­ვე­ის და ჰო­ლი­ვუ­დის ოქ­როს

პრაქ­ტი­კულ სას­წავ­ლო სე­სი­ებ­ში, რომ­ლე­ბიც,

იღებ­დ­ნენ

კი­ნო­რე­ჟი­სუ­რის

რუ­სეთ­დან,

უკ­რა­ი­ნი­დან,

კო­მი­სი­ამ გა­მარ­ჯ­ვე­ბუ­ლად სა­მი პრო­ექ­ტი

ხა­ნა“ და „სერგო ფა­რა­ჯა­ნო­ვი, მე­ამ­ბო­ხე“. სა­

პრო­ფე­სი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის მიზ­ნით, ევ­

და­ა­სა­ხე­ლა. ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტ­რის მი­ერ

მი­ვე რე­ჟი­სო­რი თბი­ლის­ში და­იბ ­ ა­და, მაგ­რამ

რო­პე­ლი ექ­სპ ­ ერ­ტე­ბის ხელ­მძ ­ ღ­ვა­ნე­ლო­ბით

და­წე­სე­ბუ­ლი ფუ­ლა­დი პრი­ზი – 2 500 ლა­რი

ბე­დის­წე­რამ ისი­ნი სხვა­დას­ხ­ვა მხა­რეს გა­და­ის­

ტარ­დე­ბო­და.

ანა ცი­მინ­ტი­ა­სა და მი­ხე­ილ სვა­ნი­ძის პრო­

რო­ლა: რე­ვო­ლუ­ცი­ის შემ­დეგ მა­მუ­ლი­ა­ნი ამე­

ფეს­ტი­ვა­ლის ფარ­გ­ლებ­ში ყო­ველ­წ­ლი­ურ ­ ად

რი­კა­ში მი­დის და ამე­რი­კუ­ლი კი­ნოს კლა­სი­კო­სი

ტარ­დე­ბა ინ­დუს­ტ­რი­უ­ლი სა­ხის ღო­ნის­ძი­ებ ­ ა,

ხდე­ბა, კა­ლა­ტო­ზო­ვი – რუ­სეთ­ში, ფა­რა­ჯა­ნო­ვი

კი­ნოპ­რო­ექ­ტე­ბის უორ­ქ­შო­ფი Pitch.Doc, რომ­

თა­გუი ტო­რო­სი­ა­ნი­სა და და­ვიტ სტე­პა­ნი­ა­

კი უკ­რა­ინ ­ ა­ში იწყებს თა­ვის კი­ნო­კა­რი­ე­რას. ტრი­

ლის ფარ­გლ ­ ებ­ში ხორ­ცი­ელ­დე­ბა გან­ვი­თა­რე­

ნის (სომხეთი) პრო­ექ­ტი „მტკივნეული სიტყ­ვა“

ლო­გი­იდ ­ ან გან­სა­კუთ­რე­ბით სა­ინ­ტე­რე­სო იყო

ბის ეტაპ­ზე არ­სე­ბუ­ლი კი­ნოპ­რო­ექ­ტე­ბის დახ­

(სამუშაო სა­ხელ­წო­დე­ბა) ჩე­ხეთ­ში გა­ემ­გ­ზავ­რე­

ფილ­მი სერ­გო ფა­რა­ჯა­ნოვ­ზე, რო­მელ­შიც დი­დი

ვე­წა და წარ­დ­გე­ნა სა­ერ­თა­შო­რი­სო კო­მი­სი­ის

ბა One world film fes­ti­val­-ის Doc la­un­c­h­-­ზე და­სას­

რე­ჟი­სო­რი ჩვე­ულ ­ ი იუმო­რით და თვი­თი­რო­ნი­ით

წი­ნა­შე. პრო­ექ­ტი ფი­ნან­ს­დე­ბა სა­ქარ­თ­ვე­ლოს

წ­რე­ბად.

ჰყვე­ბა თა­ვის თავ­ზე, და ბევრს სა­უბ­რობს სა­კუ­

კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ის ეროვ­ნუ­ლი ცენ­ტრ ­ ის მი­ერ,

კო­მი­სი­ის ერ­თ­-ერ­თ­მა წევ­რმ ­ ა, წარ­მო­შო­ბით

თა­რი ფილ­მე­ბის კი­ნო­ე­ნა­ზე.

ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რია „საქდოკ ფილ­მი“, პარ­ტ­ნი­

ჩი­ლელ­მა და ამ­ჟა­მად შვე­დეთ­ში მცხოვ­რებ­მა

ო­რე­ბი –

ფეს­ტი­ვალ­ზე, ბერ­ლი­ნის სა­გა­რეო კულ­ტუ­

ექტს „ბიბლიოთეკა“ (სამუშაო სა­ხელ­წო­დე­ ბა) გა­და­ე­ცა.

გო­ე­თეს ინ­ს­ტი­ტუ­ტი და თბი­ლი­სის

რე­ჟი­სორ­მა გორ­კი გლა­სერ მი­უ­ლერ­მა სპონ­

რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის ინ­ს­ტი­ტუ­ტის მხარ­და­

სა­ერ­თა­შო­რი­სო კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლი. პრო­ექ­ტის

ტა­ნუ­რად და­ა­წე­სა სპე­ცი­ა­ლუ­რი პრი­ზი, და 500

ჭე­რით, ევ­რო­პის სახ­ლი-­სა­ქარ­თ­ვე­ლომ წარ­

მი­ზა­ნია დო­კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნოს პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცია

ევ­რო იდე­ის გან­ვი­თა­რე­ბის­თ­ვის გა­დას­ცა ეკა

მო­ად­გი­ნა პროგ­რა­მის „მოიმარჯვეთ კა­მე­რე­ბი!

და, სხვა­დას­ხ­ვა ღო­ნის­ძი­ე­ბის გან­ხორ­ცი­ელ ­ ე­

ჭი­თა­ნა­ვა-­მა­ლი­კოვ­ს­კა­სა და ნა­თია გუ­ლი­აშ­

ახალ­გაზ­რდ ­ ა კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტე­ბის სა­ერ­

ბის გზით, რე­გი­ონ­ში დო­კუ­მენ­ტა­ლის­ტე­ბის­თ­

ვილს პრო­ექ­ტის­თ­ვის „ვენერა“.

თა­შო­რი­სო კი­ნო­კამ­პუ­სის“ ნა­წი­ლი, პრო­ექ­ტი

ვის პლატ­ფორ­მის შექ­მნ ­ ა.

ფეს­ტი­ვა­ლის ქარ­თუ­ლი პა­ნო­რა­მა წელს გან­სა­

- „ჩემი ცხოვ­რე­ბის ერ­თი დღე“, რო­მე­ლიც 10

პრო­ექ­ტე­ბის ოფი­ცი­ალ ­ ურ წარ­დგ ­ ე­ნას აფა­

კუთ­რე­ბით ვრცე­ლი პროგ­რა­მით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და.

თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში იქ­მნ ­ ე­ბო­და და ახალ­გაზ­

სებ­და სა­ერ­თა­შო­რი­სო კო­მი­სი­ა, რო­მე­ლიც

წარ­მოდ­გე­ნი­ლი იყო

რ­და აფხა­ზი, ქარ­თ­ვე­ლი, რუ­სი და უკ­რა­ი­ნე­ლი

გა­მოც­დი­ლი დო­კუ­მენ­ტა­ლის­ტე­ბი­სა­გან, სა­

ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი და დო­კუ­მენ­ტუ­რი 15 ფილ­მი. Film

სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი, მოკ­

7

კადრები ფესტივალზე ნაჩვენები ფილმებიდან: (მარცხნიდან მარჯვნივ)

„ტურინული ცხენი“, „შეყვარებულები ახალი ხიდიდან“, „უწყინარი დიასახლისი“, „პორტრეტი შებინდებისას“, „შაბათ დღეს“

Print-ში პროგ­რა­მა­ში წარ­დ­გე­ნი­ლი ფილ­მე­ბი­დან

ტა­რი თა­ვის ჰა­გი­ოგ­რა­ფი­ულ ნა­წარ­მო­ებ­ში ცხე­

გარ­ბო­და და ამით კი­დევ ერ­თი ახა­ლი ტალ­ღა

თით­ქ­მის ყვე­ლა­ზე უკ­ვე და­ი­წე­რა. ფეს­ტი­ვა­ლის

ნი­სა და მი­სი პატ­რო­ნის მძი­მე ყო­ფი­სა და აღ­

იწყე­ბო­და 80-იანი წლე­ბის ფრან­გულ კი­ნო­ში. 20

და­ხურ­ვა­ზე ულ­რიხ და ერიკა გრე­გო­რებ­მა სპე­

სას­რუ­ლის ჩვე­ნე­ბით სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში ფრიდ­რიხ

წლის შემ­დეგ იგი­ვე ლა­ვა­ნი, მწვა­ნე კოს­ტუმ­ში

ცი­ალ ­ უ­რი დიპ­ლო­მე­ბით გა­მო­არ­ჩი­ეს შემ­დე­გი

ნიც­შეს 11-წლიან აგო­ნი­ას ასა­ხავს.

ტო­კი­ოს ქუ­ჩებ­ში იბო­დი­ა­ლებს და ეს იმის ნი­შა­ნი

ფილ­მე­ბი: სა­ლო­მე ჯა­შის „ბახმარო“, ქე­თი მა­ჭა­

ფილ­მის ერ­თა­დერთ მო­ნო­ლოგ­ში გა­იჟ­ღე­

იქ­ნე­ბა, რომ ზე­მოთ ხსე­ნე­ბუ­ლი კი­ნო დამ­თავ­რ­

ვა­რი­ა­ნის „მარილივით თეთ­რი“, თორ­ნი­კე ბზი­ა­

რებს აზ­რი, რომ სამ­ყა­რო ნად­გურ­დე­ბა, რად­გან

და. კა­რაქსს დი­დი პა­უზ ­ ე­ბი სჩვე­ვია ფილ­მებს შო­

ვას „ბუდე“, ნა­ნა ექ­ვთ ­ ი­მიშ­ვი­ლის „დედა“.

მას ეს გა­ნა­ჩე­ნი ადა­მი­ა­ნებ­მა გა­მო­უ­ტა­ნეს. ყვე­

რის, თუმ­ცა მი­სი ბო­ლო დუ­მი­ლი, თუ „ტოკიოს“

ლა­ფერ­მა, რა­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი ქმნიდ­ნენ, აზ­რი

არ ჩავ­თ­ვლ ­ ით, ძალ­ზედ დიდ­ხანს გაგ­რ­ძელ­და.

„ტურინული ცხე­ნი“

და­კარ­გა, გა­უ­ფა­სურ­და. იმი­სათ­ვის რომ ადა­მი­ა­

კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე მას­თან მოწყო­ბილ მცი­

ფეს­ტი­ვა­ლის ერ­თ­გ­ვა­რი კულ­მი­ნა­ცია დი­დი

ნებ­მა სა­მუ­და­მოდ გა­ი­მარ­ჯ­ვონ, სა­ჭი­როა ყვე­ლა­

რეხ­ნი­ან შეხ­ვედ­რა­ზე, კითხ­ვა­ზე, თუ რას აკე­

უნ­გ­რე­ლი რე­ჟი­სო­რის ბე­ლა ტა­რის უკა­ნას­კ­ნე­

ფე­რი ბრწყინ­ვა­ლე, კე­თილ­შო­ბი­ლი და დი­ა­დი

თებ­და ის ამ­ხე­ლა პა­უ­ზის გან­მავ­ლო­ბა­ში,

ლი ფილ­მი „ტურინული ცხე­ნი“ იყო.

გაქ­რეს. სა­ბო­ლოო ჯამ­ში ასეც ხდე­ბა. დი­ა­დი-­ბ­

კა­რაქ­სმ ­ ა აუდი­ტო­რი­ას ასე უპა­სუ­ხა: ვმოგ­ზა­უ­

ბე­ლა ტა­რის რე­ჟი­სუ­რა ნი­დერ­ლან­დე­ლი

რ­წყინ­ვა­ლე-­კე­თილ­შო­ბი­ლე­ბი მიხ­ვ­დ­ნენ, რომ

რობ­დი, მიყ­ვარ­დე­ბო­და, ავად ვხდე­ბო­დი...

მხატ­ვ­რის პი­ტერ ბრე­ი­გე­ლის ფერ­წე­რას ჰგავს.

არ არის ქვე­ყა­ნა­ზე არც ღმერ­თი, არც სი­კე­თე და

კა­რაქ­ს­მა მო­ი­გო­ნა სამ­ყა­რო, რო­მელ­შიც

ბრე­იგ ­ ე­ლის „იკარუსის და­ცე­მა“ ეს არის ერ­

არც ბო­რო­ტე­ბა. და რო­დე­საც ამას მიხ­ვ­დ­ნენ, ნა­

მხო­ლოდ კონ­ტრ ­ ას­ტე­ბია – წით­ლის, ყვით­ლის,

თი სცე­ნა გლე­ხი ადა­მი­ან ­ ე­ბის ყო­ველ­დღი­უ­რი

ხეს, რომ თვი­თო­ნაც აღარ არ­სე­ბო­ბენ…...

ლურ­ჯის, შა­ვის... სამ­ყა­რო, რო­მელ­შიც სექ­სი

ცხოვ­რე­ბი­დან, მთა­ვა­რი გმი­რის და­ღუპ­ვა კი

ნიც­შეს ცხოვ­რე­ბი­სა და ფი­ლო­სო­ფი­ის ეს მცი­

სიყ­ვა­რუ­ლის გა­რე­შე კლავს, სა­დაც გმი­რე­ბი

სადღაც შორს, პერ­ს­პექ­ტი­ვა­ში მოს­ჩანს. სუ­

რე, მო­ნო­ლოგ­ში გა­მოთ­ქ­მუ­ლი ანა­ლი­ზი ფილ­

გა­მო­გო­ნილ რე­ა­ლო­ბა­ში ცხოვ­რო­ბენ, რე­ა­

რა­თის წი­ნა პლან­ზე გა­მო­სა­ხუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი

მის მთელ დრა­მა­ტურ­გი­ა­ში იშ­ლე­ბა. რე­ჟი­სო­რი

ლო­ბას­თან ნე­ბის­მი­ე­რი შე­ხე­ბა კი მო­მაკ­ვ­დი­

ვერც კი ამ­ჩ­ნე­ვენ ბრწყინ­ვა­ლე გმი­რის და­ღუპ­

თა­ვის გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლი თხრო­ბის მა­ნე­რით

ნე­ბე­ლი­ა. მი­სი სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რო­ბა ძალ­ზედ

ვას და სწო­რედ ეს არის მა­თი ტრა­გე­დი­ა. რა

სამ­ყა­როს გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შე­სა­ხებ გვიყ­ვე­ბა

გამ­ბე­და­ვი იყო; ასე­თი მგრძნო­ბი­ა­რე­ო­ბის,

ხერ­ხე­ბი­თაც ბრე­ი­გე­ლი გად­მოგ­ვც ­ ემს ან­ტი­კუ­რი

(ფილმში ეტა­პობ­რი­ვად ქრე­ბა წყა­ლი, სი­ნათ­

რო­გორც წე­სი, რცხვე­ნი­ათ ხოლ­მე. პა­რი­ზის

გმი­რის და­ცე­მას, იგი­ვე გზით გვიყ­ვე­ბა ბე­ლა ტა­

ლე და სი­ცოცხ­ლე).

სი­ურ ­ ე­ალ ­ ის­ტუ­რი

რი გერ­მა­ნელ ფი­ლო­სო­ფოს ფრიდ­რიხ ნიც­შე­სა და მის სამ­ყა­როს აღ­სას­რულ­ზე. ფილ­მის პრო­ლო­გი, ნიც­შეს ტუ­რინ­ში მოგ­ ზა­უ­რო­ბას შეგ­ვახ­სე­ნებს, რომ­ლის დრო­საც ის

გა­მო­სა­ხა­ტა­ვად

მან მუდ­მი­ვი თა­ნამ­გ­ზავ­რე­ბი აირ­ჩია დე­ნი

ფილ­მი­ა, რაც მი­სი მხრი­დან სი­ცოცხ­ლის ბო­

ლა­ვა­ნი­სა (მისი ალ­ტერ­-ე­გო) და ჟუ­ლი­ეტ ბი­

ლომ­დე შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი დუ­მი­ლის აღ­თ­ქ­მას

ნო­შის (მისი სიყ­ვა­რუ­ლი წლე­ბის და ფილ­მე­

ჰგავს.

ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში) სა­ხით, და ეკ­რან­ზე შექ­მ­ნა

გა­ჯი­უტ ­ ე­ბუ­ლ ცხე­ნს გა­მათ­რა­ხე­ბისგან გა­და­სარ­ ჩე­ნად მო­ეხ­ვია და გო­ნე­ბა და­კარ­გა. ამ ფაქ­ტის

პო­ეტ ­ ი­კის

ბე­ლა ტა­რის თქმით, ეს მი­სი უკა­ნას­კ­ნე­ლი

რე­ა­ლო­ბა, რო­მე­ლის მსგავ­სი მის შემ­დეგ ვე­

ლეო კა­რაქ­სი

რა­ვინ გა­იმ ­ ე­ო­რა. ამ რე­ალ ­ ო­ბას „ცუდი სის­ხ­

შემ­დეგ, ნიც­შეს 11 წე­ლი, სი­ცოცხ­ლის ბო­ლომ­

დევიდ ბო­უ­ის Modern lo­ve­-ს ჰან­გე­ბის ქვეშ დე­ნი

ლი“ ერ­ქ­ვა და ის ნამ­დვ ­ ი­ლად თა­ვის დრო­ის

დე სიტყ­ვა აღარ უთ­ქვ ­ ამს. მაგ­რამ ფილ­მის მთა­

ლა­ვა­ნის გმი­რი, ალექ­სი, ლეო კა­რაქ­სის ფილ­

ახალ­გაზ­რ­დე­ბის მა­ნი­ფეს­ტი იყო. მას მოჰ­ყ­ვა

ვა­რი გმი­რი არა ნიც­შე, არა­მედ ცხე­ნი­ა. ბე­ლა

მი­დან „ცუდი სის­ხ­ლი“ ღა­მის პა­რი­ზის ქუ­ჩებ­ში

„შეყვარებულები ხიდ­ზე“, რი­გით მე­სა­მე ფილ­მი

8

festivali

შემ­დეგ­ში „ალექსის ტრი­ლო­გი­ად“ ცნო­ბი­ლი

ხა­ჭა­პურს გა­და­ვურ­ჩით) იყო. კითხ­ვა­ზე, თუ ვინ

vi­e-ს კა­ტე­გო­რი­ას გა­ნე­კუთ­ვ­ნე­ბა – ავ­ტო­რებ­მა ის

ფილ­მე­ბი­სა (პირველი იყო შავ­-­თეთ­რი შე­დევ­

არი­ან მი­სი მას­წავ­ლებ­ლე­ბი კი­ნო­ში, და თა­ნა­

ორი ფო­ტო­ა­პა­რა­ტის სა­შუ­ა­ლე­ბით, ყო­ველ­გ­ვა­

რი „ბიჭი ხვდე­ბა გო­გოს„).

მედ­რო­ვე კო­ლე­გე­ბი­დან რო­მე­ლი სა­ხე­ლე­ბი

რი სა­ხელ­მ­წი­ფო და­ფი­ნან­სე­ბი­სა და სპონ­სო­რე­

საფ­რან­გე­თის რე­ვო­ლუ­ცი­ის 200 წლის­თა­ვის

აინ­ტე­რე­სებს, კა­რაქ­ს­მა უპა­სუ­ხა: „ჩემი ფილ­მე­

ბის გა­რე­შე გა­და­ი­ღეს. ფილ­მ­მა არა­ერთ სა­ერ­

აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად „შეყვარებულები ხი­დი­დან“ სამ­

ბით ბევ­რი რე­ჟი­სო­რი­სად­მი და­ვა­ლე­ბუ­ლი ვარ;

თა­შო­რი­სო კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე აიღო მთა­ვა­რი

ჯერ მე­ტი ბი­უ­ჯე­ტი დაჯ­და, ვიდ­რე იგეგ­მე­ბო­და,

ჩე­მი საყ­ვა­რე­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბი ცოცხ­ლე­ბი აღარ

პრი­ზე­ბი. მათ შო­რის რე­ი­კი­ა­ვი­კის, კოტ­ბუ­სის,

იუბი­ლეს სა­მი წლით გა­და­აც ­ ი­ლა და ყვე­ლა­ზე

არი­ან. ჩე­მი ქვე­ყა­ნა, ეს არის პა­ტა­რა კუნ­ძუ­ლი,

სტოკ­ჰოლ­მის, სა­ლო­ნი­კის ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე. ეს

ძვი­რი­ან ­ ი­სა და ჩა­ვარ­დ­ნი­ლის სტა­ტუ­სი მი­იღ ­ ო

რო­მე­ლიც დი­დი რჟი­სო­რე­ბის სა­საფ­ლა­ოა ­ “.

ფილ­მი ალ­ბათ მა­გა­ლი­თი უნ­და იყოს იმ ქარ­თ­

ერ­თდ ­ რ ­ ო­ულ ­ ად. კა­რაქ­სი გე­ნი­ალ ­ უ­რია ამ ფილ­

რე­ჟი­სორ­მა ასე­ვე აღი­ნიშ­ნა, რომ დე­ნი ლა­

ვე­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბის­თ­ვის, რომ­ლე­ბიც მუდ­მი­ვად

მ­ში. ფილ­მი ისე­თი­ვე ნა­ზი, მთვრა­ლი და ვნე­ბი­ა­

ვა­ნი შე­უც­ვ­ლე­ლია მი­სი ფილ­მე­ბის­თვ ­ ის, მი­

წუ­წუ­ნე­ბენ, რომ მა­თი „გენიალური“ პრო­ექ­ტე­ბის

ნი­ა, რო­გო­რი გრძნო­ბე­ბიც წვავთ მის გმი­რებს.

უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არ იც­ნობს მას: „მე ის

გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა ბი­უ­ჯე­ტის უქონ­ლი­ო­ბის გა­

ალ­ბათ ამი­ტო­მაც არის ამ­დე­ნი ცეცხ­ლი და წყა­

20 წლის წი­ნათ გა­ვი­ცა­ნი. ახ­ლა მე­ზობ­ლე­ბი

მო ვერ ხდე­ბა; ის კი­დევ ერ­თი დას­ტუ­რი­ა, რომ

ლი ფილ­მშ ­ ი და გა­ნუწყ­ვეტ­ლივ მა­თი მო­ნაც­ვ­

ვართ, მაგ­რამ არას­დრ ­ ოს გვი­სა­დი­ლია ერ­

კი­ნო შე­იძ­ლე­ბა უსახ­ს­რო­დაც გა­და­ი­ღო, მთა­

ლე­ობ ­ ა სხვა­დას­ხვ ­ ა სა­ხით (ფეიერვერკები, მდი­

თად. ამიტომ, მე მას არ ვიც­ნობ“...

ვა­რი­ა, რას გვი­ამ­ბობს ის. „პორტერტი შე­ბინ­დე­

ნა­რე, თოვ­ლი, ხან­ძა­რი და ა.შ.). ამ ფილ­მს ­ აც

„მე არ ვარ კი­ნო­რე­ჟი­სო­რი, – რამ­დენ­ჯერ­მე

ბი­სას“, რო­მე­ლიც იწყე­ბა რო­გორც სო­ცი­ა­ლუ­რი

დი­დი, 7-წლიანი პა­უ­ზა მოჰ­ყ­ვა, რის შემ­დე­გაც

გა­ი­მე­ო­რა სა­მი­ვე შეხ­ვედ­რა­ზე მან, – ამი­ტომ,

„ჩერნუხა“, აღ­მოჩ­ნ­დე­ბა, რომ უბ­რა­ლოდ ადა­მი­

კა­რაქ­სი კი­ნოს ჰერ­მან მელ­ვი­ლის 1852 წელს

რო­ცა ფილ­მ­ზე ვიწყებ მუ­შა­ობ ­ ას, ვფიქ­რობ და

ა­ნურ დრა­მას გვიყ­ვე­ბა. ქა­ლა­ქი როს­ტო­ვი, სა­დაც

და­წე­რი­ლი რო­მა­ნის „პიერი და ორაზ­როვ­ნე­

ვგრძნობ, რომ არ ვარ კი­ნო­რე­ჟი­სო­რი, ამ საქ­

ფილ­მის მოქ­მე­დე­ბა ხდე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა თა­ნა­მედ­

ბის“ (Pierre, ou les am­big­ni­ti­es) ეკ­რა­ნი­ზა­ცი­ით

მის არა­ფე­რი გა­მე­გე­ბა, და კი­დევ ერ­თხელ

რო­ვე რუ­სე­თის მო­დე­ლად მი­ვიჩ­ნი­ოთ, რომ­ლის

უბ­რუნ­დე­ბა და კი­ნო­ში დაბ­რუ­ნე­ბას „პოლა X“-ს

ვუშ­ვებ შეც­დო­მას­.­ ­მე­რე დგე­ბა ის დღე, რო­ცა

ზღვა­რი გა­რე­უბ­ნის იაფ­ფა­სი­ა­ნი სა­სა­დი­ლო­ე­ბი­სა

არ­ქმ ­ ევს („პოლა“ მელ­ვი­ლის წიგ­ნის ორი­გი­ნა­

გა­და­ღე­ბა უნ­და და­იწყოს. ვდგა­ვარ კა­მე­რის

და „ახალი რუ­სე­ბის“ კა­რა­ო­კეს სიმ­ღე­რე­ბი­ან

ლუ­რი სა­თა­ურ ­ ის აკ­რო­ნი­მი­ა, X კი სცე­ნა­რის მე-

წინ და არ ვი­ცი, რა ვქნა. უკან და­სა­ხე­ვი გზა კი

ელი­ტა­რულ წვე­უ­ლე­ბებს შო­რის გა­დის. ეს სამ­ყა­

10 ვა­რი­ან­ტის აღ­მნ ­ იშ­ვნ ­ ე­ლი).

აღარ მაქვს, და ვიწყებ გა­და­ღე­ბას“...

რო და­სახ­ლე­ბუ­ლია ზომ­ბე­ბის მაგ­ვა­რი ბრბო­თი.

ასო­ცი­ალ ­ უ­რი კა­რაქ­სი ფეს­ტი­ვა­ლის პრეს­ კონ­ფე­რენ­ცი­ას ­ ა და მას­ტერ­კლ ­ ას­ზეც ჩვე­უ­

ნი­კო­ნო­ვას­თან ამ ბრბოს შე­ად­გე­ნენ – „მენტები“,

პორ­ტ­რე­ტი შე­ბინ­დე­ბი­სას

მუ­შე­ბი, მო­ძა­ლა­დე მა­მე­ბი, უსაქ­მუ­რი თი­ნე­ი­ჯე­რე­

ლი სიტყ­ვა­ძუნ­წო­ბით პა­სუ­ხობ­და კითხ­ვებს.

ან­გე­ლი­ნა ნი­კო­ნო­ვას სა­დე­ბი­უტ ­ ო ფილმს

ბი... ამ სამ­ყა­რო­ში „სხვა რუ­სე­თი“ არ არ­სე­ბობს,

კითხ­ვე­ბი კი ჩვე­ნი რე­ალ ­ ო­ბის­თ­ვის უკ­ვე და­

„პორტრეტი შე­ბინ­დე­ბი­სას“ თა­მა­მად შეგ­ვიძ­ლია

და არც მთა­ვა­რი გმი­რი – ლა­მა­ზი, ჭკვი­ა­ნი და

მა­ხა­სი­ათ ­ ე­ბე­ლი

მთარ­გ­მნ ­ ე­ლე­ბის

ფეს­ტი­ვა­ლის ყვე­ლა­ზე შთამ­ბეჭ­და­ვი ფილ­მი ვუ­

მოწყე­ნი­ლი მა­რი­ნაა რა­ღაც „განსხვავებულის“

მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში შე­დი­ხარ) მცხე­თი­

წო­დოთ. ნი­კო­ნო­ვას დის­ტან­ცია იმ გა­რე­მოს­თან,

(იმ „სხვა რუ­სე­თის„) მა­ტა­რე­ბე­ლი. ოლ­გა დი­ხო­

დან დაწყე­ბუ­ლი, „ერთი, ქარ­თუ­ლი ფილ­მე­

რო­მელ­ზეც ჰყვე­ბა (რეჟისორი ნი­უ­-ი­ორ­კის კი­ნო

ვიჩ­ნა­ი­ას გმი­რიც (ფილმის სცე­ნა­რის­ტი და ერ­თ­

ბი­დან რო­მე­ლი აქვს ნა­ნა­ხი“-თ დამ­თავ­რე­

სკო­ლის გა­მოშ­ვე­ბა­ა), ალ­ბათ უფ­რო ამ­ძაფ­რებს

-ერ­თი პრო­დუ­სე­რი) სწო­რედ ამ სამ­ყა­რო­და­ნაა

ბუ­ლი (გასაკვირია და, ამ­ჯე­რად ხინ­კალს და

მის სი­თა­მა­მეს ფილ­მ­ში. ფილ­მი ე.წ. no bud­jet mo­

აღ­მო­ცე­ნე­ბუ­ლი, თუმ­ცა მის სა­ხე­ზე აღ­ბეჭ­დი­ლი

რთულ

(როცა

9

შფოთ­ვა იმა­ზე მიგ­ვა­ნიშ­ნებს, რაც ფილ­მის ფი­

რად­გან აქ თავ­დე­ბა „ჩერნუხა“ და იწყე­ბა კი­ნო,

გორც

ნალ­ში მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბად ტრი­ალ­დე­ბა. ეს

რო­მელ­საც ანა­ლო­გი არ გა­აჩ­ნია თა­ნა­მედ­

ტვირ­თავს თა­ვის ფილ­მებს ცი­ტი­რე­ბე­ბით კი­

სო­ცი­ალ ­ უ­რი ბექ­გრ ­ ა­უნ­დი უბ­რა­ლოდ ფო­ნია

რო­ვე რუ­სულ კი­ნო­ში (თუმცა, შარ­შან­დელ კი­

ნო-­კლ ­ ა­სი­კი­დან. იმ დიდ, ბურ­ჟუ­ა­ზი­ულ სახ­ლ­ში,

ის­ტო­რი­ის­თვ ­ ის, რო­მე­ლიც გარ­და­სახ­ვა­ზე მოგ­

ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე ნაჩ­ვე­ნე­ბი სერ­გეი ლოზ­ნი­ცას

რო­მელ­შიც პი­უ­ჟო­ლე­ბის ოჯა­ხის დი­დი დი­ას ­ ახ­

ვითხ­რობს.

„ბედნიერება“ შე­იძ­ლე­ბა გა­გახ­სენ­დეთ, ფილ­

ლი­სი საქ­მე­ებს შო­რის პა­უ­ზებს ვარ­დებ­სა და

მა­რი­ნა – ერ­თ­გვ ­ ა­რი „ლედი სა­მუ­რა­ი“, რო­მე­

მის სი­თა­მა­მის გა­მო). ეს უკ­ვე აღარ არის იდე­ა­

ციყ­ვებ­ზე ლექ­სე­ბის წე­რით ავ­სებს, ჟაკ დე­მეს

ლიც თა­ვი­დან გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბას იწ­ვევს, „ბედნიერი

ლის­ტუ­რი პა­თო­სით გაჟ­ღენ­თი­ლი სენ­ტი­მენ­ტა­

ლან­დი, ქოლ­გე­ბი­სა და დე­ნე­ვის გარ­და, ფილ­

ქა­ლი­ა“ ბიზ­ნეს ელი­ტის წრი­დან, რო­გორც მას

ლუ­რი მე­ლოდ­რა­მა თე­მა­ზე „გიყვარდეს მტე­რი

მის სა­ერ­თო ეს­თე­ტი­კის გა­მოც და­დის. სი­უ­ზანს

მე­გობ­რე­ბი ახა­სი­ათ ­ ე­ბენ და­ბა­დე­ბის დღის წვე­

შე­ნი„; ეს არც მხო­ლოდ იმ ადა­მი­ა­ნის ის­ტო­რი­

ის­ტე­რი­ულ ­ ი ქმა­რი მდი­ვან ქალ­თან ღა­ლა­ტობს,

უ­ლე­ბა­ზე. ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს ის გა­რე­უბ­ნულ

ა­ა, რო­მელ­მაც უნ­და გა­ი­ა­როს ჯო­ჯო­ხე­თი, რომ

მა­ნე­რუ­ლი ვა­ჟიშ­ვი­ლი და ძუკ­ნა ქა­ლიშ­ვი­ლი კი

ან­ტი­სამ­ყა­რო­ში აღ­მოჩ­ნ­დე­ბა, სა­დაც სი­ცი­ვე,

გარ­და­იქ­მ­ნას, და­ი­ვიწყოს ძვე­ლი ცხოვ­რე­ბა

მას დე­კო­რა­ტი­ულ ვა­ზას ეძა­ხი­ან – Potiche (ასე

„მენტები“, უადა­მი­ან ­ ო­ბა და მხო­ლოდ ერ­თი

და თა­ვი­დან იპო­ვოს სა­კუ­თა­რი თა­ვი. ფილ­

ჰქვია სწო­რედ ფილმს ფრან­გუ­ლად). ამ ყვე­

„ზაბეგალოვკაა“, სა­დაც „ვოდკა, პი­ვო, სა­სის­კი

მის მთლი­ა­ნი კონ­ცეფ­ცია საკ­მა­ოდ სიმ­ბო­ლურ

ლა­ფერს დე­პუ­ტა­ტი ბა­ბე­ნიც ემა­ტე­ბა, ჟე­რარ

ი ჩე­ბუ­რე­კი“ იყი­დე­ბა. უმან­ქა­ნოდ, მო­ტე­ხი­ლი

დატ­ვირ­თ­ვას და გან­ზო­გა­დე­ბას იძენს, გან­სა­

დე­პარ­დი­ეს შეს­რუ­ლე­ბით, და ფრან­სუა ოზო­ნი

ქუს­ლით და, წარ­თმ ­ ე­უ­ლი ჩან­თის გა­მო, მო­ბი­

კუთ­რე­ბით დღეს და გან­სა­კუთ­რე­ბით დღე­ვან­

„8 ქა­ლის“ შემ­დეგ მო­რიგ დე­კო­რა­ტი­ულ ავან­ტი­

ლუ­რი კავ­ში­რის გა­რე­შე დარ­ჩე­ნი­ლი მთა­ვა­რი

დე­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი ვი­თა­რე­ბე­ბის ფონ­ზე.

უ­რას გვთა­ვა­ზობს თა­ვი­სი საყ­ვა­რე­ლი ჟან­რე­ბის

გმი­რი ად­გი­ლობ­რი­ვი მი­ლი­ცი­ო­ნე­რე­ბის ძა­

სი­ნე­ფი­ლი,

ყო­ველ­თ­ვი

ეს­თე­ტი­კით – სენ­ტი­მენ­ტა­ლურ ფარსს ფე­მი­ნიზ­მ­

ქა­ლე­ბი ფეს­ტი­ვალ­ზე

ზე, პო­ლი­ტი­კუ­რი სის­ტე­მის კრი­ზის­სა და ა.შ.

ნა, რო­მე­ლიც აქამ­დე იმი­ტომ იყო უბე­დუ­რი,

წლე­ვან­დელ ფეს­ტი­ვალ­ზე ქალ კი­ნოგ­მი­რებს

დე­ნე­ვის გმი­რი ქმრის პო­ლი­ტი­კის ლი­ბე­რა­

რომ მოწყე­ნი­ლო­ბის­გან იხ­რ­ჩო­ბო­და ქმარ­

და ქალ კი­ნო­რე­ჟი­სო­რებს წამ­ყ­ვა­ნი რო­ლი ეკა­

ლი­ზა­ცი­ას პირ­ველ რიგ­ში სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­

თა­ნაც, საყ­ვა­რელ­თა­ნაც და თა­ვი­სი წრის სი­

ვათ, მათ შო­რის – ქარ­თულ კი­ნო­შიც. ულ­რიხ და

ბის მო­დერ­ნი­ზა­ცი­ით იწყებს, რო­მელ­საც ეფექ­

ყალ­ბე­ში სუ­ლი ეხუ­თე­ბო­და, იმის მსხვერ­პ­ლი

ერი­კა გრე­გო­რებ­მა დას­კ­ვ­ნით სიტყ­ვა­ში გვამ­

ტუ­რი მე­ნეჯ­მენ­ტი აკ­ლდ ­ ა, და სწო­რედ ეს არის

ხდე­ბა, რაც უშუ­ა­ლოდ მის სამ­სა­ხურს უკავ­

ც­ნეს, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბით ახა­რებთ ის ფაქ­ტი,

ოზო­ნის ბო­ლო კი­ნო­ნა­აზ­რე­ვი და გრო­ტეს­კუ­

შირ­დე­ბა (პროფესიით ფსი­ქო­ლო­გი მა­რი­ნა

რომ ახალ ქარ­თულ კი­ნო­ში ქა­ლე­ბის მოზღ­ვა­

ლი რეტ­რო ფე­მი­ნიზ­მის გა­მარ­ჯ­ვე­ბა­ზე.

სო­ცი­ალ ­ უ­რი ძა­ლა­დო­ბის მსხვერპლ პა­ცი­ენ­

ვე­ბა­ა. მათ მი­ერ აღ­ნიშ­ნუ­ლი ფილ­მე­ბი­დან თით­

ტებ­თან მუ­შა­ობს). მთე­ლი რი­გი სა­ექ­სპ ­ ო­ზი­ციო

ქ­მის ყვე­ლას ავ­ტო­რი ქა­ლი გახ­ლ­დათ.

და­ხურ­ვის ფილ­მი

სცე­ნე­ბის გა­მო, რომ­ლე­ბიც შე­იძ­ლე­ბა მა­ყუ­რე­

აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ლო­გი­კუ­რი­ა, რომ

ფეს­ტი­ვა­ლი და­ი­ხუ­რა ალექ­სეი მინ­და­ძის

ბელ­მა თა­ვი­დან დრა­მა­ტურ­გი­ულ სი­სუს­ტედ

რომ ფეს­ტი­ვა­ლის პროგ­რა­მის ბო­ლო ფილ­მად

ფილ­მით „შაბათ დღეს“, რო­მე­ლიც ბერ­ლი­ნის

მი­იჩ­ნი­ოს (თუმცა, პირ­და­პირ ტვინ­ში გირ­ტყამს

ფრან­სუა ოზო­ნის ბო­ლო ფილ­მი „უწყინარი დი­

61-ე ფეს­ტი­ვა­ლის კონ­კურ­სშ ­ ი მო­ნა­წი­ლებ­და.

და პე­რი­ო­დუ­ლად გგო­ნი­ა, რომ ეკ­რან­ზე გა­თა­

ა­სახ­ლი­სი“ (ოზონის საყ­ვა­რე­ლი ქა­ლი – დე­დის

რე­ჟი­სორ­მა ფილ­მის დაწყე­ბამ­დე აღ­ნიშ­ნა, რომ

მა­შე­ბუ­ლი უსა­მარ­თ­ლო­ბის ყუ­რე­ბას უბ­რა­ლოდ

სა­ხე კატ­რინ დე­ნე­ვის შეს­რუ­ლე­ბით) გვიჩ­ვე­ნეს.

ეს არ არის ფილ­მი უბ­რა­ლოდ „კნოპკების და­ჭე­

ვე­ღარ გა­უძ­ლებ) ფილ­მის და­საწყის­ში­ვე ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა დარ­ბა­ზი და­ტო­ვეს; და შეც­დნ ­ ენ,

10

სი­უ­ზა­ნა

პი­უ­ჟო­ლი

ქოლ­გე­ბის

ფაბ­რი­კის

რა­ზე“, რომ ფილ­მი არა­ვის არ ადა­ნა­შა­ულ ­ ებს,

მფლო­ბე­ლის უწყი­ნა­რი ცო­ლი­ა. ოზო­ნი, რო­

უბ­რა­ლოდ გვე­უბ­ნე­ბა, რომ ჩვენ, ადა­მი­ა­ნე­ბი

ფოტო: ეკა ელბაქიძე, მაკა კუკულავა

ლა­დო­ბის მსხვერ­პ­ლი ხდე­ბა. უბე­დუ­რი მა­რი­

ნამ­დ­ვი­ლი

festivali

მარცხნიდან მარჯვნივ: ჯიმ სტარკი ქეთი მაჭავარიანი გადამღებ ჯგუფთან ერთად ანგელინა ნიკონოვა და ოლგა დიხოვიჩნაია

კი გა­ვურ­ბი­ვართ გა­მა­ნად­გუ­რე­ბელ რე­აქ­ტორს,

ბო­ლოო ჯამ­ში და­საფ­ლა­ვე­ბა­ში გა­და­იზ­რ­დე­ბა

და­ჯილ­დოვ­და ნა­ნა ჯა­ნე­ლი­ძის ფილ­მი „ნეტავ

მაგ­რამ ამა­ვე დროს მის­კენ მი­ვიჩ­ქა­რით.

და მთა­ვა­რი გმირს, რო­მე­ლიც აბ­სო­ლუ­ტუ­რად

იქ თე­ატ­რი არის?“.

ვა­ლე­რი კა­ბი­ში (მსახიობი ან­ტონ შა­გი­ნი) კომ­

ამო­ვარ­დე­ბა რე­ა­ლო­ბი­დან. სიკ­ვ­დი­ლის მო­ახ­

ფილ­მ­ში ყვე­ლა­სათ­ვის საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­

სო­მო­ლის უბ­რა­ლო მუ­შა­კი, ტი­პი­უ­რი „პატარა

ლო­ე­ბა ამ­ძაფ­რებს შეგ­რ­ძ­ნე­ბებს. კა­ტას­ტ­რო­ფის

ბის, კა­ხი კავ­სა­ძის და მი­სი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის

ადა­მი­ა­ნი“ მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ჩერ­ნო­ბი­ლის ავა­

ატ­მოს­ფე­რო­ში მინ­და­ძის გმი­რე­ბი თა­ვი­ან­თი

ტრა­გი­კუ­ლი ის­ტო­რი­ე­ბი მძაფ­რად გვი­ხა­ტავს

რი­ის მოწ­მე ხდე­ბა. ის არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე დგე­ბა

ხა­სი­ათ ­ ის მაქ­სი­მუმს ავ­ლე­ნენ და ბო­ლომ­დე

მე­ოც ­ ე სა­უ­კუ­ნის მოვ­ლე­ნებს. ჟი­ურ ­ ის წევ­რებ­მა

– ყვე­ლას უთხ­რას კა­ტას­ტრ ­ ო­ფის შე­სა­ხებ, თუ

იხარ­ჯე­ბი­ან, იმი­ტომ, რომ ხვალ გვი­ა­ნი იქ­ნე­

და­ჯილ­დო­ვე­ბი­სას რე­ჟი­სორს უთხ­რეს, რომ ეს

თა­ვი­დან აიცი­ლოს პა­ნი­კის და­თეს­ვა სა­ზო­გა­დო­

ბა, იმი­ტომ, რომ რე­ა­ლო­ბა­ში ეს ყვე­ლა­ფე­რი

პრი­ზი მას დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფაქ­ტე­ბის ორი­გი­ნა­

ე­ბა­ში, რო­გორც ამას პარ­ტია მო­ითხოვს. ქა­ლა­

კონ­ფორ­მიზ­მით, რუ­ტი­ნით, ყო­ფით არის დათ­

ლუ­რი გა­ცოცხ­ლე­ბის­თვ ­ ის ეკუთ­ვნ ­ ის.

ქი და ფაქ­ტე­ბი არ სა­ხელ­დე­ბა ფილ­მშ ­ ი, მაგ­რამ

რ­გუ­ნუ­ლი. აღ­სას­რუ­ლის წინ ყვე­ლა­ფე­რი სხვა­

„ნეტავ იქ თე­ატ­რი არის?“ ეს არის სა­ოც­რად

პირ­ვე­ლი­ვე კად­რე­ბი­დან ჩანს, რომ ეს ჩერ­ნო­ბი­

ნა­ი­რი­ა, ისე­ვე რო­გორც მთა­ვა­რი გმი­რი. სხვა­ნა­

უტე­ხი ქარ­თ­ვე­ლი პი­როვ­ნე­ბის ის­ტო­რი­ა, არ­

ლი­ა. დრო 1986 წლის 26 აპ­რი­ლი, დღე – რო­ცა

ი­რად აღ­მო­ვა­ჩენთ ჩვენ­სა­ვე თავს, სიყ­ვა­რულს,

ტის­ტის პი­რა­დი დრა­მა. ეს გმი­რი ნამ­დ­ვი­ლი­ა, ის

ჩერ­ნო­ბილ­ში ატო­მუ­რი სად­გუ­რი იწ­ვის და რეს­

მე­გობ­რებს, სა­კუ­თარ ფიქ­რებს, მო­ლო­დინს,

გიყ­ვარს და გე­ა­მა­ყე­ბა. ალ­ბათ ამი­ტომ, ფილ­მის

ტო­რან­ში ახალ­გაზ­რდ ­ ე­ბი ქე­ი­ფო­ბენ.

იმე­დებ­საც კი (ფილმის ყუ­რე­ბი­სას 2008 წლის

ჩვე­ნე­ბის დღეს დარ­ბა­ზის­თ­ვის თვა­ლი რომ მო­

მინ­და­ძის ფილ­მი გარ­კ­ვე­ულ­წი­ლად საბ­ჭო­

მოვ­ლე­ნე­ბი გა­მახ­სენ­და, და ის, თუ რას გრძნობ­

გევ­ლოთ, და­ინ ­ ა­ხავ­დით, რომ ყვე­ლა ტი­რო­და.

უ­რი მი­თის კვლე­ვა­ა, გად­მო­ცე­მუ­ლი ში­შით,

დ­ნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი იმ დღე­ებ­ში). ერ­თი შე­ხედ­ვით

ფილ­მის და­ჯილ­დო­ვე­ბი­სას კა­ხი კავ­სა­ძემ თა­ვის

რო­მელ­საც ასე ექ­ს­პრ ­ ე­სი­ულ ­ ად გვაწ­ვ­დის ოპე­

უკონ­ფლ ­ იქ­ტო კი­ნო ერ­თი ამო­სუნ­თ­ქ­ვით იყუ­რე­

სა­მად­ლო­ბელ სიტყ­ვა­ში გა­იხ­სე­ნა ძვე­ლი ქუ­თა­ის ­ უ­

რა­ტო­რი ოლეგ მუ­ტუ (მუნჯუს და ლოზ­ნი­ცას

ბა. ცრუ მიზ­ნე­ბის­თ­ვის გმი­რის ბო­ლო გარ­ბე­ნა

რი მი­სალ­მე­ბის ტრა­დი­ცი­ა: თურ­მე ქუ­თა­ი­სე­ლე­ბი,

ფილ­მე­ბის ოპე­რა­ტო­რი). მი­სი კა­მე­რა თით­ქმ ­ ის

კა­ტას­ტ­რო­ფას­თან მის­ვლ ­ ით მთავ­რდ ­ ე­ბა. რო­

„გამარჯობის“ ნაც­ვლ ­ ად, ერ­თ­მა­ნეთს „დაგინახე“-ს

შე­უ­ჩე­რებ­ლად დაჰ­ყ­ვე­ბა ვა­ლერ­კას ამ საბ­ჭო­

გორც მინ­და­ძემ ფილ­მის დაწყე­ბის წინ აღ­ნიშ­ნა,

ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ. ბა­ტონ­მა კა­ხიმ აღ­ნიშ­ნა, რომ ჟი­

ურ ჰი­რო­სი­მა­ში, და თით­ქ­მის 3 D ეფექ­ტის გან­

ადა­მი­ან ­ ე­ბი კი არ გა­ვურ­ბი­ვართ გა­მა­ნად­გუ­რე­

უ­რის მი­ერ მო­წო­ნე­ბუ­ლი ქარ­თუ­ლი ფილ­მე­ბის

ც­დას იწ­ვევს მა­ყუ­რე­ბელ­ში.

ბელ რე­აქ­ტორს, არა­მედ მის­კენ მი­ვიჩ­ქა­რით;

ჩა­მოთ­ვ­ლამ მას სწო­რედ ეს ტრა­დი­ცია გა­ახ­სე­ნა.

და ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძალ­ზედ ტრა­გი­კუ­ლი­ა.

ვფიქ­რობ, ეს იყო მთე­ლი ფეს­ტი­ვა­ლის რე­ზი­უ­მეც,

მინ­და­ძის ფილ­მი ეს არის ერ­თი დღე­ში გა­თა­ მა­შე­ბუ­ლი ტრა­გე­დია ამაზ­რ­ზე­ნი და ზღვარ­გა­ და­სუ­ლი, ის­ტე­რი­კა­ში გა­დაზ­რ­დი­ლი მხი­ა­რუ­ლე­ ბით გე­ნე­ტი­კუ­რი მუ­ტა­ცი­ებ ­ ის ზღვარ­ზე. მინ­და­ძე პირ­ველ რიგ­ში „მენტალური ჩერ­ნო­ბი­ლი­ზე“

რად­გან სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­კურ­სის გა­რე­შე დარ­

ფეს­ტი­ვა­ლი და­ჯილ­დო­ვე­ბის გა­რე­შე და­ხურ­ვა­ზე

ფეს­ტი­ვა­ლის

დი­რექ­ტო­რებ­მა

გვი­ამ­ბობს, უმეც­რე­ბა­ზე, რო­მე­ლიც ბო­რო­ტე­ბას

გვამ­ც­ნეს, რომ, სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ბან­კის დახ­მა­

შობს. ფო­ნად – პანკ რო­კი, რუ­სუ­ლი ეს­ტ­რა­დის

რე­ბით, იმ 15 ფილმს შო­რის, რომ­ლე­ბიც ქარ­

მა­გივ­რად, რომ­ლის ჰან­გე­ბის ქვეშ სა­სო­წარ­

თუ­ლი პა­ნო­რა­მის სექ­ცი­აშ ­ ი იყო წარ­მოდ­გე­ნი­

კ­ვე­თა კულ­მი­ნა­ცი­ას აღ­წევს და მა­ყუ­რე­ბე­ლი

ლი, ახ­ლად და­არ­სე­ბუ­ლი წა­მა­ხა­ლი­სე­ბე­ლი

ფილ­მის გმი­რე­ბი­ვით მე­ტა­ლის გე­მო­საც იგ­რძ ­­

პრი­ზით აღი­ნიშ­ნე­ბა ერ­თ­-ერ­თი, სა­უ­კე­თე­სო

ნობს პირ­ში. გვა­ნა­ხებს ქორ­წილს, რო­მე­ლიც სა­

ქარ­თ­ვე­ლი რე­ჟი­სო­რის ნა­მუ­შე­ვა­რი. ამ პრი­ზით

ჩე­ნი­ლი სა­ერ­თა­შო­რი­სო კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლი, ისე­ვე რო­გორც თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­ლი კი­ნო, მარ­თ­ ლაც ძველ ქუ­თა­ი­სურ მი­სალ­მე­ბას ჰგავს.

11

კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლი ნავ­ში ლოძის კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლის მი­მო­ხილ­ვა

[ მარ­გო ზუ­ბაშ­ვი­ლი ]

დე­ვიდ ლინ­ჩის ფილ­მის „შიდა იმ­პე­რი­

კა­ფე-­ბა­რე­ბით და სა­სა­დი­ლო­ე­ბით. სკო­ლა,

ის“ რა­მო­დე­ნი­მე ეპი­ზო­დი პო­ლო­ნეთ­ში,

შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვ ­ ას, მი­ნი „ჩინეჩიტაა“.

კერ­ძოდ კი, ქა­ლაქ ლოძ­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი.

ლო­ძის კი­ნოს­კო­ლა, უკ­ვე სა­მოც წელ­ზე

ლო­ნე­თი და, რაც მთა­ვა­რია – სა­ქარ­თ­ვე­ლო. თი­თო­ე­ულ სკო­ლას ნა­ხე­ვარ­სა­ა­თი­ა­ნი პროგ­რა­მა უნ­და წა­რედ­გი­ნა, ამი­ტომ ზოგ

ქა­ლა­ქი სა­უკ ­ უ­ნე­ებ ­ ის მან­ძილ­ზე პო­ლო­ნე­

მე­ტი­ა, არ­სე­ბობს. მი­სი რექ­ტო­რი, ან­დ­რეი

კი­ნოს­კო­ლას ერ­თი ნა­ხე­ვარ­სა­ა­თი­ა­ნი

თის (და არა­მარ­ტო პო­ლო­ნე­თის) მთა­ვა­რი

ბედ­ნა­რე­კი, რო­მე­ლიც მე ერ­თი ნახ­ვით შე­

ფილ­მი ჰქონ­და, ზოგს – სა­მი ათ­წუ­თი­ა­ნი და

ინ­დუს­ტ­რი­უ­ლი ცენ­ტ­რი იყო. აქ მსოფ­ლი­ო­

მიყ­ვარ­და (ინგლისელ მსა­ხი­ობ შარ­ლო­ტა

ზოგ­საც – ექ­ვს ­ ი ხუთ­წუ­თი­ან ­ ი. სა­ქარ­თ­ვე­ლოს

ში ერ­თ­-ერ­თი ყვე­ლა­ზე ძლი­ერ ­ ი, ლეო ში­ნე­

რემ­პ­ლინ­გ­თან დი­დი მსგავ­სე­ბის გა­მო), შე­იძ­

შო­თა რუს­თა­ვე­ლის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რი­

ლის სა­ხე­ლო­ბის კი­ნოს­კო­ლა მდე­ბა­რე­ობს,

ლე­ბა ით­ქ­ვას, სკო­ლის „სულს“ გა­მო­ხა­ტავს.

სა და კი­ნოს სა­ხელ­მ­წი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი

რო­მე­ლიც მარ­თლ ­ აც რომ „შიდა იმ­პე­რი­აა ­ “.

სას­წავ­ლებ­ლის მთა­ვა­რი ხიბ­ლი ძვე­ლის და

წელს ფეს­ტი­ვალ­ზე ექ­ვს ­ ი მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი

ამა­ზე მეტყ­ვე­ლებს იმ დიდ კი­ნო­რე­ჟი­სორ­

ახ­ლის შერ­წყ­მა­ა. პო­ლო­ნე­ლე­ბი არ ღა­ლა­

ფილ­მით წარ­დ­გა – სა­მი ანი­მა­ცია და სა­მი

თა სა­ხე­ლე­ბიც, რომ­ლებ­მაც ეს კი­ნოს­

ტო­ბენ ტრა­დი­ცი­ებს, არ კარ­გა­ვენ ძველ დი­

მხატ­ვრ ­ უ­ლი.

კო­ლა და­ამ­თავ­რეს: ან­ჟეი ვა­ი­და, რო­მან­

დე­ბას, პრეს­ტიჟს და ხა­სი­ათს; ამა­ვე დროს,

­პო­ლან­სკ ­ ი, კშიშ­ტოფ კიშ­ლოვ­სკ ­ ი,­ან­დრ ­ ეი

თა­ნა­მედ­რო­ვე ტენ­დენ­ცი­ებს არ ჩა­მორ­ჩე­ბი­

თი ლექ­ტო­რი და ორი სტუ­დენ­ტი. ქარ­თულ

მუნ­კი, ერ­ჟის­კო ლი­მოვ­ს­კი, კშიშ­ტოფ ზა­ნუ­

ან და თვი­თო­ნაც ქმნი­ან ახალს.

დე­ლე­გა­ცი­ას თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის

სი, ზბიგ­ნევ რიბ­ჩინ­ს­კი და ა.შ. ეს რე­ჟი­სო­

ყო­ველ წელს აქ კი­ნოს­კო­ლე­ბის სა­ერ­თა­

თი­თო­ე­უ­ლი სკო­ლი­დან მიწ­ვე­უ­ლი იყო ერ­

კი­ნო-­ტე­ლე ფა­კულ­ტე­ტის დე­კა­ნი და­ვით

რე­ბი არა­ერ­თხელ გამ­ხდ ­ ა­რან „პალმის

შო­რი­სო ფეს­ტი­ვა­ლი ტარ­დე­ბა. ფეს­ტი­ვალ­ზე

ჯა­ნე­ლი­ძე და ორი სტუ­დენ­ტი – ვახ­ტანგ

რტო­სა“ თუ „ოსკარის“ ლა­უ­რე­ა­ტე­ბი. მათ

ქვეყ­ნე­ბი მსოფ­ლი­ოს თით­ქ­მის ყვე­ლა კუთხი­

ჯა­ჯა­ნი­ძე და მარ­გო ზუ­ბაშ­ვი­ლი (ანუ მე) წა­

ვარ­სკ ­ ­ვლ ­ ა­ვებს აუცი­ლებ­ლად და­აბ ­ ი­ჯებთ

დან წარ­მო­ად­გე­ნენ თა­ვი­ანთ კი­ნოს­კო­ლებს,

რად­გენ­დ­ნენ.

ფეხს ქ. ლო­ძის ცენ­ტ­რა­ლურ ქუ­ჩა­ზე, პი­ოტ­

რაც ხაზს უს­ვამს თვი­თონ ლო­ძის კი­ნოს­კო­

რ­კოვ­სკ ­ ა­ზე სე­ირ­ნო­ბი­სას.

ლის ინ­ტერ­ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რო­ბას. წელს ფეს­ტი­ვა­ლი „მედია სქულ 2011“ მეთ­

„შიდა იმ­პე­რი­ა“ ექვს შე­ნო­ბას მო­ი­ცავს.

ჟი­უ­რის წევ­რე­ბის შერ­ჩე­ვაც ფეს­ტი­ვა­ლის სტუმ­რებს შო­რის მოხ­და. ჟი­უ­რის თავ­მჯ ­ ­დო­მა­რე – და­ვით ჯა­ნე­ლი­ძე (საქართველო), მე­ო­რე წევ­

ვ­რა­მე­ტედ ჩა­ტარ­და. მას­ში მსოფ­ლი­ოს 29

რი – ქე­როლ პუ­ლი (დიდი ბრი­ტა­ნე­თი), მე­სა­მე

შე­ნო­ბებ­ში სტუ­დენ­ტე­ბი სპე­ცი­ალ ­ ო­ბე­ბის

კი­ნოს­კო­ლა და 58 ფილ­მი მო­ნა­წი­ლე­ობ­და

წევ­რი – ჩი ფანგ ტინ­გი (ტაივანი). რა­საკ­ვირ­ვე­

მი­ხედ­ვით არი­ან გა­ნა­წი­ლე­ბუ­ლე­ბი. ძვე­ლი

– კო­რე­ა, გერ­მა­ნი­ა, ჩი­ნე­თი, ტა­ი­ვა­ნი, კა­ნა­და,

ლი­ა, ჟი­უ­რის თი­თო­ეუ ­ ლ წევრს აკ­რ­ძა­ლუ­ლი

და თა­ნა­მედ­რო­ვე პა­ვი­ლი­ონ ­ ე­ბით, კი­ნო­

ავ­ს­ტ­რა­ლი­ა, კუ­ბა, ის­რა­ე­ლი, საფ­რან­გე­თი,

ჰქონ­და თა­ვი­სი კი­ნოს­კო­ლის შე­ფა­სე­ბა.

დარ­ბა­ზე­ბით, დი­დი კი­ნო­არ­ქი­ვით, უახ­ლე­სი

ეს­პა­ნე­თი, დი­დი ბრი­ტა­ნე­თი, ბელ­გი­ა, ლიტ­ვა,

ფეს­ტი­ვა­ლი ოთხ დღეს გრძელ­დე­ბო­და – 26-

აპა­რა­ტუ­რით, სა­მონ­ტა­ჟო­ე­ბით, თა­ვი­სი

სლო­ვა­კე­თი, ბულ­გა­რე­თი, რუ­სე­თი, თვით პო­

იდან 29 ოქ­ტომ­ბრ ­ ამ­დე. ვნა­ხეთ ძა­ლი­ან კარ­გი

12

და ძა­ლი­ან ცუ­დი ფილ­მე­ბიც; 58 ფილ­მი­დან

29 კი­ნო სკო­ლი­დან და გა­დაწყ­ვი­ტა, რომ

ამ ამ­ბის დრა­მა არ გვაძ­ლევს ყუ­რადღე­ბის

სულ ათი­ო­დე ფილ­მი გა­მო­ირ­ჩე­ოდ ­ ა. სწო­რედ

გა­ე­ცა შემ­დე­გი ჯილ­დო­ე­ბი:

მო­დუ­ნე­ბის სა­შუ­ალ ­ ე­ბას. ამ­ბა­ვი შე­სა­ნიშ­ნა­

ამ ფილ­მებს არ­ჩევ­დნ ­ ენ მა­ყუ­რებ­ლე­ბიც და რო­გორც შემ­დეგ გა­ირ­კვ ­ ა, ჟი­უ­რის წევ­რე­ბიც. გავ­სე­ბუ­ლი დარ­ბა­ზი გა­სუ­ლი წლის გა­მარ­

ჟი­ურ ­ ის სპე­ცი­ა­ლუ­რი პრი­ზი (დიპლომი

ჟით, ისე დრა­მა­ტურ­გი­ით, კა­მე­რის მუ­შა­ობ ­ ით

მომ­ცე­მი რე­ჟი­სო­რე­ბის­თ­ვის„: „ეს დიპ­ლო­მი

და მსა­ხი­ო­ბე­ბის ზუს­ტად შერ­ჩე­ვით“.

ჯ­ვე­ბუ­ლი ფილ­მე­ბის ნახ­ვას ელო­და. მე და

უნ­და იყოს მა­თი მო­მა­ვა­ლი შე­მოქ­მე­დე­

ჩე­მი მე­გო­ბა­რი სკო­ლის კა­ფე­ში ვის­ხე­დით

ბის­თ­ვის სტი­მუ­ლის მიმ­ცე­მი და გზა დი­დი

ჩვე­ნე­ბის დაწყე­ბამ­დე; თან თვალს ვა­დევ­ნებ­

ჯილ­დო­ებ ­ ი­სა­კენ“.

დი პა­ტა­რა ეკ­რანს, რომ გა­მე­გო, რა ფილ­მი

დიპ­ლო­მის მფლო­ბე­ლე­ბი გახ­დ­ნენ:

და­იწყე­ბო­და; უეც­რად ჩე­მი ფილ­მი და­ვი­ნა­ხე

„გარეცხილი ზღა­პა­რი“, რე­ჟი­სო­რი ვი­ტა­უ­

და დაბ­ნე­უ­ლი დარ­ბაზ­ში შევ­ვარ­დი. იქ სხვა მო­ნა­წი­ლე­ებ­მა მითხ­რეს, – გა­მარ­ჯ­ვე­ბულ ფილ­მებს უშ­ვე­ბენ და გი­ლო­ცავ­თო... მი­უხ ­ ე­და­ვად იმი­სა, რომ მთა­ვა­რი პრი­ზის მფლო­ბე­ლი პო­ლო­ნუ­რი ფილ­მი გახ­და და

ვად არის გად­მო­ცე­მუ­ლი, რო­გორც მონ­ტა­

დამ­სა­ხუ­რე­ბის­თ­ვის) „ახალგაზრდა იმე­დის­

ტას კატ­კუ­სი (ლიტვა) „ოლიმპია“, რე­ჟი­სო­რი მარ­გო ზუ­ბაშ­ვი­ლი (საქართველო) „ძაღლი“, რე­ჟი­სო­რი ჰონ სუნ­-­ვო­ნი

მთა­ვა­რი პრი­ზი (გრან პრი) 12 000 პოლ. ზლო­ტი მი­ი­ღო ფილ­მ­მა „გაყინული ამ­ბე­ბი“, რე­ჟი­სო­რი გრე­გო­რი იაროს­ჩუ­კი (პოლონეთი) „ამ ფილმს გა­და­ეც ­ ე­მა გრან­პ­რი, რად­გა­ნაც ჟი­უ­რის ყვე­ლა წევ­რის აზ­რით, ის წარ­მო­ა­ ჩენს უნი­კა­ლურ ხედ­ვას და შე­უდ ­ ა­რე­ბელ შეს­რუ­ლე­ბას. პა­რა­დოქ­სი­ა, მაგ­რამ ფილმს არ აქვს არც ერ­თი ნაკ­ლი, ამა­ვე დროს

(სამხრეთ კო­რე­ა)

იგ­რ­ძ­ნო­ბა, რომ ეს სტუ­დენ­ტუ­რი ნა­მუ­შე­ვა­

პრი­ზი მას­პინ­ძ­ლებს დარ­ჩათ, უკ­მა­ყო­ფი­

მე­სა­მე პრი­ზი

რი­ა. ჩნდე­ბა შეგ­რ­ძ­ნე­ბა, რომ ფილ­მი ჯერ

ლე­ბა არა­ვის გა­მო­უ­ხა­ტავს, რად­გან ფილმ

5 000 პოლ. ზლო­ტი მი­ი­ღო ფილ­მ­მა

არ არის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი ნა­მუ­შე­ვა­რი,

„გაყინული ამ­ბე­ბის“ (რეჟისორი გრე­გო­რი

„დუელი“, რე­ჟი­სო­რი პას­კალ ბრი­შუ (ბელგია)

პრო­ფე­სი­ონ ­ ა­ლუ­რად და­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი ხართ

იაროს­ჩუ­კი) პირ­ვე­ლო­ბას ერ­თხ­მად აღ­ნიშ­

„პროფესიონალური დად­გ­მის­თვ ­ ის, შე­უ­

თქვენ (მაყურებელი). ეს ფილ­მი სტუ­დენ­ტუ­

ნავ­და ჟი­უ­რიც და მა­ყუ­რე­ბე­ლიც. ამ ფილ­მ­მა

და­რე­ბე­ლი სამ­სა­ხი­ობ ­ ო შეს­რუ­ლე­ბის­თ­ვის,

რი კი­ნო­ა, თა­ვი­სი სა­უ­კე­თე­სო გა­მო­ხა­ტუ­ლე­

ბერ­ლი­ნა­ლეს „ვერცხლის დათ­ვის“ პრი­ზი­ო­

შე­სა­ნიშ­ნა­ვი და­სას­რუ­ლის­თ­ვის – პერ­სო­ნა­ჟე­

ბით. შე­სა­ნიშ­ნა­ვად შერ­ჩე­ულ ­ ი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი,

რი, კო­რე­უ­ლი ფილ­მიც კი და­ჯაბ­ნა.

ბის დი­ლე­მის წი­ნა­შე და­ყე­ნე­ბის­თ­ვის, რა­მე­

გან­სა­კუთ­რე­ბით მე­ნე­ჯე­რი და ორი მთა­ვა­რი

თუ მათ უკ­ვე იცი­ან, რომ ეს ჯერ და­საწყი­სი­ა.

პერ­სო­ნა­ჟი. ხმა იყო ძა­ლი­ან კარ­გი და ამას­

ლის ოფი­ცი­ა­ლურ ვებ­-­გ­ვერ­დზ ­ ე ჟი­უ­რის ვერ­

ჩვე­ნი ემო­ცი­ე­ბის მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­საღ­ვი­

თან ერ­თად, ამ­ბა­ვი სა­უ­კე­თე­სო იუმო­რით

დიქ­ტი გა­მოქ­ვეყ­ნ­და თა­ვი­სი ახ­ს­ნა გან­მარ­ტე­

ძებ­ლად მონ­ტა­ჟი­სა და კა­მე­რის ყვე­ლა­ნა­ი­

არის ნა­ამ­ბო­ბი.“

ბე­ბით. მე ამ ვერ­დიქ­ტის ქარ­თულ ვა­რი­ანტს

რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის გა­მო­ყე­ნე­ბის­თვ ­ ის.“

ფეს­ტი­ვა­ლის და­ხურ­ვის შემ­დეგ კი­ნოს­კო­

გად­მოგ­ცემთ: კი­ნოს­კო­ლე­ბის მე-18 სა­ერ­თა­შო­რი­სო

მე­ორ ­ ე პრი­ზი 10 000 პოლ. ზლო­ტი მი­ი­ღო ფილ­მ­მა

კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლის „მედია სქულ 2011“-ის ჟი­უ­

„დამსხვრეული ღა­მე“, რე­ჟი­სო­რი იან­ჰი­ო­ჯუ

რის ვერ­დიქ­ტი:

(სამხრეთ კო­რე­ა)

ფეს­ტი­ვალ­ზე, რო­მე­ლიც ჩა­ტარ­და 26-29 ოქ­ტომ­ბერს ლოძ­ში, ჟი­ურ ­ იმ ნა­ხა 58 ფილ­მი

P.S. რა შუ­ა­შია ნა­ვი? საქ­მე ისა­ა, რომ სიტყ­ვა „ლო­ძი“ პო­ლო­ ნუ­რად „ნავს“ ნიშ­ნავს და ქა­ლა­ქის გერ­ბზ ­ ეც პა­ტა­რა ნიჩ­ბი­ან ­ ი ნა­ვია გა­მო­სა­ხუ­ლი.

„ამ ფილ­მ­ში ყვე­ლა­ზე გა­სა­ო­ცა­რი მოვ­ლე­ნა მთა­ვა­რი გმი­რის ეგ­ზის­ტენ­ცი­უ­რი დი­ლე­მა­ა.

13

interviu

კადრი ფილმიდან „მარილივით თეთრი„

დე­ბი­უ­ტი

რო­გორ­ცაა ფას­ბინ­დე­რი და ჯარ­მუ­ში. თუმ­ცა,

რო­ცა მკითხეს, მო­საწ­ვე­ვი მი­ვი­ღე თუ არა,

თეთ­რი“ – კოტ­ბუს­ზე ორი ჯილ­დო და­იმ­სა­ხუ­

ქე­თი, შენ­მა ფილ­მ­მა – „მარილივით

დღეს ამ ფეს­ტი­ვალს ისე­თი სა­ხე­ლი აღარ

ვუ­პა­სუ­ხე, რომ წი­ნა დღეს მი­ვი­ღე. მითხ­

რა: სა­უ­კე­თე­სო დე­ბი­უ­ტის­თ­ვის და მა­მა­კა­ცის

აქვს რო­გორც ერთ დროს. არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე

რეს, – ნო­მერ­ში ახა­ლი დაგ­ხ­ვ­დე­ბა­თო.

რო­ლის სა­უ­კე­თე­სო შეს­რუ­ლე­ბის­თ­ვის...

დავ­დე­ქი. ორი­ვე ფეს­ტი­ვა­ლი გერ­მა­ნულ პრე­

აღ­მოჩ­ნ­და, რომ, ახა­ლი მო­საწ­ვე­ვის მი­

რო­გო­რი იყო ემო­ცი­ებ ­ ი, რო­ცა ფილ­მი და­

მი­ე­რას ითხოვ­და. საბ­ლოო ჯამ­ში კოტ­ბუ­სის

ხედ­ვით, ვზი­ვარ მე-5 რიგ­ში. ვი­ფიქ­რე, რომ

ა­სა­ხე­ლეს?

ერ­თ­გუ­ლი დვრჩი, რად­გან ბო­ლო წლებ­ში ეს

ყვე­ლა მო­ნა­წი­ლეს წინ გვსვა­მენ; თან არც

ფეს­ტი­ვა­ლი სე­რი­ო­ზულ პლატ­ფორ­მად გა­და­

ერთ მო­ნა­წი­ლეს არ ვიც­ნობ­დი. მოკ­ლედ,

სის სე­ლექ­ცი­ონ ­ ე­რი, ბერნგ ბუ­დე­რი მო­ვი­და

იქ­ცა რე­ჟი­სო­რე­ბის­თ­ვის, სწო­რედ იმის გა­მო,

მი­ვე­დი და­ჯილ­დო­ვე­ბა­ზე, მარ­ტო ვზი­ვარ,

ჩემ­თან, მო­მი­ლო­ცა პრე­მი­ერ ­ ა და ფილ­მის

რომ კოპ­რო­დუქ­ცი­ის ბაზ­რო­ბა აქვს მიბ­მუ­ლი.

არა­ვის არ ვიც­ნობ, ჩემს წინ ვხე­დავ, ბიჭს

დის­კი მთხო­ვა. ეს ძალ­ზედ მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი

ჩე­მი არ­ჩე­ვა­ნი სწო­რი აღ­მოჩ­ნ­და. მან­ჰე­იმ­ში

აჯილ­დო­ვე­ბენ მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­

იყო, რად­გან გუ­დე­ნი არის კოტ­ბუ­სის კოპ­რო­

არა­სა­კონ­კურ­სო ჩვე­ნე­ბა­ში მა­ინც დაგ­ვ­ტო­ვეს,

მის­თ­ვის; ცო­ტა ხან­ში გვერ­დ­ზე ვინც მეჯ­და,

დუქ­ცი­ის მარ­კე­ტის დი­რექ­ტო­რი, და ასე­ვე

ჩვენ კი კოტ­ბუს­ში გა­ვემ­გ­ზავ­რეთ.

ჟი­უ­რის სიმ­პა­თი­ის პრიზს იღებს; და უცბდ,

კარ­ლო­ვი ვარ­ში ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც კოტ­ბუ­

– ბერ­ლი­ნა­ლეს კოპ­რო­დუქ­ცი­ის მარ­კე­ტის

პირ­ველ დღე­ებ­ში ვერც ვგრძნობ­დი, რომ

მო­უ­ლოდ­ნე­ლად აცხა­დე­ბენ: სა­ქარ­თ­ვე­

ფეს­ტი­ვალ­ზე ჩე­მი ფილ­მი იყო წარ­დ­გე­ნი­ლი,

ლო – ქვეყ­ნის ორი­გი­ნა­ლუ­რი წარ­მოდ­გე­

რად­გან ბაზ­რო­ბით ვი­ყა­ვით და­კა­ვე­ბუ­ლე­

ნის­თ­ვის, მშვე­ნი­ე­რი მუ­სი­კის­თ­ვის და ა.შ.

მე და სო­ფო ბაზღა­ძემ, ჩემ­მა პრო­დუ­სერ­მა

ბი – ყო­ველ დღე გვქონ­და შეხ­ვედ­რე­ბი,

პრი­ზი სა­უ­კე­თე­სო დე­ბი­უტ ­ ის­თ­ვის გა­და­ეც ­ ე­

კოტ­ბუ­სის კოპ­რო­დუქ­ცი­ის ბაზ­რო­ბა­ზე გავ­გ­

დის­კუ­სი­ე­ბი; უამ­რა­ვი ევ­რო­პე­ლი პრო­დუ­სე­

მა ქე­თი მა­ჭა­ვა­რი­ანს. ნუ, ეს ერ­თი პრი­ზი...

ზავ­ნეთ ჩვე­ნი ახა­ლი პრო­ექ­ტი, რო­მელ­ზეც

რი იყო ჩა­მო­სუ­ლი. კოტ­ბუს­ში და­სავ­ლე­ლი

მე­ო­რეს რაც შე­ე­ხე­ბა, ნი­ნო ქო­რი­ძე, მთა­ვა­

ახ­ლა ვმუ­შა­ობთ. მა­ლე­ვე მო­ვი­და შეტყო­

პრო­დუ­სე­რე­ბი სა­თა­ნამ­შ­რომ­ლოდ მო­მა­ვალ

რი რო­ლის შემ­ს­რუ­ლე­ბე­ლი ჩემს ფილ­მ­

ბი­ნე­ბა, რომ მიწ­ვე­ულ ­ ე­ბი ვართ კოტ­ბუს­ში,

პრო­ექ­ტებს აღ­მო­სავ­ლეთ ევ­რო­პა­ში ეძე­ბენ.

ში, ერ­თმ ­ნ ­ იშ­ვნ ­ ე­ლოვ­ნად ფა­ვო­რი­ტი იყო

ისე მოხ­და, რომ რო­დე­საც პრი­ზი მო­ვი­გე,

ფეს­ტი­ვალ­ზე. ამას ყველ­გან ლა­პა­რა­კობ­

ერ­თ­-ერ­თი სე­ლექ­ცი­ო­ნე­რი. კარ­ლო­ვი ვა­რი­დან დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ

მაგ­რამ ჯერ არ ვი­ცი, რომ სა­კონ­კურ­სო პროგ­რა­მა­შიც ვხვდე­ბი. მოკ­ლედ, ცო­ტა ხან­ში

კოტ­ბუს­ში უკ­ვე მარ­ტო ვი­ყა­ვი. მარ­კე­ტი

დ­ნენ; თა­ნაც, ერ­თი კვი­რით ად­რე ნი­ნოს

მო­დის მოწ­ვე­ვა უკ­ვე თვი­თონ კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­

იმ დრო­ის­თ­ვის დას­რუ­ლე­ბუ­ლი იყო და

მო­უ­ვი­და მოწ­ვე­ვა კოტ­ბუ­სი­დან. სა­ერ­თოდ,

ლი­დან და მე დი­ლე­მის წი­ნა­შე აღ­მოვ­ჩ­ნ­დი,

კი­ნო­ცენ­ტ­რის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი – სო­ფო

მსა­ხი­ო­ბე­ბი არ ჰყავთ ხოლ­მე და­პა­ტი­ჟე­ბუ­

რად­გან იმა­ვე პე­რი­ოდ­ში მან­ჰე­იმ­-­ჰე­ი­დელ­

ბაზღა­ძე და სა­ლო­მე სე­ფაშ­ვი­ლი უკ­ვე წა­სუ­

ლი, და ეს მე­ნიშ­ნა, რომ მას შე­იძ­ლე­ბო­და

ბერ­გის კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­მაც მი­მიწ­ვი­ა, სა­დაც

ლე­ბი იყ­ვ­ნენ.

გა­ემ ­ არ­ჯ­ვა. ნი­ნო ვერ წა­მო­ვი­და, რად­გან

ფილ­მი ასე­ვე კონ­კურ­სშ ­ ი მოხ­ვ­და. მან­ჰე­ი­მიც

და­ჯილ­დო­ვე­ბის ცე­რე­მო­ნი­ა­ლის მო­საწ­

იმ პე­რი­ოდ­ში ბავშვს აჩენ­და. მოკ­ლედ

ერ­თ­-ერ­თი უძ­ვე­ლე­სი კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლი­ა,

ვე­ვი წი­ნა დღე­ებ­ში ავი­ღე და ვი­ცო­დი, რომ

და­ჯილ­დო­ვე­ბა­ზე უც­ბად აცხა­დე­ბენ, რომ

რო­მე­ლიც ისეთ სა­ხე­ლებს უკავ­შირ­დე­ბა,

ბო­ლო რი­გებ­ში ვიჯ­დე­ბო­დი. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით,

ძალ­ზედ თავ­შე­კა­ვე­ბუ­ლი თა­მა­შის მა­ნე­რის­

14

ფოტო: სოფო აბაშიძე

ქე­თი მა­ჭა­ვა­რი­ანი

15

ფოტო: მაკა კუკულავა

interviu

ოპერატორი გიორგი შველიძე, რეჟისორი ქეთი მაჭავარიანი და მსახიობი გიორგი გიორგანაშვილი გადასაღებ მოედანზე

კოტ­ბუ­სის კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლი მსოფ­ლი­ოს

გან იქ ყოფ­ნის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რო­გორც

გა­მი­ხარ­და. გა­გის ვერ და­ვუ­რე­კე კოტ­ბუ­

სა­უ­კე­თე­სო 50 კი­ნო­ფეს­ტი­ვალს შო­რის არის

გითხა­რით, სულ კოპ­რო­დუქ­ცი­ის ბაზ­რო­ბა­ზე

სი­დან და თბი­ლის­ში რომ ჩა­მო­ვე­დი და

და­სა­ხე­ლე­ბუ­ლი და რი­გით მე­ო­რე ყვე­ლა­ზე

ვი­ყა­ვი. მაგ­რამ გა­მარ­ჯ­ვე­ბუ­ლი ფილ­მე­ბი

და­ვუ­რე­კე, არ მი­ჯე­რებ­და.

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი ფეს­ტი­ვა­ლია გერ­მა­ნი­ა­ში.

დის­კ­ზე მაქვს და ვნა­ხავ აუცი­ლებ­ლად.

ჩემ­თვ ­ ის ეს პირ­ვე­ლი პრი­ზია და თა­ნაც

მოკ­ლედ გვი­ამ­ბე შე­ნი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი

ჩე­მი კა­რი­ერ ­ ის­თვ ­ ის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვან ფეს­ტი­

ზო­გა­დად ფეს­ტი­ვალ­თან და­კავ­ში­რე­ბით.

ვალ­ზე. პირ­ვე­ლი ფილ­მი ძა­ლი­ან რთუ­ლია

ეს ძალ­ზედ კარ­გად ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლი ხა­რის­

კოტ­ბუ­სის ფეს­ტი­ვა­ლი აღ­მო­სავ­ლეთ ევ­რო­პის ქვეყ­ნე­ბის კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტთ ­ ა

და სა­ფუძ­ვე­ლია მე­ო­რეს და­საწყე­ბად. წი­ნა

ხი­ა­ნი ფეს­ტი­ვა­ლი­ა. წელს კოტ­ბუ­სი ფო­კუ­სი­

ნა­მუ­შევ­რებს მო­ი­ცავს და მი­სი ერ­თ­-ერ­თი

წელს კოტ­ბუს­ში ეს პრი­ზი დე­ბი­უ­ტის­თ­ვის

რე­ბუ­ლი იყო რუ­სულ კი­ნო­ზე.

მთა­ვა­რი მი­ზა­ნია რე­ჟი­სო­რე­ბის, პრო­დუ­

დი­მა მა­მუ­ლი­ამ აიღო და ესეც ძალ­ზედ სა­

ჟი­უ­რის თავ­მ­ჯ­დო­მა­რე იყო ალექ­სანდრ

სე­რე­ბის, პო­ტენ­ცი­უ­რი დამ­ფი­ნან­სებ­ლე­ბის

სი­ა­მოვ­ნოა ჩემ­თვ ­ ის. მა­მუ­ლი­ას „სხვა ზე­ცა“

რად­ნევ­ს­კი, რო­მე­ლიც ზვი­ა­გინ­ცე­ვის პრო­

და­ახ­ლო­ე­ბა და თა­ნამ­შრ ­ ომ­ლო­ბის ახა­ლი

ძა­ლა­ინ მომ­წონს. მარ­თა­ლი­ა, ქარ­თუ­ლი

დუ­სე­რია და ერ­თ­-ერ­თი ყვე­ლა­ზე დი­დი და

გზე­ბის და­სახ­ვა. რამ­დე­ნად მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი

პრო­ექ­ტი არა არის, მაგ­რამ მა­ინც სა­სი­ხა­რუ­

გავ­ლე­ნი­ა­ნი პრო­დუ­სე­რი რუ­სეთ­ში. თვი­თონ

იყო ამ კუთხით შენ­თ­ვის კოტ­ბუს­ზე გა­მარ­ჯ­

ლო­ა, რომ ბო­ლო ორი წე­ლი ქარ­თ­ვე­ლე­ბი

უკ­რა­ი­ნე­ლია და სა­ქარ­თ­ვე­ლოს­თან კარ­გი

ვე­ბა – თუ გაჩ­ნდ ­ ა ახა­ლი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბი?

იმარ­ჯ­ვე­ბენ. სა­ერ­თოდ, კოტ­ბუ­სის ფეს­ტი­

კავ­ში­რე­ბი აქვს. იქ ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რაც შედ­გა

ჩემ­თ­ვის კოტ­ბუ­სი ახა­ლი პრო­ექ­ტით სა­

ვალ­ზე ქარ­თვ ­ ე­ლე­ბი­დან დიდ კონ­კურ­ს­ში

და მან აღ­ნიშ­ნა, რომ ქარ­თულ კი­ნო­ში ახა­

ერ­თა­შო­რი­სო ას­პა­რეზ­ზე პირ­ვე­ლი გას­ვ­ლა

სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მის­თ­ვის, დი­ტო

ლი ძვრე­ბია და ინ­ტე­რე­სიც დი­დი­ა, და რომ

გახ­ლდ ­ ათ.

ცინ­ცა­ძის გარ­და, არა­ვინ მოხ­ვედ­რი­ლა;

აუცი­ლებ­ლად ჩა­მო­ვა სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში.

მან 2000 წელს, ფილ­მით lost kil­lers, მო­იგ ­ო

სა­ერ­თოდ, ფეს­ტი­ვა­ლის ხა­რისხს გან­

მე და სო­ფო ბაზღა­ძეს გვაქვს კომ­პა­ნია „გოგოლები“. სო­ფო არის ამ პრო­ექ­ტის

გ­რან­-­პ­რი. ზა­ზა რუ­სა­ძეს აქვს კი­დევ მო­გე­ბუ­

საზღ­ვ­რავს, თუ ამ ინ­დუს­ტ­რი­ის რამ­დე­ნად

პრო­დუ­სე­რი. სცე­ნა­რის პირ­ვე­ლი ვა­რი­ან­ტი

ლი მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნით. მე ვთვლი, რომ ეს

ბევ­რი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლია ჩა­სუ­ლი. ამ მხრივ

უკ­ვე არ­სე­ბობს და ორ­მა ფრან­გმ ­ ა და ორ­მა

ყვე­ლა­ფე­რი არის ახა­ლი ეტა­პი ქარ­თუ­ლი

კოტ­ბუსს თა­მა­მად შეგ­ვიძ­ლია ერ­თ­-ერ­თი

გერ­მა­ნელ­მა პრო­დუ­სერ­მა წა­ი­კითხეს ეს

კი­ნოს­თ­ვის და ბო­ლო წლებ­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი

სა­უ­კე­თე­სო ვუ­წო­დოთ.

სცე­ნა­რი. პრო­ექ­ტი ჯერ შო­რე­უ­ლი პერ­სპ ­ ექ­

ქარ­თუ­ლი კი­ნო­პო­ლი­ტი­კის შე­დე­გი.

ტი­ვა­ა, რად­გან სცე­ნა­რი უნ­და გან­ვი­თარ­დეს,

კოტ­ბუ­სის შემ­დეგ ფილ­მი მა­კე­დო­ნი­ის ფეს­

რო­გო­რი იყო წლე­ვან­დე­ლი პროგ­რა­

ტი­ვალ­ზეც მოხ­ვ­და. მოკ­ლედ, სა­ფეს­ტი­ვა­ლო

მა; რა ტენ­დენ­ცი­ე­ბი გა­მო­იკ­ვე­თა; რო­მელ

გზა კი­დევ აქვს დარ­ჩე­ნი­ლი „მარილივით

ფილ­მებს და რე­ჟი­სო­რებს გა­მო­არ­ჩევ­დი?

თეთრს“...

16

ფილმები, სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ ვნა­ხე, რად­

და ჩვენ სხვა მარ­კე­ტებ­ზეც ვა­პი­რებთ მის გა­ტა­ნას. ვნა­ხოთ, რა გა­მო­ვა... მაკა კუკულავა

ფოტო: სოფო აბაშიძე

თ­ვის ჯილ­დოვ­დე­ბა გა­გი სვა­ნი­ძე. ძა­ლი­ან

warmoeba dRes

18

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი რედაქცია მადობას უხდის მაღაზია ALCOT-ს დახმარებისთვის

interviu

SHOW MUST GO ON რე­ჟი­სორი რუ­სუ­დან ჭყო­ნი­ა

სულ მა­ლე ეკ­რა­ნებ­ზე რუ­სუ­დან ჭყო­ნი­

val­-­შიც, სა­დაც 6 ახალ­გაზ­რ­და რე­ჟი­სორს

ას სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი მხატ­ვ­რუ­ლი ფილ­მი

იწ­ვე­ვენ და სა­შუ­ა­ლე­ბას აძ­ლე­ვენ გა­ნა­ვი­თა­

ბი მოხ­და და და­მა­ფი­ნან­სეს. იმ სი­ხა­რულს,

„გაიღიმე“ გა­მო­დის, რო­მელ­შიც რე­ჟი­სო­

რონ თა­ვი­ან­თი პრო­ექ­ტე­ბი. ამ პროგ­რა­მის

რაც ჩემ­თ­ვის ქარ­თუ­ლი ფუ­ლის მო­პო­ვე­ბა

რი, 10 ქა­ლი პერ­სო­ნა­ჟის სა­შუ­ა­ლე­ბით,

გავ­ლის შემ­დეგ უკ­ვე თვალ­-­ყურს ადევ­ნე­ბენ

იყო, ვერ შე­ედ­რე­ბა ვერც აბუ­და­ბი, ვერც

შე­ე­ცა­და მო­ე­ყო­ლათ, რო­გო­რია ბრძო­ლა

შენს შე­მოქ­მე­დე­ბას და მა­თი ინ­ტე­რე­სის

პა­რი­ზი და ვერც სხვა და­ნარ­ჩე­ნი. ამა­სო­ბა­

ღირ­სე­ბის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად. FILM PRINT

არე­ალ­ში ექ­ცე­ვი. ეს ნიშ­ნავს, რომ შენ ხარ

ში, კი­ნო­ცენ­ტ­რის და­ფი­ნა­სე­ბის ლო­დინ­ში,

შეხ­ვ­და ახალ­გაზ­რ­და რე­ჟი­სორს და გა­არ­კ­

ის ახალ­გაზ­რ­და რე­ჟი­სო­რი, რომ­ლის­გა­ნაც

რა­მო­დე­ნი­მე გრან­ტი დავ­კარ­გე, რის გა­მოც

ვი­ა, რო­გორ იწე­რე­ბა კარ­გი სცე­ნა­რი, რას

რა­ღა­ცას ელი­ან.

გა­და­ღე­ბა საკ­მა­ოდ ცო­ტა ფუ­ლით და­ვიწყე.

ნიშ­ნავს ქარ­თ­ვე­ლი დე­დის სტე­რე­ო­ტი­პის

6 თვით ჩა­დი­ხარ პა­რიზ­ში, გიხ­დი­ან სტი­პენ­

მე­რე კი­ნო­ცენ­ტ­რ­ში სა­სი­კე­თო ცვლი­ლე­ბე­

მინ­და აღ­ვ­ნიშ­ნო, რომ ფილმს ვერ გა­და­ვი­

მსხვრე­ვა და რა­ტომ უნ­და დარ­ჩე იდე­ალ ­ ის­

დი­ას, გახ­ვედ­რე­ბენ იმ რე­ჟი­სო­რებს და პრო­

ღებ­დი კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრ ­ ოს დახ­მა­რე­ბის

ტად სა­დე­ბი­უ­ტო ფილ­მ­ში.

დუ­სე­რებს, რომ­ლებ­თა­ნაც გსურს შეხ­ვედ­რა;

გა­რე­შე, რის­თვ ­ ი­საც დიდ მად­ლო­ბას ვუხ­დი

შენ მხო­ლოდ ერ­თი რამ მო­გეთხო­ვე­ბა

პი­რა­დად ნი­კა რუ­რუ­ას. ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­

- წე­რო შე­ნი სცე­ნა­რი და არ იფიქ­რო ფულ­ზე,

თ­ლა ჩემს ფრანგ პრო­დუ­სერ­შიც. რო­ცა

ეს პირ­ვე­ლი ფილ­მი­ა, რო­მელ­საც სრულ­ყო­

იმა­ზე, თუ რო­გორ გა­ი­ტა­ნო თა­ვი. გაქვს

ფონ­დე­ბი­დან ფულს უშე­დე­გოდ ვე­ლო­დი, ამ

ფი­ლი დრა­მა­ტურ­გია აქვს. ჩვენ, რო­გორც

„სასათბურე“ პი­რო­ბე­ბი და ცხოვ­რობ რო­

დროს კი ქარ­თულ სუბ­სი­დი­ა­საც ვა­და ეწუ­რე­

დრა­მა­ტურ­გე­ბი, ვცდი­ლობ­დით მცი­რე

გორც ნამ­დ­ვი­ლი ბურ­ჟუ­ა. პი­რა­დად ჩემ­თ­ვის

ბო­და, ფრან­გებ­მა გა­რის­კეს და პრო­ექ­ტ­ში

ხარ­ვე­ზი მა­ინც აღ­მოგ­ვე­ჩი­ნა შენს ფილ­მ­ში,

ეს პი­რო­ბე­ბი სა­მუ­შა­ოდ არა­ხელ­საყ­რე­ლი

თა­ვი­სი კომ­პა­ნი­ის ფუ­ლი ჩა­დეს. რო­გორც

მაგ­რამ მარ­ცხი გან­ვი­ცა­დეთ... ვი­ცით, რომ

აღ­მოჩ­ნდ ­ ა. აქ, სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ყვე­ლაფ­რის­

წე­სი, ასე არ ხდე­ბა ხოლ­მე. მითხ­რეს: ჩვენ

სცე­ნარს დი­დი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამუ­შა­

გან ვი­ღებ შთა­გო­ნე­ბას, იქ კი ყვე­ლა­ფე­რი

გვჯე­რა შე­ნი და ვი­ცით რომ ამას კარ­გად

ვებ­დი. მოგ­ვი­ყე­ვი, რო­გორ იწე­რე­ბო­და და

ისე­თი გაპ­რი­ალ ­ ე­ბუ­ლი იყო, არა­ნა­ი­რი ინ­ს­

გა­ა­კე­თებ.

სა­ერ­თოდ, სცე­ნარ­ზე მუ­შა­ო­ბის პე­რი­ოდ­ზე

პი­რა­ცია არ მო­დი­ო­და. აქ ცხოვ­რე­ბა ცოცხა­

გვი­ამ­ბე.

ლი­ა, „კურიერს“ ჩარ­თავ და უკ­ვე იმ­დენ

ალ­ბათ ბო­ლო 10 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში,

ფილ­მი 7 წე­ლი კეთ­დე­ბო­და. ამ ხნის

კი­ნო­ცენ­ტ­რი­დან უარის მი­ზე­ზი სცე­ნა­

ინ­ფორ­მა­ცი­ას იღებ... ჩე­მი სცე­ნა­რის­თვ ­ ის,

რის გა­უ­მარ­თა­ობ ­ ა ხომ არ იყო, რაც შემ­დეგ

მან­ძილ­ზე ყო­ველ წე­ლი­წადს შემ­ქონ­და სცე­

ასე­თი სო­ცი­ა­ლუ­რი ის­ტო­რი­ის­თ­ვის პა­რიზ­ში

გა­მო­ას­წო­რე?

ნა­რი კი­ნო­ცენ­ტ­რ­ში, მაგ­რამ და­ფი­ნან­სე­ბა­ზე

არ იყო ის გა­რე­მო, რო­მე­ლიც მჭირ­დე­ბო­და.

უარს მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ. 7 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში

თუმ­ცა, ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო რე­ჟი­სორს შევ­ხ­ვ­დი

იყო, თუმ­ცა გა­და­ღე­ბე­ბის დროს მივ­ხვ ­ ­დი,

რა­მო­დე­ნი­მე პრე­მია მო­ვი­გე: სცე­ნა­რი ბერ­

და გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე...

რომ სცე­ნა­რი, რო­მე­ლიც მე მქონ­და, და­ახ­

ლი­ნა­ლეს კოპ­რო­დუქ­ცი­ის მარ­კეტ­ზე სამ სა­

მოკ­ლედ, სცე­ნა­რი რე­ზო­ნან­სუ­ლი იყო,

მე მგო­ნი­ა, რომ სცე­ნა­რი მა­ნამ­დეც კარ­გი

ლო­ე­ბით 10 ფილ­მის სცე­ნარს უდ­რი­და. მე 10

უ­კე­თე­სო სცე­ნარს შო­რის შე­არ­ჩი­ეს, მო­ვი­გე

მაგ­რამ ქარ­თუ­ლი და­ფი­ნან­სე­ბის მო­პო­ვე­ბა

ფილ­მის სცე­ნა­რი გა­და­ვი­ღე და შემ­დეგ ბევ­

პრი­ზი აბუ­და­ბი­ში, ბელ­გ­რად­ში და­მა­ჯილ­დო­

ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი გა­მოდ­გა.

რი რამ ამოვ­ჭე­რი. ცვლი­ლე­ბე­ბი სცე­ნარ­ში

ვეს, რო­გორც სა­უ­კე­თე­სო ახ­ლო­-აღ­მო­სავ­

ბო­ლოს არა­ვის აღარ სჯე­რო­და, რომ ამ

გა­და­ღე­ბის წი­ნაც შემ­ქონ­და. მა­გა­ლი­თად:

ლუ­რი პრო­ექ­ტი, „პარიზ სი­ნე­მამ“ მი­მიწ­ვია

ფილ­მის გა­და­ღე­ბას მო­ვა­ხერ­ხებ­დი. მახ­

ინ­გას გმირს ჰყავ­და დე­და და დე­დამ­თი­ლი;

La fem­me -ში სცე­ნა­რის წე­რის და გა­და­წე­რის

სოვს ბერ­ლი­ნა­ლე­ზე World ci­ne­ma ფონ­დის

გა­და­ღე­ბის წი­ნა დღეს დე­დის რო­ლის შემ­

ხე­ლოვ­ნე­ბა­ზე ლექ­ცი­ებ ­ ის წა­სა­კითხად,

უფ­როს­მა მითხ­რა: თუ ამ­დე­ნი პრი­ზის მო­

ს­რუ­ლე­ბე­ლი მსა­ხი­ო­ბი ავად გახ­და, არა­და

გა­ვე­დი კა­ნის კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლის ძალ­ზედ

გე­ბის შემ­დეგ ფილმს კი­დევ ვერ გა­და­ი­ღებ,

ფილ­მის მთე­ლი ერ­თი ხა­ზი ინ­გას დე­და­სა

პრეს­ტი­ჟულ პროგ­რა­მა Re­si­den­ce du fes­ti­

შენს მი­მართ ნდო­ბას ყვე­ლა და­კარ­გავ­სო!

და დე­დამ­თილ­ზე იყო აწყო­ბი­ლი. იქ­ვე ჩა­

19

ვას­წო­რეთ და ორი პერ­სო­ნა­ჟის­გან ერ­თი­ღა

რო­გო­რიც სცე­ნარ­ში მყავ­და. მე მომ­წონს იას

არ არის. მას თა­ვი­სი ლო­გი­კა აქვს. ის გარ­კ­

დარ­ჩა. ამი­ტომ ვფიქ­რობ, სცე­ნა­რის­ტიც და

შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი რო­ლი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა,

ვე­უ­ლი მე­ქა­ნიზ­მის ნა­წი­ლი, პა­ტა­რა ჭან­ჭი­კი­ა.

რე­ჟი­სო­რიც მე რომ ვი­ყა­ვი კარ­გი­ა... სა­ბო­

რომ მთლი­ა­ნად შევ­ც­ვა­ლეთ ეს გმი­რი – გავ­

მას არ აქვს სენ­ტი­მენ­ტე­ბი ამ ქა­ლე­ბის მი­მართ,

ლოო ჯამ­ში, ბევ­რი ხა­ზი და­იკ ­ არ­გა, მაგ­რამ

ხა­დეთ უფ­რო ბი­ჭუ­რი, მე­ამ­ბო­ხე, ამ დროს

თა­ვის საქ­მეს აკე­თებს და მორ­ჩა. ეს ქა­ლე­ბი

ეს ბუ­ნებ­რი­ვი­ა. მე კმა­ყო­ფი­ლი ვარ. ფილ­მი

სცე­ნარ­ში ის ჰი­პერ­ქა­ლუ­რი იყო. სა­ერ­თოდ

ცო­ტა აღი­ზი­ან ­ ე­ბენ კი­დეც. თუ ამ­დე­ნი მო­რა­

ასე უფ­რო კომ­პაქ­ტუ­რი, უფ­რო შეკ­რუ­ლია და

მი­მაჩ­ნი­ა, რომ რე­ჟი­სო­რი უნ­და მო­ერ­გოს

ლია მათ­ში, მა­შინ ბო­ლომ­დე უნ­და შეძ­ლონ

ამი­ტომ გუ­ლი არ მწყდე­ბა...

მსა­ხი­ობს. მსა­ხი­ო­ბის­გან უნ­და აიღო მაქ­სი­

და დარ­ჩ­ნენ ასე­თე­ბად - თვლის ის. არ ვი­ცი,

მა­ლუ­რი, უნ­და მის­ცეს თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, რომ

ფილ­მ­ში ეს რამ­დე­ნად იკითხე­ბა, მაგ­რამ ჩემ­

იმ­პულ­სი მის­გა­ნაც წა­მო­ვი­დეს. მსა­ხი­ობ­თან

თ­ვის მი­სი გმი­რი სის­ტე­მა, სა­ხელ­მ­წი­ფო­ა.

რო­გორ გაჩ­ნ­და ფილ­მის იდე­ა? რო­გორ მიხ­ვე­დი ამ ფილ­მამ­დე და რა იყო მა­ნა­მა­დე?

22 წლის ვი­ყა­ვი რო­დე­საც თავ­შე­სა­ფარ

რე­ჟი­სო­რის ორ­გ­ვა­რი მიდ­გო­მა არ­სე­ბობს:

თით­ქ­მის დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რომ ქა­

ერ­თი­ა, რო­ცა ზუს­ტად იცი, რაც გინ­და და

ლე­ბი კარ­გად მი­იღ ­ ე­ბენ ფილმს. აი, კა­ცე­ბი

„ბედიანში“ ქუ­ჩის ბავ­შ­ვებ­ზე გა­და­ვი­ღე დო­კუ­

იმას ძერ­წავ და მე­ო­რე – რო­დე­საც მსა­ხი­ობ­

რო­გორ შეხ­ვდ ­ ე­ბი­ან, ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს.

მენ­ტუ­რი ფილ­მი. ფილ­მ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას ერ­თი

ზე ორი­ენ­ტირ­დე­ბი. მე მე­ო­რე ვარ.

ძალ­ზედ სა­ინ­ტე­რე­სო და ღრმა ქა­ლი გა­ვი­ცა­ ნი, 7-შვი­ლი­ა­ნი დე­და, რო­მელ­მაც თბი­ლის­ში

ყვე­ლა ეს ქა­ლი ერთ ქა­ლად რომ გა­ვა­ ფილ­მის ყუ­რე­ბი­სას სიდ­ნეი პო­ლა­კის

ვერ მო­ა­ხერ­ხა თა­ვის გა­ტა­ნა და სო­ფელ­ში

„ხომ ხო­ცა­ვენ ქან­ც­გაწყ­ვე­ტილ ცხე­ნებს“

წა­ვი­და საცხოვ­რებ­ლად. ერთ დღეს, ჩა­ის

გაგ­ვახ­სენ­და...

სმის დროს მან მო­მიყ­ვა, თუ რი­სი კე­თე­ბა

ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ეგ ფილ­მი, თუმ­ცა არ მგო­

ერ­თი­ა­ნოთ – ვინ გა­მო­ვა და რას­თან იქ­ნე­ბა კონ­ფლ ­ იქ­ტშ ­ ი? სა­ერ­თოდ ეს კონ­კურ­სი დე­დო­ბის იდე­ი­დან შექ­მ­ნი­ლი მონ­ს­ტ­რია და ქარ­თვ ­ ე­ლი დე­დის

უწევ­და ცხოვ­რე­ბა­ში რომ გა­დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო.

ნი­ა, რა­იმ ­ ე მსგავ­სე­ბა იყოს მათ შო­რის. ჩემს

მი­სი ნა­ამ­ბო­ბი­დან ერ­თ­-ერ­თი ყვე­ლა­ზე სა­

ფილმს უფ­რო ირო­ნი­უ­ლი ტო­ნი აქვს. ისე,

სა­ცი­ლო ის­ტო­რი­ა, ნამ­დ­ვი­ლი ტრა­გი­ფარ­სი,

ახ­ლა ვიხ­სე­ნებ, რომ პარ­კე­რის ფილ­მიც საკ­მა­

შემ­დეგ ამ­ბავს უკავ­შირ­დე­ბო­და: ეს ქა­ლი

ოდ ირო­ნი­უ­ლი­ა. სხვა­თა შო­რის, წა­კითხუ­ლი

90-იან წლებ­ში მრა­ვალ­შვ ­ ი­ლი­ა­ნი დე­დე­ბის

მაქვს, რომ ჯე­ინ ფონ­დაც ასე­ვე ძალ­ზედ აქ­ტი­

ვცა­დე ყო­ველ შემ­თხ­ვე­ვა­ში... მაგ­რამ ეს არ

სი­ლა­მა­ზის კონ­კურ­ს­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, სა­

უ­რად იყო ჩაბ­მუ­ლი თა­ვი­სი გმი­რის შექ­მ­ნა­ში...

ყო­ფი­ლა მთა­ვა­რი მი­ზა­ნი. მე მინ­დო­და მეჩ­ვე­ნე­

დაც პრი­ზი დი­დი თან­ხა იყო, რო­მე­ლიც მის ოჯახს ძალ­ზედ ესა­ჭი­რო­ე­ბო­და. მივ­ხ­ვ­დი,

მი­თო­სის მთლი­ა­ნი ფარ­სი. და რო­გორ ფიქ­რობ, შე­ძე­ლი ქარ­თ­ვე­ ლი დე­დის სტე­რე­ოტ ­ ი­პის დამ­ს­ხ­ვ­რე­ვა?

ბი­ნა ფილ­მი ადა­მი­ან ­ ებ­ზე, რომ­ლებ­საც ღირ­სე­ შენს ფილ­მშ ­ ი მე­დია თი­თო­ე­ულ ­ ი გმი­რის

ბის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად ბრძო­ლა უწევთ...

რომ რა­საც ეს ქა­ლი ყვე­ბო­და – ნამ­დ­ვი­ლი

ადა­მი­ა­ნუ­რი ტრა­გე­დი­ით სპე­კუ­ლი­რებს.

კი­ნო იყო. თუმ­ცა ამ ის­ტო­რი­ი­დან ჩემს სცე­

ქარ­თ­ვე­ლი ქა­ლე­ბი, მენ­ტა­ლი­ტე­ტი, აფხა­

ნარ­ში კონ­კურ­სის თე­მის გარ­და თით­ქმ ­ ის

ზე­თის თე­მა და ა.შ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი იმ დი­დი

აღა­რა­ფე­რი დარ­ჩა. ფილ­მ­ში არც ერ­თი

შო­უს ნა­წი­ლი­ა, რო­მე­ლიც მე­დი­ას მა­სის გა­

გმი­რი იმ ქალს არ ჰგავს.

სარ­თო­ბად ესა­ჭი­რო­ე­ბა. კონ­კურ­სის მო­ნა­

და. ეს იმედ­გაც­რუ­ე­ბაა და მი­სი თვით­მ­კ­ვლ ­ ე­

წი­ლე­ებ­თან ეს კონ­ფ­ლიქ­ტის სა­ბა­ბი ხდე­ბა...

ლო­ბა სა­მუ­რა­ებ ­ ის ხა­რა­კი­რის მსგავ­სი აქ­ტი­ა.

ფილ­მ­ში შენ სცა­დე ქარ­თ­ვე­ლი დე­დის

სა­ბო­ლოო ჯამ­ში მთა­ვა­რი გმი­რი ამ მო­ რალს ეწი­რე­ბა? გვან­ცას ყვე­ლა იდე­ამ სრუ­ლი კრა­ხი გა­ნი­ცა­

მე­დია პრინ­ციპ­ში, ყველ­გან ასე­თი­ა, ეს

სტე­რე­ო­ტი­პი ქა­ლის 10 გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბულ

არც ახა­ლია და არც ორი­გი­ნა­ლუ­რი. რო­ცა

სა­ხედ „დაგეშალა“. რო­გორ შე­იქ­მ­ნა ამ 10

მსგავს რა­მეს ვუ­ყუ­რებ, მიჩ­ნ­დე­ბა სურ­ვი­ლი,

ქა­ლის პერ­სო­ნა­ჟი და რო­გორ შე­არ­ჩიე მსა­

რომ ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი წა­მოდ­გ­ნენ და და­ტო­ვონ

ხი­ო­ბე­ბი რო­ლებ­ზე?

შო­უ... ელე­ნეს გმირს, რო­მელ­საც პი­რა­დი

ტუ­რია და რე­ა­ლო­ბა­ში ყვე­ლა­ნი სცე­ნა­ზე

მინ­დო­და, თი­თო­ეუ ­ ­ლი მათ­გა­ნი სხვა­

ეს ხა­რა­კი­რი გა­მოფხიზ­ლე­ბის მი­ზე­ზი ხდე­ბა? იცით, შე­იძ­ლე­ბა ფი­ნა­ლი ცო­ტა იდე­ა­ლის­

გან­ც­დე­ბით და ტრა­გე­დი­ით სპე­კუ­ლი­რე­

გაც­ვივ­დე­ბოდ­ნენ, მაგ­რამ მე არ მინ­დო­და

დას­ხვ ­ ა სო­ცი­ალ ­ უ­რი წრი­დან ყო­ფი­ლი­ყო

ბას მოს­თხო­ვენ, შეს­წევს ძა­ლა, რომ ად­გეს

ფილ­მი იმა­ზე ყო­ფი­ლი­ყო, რომ ადა­მი­ა­

და ამ კონ­კურ­სშ ­ ი სხვა­დას­ხ­ვა მო­ტი­ვა­ცი­ით

და წა­ვი­დეს. თუმ­ცა, ამის გან­სა­კუთ­რე­ბით

ნი ცხო­ვე­ლი­ა, რო­მელ­საც თა­ნაგ­რძ ­ ­ნო­ბის

მი­ეღ ­ ოთ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. მგო­ნი­ა, რომ ეს გა­

ხაზ­გას­მა არ მინ­დო­და. ამი­ტომ, ამ ნა­ბი­ჯის

გან­ცდ ­ ა სა­ერ­თოდ არ გა­აჩ­ნი­ა. მინ­დო­და

მო­ვი­და. ირი­ნა­სათ­ვის მთა­ვა­რი მო­ტი­ვა­ცია

შემ­დეგ ელე­ნეს გმი­რი ისევ უკან ბრუნ­დე­ბა.

მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა, რომ ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია სწო­რი

ბი­ნა და ბავ­შ­ვე­ბი­ა, გვან­ცას­თ­ვის – კონ­ცერ­

თა­ვად ეს კონ­კურ­სი არის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად

გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა და რა­ღა­ცა­ზე

ტ­ზე დაკ­ვრ ­ ა; თა­მუ­ნას, რო­მე­ლიც იმ ასაკ­ში­ა,

ექ­ს­პ­ლუ­ა­ტა­ტო­რუ­ლი და სწო­რედ იმ იდე­ის სა­

ღირ­სე­უ­ლად უარის თქმა. ვთვლი, რომ პირ­

რომ სულ მა­ლე მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლი აღარ იქ­ნე­

წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ა, რა­საც უწევს პრო­პა­გან­დას...

ველ ფილ­მშ ­ ი ცო­ტა იდე­ა­ლიზ­მის უფ­ლე­ბა

ბა, სურს, ახალ­გაზ­რ­და საყ­ვა­რელს და­უმ­ტ­კი­

მოკ­ლედ, იმის თქმა მინ­და, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­

მქონ­და. მე მჯე­რა, რომ ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია

ცოს, რომ ისევ ლა­მა­ზია და ა.შ.

რი ჩემ­თ­ვის პატ­რი­ოტ­თა ბა­ნა­კია – ცო­ტა სა­

იყოს ზნე­ობ­რი­ვი...

მსა­ხი­ო­ბე­ბის შერ­ჩე­ვა ყვე­ლა­ზე მძი­მე

ხეც­ვ­ლი­ლი და სხვა ვერ­სი­ით მო­წო­დე­ბუ­ლი... მა­კა კუ­კუ­ლა­ვა, უტა ბე­რია

პრო­ცე­სი აღ­მოჩ­ნ­და. ძა­ლი­ან დიდ­ხანს ვარ­ ჩევ­დი გმი­რებს. თა­ვი­დან ისე­თებს ვე­ძებ­დი,

შენს მი­ერ შექ­მნ ­ ი­ლი ქა­ლე­ბის მიკ­რო­

რო­გო­რე­ბიც მყავ­დ­ნენ წარ­მოდ­გე­ნი­ლი

სამ­ყა­როს ფონ­ზე „ქართველი მა­მა­კა­ცი“

სცე­ნა­რის მი­ხედ­ვით. მა­გა­ლი­თად, გვან­ცას

ძალ­ზედ გრო­ტეს­კუ­ლად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა...

პერ­სო­ნა­ჟი სცე­ნა­რის მი­ხედ­ვით ბევ­რად უფ­ რო ნა­ი­ვუ­რი იყო ვიდ­რე იამ ითა­მა­შა; მაგ­რამ მე­რე მივ­ხვ ­დ ­ ი, რომ ისეთს ვერ ვი­პო­ვი­დი,

20

თა­ვის­თა­ვად ასე გა­მო­ვი­და. თუმ­ცა, მე ვფიქ­ რობ, ფილ­მი ქა­ლე­ბის მი­მარ­თაც სა­ტი­რა­ა. გი­ას გმი­რი უარ­ყო­ფი­თი პერ­სო­ნა­ჟი სუ­ლაც

recenzia გა­მარ­თლ ­ ე­ბუ­ლი. ფილმის გმი­რე­ბი სცე­ნა­ ზე შიშ­ვე­ლი სხე­ულ ­ ის დე­მონ­ს­ტ­რი­რე­ბი­სას, გავ­რ­ცე­ლე­ბუ­ლი ფე­მი­ნის­ტუ­რი გა­მოთ­ქ­მა რომ მო­ვიშ­ვე­ლი­ოთ,- მა­მა­კა­ცე­ბის აგ­რე­სი­უ­ლი მზე­ რის მსხვერ­პ­ლ­ნი ხდე­ბი­ან. ირი­ნას (მსახიობი თა­მარ ბუხ­ნი­კაშ­ვი­ლი) მკერ­დი­დან ბლან­ტი სითხე ჟო­ნავს, რძე. მოტივაცია ტრი­ვი­ა­ლუ­რია – კუ­ლი­სებ­ში მში­ე­რი ჩვი­ლი ტი­რის­,­და ეს ეგ­ზალ­ ტი­რე­ბულ მა­მა­კაც­-­მა­ყუ­რე­ბელ­თა ინ­ფან­ტი­ლუ­ რო­ბას­თან არ არის კავ­შირ­ში. ეს უბ­რა­ლოდ კლი­შე­ა, რა­საც ავ­ტო­რი აქი­ლი­კებს. მთლი­ან ­ ად ფილ­მის ენა არ­სე­ბუ­ლი მენ­ტა­ლუ­რი კლი­შე­ე­ბის პა­რო­დი­ა­ა. ავ­ტო­რე­ბი ოს­ტა­ტუ­რად იყე­ნე­ბენ ნი­შან­-­ხა­ტებს. ფილმი თა­ვე­ბა­დაა და­ყო­ფი­ლი და ტიხ­რად „ქართლის დე­და­ა“ გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი – ქარ­თუ­ლი ლი­ბე­რა­ლუ­რი ცნო­ბი­ე­რე­ბის აშ­კა­ რა ლტოლ­ვის ობი­ექ­ტი.­კონ­კურ­სის მო­ნა­წი­ლე დე­დე­ბიც ქარ­თუ­ლი დრო­შის მაგ­ვარ კა­ბებ­ში

ქარ­თვ ­ ე­ლი დე­დის ბრწყინ­ვა­ლე­ბა და სი­ღა­ტა­კე

ცეკ­ვა­ვენ. სცე­ნა სა­ხელ­მ­წი­ფო სიმ­ბო­ლო – ბორ­ და მი­სი ლამ­აზ­მა­ნი საყ­ვა­რე­ლი – ტი­პი­უ­რი

ჯღა­ლო­თია გა­ფორ­მე­ბუ­ლი. შო­უს წამ­ყ­ვა­ნი

ქარ­თუ­ლი „ვიპ-არისტოკრატია„; გვანცა

(მსახიობი ბე­ქა ელ­ბა­ქი­ძე) და მი­სი დამ­ხ­მა­რე

(მსახიობი ია სუ­ხი­ტაშ­ვი­ლი) ქარ­თუ­ლი კი­ნოს

პა­ტა­რა „ანგელოზებიც“ პი­რო­ბი­თო­ბი­სა და კი­

en­fant ter­rib­le, მე­ამ­ბო­ხეა და, ჩე­მი აზ­რით,

ჩის ზღვარ­ზე თა­მა­შო­ბენ. შო­უც რე­ალ ­ ო­ბის სი­

ეს ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ხე და სამ­სა­ხი­

ნო­ნი­მი­ა. ესეც გავ­რ­ცე­ლე­ბუ­ლი სტე­რე­ო­ტი­პი­ა.

ო­ბო ნა­მუ­შე­ვა­რია ფილ­მშ ­ ი. მი­სი ან­ტა­გო­

„კეინიზაცია“ და „კარნავალიზაცია“ – მსგავ­სი

[ ირი­ნა დე­მეტ­რა­ძე ]

ნის­ტი, პრო­ექ­ტის ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლი ოთა­რი

შე­ფა­სე­ბე­ბი ხში­რად ის­მის სო­ცი­ოპ ­ ო­ლი­ტი­კუ­რი

(მსახიობი გია რო­ინ ­ იშ­ვი­ლი). საბოლოოდ ეს

სი­ტუ­ა­ცი­ის კონ­ტექ­ს­ტშ ­ ი.

„Keep Smi­ling ანუ გა­ი­ღი­მეთ“ რუ­სუ­დან

წყვი­ლი დრა­მა­ტუ­ლი კო­ლი­ზი­ის კა­ტა­ლი­

იმიტირებული სა­ტე­ლე­ვი­ზო რე­პორ­ტა­ჟი და

ჭყო­ნი­ას პირ­ვე­ლი მხატ­ვრ ­ უ­ლი ფილ­მი­ა.

ზა­ტო­რი ხდე­ბა. აქ არის აზერ­ბა­იჯ ­ ა­ნე­ლიც,

დო­კუ­მე­ტუ­რი ქრო­ნი­კაც სა­ინ­ტე­რე­სო­დაა მი­სა­

და­ვიწყებ იმით, რომ ფილ­მი მო­მე­წო­ნა,

46 წლის სუბ­ლი­მი­რე­ბუ­ლი ქა­ლი და სხვე­ბი.

და­გე­ბუ­ლი ფილ­მის ენას­.­კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი კონ­

Mმაგრამ მით უფ­რი რთულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში

ლო­ვე­ლა­სი დი­მა (მსახიობი თორ­ნი­კე

კურ­სი-­რე­პორ­ტა­ჟი წე­რო­ვა­ნის ლტოლ­ვილ­თა

აღ­მოვ­ჩ­ნ­დი. მო­მი­წევს იმ ზღვარ­ზე ბა­ლან­სი­

ბზი­ა­ვა), რო­მე­ლიც თით­ქოს კე­თილ­შო­ბი­

და­სახ­ლე­ბა­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი. ლაკირებული

რე­ბა, სა­დაც სუ­ბი­ექ­ტუ­რო­ბამ თა­ვად ფილ­მის

ლურ თვი­სე­ბებ­საც ავ­ლენს და მა­ინც ვერ

ტე­ლე­რე­ა­ლო­ბა შო­უ-­კონ­კურ­სის ორ­გა­ნუ­ლი

ანა­ლი­ზი არ უნ­და გა­და­წო­ნოს.

ღა­ლა­ტობს პრინ­ციპს – „მხოლოდ სექ­სი,

გაგ­რძ ­ ე­ლე­ბა­ა. კი­ჩის მიღ­მა ადა­მი­ნე­ბის ბე­დია

ვალ­დე­ბუ­ლე­ბე­ბის გა­რე­შე“. მოკ­ლედ, ესაა

ნაჩ­ვე­ნე­ბი, შე­უნ ­ იღ­ბა­ვი გულ­წ­რფ ­ ე­ლო­ბი­თა და

არა­სა­ხარ­ბი­ე­ლო წარ­სუ­ლით, მრა­ვალ­შ­ვი­

მიკ­რო­სო­ცი­უ­მი თე­ატ­რის ინ­ტე­რი­ერ­ში და მა­

ემო­ცი­უ­რი სიმ­ძაფ­რით.

ლი­ა­ნი დე­დე­ბის სი­ლა­მა­ზის კონ­კურ­ს­ში მო­ნა­

თი თავ­შეყ­რის ად­გი­ლი სცე­ნაა – ისი­ნი არი­ან

წი­ლე­ობს. ფი­ნა­ლამ­დე ერ­თი თვეა და ამ ხნის

„ქალები სო­ცი­ალ ­ უ­რი კრი­ზი­სის ზღვარ­ზე“.

ათი ქა­ლი, თა­ვი­სი ბე­დი­თა და მეტ­წი­ლად

მან­ძილ­ზე მა­თი აწ­მყ ­ ო და წარ­სუ­ლი ტე­ლე­კა­

და­საწყის­ში „გლამური“ ვახ­სე­ნე. არა, ფილ­

ჯილ­დო, 25 ათა­სი დო­ლა­რი და 4 ოთა­ხი­ა­ ნი ბი­ნა – აი ფილ­მის გმი­რე­ბის ბედ­ნი­ერ ­ ე­ბის ფორ­მუ­ლა. დედები ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ის ­ ა­

მე­რე­ბი­სა და მინ­დია ესა­ძის (ფილმის ოპე­რა­

მი „ანტიგლამურულია“. ესაა სო­ცი­ალ ­ უ­რი

მებრ მა­მე­ბის „უხერხემლობას“ აკომ­პენ­სი­

ტო­რი) ობი­ექ­ტი­ვის ფო­კუს­შია მოქ­ცე­უ­ლი. და

კი­ნო, რო­მე­ლიც არა ci­ne­ma ve­ri­te-ს ან კენ

რე­ბენ. თა­ვად ქა­ლე­ბის მი­ერ მო­დე­ლი­რე­ბუ­

რო­გორც კლა­სი­კურ დრა­მა­ტურ­გი­ას ახა­სი­ა­

ლო­უ­ჩის სტილ­შია შექ­მ­ნი­ლი, არა­მედ ჟან­

ლი რე­ა­ლო­ბა, რაც არა მათ „ძლიერებაზე“,

თებს, ფი­ნალ­ში ხდე­ბა კულ­მი­ნა­ცია – მთე­ლი

რის – ტრა­გი­კო­მე­დი­ის ზღვარ­ზე, სა­დაც კი­ჩის

არა­მედ ქა­ლუ­რი ბუ­ნე­ბის უგუ­ლე­ბელ­ყო­ფა­ზე

ეს ხაზ­გას­მუ­ლად ყალ­ბი, „გლამურული ბედ­

ელე­მენ­ტე­ბი დო­მი­ნი­რებს. რუ­სუ­დან ჭყო­ნი­ა,

მეტყ­ვე­ლებს. ესეც მო­რი­გი სტე­რე­ო­ტი­პი­ა.

ნი­ე­რე­ბა“ უბ­რა­ლოდ იმ­სხ ­ ­ვ­რე­ვა.

თით­ქოს „ახალი ტალ­ღის“ გზით წა­ვი­და,

ავტორი თა­ნა­უგ­რძ ­ნ ­ ობს თა­ვის პერ­სო­ნა­ჟებს,

სა­დაც ავ­ტო­რის ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი ხელ­წე­რა

რაც არ ნიშ­ნავს გა­მარ­თლ ­ ე­ბას. ქა­ლუ­რი

ბე­ლი მა­თი სო­ცი­ა­ლუ­რი იდენ­ტო­ბა­ა. ინ­გა

ჟან­რულ და ფსი­ქო­ლო­გი­ურ სტრუქ­ტუ­რებს

ბედ­ნი­ერ ­ ე­ბა ყო­ფის, მა­ტე­რი­ის სი­ნო­ნი­მად

(მსახიობი ნა­ნა შო­ნი­ა) ალ­ბათ ყვე­ლა­

აერ­თი­ა­ნებს, და ამავ­დრ ­ ო­უ­ლად ის ალ­მო­

იქ­ცა.­დ ­ ა მე­ტიც, ცნე­ბა „დედა“ გა­მო­რიცხავს

ზე „კოლორიტული“, მეგ­რე­ლი ქვრი­ვი­ა,

დო­ვა­რი­სე­ულ კი­ჩის ელე­მენ­ტებს იყე­ნებს.

ქა­ლუ­რო­ბას ან სექ­სუ­ალ ­ ო­ბას.

ფილ­მის გმი­რე­ბის მთა­ვა­რი მა­ხა­სი­ა­თე­

„პატიოსანი ქა­ლი„; ელენე (მსახიობი

ერ­თი რამ ვი­ცი მხო­ლოდ – ეს არ არის

გამონაკლისი ია სუ­ხი­ტაშ­ვი­ლის გმირია. მის­

ოლი­კო ბაბ­ლუ­ა­ნი) აფხა­ზე­თი­დან დევ­ნი­ლი,

ფილ­მი ქა­ლებ­ზე, აქ ფე­მინ­ზ­მის კვალ­საც ვერ

თ­ვის კონ­კურ­ს­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის ერ­თა­დერ­თი

ქმარ­-­შ­ვილ­თან ერ­თად სა­ა­ვად­მ­ყო­ფო­ში

ნა­ხავ­თ.­­სა­ერ­თოდ დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რომ

მო­ტი­ვა­ცია პირ­და­პირ ეთერ­ში ვი­ოლ ­ ი­ნო­ზე

ცხოვ­რობს; ბაია (მსახიობი შო­რე­ნა ბე­გაშ­

ქა­ლებ­ზე ნა­წარ­მო­ებ ­ ებს მა­მა­კა­ცი ავ­ტო­რე­ბი

დაკ­ვ­რა­ა. ცხოვ­რე­ბა კი ბევ­რად მი­წი­ე­რია და

ვი­ლი) პარ­ლა­მენ­ტა­რის ცო­ლი­ა; თა­ვად

(რეჟისორები-მწერლები) უკეთ ქმნი­ან. არც

ნე­ბის­მი­ე­რი მცდე­ლო­ბა „იცხოვრო სა­კუ­თა­რი

პარ­ლა­მენ­ტა­რი (მსახიობი და­ვით ქა­ცა­რა­ვა)

ფსი­ქო­ა­ნა­ლი­ტი­კუ­რი ინ­ტერ­პ­რე­ტა­ცი­ე­ბია

ცხოვ­რე­ბით“ წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი­ა.

21

მასხარას „უცხო“ რეჟისორი გიორგი მასხარაშვილი

სულ ცო­ტა ხნის წინათ გი­ორ­გი მას­ხა­რაშ­ვი­ ლის პირ­ვე­ლი სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მის „მესაათეს“ პრე­მი­ე­რა შედ­გა, რო­მელ­საც „მასხარა“ ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში იღებ­ და. Film Print შეხ­ვ­და ახალ­გაზ­რ­და რე­ჟი­ სორს და ელა­პა­რა­კა ქარ­თუ­ლი კი­ნოს­თ­ვის ერ­თი შე­ხედ­ვით უჩ­ვე­უ­ლო, მაგ­რამ ამა­ვე დროს ტრა­დი­ცი­ულ გმი­რებ­ზე, სის­ტე­მა­ზე, რო­გორც ალ­ტერ­ნა­ტი­ულ ფაქ­ტორ­ზე და ახა­ლი თა­ო­ბის კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტებ­ზე.

მას­ხა­რას „უცხო“, ვინ არის ის – მარ­გი­ ნა­ლი გმი­რი, რო­მე­ლიც სის­ტე­მის, მე­დი­ის, სტე­რე­ო­ტი­პე­ბის ტყვე­ო­ბა­ში მყო­ფი სა­ზო­გა­ დო­ე­ბის მსხვერ­პ­ლი­ა?... ამ გმირ­ში ნა­წი­ლობ­რივ ჩე­მი კომ­პ­ლექ­ სე­ბი ჩავ­დე, ნა­წი­ლობ­რივ ჩვენს გარ­შე­მო არ­სე­ბუ­ლი სტე­რე­ოტ ­ ი­პე­ბი, ნა­წი­ლობ­რივ იმ თვი­სე­ბე­ბით შე­ვამ­კე, რაც მე თვი­თონ მინ­და რომ მქონ­დეს ცხოვ­რე­ბა­ში, ან აქვს ისეთ ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც მე მომ­წონს... მოკ­ ლედ, შევ­ქ­მე­ნი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი პერ­სო­ნა­ ჟი, რო­მე­ლიც ამ სი­უ­ჟეტ­ში არის იდე­ა­ლუ­რი გან­ტე­ვე­ბის ვა­ცი! „სისტემასთან“ საბ­რ­ძოლ­ვე­ლად გა­მო­ სა­ვალს შენ ისევ „შერეკილობაში“ ხე­დავ. ამით თით­ქოს ქარ­თუ­ლი კი­ნოს­თ­ვის უკ­ვე ტრა­დი­ცი­ად ქცე­ულ კი­ნოგ­მი­რებს ეხ­მი­ა­ნე­ ბი, რო­მელ­თა პრო­ტეს­ტის უმაღ­ლე­სი ფორ­ მა და ბრძო­ლის ხერ­ხი „შერეკილობა“ იყო; მარ­ცხით დას­რულ­დე­ბა; მხატ­ვარს სცე­მენ, ჯა­რის­კა­ცი სხვის ომ­ში მოკ­ვ­დე­ბა და ა.შ... ფილ­მის მთა­ვა­რი გმი­რი არ არის მებ­რ­ძო­ ლი... და სა­ერ­თოდ, ვინ არის ფილ­მ­ში მებ­ რ­ძო­ლი, ან არის თუ არა ასე­თი სა­ერ­თოდ, ძნე­ლი გა­სარ­კ­ვე­ვი­ა... ეს ფილ­მი არის იმა­ზე, თუ რას ებ­რ­ძ­ვი­ან

22

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

და ფი­ნალ­ში ას­კ­ვ­ნი, რომ ასე­თი ბრძო­ლაც

interviu

და არა იმა­ზე, თუ ვინ იბ­რძ ­ვ ­ ის. ადა­მი­ან ­ი არის მსხვერ­პლ ­ ი, ხში­რად სა­კუ­თა­რი თა­ვის, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ ისე­თი მოვ­ლე­ნე­ბი­საც, რაც ჩემს ფილ­მშ ­ ია ასა­ხუ­ლი. კონ­კ­რე­ტუ­ლად, ფილ­მშ ­ ი თით­ქოს არა­ვი­ნაა მებ­რ­ძო­ლი, მაგ­ რამ სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, მებ­რძ ­ ო­ლი გა­მო­დის ეს კი­ნო­გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფი, რო­მე­ლიც გე­ლა ნო­ზა­ძე­ზე ფილმს ქმნის... ანუ კი­ნო არის გა­მო­სა­ვა­ლი... შენს ფილ­მშ ­ ი ჭეშ­მა­რი­ტე­ბის­თვ ­ ის მებ­რ­ძო­ლი თა­ ვად რე­ჟი­სო­რია და კი­ნო­კა­მე­რა... ხო, ხო, ეგ­რე გა­მო­დის... კი­ნო­ა... ბევ­რმ ­ ა ყვე­ლა­ზე გამ­ბე­და­ვი რე­ჟი­სო­რი გი­წო­და. ტკბე­ბი სა­კუ­თა­რი სი­მა­მა­ცით? რო­ გორ ფიქ­რობ, ცო­ტა პო­ლი­ტი­კუ­რი ფილ­მი გა­აკ ­ ე­თე? ვიტყო­დი, უფ­რო სო­ცი­ალ ­ უ­რი... თუმ­ცა, გარ­კ­ვე­ულ­წი­ლად – პო­ლი­ტი­კუ­რიც. სის­ტე­ მის და სო­ცი­უმ ­ ის თან­ხ­ვედ­რაა ერ­თი სიტყ­ ვით. აი, რო­ცა ვსხედ­ვართ და ვსა­უბ­რობთ, რომ ჩვე­ნი ამ­ბი­ცი­ებ ­ ი და ინ­ტე­რე­სე­ბი ილა­ხე­ ბა ტო­ტა­ლუ­რი პლას­ტ­მა­სის იდე­ე­ბის და­ნერ­ გ­ვით, ეს არის ნოლ­-­ნოლ რა­ღაც პრო­ცენ­ტი იმის, რაც შე­იძ­ლე­ბა პროგ­რე­სულ აზრს წარ­ მო­ად­გენ­დეს; თო­რემ რე­ა­ლუ­რად რა არის? რა­ღაც გლუ­ვი, ზო­გადი სო­ცი­ა­ლუ­რი იდე­ა, გნე­ბავთ რე­ლი­გი­უ­რი თუ კო­მუ­ნა­ლუ­რი, და სის­ტე­მა, რო­მე­ლიც ამას სხვა­დას­ხვ ­ აგ­ვა­ რად პა­სუ­ხობს. ის სო­ცი­უმს ხან სთა­ვა­ზობს რა­ღა­ცას, ხან არა, ხან ლუკ­მას გა­და­უგ­დებს გა­სა­ჯიჯ­გნ ­ ად და ა.შ. ვინ არი­ან „საიდუმლო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის“ წევ­რე­ბი შენს ფილ­მშ ­ ი? ეგ არის სწო­რედ ის ნოლ­-­ნოლ რა­ღაც პრო­ცენ­ტი, რო­მე­ლიც შუ­ა­ში ხვდე­ბა, და თუ ღრმად შე­ვი­და, შე­იძ­ლე­ბა შე­ეწ ­ ი­როს კი­დეც...

23

ასე­ვეა მხატ­ვა­რიც, რო­მელ­საც ის

ფილმს აქვს ჩა­ნარ­თი –ანიმაციით მო­

კი­ნო მა­ინც კო­ლექ­ტი­უ­რი ხე­ლოვ­ნე­ბა­ა?...

„სულელები“ სცე­მენ ბო­ლოს... მხატ­ვა­რი სწო­

ყო­ლი­ლი ის­ტო­რი­ა: იმის­თ­ვის, რომ გა­და­

ამ­ბის კე­თე­ბა ნაღ­დად არას­დ­როს მომ­

რედ იდე­ას ეწი­რე­ბა, და ეგ „სულელები„კი

ვარ­ჩი­ნო/­შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნო ვინ­ც­/­რაც მიყ­ვარს,

ბეზ­რ­დე­ბა. თუმ­ცა, ნე­ბის­მი­ერ კარგ სცე­ნარს

ზუს­ტად ის ხალ­ხი­ა, ვის­თვ ­ ი­საც გე­ლას

უნ­და დავ­რ­ჩე „ურჩხულად“, „შერეკილად„;

სი­ა­მოვ­ნე­ბით მოვ­კი­დებ­დი ხელს. რაც შე­ე­ხე­

„ლეგენდა“ იქ­მ­ნე­ბა. რაც შე­ეხ ­ ე­ბა თვი­თონ გე­

ამას პა­სუ­ხობს ანი­მა­ცი­ა?

ბა სხვა მხა­რე­ებს... ნე­ბის­მი­ერ ჩემს ფილ­მ­ში,

ლას, ის თა­ვის მიკ­რო­სამ­ყა­რო­შია ჩა­კე­ტი­ლი

გე­ლამ იცის, რომ არც თა­ვის და არც სა­ზო­

დამ­დ­გე­მე­ლი მხატ­ვა­რი თუ არა, მთა­ვა­რი

და მი­ზან­ში ამო­ღე­ბუ­ლი მსხვერ­პ­ლი ხდე­ბა...

გა­დო­ე­ბის მი­მართ და­ნა­შა­უ­ლი არ მი­უძღ­ვის.

სუ­პერ­ვა­ი­ზე­რი მა­ინც მე ვიქ­ნე­ბი ყო­ველ­თ­

მას არ აქვს ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ბა­რი­ე­რე­ბი,

ვის... მსა­ხი­ო­ბო­ბა იძუ­ლე­ბი­თი იყო, იმი­ტომ,

რა­მაც შე­იძ­ლე­ბა რა­ღა­ცამ­დე არ მი­უშ­ვას,

რომ ლა­დო და­რახ­ვე­ლი­ძე, ვინც ამ როლ­ზე

„მსხვერპლები“ ჰყავს. სცე­ნა, რო­მელ­შიც

იდე­ო­ლო­გი­უ­რი კლი­შე­ე­ბი მას სა­ერ­თოდ არ

მინ­დო­და, ჰო­ლან­დი­ი­დან ვერ ჩა­მო­ვი­და.

გე­ლა ნო­ზა­ძე ბავ­შვ ­თ ­ ა სახ­ლის ერ­თ­-ერთ

გა­აჩ­ნი­ა. ეს ადა­მი­ა­ნი პო­ზი­ტი­ურ გზა­ზე დგას და

აღ­საზ­რ­დელ­ზე უყ­ვე­ბა გა­მომ­ძი­ებ ­ ელ­-­რე­ჟი­

მის­თ­ვის არ არ­სე­ბობს რე­ლი­გი­ურ­-­მის­ტი­კუ­რი

სორს, საკ­მა­ოდ გა­მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბე­ლი იყო ჩემ­

სიმ­ბო­ლო­ე­ბი. მან ზუს­ტად იცის, რომ არა­ვის

რაფ­ში თით­ქოს რა­ღაც და­იძ­რა, მი­უ­ხე­და­

თ­ვის... აღ­საზ­რ­დე­ლი „კაბაში“, ვინ არის ის?

და არაფ­რის წი­ნა­შე არ არის დამ­ნა­შა­ვე.

ვად იმი­სა, რომ ჯერ­ჯე­რო­ბით ქარ­თუ­ლი კი­

პი­რა­დად მე სიმ­ბო­ლო­ებს ნაკ­ლებ

ნოს აღორ­ძი­ნე­ბა­ზე ვერ ვი­სა­უბ­რებთ. თუმ­ცა

„მსხვერპლი“, რო­მელ­საც სა­კუ­თა­რი

გო­ნე­ბა­შეზღუ­დუ­ლი... არა­კო­რექ­ტუ­ლი ხარ... არა, აქ აქ­ცენ­ტი სხვა რა­მე­ზე­ა... ავ­ხ­ს­ნი. სის­ტე­

ყუ­რადღე­ბას ვაქ­ცევ, ვცდი­ლობ, მოვ­ყ­ვე

ცხა­დი­ა, ახა­ლი თა­ობ ­ ა გა­მოჩ­ნ­და. რო­გორ

ამ­ბა­ვს, და ვცდი­ლობ, სათ­ქ­მე­ლი პირ­და­პირ

ფიქ­რობ, ახა­ლი თა­ო­ბის კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­

ვთქვა...

ტებს აერ­თი­ა­ნებთ თუ არა რა­ი­მე, ხართ თუ

მის სხვა­დას­ხ­ვა დე­ტა­ლე­ბად, კონ­ს­ტრ ­ უქ­ცი­ის ნა­ წი­ლე­ბად ხში­რად ისე­თი ადა­მი­ან ­ ე­ბი იქ­ცე­ვი­ან,

არა ერ­თ­მა­ნე­თის თა­ნა­მო­აზ­რე­ე­ბი? ფილ­მის შემ­დეგ ბევ­რ­მა აღნიშნა, რომ

რომ­ლე­ბიც რა­ცი­ონ ­ ა­ლურ აზრს აბ­სო­ლუ­ტუ­

მას სას­პენ­სი აკ­ლ­და. შენ გვი­ამ­ბე დე­ტექ­ტი­

რად მოკ­ლე­ბულ­ნი არი­ან; ანუ აქ ლა­პა­რა­კია

ვი, დე­ტექ­ტი­ვის გა­რე­შე... რე­ჟი­სო­რუ­ლი ხერ­

იმა­ზე, რომ სტრუქ­ტუ­რა სავ­სეა ასე­თი სწორ­

ხი იყო ეს, თუ დრა­მა­ტურ­გი­უ­ლი სი­სუს­ტე?

ხა­ზო­ვა­ნი, ცალ­სა­ხად და­ვა­ლე­ბუ­ლი „შინგლე

მე სას­პენ­სი აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გა­მოვ­რიცხე...

ტრიპ“ ტი­პე­ბით... მან არც კი იცო­და, რა სქე­სის იყო, ჩა­მორ­ჩე­ნი­ლია გეს­მის – ამა­ზეა ეს სცე­ნა,

ბო­ლო წლებ­ში ეროვ­ნულ კი­ნე­მა­ტოგ­

ჯერ რა­ღაც ვერ ვხე­დავ... არის თუ არა თე­მის აქ­ტუ­ა­ლო­ბა შე­ნი ჩა­ნა­ფიქ­რის­თ­ვის კრი­ტე­რი­უ­მი? პრინ­ციპ­ში, ამ პირ­ველ ფილ­მ­ზე ასე იყო. მაქვს ახა­ლი ფილ­მის პრო­ექ­ტი, რო­მე­ლიც

ვგუ­ლის­ხ­მობ იმას, რომ მა­ყუ­რე­ბე­ლი

შე­და­რე­ბით მე­ტად კო­მერ­ცი­ულ ­ ი იქ­ნე­ბა,

და აქ არა­ვი­თა­რი სექ­სუ­ა­ლუ­რი პლას­ტი არ

თა­ვი­დან­ვე ხვდე­ბა და მთე­ლი ფილ­მის გან­

თუმ­ცა იქაც ძალ­ზედ აქ­ტუ­ალ ­ უ­რი თე­მე­ბი­ა,

არის ნა­გუ­ლის­ხმ ­ ე­ვი... არ­ვი­ცი, ალ­ბათ მე­ტად

მავ­ლო­ბა­ში დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლია გე­ლას უდა­ნა­

ცო­ტა კი­დევ უფ­რო უტ­რი­რე­ბუ­ლი.

უნ­და გან­მე­მარ­ტა ეს მო­მენ­ტი ფილ­მ­ში, რად­გან

შა­უ­ლო­ბა­ში, და ეს გა­ნა­პი­რო­ბებს ფილ­მის

რა­მო­დე­ნი­მე ადა­მი­ან­მა ვერ გა­ი­გო...

მთლი­ან რიტმს... ჰო, მა­შინ ეგ შე­იძ­ლე­ბა სი­სუს­ტედ ჩა­ით­ვა­

მაგ­რამ გრძელ­თ­მი­ან­-­კა­ბი­ა­ნი „გონებაშეზღუდული“ (ის მა­ინც ძალ­ზედ

ლოს. ის, რაც ში­და­ეპ ­ ი­ზო­დურ მონ­ტაჟს შე­იძ­ლე­ბა

„მესაათე“ ეს გარ­კვ ­ ე­ულ­წი­ლად მა­ნი­ფეს­ტი უფ­რო იყო, ვიდ­რე ჩე­მი რე­ჟი­სო­რუ­ლი ამ­ბი­ცი­ ე­ბის დეკ­ლა­რი­რე­ბა. ნე­ბის­მი­ე­რი ნა­მუ­შე­ვა­რი ამ­ბი­ცი­ა­ა, მაგ­რამ მა­ყუ­რებ­ლის­თ­ვის ჩე­მი, რო­ გორც რე­ჟი­სო­რის, პრო­ფე­სი­უ­ლი შტრი­ხე­ბის

უხე­შად შექ­მ­ნი­ლი პერ­სო­ნა­ჟია ჩემ­თ­ვის)

მოს­დევ­დეს, რომ მა­ყუ­რე­ბე­ლი უფ­რო და­ძა­

წარ­დგ ­ ე­ნა­ზე მე­ტად ეს მა­ნი­ფეს­ტი მინ­დო­და

გა­აკ ­ იცხი­ნო ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც თვი­თონ

ბო, ეს სრუ­ლი­ად გა­მოვ­რიცხე. ამ­ბის მშრა­ლი

მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა, ჩე­მი თა­ო­ბის მა­ნი­ფეს­ტი...

ამ კლი­შე­ე­ბის მსხვერ­პ­ლი­ა...

თხრო­ბა ვარ­ჩი­ე. რამ­დე­ნად კარ­გი ხერ­ხი­ა,

გე­ლა კლი­შე­ებ ­ ის კი არა, სის­ტე­მის მსხვერ­

არ ვი­ცი... იმ­დე­ნად მივ­ს­დიე იმას, რი­სი გად­

პ­ლი­ა, რო­მე­ლიც ხალხს მუ­დამ უჩ­ვე­ნებს, თუ

მო­ცე­მაც მინ­დო­და, რომ რა­ღა­ცე­ბი, ბუ­ნებ­რი­

რო­გო­რი მყა­რია ის.

ვი­ა, გან­ზე დამ­რ­ჩა და მო­ი­კოჭ­ლა. რთუ­ლი

ლა­პა­რა­კია მა­სა­ზე, ანუ „ობივატელებზე“,

მა­ნი­ფეს­ტის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბას რომ ხე­ დავ დიდ ეკ­რან­ზე, რას გა­ნიც­დი? ეკ­რან­ზე წყდე­ბა ეგ ყვე­ლა­ფე­რი. აპ­ლო­დის­

იყო ყვე­ლაფ­რის გათ­ვლ ­ ა. პირ­ვე­ლი ფილ­მი­ა,

მენ­ტე­ბის შემ­დეგ მივ­ხ­ვ­დი, რომ „მესაათე“

„ბიდლო“ ხალ­ხ­ზე, რო­მე­ლიც კი არ ცხოვ­

და თან ხერ­ხიც ძნე­ლი ავირ­ჩი­ე, გარ­კ­ვე­ულ­

მარ­თლ ­ აც შედ­გა; ეს ჩე­მი არა, ჩვე­ნი თა­ო­ბის

რობს, უბ­რა­ლოდ არ­სე­ბობს. სწო­რედ ასე­თი

წი­ლად – ექ­ს­პე­რი­მენ­ტუ­ლი. ბო­ლომ­დე არ

მა­ნი­ფეს­ტია და მი­ხა­რი­ა, რომ მარ­ტო არ ვარ.

ელე­მენ­ტე­ბის­გან შედ­გე­ბა სის­ტე­მის დი­დი

ვი­ცო­დი, გა­ა­მარ­თ­ლებ­და თუ არა...

მი­ხა­რი­ა, რომ ხალ­ხ­მა ასე მი­ი­ღო. ამ ფილმს

ნა­წი­ლი, და მი­სი კონ­სტ ­ ­რუქ­ცი­ის გა­სა­მაგ­რებ­ ლად სუს­ტი დე­ტა­ლე­ბი გა­მო­იყ ­ ე­ნე­ბა. სის­ტე­მა არის ფორ­მუ­ლა, რო­მე­ლიც მსოფ­

რამ­დე­ნიც უნ­და მი­უ­არ­-­მო­უ­არ ­ ოთ, ძი­რი­თა­დი რე­ჟი­სო­რის გარ­და, ამ ფილ­მის სცე­

და­ი­ნა­ხა ყვე­ლამ, და ეს იყო ჩემ­თ­ვის მთა­ვა­რი.

ნა­რის­ტიც ხარ, მხატ­ვა­რიც, მგო­ნი – ცო­ტა

სწო­რედ ამი­ტომ გა­დავ­ღე­ჭე რამ­დე­ნი­მე სცე­ნა

ლი­ოს ნე­ბის­მი­ერ წერ­ტილ­ში, ნე­ბის­მი­ერ

ოპე­რა­ტო­რიც და მსა­ხი­ო­ბიც (სხვათა შორის,

ასე. ნა­თე­ლი წერ­ტი­ლი იმ წე­რი­ლის სა­ხით

სო­ცი­ალ ­ ურ, პო­ლი­ტი­კურ და კონ­ს­ტი­ტუ­ცი­ურ

ძალ­ზედ და­სა­მახ­სოვ­რე­ბელ სა­ხეს ქმნი) და

დავ­ტო­ვე ფილ­მ­ში, რო­მე­ლიც გვამ­ც­ნობს, რომ

წყო­ბა­ში ერ­თ­ნა­ი­რი მა­თე­მა­ტი­კუ­რი სი­ზუს­ტით

ეს პირ­ვე­ლი შემ­თხ­ვე­ვა არ არის. თით­ქ­მის

გე­ლას მოწ­ვე­ვა მო­უ­ვი­და. ეს ნიშ­ნავს, რომ

არ­სე­ბობს, და ეს ფორ­მუ­ლა სა­ერ­თოა აბ­სო­

ყვე­ლა შე­ნი ფილ­მი ასე­ა. ახალ­გაზ­რ­და

რო­დეს­მე შე­იძ­ლე­ბა მოხ­დეს მი­სი ნი­ჭის რე­ა­

ლუ­ტუ­რად ყვე­ლას­თ­ვის.

რე­ჟი­სო­რებს ურ­ჩევ­ნი­ათ ხოლ­მე ფილ­მე­ბის

ლი­ზე­ბა... პო­ზი­ტი­უ­რი აზ­რე­ბის რე­ა­ლი­ზე­ბა...

ამას აღ­ნიშ­ნავს გე­ლა, ეს სის­ტე­მის მი­სე­ბუ­

სა­კუ­თა­რი სცე­ნა­რე­ბით გა­და­ღე­ბა. არც შენ

რი ხედ­ვა­ა, რო­დე­საც გათ­ვ­ლა რა­ო­დე­ნო­ბა­

ხარ გა­მო­ნაკ­ლი­სი. შე­ნი აზ­რით, რას­თან

ზეა და არა ხა­რის­ხ­ზე.

არის ეს და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი? არ მოგ­ბეზ­რ­და „ადამიანი ორ­კეს­ტ­რო­ბა„? არ აღი­ა­რებ, რომ

24

მაკა კუკულავა, უტა ბერია

recenzia მა­ლე ხდე­ბა გა­სა­გე­ბი. სწო­რედ ეს მა­ფიქ­რე­ბი­ ნებს, რომ რე­ჟი­სო­რის ჩა­ნა­ფიქ­რი არ ყო­ფი­ლა, გა­და­ე­ღო დე­ტექ­ტი­ვი; და თუ ამა­ზე შევ­თან­ხ­მ­დე­ ბით, მა­შინ ის პლუ­სე­ბიც უნ­და გა­მოვ­ყო, რა­მაც მთე­ლი ფილ­მის გან­მავ­ლო­ბა­ში ყუ­რადღე­ბა არ მო­მა­დუ­ნე­ბი­ნა და რამ­დენ­ჯერ­მე თა­ნაგ­რძ ­ ­ნო­ბით სა­სი­ა­მოვ­ნოდ გა­მა­ღი­მა კი­დეც. ვგუ­ლის­ხმ ­ ობ გი­ორ­გი მას­ხა­რაშ­ვი­ლის პო­ზი­ცი­ას სის­ტე­მი­სად­ მი, რაც ალ­ბათ უფ­რო მე­ტად უნ­და მი­ვიჩ­ნი­ოთ ფილ­მის სი­უჟ ­ ე­ტის მთა­ვარ სარ­ჩუ­ლად, ვიდ­რე დე­ტექ­ტი­ურ ­ ი ხა­ზი. სის­ტე­მა, გა­მო­ხა­ტუ­ლი იმ მას­ მე­დი­ით, რო­მე­ლიც გე­ლა ნო­ზა­ძეს ურ­ჩხუ­ლად მა­ნამ­დე აქ­ცევს, ვიდ­რე სი­მარ­თ­ლე გა­ირ­კვ ­ ე­ ვა. სის­ტე­მა, გა­მო­ხა­ტუ­ლი სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვი სტრუქ­ტუ­რე­ბით, რომ­ლე­ბიც ასე­ვე დი­დად არ ინ­ტე­რეს­დე­ბი­ან დამ­ნა­შა­ვი­სა და უდა­ნა­შა­უ­ლო ადა­მი­ან ­ ის ერ­თმ ­ ა­ნე­თის­გან გარ­ჩე­ვით. მი­უ­ხე­და­

A.C.N. – ANTE

ამ ამ­ბებ­ზე. ფილ­მის, ერ­თი შე­ხედ­ვით, უწყი­ნა­რი

ვად იმი­სა, რომ ფილ­მის ერ­თ­-ერ­თი ეპი­ზო­დი,

CHRISTUM NATUM

გა­და­ღე­ბე­ბი ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბის მი­ერ ნა­კარ­ნა­ხებ

რო­ცა სა­პატ­რუ­ლო პო­ლი­ცი­ის თა­ნამ­შრ ­ ო­მე­ლი,

რე­ა­ლო­ბას სცდე­ბა და მთა­ვა­რი გმი­რე­ბის­თ­

არ­ცთ ­ უ ფხი­ზელ მდგო­მა­რე­ობ ­ ა­ში „აწესრიგებს“

ვი­საც ნელ­-­ნე­ლა ეხ­დე­ბა სი­მარ­თ­ლეს ფარ­და.

საგ­ზაო მოძ­რა­ობ ­ ას, ოდ­ნავ უტ­რი­რე­ბუ­ლი და

(ლათ.) ქრის­ტეს შო­ბამ­დე­ლი პე­რი­ო­დი,

რო­გორც აღ­მოჩ­ნ­დე­ბა, გე­ლა ნო­ზა­ძე უბ­რა­ლო

არა­და­მა­ჯე­რე­ბე­ლია – რე­ჟი­სო­რის პო­ზი­ცია მა­

ძვ. წელ­თაღ­რიცხ­ვა

მე­სა­ა­თე­ა, რო­მე­ლიც არას­წორ დროს, არას­

ინც იწ­ვევს იმ გა­რე­მო­ში ყოფ­ნის თა­ნა­გან­ცდ ­ ას,

წორ ად­გი­ლას აღ­მოჩ­ნ­და და, სა­ინ­ფორ­მა­ციო

რო­მელ­შიც სა­კუ­თა­რი თა­ვი ვერ იპოვ­ნა გი­ორ­

სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი­სა და ზე­და­პი­რუ­ლი გა­მო­ძი­ე­ბის

გი მეგ­რე­ლიშ­ვი­ლის გმირ­მა და სწო­რედ ამას

გა­მო­ის ­ ო­ბით, მა­ნი­ა­კის იარ­ლი­ყიც მო­ირ­გო.

შე­ე­წი­რა. და ბო­ლოს, სის­ტე­მა, გა­მო­ხა­ტუ­ლი სო­

„მესაათე“ – რე­ჟი­სო­რის, მსა­ხი­ობ ­ ის, მხატ­

მი­სი სა­მუ­შაო გა­რე­მო კი – მთე­ლი ეს გვა­მე­ბი,

ცი­უმ ­ ით, რო­მე­ლიც ყვე­ლა ზე­მოთ ჩა­მოთ­ვლ ­ ილ

ვ­რი­სა და სცე­ნა­რის­ტის, გი­ორ­გი მას­ხა­რაშ­

ნა­ხა­ზე­ბი და ქი­რურ­გი­უ­ლი იარა­ღე­ბიც, სხვა

უსა­მარ­თ­ლო­ბას არ­სე­ბო­ბის სა­შუ­ალ ­ ე­ბას აძ­ლევს

ვი­ლის მე­ორ ­ ე ფილ­მი­ა, რო­მე­ლიც თბი­ლი­

არა­ფე­რი­ა, თუ არა „მკვლელად“ შე­რაცხუ­ლი

და ფა­რა­სა­ვით მიჰ­ყვ ­ ე­ბა სხვის ნა­კარ­ნა­ხევს. თუმ­

სელ­მა მა­ყუ­რე­ბელ­მა დიდ ეკ­რა­ნებ­ზე 21

პერ­სო­ნა­ჟის უწყი­ნა­რი ექ­ს­პე­რი­მენ­ტი, შექ­მ­ნას

ცა, ცხვრის ფა­რა უწყი­ნა­რი­ა, ასეთ სო­ცი­უმ­ში კი

ოქ­ტომ­ბერს იხი­ლა. გი­ორ­გი მას­ხა­რაშ­ვი­ლის

იდე­ალ ­ უ­რი პრო­თე­ზი. გე­ლა თვით­ნას­წავ­ლი,

რამ­დე­ნი­მე წა­მია სა­ჭი­რო, რომ მე­სა­ა­თე მა­ნი­ა­

პრო­ფე­სი­უ­ლი მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა და­საწყის­

მაგ­რამ საკ­მა­ოდ ნი­ჭი­ე­რი მეც­ნი­ერ ­ ი აღ­მოჩ­ნ­

კად იქ­ცეს, რე­ჟი­სო­რი – ჯა­რის­კა­ცად და უწყი­ნა­რი

ში­ვე აღ­ვ­ნიშ­ნე. ფილ­მ­ში ერ­თ­-ერთ მნიშ­ვ­ნე­

დე­ბა. თუმ­ცა, ამას მხო­ლოდ ფილ­მის და­სას­

ფრა­ზა – an­te chris­tum na­tum – რა­ღაც სა­ტა­ნის­ტუ­

ლო­ვან როლს თა­ვად რე­ჟი­სო­რიც თა­მა­შობს

რუ­ლი­სას ვი­გებთ, რო­ცა გე­ლას მეც­ნი­ერ­თა

რის მო­მას­წა­ვებ­ლად. სწო­რედ ეს ფრა­ზაა ერ­თ­-

და უნ­და აღი­ნიშ­ნოს, რომ საკ­მა­ოდ კარ­გად.

სა­ერ­თა­შო­რი­სო სიმ­პო­ზი­უმ­ზე იწ­ვე­ვენ­.ა­რა­და,

ერ­თი მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი, რის გა­მოც, მა­ყუ­რე­ბე­ლი

მი­უხ ­ ე­და­ვად იმი­სა, რომ „მესაათეს“ პლუ­სებ­

ამ დროს თა­ვად პა­რა­ლი­ზე­ბუ­ლი­ა, რად­გან ის

გე­ლა ნო­ზა­ძის არაღ­ვ­თის­ნი­ერ საქ­ცი­ელ­ში უნ­

ზე და მი­ნუ­სებ­ზე სა­უ­ბა­რი შორს წაგ­ვიყ­ვანს,

ერ­თ­-ერ­თი მოკ­ლუ­ლი გო­გო­ნას მა­მამ დაჭ­რა.

და და­ეჭ­ვდ ­ ეს, თუმ­ცა აღ­ნიშ­ნულ ეჭვს ფილ­მის

შე­ვეც­დე­ბი, თან­მიმ­დევ­რუ­ლად გა­გარ­კ­ვი­ოთ

ცუ­დად მთავ­რდ ­ ე­ბა ფილ­მის კი­დევ ერ­თი, გი­

ფი­ნალ­ში ისევ სა­ეჭ­ვო წარ­მო­მავ­ლო­ბის ფსევ­

ფილ­მის სტრუქ­ტუ­რა­სა, თუ უს­ტ­რუქ­ტუ­რო­ბა­ში.

ორ­გი მეგ­რე­ლიშ­ვი­ლის გმი­რის, რე­ჟი­სო­რის

დო­სა­ტა­ნის­ტუ­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა აქარ­წყ­ლებს.

ფილ­მი ერ­თი შე­ხედ­ვით, მძაფ­რს ­ ი­უ­ჟე­ტი­ან

მე­გობ­რის ის­ტო­რი­აც. ის ვერ პო­უ­ლობს თბი­

ამ ეპი­ზოდ­ში გი­ორ­გი მას­ხა­რაშ­ვი­ლის სარ­კას­

თრი­ლერს, დე­ტექ­ტივს, ან მის­ტი­კურ დრა­მას

ლის­ში ად­გილს და ჯარ­ში მი­დის, ავ­ღა­ნეთ­ში.

ტუ­ლი მიდ­გო­მა ყვე­ლა­ზე სხარ­ტი­ა, რა­საც ვერ

მო­გა­გო­ნებთ. ასეთ ეფექტს, ძი­რი­თა­დად, გა­

იქი­დან კი მის უსუ­ლო სხე­ულს ჩა­მო­ას­ვე­ნე­ბენ.

ვიტყ­ვი ფილ­მშ ­ ი ჩარ­თულ ანი­მა­ცი­ა­ზე, რო­მე­ლიც

რე­მო ქმნის და არა სი­უ­ჟე­ტუ­რი ხა­ზი, რადგან

არა­ფე­რი მით­ქვ ­ ამს გე­ლას მე­გო­ბარ გო­გო­ნა­სა

„ურჩხულისა და მზე­თუ­ნა­ხა­ვის“ მო­ტი­ვებ­ზეა შექ­

დაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი თვა­ლი­სა და გო­ნე­ბის­თ­ვის,

და გი­ორ­გი მას­ხა­რაშ­ვი­ლის გმირ­ზე, ლა­დო­ზე,

მ­ნი­ლი. პა­რა­ლე­ლი თუ ალე­გო­რი­ა, ვფიქ­რობ,

ბუ­რუ­სი

ამ­ბა­ვი

რო­მე­ლიც გე­ლა ნო­ზა­ძის მე­გო­ბა­რი მხატ­ვა­რი­ა.

ოდ­ნავ სუს­ტია და ტრი­ვი­ალ ­ უ­რი.

ეხე­ბა ვინ­მე გე­ლა ნო­ზა­ძეს, რო­მელ­საც ნეკ­

თით­ქოს ისი­ნი მხო­ლოდ იმის­თ­ვის არი­ან ფილ­

რო­ფი­ლი­ა­სა

მ­ში, რომ გე­ლას ნა­თე­ლი მხა­რე წარ­მო­აჩ ­ ი­ნონ

ფოტო: სოფო აბაშიძე

[ ალექსანდრე ლორთქიფანიდზე ]

და­საწყის­ში­ვე და

გა­ფან­ტუ­ლი­ა.

ახალ­გაზ­რ­და

გო­გო­ნე­ბის

სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, რომ თუ რე­ჟი­სო­რის ჩა­ნა­ფიქ­რი ზე­მოთ აღ­ნიშ­ნუ­ლი

გა­უპ ­ ა­ტი­უ­რე­ბა­ში ედე­ბა ბრა­ლი. ამის შე­სა­ხებ

რაც შე­ე­ხე­ბა დრა­მა­ტურ­გი­ულ სტრუქ­ტუ­რას...

სის­ტე­მის მხი­ლე­ბა და ამ სის­ტე­მი­სად­მი შე­უ­გუ­

სა­უბ­რობს ყვე­ლა წამ­ყ­ვა­ნი ტე­ლე­ვი­ზია და, შე­

თუ ფილმს გან­ვი­ხი­ლავთ, რო­გორც დე­ტექ­

ე­ბე­ლი პო­ზი­ცი­ის გა­მო­ხატ­ვა იყო, მა­შინ ფილ­მი

სა­ბა­მი­სად, კრი­მი­ნა­ლი, სას­ტი­კი მკვლე­ლი და

ტივს, მა­შინ გაჩ­ნ­დე­ბა შეგ­რ­ძ­ნე­ბა, რომ პერ­სო­

შედ­გა და შედ­გა საკ­მა­ოდ გა­ბე­დუ­ლად. რე­ჟი­

მა­ნი­ა­კი ხალ­ხის­თვ ­ ის მა­შინ­ვე იქ­ცე­ვა ეშ­მაკ­თან

ნა­ჟე­ბი იძი­ე­ბენ ამ­ბავს, რო­მე­ლიც მა­ყუ­რე­ბელ­მა

სორ­მა შეძ­ლო ეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა მა­ყუ­რებ­ლის­თ­ვის

გა­თა­ნაბ­რე­ბულ არ­სე­ბად. მოვ­ლე­ნე­ბით ინ­ტე­

თა­ვი­დან­ვე იცის. რა თქმა უნ­და, არ ვგუ­ლის­ხ­

„სპილო ოთახ­ში„; მარ­თა­ლი­ა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი

რეს­დე­ბა და­თო გო­ცი­რი­ძის გმი­რი, ახალ­გაზ­რ­

მობ ფილ­მის და­საწყისს, მაგ­რამ ის, რომ გე­ლა

დრა­მა­ტურ­გი­ის ოდ­ნავ გვერ­დის ავ­ლით მოხ­

და რე­ჟი­სო­რი, რო­მე­ლიც მე­გო­ბარ­თან ერ­თად

ნო­ზა­ძე კე­თი­ლი მის­წ­რა­ფე­ბე­ბით შეპყ­რო­ბი­ლი

და, მაგ­რამ იქ­ნებ, ამ კონ­კ­რე­ტულ შემ­თხ­ვე­ვა­ში,

გა­დაწყ­ვეტს, დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი გა­და­ი­ღოს

უბ­რა­ლო მე­სა­ა­თეა და არა კრი­მი­ნა­ლი, ძა­ლი­ან

ღირ­დეს ამა­ზე თვა­ლის და­ხუჭ­ვა?

25

ვუ­ა­ი­ე­რის­ტი რე­ჟი­სორი ალექ­სან­დრ ­ ე ქვი­რი­ა

2010 წელს გა­და­ი­ღო დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი

უკ­ვე ვმუ­შა­ობ დო­კუ­მენ­ტურ პრო­ექ­ტ­ზე, რო­

მე­რა­საც. სწო­რედ მა­შინ ახერ­ხებ ყვე­ლა­ზე

„გორელოვკა, თე­მი გაქ­რო­ბის პი­რას“, სა­ქარ­თ­

მე­ლიც თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თ­ველ პრო­ლე­ტა­

სა­ინ­ტე­რე­სოს გა­და­ღე­ბას. ჩე­მი აზ­რით, რაც

ვე­ლო­ში მცხოვ­რებ დუ­ხო­ბო­რებ­ზე, რომ­ლე­ბიც

რი­ატს წარ­მოგ­ვიდ­გენს და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის

ნაკ­ლე­ბი ადა­მი­ა­ნია დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მის

სხვა­დას­ხ­ვა მი­ზე­ზით ტო­ვე­ბენ სა­კუ­თარ მი­წას.

მი­ვიწყე­ბუ­ლი სო­ცი­ა­ლუ­რი ფე­ნის კვლე­ვის

გა­და­ღე­ბებ­ზე, მით უკე­თე­სი­ა.

ფილ­მი თბი­ლი­სის, კა­უნ ­ ა­სის, ქი­შის, უელ­

მცდე­ლო­ბა გახ­ლავთ. ფილ­მის მთა­ვა­რი

სის და ლონ­დო­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო კი­ნო

თე­მა გა­დარ­ჩე­ნის­თ­ვის ბრძო­ლა იქ­ნე­ბა.

ფეს­ტი­ვა­ლე­ბის მო­ნა­წი­ლე იყო; ვის­ბა­დე­ნის ცენ­ტ­რა­ლუ­რი და აღ­მო­სავ­ლეთ ევ­რო­პის კი­

პა­რა­ლე­ლუ­რად, მხატ­ვრ ­ უ­ლი ფილ­მის სცე­ ნარ­ზე ვმუ­შა­ობ, ვნა­ხოთ, რა გა­მო­ვა... რა არის შენ­თ­ვის პრი­ორ ­ ი­ტე­ტი დო­კუ­ მენ­ტურ ფილ­მ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას?… ადა­მი­ა­ნე­ბის, გმი­რე­ბის გა­გე­ბა და თა­ნაგ­

რო­გორც ვი­ცი, სა­ნამ რე­ჟი­სო­რი გახ­დე­ბო­

რ­ძ­ნო­ბა.

დი იური­დი­უ­ლი და­ამ­თავ­რე. რო­გორ მოხ­ვ­დი კი­ნო­ში და რა­ტომ დო­კუ­მენ­ტურ კი­ნო­ში? მარ­თა­ლია, იური­დი­უ­ლი და­ვამ­თავ­რე, მაგ­ რამ იურის­ტი არას­დ­როს ვყო­ფილ­ვარ. თე­ატ­რა­ლურ ინ­ს­ტი­ტუტ­შიც ვსწავ­ლობ­დი

თა­ვი­სუფ­ლი იყო ზედ­მე­ტი პო­ზი­ცი­ის­გან და და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბის­გან. ეს თა­ვის­და­უნ ­ ე­ბუ­

ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე „გორელოვკამ“ გერ­მა­ნი­ის სა­გა­რეო საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტ­როს პრი­ზი აიღო;

ფილ­მშ ­ ი რე­ალ ­ ო­ბა თით­ქოს ხელ­შე­უხ ­ ე­ ბე­ლი­ა; თით­ქოს ცდი­ლობ, მაქ­სი­მა­ლუ­რად

რად გა­მო­დის, თუ შენ ამ პრინ­ცი­პით მუ­შა­ობ? ცო­ტა ძნე­ლი სათ­ქ­მე­ლი­ა, რას ნიშ­ნავს რე­ალ ­ ო­ბის მაქ­სი­მა­ლუ­რად ჩა­ურ ­ ევ­ლად და­ფიქ­სი­რე­ბა. ნე­ბის­მი­ე­რი დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი რე­ა­

რო­გორ მი­ა­გე­ნი დუ­ხო­ბო­რებს და გაქვს

ლო­ბის ვა­რი­აც ­ ი­ა­ა. მა­გა­ლი­თად, ამ ფილ­მშ ­ი

თუ არა რა­ი­მე მსოფ­ლ­მ­ხედ­ვე­ლობ­რი­ვი

ჩე­მი მი­ზა­ნი იყო გაქ­რო­ბის ატ­მოს­ფე­როს

თან­ხ­ვედ­რა ამ ადა­მი­ა­ნებ­თან?

და­ფიქ­სი­რე­ბა. სხვის­თ­ვის რომ მი­გე­ცა ჩე­მი

გო­რე­ლოვ­კა პირ­ვე­ლად 15 წლის წი­ნათ,

გა­და­ღე­ბუ­ლი მა­სა­ლა, მი­სი ფილ­მის მი­ზა­ნი

კი­ნო­სა­რე­ჟი­სო­რო­ზე და­თო ჯა­ნე­ლი­ძეს­თან. შემ­

სულ შემ­თხ­ვე­ვით ვნა­ხე; მე­გო­ბარს გავ­ყე­ვი,

სხვა რამ იქ­ნე­ბო­და და მას მა­სა­ლი­სა და

დეგ „ვგიკ“-ში გა­და­ვე­დი და სერ­გეი მი­როშ­ნი­ჩენ­

რო­მე­ლიც საქ­მი­ა­ნი ვი­ზი­ტით მი­დი­ო­და ჯა­ვა­

დუ­ხო­ბო­რე­ბის წი­ნა­შე თა­ვი­სი სი­მარ­თლ ­ ე

კოს დო­კუ­მენ­ტუ­რი სა­ხე­ლოს­ნო და­ვამ­თავ­რე.

ხეთ­ში; მე­გო­ნა, პუშ­კი­ნის ზღა­პარ­ში მოვ­ხ­ვდ ­ ი.

ექ­ნე­ბო­და. მოკ­ლედ, იმის თქმა მინ­და, რომ

თა­ნაც ჩვე­ნი იქ ყოფ­ნა კვი­რა დღეს და­ემ­თხ­ვა

ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა იმ­დე­ნი­ა, ან იმ­დე­ნი უნ­და იყოს,

ლი მგო­ნი­ა. თით­ქოს სხვა სამ­ყა­როს­თან შე­ხე­ბა,

და ქა­ლე­ბი და კა­ცე­ბი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად

რამ­დენ ადა­მი­ან­საც მო­უნ­დე­ბა რა­ი­მეს ჭეშ­

ადა­მი­ა­ნებს ვგუ­ლის­ხმ ­ ობ, უფ­რო ნა­თე­ლი და

ჩაც­მუ­ლე­ბი იყ­ვ­ნენ საკ­ვი­რაო წირ­ვი­სათ­ვის. ის

მა­რი­ტე­ბა და­არ­ქ­ვას.

მკა­ფი­ოა ­ ; თით­ქოს მე­ტი ცოცხა­ლი თავ­გა­და­სა­

შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა დიდ­ხანს მქონ­და გა­მო­ყო­ლი­

ვა­ლი­ა. მგო­ნი­ა, რომ სა­ინ­ტე­რე­სოს გა­კე­თე­ბა

ლი და ძა­ლი­ან მინ­დო­და ფილ­მის გა­კე­თე­ბა.

ჩემ­თვ ­ ის ყვე­ლა­ზე მომ­ხიბ­ლა­ვი დაკ­ვირ­ვე­

ჩემ­თ­ვის დუ­ხო­ბო­რე­ბის მსოფ­ლ­მ­ხედ­ვე­

ბა­ა, რაც თით­ქოს ქმნის კი­დეც ჩა­უ­რევ­ლო­

რა­ტომ­ღაც დო­კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნო უფ­რო ცოცხა­

დო­კუ­მენ­ტურ კი­ნო­ში უფ­რო რთუ­ლი­ა, ვიდ­რე მხატ­ვ­რულ­ში, ოღონდ ეს არ ნიშ­ნავს, რომ მა­ინ­

ლო­ბა­ში ყვე­ლა­ზე მომ­ხიბ­ლა­ვი ძა­ლა­დო­

ც­და­მა­ინც რთუ­ლი გზე­ბით მიყ­ვარს სი­ა­რუ­ლი.

ბის მი­მართ უპი­რო­ბო უარი და ამ იდე­ით ცხოვ­რე­ბის მცდე­ლო­ბა­ა, თუმ­ცა არ ვი­ცი, ეს

რო­გორ შე­ა­თავ­სე რუ­სუ­ლი და ქარ­თუ­

რამ­დე­ნად შე­საძ­ლე­ბე­ლი­ა...

ლი კი­ნოს­კო­ლა და­სავ­ლურ პრაქ­ტი­კას­ თან? რა წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ბე­ბი და სპე­ცი­ფი­კუ­ რი გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბე­ბი შეგ­ხვ ­ ­და? ჩე­მი და­სავ­ლუ­რი პრაქ­ტი­კა ამ ეტაპ­ზე შეკ­ვე­თე­ბის გა­და­ღე­ბით და მონ­ტა­ჟით

რაც შე­ე­ხე­ბა სტილს დო­კუ­მენ­ტურ კი­ნო­ში,

ბის ეფექტს. რას ნიშ­ნავს შენ­თ­ვის დუ­ხო­ბო­რე­ბის მიგ­ რა­ცი­ა, მა­თი იდენ­ტო­ბის და­კარ­გ­ვა? ეს მხო­ ლოდ კონ­კ­რე­ტუ­ლი ეთ­ნო­სის პრობ­ლე­მა­ა,

ფილ­მის გმი­რე­ბი ძალ­ზედ გახ­ს­ნი­ლე­ბი არი­ან კა­მე­რას­თან... ად­ვი­ლად მო­ახ­დი­ნე

თუ რა­ი­მე უფ­რო დი­დი პრო­ცე­სის ნა­წი­ლი? ის, რომ დუ­ხო­ბო­რე­ბი სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან

ინ­ტეგ­რა­ცია ამ ხალ­ხ­თან? იყა­ვი თუ არა

წა­ვიდ­ნენ, ამის მი­ზე­ზე­ბი სო­ცი­ა­ლუ­რი და პო­

უცხო მათ­თ­ვის?

ლი­ტი­კუ­რი­ა. თუმ­ცა, მა­თი გაქ­რო­ბა დროის

შე­მო­ი­ფარ­გ­ლე­ბა. ქარ­თუ­ლი და რუ­სუ­ლი

სამ­წუ­ხა­როდ, რამ­დე­ნი­მე სა­ინ­ტე­რე­სო

კი­ნოს­კო­ლის გა­მოც­დი­ლე­ბა მუ­შა­ო­ბი­სას

გმირ­მა უარი მითხ­რა გა­და­ღე­ბა­ზე... ისე,

ყა­რო სულ ნაკ­ლებ სივ­რ­ცეს ტო­ვებს პა­ტა­რა,

ჯერ­ჯე­რო­ბით არა­ფერ­ში გა­მო­მი­ყე­ნე­ბი­ა,

ვინც ფილ­მ­ში მოხ­ვ­და, მათ­თან პრობ­ლე­მა

გან­სხ ­ ­ვა­ვე­ბუ­ლი ტრა­დი­ცი­ის მქო­ნე ჯგუ­ფე­ბი­

უფ­რო მე­ტიც, ხელს მიშ­ლის.

არ მქო­ნი­ა. ბევრ მათ­განს წი­ნა ჩას­ვ­ლი­დან

სათ­ვის. დღეს ხომ ტრა­დი­ცია თა­ნა­მედ­რო­

ვიც­ნობ­დი და ალ­ბათ ამან გან­საზღ­ვ­რა

ვე­ობ ­ ის მტრად მო­ი­აზ­რე­ბა.

მხატ­ვ­რუ­ლი ფილ­მის გა­და­ღე­ბა­ზე თუ გი­

ჩემს მი­მართ ნდო­ბა. ზო­გა­დად, რო­დე­საც

ფიქ­რია და რა­ი­მე პრო­ექ­ტ­ზე მუ­შა­ო­ბის დაწყე­

რა­მო­დე­ნი­მე დღე ახ­ლო­მახ­ლო ტრი­ა­ლებ

ბას ხომ არ გეგ­მავ უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში?

კა­მე­რით, გმი­რე­ბი გი­ვიწყე­ბენ შენც და კა­

26

ბრალი შე­იძ­ლე­ბა იყოს. თა­ნა­მედ­რო­ვე სამ­

ქე­თა კირ­ტა­ვა

interviu

ალექ­სან­დრ ­ ე ქვი­რი­ა:

დო­კუ­მენ­ტა­ლის­ტი; მუ­შა­ობს ლონ­დონ­ში, რო­გორც და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი რე­ჟი­სო­რი; გა­და­ ღე­ბუ­ლი აქვს ფილ­მე­ბი: „კაქტუსის ყვა­ვი­ლი“, „მივლინება თბი­ლის­ში“, „პატარა ჯა­რის­კა­ცის ამ­ბა­ვი“, „მამუკა ლე­კი­აშ­ვი­ლი“, „უბინძურესი სა­ დარ­ბა­ზო­ე­ბი“ და სხვ.

27

დო­­კუ­­მენ­­­ტუ­­რი

სა­­კუთ­­­რე­­ბუ­­ლი სიყ­­­ვა­­რუ­­ლი აქვთ სი­­ცოცხ­­­ლის

რო­­მე­­ლიც იზო­­ლი­­რე­­ბუ­­ლად ცხოვ­­­რობს, თი­­

კი­­ნო, რო­­გორც

მი­­მართ; სი­­ცოცხ­­­ლის, რო­­მე­­ლიც თით­­­ქოს

თო­­ე­­ულ გმირს სხვა­­დას­­­ხ­­­ვა აზ­­­რი აქვს; საკ­­­მა­­

სუ­­ლი­­ე­­რი სრულ­­­ყო­­ფის ფი­­ზი­­კუ­­რი გა­­მო­­ხა­­ტუ­­

ოდ ჯან­­­სა­­ღი აზ­­­რი იმა­­ზე, თუ რა­­ტომ და­­იწყო

ლე­­ბა­­ა. მა­­თი საცხოვ­­­რე­­ბე­­ლი, მა­­თი სა­­მო­­სი,

მიგ­­­რა­­ცი­­ა, რა მი­­ზე­­ზით ტო­­ვე­­ბენ ადა­­მი­­ა­­ნე­­ბი

რი­­ტუ­­ა­­ლე­­ბი, საქ­­­მი­­სად­­­მი და­­მო­­კი­­დე­­ბუ­­ლე­­ბა,

სა­­კუ­­თარ მი­­წას და ა.შ. ეს არის თა­­ვი­­სუ­­ფა­­ლი

ბუ­­ნე­­ბას­­­თან სი­­ახ­­­ლო­­ვე, ეს ყვე­­ლა­­ფე­­რი მა­­თი

აზ­­­რი, რო­­მე­­ლიც სიყ­­­ვა­­რუ­­ლით იბა­­დე­­ბა და იმ­­­

მრწამ­­­სის ნა­­ყო­­ფი­­ა, რო­­მე­­ლიც სი­­ცოცხ­­­ლის

დე­­ნად გულ­­­წ­­­რ­­­ფე­­ლი­­ა, რომ მა­­ყუ­­რე­­ბელს გა­­

სიყ­­­ვა­­რულს და სუ­­ლი­­ერ მზა­­დე­­ბას (ბრძოლას)

უ­­ჭირ­­­დე­­ბა მკა­­ფიო პო­­ზი­­ცია იქო­­ნი­­ოს. ალ­­­ბათ

ერ­­­თად გუ­­ლის­­­ხ­­­მობს. ეს არის ღმერ­­­თის ძი­­ე­­ბა

რთუ­­ლი­­ა, ერ­­­თი კონ­­­კ­­­რე­­ტუ­­ლი მი­­ზე­­ზი მო­­უ­­ძებ­­­

ყო­­ფა­­ში, ყო­­ველ­­­დღი­­უ­­რო­­ბა­­ში.

ნო ამ პრო­­ცესს. მეც, რო­­გორც მა­­ყუ­­რე­­ბელს,

დაკ­­­ვირ­­­ვე­­ბის ხე­­ლოვ­­­ნე­­ბა [ ქე­­თა კირ­­­ტა­­ვა ]

რა­­ტომ ზრუ­­ნავს ადა­­მი­­ა­­ნი სა­­კუ­­თარ ყო­­ფა­­

ამ რე­­ა­­ლო­­ბის სა­­კუ­­თა­­რი ვერ­­­სია გა­­მიჩ­­­ნ­­­და:

ზე? იმა­­ზე, რომ სწო­­რად შე­­იკ­­­რას თავ­­­სა­­ფა­­რი

ცო­­ტა გან­­­ზო­­გა­­დე­­ბის შემ­­­თხ­­­ვე­­ვა­­ში, პა­­ტა­­რა

გო­­რე­­ლოვ­­­კა სო­­ფე­­ლია სამ­­­ხ­­­რეთ სა­­ქარ­­­

(ეს უკ­­­ვე ტრა­­დი­­ცი­­ად არის ქცე­­უ­­ლი), ჩა­­იც­­­ვას

სა­­ზო­­გა­­დო­­ე­­ბის რღვე­­ვა უფ­­­რო დი­­დი, შე­­უქ­­­ცე­­

თ­­­ვე­­ლო­­ში, სა­­დაც მე-19 სა­­უ­­კუ­­ნის 40-იანი

ზედ­­­მი­­წევ­­­ნით სუფ­­­თა სა­­მო­­სი, რო­­ცა სა­­თი­­

ვა­­დი პრო­­ცე­­სის ნა­­წი­­ლი გახ­­­და. ეს მიგ­­­რა­­ცია

წლე­­ბის შემ­­­დეგ რუ­­სე­­თი­­დან გა­­და­­სახ­­­ლე­­ბუ­­

ბად მი­­დის… ამას აკე­­თებს არა სხვის­­­თ­­­ვის,

სა­­ინ­­­ტე­­რე­­სო სა­­ხეა იმი­­სა, თუ რო­­გორ შე­­დის

ლი დუ­­ხო­­ბო­­რე­­ბი ცხოვ­­­რო­­ბენ. დუ­­ხო­­ბო­­რე­­

არა­­მედ თა­­ვის­­­თ­­­ვის. სა­­კუ­­თარ თავს პა­­ტივს

ცი­­ვი­­ლი­­ზა­­ცია კონ­­­კ­­­რე­­ტუ­­ლი ეთ­­­ნო­­სის ცნო­­ბი­­

ბი ქრის­­­ტი­­ა­­ნუ­­ლი კონ­­­ფე­­სი­­ა­­ა, რომ­­­ლე­­ბიც

სცემს; ღმერ­­­თის ნა­­წი­­ლად თვლის.

ე­­რე­­ბა­­ში. უფ­­­რო სწო­­რად, ცი­­ვი­­ლი­­ზა­­ცია იზი­­

პირ­­­ველ მარ­­­თ­­­ლ­­­მა­­დი­­დე­­ბელ პრო­­ტეს­­­ტან­­­

გო­­რე­­ლოვ­­­კა­­ში განს­­­ხ­­­ვა­­ვე­­ბუ­­ლი დრო და

დავს ამ ეთ­­­ნოსს; ცენ­­­ტ­­­რი იზი­­დავს პე­­რი­­ფე­­რი­­

ტე­­ბად ით­­­ვ­­­ლე­­ბი­­ან. სწო­­რედ გან­­­ს­­­ხ­­­ვა­­ვე­­ბუ­­ლი

სივ­­­რ­­­ცე­­ა, სა­­დაც ჯერ კი­­დევ სხვა­­ნა­­ი­­რი ადა­­

ას. ამ შემ­­­თხ­­­ვე­­ვა­­ში ცი­­ვი­­ლი­­ზა­­ცი­­ის სა­­ხე არის

მსოფ­­­ლ­­­მ­­­ხედ­­­ვე­­ლო­­ბის გა­­მო, ისი­­ნი რუ­­სეთ­­­ში

მი­­ა­­ნე­­ბი ცხოვ­­­რო­­ბენ. ეს არ არის ადა­­მი­­ა­­ნის

არა ტრაქ­­­ტო­­რი (როგორც ეს სო­­ცი­­ა­­ლიზ­­­მის

ქრის­­­ტი­­ა­­ნულ ერე­­სად გა­­მო­­აცხა­­დეს და სხვა­­

ის ტი­­პი, რო­­მე­­ლიც დრო­­ის სვლას ფეხ­­­და­­ფეხ

მშე­­ნებ­­­ლო­­ბის პე­­რი­­ო­­დის ფილ­­­მებ­­­ში­­ა), არა­­

დას­­­ხ­­­ვა მი­­მარ­­­თუ­­ლე­­ბით გა­­და­­ა­­სახ­­­ლეს. მათ

მიჰ­­­ყ­­­ვე­­ბა და ამის ფა­­სად კარ­­­გავს საწყისს…

მედ მი­­თი­­უ­­რი ქა­­ლა­­ქის იდე­­ა, სა­­დაც უკე­­თე­­სი

შო­­რის – სა­­ქარ­­­თ­­­ვე­­ლო­­ში.

ივიწყებს პირ­­­ვე­­ლად ენას, ბუ­­ნე­­ბის ენას; რო­­

ცხოვ­­­რე­­ბა­­ა. მი­­თი­­ურ ქა­­ლაქ­­­ში კი ყვე­­ლა იდეა

დუ­­ხო­­ბო­­რებ­­­მა სა­­კუ­­თა­­რი ეთ­­­ნი­­კუ­­რი, თუ

ცა უყუ­­რებ მათ სა­­უ­­ბარს, ქცე­­ვას, მოძ­­­რა­­ო­­ბას,

ერთ გლო­­ბა­­ლურ იდე­­ად ერ­­­თი­­ან­­­დე­­ბა. ამი­­

მსოფ­­­ლ­­­მ­­­ხედ­­­ვე­­ლობ­­­რი­­ვი იდენ­­­ტო­­ბის შე­­ნარ­­­

ამ­­­ჩ­­­ნევ საწყისს, რო­­მე­­ლიც ჯერ კი­­დევ ხი­­ლუ­­

ტომ ისე­­თი ფე­­ნო­­მე­­ნი, რო­­გო­­რიც დუ­­ხო­­ბო­­

ჩუ­­ნე­­ბა დი­­დი ხნის მან­­­ძილ­­­ზე, საბ­­­ჭო­­თა რე­­ჟი­­

ლია მხო­­ლოდ იმი­­ტომ, რომ მათ არ შე­­ე­­ხოთ

რო­­ბა­­ა, იღუ­­პე­­ბა. გლო­­ბა­­ლუ­­რი იდეა იმის­­­თ­­­ვის

მის პი­­რო­­ბებ­­­შიც კი შეძ­­­ლეს.

ის, რაც ცი­­ვი­­ლი­­ზა­­ცი­­ას მოჰ­­­ყ­­­ვე­­ბა.

არის, რომ ადა­­მი­­ა­­ნებ­­­მა უკეთ მო­­ძებ­­­ნონ ის,

დღეს სა­­ქარ­­­თ­­­ვე­­ლო­­ში მცხოვ­­­რე­­ბი დუ­­ხო­­

სა­­ინ­­­ტე­­რე­­სოა დუ­­ხო­­ბო­­რე­­ბის რე­­ლი­­გი­­უ­­რი

რაც აერ­­­თი­­ა­­ნებთ, მაგ­­­რამ თით­­­ქოს პი­­რი­­ქით

ბო­­რე­­ბი­­დან მხო­­ლოდ პა­­ტა­­რა კო­­მუ­­ნა შე­­

პრაქ­­­ტი­­კა – ფსალ­­­მუ­­ნე­­ბი, რომ­­­ლე­­ბიც მხო­­

ხდე­­ბა; ისი­­ნი უფ­­­რო მე­­ტად შორ­­­დე­­ბი­­ან ერ­­­თ­­­მა­­

მორ­­­ჩა, რო­­მე­­ლიც დაშ­­­ლის პი­­რას არის მი­­სუ­­

ლოდ ზე­­პირ­­­სიტყ­­­ვი­­ე­­რად გა­­და­­ე­­ცე­­მა თა­­ო­­

ნეთს. ალ­­­ბათ უკე­­თე­­სი იქ­­­ნე­­ბო­­და, ადა­­მი­­ა­­ნე­­ბი

ლი. სო­­ცი­­ა­­ლუ­­რი, ეკო­­ნო­­მი­­კუ­­რი თუ პი­­რა­­დი

ბებს. მა­­თი რე­­ლი­­გია ფაქ­­­ტობ­­­რი­­ვად ხალ­­­

ერ­­­თი­­ან­­­დე­­ბოდ­­­ნენ არა იმ გლო­­ბა­­ლუ­­რი იდე­­ის

მი­­ზე­­ზით, ისი­­ნი სა­­კუ­­თა­­რი მი­­წი­­დან მი­­ემ­­­გ­­­ზარ­­­

ხუ­­რი­­ა. ის ადა­­მი­­ა­­ნის მი­­ერ ინ­­­ტერ­­­პ­­­რე­­ტა­­ცი­­ას

გარ­­­შე­­მო, რო­­მელ­­­საც ყვე­­ლა გა­­ი­­ზი­­ა­­რებს, არა­­

ვე­­ბი­­ან და მა­­თი ერ­­­თი­­ა­­ნო­­ბა ქრე­­ბა.

ექ­­­ვემ­­­დე­­ბა­­რე­­ბა. ეს არის არა ურ­­­ყე­­ვი ნორ­­­მე­­

მედ სწო­­რედ გან­­­ს­­­ხ­­­ვა­­ვე­­ბუ­­ლი ნა­­ცი­­ო­­ნა­­ლო­­ბის,

სიტყ­­­ვა „დუხობორი“ სუ­­ლით მებ­­­რ­­­ძოლს

ბის სის­­­ტე­­მა, არა­­მედ ცოცხა­­ლი ორ­­­გა­­ნიზ­­­მი,

მსოფ­­­ლ­­­მ­­­ხედ­­­ვე­­ლო­­ბის, მრწამ­­­სის პი­­რო­­ბებ­­­ში;

ნიშ­­­ნავს; გა­­რეგ­­­ნუ­­ლად, ქცე­­ვით, ცხოვ­­­რე­­ბის

მოძ­­­ვე­­ლე­­ბის და შე­­სა­­ბა­­მი­­სად ტა­­ბუ­­ე­­ბის სა­­

რო­­დე­­საც მათ აღარ შე­­ა­­ში­­ნებთ ერ­­­თ­­­მა­­ნეთს

წე­­სით, ისი­­ნი გან­­­სა­­კუთ­­­რე­­ბუ­­ლი სიმ­­­შ­­­ვი­­დით

შიშ­­­რო­­ე­­ბის გა­­რე­­შე. ის ყო­­ველ­­­თ­­­ვის ადა­­მი­­ა­­

შო­­რის სხვა­­ო­­ბა. ეს იმის მა­­ნიშ­­­ნე­­ბე­­ლი იქ­­­ნე­­ბა,

გა­­მო­­ირ­­­ჩე­­ვი­­ან; დუ­­ხო­­ბო­­რე­­ბი პა­­ცი­­ფის­­­ტუ­­რი

ნის აზ­­­როვ­­­ნე­­ბის, მოთხოვ­­­ნის, კულ­­­ტუ­­რუ­­ლი

რომ მათ იპო­­ვეს რაც აერ­­­თი­­ა­­ნებთ; იმ შემ­­­თხ­­­

გან­­­წყო­­ბის ადა­­მი­­ა­­ნე­­ბი არი­­ან და ბრძო­­ლის

გან­­­ვი­­თა­­რე­­ბის შე­­დე­­გი­­ა.

ვე­­ვა­­ში, რო­­ცა ერ­­­თი­­ა­­ნო­­ბის შეგ­­­რ­­­ძ­­­ნე­­ბა ხე­­ლი­­

ერ­­­თა­­დერთ ფორ­­­მად სუ­­ლი­­ერ ბრძო­­ლას

გან­­­სა­­კუთ­­­რე­­ბით მომ­­­ხიბ­­­ლა­­ვია რე­­ჟი­­სო­­რის

მი­­იჩ­­­ნე­­ვენ. გა­­რეგ­­­ნუ­­ლად მშვი­­დი და სუ­­ლით

ფრთხი­­ლი, თავ­­­შე­­კა­­ვე­­ბუ­­ლი და­­მო­­კი­­დე­­ბუ­­ლე­­

მებ­­­რ­­­ძო­­ლი – სა­­ინ­­­ტე­­რე­­სო სა­­ხე­­ა…. თუ სუ­­ლი­­

ბა რე­­ა­­ლო­­ბი­­სად­­­მი; ფილ­­­მი ბევრ კითხ­­­ვას ტო­­

ე­­რად იბ­­­რ­­­ძ­­­ვი და ეძებ, პო­­უ­­ლობ კი­­დეც… რო­­

ვებს… ვფიქ­­­რობ, მსგავ­­­სი დო­­კუ­­მენ­­­ტუ­­რი კი­­ნო

ცა პო­­უ­­ლობ, სიმ­­­შ­­­ვი­­დე­­საც მო­­ი­­პო­­ვებ.

ბევ­­­რად უფ­­­რო სა­­ინ­­­ტე­­რე­­სო­­ა, რო­­გორც შემ­­­დ­­­

ალექ­­­სან­­­დ­­­რე

ქვი­­რი­­ას

ფილ­­­მი

გო­­მი ფიქ­­­რის იმ­­­პულ­­­სი, ვიდ­­­რე კონ­­­კ­­­რე­­ტუ­­ლი

„გორელოვკა, თე­­მი გაქ­­­რო­­ბის პი­­რას“ სწო­­

გზავ­­­ნი­­ლე­­ბის მქო­­ნე ფილ­­­მი. კარ­­­გი­­ა, რო­­დე­­

რედ სუ­­ლი­­ე­­რად მებ­­­რ­­­ძოლ და გა­­რეგ­­­ნუ­­ლად

საც რე­­ჟი­­სო­­რი მხო­­ლოდ გიჩ­­­ვე­­ნებს… რა თქმა

მშვიდ ადა­­მი­­ა­­ნებ­­­ზე გვიყ­­­ვე­­ბა. ფილ­­­მი მშვი­­

უნ­­­და, ეკ­­­რა­­ნის რე­­ა­­ლო­­ბა ბო­­ლომ­­­დე თა­­ვი­­სუ­­

დად და მოთ­­­მი­­ნე­­ბით აღ­­­წერს დუ­­ხა­­ბო­­რე­­ბის

ფა­­ლი ვერ იქ­­­ნე­­ბა იმ სუ­­ბი­­ექ­­­ტის­­­გან, რო­­მე­­ლიც

ყო­­ფას. სწო­­რედ მოთ­­­მი­­ნე­­ბით შე­­უძ­­­ლია მა­­

ირ­­­ჩევს და აფიქ­­­სი­­რებს კონ­­­კ­­­რე­­ტულ რე­­ა­­ლო­­

ყუ­­რე­­ბელს და­­აკ­­­ვირ­­­დეს მათ და­­მო­­კი­­დე­­ბუ­­

ბას, მაგ­­­რამ კარ­­­გია, რო­­დე­­საც სივ­­­რ­­­ცე რჩე­­ბა

ლე­­ბას ცხოვ­­­რე­­ბი­­სად­­­მი, რე­­ა­­ლო­­ბი­­სად­­­მი….

მა­­ყუ­­რებ­­­ლის ემო­­ცი­­ის­­­თ­­­ვის, და­­მო­­კი­­დე­­ბუ­­ლე­­

რამ­­­დე­­ნად უც­­­ნა­­უ­­რიც უნ­­­და იყოს, სუ­­ლით მებ­­­

ბის­­­თ­­­ვის. ფილ­­­მის ყუ­­რე­­ბი­­სას ეს გან­­­სა­­კუთ­­­რე­­

რ­­­ძო­­ლებს, რომ­­­ლე­­ბიც თვლი­­ან, რომ მი­­წი­­ე­­რი

ბულ თა­­ვი­­სუფ­­­ლე­­ბის შეგ­­­რ­­­ძ­­­ნე­­ბას ბა­­დებს.

ცხოვ­­­რე­­ბა დრო­­ე­­ბი­­თია და ეს მხო­­ლოდ სუ­­ლი­­

ფილ­­­მ­­­ში რა­­მო­­დე­­ნი­­მე ინ­­­ტერ­­­ვი­­უ­­ა… უც­­­ნა­­უ­­

ე­­რი ბრძო­­ლის­­­თ­­­ვის მო­­ცე­­მუ­­ლი სივ­­­რ­­­ცე­­ა, გან­­­

რი­­ა, მაგ­­­რამ ასეთ ჩა­­კე­­ტილ სა­­ზო­­გა­­დო­­ე­­ბა­­ში,

28

დან ეც­­­ლე­­ბათ, ეს გან­­­სა­­კუთ­­­რე­­ბულ, გა­­უც­­­ნო­­ბი­­ ე­­რე­­ბელ სევ­­­დას ბა­­დებს.

recenzia

29

30

recenzia axalgazrduli moklemetraJiani filmebi

ბუ­დე „ბუდეში„

ფი­ნა­ლი:

[ მა­რი­ტა მა­თი­აშ­ვი­ლი ]

რო­მელ­საც მა­მის ახალ­გაზ­რდ ­ ო­ბის მო­გო­ნე­

მა­მა-­შვ ­ ი­ლი იმ პე­იზ ­ ა­ჟის სა­ძებ­ნე­ლად მი­დი­ს, ბე­ბი უკავ­შირ­დე­ბა. ეს იმის­თვ ­ ის ხდე­ბა, რომ მო­ხუც­მა თა­ვი სა­ჭი­როდ იგ­რ­ძ­ნოს. მინ­დორ­

თორ­ნი­კე ბზი­ა­ვას ფილ­მი „ბუდე“ მა­მე­ბი­სა

ში უეც­რად გა­მო­ჩე­ნილ მტრე­დებს ცო­ტა

და შვი­ლე­ბის მა­რა­დი­ულ თე­მას ეხე­ბა. ეს

გა­უ­გე­ბა­რი სიმ­ბო­ლუ­რი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს

არის დო­კუ­მენ­ტუ­რი სი­ზუს­ტის მხატ­ვ­რუ­ლი

– ალ­ბათ სუ­ლიწ­მინ­და, მშვი­დო­ბა, იდი­ლი­ა,

ფილ­მი, კონ­ფ­ლიქ­ტის გა­რე­შე.

ჰარ­მო­ნი­ა... აშ­კა­რა­ა, რომ რე­ჟი­სორს რა­ღაც ტრან­ს­ცენ­დენ­ტუ­რი ჩა­ნა­ფიქ­რი ჰქონ­და.

ექ­ს­პო­ზი­ცი­ა: ფილ­მ­ში ყვე­ლა­ფე­რი ნამ­დ­ვი­ლი­ა... პერ­სო­

კა­მე­რა (ოპერატორი გო­გა დევ­და­რი­ან ­ ი) ისე­

ნა­ჟე­ბი, მოქ­მე­დე­ბა, ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი… რე­ჟი­

თი სიყ­ვა­რუ­ლით და გულ­მოდ­გი­ნე­ბით ასა­

სო­რი გა­რე­მოს ნოს­ტალ­გი­უ­რი სიყ­ვა­რუ­ლით

ხავს გა­რე­მოს, რომ ერ­თი წუ­თით არ გე­პა­რე­

გვი­ხა­ტავს:

ბა ეჭ­ვი რე­ჟი­სო­რის გულ­წრ ­ ­ფე­ლო­ბა­ში.

მეხ­სი­ე­რე­ბი­დან ამო­ტივ­ტი­ვე­ბუ­

ლი ჩა­იდ­ნი­სა და წვერ­სა­პარ­სის ხმე­ბი, საბ­ ჭო­ურ ­ ი ეს­თე­ტი­კით გაწყო­ბი­ლი დი­ლის სა­უზ­

უფ­როს თა­ობ ­ ას ეს ფილ­მი აუცი­ლებ­ლად მო­

მე. კე­დელ­ზე გას­წო­რე­ბუ­ლი გარ­დაც­ვ­ლი­ლი

ხიბ­ლავს. „ბუდე“ ეს არის შვი­ლი­სა და მშობ­

ქა­ლის პორ­ტ­რე­ტი მიგ­ვა­ნიშ­ნებს, რომ ამ

ლის ურ­თი­ერ­თო­ბის ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ა­ზე

ოჯახ­ში წი­ნაპ­რებს დიდ პა­ტივს სცე­მენ.

გა­და­ღე­ბუ­ლი ფილ­მი . იქ­ნებ „უფროს თა­ობ ­ ას“

ფოტო: მაკა კუკულავა

დავ­თან­ხ­მე­ბო­დი კი­დე­ვაც, რომ არა – ეს ლი­

პერ­სო­ნა­ჟე­ბი:

რი­კუ­ლი ინ­ტო­ნა­ცი­ა, დრა­მა­ტურ­გი­უ­ლი უკონ­

მა­მა – პენ­სი­ა­ზე გა­სუ­ლი მო­ხუ­ცი, რო­მე­ლიც

ფ­ლიქ­ტო­ბა, გან­ზო­გა­დე­ბის­თ­ვის შეზღუ­დუ­ლი,

პე­დან­ტუ­რი სი­ზუს­ტით ას­რუ­ლებს ჩვე­ულ ქმე­

პრი­ვა­ტუ­ლი სივ­რც ­ ე და ჩე­მი სუ­ბი­ექ­ტუ­რი აზ­რი

დე­ბებს, რა­თა დრო დაძ­ლი­ოს.

– შვი­ლე­ბი მა­მებს, რო­გორც წე­სი, ებ­რძ ­ვ ­ ი­ან

შვი­ლი – მზრუნ­ვე­ლი, ყუ­რადღე­ბი­ა­ნი, კარ­გი

და ეს გან­ვი­თა­რე­ბის პი­რო­ბა­ა...

შვი­ლი. ემე­გობ­რე­ბა მა­მას და ზრუ­ნავს მას­ზე; მო­ახ­ლე – ერ­თ­გუ­ლი, რო­გორც სტე­რე­ო­ტი­ პუ­ლად რუს მო­ხუც ქალს სჩვე­ვი­ა.

31

„თოლია,

რაკ­ზე და იქი­დან თვით­ფ­რი­ნავს გა­უშ­ვე­ბენ.

სა­ხე­ლად ჯო­ნა­თან

„არის მწვერ­ვა­ლე­ბი, რომ­ლებ­ზე ას­ვ­ლის

თებს; ყო­ველ დი­ლით მა­ღა­რო­ში მი­დის, სა­დაც

შემ­დეგ ქვე­ვით აღარ ეშ­ვე­ბი, შლი ფრთებს

სხვებ­თან ერ­თად და­ღა­მე­ბამ­დე მუ­შა­ობს. ერ­თა­

და მიფ­რი­ნავ“.

დერ­თი, რაც მას შე­უძ­ლია შვილს შეს­თა­ვა­ზოს,

ლი­ვინ­გს ­ტ ­ ო­ნი“

აკე­რებს, რაც ოჯახ­ში ქა­ლის არ­ყოფ­ნა­ზე მი­უთ ­ ი­

გაბ­რი­ელ რაზ­მა­ძე კი­ნო­ში რეკ­ლა­მი­დან

ის არის, რომ ნი­კა­საც მა­ღა­რო­ში და­აწყე­ბი­ნოს

მო­დის. „შავი თუ­თა“ მი­სი პირ­ვე­ლი მხატ­ვ­რუ­

მუ­შა­ო­ბა. ნი­კას ცხოვ­რე­ბა­ში ორი მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ვა­

ლი ფილ­მი­ა. ამ­ბის ლა­კო­ნუ­რად და ეს­თე­ტუ­

ნი მოვ­ლე­ნა ერ­თ­დ­რო­უ­ლად ხდე­ბა – ის იგებს,

რად გად­მო­ცე­მის უნარს და არაერთ ზუსტ რე­

რომ ანის მშობ­ლებ­მა სა­ზაფხუ­ლო სახ­ლი გა­ყი­

ჟი­სო­რულ გა­დაწყ­ვე­ტას ემა­ტე­ბა მსა­ხი­ო­ბე­ბის

დეს და არა­სო­დეს აღარ ჩავ­ლენ ჭი­ა­თუ­რა­ში და

ფილ­მ­ზე სა­უბ­რი­სას მო­ვიშ­ვე­ლი­ებ ცი­

კარ­გი არ­ჩე­ვა­ნი (ნიკა – მაქ­სი­მე მა­ჩა­ი­ძე, ანი

მე­ო­რე – ნი­კა მა­მის გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის შე­დე­გად

ტა­ტებს რი­ჩარდ ბა­ხის მოთხ­რო­ბი­დან

– ნა­ტა ბე­რა­ძე, მა­მა – ზუ­რაბ ბე­გა­ლიშ­ვი­ლი)

მა­ღა­რო­ში იწყებს მუ­შა­ობ ­ ას. მა­მის გზა­ზე დად­

„თოლია, სა­ხე­ლად ჯო­ნა­თან ლი­ვინ­გ­სტ ­ ო­

და გო­გა დევ­და­რი­ან ­ ის, ახა­ლი თა­ო­ბის ერ­

გო­მა და ანის გამ­გ­ზავ­რე­ბა ერ­თ­დ­რო­უ­ლად და

ნი“, რო­მელ­საც ფილ­მის გმი­რე­ბიც არა­ერ­

თ­-ერ­თი სა­უ­კე­თე­სო კი­ნო­ო­პე­რა­ტო­რის ნა­მუ­

მის­გან და­მო­უკ ­ ი­დებ­ლად ხდე­ბა, ამი­ტომ ვფიქ­

თხელ ახ­სე­ნე­ბენ.

შე­ვა­რი, რო­მელ­შიც მთე­ლი ფილ­მის რო­მან­

რობ, რომ ეს არის ამ­ბა­ვი ადა­მი­ან­ზე, რო­მელ­

ტი­კულ ხაზს ორ­გა­ნუ­ლად ერ­წყ­მის ჭი­ა­თუ­რის

საც ცხოვ­რე­ბა პი­რა­დი არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბის სა­

ლა­მა­ზი ხე­დე­ბი.

შუ­ალ ­ ე­ბას არ აძ­ლევს. „გზას“ ნი­კა იქით მიჰ­ყავს,

[ უტა ბე­რია ]

„ვუძღვნი ჭეშ­მა­რიტ თო­ლია ჯო­ნა­თანს, რო­ მე­ლიც ყვე­ლა ადა­მი­ან­ში ცხოვ­რობს“. ყვე­ლა მა­მა­კაც­ში ცხოვ­რობს ის პა­ტა­რა ბი­ჭი, რო­მე­ლიც გაბრიელ რაზ­მა­ძის მოკ­ლე­მეტ­რა­ ჟი­ა­ნი ფილ­მის „შავი თუ­თა“-ს მთა­ვა­რი გმი­

„რეალობა – ეს სიყ­ვა­რუ­ლის გა­მოვ­ლი­ნე­ ბა­ა. სრულ­ქ­მ­ნი­ლი სუფ­თა სიყ­ვა­რუ­ლის, რო­ მე­ლიც არ ეხე­ბა სივ­რ­ცე­სა და დროს!“

ფილ­მის კულ­მი­ნა­ცია ნი­კას წარ­მო­სახ­ვაა – მა­ღა­რო­ში შე­მა­ვალ ვა­გონ­ში ჩაჯ­დო­მამ­დე,

მოწყ­ვე­ტი­

რო­მე­ლიც მი­წის ქვეშ უნ­და გა­უ­ჩი­ნარ­დეს და

რი­ა. ნი­კა მა­მას­თან ერ­თად ჭი­ა­თუ­რა­ში ცხოვ­

ლე­ბი (საბაგიროთი მგზავ­რო­ბის დროს მო­უ­

ნი­კას მო­მა­ვა­ლი ცხოვ­რე­ბა, იქ მო­მუ­შა­ვე სხვა

რობს. ამ პა­ტა­რა, პრო­ვინ­ცი­ულ და ლა­მაზ

ლოდ­ნე­ლად დე­ნი წა­ვა და მო­ზარ­დე­ბი ჰა­ერ­ში

კა­ცე­ბის მსგავ­სად, უიმე­დოდ წარ­მარ­თოს, ბი­ჭი

ქა­ლაქ­ში ცხოვ­რე­ბა მო­საწყე­ნი­ა: მო­საწყე­ნია

გა­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბი აღ­მოჩ­ნ­დე­ბი­ან) ნი­კა და ანი

წარ­მო­იდ­გენს, რომ მთი­დან გა­დახ­ტა. ვფიქ­

მა­შინ, რო­ცა დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე მი­წის­ქ­ვე­

ერ­თ­მა­ნე­თის კოც­ნას და­ა­პი­რე­ბენ. მა­თი პირ­ვე­

რობ, ეს მი­სი წარ­მო­სახ­ვი­თი თვით­მ­კ­ვ­ლე­ლო­

შეთ­ში მარ­გა­ნე­ცის ქვებს აგ­რო­ვებ და მა­ში­ნაც,

ლი კოც­ნა შე­იძ­ლე­ბა ცვლი­ლე­ბის და­საწყი­სი

ბა ოც­ნე­ბე­ბის და­სას­რუ­ლია – წა­მი, რო­ცა ის კა­

რო­ცა თვით­მ­ფრ ­ ი­ნა­ვებს კი­დებ ჭერ­ზე, (ნიკას

ყო­ფი­ლი­ყო, მაგ­რამ ისევ ხე­ლის შემ­შ­ლე­ლი

ცად გა­და­იქ­ცა; ამის შემ­დეგ ჩვენ უკ­ვე ვხე­დავთ

მა­მა მა­ღა­რო­ში მუ­შა­ობს. სა­ნამ მა­მა სამ­სა­

ფაქ­ტო­რე­ბი ჩნდე­ბა (დენი ისე­ვე უდ­რო­ოდ მო­

ნი­კას ჩაფხუ­ტით თავ­ზე, რო­მე­ლიც ბნელ მა­

ხურ­ში­ა, ბი­ჭი თვით­მ­ფ­რი­ნა­ვე­ბის მო­დე­ლე­ბის

დის) და სა­ბა­გი­რო აგ­რ­ძე­ლებს ქვე­მოთ სვლას.

ღა­რო­ში მი­მა­ვალ ვა­გონ­ში ზის. სამ­წუ­ხა­როდ,

კე­თე­ბით ირ­თობს თავს). მო­უ­ლოდ­ნე­ლად

ნი­კას არ აურ­ჩე­ვია რე­ა­ლო­ბა, რო­მელ­შიც

ეს არ არის გვი­რა­ბი, რომ­ლის ბო­ლოს ნი­კას

ნი­კას ცხოვ­რე­ბა­ში მი­სი თა­ნა­ტო­ლი გო­გო­ნა

ცხოვ­რობს. მას არც სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი აქვს.

სი­ნათ­ლე და გა­სას­ვ­ლე­ლი ელო­დე­ბა. მაგ­რამ

შემოდის. ანი ზაფხუ­ლო­ბით, მშობ­ლებ­თან

ანის მო­მა­ვა­ლი კი მი­სი მშობ­ლე­ბის დაშ­ტამ­პუ­

რე­ჟი­სო­რი გვიჩ­ვე­ნებს თვით­მფ ­ ­რი­ნა­ვის კადრს,

ერ­თად, ნი­კას მე­ზობ­ლად ის­ვე­ნებს და თა­

ლი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბის მი­ხედ­ვით იგეგ­მე­ბა. რე­ჟი­

რო­მე­ლიც ბიჭ­მა და გო­გო­ნამ ქა­ლა­ქის თავ­

ვი­სი „ქალაქური“ სი­თა­მა­მით, რო­გორც ჩანს,

სო­რი სო­ცი­ა­ლურ თე­მას ნი­კას მა­მის პერ­სო­

ზე ერ­თად გა­უშ­ვეს და ეს მიგ­ვა­ნიშ­ნებს, რომ

აფო­რი­ა­ქებს ხოლ­მე მას. ისი­ნი სა­ბა­გი­რო­თი

ნა­ჟის სა­შუ­ა­ლე­ბით ასა­ხავს – ჯი­ბე­გაფხე­კი­ლი

სადღაც, მაღ­ლა, ჩვენ­ში ისევ დაფ­რი­ნავს ჭეშ­

ერ­თად ავ­ლენ ქა­ლა­ქის ყვე­ლა­ზე მა­ღალ გო­

მა­მა, რო­მე­ლიც გა­ხე­ულ შარ­ვალს თვი­თონ

მა­რი­ტი თო­ლია ჯო­ნა­თა­ნი.

32

დრო­ე­ბით სივ­რც ­ ე­სა და დროს

სა­ი­თაც მას არ სურს.

recenzia „ნათურა“ [ ნე­ონ ქავ­თა­რა­ძე ]

2011 წელს ეროვ­ნ უ­ლი კი­ნ ო­ცენ­ტ­რ ის მი­

ბი­თი გზე­ბია გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი; პი­რი­ქით, აქ

შე­საძ­ლებ­ლო­ბა არ აქვს; მე­ტიც, ამის სა­შუ­ა­

ერ

მოკ­ლე­მ ეტ­რ ა­ჟ ი­ა­ნ ი

„მონუმენტური“ თე­მი­სა და „მონუმენტური

ლე­ბაც კი არ ეძ­ლე­ვა. ის მე­ქა­ნი­კუ­რად ამოწ­

ანი­მა­ცი­უ­რ ი ფილ­მ ე­ბ ის კონ­კ ურ­ს­შ ი, წარ­

სა­მუ­შა­ოს“ სინ­თე­ზით შე­იქ­მ­ნა სა­ინ ­ ე­ტერ­სო,

მებს „ჯანსაღ„და „არაჯანსაღ“ ნა­თუ­რებს. აქ

მოდ­გე­ნი­ლ ი

კან­დ ი­დ ა­ტი­დ ან

თა­ნა­მედ­რო­ვე და ტექ­ნი­კუ­რად დღე­ვან­

ადა­მი­ან­თა შე­ფა­სე­ბა ქარ­ხ­ნუ­ლი, კონ­ვე­ი­რუ­

ერ­თ ­-ერ­თ ი გა­მარ­ჯ­ვ ე­ბ უ­ლი გახ­დ ა და­ვ ით

დელ ქარ­თულ რე­ა­ლო­ბა­ში ალ­ბათ უანა­

ლი პრინ­ცი­პით ხდე­ბა. ადა­მი­ა­ნის შრო­მა მან­

კო­პა­ლ ე­იშ­ვი­ლ ის

ლო­გო

ქა­ნი­სას და­ემ­ს­გავ­სა.

გა­მოცხა­დე­ბულ

თხუთ­მ ე­ტი

ანი­მ ა­ცია

„ნათურა“.

ფილ­მი სტუ­დია „რეალითიში“ შე­ი ქ­მ­ნ ა,

(ვგულისხმობ

სამ­გან­ზ­მი­ლე­ბი­ან

ტექ­ნო­ლო­გი­ას) ანი­მა­ცი­ა.

ქარ­ხა­ნა, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის, ჩა­კე­ტი­ლი სო­

რო­მე­ლ იც სა­მი წლის წი­ნ ათ ჩა­მ ო­ყ ა­ლიბ­

რა არის ანი­მა­ცი­ის ძი­რი­თა­დი კონ­ცეფ­ცი­ა?

ცი­უმ ­ ის მო­დე­ლი­ა, რო­მე­ლიც მო­ითხოვს,

და და გრა­ფი­კუ­ლი დი­ზ ა­ი­ნ ი­ს ა და სამ­გ ან­

ფილ­მის დას­რუ­ლე­ბი­სას ტიტ­რად დარ­თუ­

რომ იმ „მწყობრში“ ჩად­გე, რო­მელ­საც ის

ზო­მი­ლ ე­ბი­ა­ნი ტექ­ნ­ლო­გ ი­ე ­ბ ის სფე­რ ო­შ ი

ლი სოკ­რა­ტეს სიტყ­ვე­ბი – „ყოველ ადა­მი­ან­ში

გიმ­ზა­დებს და თუ ასე­თი არ აღ­მოჩ­ნდ ­ ი და

მუ­შა­ობს. სა­ავ­ტო­რო კი­ნ ოს ბა­თ უ­მ ის მე-6

არის მზე, ოღონდ, სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცით, რომ

„ანთებული“ ნა­თუ­რა ხარ, მა­შინ შე­იძ­ლე­ბა

სა­ერ­თ ა­შო­რ ი­სო

ფეს­ტი­ვ ალ­ზ ე,

ანა­თოს“. ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ანს, სხვე­ბის­გან გა­

სა­ნაგ­ვე­ზეც მო­გის­რო­ლონ, ცეცხ­ლშ ­ ი დაგ­წ­

„ნათურა“ ერ­თ ა­დ ერ­თ ი ქარ­თ უ­ლი ფილ­მ ი

მორ­ჩე­ულს, ხში­რად არ ეძ­ლე­ვა სა­შუ­ა­ლე­ბა

ვან, თა­ვი­დან მო­გი­შო­რონ.

იყო, რო­მე­ლ იც გა­მ არ­ჯ ­ვ ე­ბ ულ ფილ­მ­თ ა

სა­კუ­თა­რი თა­ვი გა­მო­ავ­ლი­ნოს. მას­ში ან­თე­

შო­რ ის მოხ­ვ­და – ანი­მ ა­ცი­ა მ ჟი­უ­რ ის სპე­

ბუ­ლი სი­ნათ­ლე ნელ­-­ნე­ლა ფერ­მ­კ­რ­თალ­დე­

ის

ცი­ალ ­ უ­რ ი, ხო­ლ ო ანი­მ ა­ც ი­ურ ­ ი ფილ­მ ე­ბ ის

ბა და სა­ბო­ლოდ ქრე­ბა. ეს ალ­ბათ მხო­ლოდ

ლი რე­ჟი­სო­რის მი­ერ შექ­მნ ­ ილ ანი­მა­ცი­ა­ში

მე-3 სა­ერ­თ ა­შო­რ ი­ს ო ფეს­ტი­ვ ალ თო­ფ უზ­

ნა­წი­ლია იმ მთა­ვა­რი სათ­ქ­მე­ლის, რა­საც სამ­

მე­სი­ჯი ძა­ლი­ან პირ­და­პი­რი, გა­სა­გე­ბი და

ზე სა­უ­კე­თ ე­სო ინ­ტერ­ნ ეტ ფილ­მ ის პრი­ზ ე­

წუ­თი­ან ­ ი ანი­მა­ცია იტევს.

ამა­ვე დროს არატ­რა­ფა­რე­ტუ­ლი­ა. და­ვით

კი­ნ ოს

ანი­მა­ცი­ა­ში მოქ­მე­დე­ბა ნა­თუ­რე­ბის სა­ამ­ქ­

ბი მი­ი­ღო.

ნა­თუ­რას მხო­ლოდ იმი­ტომ იწუ­ნე­ბენ, რომ „განსხვავებულია“.

არაპ­რო­ფე­სი­ო­ნა­

კო­პა­ლე­იშ­ვილ­მა გვიჩ­ვე­ნა გა­რე­მო, სა­დაც

რო­ში ხდე­ბა. ქარ­ხა­ნა ტექ­ნოკ­რა­ტი­უ­ლი სამ­

მარ­გი­ნა­ლე­ბის

რე­ჟ ი­ს ო­რ ი და­ვ ით კო­პ ა­ლ ე­ი შ­ვ ი­ლ ი პრო­

ყა­როს მო­დე­ლი­ა, და­ნად­გარ­თან მდგო­მი

„მექანიკურად“ იშო­რე­ბენ თა­ვი­დან. რე­ჟი­

ფე­ს ი­ი თ გრა­ფ ი­კ ო­ს ია და „ნათურა“ მი­ს ი

ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც თვი­თო­ნაც უკ­ვე მან­ქა­

სორ­მა ამ მოვ­ლე­ნის პე­სი­მის­ტუ­რი, მაგ­რამ

პირ­ვ ე­ლ ი,

ნა­მ უ­შ ე­ვ ა­რ ი­ა .

ნაა – „გასულიერებული რო­ბო­ტი“, მე­ქა­ნი­კუ­

რე­ა­ლის­ტუ­რი შე­ფა­სე­ბა მოგ­ვც ­ ა სამ­გან­ზო­მი­

ანი­მ ა­ც ი­ი ს სცე­ნ ა­რ ი და 3D გრა­ფ ი­კ ა პა­ა ­ტ ა

რი სა­მუ­შა­ოს მე­ქა­ნი­კუ­რი შემ­სრ ­ უ­ლე­ბე­ლი.

ლე­ბი­ან სივ­რც ­ ე­ში.

კო­პ ა­ლ ე­ი შ­ვ ლ ­ თ ­ ან ერ­თ ად შე­ი ქ­მ ­ნ ა.

მუ­ს ი­

კად­რშ ­ ი მხო­ლოდ პერ­სო­ნა­ჟის ხე­ლებს ვხე­

კა ფილ­მ ის­თ ­ვ ის კომ­პ ო­ზ ი­ტ ორ­მ ა ნა­ნ ა გა­

დავთ და არა სა­ხეს, ეს ალ­ბათ მის და­კარ­

ბაშ­ვ ილ­მ ა და­წ ე­რ ა, ანი­მ ა­ც ი­ი ს მხატ­ვ ­რ ო­ბ ა

გულ იდენ­ტო­ბა­ზე მუ­თი­თებს. მას შე­ფა­სე­ბის

წარ­მ ა­ტ ე­ბ უ­ლ ი

ეში­ნი­ათ

და

უბ­რა­ლოდ,

მე­ლ ა­ნ ო ზიბ­ზ ი­ბ ა­ძ ეს და თეო ბა­რ ა­მ ი­ძ ეს ეკუთ­ვ ­ნ ით. ფილ­მ ის პრო­დ უ­ს ე­რ ი ნი­ნ ო ჯინ­ ჭა­რ ა­ძ ე­ა . გა­მ ა­ღ ებ ჯგუფ­შ ი სულ რამ­დ ე­ნ ი­მ ე ადა­მ ი­ა ­ნ ი იყო, რო­გ ორც ფილ­მ ის პრო­ დუ­ს ე­რ ი ამ­ბ ობს, ის სა­მ უ­შ აო პრო­ც ეს­შ ი თა­ვ ა­დ აც ერ­თ ­ვ ე­ბ ო­დ ა და „ყველაფერში“ იღებ­დ ა მო­ნ ა­წ ი­ლ ე­ო ­ბ ას. „ჩვენ თა­ვ ი­დ ან­ვ ე მკაც­რ ად გვქონ­დ ა გან­ს აზღ­ვ ­რ უ­ლ ი, რომ გა­დ ა­ვ ი­ღ ებ­დ ით

ანი­მ ა­ც ი­ა ს

სამ­გ ან­ზ ო­მ ი­

ლე­ბ ი­ა ნ სის­ტ ე­მ ა­შ ი და არა ხე­ლ ით ნა­ხ ატ, ე.წ. კლა­ს ი­კ ურ ანი­მ ა­ც ი­ა ს. გვსურდა ანი­ მა­ც ია თა­ნ ა­მ ედ­რ ო­ვ ე ტექ­ნ ი­კ ის გა­მ ომ­ს ახ­ ვე­ლ ო­ბ ი­თ ი სა­შ უ­ა ­ლ ე­ბ ე­ბ ით შეგ­ვ ექ­მ ­ნ ა და ის ძი­რ ი­თ ა­დ ი კონ­ც ეფ­ც ია და იდე­ა , რაც „ნათურაშია“, ამ სტილს მო­ვ არ­გ ეთ“. ფილ­მ­ში თე­მა და ფორ­მა ერ­თ­ნა­ი­რად პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი­ა. ეს ის შემ­თხე­ვა არ არის, რო­ცა მთა­ვა­რია მხო­ლოდ იდეა და ამი­ სათ­ვის

მი­ნი­მა­ლის­ტუ­რი

გა­მო­სახ­ვე­ლო­

33

interviu სულ სხვა კი­ნო ირაკ­ლი ფა­ნი­აშ­ვი­ლის „სერგო გო­თო­რა­ნი„

ირაკ­ლი ფა­ნი­აშ­ვი­ლის ფილ­მი „სერგო

და­რი­გე­ბა, თით­ქოს უმი­სა­მარ­თო შე­ძა­ხი­ლე­

„სუსას“ გმი­რი მთე­ლი ფილ­მის გან­მავ­ლო­ბა­

გო­თო­რა­ნი (გოთვერანი)“ პირ­ვე­ლად

ბი, მე­ტა­ფო­რუ­ლი, ქვე­ტექ­სე­ბით გა­ჯე­რე­ბუ­ლი

ში მა­მას ელო­დე­ბა – მა­მას, რო­გორც იმედს,

2009 წელს თბი­ლი­სის კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ

ფრა­ზე­ბი არ­ღ­ვევს: „ჭამე თო­რემ, აქ არა­ფერს

რო­გორც ხსნას. ფილ­მიც მა­მის გა­მო­ჩე­ნის­თა­

„პრომეთეზე“ ვნა­ხე. ფილ­მის სა­ფეს­ტი­

და­გი­ტო­ვე­ბენ“, „ადრე კა­ცო­ბა ცხე­ნის პარ­ვა

ნა­ვე სრულ­დე­ბა.­ ­გი­ორ­გი ოვაშ­ვი­ლის „გაღმა

ვა­ლო დე­ბი­უ­ტის შემ­დეგ ის არც კი­ნო­

იყო“, „ღმერთმა კი არ დაგ­ვი­ვიწყა, ჩვენ და­ვი­

ნა­პირ­ში“ პა­ტა­რა თე­დო მა­მის სა­ძებ­ნე­ლად

თე­ატ­რებ­ში გა­სუ­ლა და არც რო­მე­ლი­მე

ვიწყეთ ღმერ­თი“. „ბაბუის“ მო­ნო(­დი­ა)­ლო­გე­ბი

მი­დის. „სერგო გო­თო­რან­ში“ შვი­ლი არც

ტე­ლე­არ­ხზ ­ ე უჩ­ვე­ნე­ბი­ათ. სამ­წუ­ხა­რო­ა, რომ

და უპა­სუ­ხოდ დარ­ჩე­ნი­ლი შე­კითხ­ვე­ბი, რომ­

ელო­დე­ბა, არც ეძებს, მა­მა მის გვერ­დი­თა­ა,

გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი აღ­ნიშ­ვ­ნი­სა და გა­მოხ­

ლებ­საც ხშირ შემ­თხ­ვე­ვა­ში თა­ვად­ვე სცემს პა­

დათ­რგ ­ უ­ნუ­ლი, „დასახიჩრებული“ და ეს კი­დევ

მა­უ­რე­ბის გა­რე­შე, „სერგო გო­თო­რა­ნი“

სუხს, მა­ყუ­რებ­ლი­სად­მია მი­მარ­თუ­ლი.

უფ­რო ამ­ძაფ­რებს ტრა­გიზმს, მა­მა-­შ­ვი­ლის მო­ ჰგავს

რა­ლურ­-­სუ­ლი­ერ დრა­მას. სწორედ ამი­ტომ,

„ღმერთისგან და­ვიწყე­ბულს“, სა­დაც ადა­მი­ა­ნე­

„უმამობა“ „სერგო გო­თო­რან­ში“, შე­იძ­ლე­ბა

ფილ­მ­ში აფხა­ზე­თი­დან დევ­ნი­ლი ოჯა­ხის

ბი არა­ფერს ელი­ან. მხო­ლოდ ლე­ნი­ნის ბი­უს­

ით­ქ­ვას, კი­დევ უფ­რო მძაფ­რად ჩანს, ვიდ­

ის­ტო­რიაა ასა­ხუ­ლი. მაგ­რამ ეს არ არის ომის

ტ­თან მსხდო­მი მა­მა-­შ­ვ­ლი ელო­დე­ბა დე­დას,

რე წი­ნა ორ ფილ­მშ ­ ი. აქ „უმამობა“ მხო­ლოდ

ქრო­ნი­კით გა­ჯე­რე­ბუ­ლი სო­ცი­ალ ­ უ­რად და პო­

რო­მე­ლიც გა­ურ­კ­ვე­ვე­ლი დრო­ით სახ­ლი­დან

მა­მის ფი­ზი­კურ არ­ყოფ­ნას არ გუ­ლის­ხმ ­ ობს,

ლი­ტი­კუ­რად ან­გა­ჟი­რე­ბუ­ლი პოს­ტაფხა­ზუ­რი

„გაუჩინარდა“. უმე­ტეს დროს ნა­გავ­საყ­რელ­

უმა­მო­ბა აქ უღ­მერ­თო­ბას­თან, უიმე­დო­ბას­თან

დრა­მა.­უფ­რო მე­ტიც, ომის თე­მა­ტი­კა მხო­ლოდ

ზე ატა­რე­ბენ, ლი­თო­ნის ნარ­ჩე­ნე­ბის, ძვე­ლი,

იგივ­დე­ბა; „სერგო გო­თო­რან­ში“ არა მხო­

ფო­ნი­ა: ის წარ­სუ­ლი­ა, სა­ი­და­ნაც ფილ­მის გმი­

და­ჟან­გუ­ლი

დე­ტა­ლე­ბის

ლოდ მცი­რეწ­ლო­ვა­ნი, უმა­მოდ დარ­ჩე­ნი­ლი

რე­ბი მო­დი­ან და აფხა­ზე­თის ომი მხო­ლოდ

ძებ­ნა­ში. თი­თო­ე­უ­ლი კად­რის ქრო­ნო­მეტ­რა­ჟი

ბავ­შ­ვის, არა­მედ თა­ო­ბე­ბის ტრა­გე­დი­ა­ა: მა­მა,

პერ­სო­ნა­ჟე­ბის ფრა­ზებ­ში გა­იჟ­ღე­რებს. ფილ­

ფილ­მის ტემ­პო­რიტმს უწყობს ხელს. რიტ­მი,

რო­მელ­საც აფხა­ზე­თის ომ­ში უკ­ვ­დე­ბა შვი­ლი

მ­ში ასა­ხუ­ლია დევ­ნილ ფარ­ც­ვა­ნი­ე­ბის ოჯა­ხის

არა­ორ­დი­ნა­ლუ­რი თხრო­ბა და პერ­სო­ნა­ჟე­ბი

და მის და­სა­ცა­ვად ვე­რა­ფერს აკე­თებს, ბა­ბუ­ა,

ის­ტო­რი­ა, მა­თი დამ­თ­რ­გუნ­ვე­ლი, ტრა­გი­კუ­ლი

ერ­თი­ა­ნო­ბა­ში იმ შე­დეგს აღ­წევს რა­საც ბო­ლო

რო­მე­ლიც სა­კუ­თა­რი შვი­ლის სიკ­ვდ ­ ი­ლის მომ­

და შე­მაძ­რწ ­ უ­ნე­ბე­ლი ყო­ფა. ეს ის რე­ა­ლო­ბა­ა,

პე­რი­ო­დის ქარ­თულ ფილ­მებ­ში იშ­ვი­ა­თად შეხ­

ს­წ­რე ხდე­ბა, და შვი­ლი, რო­მე­ლიც მა­მის სიკ­ვ­

რო­მელ­საც ვერ შეც­ვ­ლი და რომ­ლის გა­მოს­

ვ­დე­ბით. გა­რე­მოს რე­ალ ­ ის­ტუ­რი ასახ­ვა, დო­კუ­

დილ­ში „დამნაშავეა“. ფილ­მის ბო­ლოს ბა­ბუ­ის

წო­რე­ბას, ან „გადაკეთებას“ რე­ჟი­სო­რი კი არ

მენ­ტურ რე­ა­ლიზ­მამ­დე მი­სუ­ლი ფილ­მი, გა­ჯე­

შვი­ლიშ­ვი­ლი­სად­მი ნათ­ქ­ვა­მი სიტყ­ვე­ბი ის­მის,

ცდი­ლობს, არა­მედ პი­რი­ქით, დო­კუ­მენ­ტუ­რი

რებს იმას, რა­საც ეკ­რან­ზე ხე­დავ და გა­ვიწყებს,

რაც, ვფიქ­რობ, ზუს­ტად

(ნატურალიზმამდე მი­სუ­ლი) სი­ზუს­ტით ასა­ხავს

რომ ფილმს უყუ­რებ. შე­საძ­ლო­ა, ბევრს ფილ­მი

სო­რის ცხოვ­რე­ბი­სად­მი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას,

და, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, აქ მხატ­ვ­რულ­-­დო­კუ­მენ­

ზედ­მე­ტად დამ­თ­რ­გუნ­ვე­ლა­დაც კი ეჩ­ვე­ნე­ბა

მომ­ხ­და­რი ტრა­გე­დი­ე­ბის შე­მა­ჯა­მე­ბე­ლია და

ტურ ექ­ს­პე­რი­მენ­ტულ კი­ნოს­თან გვაქვს საქ­მე.

(იქნებ იმი­ტომ, რომ მა­ყუ­რე­ბე­ლი ხე­ლოვ­ნუ­

გა­მო­ტა­ნი­ლი გა­ნა­ჩე­ნი­ვით ჟღერს: „მამაშენი

რად შე­ლა­მა­ზე­ბულ რე­ა­ლო­ბას მი­ეჩ­ვი­ა.).

ნამ­დ­ვი­ლად ოქ­რო კა­ცი იყო­ო, შენ კი­დო

თით­ქოს და­ი­კარ­გა.

სა­ინ­ტე­რე­სოა თა­ვად რე­ჟი­სო­რის და­მო­კი­

მოქ­მე­დე­ბის

არე­ა­ლი

მარ­თლ ­ აც

ვე­ლო­სი­პე­დე­ბის

გა­მო­ხა­ტავს რე­ჟი­

დე­ბუ­ლე­ბა პერ­სო­ნა­ჟე­ბი­სად­მი. ის თავს არ

ბო­ლო პე­რი­ო­დის ქარ­თულ ფილ­მებ­ზე სა­

გოთ­ვე­რა­ნი ხა­რო, მაგ­რამ შენ მა­ინც ნუ ინერ­

გვახ­ვევს არა­ფერს, არ მა­ნი­პუ­ლი­რებს გმი­

უბ­რი­სას უკ­ვე ახ­სე­ნე­ბენ ახალ სო­ცი­ა­ლურ

ვი­ულ ­ ე­ბო, მა­მა­შე­ნი მა­ინც ჩა­მო­სა­წე­რი კა­ცი

რე­ბით, ცალ­სა­ხად არა­ფერ­ზე მიგ­ვი­თი­თებს,

დრა­მას და პა­რა­ლე­ლებს ავ­ლე­ბენ იტა­ლი­

იყო­ო, ცხოვ­რე­ბა ასე­თი­ა­ო. მითხ­რა, მე­ცო­დე­

არ გა­მო­ყოფს და­დე­ბითს და უარ­ყო­ფითს.

ურ ნე­ო­რე­ა­ლიზ­მ­თან. მაგ­რამ „სერგო გოთ­

ბი­ო, აწი რო­გორ უნ­და იცხოვ­რო­, არ ვი­ცი­ო.“

ოჯა­ხის წარ­სულს სერ­გოს მო­ნათხ­რო­ბი­დან

ვე­რა­ნი“ არ არის ნე­ო­რე­ა­ლის­ტუ­რი ფილ­მი.

ტრა­გი­კუ­ლია ბევ­რი რამ – მა­თი წარ­სუ­ლი, აწ­

ვი­გებთ: „ბაბუამ თქვა, რომ ჩვენ აფხა­ზეთ­ში

ნე­ო­რე­ა­ლიზ­მის გმი­რე­ბი ებ­რ­ძ­ვი­ან უსა­მარ­თ­

მ­ყო და ალ­ბათ მო­მა­ვა­ლიც, მაგ­რამ სა­ი­ნე­ტერ­

ძლი­ან კარ­გად ვცხოვ­რობ­დით, ზღვას­თან

ლო­ბას, გა­რე­მოს, მას­თან კონ­ფ­ლიქ­ტ­ში შე­

სო სწო­რედ ის არის, რომ რე­ჟი­სო­რი ტრა­გიზ­მის

ახ­ლოს“... ფილ­მის ვი­ზუ­ა­ლურ მხა­რეს კი­

დი­ან და სო­ცი­ა­ლუ­რი ყო­ფის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბას

გამ­ძაფ­რე­ბას არ ცდი­ლობს. „სერგო გო­თო­რა­

დევ უფ­რო მეტ ექ­ს­პრ ­ ე­სი­ას ჰმა­ტებს სი­ჩუ­მე,

ცდი­ლო­ბენ. ირაკ­ლი ფა­ნი­აშ­ვი­ლის ფილ­მ­ში

ნი“ სულ სხვა კი­ნო­ა, სა­დაც ყვე­ლა­ზე სა­ი­ნე­ტე­რე­

რო­მე­ლიც მხო­ლოდ გმი­რე­ბის პრო­ტეს­ტი

არა­ვინ არა­ფერს ცდი­ლობს. მათ თით­ქოს

სო მა­ინც რე­ა­ლო­ბის ასახ­ვის ფორ­მა­ა. ირაკ­ლი

და და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა არ არის რე­ა­ლო­ბის,

ამის სურ­ვი­ლიც კი არ აქვთ. მა­მის ერ­თა­დერ­

ფა­ნიშ­ვი­ლი აშ­კა­რად გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი ხელ­წე­

ერ­თ­მა­ნე­თის, სამ­ყა­როს მი­მართ. სი­ჩუ­მე აქ

თი „გაბრძოლებაც“ ფა­ტა­ლუ­რად სრულ­დე­ბა.

რის რე­ჟი­სო­რია და ეს უკ­ვე ძა­ლი­ან კარ­გი­ა.

ხმო­ვა­ნი­ა, რო­მელ­საც პე­რი­ოდ ­ უ­ლად მო­ხუ­

სხვა­თა შო­რის, „მამის“ ძი­ე­ბის თე­მა არა­ერთ

ცი ბა­ბუ­ის (რომლის გა­რე­შეც ფილ­მი მთა­ვარ

ზე­მოთ ნახ­სე­ნებ

ემო­ცი­ურ მუხტს და­კარ­გავ­და) სი­ცი­ლი, ჭკუ­ის

რი დრა­მა­ში გვხვდე­ბა. რუ­სუ­დან პირ­ვე­ლის

ახალ ქარ­თულ სო­ცი­ა­ლუ­

ნე­ნო ქავ­თა­რა­ძე

Cemi kino

35

36

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

interviu

„WHEN THE STOR­Y­TEL­LING GO­ES BAD IN A SO­CI­ETY, THE RE­SULT IS DE­CA­DEN­CE“ / არისტოტელი /

"სთორი თელინგი" კო­ტე ჯან­დი­ერი „When the stor­yt­ el­ling go­es bad in a so­ci­

ბე­ბის თავ­გა­და­სა­ვალს; ფი­ლო­სო­ფი­ას, რო­

რა არის სწო­რი და რა არა. თუ ეს მა­ხინ­ჯი

ety, the re­sult is de­ca­den­ce“. ბა­ტო­ნო კო­ტე,

გორც ადა­მი­ა­ნის მი­ერ სამ­ყა­როს შეც­ნო­ბი­სა

ტენ­დენ­ცია დრო­უ­ლად არ გა­მოს­წორ­და,

ამ სიტყ­ვე­ბის ზუსტ თარ­გ­მანს ვე­რაფ­რით

და გა­აზ­რე­ბის ამ­ბავს; იურის­პუ­დენ­ცი­ას, რო­

თუ ნე­ბის­მი­ერ ­ ი მო­ქა­ლა­ქე და­იწყებს ამ­ბე­ბის

მი­ვა­გე­ნით. ერ­თ­-ერ­თი ვერ­სი­ა, რო­მე­ლიც

გორც ბუ­ნე­ბი­თი სა­მარ­თლ ­ ის სა­კა­ნონ­მდ ­ ებ­

თხრო­ბას არა შე­თან­ხმ ­ ე­ბუ­ლი ნორ­მე­ბი­სა და

უფ­რო აზ­რობ­რი­ვად მი­ვუ­სა­და­გეთ, ასეთია:

ლო ფორ­მა­ლი­ზა­ცი­ის ამ­ბავს კონ­კ­რე­ტულ

ბუ­ნებ­რი­ვად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი სტან­დარ­ტე­

„როდესაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში მწერ­ლო­ბის

სა­ხელ­მ­წი­ფო­სა და ეპო­ქა­ში; რე­ლი­გი­ურ ტექ­

ბის შე­სა­ბა­მი­სად, ცო­ტა ხან­ში სა­ერ­თოდ შე­უძ­

(ამბის თხრო­ბის­/ის­ტო­რი­ის წე­რის) საქ­მე

ს­ტებს, რო­გორც ღმერ­თის, ან ღმერ­თე­ბი­სა

ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბა ერ­თმ ­ ა­ნე­თის მოს­მე­ნა და გა­

ცუ­დად მი­დის, და­ცე­მის ეპო­ქა (ან უბ­რა­

და კა­ცობ­რი­ო­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბის ამ­ბავს და

გე­ბა, მო­იშ­ლე­ბა სო­ცი­უ­მის შე­მა­კავ­ში­რე­ბე­ლი

ლოდ და­ცე­მა/­დე­კა­დან­სი) იწყე­ბა“. თქვენ

ა.შ. ნე­ბის­მი­ერ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ამ­ბე­ბის თხრო­

ენობ­რი­ვი ქსო­ვი­ლი. ენობ­რი­ვი ქსო­ვი­ლის

რო­გორ გან­მარ­ტავ­დით არის­ტო­ტე­ლეს ამ

ბა გუ­ლის­ხმ ­ ობს გარ­კ­ვე­ულ ხა­რისხს – აზ­რის

მოშ­ლა კი აზ­როვ­ნე­ბის მოშ­ლის მა­უწყე­ბე­ლია

სიტყ­ვებს?

სიცხა­დეს, ენობ­რი­ვი ქსო­ვი­ლის ადეკ­ვა­ტუ­

და არის­ტო­ტე­ლე მარ­თა­ლი­ა, რო­დე­საც ამას

რო­ბას და ლექ­სი­კურ სი­ზუს­ტეს.

და­ცე­მას (დეკადანსს) უწო­დებს.

„სტორითელინგი“, ანუ ამ­ბე­ბის მო­ყო­ლა

ამ­ბე­ბის „კარგად“ თხრო­ბის ტრა­დი­ცია

ცო­ტა უფ­რო ფარ­თო ცნე­ბა­ა, ვიდ­რე სა­კუთ­

და პრაქ­ტი­კა, სო­ცი­ოლ ­ ო­გი­უ­რი თვალ­საზ­

რივ მწერ­ლო­ბა, თუმ­ცა მწერ­ლო­ბაც (ანუ

რი­სით, ეს არის სა­ზო­გა­დო­ებ ­ ის ავ­ტოტ­

ლო­ბას. თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­ლი კი­ნოს

ასო-­ნიშ­ნე­ბის გა­მო­ყე­ნე­ბით აზ­რის, ემო­ცი­ის

რე­ნინ­გი, აზ­როვ­ნე­ბის მუდ­მი­ვი ვარ­ჯი­ში,

კრი­ზი­სის („დეკადანსის„) მთა­ვარ მი­ზე­ზად

ან ამ­ბის გად­მო­ცე­მა) ამ ცნე­ბის ნა­წი­ლი­ა.

სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ცნო­ბი­ე­რე­ბის ერ­თ­გვ ­ ა­რი

ყვე­ლა­ზე ხში­რად სწო­რედ დრა­მა­ტურ­გი­ის

ჰო­მე­რო­სი ჰყვე­ბო­და „ამბებს“, მაგ­რამ არ

ინ­დი­კა­ტო­რი. რო­დე­საც სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­

(storytelling-ის) პრობ­ლე­მას ასა­ხე­ლე­ბენ.

წერ­და. მი­სი ზე­პი­რი მო­ნათხ­რო­ბი, უფ­რო

ში „სთორითელინგის“ ხა­რის­ხი ეცე­მა, ეს

ქარ­თუ­ლი კი­ნოს პრობ­ლე­მე­ბი და მა­თი

სწო­რად ნამ­ღე­რი, თა­ო­ბებს გა­და­ეც ­ ე­მო­და

მი­უთ ­ ი­თებს სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ ცნო­ბი­ე­რე­ბა­ში

მი­ზე­ზე­ბი თქვე­ნი აზ­რით?

და აყა­ლი­ბებ­და რო­გორც სმე­ნის, ისე თხრო­

არ­სე­ბულ გარ­კვ ­ ე­ულ პრობ­ლე­მებ­ზე, ენ­ტ­რო­

ჯერ ერ­თი, გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი მგო­ნია მო­საზ­

ბის, აზ­რის გა­მოთ­ქ­მის კულ­ტუ­რას. სა­უ­კუ­ნე­

პი­ის ზრდა­ზე სო­ცი­უ­მის ფარ­გ­ლებ­ში, ქა­ოს ­ ის

რე­ბა, რომ კი­ნო „ყველაზე კარ­გად“ ასა­ხავს

თა მან­ძილ­ზე ეს იყო გა­მო­ხატ­ვის სი­ზუს­ტის

მო­ახ­ლო­ე­ბა­სა და სა­ბო­ლო­ოდ სრუ­ლი

რე­ა­ლო­ბას. კი­ნო რე­ა­ლო­ბის ასახ­ვის ერ­თ­-

ერ­თ­გ­ვა­რი სტან­დარ­ტი, რო­მელ­საც გვერდს

დეგ­რა­და­ცი­ის, ფრაგ­მენ­ტა­ცი­ი­სა და გა­ვე­ლუ­

ერ­თი ინ­ს­ტრ ­ უ­მენ­ტია სხვა მრა­ვალ­თა შო­რის.

ვერ აუვ­ლი­და იმ­დ­რო­ინ­დელ ცი­ვი­ლი­ზე­ბულ

რე­ბის საფ­რ­თხე­ზე. რო­დე­საც ტე­ლე­დიქ­ტო­რი

მას აქვს ამ­ბის გად­მო­ცე­მის სპე­ცი­ფი­კუ­რი სა­

სამ­ყა­რო­ში მოღ­ვა­წე ვერც ერ­თი მთხრო­ბე­

უაზ­როდ და უად­გი­ლოდ ხმა­რობს ნა­წი­ლაკ

შუ­ალ ­ ე­ბე­ბი და ენა. ვინ რო­გორ იყე­ნებს ამ სა­

ლი, ფი­ლო­სო­ფო­სი, ორა­ტო­რი, კა­ნონ­შე­

„ანუს“, ერ­თი შე­ხედ­ვით, ეს მხო­ლოდ მი­სი

შუ­ალ ­ ე­ბებს, სხვა სა­კითხი­ა.

მომ­ღე­ბე­ლი ან მო­სა­მარ­თ­ლე.

პრობ­ლე­მა­ა. მაგ­რამ, რო­დე­საც ამ უაზ­რო­ბას

მხატ­ვ­რუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის გარ­და,

კი­ნო ყვე­ლა­ზე კარ­გად ასა­ხავს რე­ა­

რაც შე­ე­ხე­ბა დრა­მა­ტურ­გი­ას, ის გან­საზღ­

იმე­ო­რე­ბენ სხვა დიქ­ტო­რე­ბი, ორა­ტო­რე­ბი,

ვ­რავს მო­მა­ვა­ლი ფილ­მის სა­შუ­ა­ლე­ბით

„სთორითელინგი“ მო­ი­ცავს ის­ტო­რი­ულ

კა­ნონ­მ­დებ­ლე­ბი, მას­წავ­ლებ­ლე­ბი და ლი­ტე­

მო­სა­ყო­ლი ამ­ბის ლო­გი­კას, მოვ­ლე­ნა­თა

თხზუ­ლე­ბებს, რო­გორც კონ­კ­რე­ტულ დრო­ში

რა­ტო­რე­ბი, ჩნდე­ბა საფ­რ­თხე, რომ სა­ზო­გა­

თან­მიმ­დევ­რო­ბის წესს, სი­უ­ჟე­ტუ­რი თუ ინ­

მცხოვ­რე­ბი ხალ­ხი­სა და რჩე­უ­ლი პი­როვ­ნე­

დო­ებ ­ ა კარ­გავს წარ­მოდ­გე­ნას იმის შე­სა­ხებ,

ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი და­ძა­ბუ­ლო­ბის ხა­რისხს.

37

სრუ­ლი­ად აშ­კა­რა­ა, რომ სწო­რედ კი­ნო­ნა­

რო­გორ ნათ­ლად, მა­თე­მა­ტი­კუ­რი სი­ზუს­ტი­

აიმაღ­ლეს ხმა „საბჭოთა კავ­ში­რის“ წი­ნა­აღ­მ­

წარ­მო­ებ ­ ის ეს კომ­პო­ნენ­ტი მო­ითხოვს მაქ­

თაა სტრუქ­ტუ­რი­რე­ბუ­ლი მათ­ში მო­ყო­ლი­

დეგ გა­ნათ­ლე­ბის სის­ტე­მა­ში“. თქვე­ნი აზ­რით,

სი­მა­ლურ სი­ახ­ლო­ვეს ლო­გი­კას­თან. აქე­დან

ლი ამ­ბა­ვი. „სთორითელინგის“ სა­უ­კე­თე­სო

არის თუ არა სა­ჭი­რო ცვლი­ლე­ბე­ბის შე­ტა­ნა

გა­მომ­დი­ნა­რე, ცხა­დი­ა, დრა­მა­ტურ­გი­ას აქვს

ნი­მუ­შე­ბი­ა: „ჯიმ შვან­თე“, „ელისო“, „ჩემი

ახა­ლი რე­ფორ­მე­ბით დად­გე­ნილ გა­ნათ­ლე­

თა­ვი­სი პრინ­ცი­პე­ბი, კა­ნო­ნე­ბი და კონ­კ­რე­ტუ­

ბე­ბი­ა“, „ქეთო და კო­ტე“, „ალავერდობა“,

ბის სის­ტე­მა­ში, თუ და­ვუ­ჯე­როთ რექ­ტორს,

ლი წე­სე­ბი. მა­თი დარ­ღ­ვე­ვა შე­საძ­ლე­ბე­ლია

„არაჩვეულებრივი გა­მო­ფე­ნა“, „დიდი მწვა­ნე

რო­მე­ლიც ამ­ბობს: „თუ არ მოგ­წონს, წა­დი!“?

ამა­თუ­იმ მხატ­ვ­რუ­ლი ამო­ცა­ნის შეს­რუ­ლე­ბის­

ვე­ლი“, „თუში მეცხ­ვა­რე“, „ერთი ნახ­ვით შეყ­

თ­ვის, მაგ­რამ და­უშ­ვე­ბე­ლია და­მა­ტურ­გი­ის

ვა­რე­ბა“, „ლაზარე“ და ა.შ.

კა­ნო­ნე­ბის არ­ცოდ­ნა.

უმაღ­ლე­სი სას­წავ­ლო და­წე­სე­ბუ­ლე­ ბის ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლი­სა­გან ასე­თი ტი­პის

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში და­იწ ­ ე­რა არა­ერ­თი

„შეთავაზება“, ჩე­მი აზ­რით, ადას­ტუ­რებს სის­

შე­სა­ნიშ­ნა­ვი სცე­ნა­რი, მაგ­რამ რუ­სე­თის,

ტე­მის ღრმა კრი­ზისს, ჩვენს ის­ტებ­ლიშ­მენ­ტ­ში

სა­ხელ­მძ ­ ღ­ვა­ნე­ლოს ავ­ტორ­მა და კი­ნო­რე­ჟი­

ევ­რო­პის, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი ამე­რი­კის­გან

გა­მე­ფე­ბულ ყოვ­ლად მა­ხინჯ წარ­მოდ­გე­ნებს

სორ­მა, ალექ­სანდრ მი­ტამ ერ­თგ ­ ან შე­ნიშ­ნა,

გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბით, ვერ მო­ხერ­ხ­და ძლი­ე­რი სას­

გა­ნათ­ლე­ბის, რო­გორც ასე­თის, მიზ­ნებ­სა

რომ რუ­სუ­ლი საბ­ჭო­თა კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი

ცე­ნა­რო სკო­ლის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა. ამი­ტომ,

და და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა­ზე, სრულ არა­კომ­პე­ტენ­ტუ­

იყო „ყველაზე ამ­ბი­ცი­უ­რი და, ამა­ვე დროს,

შემ­დ­გო­მი თა­ო­ბის კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტე­ბი

რო­ბა­სა და უკი­დე­გა­ნო ცი­ნიზმს. მი­მაჩ­ნი­ა,

ყვე­ლა­ზე უვი­ცი“ კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი მსოფ­ლი­

ამ­ბის მო­ყო­ლის ხე­ლოვ­ნე­ბას მხო­ლოდ

რომ სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში უმაღ­ლე­სი გა­ნათ­

ო­ში. მი­ტა, პირ­ველ რიგ­ში, დრა­მა­ტურ­გი­ის

სა­კუ­თა­რი ნი­ჭი­ე­რე­ბი­სა და ინ­ტუ­ი­ცი­ის ხარ­ჯ­ზე

ლე­ბა არის ძვი­რი და ძი­რი­თა­დად და­ბა­ლი

არ­ცოდ­ნას გუ­ლის­ხ­მობ­და და არა ზო­გა­დად

ეუფ­ლე­ბოდ­ნენ. პო­ზი­ტი­უ­რი მა­გა­ლი­თე­ბის

ხა­რის­ხი­სა, თუ­კი არ ჩავ­თვ ­ ­ლით მცი­რე გა­

მხატ­ვ­რუ­ლი აზ­როვ­ნე­ბის დო­ნეს.

ჩა­მოთ­ვ­ლა აქაც შე­იძ­ლე­ბა: „უძინართა მზე“,

მო­ნაკ­ლი­სებს. სად უნ­და მი­იღ ­ ოს ადა­მი­ან­მა

„ღამის ცეკ­ვა“, „ახალი წე­ლი“, „დღე“ და ა.შ.

ხა­რის­ხი­ა­ნი გა­ნათ­ლე­ბა – საზღ­ვარ­გა­რეთ?

ვე­უ­ლი სტე­რე­ო­ტი­პე­ბით უხ­დე­ბა ოპე­რი­რე­ბა.

თუმ­ცა, ეს აშ­კა­რა წარ­მა­ტე­ბე­ბი მა­ინც ცალ­კე­

სწო­რედ ამის გა­მო­ა, რომ ყო­ველ­წლ ­ ი­უ­

ვი­ღა­ცას ეს პრი­მი­ტი­ვიზ­მად, არა­საკ­მა­რი­სად

ულ შემ­თხ­ვე­ვე­ბად რჩე­ბა.

რად ვკარ­გავთ ბევრ ნი­ჭი­ერ ახალ­გაზ­რდ ­ ას,

კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გი­ის ერ­თ­-ერ­თი ცნო­ბი­ლი

საქ­მე ისა­ა, რომ კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გი­ას გარ­კ­

შე­მოქ­მე­დე­ბით მიდ­გო­მად, ზედ­მეტ რა­ცი­ო­

ბო­ლო ხა­ნე­ბის ისე­თი მა­ღალ­ბი­უჯ ­ ე­ტი­ან ­ი

რო­მელ­თაც მა­ტე­რი­ალ ­ უ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა

ნა­ლიზ­მად და, უბ­რა­ლოდ, რუ­ტი­ნად მი­აჩ­

კოპ­რო­დუქ­ცი­ის ჩა­ვარ­დ­ნა, რო­გო­რიც იყო

სა­შუ­ა­ლე­ბას არ აძ­ლევს ის­წავ­ლონ ჰარ­ვარ­

ნი­ა. მე ვთვლი, რომ ეს მცდა­რი მო­საზ­რე­ბა­ა,

„აგვისტოს ხუ­თი დღე“, იმა­ზე მეტყ­ვე­ლებს,

დ­ში, ოქ­ს­ფორ­დ­ში, ან თუნ­დაც ბენ­დუ­ქი­ძის

ვი­ნა­იდ ­ ან დრა­მა­ტურ­გი­ულ ­ ი კა­ნო­ნე­ბი­სა და

რომ ჩვე­ნი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის მთა­ვა­რი პრობ­

ძა­ლი­ან ძვი­რად ღი­რე­ბულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში.

სტე­რე­ო­ტი­პე­ბის ცოდ­ნა სწო­რი მი­მარ­თუ­ლე­

ლე­მა არა ფი­ნან­სუ­რი რე­სურ­სე­ბის სიმ­წი­რე

ბით წარ­მარ­თავს შე­მოქ­მე­დე­ბით იმ­პულ­

ან ნი­ჭი­ე­რე­ბის დე­ფი­ცი­ტი­ა, არა­მედ – ამ­ბის

სებს, ათა­ვი­სუფ­ლებს ავ­ტორს ზედ­მე­ტი

თხო­ბის ოს­ტა­ტობ­ში არ­სე­ბუ­ლი ხარ­ვე­ზე­ბი.

ტან­ჯ­ვა-­წ­ვა­ლე­ბი­სა და დრო­ის კარ­გ­ვი­სა­გან, სა­შუ­ა­ლე­ბას აძ­ლევს ფან­ტა­ზი­ას ­ ა და წარ­მო­

თქვენ დრა­მა­ტურ­გი­ის სა­მა­გის­ტ­რო ჯგუფს ას­წავ­ლით. რამ­დე­ნად სწო­რად მი­ გაჩ­ნი­ათ, რომ დრა­მა­ტურ­გია არ ის­წავ­ლე­ბა

ისევ არის­ტო­ტე­ლეს სიტყ­ვებს რომ მი­

ბა­კა­ლავ­რი­ატ­ში?

სახ­ვას, იმუ­შა­ოს უფ­რო მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად

ვუბ­რუნ­დეთ, დე­კა­დან­სის მი­ზე­ზე­ბი დღე­ვან­

და ეფექ­ტუ­რად. თუ­კი მდი­ნა­რეს ნა­პი­რებს

დელ კულ­ტუ­რა­ში... რამ­დე­ნად მივ­ყა­ვართ

სფე­როა და, ობი­ექ­ტუ­რი კა­ნო­ნე­ბის გარ­და,

დრა­მა­ტურ­გია ადა­მი­ა­ნუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის

მო­ვურ­ღ­ვევთ და კა­ლა­პოტს მო­ვუშ­ლით, ის

ამ მი­ზე­ზებს გა­ნათ­ლე­ბის პრობ­ლე­მას­თან?

გარ­კვ ­ ე­ულ ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­საც

ჭა­ო­ბად გა­და­იქ­ცე­ვა. ზოგ­ჯერ მდი­ნა­რე ვერ

დი­ახ, გე­თან­ხმ ­ ე­ბით. ეს ორი რამ ურ­თი­

მო­ითხოვს. იმის­თვ ­ ის, რომ და­მა­ჯე­რე­ბე­ლი

ეტე­ვა ხოლ­მე კა­ლა­პოტ­ში, გად­მო­დის ნა­პი­

ერ­თ­კავ­შირ­ში­ა. რომ გა­და­ვი­კითხოთ იმ

დრა­მა­ტუ­ლი პე­რი­პე­ტი­ებ ­ ის კონ­ს­ტ­რუ­ი­რე­ბა

რე­ბი­დან, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ ის ან ახალ

კონ­ცეპ­ტუ­ა­ლუ­რი დო­კუ­მენ­ტე­ბის ტექ­ს­ტე­ბი,

შეძ­ლო, ერ­თხელ მა­ინც სა­კუ­თარ ტყავ­ზე უნ­და

კა­ლა­პოტს პო­უ­ლობს, ან ისევ ძველს უბ­რუნ­

რომ­ლე­ბიც რვა წლის წი­ნათ სა­ფუძ­ვ­ლად

გქონ­დეს გან­ც­დი­ლი რე­ალ ­ უ­რი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­

დე­ბა. ამ­ბის მთხრო­ბე­ლის სა­მუ­შა­ოც ამ ჰი­

და­ე­დო გა­ნათ­ლე­ბის რე­ფორ­მას, გა­სა­ო­ცარ

ლი პე­რი­პე­ტი­ებ ­ ის ტკბილ­-­მწ ­ ა­რე ხიბ­ლი, სა­დაც

პო­თე­ტურ მდი­ნა­რეს ჰგავს. დი­დი ტა­ლან­ტით

სუ­რათს მი­ვი­ღებთ: ესაა ელე­მენ­ტა­რუ­ლი

რთუ­ლი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე დგო­მა გი­წევს და ამ

და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი მთხრო­ბე­ლიც არ­ღვ ­ ევს

ენობ­რი­ვი კომ­პე­ტენ­ცი­ის არ­ქო­ნა და სრუ­

არ­ჩე­ვანს შენს გარ­და ვე­რა­ვინ გა­ა­კე­თებს. არ

ძველ სტე­რე­ო­ტი­პებს და თვი­თონ­ვე ქმნის

ლი ბნელ­მეტყ­ვე­ლე­ბა, სა­ი­და­ნაც ძა­ლი­ან

მგო­ნი­ა, ეს ხე­ლე­წი­ფე­ბო­დეს სკო­ლის მერ­ხი­

ახალ ჩარ­ჩო­ებს. თა­მა­შის წე­სე­ბის დარ­ღვ ­ ე­ვა

ჭირს რა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი აზ­რის გა­მო­ტა­ნა. ეს

დან მო­სულ ახალ­გაზ­რ­დას. ამი­ტომ, ბა­კა­ლავ­

არ ნიშ­ნავს მათ გა­უქ­მე­ბას, მა­თი არ­ცოდ­ნა კი

ბუნ­დო­ვა­ნე­ბა, სტი­ლი­სა და აზ­რის ღვარ­ჭ­ნი­

რი­ატ­ში კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გი­ის სპე­ცი­ალ ­ ო­ბის

უბ­რა­ლოდ არაპ­რო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი­ა.

ლო­ბა ავ­ტო­მა­ტუ­რად გა­და­ვი­და ნორ­მა­ტი­ულ

შე­მო­ღე­ბა მხო­ლოდ გა­უ­მარ­თ­ლე­ბელ ხარ­ჯებს

ქარ­თვ ­ ელ კი­ნო­რე­ჟი­სორ­თა უფ­რო­სი

აქ­ტებ­სა თუ მე­თო­დურ მი­თი­თე­ბებ­ში, ეროვ­

გა­ამ­რავ­ლებს და შე­დე­გი ამ და­ნა­ხარ­ჯე­ბის

თა­ო­ბა, რო­მელ­საც უკავ­შირ­დე­ბა ქარ­თუ­

ნულ სას­წავ­ლო გეგ­მებ­სა და სა­ხელ­მ­ძღ­ვა­

ადეკ­ვა­ტუ­რი არ იქ­ნე­ბა.

ლი კი­ნოს ტრი­უმ­ფა­ლუ­რი გა­მარ­ჯ­ვე­ბე­ბი

ნე­ლო­ებ­ში. რო­გორც წერ – ისე აზ­როვ­ნებ,

სა­ერ­თა­შო­რი­სო ას­პა­რეზ­ზე, სწავ­ლობ­და

რო­გორც აზ­როვ­ნებ – ისე მოქ­მე­დებ, და რო­

დრა­მა­ტურ­გი­ის სა­ფუძ­ვ­ლე­ბი უნ­და ეკითხე­

კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ის სა­ხელ­მ­წი­ფო ინ­ს­ტი­ტუტ­

გორც მოქ­მე­დებ – ისეთ შე­დეგს ღე­ბუ­ლობ.

ბო­დეთ კი­ნო­სა­რე­ჟი­სო­რო სპე­ცი­ა­ლო­ბის

ში (ВГИК), სა­დაც მათ კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გი­ის სა­ფუძ­ვლ ­ ებს ას­წავ­ლიდ­ნენ არ­ბუ­ზო­ვი,

მი­მაჩ­ნი­ა, რომ ბა­კა­ლავ­რი­ა­ტის სა­ფე­ხურ­ზე

სტუ­დენ­ტებს, რა­თა მათ მი­ნი­მუმ სცე­ნა­რის­ სულ ცო­ტა ხნის წი­ნათ, ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­

ტ­თან პრო­ფე­სი­ულ ენა­ზე სა­უ­ბა­რი შეძ­ლონ.

გრებ­ნე­ვი და სხვა გა­მო­ჩე­ნი­ლი სცე­ნა­რის­ტე­

ლის სა­ხე­ლო­ბის თბი­ლი­სის სა­ხელ­მ­წი­ფო

რაც შე­ე­ხე­ბა კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გე­ბის გა­მოშ­

ბი. თუ და­ვუკ­ვირ­დე­ბით ოთარ იოსე­ლი­ა­ნის,

უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მომ­ხ­და­რი ინ­ცი­დენ­ტის

ვე­ბას, ჩე­მი შე­ხე­დუ­ლე­ბით, ეს მხო­ლოდ

გე­ლა კან­დე­ლა­კის ან მი­ხე­ილ კო­ბა­ხი­ძის

დროს, გო­გი გვა­ხა­რი­ას სიტყ­ვე­ბი რომ

მა­გის­ტ­რა­ტუ­რის სა­ფე­ხურ­ზეა შე­საძ­ლე­ბე­ლი

ფილ­მებს, არ შე­იძ­ლე­ბა არ შევ­ნიშ­ნოთ,

მო­ვიშ­ვე­ლი­ოთ, სტუ­დენ­ტებ­მა „პირველად

და სა­სურ­ვე­ლი შე­დე­გის მომ­ტა­ნი.

38

interviu

ტო­რის, არც მხატ­ვ­რის და არც სცე­ნა­რის­ტის

ადა­მი­ან ­ უ­რი, თქვენს მი­ერ ნამ­დ­ვი­ლად გან­

ნი­კუ­რი სპე­ცი­ა­ლო­ბა­ა. სა­ინ­ტე­რე­სო­ა, თქვენ

კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გია ნა­წი­ლობ­რივ ტექ­

ნა­მუ­შე­ვა­რი არ მეჩხი­რე­ბა თვალ­ში; სა­დაც

ც­დი­ლი, კარ­გად ნა­ფიქ­რი და მა­შინ ის აუცი­

რო­გო­რი სწავ­ლე­ბის მე­თო­დი გაქვთ?

არ არის მო­რა­ლი­ზა­ტო­რო­ბა და ჭკუ­ის სწავ­

ლებ­ლად გა­ა­ჩენს ვინ­მეს თავ­ში ჭკვი­ა­ნურ აზ­

ლე­ბა; სა­დაც მსა­ხი­ო­ბე­ბი არ მა­წუ­ხე­ბენ თა­ვი­

რებს. კარ­გად გა­ი­ცა­ნით თქვე­ნი გმი­რი, მი­სი

რო­გორც სწავ­ლე­ბის სა­გა­ნი, არ არის ფი­

სი დახ­ვე­წი­ლი ოს­ტა­ტო­ბით და არ არ­სე­ბობს

ფა­რუ­ლი სურ­ვი­ლე­ბი და ხი­ლუ­ლი მის­წ­რა­ფე­

ლო­სო­ფი­ა, ფსი­ქო­ლო­გი­ა, ეთი­კა, ან პო­ე­ზი­ა.

სივ­რ­ცე დარ­ბაზ­სა და ეკ­რანს შო­რის. ასეთ

ბე­ბი; და­უხ­ვედ­რეთ მას წი­ნა­აღ­მდ ­ ე­გო­ბე­ბი და

თუ­კი სა­ერ­თოდ შე­საძ­ლე­ბე­ლია მი­სი სწავ­

დროს არც მე ვარ­სე­ბობ ჩე­მი ყო­ველ­დღი­უ­

და­ა­ყე­ნეთ მძი­მე არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე. ამით შე­

ლა-­ს­წავ­ლე­ბა, მა­შინ ის უნ­და ის­წავ­ლე­ბო­დეს

რი საზ­რუ­ნა­ვით, აკ­ვი­ა­ტე­ბუ­ლი აზ­რე­ბი­თა და

საძ­ლე­ბელს გახ­დით, რომ მა­ყუ­რე­ბელ­მა მას

რო­გორც ტექ­ნი­კუ­რი დის­ციპ­ლი­ნა. ამი­ტომ

ჯან­მრ ­ ­თე­ლო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი პრობ­

თა­ნაუგრძნოს. გა­ა­ტა­რეთ თქვე­ნი პერ­სო­ნა­ჟი

(დარწმუნებული ვარ, თქვენ კარ­გად გე­მახ­

ლე­მე­ბით. სამ­წუ­ხა­როდ, ეს სულ უფ­რო იშ­ვი­

დრო­ე­ბი­თი წარ­მა­ტე­ბე­ბი­სა და მო­უ­ლოდ­

სოვ­რე­ბათ), ჩვე­ნი თე­ო­რი­უ­ლი მე­ცა­დი­ნე­ო­ბე­

ა­თად ხდე­ბა. ირა­ნუ­ლი სუ­რა­თი თუ გახ­სოვთ,

ნე­ლი ხელ­მო­ცარ­ვე­ბის წყე­ბა­ში, რა­თა მი­სი

ბი ალ­გებ­რის გაკ­ვე­თი­ლებს უფ­რო წა­ა­გავ­და,

უც­ნა­ურ ­ ი სა­თა­უ­რით: „კუებსაც შე­უძ­ლი­ათ

გან­წყო­ბა მუ­დამ მერ­ყე­ობ­დეს ბედ­ნი­ერ ­ ე­ბა­სა

ვიდ­რე სა­ხე­ლოვ­ნე­ბო დის­პუ­ტებს. თუმ­ცა,

ფრე­ნა„? თუ არ გი­ნახვთ, გირ­ჩევთ ნა­ხოთ.

და უბე­დუ­რე­ბას, ეიფო­რი­ას ­ ა და სა­სო­წარ­კ­ვე­

მთლი­ა­ნად გე­თან­ხ­მეთ. კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გი­ა,

პე­რი­ო­დუ­ლად ვცდი­ლობ­დით, ლი­რი­კულ­-­ ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი გა­დახ­ვე­ვე­ბიც გვე­კე­თე­ბი­ნა,

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

რა­თა არ დაგ­ვ­კარ­გ­ვო­და ემო­ცი­ურ ­ ი კავ­ში­რი

თას შო­რის. წე­რეთ ზუს­ტად და ლა­კო­ნუ­რად, რჩე­ვე­ბი ახალ­გაზ­რდ ­ ა სცე­ნა­რის­ტებს

ზედ­მე­ტი ზედ­სარ­თა­ვი სა­ხე­ლე­ბის გა­რე­შე. და

თქვენ გინ­დათ, ორ­წლ ­ ი­ან ­ ი სა­ლექ­ციო

ბო­ლოს, გახ­სოვ­დეთ, რომ თქვენს ნა­წარ­მო­

იმ საწყის იმ­პულ­ს­თან, რო­მე­ლიც ადა­მი­ანს

კურ­სი ინ­ტერ­ვი­უს ფორ­მატ­ში მო­ვა­თავ­სო?

ებს აუცი­ლებ­ლად უნ­და ჰქონ­დეს და­საწყი­სი,

აიძუ­ლებს იფიქ­როს, აამოქ­მე­დოს წარ­მო­სახ­

კე­თი­ლი, ვეც­დე­ბი, ერთ აბ­ზაცს არ გავ­ც­დე.

შუა ნა­წი­ლი და და­სას­რუ­ლი. ეს არის და ეს.

ვა, ფან­ტა­ზია და ხელ­ში კა­ლა­მი აიღოს.

არას­დრ ­ ოს არ და­იწყოთ მო­მა­ვალ სცე­

გი­სურ­ვებთ წარ­მა­ტე­ბას!

ნარ­ზე ფიქ­რი გან­ყე­ნე­ბუ­ლი სენ­ტენ­ცი­ებ ­ ი­დან, „ჩემი კი­ნო“...

ფი­ლო­სო­ფი­ურ ­ ი მსჯე­ლო­ბე­ბი­დან, ბრძნუ­ლი

„ჩემი კი­ნო“ შე­მიძ­ლია და­ვარ­ქ­ვა ისეთ

მაქ­სი­მე­ბი­დან და აფო­რიზ­მე­ბი­დან; პი­რი­ქით,

სუ­რათს, სა­დაც არც რე­ჟი­სო­რის, არც ოპე­რა­

შე­ეც ­ ა­დეთ, რომ მო­ყო­ლი­ლი ამ­ბა­ვი იყოს

მაკა კუკულავა, უტა ბერია

39

ნუ­ლო­ვან ზოლ­ზე

კი ყვე­ლა­ზე უშ­ნო და­ღად ადევს ჩე­მი თა­ო­ბის

მსი­ა­მოვ­ნებს ამის მოს­მე­ნა. არ მინ­და და­ვი­ჯე­რო,

უმე­ტეს ნა­წილს, რო­გორც ავად­მ­ყო­ფუ­რი სუ­ბი­

რომ მე­ლო­ტი ვარ! არა­და ვარ... რო­გორც კი ნე­

ექ­ტი­ვიზ­მის ერ­თობ უც­ნა­უ­რი გა­მოვ­ლი­ნე­ბა.

გა­ტი­ურ შე­ფა­სე­ბას აკე­თებ, მა­ყუ­რე­ბალს გა­უცხო­

ჩე­მი კი­ნო­ნა­აზ­რე­ვის მთა­ვა­რი გმი­რი სწო­რედ

ე­ბა ეწყე­ბა. ყვე­ლა მიჩ­ვე­ულ ­ ი­ა, რომ ყო­ველ­თვ ­ ის

ის რე­ჟი­სო­რი­ა, რო­მელ­მაც ჩე­მი ხედ­ვით, ყვე­ლა­

კარგს ეტყ­ვი. ამე­რი­კუ­ლი „ჰეფი ენ­დი“ ურ­ჩევ­ნი­

ზე სა­ჭი­რო დროს გვერ­დი არ აუარა „თბილისურ

ათ. „თბილისური Love sory“ ჩვე­ნი რე­ალ ­ ო­ბაა და

თუ შე­მოქ­მე­დის მსოფ­ლმ ­ ­ხედ­ვე­ლო­ბა რე­ა­

პა­თოსს“ თა­ვი­სი ფსევ­დო-­სოც­-­ს­ტე­რე­ო­ტი­პე­ბით

ამა­ზეა აქ­ცენ­ტი, რომ რე­ა­ლო­ბა ცუ­დი­ა...

ლუ­რი დრო­ის, ეპო­ქის გა­მო­ძა­ხილს უტოლ­

და ამ­ჟა­მინ­დე­ლი ყო­ფა ერ­თ­გ­ვა­რი ექ­ს­პე­რი­მენ­

დე­ბა ან ემ­თხ­ვე­ვა, თა­მა­მად შეგ­ვიძ­ლია

ტუ­ლი ხერ­ხით გად­მოს­ცა ფილ­მ­ში „თბილისურ

ვთქვათ, რომ თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­ლი კი­ნე­

Love sory“. და­ახ­ლო­ე­ბით ათი წე­ლი­ა, რაც ირაკ­

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე: რა თქმა უნ­და ნა­გავ­ში

მა­ტოგ­რა­ფი (მხედველობაში მაქვს უკა­ნას­კ­

ლი ჩხიკ­ვა­ძე კონ­ცეპ­ტუ­ა­ლურ, თა­ვი­სე­ბურ შავ

ვართ! ეს არის მი­ზე­ზი რა­ტო­მაც მინ­დო­და,

ნე­ლი ათი წლის მან­ძილ­ზე შექ­მნ ­ ი­ლი ფილ­მე­

იუმორ­ში

კი­ნო­-ექ­ს­პე­რი­მენ­ტებს

რომ რე­ჟი­სო­რებს ელა­პა­რა­კათ; წარ­მო­იდ­გი­

ბი) ყვე­ლა­ზე სწო­რად და ზუს­ტად გა­მო­ხა­ტა­ვს

იღებს; მი­სი ად­რე­უ­ლი ნა­მუ­შევ­რე­ბი თე­მა­ტურ

ნე, ტი­პი კად­რ­ში ზის და გა­უ­თა­ვებ­ლად ლა­პა­

ჩვე­ნი თა­ობ ­ ის სტრე­სულ რე­ალ ­ ი­ებს; ეს

ესე­ებს მო­გა­გო­ნებს; შე­რე­უ­ლი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი

რა­კობს, რომ ამას და ამას გა­და­ი­ღებს. მაგ­რამ

თა­ვი­სე­ბუ­რი დეპ­რე­სი­ა ყო­ველ­დღი­ურ ­ ო­ბა­ში;

ხა­სი­ა­თე­ბი, პო­ე­ზი­ის, მუ­სი­კის, ფან­ტას­მა­გო­რი­ის

ერ­თი­ა, რა­საც ლა­პა­რა­კობ და მე­ო­რე­ა, რა­საც

ცნო­ბი­ე­რე­ბის ცვლა, ყო­ფი­თი სირ­თუ­ლე­ე­ბი,

და ემო­ცი­ე­ბის სინ­თე­ზი, სევ­დი­ა­ნი იუმო­რი, ტრა­

იღებ; მე მა­ინც ვთვლი, რომ „Love sory­“-­ზე მა­

გა­ნათ­ლე­ბის და სუ­ლი­ერ ­ ე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბა,

გი­კო­მი­კუ­რი კულ­მი­ნა­ცი­ე­ბი – აშ­კა­რად გა­მო­ხა­

გარს ვე­რა­ფერს ვე­ღარ გა­და­ვი­ღებ. ყვე­ლა­ნი

დი­ლე­ტან­ტიზ­მი, შე­უმ­დ­გა­რი, არა­რე­ალ ­ ი­ზე­

ტუ­ლი ხელ­წე­რა­ა; რო­ცა „Love sory“ ეკ­რან­ზე ვნა­

ვი­ყა­ვით შეპყ­რო­ბი­ლე­ბი, რომ გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა

ბუ­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ექ­ს­პე­რი­მენ­ტე­ბი; ეს

ხე, მშვი­დად ამო­ვი­სუნ­თ­ქე. მივ­ხ­ვ­დი, რომ ჩვენს

ეს ფილ­მი. სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­

ჩვე­ნი დრო­ის სამ­წუ­ხა­რო მა­ხა­სი­ათ ­ ებ­ლე­ბი­ა;

იმე­დე­ბით სავ­სე ბავ­შ­ვო­ბას, თა­ვი­სი ის­ტე­რი­უ­ლი

ან სე­რი­ო­ზუ­ლად იყო ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლი­,ი­სე, რო­

ოპ­ტი­მიზ­მით, ეკ­რან­ზე ნაჩ­ვე­ნე­ბი რე­ა­ლო­ბა ჩა­ე­

გორც თი­თო­ე­ულ რე­ჟი­სორს სურ­და.

გა­ტა­რე­ბულ

ანუ ნა­გავ­ში ვართ?

ჩე­მი თა­ობ ­ ა უნებ­ლი­ედ მო­ექ­ცა იმ ის­ტო­რი­

ნაც­ვ­ლა; ხე­ლო­ვა­ნი და გან­სა­კუთ­რე­ბით კი­ნო­

ულ ჩიხ­ში, რო­მელ­საც მარ­ტი­ვად პოს­ტ­-­საბ­

ხე­ლო­ვა­ნი დროს არ ემორ­ჩი­ლე­ბა. მი­სი სიტყ­

ჭო­ურ დროდ მო­ვიხ­სე­ნი­ებთ და თით­ქმ ­ ის შე­

ვა გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბა­ა, და ეს გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბა მი­სი

რო­ბა მე­ინ­ს­ტრ ­ იმ­მა თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­

უძ­ლე­ბე­ლი მო­ინ­დო­მა: ნი­ა­დაგ­გა­რე­შე სვლა

მთა­ვა­რი მე­სი­ჯია სამ­ყა­რო­სად­მი.

ლი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი?

შე­გიძ­ლია შე­ა­ფა­სო, რამ­დე­ნად გან­ა­პი­

ევო­ლუ­ცი­ის­კენ – გან­ვი­თა­რე­ბის­კენ; რამ­დე­

რუ­ტი­ნის მსგავ­სად დამ­თავ­რე­ბუ­ლი სკო­ლე­

მოგ­ვინ­და რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა – გა­ვა­კე­თოთ;

ნად შედ­გა ეს მსვლე­ლო­ბა, მო­მა­ვა­ლი გვიჩ­ვე­

ბი, კუ­ლუ­ა­რუ­ლი ჭო­რე­ბი, მო­საწყე­ნი, თით­ქმ ­ ის

მე უბ­რა­ლოდ მქონ­და ნი­ჭი, რო­მელ­მაც გა­ა­მარ­

ნებს, ვი­ნა­იდ ­ ან კი­ნო ყვე­ლა­ზე მე­ტად მა­ტი­ა­ნე,

ჭკუ­ი­დან შემ­შ­ლე­ლი იდენ­ტუ­რო­ბა. სო­ცი­ა­ლუ­

თ­ლა, ან არ გა­ა­მარ­თ­ლა... არ ვი­ცი... რამ­დე­ნად

დრო­ის და აზ­როვ­ნე­ბის გა­მო­სახ­ვის ყვე­ლა­ზე

რი სტე­რე­ო­ტი­პე­ბი, კას­ტუ­რი და­ყო­ფა ჯგუ­ფე­

გა­ა­მარ­თლ ­ ა პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მ­მა.

მთლი­ა­ნი და ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი ფორ­მა­ა.

ბად - გე­ოგ­რა­ფი­უ­ლი უბ­ნე­ბის და მა­ტე­რი­ა­ლუ­

მე მგო­ნი­ა, რომ დღე­ვან­დე­ლი ქარ­თუ­ლი კი­ნო

რი მდგო­მა­რე­ო­ბის მი­ხედ­ვით, აუცი­ლებ­ლად

სა­ერ­თოდ ყვე­ლა­ფერს ჯო­ბი­ა, რაც დღეს რა­ი­მე

რობს, რომ უკან გა­მო­სულს შე­ფა­სე­ბის და­ფარ­

სა­ჭი­რო­ებ­და

ჩხიკ­ვა­ძის

ახა­ლი კეთ­დე­ბა. ახ­ლან­დე­ლი თა­ო­ბა აკე­თებს

ვა, ან ღმერ­თ­მა არ ქნას და, ცრუ კომ­პ­ლი­მენ­

„თბილისური Love sory“ თით­ქ­მის სარ­კე­სა­ვით

იმას, რომ შემ­დეგ თა­ო­ბას გა­და­ე­ცეს რა­ღაც, სულ

ტე­ბის თქმა არ მო­გი­წი­ოს. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა,

ასა­ხავს ჩვე­ნი­ვე თა­ვის ში­ნა­არსს. უნ­და აღ­ვ­ნიშ­

მცი­რე მა­ინც. ჩვენ სა­ერ­თოდ არ გვქო­ნია არა­ნა­

პი­რა­დად მე მა­ინც გა­ხა­რე­ბუ­ლი ვარ ხოლ­მე

ნო, რომ ამ­დე­ნი კრი­ტი­კუ­ლი ეპი­თე­ტი არც ერ­

ი­რი წი­ნა­პი­რო­ბა. ამი­ტო­მაც, ყვე­ლა­ნი გმი­რე­ბი

იმით, რომ მო­რი­გი ახა­ლი ფილ­მის პრე­მი­ე­

თი ფილ­მის შემ­დეგ არ მო­მის­მე­ნია და მთე­ლი

არი­ან, იმი­ტომ, რომ უბ­რა­ლოდ აკე­თე­ბენ კი­ნოს

რის შემ­დეგ კი­დევ ერ­თხელ ვი­შო­რებ თა­ვი­დან

ამ ხნის მან­ძილ­ზე სულ ვფიქ­რობ, – ვინ­მემ მა­ინც

იმის­თ­ვის, რომ შემ­დეგ თა­ობ ­ ას გა­დას­ცენ და ამა­

ფრი­ად უსი­ა­მოვ­ნო და დამ­თრ ­ ­გუნ­ველ შეგ­რ­ძ­ნე­

თუ აღიქ­ვა ეს ნა­მუ­შე­ვა­რი მთე­ლი სიმ­ძაფ­რით?

ში არა­ფერს იღე­ბენ. რის­კა­ვენ, ხტე­ბი­ან მე­ოთხე

მო­რიგ ქარ­თულ კი­ნო-­პ­რე­მი­ერ ­ ა­ზე, ში­ში გიპყ­

სარ­კეს;

ირაკ­ლი

ბას, რომ კი­ნო აღარ იარ­სე­ბებს. მა­ში­ნებს იმის წარ­მოდ­გე­ნა, რომ 50 წლის შემ­დეგ ვე­რა­ვის ვერ მო­ვიხ­სე­ნი­ებთ ისე­თი აღ­ფრ ­ თ ­ ო­ვა­ნე­ბით,

სარ­თუ­ლი­დან, მე­რე კვდე­ბი­ან, მე­რე დგე­ბი­ან. რო­გო­რია ამ ფილ­მი­სად­მი შე­ნი და­მო­კი­დე­ ბუ­ლე­ბა. რა არის „თბილისური Love sory„?

და მე­რე ამ ყვე­ლა­ფერს ვი­ღაც მო­ვა და რო­გორ აფა­სებს იცი? – „ეს იყო სულ?“ „ეს არის ქარ­თუ­ლი

რო­გორც მი­ხე­ილ კა­ლა­ტო­ზოვს, ოთარ იოსე­

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე: ეს არის ფილ­მი­ა, რო­მე­ლიც

კი­ნო?“ არადა, ჩემ­თვ ­ ის გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვა, გი­გა

ლი­ანს, სერ­გო ფა­რა­ჯა­ნოვს, მი­შა კო­ბა­ხი­ძეს,

სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში ფილ­მი არ არის; კი­ნოს „ჯინაზეა“

აგ­ლა­ძე, თა­კო შავ­გუ­ლი­ძე, გიო მგე­ლა­ძე, თორ­

გო­დერ­ძი ჩო­ხელს და ა.შ., რომ ტექ­ნო­ლო­გი­უ­

შექ­მ­ნი­ლი. ეს არის რე­ა­ლო­ბა, ოღონდ გამ­წა­

ნი­კე ბზი­ა­ვა – ყვე­ლა­ნი გმი­რე­ბი არი­ან.

რი პროგ­რე­სი მთლი­ან ­ ად ჩაყ­ლა­პავს იმ მცნე­

რე­ბუ­ლი რე­ა­ლო­ბა – ანუ კაცს ჭრი­ლო­ბა­ზე რომ

ხე­ლოვ­ნე­ბას აქვს უნა­რი იწი­ნას­წარ­მეტყ­ვე­

ბას, რა­საც ნამ­დ­ვი­ლი კი­ნო ჰქვი­ა; რომ აღარ

მა­რილს და­აყ­რი. მე სულ ვამ­ბობ­დი, რომ ქარ­

ლოს მო­მა­ვა­ლი. რთუ­ლი დრო, რო­მელ­შიც

იარ­სე­ბე­ბენ ამა­თუ­იმ კი­ნოს­კო­ლის მიმ­დევ­რე­ბი,

თულ კი­ნო­ში არ არ­სე­ბო­ბენ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­

დღე­ვან­დელ „კინოშნიკებს“ ირაკ­ლის სიტყ­ვე­

კი­ნო­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მო­აზ­როვ­ნე­ე­ბი და იშ­ვი­

ბი; სცე­ნა­რის­ტე­ბი, ოპე­რა­ტო­რე­ბი, რე­ჟი­სო­რე­ბი

ბით „გმირობა“ უხ­დე­ბათ, შემ­დგ ­ ა­რი და რე­ა­

ა­თ გა­მო­ნაკ­ლი­ს ავ­ტო­რებს თუ გა­მოვ­რიცხავთ,

–არ არ­სე­ბო­ბენ. „კინოშნიკებს“ არ აქვთ სა­კუ­თარ

ლი­ზე­ბუ­ლი მო­მავ­ლით უნ­და ჩა­ნაც­ვ­ლდ ­ ეს; ბო­

მხო­ლოდ მდა­რე კრი­ტი­კას წა­ვი­კითხავთ ან

თავ­ზე მუ­შა­ო­ბის ფუ­ფუ­ნე­ბა, არ არ­სე­ბობს არა­

ლო თქმად ისევ ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძის მრა­ვა­ლი

მო­ვის­მენთ. ცუ­დი კრი­ტი­კა (ტენდენციური ლან­

ვი­თა­რი პრაქ­ტი­კა. ჩვენ არაპ­რო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი

წლის წინ ნათ­ქვ ­ ამ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას მო­ვიშ­ვე­ლი­ებ;

ძღ­ვა, რაც ხში­რად, კი­ნოს გან­ხილ­ვის გარ­და,

ვართ! მეც მათ შო­რის; თა­ო­ბის კი­დევ ერ­თი ძი­

„არაფერი არ მთავ­რდ ­ ე­ბა და არ იწყე­ბა, ყვე­ლა­

ყვე­ლა­ფე­რი შე­იძ­ლე­ბა იყოს), ისე­თი­ვე ზედ­მი­

რი­თა­დი მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი ეს არის, შე­ფუთ­ვა, ნე­

ფე­რი გრძელ­დე­ბა“ ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე.

წევ­ნით „თბილისური“ მოვ­ლე­ნა­ა, რო­გორც ცრუ

გა­ტი­უ­რი თვალ­საზ­რი­სით. მა­გა­ლი­თად მე მე­უბ­

ქე­ბა, ან ყალ­ბი პო­პუ­ლა­რო­ბა; ეს უკა­ნას­კ­ნე­ლი

ნე­ბი­ან, რომ მე­ლო­ტი ვარ. მაგ­რამ სა­ერ­თოდ არ

40

ვი­კა გი­ორ­გო­ბი­ან ­ი

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

interviu

41

42

foto proeqti

fa c e s Cven 6 avar­Ci­eT. es sa­xe­e­bi bev­ris­T­vis nac­no­bi­a, mag­ram vinc maT jer ki­dev ar ic­nobT, da­im­ ax­sov­reT isi­ni, axa­li qar­Tu­li ki­no am sa­xe­e­biT iwye­ba. [ ავტორები: მაკა კუკულავა, უტა ბერია, ნატა სოფრომაძე ] ფოტო: ნატა სოფრომაძე

Ti­na da­la­qiS­vi­li 20 წლის

სად ვნა­ხეთ: და­თო ბორ­ჩხა­ძე „სეზონი“, გო­ჩა კორ­ხე­ლა­ურ ­ ი, და­თო ჭა­ბაშ­ვი­ლი „ერთხელ შუა ქა­ლაქ­ში“ სად ვნა­ხავთ: რე­ზო გი­გი­ნე­იშ­ვი­ლის „სიყვარული აქ­ცენ­ტით“, ზა­ზა ურუ­შა­ძის „გასეირნება ყა­რა­ბაღ­ში 3“

ახლახან დასრულდა ფილმის "გასეირნება ყარაბაღში 3"-ის გადაღებები, რომელშიც

ერთ-ერთ

მთავარ

როლს

ვასრულებ.

თუმცა

ჩემს

მცირე

ფილმოგრაფიაში, საეტაპო როლად მიმაჩნია ფილ­მ­ი „სიყვარული აქ­ცენ­ტით“, საკ­მა­ოდ დიდ როლ­ზე დამ­ტ­კი­ცე­ბა მო­უ­ლოდ­ნე­ლი სი­ხა­რუ­ლი იყო ჩემ­თ­ვის. ქას­ თინ­გის შემ­დეგ ვი­ცო­დი, რომ პა­ტა­რა რო­ლი და ერ­თი გა­და­სა­ღე­ბი დღე მექ­ნე­ბო­ და. მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე დღე­ში მო­ულ ­ ოდ­ნე­ლად საკ­მა­ოდ სე­რი­ო­ზუ­ლი და სა­პა­სუ­ ხის­მ­გებ­ლო რო­ლი შე­მომ­თა­ვა­ზეს. ჩე­მი პერ­სო­ნა­ჟი, რუ­სი თი­ნე­იჯ ­ ე­რი გო­გო­ნა, შეყ­ვა­რე­ბულ­თან ერ­თად რუ­სე­თი­დან სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში, ბა­თუმ­ში ჩა­მო­დის. ის გა­ურ­ბის ოჯახს, რო­მე­ლიც, რი­გი მი­ზე­ზე­ ბის გა­მო, შეყ­ვა­რე­ბულ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას უშ­ლის. ბა­თუმ­ში წყვილს სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი გა­დახ­დე­ბა. ჩე­მი გმი­რი თა­ვი­სუ­ფა­ლი, გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი, ექ­ს­ცენ­ტ­ რი­უ­ლი, ფეთ­ქე­ბა­დი და ძლი­ერ ­ ი ხა­სი­ა­თის გო­გო­ნა­ა. ამ როლ­ზე მუ­შა­ო­ბის პრო­ ცე­სი სა­ინ­ტე­რე­სო და შრო­მა­ტე­ვა­დი იყო. გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფი და, ზო­გა­დად, ატ­მოს­ფე­რო ყვე­ლა­ნა­ი­რად ხელს მიწყობ­და შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მაქ­სი­მუ­მის გა­მოვ­ლე­ნა­ში. მო­უთ­მენ­ლად ვე­ლო­დე­ბი პრე­მი­ე­ რას, და­ნარ­ჩენს მა­ყუ­რე­ბე­ლი თა­ვად შე­აფ ­ ა­სებს.

43

Tor­ni­ke gog­ri­Wi­a­ni 25 წლის

სად ვნა­ხეთ: „ღამის შოუ“ სტუდია, სე­რი­ალ ­ ი

ფილმი, რო­მელ­ზეც ბო­ლოს ვი­მუ­შა­ვე, ეს არის „ჩემი საბ­ნის ნა­კე­ცი“

„გოგონა გა­რე­უბ­ნი­დან“, თორ­ნი­კე ბზი­ავ ­ ა „ბუდე“

(რეჟ: ზა­ზა რუ­სა­ძე). პერ­სო­ნაჟს რაც შე­ეხ ­ ე­ბა, მგო­ნი­ა, რომ არის ძა­

სად ვნა­ხავთ: ზა­ზა რუ­სა­ძის „ჩემი საბ­ნის ნა­კე­ცი“,

ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო, თუნ­დაც იმი­ტომ, რომ მე არ მგავს. მსა­ხი­ო­ბის­

ლევან ბახიას „247°“

თ­ვის რა­დი­კა­ლუ­რად გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი ხა­სი­ა­თის თა­მა­ში, სა­ინ­ტე­რე­

რო­ცა „წინა ცხოვ­რე­ბა­ში­„არ­ქი­ტექ­ტო­რი ვი­ყა­ვი, ნამ­დ­ვი­ლად არ მე­

სოს გარ­და, აუცი­ლე­ბე­ლიც არის. ძა­ლი­ან დი­დი მად­ლო­ბა ზა­ზას იმ

გო­ნა, კი­ნო­ში თუ ოდეს­მე გა­და­მი­ღებ­დნ ­ ენ. ისე, ბავ­შ­ვო­ბი­სას, რო­ცა

ჯგუ­ფის­თ­ვის, რო­მე­ლიც მან შეკ­რი­ბა ამ ფილ­მ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას; და თუ

ეზო­ში ვთა­მა­შობ­დით, „ვიდეო არ­ტის“ მცდე­ლო­ბე­ბი გვქონ­და ხოლ­

ოდეს­მე „დიდი არ­ტის­ტი“ გავ­ხ­დე­ბი, ჩე­მი პირ­ვე­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლი ნა­მუ­

მე, და ეტყო­ბა ამან – „ეკრანის ხა­მო­ბამ“ იმოქ­მე­და ჩე­მი ახ­ლან­დე­ლი

შე­ვა­რი კი­ნო­ში სწო­რედ ეს ფილ­მი იქ­ნე­ბა.

პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვა­ში.

44

ia su­xi­taS­vi­li 31 წლის

სად ვნა­ხეთ: ა. გერ­მა­ნი „გარპასტუმ“, ზა­ზა ურუ­შა­ძე „ცხელი ძაღ­ლი“

ყო­ფი­ლი­ყო ქა­ლუ­რი, მიმ­ზიდ­ვე­ლი, ფორ­მე­ბი­ან ­ ი გო­გო. მე შევ­თა­ვა­ზე რე­

სად ვნა­ხავთ: რუ­სუ­დან ჭყო­ნია „გაიღიმე“

ჟი­სორს, რომ შეგ­ვეც­ვა­ლა ის, რაც სცე­ნარ­ში ეწე­რა, და შევ­ქ­მე­ნით აბ­სო­

თა­ვი­დან­ვე ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა სცე­ნა­რი. არის ფილ­მე­ბი, რომ­ლებ­

ლუ­ტუ­რად სა­პი­რის­პი­რო სა­ხე: უფ­რო „ბიჭური“, ემო­ცი­უ­რი და მე­ამ­ბო­ხე.

ზეც ამ­ბო­ბენ, – ეს მსა­ხი­ო­ბის ფილ­მი­ა; ზოგ­ზე კი – რე­ჟი­სო­რის ფილ­

ჩემს გმირს ბევ­რი პრობ­ლე­მა აქვს, თუნ­დაც ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი, და მის

მი­აო ­ . მე ვთვლი, რომ „გაიღიმე“ იქ­ნე­ბა მსა­ხი­ო­ბის ფილ­მი. იმ­დე­

ქცე­ვებ­საც ხშირ შემ­თხ­ვე­ვა­ში ვაპ­რო­ტეს­ტებ, მაგ­რამ ის რაც უზო­მოდ

ნად სა­ინ­ტე­რე­სო ხა­სი­ათ ­ ე­ბი იყო, რომ მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა არ ჰქონ­და

მხიბ­ლავს ამ პერ­სო­ნაჟ­ში, ეს არის – თა­ვი­სუფ­ლე­ბა.

ჩემ­თ­ვის, რო­მელ როლ­ზე ამიყ­ვან­დ­ნენ. იყო სცე­ნე­ბი, რომ­ლე­ბი­

გა­და­ღე­ბე­ბის შემ­დეგ ერ­თი კვი­რა ლო­გინ­ში ვი­წე­ქი, ვერ ვდგე­ბო­დი,

საც მე­ში­ნო­და. თან თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბე­ბის კი­ნო­ში თა­მაშს ხში­რად

იმდენად ყველაფერი წაიღო ამ გმირმა ჩემგან – არაფერის თავი აღარ

იწუ­ნე­ბენ ხოლ­მე... ვთვლი, რომ სა­იტ­რე­სო პერ­სო­ნა­ჟი გა­მო­ვი­და

მქონდა. ჩემთვის ეს როლი იყო ერთი დიდი ბრძოლა, მიუხედავად

– ისე­თი, რო­მე­ლიც მე ყო­ველ­თ­ვის მინ­დო­და მე­თა­მა­შა.

იმისა, რომ ფილმს „გაიღიმეთ“ ჰქვია.

სცე­ნა­რის მი­ხედ­ვით, მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟი – გვან­ცა კო­რინ­თე­ლი, უნ­და

45

46

ga­gi sva­ni­Ze 29 წლის

სად ვნა­ხეთ: ქე­თი მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნი „მარილივით თეთ­რი“

ქე­თი მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნის ფილ­მი „მარილივით თეთ­რი“ ჩე­მი პირ­ვე­ლი ფილ­მი­ა. წა­ კითხ­ვის­თა­ნა­ვე სცე­ნა­რი ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. ჩემ­თ­ვის ამ როლ­ზე მუ­შა­ობ ­ ა სა­ინ­ტე­რე­სო და მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი იყო. ვთა­მა­შობ აფხა­ ზე­თი­დან დევ­ნი­ლი პო­ლი­ცი­ელ ­ ის როლს, რო­მე­ლიც, მი­სი ცხოვ­რე­ბი­დან გა­მომ­დი­ ნა­რე, სა­კუ­თარ თავ­შია ჩა­კე­ტი­ლი და თით­ქოს ადა­მი­ან ­ ებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა უჭირს. ვღე­ლავ­დი, რო­გორ მი­ი­ღებ­და ჩემს პერ­სო­ნაჟს მა­ყუ­რე­ბე­ლი. ვფიქ­რობ, ფილ­მ­ში დას­მუ­ლი პრობ­ლე­მე­ბი ყვე­ლა­სათ­ვის გა­სა­გე­ბი აღ­მოჩ­ნ­და.

47

48

sa­lo­me de­mu­ria 26 წლის

სად ვნა­ხავთ: შა­მილ ალი­ე­ვი „სტეპნიაკ“, მი­გელ ან­ხელ ხი­მე­ნე­სი „ჩა­იკ ­ ა“.

„ჩა­იკ ­ ა“-ს გა­და­ღე­ბებ­ზე მივ­ხ­ვი, რომ ეს ის საქ­მე­ა, რაც მე მინ­და... აქამ­დე თით­ქოს მა­ინც მე­პა­რე­ბო­და ეჭ­ვი... „ჩა­ი­კა“-ს ის­ტო­რია შე­იძ­ლე­ბა ყო­ველ მე­ო­რეს ემარ­ თე­ბა სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში, მაგ­რამ ისეთ თა­მამ ნა­ბი­ჯებს, რა­ზეც აიშას გმი­რი მი­დის ფილ­მ­ში, ვე­რა­ვინ დგამს... ის, რაც მას სურ­და ცხოვ­რე­ბა­ში, რა­ზეც ოც­ნე­ბობ­და და რის­თვ ­ ი­საც და­ი­ბა­და, არა­ფე­რი არ აუს­რულ­და... ყვე­ლა ვლა­პა­რა­კობთ, მაგ­რამ არც ერთს არ შეგ­ვიძ­ლია გა­ვა­კე­თოთ ის, რა­საც აიშა აკე­თებს... უბ­რა­ლოდ ვამ­ ბობთ, რომ გა­ვიქ­ცე­ვით... აიშა ხან მიყ­ვარს, ხან – არა. არ მიყ­ვარს, რად­გან სა­ბო­ ლოო ჯამ­ში სუ­ლე­ლი ქა­ლი­ა... მაგ­რამ ის ისე იბ­რძ ­ვ ­ ის ცხოვ­რე­ბის­თ­ვის, უბ­რა­ლო, ჩვე­ულ ­ ებ­რი­ვი ცხოვ­რე­ბის­თვ ­ ის, და არა – რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლის­თ­ვის... ამი­ტო­ მაც მიყ­ვარს ხან­და­ხან... ყო­ველ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ვცდი­ლობ­დი, ისე მე­თა­მა­შა, რომ მა­ყუ­რე­ბელ­სშ ­ ე­უყ­ვარ­დეს...

49

50

gi­or­gi gi­or­ga­naS­vi­li 31 წლის

სად ვნა­ხეთ: თა­მარ შავ­გუ­ლი­ძის „დაბადებულები სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში“, ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძის „თბილისური Love story“, ქე­თი მა­ჭა­ვა­რი­ან ­ ის „მარილივით თეთ­რი“. სად ვნა­ხავთ: ზა­ზა რუ­სა­ძის „ჩემი საბ­ნის ნა­კე­ცი“

თა­კოს ფილ­მი (თამარ შავ­გუ­ლი­ძის ფილ­მი „დაბადებულები სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში“ FP) ძა­ლი­ან კარ­გი ტრამ­პ­ლი­ნი იყო ჩემ­თვ ­ ის, ჩე­მი კი­ნო­კა­რი­ე­რის­თ­ვის, ასე ვთქვათ... თან ეს გმი­რი ახ­ლოს იყო ჩემს გუ­ნე­ბა-­გან­წყო­ბი­ლე­ბას­თან, მე ვი­ყა­ვი ახ­ლოს იმ ტემ­პო­რიტ­მთ ­ ან, რაც ფილ­მ­ში­ა. ჩე­მი სა­ხე „დაბადებულებში“ გარ­კ­ვე­ულ­წი­ლად ჩე­მი თა­ობ ­ ის პორ­ტ­რე­ტია – „ჩემს თა­ო­ბა­ში“ ჩემ­თან ახ­ლოს მყოფ და ჩემ­ნა­ირ ­ ად მო­აზ­როვ­ნე ადა­მი­ა­ნებს ვგუ­ლის­ხ­მობ... ანუ გი­ორ­გი ფილ­მი­დან, და მე – გი­ორ­ გი რე­ა­ლუ­რად, თით­ქ­მის ერ­თნ ­ ა­ი­რე­ბი ვართ... ყო­ველ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, მინ­და, რომ ვი­ყო იმ ბიჭ­თან ახ­ლოს... მინ­და, ნიშ­ნავს მივ­დი­ვარ იქით.... არ ვი­ცი, რამ­დე­ნად სწო­რია ეს პერ­სო­ნა­ჟი, „სწორში“ ვგუ­ლის­ხ­მობ მის ქმე­დე­ბას ფილ­მის ფი­ნალ­ში... ვი­ღა­ცის­თ­ვის შე­იძ­ლე­ბა არა­და­მა­ჯე­რე­ბე­ლი იყოს და მო­ეჩ­ვე­ნოს, რომ არა­ლო­გი­ კუ­რია მთლი­ა­ნო­ბა­ში – ასე ად­გე და შე­ას­კ­დე კე­დელს; არ ვი­ცი, ალ­ბათ ძნე­ლი­ა, მაგ­რამ კარ­გი მა­გა­ლი­თი­ა, თაფ­ლ­წას­მუ­ლი და­დი­ა­ნის არ იყოს... და ამით არის მნიშვნელოვანი, რომ კინოში ასეთ მაგალითებს აჩვენებდნენ, ასეთ გაბედულ ნაბიჯებს... როგორ აბსურდულადაც უნდა ჟღერდეს, ჯობია გმირები შევქმნათ, ვიდრე მშრალი, „მჩხერავი”, არაფრის მომცემი პერსონაჟები, და ისიც მხოლოდ მათი სილუეტები, რითაც სავსეა ბოლო წლების ქართული ფილმები...

51

[ THE KIDS ARE AL

L RIGHT ]

Cemi kino. studentebi [ ავტორები: მაკა კუკულავ ა, უტა ბერია, ნატა სოფრომ აძე ] ფოტო: ნატა სოფრომაძე

andro eraZe 18 წლის შო­თა რუს­თა­ვე­ლის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს სა­ხელ­მ­წი­ ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. მხატ­ვ­რუ­ლი კი­ნოს რე­ჟი­სუ­რა. პირ­ვე­ლი კურ­ სი. ბუ­ბა ხო­ტი­ვა­რის სა­ხე­ლოს­ნო.

52

ana kobaxiZe 18 წლის შო­თა რუს­თა­ვე­ლის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს სა­ხელ­მ­წი­ ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. მხატ­ვრ ­ უ­ლი კი­ნოს რე­ჟი­სუ­რა. პირ­ვე­ლი კურ­ სი. ბუ­ბა ხო­ტი­ვა­რის სა­ხე­ლოს­ნო

53

iva CitiZe 22 წლის შო­თა რუს­თა­ვე­ლის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს სა­ხელ­მ­წი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. კი­ნოსა­ო­პე­რა­ტო­რო. მა­გის­ტ­რა­ტუ­რის მე-2 კურ­სი

54

margo zubaSvili 20 წლის შო­თა რუს­თა­ვე­ლის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს სა­ხელ­მ­წი­ ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. კი­ნო­სა­რე­ჟი­სო­რო, მე­სა­მე კურ­სი. თი­ნა ჭა­ბუ­ კი­ა­ნის სა­ხე­ლოს­ნო.

55

პერ­სო­ნა­ჟი იყო ალექ­სი, კუბ­რი­ კის „მექანიკური ფორ­თო­ხა­ლი­ დან“, ჩემ­თ­ვის კი­ნო­სამ­ყა­რო 15 წლის ასაკ­ში გა­იხ­სნ ­ ა – რო­დე­საც თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის I კორ­პუს­ში არ­სე­ბულ კი­ნოკ­ლუბ­ ში აღ­მოვ­ჩ­ნ­დი. იქ ჩემ­თ­ვის ჯერ კი­დევ უც­ნო­ბი სამ­ყა­რო აღ­მო­ვა­

ან­დრ ­ ო ერა­ძე

ანა კო­ბა­ხი­ძე

ჩი­ნე: პა­ტა­რა, ბნე­ლი დარ­ბა­ზი,

ივა ჩი­ტი­ძე

დი­დი ეკ­რა­ნი; სი­გა­რე­ტით და [1] რა არის კი­ნო? კი­ნო არის

[1] რა არის კი­ნო? კი­ნო ჩემ­თ­

ხან­და­ხან ლუ­დის ბოთ­ლით ხელ­

[1] რა არის კი­ნო?­კი­ნო ჩემ­თვ ­ ის

ილუ­ზი­ა, მა­გი­ა, ცირ­კი და დი­დი

ვის გრძნო­ბა­ა.

ში, იატაკ­ზე ლო­ტო­სის პო­ზა­ში

პირ­ველ რიგ­ში ხე­ლო­ბა­ა; იმ

ტყუ­ი­ლი.

[2] საყ­ვა­რე­ლი ფილ­მი, რო­

მჯდო­მი ახალ­გაზ­რ­და, რო­მე­

სტრუქ­ტუ­რის და პრო­ცე­სე­ბის

[2] საყ­ვა­რე­ლი ფილ­მი, რო­მელ­

მელ­მაც ყვე­ლა­ზე დი­დი შთა­ბეჭ­

ლიც სინ­ქ­რო­ნუ­ლად ახ­მო­ვა­ნებს

შეს­წავ­ლა, რაც შემ­დ­გომ­ში გა­ნა­

მაც ყვე­ლა­ზე დი­დი შთა­ბეჭ­დი­ლე­

დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა? ჩაპ­ლი­ნი

ფილ­მებს; ფილ­მე­ბი, რომ­ლე­ბიც

პი­რო­ბებს ხე­ლოვ­ნე­ბის შექ­მ­ნას.

ბა მო­ახ­დი­ნა. ჟან­-­ლი­უკ გო­და­რის

ჩე­მი ყვე­ლა­ზე დი­დი კი­ნოშ­თა­

ბევ­რი კი­ნო­მოყ­ვა­რუ­ლის­თვ ­ ი­საც

ყვე­ლას უნ­და, რომ ხე­ლოვ­ნე­ბა

„ბანდა„( Bande à part)

ბეჭ­დი­ლე­ბა­ა.

კი უც­ნო­ბი­ა, მუნ­ჯი კი­ნო­თი დაწყე­

შექ­მნ ­ ას, მაგ­რამ თუ არ იცი, შე­ნი

[3] რო­გო­რი კი­ნო მინ­და? შავ­-­

[3] რო­გო­რია კი­ნო მინ­და? მე

ბუ­ლი ერიკ რო­მე­რით დამ­თავ­

სა­წე­რი კა­ლა­მი რო­გორ წერს,

თეთ­რი.

ჯერ არ ვი­ცი, რო­გო­რი იქ­ნე­ბა

რე­ბუ­ლი...

ვერ შეძ­ლებ, ფურ­ცელ­ზე გა­და­ი­

[4] რა­ზე გა­და­ი­ღებ­დი ფილმს?

ჩე­მი კი­ნო...

უკ­ვე ხუ­თი წე­ლი გა­ვი­და, მაგ­რამ

ტა­ნო გე­ნი­ალ ­ უ­რი იდე­ებ ­ ი.

ჩე­მი პირ­ვე­ლი ფილ­მი ჯერ­ჯე­რო­

[4] რო­გო­რია სტუ­დენ­ტო­ბა

ეს გა­უც­ნო­ბი­ე­რე­ბე­ლი, შო­კის­მომ­

[2] საყ­ვა­რე­ლი ფილ­მი რო­მელ­

ბით არ ვი­ცი რა­ზე იქ­ნე­ბა... ალ­

დღეს, რის ნაკ­ლე­ბო­ბას გა­ნიც­

გ­ვ­რე­ლი შეგ­რ­ძნ ­ ე­ბა, რო­მე­ლიც

მაც ყვე­ლა­ზე დი­დი შთა­ბეჭ­დი­

ბათ იმა­ზე, რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად

დის სტუ­დენ­ტი ყვე­ლა­ზე მე­ტად?

მე კვი­რა­ში ორ­ჯერ, პირ­და­პი­რი

ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა? ტარ­კოვ­სკ ­ ის

შე­მე­ხე­ბა, რა­საც ვიგ­რძ ­ ­ნობ...

დღეს სტუ­დენ­ტი გა­ნიც­დის

გა­გე­ბით კი­ნო­სამ­ყა­რო­ში შეს­ვ­

„სტალკერი“.

[5] რო­გო­რია სტუ­დენ­ტო­ბა

მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბის, მო­ტი­ვა­

ლი­სას მიჩ­ნ­დე­ბო­და, დღემ­დე

[3] რო­გო­რია სტუ­დენ­ტო­ბა

დღეს; რის ნაკ­ლე­ბო­ბას გა­ნიც­

ცი­ის, დის­ციპ­ლი­ნის, და­მო­უ­კი­

მომ­ყ­ვე­ბა...

დღეს, რის ნაკ­ლე­ბო­ბას გა­ნიც­დის

დის სტუ­დენ­ტი ყვე­ლა­ზე მე­ტად?

დებ­ლო­ბის და თა­ვი­სუფ­ლე­ბის

[3] რო­გო­რი კი­ნო მინ­და?

სტუ­დენ­ტი ყვე­ლა­ზე მე­ტად? დღე­

დღე­ვან­დე­ლი სტუ­დენ­ტი ყვე­ლა­

ნაკ­ლე­ბო­ბას.

დროს რომ გა­უძ­ლოს (ვხუმრობ,

ვან­დე­ლი სტუ­დენ­ტო­ბა ჩვე­ულ ­ ებ­

ზე მე­ტად ტექ­ნი­კუ­რი აღ­ჭურ­ვი­

[5] რამ­დე­ნად მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ვა­ნია

მაგ­რამ სი­მარ­თლ ­ ე­ა).

რი­ვი­ა, არა­და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი

ლო­ბის უქონ­ლო­ბას გა­ნიც­დის...

სტუ­დენ­ტუ­რი კი­ნო? ერ­თა­დერ­

[4] რო­გო­რია სტუ­დენ­ტო­ბა

უნ­და იყოს: იდე­ებ ­ ით, გა­და­ღე­

და­ნარ­ჩე­ნი, ჩე­მი აზ­რით, ყვე­ლა­

თი ის ვი­ცი, რომ ბო­ლო წლებ­ში

დღეს. რის ნაკ­ლე­ბო­ბას გა­ნიც­

ბე­ბით, ფეს­ტი­ვა­ლე­ბით სავ­სე.

ფე­რი კარ­გა­და­ა...

არა­ფე­რი არ და­მა­მახ­სოვ­რ­და.

დის სტუ­დენ­ტი ყვე­ლა­ზე მე­ტად?

სამ­წუ­ხა­როდ, ამ იდე­ებ ­ ის გან­ხორ­

[6] რამ­დე­ნად მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია

სტუ­დენ­ტო­ბა დღეს ძა­ლი­ან მომ­

ცი­ელ ­ ე­ბის­თ­ვის სა­ჭი­რო ტექ­ნი­კის

სტუ­დენ­ტუ­რი კი­ნო? სტუ­დენ­ტუ­

თხოვ­ნია სხვე­ბის და ნაკ­ლე­ბად

უქონ­ლო­ბამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი

რი კი­ნო ჩვენ­თან, ჩე­მი აზ­რით,

მომ­თხოვ­ნი სა­კუ­თა­რი თა­ვის

ჩვე­ულ ­ ებ­რი­ვი გახ­და. უნი­ვერ­სი­

სა­ერ­თოდ არ არ­სე­ბობს.

მი­მართ.

ტეტ­მა უნ­და და­აკ­მა­ყო­ფი­ლოს

[5] რამ­დე­ნად მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ვა­

ყვე­ლა­ფე­რი, რაც სტუ­დენტს სას­

ნია სტუ­დენ­ტუ­რი კი­ნო? ხში­რად

წავ­ლო პრო­ცე­სის­თვ ­ ის სჭირ­დე­ბა.

მო­მის­მე­ნი­ა, და მეც ვე­თან­ხ­მე­ბი

დღეს სტუ­დენ­ტო­ბის მთა­ვა­რი

იმ აზრს, რომ დი­დი რე­ჟი­სო­რე­ბის

პრობ­ლე­მა კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ულ ­ ი

სტუ­დენ­ტურ ფილ­მებ­ში ყვე­ლა­ზე

­და ზო­გა­დად გა­ნათ­ლე­ბის უქონ­

კარ­გად ჩანს ის ყვე­ლა­ფე­რი, რაც

ლო­ბა­ა.

მარ­გო ზუ­ბაშ­ვი­ლი

მათ შემ­დ­გომ დიდ კი­ნო­ში გა­და­ [1] რი­სი თქმა გინ­და? იმი­სი,

ი­ტა­ნეს და დახ­ვე­წეს. თუ გვინ­და,

რაც მრა­ვალ­ჯერ თქმუ­ლა და

რომ ქვე­ყა­ნა­ში კი­ნო­ინ­დუს­ტ­რია

ყო­ველ­თ­ვის სხვა­დას­ხ­ვა­ნა­ი­რად.

გან­ვი­თარ­დეს, მა­შინ პირ­ველ

[2] საყ­ვა­რე­ლი ფილ­მი, რო­მელ­

რიგ­ში სტუ­დენ­ტურ კი­ნოს უნ­და

მაც ყვე­ლა­ზე დი­დი შთა­ბეჭ­დი­ლე­

შე­ეწყოს ხე­ლი, რო­გორც ქვეყ­ნის

ბა მო­ახ­დი­ნა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა,

კი­ნო­ინ­დუს­ტ­რი­ის მი­ნი მო­დელს.

რომ მა­მა­ჩე­მი რე­ჟი­სო­რია და ეს სამ­ყა­რო ჩემ­თ­ვის უცხო არას­ დ­როს ყო­ფი­ლა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბავ­შ­ვო­ბა­ში გა­და­ცე­მა „ფსიქოს“ ვუ­ყუ­რებ­დი და გარ­და­ ტე­ხის ასაკ­ში ჩე­მი საყ­ვა­რე­ლი

56

spec. reportaJi

spec.reportaJi

იური ნორ­შ­ტე­ი­ნი ხე­ლოვ­ნე­ბის ფი­ლო­სო­ფია იური ნორ­შ­ტე­ინ ­ ი - ავ­ტო­რი მულ­ტიპ­ლი­კა­ცი­

გა­რე­შე. ამ მხრივ, ჩემ­თ­ვის სა­მა­გა­ლი­თოა

მო­რა­ლუ­რი კა­ნო­ნე­ბის ჩარ­ჩო­ში რჩე­ბო­დეს.

უ­რი ფილ­მე­ბი­სა Ежик в тумане, Лиса и заяц,

ვე­ლას­კე­სი. მას­თან ვერ შეხ­ვ­დე­ბით, მა­გა­

რა­ო­დენ

Цапля и журавль, Зимние дни, Сказка сказок

ლი­თად, ფრან­გუ­ლი ფერ­წე­რის­თ­ვის და­მა­

მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ვა­ნი არის სწო­რედ ის, თუ რა გზით

(აღიარებულს ყვე­ლა დრო­ის სა­უკ ­ ე­თე­სო

ხა­სი­ა­თე­ბელ ფუ­ფუ­ნე­ბას. გა­იხ­სე­ნეთ, რო­გორ

მი­დი­ხარ წინ ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში.

მულ­ტიპ­ლი­კა­ცი­ურ ფილ­მად); 1981 წლი­დან

ბაფ­თებ­სა და მაქ­მა­ნებ­შია ჩაფ­ლუ­ლი ლუ­დო­

დღემ­დე მუ­შა­ობს მულ­ტიპ­ლი­კა­ცი­ურ ფილ­მ­

ვი­კო, ადა­მი­ა­ნი არ­სად ჩანს. ვე­ლას­კეს­თან

ზე Шинель, გო­გო­ლის ამა­ვე სა­ხელ­წო­დე­ბის

ყვე­ლა­ფე­რი სხვაგ­ვა­რა­დაა – ხე­დავ პი­როვ­

ჩემ­თ­ვის მულ­ტიპ­ლი­კა­ცია ცნო­ბი­ე­რე­ბი­სა და

მოთხ­რო­ბის მი­ხედ­ვით; უარს ამ­ბობს კომ­პი­

ნე­ბას, სამ­ყ­როს­თან მის მი­მარ­თე­ბას, სა­დაც

გრძნო­ბე­ბის ფირ­ზე გად­მო­ტა­ნი­ლი სა­იდ ­ უმ­

უ­ტე­რულ გრა­ფი­კა­ზე და სამ­გან­ზო­მი­ლე­ბი­

მას­ხა­რა­ცა და ფი­ლი­პე IV- ეც ამ ფი­ლო­სო­

ლო­ა. გრძნო­ბე­ბი ბუ­ნებ­რივ მა­ტე­რი­აშ ­ ი აისა­

ა­ნი ეფექ­ტის მი­საღ­წე­ვად გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბის

ფი­ის ნა­წი­ლი­ა. რემ­ბ­რან­ტი – რამ­დე­ნად

ხე­ბა და მას ფან­ტა­ზი­ად აქ­ცევს. ეს აუცი­ლე­ბე­

მრა­ვა­ლი­არ ­ უ­სი­ან გა­დაწყო­ბას იყე­ნებს.

მძლავ­რია მი­სი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი ფი­ლო­სო­

ლი პი­რო­ბაა ნე­ბის­მი­ერ ­ ი შე­მოქ­მე­დე­ბის­თ­ვის,

ფი­ა, რო­დე­საც „უძღები შვი­ლის დაბ­რუ­ნე­

მულ­ტიპ­ლი­კა­ცი­ის­თვ ­ ის კი უმ­თავ­რე­სი­ა. ტექ­

... მიყ­ვარ­და გა­ზაფხულ­ზე ალ­ვის ხის ცქე­რა,

ბას“ ქმნის – ისე­თი ში­ნა­გა­ნი თა­ვი­სუფ­ლე­ბით,

ნო­ლო­გია მულ­ტიპ­ლი­კა­ცი­ის გრძნო­ბის­მე­რი

ვუ­ყუ­რებ­დი, რო­გორ ნელ­-­ნე­ლა იბე­რე­ბო­და

რომ­ლის მსგავ­სიც არც მა­ნამ­დე და არც შემ­

მხა­რის გახ­ს­ნას შე­საძ­ლე­ბელს ხდის. გა­მო­სა­

კვირ­ტე­ბი, რო­გორ ჟო­ნავ­და ხი­დან მო­ტე­ხი­ლი

დეგ არა­ფე­რი გვი­ნა­ხავს. ეს არის ადა­მი­ა­ნის

ხუ­ლე­ბის ფე­ნო­მე­ნი თე­ო­რი­ა­სა და ტექ­ნო­ლო­

ტო­ტი­დან სითხე; თუ­კი ამას წა­კითხულ სტრი­

გან­ც­და, რო­მელც ხე­ლოვ­ნე­ბად გარ­და­იქ­მ­ნე­

გი­ას შო­რის თავ­ს­დე­ბა. თე­ო­რია სა­შუ­ა­ლე­ბას

ქონ­საც და­ა­მა­ტებ, პო­ე­ტურს ან ვინ­მეს მი­ერ აღ­

ბა. კი­ნე­მა­ტოგ­რაფ­ზე თუ ვი­სა­უბ­რებთ, ის მხო­

გვაძ­ლევს, ხე­ლოვ­ნე­ბის სხვა­დას­ხვ ­ ა დარგს

წე­რილს, ხვდე­ბი, რომ სამ­ყა­რო­ში არ­სე­ბობს

ლოდ მა­ში­ნაა ძლი­ე­რი, რო­დე­საც ფი­ზი­კა,

შო­რის გაბ­მუ­ლი ძა­ფე­ბი და­ვი­ნა­ხოთ. ჩემ­თ­ვის

რა­ღაც ისე­თი, რაც რა­ცი­ო­ნა­ლურ ახ­ს­ნას არ ექ­

რო­მელ­საც ეკ­რან­ზე ვხე­დავთ, უფ­რო დიდ,

მულ­ტიპ­ლი­კა­ცი­ა­ში ბევ­რი რა­მაა ამო­უც­ნო­ბი.

ვემ­დე­ბა­რე­ბა... რაც უფ­რო მე­ტად გრძნობ მზეს

ამაღ­ლე­ბულ სივ­რ­ცე­ში გა­და­დის.

რაც უფ­რო შორს მივ­დი­ვარ, მით უფ­რო მეტ

შენს სა­ხე­ზე, მით უფ­რო მძლავრდ მოქ­მე­დებს შენ­ზე ვან გო­გის „მზესუმზირები“...

მთა­ვა­რი

ხე­ლოვ­ნე­ბა მხო­ლოდ ტკბო­ბა არ არის. თუ

აბ­სურ­დუ­ლა­დაც

უნ­და

ჟღერ­დეს,

სა­იდ ­ უმ­ლო

სა­იდ ­ უმ­ლოს ვაწყ­დე­ბი...

მუ­ზე­უმ­ში შეს­ვ­ლი­სას შენს ცხოვ­რე­ბას ზღურ­ბ­

მულ­ტიპ­ლი­კა­ცი­აშ ­ ი შეც­დო­მის ალ­ბა­თო­ბა

ლ­ზე ტო­ვებ, დიდს ვე­რა­ფერს გა­მო­ი­ტან. იგი­ვე

ძა­ლი­ან დი­დი­ა. აქ არ გაქვს ცოცხა­ლი მა­სა­

შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას ადა­მი­ან­ზეც ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში.

ლა, მა­სა­ლა სუფ­თა სივ­რ­ცი­დან ჩნდე­ბა. შენ

უნ­და

შენ კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­უ­ლი ნიშ­ნე­ბით გად­მოს­ცემ

მთე­ლი ამ სამ­ყა­როს შე­მოქ­მე­დი ხარ – აქ

გრძნობ­დე მო­მენ­ტის სე­რი­ო­ზუ­ლო­ბას, ვგუ­

იმ არ­სე­ბით­სა და ფა­რულს, რი­სი გად­მო­ცე­მაც

არის შე­ნი ადა­მიც, ევაც, ვაშ­ლი­ცა და გვე­

ლის­ხ­მობ არა იმ­გ­ვარ სე­რი­ო­ზუ­ლო­ბას, რო­

სიტყ­ვი­ე­რად არ შე­გიძ­ლი­ა. ეს შე­ნი სუ­ლის გა­

ლიც. ხან­და­ხან მგო­ნი­ა, რომ კი­ნო რა­ღაც

მე­ლიც იუმო­რის გრძნო­ბას უკარ­გავს ადა­მი­

მო­ძა­ხი­ლი­ა. ფილ­მის კე­თე­ბა ხან­ძარს ჰგავს,

ვულ­კა­ნუ­რი მოვ­ლე­ნა­ა, შენ ქმნი მა­სას, რო­

ანს, ან სიმ­სუ­ბუ­ქეს არ­თ­მევს, არა­მედ იმას,

შემ­თხ­ვე­ვით აალე­ბად ნა­პერ­წ­კალს. ჩე­მი აზ­

მელ­შიც ცოცხა­ლი წერ­ტი­ლი უნ­და გაჩ­ნდ ­ ეს.

რომ ყო­ველ წამს გახ­სოვ­დეს, რომ მოკ­ვდ ­ ა­ვი

რით, ხე­ლოვ­ნე­ბის სო­ცი­ა­ლუ­რი ამო­ცა­ნე­ბი

ჩემ­თვ ­ ის ამ წერ­ტი­ლე­ბის ერ­თმ ­ ა­ნეთ­თან და­

ხარ; და ეს ცოდ­ნა კი არ უნ­და გკლავ­დეს, პი­

რაც შე­იძ­ლე­ბა უკან უნ­და იდ­გეს. სო­ცი­ა­ლუ­

კავ­ში­რე­ბა ხში­რად კოშ­მა­რის ტოლ­ფა­სი­ა,

რი­ქით – ამით უნ­და იცოცხ­ლო. სიკ­ვ­დი­ლი­სა

რო­ბა გან­ზო­გა­დე­ბას და სა­მო­მავ­ლო კითხ­

წი­ნათ­გრ ­ ­ძ­ნო­ბა, რომ ცო­ტაც და, ყვე­ლა­ფე­რი

და სი­ცოცხ­ლის ფი­ლოს­ფიაა ეს­პა­ნუ­რი კო­

ვებ­ზე პა­სუხს გუ­ლის­ხ­მობს, სა­დაც ად­ვი­ლი შე­

და­ინ­გ­რე­ვა. ეს არის კი­ნო­ში მუ­შა­ობ ­ ის სირ­

რი­და, მექ­სი­კუ­რი დღე­სას­წა­ულ ­ ე­ბი და კარ­ნა­

საძ­ლე­ბე­ლი­ა, რომ შეც­დე. ხე­ლოვ­ნე­ბა უნ­და

თუ­ლე, რო­მე­ლიც კა­ტას­ტ­რო­ფის ზღვარ­ზე

ვა­ლე­ბი. არ არ­სე­ბობს ხე­ლოვ­ნე­ბა გან­ც­დის

სცდე­ბო­დეს მი­ღე­ბულ ჩარ­ჩო­ებს, და ამას­თან,

ყოფ­ნას უტოლ­დე­ბა. ლი­ტე­რა­ტო­რის საქ­მი­

ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში

58

მთა­ვა­რია

გან­ც­და.

ა­ნო­ბა მე­ლან­თან და ქა­ღალ­დ­თა­ნაა და­კავ­

თავს. რო­დე­საც თავს ჩიხ­ში იგ­დებ, არ ვი­ცი,

მეტს, ვერც ვე­რა­ფერს გა­ა­კე­თებ, რად­გა­ნაც

ში­რე­ბუ­ლი, აქ აზ­რია ღი­რე­ბუ­ლი; კი­ნო კი გი­

ში­შის­გან, თუ ორ­გა­ნიზ­მ­ში ხდე­ბა რა­ი­მე ისე­თი,

პერ­სო­ნა­ჟი ძა­ლი­ან პა­ტა­რაა – სულ ათი სან­

გან­ტუ­რი მე­ქა­ნიზ­მი­ა.

რაც შე­მოქ­მედ ადა­მი­ანს სჭირ­დე­ბა, რო­დე­

ტი­მეტ­რი, მი­სი თი­თე­ბი და ფრთე­ბი რამ­დე­ნი­მე

საც ფიქ­რობ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი და­ინ­გ­რა, გა­

მი­ლი­მეტ­რი­ა, ჟეს­ტე­ბი მიკ­როს­კო­პუ­ლი­ა. ეს ძა­

მო­სა­ვალს სწო­რედ მა­შინ პო­ულ ­ ობ.

ლი­ან სკურ­პუ­ლო­ზუ­რი სა­მუ­შა­ო­ა.

პო­ეტ­მა შე­იძ­ლე­ბა თხუთ­მე­ტი წლის ასაკ­ში გე­ნი­ა­ლუ­რი ლექ­სი და­წე­როს, რო­გორც ლერ­ მონ­ტოვ­მა და­წე­რა Белеет парус одинокий მაგ­რამ პრო­ზა­ში, ჩვენ კი ცხოვ­რე­ბის უდი­დეს

პერ­სო­ნა­ჟე­ბი

ხე­ლო­ვა­ნის კომ­პრ ­ ო­მი­სი

ნა­წილს, მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, პრო­ზა­ში ვა­ტა­რებთ

ჩე­მი გმი­რე­ბი ცხოვ­რე­ბი­დან მო­დი­ან. ცხო­

ხე­ლო­ვა­ნი კომ­პ­რო­მის­ზე მი­დის, რა­თა შექ­მნ ­ ას.

– ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია შე­ძე­ნი­ლი გა­მოც­

ველ­თა ქცე­ვა ადა­მი­ან­თა ქცე­ვა­ზე ნაკ­ლე­ბად

გა­იხ­სე­ნეთ, რო­გორ გარ­ბო­და მი­ქე­ლან­ჯე­ლო

დი­ლე­ბა. ცნო­ბი­ე­რე­ბა­ში უეც­რად რა­ღაც ამო­

სა­ინ­ტე­რე­სო რო­დი­ა, თუ მე­ტად არა. ადა­მი­ა­ნი

ფლო­რენ­ცი­იდ ­ ან რომ­ში, პა­პის წინ მუხ­ლებ­ზე ეცე­

ტივ­ტივ­დე­ბა, ისე, რომ ხში­რად ვერც კი ხვდე­

ცდი­ლობს ჩა­ი­კე­ტოს, მო­იტყუ­ოს, ცხო­ვე­ლე­ბი

მო­და. გა­ნა ეს კომ­პრ ­ ო­მი­სი არ იყო?! ან პუშ­კი­ნი,

ბი – სა­ი­დან?! მომ­ხ­და­რა, რომ უყუ­რებ ეკ­რანს

კი ინ­ს­ტინ­ქტ ­ ით მოქ­მე­დე­ბენ – მა­თი ქცე­ვა ღიაა

რო­დე­საც წერს, რომ იგ­რ­ძ­ნო, რო­გორ გა­იღ­ვა­რა

და ფიქ­რობ, – ეს ხომ სულ სხვა­ნა­ი­რად უნ­და

და და­უ­ფა­რა­ვი. ცხო­ველს ისე­ვე უხა­რია და გა­

უხამ­სო­ბა მის ძარ­ღ­ვებ­ში; ან ჰამ­სუ­ნი, დი­დი ნორ­

გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, მაგ­რამ ნა­მუ­შე­ვა­რი უკ­ვე დას­

ნიც­დის, ბო­ლოს და ბო­ლოს ცოცხ­ლად იბა­დე­

ვე­გი­ე­ლი დრა­მა­ტურ­გი. გა­აჩ­ნი­ა, რა სი­მარ­თ­ლით

რუ­ლე­ბუ­ლია და მი­სი ხელ­მე­ო­რედ გა­და­ღე­

ბა და კვდე­ბა; ამ მხრივ, ჩვენ ერ­თ­მა­ნე­თის­გან

გან­ვს ­ჯ ­ ით. რო­დე­საც ბრბო გე­ნი­ოსს თა­ვი­სი საქ­ცი­

ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა რომც მო­გე­ცეს, არა­ვინ

არც ისე გან­ვ­ს­ხ­ვავ­დებთ. პერ­სო­ნა­ჟი გა­დამ­

ე­ლის გა­მო გან­ს­ჯის, ეს მი­სი დამ­ცი­რე­ბის სურ­ვი­

იცის, უკე­თე­სი გა­მო­ვი­დო­და თუ არა. რო­გორც

კ­ვეთ წერ­ტილ­ზეა – შენ მას შე­ნე­ბუ­რი ხერ­ხე­

ლი უფ­რო­ა, ვიდ­რე – მას­თან გა­ტო­ლე­ბის. ვი­საც

ხიტ­რუ­კი (ფიოდორ ხიტ­რუ­კი – ცნო­ბი­ლი რუ­სი

ბით, შე­ნი ფსი­ქო­ლო­გი­ით და შე­ნი­ვე შე­ძე­ნი­ლი

გან­ცდ ­ ა ამოძ­რა­ვებს, ვი­საც გან­ც­დის გა­და­ტა­ნა შე­

მულ­ტიპ­ლი­კა­ტო­რი, რე­ჟი­სო­რი, სცე­ნა­რის­ტი -

გა­მოც­დი­ლე­ბით აცოცხ­ლებ. ფილ­მ­ში Цапля

უძ­ლი­ა, სხვას არას­დ­როს გან­სჯ ­ ის.

ი.ჟ.) მეტყო­და, – „იურა, ნუ ჩქა­რობ ძველ იდე­

и журавль ყან­ჩას წე­როს­თ­ვის ქუ­დი მო­აქვს სა­

ას­თან გან­შო­რე­ბას, ახა­ლი მხო­ლოდ იმი­თაა

ჩუქ­რად. წე­რო იხუ­რავს, ყან­ჩა უს­წო­რებს, და

უკე­თე­სი, რომ ახა­ლი­ა“.

ისევ თა­ვი­დან... იწყე­ბა ის, რის გა­მოც, მათ არ

კავ­ში­რის ძი­ე­ბა­ში

გე­მოვ­ნე­ბა და ცხოვ­რე­ბის ფი­ლო­სო­ფია

შე­უძ­ლი­ათ ერ­თად ბედ­ნი­ერ ­ ე­ბი იყ­ვნ ­ ენ. ფილ­

გე­მოვ­ნე­ბა ეს­თე­ტი­კი­სა და სა­ერ­თოდ, შე­

მის ნახ­ვის შემ­დეგ მე­გობ­რის დე­დამ მკითხა,

ფა­სე­ბის­თ­ვის ზუს­ტი სიტყ­ვა არ არის. რო­დე­

რო­დე­საც ჩნდე­ბა უჯ­რე­დი, იწყებს პულ­სი­რე­

– კი მაგ­რამ, სა­ი­დან იცი ეს ყვე­ლა­ფე­რი? არ

საც სე­რი­ოზ ­ ულ ლი­ტე­რა­ტუ­რას კითხუ­ლობ,

ბას, გამ­რავ­ლე­ბას, რო­გორც ცოცხა­ლი ორ­გა­

ვი­ცი, ვერ გეტყ­ვით, არ მახ­სოვს, სად შევ­ნიშ­

იქ გე­მოვ­ნე­ბა არა­ფერ შუ­აშ ­ ი­ა. „მძიმეა სუ­ლი,

ნიზ­მი – ფან­ტა­ზია იწყებს ეპი­ზო­დის აწყო­ბას.

ნე, მაგ­რამ ეს დე­ტა­ლე­ბი ცხოვ­რე­ბი­დან მო­

აი, ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ადა­მი­ან ­ ის­გან დარ­ჩა“,

მხო­ლოდ ემო­ცი­ურ დო­ნე­ზე, ინ­ს­ტინ­ქტ ­ ით შე­

დის. შე­საძ­ლო­ა, ასე იმი­ტომ ხდე­ბა, რომ მე არ

– მხო­ლოდ ტოლ­ს­ტო­ის შე­ეძ­ლო ეს ეთ­ქ­ვა.

იძ­ლე­ბა ამის მიღ­წე­ვა, რა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი გზით,

მაქვს მრა­ვალ­ფი­გუ­რუ­ლი ჟეს­ტე­ბი, ეს ჩემ­თ­ვის

ჩვენ ხომ არ ვსა­უბ­რობთ გე­მოვ­ნე­ბა­ზე, რო­

არ მგო­ნი­ა, ეს შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყოს. ყო­ფი­ლა

არა­ბუ­ნებ­რი­ვი­ა. სი­ტუ­ა­ცი­ის თუ სცე­ნის ფსი­ქო­

დე­საც ბიბ­ლი­ურ ტექ­ს­ტებს ვკითხუ­ლობთ,

შემ­თხ­ვე­ვე­ბი, რო­დე­საც ვიწყებ­დი ეპი­ზოდს,

ლო­გი­ის გა­და­საწყ­ვე­ტად ეკო­ნო­მი­ურ ჟეს­ტებს

იმი­ტომ, რომ ეს გე­მოვ­ნე­ბის სა­კითხი არ

ვი­ცო­დი მი­სი ფი­ნა­ლი, გან­ვი­თა­რე­ბას კი ვერ

ვე­ძებ. მა­გა­ლი­თად, იგი­ვე ფილ­მშ ­ ი, მას შემ­

არის – ეს ცხოვ­რე­ბის ფი­ლო­სო­ფი­აა ­.

ვხე­დავ­დი. კავ­ში­რის ძი­ე­ბის პრო­ცეს­ში და­

დეგ, რაც წე­რო ეტყ­ვის ყან­ჩას, ისევ იქ წა­ვი­დეს,

საწყისს

ვა­ერ­თებ,

სა­ი­და­ნაც მო­ვი­და, ყან­ჩა დგას და მძივს ათა­

რი­თაც გა­მო­უ­ვალ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვიგ­დებ

მა­შებს. აქ მე­ტი არა­ფე­რი არ არის, სტა­ტი­კა­ა.

პირ­და­პირ

ფი­ნალ­თან

ირი­ნე ჟორ­და­ნია

59

interviu

ან­ჟეი ვა­ი­და

რო­მე­ლიც ასა­კის მი­უ­ხე­და­ვად, ჩვე­ულ სა­მუ­

რად მიკ­ვირ­და, ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვ ­ ის ისე­თი

შაო ფორ­მა­ში იყო. ლექ­ცი­ებ­ზე ის თი­თო­ე­ულ

რთუ­ლი იყო ფილ­მე­ბის კე­თე­ბა, ბევ­რად უფ­

ჩვენ­გან­თან ერ­თად გა­ნი­ხი­ლავ­და ერ­თ­მა­ნე­

რო რთუ­ლი ვიდ­რე ჩვენ­თ­ვის...

თის­გან სრუ­ლი­ად გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი ამ­ბე­ბის

ვმე­გობ­რობ­დი

ფოლ­კერ

შლი­ონ­დორ­ფ­

რამ­დე­ნი­მე ვერ­სი­ას და ამი­სათ­ვის ხე­ლოვ­

თა­ნაც, სხვა­თა შო­რის „თუნუქის დო­ლი“ თა­

ნე­ბის სხვა­დას­ხ­ვა დარგს იშ­ვე­ლი­ებ­და, დარ­

ვი­დან მე უნ­და გა­და­მე­ღო, ასე სურ­და მის

ერის სინ­დისს, ის­ტო­რი­ას მის წინ­სვ ­ ­ლას, ყო­

წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მას­თან გა­ტა­რე­ბულ­მა დრომ

ავ­ტორს, გი­უნ­ტერ გრასს. მან თა­ვად შე­ომ­

ველ­თვ ­ ის გან­საზღ­ვ­რა­ვენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რო­

თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს რა­ღაც ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­

თა­ვა­ზა მი­სი გა­და­ღე­ბა, მაგ­რამ მე ვერ შევ­ძ­

მელ­თა შე­მოქ­მე­დე­ბა, ცხოვ­რე­ბის წე­სი, ზნე­

ლო­ვა­ნი შე­ჰმა­ტა.

ლებ­დი ამ ნა­წარ­მო­ე­ბის ეკ­რა­ნი­ზი­რე­ბას ისე,

ობ­რი­ვი კრი­ტე­რი­უ­მე­ბი სრულ თან­ხვ ­ ედ­რა­შია ის­ტო­რი­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბას­თან. პო­ლო­ნე­თის

მე და ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა პა­ველ ფერ­დეკ­მა

მოკ­ლედ, იმის თქმა მინ­და, რომ ასეთ ად­

ის­ტო­რი­ა, თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თ­ვის ბროძ­ლის ის­ ტო­რი­ა­ა. იშ­ვი­ათ ­ ია ქვე­ყა­ნა, რო­მელ­საც სა­უკ ­ უ­ ნე­ებ ­ ის მან­ძილ­ზე ამ­დე­ნი ებ­რ­ძო­ლოს და­მო­უ­

რო­გორც ეს შლი­ონ­დორ­ფმ ­ ა შეს­ძ­ლო...

მას ინ­ტერ­ვიუ ვთხო­ვეთ. რით იყო მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ვა­ნი თქვენ­თვ ­ ის პო­ ლო­ნუ­რი კი­ნო ?

გი­ლებ­ში ადა­მი­ა­ნე­ბის შეხ­ვედ­რა ყო­ველ­თ­ვის რა­ღაც ნა­ყოფს გა­მო­ი­ღებს მო­მავ­ლის­თ­ვის, და

კი­დებ­ლო­ბის­თ­ვის. პო­ლო­ნეთ­ში ის­ტო­რი­უ­ლი

ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი ეს იყო ენა, რის გა­რე­

არა მარ­ტო კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­თ­ვის, იქ­ნებ სამ­

კა­ტაკ­ლიზ­მე­ბის დროს ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლე­ბი ყო­

შეც სა­ზო­გა­დო­ე­ბა უბ­რა­ლოდ ვერ გან­ვი­

ყა­როს­თ­ვი­საც, მშვი­დო­ბი­სათ­ვი­საც, ურ­თი­ერ­

ველ­თვ ­ ის დიდ როლს თა­მა­შობ­დ­ნენ სწო­რი

თარ­დე­ბა. დღე­ვან­დე­ლო­ბა ჩემ­თ­ვის წარ­

თ­გა­გე­ბის­თ­ვი­საც... ადა­მი­ა­ნებ­ში, რომ­ლებ­საც

პო­ლი­ტი­კუ­რი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბე­ბის მი­ღე­ბა­ში.

მო­უდ­გე­ნე­ლია

კა­ვა­ლე­რო­ვი­ჩის,

ერ­თმ ­ ა­ნე­თის ეს­მით, აღარ იბა­დე­ბა კონ­ფ­ლიქ­

მათ შო­რი­საა ან­დჟ ­ ეი ვა­ი­და – დი­დი პო­ლო­ნე­

კუ­ცის, კონ­ვიც­კის, მარ­ჩევ­ს­კის, მათ შო­რის

ტი; კონ­ფლ ­ იქ­ტე­ბი ხომ გა­უ­გებ­რო­ბის შე­დე­გი­ა...

ლი რე­ჟი­სო­რი, სა­ზო­გა­დო მოღ­ვა­წე, მარ­თ­

ჩე­მი ფილ­მე­ბის გა­რე­შე. ამ რე­ჟი­სო­რებ­მა და

ჩვე­ნი სკო­ლა არის ად­გი­ლი, სა­დაც ერ­თმ ­ ა­

ლაც რომ ერის სინ­დი­სი.

ფილ­მებ­მა გა­მოწ­ვ­რ­თ­ნეს ჩვე­ნი სა­ზო­გა­დო­ე­

ნეთს არა­ვინ ებ­რ­ძ­ვის. აქ ყვე­ლა მე­გობ­რობს,

მუნ­კის,

ბა, დაგ­ვა­ნა­ხეს თუ ვინ ვართ და მიგ­ვიყ­ვა­ნეს

აქ ყვე­ლას უყ­ვარს ერ­თ­მა­ნე­თი. კი­ნო ყო­ველ­

არც ერ­თი პო­ლო­ნე­ლი რე­ჟი­სო­რის ხე­ლოვ­

„სოლიდარობამდე“. ჩვენ დღემ­დე ვი­ცავთ იმ

თ­ვის მშვე­ნი­ე­რი მე­დი­უ­მია ხე­ლოვ­ნე­ბა­სა და

ნე­ბა­ში არ ასა­ხუ­ლა პო­ლო­ნუ­რი სუ­ლი, თა­

შე­ხე­დუ­ლე­ბას, რომ პო­ლო­ნე­ლი რე­ჟი­სო­რის

პო­ლი­ტი­კას

ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბა, ადა­მი­ა­ნის რო­ლი ქვეყ­ნის

მი­ერ გა­და­ღე­ბუ­ლი ფილ­მი აუცი­ლებ­ლად

რა­ღაც გა­ცი­ლე­ბით მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვანს შო­რის.

ის­ტო­რი­აშ ­ ი ისე, რო­გორც – ვა­იდ ­ ას ფილ­მებ­

პო­ლო­ნურ ენა­ზე უნ­და შე­იქ­მ­ნას, პო­ლო­ნე­ლი

კი­ნო აღ­მო­ჩე­ნე­ბის ხე­ლოვ­ნე­ბა­ა; სა­ი­დან გვე­

ში. „სოლიდარობის“ დროს ვა­იდ ­ ა აქ­ტი­უ­რად

მსა­ხი­ო­ბე­ბის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით. თუმ­ცა მსოფ­

ცო­დი­ნე­ბო­და იაპო­ნი­ა, თუ არა კუ­რო­სა­ვა და

ეხ­მა­რე­ბო­და ერ­თ­-ერთ წამ­ყ­ვან პო­ლი­ტი­კურ

ლიო კი­ნო­გა­ქი­რა­ვე­ბის­თ­ვის ფილ­მი პო­ლო­

ოძუ. ის, რომ აქ­ვე, სადღაც ახ­ლოს არ­სე­ბობს

ჯგუფს და სე­ი­მის დე­პუ­ტა­ტო­ბა­საც

ნურ ენა­ზე ძნე­ლი გა­სა­ყი­დი­ა.

შვე­დე­თი ისე­დაც ვი­ცით, მაგ­რამ რო­ცა ბერ­გ­

კი დას­

თან­ხმ ­დ ­ ა, რად­გან თვლი­და რომ იმ ეტაპ­ზე

შო­რის,

გან­ხეთ­ქი­ლე­ბა­სა

და

მანს ვუ­ყუ­რებთ, ვხვდე­ბით, რო­გო­რი ხალ­ხი

ასე იყო სა­ჭი­რო. ის დარ­ჩა სე­იმ­ში მა­ნამ, ვიდ­

რას იტყ­ვით თქვენს სკო­ლა­ზე, რო­მე­ლიც

ცხოვ­რობს შვე­დეთ­ში. გა­ინ­ტე­რე­სებთ რო­

რე მი­სი გუნ­დის სიტყ­ვას გა­დამ­წყ­ვე­ტი მნიშ­ვ­

თქვენს სა­ხელს ატა­რებს – Andrzej Waj­da Mas­

გო­რე­ბი არი­ან იტა­ლი­ელ ­ ე­ბი? ამი­სათ­ვის სა­

ნე­ლო­ბა ჰქონ­და.

ter scho­ol of film di­rec­ting, და სა­ერ­თოდ, რა

ჭი­როა ნა­ხოთ ფე­ლი­ნის, ან­ტო­ნი­ო­ნის ფილ­

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს ამა­თუ­იმ სკო­ლა­ში დაგ­

მე­ბი... აი, რა­ტომ უნ­და შევ­ქმ ­ ­ნათ კი­ნო, რომ

რო­ვილ გა­მოც­დი­ლე­ბას შე­მოქ­მე­დის­თ­ვის?

სხვებს ჩვენს შე­სა­ხებ მო­ვუყ­ვეთ.

ომი, ვარ­შა­ვის აჯან­ყე­ბა, მი­სი მარ­ცხიც და საბ­ჭო­ე­თის რე­ჟი­მიც ვა­იდ ­ ას გულ­ზე აქვს გა­ ტა­რე­ბუ­ლი, გან­ც­დი­ლი და შემ­დეგ ფილ­მე­ ბად ქცე­უ­ლი.

რთუ­ლი სათ­ქმ ­ ე­ლი­ა... ჩვე­ნი სკო­ლა, სულ

კი­ნო არის ტექ­ნი­კუ­რი გა­მო­გო­ნე­ბა და რი­

რა­ღაც 11 წე­ლია, რაც გა­იხ­ს­ნა, პირ­ველ ნა­

სი თქმაც უნ­და გვინ­დო­დეს მი­სი მეშ­ვე­ო­ბით,

ვა­ი­დას ერ­თ­-ერ­თი უკა­ნას­კნ ­ ე­ლი ფილ­მი

ბი­ჯებს ვდგამთ ასე ვთქვათ... ვი­ყე­ნებთ ჩვენს

მა­ინც ყვე­ლა ერ­თ­სა და იმა­ვე ხელ­საწყოს ვი­

მის­თ­ვის გან­სა­კუთ­რე­ბით მტკივ­ნე­ულ, კა­ტი­

გა­მოც­დი­ლე­ბას, რო­მე­ლიც ძველ სკო­ლა-­ს­

ყე­ნებთ; უფ­რო მე­ტიც, მათ ვინც ვცდი­ლობთ

ნის ტრა­გე­დი­ას ეძღ­ვ­ნე­ბა, რომ­ლის დრო­საც

ტუ­დი­ებ­ში შე­ვი­ძი­ნეთ. ალ­ბათ ყვე­ლა რე­ჟი­სო­

გა­ვა­კე­თოთ კი­ნო ჩვენს ენა­ზე, გვინ­და, რომ

მა­მა­მი­სი და­იღ ­ უ­პა. ამ ფილ­მის­თ­ვის ის დიდ­

რის ცხოვ­რე­ბა­ში დგე­ბა ის რთუ­ლი მო­მენ­ტი,

ეს ერ­თ­გვ ­ ა­რი აღ­სა­რე­ბაც იყოს, რო­მელ­საც

ხანს ემ­ზა­დე­ბო­და. რო­დე­საც ფილ­მი მოს­

რო­ცა მთავ­რ­დე­ბა სკო­ლა, იწყე­ბა თა­ვი­სუფ­

სხვე­ბიც მო­ის­მე­ნენ, მი­უხ ­ ე­და­ვად იმი­სა, რომ

კოვ­ში უჩ­ვე­ნეს, ვა­იდ ­ ამ გა­ნაცხა­და: მსოფ­ლი­

ლე­ბა და მარ­ტო, პი­რის­პირ რჩე­ბი მა­ყუ­რე­

ჩვენ პო­ლო­ნუ­რად ვლა­პა­რა­კობთ, თქვენ

ომ გა­ი­გო კა­ტი­ნის ტყის სი­ნამ­დ­ვი­ლე. ახ­ლა

ბელ­თან. ყვე­ლა­ზე მკაც­რი და­პი­რის­პი­რე­ბა

ქარ­თუ­ლად, სხვა­ნი გერ­მა­ნუ­ლად, ფრან­გუ­

უკ­ვე დრო­ა, რუ­სეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში ახა­

კი პირ­ვე­ლი ფილ­მი­ა...

ლად და ა. შ. ამას­თან ერ­თად ამ­ბავს ვყვე­ბით

ლი ფურ­ცე­ლი გა­დავ­შა­ლოთ... ასე მხო­ლოდ

კარ­გი­ა,

რო­დე­საც

სკო­ლა

სხვა­დას­ხ­ვა

არ­ტის­ტე­ბის, სცე­ნა­რის და გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბით

დი­დი ხე­ლო­ვა­ნი შე­იძ­ლე­ბა მო­იქ­ცეს. ვა­ი­და

კულ­ტუ­რის ადა­მი­ა­ნებს ახ­ვედ­რებს ერ­თ­მა­

მეშ­ვე­ობ ­ ით, რაც ასე­ვე ძალ­ზედ მნიშ­ვ­ნე­ლო­

დღე­საც ცოცხა­ლი, „ახალგაზრდა“ კლა­სი­

ნეთს. არ­ტის­ტე­ბის თავ­შეყ­რა სულ სხვაგ­ვარ

ვა­ნია ხე­ლოვ­ნე­ბის ამ დარ­გ­ში. ფილ­მე­ბი მა­

კო­სი­ა.

სი­ახ­ლო­ვეს იწ­ვევს.

ტო­ნი­ზი­რებ­ლად, კარ­გად მოქ­მე­დე­ბენ ადა­

2006–2007 წლებ­ში წი­ლად მხვდა ბედ­ნი­

მახ­სოვს სტუ­დენ­ტო­ბი­სას რო­გორ ვმე­გობ­

მი­ან­ზე. ისი­ნი გვარ­წმ ­ უ­ნე­ბენ, რომ სა­ბო­ლოო

ე­რე­ბა ამ ადა­მი­ან­თან მეს­წავ­ლა და მი­სი

რობ­დი ან­დ­რეი ტარ­კოვ­ს­კის­თან, კონ­ჩა­

ჯამ­ში ყვე­ლა­ნი ვგა­ვართ ერ­თმ ­ ა­ნეთს, ერ­თ­

მხატ­ვ­რუ­ლი ფილ­მის „კატინის“ გა­და­ღე­ბებს

ლოვ­ს­კის­თან, გრი­შა ჩუხ­რა­ის­თან, მქონ­და

ნა­ი­რი პრობ­ლე­მე­ბი გვაქვს, ერ­თი და იგი­ვე

დავ­ს­წ­რე­ბო­დი. მთე­ლი სა­რე­ჟი­სო­რო ჯგუ­ფი

ბედ­ნი­ე­რე­ბა მი­ხა­ილ რომ­თან ურ­თი­ერ­თო­

გვა­ხა­რებს, ერ­თნ ­ ა­ირ ­ ად გვე­ცი­ნე­ბა და ერ­თი

გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვუ­ყუ­რებ­დით 83 წლის ვა­ი­დას,

ბის, კარ­გად ვიც­ნობ­დი გე­რა­სი­მოვს. სა­ოც­

და იგი­ვე გვა­წუ­ხებს.

60

spec.reportaJi

რო­გორ გგო­ნი­ათ, რო­გორ უნ­და მოჰყ­ვეს

მის გა­დარ­ჩე­ნა­ში. გერ­მა­ნე­ლებს თით­ქოს აღა­

სა­ქარ­თ­ვე­ლო კი­ნოს მეშ­ვე­ობ ­ ით თა­ვი­სი ფე­

რა­ფე­რი ჰქონ­დათ სათ­ქ­მე­ლი, მაგ­რამ ბო­ლო

ნო­მე­ნის შე­სა­ხებ?

დროს რამ­დე­ნი­მე მშვე­ნი­ე­რი ფილ­მი გა­ა­კე­თეს.

უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა გა­და­ხე­დეთ ის­ტო­რი­ას. სა­ქარ­თ­ვე­ლო­საც აქვს თა­ვი­სი თე­მე­ბი, რომ­ლის

სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ კი­დევ ერ­თხელ უნ­და ნა­ხოს თა­ ვი­სი წარ­სუ­ლი.

შე­სა­ხე­ბაც უნ­და ჰყვე­ბო­დეს ვინ­მე. ამას ჩვენც ვე­

რო­დე­საც გვე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ახ­ლოვ­დე­ბა

ლო­დე­ბით. სა­ქარ­თ­ვე­ლო ძვე­ლი ქვე­ყა­ნა­ა, დი­

უნი­ფი­კა­ცი­ა, არის გლო­ბა­ლი­ზა­ცი­ის პრო­ცე­

თორნიკე ბზიავა

დი ტრა­დი­ცი­ით და ის­ტო­რი­ით; ვფიქ­რობ, რომ

სი და გვას­წავ­ლი­ან, თუ რა არის ეს, მე მე­ცი­

და ანჟეი ვაიდა

სა­ქარ­თ­ვე­ლოს წარ­სულ­ზეც ბევ­რი აქვს სათ­ქ­

ნე­ბა – ალ­ბათ და­სავ­ლეთს ჩვენ უნ­და ვას­წავ­

მე­ლი, ახ­ლო წარ­სულს ვგუ­ლის­ხ­მობ, საბ­ჭო­თა

ლოთ, რა არის ეს მცნე­ბა, რად­გან ყვე­ლა­ზე

კავ­ში­რის დროს, ისე­ვე რო­გორც ლიტ­ვე­ლებს,

დიდ გლო­ბა­ლი­ზა­ცი­აშ ­ ი ჩვენ ვი­ყა­ვით მო­ყო­

რუ­მი­ნე­ლებს. რო­გორ გა­და­ი­ტა­ნეს ის სა­ში­ნე­ლი

ლი­ლე­ბი და არა და­სავ­ლე­თი (ცინის).

წლე­ბი; რა­ში იღებ­დ­ნენ მო­ნა­წი­ლე­ობ ­ ას, რა­ში – არა; რო­გორ ცდი­ლობ­დნ ­ ენ, დახ­მა­რე­ბოდ­ნენ

თორ­ნი­კე ბზი­ა­ვა,

თა­ვი­ანთ ქვე­ყა­ნას, რო­გორ მო­ნა­წი­ლე­ობ­დ­ნენ

პა­ველ ფერ­დე­კი

61

კი­ნოხ­მის „ნათლიმამა“ მარკ ბერ­გერი 62

მარკ ბერ­გე­რი (4 ოს­კა­რის მფლო­ბე­ლი

ინო­ვა­ცი­ურ ­ ი შე­მო­ი­ტა­ნეს კი­ნო­ში. ხმას­თან

ფილ­მე­ბის­თ­ვის „აპოკალიფსი დღეს“,

და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი მი­სი არახ­მა­მა­ღა­ლი,

„ამადეუსი“, „მაგარი ბი­ჭე­ბი“, „ინგლისელი

დახ­ვე­წი­ლი ხე­ლო­ბა დღემ­დე გა­ნას­ხვ ­ ა­ვებს

პა­ცი­ენ­ტი„) 70-იანი წლე­ბის ჩრდი­ლო კა­

ბერ­გერს თა­ნა­მედ­რო­ვე კო­ლე­გე­ბის­გან.

ლი­ფორ­ნი­ე­ლი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტე­ბის იმ

პე­და­გო­გი­ურ ­ ი საქ­მი­ან ­ ო­ბი­სად­მი სიყ­ვა­

თა­ო­ბას მი­ე­კუთ­ვ­ნე­ბა, რომ­ლე­ბიც თა­ვის

რულ­მა ის სა­ქარ­თვ ­ ე­ლო­შიც ჩა­მო­იყ­ვა­ნა,

დრო­ზე ფრენ­სის ფორდ კო­პო­ლას გარ­შე­

სა­დაც, უკ­ვე 3 თვე­ზე მე­ტია, ქარ­თვ ­ ელ სტუ­

მო გა­ერ­თი­ან­დე­ნენ და ბევ­რი ახა­ლი და

დენ­ტებს ლექ­ცი­ებს უკითხავს.

ფოტო: დათო ჯანელიძე

interviu

spec.reportaJi ლუ­ტუ­რად სხვა სამ­ყა­რო­ა. სტუ­დენ­ტებ­მა არ

უფ­რო ყუ­რადღე­ბი­ა­ნე­ბი, და­ინ­ტე­რე­სე­ბულ­ნი

ლით. გვითხა­რით, რა­ტომ მა­ინ­ც­და­მა­ინც იქ,

მარ­კ­,­თ­ქ­ვენ ბერ­კ­ლის კო­ლეჯ­ში ას­წავ­

იცი­ან, რას უს­მე­ნენ. მათ არ აქვთ, პრო­ფე­სი­

და აქ­ტი­ურ ­ ი მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი არი­ან იმი­სა, რის

და არა, ვთქვათ, ნი­უ­-ი­ორ­კ­ში, ან ლოს­-ან­

უ­ლი ლექ­სი­კო­ნი, კონ­ცეფ­ცი­ა. ისი­ნი წე­რენ

ახ­სნ ­ ა­საც მე ვცდი­ლობ. უფ­რო გო­ნივ­რულ

ჯე­ლეს­ში?

მუ­სი­კა­ზე, მაგ­რამ არ იცი­ან, რა­ტომ არის მუ­

შე­კითხ­ვებს სვა­მენ, კონ­ცეფ­ცი­ას უფ­რო უკეთ

სი­კა იქ, სა­დაც არის. ამი­ტომ მე მათ ვაძ­ლევ

წვდე­ბოდ­ნენ, ვიდ­რე ვა­ჟე­ბი. რო­გორც ჩანს,

ლექ­სი­კონს და კონ­ცეფ­ცი­ას, რომ აღ­წე­რონ

ომის დროს, რო­მე­ლიც მათ ბავ­შვ ­ ო­ბა­ში, და­

ის­ტო­რი­ას ­ ა და

ხმა, იფიქ­რონ მას­ზე და მიხ­ვ­დნ ­ ენ, რო­გორ

ახ­ლო­ებ ­ ით 90-92 წლებ­ში, ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბი­სას

ანა­ლი­ტი­კა­ზე, კრი­ტი­კა­სა და თე­ორ ­ ი­ა­ზე. მას

ესა­და­გე­ბა მუ­სი­კა კონ­კ­რე­ტულ გა­მო­სა­ხუ­ლე­

გა­მოს­ცა­დეს, ისი­ნი იტან­ჯე­ბოდ­ნენ რო­გორც

თით­ქმ ­ ის არ აქვს ფილ­მ­წარ­მო­ებ ­ ის კურ­სე­ბი

ბას, სუ­რათს.

კულ­ტუ­რუ­ლად, ისე ფი­ზი­კუ­რად და ამან რამ­

ბერ­კ­ლის აქვს კი­ნო­გან­ყო­ფი­ლე­ბა, რო­ მე­ლიც ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლია

და მთლი­ა­ნად აკა­დე­მი­უ­რი­ა. რამ­დენ­ჯერ­მე

...და იცით, რო­ცა გა­კე­თე­ბუ­ლი გაქვს 167

დე­ნად­მე შეზღუ­და მა­თი გა­მოც­დი­ლე­ბა და

მიწ­ვე­უ­ლი ვი­ყა­ვი ლექ­ცი­ის ჩა­სა­ტა­რებ­ლად

ფილ­მი, მო­ი­პო­ვებ აკა­დე­მი­ის 4 ჯილ­დოს და

შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, იფიქ­რონ უფ­რო ღრმად და

პრო­ფე­სორ­თან, რო­მელ­საც ხმის რე­ჟი­სუ­რის

აკე­თებ 168-ე ფილმს, ეს არც ისე სა­ინ­ტე­რე­

კონ­კრ ­ ე­ტუ­ლად. ზო­გი­ერთ მათ­განს უჭირს

ლექ­ცია ძა­ლი­ან აკა­დე­მი­უ­რად მიჰ­ყავს. მათ­

სო­ა. (იცინის)

იმ­პ­რე­სი­ონ ­ ის­ტუ­ლი, გახ­ს­ნი­ლი იდე­ებ ­ ის, არ­

ზე დი­დი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა, რო­ცა

ყო­ველ წელს სტუ­დენ­ტე­ბის ახა­ლი ნა­კა­

ტის­ტუ­ლი ინ­ტერ­პ­რე­ტა­ცი­ებ ­ ის გა­გე­ბა. ისი­ნი

ვუთხა­რი, თუ სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში რო­გორ კეთ­

დი მო­დის. ჯგუფ­ში და­ახ­ლო­ე­ბით 25-45 სტუ­

შე­და­რე­ბით რე­ალ ­ ის­ტურ ინ­ტერ­პ­რე­ტა­ცი­ებს

დე­ბა ფილ­მის ხმა (საუნდი) და რა ფაქ­ტო­

დენ­ტი­ა, და მარ­თ­ლაც ვი­ხიბ­ლე­ბი ხოლ­მე

იგე­ბენ. ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო­ებ ­ ი ისი­ნი არი­

რე­ბი ახ­დენს გავ­ლე­ნას რე­ჟი­სორ­ზე, რო­ცა

პირ­ვე­ლი დღით, რო­ცა თვა­ლებ­გაბ­რწ ­ ყი­ნე­

ან, რომ­ლე­ბიც სხვა­დას­ხ­ვა ქვე­ყა­ნა­ში მოგ­ზა­

ის იღებს გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბას ხმას­თან და­კავ­

ბუ­ლი, და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი, ახა­ლი სტუ­დენ­ტე­ბი

უ­რო­ბენ – ეს იქ­ნე­ბა, ევ­რო­პა, შე­ერ­თე­ბუ­ლი

ში­რე­ბით.

მო­დი­ან. ბევრს ნიშ­ნავს ჩემ­თ­ვის, რო­ცა წარ­

შტა­ტე­ბი, გერ­მა­ნი­ა, ინ­გლ ­ ი­სი თუ საფ­რან­გე­თი.

და­ახ­ლო­ე­ბით 11 წლის წი­ნათ მთხო­ვეს,

მო­ვიდ­გენ ხოლ­მე მათ­თან ერ­თად გა­სა­ტა­

ისი­ნი უკან არა­მარ­ტო გა­ფარ­თო­ებ ­ უ­ლი გან­

იქ­ნებ ოთხ­სე­მეს­ტ­რი­ა­ნი კურ­სის გა­ერ­თი­ან ­ ე­

რე­ბელ 3-4 თვეს, რო­დე­საც ვნა­ხავ, რო­გორ

საზღ­ვრ ­ ე­ბე­ბით ბრუნ­დე­ბი­ან, თუ რო­გორ არის

ბა მო­მე­ხერ­ხე­ბი­ნა – რო­გორ ვხე­დავ ფილ­

ის­წავ­ლი­ან ახალს და ვი­მე­დოვ­ნებ, რომ ეს

მსოფ­ლიო მოწყო­ბი­ლი, არა­მედ და­მა­ტე­ბით

მის სა­უნდს არა ტექ­ნი­კუ­რი თვალ­საზ­რი­სით,

შეც­ვ­ლის მათ მი­ერ ფილ­მის აღ­ქ­მას. მიყ­ვარს

ფილ­მებ­ზე სა­ფიქ­რალ ახალ გზებ­სა და ფაქ­

არა­მედ ნა­ხევ­რად ინ­დუს­ტი­რუ­ლი და ნა­ხევ­

ახალ­გაზ­რ­დებ­თან მუ­შა­ობ ­ ა.

ტებს სწავ­ლო­ბენ. ისი­ნი ასე­ვე ით­ვი­სე­ბენ კულ­

რად აკა­დე­მი­ურ ­ ი ორი­ენ­ტა­ცი­ით. ამ­გვ ­ ა­რად, ორ სამ­ყა­რო­ში მო­მიხ­და მუ­შა­ობ ­ ა: ერ­თი იყო

ტუ­რულ სხვა­ო­ბას; სწავ­ლო­ბენ გან­სხ ­ვ ­ ა­ვე­ბულ უკ­ვე თვე­ზე მე­ტი­ა, თბი­ლის­ში ხართ და

სა­მუ­შაო ეთი­კას, პრო­ფე­სი­ონ ­ ა­ლიზმს, ვალ­

აკა­დე­მი­ა, მე­ო­რე – კი­ნო­ინ­დუს­ტ­რი­ა, და უნ­და

ქარ­თ­ველ სტუ­დენ­ტებს ას­წავ­ლით. რას

დე­ბუ­ლე­ბე­ბის შეს­რუ­ლე­ბას. და ვფიქ­რობ, ეს

წარ­მო­მე­ჩი­ნა, სი­ნამ­დვ ­ ი­ლე­ში რო­გორ კეთ­

იტყო­დით მათ შე­სა­ხებ? რამ­დე­ნად სიღ­რმ ­ ი­

უფ­რო

დე­ბა კი­ნო­მუ­სი­კა (საუნდტრეკი) აკა­დე­მი­ურ­-

სე­უ­ლად აღიქ­ვა­მენ სა­კითხს და, სა­ინ­ტე­რე­

სწავ­ლი­სა და მუ­შა­ო­ბი­სად­მი.

ეს­ტე­თი­კუ­რი ანა­ლი­ზის მეშ­ვე­ო­ბით.

სო თუ არის მათ­თან მუ­შა­ო­ბა?

მნიშ­ვ­ნლ ­ ო­ვა­ნი

და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაა

ბერ­კლ ­ ი­ში კი იმი­ტომ ვას­წავ­ლი, რომ იქ

რო­ცა ჩა­მო­ვე­დი, არ ვი­ცო­დი, რა მო­ლო­

ვცხოვ­რობ. ლოს­-ან­ჟე­ლე­სი მა­ინ­ც­და­მა­ინც

დი­ნე­ბი უნ­და მქო­ნო­და. უნი­ვერ­სი­ტე­ტი არ

რომ ფილ­მის ფორ­მა­ტი და­პა­ტა­რავ­და.

ჩვე­ნი ერ­თ­-ერ­თი სა­უბ­რი­სას აღ­ვ­ნიშ­ნეთ,

არ მიყ­ვარს და ჩე­მი 167 ფილ­მი­დან მხო­

იყო იმ­დე­ნად აღ­ჭურ­ვი­ლი, რომ ისე მეს­წავ­

დღეს, რო­დე­საც კინოს ნახ­ვა სხვა­დას­ხვ ­ა

ლოდ ორ­ზე ვი­მუ­შა­ვე ლოს­-ან­ჟე­ლეს­ში, ყვე­

ლე­ბი­ნა, რო­გორც ამას აქამ­დე ვა­კე­თებ­დი.

სა­შუ­ალ ­ ე­ბით, მათ შო­რის ინ­ტერ­ნე­ტით ხდე­

ლა და­ნარ­ჩე­ნი კი ჩრდი­ლო­ეთ კა­ლი­ფორ­

ამი­ტო­მაც ჩვენ გა­და­ვი­ნაც­ვ­ლეთ „ქართული

ბა, თუ არის შე­საძ­ლე­ბე­ლი, რომ ფილ­მის,

ნი­ა­ში შე­იქ­მ­ნა; და კი­დევ იმი­ტომ ვას­წავ­ლი,

ფილ­მის“ ბა­ზა­ზე და ლექ­ცი­ე­ბის­თ­ვის ყო­ფი­

რო­გორც სა­ეკ­რა­ნო გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბის ფორ­

რომ მთხო­ვეს. (იცინის)

ლი ხმის სტუ­დია და­ვი­კა­ვეთ. ცო­ტა სხვა­ნა­ირ

მა შე­იც­ვა­ლოს?

საკ­ლა­სო გა­რე­მოს ვე­ლო­დი, სა­დაც უკეთ

უდა­ვოდ ვთვლი, რომ შე­იქ­მ­ნე­ბა გან­ს­ხ­ვა­ვე­

შევ­ძლ ­ ებ­დი, თან მე­სა­უბ­რა და თან ფილ­მე­ბი

ბუ­ლი ფილ­მე­ბი სხვა­დას­ხ­ვა ფორ­მა­ტის­თვ ­ ის.

ბერ­კ­ლი­ში სწავ­ლე­ბა, და რა­ტომ არის

მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა, და ამის­თვ ­ ის მე­ტი დრო დაგ­

თა­ნა­ზი­არ ­ ი გა­მოც­დი­ლე­ბა, რო­მე­ლიც დი­დი

თქვენ­თ­ვის აკა­დე­მი­უ­რი და თე­ო­რი­ულ ­ ი

ვეთ­მო.

ეკ­რა­ნი­დან სუ­რა­თე­ბი­სა და ამ­ბე­ბის მი­ღე­ბას

რამ­დე­ნად სა­ინ­ტე­რე­სოა თქვენ­თვ ­ ის

მხა­რე უფ­რო მნიშ­ვ­ნ­ლო­ვა­ნი, ვიდ­რე პრაქ­

რაც შე­ე­ხე­ბა სტუ­დენ­ტებს, თა­ვი­დან გა­მიკ­

300 ადა­მი­ან­თან ერ­თად გუ­ლის­ხმ ­ ობს, მა­ინც

ვირ­და მა­თი დას­წ­რე­ბის ცვა­ლე­ბა­დი სტი­ლი.

იქ­ნე­ბა. ყო­ველ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ვი­მე­დოვ­ნებ,

უფ­რო სა­ინ­ტე­რე­სოა იმი­ტომ, რომ რო­ცა

თა­ვი­დან 15-16 სტუ­დენ­ტი მო­ვი­და. შემ­დეგ

რომ იქ­ნე­ბა, იმი­ტომ, რომ ფილ­მის ამ­გვ ­ ა­რი

ამა­ზე ფიქ­რი და­ვიწყე, ეს ჩემ­თ­ვის სი­ახ­ლე

ხან ყვე­ლა ეს­წ­რე­ბო­და, ხან – 7-10 მათ­გა­ნი.

თა­ნა­ზი­არ ­ ო­ბა მა­ინც სხვა არის, ვიდ­რე სახ­

იყო; იმი­ტომ, რომ ვი­ცო­დი ყვე­ლა ტექ­ნი­კუ­რი

კურ­სის და­საწყის­ში მათ და­ვა­ლე­ბაც მი­ვე­ცი

ლ­ში, ტე­ლე­ვი­ზო­რის წინ მომ­ცრ ­ ო ეკ­რან­ზე.

მხა­რე და ტექ­ნი­კურ მხა­რე­ში 20-30%-ია სა­ინ­

და ვნა­ხოთ, რამ­დე­ნი მათ­გა­ნი შე­ას­რუ­ლებს.

ან კი­დევ რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ან ­ ის გა­რე­მოც­ვა­

ტი­კუ­ლი?

ტე­რე­სო. ეს იმას ჰგავს, ავ­ტორს რომ ჰკითხო,

უფ­რო სა­ინ­ტე­რე­სო მა­შინ გახ­და, რო­ცა ქვეყ­

ში კომ­პი­უ­ტერ­ში ყუ­რე­ბა; ანაც კი­დევ უარე­

– გა­ინ­ტე­რე­სებთ, რო­გორ მუ­შა­ობს მბეჭ­და­ვი?

ნის ის­ტო­რი­ის იმ კულ­ტუ­რულ და სო­ცი­ა­ლურ

სი – ვი­ღაც ზის ავ­ტო­ბუ­სის გა­ჩე­რე­ბა­ზე და

არა, ეს მხო­ლოდ იარა­ღი­ა, რო­მელ­საც ვი­ყე­

პე­რი­ოდ­თან და­კავ­ში­რე­ბა ვცა­დეთ, რო­ცა ისი­

უყუ­რებს „ნათლიმამას“ თა­ვის Iphone-ში. ასე

ნებ. შე­სა­ბა­მი­სად, ჩემ­თ­ვის უფ­რო სა­ინ­ტე­რე­

ნი იზ­რ­დე­ბოდ­ნენ და ცდი­ლობ­დ­ნენ ფილ­მის

რომ, ჩვენ ყო­ველ­თვ ­ ის გვქონ­და ფილ­მე­ბი

სო­ა, რო­გორ და რა­ტომ იყე­ნე­ბენ ხმას; რა

ანა­ლიზს, რამ­დე­ნად უახ­ლოვ­ნე­ბოდ­ნენ ფილ­

დი­დი ეკ­რა­ნის­თვ ­ ის, ფილ­მე­ბი ტე­ლე­ვი­ზო­რი­

რე­აქ­ცი­ე­ბი მოჰ­ყ­ვე­ბა

მას; მი­ვა­წო­დო სტუ­

მის იდე­ას და რამ­დე­ნად შე­ეძ­ლოთ სა­კუ­თარ

სათ­ვის, რომ­ლე­ბიც გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლად არის

დენ­ტებს ფილ­მის და­ნახ­ვის ახა­ლი იდეა და

აზ­როვ­ნე­ბას­თან თან­ხ­ვედ­რა. აღ­მოჩ­ნ­და, რომ

გა­და­ღე­ბუ­ლი. ახ­ლა გვაქვს Youtube, სა­დაც

ავუხ­ს­ნა, რომ გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბე­ბის მიღ­მა აბ­სო­

გოგო­ნე­ბი, რო­მელ­თა ასა­კიც 20 წლამ­დე­ა,

ფილ­მე­ბი სპე­ცი­ა­ლუ­რად ინ­ტერ­ნე­ტის­თვ ­ ი­საა

63

ატ­ვირ­თუ­ლი. მა­თი ხან­გ­რძ ­ ­ლი­ვო­ბა ძი­რი­თა­

ტოლ­ფა­სი გა­მოც­დი­ლე­ბა და

მე­ტის­მე­ტად

ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ზე ვერ ვიტყ­ვი იგი­ვეს. ლი­ტე­რა­ტუ­

დად 5-6 წუ­თი­ა, მაგ­რამ არ გა­მიკ­ვირ­დე­ბა,

და­სა­ფა­სე­ბე­ლი (მარკ ბერ­გე­რის პირ­ვე­ლი

რა აგ­რ­ძე­ლებს გან­ვი­თა­რე­ბას და ბევ­რი ძა­ლი­ან

თუ ეს გან­ვი­თარ­დე­ბა ვი­ზუ­ალ ­ უ­რად; ალ­ბათ

„ოსკარი“ ხმო­ვა­ნი ინო­ვა­ცი­ი­სათ­ვის. დ.ჯ.) .

სა­ინ­ტერ­სო, ღრმა, მნიშ­ვ­ნ­ლო­ვა­ნი წიგ­ნი და­იწ ­ ე­

5-6 წე­ლი­წად­ში ხმაც და­იწყებს გან­ვი­თა­რე­ბას

„ამადეუსზე მუ­შა­ო­ბა“ და­მაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბე­ლი

რა. ჩვენ აღარ გვყავს ტოლ­ს­ტო­ი, ნა­ბო­კო­ვი და

და ხალ­ხი ამა­ზე გა­ა­მახ­ვი­ლებს ყუ­რადღე­ბას.

და სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო. რა შე­იძ­ლე­ბა იყოს უკე­თე­

სხვა ავ­ტო­რე­ბი. მაგ­რამ მსოფ­ლი­ოს მას­შ­ტა­ბით

სი, ვიდ­რე მო­ცარ­ტის მუ­სი­კის მოს­მე­ნა­ში1 თვის

არი­ან ახალ­გაზ­რდ ­ ა მწერ­ლე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით

გა­ტა­რე­ბა. დე­ვიდ ლინ­ჩ­თან „ლურჯ ხა­ვერ­დ­ზე“

ლა­თი­ნუ­რი ამე­რი­კი­დან, რომ­ლე­ბიც ისე­ვე მნიშ­

ფილ­მი ნა­ხეთ, გა­იც ­ ა­ნით რე­ჟი­სო­რე­ბი.

მუ­შა­ო­ბაც სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­

ვ­ნ­ლო­ვა­ნე­ბი არი­ან, რო­გორც ძვე­ლი დრო­ის

თქვენ­თვ ­ ის სა­ინ­ტე­რე­სო რამ ხომ არ აღ­

სო პი­როვ­ნე­ბა­ა. მცი­რე დე­ტალ­შიც ერ­თ­ვე­ბო­

ავ­ტო­რე­ბი.

მო­აჩ ­ ი­ნეთ, რო­მე­ლიც და­გა­მახ­სოვ­რდ ­ ათ

და და ბო­ლოს დი­დე­ბულ იდე­ამ­დე მი­დი­ო­და.

და შე­გიძ­ლი­ათ თქვათ, რომ აი, ეს ფილ­მი

სი­ახ­ლე­ე­ბის კარ­გი მიმ­ღე­ბი იყო. ის თბი­ლი,

სა­ინ­ტე­რე­სო იყო.

ტკბი­ლი და მე­გობ­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი­ა, მაგ­რამ ამ

რაც აქ ხართ, რამ­დე­ნი­მე ქარ­თუ­ლი

რო­გორ ფიქ­რობ­თ,­ ი­გი­ვე პრობ­ლე­მა გვაქვს მუ­სი­კას­თან და­კავ­ში­რე­ბი­თაც?

ჩემ­თ­ვის სა­ინ­ტე­რე­სო­ა, თუ რო­გორ გა­მო­

თბი­ლი თვა­ლე­ბის უკან ნამ­დ­ვი­ლი გა­და­რე­უ­

ეს შენ უნ­და მითხ­რა, რო­გორც ახალ­გაზ­რ­

ხა­ტავს კულ­ტუ­რა სა­კუ­თარ თავს ფილ­მის

ლი დგას, რა თქმა უნ­და – გა­კონ­ტ­რო­ლე­ბუ­ლი.

და ადა­მი­ან­მა. იმი­ტომ, რომ ახა­ლი მუ­სი­კის

მეშ­ვო­ბით; რა არის კულ­ტუ­რის უნი­კა­ლუ­რი

და ის არ­სე­ბი­თად მხატ­ვა­რი­ა, ხა­ტავს. ეს ძა­ლი­

მოს­მე­ნა მო­გი­წევს იმ ადა­მი­ა­ნის ყუ­რე­ბის მეშ­

ას­პექ­ტი, რომ­ლის გა­გე­ბა­საც ასე­ვე კინოს მეშ­

ან, ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო იყო.

ვე­ობ ­ ით, რო­მე­ლიც შენს შემ­დეგ გა­ი­ზარ­და...

ვე­ო­ბით ცდი­ლობ. ზო­გი­ერ­თი ახა­ლი თა­ო­ბის ფილ­მი კულ­ტუ­რუ­ლად სა­ინ­ტე­რე­სო­ა, მაგ­რამ

60-იანების გავ­ლით დღემ­დე, რას ფიქ­რობ ხომ არ მი­გაჩ­ნი­ათ, რომ ის დრო წა­ვი­

მუ­სი­კა­ზე?

რო­გორც ჩანს, ისი­ნი ცდი­ლო­ბენ იპო­ვონ სა­

და, რო­დე­საც იქ­მ­ნე­ბო­და სა­უ­კე­თე­სო ფილ­

კუ­თა­რი გზა, რომ ინ­ტეგ­რა­ცია მო­ახ­დი­ნონ

მე­ბი; არა მარ­ტო შე­სა­ნიშ­ნა­ვი კი­ნო, არა­მედ

მაგ­რამ რო­ცა მუ­სი­კას უს­მენ, ის უნ­და შე­იგ­რ­

მე პოპ მუ­სი­კის მიმ­დე­ვა­რი არ ვარ,

კი­ნო­ის­ტო­რი­ის ცნე­ბა­ში, რო­მე­ლიც ქარ­თულ

მუ­სი­კა და ზო­გა­დად უკე­თე­სი ხე­ლოვ­ნე­ბა?

ძ­ნო ყო­ველ­მხ ­ ­რივ. რაც უნ­და იყოს ეს, ჯა­ზი,

ფილმები ახალგაზრდაა, ჯერ მოუმწიფებელი, მაგრამ იდეები ზუსტია. ვფიქრობ ისინი სწორ ბილიკზე დგანან

კულ­ტუ­რა­ზეა

ვფიქ­რობ,

მე სა­მო­ცი­ა­ნე­ბის შვი­ლი ვარ. გა­ვი­ზარ­დე სან­-­ფ­

ახა­ლი თა­ო­ბა ეძებს ახალ გზას; ყვე­ლა­ზე სა­

და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

რან­ცის­კო­ში, რო­მე­ლიც იმ დრო­ის პო­ლი­ტი­კუ­რი

კარ­გი­ა, ყოვ­ლ­თ­ვის დარ­ჩე­ბა. რაც არა - ვა­

ინ­ტე­რე­სოა ისევ ახალ­გაზ­რ­დე­ბის მი­ერ შექ­

და ხე­ლოვ­ნე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ის აკ­ვა­ნი იყო და ჩე­

და გა­უ­ვა.

მ­ნი­ლი ფილ­მე­ბი, უმეტ­სად ქა­ლე­ბის მი­ერ,

მი ნათ­ქ­ვა­მი ისე უნ­და იყოს აღ­ქ­მუ­ლი, რომ ამას

ეს არ პა­სუ­ხობს კითხ­ვას, თუ რო­გორ შე­იც­

რომ­ლებ­საც უცხოვ­რი­ათ და უმუ­შა­ვი­ათ სხვა

ამ­ბობს ის, ვინც სწორ ადგილას, სწორ დროს

ვა­ლა მუ­სი­კა. რო­გორ რე­აგ ­ ი­რებ ამა­ზე რო­

ქვეყ­ნებ­ში. და ისევ, ფილ­მე­ბი ახალ­გაზ­რდ ­ ა­ა,

იმყოფებოდა. მე ვფიქ­რობ, ევ­რო­პე­ლი რე­ჟი­სო­

გორც პი­როვ­ნე­ბა?

ანუ ჯრ მო­უმ­წი­ფებ­ლი და გან­ვი­თა­რე­ბა სჭირ­

რე­ბის ახა­ლი ტალ­ღა, ამ­რი­კე­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბი,

დე­ბა; მაგ­რამ იდე­ე­ბი ზუს­ტია და მცდე­ლო­ბე­ბი

რო­გო­რე­ბიც არი­ან – სკორ­სე­ზე, კო­პო­ლა, ფორ­

ვი­ზუ­ა­ლუ­რი, ხმო­ვა­ნი და კულ­ტუ­რუ­ლი იდე­ე­

მა­ნი და იმ დრო­ის ამე­რი­კე­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბი,

შე­იც­ვა­ლა და ვთვლი რომ პოპ მუ­სი­კა­ში ის

ბის გა­ერ­თი­ან ­ ე­ბი­სა, ამ­ბის თხრო­ბის მა­ნე­რა,

რომ­ლე­ბიც ატა­რებ­დ­ნენ ექ­ს­პე­რი­მენ­ტებს,

და­ი­კარ­გა.

შე­მიძ­ლია ვთქვა, უკეთ წარ­მო­ჩინ­დე­ბა. ვფიქ­

დენ­დ­ნენ ინ­ტ­გ­რა­ცი­ას კულ­ტუ­რის გა­მო­სა­ხუ­ლე­

რობ, ისი­ნი სწორ ბი­ლიკ­ზე დგა­ნან. ეს არი­ან

ბებ­ში, შემ­დეგ არ გა­მე­ო­რე­ბუ­ლან. მხატ­ვ­რო­ბა­ში

ადა­მი­ან ­ ე­ბი, რომ­ლებ­მაც დაძ­ლი­ეს დი­დი

ავ­ტო­რი­ტე­ტუ­ლად ვერ ვი­სა­უბ­რებ, მაგ­რამ ვფიქ­

ინ­ს­პი­რა­ცი­ა, რო­გორც ადა­მი­ა­ნის ნა­წი­

დაბ­რკ ­ ო­ლე­ბე­ბი, რომ სა­ქარ­თვ ­ ე­ლო­ში კი­ნო

რობ, მხატ­ვ­რო­ბა­ში გა­მო­სახ­ვას ხავ­სი აქვს მო­

ლი. ახ­ლა აქ­ცენ­ტი ვი­ზუ­ალ­ზე კეთ­დე­ბა და

ეკე­თე­ბი­ნათ. მე ვა­ფა­სებ მათ და ვთვლი, რომ

კი­დე­ბუ­ლი. არის ასე­თი მწე­რა­ლი ტომ ვულ­ფი,

არა ხმა­ზე... (ვხვდები, რა ოს­ტა­ტუ­რად შე­

ჩა­მო­ყა­ლიბ­დე­ბი­ან მო­წი­ფულ რე­ჟი­სო­რე­ბად.

რო­მელ­მაც და­წე­რა „დახატული სიტყ­ვა“, სა­დაც

მო­ატ­რი­ლა დი­ალ ­ ო­გი) ეს ჩე­მი ინ­ტერ­ვი­უ­ა?

ახ­

კლა­სი­კა, რო­კი, ელექ­ტ­რო­მუ­სი­კა. და რაც

მუ­სი­კის რით­მი, ჰარ­მო­ნია მთლი­ა­ნად

რა და­ი­კარ­გა?

ამ­ბობს, რომ ხე­ლოვ­ნე­ბის ინ­ტერ­პ­რე­ტა­ცია სხვის მი­ერ უნ­და მომ­ხ­და­რი­ყო; ისე­ვე რო­გორც რე­ლი­

დათო ჯანელიძე

გი­მუ­შა­ვი­ათ. რო­მელ ფილ­მ­ზე მუ­შა­ო­ბა იყო

გი­ა­ში – შენ ვერ და­ე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი პირ­და­პირ

და თამთა ხელაია

ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო?

ღმერთს. ამის ინ­ტ­რ­პ­რე­ტი­რე­ბა მღვდლის მი­ერ

თქვენ ბევრ ცნო­ბილ რე­ჟი­სორ­თან

„აპოკალიფსი დღეს“ იყო ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­

უნ­და გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლი­ყო. რო­ცა ეს მოხ­და,

სო, რო­მელ­მაც 2 წე­ლი­წა­დი წა­ი­ღო. 1 წე­ლი­წა­

ხე­ლოვ­ნე­ბამ გა­რი­ყა სა­კუ­თა­რი თა­ვი ადა­მი­ა­

დი ვი­წერ­დით ყვე­ლა ახალ ხმას. ფაქ­ტობ­რი­

ნე­ბის­გან, რომ­ლე­ბიც მას გა­ნიც­დიდ­ნენ.

ვად, ხმის გა­მო­ყე­ნე­ბა­ში ახალ ტე­რი­ტო­რი­ებს

ვთქვით, რა იყო ის, იმის ნაც­ვ­ლად, რომ გაგ­ვე­

ვი­კა­ვებ­დით და ეს იყო მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის

გო, რა იყო ის. და ეს ცო­ტა ხანს გაგ­რ­ძელ­და.

64

ჩვენ

spec.reportaJi

interviu

პრო­დუ­სერი ჟუ­ლი­ეტ ლე­პუტ­რ­ი MPM Films (Movie Partners in Motion Film) ფრან­ გუ­ლი კი­ნო­კომ­პა­ნი­ა­ა, რო­მე­ლიც მა­რი პი­ერ მარ­სი­ამ და ჟუ­ლი­ეტ ლე­პუტ­რ­მა 2007 წელს და­ა­არ­სეს. კომ­პა­ნია ყუ­რადღე­ბას ახა­ლი სა­ ხე­ლე­ბის აღ­მო­ჩე­ნა­სა და ისე­თი ვე­ტე­რა­ნი, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბის პრო­ექ­ტებ­ზე ამახ­ვი­ლებს, რო­გო­რიც დი­დი უნ­გ­რე­ლი რე­ ჟი­სო­რი ბე­ლა ტა­რი­ა. წელს მის­მა ფილ­მ­მა „ტურინელი ცხე­ნი“, რო­მე­ლიც MPM Films-თან ერ­თად გა­ა­კე­თა, ბერ­ლი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე ჟი­ურ ­ ის გრან­-­პ­რი მო­ი­პო­ ვა. კი­ნო­კომ­პა­ნია რა­მო­დე­ნი­მე ახალ პრო­ ექ­ტ­ზე მუ­შა­ობს, რო­მელ­თა შო­რის ერ­თ­-ერ­თი ქარ­თ­ვე­ლი რე­ჟი­სო­რის თე­ონ ­ ა გრე­ნა­დეს ფილ­მი „ძმა“ იქნება. გა­და­ღე­ბე­ბი 2012 წლის გა­ზაფხულ­ზე იგეგ­მე­ბა.

თქვე­ნი პრო­ფე­სი­ის ანა­ლო­გი საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში არ არ­სე­ბობ­და. მას უბ­რა­ლოდ ფილ­მის დი­რექ­ტო­რი ერ­ქ­ვა. პრო­დუ­სე­ რის პრო­ფე­სია ჩვენ­თან ახ­ლა ვი­თარ­დე­ბა. ალ­ბათ თქვენ­თ­ვის ძნე­ლი იქ­ნე­ბა ფილ­მის წარ­მო­ებ ­ ის საბ­ჭო­თა და და­სავ­ლუ­რი სის­ ტე­მე­ბის შე­და­რე­ბა; მაგ­რამ იქ­ნებ გვითხ­ რათ, თუ რა გა­ნას­ხვ ­ ა­ვებს იგი­ვე ამე­რი­კულ წარ­მო­ებ ­ ას ევ­რო­პუ­ლის­გან, რა პრი­ო­რი­ ტე­ტე­ბია ევ­რო­პულ­სა და ამე­რი­კულ კი­ნო­ში სა­ერ­თოდ? სა­ინ­ტე­რე­სო შე­კითხ­ვა­ა. ჩვენ, ევ­რო­პელ პრო­დუ­სე­რებს ხუმ­რო­ბა­სა­ვით გვაქვს, რომ ამე­რი­კელ პრო­დუ­სე­რებს ყო­ველ­თვ ­ ის აქვთ ფუ­ლი, ევ­რო­პა­ში კი ყვე­ლა­ფე­რი სხვაგ­ვა­რა­ და­ა. ევ­რო­პე­ლი პრო­დუ­სე­რე­ბის­თ­ვის პრი­ ო­რი­ტე­ტი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი მხარ­და­ჭე­რაა და

65

spec.reportaJi არა ის, რომ ვი­ყოთ პრო­დუ­სე­რე­ბი მხო­ლოდ

ექ­ტი, რად­გან მიგ­ვაჩ­ნი­ა, რომ ამის­თ­ვის ისე­

ფი­ნან­სუ­რი

აღ­მას­რუ­ლე­

დაც ბევ­რი პრო­დუ­სე­რია საფ­რან­გეთ­ში. ჩვენ

ბე­ლი პრო­დუ­სე­რი, რო­მე­ლიც ამე­რი­კუ­ლი

არ გვა­ინ­ტე­რე­სებს დი­დი პრო­დუქ­ცია და სა­ერ­

ტერ­მი­ნია და ევ­რო­პა­ში არ არ­სე­ბობს, გუ­ლის­

თა­შო­რი­სო, უფ­რო მცი­რე ბაზ­რით ვართ და­

ხ­მობს პრო­დუ­სერს, რო­მე­ლიც მხო­ლოდ აფი­

ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლე­ბი. ამი­სათ­ვის ძა­ლი­ან ბევრს

ნან­სებს. ევ­რო­პუ­ლი თვალ­თა­ხედ­ვით კი და­

ვმოგ­ზა­უ­რობთ,

მო­უ­კი­დე­ბე­ლი პრო­დუ­სე­რის მთა­ვა­რი მი­სია

მარ­კე­ტებ­ზე, ვთა­ნამ­შ­რომ­ლობთ კი­ნო­ცენ­ტ­

არის მხა­რი და­უ­ჭი­როს კი­ნოს და გან­სა­კუთ­

რებ­თან და ყო­ველ­თ­ვის ვკითხუ­ლობთ, სად

რე­ბით სა­ავ­ტო­რო კი­ნოს. ეს არის ევ­რო­პუ­ლი

რა ხდე­ბა და ვინ არის სა­ინ­ტე­რე­სო. გვაქვს

საპ­რო­დუ­სე­რო საქ­მი­ა­ნო­ბის ძი­რი­თა­დი გან­

კონ­ტაქ­ტე­ბი ლა­თი­ნურ ამე­რი­კა­ში, ბალ­კა­ნეთ­

მას­ხ­ვა­ვე­ბე­ლი ნიშ­ნე­ბი. ევ­რო­პე­ლი პრო­დუ­სე­

ში, უკ­ვე სა­ქარ­თ­ვე­ლო­შიც. ნელ­-­ნე­ლა აღ­მო­

რე­ბი ბევრს ვთა­ნამ­შ­რომ­ლობთ სხვა­დას­ხვ ­ა

სავ­ლე­თის­კენ მო­ვი­წევთ.

თვალ­საზ­რი­სით.

დავ­დი­ვართ

„ფროდაქშენ“

ევ­რო­პულ კი­ნო­ცენ­ტ­რებ­თან და მათ­გან დი­დი

ფილ­მის კე­თე­ბა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლია კონ­ტაქ­

მხარ­და­ჭე­რა მო­დის, მა­შინ რო­დე­საც ამე­რი­

ტებ­თან, ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე მოხ­ვედ­რას­თან და

კა­ში სა­ხელ­მწ ­ ი­ფო სა­ერ­თოდ არ აფი­ნან­სებს

ა.შ. ჩვენ და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლე­ბი ვართ იმ ქვეყ­

კულ­ტუ­რის სფე­როს. არის ერ­თი რამ, რაც

ნე­ბით, რომ­ლებ­საც სჭირ­დე­ბათ არა მარ­ტო

ჩვენ არ გვაქვს და ეს არის - „მდიდრები ამე­

ფი­ნან­სუ­რი მხარ­და­ჭე­რა, არა­მედ გა­მოც­დი­

რი­კა­ში“, რომ­ლე­ბიც არი­ან „სუპერმდიდრები“.

ლე­ბა და აკ­ლი­ათ კავ­ში­რე­ბი.

ევ­რო­პა­ში ისი­ნი უბ­რა­ლოდ არ არ­სე­ბო­ბენ. იქ­

თუ პრო­ექ­ტი მოგ­ვ­წონს, მაგ­რამ არ ვართ

ნებ თქვენ გყავთ ასე­თე­ბი? (იცინის). სიმ­დიდ­

დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლე­ბი რე­ჟი­სორ­ში, ხელს არ ვკი­

რე, რომ­ლი­თაც ამე­რი­კა­ში სა­გა­და­სა­ხა­დო

დებთ მას. სა­ავ­ტო­რო კი­ნო­ში რე­ჟი­სო­რი და

შე­ღა­ვა­თე­ბის გა­მო ფი­ნან­ს­დე­ბა კულ­ტუ­რუ­ლი

სცე­ნა­რის­ტი ძი­რი­თა­დად ერ­თი და იგი­ვე

ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი, არის ბა­ზა­რი, ეკო­ნო­მი­კუ­რი

ადა­მი­ა­ნი­ა. ამ დროს კარ­გი რე­ჟი­სო­რი შე­იძ­

მო­დე­ლი და მი­სი ანა­ლო­გი ევ­რო­პა­ში არ არ­

ლე­ბა იყოს ცუ­დი სცე­ნა­რის­ტი და პი­რი­ქით,

სე­ბობს. ევ­რო­პა, ჩე­მი აზ­რით, დღემ­დე კულ­

კარ­გი სცე­ნა­რის­ტი სუ­ლაც არ არის ხოლ­მე

ტუ­რულ და ის­ტო­რი­ულ საწყი­სებს ეფუძ­ნე­ბა

კარ­გი რე­ჟი­სო­რი. ამი­ტომ, ახალ პრო­ექ­ტ­ზე

და მთავ­რო­ბაც სწო­რედ ამას უჭერს მხარს.

მუ­შა­ო­ბის დაწყე­ბამ­დე რე­ჟი­სო­რის მოკ­ლე­

ვფიქ­რობ, ეს არ შე­იც­ვ­ლე­ბა. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა

მეტ­რა­ჟი­ა­ნი

კრი­ზი­სის გა­მო ოდ­ნავ ცვლი­ლე­ბე­ბი გა­ნი­ცა­

სცე­ნა­რის წა­კითხ­ვამ­დე უამ­რავ მოკ­ლე­მეტ­

და, მაგ­რამ მთლი­ან ­ ი ბი­უ­ჯე­ტი არ შემ­ცი­რე­

რა­ჟი­ან ფილმს ვნა­ხუ­ლობთ. რო­ცა აპი­რებ,

ბუ­ლა. უფ­რო სწო­რად, კულ­ტუ­რუ­ლი ბი­უ­ჯე­ტი

3 წე­ლი­წა­დი იმუ­შაო პრო­ექ­ტ­ზე, დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­

საფ­რან­გეთ­ში კი შემ­ცირ­და, მაგ­რამ კრი­ზი­სი

ლი უნ­და იყო ყვე­ლა­ფერ­ში. პირ­ვე­ლი ფილ­

სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში სხვა რა­მე­ში მდგო­მა­რე­ობს.

მი ყო­ველ­თ­ვის რის­კი­ა. მაგ­რამ, რო­ცა გარ­

ლა­პა­რა­კია და­მო­უკ ­ ი­დე­ბელ კი­ნო­ში არ­სე­ბულ

შე­მო სწო­რად შერ­ჩე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი გყავს,

კრი­ზის­ზე, რო­მე­ლიც, უკ­ვე 20 წე­ლია, გრძელ­

ყო­ველ­თ­ვის შეძ­ლებ აიცი­ლო მარ­ცხი.

დე­ბა.

ფილ­მე­ბით

ვინ­ტე­რეს­დე­ბით.

ბე­ლას სცე­ნა­რით სხვა­დას­ხვ ­ ა დამ­ფი­ნან­სე­ ბელ­თან დავ­დი­ო­დით და ვე­უბ­ნე­ბო­დით: წა­ი­ კითხეთ, თუ ვე­რა­ფერს გა­ი­გებთ, არა უშავს, ეს მხო­ლოდ კარ­გი­ა, ეს ბე­ლა ტა­რი­ა!

კრი­ტე­რი­უ­მით ირ­ჩევთ იმ უც­ნობ რე­ჟი­სო­რებს

რო­დე­საც ბე­ლა ტა­რის ფილ­მის მსგავს

და მათ პრო­ექ­ტებს, რომ­ლე­ბიც შემ­დეგ წარ­

წარ­მო­ე­ბას კი­დებ ხელს, იცი, რომ ამით

მა­ტე­ბას აღ­წე­ვენ; რო­გორ ხდე­ბა წარ­მა­ტე­ბუ­

ფულს ვერ იშო­ვი; მე­ტიც, და­კარ­გავ კი­დეც,

ლი პრო­ექ­ტის გათ­ვლ ­ ა?

მაგ­რამ აუცი­ლე­ბე­ლი­ა, ასე­თი კი­ნო გქონ­დეს.

დი­ახ, ჩვე­ნი მი­ზა­ნი, რო­გორც უკ­ვე ვახ­სე­ნე,

ბე­ლა ტარ­თან და­კავ­ში­რე­ბით დი­დი პრობ­

არის ამ ტი­პის კი­ნო­სად­მი დი­დი სიყ­ვა­რუ­ლი

ლე­მე­ბი გვქონ­და საფ­რან­გეთ­ში, სა­დაც ის

და მი­სი მხარ­და­ჭე­რა. პრო­დუ­სე­რი ფილ­მ­ში

არ­ც­თუ კარ­გი რე­პუ­ტა­ცი­ით სარ­გებ­ლობს.

თა­ვი­სი დრო­ის 20 პრო­ცენტს დებს, ამი­ტომ

ვერ მი­ვი­ღეთ „არტე“-ს და­ფი­ნან­სე­ბა; მიგ­ვა­

მას დი­დი სიყ­ვა­რუ­ლი უნ­და ჰქონ­დეს პრო­ექ­

ტო­ვეს გერ­მა­ნელ­მა და ავ­ს­ტ­რი­ელ­მა პრო­დუ­

ტის, რე­ჟი­სო­რის და სხვა კოპ­რო­დუ­სე­რე­ბის

სე­რებ­მა. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ჩა­ვე­დით ბუ­და­

მი­მართ. წი­ნა­აღ­მდ ­ ეგ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ეს შე­უძ­

პეშ­ტ­ში ბე­ლას­თან და ვუთხა­რით მას: „ბელა,

ლე­ბე­ლი­ა. ჩე­მი პარ­ტნ ­ ი­ო­რის, მა­რი პი­ე­რის

შენ არ ინერ­ვი­უ­ლო, ჩვენ ვი­შო­ვით და­ფი­ნან­

კა­რი­ე­რა ახა­ლი ტა­ლან­ტე­ბის აღ­მო­ჩე­ნებ­ზე

სე­ბას!“ და წა­ვე­დით ამე­რი­კა­ში აღ­მას­რუ­ლე­

იყო ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი. სწო­რედ ეს არის ჩვე­ნი

ბე­ლი პრო­დუ­სე­რე­ბის სა­ძი­ებ­ლად.

მი­სი­ა, რომ­ლის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა­საც ვცდი­ლობთ.

ამე­რი­კა­ში ვი­პო­ვეთ ქალ­ბა­ტო­ნი, რო­მე­ლიც

ჩვენ არ გვქო­ნია არც ერ­თი ფრან­გუ­ლი პრო­

მი­ნე­ა­პო­ლი­სის ხე­ლოვ­ნე­ბის ცენტრს აფი­ნან­

66

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

MPM აქ­ცენტს არ­ტ­-­ჰა­უზ­ზე აკე­თებს: ახა­ლი აღ­მო­ჩე­ნე­ბი, ვე­ტე­რა­ნი დი­დი რე­ჟი­სო­რე­ბი. რა

სებს, მე­ცე­ნა­ტია და ჩვენ­და სა­ბედ­ნი­ერ ­ ოდ,

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სულ სხვა გა­რე­მო­დან

შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ბე­ლას შე­მოქ­მე­დე­ბა­ზე. მან

მოვ­დი­ვარ, ყო­ველ­თ­ვის მქონ­და დი­დი ვნე­ბა

გვითხ­რა, რომ ფუ­ლი მის­თ­ვის არ იყო პრობ­

კი­ნო­სად­მი. 10 წე­ლი­წა­დი ამე­რი­კა­ში ვცხოვ­

ლე­მა, მაგ­რამ მო­ითხოვ­და, რომ აღ­მას­რუ­

რობ­დი და ერ­თ­-ერ­თი მსხვი­ლი ამე­რი­კუ­ლი

ბა სა­ჭი­რო­ა. იყო პრო­დუ­სე­რი, ნიშ­ნავს, იყო

ლე­ბე­ლი პრო­დუ­სე­რი ყო­ფი­ლი­ყო. ჩვენ დი­დი

კომ­პა­ნი­ის­თ­ვის

სა­ერ­თა­შო­რი­სო

ფსი­ქო­ან ­ ა­ლი­ტი­კო­სიც. მე ვი­ცი დღეს რას

სი­ხა­რუ­ლით დავ­თან­ხ­მ­დით – ტერ­მი­ნი აღ­მას­

ბაზ­რის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე. კი­ნო­ში ერ­თა­დერ­თი

შე­მიძ­ლია მი­ვაღ­წი­ო, მაგ­რამ 20-30 წლის

რუ­ლე­ბე­ლი პრო­დუ­სე­რი ევ­რო­პე­ლე­ბის­თ­ვის

სამ­სა­ხუ­რი რე­ჟი­სო­რო­ბა მე­გო­ნა და ალ­ბათ

ასაკ­ში რო­ცა ჯერ კი­დევ არ იცი, ვინ ხარ და

ხომ სა­ერ­თოდ არა­ფერს ნიშ­ნავს.

ვერც წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, რომ რო­დეს­მე ამ სფე­

რა გინ­და, არ გაქვს გა­მოც­დი­ლე­ბა ადა­მი­ა­

ჩვენ ახალ­გაზ­რდ ­ ა კომ­პა­ნია ვართ, სულ

რო­ში მო­მი­წევ­და მუ­შა­ობ ­ ა. პრო­დუ­სე­რო­ბა ნიშ­

ნებ­თან მო­რი­გე­ბის, ბი­უჯ ­ ე­ტის გა­ნა­წი­ლე­ბის,

5 ფილ­მი გა­ვა­კე­თეთ, მაგ­რამ შე­დე­გე­ბი­დან

ნავს იცო­დე სა­ერ­თა­შო­რი­სო და სა­რე­ჟი­სო­რო

ეს რთუ­ლი­ა. რო­ცა 30 წლის ხარ და ყო­ველ­

ჩანს, რომ ჩვე­ნი ინ­ტუ­იც ­ ია ამარ­თ­ლებს.

კონ­ტ­რაქ­ტე­ბის გა­ფორ­მე­ბა, გჭირ­დე­ბა, რომ

დღი­უ­რად იბ­რ­ძ­ვი, ცხოვ­რე­ბა­ში ჯერ კი­დევ

გქონ­დეს ბიზ­ნეს აზ­რე­ბი. რო­დე­საც გაქვს კომ­

არ გაქვს ის სიმ­ტ­კი­ცე, რაც ამ პრო­ფე­სი­ის­თ­

პა­ნია და ხარ წარ­მო­ე­ბა­ში, სა­დაც სულ ცო­ტა 50

ვის გე­სა­ჭი­რო­ებ ­ ა. Gგარდა ამი­სა, უნ­და აანა­

წელს და­არ­ს­და. უფ­რო ვრცლად გვი­ამ­ბეთ

კა­ცი­ა, მარ­თვ ­ ის უნა­რე­ბის გა­რე­შე ვერ შეძ­ლებ

ლი­ზებ­დე, რომ პრო­დუ­სე­რო­ბა არ ნიშ­ნავს

თქვე­ნი კომ­პა­ნი­ის შე­სა­ხებ. პი­რა­დად თქვენ

უხელ­მძ ­ ღ­ვა­ნე­ლო 2-მილიონ ევ­რო­ია ­ ნ ბი­უ­ჯეტს.

არ­ტის­ტო­ბას; ხში­რად სწო­რედ ეს ეშ­ლე­ბათ

რო­გორ მოხ­ვ­დით კი­ნო­ში?

ეს ძა­ლი­ან რთუ­ლი­ა. ასე რომ, მე მქონ­და დი­დი

ხოლ­მე – ბევრ პრო­დუ­სერს გუ­ლის სიღ­რ­მე­

თქვე­ნი საპ­რო­დუ­სე­რო კომ­პა­ნია 2007

ვმუ­შა­ობ­დი

გა­მოც­დი­ლე­ბა მე­ნეჯ­მენ­ტის კუთხით და პლუს დი­დი სიყ­ვა­რუ­ლი კი­ნო­სად­მი. ცხოვ­რე­ბა­ში

ყვე­ლა­ნა­ი­რი გა­მოც­დი­ლე­

67 67

spec.reportaJi ში სწო­რედ ავ­ტო­რო­ბა სურს. კომ­პა­ნი­ის შექ­

პრეფ­რო­დაქ­შენს, რო­მე­ლიც 2-დან მაქ­სი­

ტომ სამ­წუ­ხა­როდ, თქვენ უფ­რო მე­ტად გჭირ­

მ­ნი­დან პირ­ვე­ლი სა­მი წე­ლი­წა­დი ჩე­მი წი­ნა

მუმ 4 წე­ლი შე­იძ­ლე­ბა გაგ­რ­ძელ­დეს,

მოს­

დე­ბათ ამ ნდო­ბის მო­პო­ვე­ბა. ყო­ვე­ლი ახა­ლი

საქ­მი­ა­ნო­ბით დაგ­რო­ვი­ლი ფი­ნან­სე­ბით ვი­

დევს გა­და­სა­ღე­ბი პე­რი­ო­დი და ბო­ლოს პოს­

პრო­ექ­ტი ახა­ლი გა­დად­გ­მუ­ლი ნა­ბი­ჯი იქ­ნე­ბა

ყა­ვი. პირ­ვე­ლი წე­ლი­ა, რაც უკ­ვე ამ ფუ­ლით

ტ­ფ­რო­დაქ­შე­ნი, და­ახ­ლო­ე­ბით 1 წე­ლი­წა­დი.

თქვენ­თ­ვის, რა­საც კი­ნო­ცენ­ტ­რი და კერ­ძოდ

ვიხ­დი გა­და­სა­ხა­დებს. რომ არ მქო­ნო­და გა­ მოც­დი­ლე­ბა და ფი­ნან­სუ­რი უზ­რუნ­ველ­ყო­ფა,

თა­მა­რა ძა­ლი­ან კარ­გად არ­თ­მევს თავს. კოპ­რო­დუქ­ცია ვახ­სე­ნეთ. უცხო­ელ

ამ ფილ­მებს ვერ ვუ­ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლებ­დი. ასე

პარ­ტ­ნი­ო­რებ­თან კოპ­რო­დუქ­ცია ჩვენ­თან

რომ, ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა ყვე­

პრი­ო­რი­ტე­ტად გა­მოცხად­და, თუმ­ცა ჩვენ­ნა­

ლი პრო­ექ­ტი, რომ­ლის გან­ხორ­ცი­ელ ­ ე­ბა­საც

ლა­ზე მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი­ა, რო­ცა კი­ნოს აკე­თებ.

ი­რი ქვეყ­ნის­თ­ვის ყვე­ლა­ზე დი­დი პრობ­ლე­

აქ აპი­რებთ და რა­ტომ სა­ქარ­თ­ვე­ლო?

მა­რი პი­ე­რი სან­-­ფ­რან­ცის­კოს კი­ნო­ფეს­ტი­

მა სწო­რედ პარ­ტ­ნი­ორ ­ ის პოვ­ნა­ა. არის თუ

რო­გორ და­იწყო და გან­ვი­თარ­და ახა­

თე­ო­ნა მღვდე­ლა­ძეს, რო­მელ­საც ფრან­

ვა­ლის­თ­ვის მუ­შა­ობ­და. ჩვენ ერ­თ­მა­ნეთს 20

არა უცხო­ე­ლი პრო­დუ­სე­რე­ბის მხრი­დან

გი ქმა­რი ჰყავს, გვა­რად გრე­ნა­დე, 2 წლის

წლის წი­ნათ შევ­ხვ ­ ­დით. მახსოვს, ვი­ფიქ­რე:

და­ინ­ტე­რე­სე­ბა ისე­თი ქვეყ­ნე­ბით, რო­გო­რი­

წი­ნათ შევ­ხვ ­ ­დი. კომ­პა­ნი­ა­ში გვყავ­და რუ­სი

„ღმერთო ჩე­მო, რა მა­გა­რი სამ­სა­ხუ­რი აქვს!

ცაა სა­ქარ­თ­ვე­ლო, და რით არის მნიშ­ვ­ნე­

თა­ნამ­შ­რო­მე­ლი, რო­მე­ლიც ერთ დღეს აღ­

– და­დის მსოფ­ლი­ოს სხვა­დას­ხვ ­ ა კუთხე­ში,

ლო­ვა­ნი ქარ­თ­ვე­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბის­თ­ვის ის,

ფ­რ­თო­ვა­ნე­ბუ­ლი სა­ხით მო­დის და მე­უბ­ნე­ბა,

ხვდე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ან ­ ებს, უყუ­რებს

რომ მა­თი მო­მა­ვა­ლი ფილ­მი ევ­რო­პუ­ლი

– ქარ­თ­ვე­ლი მე­გო­ბა­რი მყავს, ძა­ლი­ან კარ­

ფილ­მებს“... იმ დრო­ის­თ­ვის არ ვი­ცო­დი, თუ

კოპ­რო­დუქ­ცია იყოს?

გი რე­ჟი­სო­რი­ა, სა­ინ­ტე­რე­სო სცე­ნა­რი აქვს და

რა რთუ­ლია დღე­ში 6-10 ფილ­მის ყუ­რე­ბა. მან

და­ახ­ლო­ე­ბით 5 კოპ­რო­დუ­სერს ვიც­ნობ,

მინ­და, რომ წა­ი­კითხო­ო. მე მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­

ჩემ­ში რა­ღაც ახა­ლი გახ­სნ ­ ა და ამ მი­მარ­თუ­

რომ­ლე­ბიც აპი­რე­ბენ თქვენ­თან თა­ნამ­შ­რომ­

ნი ფილ­მი მო­ვითხო­ვე, რო­მე­ლიც თე­ონ ­ ას იმ

ლე­ბით და­ვიწყე ფიქ­რი. სამ­სა­ხურს თა­ვი და­

ლო­ბას. იმას­თან ერ­თად, რა­საც ბო­ლო 2

პე­რი­ოდ­ში არ ჰქონ­და. ამი­ტო­მაც მან გა­და­

ვა­ნე­ბე. გა­დავ­წყ­ვი­ტე, რომ თუ იმ მო­მენ­ტ­ში

წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ეროვ­

ი­ღო ფილ­მი და მოგ­ვი­ტა­ნა. პირ­ვე­ლი­ვე კად­

არ შევ­ცვ ­ ­ლი­დი ჩემს ცხოვ­რე­ბას, მო­მა­ვა­ლი

ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტ­რი აკე­თებს, მე მგო­ნი, ყვე­ლა­

რის ყუ­რე­ბი­სას, რო­მე­ლიც თბი­ლი­სის ხედს

10 წე­ლიც იგი­ვეს კე­თე­ბა მო­მი­წევ­და, არა­და,

ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა. ეს არ არის იოლი, მაგ­

ასა­ხავ­და, მახ­სოვს, გავ­ფიქ­რე,

ძვე­ლე­ბუ­რად გაგ­რ­ძე­ლე­ბა აღარ შე­მეძ­ლო.

რამ თქვენ გჭირ­დე­ბათ სწო­რი პრო­ექ­ტე­ბი და,

ჩე­მო, ეს ხომ ბე­ლა ტა­რი­ა! მოკლედ, ფილ­მი

– ღმერ­თო

მა­რი პი­ერს კომ­პა­ნი­ის შექ­მ­ნის იდეა ჰქონ­

რაც მთა­ვა­რი­ა, გჭირ­დე­ბათ კი­ნო­რე­ჟი­სო­რე­ბი.

მოგ­ვე­წო­ნა. შემ­დეგ შევ­ხვ ­ ­დით თე­ო­ნას, ბევ­

და. 20 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში კი­ნოს სამ­ყა­რო­

აქ ყოფ­ნი­სას დიდ დროს ვა­ტა­რებ ქარ­თვ ­ ელ

რი ვი­ლა­პა­რა­კეთ. პირველი, რი­სი გარ­კვ ­ ე­ვაც

ში ტრი­ა­ლებ­და და, რა­საკ­ვირ­ვე­ლი­ა, ძა­ლი­ან

კოპ­რო­დუ­სე­რებ­თან, რუ­სუ­დან­თან (რუსუდან

გვინ­დო­და, ის იყო, თუ რას ეძებ­და თე­ო­ნა,

დი­დი კავ­ში­რე­ბი ჰქონ­და. 2006 წლის ივ­ნის­ში

გლურ­ჯი­ძე, თე­ო­ნა გრე­ნა­დეს ფილ­მის „ძმა“

რი­სი თქმა უნ­დო­და ამ ფილ­მით. ეს ძალ­ზედ

მას ბე­ლა ტარ­მა სთხო­ვა, რომ მი­სი მო­მა­ვა­ლი

კოპ­რო­დუ­სე­რი ქარ­თუ­ლი მხრი­დან – F/P),

გულ­წ­რ­ფე­ლი, 2-საათიანი სა­უ­ბა­რი იყო. წა­

ფილ­მის პრო­დუ­სე­რი ყო­ფი­ლი­ყო. მა­რი პი­ერ­

რო­მე­ლიც თვი­თო­ნაც რე­ჟი­სო­რი­ა, ზუ­რას­თან

ვი­კითხეთ თრით­მენ­თი და მოგ­ვე­წო­ნა. მოკ­

მა მითხ­რა, – მე ამის გა­კე­თე­ბა მარ­ტოს არ მინ­

(პროდუსერი ზუ­რა მა­ღა­ლაშ­ვი­ლი – F/P), და

ლედ, დავ­თან­ხ­მდ ­ ით და ასე და­იწყო ჩვე­ნი

და; მე ერ­თი ძლი­ე­რი მხა­რე მაქვს, შენ – სხვა,

ვხე­დავ, რომ ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი მხო­ლოდ კი­ნო­

თა­ნამ­შ­რომ­ლო­ბა. უკ­ვე ორი წე­ლი­წა­დი გა­ვი­

მო­დი ერ­თად გა­ვა­კე­თო­თო.

ეს მი­ა­მი­ტუ­რი

თი ცხოვ­რო­ბენ. მოკლედ, თქვენ კარ­გი სა­

და. წე­ლი­წად­ნა­ხე­ვა­რი სცე­ნარ­ზე ვი­მუ­შა­ვეთ,

ნა­ბი­ჯი იყო ჩვე­ნი მხრი­დან. მაგ­რამ ის, რომ ამ

მო­მავ­ლო მო­ნა­ცე­მე­ბი გაქვთ კი­ნოს­თ­ვის და

6 თვე – და­ფი­ნან­სე­ბა­ზე. მო­ვი­გეთ „არტე“-ს

სფე­რო­ში არა­ნა­ირ ­ ი გა­მოც­დი­ლე­ბა არ გვქონ­

მთა­ვა­რი­ა, გა­ა­მარ­თ­ლოთ.

და­ფი­ნან­სე­ბა, კი­დევ ვე­ლო­დე­ბით რამ­დე­ნი­

და, ეს დაგ­ვეხ­მა­რა კი­დეც. რო­ცა იცი, რა რთუ­ ლია ეს საქ­მე, შე­იძ­ლე­ბა არც და­იწყო. რო­გორც წე­სი, და­ახ­ლო­ე­ბით რამ­დე­ ნი დრო სჭირ­დე­ბა ფილ­მის გა­და­ღე­ბას;

მე სე­რი­ო­ზულ ფონ­დ­თან მო­ლა­პა­რა­კე­ბას, აქ ყოფ­ნის პე­რი­ოდ­ში რა წარ­მოდ­გე­ნა

მათ შო­რის საფ­რან­გე­თის კი­ნო­ცენ­ტ­რ­თან.

შე­გექ­მ­ნათ ქარ­თ­ველ კი­ნოპ­რო­დუ­სე­რებ­სა

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში უკ­ვე და­ვიწყეთ პრეფ­რო­დაქ­

და ფილ­მ­წარ­მო­ე­ბა­ზე; რა აკ­ლი­ათ მას?

შე­ნი: კას­ტინ­გი, სეტ დი­ზა­ი­ნი, კოს­ტუ­მე­ბი და

რო­დე­საც თა­მარ ტა­ტიშ­ვილს შევ­ხვ ­ ­დი კან­ში,

ა.შ ნო­ემ­ბრ ­ ის ბო­ლოს გვე­ცო­დი­ნე­ბა, ფრან­

ვგუ­ლის­ხ­მობ ვა­დებს ფილ­მის იდე­ი­დან

ვე­კითხე­ბო­დი, ვინ არი­ან ქარ­თ­ვე­ლი პრო­დუ­

გუ­ლი მხრი­დან და­ფი­ნან­სე­ბა გვაქვს თუ არა.

პირ­ველ გა­და­სა­ღებ დღემ­დე?

სე­რე­ბი; ამ კითხ­ვას ხში­რად ვუს­ვამ­დი ოთარ

ეს პრო­ექ­ტი უკ­ვე კარ­გად და­იწყო, რად­გან

ჩვე­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბით, სცე­ნა­რის გან­ვი­თა­

იოსე­ლი­ა­ნის ფრანგ პრო­დუ­სე­რებ­საც, რომ­

„არტე“-მ თან­ხ­მო­ბა მოგ­ვ­ცა, და ეს სხვა დამ­ფი­

რე­ბას ერ­თი ან ორი წე­ლი სჭირ­დე­ბა. ჩვენ

ლე­ბიც აქა­ურ პრო­დუ­სე­რებ­თან თა­ნამ­შ­რომ­

ნან­სებ­ლებ­თან მი­სას­ვ­ლე­ლად დი­დი პლუ­სი­ა.

ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნე­ბი ვართ, რად­გან სა­ავ­

ლობ­დ­ნენ. მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი­ა, კოპ­რო­დუ­სე­რე­ბი

მოკ­ლედ, ოპ­ტი­მის­ტუ­რად ვართ გან­წყო­ბი­

ტო­რო კი­ნოს და­ფი­ნან­სე­ბა რთუ­ლი­ა. თუ 100

იც­ნობ­დ­ნენ ერ­თ­მა­ნეთს. აქ რომ არ ჩა­მოვ­სუ­

ლე­ბი. ამა­სო­ბა­ში სა­ქარ­თვ ­ ე­ლოც „ევრიმაჟში“

პრო­ცენ­ტით არ ვართ დარ­წმ ­ უ­ნე­ბუ­ლე­ბი, რომ

ლი­ყა­ვი ივ­ლის­ში და არ გა­მეც­ნო ზუ­რა, მე ვერ

შე­ვი­და

სცე­ნა­რი კარ­გი­ა, ხელს არ ვკი­დებთ. რო­გორც

დავ­ხარ­ჯავ­დი 1 მი­ლი­ონ ევ­როს ადა­მი­ან­ზე,

უწყობს ამ პრო­ცესს. თუ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად

წე­სი, ეს პრო­ცე­სი 1 ან 2 წე­ლი­წადს გრძელ­დე­

რო­მელ­საც არ ვიც­ნობ, რად­გან ვერ ვენ­დო­ბი.

წა­რი­მარ­თა, გა­ზაფხულ­ზე და­ვიწყებთ გა­და­

ბა. გვქონ­და ბე­ლა ტა­რის შემ­თხ­ვე­ვა, რო­ცა ამ

სა­ერ­თოდ,

ნდო­ბის

ფაქ­ტო­რი

ყვე­ლა­ზე

პრო­ცეს­მა 4 წე­ლი­წა­დი წა­ი­ღო. თა­ნაც არ და­

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი­ა. მე აქ უნ­და დავ­ხარ­ჯო ფუ­

გა­ვიწყ­დეთ, რომ რო­ცა ჩვენ­თან მო­ვი­და, მას

ლი, აქა­ურ­მა კოპ­რო­დუ­სერ­მა კი ამ ფუ­ლით

უკ­ვე ჰქონ­და სცე­ნა­რი, და ისიც იცო­და, რომ ეს

უნ­და გა­უ­წი­ოს გა­და­ღე­ბას ორ­გა­ნი­ზე­ბა. მე თუ

მი­სი უკა­ნას­კ­ნე­ლი ფილ­მი იქ­ნე­ბო­და; თან მო­

მას არ ვენ­დო­ბი, რო­გორ დავ­ხარ­ჯო ფუ­ლი?!

ვი­და სულ რა­ღაც 35-გვერდიანი სცე­ნა­რით.

ევ­რო­პე­ლებს სა­ქარ­თ­ვე­ლოს­თან და­კავ­ში­

მაგ­რამ ის ხომ ბე­ლა ტა­რი­ა!

რე­ბით მა­ინც მცდა­რი კლი­შე­ე­ბი აქვთ, ამი­

68

და

ეს

გარ­კ­ვე­ულ­წი­ლად

ხელს

ღე­ბას. მე და მა­რი პი­ერ ­ ი მთელ გა­და­სა­ღებ პე­რი­ოდს და­ვეს­წრ ­ ე­ბით. მა­კა კუ­კუ­ლა­ვა

Tavisufali Tema

69

[ ნინო მხეიძე ]

კი­ნო ადა­მი­ან ­ ი­ვით ბავ­შ­ვო­ბი­დან მო­დის.

მოძ­რა­ო­ბა და მი­ლი­ო­ნო­ბით დრა­მა ერ­თ­დ­

რომ­ლე­ბიც შემ­დ­გომ­ში ხდე­ბი­ან ფრაგ­მენ­

იგი ფორ­მი­რე­ბის ყვე­ლა პე­რი­ოდს გა­დის.

რო­უ­ლად შე­დის იმ თვა­ლის მზე­რის ველ­ში,

ტე­ბი, ამი­ტომ ისი­ნი თა­ვის როლს ასეთ­სა­ვე

იძენს გა­მოც­დი­ლე­ბას, ხე­ტი­ა­ლობს შე­უც­ნო­

რომ­ლის­თ­ვი­საც კი­ნომ მო­ამ­ზა­და ადა­მი­ა­ნი.

ფრაგ­მენ­ტულ სი­ნამ­დვ ­ ი­ლე­ში ას­რუ­ლე­ბენ.

ბელ­ში, რაც მთა­ვა­რი­ა, გა­დის ყვე­ლა­ზე მიმ­

ტვი­ნი შეძ­რუ­ლი­ა, ჩვენ შე­ვიც­ნობთ და ვთვრე­

მეც­ნი­ე­რულ­-­ტექ­ნი­კუ­რი

ზიდ­ველ, წარ­მტ ­ აც პე­რი­ოდს, რო­დე­საც მის

ბით, რე­ა­ლო­ბას არა­ვი­თა­რი აზ­რი არა აქვს.

ტუ­რად „აკმაყოფილებს“ სუ­ლი­ე­რი ცხოვ­

წინ იშ­ლე­ბა მდი­და­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი, მო­

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა და­კარ­გა ობი­ექ­ტურ­მა რე­ა­

რე­ბის მოთხოვ­ნი­ლე­ბებს. კი­ნო გვაძ­ლევს

მა­ვა­ლი გა­მარ­ჯვ ­ ე­ბე­ბის და სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბი­

ლო­ბამ, კი­ნო სა­კუ­თარ რე­ა­ლო­ბას ქმნის

სა­შუ­ა­ლე­ბას, და­ვი­ნა­ხოთ ის, რა­საც ად­რე

სა­კენ მი­მა­ვა­ლი ყვე­ლა გზა. სწო­რედ ამი­ტომ

ეკ­რან­ზე. ეს არის ფი­ზი­კუ­რი რე­ა­ლო­ბა, რე­ა­

მის გა­მო­გო­ნე­ბამ­დე ვერ ვხე­დავ­დით. კი­ნო

მას შე­იძ­ლე­ბა ვა­პა­ტი­ოთ ის, რომ იგი ყო­ველ­

ლო­ბა არ­სე­ბუ­ლი, ის ცვა­ლე­ბა­დი სამ­ყა­რო,

გვეხ­მა­რე­ბა ავ­ხს ­ნ ­ ათ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი სამ­ყა­

თ­ვის არ ჰგავს თა­ვის თავს. მაგ­რამ, ისე­ვე,

რო­მელ­შიც ჩვენ ვცხოვ­რობთ. რა აზ­რით ით­

რო – მი­სი ფსი­ქო­ფი­ზი­კუ­რი კავ­ში­რე­ბით და

რო­გორც ჩვენ მოვ­თხოვთ – ფერ­წე­რას, რომ

ქ­მის, რომ კი­ნო სი­ნამ­დ­ვი­ლის, ცხოვ­რე­ბის,

შე­დე­გე­ბით, თუმ­ცა ეკ­რან­ზე ნაჩ­ვე­ნებ მოვ­ლე­

იგი უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა იყოს ფერ­წე­რუ­

ნამ­დ­ვი­ლი სამ­ყა­როს ასახ­ვა­ა? კი­ნო სი­ნამ­დ­

ნებს აქვთ და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა

ლი,­ლი­ტე­რა­ტუ­რა-­ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი, ხო­ლო

ვი­ლის არსს ასა­ხავს, ის არ­სე­ბუ­ლი რე­ა­ლო­

და სი­ნამ­დ­ვი­ელ­ში ჩვენ შე­მო­ვი­ფარ­გ­ლე­ბით

თე­ატ­რი – თე­ატ­რა­ლუ­რი, ამ­დე­ნად კი­ნო­საც

ბის სა­კუ­თარ ინ­ტერ­პ­რე­ტა­ცი­ას ახ­დენს

და

იმით, რომ ვაც­ნო­ბი­ე­რებთ მათ, ვცდი­ლობთ

ვთხოვთ იყოს კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­უ­ლი და ხე­

ამ­დე­ნად კი არ ასა­ხავს, არა­მედ თხზავს მას.

გა­ვი­აზ­როთ ის, რა­საც ისი­ნი გვე­უბ­ნე­ბი­ან

ლოვ­ნე­ბის დარ­გად ქცე­ულ ­ ი კვლავ მხო­ლოდ

თა­ნა­მედ­რო­ვე პოს­ტ­საბ­ჭო­თა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­

რე­ალ ­ ო­ბას­თან კონ­ტექ­ს­ტ­ში. ფაქ­ტე­ბის და

ტექ­ნი­კის მო­ნა­პოვ­რად არ იქ­ცეს. ხე­ლოვ­ნე­ბა

ში ადა­მი­ა­ნის ში­ნა­გან სამ­ყა­რო­ზე, სუ­ლი­ერ

მოვ­ლე­ნე­ბის ქა­ოს ­ ი­დან, კი­ნო – ადა­მი­ა­ნის

თა­ვი­სი გან­ვი­თა­რე­ბის გზა­ზე გა­დის მუდ­მი­

ფა­სე­უ­ლო­ბებ­ზე მსჯე­ლო­ბას დო­მი­ნან­ტუ­რი

სუ­ლის ქა­ოს­ში აღ­წევს. კი­ნო­სათ­ვის, ისე­ვე

ვად გან­მე­ო­რე­ბად სტა­დი­ებს. პირ­ვე­ლად ეს

პო­ზი­ცია არ ეკა­ვა. 70 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში

რო­გორც თა­ნა­მედ­რო­ვე ფსი­ქო­ლო­გი­ი­სათ­

კო­ლექ­ტი­უ­რი ფორ­მი­სა და კო­ლექ­ტი­უ­რი

რწმე­ნის და­კარ­გ­ვამ, იდე­ო­ლო­გი­ურ­მა წნეხ­მა

ვის – სი­ა­მოვ­ნე­ბა, ტკი­ვი­ლი, სიყ­ვა­რუ­ლი და

შეგ­ნე­ბის სტა­დი­ა­ა, რო­მე­ლიც ნელ­-­ნე­ლა გა­

გა­მო­იწ­ვია სამ­ყა­როს, ფა­სე­უ­ლო­ბა­თა სრუ­ლი

სი­ძულ­ვი­ლი ქცე­ვის სა­შუ­ალ ­ ე­ბე­ბი­ა. კი­ნო მა­

და­დის ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლიზ­მი­სა და ანა­ლი­ზის

დე­ვალ­ვა­ცი­ა. ბო­ლო ოცი წლის მან­ძილ­ზე

ყუ­რე­ბელს ფიქ­რი­სა და გან­სჯ ­ ი­სა­კენ მო­უწ ­ ო­

სტა­დი­ა­ში, შემ­დეგ ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლიზ­მი კვლავ

ამი­ტომ არის, ალ­ბათ, რომ ყვე­ლა ცდა ქარ­

დებს. „კინოფანტაზია“ – ობი­ექ­ტუ­რი სი­ნამ­

გზას უთ­მობს ახალ კო­ლექ­ტი­ურ ხე­ლოვ­ნე­

თულ კი­ნო­ში ახა­ლი სინ­თე­ზის მი­საღ­წე­ვად

დ­ვი­ლის გა­გე­ბის ნა­წი­ლი­ა, მარ­თა­ლია თუ

ბას. ყვე­ლა დრო­ში, ყვე­ლა ხალ­ხშ ­ ი არ­სე­

კრა­ხით მთავ­რ­დე­ბა. დღე­ვან­დე­ლი სამ­ყა­რო

არა, რომ ჩვენ უნ­დობ­ლო­ბის ეპო­ქა­ში შე­ვა­

ბობ­და კო­ლექ­ტი­უ­რი სა­ნა­ხა­ო­ბა, რო­მე­ლიც

შედ­გე­ბა შემ­თხ­ვე­ვი­თი ფაქ­ტე­ბის ნაჭ­რე­ბი­სა­

ბი­ჯეთ? რე­ჟი­სო­რებს აღარ სჯე­რათ არ­სე­ბუ­

ყვე­ლა კლა­სის, ასა­კი­სა და სქე­სის ადა­მი­ანს

გან, ამი­ტომ ვღე­ბუ­ლობთ ეკ­ლექ­ტურ, ქა­ო­

ლი რე­ა­ლო­ბის და „გმირთან“ გა­უცხო­ვე­ბას

აერ­თი­ა­ნებ­და. ამ სა­ნა­ხა­ო­ბებს შო­რის მსგავ­

სურ რე­ა­ლო­ბას ეკ­რან­ზე. ცალ­კე­უ­ლი ინ­დი­ვი­

გა­ნიც­დი­ან. ჩვენ თვალ­წინ ხდე­ბა პერ­სო­ნა­

სე­ბა იშ­ვი­ათ ­ ი­ა, ყვე­ლა­ზე მა­სობ­რი­ვი კი მათ

დე­ბის ცნო­ბი­ე­რე­ბა უნ­და წარ­მო­ვიდ­გი­ნოთ,

ჟის დაშ­ლა, ჩვენ ვხე­დავთ რო­გორ კარ­გავს

შო­რის კი­ნო­ა. კი­ნო – მოძ­რა­ობ ­ ა­თა სრბო­

რო­გორც ფრაგ­მენ­ტე­ბის კომ­პ­ლექ­სი. ადა­

„გმირი“ და­საყ­რ­დენს – შე­სა­ბა­მი­სად მა­ყუ­რე­

ლაა სივ­რ­ცე­ში. ასო­ბით სამ­ყა­რო, ათა­სო­ბით

მი­ა­ნე­ბი იმ­პულ­სე­ბით ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო­ბენ,

ბე­ლიც კარ­გავს მის­და­მი ინ­ტე­რესს. პოს­ტს ­ აბ­

70

პროგ­რე­სი

ეფექ­

კადრები ფილმებიდან:

ჭო­თა ქარ­თუ­ლი კი­ნოს გმი­რებს ფა­ტა­ლუ­რი

თა­ვის­ თავ­ში ჩა­იკ ­ ე­ტე­ბა, რამ­დე­ნა­დაც შე­საძ­

„ალავერდიბა“,

უნე­ბის­ყო­ფო­ბა მარ­თავთ, ერ­თ­ფე­როვ­ნე­ბამ

ლე­ბე­ლია, გა­ემ ­ იჯ­ნე­ბა გა­რე სამ­ყა­როს და სა­

„ანემია“

და ერ­თ­სა­ხოვ­ნე­ბამ მო­დუ­ნე­ბამ­დე მი­იყ­ვა­ნა

კუ­თა­რი მო­გო­ნე­ბე­ბით, ის­ტო­რი­ებ ­ ით იწყებს

„ფიროსმანი“

ისი­ნი, აქ­ტი­ურ ­ ად აგუ­ე­ბენ თავს გა­რე­მოს და

ცხოვ­რე­ბას, მიჰ­ყვ ­ ე­ბა თვით­დაკ­ვირ­ვე­ბა­სა და

ტატო კოტეტიშვილი,

გა­რე­მოს კი თა­ვის თავს. ეს იმას რო­დი ნიშ­

თვით­შე­მეც­ნე­ბის კვლე­ვას, მი­სი შე­მეც­ნე­ბა

გიორგი ბერიძე, ????

ნავს, რომ მარ­თ­ლა ეგუ­ებ ­ ი­ან, უბ­რა­ლოდ,

ქვეც­ნო­ბი­ე­რის ფონ­ზე ჰი­პერ­ტრ ­ ო­ფირ­დე­ბა.

გადასაღებ მოედანზე

პა­სი­უ­რად ესა­და­გე­ბი­ან ვი­თა­რე­ბას. კი­ნო

რა აინ­ტე­რე­სებს პოს­ტ­საბ­ჭო­თა ქარ­თულ კი­

ჩვე­ნი მლიქ­ვე­ნე­ლო­ბის, ჩა­მორ­ჩე­ნი­ლო­ბის

ნე­მა­ტოგ­რაფს? რე­ა­ლუ­რი სი­ნამ­დვ ­ ი­ლე – ეს

და უხამ­სო­ბის ანა­რეკ­ლი­ა. ეს კი ჩვე­ნი­ვე სუ­

არა­მარ­ტო გა­რე­მომ­ცვ ­ე ­ ­ლი სამ­ყა­როს გარ­

ლის­შემ­ხუთ­ვე­ლი, და­ხავ­სე­ბუ­ლი გა­რე­მო­სა

სი­ა, რო­მელ­საც ჩვენ ვგრძნობთ, გა­დამ­წყ­ვე­

და ერ­თხელ დად­გე­ნი­ლი შეგ­ნე­ბის ნა­ყო­ფი­ა.

ტი მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ბა აქვს იმის გა­მო­სა­ხავს, რაც

ჩვენ მი­ვე­მარ­თე­ბით სიბ­რიყ­ვი­დან – პრე­ტენ­

არის სი­ნამ­დ­ვი­ლე და არა იმი­ს, რაც სი­ნამ­

ზი­ულ ­ ო­ბი­სა­კენ. რო­ცა რე­ჟი­სო­რი და „გმირი“

დ­ვი­ლედ გვეჩ­ვე­ნე­ბა. არ­სე­ბულ მოვ­ლე­ნებ­ში

71

კადრები ფილმებიდან: „შერეკილები“, „ოცნების ქალაქი“, „ქუჩის დღეები“, „ქოლგა“, „ელისო“, „გიორგობისთვე„

წვდო­მა და არა მი­სი გა­რე­გა­ნი ჩვე­ნე­ბა. ნა­

პა­რა­კი ქარ­თუ­ლი კი­ნოს ის­ტო­რი­ულ გზა­ზე,

სხვა მოთხოვ­ნებს უყე­ნებ­და ხე­ლოვ­ნე­ბას,

ტუ­რა­ლიზ­მი შე­მო­ი­ფარ­გლ ­ ე­ბა მოვ­ლე­ნა­თა

გან­ვი­თა­რე­ბის ტენ­დენ­ცი­ებ­ზე, მი­მარ­თუ­ლე­

მათ­თვ ­ ის ხე­ლოვ­ნე­ბა მა­სე­ბის­თ­ვის იქ­მ­ნე­ბო­

აღ­წე­რით, რე­ალ ­ იზ­მი კი ხსნის სი­ნამ­დ­ვი­ლეს

ბე­ბის მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა­ზე, ეს­თე­ტი­კურ ბუ­

და და სა­ჭი­რო იყო მა­სე­ბის გე­მოვ­ნე­ბის მი­

„რატომ“ და „სად“, მი­უ­თი­თებს გან­ვი­თა­რე­

ნე­ბა­სა და შე­მოქ­მე­დე­ბით სტილ­ზე. ქარ­თულ

ხედ­ვით მუ­შა­ო­ბა და არა პი­რი­ქით, მა­სე­ბის

ბის წარ­მო­მავ­ლო­ბა­ზე და მი­მარ­თუ­ლე­ბა­ზე.

კი­ნოს არ­სე­ბო­ბის მან­ძილ­ზე, პი­რო­ბი­თად,

დიდ ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან ზი­ა­რე­ბა. ამი­ტომ გა­მო­

ნა­ტუ­რა­ლიზ­მის ნორ­მად გა­დაქ­ცე­ვა ნიშ­ნავს

ალ­ბათ, ორ­ჯერ აქვს გა­და­ტა­ნი­ლი

ოქ­როს

უცხა­დეს ბრძო­ლა ფორ­მა­ლის­ტებს და მა­ლე

უარის თქმას სო­ცი­ალ ­ უ­რი კონ­ტ­რას­ტე­ბის

ხა­ნა – 20-30-იან წლებ­ში, რო­დე­საც შე­იქ­მ­ნა

კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი, რო­მე­ლიც სულ უფ­რო მეტ

ჩვე­ნე­ბა­ზე. ეს პრინ­ცი­პი სა­ბო­ლო­ოდ მი­დის

ქარ­თუ­ლი კი­ნოს შე­დევ­რე­ბი – ნი­კო­ლოზ შენ­

გა­მომ­სახ­ვე­ლო­ბით ხერ­ხებს იძენ­და, უინ­ტე­

ყო­ველ­დღი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის დაწ­ვრ ­ ილ­მა­ნე­

გე­ლი­ას „ელისო“, მი­ხე­ილ კა­ლა­ტო­ზიშ­ვი­ლის

რე­სო, უსა­ხუ­რი გახ­და. ტო­ტა­ლუ­რი დას­მე­ნე­

ბამ­დე. მი­სი ლო­გი­კუ­რი შე­დე­გი არის ის, რომ

„ჯიმ შვან­თე“, კო­ტე მი­ქა­ბე­რი­ძის „ჩემი ბე­ბი­ა“

ბის, და­ჭე­რე­ბის, გა­და­სახ­ლე­ბი­სა და დახ­ვ­

ტი­პი­ურ და შე­სა­ფე­რის თე­მე­ბად ით­ვლ ­ ე­ბა

... ეს ის პე­რი­ო­დი­ა, რო­ცა ქარ­თულ კი­ნო­ში

რე­ტე­ბის ფონ­ზე, კი­ნო უკ­ვე რე­ა­ლო­ბას აღარ

არა ის იშ­ვი­ა­თი შემ­თხ­ვე­ვე­ბი, რო­მელ­შიც გა­

სხვა­დას­ხ­ვა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნე­ბი მო­ვიდ­

ასა­ხავ­და, ის მთლი­ა­ნად მოწყ­და ცხოვ­რე­ბას

მოვ­ლი­ნე­ბას პო­ულ ­ ო­ბენ ღრმა დაბ­რ­კო­ლე­

ნენ, ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ცდი­ლობ­დ­ნენ,

და ეკ­რან­ზე სა­ხელ­მწ ­ ი­ფოს­თ­ვის მი­სა­ღებ რე­

ბე­ბი, არა­მედ ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბის ჩვე­უ­ლებ­

კი­ნო ტექ­ნი­კის მო­ნა­პოვ­რი­დან ხე­ლოვ­ნე­ბად

ა­ლო­ბას გვიჩ­ვე­ნებ­და, ცხოვ­რე­ბა, სა­დაც ყვე­

რი­ვი სა­შუ­ალ ­ ო ფორ­მე­ბი.

გა­და­ექ­ცი­ათ. მათ შექ­მ­ნეს ქარ­თუ­ლი კი­ნოს

ლა­ფე­რი კარ­გად იყო და კონ­ფ­ლიქ­ტი მხო­

მა­ინც რა შე­უძ­ლია ხე­ლოვ­ნე­ბას და კონ­კ­

ფე­ნო­მე­ნი. მაგ­რამ ამ აღ­მავ­ლო­ბის წლებს,

ლოდ გარ­და­მავ­ლი დრო­ში­სათ­ვის ბრძო­ლა

რე­ტუ­ლად კი­ნოს? – კი­ნოს შე­უძ­ლია ცოცხა­ლი

წლებს რო­დე­საც რე­ჟი­სო­რე­ბი თა­ვი­სი აზ­რის,

შე­იძ­ლე­ბა ყო­ფი­ლი­ყო. ამი­ტომ, ფაქ­ტობ­რი­

უფ­რო გა­აც ­ ოცხ­ლოს, რე­ა­ლუ­რი ეპო­ქის თა­ვი­

მსოფ­ლ­მ­ხედ­ვე­ლო­ბის ჩა­მო­სა­ყა­ლი­ბებ­ლად

ვად, 1938-54 წლებში ქარ­თუ­ლი კი­ნო მწვა­ვე

სუ­ფა­ლი ხედ­ვა შე­მოგ­ვ­თა­ვა­ზოს, ხე­ლოვ­ნე­ბა

ახალ ფორ­მებს ეძებ­დ­ნენ, რო­დე­საც კი­ნოს

კრი­ზისს გა­ნიც­დი­და. ამ კრი­ზისს ობი­ექ­ტუ­რი

ხომ ერ­თ­გ­ვა­რად „მშვენიერი ტყუ­ი­ლი­ა“, რო­

გა­მომ­სახ­ვე­ლო­ბით მხა­რე­ზე აკე­თებ­დ­ნენ აქ­

მი­ზე­ზე­ბი ჰქონ­და, ჩა­კე­ტი­ლი თვით­მყ ­ ო­ფა­დო­

მელ­საც მა­ყუ­რე­ბე­ლი უპი­რო­ბოდ იღებს და

ცენტს, ფორ­მა­სა და ში­ნა­არსს ჰარ­მო­ნი­უ­ლად

ბა მარ­წუ­ხე­ბის მო­დუ­ნე­ბის მო­ლო­დინ­ში იყო.

ითა­ვი­სებს. სწო­რედ ამას ცდი­ლობ­დ­ნენ ქარ­

უკავ­ში­რებ­დ­ნენ ერ­თ­მა­ნეთს – პარ­ტი­უ­ლი ნო­

მოჩ­ვე­ნე­ბი­თი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა სტა­ლი­ნის გარ­

თ­ვე­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბი თა­ვის სა­უ­კე­თე­სო ნა­მუ­

მენ­კ­ლა­ტუ­რის მხრი­დან სა­ში­ნე­ლი წი­ნა­აღ­მ­

დაც­ვა­ლე­ბას მოჰ­ყ­ვა. საბ­ჭო­თა ხე­ლოვ­ნე­ბა­

შევ­რებ­ში. დღეს უკ­ვე თა­მა­მად შე­იძ­ლე­ბა ლა­

დე­გო­ბა მოჰ­ყ­ვა. სო­ცი­ა­ლის­ტუ­რი რე­ა­ლიზ­მი

ში ეს პე­რი­ო­დი „ოტტეპელის“ სა­ხე­ლით არის

72

თხ­ვე­ვა­ში – ჩუ­მი და არა აგ­რე­სი­უ­ლი. გმი­რი

ჩვე­ნი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ის ნა­წი­ლი­ა, რო­მე­ლიც

ყვე­ლა­ფერს თა­ვის თავ­ში მა­ლავ­და, დი­ა­

ჭა­მა­ზე, სექ­სზ ­ ე, სა­ღა­მოს კლუ­ბებ­ზე, მო­დის

ლოგს გა­ურ­ბო­და, ხში­რად გა­მო­სა­ვალს სმა­

კვი­რე­უ­ლებ­ზე,

სა და ნარ­კო­ტი­კებ­ში ხე­დავ­და. 80-იანელთა

ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი, ამ სა­ზო­გა­დო­ებ ­ ას არ აინ­

პრე­ტენ­ზი­ებ ­ი

დარ­ჩა.

ტე­რე­სებს სო­ცი­ა­ლუ­რი თე­მე­ბი არა იმი­ტომ, რომ ეს თე­მე­ბი უკ­ვე მოგ­ვა­რე­ბუ­ლი­ა, არა­მედ

ნე­მი­ურ ­ ი იყო, ვიდ­რე „ალავერდობისა“ და

უბ­რა­ლოდ მა­თი მი­ზა­ნია სა­ნა­ხა­ო­ბა შექ­მ­ნან,

„გიორგობისთვის“ გმი­რე­ბი, მათ მხო­ლოდ

იხა­ლი­სონ თვი­თონ და ახა­ლი­სონ მა­ყუ­რე­ბე­

ცნო­ბი­ლი, ას­პა­რეზ­ზე გა­მო­დი­ან: რე­ზო ჩხე­ი­

სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან გა­უცხო­ვე­ბა აახ­ლო­ვებს,

ლი, რო­მელ­საც შე­იძ­ლე­ბა არც აქვს ბი­ლე­თის

ძე, თენ­გიზ აბუ­ლა­ძე. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი – ძმე­ბი

მი­უხ ­ ე­და­ვად

გა­მორ­ჩე­უ­ლო­ბი­სა,

10 ლა­რი. მა­სებ­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბულ პრო­დუქ­

შენ­გე­ლა­იე ­ ­ბი, ოთარ იოსე­ლი­ა­ნი, მე­რაბ კო­

ის მა­ინც პა­სი­უ­რი გმი­რი­ა, რად­გან არ ცდი­

ცი­ას ვერ მოვ­თხოვთ ხა­რისხს. ასე მხო­ლოდ

კო­ჩაშ­ვი­ლი, მი­ხე­ილ კო­ბა­ხი­ძე, ალექ­სან­დ­რე

ლობს რა­იმ ­ ე შეც­ვა­ლოს. „გმირები“ – გა­ურ­

აქ ჩვენ­თან ფიქ­რო­ბენ. ფილ­მი­დან ფილ­მ­ში

რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი, რე­ზო ესა­ძე და სხვე­ბი. მაგ­რამ

ბი­ან პრობ­ლე­მებს, ბე­დის­წე­რას ემორ­ჩი­ლე­

გა­და­დი­ან მსა­ხი­ო­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც ერ­თსა

ეს თა­ვი­სუფ­ლე­ბაც ილუ­ზო­რუ­ლი, წა­მი­ე­რი

ბი­ან, უყ­ვე­ლა­ფერ­ში მხო­ლოდ ცუდს ხე­და­ვენ,

და იმა­ვე პერ­სო­ნა­ჟებს ქმნი­ან სხვა­დას­ხ­ვა

აღ­მოჩ­ნ­და, ძა­ლი­ან მა­ლე ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვის

ნა­თე­ლი ფე­რე­ბი რუხ­მა ფე­რებ­მა შეც­ვა­ლეს,

რე­ჟი­სო­რე­ბის ფილ­მებ­ში, ვნე­ბას, სიყ­ვა­რულს

ჩვე­ულ რიტმს და­უბ­რუნ­და. რე­ჟი­სო­რებს ე. და

იუმო­რი – სარ­კაზ­მა. 80-იან წლებ­ში ასე­თი

მოკ­ლე­ბუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი თუ მა­რი­ონ ­ ე­ტე­ბი

გ. შენ­გე­ლა­ი­ებს, ო. იოსე­ლი­ანს, მ. კო­კო­ჩაშ­

„გმირები“ სიმ­პა­თი­ას იმ­სა­ხუ­რე­ბენ. „გმირი“

რე­ჟი­სო­რე­ბის ხელ­ში. სა­ო­ცა­რი თვით­კ­მა­ყო­

ვილს, მ. კო­ბა­ხი­ძეს, შემ­დ­გომ, ფრან­გუ­ლის

სოც­რე­ა­ლიზმს ვერ ეგუ­ე­ბო­და, მა­მე­ბის თა­ო­

ფი­ლე­ბა სდევს მათ ნა­მუ­შევ­რებს, გა­პი­არ ­ ე­ბუ­

მსგავ­სად, „ქართული ახა­ლი ტალ­ღის“ წარ­

ბას ჩუმ პრო­ტესტს უცხა­დებ­და და ნი­ჰი­ლის­

ლი უნი­ჭო­ბა სუ­ფევს ქარ­თულ კი­ნო­ში. თუმ­ცა

მო­მად­გენ­ლებს უწო­დებ­დ­ნენ. მათ ახა­ლი

ტუ­რად ყვე­ლა­ფერს უარ­ყოფ­და.

არის სხვა კი­ნოც მცი­რე დო­ზე­ბით, რომ­ლე­ბიც

მა­სი­დან

რა­დი­კა­

უკ­ვე ვი­თომ მოძველებულ ნარ­კო­მა­ნი­ის თე­

ლუ­რად შე­იც­ვა­ლა. თუ ჩვე­ნი სა­ზო­გა­დო­

მას ეხე­ბა – ­„­სუ­ბორ­დი­ნა­ცი­ა“, „ქუჩის დღე­ე­ბი“,

60-იანი წლე­ბის და­საწყის­ში უკ­ვე ინ­დი­

ე­ბის ცხოვ­რე­ბა მეტ­-­ნაკ­ლე­ბად მდო­რედ,

კონ­ფლ ­ იქ­ტე­ბი – „გასეირნება ყა­რა­ბაღ­ში“,

ვიდ­მა მი­იქ­ცია ყუ­რადღე­ბა. გმი­რო­ბის ხა­ნას

უინ­ტე­რე­სოდ ვი­თარ­დე­ბო­და, თუ­კი წლე­ბის

­„­კონ­ფ­ლიქ­ტის ზო­ნა“, „გაღმა ნა­პი­რი“. ფილ­

გმი­რი დას­ჭირ­და, რა­თა მოძ­რა­ო­ბა­ში მო­ეყ­

გან­მავ­ლო­ბა­ში, ჩვენ სხვი­სი იდე­ე­ბის, თავ­

მე­ბის დი­დი ნა­კა­დი­დან მა­ინც შემდეგ ფილმს

ვა­ნა უქ­მად მყო­ფი სა­სი­ცოცხ­ლო ფი­ზი­კუ­რი

ს­მოხ­ვე­უ­ლი ცხოვ­რე­ბის მო­დე­ლის მო­ნე­ბი

გა­მოვ­ყოფ­დი გი­ორ­გი ოვაშ­ვი­ლის „გაღმა ნა­

და ინ­ტე­ლექ­ტუ­ალ ­ უ­რი ძა­ლე­ბი. ყუ­რადღე­ბის

ვი­ყა­ვით, ახ­ლა სა­ქარ­თ­ვე­ლო უკ­ვე და­მო­უ­კი­

პირს“ ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლის „ქუჩის დღე­ებს“

ცენ­ტ­რ­ში მო­ექ­ცა ისე­თი ადა­მი­ან ­ ი, რო­მე­ლიც

დე­ბე­ლი, დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი რეს­პუბ­ლი­კა გახ­

და გიორგი მასხარაშვილის „მესაათეს“.

თა­ვი­სი

მოღ­ვა­წე­ო­ბით,

და. კო­მუ­ნის­ტუ­რი რე­ჟი­მი და­ემ­ხო, ჩვენ გავ­

კი­ნო ვერ იტანს სწორ­ხა­ზოვ­ნე­ბას, რე­ა­

ზნე­ობ­რივ­-ე­თი­კუ­რი მრწმსით და გრძნო­ბა­დი

თა­ვი­სუფ­ლდ ­ ით, სა­მოც­და­ათ­წ­ლი­ან მო­ნო­ბას

ლურ ცხოვ­რე­ბას­თან მაქ­სი­მა­ლურ მი­ახ­ლო­

სამ­ყა­რო­თი ყვე­ლა­ზე უფ­რო ახ­ლო­ბე­ლი და

წერ­ტი­ლი და­ეს­ვა. შე­იც­ვა­ლა სა­ზო­გა­დო­ებ ­ ა,

ვე­ბას. კი­ნო ცდი­ლობს ჩაწ­ვ­დეს ხი­ლუ­ლი­სა

გა­სა­გე­ბი აღ­მოჩ­ნდ ­ ა მა­თი ავ­ტო­რე­ბი­სათ­ვის.

შე­სა­ბა­მი­სად უნ­და შეც­ვ­ლი­ლი­ყო ხე­ლო­ვა­

და უხი­ლა­ვის არ­ს­ს. ქარ­თუ­ლი კი­ნო პო­ე­ტურ

მას, რო­გორც კონ­კ­რე­ტუ­ლად ავ­ტო­რის, ისე

ნი და „გმირი“ ეკ­რან­ზე. ცხოვ­რე­ბა სა­ო­ცა­რი

უმ­წე­ო­ბა­სა და ემო­ცი­ურ სი­ღა­ტა­კეს გა­ნიც­დის.

მთე­ლი თა­ობ ­ ის ნი­შან­-­თ­ვი­სე­ბე­ბი აქ­ვ­ს­.­გ­მირ­ში

ტემ­პით წინ მი­ი­წევს, მოვ­ლე­ნას მოვ­ლე­ნა

ქარ­თულ კი­ნოს სჭირ­დე­ბა ახა­ლი ეს­თე­ტი­კა,

ნათ­ლად იკ­ვე­თე­ბა ავ­ტო­რის სა­ხეც და კონ­კ­

ცვლის, ჩვენ­მა ქვე­ყა­ნამ გა­და­ი­ტა­ნა სა­მო­ქა­

მხო­ლოდ ამ შემ­თხ­ვე­ვა­ში გა­თა­ვი­სუფ­ლ­დე­ბა

რე­ტუ­ლი დრო­ის პრობ­ლე­მე­ბიც. ავ­ტო­რე­ბი

ლა­ქო ომი, დავ­კარ­გეთ სა­მა­ჩაბ­ლო და აფხა­

კი­ნო ფსევ­დოგ­მი­რე­ბი­სა და პრობ­ლე­მე­ბი­

ხან პირ­ვე­ლი პი­რით გვე­ლა­პა­რა­კე­ბი­ან, ხან

ზე­თი, მო­ვაწყ­ვეთ ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ა, გა­

სა­გან. ახ­ლო ხე­დე­ბი, უჩ­ვე­ულ ­ ო რა­კურ­სე­ბი,

გა­ნა­ზო­გა­დე­ბენ დრო­ის სა­ხეს ან აბ­ს­ტრ ­ აქ­ცი­

და­ვი­ტა­ნეთ რუ­სე­თის აგ­რე­სი­ა, ხე­ლო­ვა­ნი და

რით­მუ­ლი მოძ­რა­ობ ­ ა, დრა­მა­ტუ­ლი, ემო­ცი­უ­

ის, იგა­ვის, ზღაპ­რის, სიმ­ბო­ლო­ებ ­ ის, მე­ტა­ფო­

მით უფ­რო „გმირი“ – სო­რო­ში ვე­ღარ იჯ­დე­ბა,

რი, პლას­ტი­კუ­რი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი ქარ­თულ

რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით გა­ურ­ბი­ან სო­ცი­ა­ლის­ტურ

ეს უკ­ვე გმი­რო­ბა აღარ არის. სამ­წუ­ხა­როდ

კი­ნოს კვლავ ხე­ლოვ­ნე­ბის რან­გშ ­ ი აიყ­ვანს.

რე­ა­ლიზმს და სა­კუ­თარ სამ­ყა­როს – სა­ინ­ტე­

ის­ტო­რი­უ­ლი კა­ტაკ­ლიზ­მე­ბის ფონ­ზე, სულ

ეკ­რა­ნი წა­ლე­კა ბრტყელ­მა მი­ზან­სც ­ ე­ნებ­მა,

რე­სოს და უჩ­ვე­უ­ლოს ამ­კ­ვიდ­რე­ბენ ეკ­რან­ზე,

უფ­რო გა­უ­გე­ბა­რი და უმი­სა­მარ­თო ხდე­ბა

ხე­ლოვ­ნუ­რო­ბამ,

წარ­სუ­ლის ნოს­ტალ­გი­ას იწ­ვე­ვენ, ფეს­ვებ­ზე

დღე­ვან­დე­ლი ქარ­თუ­ლი კი­ნო და ახ­ლა უკ­ვე

ბა – მა­ნე­რუ­ლო­ბა­ში გა­და­ი­ზარ­და, ინ­დი­ვი­

ლა­პა­რა­კო­ბენ და გა­მომ­სახ­ვე­ლო­ბი­თი სა­შუ­ა­

მა­ყუ­რე­ბელს უჩ­ნ­დე­ბა ნი­ჰი­ლის­ტუ­რი და­მო­კი­

დუ­ალ ­ ის­ტუ­რი ბუნ­ტი, გა­ი­აზ­რონ სამ­ყა­რო

ლე­ბე­ბის ძი­ე­ბას­თან ერ­თად, ეკ­რან­ზე საბ­ჭო­უ­

დე­ბუ­ლე­ბა ქარ­თუ­ლი კი­ნოს მი­მართ.

– კრა­ხით დამ­თ­ვარ­და. რო­ცა დრო­ებ ­ ითს

ნეს ეკ­რან­ზე.

ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი

რი ცენ­ზუ­რის პი­რო­ბებ­ში, რე­ა­ლო­ბის სა­კუ­თარ

90-იან

პრე­ტენ­ზი­ე­ბად

კონ­კურ­სებ­ზეა

ახალ­გაზ­რ­დე­ბის „გმირი“ უფ­რო აპა­თი­ურ­-ა­

ხედ­ვა, ახა­ლი „გმირი“, ახა­ლი გა­რე­მო შექ­მ­

–

სი­ლა­მა­ზის

წლებ­ში

მდგო­მა­რე­ო­ბა

გულ­წრ ­ ­ფე­ლი

უშუ­ა­ლო­

21-ე სა­უ­კუ­ნის ქარ­თულ­მა კი­ნომ სულ სხვა

გა­მო­ედ ­ ევ­ნე­ბი, ის­ტო­რი­ი­დან და დრო­ი­დან

რე­ალ ­ ო­ბა შე­მოგ­ვთ ­ ა­ვა­ზა. ახ­ლად აშე­ნე­ბუ­ლი

ამო­ვარ­დე­ბი. კი­ნომ და­უფ ­ ა­რა­ვად უნ­და აჩ­

80-იან წლებ­ში ქარ­თულ კი­ნო­ში ახა­ლი

„შუშის სამ­ხე­ცე­ე­ბი“, გა­და­ნა­თე­ბუ­ლი თბი­ლი­

ვე­ნოს ადა­მი­ანს სა­კუ­თა­რი გა­დაგ­ვა­რე­ბა,

ძა­ლა მო­დის. მთა­ვა­რი ხა­ზი, რო­მე­ლიც ამ

სის ქუ­ჩე­ბი, უსა­ხუ­რი, „მე“ და­კარ­გუ­ლი გმი­რე­

თავ­ზა­რი დას­ცეს, შე­აშ­ფო­თოს, შე­აძ­რწ ­ უ­ნოს,

თა­ო­ბის რე­ჟი­სო­რე­ბის შე­მოქ­მე­დე­ბას თან

ბი. გო­გო­ნე­ბი სლა­ი­დი­დან, თბი­ლი­სუ­რი ლავ

სა­კუ­თა­რი ხედ­ვით და ამით კვლავ გა­ა­და­მი­

სდევ­და და რაც მათ სხვა თა­ო­ბის რე­ჟი­სო­რე­

სთო­რი, უშე­ნოდ მგო­ნი მოვ­კ­ვ­დე­ბი, გუ­ლი+,

ა­ნუ­რე­ბის პა­თო­სი აღუძ­რას.

ბი­სა­გან გა­ნას­ხ­ვა­ვებ­და „გმირი“ იყო. გმი­რი,

ჭა­მა და სექ­სი, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­

რო­მე­ლიც სი­ნამ­დვ ­ ი­ლეს გა­ურ­ბო­და და სო­

ბა, - გვარ­წ­მუ­ნე­ბენ ეკ­რა­ნი­დან და იმა­ვე რე­

რო­ში იმა­ლე­ბო­და. მა­შინ გაქ­ცე­ვა გმი­რო­ბის

ა­ლო­ბას გვთა­ვა­ზო­ბენ რა­საც პრო­პა­გან­დას

ტოლ­ფა­სი იყო, მა­თი პრო­ტეს­ტი უმე­ტეს შემ­

უწევს სა­ტე­ლე­ვი­ზიო არ­ხე­ბის უმე­ტე­სო­ბა. ეს

ინ­ტეპ­რე­ტა­ცი­ას გვთა­ვა­ზო­ბენ.

73

74

ილუსტრაცია: ივანე ყიფშიძე

სტუდენტური თავბრუსხვევა

[ მუცვლით მეზღაპრეები ]

თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს უნი­ვერ­სი­ტე­ტის მძი­მე

- სა­ლა­მი, ამ­ხა­ნა­გო!

- ნი ნერ­ვ­ნი­ჩიაი, ბა­ბუ..

კარს აღებს. კი­ბე­ზე სწრა­ფად არ­ბის. სამ­

- კომ­კავ­ში­რუ­ლი სა­ლა­მი დამ­სა­ხუ­რე­ბულ არ­

- არა, პროს­ტა, ფსი­ქო-­ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი გან­ს­ჯა

ლოც­ვე­ლოდ გა­და­კე­თე­ბუ­ლი გრძე­ლი კო­

ტისტს! შე­ვას­რუ­ლეთ გეგ­მა?

ყო­ფი­ე­რე­ბის აუტა­ნელ სიმ­სუ­ბუ­ქე­ზე (!) გმი­რი

რი­დო­რი­დან გა­მოჭ­რილ საკ­მევ­ლის კვამლს

- გა­და­ჭარ­ბე­ბით!

– გა­მო­კი­დე­ბუ­ლი ცა­სა და მი­წას შუა (!) მტყუ­

აპობს და ტუ­ა­ლე­ტის­კენ იღებს გეზს.

ჩან­თი­დან პა­კეტს იღებს. უკი­დე­ბენ.

ან–მარ­თ­ლის მა­რა­დი­ულ ­ ი ჭი­დი­ლი (!) კი მო­

ერ­თი წუ­თის საქ­მე აქვს. აქ გა­ჩე­რე­ბას ვერ

- ნწ, ნწ, ბა­ტო­ნი სო­სოს ლექ­ცი­აზ ­ ე რა პი­რით

უწყობ­და კა­ცი ბევრ ჩემ ნაც­ნობს პა­ტა­რა ტრი­

იტანს. გულს შე­მო­ეყ­რე­ბა ხოლ­მე. ბუ­ფე­ტის

ახ­ვალ, ჭა­ბუ­კო?

ბუ­ნალს.

ლო­ბი­ან ­ ე­ბის სუნ­ზე. ბიბ­ლი­ო­თე­კის ჩამ­ყა­ყე­ბულ

- გა­გიჟ­დი?! მა­გას მო­წე­ულ­ზეც ვერ გა­უძ­ლებს

- ტო­ჟე მნე, სო­ლო­მონ ბრძე­ნი.

ატ­მოს­ფე­რო­ზე. ეზოს ჟრი­ა­მულ­ზე. ლოტ­ბარ­თა

კა­ცი. არ ავ­დი­ვარ სა­ერ­თოდ. და­ვიბ­რი­დე­ბი

გა­უ­გე­ბა­რი ჯგუ­ფის გა­ლო­ბა­ზე. დე­კა­ნა­ტე­ბი­სა

მოწყე­ნი­ლო­ბით.

ნა­პასს არ­ტყამს. მუხ­ლებ­ში სი­სუს­ტეს გრძნობს.

და აუდი­ტო­რი­ე­ბის პრო­ვინ­ცი­ულ ­ ად ფა­მი­ლა­

- გაგ­რიცხა­ვენ, ბა­ბუ, თუ მა­სე გა­აგ­რ­ძე­ლე.

გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბა ებინ­დე­ბა. ტუ­ალ ­ ე­ტის კა­ბი­ნა

რულ გა­რე­მო­ზე. აქ მი­სი ად­გი­ლი არ არის.

- რას ამ­ბობ, ჭკუ­ას კარ­გავს ჩემ­ზე. რა­ღაც­ნა­ი­

კონ­ტუ­რებს კარ­გავს და იწე­ლე­ბა. სა­იდ ­ ან­ღაც

წუ­ხელ გა­ა­თე­ნა. ბრრ, არა­ყი მძი­მე გა­სახ­სე­

რი კაი ტი­პი ხა­რო... მა­რა პრე­ტენ­ზი­ულ ­ იო

ჩა­ქუ­ჩის მო­ნო­ტო­ნუ­რი, გა­მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბე­ლი ხმა

ნე­ბე­ლი­ა.

- პრე­ტენ­ზი­უ­ლი­ო­ო... აპა, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა!

და ქა­ღალ­დე­ბის შრი­ა­ლი ეს­მის. ტუ­ალ ­ ე­ტი­სა

თა­ვის ოთახ­ში უნ­და. კარს გა­მო­იკ ­ ე­ტავს, კომ­

- მა­გა­რი ცუ­დი ტო­ნი­ა! ოღონდ, შე-­შე­მო­გევ­

და კვამ­ლის ნაც­ნო­ბი სუ­ნის მა­გი­ერ, ცარ­ცი­სა

პი­უ­ტერს მი­უჯ­დე­ბა და პა რა­პა­პა­პა­პა­რა / პა­რა­

ლე, ჩემ­გან ნუ და­იწყებ წუ­თი­სოფ­ლის მან­კი­

თუ ტალ­კის თეთ­რი ბუ­ღი დგე­ბა. ხვდე­ბა, რომ

რა­რა­პა­პამ . მე რე­აქ­ცი­ას ვიწ­ვევ/ და რე­აქ­ცია

ე­რე­ბა­თა გა­მოს­წო­რე­ბა­სო..

სას­წრ ­ ა­ფოდ უნ­და ჩა­მოჯ­დეს...

მშობს, მე ახალ ტალ­ღას ვიწყებ/ რომ გა­გი­ტა­

- კი­დე კარ­გი, და­წუ­ნე­ბუ­ლი 100 ქუ­ლა არ აგი­

ნო შორს. ამ ბო­ლო დროს მაგ­რად ამო­ი­ჩე­მა.

ლა­წუ­ნა სა­ხე­ში. „იდეალისტ ნეს­შას­ტ­ნი“..!

შო­რი­დან ხმა: მო­სა­მარ­თ­ლე მო­დის, გთხოვთ

ტუ­ა­ლე­ტამ­დე კი­ბეს ჩარ­ბის

- მეც ეგ არ მინ­დო­და?! იმ დღეს ზუ­რას ახალ

ფეხ­ზე წა­მოდ­გეთ...

გე­ნო იჩი­თე­ბა.

ფილმს და­უდ­გა ძეგ­ლი. ნა­ხე შე­დევ­რი?

კაც­მა არ იცის სა­ი­დან მო­ვი­და ეს ხალ­ხი. ზო­

75

გი შავ მან­ტი­აშ ­ ი­ა. ყუ­რადღე­ბას არ აქ­ცე­ვენ.

სამ­ყა­როს­გან, ქარ­თუ­ლი სტუ­დენ­ტუ­რი კი­ნო

ხართ პა­ტა­რე­ბი? რაც არ უნ­და ილა­პა­რა­კოთ,

იგი­ვე ხმა უფ­რო ახ­ლო­დან: სტუ­დენ­ტე­ბის

დი­დი შე­მარ­თე­ბით აგ­რ­ძე­ლებს სა­მა­მუ­ლო

ქარ­თუ­ლი კი­ნოს ფე­ნო­მე­ნი მთელ მსოფ­ლი­

საქ­მე №..

კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის ყვე­ლა­ზე ცუდ ტრა­დი­ცი­

ო­შია ცნო­ბი­ლი. ნუ, ქარ­თ­ვე­ლე­ბი ზო­გა­დად

გამ­ხ­და­რი მო­სა­მარ­თლ ­ ე დახ­ვე­ულ პა­რიკს

ებს. სი­ნამ­დვ ­ ი­ლის უგუ­ლე­ბელ­ყო­ფი­თა და

ნი­ჭი­ე­რი ერი ვართ.

ის­წო­რებს და კითხ­ვას იწყებს:

ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი, ფსევ­დო­რე­ა­ლუ­რი სამ­ყა­

მო­სა­მარ­თ­ლე: სიწყ­ნა­რე დარ­ბაზ­ში! გთხოვთ,

ქარ­თუ­ლი სტუ­დენ­ტუ­რი კი­ნო ეჭ­ვ­მი­ტა­ნი­ლია

როს­თ­ვის თა­ვის შე­ფა­რე­ბით, სურს დღე­საც

გა­ნაგ­რძ ­ ოთ...

კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­უ­ლი კო­დექ­სის რამ­დე­ნი­მე

იგა­ვუ­რი და ალე­გო­რი­უ­ლი ენით იმეტყ­ვე­

...ეჭიდება რა დიდ ფსი­ქო-­ფი­ლო­სო­ფი­ურ,

მუხ­ლის დარ­ღ­ვე­ვა­ში..

ლოს; მა­შინ, რო­ცა ასეთ არ­ჩე­ვანს საბ­ჭო­თა

ეგ­ზის­ტენ­ცი­ა­ლურ თუ ტრან­ს­ცენ­დენ­ტულ თე­

ბრა­ლად ედე­ბა:

ცენ­ზუ­რის მოტყუ­ე­ბის სა­ჭი­რო­ე­ბით ვე­ღარ

მებს, (სტუდენტური კი­ნო) ბუ­ნებ­რი­ვი­ა, ვერ

კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­უ­ლი მგრძნო­ბე­ლო­ბის მრა­

გა­ვა­მარ­თ­ლებთ. შე­სა­ბა­მი­სად, ლე­გი­ტი­მუ­რი

ახერ­ხებს მათ ადეკ­ვა­ტურ მხატ­ვრ ­ ულ გა­

ვალ­გ­ზის ღა­ლა­ტი;

უფ­ლე­ბა მაქვს, ის გა­რე­მო­სა და რე­ა­ლო­ბის

დაწყ­ვე­ტას და რო­გორც წე­სი ძა­ლი­ან სწორ­

სხვა ხე­ლოვ­ნე­ბე­ბის გა­მომ­სახ­ვე­ლო­ბი­თი სა­

გა­უ­გე­ბარ, უსა­ფუძ­ვ­ლო იგ­ნო­რი­რე­ბა­ში და­ვა­

ხა­ზო­ვან,

შუ­ალ ­ ე­ბე­ბის გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი გა­მო­ყე­ნე­ბა;

და­ნა­შა­უ­ლო.

ისეთ „გამძლე„და მა­რა­დი­ულ კითხ­ვებს, რო­

ეს­პე­რი­მენ­ტუ­ლო­ბი­სა და „შემოქმედებითი

სტუ­დენ­ტურ კი­ნოს არ აინ­ტე­რე­სებს ჩვე­უ­ლი

მელ­ნიც ყვე­ლა ეპო­ქა­ში ფი­ლო­სო­ფი­ის, თე­

ხუ­ლიგ­ნო­ბის“ დე­ფი­ცი­ტი;

რე­ა­ლო­ბა, ქუ­ჩა, ხალ­ხი, მოძ­რა­ო­ბა, სი­ცოცხ­

ო­ლო­გი­ის თუ ხე­ლოვ­ნე­ბის კვლე­ვის სა­გა­ნი

სა­კუ­თარ თავ­ში ჩა­კეტ­ვა და არა­კო­მუ­ნი­კა­ბე­

ლე - არა­მედ მიდ­რე­კი­ლია სიბ­ნე­ლის, ჩა­კე­

იყო. და­მე­თან­ხ­მე­ბით, ამას მხო­ლოდ თვით­

ლო­ბა.

ტი­ლო­ბის,

კ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა­ში

უჰა­ე­რო­ბის,

თე­ატ­რა­ლუ­რო­ბის,

ინ­ფან­ტი­ლურ

პა­სუ­ხებს

ჩა­ვარ­დ­ნი­ლი

უძებ­ნის

რე­ჟი­სო­რი

უმოძ­რა­ო­ბის, სი­ყალ­ბი­სა და პა­თე­ტი­კუ­რო­

თუ მო­ი­სურ­ვებს. თა­ვის­თა­ვად ამ­ბი­ცი­ა, ცუ­დი

მო­სა­მარ­თლ ­ ე: ბრალ­დე­ბულს ეთ­ქ­მის რა­მე?

ბის­კენ. შე­სა­ბა­მი­სად, ამ გა­გე­ბით ის ნეკ­რო­

სუ­ლაც არ არის, მაგ­რამ სტუ­დენ­ტურ ფილ­

რეპ­ლი­კა: ბრალ­დე­ბუ­ლი გა­სუ­ლი­ა.

ფი­ლუ­რი­ა...

მებ­ში სრუ­ლი­ად სტე­რი­ლუ­რი პერ­სო­ნა­ჟე­ბის

მო­სა­მარ­თლ ­ ე: ვი­ძა­ხებთ პირ­ველ მოწ­მეს

ხმა­მა­ღა­ლი რეპ­ლი­კა დარ­ბა­ზი­დან: მო­გიკ­

ყოვ­ლის­მომ­ც­ველ ხა­ტამ­დე გან­ზო­გა­დე­ბის

ბრალ­მ­დე­ბის ინ­ტე­რე­სის წარ­მო­სად­გე­ნად.

ვ­დათ დე­და! ასე­თი რა­მე­ე­ბის თქმა შე­იძ­

პრე­ტენ­ზია ჩანს; არა­და, გა­უგ ­ ე­ბა­რი­ა, რა­ტომ

ექ­სპ ­ ერ­ტის სიტყ­ვა:

ლე­ბა? ამ ბავ­შ­ვე­ბის და­ტუქ­ს­ვა და­ნა­შა­უ­ლის

შე­იძ­ლე­ბა უფორ­მო, კონ­კ­რე­ტი­კას და და­მა­

მოწყ­ვე­ტი­ლი თა­ნა­მედ­რო­ვე სა­ზო­გა­დო­ებ­

ტოლ­ფა­სი­ა. სა­ერ­თოდ, ბავ­შ­ვებს რომ ბევ­რი

ჯე­რებ­ლო­ბას მოკ­ლე­ბუ­ლი გმი­რი ჭეშ­მა­რი­

რივ პრო­ცე­სებს და იზო­ლი­რე­ბუ­ლი გა­რე

ეპა­ტი­ე­ბათ, არ გა­გი­გი­ათ, კა­ცო? არ ყო­ფილ­

ტე­ბის მღა­ღა­დე­ბელ კრე­ბით სა­ხედ გა­და­იქ­

76

ცეს. პერ­სო­ნა­ჟი ბი­ორ­გა­ფი­ის, მეხ­სი­ე­რე­ბის,

რომ­ლებ­შიც

და­მა­ჯე­რე­ბე­ლი ფი­ზი­კუ­რი სხე­უ­ლის, სიღ­რ­

უწევთ

საბ­ჭო­უ­

მი­ათ­ვ­ლი­დეს და მხო­ლოდღა ოთხ კე­დელს

მის გა­რე­შე, მზა რე­ცეპ­ტებს იძ­ლე­ვა მა­ყუ­რებ­

რი მენ­ტა­ლო­ბის ლექ­ტო­რე­ბი, უსარ­გებ­ლო

შუა გა­მო­კე­ტი­ლი, ფიქ­რობ­დეს: ა ცა, მა­ნა­ნა

ლის­თ­ვის. შავ­-­თეთ­რი გმი­რე­ბი, შავ­-­თეთ­რი

ლექ­ცი­ე­ბი, სტუ­დენ­ტე­ბის დარ­ღ­ვე­ულ ­ ი უფ­

ჩა­მო­იყ­რე­ბა და პირ­ში ჩა­მი­ვარ­დე­ბა­ო. სად

და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი - ქარ­თუ­ლი სტუ­დენ­ტუ­

ლე­ბე­ბი... არ მე­თან­ხმ ­ ე­ბით, რომ სტუ­დენ­ტი

არის ის პა­ტი­ოს ­ ა­ნი თავ­გა­მო­მე­ტე­ბა, თუ გნე­

რი კი­ნო დალ­ტო­ნიზ­მით არის და­ავ ­ ა­დე­ბუ­

მსხვერ­პლ ­ ია ქმე­დი­თუ­უ­ნა­რო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის

ბავთ, ვაჟ­კა­ცუ­რი წინ­და­უ­ხე­და­ვო­ბა, რო­მე­

ლი. ერთ პა­ტა­რა მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან ფილ­მშ ­ი

- ამ სფე­რო­ში უალ­ტერ­ნა­ტი­ვო ინ­ს­ტი­ტუ­ცი­ის,

ლიც ყმაწ­ვილ­-­კა­ცო­ბის აუცი­ლე­ბე­ლი ღირ­სე­

ყვე­ლა კითხ­ვა პა­სუხ­გა­ცე­მუ­ლი­ა, რე­ალ ­ უ­რი

რო­მელ­საც, აუცი­ლებ­ლად უნ­და და­ვა­კის­

ბა და კუთ­ვ­ნი­ლე­ბა­ა?

კონ­ფ­ლიქ­ტი არ არ­სე­ბობს. ეჭ­ვი არ ჩნდე­ბა...

როთ თა­ვი­სი წი­ლი პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბა? არ

ნუ­რა­ვინ კი და­მა­მუ­ნა­თებს, მაგ­რამ ჩვენს

მო­სა­მარ­თ­ლე სა­კუ­თარ ფშვინ­ვა­ზე შეკ­რთ ­ ე­ბა

გეჩ­ვე­ნე­ბათ, რომ ინ­ს­ტი­ტუ­ცი­ებ­თან ბრძო­ლა

ახალ­გაზ­რ­დებს მო­ურ­ჩე­ნე­ლი სე­ნი შეჰ­ყ­რი­

და ფხიზ­ლ­დე­ბა. დაბ­ნე­უ­ლი იმე­ორ ­ ებს

სტუ­დენ­ტის ძა­ლებს აღე­მა­ტე­ბა? ბუ­ნებ­რი­ვი­ა,

ათ უქ­მო­ბი­სა, თა­ვის­-­თა­ვის არ­პატ­რო­ნო­ბი­სა,

შე­კითხ­ვას: ბრალ­დე­ბულს ეთ­ქმ ­ ის რა­მე?

სო­ციო–პო­ლი­ტი­კუ­რი და კულ­ტუ­რუ­ლი კონ­

თა­ვის­-­თა­ვის არ­-­შ­ვე­ლი­სა. ზოგ­ნი პა­სუ­ხად

დუ­მი­ლი.

ტექ­ს­ტე­ბი უნ­და იყოს მძი­მე ბრალ­დე­ბა­თა შე­

ამას უბ­ნო­ბენ - ავად­მყ ­ ო­ფებს სად გვაქვს გარ­

რეპ­ლი­კა: ბრალ­დე­ბუ­ლი გა­სუ­ლი­ა.

მამ­სუ­ბუ­ქე­ბე­ლი გა­რე­მო­ებ ­ ა...

ჯის თა­ვი, დი­აღ ­ აც, სხვებ­მა თუ არ იზ­რუ­ნეს,

დაც­ვის სიტყ­ვა:

კა­რი ცე­რე­მო­ნი­უ­ლად იღე­ბა. ტრი­ბუ­ნის­კენ

ნელ­-­თბ ­ ი­ლი სი­ოც ად­ვი­ლად მოგ­ვე­რე­ვა­ო.

მტკი­ცე ნა­ბი­ჯე­ბით მო­ემ ­ არ­თე­ბა, ხელ­ჯო­ხი­ა­

ისიც კარ­გად მო­მეხ­სე­ნე­ბა, სა­ზო­გა­დოდ, რა­

წა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი ბრალ­დე­ბა ძა­ლი­ან მძი­მე და

ნი, სა­შუ­ალ ­ ო ასა­კის კა­ცი. თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლად

ო­დე­ნის რის­კის წი­ნა­შეა და­ყე­ნე­ბუ­ლი, ესე

სე­რი­ო­ზუ­ლი­ა. მინ­და პა­ტივ­ცე­მულ ექ­ს­პერტს

ტრი­ალ­დე­ბა დარ­ბა­ზის­კენ, ქუდს და შა­რა­

ვსთქვათ,

მე­ტი გუ­ლის­ხ­მი­ე­რე­ბის­კენ მო­ვუ­წო­დო. თქვე­

ვან­დედს იხ­ს­ნის და იწყებს:

ორ­გა­ნიზ­მი. მაგ­რამ ნუ­თუ მხო­ლოდ ეს კმა­რა

ნი ანა­ლი­ზი სპე­ცი­ფი­კუ­რად კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­

ილი­ას სიტყ­ვა:

მი­ზე­ზად. დი­აღ, შე­საწყ­ნა­რე­ბე­ლი გა­რე­მო­ე­

უ­ლი­ა; არ იძ­ლე­ვა გან­ზო­გა­დე­ბის სა­შუ­ა­ლე­

ახალ­გაზ­რ­და სი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტებ­ზე სჯა-­ბა­

ბა­ა, მაგ­რამ არამც და არამც - გა­მა­მარ­თ­ლე­

ბას; არ ამ­ჟღ ­ ავ­ნებს ინ­ტე­რესს პრობ­ლე­მის

ა­სი გა­გი­მარ­თავთ და ერ­თი ნიშ­ნე­უ­ლი სა­გა­

ბე­ლი.

სა­თა­ვე­ე­ბი­სად­მი. აქ თქვენ შე­დე­გებ­ზე სა­უბ­

ნი კი უგუ­ლის­ყუ­როდ მი­გი­ტო­ვე­ბი­ათ. შე­საძ­

რო­მე­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბაც, თუ ცალ­კე კა­ცი,

რობთ, მაგ­რამ გვერდს უვ­ლით მი­ზე­ზებს. ეს

ლე­ბე­ლია კი, რომ

მხატ­ვ­რუ­ლის სუ­რა­თის

სხვა­ზედ დან­დო­ბი­ლია და თი­თონ გულ­-­ხე­

მი­ზე­ზე­ბი კი, რე­ა­ლუ­რად, ის გა­რე­მო­ე­ბე­ბი­ა,

ყმაწ­ვი­ლი დი­რექ­ტო­რი თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის

ლი და­უკ­რე­ფი­ა, იმას ამ ქვე­ყა­ნა­ში პუ­რი არ­

–

ახალ­გაზ­რდ ­ ებს

ფორ­მი­რე­ბა

და­ბალ­კ­ვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი,

„ჩოტკში“ სა­ზო­გა­დო ცხოვ­რე­ბის ამ­ბებს არ

იმუ­ნი­ტე­ტი­ა­ნო­ბა-­დაჩ­ლუნ­გე­ბუ­ლი

77

სო­ბი­სა ვერ გა­მო­უცხ­ვია და სა­ცა ეგ პუ­რი

ლად მო­უ­თა­თუ­ნებს:

გქონ­დეს და წე­რო შიგ­ნით ყვე­ლა­ფე­რი. ეხ­ლა,

არ არის, იქ არც სი­ცოცხ­ლეა - იქ მკვდა­რი

– შე­მაგ­ვი­ან­და ცო­ტა, გი­ვი­ას კა­ბი­ნეტ­ში ვსვმდით

მეტს ვერ ას­წავ­ლი რა, ვე­რა­ფერს. თუ ბავ­შ­ვებ­

მკვდარ­ზეა აკი­დე­ბუ­ლი, საფ­ლა­ვამ­დე წა­სა­

ბი­ჭე­ბი. აბა რო­გორ მი­დის საქ­მე­ე­ბი? ვი­ფიქ­რე,

თან მე­გობ­რო­ბა გინ­და, არ უნ­და და­ა­ვა­ლო არა­

ღე­ბად. თქვე­ნე­ბურ ყა­ი­და­ზედ რომ ვსთქვათ,

ერთ–ორ სიტყ­ვას მეც შე­ვა­წევ–თქო..

ფე­რი... ნი­ჭი­ერ ­ ია ქარ­თ­ვე­ლი კა­ცი, არ და­ი­კარ­

ამ­დაგ­ვა­რი სა­ზო­გა­დო­ებ ­ ა, ნეკ­რო­ფი­ლუ­რი­ა.

სო­სო:

გე­ბა.. ეხ­ლა ამათ ხო სტუ­დენ­ტებს ვერ და­ვაქ­მევ

ილია ექ­ს­პერტს უკ­რავს თვალს და ხელ­ში

ეხ­ლა, მე რო ლექ­ცი­ა­ზე შე­ვე­დი, ბავ­შ­ვებს

არა, ყვე­ლა­ნი შვი­ლე­ბი­ვით მიყ­ვა­რან....

ნერ­ვი­უ­ლად ათ­მა­შებს შა­რა­ვან­დედს.

ვუთხა­რი: ნუ, რა უნ­და გას­წავ­ლოთ? ელე­მენ­

...აქაც ამას უს­მენს. ძლი­ე­რი „დეჟა ვუ“. ყუ­რე­ბი

თუ სი­მარ­თ­ლე გწა­დი­ათ, თვით­მოქ­მე­დე­ბა,

ტა­რუ­ლი ისი­ნი იმე­დი­ა, იცით. ამათ მითხ­რეს,

ეგუ­ბე­ბა. უკ­ვე რამ­დენ­ჯერ უგ­რ­ძ­ვ­ნია თა­ვი ზუს­

გამ­რ­ჯე­ლო­ბა, მხნე­ო­ბა აი, ეს არის ჩე­მი დე­

ვი­ცი­თო. ხო­და, ეხ­ლა მე მე­ტი რა უნ­და ვას­

ტად ასე - სა­ჭი­რო დროს, სა­ჭი­რო ად­გი­ლას.

ვი­ზი იმ უგე­მუ­რად ნა­ღე­ჭი და გა­და­უმ ­ უ­შა­ვე­

წავ­ლო. მე აიმ კი­ნო­ზე ვმუ­შა­ობ­დი.­..­­ჰო, იცით

დად­გა მო­მენ­ტი! ატ­რო­ფი­რე­ბუ­ლი მეტყ­ვე­ლე­

ბე­ლი ლო­ზუნ­გის სა­პირ­წო­ნედ – ჩვე­ნი ერის

ეგა? ხო­და მა­გა­რი ის­ტო­რია იყო მა­გა­ზე. მოს­

ბის ორ­გა­ნო­ებ ­ ი უნ­და გა­მო­აც ­ ოცხ­ლოს. სა­ნამ

ნი­ჭი­ე­რე­ბა­ზედ.

კოვ­ში რომ წა­ი­ღეს... დი­ლით ძმა­კა­ცი გა­მო­

გამ­ბე­და­ობ ­ ის მო­ჭარ­ბე­ბას გრძნობს. მაგ­რამ,

შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბის ხო­

დის და მე­უბ­ნე­ბა, პო­ლო­ნეთ­ში მივ­დი­ვარ­თო.

იქ­ნებ, ისევ ჩუ­მად დარ­ჩეს? რა შე­იც­ვ­ლე­ბა რო?

ში დრო­ზე ად­რე თუ არ აღეძ­რა, მა­შინ, უცი­

გა­მიკ­ვ­რი­და ტო. კა­რო­ჩე წა­ვე­დით. და­ვათ­ვა­

– პა­ტივ­ცე­მუ­ლო მო­სა­მარ­თლ ­ ევ, სიტყ­ვას

ლობ­ლად, პრე­ტენ­ზი­უ­ლო­ბის ჭია შე­უჩ­ნდ ­ ე­ბა

ლი­ე­რეთ იქ რა­ღა­ცე­ე­ბი... პო­ლო­ნე­ლებს სა­

ვითხოვ!

და ჯერ კი­დევ უმ­წი­ფარ ნა­ყოფს ხე­ლოვ­ნე­ბის

ერ­თოდ... ჰო­და ეს გო­გო მე­უბ­ნე­ბა...

ჩე­მი სიტყ­ვა:

ხი­სას, ოდენ პრე­ტენ­ზი­უ­ლო­ბით და­ა­ჭი­ა­ნებს.

ნუ ეხ­ლა, ბავ­შ­ვებს აინ­ტე­რე­სებთ. რა­ტო არა.

აი, ესეც მა­მა­ჩე­მი (ხელს სო­სოს­კენ ვიშ­ვერ)

უცებ, გა­ლო­ბის ხმა გა­ის­მის: „თუ თვით არ

ჩვენ საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში მა­ინც დავ­დი­ო­დით რა

შე­ხე­დეთ. უს­მი­ნეთ. ესეც, ჩე­მი და­სამ­ხო­ბი

ვიღ­წვ ­ ით, ვერ ვპო­ვებთ კე­თილ­სა შე­საკ­რე­

და ესე­ნი ვერ­სად ვერ და­დი­ან. მე ვუყ­ვე­ბი ამათ...

ხა­ტი და შე­სარ­ყე­ვი ავ­ტო­რი­ტე­ტი – ესეც ჩე­მი

ბელ­სა“ . ამ ფონ­ზე ორი ან­გე­ლო­სი წმინ­და

თვი­თო­ნაც კითხ­ვებს მის­ვამ­დ­ნენ, ეხ­ლა რა­მე

ყვე­ლა­ზე ძლი­ერ ­ ი მტე­რი... ესეც, ჩე­მი მთა­ვა­

ილია მარ­თალს შა­რა­ვან­დედს არ­გებს და

სხვა რო სდო­მე­ბო­დათ, რა­ღა­ცას მეტყოდ­ნენ,

რი კონ­ფ­ლიქ­ტი, ჩე­მი ზრდის მო­ტი­ვა­ცია და

ჭე­რის­კენ აუჩი­ნა­რებს.

ხო? ძა­ან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს ეხ­

ჩე­მი თვით­გან­ვი­თა­რე­ბის იმ­პულ­სი.

ან­გე­ლოს­თა და­სის ექო ჯერ კი­დევ დარ­ბაზ­

ლაც. კაი ბავ­შ­ვე­ბი არი­ან. არ არი­ან ცუ­დე­ბი.

მა­მა­ჩემ­მა კულ­ტუ­რა ვერ შექ­მ­ნა. ის უმ­წი­ფა­რი­ა,

ში ჟღერს, რო­ცა შე­მო­სას­ვ­ლე­ლი კა­რი ფე­ხის

და­ვა­ლე­ბებს რა ეხ­ლა. რა უნ­და და­მე­ვა­ლე­ბი­

დღემ­დე ბავ­შ­ვი - ოთხ­ზე მცო­ცა­ვი პარ­ტი­ულ ­ ო­

კვრით იღე­ბა და დარ­ბაზ­ში გორ­გო­ლა­ჭი­ა­ნე­

ნა. ერთს ვურ­ჩევ­დი, რომ ბევ­რი ეწე­რათ. აი,

ბი­დან

ბი­ან ­ ი სკა­მით ვი­ღაც მოხ­რი­გი­ნებს. პუბ­ლი­კას

ჩე­მი მა­გა­ლი­თი მო­ვუყ­ვა­ნე... გა­ჩე­რე­ბა­ზე ვარ

ლო­ბი­დან - რე­ლი­გი­ურ ხსნამ­დე. ჩე­მი მშობ­ლის

სწრა­ფად შე­ავ­ლებს თვალს, პრო­კუ­რო­რის­

და ორი ქა­ლი დგას... ხო­და, ეგე­თი სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი

და­ნა­ტო­ვა­რი უმაქ­ნი­სო­ბა, უძ­რა­ო­ბა და კონ­ფორ­

კენ გა­გორ­დე­ბა და ზურ­გ­ზე ხელს ში­ნა­უ­რუ­

ბევ­რია რა, და უნ­და ჩა­ი­წე­რო. ბლოკ­ნო­ტი უნ­და

მიზ­მი­ა. ერ­თა­დერ­თი გაკ­ვე­თი­ლი - მორ­ჩი­ლე­ბა.

ხე­ლო­ვანს კაცს

78

დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლო­ბამ­დე,

დე­მოკ­რა­ტი­უ­

რო­გორ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ ამ უძ­ლურ არ­სე­ბას­

არ მჯე­რა კი­ნო - მოძ­რა­ო­ბის ხე­ლოვ­ნე­ბა - გა­

ყვე­ლა­ფე­რი ლაგ­დე­ბა. სა­ხი­დან სიმ­ხურ­ვა­ლე

თან ჯან­სა­ღი კონ­ფ­ლიქ­ტი? სად არის ძალ­თა თა­

კე­თე­ბუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვად მკვდა­რი, პა­

გა­დას­დის. გე­ნოც სხვებ­თან ერ­თად ორ­თქ ­ ­ლ­

ნა­ფარ­დო­ბა? იქ­ნებ ამი­ტომ ვერ იწე­რე­ბა ნამ­დ­ვი­

სი­ურ ­ ი ინ­დი­ვი­დის მი­ერ.

დე­ბა. მარ­ტო­ა. აღ­მოჩ­ნ­და, რომ უნი­ტაზ­ზე ზის.

ლი „კიკეთის მა­ნი­ფეს­ტე­ბი“. ამი­ტომ არ არ­სე­ბობს

არ მჯე­რა, რომ ჩვე­ნი ვა­და­გა­სუ­ლი, ფუ­ყე

იმ­რიზ­რე­ბა. პალ­ტოს კალ­თებს იფერ­თხავს. რა

საკ­მა­რი­სი იმ­პულ­სი რე­აქ­ცი­ის­თ­ვის.

ტრა­დი­ცი­ებ ­ ი არ ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა გა­და­ხედ­ვას,

ტექ­სტ ­ ით გა­მო­ვი­და? ჰა­ჰა, ხმა­მაღ­ლა თუ ლა­პა­

ჩვე­ნი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­უ­ლი მემ­კ­ვიდ­რე­ობ ­ ა,

რე­ლი­გი­უ­რი ფა­რი­სევ­ლო­ბა კი - კრი­ტი­კას.

რა­კობ­და, მე­რე ნა­ხე შენ. კი­დე კა­ი, კა­ციშ­ვი­ლი

ბა­ბუ­ე­ბის კი­ნო­ა, ვინ და­წერს მა­ნი­ფეს­ტებს

არ მჯე­რა, რომ არ მო­მე­პო­ვე­ბა მთელ ქვე­ყა­

არ შე­მო­სუ­ლა. პირ­სა­ბანს და­ეყ­რდ ­ ­ნო. სარ­კე­ში

საყ­ვა­რე­ლი, ბუნ­ჩუ­ლა აჩ­რ­დი­ლე­ბის­გან გა­

ნა­ში, თუნ­დაც რამ­დე­ნი­მე თა­ნა­მო­აზ­რე.

ჩა­ი­ხე­და. ცი­ვი წყა­ლი შე­ის­ხა. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის

სათ­ვი­სუფ­ლებ­ლად?

არ მჯე­რა, რომ ლი­ბი­დო­სე­ულ ­ ი პრობ­ლე­მე­

ეზო­ში გა­ვი­და. კუთხე­ში, ხის სკამს მი­ეყ­დ­რ­ნო.

ჩემ­გან არც არას­დ­როს ელი­ან ბევრს. მე არა­

ბი ნაკ­ლე­ბად გვა­წუ­ხებს, ვიდ­რე მა­ღა­ლი მა­

ხალხს მი­აშ­ტერ­და. რა ექ­შე­ნი იყო? ამათ არც

ფე­რი მი­ბიძ­გებს პროგ­რე­სი­სა­კენ. მე ყვე­ლა

ტე­რი­ე­ბი.

და­ე­სიზ­მრ ­ ე­ბათ. ილი­ა. მარ­თა­ლი კა­ცი. კაი კა­

შემ­თხ­ვე­ვა­ში საყ­ვა­რე­ლი შვი­ლი ვარ. ჩვენ­თან

არ მჯე­რა, რომ ჩე­მი თა­ო­ბა ვე­რას­დრ ­ ოს გახ­

ცი. სი­ცი­ლი აუტყ­და. წუ­ხელ სცე­ნარს წერ­და.

ხომ „ნიჭიერი, მაგ­რამ ზარ­მა­ცი“ მოს­წავ­ლე­ე­ბი

დე­ბა პო­ლი­ტი­კუ­რად და სექ­სუ­ა­ლუ­რად თა­

მთვრა­ლი. მა­რა, ეს სა­სა­მარ­თ­ლო რა­ღა იყო.

ყო­ველ­თ­ვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ძვირ­ფა­სე­

ნაბ­რად მხნე.

„მონანიება“. კოშ­მა­რი. სა­ხე­ზე ხე­ლე­ბი მო­ის­ვა.

ბი და გა­მორ­ჩე­უ­ლე­ბი არი­ან. ეს სტა­ტუს ქვო­

არ მჯე­რა, რომ მას არ შე­უძ­ლია იყოს ფხი­

სო­სო და­ინ ­ ა­ხა. ეტყო­ბა, ლექ­ცია დამ­თავ­რ­და.

ა. კულ­ტუ­რას ჩვენ უმაქ­ნი­სე­ბიც ვუყ­ვარ­ვართ.

ზე­ლი, სა­ჭი­რო დროს სი­მარ­თ­ლის მთქმე­ლი,

- სად იყა­ვი ბი­ჭო? შენ ვსეზ­ნა­ი­კა ხარ და ლექ­

ისე, რო­გორც სამ­შობ­ლოს, ისე რო­გორც დე­

სა­მარ­თ­ლი­ა­ნი პრე­ტენ­ზი­ის მქო­ნე, რომ ცო­ტა

ცი­ე­ბი არ გე­კად­რე­ბა, თუ რო­გორ არის საქ­მე?

დას... მო­ტი­ვა­ცია ზრდის­თ­ვის - ნუ­ლი !

უფ­რო გულ­წ­რფ ­ ე­ლი, სუფ­თა და არა­გულ­გ­რი­

- მე და გე­ნომ მოვ­წი­ეთ და აღარ ამო­ვე­დი.

ეგებ ხში­რად შე­ეხ­სე­ნე­ბი­ნათ, რომ ხე­ლოვ­ნე­ბა

ლი თვა­ლი აქვს ვიდ­რე სხვებს..

- გე­ნო ვი­ღა­ა?

- კი­ნო უფ­რო იარა­ღი­ა, ვიდ­რე კომ­ფორ­ტუ­ლი

არ მჯე­რა, რომ შე­იძ­ლე­ბა სტაგ­ნა­ცია სა­მა­რა­

- ბა­ბუ­აჩ ­ ე­მი. გე­ნა­დი.

თავ­შე­სა­ფა­რი. სივ­რ­ცე, რო­მე­ლიც ნამ­დ­ვილ

დი­სოდ გაგ­რ­ძელ­დეს და რომ მე გან­წი­რუ­ლი

სო­სომ თა­ვი გა­და­აქ­ნი­ა.

თა­ვი­სუ­ფა­ლე­ბას გაძ­ლევს, რომ მი­სი ად­გი­ლი

ვარ გულ­გრ ­ ი­ლო­ბი­დან გულ­გა­ტე­ხი­ლო­ბამ­

- ეხ­ლა, რა უნ­და გე­ლა­პა­რა­კო.

ადა­მი­ან­თა­ნა­ა, მი­სი ყო­ფი­თი პო­ეზ ­ ი­ის მო­ხელ­

დე გზა გა­ვი­ა­რო, მა­მა­ჩე­მი­ვით...

- გე­უბ­ნე­ბით. მუნ­დ­შტ ­ უ­კით ეწე­ო­და.

თე­ბის მცდე­ლო­ბა­ში, და არა კვარ­ცხ­ლ­ბეკ­ზე.

არ მჯე­რა ექ­ს­პერ­ტე­ბი­საც, იმი­ტომ რომ ყო­

სო­სოს სა­ხე და­ეჭყა­ნა და გატ­რი­ალ­და.

ეგებ, ოდეს­მე მომ­ბეზ­რდ ­ ეს ეს საბ­ჭო­თა რი­

ველ­თვ ­ ის არ მეს­მის რა ენა­ზე ლა­პა­რა­კო­ბენ.

- სუ გა­მაყ­ლევ­დ­ნენ ეს ბავ­შვ ­ ე­ბი.

ტო­რი­კაც, რომ­ლი­თაც მე­ა­ლერ­სე­ბი­ან და

არ მჯე­რა, არც ამ სა­სა­მარ­თ­ლო­სი მჯე­რა,

თავ­ზე ხელს მის­ვა­მენ, ეგებ, ოდეს­მე მივ­ტ­რი­

იმი­ტომ რომ ის მხო­ლოდ კა­ნა­ფით გა­ღი­ზი­

ალ­დე და ვთქვა, რომ არ მჯე­რა.

ა­ნე­ბუ­ლი ჩე­მი ტვი­ნის ნა­ყო­ფი­ა.

79

ირაკლი ჩხიკვაძე

ზურა მაღალაშვილი

გოჩა ჟორჟოლიანი

mrgvali magida ლე­ვან კო­ღუაშვილი

დათო პატარქალიშვილი

80

თამარ ტატიშვილი

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი

22 ნო­ე მ­ბ ერს სა­ქ არ­თ ­ვ ე­ლ ოს ეროვ­ნ ულ კი­ ნო­ცენ­ტ­რშ ­ ი ჟურ­ნ ალ FILM PღINთ-ის ინი­ცი­ა ­ ტი­ვ ით მო­ე წყო შეხ­ვ ედ­რ ა თე­მ ა­ზ ე – „რა ღირს კი­ნ ო­წ არ­მ ო­ე ­ბ ა სა­ქ არ­თ ­ვ ე­ლ ო­შ ი“. მრგვალ მა­გ ი­დ ას­თ ან სა­ს ა­უ ბ­რ ოდ შე­ი კ­რ იბ­ნ ენ ეროვ­

კოტე ჩლაიძე

ნულ კი­ნ ე­მ ა­ტოგ­რ აფ­შ ი მოღ­ვ ა­წ ე სხვა­დას­ ხ­ვ ა პრო­ფ ე­ს ი­ი ს ადა­მ ი­ა ­ნ ე­ბ ი. შეხ­ვ ედ­რ ა­ში მო­ნ ა­წ ი­ლ ე პრო­დ უ­ს ე­რ ებს რამ­დ ე­ნ ი­მ ე დღით ად­რ ე და­ურ ­ იგ­დ ათ ბი­უ ­ჯ ე­ტის ფორ­მ ა, რო­მე­ ლიც მი­თ ი­თ ე­ბ უ­ლ ი „ლეგენდის“ მი­ხ ედ­ვ ით შე­ა ვ­ს ეს. აღ­მ ოჩ­ნ ­დ ა, რომ მოწ­ვ ე­უ ლ სტუმ­ რებს მრა­ვ ა­ლ ი თე­მ ა აწუ­ხ ებთ, აღელ­ვებთ და აკა­მ ა­თ ებთ, მაგ­რ ამ ყვე­ლ ას კი­ნ ოს კე­ თე­ბ ის ვნე­ბ ა აერ­თ ი­ა ­ნ ებს, რა­ზ ეც ისი­ნ ი ერ­ თხ­მ ად თან­ხმ ­ ­დ ე­ბ ი­ა ნ.

FILM PRINT გთა­ვა­ზობთ მრგვა­ლი მა­გი­დის ყვე­ ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო მო­მენ­ტებს.

მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი: პაატა გოძიაშვილი

[ 1 ]

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი (პროდუსერი)

[ 2 ]

ზუ­რა მა­ღა­ლაშ­ვი­ლი (პროდუსერი

ვო­ვა კა­ჭა­რა­ვა (პროდუსერი)

[ 4 ]

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი

ვოვა კაჭარავა

„სინეტეკი“)

[ 3 ]

(პროდუსერი)

[ 5 ]

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე (პროდუსერი/

რეჟისორი)

[ 6 ]

გო­ჩა ჟორ­ჟო­ლი­ან ­ ი (კინოცენტრის

სუბ­სი­დი­რე­ბის დე­პარ­ტა­მენ­ტის უფ­რო­სი)

[ 7 ]

პა­ა­ტა გო­ძი­აშ­ვი­ლი (ხმის რე­ჟი­სო­რი)

[ 8 ]

ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლი (კინორეჟისორი)

[ 9 ]

კო­ტე ჩლა­ი­ძე (კინოკომისიის

დე­პარ­ტა­მენ­ტის უფ­რო­სი)

მო­დე­რა­ტო­რი თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი (ეროვნული კი­ნო­ცენ­ტ­რის დი­რექ­ტო­რი)

81

ტის შევ­სე­ბი­სას მე გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე მა­ღა­ლი

ხ­მობს ეს ელე­მენ­ტა­რუ­ლი კომ­ფორ­ტი?

ვედ­რის მი­ზა­ნი­ა, და­ვად­გი­ნოთ, სა­შუ­ალ ­ ოდ

ხა­რის­ხის გა­ნა­თე­ბა და, შე­სა­ბა­მი­სად, თან­

350-ათასიანი ბი­უ­ჯე­ტი აკ­მა­ყო­ფი­ლებს ამ

რა ჯდე­ბა ფილ­მის გა­და­ღე­ბა სა­ქარ­თ­ვე­

ხაც მაქ­სი­მა­ლუ­რი დავ­წე­რე. ექ­ს­ტე­რი­ე­რის

ელე­მენ­ტა­რუ­ლი კომ­ფორ­ტის პი­რო­ბებს?

ლო­ში. თე­მა­ზე სა­სა­უბ­როდ მო­ვიწ­ვი­ეთ

20 დღე იყო მი­თი­თე­ბუ­ლი. მო­ცე­მუ­ლო­ბა­ში

ზუ­რა მა­ღა­ლაშ­ვი­ლი: კი, საკ­მა­რი­სი­ა...

გან­სხ ­ვ ­ ა­ვე­ბუ­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბის რამ­დე­ნი­მე

იყო 2 კ. კა­მე­რა. კა­მე­რის ფა­სი ხა­რის­ხის

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე: მე ძა­ლი­ან მომ­

პრო­დუ­სე­რი და კი­ნო­ში მო­მუ­შა­ვე სხვა­დას­ხ­

მი­ხედ­ვით იწევს, 300 დო­ლა­რი­დან ზე­ვით...

წონს ვო­ვა კა­ჭა­რა­ვას ბი­უ­ჯე­ტი, მაგ­რამ ერ­თი

ვა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნე­ბი...

ბი­უ­ჯე­ტი გა­მო­ვი­და 708 ათა­სი ლა­რი.

შე­კითხ­ვა მაქვს. რა ფულ­ზეა აქ ლა­პა­რა­კი,

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი: მახ­სოვს ჩხიკ­ვა

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი: მე მოკ­ლედ

რომ­ლის მი­ხედ­ვი­თაც ბი­უ­ჯე­ტე­ბი შე­ვავ­სეთ.

(რეჟისორი/პროდუსერი ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე

ვიტყ­ვი – კარ­გი ფილ­მის დღე ჯდე­ბა 10 000

ეს თან­ხა დო­ტა­ცი­ა­ა, თუ რა არის?

F/P) ამ­ბობ­და, – 5 ათას ლა­რად კი­ნოს გა­და­

დო­ლა­რი, ცუ­დი ფილ­მი – 500 დო­ლა­რი.

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი: ეს ის თან­ხა­ა,

ვი­ღე­ბო... ისევ მაგ აზ­რ­ზე ხარ?

ვგუ­ლის­ხ­მობ ხა­რისხს და ვლა­პა­რა­კობ

რომ­ლი­თაც ფილ­მ­ზე ვინც მუ­შა­ობს, ყვე­ლა

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე: გა­და­ვი­ღებ...

მხო­ლოდ წარ­მო­ე­ბა­ზე. ამას ემა­ტე­ბა პოს­ტ­

კმა­ყო­ფი­ლი დარ­ჩე­ბა, და არა ის, რომ

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: მო­დით, და­

პ­რო­დუქ­ცი­ა, რო­მე­ლიც მთე­ლი ბი­უ­ჯე­ტის 30

ფილმს იღებ და ვე­რა­ვის ვერ უხ­დი ელე­მენ­

ვიწყოთ ვო­ვა კა­ჭა­რა­ვა­თი. ვო­ვა, ორი

პრო­ცენ­ტი­ა...

ტა­რულ ხელ­ფასს...

სიტყ­ვით მოგ­ვი­ყე­ვი ჩვენს მი­ერ გა­მოგ­ზავ­ნი­

ზუ­რა მა­ღა­ლაშ­ვი­ლი: მეც ვე­თან­

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე: ჰო მაგ­რამ, ეს რა

ლი „ლეგენდის“ მი­ხედ­ვით შე­ნი შევ­სე­ბუ­ლი

ხ­მე­ბი ამ აზრს. ჩვენ ისე ვა­კე­თებთ ფილ­

ფუ­ლი­ა, ვი­სი ფუ­ლი­ა?

ბი­უჯ ­ ე­ტის შე­სა­ხებ.

მებს, რომ და­ხარ­ჯულ ენერ­გი­ა­ში ფულს არ

გო­ჩა ჟორ­ჟო­ლი­ან ­ ი: წარ­მო­ე­ბის

ვო­ვა კა­ჭა­რა­ვა: გა­მო­ნაკ­ლის შემ­თხ­

ვი­ღებთ, მაგ­რამ რომ დავ­თ­ვა­ლოთ, დღე 10

ფულ­ზეა ლა­პა­რა­კი. რომ გითხ­რა, – ჩვე­ნი

ვე­ვებ­ში, ფილ­მი იაფად ალ­ბათ ყვე­ლას

ათა­სი დო­ლა­რი გა­მო­ვა. მე ჯი­ბე­ში 3 ათა­სი

ფუ­ლი­ა-­თ­ქო, – სხვა ბი­უჯ ­ ეტს მო­მი­ტან?

გა­და­უღ ­ ი­ა, მაგ­რამ ეს არ არის რე­ა­ლო­ბა.

ლა­რი­თაც შევ­ძ­ლებ გა­და­ვი­ღო ფილ­მი;

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე: არა, სხვა რა­მეს

ყველას, ვინც ფილ­მ­ზე მუ­შა­ობს, უნ­და ჰქონ­

მარ­ტო მე კი არა, ყვე­ლა, ვინც აქ ვსხედ­

გე­კითხე­ბით: ვთქვათ, ეს ჩე­მი ფუ­ლია და

დეს ნორ­მა­ლუ­რი ხელ­ფა­სი და ეს სა­ხელ­

ვართ შევ­ძ­ლებთ ამას, მაგ­რამ რის ფა­სად?

ბიზ­ნე­სი მინ­და გა­ვა­კე­თო; ეს თან­ხა დო­ტა­ცი­

ფა­სო ტა­რი­ფე­ბი უკ­ვე დად­გე­ნი­ლი­ა. თქვე­ნი

მსგავ­სი რამ ერ­თხელ ალ­ბათ ყვე­ლას უკ­ვე

ა­ა, თუ რა არის სა­ერ­თოდ?

ლე­გენ­დის მი­ხედ­ვით შევ­სე­ბულ ბი­უ­ჯე­ტებ­ში,

გა­კე­თე­ბუ­ლი გვაქვს და მე­ო­რე­ჯერ იმ ხალ­ხ­

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი: ვერ გა­ვი­გე?

რა­საკ­ვირ­ვე­ლი­ა, აც­დე­ნე­ბი გვაქვს მე და

თან: მსა­ხი­ო­ბებ­თან, გამ­ნა­თებ­ლებ­თან, ხმის

ვერ ვხვდე­ბი კითხ­ვის არსს.

ზუ­რას...

რე­ჟი­სო­რებ­თან და ა.შ. მი­სას­ვ­ლე­ლი პი­რი

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე: მა­გა­ლი­თად, რომ

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი: იაფად კი გა­ა­კე­

აღარ გვაქვს. ის იყო ბავ­შ­ვო­ბა, რო­მე­ლიც

მო­ვიდ­ნენ ბო­ლი­ვუ­დის პრო­დუ­სე­რე­ბი, ხომ

თებ ფილმს, მაგ­რამ აქ ხა­რის­ხ­ზეა ლა­პა­რა­

გა­ვი­ა­რეთ და ახ­ლა გვინ­და ელე­მენ­ტა­რუ­ლი

სხვა ბი­უ­ჯეტს და­უდ ­ ებ? სა­იდ ­ ან გა­მომ­დი­ნა­რე

კი... ხა­რის­ხი ზრდის ხარჯს...

კომ­ფორ­ტი...

იქ­ნე­ბა მა­შინ ეს ბი­უ­ჯე­ტი?

ვო­ვა კა­ჭა­რა­ვა: გე­თან­ხ­მე­ბით. ამ ბი­უ­ჯე­

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: რას გუ­ლის­

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი: მა­გა­ლი­თის­

82

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: დღეს ჩვე­ნი შეხ­

თ­ვის, უკ­რა­ი­ნა­ში დღე ჯდე­ბო­და 25 ათა­სი

კო­რო ამ­ბობს – სადღაც 10 000 დო­ლა­რი,

სხვა დე­ტა­ლებ­ში იყო გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბა...

დო­ლა­რი, მოს­კოვ­ში – 35 ათა­სი, ამე­რი­კა­ში

მსა­ხი­ობ ­ ე­ბის გარ­და. 21 დღე გა­და­ღე­ბა: 3

პა­ატ ­ ა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: ეს 20 პრო­ცენ­ტი

კი­დევ უფ­რო იზ­რ­დე­ბა ბი­უ­ჯე­ტი და ა. შ...

დღე გა­რეთ, და­ნარ­ჩე­ნი სტუ­დი­ა­ში. ეს გა­

არის თუ არა გა­დაყ­რი­ლი თან­ხა ახ­ლან­დე­

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე: ჰო­და, ეგ მა­ინ­ტე­

მო­ვი­და და­ახ­ლო­ე­ბით 600 ათა­სი დო­ლა­რი.

ლი გად­მო­სა­ხე­დი­დან?

რე­სებს – რი­თი გა­ნი­საზღ­ვრ ­ ე­ბა ეს ბი­უ­ჯე­ტი?

პოსტ პრო­დუქ­ცია და სა­რეკ­ლა­მო და­ნა­ხარ­

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: არა,

ვო­ვა კა­ჭა­რა­ვა: რა­ღა­ცე­ბი არის სტან­

ჯებ­მა 2 მი­ლი­ო­ნამ­დე გა­ზარ­და ბი­უ­ჯე­ტი.

რად­გან ეს მსა­ხი­ო­ბე­ბი ამ ჟან­რის მსა­ხი­ო­ბე­

დარ­ტი და უკ­ვე დათ­ვ­ლი­ლი­ა. ამე­რი­კე­ლი

ამას რო­გორც ბიზ­ნესს, ისე ვუ­ყუ­რებ. შე­დევ­

ბი არი­ან და მა­თი პო­პუ­ლა­რო­ბა მე გა­ყიდ­

მო­დის და გე­უბ­ნე­ბა, რომ კო­მერ­ცი­ულ

რის გა­და­ღე­ბა არც გვქონ­და მიზ­ნად. ჩვე­ნი მი­

ვებ­ში და­მეხ­მა­რა.

ფილმს აკე­თებს; ე.ი. გა­სა­ყი­დად აკე­თებს

ზა­ნი იყო, ფილ­მი კარ­გად გაგ­ვე­ყი­და. ის ჯერ

თა­კო ტა­ტიშ­ვი­ლი: ეს შენ­თ­ვის ბიზ­ნე­სი­ა?

და, მა­შინ მე რა­ტომ უნ­და გა­და­მი­ხა­დოს ნაკ­

ეკ­რა­ნებ­ზეც არ გა­მო­სუ­ლა და ამე­რი­კამ, ავ­ს­ტ­

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: კი, რა

ლე­ბი, თუ ფუ­ლი უნ­და გა­აკ ­ ე­თოს?

რა­ლი­ამ, იაპო­ნი­ამ, ის­რა­ელ­მა უკ­ვე იყი­დეს.

თქმა უნ­და...

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: და­თო, შენ

პა­ა­ტა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: ერ­თი შე­კითხ­ვა

ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლი: ამე­რი­კე­ლი

„ამერიკული ფილ­მი“ გა­ა­კე­თე. რას იტყ­ვი

მაქვს – თქვე­ნი ფილ­მის ბი­უ­ჯე­ტი თა­ვი­დან

მსა­ხი­ო­ბე­ბი აიყ­ვა­ნეთ იმი­ტომ, რომ თქვე­ნი

ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით?

რომ შე­ად­გი­ნოთ და ოპ­ტი­მი­ზა­ცი­ის გზით

მთა­ვა­რი შე­მო­სა­ვა­ლი ამე­რი­კუ­ლი ბა­ზა­რი­ა?

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: ჩვენ გა­

წახ­ვი­დეთ, რა გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბა იქ­ნე­ბა? და­ახ­

მე სა­ერ­თოდ მიყ­ვარს ეგ ჟან­რიც და ერ­თი

და­ვი­ღეთ ჰო­ლი­ვუ­დუ­რი ფილ­მი „247 ფა­რენ­

ლო­ე­ბით რამ­დე­ნი პრო­ცენ­ტი და­აკ­ლ­დე­ბო­

კონ­კრ ­ ე­ტუ­ლი ლო­კა­ცი­აც კარ­გი მო­ცე­მუ­

გე­ი­ტი“. ეს არის ამე­რი­კუ­ლი, კო­მერ­ცი­უ­ლი

და იმ თან­ხას, რაც თქვენ და­ხარ­ჯეთ?

ლო­ბა­ა; მაგ­რამ ვა­ღი­ა­როთ, რომ ეს არის

პრო­ექ­ტი. ფუ­ლი არ დაგ­ვი­ზო­გავს, აბ­სო­ლუ­

და­თო პარ­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი:

კა­ტე­გო­რი­ის ფილ­მი. მაინტერესებს, ეს იყო

ტუ­რად ჩვე­ნი და­ფი­ნან­სე­ბა იყო, სპონ­სო­რე­ბი

გეტყ­ვით – და­ახ­ლო­ებ ­ ით 15-20 პრო­ცენ­ტით

თქვე­ნი მი­ზა­ნი და პრი­ო­რი­ტე­ტი?

არ გვყო­ლი­ა, პრო­დუქ­ცი­ის გან­თავ­სე­ბა არ

შემ­ცირ­დე­ბო­და...

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: რა თქმა

გაგ­ვი­კე­თე­ბი­ა. ძა­ლი­ან კარ­გად დავ­გეგ­მეთ.

პა­ა­ტა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: და ხა­რის­ხი რამ­

უნ­და. ეს ფილ­მი თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე ამე­

მარ­ტო ერ­თხელ ვერ ჩა­ვე­ტი­ეთ დათ­ქ­მულ

დე­ნად და­აკ­ლდ ­ ე­ბო­და ამ შემ­ცი­რე­ბით?

რი­კუ­ლი პრო­დუქ­ტი­ა, უბ­რა­ლოდ სა­ქარ­თ­ვე­

დრო­ში ამინ­დის გა­მო, და ერ­თხელ გვქონ­და

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: არ და­

ლო­ში გა­და­ვი­ღეთ.

„ოვერთაიმი“ ერ­თი სა­ა­თით. გეგ­მას მივ­ყე­ვით

აკ­ლდ ­ ე­ბო­და. ზედ­მე­ტი და­ი­ხარ­ჯა მხო­ლოდ

ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლი: მა­შინ ამე­რი­კე­

თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე. ზედ­მე­ტი და­ნა­ხარ­ჯი არ

იმა­ში, რომ ამე­რი­კელ მსა­ხი­ო­ბებ­თან ურ­თი­

ლი რე­ჟი­სო­რი რა­ტომ არ აიყ­ვა­ნეთ?

გვქო­ნი­ა. ამე­რი­კი­დან ჩა­მოყ­ვა­ნი­ლი მსა­ხი­ო­

ერ­თო­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბა არ გვქონ­და.

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: არ გვინ­

ბე­ბის ბი­უ­ჯე­ტი შე­ად­გენ­და მთე­ლი ბი­უ­ჯე­ტის 30

პა­ა­ტა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: გა­მო­დის, რომ

დო­და. ჩვე­ნი რე­ჟი­სო­რის იმე­დი გვქონ­და.

პრო­ცენტს. ყვე­ლა­ზე ბევ­რი ფუ­ლი დავ­ხარ­ჯეთ

მსა­ხი­ობ ­ ებს ნაკ­ლებ ჰო­ნო­რარს გა­და­უხ­დი­

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: ზუ­რა, ახ­ლა შენ

მსა­ხი­ო­ბებ­ში. თვი­თონ წარ­მო­ებ ­ ა სა­ქარ­თ­ვე­

დით?

გვითხა­რი, „ჩაიკას“-ს მა­გა­ლით­ზე რა რო­

ლო­ში რაც დაჯ­და, იმის იდენ­ტუ­რი­ა, რა­საც

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: არა, აქ

გორ იყო?

83

ნი... ჩვენ ერ­თ­მა­ნეთს ვუქ­მ­ნით ფონს, კარ­გი

ოვაშ­ვი­ლი, რუ­სუ­დან პირ­ვე­ლის „სუსა“ თუ

კა­ტე­გო­რი­ის კი­ნო­ზეა სა­უ­ბა­რი. ამიტომ, რა­

ფილ­მე­ბის გა­და­ღე­ბით ერ­თ­მა­ნეთს ვუხ­ს­ნით

რა­იმ ­ ე სხვა, ამ ფილ­მებ­მა პრეს­ტი­ჟი აგ­ვი­წი­ა.

ზეც და­თო ლა­პა­რა­კობს, ჩემ­თ­ვის ჩი­ნუ­რი­ა.

გზას შემ­დე­გი წარ­მო­ე­ბის­თ­ვის. იმის თქმა

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: იცით,

მაგ­რამ მეს­მის, რომ მსგავ­სი პრო­ექ­ტე­ბი

მინ­და, რომ შე­იძ­ლე­ბა ის კი­ნო, რო­მელ­საც

რი­სი და­მა­ტე­ბა მინ­და – რე­ა­ლუ­რად იმ­დე­

სა­სი­ცოცხ­ლო მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ბას ატა­რებს

და­თო აკე­თებს, ჩემ­გან შორს იყოს, მაგ­რამ

ნად დი­დი ბა­ზა­რი­ა, რომ ჩვენ ერ­თ­მა­ნე­

და ზო­გა­დად კი­ნოს­თვ ­ ის აუცი­ლე­ბე­ლი­ა.

ამათ გა­რე­შე, ასე­თი ტი­პის კი­ნოს გა­რე­შე,

თის კონ­კუ­რენ­ტე­ბი არ ვართ. რაც უფ­რო

მი­სა­სალ­მე­ბე­ლია იმ ადა­მი­ან ­ ე­ბის გა­დაწყ­

ჩვე­ნი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი მოკ­ვ­დე­ბა.

მე­ტი ქარ­თუ­ლი ფილ­მი იქ­ნე­ბა, მით უფ­რო

ვე­ტი­ლე­ბა, რომ­ლე­ბიც ასეთ პრე­ცე­დენტს

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი: ესე­ნი რამ­

კარ­გად გავ­ყი­დი მე ჩემ­სას... ამა­სო­ბა­ში

ქმნი­ან და ამის მა­გა­ლი­თი იყო „რუსული

დე­ნი­მე ეგეთ ფილმს გა­და­ი­ღე­ბენ, ფულს

ჩვენ კად­რე­ბი გვეზ­რ­დე­ბა. შემ­დეგ ფილ­მ­ზე,

სამ­კუთხე­დი“. სულ ცო­ტა ხნის წი­ნათ ვი­ყა­ვით

იშოვ­ნი­ან და მე­რე შე­დევ­რის გა­და­ღე­ბა

მა­გა­ლი­თად, ვი­ზა­ჟის­ტებს ისევ ჩა­მო­ვიყ­ვან,

პა­რიზ­ში ჩვენს ახალ ფილ­მ­თან და­კავ­ში­

მო­უნ­დე­ბათ... (იცინის)

მაგ­რამ აღარ დამ­ჭირ­დე­ბა ხმის ჩა­მოყ­ვა­ნა...

რე­ბით (თეონა გრე­ნა­დეს ფი­ლი „ძმა“ F/P).

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: ეგ­რე­ა, ეგ­რე...

ყვე­ლა­ზე დი­დი პრობ­ლე­მა გვაქვს სცე­ნარ­ზე.

ბონ­დარ­ჩუკ­თან გვქონ­და შეხ­ვედ­რა და

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: შარ­შან კონ­კურ­

არ გვყავს არა­ვინ, ამე­რი­კუ­ლი სტან­დარ­ტის

რო­ცა ვთხო­ვეთ, კოპ­რო­დუქ­ცი­აშ ­ ი შე­მო­

სებ­ზე და კოპ­რო­დუქ­ცი­ის ახალ ტაქ­ტი­კა­ზე

სცე­ნა­რი რომ და­წე­როს... რა­ტომ უნ­და ვიხ­

სუ­ლი­ყო, მან გვკითხა, თუ რა თან­ხა­ზე იყო

რო­ცა და­ვიწყეთ ლა­პა­რა­კი, მსმე­ნე­ლე­ბის 80

დი­დე ამ­ხე­ლა თან­ხას...

სა­უ­ბა­რი. ვუთხა­რით, რომ და­ახ­ლო­ე­ბით

პრო­ცენტს თვა­ლებ­ში ვატყობ­დი, რომ დაბ­

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: ყვე­ლა­ზე დი­დი

100 ათა­სი ევ­რო გვე­სა­ჭი­რო­ე­ბო­და. 100 ათა­

ნე­უ­ლე­ბი იყ­ვ­ნენ, ვერ ხვდე­ბოდ­ნენ, რა მნიშ­

თან­ხა რა გა­და­გიხ­დი­ათ სცე­ნარ­ში?

სი უკ­ვე ახ­ლა და­მიჯ­და შენ­თან ლა­პა­რა­კი­ო,

ვ­ნე­ლო­ბა აქვს ევ­რო­პულ კოპ­რო­დუქ­ცი­ას.

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი: გა­და­მიხ­დია

– მი­პა­სუ­ხა. ასე­თე­ბიც ხდე­ბა, მაგ­რამ მე სხვა

ამ წე­ლი­წად­ნა­ხე­ვარ­ში, დათ­ვ­ლი­ლი მაქვს,

15 ათა­სი დო­ლა­რი, და მე თვი­თონ, ჩე­მი

ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე, სხვა კი­ნო­ზე, სხვა კი­ნო­

ძა­ლი­ან დი­დი ნახ­ტო­მი გა­ვა­კე­თეთ. სა­ქარ­

გა­მი­ყი­დია 40 ათას ევ­როდ.

სამ­ყა­რო­ზე ვლა­პა­რა­კობ.

თ­ვე­ლოს­თან კოპ­რო­დუქ­ცი­ის თე­მა ძალ­ზედ

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: ჩვენს

თეო ან­გე­ლო­პო­ლუ­სის ოპე­რა­ტო­რი იქ­ნე­ბა

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი ხდე­ბა. ორი წლის წი­ნათ

ამე­რი­კელ სცე­ნა­რისტს 3 ათა­სი გა­და­ვუ­ხა­

ჩვე­ნი ოპე­რა­ტო­რი, 70 წლის დი­დი ოს­ტა­ტი,

უმე­ტე­სად მე ვგზავ­ნი­დი წე­რი­ლებს, ახ­ლა

დეთ სცე­ნა­რის და­წე­რი­სას, და­ნარ­ჩე­ნი კი –

რო­მელ­მაც გვითხ­რა: ჩემ­თ­ვის არ აქვს მნიშ­

უკ­ვე არა­ვის აღარ ვწერ, თვი­თონ მწე­რენ.

ფილ­მის გა­მოს­ვლ ­ ის შემ­დეგ, რაც მთლი­ა­

ვ­ნე­ლო­ბა, რამ­დენს გა­და­მიხ­დით... ასე რომ,

ახ­ლაც ერთ სა­ათ­ში გერ­მა­ნე­ლებ­თან მაქვს

ნო­ბა­ში 15 ათა­სი დო­ლა­რი იქ­ნე­ბო­და.

მე ისეთ გა­რე­მო­ში ვტრი­ა­ლებ, სა­დაც სხვა

შეხ­ვედ­რა, რომ­ლე­ბიც ისე­ვე ემ­ზა­დე­ბი­ან

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: ლე­ვან, შენ რო­

ფა­სე­ულ ­ ო­ბე­ბი­ა...

ჩვე­ნი კონ­კურ­სის­თ­ვის, რო­გორც მო­ემ­ზა­დე­

გორც სცე­ნა­რის­ტი და რე­ჟი­სო­რი ერ­თად;

ერ­თი რამ მინ­და ვთქვა – ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის

ბოდ­ნენ, ვთქვათ, რუ­მი­ნე­თის­თ­ვის. ასე რომ,

შენს შემ­თხ­ვე­ვა­ში რო­გორ არის?

სა­ხე­ლი დამ­ხვ ­დ ­ ა წინ. კო­რო, თუნ­დაც – შე­

ზუ­რა, გე­თან­ხ­მე­ბი – კო­ღუ­აშ­ვი­ლი იქ­ნე­ბა ეს,

ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლი: სცე­ნა­რის მომ­

84

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

ზუ­რა მა­ღა­ლაშ­ვი­ლი: აქ სხვა­დას­ხ­ვა

ზა­დე­ბას და­ახ­ლო­ე­ბით 2 წე­ლი სჭირ­დე­ბა,

არი­ან, რომ სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან შე­იძ­ლე­ბა

ფილ­მი – ფილ­მი ღირს ის, რა­საც ჩვენ ფილ­

ანუ 24 თვე. სა­ქარ­თვ ­ ე­ლო­ში ცხოვ­რე­ბის მი­

რო­მე­ლი­ღაც პრო­დუ­სერ­მა მის­წე­როს და

მ­ში გა­და­ვიხ­დით. მთა­ვა­რი­ა, რა გვსურს:

ნი­მუ­მი რამ­დე­ნი­ა? ვთქვათ, 1500 დო­ლა­რი.

სთხო­ვოს თა­ვი­სი ან­გა­რი­ში სცე­ნარ­თან და­

ხა­რის­ხი გავ­ზარ­დოთ, ფა­სი და­ვაგ­დოთ, თუ

გა­და­ი­ან­გა­რი­შე რამ­დე­ნი გა­მო­ვა? ასე რომ,

კავ­ში­რე­ბით. სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა ასე­თი რამ

ხა­რის­ხი გავ­ზარ­დოთ ფა­სის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბით.

სადღაც, და­ახ­ლო­ე­ბით 30 ათას დო­ლარ­ზეა

თქვენ­თ­ვის?

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: მი­სა­ღე­ბი ფა­სი

ლა­პა­რა­კი...

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: რა თქმა უნ­და.

და კარ­გი ხა­რის­ხი.

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: ვთქვათ, არის

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: და მე­ო­რე: რომ

პა­ა­ტა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: არ­სე­ბობს ხმის

გა­მოცხა­დე­ბუ­ლი გრან­ტი სცე­ნა­რის გან­ვი­

მოხ­დეს პრო­დუ­სე­რე­ბი­სა და სცე­ნა­რის­ტე­ბის

ჩა­წე­რის სა­მი სა­ფე­ხუ­რი: პირ­ვე­ლი – ცოცხა­

თა­რე­ბა­ზე. პრი­ო­რი­ტე­ტია სცე­ნა­რის­ტის და

არა­ფორ­მა­ლუ­რი შეხ­ვედ­რა, სა­დაც უც­ნო­ბი

ლი ხმა, მე­ო­რე – მხატ­ვრ ­ უ­ლი ხმა, მე­სა­მე

პრო­დუ­სე­რის თა­ნამ­შ­რომ­ლო­ბა, რაც შენ

სცე­ნა­რის­ტე­ბი სა­კუ­თარ იდე­ებს გა­უ­ზი­ა­რე­ბენ

– ტექ­ნი­კუ­რი ფი­ნა­ლი­ზა­ცი­ა. იმის­თვ ­ ის, რომ

გაძ­ლევს სა­მი თვით კომ­ფორტს, რომ კონ­

პრო­დუ­სე­რებს და წა­რუდ­გე­ნენ სცე­ნა­რებს. ეს

გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნოთ პრო­პორ­ცია ტექ­ნი­კურ­სა

ცენ­ტ­რა­ცია გა­ა­კე­თო პრო­ექ­ტზ ­ ე. სა­ქარ­თ­ვე­

შეხ­ვედ­რა სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა თქვენ­თ­ვის?

და ადა­მი­ან ­ ურ ხარ­ჯებს შო­რის, პირ­ვე­ლი ეტა­

ლოს პი­რო­ბებ­ში სცე­ნა­რის გან­ვი­თა­რე­ბის

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: კი. მაგ­

პი გა­მო­დის – 30 პრო­ცენ­ტი ტექ­ნი­კა­ზე და 70

იდე­ა­ლუ­რი თან­ხა რა იქ­ნე­ბა?

რამ, ასეთ შემ­თხე­ვა­ში, მე ვერ მივ­ხ­ვდ ­ ე­ბი,

ადა­მი­ან­ზე, მე­ო­რე ეტა­პი – 10 პრო­ცენ­ტი ტექ­

ვო­ვა კა­ჭა­რა­ვა: მარ­კე­ტებ­ზე წა­სას­ვ­ლე­

რო­გორ წერს სცე­ნა­რის­ტი.

ნი­კა­ზე და 90 ადა­მი­ან­ზე, მე­სა­მე – 5 პრო­ცენ­ტი

ლი ხარ­ჯი თუ შე­ვა ამა­ში?

ვო­ვა კა­ჭა­რა­ვა: იდე­ის მო­პარ­ვის­გან

ადა­მი­ან­ზე და 95 ტექ­ნი­კა­ზე. თა­ვის­თა­ვად ეს

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: სცე­ნა­რის­ტი მარ­

დაც­ვის მე­ქა­ნიზ­მი ის არის, რომ მსგავს

პრო­პორ­ცია იძ­ლე­ვა ბა­ზას, რომ­ლის მი­ხედ­

კეტ­ზე არ და­დის, რომ არ მოწყ­დეს მთა­ვარ

შეხ­ვედ­რა­ზე გახ­მო­ვა­ნე­ბუ­ლი იდეა და მი­სი

ვი­თაც შეგ­ვიძ­ლია ფი­ნან­სუ­რი თვალ­საზ­რი­სით

სა­მუ­შა­ოს. პრო­დუ­სერს კი, რო­მე­ლიც ივ­ლის

ავ­ტო­რი და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა.

ესა­თუ­ის მი­მარ­თუ­ლე­ბა ავირ­ჩი­ოთ. მე­სა­მე

შეხ­ვედ­რებ­ზე, არ აქვს ხელ­ფა­სი, მაგ­რამ

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: გა­და­ვი­დეთ ხმა­

ეტა­პი ჩვენ­თან არის პრაქ­ტი­კუ­ლად შე­უძ­ლე­

უნაზღა­უ­რე­ბენ მგზავ­რო­ბის ხარ­ჯებს. ვო­ვა,

ზე. ყვე­ლამ იცის, რომ არის ასე­თი უნი­კა­ლუ­

ბე­ლი, ამი­ტო­მაც გავ­რბ ­ ი­ვართ საზღ­ვარ­გა­რეთ

კი­ნო­ცენ­ტრ ­ ­მა რომ მოგ­ცეს შენ 10 ათა­სი

რი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც აქ ზის და მო­დით,

და ჯდე­ბა 1300-დან 2000 დო­ლა­რამ­დე დღე,

ლა­რი და სა­მი თვე პირ­ველ „დრაფტამდე“,

მი­სი საქ­მი­ა­ნო­ბა ფი­ნან­სურ ჭრილ­შიც გან­ვი­

ანუ 8 სა­ათ ­ ი; რაც ნიშ­ნავს, რომ ვცდი­ლობთ,

საქ­მეს ბო­ლომ­დე მი­იყ­ვან?

ხი­ლოთ და ტექ­ნი­კურ­შიც... პა­ა­ტას სერ­ვი­სი

მაქ­სი­მა­ლუ­რად ცო­ტა დრო დავ­ხარ­ჯოთ ამ

ვო­ვა კა­ჭა­რა­ვა: კი მი­ვიყ­ვან.

და ტა­რი­ფე­ბი?

მე­სა­მე ეტაპ­ზე; ხო­ლო მე­ორ ­ ე ეტაპს – ანუ მხატ­

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: ვთქვათ, არის

პა­ა­ტა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: იცით, არ­სე­ბობს

ვ­რულ ხმას, ხმის დი­ზა­ინს დრო­ის მაქ­სი­მუ­მი

პრო­ექ­ტის გან­ვი­თა­რე­ბის გრან­ტი და არ­

ხარ­ჯე­ბის ოპ­ტი­მი­ზა­ცი­ის გზა. ვფიქ­რობ,

მო­ვახ­მა­როთ სა­ქარ­თვ ­ ე­ლოს პი­რო­ბებ­ში,

სე­ბობს 10-კაციანი სია სცე­ნა­რის კონ­სულ­

რომ ნე­ბის­მი­ე­რი ბი­უ­ჯე­ტით ფილ­მი გა­მო­ვა.

რად­გან ამის­თვ ­ ის არ არის სა­ჭი­რო გან­სა­კუთ­

ტან­ტე­ბის, რომ­ლე­ბიც ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლე­ბი

მაგრამ, მთა­ვა­რი ის კი არ არის, რა ღირს

რე­ბუ­ლად ძვი­რი­ან ­ ი ტექ­ნი­კა. ჩე­მი მუ­შა­ობ ­ ის

85

ზუ­რა მა­ღა­ლაშ­ვი­ლი: მე არ ვე­თან­ხ­

ვილს FP) არის გა­რე ბაზ­რის­თ­ვის, თქვენ

გა­ცი­ლე­ბით მე­ტი აქ გა­ვა­კე­თო. ერ­თი კვი­რით

მე­ბი პა­ა­ტას იმ ნათ­ქ­ვამს, რომ ფილ­მი იმ­დე­

ამ ყვე­ლა­ფერს უყუ­რებთ რო­გორც ბიზ­ნესს,

ნაკ­ლებს იმუ­შა­ვებ თუ მეტს, დი­დი გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბა

ნი ღირს, რამ­დენ­საც მას­ში ვიხ­დით...

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე, იმ შემ­თხ­ვე­ვა­ში თუ ჩვე­ნი

არ არის, ამ დროს კი რე­ა­ლუ­რად იზო­გე­ბა 15

პა­ა­ტა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: მა­გა­ში მე თვი­

ფუ­ლი­ა, უყუ­რებს რო­გორც თა­ვის ხელ­ფასს,

დან 20 ათას ევ­რომ­დე.

თონ არ ვე­თან­ხ­მე­ბი სა­კუ­თარ თავს...

და თუ თა­ვი­სი ფუ­ლია – რო­გორც კონ­ვენ­ცი­

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: რამ­დე­ნი­ა, სა­შუ­ა­

ზუ­რა მა­ღა­ლაშ­ვი­ლი: რამ­დენს

ას, და აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ვე­თან­ხ­მე­ბი (იცინიან).

ლოდ, შენ­თ­ვის კომ­ფორ­ტუ­ლი ბი­უ­ჯე­ტი?

ვიხ­დით ერ­თი­ა, და რე­ა­ლუ­რად რა ღირს –

ზუ­რას მსგავ­სი ადა­მი­ან ­ ე­ბი­სათ­ვის კი რა­ღაც

პა­ა­ტა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: დღეს – ერ­თი

მე­ო­რე.

მო­მენ­ტ­ში ქარ­თუ­ლი კი­ნოს კო­მერ­ცი­ა­ლი­ზა­

თვი­დან 2 თვემ­დე სა­მუ­შა­ოშ ­ ი 4-დან 10 ათას

ვო­ვა კა­ჭა­რა­ვა: კი­დევ ერ­თი მნიშ­ვ­ნე­

ცია შე­უ­რაცხ­ყო­ფის ტოლ­ფა­სი­ა...

დო­ლა­რამ­დე.

ლო­ვა­ნი პრობ­ლე­მა ის არის, რომ არ გვყავს

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: უბ­

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: რამ­დე­ნია ყვე­

პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი...

რა­ლოდ, იცით, რი­სი თქმა მინ­და – ჩვენ

ლა­ზე მა­ღა­ლი ჰო­ნო­რა­რი, რაც ქარ­თ­ველ

პა­ა­ტა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: ეგ, ჩე­მი აზ­რით,

იმ­დე­ნად მა­გარ ინ­დუს­ტრ ­ ი­ა­ში ვართ, იმ­დე­

რე­ჟი­სორს შენ­თ­ვის გა­და­უხ­დი­ა?

ყვე­ლა­ზე ად­ვი­ლად მო­საგ­ვა­რე­ბე­ლი პრობ­

ნად მა­გა­რი ფუ­ლის სა­კე­თე­ბე­ლი მე­ქა­ნიზ­მი

პა­ა­ტა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: 8 ათა­სი დო­

ლე­მა­ა. რო­ცა იქ­ნე­ბა შეკ­ვე­თე­ბი და იქ­ნე­ბა

გვაქვს, რომ ამ სფე­რო­თი აღ­ფ­რთ ­ ო­ვა­ნე­ბუ­

ლა­რი გა­და­ი­ხა­და ლე­ვან თუთ­ბე­რი­ძემ;

საქ­მე, ეტა­პობ­რი­ვად გაჩ­ნ­დე­ბა პრო­ფე­სი­ო­

ლი ვარ. ეს ჩე­მი პირ­ვე­ლი ფილ­მი­ა, და თურ­

სა­მუ­შა­ოც, შე­სა­ბა­მი­სად, ძა­ლი­ან დი­დი იყო.

ნა­ლი კად­რე­ბი...

მე ისე მარ­ტი­ვად კეთ­დე­ბა ფუ­ლი, რომ არ

ყვე­ლა­ზე და­ბა­ლი...

გო­ჩა ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი: უკაც­რა­ვად, ამ

გვჭირ­დე­ბა არც კი­ნო­ცენ­ტრ ­ ი, არც არა­ვინ...

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი: უფუ­ლო

ყვე­ლა­ფერ­თან და­კავ­ში­რე­ბით ჩემ აზრს

უზარ­მა­ზა­რი ბა­ზა­რი­ა, მთე­ლი მსოფ­ლიო

(იცინის).

ვიტყ­ვი. კარ­გი იქ­ნე­ბო­და აქ ყო­ფი­ლი­ყო

არის ღი­ა. ჩვენ რაც გა­ვა­კე­თეთ, რე­ალ ­ უ­

პა­ა­ტა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: არა, 700 დო­

და­თო ბე­ჟი­ტაშ­ვი­ლი, რად­გან ში­და ბა­ზარ­ზე

რად ეს ყვე­ლა­ფე­რი ფუ­ლის კე­თე­ბის­თ­ვის

ლა­რი.

გათ­ვ­ლი­ლი სწო­რედ და­თოს და ჩიკ­ვა­ი­ძის

იყო. სა­მა­გი­ე­როდ, რო­გორც კი ეს ფილ­მი

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: ბო­ლო პე­რი­ო­დის

პრო­ექ­ტე­ბი­ა. აქ შე­და­რე­ბებ­ზეა ლა­პა­რა­კი,

გა­და­ვი­ღეთ, მი­სი რე­ჟი­სო­რი ბე­ქა ჯგუ­ბუ­

კვო­ტებ­ში ყველ­გან წე­რი­ა, რომ სა­ქარ­თ­ვე­

ხომ მარ­თა­ლი ვარ?! და­ნარ­ჩე­ნი ფი­ლო­

რია მო­ვი­და და თა­ვი­სი არა­კო­მერ­ცი­ულ ­ ი

ლო­ში ნორ­მა­ლუ­რი, ევ­რო­პუ­ლი სა­ფეს­ტი­

სო­ფი­ის სა­კითხე­ბი­ა. ჩვე­ნი პრო­დუ­სე­რე­ბი

ფილ­მის იდეა გა­მი­ზი­ა­რა. ისე­თი მა­გა­რი­ა,

ვა­ლო ფილ­მის გა­და­ღე­ბა და­ახ­ლო­ე­ბით

კი­ნოს გა­და­ღე­ბას და­მა­ტე­ბი­თი შე­მო­სავ­

გა­ვოც­დი. რა თქმა უნ­და, გა­და­ვი­ღებთ.

600-დან 800 ათას ევ­რომ­დე ჯდე­ბა. მშვი­დი

ლის სა­შუ­ა­ლე­ბად აღიქ­ვა­მენ; მო­დი­ან ჩვენ

ამის გა­რე­შე არ არ­სე­ბობს, კი­ნო ხომ მა­ინც

წარ­მო­ებ ­ ის­თ­ვის ნორ­მა­ლუ­რი­ა?

ფონ­დ­ში, მი­დი­ან სხვა­გან, იღე­ბენ ხელ­ფასს,

ხე­ლოვ­ნე­ბა­ა. კი და­ვიყ­ვა­ნეთ ბიზ­ნე­სამ­დე,

ყვე­ლა ეთან­ხ­მე­ბა.

თქვე­ნი პრო­ექ­ტი (მიმართავს პა­ტარ­ქა­ლიშ­

მაგ­რამ მა­ინც ხე­ლოვ­ნე­ბა­ა. სა­ქარ­თ­ვე­ლოს

86

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

სტი­ლი ზუს­ტად ამას ით­ვა­ლის­წი­ნებს, რომ

ბა­ზა­რი ძა­ლი­ან ცუ­დი­ა, ძა­ლი­ან პა­ტა­რა და

რომ მე­ტი ლი­ბე­რა­ლი­ზა­ცია იყოს და შევ­

ჩა­მო­ყა­ლიბ­დე­ბა პრო­ფე­სი­უ­ლი გილ­დი­ე­ბი,

უნ­და გავ­ზარ­დოთ.

თან­ხ­მდ ­ ეთ იმა­ზე, რომ ხარ­ჯ­თაღ­რიცხ­ვე­ბი

რომ­ლე­ბიც და­ა­ბა­ლან­სე­ბენ ამ პრობ­ლე­მას,

გო­ჩა ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი: აქ სხვა რა­ღა­ცა­

ერ­თნ ­ ა­ი­რად ვა­წარ­მო­ოთ, ერ­თ­ნა­ი­რად

რა­ზეც დღეს იყო სა­უბ ­ ა­რი.

ზეა ლა­პა­რა­კი – ამ ხალხს ეს აწუ­ხებს. კი­ნოს

და­ვით­ვა­ლოთ.

პა­ატ ­ ა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: კად­რე­ბის

გა­და­ღე­ბა უნ­დათ, სათ­ქ­მე­ლი აწუ­ხებთ, მუ­ზე­

ზუ­რა მა­ღა­ლაშ­ვი­ლი: წარ­მო­იდ­

გან­ვი­თა­რე­ბაა ძალ­ზედ მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი.

ბი. გეს­მით, რა­ზეა ლა­პა­რა­კი? აქ ეს და­მო­

გი­ნეთ, რა კარ­გი იქ­ნე­ბო­და, რომ შექ­მ­ნი

სტან­დარ­ტუ­ლი ტენ­დენ­ცი­ით, თქვენ­ნა­ი­რი

კი­დე­ბუ­ლე­ბა­ა, კო­მერ­ცი­ა­ზე არც და­გე­ლა­პა­

რა­ღა­ცას, გა­და­ი­ღებ ფილმს და მე­რე კი­ნო­

პრო­ექ­ტე­ბი გა­ნა­ვი­თა­რებს მომ­სა­ხუ­რე პერ­

რა­კე­ბი­ან, ეს არის გან­მას­ხ­ვა­ვე­ბე­ლი. ისი­ნი

თე­ატ­რებ­ში გა­ვა, და არ გექ­ნე­ბა არა­ვის­თან

სო­ნალს, ზრდის კად­რებს და ა.შ. ამა­ზე არა­

მუ­ზებს ემ­სა­ხუ­რე­ბი­ან და ფულ­ზე ლა­პა­რა­კი

არა­ფე­რი სახ­ვე­წა­რი...

ვინ და­ვობს, მაგ­რამ ჩე­მი აზ­რით, სა­ავ­ტო­რო

მათ­თ­ვის შე­უ­რაცხ­ყო­ფა­ა...

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: ანუ კი­ნო­თე­ატ­რე­

კი­ნო­ში, რო­ცა ბი­უჯ ­ ე­ტი სა­ჭი­რო­ზე ნაკ­ლე­ბი­ა,

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: წარ­მო­ებ ­ ა­ში

ბის პრობ­ლე­მა. ვო­ვა, შენ რას იტყ­ვი?

ფიქ­რი და გა­მო­უ­ვა­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან

ერ­თი პრობ­ლე­მის მოგ­ვა­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა

ვო­ვა კა­ჭა­რა­ვა: კა­ნო­ნი. ქო­ნე­ბის კა­

გა­მო­სავ­ლის ძი­ე­ბა უფ­რო წვრთნის მომ­

რომ იყოს, რის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბას ისურ­ვებ­დით

ნო­ნის მოგ­ვა­რე­ბას ვი­სურ­ვებ­დი. კი­ნოს ორი

სა­ხუ­რე პერ­სო­ნალს; და ასე მგო­ნი­ა, რომ

პირ­ველ რიგ­ში?

მხა­რე აქვს: კი­ნოს აკე­თებ და ყი­დი რო­გორც

იქ­ნებ თქვე­ნი მი­მარ­თუ­ლე­ბა გა­რეთ გა­ტა­ნის

და­თო პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვი­ლი: ვი­სურ­

პრო­დუქტს, და მე­ორ ­ ე მხა­რე – ამით მწარ­

(მიმართავს პა­ტარ­ქა­ლიშ­ვილს FP), და კი­

ვებ­დი, რომ პოს­ტ­პ­რო­დუქ­ცი­ის და­ნად­გა­რე­

მო­ე­ბელ ქვე­ყა­ნას აპი­ა­რებ.

ნო­ცენ­ტ­რის მი­მარ­თუ­ლე­ბა – ქვეყ­ნის შიგ­ნით

ბი იყოს აქ...

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: ანუ სა­გა­და­სა­ხა­

კე­თე­ბის, ერ­თმ ­ ა­ნეთს ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვად

პა­ატ ­ ა გო­ძი­აშ­ვი­ლი: რე­ა­ლი­ზა­ცი­ის ბა­

დო კუთხის მოგ­ვა­რე­ბას გუ­ლის­ხმ ­ ობ.

მი­ეხ­მა­როს.

ზა­რი ას­ჯერ უფ­რო დი­დი რომ იყოს, ყვე­ლა­

ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლი: ცო­ტა მე­ტი

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: მე მგო­ნი, ჩვე­ნი

ფე­რი ავ­ტო­მა­ტუ­რად და­ლაგ­დე­ბა თა­ვი­სით.

და­ფი­ნა­სე­ბა კარ­გი იქ­ნე­ბო­და. კი­ნო­ცენ­ტ­რის

დღე­ვან­დე­ლი შეხ­ვედ­რა იმ­დე­ნად კონ­ს­ტ­

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე: ბი­უ­ჯე­ტე­ბი გა­ი­ზარ­

ბი­უჯ ­ ე­ტი რომ გა­ი­ზარ­დოს, და მეტ ფილმს

რუქ­ცი­უ­ლი იყო, რომ კი­დევ უნ­და გა­ვი­მე­ო­

დოს, და­ფი­ნან­სე­ბა გა­ი­ზარ­დოს...

აფი­ნან­სებ­დ­ნენ; მო­ნო­პო­ლია არ უნ­და იყოს

როთ და ტრა­დი­ცი­ად ვაქ­ცი­ოთ...

თა­მარ ტა­ტიშ­ვი­ლი: და­ფი­ნან­სე­ბის

დის­ტ­რი­ბუ­ცი­ა­ზე.

გაზ­რ­და­ში რას გულ­ს­ხმ ­ ობ – სა­ხელ­მ­წი­ფო

კო­ტე ჩლა­ი­ძე: თით­ქ­მის ყვე­ლა­ფე­რი

და­ფი­ნან­სე­ბა გა­ი­ზარ­დოს?

ით­ქ­ვა: კი­ნო­თე­ატ­რე­ბი არის უმ­ნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე: აბა, სხვას რას უნ­

ნე­სი, სცე­ნა­რი, ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბი და ა.შ. მაგ­

და ვგუ­ლის­ხმ ­ ობ­დე...

რამ ერთ რა­ღა­ცას და­ვა­მა­ტებ­დი – თან­ხე­ბის

გო­ჩა ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი: ვი­სურ­ვებ­დი,

რე­გუ­ლა­ცია იმ შემ­თხ­ვე­ვა­ში მოხ­დე­ბა, თუ

87

industria da Tanamedrove teqnologiebi

ნე­­ბის­­­მი­­ე­­რი ფილ­­­მი იდე­­ით იწყე­­ბა და მრა­­ვა­­ლი

ჯილ­­­დო, მათ შო­­რის BAFTA, Edinburgh Interna­

ლიც ძალ­­­ზედ და­­ინ­­­ტე­­რე­­სე­­ბუ­­ლია პრო­­ექ­­­ტით,

ადა­­მი­­ა­­ნის შრო­­მის შე­­დე­­გად ჰპო­­ვებს გან­­­ვი­­თა­­

tional Film Festival; London Film Festival; Thes­­­sa­­

სერ ბენ კინ­­­გ­­­ს­­­ლი და კრის­­­ტო­­ფერ ლამ­­­ბერ­­­ტი,

რე­­ბას. ხში­­რად ფილ­­­მის ინ­­­ს­­­პი­­რა­­ცი­­ის წყა­­რო

lo­­ni­­ki Film Festival;

რომე­­ლიც ფილ­­­მ­­­ში სა­­კუ­­თარ თავს გა­­ნა­­სა­­ხი­­ე­­

კონ­­­კ­­­რე­­ტუ­­ლი ად­­­გი­­ლია ხოლ­­­მე. ამ ორი წლის

პრო­­დუ­­სე­­რებს – სა­­მან­­­ტა ტე­­ი­­ლორს და მა­­იკ

გან­­­მავ­­­ლო­­ბა­­ში სა­­ქარ­­­თ­­­ვე­­ლო­­ში კი­­ნოს გა­­და­­

და­­უ­­ნის 11-წლიანი თა­­ნამ­­­შ­­­რომ­­­ლო­­ბა აკავ­­­ში­­

რებს. ზე­­მოთ ხ­­­სებ­­­ნე­­ბუ­­ლი ვარ­­­კ­­­ვ­­­ლა­­ვე­­ბი ფილ­­­

ღე­­ბის მსურ­­­ვე­­ლე­­ბის რა­­ო­­დე­­ნო­­ბამ მნიშ­­­ვ­­­ნე­­

რებთ, ისი­­ნი ქმნი­­ან ფილ­­­მებს ევ­­­რო­­პის სხვა­­

რამ­­­დე­­ნი­­მე სიტყ­­­ვით ფილ­­­მის შე­­სა­­ხებ. მოქ­­­

ლოვ­­­ნად იმა­­ტა. 2012 წელს ორი სე­­რი­­ო­­ზუ­­ლი

დას­­­ხ­­­ვა ქვე­­ყა­­ნა­­ში და არ აში­­ნებთ კი­­ნო­­წარ­­­მო­­

მე­­დე­­ბა არარ­­­სე­­ბულ სა­­ხელ­­­მ­­­წი­­ფო­­ში ხდე­­ბა,

პრო­­ექ­­­ტის გან­­­ხო­­ცი­­ელ­­­დე­­ბა იგეგ­­­მე­­ბა.

ე­­ბა აღ­­­მო­­სავ­­­ლეთ ევ­­­რო­­პის ქვეყ­­­ნებ­­­შიც კი; ეს

სა­­დაც მოვ­­­ლე­­ნე­­ბი ძალ­­­ზე სა­­ინ­­­ტე­­რე­­სოდ ვი­­

გახ­­­ლ­­­დათ ერ­­­თ­­­-ერ­­­თი მნიშ­­­ვ­­­ნე­­ლო­­ვა­­ნი ფაქ­­­ტო­­

თარ­­­დე­­ბა. რე­­ჟი­­სორს ფილ­­­მის გა­­და­­ღე­­ბის

ერ­­­თ­­­-ერ­­­თი არის რე­­ჟი­­სორ პა­­ველ პავ­­­ლი­­კოვ­­­

რი, რა­­მაც რე­­ჟი­­სორს მათ­­­თან თა­­ნამ­­­შ­­­რომ­­­ლო­­

იდეა რა­­მდე­­ნი­­მე წლის წი­­ნათ, აფხა­­ზეთ­­­ში ვი­­

ს­­­კის ფილ­­­მი „ეპიკი“, რო­­მელ­­­საც ზაფხულ­­­ში სა­­

ბა გა­­და­­აწყ­­­ვე­­ტი­­ნა. „ეპიკის“ წი­­ნა­­მო­­სამ­­­ზა­­დე­­

ზი­­ტის დროს და­­ე­­ბა­­და. ჟან­­­რი ჯერ­­­ჯე­­რო­­ბით

ქარ­­­თ­­­ვე­­ლო­­ში გა­­და­­ღე­­ბის­­­თ­­­ვის, სა­­ქარ­­­თ­­­ვე­­ლოს

ბელ ვი­­ზიტ­­­ზე ბევ­­­რი რამ იყო და­­მო­­კი­­დე­­ბუ­­ლი.

გან­­­საზღ­­­ვ­­­რუ­­ლია რო­­გორც შა­­ვი კო­­მე­­დი­­ა.

ეროვ­­­ნუ­­ლი კი­­ნო­­ცენ­­­ტ­­­რის დახ­­­მა­­რე­­ბით, გა­­მოც­­­

პრო­­დუ­­სე­­რებს აინ­­­ტე­­რე­­სებ­­­დათ, შე­­საძ­­­ლე­­ბე­­

დი­­ლი ბრი­­ტა­­ნუ­­ლი კომ­­­პა­­ნია Film and Music En­

ლი არის თუ არა სა­­ქარ­­­თ­­­ვე­­ლო­­ში დღეს ფილ­­­

შაფ­­­ტი და ბუ­­ნე­­ბა იმ­­­დე­­ნად შთამ­­­ბეჭ­­­და­­ვი

tertainment ამ­­­ზა­­დებს. პრო­­ფე­­სი­­ულ წრე­­ებ­­­ში ხში­­

მის გა­­და­­ღე­­ბა, იქ­­­ნე­­ბა თუ არა აქ ისე­­თი ად­­­გი­­

აღ­­­მოჩ­­­ნ­­­და, რომ

რად ახ­­­სე­­ნე­­ბენ ამ წარ­­­მა­­ტე­­ბულ კომ­­­პა­­ნი­­ა­­სა და

ლე­­ბი, რაც ფილ­­­მ­­­შია აღ­­­წე­­რი­­ლი და ა.შ.

სცე­­ნის შეც­­­ვ­­­ლაც კი გა­­დაწყ­­­ვი­­ტა, კონ­­­კ­­­რე­­ტუ­­

მის წარ­­­მა­­ტე­­ბის ერ­­­თ­­­-ერ­­­თი წი­­ნა­­პი­­რო­­ბა­­ა.

რე­­ჟი­­სო­­რის­­­თ­­­ვის

სა­­ქარ­­­თ­­­ვე­­ლოს

ლან­­­დ­­­

მან ფილ­­­მის რამ­­­დე­­ნი­­მე

რე­­ჟი­­სორს, რომ­­­ლე­­ბიც თა­­ნა­­მედ­­­რო­­ვე ევ­­­რო­­პუ­­

ლი ად­­­გი­­ლის­­­თ­­­ვის რომ მო­­ერ­­­გო. თუმ­­­ცა, აღ­­­

ლი კი­­ნოს საკ­­­მა­­ოდ სე­­რი­­ო­­ზუ­­ლი და გავ­­­ლე­­ნი­­

სა­­ნიშ­­­ნა­­ვი­­ა, რომ ფილ­­­მის გა­­და­­ღე­­ბის­­­თ­­­ვის

ა­­ნი მო­­თა­­მა­­შე­­ე­­ბი არი­­ან, ქმნი­­ან რამ­­­დე­­ნი­­მე

მხო­­ლოდ ბუ­­ნე­­ბა არ არის საკ­­­მა­­რი­­სი, თუ­­

მი­­ლი­­ო­­ნი­­ან ფილ­­­მებს და სა­­ერ­­­თა­­შო­­რი­­სო

კი არ შე­­იქ­­­მ­­­ნე­­ბა ინ­­­ფ­­­რას­­­ტ­­­რუქ­­­ტუ­­რა. ვარ­­­

კონ­­­ტაქ­­­ტებს ამ­­­ყა­­რე­­ბენ სა­­მო­­მავ­­­ლო თა­­

ს­­­კ­­­ვ­­­ლა­­ვე­­ბის­­­თ­­­ვის ვარ­­­ს­­­კ­­­ვ­­­ლა­­ვუ­­რი სას­­­

ნამ­­­შ­­­რომ­­­ლო­­ბის მიზ­­­ნით. დღი­­უ­­რი მი­­მო­­წე­­რა გვქონ­­­და Film and Music Entertainment-ის პრო­­ დუ­­სე­­რებ­­­თან: სა­­მან­­­ტა ტე­­ი­­ლორ­­­ სა და მა­­იკ და­­უ­­ნის­­­თან. სცე­­ნა­­რის დე­­ტა­­ლუ­­რად შეს­­­წავ­­­ლის შემ­­­დეგ სა­­ბო­­ლო­­ოდ

აირ­­­ჩა

ად­­­გი­­ლე­­ბი,

რომ­­­ლე­­ბიც პრო­­დუ­­სე­­რებს, მი­­მარ­­­

ტუმ­­­რო­­ე­­ბია სა­­ჭი­­რო, რაც მხო­­ლოდ

EPIC [ ქე­­თი და­­ნე­­ლია ]

თბი­­ლის­­­სა და ბა­­თუმ­­­ში გვაქვს.. ეროვ­­­ნუ­­ლი

კი­­ნო­­ცენ­­­ტ­­­რი

ზრუ­­

ნავს, რომ სა­­ქარ­­­თ­­­ვე­­ლო გა­­და­­სა­­ ღე­­ბად მნიშ­­­ვ­­­ნე­­ლო­­ვან ტე­­რი­­ტო­­ რი­­ად წა­­რად­­­გი­­ნოს; გა­­და­­ღე­­ბე­­ბის გა­­მარ­­­ტი­­ვე­­ბის მიზ­­­ნით, მო­­ლა­­პა­­ რა­­კე­­ბები აქვს სხვა­­დას­­­ხ­­­ვა სა­­ხელ­­­ წი­­ფო სტრუქ­­­ტუ­­რას­­­თან სა­­გა­­და­­სა­­

თუ­­ლე­­ბის პრო­­დუ­­სერს და რე­­ჟი­­სორს

ხა­­დო შე­­ღა­­ვა­­თე­­ბის თა­­ო­­ბა­­ზეც. ეს

უნ­­­და ენა­­ხათ. 2-თვი­­ა­­ნი აქ­­­ტი­­უ­­რი მუ­­შა­­

ყო­­ვე­­ლი­­ვე არის პრო­­ცე­­სი, რო­­მელ­­­საც

ო­­ბის შემ­­­დეგ 2011 წლის ნო­­ემ­­­ბ­­­რის და­­

დრო სჭირ­­­დე­­ბა.

საწყის­­­ში ჩვენს ქვე­­ყა­­ნას სა­­ინ­­­ტე­­რე­­სო ადა­­მი­­

ჩემ­­­თ­­­ვის პი­­რა­­დად ძა­­ლი­­ან სა­­ინ­­­ტე­­რე­­სო

ა­­ნე­­ბი ეს­­­ტუმ­­­რ­­­ნენ, მსოფ­­­ლი­­ო­­ში აღი­­ა­­რე­­ბუ­­ლი

4 დღე იყო, პრო­­ფე­­სი­­უ­­ლი კუთხით და ასე­­

რე­­ჟი­­სო­­რი პა­­ველ პავ­­­ლი­­კოვ­­­ს­­­კი წარ­­­მო­­შო­­ბით

ვე კრე­­ა­­ტი­­უ­­ლი თვალ­­­საზ­­­რი­­სით. სა­­ინ­­­ტე­­რე­­სო

პო­­ლო­­ნე­­ლი­­ა, თუმ­­­ცა 14 წლის ასა­­კი­­დან დიდ

ხალ­­­ხ­­­თან ურ­­­თი­­ერ­­­თო­­ბა კი­­დევ ერ­­­თხელ ამ­­­ტ­­­

ბრი­­ტა­­ნეთ­­­ში, გერ­­­მა­­ნი­­ა­­სა და იტა­­ლი­­ა­­ში ცხოვ­­­

3 დღე­­ში ძა­­ლი­­ან ბევ­­­რი ად­­­გი­­ლი მო­­ვი­­ნა­­

კი­­ცებს, რომ კი­­ნო არის ცოცხა­­ლი ორ­­­გა­­ნიზ­­­მი,

რობს. სხვა­­დას­­­ხ­­­ვა კულ­­­ტუ­­რე­­ბის ცოდ­­­ნა მის

ხუ­­ლეთ – აღ­­­მო­­სავ­­­ლე­­თი სა­­ქარ­­­თ­­­ვე­­ლო­­დან

და­­ინ­­­ტე­­რე­­სე­­ბუ­­ლი ადა­­მი­­ა­­ნე­­ბის სა­­ერ­­­თო ნე­­ბა,

ფილ­­­მებს თა­­ვის­­­თა­­ვად სა­­ინ­­­ტე­­რე­­სო­­სა და მიმ­­­

დაწყე­­ბუ­­ლი

სა­­ქარ­­­თ­­­ვე­­ლო­­თი

რომ ერ­­­თობ­­­ლი­­ვი პრო­­დუქ­­­ტი შე­­იქ­­­მ­­­ნას. ფილ­­­

ზიდ­­­ველს ხდის. სა­­ინ­­­ტერ­­­სოა ისიც, რომ პა­­ველ

დამ­­­თავ­­­რე­­ბუ­­ლი, რის შე­­დე­­გა­­დაც დამ­­­ტ­­­კიც­­­და,

მ­­­ზე მი­­ნი­­მუმ 100 კა­­ცი მუ­­შა­­ობს, იმი­­სათ­­­ვის, რომ

ფილმს კად­­­რი­­რე­­ბის გა­­რე­­შე იღებს.

რომ ფილმს ნამ­­­დ­­­ვი­­ლად ჩვენს ქვე­­ყა­­ნა­­ში გა­­

ხა­­რის­­­ხი და ინ­­­ტე­­რე­­სი მა­­ღა­­ლი იყოს. „ეპიკის“

პავ­­­ლი­­კოვ­­­ს­­­კის ფილ­­­მოგ­­­რა­­ფია 5 დო­­კუ­­მენ­­­

და­­ი­­ღე­­ბენ. იდე­­ა­­ლუ­­რი ლან­­­დ­­­შაფ­­­ტი და და­­მა­­

გა­­და­­ღე­­ბე­­ბი სა­­ვა­­რა­­უ­­დოდ ივ­­­ლის­­­ში დას­­­რულ­­­

ტურ და რამ­­­დე­­ნი­­მე მხატ­­­ვ­­­რულ ფილმს მო­­ი­­

ინ­­­ტ­­­რი­­გე­­ბე­­ლი არ­­­ქი­­ტექ­­­ტუ­­რა ამის გა­­რან­­­ტად

დე­­ბა, ხო­­ლო ეკ­­­რა­­ნებს 2012 წლის ბო­­ლოს ან

ცავს, მათ შო­­რის:

იქ­­­ცა. რე­­ჟი­­სო­­რი ხე­­ლი­­დან არ უშ­­­ვებ­­­და კა­­მე­­

2013 წლის და­­საწყის­­­ში იხი­­ლავს. ვნა­­ხოთ, რას

რას და ულა­­მა­­ზე­­სი ად­­­გი­­ლე­­ბის და­­ნახ­­­ვი­­სას

გა­­დაწყ­­­ვე­­ტენ პრო­­დუ­­სე­­რე­­ბი.

The Wo­­man in the Fifth (2011) (როლებში: კრის­­­ტინ სკოტ ტო­­მას; ითან ჰო­­უ­­კი) ფილ­­­მ­­­ზე მუ­­შა­­ო­­ბა სულ ახ­­­ლა­­ხან დას­­­რულ­­­და და პრე­­ მი­­ე­­რა ტო­­რონ­­­ტოს ფეს­­­ტი­­ვალ­­­ზე გა­­ი­­მარ­­­თა.

და­­სავ­­­ლეთ

ოხ­­­რავ­­­და.

ერ­­­თი რამ ცხა­­დი­­ა, რომ სა­­ქარ­­­თ­­­ვე­­ლო მიმ­­­

ასე­­თი პრო­­ექ­­­ტე­­ბის გან­­­ხორ­­­ცი­­ე­­ლე­­ბა კი­­

ზიდ­­­ვე­­ლია უცხო­­ე­­ლი პრო­­დუ­­სე­­რე­­ბის­­­თ­­­ვის,

ნო­­ცენ­­­ტ­­­რის­­­თ­­­ვის ძალ­­­ზედ მნიშ­­­ვ­­­ნე­­ლო­­ვა­­ნია

რაც ად­­­გი­­ლობ­­­რი­­ვი კი­­ნე­­მა­­ტოგ­­­რა­­ფის­­­ტე­­ბის

My Sum­­­mer of Love (2005) (როლებში: ემი­­

– საქ­­­მ­­­დე­­ბი­­ან ად­­­გი­­ლობ­­­რი­­ვი კი­­ნოპ­­­რო­­ფე­­სი­­ო­­

და­­საქ­­­მე­­ბის და ინ­­­ს­­­ფ­­­რას­­­ტ­­­რუქ­­­ტუ­­რის გან­­­ვი­­

ლი ბლან­­­ტი; ნა­­ტა­­ლი პრესს) – და­­ა­­ჯილ­­­დო­­

ნა­­ლე­­ბი, ქვე­­ყა­­ნა­­ში შე­­მო­­დის ფუ­­ლი და სა­­ქარ­­­

თა­­რე­­ბის სა­­წინ­­­და­­რი­­ა. თა­­ვის მხრივ, სა­­ხელ­­­

ვეს ფეს­­­ტი­­ვა­­ლებ­­­ზე: BAFTA Awards; Directors

თ­­­ვე­­ლო კი­­ნოს გა­­და­­ღე­­ბის­­­თ­­­ვის სა­­ინ­­­ტე­­რე­­სო

მ­­­წი­­ფო უწყე­­ბე­­ბიც ზრუ­­ნა­­ვენ ქვეყ­­­ნის ინ­­­ფ­­­

Guild of Great Britain; Edinburgh International

ად­­­გი­­ლად წარ­­­მო­­ჩინ­­­დე­­ბა. აქ­­­ვე იმა­­საც აღ­­­ვ­­­

რას­­­ტ­­­რუქ­­­ტუ­­რის გა­­უმ­­­ჯო­­ბე­­სე­­ბა­­ზე და იმე­­დი­­ა,

Film Festival; Polish Film Awards.

ნიშ­­­ნავ, რომ ფილ­­­მ­­­ში სა­­მი მსოფ­­­ლიო დო­­ნის

მა­­ლე ამ მხრი­­ვაც სა­­თა­­ნა­­დო სტან­­­დარ­­­ტებს

ვარ­­­ს­­­კ­­­ვ­­­ლა­­ვი ითა­­მა­­შებს – ითან ჰო­­უ­­კი, რომე­­

მი­­ვი­­უ­­ახ­­­ლოვ­­­დე­­ბით.

Last Re­­sort (2000) აღე­­ბუ­­ლი აქვს მრა­­ვა­­ლი

90

ფოტო: ქეთი დანელია, გიორგი მელიქიშვილი

2 თვის გან­­­მავ­­­ლო­­ბა­­ში ყო­­ველ­­­

რეჟისორი პაველ პავლიკოვსკი და პროდუსერი მაიკ დაუნი

„მე ჩე­მი დრა­მა­ტურ­გი ვი­პოვ­ნე“, – ასე მითხ­რა ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სი „გალას“ და­ჯილ­დო­ე­ბის ცე­რე­მო­ნი­ის შემ­დეგ რე­ჟი­სორ­ მა თა­მარ შავ­გუ­ლი­ძემ. საუბარი ეხე­ბო­და კონ­კურ­სის წლე­ვან­დელ გა­მარ­ჯვ ­ ე­ბულს მა­კა კუ­კუ­ლა­ვას. პრო­ექ­ტის მი­ზა­ნიც ეს იყო – ქარ­თ­ ველ რე­ჟი­სო­რებს „ეპოვნათ თა­ვი­ან­თი დრა­მა­ტურ­გე­ბი“.

2011 წლის 8 ოქ­ტომ­ბე­რი, ეროვ­ნუ­ლი მუ­ზე­უმ ­ ის ში­და ეზო. მიმ­დი­ნა­ რე­ობს ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სი „გალას“ და­ჯილ­დო­ე­ბა. დამ­ს­წ­რე სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ღე­ლავს, ღე­ლა­ვენ ნო­მი­ნან­ტე­ბი. ცხად­დე­ბა ­ნო­მი­ნა­ცი­ა: წლის სა­უ­კე­თე­სო კი­ნოს­ცე­ნა­რი. გა­მარ­ჯ­ვე­ბულს პრიზს გა­დას­ცემს კულ­ტუ­რის და ძეგ­ლ­თა დაც­ვის მი­ნის­ტ­რი, ბა­ტო­ნი ნი­კა რუ­რუ­ა, და აპ­ ლო­დის­მენ­ტე­ბი: „ადას კი­ნო“, მა­კა კუ­კუ­ლა­ვა. ყვე­ლა­ფე­რი ზუს­ტად ერ­თი წლის წი­ნათ და­იწყო. ერთი წე­ლი მზად­დე­ ბო­და ერ­თობ­ლი­ვი პრო­ექ­ტი. უნ­და აღი­ნიშ­ნოს, რომ არა ბევ­რი ადა­მი­ა­ ნის ძა­ლის­ხმ ­ ე­ვა პრო­ექ­ტი ვერ შედ­გე­ბო­და. მო­ინ­დო­მა ყვე­ლამ ერ­თად, ეროვ­ნულ­მა კი­ნო­ცენ­ტ­რ­მა, ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის ორ­გა­ნი­ზა­ ტორ­მა ქ. თბი­ლი­სის საკ­რე­ბუ­ლომ, კულ­ტუ­რის და ძგლთა დაც­ვის სა­მი­

ახა­ლი სა­ხე­ლე­ბი ქარ­თულ კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გი­ა­ში

ჟიურის წევრები, საღამოს წამყვანები, მაკა კუკულავა, ნიკოლოზ რურუა მარიამ წიკლაურთან ერთად

92

ფოტო: ივანე გოლიაძე

[ ირ­მა ჯან­ჯღა­ვა ]

ნის­ტ­რომ და, რაც მთა­ვა­რი­ა, კონ­კურ­სის მო­ნა­წი­ლე­ებ­მა. თუმ­ცა მათ­ზე

და­თა ფირ­ცხა­ლა­ვა – „ტკბილი ბი­ჭუ­ნა“

უფ­რო ვრცლად ქვე­მოთ ვი­სა­უბ­რებთ. დღეს პრო­ექ­ტის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა­ზე

გი­ორ­გი ქე­ბუ­რია – „ფრთები“

გვინ­და ვი­სა­უბ­როთ, მის შე­დე­გებ­ზე, სცე­ნა­რებ­სა და მათ ავ­ტო­რებ­ზე, იმ

ორი­ოდ სიტყ­ვით გვინ­და შე­ვე­ხოთ კონ­კურ­სშ ­ ი წარ­მოდ­გე­ნილ სცე­ნა­რებს

გეგ­მებ­ზე, რაც კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ის ეროვ­ნულ ცენტრს აქვს ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი

და მათ ავ­ტო­რებს. კონ­კურ­სშ ­ ი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ი­ღო ყვე­ლა თა­ობ ­ ის წარ­

სა­მო­მავ­ლოდ სცე­ნა­რის გან­ვი­თა­რე­ბის თვალ­საზ­რი­სით.

მო­მად­გე­ნელ­მა, რაც ძა­ლი­ან სა­სი­ხა­რუ­ლო­ა. ასე­ვე, მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია კონ­

მო­დით, კი­დევ ერ­თხელ გა­ვი­აზ­როთ, რა ხდე­ბა ღი­რე­ბუ­ლე­ბა­თა ჯაჭ­

კურ­ს­ში სხვა­დას­ხ­ვა რე­გი­ო­ნის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბაც. რაც

ვის „პროექტის და სცე­ნა­რის გან­ვი­თა­რე­ბის“ ეტაპ­ზე. საკ­მა­ოდ მწი­რი

შე­ე­ხე­ბა ჟან­რობ­რივ მხა­რეს – გა­მოვ­ლინ­და ჟან­რ­თა მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა:

რე­სურ­სე­ბი და ინ­ვეს­ტი­ცი­ე­ბი საკ­მა­რი­სი ნამ­დ­ვი­ლად არ არის ღი­რე­

მის­ტი­კუ­რი დრა­მა, ტრა­გი­კო­მე­დი­ა, მძაფ­რ­სი­უ­ჟე­ტი­ა­ნი დრა­მა, პოს­ტ­მო­

ბუ­ლე­ბა­თა ჯაჭ­ვის აღ­ნიშ­ნუ­ლი ეტა­პის გან­ვი­თა­რე­ბის­თ­ვის. ფილ­მე­ბი

დერ­ნის­ტუ­ლი დრა­მა, ლი­რი­კუ­ლი კო­მე­დი­ა, ზღა­პა­რი, ის­ტო­რი­უ­ლი დრა­

წარ­მო­ე­ბის პრო­ცეს­ში შე­დის და­უხ­ვე­წა­ვი სცე­ნა­რე­ბით, რომ­ლე­ბიც

მა, სა­ტი­რა, სო­ცი­ა­ლუ­რი დრა­მა, სა­ტი­რუ­ლი დრა­მა, სა­თავ­გა­და­სავ­ლო,

შემ­დ­გო­მი კრი­ტი­კის სა­ფუძ­ველს წარ­მო­ად­გენს. ერ­თი ადა­მი­ა­ნი გვევ­

მე­ლოდ­რა­მა, მის­ტი­კუ­რი ზღა­პა­რი. წარ­მოდ­გე­ნილ ნა­მუშ­ვე­რებ­ში იყო რო­

ლი­ნე­ბა დრა­მა­ტურ­გის, რე­ჟი­სო­რის და პრო­­დუ­სე­რის როლ­შიც, რაც

გორც მსხვილ­ბი­უ­ჯე­ტი­ა­ნი, ასე­ვე მცი­რე ბი­უ­ჯეტ­ზე გათ­ვ­ლი­ლი სცე­ნა­რე­ბი.

ნამ­დ­ვი­ლად არ არის სა­სურ­ვე­ლი. თა­ნამ­დ­რო­ვე მსოფ­ლი­ო­ში ძა­ლი­ან დი­დი ძა­ლის­ხ­მე­ვა, თან­ხა და

კონ­კურ­სის შე­დე­გე­ბი

დრო იხარ­ჯე­ბა ღი­რე­ბუ­ლე­ბა­თა ჯაჭ­ვის „პროექტის და სცე­ნა­რის

პრო­ექ­ტის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბით­ გა­და­იდ­გა პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯი სცე­ნა­რე­ბის

გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე“. ამ­ჯე­რად ღი­რე­ბუ­ლე­ბა­თა ჯაჭ­ვის „პროექტის Dდა

დო­ნის ასა­მა­ღებ­ლად. ეროვ­ნულ კი­ნო­ცენ­ტრ ­ შ ­ ი მი­აჩ­ნი­ათ, რომ აღ­ნიშ­

სცე­ნა­რის გან­ვი­თა­რე­ბის“ ეტა­პის მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ბა­ზე არ შევ­ჩერ­დე­ბით.

ნუ­ლი კონ­კურ­სი არის მხო­ლოდ ერ­თი ნა­ბი­ჯი კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გი­ის სფე­

ფილ­მის შექ­მ­ნის პრო­ცე­სის აღ­ნიშ­ნუ­ლი ეტა­პი აუცი­ლე­ბე­ლი რომ არ

რო­ში სე­რი­ოზ ­ უ­ლი ცვლი­ლე­ბე­ბის მო­სახ­დე­ნად. უდა­ვო­ა, რომ ცვლი­

იყოს, არც იარ­სე­ბებ­და, და მის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე გა­ნუ­საზღ­ვ­რე­ლად

ლე­ბე­ბი შე­სა­ტა­ნია გა­ნათ­ლე­ბის სფე­რო­შიც.

დი­დი თან­ხე­ბი არ და­ი­ხარ­ჯე­ბო­და.

ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტრ ­ ის მეს­ვე­უ­რებს სურ­ვი­ლი აქვთ, სცე­ნა­რე­ბის დო­

ჩვე­ნი ქვეყ­ნის რე­ა­ლო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, შე­ვე­ცა­დეთ, უფ­რო ღრმა

ნის ასა­მაღ­ლებ­ლად სხვა ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბიც ჩა­ატ ­ ა­რონ – კერ­ძოდ, გრან­

პრო­ცე­სებ­ში ჩაგ­ვე­ხე­და. სა­ქარ­თვ ­ ე­ლო­ში ყო­ველ­თ­ვის არ­სე­ბობ­

ტე­ბის გა­ცე­მა სცე­ნა­რის გან­ვი­თა­რე­ბის­თ­ვის. აღ­ნიშ­ნუ­ლი სფე­როს შეს­

და მჭიდ­რო კავ­ში­რი მწერ­ლებ­სა და კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გებს შო­რის.

წავ­ლი­სას ჩვენ მსოფ­ლი­ო­ში არ­სე­ბუ­ლი პრაქ­ტი­კა გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნეთ.

ლიტერატურული კონ­კურ­სის და კი­ნო­ცენ­ტ­რის ერ­თობ­ლი­ვი კონ­კურ­

„გალას“ კონ­კურ­სის შე­დე­გებ­ზე დაყ­რდ ­ ­ნო­ბით, ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­

სის ჩა­ტა­რე­ბის იდე­აც აქე­დან და­ი­ბა­და. უბრალოდ, ქარ­თუ­ლი კი­ნოს

ტ­რ­ში იგეგ­მე­ბა ასე­ვე ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი ღო­ნის­ძი­ე­ბა, კი­დევ

გან­ვი­თა­რე­ბის გარ­კ­ვე­ულ პე­რი­ოდ­ში ეს კავ­ში­რი და­ი­კარ­გა. და­ი­ბა­და

ერ­თი ინი­ცი­ა­ტი­ვა – „დამაკავშირებლის“ ფუნ­ქ­ცია სცე­ნა­რის­ტებ­სა და

შე­კითხ­ვა: მარ­თ­ლა არ არი­ან ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც მოღ­

პრო­დუ­სე­რებ­ს­/­რე­ჟი­სო­რე­ბის შო­რის.

ვა­წე­ო­ბენ კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გი­ის სფე­რო­ში, თუ ასე­თი ადა­მი­ან ­ ე­ბი არ­

შეხ­ვედ­რა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას მი­ი­ღე­ბენ კონ­კურ­სშ ­ ი მო­ნა­წი­ლე სცე­ნა­

სე­ბო­ბენ, უბ­რა­ლოდ არ არ­სე­ბობს კავ­ში­რი კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გებ­სა და

რის ავ­ტო­რე­ბი და დღე­ვან­დელ კი­ნო­სივ­რ­ცე­ში წარ­მა­ტე­ბუ­ლი პრო­

კი­ნომ­წარ­მო­ებ­ლებს შო­რის.

დუ­სე­რე­ბი/­რე­ჟი­სო­რე­ბი. შეხ­ვედ­რას დი­დი ინ­ტე­რე­სით ელო­დე­ბა

კონ­კურ­სის შე­დე­გებ­მა გვიჩ­ვე­ნა, რომ არ­სე­ბო­ბენ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი,

ორი­ვე მხა­რე. ეროვნული კი­ნო­ცენ­ტრ ­ ის მეს­ვე­უ­რე­ბი ამ­ჟა­მად მუ­შა­ო­

რომ­ლე­ბიც სა­ინ­ტე­რე­სო ნა­წარ­მო­ე­ბებს ქმნი­ან.

ბენ შეხ­ვედ­რის ფორ­მა­ტის შექ­მ­ნა­ზე. სასურველია, დის­კუ­სი­ის ფონ­ზე

მო­გახ­სე­ნებთ უშუ­ა­ლოდ კონ­კურ­სის მო­ნა­წი­ლე­ებ­ზე და მათ მი­ერ

მოხ­დეს სცე­ნა­რის­ტე­ბის მი­ერ სა­კუ­თა­რი პრო­ექ­ტე­ბის წარ­დ­გე­ნა პრო­

წარ­მოდ­გე­ნილ ნა­მუ­შევ­რებ­ზე. მხოლოდ ის, რომ ეროვ­ნულ კი­ნო­

დი­უს ­ ე­რე­ბის­/­რე­ჟი­სო­რე­ბის წი­ნა­შე. შე­საძ­ლე­ბე­ლი­ა, აღ­ნიშ­ნუ­ლი შეხ­

ცენ­ტ­რ­ში „გალას“ კონ­კურ­ს­ზე შე­მო­ვი­და 41 სცე­ნა­რი, უკ­ვე თა­ვის­თა­

ვედ­რა ბევ­რი ახა­ლი პრო­ექ­ტის და­ბა­დე­ბის ად­გი­ლად იქ­ცეს.

ვად მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ვა­ნი ფაქ­ტი­ა. რა­ტომ მოხ­და ასე­თი და­ინ­ტე­რე­სე­ბა

კონ­კურ­სის შე­დე­გე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ვფიქ­რობთ, რომ ლი­ტე­რა­ტუ­

„გალას“ კონ­კურ­სით? პირველ რიგ­ში, უნ­და აღი­ნიშ­ნოს ლი­ტე­რა­ტუ­

რულ კონ­კურს „გალასთან“ თა­ნამ­შრ ­ ომ­ლო­ბა ყო­ველ­წ­ლი­უ­რი გახ­დე­ბა.

რუ­ლი კონ­კურ­სის პო­პუ­ლა­რო­ბა. „გალა“ რომ საკ­მა­ოდ პო­პუ­ლა­რუ­

რა­საკ­ვირ­ვე­ლი­ა, არ­სე­ბუ­ლი პი­რო­ბე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, კი­ნო­

ლია ლი­ტე­რა­ტუ­რულ წე­რე­ებ­ში, გა­მე­ო­რე­ბას არ სა­ჭი­რო­ებს; ხო­ლო

ცენ­ტრ ­ ის მი­ერ ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი საკ­მა­რი­სი არ არის ყვე­

ის, რომ სცე­ნა­რებს ორი კო­მი­სია წა­ი­კითხავ­და და შე­ას­ფა­სებ­და,

ლა იმ პრობ­ლე­მის გა­და­საწყ­ვე­ტად, რაც დღეს დგას ღი­რე­ბუ­ლე­ბა­თა

ზრდი­და სან­დო­ო­ბას. გა­მარ­ჯ­ვე­ბუ­ლის გა­მოვ­ლე­ნის ობი­ექ­ტუ­რო­ბის

ჯაჭ­ვის „განვითარების ეტა­პის“ წი­ნა­შე, მაგ­რამ ერ­თი რამ უდა­ვო­ა,

თვალ­საზ­რი­სით. ვფიქრობთ, თი­თო­ეუ ­ ლ­მა არ­გუ­მენ­ტ­მა იმუ­შა­ვა. აღ­

რომ ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურ­სთ ­ ან თა­ნამ­შ­რომ­ლო­ბით და­იწყო კი­

ნიშ­ვ­ნის ღირ­სია ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტრ ­ ის ში­და კო­მი­სის მუ­შა­ობ ­ ის

ნოდ­რა­მა­ტურ­გი­ის დარ­გის პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­ის პო­ზი­ტი­უ­რი პრო­ცე­სი

ხა­რის­ხიც. მათ შე­ის­წავ­ლეს სცე­ნა­რე­ბის შე­ფა­სე­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბა

და გა­და­იდ­გა კი­დევ ერ­თი ნა­ბი­ჯი ამ სფე­რო­ში მოღ­ვა­წე პრო­ფე­სი­ო­

თა­ნა­მედ­რო­ვე მსოფ­ლი­ო­ში, შემ­დ­გომ კი სა­ქარ­თ­ვე­ლოს რე­ა­ლო­

ნა­ლე­ბის კი­ნოს­ფე­რო­ში „დასაბრუნებლად“.

ბას მო­არ­გეს. სცე­ნა­რე­ბი ევ­რო­პა­ში მი­ღე­ბუ­ლი კრი­ტე­რი­უ­მე­ბის სა­

ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურ­სზ ­ ე წარ­მოდ­გე­ნი­ლი ეროვ­ნუ­ლი ყვე­ლა სცე­

ფუძ­ველ­ზე ფას­დე­ბო­და, და შემ­დ­გომ კო­მი­სი­ის შეხ­ვედ­რებ­ზე თი­

ნა­რი კი­ნო­ცენ­ტ­რის მო­ნა­ცემ­თა ბა­ზა­ში ინა­ხე­ბა. ნე­ბის­მი­ე­რი პრო­დუ­

თო­ე­უ­ლის დე­ტა­ლუ­რი ანა­ლი­ზი კეთ­დე­ბო­და. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე,

სე­რის­/­რე­ჟი­სო­რის მხრი­დან და­ინ­ტე­რე­სე­ბის შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ეროვ­ნუ­ლი

„გალას“ ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კო­მი­სი­ას ნამ­დ­ვი­ლად ღირ­სე­უ­ლი სცე­ნა­რე­

კი­ნო­ცენ­ტრ ­ ის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი მო­ხა­რულ­ნი იქ­ნე­ბი­ან, სცე­ნა­რის ავ­

ბი გა­და­ე­ცა:

ტო­რე­ბი კი­ნო­რე­ჟი­სო­რებ­თან­/პ ­რ ­ ო­დუ­სე­რებ­თან და­ა­კავ­ში­რონ.

მა­კა კუ­კუ­ლა­ვა – „ადას კი­ნო“

ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტ­რის მეს­ვე­უ­რებ­მა ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის

ნუგ­ზარ მეტ­რე­ვე­ლი – „ღილი“

წლე­ვან­დელ გა­მარ­ჯ­ვე­ბულს მა­კა კუ­კუ­ლა­ვას, და კონ­კურ­სის მო­ნა­წი­ლე

ბე­სო, გი­ვი ოდი­შა­რია – „კვამლი ანუ უხი­ლა­ვი ფი­როს­მა­ნი“

უტა ბე­რი­ას სთხო­ვეს წი­ნამ­დე­ბა­რე ჟურ­ნა­ლის რე­დაქ­ტო­რო­ბა.

ოთარ შა­მა­თა­ვა, ზა­ზა ბუ­აძ ­ ე – „კავკასიური მუ­რა დათ­ვი“ თე­მურ ჭკუ­ა­სე­ლი – „სიმღერით გამ­თ­ბა­რი მი­წა“

93

oTo berZeniSvili

NEW COM­MERS – NEW TEC­H­NO­LO­GI­ES – UNKNOWN HEROES [ ვი­კა გი­ორ­გო­ბი­ა­ნი ]

ახა­ლი, უფ­რო სწო­რად ჯერ­ჯე­რო­ბით ნაკ­ლე­

ნობ ფარ­გ­ლებს გას­ც­და და თა­ვი­სი გა­მო­სა­

ოთო ბერ­ძე­ნიშ­ვი­ლი

ბად ცნო­ბი­ლი „კინოშნიკების“ ტალ­ღა თა­ვი­

ხუ­ლე­ბა ახა­ლი ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბით დატ­ვირ­თა,

ოთო ბერ­ძე­ნიშ­ვი­ლი თვით­ნას­წავ­ლი რე­ჟი­სო­რი­ა.

სე­ბუ­რი ან­დერ­გ­რა­უნ­დუ­ლი და სრუ­ლი­ად არა­

რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბა, რომ თვით­რე­ა­ლი­ზა­ცი­

გა­და­ღე­ბუ­ლი აქვს რამ­დე­ნი­მე მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­

ამ­ბი­ცი­ურ ­ ი სის­ტე­მით მუ­შა­ობს; ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი

ის სფე­როდ ზუს­ტად ის გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი ჩვე­ნე­

ა­ნი ფილ­მი, კონ­ცეპ­ტუ­ა­ლუ­რი და მუ­სი­კა­ლუ­რი

სხვა­დას­ხ­ვა კი­ნოს­კო­ლის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი

ბის ხერ­ხე­ბი გან­ვი­ხი­ლოთ?

ვი­დე­ოკ­ლი­პე­ბი, და­არ­სე­ბუ­ლი აქვს მუ­სი­კა­ლუ­

არი­ან და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ერ­თ­მა­ნე­

ჩვე­ნი კი­ნოს­კო­ლა ხომ ძალ­ზედ მცი­რე პრო­

რი სტუ­დი­ა-­ფორ­მა­ტი Sons Of Car­pen­ters.

თის­გან რა­დი­კა­ლუ­რად გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი კი­ნო­

ცენ­ტით აჰ­ყ­ვა სამ­ყა­როს ვნე­ბა­თა­ღელ­ვებს

ერ­თი წლის წი­ნათ მან ოთხ­ნა­წი­ლი­ან ­ ი დო­

ხედ­ვა აქვთ, ერ­თი რამ მათ აზ­როვ­ნე­ბა­ში უც­ვ­

და შე­სა­ბა­მი­სად, მა­ტე­რი­ა­ლი­ზა­ცია მხო­ლოდ

კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი – „ქართული როკ­-­მუ­სი­

ლე­ლია – იცხოვ­რონ იმის­თვ ­ ის, რომ შექ­მ­ნან

ეროვ­ნულ სა­კითხ­ზე თუ მო­ახ­დი­ნა. ჩვენ 21-ე

კის ან­თო­ლო­გი­ა“ გა­და­იღ ­ ო. მა­ყუ­რე­ბელ­მა

კი­ნო. თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნი აბ­სო­ლუ­ტუ­რად

სა­უ­კუ­ნის ათი­ან წლებ­ში ვცხოვ­რობთ, ეს რე­

ჯერ­ჯე­რო­ბით მხო­ლოდ პირ­ვე­ლი ნა­წი­ლი -

გან­ს­ხვ ­ ა­ვე­ბუ­ლი მა­ნე­რით მუ­შა­ობს და ეს სრუ­

ვო­ლუ­ცი­ურ ­ ი დროა და ახა­ლი სა­ხე­ე­ბის აღ­

„რადიო“ იხი­ლა.

ლე­ბით არ არის გა­საკ­ვი­რი. თუ კი­ნო ამ სა­უ­

მო­ჩე­ნა არა მარ­ტო ხაზს უს­ვამს სი­ახ­ლე­ე­ბის

ოთო წერს, იღებს, ამონ­ტა­ჟებს, ხა­ტავს, უკ­რავს.

კუ­ნის და­საწყის­ში, ისე­ვე რო­გორც და­ნარ­ჩე­ნი

მო­ძი­ე­ბის აუცი­ლებ­ლო­ბას, არა­მედ ადას­ტუ­

ჩე­მი ნაც­ნო­ბე­ბი­დან ის ერ­თა­დე­რე­თი ადა­მი­ა­

ხე­ლოვ­ნე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბე­ბი, აქამ­დე ნაც­

რებს, რომ პრო­ცე­სი არ წყდე­ბა.

ნი­ა, რო­მელ­საც რო­ცა უნ­და ჰკითხო, რო­გორ

94

giorgi Todria

არის და რას შვრე­ბა, არას­დ­როს არ მი­ი­ღებ პა­

მელ­საც დეპ­რე­სია აქვს და ა.შ.

ხე­ლოვ­ნე­ბა არ ეკუთ­ვ­ნის არა­ვის – არც ხალხს,

სუ­ხად ტი­პი­ურ – „არაფერს“, ან „რავი ვარ, რა“-ს.

ყვე­ლა­ზე მე­ტად კი­ნო­ში სი­ცი­ვე მიყ­ვარს. არ

არც ავ­ტორს, ის ჩნდე­ბა და თა­ვის­თა­ვად არ­სე­

ოთო უწყ­ვე­ტი ძი­ე­ბე­ბის და ქმნა­დო­ბის სამ­ყა­

მიყ­ვარს, რო­ცა ბევ­რი გრძნო­ბე­ბი­ა. კი­დევ მომ­

ბობს; კი­ნოც მათ შო­რის...

რო­ა, რო­მე­ლიც ერ­თი მხრივ თავ­ბ­რუ­დამ­ხ­ვე­ვი

წონს, რო­ცა მთა­ვა­რი გმი­რე­ბი ქა­ლე­ბი არი­ან.

პრო­დუქ­ტი­უ­ლო­ბით გა­ოც ­ ებს და მე­ო­რე მხრივ

ჩემს მუ­სი­კა­ლურ კლი­პებ­ში მთა­ვა­რი გმი­რე­ბი

გი­ორ­გი თოდ­რია

სურ­ვილს გი­ჩენს, შენც ჩა­ერ­თო ამ ქმე­დე­ბა­ში.

ყო­ველ­თ­ვის ქა­ლე­ბი არი­ან.

გი­ორ­გის ფილ­მე­ბი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სი­სა­და­

ოთო: ჯერ არ ვი­ცი, ჩე­მი გა­მომ­სახ­ვე­ლო­ბი­თი ხერ­ხე­ბი კონ­კ­რე­ტუ­ლად რა არის, მაგ­რამ ვი­ცი,

ვით და ბავ­შ­ვუ­რი გუ­ლუბ­რ­ყ­ვი­ლო­ბით გა­მო­ რო­გორ ფიქ­რობ, პა­სუ­ხობ იმ დროს, რო­

ირ­ჩე­ვა. გი­ორ­გის გა­მო­გო­ნი­ლი სამ­ყა­რო და

რომ ყვე­ლა­ზე მე­ტად ის ტი­პე­ბი მა­ინ­ტე­რე­სებს

მელ­შიც ცხოვ­რობ?

გმი­რე­ბი მის მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან ფილ­მებ­ში ხაზს

და მარ­თობს, ვი­საც ვი­ღებ. აი მა­გა­ლი­თად, შენ

ოთო: ყვე­ლა­ფე­რი რა­საც ვი­ღებ ამ დროს პა­

უს­ვამს ავ­ტო­რის­თ­ვის სა­ხა­სი­ათ ­ ო რე­ჟი­სო­რულ

გაქვს გრძე­ლი, წი­თე­ლი თმა, ჩვენს მე­გო­ბარს

სუ­ხობს. ეს ჩე­მი შე­ფა­სე­ბაა ამ კონ­კ­რე­ტულ

ხელ­წე­რას. კონ­ცეპ­ტუ­ალ ­ ურ­-­დო­კუ­მენ­ტურ ესე­

აქვს სა­ინ­ტე­რე­სო ფორ­მის ქოლ­გა, იქ კი­დევ

დრო­ში. ჩემ­თ­ვის კი­ნო არის რე­ა­ლო­ბის ასახ­

ებს ის iP­ho­ne­-ით იღებს, სა­დაც ხმა, გა­მო­სა­ხუ­

ვი­ღაც ბი­ჭი­ა, რო­მე­ლიც ფეხ­ში სამ­ჯერ დაჭ­რეს,

ვა, რო­მე­ლიც ფან­ტა­ზი­ის გა­რე­შე უბ­რა­ლოდ

ლე­ბა და ტემ­პი კი­ნო­გან­წყო­ბას ქმნის.

ვი­ღა­ცას ჰყავს „ისტერიჩკა“ დე­იდ ­ აშ­ვი­ლი, რო­

არ გა­მო­დის. სა­ერ­თოდ, ხე­ლოვ­ნე­ბა რა არის?

გი­ორ­გი: ჩე­მი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი გა­მუდ­მე­ბით ეძე­ბენ

95

Tika CxeiZe

თა­ვი­სი­ა­ნებს; ყვე­ლა­ნი ასე ვა­ტა­რებთ ცხოვ­რე­

და ატა­რო ექ­ს­პე­რი­მენ­ტე­ბი, ეცა­დო, იპო­ვო სწო­

პერ­სო­ნა­ჟე­ბით სწო­რედ რომ რე­ჟი­სუ­რა­ა. თი­კა

ბას – ჩვე­ნი­ა­ნებს ვე­ძებთ... მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა თა­

რი გზა, იპო­ვო შე­ნი­ა­ნე­ბი...

ჩხე­ი­ძის შე­მოქ­მე­დე­ბა ერ­თი ადა­მი­ან ­ ის მი­ერ

ნა­მო­აზ­რის მუდ­მი­ვი ძი­ებ ­ ის პრო­ცე­სი­ა...

კი­ნო ჩემ­თ­ვის სკვდი­ლი და გა­დარ­ჩე­ნაა ერ­თ­

შექ­მნ ­ ი­ლი გან­ყე­ნე­ბუ­ლი სამ­ყა­რო­ა.

ჩე­მი შე­მოქ­მე­დე­ბის სა­ფუძ­ვ­ლად იტა­ლი­ურ კი­

დ­რო­უ­ლად. ნორ­მან მე­ი­ლერ­მა უთხ­რა მუ­ჰა­

ნოს­კო­ლას მი­ვიჩ­ნევ. იტა­ლი­უ­რი 70-ნი წლე­ბის

მედ ალის: „რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად გიყ­ვარს, ის

კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი მსოფ­ლიო კი­ნოს თა­ვი­სე­ბუ­რი

გკლავს“. ეს არის ჩემ­თ­ვის კი­ნო.

რე­ნე­სან­სი­ა. იმ წლებ­ში ისე ად­ვი­ლად ჰყვე­ბოდ­

რო­გორ და­იწყე ანი­მა­ცი­ე­ბის კე­თე­ბა? თი­კა:

თა­ვი­დან

კომ­პი­უტ ­ ერ­ში

ვხა­ტავ­დი

„მაუსით“. სახ­ლ­ში რე­მონ­ტი მქონ­და, მე­გო­

ნენ ადა­მი­ან ­ ებ­ზე, ისე უბ­რა­ლოდ აღ­წერ­დ­ნენ

თი­კა ჩხე­ი­ძე

ბარ­თან დავ­დი­ოდ ­ ი და იქ ვხა­ტავ­დი კომ­პი­უ­

მათ მდგო­მა­რე­ობ ­ ას, მას მე­რე ეს სი­მარ­ტი­ვე ვე­

თი­კა ჩხე­ი­ძის­თ­ვის ხე­ლოვ­ნე­ბა გან­ყე­ნე­ბუ­ლი

ტერ­ში, ვერ­თო­ბო­დი, ასე ვთქვათ... ნა­ხა­ტე­ბი

რა­ვინ ვე­ღარ გა­ი­მე­ო­რა...

გან­ზო­მი­ლე­ბა­ა. მის­თ­ვის თა­ვი­სუფ­ლე­ბას მოკ­

დაგ­როვ­და, დაგ­როვ­და, მე­რე სახ­ლშ ­ ი რე­

ტექ­ნო­ლო­გი­ურ­მა პროგ­რეს­მა ძა­ლი­ან ბევ­რი

ლე­ბუ­ლი ან ჩარ­ჩო­ებ­ში მოქ­ცე­უ­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბა

მონ­ტი დამ­თავ­რდ ­ ა და და­ვიწყე ამ ნა­ხა­ტე­ბის

რა­მით გა­ამ­დიდ­რა კი­ნო, თუმ­ცა ბევ­რი რამ წა­

არ არ­სე­ბობს.

შე­ერ­თე­ბა და და­კავ­ში­რე­ბა. სა­ერ­თოდ მგო­

არ­თ­ვა კი­დეც...

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სა­კუ­თარ თავს რე­

ნი­ა, რომ სულ რა­ღაც უნ­და აკე­თო. ემო­ცი­ე­

რომ

ჟი­სორს არ უწო­დებს, მი­სი ამ­ჟა­მინ­დე­ლი

ბის­თვ ­ ის ფორ­მის მი­ცე­მა ურ­თი­ერ­თო­ბის ყვე­

„რესტარტ“-ის პე­რი­ოდ ­ ი დგას. ად­რე რაც იყო,

თვით­გა­მო­ხატ­ვის ფორ­მა – ანი­მა­ცია თა­ვი­სი

ლა­ზე კარ­გი ფორ­მა­ა.

ის აღარ არ­სე­ბობს და ახ­ლა თა­ვი­დან ვიწყებთ

სპე­ცი­ფი­კუ­რი ფა­ბუ­ლე­ბით, მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­

ქარ­თულ კი­ნო­ში დღეს მარ­თა­ლა იგ­რ­ძ­ნო­ბა

ყვე­ლაფ­რის სწავ­ლას. მე ვთვლი, რომ სულ უნ­

დაწყ­ვე­ტე­ბით, ფერ­თა პრო­ექ­ცი­ით და ნა­ხა­ტი

გა­მო­ცოცხ­ლე­ბა. ვი­ღა­ცებს ვგულ­შე­მატ­კივ­რობ,

ქარ­თულ

96

კი­ნო­ზე

შე­მიძ­ლია

ვთქვა,

ana cimintia

ვი­ღა­ცე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ არ ვგულ­

ლებს. ეს არის ძი­ე­ბის თა­ვი­სე­ბუ­რი ხერ­ხი, მუდ­

შე­მატ­კივ­რობ; არ ვი­ცი, მე ჩე­მი თა­ო­ბა ძა­ლი­ან

მი­ვად მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის­კენ; მი­სი

ანა: კი­ნო არის ჩე­მი მოძ­რა­ო­ბა, რო­მე­ლიც გა­

რა არის შენ­თვ ­ ის კი­ნო?

მომ­წონს და მა­ინ­ტე­რე­სებს, მარ­თ­ლა მა­ინ­ტე­

მსოფ­ლ­მ­ხედ­ვე­ლო­ბა ქარ­თულ­-ევ­რო­პუ­ლი გა­

მო­სა­ხუ­ლია ეკ­რან­ზე; მე ვმოძ­რა­ობ და კი­ნოც

რე­სებს იმი­ტომ, რომ იმ­დე­ნი რა­მე გა­ვი­ა­რეთ

ნათ­ლე­ბის სინ­თეზ­ზეა და­ფუძ­ნე­ბუ­ლი, რაც უკ­ვე

მოძ­რა­ობს – ერ­თი უწყ­ვე­ტი პრო­ცე­სი­ა, ეს არის

ერ­თად. სა­ბო­ლოო ჯამ­ში ჯერ კი­დევ ვე­ლო­

სა­ინ­ტე­რე­სოს ხდის მის შე­მოქ­მე­დე­ბას.

კი­ნოს ფე­ნო­მე­ნი: mo­ving, mo­ving, mo­ving…

დე­ბი იმ რა­ღაც დიდს... ისე, სი­მარ­თლ ­ ე რომ გითხ­რათ, ახ­ლა სა­ერ­თოდ არ ვარ ჩარ­თუ­ლი

რო­გორ გგო­ნი­ა, რა არის შე­ნი მთა­ვა­რი

ლე­ვან კა­კა­ბა­ძე

პრო­ცე­სებ­ში. ად­რე პი­რი­ქით ყვე­ლა­ფე­რი ვი­

მე­სი­ჯი?

მარ­თა­ლი­ა, არ მიყ­ვარს ეს ტერ­მი­ნი, მაგ­რამ ამ

ცო­დი, სად რა ხდე­ბო­და; ახ­ლა რა­ღაც­ნა­ი­რად

ანა: მუდ­მი­ვად მოძ­რა­ო­ბა დროს­თან ერ­თად. კი­

პრო­ექ­ტის ფარ­გლ ­ ებ­ში პრაქ­ტი­კუ­ლად ერ­თა­

ამო­ვარ­დ­ნი­ლი ვარ; თით­ქოს დრო­ის­გან გავ­

ნოს კე­თე­ბი­სას მთა­ვა­რი­ა, ერთ დრო­ში მოხ­დეს

დერთ კოს­მო­პო­ლიტ­ზე ვწერ. კი­ნო­ზე უსაზღ­ვ­

თა­ვი­სუფ­ლ­დი, ან აღარ მა­წუ­ხებს...

გა­და­ღე­ბა და და­მუ­შა­ვე­ბა და არ გა­ი­ჭი­მოს ხან­

როდ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი და ზედ­მი­წევ­ნით გა­მორ­

გ­რძ ­ლ ­ ი­ვად. სხვა შემ­თხ­ვე­ვა­ში არ ხდე­ბა ზუს­ტი

ჩე­უ­ლი აზ­როვ­ნე­ბის მქო­ნე, ტექ­ნო­ლო­გი­უ­რი

ანა ცი­მინ­ტია

აზ­რის გად­მო­ცე­მა, გი­წევს გახ­სე­ნე­ბა, თა­ვი­დან

პროგ­რე­სით და თა­ნა­მედ­რო­ვე ეპო­ქის მიღ­წე­

ის არ ემორ­ჩი­ლე­ბა სტან­დარ­ტებს და ყო­ველ­

ადაპ­ტა­ცი­ა. ამი­ტომ მიყ­ვარს შორ­თ­-­ფილ­მე­ბის

ვე­ბით კმა­ყო­ფი­ლი ლე­ვან კა­კა­ბა­ძის­თ­ვის აჩ­

თ­ვის ცდი­ლობს, პი­რა­დი მო­საზ­რე­ბა ისე გად­

კე­თე­ბა. ერთ დღე­ში შე­გიძ­ლია გად­მო­ი­ტა­ნო ის,

ქა­რე­ბუ­ლი დრო, ტექ­ნო­ლო­გი­უ­რი ევო­ლუ­ცი­ის

მოს­ცეს, რომ თა­ვი აარი­დოს კონ­ცეპ­ტუ­ა­ლურ

რი­თიც ხარ და­ტე­ნი­ლი. ამი­ტო­მაც შე­მიყ­ვარ­და

შე­დე­გე­ბი და მოთხოვ­ნა, იცხოვ­რო დრო­ის შე­

დატ­ვირ­თ­ვებს, ხაზ­გას­მულ ში­ნა­არ­სებს, ფა­ბუ­

დო­კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნო.

სა­ბა­მი­სად – მი­სი, რო­გორც რე­ჟი­სორ­-არ­ტის­ტის

97

ფუნ­და­მენტს წარ­მო­ად­გენს.

რაც ფილ­მე­ბის ყუ­რე­ბა და­ვიწყე; ახალ გაც­

რად მეც­ვლ ­ ე­ბა აზ­რე­ბი, ხვალ შე­საძ­ლო­ა, იგი­ვე

ლე­ვა­ნი: მე ყვე­ლა­ფერს ინ­ტერ­ნე­ტის მეშ­ვე­ო­ბით

ნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს პირ­ველ რიგ­ში კი­ნო­ზე

თე­მებ­ზე სულ სხვა პა­სუ­ხი მქონ­დეს.

მი­ვაღ­წი­ე.

ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი, ხან­და­ხან ვფიქ­რობ, რომ ეს

მომ­წონს

გა­და­ღე­ბა შემ­თხ­ვე­ვით და­ვიწყე, მოკ­ლე ფილ­

ცუ­დი­ა, რო­ცა ადა­მი­ა­ნებს „კინოგემოვნების“

ახ­ლა იყო მა­გა­ლი­თად „ნოკიას“ მო­ბი­ლუ­რი

მე­ბით; ეს იყო მუ­სი­კა­ზე აწყო­ბი­ლი გა­მო­სა­ხუ­ლე­

მი­ხედ­ვით აფა­სებ, მაგ­რამ ჩემ­თ­ვის მარ­თ­ლა

ფილ­მე­ბის ფეს­ტი­ვა­ლი, რო­მელ­ზეც ბრი­ტა­

ბე­ბი, ლან­დშ ­ აფ­ტე­ბი და ქა­ლა­ქი; ალ­ბათ ჩე­მი

ეგ­რე­ა. თუ მო­სა­უბ­რეს­თან კი­ნოს­თან და­კავ­

ნელ­მა რე­ჟი­სორ­მა გა­ი­მარ­ჯ­ვა 10-წუთიანი

შე­მოქ­მე­დე­ბით უფ­რო სა­კუ­თარ თავს გა­მოვ­ხა­

ში­რე­ბით სა­ერ­თო ვერ ვნა­ხე, ვერ ვე­ურ­თი­ერ­

ფილ­მით და ძა­ლი­ან კარ­გი იყო. უკ­ვე აღარ

ტავ, „სნეპშოტების“ პრინ­ცი­პით, ვა­კე­თებ იმას,

თე­ბი – ძა­ლი­ან მი­ჭირს;

აქვს აზ­რი, რი­თი იღებ, მთა­ვა­რი­ა, გა­მო­სა­ხუ­

რა­საც ვგრძნობ და ის­ტო­რი­ებს წი­ნას­წარ არას­

ისე, ისიც კი არ ვი­ცი, ჯერ სა­ერ­თოდ ვიქ­ნე­ბი

ლე­ბა გქონ­დეს; და თუ გაქვს, ხა­რისხს აღარ

დ­როს ვწერ...

თუ არა რე­ჟი­სო­რი – სულ იმას ვამ­ბობ, რომ

აქვს მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ბა. მთა­ვა­რი­ა, რას ჰყვე­ბი და

ჩვენ­თან ბა­თუმ­ში ხე­ლოვ­ნე­ბა არ არ­სე­ბობს, ამი­

ბო­ლოს ალ­ბათ ლექ­ტო­რი გავ­ხ­დე­ბი, რო­მე­

ის, რა­საც ყვე­ბი, ნამ­დვ ­ ი­ლი იყოს.

ტომ არც დრო­ის ფაქ­ტო­რი არ მო­ნა­წი­ლე­ობს.

ლიც კი­ნოს ას­წავ­ლის;

არ ფიქ­რობ გა­ლე­რე­ებ­ზე, მუ­ზე­უმ ­ ებ­ზე, ფეს­ტი­ვა­ ლებ­ზე, ბა­თუმ­ში ეგ თე­მა სა­ერ­თოდ არ გა­წუ­ხებს.

არ ვი­ცი, მე რაც მომ­წონს ის კარ­გია თუ არა,

კი­ნო ჩემ­თ­ვის ყვე­ლა­ფე­რი­ა. სა­ერ­თოდ ყვე­

იმი­ტომ, რომ მა­ინც ძა­ლი­ან ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი­ა;

ლა­ფე­რი კი­ნოს მეშ­ვე­ო­ბით ვის­წავ­ლე; ყვე­

ბევ­რი ისე­თი ფილ­მი მომ­წონს, რო­მე­ლიც მარ­

ლა, ვი­საც ვე­კონ­ტაქ­ტე­ბი, მას მე­რე შე­ვი­ძი­ნე,

თ­ლა არაფ­რად არ ვარ­გა, თუმ­ცა, იმ­დე­ნად ხში­

levan kakabaZe

98

თა­ნა­მედ­რო­ვე

ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბი,

kinosTvis erTad

100

interviu უც­ნო­ბი კი­ნო­ის­ტო­რია მხატ­ვარი მა­ნა­ნა

და ბა­კუ­რი­ან­ში და ფილ­მის პლა­კა­ტიც მას­ვე

ერ­თხე­ლაც მუ­შა­ობ ­ ი­სას ვერ და­ას­რუ­ლეს

ეკუთ­ვ­ნის, ქალ­ბა­ტო­ნი მა­ნა­ნას სა­მუ­შაო

ვეფხ­ვთ ­ ან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი სცე­ნე­ბის გა­და­

ას­პა­რე­ზი ფერ­წე­რა გახ­და. „არ ვი­ცი, ალ­ბათ

ღე­ბა და სხვა ვეფხ­ვის მოყ­ვა­ნას ელო­დე­

მხატ­ვა­რი უფ­რო მე­ტია ჩემ­ში“, – ამ­ბობს ის.

ბოდ­ნენ. იჯ­და კუ­რო­სა­ვა დაღ­ვ­რე­მი­ლი.

მი­სი ასე­თი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის მი­ზე­ზი ერ­თი

ყვე­ლა ხე­დავ­და, რომ ხა­სი­ათ­ზე ვერ იყო.

შემ­თხ­ვე­ვაც გახ­და, რო­მელ­საც არა­ნაკ­ლებ

უცებ სადღაც გაქ­რა. მთე­ლი „მოსფილმი“

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბას ანი­ჭებს:

ეძებ­და. ვერ­სად მი­აკ­ვ­ლი­ეს. მეც მკითხეს,

– იცით, ყვე­ლა­ფე­რი შემ­თხ­ვე­ვით ხდე­ბა.

– ხომ არ იცი, სად არი­სო. ვუ­პა­სუ­ხე, – აქ

1975 წელს „დერსუ უზა­ლამ“ მოს­კო­ვის მეცხ­

იჯ­და, ალ­ბათ რა­ღაც არ მო­ეწ ­ ო­ნა, ად­გა

რე კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე ოქ­როს პრი­ზი აიღო.

და სას­ტუმ­რო­ში წა­ვი­და-­მეთ­ქი. ძა­ლი­ან შე­

მი­ღე­ბა­ზე ჩვე­ნი გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფის გვერ­დით

იცხა­დეს, – გზა მა­გან არ იცის, ფუ­ლი მა­გას

პო­ლო­ნე­ლე­ბი ის­ხ­დ­ნენ. იყო ასე­თი არაჩ­

არ აქვს და წას­ვ­ლით აბა, სად წა­ვი­დო­და­ო.

ვე­უ­ლებ­რი­ვი რე­ჟი­სო­რი, კა­ვა­ლე­რო­ვი­ჩი.

ულა­მა­ზე­სი ქალ­ბა­ტო­ნი მა­ნა­ნა წივ­წი­ვა­ძე გა­

ყველ­გან ეძებ­დ­ნენ. ბო­ლოს მარ­თ­ლაც სას­

იქ გა­ვი­ცა­ნით ერ­თ­მა­ნე­თი. გა­მომ­კითხა, რა

და­სა­ღე­ბი მო­ედ­ნის გა­რეთ წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი­ა.

ტუმ­რო­ში მი­აკ­ვ­ლი­ეს. ასე­თი იყო. რა­ღაც თუ

და რო­გორ. მე­რე მითხ­რა, – არ წახ­ვი­დე

პა­რა­დოქ­სუ­ლი­ა, მაგ­რამ კი­ნო­ში მუ­დამ კადრს

არ მოს­წონ­და, შე­ეძ­ლო პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად

კი­ნო­ში, მხატ­ვ­რო­ბა გა­აგ­რ­ძე­ლე; და არ ვი­ცი,

მიღ­მა მუ­შა­ობ­და. ბევრ მხატ­ვარს და რე­ჟი­სორს

წა­სუ­ლი­ყო, არ გა­და­ე­ღო ის კონ­კ­რე­ტუ­ლი

რა­ტომ­ღაც ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და. მე­რე ჩა­მო­

არ ჰქო­ნია, მის მსგავ­სად, აკი­რა კუ­რო­სა­ვას­თან

სცე­ნა, გა­და­ე­დო, გა­ე­წე­ლა, ეფიქ­რა დიდ­

ვე­დი აქ. მი­შა კო­ბა­ხი­ძეს­თან ვმე­გობ­რობ­დი.

შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თა­ნამ­შრ ­ ომ­ლო­ბის ბედ­ნი­ე­

ხანს; ვე­რა­ვინ მიხ­ვდ ­ ე­ბო­და გა­და­ღე­ბე­ბის

მი­შას უჭირ­და. ხან უშ­ვებ­დ­ნენ მის ფილ­მებს,

რე­ბა. თექ­ვს ­მ ­ ე­ტი, ჩვიდ­მე­ტი წლის ასა­კი­დან

და­ყოვ­ნე­ბის კონ­კ­რე­ტულ მი­ზეზს. გარ­კ­ვე­ულ­

ხან კრძა­ლავ­დ­ნენ. ვი­ფიქ­რე, – ახ­ლა მი­შას

ახ­სოვს, რომ რე­ჟი­სო­რო­ბა სურ­და. ხატ­ვა გა­ცი­

წი­ლად, პერ­ფექ­ცი­ო­ნის­ტი იყო.

უჭირს, მე რა­ღა უნ­და ვა­კე­თო-­მეთ­ქი და სულ

წივ­წი­ვა­ძე

ბაჟ­ბე­უკ­-­მე­ლი­კო­ვი­სა და გუ­დი­აშ­ვი­ლის მუ­ზა,

ლე­ბით ად­რე და­იწყო, მაგ­რამ რე­ჟი­სო­რო­ბის

ფოტო: პირადი არქივიდან

რეჟ­სორ­თან ვმუ­შა­ობ და უნ­და და­ვეხ­მა­რო.

სა­მუ­რა­ებ ­ ის შთა­მო­მა­ვალ აკი­რა კუ­რო­სა­ვას

ჩა­ვიქ­ნიე ხე­ლი. კა­ვა­ლე­რო­ვიჩ­მაც იმოქ­მე­

სურ­ვი­ლი თბი­ლი­სის სა­ხელ­მ­წი­ფო სამ­ხატ­ვრ ­ ო

რე­ჟი­სო­რო­ბამ­დე მხატ­ვ­რო­ბა სურ­და. სახ­სრ ­ ე­

და. მე­ტი კი­ნო­ში აღარ მი­მუ­შა­ვი­ა. ეს ჩე­მი

აკა­დე­მი­ის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დე­გაც არ გა­ნე­ლე­

ბის სიმ­ცი­რის გა­მო, კა­რი­ე­რუ­ლი გე­ზის შეც­ვ­ლა

პი­რა­დი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბა იყო.

ბია და სწო­რედ ეს გახ­და ორ­წლ ­ ი­ან სა­მუ­შაო

მო­უხ­და, მაგ­რამ ხატ­ვის­თ­ვის თა­ვი არა­ს­დროს

კურ­სებ­ზე მი­სი მოს­კოვ­ში წას­ვ­ლის მი­ზე­ზი. აკა­

და­უნ ­ ე­ბე­ბი­ა. სწო­რედ მა­ნა­ნა წივ­წი­ვა­ძის სახ­

ნიც­დის. მას შემ­დეგ ფერ­წე­რა­ში მუ­შა­ობს. ეს

დე­მი­ის დიპ­ლო­მით „მოსფილმში“ მხატ­ვ­რის

ლ­ში ვხვდე­ბით მი­სი ნა­ხა­ტე­ბის დიდ ალ­ბომს,

არის მი­სი ცხოვ­რე­ბის მა­მოძ­რა­ვე­ბე­ლი ძა­ლა.

ასის­ტენ­ტი უნ­და ყო­ფი­ლი­ყო, სა­დაც იმ­ხა­ნად

რო­მელ­საც მხატ­ვ­რის კუთ­ვ­ნი­ლი მრა­ვა­ლი

დავ­დი­ვართ ოთა­ხებ­ში და ვათ­ვა­ლი­ე­რებთ

მი­სი მე­გობ­რის მე­უღ­ლე მუ­შა­ობ­და. სწო­რედ

სხვა წიგ­ნი­სა თუ მი­სა­ლო­ცი ბა­რა­თის მსგავ­სად,

სხვა­დას­ხ­ვა დროს შექ­მ­ნილ ნა­მუ­შევ­რებს.

მან ურ­ჩია ახალ­გაზ­რ­და ქალს იაპო­ნე­ლე­ბის

დი­დი რე­ჟი­სო­რის დახ­ვე­წი­ლი ხელ­მო­წე­რა ამ­

ძი­რი­თა­დად დიდ ტი­ლო­ებ­ზე მუ­შა­ობს, თუმცა

ჯგუფ­თან მუ­შა­ობ ­ ა. ჯგუფს, არც მე­ტი არც ნაკ­ლე­

შ­ვე­ნებს. თა­ვა­დაც მხატ­ვა­რი კუ­რო­სა­ვა ფილ­მის

ბევ­რი მი­ნი­ა­ტუ­რაც აქვს. თე­მა­ტი­კა მრა­ვალ­

ბი, აკი­რა კუ­რო­სა­ვა ედ­გა სა­თა­ვე­ში. საქ­მე ის

მხატ­ვ­რის მუ­შა­ო­ბა­ში აქ­ტი­ურ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას

ფე­რო­ვა­ნი, მა­ნე­რა პას­ტო­ზუ­რი, ენერ­გი­უ­ლი,

გახ­ლდ ­ ათ, რომ „დოდესკადენის“ კო­მერ­ცი­

იღებ­და. თი­თო­ე­უ­ლი კად­რი ზედ­მი­წევ­ნით

ფე­რი ჟღე­რა­დი და უხ­ვი. მის­თ­ვის ფერ­წე­რა­

უ­ლი და შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბის

ზუს­ტად უნ­და აწყო­ბი­ლი­ყო. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა,

ში მუ­შა­ო­ბა ყო­ველ­დღი­უ­რი სა­სი­ცოცხ­ლო

შემ­დეგ, 1971 წლის 22 დე­კემ­ბერს კუ­რო­სა­ვამ

რომ მსა­ხი­ო­ბებს დიდ შე­მოქ­მე­დე­ბით თა­ვი­სუფ­

მოთხოვ­ნი­ლე­ბე­ბის დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბას წა­ა­

თვით­მკ ­ვ ­ლ ­ ე­ლო­ბა სცა­და. სა­ბედ­ნი­ერ ­ ოდ,

ლე­ბას ანი­ჭებ­და, უშუ­ა­ლოდ გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფი­

გავს. გა­და­სა­ღე­ბი მო­ედ­ნი­სგან გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბით,

მცდე­ლო­ბა წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი გა­მოდ­გა. ამის მი­უ­

სად­მი მი­სი მოთხოვ­ნე­ბი გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი იყო.

აქ ის მარ­ტო მუ­შა­ობს. სი­ა­მოვ­ნე­ბა­საც მეტს

ხე­და­ვად, ბევ­რი ეჭ­ვის თვა­ლით უყუ­რებ­და რე­

„მოსფილმის“ მკაც­რად გა­წე­რი­ლი სა­მუ­შაო

იღებს. ჰქონ­და გა­მო­ფე­ნე­ბი ამე­რი­კა­ში, შვე­ი­

ჟი­სო­რის სა­მო­მავ­ლო კა­რი­ერ ­ ას. ამ ფაქ­ტი­დან

გრა­ფი­კი მას არ აკ­მა­ყო­ფი­ლებ­და. მუ­შა­ობ­და

ცა­რი­ა­სა და ავ­ს­ტ­რი­ა­ში. იმე­დი აქვს, გა­მო­ფე­

ორი წლის შემ­დეგ „მოსფილმმა“ კუ­რო­სა­ვას

24 სა­ა­თი. მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ბა არ ჰქონ­და დროს.

ნას ერ­თხელ თბი­ლის­შიც გა­მარ­თავს.

თა­ნამ­შრ ­ ომ­ლო­ბა შეს­თა­ვა­ზა. ჯერ კი­დევ ოც­და­

მთე­ლი გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფი მის გრა­ფიკ­ზე იყო

კარ­კა­დეს ჩა­ის, შო­რე­უ­ლი მო­გო­ნე­ბე­ბის,

ა­თი­ა­ნი წლე­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი კუ­რო­სა­ვას

აწყო­ბი­ლი. მარ­თა­ლია ფილ­მის გა­და­ღე­ბე­ბი,

მღელ­ვა­რე ფო­ტო­სე­სი­ი­სა და სა­კუ­თა­რი ნა­მუ­

რუ­სი მეც­ნი­ერ ­ ი­სა და მკვლე­ვა­რის ვლა­დი­მირ

სი­უ­ჟე­ტის გე­ოგ­რა­ფი­უ­ლი სპე­ცი­ფი­კუ­რო­ბი­დან

შევ­რე­ბის მოკ­ლე ექ­ს­კურ­სის შემ­დეგ ქალ­ბა­ტო­ნი

არ­სე­ნე­ვის წიგ­ნის „დერსუ უზა­ლას“ ეკ­რა­ნი­ზა­ცია

გა­მომ­დი­ნა­რე, ძა­ლი­ან რთუ­ლად მიმ­დი­ნა­

მა­ნა­ნა სა­კუ­თა­რი ალ­ბო­მე­ბით ხელ­დამ­შ­ვე­ნე­ბუ­

სურ­და და „მოსფილმთან“ თანამშრომლობა

რე­ობ­და, მაგ­რამ „დერსუ უზა­ლა“ ძალ­ზედ

ლებს გვის­ტუმ­რებს; ბედ­ნი­ე­რე­ბა­სა და წარ­მა­

მას სწო­რედ ამ სურ­ვი­ლის ას­რუ­ლე­ბას უქად­და.

წარ­მა­ტე­ბუ­ლი გა­მოდ­გა რე­ჟი­სო­რის­თ­ვის. ფილ­

ტე­ბებს გვი­სურ­ვებს. გა­რეთ გა­მო­სუ­ლი ვღე­ლავ,

1973 წლის დე­კემ­ბერ­ში 63 წლის კუ­რო­სა­ვამ

მ­მა კუ­რო­სა­ვას 1976 წელს სა­უ­კე­თე­სო უცხო­ურ ­ ი

ვცდი­ლობ, ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ით­ქ­ვა, არ დავ­კარ­

შე­მოქ­მე­დე­ბით ჯგუფ­თან ერ­თად საბ­ჭო­თა კავ­

ფილ­მი­სათ­ვის ამე­რი­კუ­ლი კი­ნო­ა­კა­დე­მი­ის

გო, ემო­ცი­ე­ბი ცოცხ­ლად გამ­ყ­ვეს სახ­ლამ­დე,

ში­რი­სა­კენ აიღო გე­ზი. სწო­რედ ასე გა­და­იკ­ვე­თა

უმაღ­ლე­სი ჯილ­დო „ოსკარი“ მო­უ­ტა­ნა.

რომ შემ­დ­გომ ნა­წი­ლობ­რივ მა­ინც შევ­ძ­ლო

„იაპონელების ჯგუ­ფი­სა“ და მხატ­ვარ მა­ნა­ნა

კითხ­ვა­ზე, უმუ­შა­ვია თუ არა კი­ნო­ში მას

ფილ­მ­ზე მუ­შა­ო­ბის ნოს­ტალ­გი­ას არ გა­

მკითხ­ვე­ლის­თ­ვის იმ ყვე­ლაფ­რის გა­ზი­ა­რე­ბა,

წივ­წი­ვა­ძის შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გზე­ბი და და­იწყო

მე­რე, ქალ­ბა­ტო­ნი მა­ნა­ნა სი­ნა­ნუ­ლის გა­რე­შე

რაც უშუ­ა­ლოდ მთა­ვა­რი გმი­რის­გან მო­ვის­მი­ნე

ფილმ „დერსუ უზა­ლა­ზე“ მუ­შა­ო­ბა.

პა­სუ­ხობს, რომ – არა. იქ­ვე და­ვუს­ვი ყვე­ლა­

ამ ბევ­რის­თ­ვის უც­ნობ კი­ნო­ის­ტო­რი­ა­ზე.

– ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო. კუ­რო­სა­ვა ძა­ლი­ან

ფერს წერ­ტი­ლი­ო. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ

მომ­თხოვ­ნი გახ­ლდ ­ ათ. იქ ბევრს უკ­ვე აღარც

მას მე­რე მი­სი მე­გობ­რის, მი­შა კო­ბა­ხი­ძის

ვფიქ­რობ­დი, უბ­რა­ლოდ ვი­ცო­დი, რომ დიდ

ფილმ „მუსიკოსების“ გა­და­ღე­ბას ეს­წ­რე­ბო­

თა­მუ­ნა ლო­ლუა

101

პირ­ვე­ლი ქარ­თ­ვე­ლი ოპე­რა­ტო­რი ქა­ლი იტა­ლი­ურ კი­ნო­ში ოპე­რა­ტორი ნა­თია ჯა­ფა­რი­ძე

გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე 25-კილოგრამიან

გაბ­რი­ე­ლე სალ­ვა­ტო­რე­სის ფილ­მე­ბის დამ­დ­

კა­მე­რას ამოძ­რა­ვებს და 45-მეტრიანი

გ­მე­ლი ოპე­რა­ტო­რი. ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან ბევ­რი

ფი­რის ტა­რე­ბით ხში­რად ხე­ლე­ბი სტკი­ვა.

რამ ვის­წავ­ლე, თა­ნაც პრაქ­ტი­კუ­ლი მუ­შა­ო­ბის

ჩვე­ულ ­ ებ­რივ ცხოვ­რე­ბა­ში ამ კა­ცუ­რი პრო­

სა­შუ­ა­ლე­ბაც მქონ­და. ჩა­ვა­ბა­რე თუ არა, და­

პრო­ფე­სი­ა, რო­მე­ლიც წლე­ბის წი­ნათ მხო­

ფე­სი­ის უკან მომ­ხიბ­ვლ ­ ე­ლი ქა­ლი, ნა­თია

ვიწყე მუ­შა­ო­ბა რო­გორც ვი­დეო ასის­ტენ­ტ­მა.

ლოდ კა­ცის საქ­მედ ით­ვ­ლე­ბო­და? იღ­ვი­ძებ

ჯა­ფა­რი­ძე დგას, რო­მელ­მაც 16 წე­ლი იტა­

პირ­ვე­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი ძმებ მა­ნე­ტე­ბის შვიდ­სე­

დი­ლის 4-5 სა­ათ­ზე, და­დი­ხარ მთა­ში, უდაბ­ნო­

ლი­ურ კი­ნოს მი­უძღ­ვნ ­ ა.

რი­ი­ა­ნი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ფილ­მი იყო, რო­მელ­საც

ში, წყალ­ში... თვე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­რეთ

ფირ­ზე ვი­ღებ­დით. ამა­ვე პე­რი­ოდ­ში ბევ­რი

ცხოვ­რობ, შე­იძ­ლე­ბა მთე­ლი წე­ლიც. ძა­ლი­ან

მოკ­ლემ­ტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მი გა­და­ვი­ღე ციფ­რულ­

მყა­რი ხა­სი­ა­თი უნ­და გქონ­დეს, რომ ამ

ინ­ს­ტი­ტუ­ტი და­ამ­თავ­რე, ფო­ტოგ­რა­ფი­ის დი­

ზე. მე­ო­რე წელს კი 16-მილიმეტრიან ფირ­ზე

ყვე­ლა­ფერს გა­უძ­ლო. ხში­რად წყალ­ში გა­და­

რექ­ტო­რის სპე­ცი­ა­ლო­ბით. ეს კი­ნოს­კო­ლა

გა­და­ვე­დი. სწავ­ლის დას­რუ­ლე­ბის­თა­ნა­ვე მქონ­

ღე­ბა მქო­ნი­ა, გავ­ცი­ვე­ბულ­ვარ კი­დეც, მაგ­რამ

ევ­რო­პა­ში ერ­თ­-ერ­თი სა­უ­კე­თე­სო­ა...

და ბედ­ნი­ე­რე­ბა დიდ კი­ნო­ში, 35-მილიმეტრიან

თავს ვერ ვა­ნე­ბებ. ალ­ბათ ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

დი­ახ, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პრო­ფე­სო­რე­ბი

ყო­ველ­თ­ვის ვფიქ­რობ, რა­ტომ ავირ­ჩიე ეს

ფირ­ზე მე­მუ­შა­ვა რე­ჟი­სორ პა­ო­ლო ბალ­დის

მყავ­და – ჯუ­ზე­პე პი­ნო­რი, რო­მე­ლიც მუ­შა­ობ­

სურ­თა­ზე, რო­მელ­საც ალ­ტო ადი­ჯეს რე­გი­ონ­ში,

და პა­ზო­ლი­ნის­თან, მი­სი გა­და­ღე­ბუ­ლია ნა­ნი

ტრენ­ტი­ნოს მთებ­ში ვი­ღებ­დით. თით­ქ­მის მთე­

მო­რე­ტის პირ­ვე­ლი ფილ­მე­ბი. და­ნი­ე­ლე ნა­ნუ­ცი

ლი ზამ­თა­რი ცხვრის ფა­რას­თან და მწყემ­სებ­

ქა­ლი ოპე­რა­ტო­რი ან ფო­ტოგ­რა­ფი­ის

– რო­მელ­მაც მა­მას­თან, არ­მან­დო ნა­ნუ­ცის­თან

თან ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით. ძა­ლი­ან რთუ­ლი

დი­რექ­ტო­რი მხო­ლოდ საფ­რან­გეთ­სა და

ერ­თად საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში დი­დი ფილ­მე­ბი

სა­მუ­შაო იყო, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ 45 კი­ლო­მეტ­რის

ამე­რი­კა­ში არი­ან. იტა­ლი­ე­ლებს მაქ­სი­მუმ

გა­და­ი­ღო: „პეტრე დი­დი“, „ომი და მშვი­დო­ბა“;

ფირ­მა გა­ი­ა­რა ჩემს ხელ­ში, თი­თე­ბი სულ გა­და­

15 ქა­ლი ჰყავთ, ვინც პირ­ვე­ლი ასის­ტენ­ტის

ასე­ვე – ალე­სან­დრ ­ ო გი­არ ­ ა, რო­მე­ლიც არის

ხე­ხი­ლი მქონ­და.

პრო­ფე­სი­ამ­დე მი­აღ­წია და ისი­ნიც – ახ­ლა უკ­ვე

102

რამ­დე­ნად ხში­რად ირ­ჩე­ვენ ქა­ლე­ბი ამ პრო­ფე­სი­ას იტა­ლი­ა­ში?

ფოტო: პირადი არქივიდან

რო­გორც ვი­ცი ჩი­ნე­ჩი­ტა­ში ,,ნუკტის’’

ქა­ლის­თ­ვის ეს პრო­ფე­სია ალ­ბათ გან­სა­ კუთ­რე­ბით რთუ­ლი­ა?

interviu ხან­დაზ­მუ­ლე­ბი. მთე­ლი რი­გი სა­ფე­ხუ­რე­ბი

ტა­რე­ბე­ლი. პირ­ველ რიგ­ში, იტა­ლი­ურ კი­ნოს

სო­ფე­ლი ააშე­ნეს. ფილმს ორი ფო­ტოგ­რა­

უნ­და გა­ი­არ ­ ო, რომ Direttore del­la fo­tog­ra­fia გახ­

რეკ­ლა­მა სჭირ­დე­ბა. გა­ვიხ­სე­ნოთ, რა ხდე­ბო­და

ფი­ის დი­რექ­ტო­რი ჰყავ­და: ენ­რი­კო ლუ­ჩი­დი

დე. თა­ვი­სი კლა­სი­კუ­რი გა­გე­ბით ეს პრო­ფე­სია

იტა­ლი­ურ კი­ნო­ში, რო­დე­საც პრო­დუ­სე­რე­ბი

– ტუ­ნის­ში და სი­ცი­ლი­ა­ში – უგო მე­ნე­გა­ტი,

სა­ქარ­თვ ­ ე­ლო­ში არ არ­სე­ბობს. არის დამ­დ­გ­

– დი­ნო დე ლა­ურ ­ ენ­ტი­სი, კარ­ლო პონ­ტი, ალ­

რომ­ლის პირ­ვე­ლი ასის­ტენ­ტიც მე ვი­ყა­ვი.

მე­ლი ოპე­რა­ტო­რი ან დამ­დ­გმ ­ ე­ლი მხატ­ვა­რი.

ბერ­ტო გრი­მალ­დი მუ­შა­ობ­დ­ნენ. ახ­ლან­დელ

მახ­სოვს, ტორ­ნა­ტო­რემ გა­და­სა­ღებ მო­ედ ­ ან­

იტა­ლი­ა­ში კი ეს სპე­ცი­ალ ­ ო­ბა ორი­ვეს აერ­თი­

პრო­დუ­სე­რებს არ აინ­ტე­რე­სებთ, რომ კარ­გად

ზე პირ­ვე­ლად რომ და­მი­ნა­ხა კა­მე­რას­თან,

ა­ნებს და ფაქ­ტობ­რი­ვად ფილ­მის ტექ­ნი­კუ­რი

გა­აკ ­ ე­თონ ფილ­მი, სა­მა­გი­ე­როდ აინ­ტე­რე­სებთ,

ძა­ლი­ან გა­უკ­ვირ­და. მის­თ­ვის უჩ­ვე­უ­ლო

დი­რექ­ტორს ნიშ­ნავ­ს­.ჯ ­ ერ ხარ ვი­დეო ასის­ტენ­

რო­გორ გა­ა­კე­თონ ფუ­ლი. უფ­რო კო­მერ­ცი­უ­

აღ­მოჩ­ნ­და ოპე­რა­ტო­რი ქა­ლი. მო­მიბ­რუნ­და

ტი – ვი­საც აპა­რა­ტუ­რის გა­და­ტა­ნა და აწყო­ბა

ლი მიდ­გო­მა­ა, ვიდ­რე შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი. ისე­თი

და მკითხა, – რა­ტომ აირ­ჩიე ასე­თი მძი­მე სა­

ეხე­ბა, შემ­დეგ არის ლა­უდ ­ ე­რი – ის, ვინც ფირს

კარ­გი რე­ჟი­სო­რე­ბიც კი, რომ­ლე­ბიც დი­დი იტა­

მუ­შა­ო, სხვა ჯგუფ­ში რა­ტომ არ გა­დახ­ვე­დი­ო;

აკონ­ტრ ­ ო­ლებს, გა­და­სა­ღებ მან­ქა­ნას ფი­რით

ლი­უ­რი კი­ნოს ტრა­დი­ცი­ე­ბის გამ­გ­რ­ძე­ლებ­ლად

ვუ­პა­სუ­ხე, – მე მხატ­ვა­რი ვარ და ჩემ­თ­ვის კი­ნო

ტე­ნის და შემ­დეგ უკ­ვე გა­და­ღე­ბუ­ლი გა­და­აქვს

ით­ვ­ლე­ბი­ან – ნა­ნი მო­რე­ტი, გაბ­რი­ე­ლე მუ­ჩი­ნო,

ნა­ხა­ტე­ბის გაგ­რ­ძე­ლე­ბა­ა, არ ვი­ცი, რო­მე­ლი

ყუ­თებ­ში, მე­რე ხდე­ბი მე­ო­რე ასის­ტენ­ტი – ანუ

მი­გე­ლე პლა­ჩი­დო, გაბ­რი­ე­ლე სალ­ვა­ტო­რე­სი,

გა­მო­მად­გე­ბა მო­მა­ვალ­ში, კი­ნო თუ ფერ­წე­რა,

მე­ორ ­ ე კა­მე­რა­ზე მუ­შა­ობ, და ამ ყვე­ლაფ­რის

პა­ო­ლო ვირ­ძი – ოთხ წე­ლი­წად­ში ერ­თხელ

თუმ­ცა ახ­ლა კმა­ყო­ფი­ლი ვარ­-­მეთ­ქი. მო­ე­

შემ­დეგ არის პირ­ვე­ლი ასის­ტენ­ტი ე.წ. ფო­

უშ­ვე­ბენ ფილმს.

წო­ნა ჩე­მი პა­სუ­ხი. შემ­დ­გომ­ში ერ­თა­დერ­თი

კუს ფუ­ლე­რი, ვინც ყვე­ლა­ფერს თვალ­ყურს ადევ­ნებს და აკონ­ტ­რო­ლებს. ამ სა­ფე­ხუ­რებ­ზე

ადა­მი­ა­ნი ვი­ყა­ვი სეტ­ზე, ვი­საც ფო­ტო­ე­ბის გა­ შენ ამ რე­ჟი­სო­რე­ბი­დან ერ­თ­-ერ­თ­თან,

ას­ვლ ­ ას იტა­ლი­აშ ­ ი და­ახ­ლო­ე­ბით 15-20 წე­ლი

ჯუ­ზე­პე ტორ­ნა­ტო­რეს­თან იმუ­შა­ვე, რო­მე­

სჭირ­დე­ბა.

ლიც სა­უ­კე­თე­სოდ ახერ­ხებს გა­აგ­რ­ძე­ლოს ძვე­ლი იტა­ლი­უ­რი ტრა­დი­ცი­ე­ბი და შექ­მნ ­ ას

რას იტყ­ვი თა­ნა­მედ­რო­ვე იტა­ლი­ურ კი­ნო­

ახა­ლი სა­ერ­თა­შო­რი­სო კი­ნო...

ზე? ძვე­ლი თა­ო­ბის ერ­თ­-ერ­თი გა­მორ­ჩე­ულ ­ ი

მი­სი ნა­მუ­შევ­რე­ბი მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნია და

კი­ნოკ­რი­ტი­კო­სი ალ­დო ტა­სო­ნე ამ პე­რი­ოდს

ერ­თ­მა­ნე­თის­გან ტო­ტა­ლუ­რად გან­სხ ­ ­ვავ­დე­

„მკვდარი თევ­ზე­ბის ეპო­ქას“ უწო­დებს...

ბა. მან თით­ქ­მის მთე­ლი სე­რია შექ­მ­ნა თა­ვის

ახ­ლა ძა­ლი­ან კრი­ზი­სუ­ლი პე­რი­ოდ ­ ი გვაქვს. ბერ­ლუს­კო­ნის არ უყ­ვარს კი­ნო. სურ­ვი­ლიც

საყ­ვა­რელ სი­ცი­ალ ­ ი­ა­ზე (il Ca­mo­ris­ta, Nuovo Ci­ne­ma Paradiso, Malena,

და­ღე­ბის უფ­ლე­ბა მის­ცა. რო­გორც წე­სი, ამის უფ­ლე­ბას არა­ვის აძ­ლევს. პირ­ვე­ლი ოპე­რა­ტო­რი ქა­ლი კი­დევ რამ­დენ ხანს დარ­ჩე­ბა იტა­ლი­ურ კი­ნო­ში? რო­გო­რია ნა­თია ჯა­ფა­რი­ძის მო­მავ­ლის პრო­ექ­ტი? არ ვი­ცი, კი­დევ რამ­დენ ხანს დავ­რჩ ­ ე­ბი ამ საქ­მე­ში, თუმ­ცა, ისე­ვე რო­გორც კი­ნოს ყვე­ლა ჭეშ­მა­რი­ტი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი, მეც ვე­ლო­დე­ბი

კი არ აქვს, და­ეხ­მა­როს მას. 2009 წლი­დან,

Baaria); ამა­ვე დროს, გა­და­ი­ღო ისე­თი ფილ­

სილ­ვიო ბერ­ლუს­კო­ნის წას­ვ­ლას და ახა­ლი

შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვ ­ ას, ტე­ლე­ვი­ზი­ამ და­იწყო კი­ნოს

მე­ბი. რომ­ლე­ბიც აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­ს­ხ­ვავ­

რე­ფორ­მე­ბის გა­ტა­რე­ბას. სა­მო­მავ­ლოდ

მარ­თვ ­ ა. პრემიერ-მინისტრი თით­ქმ ­ ის ყვე­ლა

დე­ბა მი­სი ჩვე­უ­ლი ხელ­წე­რის­გან (1900 – la

ფილ­მის არ­ტ­-­დი­ზა­ი­ნე­რი მინ­და გავ­ხ­დე. გრი­

მა­უწყებ­ლო­ბას გა­ნა­გებს, ამი­ტომ წი­ნა პლან­ზე

leg­gen­da del pi­a­nis­ta, La sco­nos­ci­u­ta, Una pu­ra

მი, კოს­ტუ­მე­ბი, ფე­რე­ბი – ამე­რი­კა­ში ყვე­ლა ეს

მე­დიაა წა­მო­წე­ულ ­ ი და ფუ­ლიც მას­ში იხარ­ჯე­

for­ma­li­ta).

სფე­რო ერთ ადა­მი­ანს აბა­რი­ა, იტა­ლი­ა­ში კი

ბა. დღეს მთა­ვა­რი სე­ნი სე­რი­ალ ­ ე­ბი­ა, რო­მელ­

ის ეს­თე­ტია ბუ­ნე­ბით და ეს თო­თო­ე­ულ მის

ყვე­ლა­ფე­რი და­ქუც­მა­ცე­ბუ­ლი­ა, და სა­მო­მავ­

მაც შე­ჭა­მა კი­ნო. ამას მთე­ლი სა­ტა­ლე­ვი­ზიო

კადრს ეტყო­ბა, გა­რე­მოს, მუ­სი­კას, მსა­ხი­ო­ბებს...

ბა­დე უკა­ვია და მა­ყუ­რებ­ლის გე­მოვ­ნე­ბას მხო­

მსა­ხი­ო­ბე­ბის შერ­ჩე­ვა­შიც ძა­ლი­ან უც­ნა­უ­რი­ა.

ლოდ აქ­ვე­ით ­ ებს, რად­გან სრუ­ლი­ად უნი­ჭო და

ყო­ველ­თ­ვის უც­ნობ სა­ხე­ებს ეძებს. ხში­რად

ბა, მეც ამას ვა­პი­რებ. ერთ საქ­მე­ში დიდ­ხანს

მდა­რე ხა­რის­ხის პრო­დუქ­ცი­ა­ა.

პრო­ვინ­ცი­უ­ლი თე­ატ­რე­ბი­დან აჰ­ყავს ისი­ნი.

ვერ ვჩერ­დე­ბი, სულ ახალს ვე­ძებ. მივ­ხ­ვდ ­ ი,

მა­გა­ლი­თად ბო­ლო ფილ­მშ ­ ი ბაარია მთა­ვარ

რომ რაც უფ­რო მეტს აკე­თებ ამა­თუ­იმ პრო­

რო­ლებ­ში მო­დე­ლი მარ­გა­რეტ მა­დე და ფრან­

ფე­სი­ა­ში, უფ­რო რთუ­ლი საქ­მის შეს­წავ­ლა

ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე იტა­ლი­ურ ­ ი კი­ნო მა­ინც ჩანს.

ჩეს­კო ში­ან ­ ა აიყ­ვა­ნა, რო­მე­ლიც მან­მა­დე ეპი­

გინ­დე­ბა...

რო­გორ ახერ­ხე­ბენ რე­ჟი­სო­რე­ბი მუ­შა­ობ ­ ას?

ზო­დურ რო­ლებ­ში თა­მა­შობ­და. სა­მა­გი­ე­როდ,

მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, სა­ერ­თა­შო­რი­სო

იყო პე­რი­ო­დი, რო­ცა ჩი­ნე­ჩი­ტას პა­ვი­ლი­ო­

ლოდ ამის გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა მინ­და სწო­რედ. ცხოვ­რე­ბა­ში მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია გან­ვი­თა­რე­

გა­მოც­დი­ლე­ბამ მიჩ­ვე­ნა, რომ იღ­ბალ­თან

ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი – მო­ნი­კა ბე­ლუ­ჩი, რა­ულ

და ნიჭ­თან ერ­თად ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია

ნებს აქ­ტი­ურ ­ ად იყე­ნებ­და ჰო­ლი­ვუ­დი. კრი­ზი­სის

ბო­ვა, ან­ჯე­ლა მო­ლი­ნა და მი­გე­ლე პლა­ჩი­დო

ხა­სი­ა­თი. თუ ცხოვ­რე­ბა­ში, დაბ­რ­კო­ლე­ბის

შემ­დეგ, პა­ვი­ლი­ო­ნე­ბი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სტუ­დი­ებს

ეპი­ზო­დურ რო­ლებ­ში ათა­მა­შა.

მი­უ­ხე­და­ვად, ცდი­ლობ, წინ წახ­ვი­დე, აუცი­

მი­აქ ­ ი­რა­ვეს და კი­ნოცხოვ­რე­ბაც მოკ­ვდ ­ ა. იტა­ლი­ელ ­ ი რე­ჟი­სო­რე­ბი ახ­ლა ძი­რი­თა­დად

ლებ­ლად მი­აღ­წევ ყვე­ლა­ფერს!… ბაარია – ამ ფილ­მით ტორ­ნა­ტო­რე ისევ

ბულ­გა­რეთ­ში, უკ­რა­ი­ნა­ში, აფ­რი­კა­სა და ისეთ

თა­ვის ბავ­შ­ვო­ბას და­უბ­რუნ­და. მოგვიყევი,

ქვეყ­ნებ­ში მი­დი­ან ფილ­მის გა­და­სა­ღე­ბად, სა­

რო­გორ მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და მი­სი გა­და­ღე­ბე­ბი?

დაც მუ­შა­ხე­ლი იაფი­ა. პე­როს­ნა­ლიც ად­გილ­ზე

ბე­ქა ელ­ბა­ქი­ძე

ბა­არ ­ ია მი­სი სო­ფე­ლია სი­ცი­ლი­აშ ­ ი. ეს არის

აჰ­ყავთ. ასე­თი მდგო­მა­რე­ობ ­ ა გან­სა­კუთ­რე­ბით

ავ­ტო­ბი­ოგ­რა­ფი­უ­ლი ფილ­მი ბა­ბუ­აზ ­ ე, მა­მა­სა

ცუ­დად მოქ­მე­დებს ახალ­გაზ­რ­დებ­ზე. ისი­ნი ვერ

და თა­ვის თავ­ზე. აქტობრივად, სუ­რათ­ში სა­მი

გა­დი­ან იმ სა­ფე­ხუ­რებს, რაც მათ პრო­ფე­სი­ო­

დროა მო­ცე­მუ­ლი, რა­მაც უფ­რო გა­არ­თუ­ლა

ნა­ლე­ბად ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბებთ. რამ­დე­ნი­მე წლის

სა­მუ­შა­ო. თით­ქ­მის მთე­ლი წე­ლი­წა­დი ვი­ღებ­

წი­ნათ წე­ლი­წად­ში თუ 50 ფილ­მი გა­მო­დი­ო­და,

დით, 30 მი­ლი­ო­ნი ევ­რო იყო სრუ­ლი ბი­უ­ჯე­ტი.

ახ­ლა 15-20-ის გა­და­ღე­ბას ძლივს ახერ­ხე­ბენ.

გა­და­ღე­ბე­ბის ნა­წი­ლი სი­ცი­ლი­ა­ში მიმ­დი­ნა­

ვფიქ­რობ, მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ვა­ნი რე­ფორ­მე­ბია გა­სა­

რე­ობ­და, ნა­წი­ლი კი ტუ­ნის­ში, სა­დაც მთე­ლი

103

anonsi

„WHEN WE WE­RE YO­UNG„ რა­მ­დე­ნი­მე გან­საზღ­ვრ ­ ე­ბას აძ­ლევს: „თაობა

ვე ახალ­გაზ­რ­და ადა­მი­ან ­ ი; რა აწუ­ხებს და რა

ქარ­თ­ველ­მა ახალ­გაზ­რ­დამ (დაბადებულებმა

Y“, „მილენიუმ თა­ო­ბა“, „Generation Next“,

აღელ­ვებს მას; რა­ზე ოც­ნე­ბობს და რის­კენ

1980-2000 წ.წ. შუ­ალ ­ ედ­ში) მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­

„ქსელური თა­ო­ბა“, „პიტერ პე­ნის თა­ო­ბა“...

ის­წ­რაფ­ვის ის. ამ კითხ­ვებ­ზე პა­სუ­ხე­ბის ძი­ე­ბა­

ბა პრო­ექ­ტ­ში „When we we­re yo­ung“ და თა­ვი­სი

რით გან­ს­ხ­ვავ­დე­ბა 21-ე სა­უ­კუ­ნის პირ­ვე­ლი

თა­ვი სა­მი გზით და­აარ­ქი­ვა: მათ გა­და­ი­ღეს

ათ­წ­ლე­უ­ლის ბო­ლოს ჩვე­ნი ახალ­გაზ­რ­დო­ბა

ფო­ტო, სა­კუ­თარ თავს და­უ­წე­რეს წე­რი­ლე­ბი

და­სავ­ლე­ლი თა­ნა­ტო­ლე­ბის­გან?

(პორტრეტები გა­და­ღე­ბუ­ლია ფარ­თო ფირ­ზე

თა­ო­ბა, რო­მე­ლიც მო­ეს­წ­რო საბ­ჭო­თა კავ­

ში, პრო­ექ­ტის მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი ვერც კი ხვდე­ბი­ან, რომ თვი­თონ არი­ან ეს გმი­რე­ბი. „When we we­re yo­un­g“-­ში ბევრ კითხ­ვა­ზე ეძე­ბენ პა­სუ­ხებს. თვი­თო­ნაც სვა­მენ კითხ­ვებს

და წე­რი­ლებ­თან ერ­თად 10 წლით არ­ქივ­დე­ბა)

ში­რის დაშ­ლას, ტე­რაქ­ტებს და სა­ო­მარ კონ­ფ­

და თა­მა­მე­ბი არი­ან, რად­გან ფილმს 10 წე­

და მი­ი­ღეს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა დო­კუ­მენ­ტურ ფილ­მ­

ლიქ­ტებს, ომებს, ციფ­რუ­ლი ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბის

ლიწადი ვე­რა­ვინ ნა­ხავს.

ში (პროექტის მო­ნა­წი­ლე­ებ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ებ ­ ი­სა­

და მო­ბი­ლუ­რი კავ­ში­რე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბას,

გან შემ­დგ ­ ა­რი დო­კუ­მენ­ტუ­რი მა­სა­ლა ფილ­მად

ინ­ტერ­ნე­ტის, yo­u­tube­-ის, fa­ce­bo­ok­-ის და ზო­გა­

ადა­მი­ა­ნის მი­ერ მო­ყო­ლი­ლი ჩვე­ნი ქვეყ­ნის

მონ­ტაჟ­დე­ბა და ასე­ვე 10 წლით არ­ქივ­დე­ბა).

დად სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბის ბუმს, გლო­ბა­ლურ

ბო­ლო სა­მი ათ­წ­ლე­ულ ­ ის ის­ტო­რი­ა­ა, რო­მელ­

ეკო­ნო­მი­კურ კრი­ზისს...

საც 10 წლის შემ­დეგ ვნა­ხავთ.

პრო­ექ­ტის მცდე­ლო­ბაა, გა­ვარ­კ­ვი­ოთ, რა პო­ლი­ტი­კუ­რი, სო­ცი­ა­ლუ­რი, ტექ­ნო­ლო­გი­ურ ­ ი

მკვლე­ვა­რე­ბი მი­იჩ­ნე­ვენ, სხვა თა­ობ ­ ე­ბის­გან

და კულ­ტუ­რუ­ლი ფაქ­ტო­რე­ბი გან­საზღ­ვ­რავს

გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბით, Y თა­ო­ბის ერ­თ­-ერ­თი ყვე­ლა­ზე

თა­ობ ­ ის მსოფ­ლმ ­ ­ხედ­ვე­ლო­ბას.

გა­მორ­ჩე­უ­ლი ნი­შა­ნი არის ის, რომ Y თაობას

და­სავ­ლე­ლი მკვლე­ვა­რე­ბი მე­ოც ­ ე სა­უ­კუ­ ნის რი­გით მე­ხუ­თე თა­ობ ­ ას (1980-2000 წ.წ.)

104

ამ გზით „When we we­re yo­un­g“ სხვა­დას­ხ­ვა

არ ჰყავს გმი­რე­ბი. ვინ არის და რო­გო­რია ჩვე­ნი დრო­ის გმი­რი, რო­გო­რია თა­ნა­მედ­რო­

პრო­ექ­ტის ავ­ტო­რე­ბი: ნა­ტა სოფ­რო­მა­ძე, მა­კა კუ­კუ­ლა­ვა

ფოტო: ნატა სოგრომაძე

2009 წლის დე­კემ­ბ­რის ბო­ლოს 100-მდე