#6 filmprints

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

redaqtoris sveti 1

2

sarCevi

გა­მომ­ცე­მე­ლი: სა­ქარ­თ­ვე­ლოს კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ის ეროვ­ნუ­ლი ცენ­ტ­რი აღ­მას­რუ­ლე­ბე­ლი მე­ნე­ჯე­რი: ნა­თია კან­თე­ლა­ძე მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რე­ბი: ირი­ნე ჟორ­და­ნი­ა, ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე არტ დი­რექ­ტო­რი: მა­ნა­ნა არა­ბუ­ლი ფო­ტოგ­რა­ფი: ხა­თუ­ნა ხუ­ციშ­ვი­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი რე­დაქ­ტო­რი / კო­რექ­ტო­რი: ნი­ნო სვა­ნი­ძე პრეპ­რე­სი: ალექს კახ­ნი­აშ­ვი­ლი ნო­მერ­ზე მუ­შა­ობ­დ­ნენ: ირი­ნე ჟორ­ და­ნი­ა, ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე, სან­დ­რო და­რახ­ვე­ლი­ძე, ან­დ­რეა ვინ­კი, ზა­ზა ბურ­ჭუ­ლა­ძე, მა­რი­ამ ყი­ა­საშ­ვი­ლი, ვი­გენ (ბიბა) ვარ­თა­ნო­ვი, მაგ­და გო­ გო­ლაშ­ვი­ლი, ნეს­ტან ნე­ნე კვი­ნი­კა­ძე, ირ­მა ჯან­ჯღა­ვა, თეა ჩხა­ი­ძე, ვო­ნა ბროდ­ს­კი, თა­მარ კვა­ჭა­ძე, ქე­თი გი­

[ 68 ]

ორ­გო­ბი­ა­ნი. მხატ­ვ­რე­ბი: დათო მაჭავარიანი, ლე­ვან გა­ბუ­ნი­ა, თეა თე­ლი­ა, სან­დ­რო ან­თა­ძე, გი­ორ­გი მას­ხა­რაშ­ვი­ლი, მაია სუმ­ბა­ძე. რე­დაქ­ცია ტელ.: +995 32 2 999200 /

კანის კინოფესტივალის კრიტიკოსთა

ელ. ფოს­ტა: info@gnfc.ge და­ი­ბეჭ­და “24 სა­ა­თის”

კვირეული თბილისში

_4გვ

კინოფესტივალი "ოქროს გარგარი"

_8გვ

+995 32 2 409445

წარმოება დღეს

_11გვ

გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მად­ლო­ბა

"ლაგუნა ვერე"

_12გვ

IMAGO MUNDI

_13გვ

"საზამთრო"

_14გვ

დი­რექ­ტორს თა­მარ ტა­ტიშ­ვილს.

“ჩაიკა” – სწრაფვა თავისუფლებისკენ

_15გვ

ჟურ­ნა­ლი გა­მო­დის კულ­ტუ­რი­სა და

გა­მომ­ცემ­ლო­ბა­ში; ტელ.:

სა­ქარ­თ­ვე­ლოს კულტურისა და ძეგლთა დაცვის მინისტრს ნიკოლოზ რურუას და საქართველოს კი­ნე­მა­ ტოგ­რა­ფი­ის ეროვ­ნუ­ლი ცენ­ტ­რის

ძეგ­ლ­თა დაც­ვის სა­მი­ნის­ტ­როს მხარ­

ორი ერთში – თანამედროვე ქართული

და­ჭე­რით.

დოკუმენტალისტიკა

_18გვ

ჩემი კინო

_22გვ

ის, ვინც თანამედროვე ქართველი მაყურებელი კინოთეატრში დააბრუნა – ლევან კორინთელი

_24გვ

TBILISI, MY CITY

_26გვ

TBC 20/12

_34გვ

იასამნისფერი ალმანახი “... და მერე?!”

_40გვ

ეროვნული კინოცენტრის გამარჯვებული პროექტები 2012 წელი

_46გვ

ინტერვიუ გელა კანდელაკთან

_48გვ

ინტერვიუ დიტო ცინცაძესთან

_52გვ

ინტერვიუ ფედონ პაპამიხაელთან

_56გვ

[ 52 ]

[ 26 ] [ 34 ]

სპეციალური პროექტი აფიშები

_ 59გვ

სპეციალური რეპორტაჟი BIAFF

_65გვ

ფესტივალის მიმოხილვა

_66გვ

ბელა ტარი – კინოენის ძიებაში

_68გვ

ნური ბილგე ჯეილანი – შეფარული გრძნობების ხელოვნება

_70გვ

თავისუფალი თემა გავლენები კინოზე, თუ კინოგავლენები

_72გვ

ინდუსტრია და თანამედროვე ტექნოლოგიები

_75გვ

ტექნოლოგიური რევოლუცია

_76გვ

ტექნოლოგიური პალიტრა

_78გვ

პროექტის ბაზრობა თბილისში – ROBERT BOSCH STIFTUNG

_82გვ

“ცხელი ზაფხულის 3 დღე”– MINI-EAVE

_84გვ

კინოსთვის ერთად ფილმზე მუშაობდნენ - პრობლემატიკა

[ 70 ]

_88გვ

4

festivali

კანის კინოფესტივალის კრიტიკოსთა კვირეული თბილისში >> თეა ჩხაიძე

კრი­ტი­კოს­თა კვი­რე­უ­ლი კა­ნის კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­

კოს­თა კვი­რე­უ­ლის სამ­ხატ­ვ­რო დი­რექ­ტო­რი

გე­მოვ­ნე­ბა ძა­ლი­ან გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლია ძველ­სა

ჩარლზ ტე­სო­ნი, კვი­რე­უ­ლის პროგ­რა­მე­ბის

და ახალ თა­ო­ბას შო­რის. ჩე­მი დრო­ის ხალ­ხი

მე­ნე­ჯე­რი რე­მი ბო­ნო­მი, ფილმ „ჩემი პა­ტა­რა

უყუ­რებ­და ძველ ფილ­მებს; შავ­-­თეთ­რი კი­ნოკ­

პრინ­ცე­სას“ რე­ჟი­სო­რი ევა იონეს­კო, და

ლა­სი­კის ცოდ­ნა მარ­თ­ლაც უცი­ლე­ბე­ლი­ა. ჩემს

ფილმ „ავეს“ პრო­დუ­სე­რი ჯეფ­რი გრი­სო­ნი.

სტუ­დენ­ტებს აინ­ტე­რე­სებთ ძვე­ლი ფილ­მე­ბი,

გახ­ს­ნის დღეს ჩა­ტარ­და პრეს­კონ­ფე­რენ­ცი­ა,

ხში­რად დი­სერ­ტა­ცი­ას ტარ­კოვ­სკ ­ ი­ზე იცა­ვენ.

რო­მელ­ზეც ჩა­მო­სულ­მა სტუმ­რებ­მა იმ­სჯ ­ ე­

თუმ­ცა, ახალ­გაზ­რ­დე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბას დღეს

ლეს კვი­რე­უ­ლის შექ­მნ ­ ის იდე­ას ­ ა და მიზ­ნებ­ზე,

­ ე­ბი იზი­დავს და უფ­რო ამე­რი­კუ­ლი სე­რი­ალ

მის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა­სა და აქ­ტუ­ალ ­ უ­რო­ბა­ზე.

არა – გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი ფილ­მი. დღეს ინ­ტერ­ნეტ­ში

კვი­რე­ულ ­ ის სამ­ხატ­ვ­რო დი­რექ­ტორ­მა ჩარლზ

ყვე­ლაფ­რის ნახ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა­ა, თუმ­ცა ისი­ნი

ტე­სონ­მა აღ­ნიშ­ნა, რომ საფ­რან­გე­თის კი­

ახალ თუ ძველ ფილ­მებს თა­ვი­სი ინი­ცი­ა­ტი­ვით

ნოკ­რი­ტი­კოს­თა ასო­ცი­ა­ცი­ამ აირ­ჩია ოთარ

არ უყუ­რე­ბენ, თუ მი­ა­წო­დე და ანა­ხე, მოს­წონთ.

იოსე­ლი­ან ­ ის ფილ­მი, იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ

ამი­ტომ, აუცი­ლე­ბე­ლია მცი­რე­დი კი­ნო­გა­ნათ­

იმ­დ­რო­ინ­დელ საბ­ჭო­თა მთავ­რო­ბას ის სუ­ლაც

ლე­ბა მა­ინც, რომ კარ­გი ფილ­მის ყუ­რე­ბის

არ მოს­წონ­და. კან­ში კი მხო­ლოდ ის ფილ­მე­

სურ­ვი­ლი გა­გიჩ­ნ­დეს.

ლის პა­რა­ლე­ლუ­რი სექ­ცი­ა­ა, რო­მე­ლიც 1961

ბი იგ­ზავ­ნე­ბა, რომ­ლებ­საც თი­თო­ეუ ­ ­ლი ქვე­ყა­ნა

წელს საფ­რან­გე­თის კრი­ტი­კოს­თა ასო­ცი­აც ­ ი­ის

თა­ვად ირ­ჩევს. ამით მან ხა­ზი გა­უს­ვა იმ ფაქტს,

თქვე­ნი პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი, რო­გორც ვი­ცი,

ინი­ცი­ა­ტი­ვით და­არ­ს­და, ახალ­ბე­და რე­ჟი­სო­

რომ კვი­რე­ულ­ში ფილ­მე­ბის შერ­ჩე­ვის სის­ტე­მა

ფრან­გუ­ლი ფილ­მე­ბის ჟურ­ნა­ლი­დან les cahiers

რე­ბის მხარ­და­ჭე­რი­სა და მსოფ­ლი­ოს ყვე­ლა

გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლია კა­ნის კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლის

du cinema-დან და­იწყო, ხომ ვერ გა­იხ­სე­ნებ­დით?

ქვეყ­ნი­დან ტა­ლატ­ნე­ბის აღ­მო­ჩე­ნის მიზ­ნით.

სის­ტე­მის­გან. კვი­რე­უ­ლის პროგ­რა­მე­ბის მე­

კრი­ტი­კოს­თა კვი­რე­უ­ლის მეშ­ვე­ო­ბით გზა

ნე­ჯერ­მა რე­მი ბო­ნომ­მა კი გა­ნაცხა­და, რომ ამ

ნალ­ში გა­დავ­დ­გი: 1975 წელს ჩა­ვე­დი პა­რიზ­ში, სა­დაც შევ­ხ­ვ­დი სერჟ და­ნეს (ფრანგი კრი­ტი­კო­

ჩე­მი პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი სწო­რედ ამ ჟურ­

გა­იკ­ვა­ლეს ისეთ­მა რე­ჟი­სო­რებ­მა, რო­გო­რე­

კვი­რე­ულ ­ ის თბი­ლის­ში ჩა­ტა­რე­ბას ორი მი­ზა­ნი

ბიც არი­ან – ბერ­ნან­დო ბერ­ტო­ლუ­ჩი, ოთარ

აქვს; პირ­ვე­ლი – გა­აც­ნონ ქარ­თ­ველ კი­ნო­

სი, რო­მე­ლიც 1964 წლი­დან წერ­და les cahiers

იოსე­ლი­ა­ნი, კრის მარ­კე­რი, ფი­ლიპ გა­რე­ლი,

­ ი მოყ­ვა­რუ­ლებს კრი­ტი­კოს­თა მი­ერ არ­ჩე­ულ

du cinema-ში), მან შე­მომ­თა­ვა­ზა და­მე­წე­რა les

ფრან­სუა ოზო­ნი და ბევ­რი სხვა. 1962 წლი­დან

ფილ­მე­ბი, და მე­ო­რე – აღ­მო­ა­ჩი­ნონ ახალ­ბე­

cahiers du cinema-სთვის. მეც დავ­თან­ხ­მ­დი. ძა­

მო­ყო­ლე­ბუ­ლი დღემ­დე კვი­რე­უ­ლის მთა­ვა­რი

და ქარ­თ­ვე­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბი. კითხ­ვა­ზე, თუ რა

ლი­ან ახალ­გაზ­რ­და ვი­ყა­ვი და თა­ვი­დან ცო­ტას

მი­ზა­ნი­ა, სა­ზო­გა­დო­ე­ბას წა­რუდ­გი­ნოს მსოფ­

პრინ­ცი­პით შე­ირ­ჩე­ვა ფილ­მი კვი­რე­უ­ლის­თვ ­ ის,

ვმორ­ცხ­ვობ­დი, ისე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­რე­მოც­ვა­

ლი­ოს სხვა­დას­ხ­ვა ქვეყ­ნის რე­ჟი­სორ­თა ის

პა­სუ­ხი საკ­მა­ოდ მარ­ტი­ვი აღ­მოჩ­ნ­და: რე­ჟი­

ში მი­წევ­და მუ­შა­ო­ბა.

სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მე­ბი, რომ­ლე­ბიც არ

სორ­მა უნ­და აჩ­ვე­ნოს ის პრობ­ლე­მა­ტი­კა, რაც

ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბი­ან კო­მერ­ცი­ულ ტენ­დენ­ცი­ებს.

მას ყვე­ლა­ზე მე­ტად აწუ­ხებს.

დი­დი ყუ­რადღე­ბა ექ­ცე­ვა, ასე­ვე, რე­ჟი­სო­რე­ბის

F.P.-მა რამ­დე­ნი­მე კითხ­ვით მი­მარ­თა კრი­ტი­

პირ­ველ ნა­ბი­ჯებს, ანუ მათ მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან

­ ო ხელ­მ­ძღ­ვა­ნელს კოს­თა კვი­რე­უ­ლის სამ­ხატ­ვრ

ფილ­მებს. ყო­ველ­წ­ლი­უ­რად კვი­რე­ულ­ზე ირ­ჩე­

ჩარლზ ტე­სონს, და – არა მხო­ლოდ კვი­რე­უ­

ვა ათი სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მი, რო­მელ­თა­

ლის შე­სა­ხებ

გან შვი­დი – ხვდე­ბა კონ­კურ­ს­ში. და­წე­სე­ბუ­ლია აგ­რეთ­ვე ორი პრი­ზი – მოკ­ლე და სა­შუ­ა­ლო­ მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მე­ბის­თ­ვის. პა­რი­ზის, რო­მის, ბე­ი­რუ­თი­სა და ლი­მას შემ­ დეგ კრი­ტი­კოს­თა კვი­რე­უ­ლი წელს პირ­ვე­ლად

თქვე­ნი, რო­გორც პრო­დუ­სე­რის, პირ­ვე­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი, რო­გორც ცნო­ბი­ლი­ა, იყო 1988 წელს გა­და­ღე­ბუ­ლი ფილ­მი L’autre nuit... დი­ახ, ჩე­მი, რო­გორც პრო­დუ­სე­რის, პირ­ვე­ლი ფილ­მია L’autre nuit და ასე­ვე Les ministères de l'art. 1986 წლამ­დე ვი­ყა­ვი ფილ­მე­ბის დის­ტ­რი­ბუ­

თქვე­ნი აზ­რი კრი­ტი­კოს­თა კვი­რე­ულ­ზე თბი­ლის­ში ეს სა­ქარ­თ­ვე­ლოს კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ის ეროვ­

ტო­რი, ჩა­მომ­ქონ­და ფილ­მე­ბი მრა­ვა­ლი ქვეყ­ნი­ ­ ა­ნაც. 1988 წელს კი დან, მათ შო­რის იაპო­ნი­იდ უკ­ვე „სხვა ღა­მის“ პრო­დუ­სე­რო­ბა შე­ვი­თავ­სე. რა

ნუ­ლი ცენ­ტ­რის დამ­სა­ხუ­რე­ბა­ა. ბედ­ნი­ე­რი ვარ,

თქმა უნ­და, პირ­ველ ეტაპ­ზე პრო­დუ­სე­რო­ბის

თბი­ლის­ში ჩა­ტარ­და. კვი­რე­უ­ლის 51-ე გა­მოშ­ვე­

რომ კრი­ტი­კოს­თა კვი­რე­უ­ლი სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში

მცდე­ლო­ბა საკ­მა­ოდ რთუ­ლი იყო.

ბა, სა­ქარ­თ­ვე­ლოს გარ­და, ჩი­ნეთ­შიც გა­ი­მარ­თა.

ტარ­დე­ბა. ძი­რი­თა­დად, სხვა ქვეყ­ნებ­ში კვი­რე­

სა­ქარ­თვ ­ ე­ლოს კულ­ტუ­რი­სა და ძეგ­ლ­თა

უ­ლი ფეს­ტი­ვა­ლებ­თან ერ­თად მიმ­დი­ნა­რე­ობს

დაც­ვის სა­მი­ნის­ტ­როს მხარ­და­ჭე­რი­თა და კი­ნე­

ხოლ­მე, და რად­გან თბი­ლის­ში მხო­ლოდ ამ

რე­ბა­სა და გლო­ბა­ლი­ზა­ცი­ას რა გავ­ლე­ნა აქვ ს

მა­ტოგ­რა­ფი­ის ეროვ­ნუ­ლი ცენ­ტრ ­ ის ორ­გა­ნი­ზე­

მოვ­ლე­ნას და­ეთ­მო ეს ერ­თი კვი­რა, ეს კი­დევ

კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ა­ზე ზო­გა­დად?

ბით, ქარ­თ­ველ მა­ყუ­რე­ბელს სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცა,

უფ­რო ზრდის მის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბას.

15-იდან 21 სექ­ტემ­ბ­რის ჩათ­ვ­ლით კი­ნო­თე­ატრ ამი­რან­ში ენა­ხა 2011-12 წლე­ბის კრი­ტი­კოს­თა

თქვე­ნი აზ­რით, ტექ­ნო­ლო­გი­ურ გან­ვი­თა­

ტექ­ნო­ლო­გი­ურ გან­ვი­თა­რე­ბას და გლო­ბა­ ლი­ზა­ცი­ას ორი მხა­რე აქვს. პო­ზი­ტი­უ­რი ის არის,

თქვენ ხართ კი­ნოს ის­ტო­რი­ი­სა და ეს­თე­

რომ დღეს ად­ვი­ლად და სწრა­ფად ხდე­ბა

კვი­რე­ულ ­ ის მი­ერ ნო­მი­ნი­რე­ბუ­ლი შვი­დი სა­უკ ­ ე­

ტი­კის ლექ­ტო­რი სორ­ბო­ნას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში,

თე­სო ფილ­მი.

გაქვთ მჭიდ­რო კონ­ტაქ­ტი სტუ­დენ­ტებ­თან.

ჩი­ლე­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი; ნე­გა­ტი­უ­რი კი ის არის,

თქვე­ნი აზ­რით, რამ­დე­ნად გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი გე­

რომ გლო­ბა­ლი­ზა­ცია დღეს ქმნის კი­ნე­მა­ტოგ­

მოვ­ნე­ბა აქვთ დღე­ვან­დელ ახალ­გაზ­რდ ­ ებს?

რა­ფი­ის ერ­თ­გ­ვარ გე­ტოს.

სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტრ ­ ის ორ­გა­ნი­ზე­ბით, კვი­რე­ულს და­ეს­წ­რ­ნენ კრი­ტი­

იმ ფილ­მე­ბის გაც­ნო­ბა, რომ­ლე­ბიც, ვთქვათ,

5

CHARTE GRAPHIQUE

ფოტო: ზინკა ბარნოვი

CHARTE GRAPHIQUE

ჯეფრი გრისონი; ევა იონესკო, თამარ ტატიშვილი, ჩარლზ ტესონი და რემი ბონომი; თამარ ტატიშვილი და ლევან კოღუაშვილი

6

festivali

თქვე­ნი რჩე­ვა ქარ­თ­ველ ახალ­ბე­და რე­ჟი­ სო­რებს...

რი­გით მე­სა­მე ფილ­მი არის – ჯო­ნა­თან კო­ეტ ­ ის

­ უ­რად არ­სე­ბობს შიშ­ვე­ლი პა­ტა­რა რომ რე­ალ

დო­კუ­მენ­ტუ­რი ნა­მუ­შე­ვა­რი „გაიქეცი, რე­ნე“.

ევას ფო­ტო­ებ ­ ი, ფილ­მშ ­ ი ერო­ტი­კუ­ლი ფო­ტო­

ჩვენ­თ­ვის ტექ­ნო­ლო­გი­ურ ­ ი ეფექ­ტე­ბი მნიშ­ვ­

ფილ­მშ ­ ი თა­ვად ჯო­ნა­თან კო­ეტ ­ ი და მი­სი ფსი­

სე­სია საკ­მა­ოდ ეს­თე­ტი­კუ­რად არის ნაჩ­ვე­ნე­ბი;

ნე­ლო­ვა­ნი­ა, მაგ­რამ მთა­ვა­რი­ა, ნა­თე­ლი იყოს

­ ა­დე­ბუ­ლი დე­და, რე­ნე ლებ­ლა ქი­კუ­რად და­ავ

ამას­თა­ნა­ვე, რო­გორც რე­ჟი­სორ­მა გა­ნაცხა­და,

ფილ­მის აზ­რი და მო­რა­ლი. თუ ახალ­ბე­და

მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ. ფილ­მ­ში აღ­ბეჭ­დი­ლია ფსი­ქი­

ფილ­მშ ­ ი ბევ­რი გა­მო­გო­ნი­ლი ეპი­ზო­დი­ცა­ა.

რე­ჟი­სორს ჩვენ­თან მო­აქვს ფილ­მი, რო­მე­ლიც

კუ­რად და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის არა­ად ­ ეკ­ვა­

სა­ინ­ტე­რე­სოდ არის და­ნა­ხუ­ლი დე­და-­შვ ­ ი­ლის

სრულ­ყო­ფი­ლია ტექ­ნი­კუ­რი თვალ­საზ­რი­სით,

ტუ­რი ქცე­ვე­ბი. ის არის რე­ჟი­სო­რის პრო­ტეს­ტი

ურ­თი­ერ­თო­ბა, დე­დის „არაორდინალური“ სიყ­

მაგ­რამ არ გად­მოს­ცემს ნათ­ლად აზრს, ჩვენ

ამე­რი­კე­ლი ექი­მე­ბის მი­მართ, რად­გან ფსი­ქი­

ვა­რუ­ლი და შვი­ლის პრო­ტეს­ტი მის მი­მართ.

ასეთ ფილმს ნაკ­ლე­ბად ვა­ფა­სებთ. რო­დე­საც

ატ­რი­ულ კლი­ნი­კა­ში მის ფსი­ქი­კუ­რად და­ა­ვა­

რე­ჟი­სო­რის მე­ო­რე ფილ­მ­ზე ვლა­პა­რა­კობთ, მა­

დე­ბულ დე­დას ისეთ მე­დი­კა­მენ­ტებს ას­მე­ვენ,

შინ აქ აზ­რიც ნა­თე­ლი უნ­და იყოს და ტექ­ნი­კუ­რა­

რომ­ლე­ბიც მას­ზე უარ­ყო­ფი­თად მოქ­მე­დებს.

20 სექ­ტემ­ბერს კი­ნო­თე­ატრ „ამირანში“ რი­გით მე­ექ­ვ­სე ფილ­მის ჩვე­ნე­ბა გა­ი­მარ­თა – ბულ­გა­ რუ­ლი ფილ­მი, კონ­სტ ­ ან­ტინ ბო­ჟა­ნო­ვის „ავე“. მთა­ვარ რო­ლებს ას­რუ­ლე­ბენ ახალ­გაზ­რ­და

დაც გა­მარ­თუ­ლი, და რაც მთა­ვა­რია – პირ­ვე­ლი

­ ის ფარ­გ­ლებ­ში ნაჩ­ვე­ნე­ბი იყო კვი­რე­ულ

ფილ­მის­გან გან­ს­ხვ ­ ა­ვე­ბუ­ლი. მომ­წონს, რო­დე­საც

ფრან­გი მსა­ხი­ობ ­ ი­სა და რე­ჟი­სო­რის ვა­ლე­რი

რე­ჟი­სო­რი დი­ნა­მი­კუ­რია და არ მიჰ­ყვ ­ ე­ბა მხო­

დონ­ცე­ლის ავ­ტო­ბი­ოგ­რა­ფი­ულ ­ ი დრა­მა „ომის

ტო­რო­სი­ა­ნი. ვი­ზუ­ა­ლუ­რი მხა­რე ძა­ლი­ან სა­ინ­

ლოდ თა­ვი­დან არ­ჩე­ულ სტილს. იმის­თ­ვის,

გა­მოცხა­დე­ბა“. მთა­ვა­რი რო­ლე­ბის შემ­სრ ­ უ­

ტე­რე­სო­ა. რო­გორც პრო­დუ­სერ­მა, ჯეფ­რი გრი­

მსა­ხი­ობ ­ ე­ბი – ან­ჯე­ლა ნე­დი­ალ­კო­ვა და ოვა­ნეს

რომ კი­ნო კარ­გი გა­მო­ვი­დეს, ვფიქ­რობ, ყვე­ლა

ლებ­ლე­ბი არი­ან თა­ვად ვა­ლე­რი დონ­ცე­ლი

სონ­მა გა­ნაცხა­და, ფილმს დი­დი სა­ფეს­ტი­ვა­ლო

რე­ჟი­სორ­მა უნ­და აკე­თოს ის, რა­საც გრძნობს,

და ჯე­რე­მი ელ­კე­ი­მი. ფილ­მი ტრა­გი­კო­მე­დი­ურ ­ ი

აღი­არ ­ ე­ბა მოჰ­ყვ ­ ა. ის პოს­ტს ­ აბ­ჭო­თა ქვეყ­ნებ­ში

და რი­სი თქმაც ნამ­დ­ვი­ლად უნ­და.

ჟან­რი­სა­ა, და შე­სა­ბა­მი­სი – მხი­არ ­ უ­ლი და თან

არ­სე­ბულ პრობ­ლე­მებს ასა­ხავს: ნარ­კო­ტი­კე­ბი,

სევ­დი­ა­ნი ემო­ცი­ე­ბით დატ­ვირ­თუ­ლი მუ­სი­კა

ეკო­ნო­მი­კუ­რი გა­სა­ჭი­რი...

კა­ნის კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლის კრი­ტი­კოს­თა კვი­რე­უ­ლი თბი­ლის­ში გა­იხ­სნ ­ ა რე­ჟი­სორ ჯეფ

გას­დევს ფო­ნად. სი­უჟ ­ ე­ტის ტრა­გი­კულ გან­ვი­თა­ რე­ბას­თან ერ­თად რე­ჟი­სორს ჩარ­თუ­ლი აქვს

კრი­ტი­კოს­თა კვი­რე­ულ ­ ის ფარ­გლ ­ ებ­ში ნაჩ­ვე­ ნე­ბი ბო­ლო ფილ­მი გახ­ლ­დათ არ­გენ­ტი­ნულ­­

ნი­კოლ­სის ფილ­მის „თავშესაფრის“ ჩვე­ნე­ბით.

ისე­თი კო­მი­კუ­რი სცე­ნე­ბი, რაც მა­ყუ­რე­ბელს სიმ­

-ეს­პა­ნუ­რი დრა­მა, რე­ჟი­სორ პაბ­ლო გი­ორ­

ამე­რი­კუ­ლი დრა­მა, მა­იკლ შე­ნო­ნი­სა და ჯე­სი­კა

ძი­მის გან­ც­დას უნე­იტ­რა­ლებს; ფილ­მშ ­ ი ზუს­ტად

გე­ლის „აკაციები“ – კომ­პო­ზი­ცი­უ­რი შე­დევ­რი,

ჩეს­ტე­ნის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით, ნათ­ლად გად­მოს­

იკ­ვე­თე­ბა გმი­რე­ბის ტი­პა­ჟე­ბი. ის კო­მი­კუ­რად

რომ­ლის ნე­ბის­მი­ე­რი კად­რი მა­ღალ­მ­ხატ­ვ­რუ­

ცემს ყო­ველ­დღი­ურ ყო­ფით პრობ­ლე­მებს,

იწყე­ბა – ღა­მის კლუბ­ში ორი ახალ­გაზ­რდ ­ ა–

ლი ფო­ტო­ა. არა­ნაკ­ლებ სა­ინ­ტე­რე­სოა ფილ­მის

ადა­მი­ან­თა ფსი­ქო­ლო­გი­ას და მათ ფო­ბი­ებს.

რო­მეო (ჯერემი ელ­კე­იმ ­ ი) და ჯუ­ლი­ეტ ­ ა (ვალერი

სი­უ­ჟე­ტიც: რუ­ბე­ნი (ჯერმან დე სილ­ვა) სატ­ვირ­

ფილ­მის მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟი (მაიკლ შე­ნო­

დონ­ცე­ლი) – ხვდე­ბა ერ­თ­მა­ნეთს. ერ­თ­მა­ნე­თი

თო ავ­ტო­მო­ბი­ლის მძღო­ლი­ა, რო­მელ­საც პა­

­ ებს ხე­დავს, ეწყე­ბა ნი) აპო­კა­ლიფ­სურ სიზ­მრ

შე­უყ­ვარ­დე­ბათ, ცხოვ­რო­ბენ ჰარ­მო­ნი­უ­ლად

რაგ­ვა­ი­დან ბუ­ე­ნოს აირეს­ში ხე­ე­ბი ჩა­აქვს. ერთ

ჰა­ლუ­ცი­ნა­ცი­ე­ბი. მას აში­ნებს თა­ვის გან­სა­კუთ­

და მხი­ა­რუ­ლად, და ამ ყვე­ლა­ფერს ლო­გი­კუ­

დღე­საც მას თა­ვი­სი უფ­რო­სის მო­ახ­ლის შვი­ლი

რე­ბუ­ლი უნა­რი – და­ი­ნა­ხოს მო­ახ­ლო­ე­ბუ­ლი

­ ე­ბა. თუმ­ცა, რი შე­დე­გი, პა­ტა­რა ადა­მიც მოჰ­ყვ

უნ­და და­ემ­გ­ზავ­როს. იასინ­ტა (ჰებე დუ­არ­ტე)

საფ­რ­თხე, რის გა­მოც, ფსი­ქი­ატრს მი­მარ­თავს.

წყვი­ლის ცხოვ­რე­ბა­ში მა­ლე ჩნდე­ბა სე­რი­ოზ ­ უ­ლი

შეხ­ვედ­რის ად­გი­ლას ხუ­თი თვის გო­გო­ნას­თან

დრა­მა­ში ძა­ლი­ან კარ­გა­დაა ნაჩ­ვე­ნე­ბი, თუ

პრობ­ლე­მა – ორი წლის ადამს თავ­ში სიმ­სივ­ნე

ერ­თად მი­ვა. რუ­ბენს არ ესი­ა­მოვ­ნე­ბა პა­ტა­რა

რა დო­ნემ­დე შე­იძ­ლე­ბა მი­იყ­ვა­ნოს თა­ვის

აღ­მო­აჩ­ნ­დე­ბა. იმის მი­უხ ­ ე­და­ვად, რომ მა­თი

ბავ­შ­ვის და­ნახ­ვა, თუმ­ცა იწყე­ბენ მოგ­ზა­ურ ­ ო­ბას

გა­დარ­ჩე­ნის ინ­სტ ­ ინ­ქ­ტმ ­ ა ადა­მი­ა­ნი. ეს ფილ­მი

ცხოვ­რე­ბის ამ ეტაპ­ზე უზარ­მა­ზა­რი სირ­თუ­ლე­ე­

არ­გენ­ტი­ნის­კენ. უხე­ში რუ­ბე­ნი დე­და-­შ­ვი­ლის მი­

თა­ნა­მედ­რო­ვე ფილ­მე­ბის­გან გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­

ბი­ა, ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო­დაა ნაჩ­ვე­ნე­ბი, თუ რო­

მართ ნელ­-­ნე­ლა სულ უფ­რო თა­ვა­ზი­ა­ნი ხდე­ბა.

ლი­ა: სტა­ტი­კუ­რი, და­მა­ფიქ­რე­ბე­ლი, თით­ქოს

გორ უცხა­დე­ბენ ახალ­გაზ­რ­და მშობ­ლე­ბი ომს

რუ­ბე­ნი და იასინ­ტა თით­ქ­მის არ ლა­პა­რა­კო­ბენ,

ამო­უც­ნო­ბიც; მძი­მე და ამა­ვე დროს ძა­ლი­ან

პა­ტა­რა ადა­მის და­ა­ვა­დე­ბას, იბ­რძ ­ვ ­ ი­ან ბავ­შ­ვის

მაგ­რამ მათ შო­რის უსიტყ­ვო კავ­ში­რი ჩნდე­ბა –

გულ­წ­რ­ფე­ლად გად­მო­ცე­მუ­ლი.

სი­ცოცხ­ლის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად.

პერ­სო­ნა­ჟებს შო­რის დი­ა­ლო­გის გა­რე­შე იბ­მე­ბა

კვი­რე­ულ ­ ის მე­ო­რე დღეს ნაჩ­ვე­ნე­ბი

კვი­რე­ულ­ზე ნაჩ­ვე­ნე­ბი რი­გით მე­ხუ­თე ფილ­

უხი­ლა­ვი ძა­ფე­ბი.

დელფინი და მა­რი­ენ კუ­ლე­ნის ფრან­გუ­ლი

­ ია – ფრან­გი მსა­ხი­ო­ბი­სა მიც ავ­ტო­ბი­ოგ­რა­ფი­ულ

მხატ­ვ­რუ­ლი ფილ­მი „17 გო­გო“, რო­მე­ლიც

და რე­ჟი­სო­რის ევა იონეს­კოს დრა­მა „ჩემი

ნო­მი­ნი­რე­ბუ­ლი იყო ცე­ზა­რის სა­უ­კე­თე­სო დე­ბი­

პა­ტა­რა პრინ­ცე­სა“. მთა­ვარ რო­ლებს ას­რუ­ლე­

გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი იყო, სხვა­დას­ხ­ვა ხედ­ვი­თა და

უ­ტის და­ჯილ­დო­ვე­ბა­ზე (César du meilleur premier

ბენ თორ­მე­ტი წლის ანა­მა­რია ვარ­ტო­ლო­მეი

პრობ­ლე­მა­ტი­კით, მათ ერ­თი თე­მა აერ­თი­ა­ნებ­

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ წარ­მოდ­გე­ნი­ლი ფილ­მე­ბი ერ­თმ ­ ა­ნე­თის­გან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად

film). დრა­მა მოგ­ვითხობს რე­ალ ­ ურ ის­ტო­რი­ას

და იზა­ბელ იუპერი. რე­ჟი­სორ ევა იონეს­კოს

დათ – ადა­მი­ა­ნი, რო­გორც სამ­ყა­როს უმ­თავ­რე­სი

ჩვიდ­მე­ტი გო­გო­ნას შე­სა­ხებ – თუ რა გავ­ლე­ნა

დე­და, ირი­ნა იონეს­კო ფო­ტოგ­რა­ფი იყო. მან

ფა­სე­უ­ლო­ბა. შვი­დი­ვე ფილ­მ­ში წა­მო­წე­უ­ლია

შე­იძ­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნოს ახალ­გაზ­რ­დებ­ზე იმ გა­

პო­პუ­ლა­რო­ბა თა­ვი­სი შვი­ლის, ევას ერო­ტი­

ადა­მი­ა­ნი ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი თვი­სე­ბე­ბით და

რე­მომ, რო­მელ­შიც იზ­რ­დე­ბი­ან, ცხოვ­რო­ბენ და

კუ­ლი ფო­ტო­ე­ბის გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბით მო­იპ ­ ო­ვა.

ბე­დით, ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი და სუ­ლის შემ­ძ­ვ­რე­ლი

ყა­ლიბ­დე­ბი­ან. რო­გო­რია ახალ­გაზ­რ­და თა­ო­ბის

რო­გორც ევა იონეს­კომ კი­ნოს ჩვე­ნე­ბის შემ­დეგ

ის­ტო­რი­ე­ბით. და ეს ცხად­ჰ­ყოფ­და კრი­ტი­კოს­თა

პრო­ტეს­ტი უფ­რო­სე­ბის მი­მართ და რა შე­დე­გე­

გა­ნაცხა­და, დე­და­მი­სი მას 4-იდან 12 წლამ­დე

კვი­რე­უ­ლის შერ­ჩე­ვის პრინ­ციპს: „რეჟისორმა

ბამ­დე მიჰ­ყავთ მო­ზარ­დებს სა­კუ­თა­რი თა­ვი.

უღებ­და სკან­და­ლურ ფო­ტო­ებს. დრა­მაც სწო­

უნ­და აჩ­ვე­ნოს პრობ­ლე­მა, რო­მე­ლიც დღეს

კრი­ტი­კოს­თა კვი­რე­ულ­ზე წარ­დ­გე­ნი­ლი

რედ ამა­ზეა გა­და­ღე­ბუ­ლი. იმის მი­უ­ხე­და­ვად,

ყვე­ლა­ზე მე­ტად აწუ­ხებს“.

7

მანანა სურაძე, ევა

ფოტო: ზინკა ბარნოვი

იონესკო და შორენა ციცაგი; თამარ ტატიშვილი, რემი ბონომი და ჩარლზ ტესონი; ევა იონესკო, რემი ბონომი, ჯეფრი გრისონი და თამარ ტატიშვილი; გიორგი ოვაშვილი და ვახო ვარაზი

8

festivali

Golden Apricot 2012 >> მაგდა გოგოლაშვილი

კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლი „ოქროს გარ­გა­რი“, უკ­ვე ცხრა წე­ლი­ა, რაც სომ­ხე­თის დე­და­ქალ­ქ­ში -

(“მსახური“, „მგზავრის პი­ე­სა“) . წლე­ვან­დე­ლი ფეს­ტი­ვა­ლი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი

მცხოვ­რებ­ლე­ბი ბიბ­ლი­უ­რი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი­ვით არი­ან – სა­კუ­თარ მი­წას იცა­ვენ; მა­თი პრობ­

ერე­ვან­ში ტარ­დე­ბა. სამ­ხ­რეთ კავ­კა­სი­ის რე­

აღ­მოჩ­ნ­და ქარ­თ­ვე­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბის­თ­ვის.

ლე­მა ერ­თ­დ­რო­უ­ლად პი­რა­დუ­ლი­ცაა და

გი­ო­ნის ყვე­ლა­ზე მას­შ­ტა­ბუ­რი კი­ნო­მოვ­ლე­

მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მე­ბის პროგ­რა­მა­ში

გლო­ბა­ლუ­რიც, ადა­მი­ა­ნუ­რი­ცა და ყოვ­ლის­

ნა ერ­თ­გ­ვა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ტრამ­პ­ლი­ნია

­ ის „მირზას წარ­მოდ­გე­ნი­ლი იყო კო­ტე ჩლა­იძ

მომ­ცვ ­ ე­ლიც. ნამ­დ­ვი­ლად მად­ლი­ე­რე­ბის

ახალ­გაზ­რ­და კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტე­ბის­თ­ვის,

და­ბა­დე­ბის დღე“; დო­კუ­მენ­ტურ პროგ­რა­მა­ში

ღირ­სია ამ ფილ­მის რე­ჟი­სო­რი – გლეხ­კა­ცი,

ხო­ლო პრო­ფე­სი­ო­ნალ­თათ­ვის წარ­მა­ტე­ბის

კი ნაჩ­ვე­ნე­ბი იყო სა­ლო­მე ჯა­შის „ბახმარო“,

რო­მელ­მაც თა­ვი­სი მი­წა კა­მე­რით და­იც­ვა.

წი­ნა­პი­რო­ბად იქ­ცე­ვა ხოლ­მე. ფეს­ტი­ვა­

რო­მე­ლიც ჟი­უ­რის სპე­ცი­ა­ლუ­რი პრი­ზით და­

სწო­რედ ეს ფილ­მი გახ­და “ ოქ­როს გარ­გა­

ლი თავ­და­პირ­ვე­ლად მხო­ლოდ სომ­ხურ

ჯილ­დოვ­და. ამ სექ­ცი­ის ჟი­უ­რის ერ­თ­-ერ­თი

რის“ გა­მარ­ჯ­ვე­ბუ­ლი.

კი­ნე­მა­ტოგ­რაფ­ზე იყო ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი,

წევ­რი რე­ჟი­სო­რი ნა­ნა ჯა­ნე­ლი­ძე გახ­ლ­დათ.

გა­იზ ­ არ­და და უკ­ვე სა­ერ­თა­შო­რი­სო ხა­სი­ა­ თი მი­ი­ღო.

2012 წლის „ოქროს გარ­გა­რი“ ცნო­ბი­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბის ფილ­მე­ბის რეტ­როს­პექ­

მე­ო­რე პრე­მი­ით – „ვერცხლის გარ­გა­რით“ და­ჯილ­დოვ­და ფილ­მი სა­ხელ­წო­დე­ბით,

დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში მი­სი მას­შ­ტა­ბე­ბი

რამ­დე­ნად სა­ინ­ტე­რე­სო იყო თქვენ­თ­ვის, რო­გორც ჟი­უ­რის წევ­რის­თ­ვის, სა­ფეს­ტი­ვა­

„The Tundra Book: A Tale of Vukvukai, The Little Rock“ (რეჟისორი: ალექ­სეი ვახ­რუ­შე­ვი),

ლოდ არ­ჩე­უ­ლი ფილ­მე­ბი და რას გვეტყ­ვით

რო­მე­ლიც ჩრდი­ლო­ე­თის უკი­დუ­რეს საზღ­

მათ შე­სა­ხებ?

ვარ­ზე მდე­ბა­რე მე­ირ­მე­ო­ბის ფერ­მა­სა და

მინ­და გითხ­რათ, რომ დო­კუ­მენ­ტუ­რი

ფერ­მერ­თა ყო­ფას ასა­ხავს. ფილ­მი ეგ­რეთ

ტი­ვას, მას­ტერ­კ­ლა­სებ­სა და ტრე­ნინგს

ფილ­მე­ბის პროგ­რა­მა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად

წო­დე­ბუ­ლი დაკ­ვირ­ვე­ბის მე­თო­დით არის

მო­იც ­ ავ­და. ფეს­ტი­ვა­ლის ფარ­გ­ლებ­ში

ძლი­ე­რი იყო. პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი წი­ლად

გა­და­ღე­ბუ­ლი და შთამ­ბეჭ­და­ვად გვაც­ნობს

გა­ი­მარ­თა ვიქ­ტორ ერი­სეს („სამხრეთი“,

ხვდა ფილმს „5 დამ­ს­ხ­ვ­რე­უ­ლი კა­მე­რა“

ამ ერ­თ­დ­რო­უ­ლად ლა­მაზ, მკაცრ და უცხო

„ულიას სუ­ლი“), ალექ­სანდრ სო­კუ­რო­ვი­სა

(რეჟისორი: ემად ბურ­ნა­ტი). ეს არის მო­ნუ­

მხა­რეს – იქ­ნე­ბა ეს რთუ­ლი კლი­მა­ტუ­რი

(„ტაურუსი“, „ფაუსტი“, „მზე“) და ელ­დარ შენ­

მენ­ტუ­რი მხატ­ვ­რუ­ლი ტი­ლო პა­ლეს­ტი­ნის

პი­რო­ბე­ბი, თუ სტი­ქი­ის შე­მო­ტე­ვა; და რაც

გე­ლა­ია ­ ს („სამანიშვილის დე­დი­ნაც­ვა­ლი“,

პა­ტა­რა სოფ­ლი­სა და ის­რა­ე­ლის ჯა­რე­ბს

მთა­ვა­რი­ა, იწ­ვევს გან­ც­დას, რომ ადა­მი­ა­ნი

„შერეკილები“, „არაჩვეულებრივი გა­მო­ფე­

შო­რის გან­ვი­თა­რე­ბულ დრა­მა­ტულ ურ­თი­ერ­

ამ ყვე­ლა­ფერს მხნედ უმ­კ­ლავ­დე­ბა. მინ­და აღ­ვ­ნიშ­ნო, რომ ფეს­ტი­ვა­ლის პროგ­

ნა“, „ცისფერი მთე­ბი ანუ და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ამ­

თო­ბა­ზე. გან­სა­კუთ­რე­ბით მძი­მე იყო სცე­ნე­ბი,

ბა­ვი“) ფილ­მე­ბის რეტ­როს­პექ­ტი­ვა. აგ­რეთ­ვე,

სა­დაც ვხე­დავთ, თუ რო­გორ უწ­ვა­ვენ სოფ­

ფეს­ტი­ვა­ლის სტუმ­რე­ბი გახ­ლ­დ­ნენ აგ­ნეშ­კა

ლის მკვიდრთ ზე­თის­ხი­ლის ხე­ებს, რო­მე­

შემ­დეგ ჩემ­თ­ვის კი­დევ უფ­რო ნათ­ლად

ჰო­ლან­დი („იდუმალი ბა­ღი“, „ევროპა, ევ­რო­

ლიც მა­თი სარ­ჩო-­სა­ბა­დე­ბე­ლია და ისე­თი­ვე

გა­მო­იკ­ვე­თა დო­კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნოს რა­ობ ­ ა,

პა“, „სიბნელეში“) და ვა­დიმ აბ­დ­რა­ში­ტო­ვი

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბი­სა­ა, რო­გორც პუ­რი. სოფ­ლის

მი­სი მნიშ­ნ­ვ­ნე­ლო­ბა – შეგ­ვიძ­ლია ვთქვათ,

რა­მა­ში წარ­მოდ­გე­ნი­ლი ფილ­მე­ბის ნახ­ვის

9

10 festivali

­ ა ქვეყ­ნის ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზეც ვა­ში, სხვა­დას­ხვ

რომ ეს პლა­ნე­ტის მა­ტი­ა­ნე­ა. ფეს­ტი­ვალ­ზე

პრო­ექ­ტით „მარილივით თეთ­რი“. პრო­ფე­

წარ­მოდ­გე­ნილ თი­თო­ეუ ­ ლ ფილმს თა­ვის

სი­ო­ნალ­ებმა, რომ­ლე­ბიც ამ ფეს­ტი­ვა­ლის

საკ­მა­ოდ დიდ წარ­მა­ტე­ბას აღ­წე­ვენ ხოლ­მე.

სათ­ქ­მე­ლი აქვს. არ აქვს მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა, თუ

ფარ­გ­ლებ­ში მუ­შა­ობ ­ ენ, ბევ­რი სა­სარ­გებ­ლო

მა­გა­ლი­თად მო­ვიყ­ვან ფილმს, სა­ხელ­წო­დე­

რო­მე­ლი ტო­მის ან ეროვ­ნე­ბის ადა­მი­ანს

რჩე­ვა მომცეს. სწო­რედ მათ­თან ერ­თად

ბით, „სუსა“ (რეჟისორი: რუ­სუ­დან პირ­ვე­ლი,

გიჩ­ვე­ნე­ბენ; თუ­კი ფილ­მი ნი­ჭი­ე­რად არის

გა­დავ­წყ­ვი­ტეთ, ფილ­მის­თ­ვის „მარილივით

სცე­ნა­რის ავ­ტო­რი: გი­ორ­გი ჩა­ლა­უ­რი) - პირ­

გა­და­ღე­ბუ­ლი, ერ­თი შე­ხედ­ვით სრუ­ლი­ად

თეთ­რი“ დაგ­ვერ­ქმ ­ ი­ა. მო­ხა­რუ­ლი ვარ, რომ

ველ ქარ­თულ პრო­ექტს, რო­მელ­მაც DAB

უცხო პრობ­ლე­მის მი­მარ­თაც თა­ნაგ­რ­ძნ ­ ო­

წელ­საც მო­მე­ცა ფო­რუმ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის

­ ო, შემ­დეგ ფო­რუ­მის მთა­ვა­რი გრან­ტი მი­იღ

ბით იმ­ს­ჭ­ვა­ლე­ბი.

სა­შუ­ა­ლე­ბა.

კი მრა­ვალ სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვალ­ზე ­ ო­ვა აღი­ა­რე­ბა. მო­იპ

დი­დი წარ­მა­ტე­ბა ხვდა წი­ლად სა­ლო­მე ჯა­შის „ბახმაროს“. გან­სა­კუთ­რე­ბით აღ­სა­ნიშ­

Directors Across Border-თან ერ­თად

ნა­ვი იყო ავ­ტო­რის­თ­ვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი

„აღმოსავლეთის პარ­ტნ ­ ი­ორ ­ ო­ბის პროგ­

ირო­ნია და რბი­ლი იუმო­რი. ჟი­უ­რის თით­

რა­მა“ კი­დევ რამ­დე­ნი­მე სექ­ცი­ას მო­იც ­ ავს,

ვან ტრე­ნინ­გ­ზე - Journalism Across Borders,

რას გვეტყ­ვით კი­დევ ერთ მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­

ქ­მის ყვე­ლა წევ­რ­მა გა­უს­ვა ხა­ზი სა­ლო­მეს

რო­მელ­თა შო­რი­საა – Armenia-Turkey Cinema

რო­მე­ლიც აღ­მო­სავ­ლე­თის პარ­ტნ ­ ი­ორ ­ ო­ბის

სა­ინ­ტე­რე­სო ხედ­ვას, მის­თ­ვის და­მა­ხა­სი­

Platform და Journalism Across Border. პროგ­

ფარ­გ­ლებ­ში ყო­ველ­წ­ლი­უ­რად ტარ­დე­ბა?

ა­თე­ბელ ორი­გი­ნა­ლურ სტილს. ძა­ლი­ან

რა­მა ხელს უწყობს კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტებს,

სა­სი­ხა­რუ­ლო­ა, რომ მას ჟი­უ­რის სპე­ცი­ა­ლუ­

ხე­ლოვ­ნე­ბის ენით ილა­პა­რა­კონ ერ­თა

სუ­ზა­ნა ჰა­რუ­თუ­ნი­ანი: ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა არის

რი ჯილ­დო ერ­გო, რად­გა­ნაც, გა­ვი­მე­ო­რებ,

შო­რის პრობ­ლე­მებ­სა და ქვეყ­ნებს შო­რის

კი­ნო­კულ­ტუ­რის ის გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლი,

რომ პროგ­რა­მის ფარ­გ­ლებ­ში ნაჩ­ვე­ნე­ბი იყო

ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე. ამის ნა­თე­ლი მა­გა­ლი­თია

რომ­ლის გა­რე­შეც დღეს მი­სი არ­სე­ბო­ბა

მა­ღა­ლი დო­ნის ფილ­მე­ბი, რო­მელ­თა შო­რის

Armenia-Turkey Cinema Platform, რომ­ლის

წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი­ა. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­

მეშ­ვე­ო­ბი­თაც სო­მეხ და თურქ კი­ნე­მა­ტოგ­რა­

ში იც­ვ­ლე­ბა შე­ფა­სე­ბის კრი­ტე­რი­უ­მე­ბიც და

„ბახმარომ“ ღირ­სე­უ­ლი ად­გი­ლი და­ი­კა­ვა.

კი­ნო საზღ­ვ­რე­ბის გა­რე­შე

ფის­ტებს ერ­თობ­ლი­ვი პრო­ექ­ტე­ბის გან­ხორ­

იმის­თვ ­ ის, რომ კი­ნოს გან­ვი­თა­რე­ბას აუწყო

ცი­ე­ლე­ბის სა­შუ­ალ ­ ე­ბა ეძ­ლე­ვათ; ასე­ვე იმის

ფე­ხი, ახა­ლი თა­ობ ­ ის კი­ნო­ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის

მა­გა­ლი­თი­ა, თუ რო­გორ შე­უძ­ლია ხე­ლოვ­

აღ­ზ­რდ ­ აა სა­ჭი­რო. ამ ტრე­ნინ­გით ახალ­გაზ­

მი­ერ და­ფი­ნან­სე­ბუ­ლი „აღმოსავლეთის

ნე­ბას ქვეყ­ნებს შო­რის და­მა­კავ­ში­რე­ბე­ლი

რ­და კი­ნო­ჟურ­ნა­ლ­ის­ტებს სა­შუ­ა­ლე­ბა აქვთ,

პარ­ტ­ნი­ო­რო­ბის პროგ­რა­მის“ (Eastern

ხი­დის ფუნ­ქ­ცია ითა­ვოს. ზე­მოთ ხსე­ნე­ბუ­ლი

გა­იღ­რმ ­ ა­ონ ცოდ­ნა და მე­ტი პრაქ­ტი­კუ­ლი

Partnership) ფარ­გ­ლებ­ში „ოქროს გარ­გარს“

პროგ­რა­მი­სა და ზო­გა­დად ფეს­ტი­ვა­ლის შე­

გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­იღ ­ ონ. ჩვენს ტრე­ნინ­გშ ­ი

Directors Across Borders ფო­რუ­მი შე­ე­მა­ტა,

სა­ხებ „ოქროს გარ­გა­რის“ სამ­ხატ­ვრ ­ ო ხელ­მ­

წელს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას იღებ­დნ ­ ენ მოლ­დო­

­ ე­ბას აძ­ლევს ნი­ჭი­ერ რო­მე­ლიც სა­შუ­ალ

ძღ­ვა­ნელს სუ­ზა­ნა ჰა­რუ­თუ­ნი­ანს ვე­სა­უბ­რეთ:

უკ­ვე მე­ექ­ვ­სე წე­ლი­ა, რაც ევ­რო­კავ­ში­რის

ვე­ლი, ბე­ლო­რუ­სი, ქარ­თ­ვე­ლი და სო­მე­ხი ახალ­გაზ­რ­და ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი. ვი­მე­დოვ­ნებთ,

კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტებს სა­კუ­თა­რი პრო­ექ­ ტე­ბი წა­რად­გი­ნონ და თა­ნა­და­ფი­ნან­სე­ბა

სუ­ზა­ნა ჰა­რუ­თუ­ნი­ანი: ფეს­ტი­ვა­ლის და­არ­სე­

­ ა­რა რომ თა­ნამ­შ­რომ­ლო­ბა, რო­მელ­საც ჩა­ეყ

მო­იპ ­ ო­ვონ. პროგ­რა­მის პარ­ტ­ნი­ო­რე­ბი არი­

ბის მი­ზა­ნი სომ­ხუ­რი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის გან­

სა­ფუძ­ვე­ლი, მო­მა­ვალ­ში კი­დევ უფ­რო გაღ­

ან MAIA (იტალია), INTERFILM (თურქეთი),

ვი­თა­რე­ბა, მი­სი სა­ერ­თა­შო­რი­სო არე­ალ­ზე

რ­მავ­დე­ბა და სა­ბო­ლოო ჯამ­ში ერ­თობ­ლი­ვი

კი­ნო­ხე­ლოვ­ნე­ბის ცენ­ტ­რი „პრომეთე“

გა­ტა­ნის სურ­ვი­ლი გახ­ლ­დათ. თავ­და­პირ­ვე­

სა­ინ­ტე­რე­სო პროგ­რა­მე­ბის სა­ხით გა­მოვ­

(საქართველო) და INTERNEWS (სომხეთი).

­ ებ­ში მხო­ლოდ ლად, ფეს­ტი­ვა­ლის ფარ­გლ

ლინ­დე­ბა.

წლე­ვან­დელ ფო­რუმ­ზე ცხრა პრო­ექ­ტი იყო

ერ­თი კონ­კურ­სი – Armenian Panorama იმარ­

„ოქროს გარ­გა­რი 2012“ 15 ივ­ლისს

წარ­დ­გე­ნი­ლი; მათ შო­რის ორი ქარ­თუ­ლი

თე­ბო­და, რო­მე­ლიც სომ­ხურ ფილ­მებ­ზე იყო

დამ­თავ­რ­და. თუმ­ცა, კი­ნემ­ტოგ­რა­ფის­ტე­ ბის­თ­ვის პე­რი­ო­დუ­ლად სხვა­დას­ხ­ვა

– ქე­თი მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნის „მაღლა აწე­უ­ლი ხე­ლე­

ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი. თუმ­ცა, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მივ­ხ­

ბი“ და ნა­ნა ჯა­ნე­ლი­ძის „სხვა სა­მოთხე“. ჟი­უ­

ვ­დით, რომ მხო­ლოდ ეროვ­ნუ­ლი ფილ­მე­ბის

ტრე­ნინ­გი და ვორ­ქ­შო­პი იმარ­თე­ბა.

რის გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბით, რომ­ლის წევ­რე­ბიც

თავ­მოყ­რით ვერ მი­ვაღ­წევ­დით სა­სურ­ველ

დე­კემ­ბ­რის და­საწყის­ში სცე­ნა­რის

იყ­ვ­ნენ გერ­მა­ნე­ლი, ფრან­გი და უკ­რა­ი­ნე­ლი

შე­დეგს. ფეს­ტი­ვა­ლის­თვ ­ ის უფ­რო მას­შ­ტა­ბუ­

გან­ვი­თა­რე­ბის პროგ­რა­მის ფარ­გ­ლებ­ში

პრო­დუ­სე­რე­ბი, ფეს­ტი­ვა­ლის სამ­ხატ­ვ­რო

რი სა­ხე რომ მიგ­ვე­ცა, მუ­შა­ო­ბა სხვა­დას­ხ­ვა

და­გეგ­მი­ლია ვორ­კ­შო­პის ჩა­ტა­რე­ბა

ხელ­მძ ­ ღ­ვა­ნე­ლი და სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ეროვ­ნუ­

ქვეყ­ნის კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტებ­თან და­ვიწყეთ,

თბი­ლის­ში, რო­მელ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის

ლი კი­ნო­ცენ­ტ­რის დი­რექ­ტო­რის მო­ად­გი­ლე,

რის შე­დე­გა­დაც, ცხა­დი­ა, ის გა­ცი­ლე­ბით სა­

მი­ღე­ბა შე­ეძ­ლე­ბათ ქარ­თ­ველ რე­ჟი­სო­რებ­

ფო­რუ­მის გა­მარ­ჯ­ვე­ბუ­ლი გახ­და ქე­თი მა­ჭა­ვა­

ინ­ტე­რე­სო და მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი გახ­და.

სა და სცე­ნა­რის­ტებს.

რი­ა­ნის პრო­ექ­ტი, რო­მე­ლიც, ასე­ვე, სა­ქარ­თ­

­ ე­ლო­ვა­ნად მი­მაჩ­ გან­სა­კუთ­რე­ბით მნიშ­ვნ

ვე­ლოს ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტ­რის კონ­კურ­სის

ნია პროგ­რა­მე­ბი, რომ­ლე­ბიც ფეს­ტი­ვალს

გა­მარ­ჯ­ვე­ბუ­ლიც არის.

აღ­მო­სავ­ლე­თის პარ­ტ­ნი­ო­რო­ბის ფარ­გლ ­ ებ­

ქე­თი მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნი: ჩე­მი ურ­თი­ერ­თო­ბა

Armenia-Turkey Platform და Journalism Across

ში შე­ემ ­ ა­ტა – Directors Across Borders ფო­რუ­მი, ფეს­ტი­ვალ­თან 2009 წლი­დან და­იწყო, რო­

Borders. აღ­სა­ნიშ­ნა­ვი­ა, რომ DAB ფო­რუმ­ზე

დე­საც მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ვი­ღე ფილ­მის

გა­მარ­ჯვ ­ ე­ბუ­ლი ფილ­მე­ბი, უმე­ტეს შემ­თხ­ვე­

12 recenzia

"ლაგუნა ვე­რე" ანუ და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ამ­ბა­ვი

>> ვონა ბროდსკი

„ლაგუნა ვე­რე“ იმ ფილ­მე­ბის რიცხ­ვ­ში­ა,

იცი, რა­ზეა ლა­პა­რა­კი ან ვინ ვის­თა­ნა­ა. და

რო­მელ­ზეც თუ­კი გკითხა­ვენ, – რა ხდე­ბა­ო, –

სწო­რედ იმ მო­მენ­ტშ ­ ი რო­ცა ფიქ­რობ, რომ

ვე­რა­ფერს მო­უყ­ვე­ბი. ფილ­მ­ში დიდ­ხანს

თა­ნა­მედ­რო­ვე „ცისფერ მთებს“ უყუ­რებ

არა­ფე­რი ხდე­ბა და მე­რე, რო­ცა უკ­ვე ხდე­ბა,

(დარბაზის ნა­ხე­ვარს, რო­გორც პრე­მი­ერ ­ ის

რა ხდე­ბა, ვერ იგებ. მაგ­რამ ვინ ამ­ბობს, რომ

­ ია ჰქონ­და), შემ­დ­გომ გა­ირ­კ­ვა, ასე­თი ასო­ცი­აც

ეს ნაკ­ლი­ა?! პირ­ვე­ლი 20 წუ­თი ისე გა­დის, რომ

აი, სწო­რედ ამ მო­მენ­ტ­ში ფილ­მ­ში ისე­თი

სა­ერ­თოდ კარ­გავ დრო­ის შეგ­რ­ძ­ნე­ბას,

სას­პენ­სი შე­მო­დის, რომ ჰიჩ­კოკ­საც შე­შურ­დე­

მთლი­ან ­ ად ჩარ­თუ­ლი ხარ ერ­თი თბი­ლი­სუ­რი

ბო­და. „ვაიმე, რა ხდე­ბა­ა­აა ­ ?“ – ის­მის და­ძა­ბულ

ოფი­სის გა­ურ­კვ ­ ე­ველ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში, და მზად

დარ­ბაზ­ში. არა­და, აქამ­დეც არ ვი­ცო­დით, რა

ხარ, მთე­ლი დღე შენ­თ­ვის ნაც­ნობ ტი­პა­ჟებს

ხდე­ბა და მე­რეც ვერ გა­ვი­გეთ. თუმ­ცა,

უყუ­რო: ერ­თი ონ­ლა­ინ პო­კერს თა­მა­შობს და

ემო­ცი­უ­რი გან­წყო­ბის­თ­ვის ამას ხე­ლი არ

ფულს სეს­ხუ­ლობს, მე­ო­რეც ინ­ტერ­ნეტ­ში

შე­უშ­ლი­ა. ყვე­ლა­ზე გა­მოკ­ვე­თი­ლი, მთა­ვა­რი

აუზებს ათ­ვა­ლი­ე­რებს (ამიტომ „ლაგუნა

პერ­სო­ნა­ჟი გარ­ბის სადღაც, იმი­ტომ, რომ

ვე­რე“?), ერ­თ­ნა­ირ აიფო­ნებ­ზე ყვე­ლას ერ­თი

სხვე­ბიც გარ­ბი­ან, და ყვე­ლა ისე­თი შე­ში­ნე­ბუ­

ზა­რი აქვს, და ძვე­ლით ახა­ლი წლის

ლი­ა, რომ სულ ცოტა, გო­ძი­ლას გა­მო­ჩე­ნას

აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად ყვე­ლას ძა­ლი­ან უნ­და სახ­ლ­ში

ელო­დე­ბი. ელო­დე­ბი კი­დევ იმას, რომ რა­მეს

წას­ვლ ­ ა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი დო­კუ­მენ­ტურ

მა­ინც გა­ი­გებ ბო­ლოს, მაგ­რამ ბო­ლოს ჩვე­ნი

სტილ­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი (ვფიქრობ, ცო­ტა

გმი­რი სი­გა­რეტისთვის მა­ღა­ზი­აშ ­ ი შე­დის და

მე­ტის­მე­ტა­დაც კი): ხე­ლის კა­მე­რა, „ბუნებრივი“

სახ­ლ­ში ბრუნ­დე­ბა. რე­ჟი­სო­რი მა­ყუ­რე­ბელს

მი­ზან­ს­ცე­ნე­ბი, და რაც ძა­ლი­ან იშ­ვი­ათ ­ ია

ნერ­ვებს უშ­ლის, მაგ­რამ ჩვენ მი­სი თა­მა­შის

ქარ­თულ კი­ნო­ში, მსა­ხი­ო­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც არ

წე­სე­ბის მი­ღე­ბა გვი­წევს. რე­ჟი­სო­რის იუმო­რი

თა­მა­შო­ბენ. კას­ტინ­გის სცე­ნა, სა­დაც

და სა­ერ­თოდ კი­ნო­სად­მი მიდ­გო­მა იმ­დე­ნად

გრძელ­ფე­ხე­ბა გო­გო­ნებს გა­და­ღე­ბის­თ­ვის

გხიბ­ლავს, რომ დარ­ბა­ზი­დან ერ­თდ ­ ­რო­უ­ლად

არ­ჩე­ვენ და არ­კ­ვე­ვენ, მის­ცემთ თუ არა მა­თი

გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი და კმა­ყო­ფი­ლი გა­მო­დი­ხარ.

თავ­გა­და­დე­ბუ­ლი ეკ­ლე­სი­უ­რო­ბა უფ­ლე­ბას,

მთა­ვა­რი­ა, მე­ორ ­ ე დღეს თქვენს ოფის­ში

რომ შიშ­ვე­ლი სხე­უ­ლი გა­მო­ა­ჩი­ნონ ისე­თი

არა­ვინ გკითხოთ, – ფილმს „ლაგუნა ვე­რე“

სა­სა­ცი­ლო­ა, სა­ერ­თოდ გა­ვიწყ­დე­ბა, რომ არ

რა­ტომ ჰქვი­ა­ო?

13

imago mundi

გიო მგელაძის IMAGO MUNDI ეროტიკული >> ვონა ბროდსკი

ალუზიით მაიაკოვსკის და ლილია ბრიკის

„ნუარს“ გავს და თრილერის ელემენტებიც

ურთიერთობისკენ მიდიოდა, მაგრამ

დაჰყვება. ამ მოკლემეტრაჟიან ფილმს

მონტაჟის დროს მან გადაწყვიტა, ხმა გაეთიშა

რთულ ჟანრობრივ კატეგორიას მივაკუთვნებ,

და ფილმი მისგან გაეთავისუფლებინა. ამით

და სიუჟეტის მოყოლას თავს ავარიდებ.

მან ისტორიას დრამატიზმი და დაძაბულობა

სიუჟეტზე უფრო საინტერესო ის

შემატა, მაყურებლის ფანტაზიას კი სრული

არის, რომ ფილმში არ ისმის ტექსტი.

თავისუფლება მისცა. ეს კონცეპტუალური

მსახიობები ლაპარაკობენ, მაგრამ ხმა

გადაწყვეტილება არ ყოფილა, უფრო

გათიშულია. მათი სუნთქვის და გარემოს

სპონტანური და ინტუიციური ნაბიჯი იყო.

ცოტა შიშისმომგვრელი ხმაურის გარდა,

საერთოდ რეჟისორს, რომელიც თავადვე

არაფერი ისმის. თავიდან ფიქრობ, რომ

თამაშობს ფილმში, ასეთი სპონტანურობა

რაღაც ტექნიკურ ხარვეზს აქვს ადგილი,

ახასიათებს, რაც ალბათ არტისტის თვისებაა.

მაგრამ რამდენიმე წამში ეგუები სიჩუმეს და

მისივე თქმით, ფილმის სახელწოდებაც

ცდილობ, ტუჩების მოძრაობით რამდენიმე

იმიტომ აირჩია, რომ ჟღერადობით მოეწონა,

სიტყვა მაინც დაიჭირო, მერე ამასაც ანებებ

მელოდიურობით, და უკვე შემდეგ, ალბათ

თავს და მიჰყვები რეჟისორის შექმნილ

მათთვის ვინც კინოს არჩევს, თუ ინტერვიუს

სამყაროს; სამყაროს, რომელიც ყველაზე

იწერს, კონცეფციაც მოუძებნა. კიდევ

მეტად თეატრალურ, თუ ტელესპექტაკლის

ერთი თვისება, რომელიც არტისტს უნდა

დეკორაციას ჰგავს. (სხვათა შორის, გიო

ჰქონდეს, სხვისი დაყოლიება და შთაგონების

მგელაძემ ამავე სახელწოდების სპეკტაკლიც

უნარია. ამ ფილმისთვის ბიუჯეტი საერთოდ

დადგა, თუმცა იქ სხვა ისტორიაა).

არ ჰქონდა, მაგრამ მთავარი როლის

დეკორატიულია პარკი, სადაც ხდება

შემსრულებელი თათი ბარამია, რომელიც

მოქმედება, ხელოვნურს ჰგავს გარშემო

დამწყები მსახიობია და ნიუ-იორკში

მოფენილი შემოდგომის წითელ-ყვითელი

სწავლობს, ისე მოიხიბლა სცენარით, რომ

ფოთლები. გადაყვითლებულია განათებაც

თავისი ხარჯებით ჩამოვიდა თბილისში,

და მთლიანად მოგონილია სამყარო,

ასევე უანგაროდ იმუშავა ყველამ, ვინც კი

რომელშიც ორი ადამიანი – კაცი და ქალი,

მონაწილეობა მიიღო ფოლმის შექმნაში.

გვიან ღამით ხვდება ერთმანეთს იმისთვის,

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

თქვა, იყო ტექსტი, რომელიც სხვადასხვა

დრამაა. სტილისტიკით ყველაზე მეტად

შეფასებასაც თავს ავარიდებ და ტრივიალურ

რომ ერთ-ერთი მათგანი... მაგრამ ჩვენ ხომ

„მომეწონა-არ მომეწონა“-ს საერთოდ არ

ისტორიას არ ვყვებით. ასეთი გარემო განგებ

გამოვიყენებ, დავამატებ მხოლოდ იმას, რომ

არის შექმნილი, ასეთ გარემოში ყველაფერი

ეს ნამდვილად საავტორო კინოა,

მისაღებია, და რაც უნდა მოხდეს,

რეჟისორული კინოა, რომელშიც გიო

ყველაფერს დაიჯერებ. რაც შეეხება უხმო

მგელაძემ თავის პირადი IMAGO MUNDI, ანუ

ლაპარაკს, როგორც თვითონ რეჟისორმა

სამყაროს სურათი შექმნა.

14 recenzia

>> ვონა ბროდსკი

ცო­ტა სევ­დი­ა­ნი კო­მე­დია მძი­მე წო­ნის

კო­ტე­ტიშ­ვი­ლის სა­რე­ჟი­სო­რო დე­ბი­უ­ტი­ა,

ორ ადა­მი­ან­ზე, რომ­ლე­ბიც შუა ზაფხულ­ში

რად­გან ის კი­ნო­სა­ო­პე­რა­ტო­რო ფა­კულ­ტეტ­

ყვე­ლა­ზე გა­მაგ­რი­ლე­ბე­ლი ხი­ლის გა­ყიდ­

ზე სწავ­ლობს. თუმ­ცა, ფილმს ეს სუ­ლაც არ

­ ის უკაც­რი­ელ უდაბ­ნო­ ვას სადღაც, თით­ქმ

ეტყო­ბა; უფ­რო მე­ტიც, რე­ჟი­სორ­მა გა­რის­კა

ში ცდი­ლო­ბენ. ერთს ეს უკეთ გა­მოს­დის,

და მხო­ლოდ არაპ­რო­ფე­სი­ონ ­ ა­ლე­ბი ათა­

­ ეს – უარე­სად. თუმ­ცა, ბო­ლოს მა­ინც მე­ორ

მა­შა, რა­საც ხში­რად დი­დი რე­ჟი­სო­რე­ბიც

სო­ლი­და­რო­ბა და მე­გობ­რო­ბა იმარ­ჯ­ვებს და

კი ვერ ბე­და­ვენ. მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი

კაი გემ­რი­ელ ­ ი კა­ხუ­რი სიმ­ღე­რით მთავ­რდ ­ ე­

ჭეშ­მა­რი­ტი კა­ხე­ლი ტი­პა­ჟე­ბი არი­ან გა­რეგ­ნუ­

ბა კონ­კუ­რენ­ტე­ბის კო­მი­კუ­რი შუღ­ლი. ლო­ძის ცნო­ბი­ლი კი­ნოს­კო­ლის სტუ­დენ­

­ ი­თაც. ეჭ­ვიც არ ლა­დაც და თა­ვი­სი საქ­ცი­ელ ­ ი ზუს­ტად ისე გე­პა­რე­ბა, რომ ეს ორი ადა­მი­ან

ტის­გან ამ­დე­ნად ქარ­თუ­ლი კი­ნოს გა­და­ღე­ბა­

­ ო­ბა­ში, რო­გორც კად­რშ ­ ი­ მო­იქ­ცე­ო­და რე­ალ

ცო­ტა მო­ულ ­ ოდ­ნე­ლიც კი იყო. „საზამთრო“

იქ­ცე­ვა.

ბო­ლო წლე­ბის მან­ძილ­ზე­გა­და­ღე­ბუ­ლი

„საზამთრო“ კე­თი­ლი, სევ­დი­ა­ნი და თბი­ლი

პირ­ვე­ლი ფილ­მი­ა, რო­მე­ლიც მარ­თ­ლაც

ფილ­მი­ა, იუმო­რით და მსუ­ბუ­ქი ირო­ნი­ით

აგ­რძ ­ ე­ლებს ქარ­თუ­ლი მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი

გაჟ­ღენ­თი­ლი. ვფიქ­რობ, ეს ძა­ლი­ან აკ­ლია

ფილ­მე­ბის ტრა­დი­ცი­ას – მას თა­ვი­სუფ­

ჩვენს დღე­ვან­დელ კი­ნე­მა­ტოგ­რაფს.

ლად მი­ვუ­ჩენ­დი ად­გილს „ქვევრი“-სა და იმ

შე­საძ­ლოა, ასე­თი სი­სა­და­ვე იმი­თაც იყოს

დრო­ის სხვა მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მე­ბის

­ ი, რომ რე­ჟი­სო­რი პო­ლო­ნეთ­ში გა­მოწ­ვე­ულ

გვერ­დით. „საზამთრო“ ევ­რო­პუ­ლი პე­წიც

ცხოვ­რობს და ჩვე­ნი საკ­მა­ოდ მძი­მე

დაჰ­კრ ­ ავს. თა­ვად ევ­რო­პე­ლებს ფილ­მი

­ ო­ბის­გან შე­და­რე­ბით შორს არის; რე­ალ

მო­ეწ ­ ო­ნათ და­ა­რა­ერთ ფეს­ტი­ვალ­ზე მთა­ვა­

თუმ­ცა ისე შორს არა, რომ კა­ხუ­რი კო­ლო­რი­

რი პრი­ზიც აიღო. სხვა­თა შო­რის, ეს ტა­ტო

ტი ვერ გად­მო­ე­ცა.

ფოტო: ანკა გუჯაბიძე, ხათუნა ხუციშვილი

სა­ზამ­თ­რო

interviu 15

"ჩაიკა" – სწრაფ­ვა თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­კენ ”სინეტეკი” ერთ-ერთი პირველი

>> ირინე ჟორდანია

არც მთა­ვა­რი გმი­რი ჰგავს ზა­რეჩ­ნა­ი­ას?

დამოუკიდებელი საპროდიუსერო სტუდიაა

ზა­რეჩ­ნა­ი­ას­თან მსგავ­სე­ბა შე­იძ­ლე­ბა იპო­ვოთ

საქართველოში. ამ დროის განმავლობაში

კი­დეც. ფილ­მ­ში მოთხ­რო­ბი­ლია ამ­ბა­ვი გო­

სტუდიამ არაერთი საინტერესო პროექტი

გო­ნა­ზე, რო­მე­ლიც და­იბ ­ ა­და და ცხოვ­რობ­და

განახორციელა, წელს ”სინეტეკი” კიდევ

ყა­ზა­ხე­თის სტე­პებ­ში, ბა­ი­კა­ნურ­თან ახ­ლოს

ერთ ქართულ - ევროპულ კო-პროდუქციას

და მთე­ლი ბავ­შ­ვო­ბა უყუ­რებ­და, რო­გორ მიფ­

გვთავაზობს - სრულმეტრაჟიანი

რი­ნა­ვენ ცა­ში რა­კე­ტე­ბი. გა­მოჩ­ნ­და პირ­ვე­ლი

მხატვრული ფილმი ”ჩაიკა”, რომლის

კოს­მო­ნავ­ტი ქა­ლი – ვა­ლენ­ტი­ნა ტე­რეშ­კო­ვა.

პრემიერა წლევანდელი სან-დენსის

მას ხალ­ხ­მა „ჩაიკა“ შე­არ­ქ­ვა. გო­გო­ნას ოც­ნე­ბა

კინოფესტივალზე შედგა, საქართველოში

იყო, ჩა­ი­კას დამ­ს­გავ­სე­ბო­და, მა­საც ეპო­ვა

პირველ ჩვენებას კი თბილისის

თა­ვი­სუფ­ლე­ბა. კოს­მო­სიც ხომ უპირ­ვე­ლეს

საერთაშორისო კინოფესტივალზე

ყოვ­ლი­სა თა­ვი­სუფ­ლე­ბის გან­ც­და­ა. გო­გო­ნას

გვპირდებიან. ”ჩაიკასა” და ზოგადად

ძა­ლი­ან რთუ­ლი ცხოვ­რე­ბა აქვს. ქვეყ­ნის და­სა­

ქართულ კინოწარმეობაზე ჟურნალი

ლი­ე­რი­დან, სა­დაც მი­სი სახ­ლი­ა, გარ­ბის, თავს

FP კომპანიის დირექტორს, ზურაბ

გემ­ზე ამოჰ­ყოფს; თა­ვა­დაც არ იცის, ვის­გან

მაღალაშვილს ესაუბრა.

აჩენს შვილს... და მა­შინ, რო­დე­საც თით­ქოს­და ბედ­ნი­ერ ­ ე­ბას პო­უ­ლობს, შვი­ლი წა­მო­ეზ­რ­დე­ბა

ფილ­მის სა­ხელ­წო­დე­ბას ჩე­ხო­ვის­კენ მივ­ყა­ვართ.. .

და თვი­თონც სიყ­ვა­რულს იპო­ვის, გათხო­ვე­ ბამ­დე ერ­თი დღით ად­რე ისევ გარ­ბის.

რა თქმა უნ­და, სა­ხელ­წო­დე­ბა პირ­ველ რიგ­ში ჩე­ხოვ­თან ასო­ცი­ა­ცი­ას წარ­მო­შობს, თუმ­ცა აქ არც ტრეპ­ლე­ვია და არც არ­კა­დი­ნი...

თა­ვი­სუფ­ლე­ბი­სა­კენ სწრაფ­ვა­შია თა­ვი­ სუფ­ლე­ბა?

16 interviu

დი­ახ, მუდ­მივ გაქ­ცე­ვა­ში. ამ ფილ­მის მი­ხედ­

რამ­დე­ნი ქვეყ­ნის თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ობ ­ ით

შე­მო­სუ­ლი თან­ხით იგეგ­მე­ბო­და ფილ­მის გა­

ვით ასე­ა. თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თ­ვის შე­იძ­ლე­ბა

გა­ნა­ხორ­ცი­ელ­და ეს პრო­ექ­ტი?

და­ღე­ბა ოთარ ჭი­ლა­ძის რო­მა­ნის მი­ხედ­ვით

ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სი დათ­მო. მე ასე ვხე­დავ.

ოთხი ქვეყ­ნის. თავ­და­პირ­გ­ვე­ლად პრო­ექ­ტი

– „გზაზე ერ­თი კა­ცი მი­დი­ო­და“.

რე­ჟი­სო­რი ცო­ტა უფ­რო მი­წი­ერ ­ ად, უფ­რო ყო­

ეს­პა­ნე­ლებ­თან ერ­თად და­ვიწყეთ, შემ­დეგ

ფი­თად ხე­დავს ამ ამ­ბავს. თუმ­ცა, ჩემ­თ­ვის

შე­მოგ­ვი­ერ­თ­და საფ­რან­გე­თი და ბო­ლოს

სა­მი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხალ­ხი იჯ­და ეკ­რა­

ფილ­მის მთა­ვა­რი სათ­ქ­მე­ლი სწო­რედ ესა­ა.

– რუ­სე­თი. რუ­სე­თის მხა­რეს წარ­მო­ად­გენს

ნებ­თან, გა­და­ჭე­დილ დარ­ბა­ზებ­ში, რო­მე­ლიც

რუს­ტამ იბ­რა­გიმ­ბე­კო­ვი, ამ შემ­თხ­ვე­ვა­ში –

მა­ყუ­რე­ბელს ვერ იტევ­და მთე­ლი სა­ქარ­თ­ვე­

რო­გორც პრო­დუ­სე­რი. რო­გორც სცე­ნა­რის­

ლოს კი­ნო­თე­ატ­რებ­ში. მო­ატყუ­ეს – გა­და­

სტუ­დი­ას­თან ერ­თად რამ­დე­ნი­მე პრო­ექ­ტი

ტ­თან და რე­ჟი­სორ­თან, რუს­ტამ იბ­რა­გიმ­ბე­

აგ­დეს; იგი იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და წა­სუ­ლი­ყო

აქვს გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლი

კოვ­თან ერ­თად ზაფხულ­ში ვიწყებთ ფილ­მის

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან, რა­თა ვა­ლე­ბი გა­ეს­ტუმ­

კომ­პა­ნია „კინოსკოპიკთან“ ერ­თად გან­

გა­და­ღე­ბას სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში, სა­დაც შე­მოქ­

რე­ბი­ნა. ეს იყო ძა­ლი­ან ცუ­დი პრე­ცე­დენ­ტი -

ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლი ეს ჩვე­ნი მე­სა­მე პრო­ექ­ტი­ა.

მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფის ნა­წი­ლი და მთლი­ა­ნად

რო­დე­საც გატყ­და კი­ნო­სა და ბიზ­ნესს შო­რის

ჩვენ­სა და შე­მოქ­მე­დე­ბით ჯგუფს შო­რის

ტექ­ნი­კუ­რი ჯგუ­ფი ქარ­თუ­ლი იქ­ნე­ბა.

ურ­თი­ერ­თო­ბა.

„ჩაიკას“ შე­მოქ­მე­დე­ბით ჯგუფს თქვენს

დღეს ქარ­თულ კი­ნო­ში გაჩ­ნ­დ­ნენ პრო­დუ­

აბ­სო­ლუ­ტუ­რი ნდო­ბა­ა. ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად და­იწყო­.აგ­ვის­ტოს ომის

რას შე­ე­ხე­ბა მო­მა­ვა­ლი ფილ­მი?

სე­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც ტყუ­ი­ლით აკეთე­ბენ

შემ­დეგ ეს­პა­ნე­თი­დან სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ეს

ერ­თი სიტყ­ვით რომ ვთქვათ, ეს არის ფილ­

საქ­მეს. ასე­თი რამ ქარ­თულ კი­ნო­ში აქამ­დე

ჯგუ­ფი ჩა­მო­ვი­და, სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გა­და­ცე­მის

მი ჰუ­მა­ნიზ­მის­თ­ვის. ავ­ტო­რი ილაშ­ქ­რებს

არ ყო­ფი­ლა. ატყუ­ე­ბენ მსა­ხი­ო­ბებს, შე­მოქ­

გა­სა­კე­თებ­ლად. სწო­რედ მა­შინ შევ­თა­ვა­ზე,

აზერ­ბა­ი­ჯან­სა და სომ­ხეთ­ში გა­ბა­ტო­ნე­ბუ­ლი

მე­დე­ბით თუ ტექ­ნი­კურ ჯგუფს, მხარ­დამ­ჭერ

გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა ერ­თობ­ლი­ვი ფილ­მი.

შე­ხე­დუ­ლე­ბის წი­ნა­აღ­მ­დეგ – რო­დე­საც ადა­

სტუ­დი­ებს. ასე გა­კეთ­და ოთხი-­ხუ­თი ფილ­მი.

ჩვე­ნი პირ­ვე­ლი პრო­ექ­ტი იყო ფილ­მი სა­

მი­ნებს ეროვ­ნე­ბი­სა და გვა­რის მი­ხედ­ვი­თი

არ და­გი­მა­ლავთ, რომ და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლე­ბის

ხელ­წო­დე­ბით, „ორი“ – ერ­თ­მა­ნე­თის­გან

ყო­ფენ. მინ­და გითხ­რათ, რომ საკ­მა­ოდ

რიცხ­ვ­ში ჩვე­ნი სტუ­დი­აც აღ­მოჩ­ნ­და. ასე­თი

და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ორი პა­რა­ლე­ლუ­რი ის­ტო­

გა­ბე­დუ­ლი პო­ზი­ცი­ა­ა, რის გა­მოც, მას აზერ­

შემ­თხ­ვე­ვი­თი ადა­მი­ა­ნე­ბის შე­მოს­ვ­ლა მთელ

რია სოფ­ლად და ქა­ლა­ქად; ფილ­მი ომის

ბა­ი­ჯან­ში პრობ­ლე­მე­ბი აქვს.

კი­ნო­სამ­ყა­როს უტე­ხავს სა­ხელს. ასე­თი ფაქ­

შემ­დ­გო­მი სინ­დ­რო­მის შე­სა­ხებ. პრო­ექ­ტი

სერ­თოდ, კო-­პ­რო­დუქ­ცი­ებ ­ ის თვალ­საზ­რი­

ტე­ბი სცილ­დე­ბა კერ­ძო შემ­თხ­ვე­ვა­თა რიგს

წარ­მა­ტე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნ­და. დი­დი რის­კი გას­

სით, საკ­მა­ოდ კარ­გი შე­დე­გე­ბი გვაქვს. ვმუ­

და აუცი­ლებ­ლად აისა­ხე­ბა პრო­ცე­სებ­ზე,

წია ეს­პა­ნურ­მა მხა­რე­მაც; აიღეს კრე­დი­ტი და

შა­ობთ დიდ პრო­ექ­ტ­ზე – ფილ­მ­ზე, რო­მე­ლიც

რომ­ლე­ბიც ქარ­თულ კი­ნო­ში ვი­თარ­დე­ბა.

ფილ­მის წარ­მო­ე­ბა­ში ჩა­დეს – დაახლოებით

ბოქ­სი­ო­რის ცხოვ­რე­ბას ასა­ხავს, სა­ხელ­წო­

დიდ პრობ­ლე­მად მი­მაჩ­ნია კი­ნო­თე­ატ­რე­ბის

45 000 ევ­რო. დას­რუ­ლე­ბის­თა­ნა­ვე ფილ­მი

დე­ბით „титан“ – ეს­პა­ნე­თის, ბულ­გა­რე­თი­სა

სიმ­ცი­რე. აბ­სურ­დი­ა, რომ ერთ კი­ნო­თე­ატრს

280 000 ევ­როდ გა­ი­ყი­და. ამ პრო­ექტს მოჰ­ყ­ვა

და სა­ქარ­თ­ვე­ლოს თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით.

ჰქონ­დეს რვა დარ­ბა­ზი, მა­შინ რო­დე­საც პე­ რი­ფე­რი­ებ­ში ერ­თი კი­ნო­თე­ატ­რიც არ არის.

მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მი „хорошо“ – ნო­ ვე­ლა ძა­ლა­დო­ბის წი­ნა­აღ­მ­დეგ, რო­მე­ლიც

ყვე­ლა­ზე დი­დი პრობ­ლე­მა ქარ­თულ

ამას გარ­და, გა­უ­გე­ბა­რია რა ნიშ­ნით ირ­ჩე­ვენ

კი­ნო­ში

და უჩ­ვე­ნე­ბენ ფილ­მებს. რა ხა­რის­ხით ხდე­ბა

იარა­ღო“. სწო­რედ ეს პრო­ექ­ტე­ბი გახ­და

მთა­ვა­რი­ა, კი­ნო მი­ვი­დეს იმ სტა­დი­ამ­დე,

ფილ­მის ტრან­ს­ლი­რე­ბა. რას ნიშ­ნავს, რო­

წი­ნა­პი­რო­ბა იმი­სა, რომ ეს­პა­ნე­თის კულ­

რომ არ იყოს აუცი­ლე­ბე­ლი სა­ხელ­მ­წი­ფოს

დე­საც ფილმს ჩვე­ნე­ბა დუბ­ლი­რე­ბის გა­რე­შე

ტუ­რის სა­მი­ნის­ტ­რომ და­აფ ­ ი­ნან­სა „ჩაიკა“.

მხრი­დან და­ფი­ნან­სე­ბის მო­პო­ვე­ბა. პა­ტა­რა

ხდე­ბა და მი­ზე­ზად დუბ­ლი­რე­ბის სიძ­ვი­რე

გა­ერ­თი­ან­და ჩვენს ალ­მა­ნახ­ში „მშვიდობით,

კონ­კუ­რენ­ცია დი­დია და ამ პი­რო­ბებ­ში

და­მო­უ­კი­დე­ბელ­მა სტუ­დი­ებ­მა შეძ­ლონ და­

სა­ხელ­დე­ბა. ეს არის მა­ყუ­რებ­ლის მოტყუ­ე­ბა.

სამ­თავ­რო­ბო სუბ­სი­დი­ის მო­პო­ვე­ბა არ­ც­თუ

მო­უ­კი­დე­ბე­ლი პრო­ექ­ტე­ბის წარ­მო­ე­ბა. რა

იყო შემ­თხ­ვე­ვა, რო­დე­საც ჩვენ ვხდე­ბო­დით

თქმა უნ­და, უნ­და არ­სე­ბობ­დეს პრო­ექ­ტე­ბი,

კომ­პა­ნია UNIVERSAL PICTURES-ის წარ­

ისე ად­ვი­ლი­ა. რო­გო­რი ტი­პის კი­ნოს მი­აკ ­ უთ­ვ­ნებთ

­ ი­ფო და­უ­ჭერს მხარს, რომ­ლებ­საც სა­ხელ­მწ

მო­მად­გენ­ლებს, ვა­წარ­მო­ებ­დით მო­ლა­

მაგ­რამ ამავ­დ­რო­ულ ­ ად, შე­საძ­ლე­ბე­ლი უნ­და

პა­რა­კე­ბას; ვი­ღე­ბი­დით ვალ­დე­ბუ­ლე­ბას,

„ჩაიკას“?

იყოს პა­ტა­რა პრო­ექ­ტე­ბის გან­ხორ­ცი­ელ ­ ე­ბა

გვე­ყი­და წე­ლი­წად­ში თორ­მე­ტი ფილ­მი და

თუ­კი „ორზე“ შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, რომ ეს

სა­ხელ­მ­წი­ფო სუბ­სი­დი­რე­ბის გა­რე­შეც. ჩვე­ნი

გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა მა­თი დუბ­ლი­რე­ბა. ეს არცთუ

ნამ­დვ ­ ი­ლი სა­ავ­ტო­რო კი­ნო­ა, უფ­რო მე­ტად

მთა­ვა­რი პრობ­ლე­მა ისა­ა, რომ კი­ნო­-ო­ჯა­ხი

ისე ძვი­რი ჯდე­ბო­და, მაგ­რამ ამ შემ­თხ­ვე­ვა­

გან­წყო­ბის, ერ­თ­გ­ვა­რი აღ­მო­ჩე­ნე­ბის ფილ­

არ არის ინ­ტეგ­რი­რე­ბუ­ლი ბიზ­ნეს­თან. იყო

ში ჩვენ მო­ნო­პო­ლი­ა­ში ვიჭ­რე­ბო­დით, რი­სი სა­შუ­ა­ლე­ბაც არ მოგ­ვ­ცეს. ეს იყო სა­შუ­ა­

მი­ა, მოკ­ლე­ბუ­ლია ყო­ველ­გ­ვარ კი­ნე­მა­ტოგ­

ამის მცდე­ლო­ბე­ბი 90-იან წლებ­ში, მაგ­რამ ეს

რა­ფი­ულ სპე­კუ­ლა­ცი­ას და შე­სა­ბა­მი­სად,

მცდე­ლო­ბა სა­ვა­ლა­ლო შე­დე­გით დას­რულ­

ლე­ბა პრო­ცე­სის დაწყე­ბი­სა – თუ­კი, ჩვენ

უფ­რო რთუ­ლი სა­ყუ­რე­ბე­ლი­ცაა – აქ აქ­ცენ­ტე­

და. და­გეგ­მი­ლი იყო რამ­დე­ნი­მე სე­რი­ო­ზუ­ლი

გავ­ხ­დე­ბო­დით სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში UNIVERSAL

ბი ადა­მი­ა­ნის ში­ნა­გან სამ­ყა­რო­ზე ფო­კუ­სირ­

პრო­ექ­ტის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა, მათ შო­რის

PICTURES-ის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი, სხვა სტუ­

დე­ბა; „ჩაიკას“ შემ­თხ­ვე­ვა­ში თან­ხ­ვედ­რაა

ერ­თ­-ერ­თი იყო მე­რაბ სვი­რა­ვას მხატ­ვ­რუ­

დი­ე­ბი მო­ლა­პა­რა­კე­ბებს და­იწყებ­დნ ­ ენ უკ­ვე

- ფილ­მი საკ­მა­ოდ დი­ნა­მი­კუ­რია და თან აქაც

ლი ფილ­მი „დურუ“, ეს მი­სი კი­ნო­დე­ბი­უტ ­ ი

სხვა კომ­პა­ნებ­თან. ნელ­-­ნე­ლა შე­საძ­ლე­ბე­

ადა­მი­ა­ნის ძი­ე­ბა­ა.

გახ­ლ­დათ. პრო­ექ­ტი კო­მერ­ცი­უ­ლი იყო და

ლი გახ­დე­ბო­და კავ­კა­სი­ის ბაზ­რის ათ­ვი­სე­ბა.

17

ჩვენს გეგ­მებ­ზე სა­პა­სუ­ხოდ კი­ნო­თე­ტა­რე­ბის

გრან­ტე­ბის მო­ძი­ე­ბა. ასე­თი ტი­პის კი­ნო გა­

მფლო­ბე­ლებ­მა გვითხ­რეს, რომ სა­ერ­თოდ

ცი­ლე­ბით იაფი ჯდე­ბა და, ამას გარ­და, მის

არ გა­უშ­ვე­ბენ თა­ვის ეკ­რა­ნებ­ზე ამ მწარ­მო­

გან­ვი­თა­რე­ბა­ში გარ­კვ ­ ე­უ­ლი სუბ­სი­დია იდე­ბა.

ე­ბე­ლი კომ­პა­ნი­ის პრო­დუქ­ცი­ას. არ­სე­ბულ

­ ი­ა­ნი გზა სა­ავ­ტო­რო კი­ნოს პრო­ექ­ტ­მა ორ­წლ

კი­ნო­თე­ატ­რებს ხელს არ აძ­ლევს და­მო­უ­

უნ­და გა­ი­ა­როს პრო­ექ­ტის გან­ვი­თა­რე­ბი­დან

კი­დე­ბე­ლი ეკ­რა­ნე­ბის არ­სე­ბო­ბა. ეს ქმნის

­ ამ­დე. ამ დრო­ის გან­ - ფი­ნან­სე­ბის მო­ძი­ებ

პრობ­ლე­მებს. კი­ნო­თე­ატ­რე­ბი არ გას­ცე­მენ

მავ­ლო­ბა­ში კი­ნო­სამ­ყა­რო­ში უკ­ვე თით­ქ­მის

ინ­ფორ­მა­ცი­ას იმის შე­სა­ხებ, თუ რო­მელ

ყვე­ლამ იცის მო­მა­ვა­ლი ფილ­მის შე­სა­ხებ.

ფილ­მებ­ზე და­დის მა­ყუ­რე­ბე­ლი – არა­და,

კი­დევ კარ­გი, რომ აღარ სა­ხელ­დე­ბა ას­ტ­

მწარ­მო­ე­ბელს სწო­რედ ეს აინ­ტე­რე­სებს,

­ ი თან­ხე­ბი, რომ­ლის გა­რე­შეც რო­ნო­მი­ულ

რა­თა პრო­ექ­ტი კო­მერ­ცი­ულ ­ ად გა­მარ­თ­

თი­თქოს შე­უძ­ლე­ბე­ლია კარ­გი ფილ­მის

ლე­ბუ­ლი გა­ხა­დოს. ჩვენ ვი­ცით, რომ ამ

გა­და­ღე­ბა.

­ ით და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლია სტა­ტის­ტი­კის მო­ძი­ებ ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტ­რი, თუმ­ცა ამ ინ­ფორ­

რა არის ის მი­ნი­მუ­მი, რო­მე­ლიც ფილ­

მა­ცი­ის მო­პო­ვე­ბა უჭირს. ამ ფაქ­ტო­რე­ბის

მის გა­და­ღე­ბას სჭირ­დე­ბა?

ერ­თობ­ლი­ო­ბა მნიშ­ვ­ნე­ლოვ­ნად ამუხ­რუ­ჭებს

ფილ­მის გა­და­ღე­ბა ნე­ბის­მი­ე­რი თან­ხით

კი­ნოს გან­ვი­თა­რე­ბის პრო­ცესს.

შე­იძ­ლე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა გა­და­ი­ღო ასი დო­ლა­ რით, ან არ გე­ყოს ხუ­თი მი­ლი­ო­ნი. ის უკ­ვე

სტრა­ტე­გია

სხვა სა­კითხი­ა, თუ რე­ა­ლუ­რად რო­გორ ფას­

ჩვენ მო­ვა­ხერ­ხეთ შეგ­ვექ­მ­ნა ტექ­ნი­კუ­რი

დე­ბა ეს პრო­დუქ­ტი.

ბა­ზა და შე­ვი­მუ­შა­ვეთ ასე­თი სტრა­ტე­გი­ა: გა­

ყო­ფი­ლა ასე­თი შემ­თხ­ვე­ვე­ბი. 90-იან წლებ­ში

ქი­რა­ვე­ბა­ზე ავ­წი­ეთ ფა­სე­ბი, მა­შინ სა­მუ­შაო

გა­და­ვი­ღეთ ირაკ­ლი ბა­ღა­თუ­რი­ას ფილ­მი

ბევ­რი იყო და ბა­ზა­რი ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას

– „ორშაბათი“. ათ­წუ­თი­ა­ნი ფილ­მი გა­და­ღე­

იძ­ლე­ო­და. რო­დე­საც ყვე­ლამ და­ი­ნა­ხა,

ბუ­ლი ფირ­ზე – მსა­ხი­ობ ­ ე­ბით, პრო­ფე­სი­ონ ­ ა­

რაც უფ­რო მე­ტი მხა­რე იქ­ნე­ბა ჩარ­თუ­ლი პრო­ექ­ტ­ში, მით უფ­რო დიდ არე­ალს მო­ი­ცავს და სა­ბო­ლოო ჯამ­ში კო­მერ­ცი­უ­ლა­დაც უფ­რო მომ­გე­ბი­ა­ნი იქ­ნე­ბა

თორ­ნი­კე ბზი­ავ ­ ას ნო­ვე­ლას, რო­მელ­მაც

რომ ტექ­ნი­კუ­რი აღ­ჭურ­ვი­ლო­ბის შე­ძე­ნა

ლუ­რად გახ­მო­ვა­ნე­ბუ­ლი, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­

მომ­გე­ბი­ა­ნი­ა, ჩვენს მა­გა­ლითს სხვებ­მაც

რად და­მონ­ტა­ჟე­ბუ­ლი. გა­ვა­კე­თეთ ას­ლე­ბი.

სა­ერ­თა­შო­რი­სო კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე

მი­ბა­ძეს და სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში უკ­ვე რამ­დე­

ფილ­მი იმ დრო­ის­თ­ვის 15 მა­ნე­თი დაგ­ვიჯ­და.

ოც­და­თექ­ვს­მე­ტამ­დე პრი­ზი მო­იპ ­ ო­ვა და 2011 წლის ევ­რო­პის სა­უკ ­ ე­თე­სო მოკ­ლე­

ნი­მე ტექ­ნი­კუ­რი ბა­ზა მუ­შა­ობს. ამის შემ­დეგ და­ვიწყეთ მუ­შა­ო­ბა ფა­სე­ბის და­წე­ვა­ზე. სწო­ რედ ამით მო­ახ­დი­ნა ჩვენ­მა სტუ­დი­ამ გავ­

რა­ში გა­და­ი­ხა­დეთ ის 15 მა­ნე­თი?

მეტ­რა­ჟი­ან ფილ­მად იქ­ნა აღი­ა­რე­ბუ­ლი. ამ

ერ­თ­-ერთ სცე­ნა­ში ღვე­ზე­ლე­ბი გვჭირ­დე­ბო­

პრო­ექ­ტით ჩვენ მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დეთ

ლე­ნა სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ტექ­ნი­კუ­რი ბაზ­რის

და, ეს ფუ­ლიც სწო­რედ ამა­ში დაგ­ვ­ჭირ­და.

ყვე­ლას, ვინც თა­ვის დრო­ზე ჩვენ გაგ­ვი­წია

ფორ­მი­რე­ბა­ზე. 2008 წლი­დან ამ სტუ­დი­ამ

კი­ნო­ში ასე­თი მიდ­გო­მა ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მოვ­

დახ­მა­რე­ბა.

და­იწყო ფილ­მე­ბის წარ­მო­ე­ბა. უცხო­ელ

ლე­ნა­ა. დამ­წყებ რე­ჟი­სორს ყვე­ლა უსას­

პარ­ტ­ნი­ო­რებს ძა­ლი­ან გუ­ლუხ­ვად ვთა­ვა­

ყიდ­ლოდ ეხ­მა­რე­ბა, აქ უარ­ყო­ფი­თი პა­სუ­ხი

ზობთ მთელ ქარ­თულ რე­სურსს, რა­თა პარ­

არ არ­სე­ბობს - იქ­ნე­ბა ეს შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი

ტ­ნი­ო­რე­ბი არა მხო­ლოდ ჩვენ გვყავ­დეს,

თა­ნამ­შ­რომ­ლო­ბა, თუ ტექ­ნი­კით დახ­მა­რე­ბა.

არა­მედ სა­ქარ­თვ ­ ე­ლო­ში არ­სე­ბულ სხვა

სხვა შემ­თხ­ვე­ვა­ში რე­ჟი­სო­რი თა­ვის პირ­ველ

სტუ­დი­ებ­საც. უნ­და და­ვა­ნა­ხოთ მწარ­მო­

ფილმს ვე­რა­სო­დეს გა­და­ი­ღებს.

ებ­ელ­საც და ინ­ვეს­ტორ­საც, რომ კი­ნო

ასე­ვე გა­და­ი­ღო რუ­სუ­დან გლურ­ჯი­ძემ მი­სი

მომ­გე­ბი­ა­ნი ბიზ­ნე­სი­ა. დღეს იმის­თ­ვის,

ერ­თ­-ერ­თი სა­უ­კე­თე­სო ფილ­მი -

რომ კი­ნო მომ­გე­ბი­ა­ნი იყოს, ის ევ­რო­პულ

„ნოქტიურნი“, რო­მელ­მაც დი­დი აღი­ა­რე­ბა

გა­ქი­რა­ვე­ბა­ში უნ­და მოხ­ვდ ­ ეს; ამი­სათ­ვის

მო­ი­პო­ვა არა­ერთ სა­ერ­თა­შო­რი­სო

კი აუცი­ლე­ბე­ლია ევ­რო­პუ­ლი კომ­პა­ნი­ე­ბის

კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე. ასე­თი მიდ­გო­მა, რაც

თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. რაც უფ­რო მე­ტი მხა­რე

ახალ­გაზ­რდ ­ ე­ბის­თ­ვის და­ხმა­რე­ბა­ში

იქ­ნე­ბა ჩარ­თუ­ლი პრო­ექ­ტ­ში, მით უფ­რო

გა­მო­ი­ხა­ტე­ბა, მთელ მსოფ­ლი­ო­ში­ა. ჩვენს

დიდ არე­ალს მო­ი­ცავს და სა­ბო­ლოო ჯამ­ში

მი­ერ გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბულ პრო­ექ­ტშ ­ი-

კო­მერ­ცი­ულ ­ ა­დაც უფ­რო მომ­გე­ბი­ან ­ ი იქ­ნე­ბა.

„მშვიდობით, იარა­ღო“ ფილ­მის პრო­ფე­სი­ ო­ნა­ლურ წარ­მო­ე­ბა­ში სა­მოც­და­ათ ­ ამ­დე

ეს, რაც გა­ქი­რა­ვე­ბა­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბულ

ახალ­გაზ­რ­და მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, და ამ

ფილ­მებს შე­­ე­ხე­ბა, სა­ავ­ტო­რო კი­ნოს გან­ვი­

ფილ­მ­მა ბევრ დამ­წყებ რე­ჟი­სორს

თა­რე­ბის­თ­ვის რა გზე­ბი არ­სე­ბობს?

გა­უკ­ვა­ლა გზა. მა­გა­ლი­თის­თვ ­ ის მო­ვიყ­ვან

18

19

ორი ერ­თ­ში

>> ზა­ზა ბურ­ჭუ­ლა­ძე

რო­გორ­ღაც ისე ხდე­ბა, რომ ბო­ლო დროს

კად­რის რიტ­მი და დი­ნა­მი­კა, უფ­რო სწო­რად,

ქარ­თულ კი­ნო­ზე უფ­რო მეტს ვწერ, ვიდ­

ურიტ­მო­ბა და უდი­ნა­მი­კო­ბა, ისე „მუშაობს“,

რე წიგ­ნებ­ზე; იმი­ტომ არა, რომ ჩვენ­თან

რომ ყვე­ლა­ზე გულ­ჩ­ვილ მა­ყუ­რე­ბელ­საც კი

ყუ­რადღე­ბის მიქ­ცე­ვის ღირ­სი წიგ­ნე­ბი არ

ბო­ლომ­დე გულ­გ­რილს ტო­ვებს „ბახმაროს“

იწე­რე­ბა. უბ­რა­ლოდ, უახ­ლეს ქარ­თულ

ბი­ნად­რე­ბის მი­მართ, რომ­ლე­ბიც, მი­აქ­

კი­ნო­წარ­მო­ე­ბა­ში დღეს გა­მო­ცოცხ­ლე­ბა

ცი­ეთ ყუ­რადღე­ბა, არა­ფერს ელი­ან. იმის

შე­ი­ნიშ­ნე­ბა. რაც თა­ვის­თა­ვად სა­სი­ა­მოვ­ნო

მი­უ­ხე­და­ვად, რომ თვი­თონ სა­პი­რის­პი­როს

ფაქ­ტი­ა. კი­დევ უფ­რო რომ და­ვა­ზუს­ტოთ,

ფიქ­რო­ბენ. ფიქ­რო­ბენ, თუმ­ცა მა­თი მო­ლო­

ეს გა­მო­ცოცხ­ლე­ბა შე­ი­ნიშ­ნე­ბა ზო­გა­დად

დი­ნი სი­ნამ­დვ ­ ი­ლე­ში მო­ლო­დი­ნის მხო­ლოდ

მთელ ქარ­თულ კი­ნო­წარ­მო­ე­ბა­ში, თუმ­ცა,

იმი­ტა­ცი­ა­ა. მო­ლო­დი­ნი ხომ აქ­ტი­ვო­ბის ერ­თ­­

ჩე­მი აზ­რით, დო­კუ­მენ­ტურ­მა კი­ნომ ხა­რის­

-ერ­თი მთა­ვა­რი ინ­ს­პი­რა­ტო­რი­ა. „ბახმაროს“

ხით მხატ­ვ­რულს წინ გა­ას­წ­რო. აქე­დან ორს

ბი­ნად­რე­ბი კი სრუ­ლი­ად პა­სი­უ­რე­ბი არი­ან,

გა­მოვ­ყოფ­დი – სა­ლო­მე ჯა­შის­„­ბახ­მა­რო­სა“

არა­ნა­ირ გან­ც­დას არ ავ­ლე­ნენ. მა­თი აპა­

და ნი­ნო ორ­ჯო­ნი­კი­ძი­სა და ვა­ნო არ­სე­ნიშ­

თია გა­მო­რიცხავს აფექტს. არა­და, სა­ნამ

კადრები ფილმიდან

ვი­ლის „ინგლისურის მას­წავ­ლე­ბელს“. ამ

ვაზ­როვ­ნებთ, და შე­სა­ბა­მი­სად, ვარ­სე­ბობთ,

"ინგლისურის

ორ ფილმს აქ თუნ­დაც მხო­ლოდ იმი­ტომ

მუ­დამ რა­ღა­ცას ვე­ლით, ყვე­ლა­ზე უიმე­დო

მას­წავ­ლე­ბელი"

ვა­სა­ხე­ლებ ერ­თად, რომ ორი­ვეს ერ­თი შო­

წუ­თებ­შიც კი. ბევრ სხვა რა­მეს­თან ერ­თად,

რე­უ­ლი ნა­თე­სა­ვი ჰყავს. ესაა ფრანც კაფ­კას

მო­ლო­დი­ნი ხომ ის ერ­თ­-ერ­თი მთა­ვა­რი

„ციხე-სიმაგრე“.

თვი­სე­ბა თუ უნა­რი­ა, რაც ადა­მი­ა­ნო­ბას გან­

ერ­თ­დ­რო­უ­ლად მძი­მე და მსუ­ბუ­ქი დო­კუ­მენ­

საზღ­ვ­რავს. იქ კი, სა­დაც მო­ლო­დი­ნი არა­ა,

ტუ­რი ფილ­მი „ბახმარო“, პირ­ველ ყოვ­ლი­სა,

ამ გან­საზღ­ვ­რუ­ლე­ბის კვდო­მა იწყე­ბა. თუმ­ცა

­ ა­ცი­ა­ა. ფილ­ შე­უძ­ლებ­ლო­ბა­თა ილუს­ტრ

ბახ­მა­რო­ე­ლე­ბი რო­გორ­ღაც მა­ინც არ­სე­

მის ერ­თ­-ერ­თი მთა­ვა­რი ღირ­სე­ბა­თა­გა­ნი

ბო­ბენ, იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ ცხოვ­რე­ბის

სწო­რედ ამ ბი­ნა­რუ­ლო­ბა­ში­ა. აქ სიმ­ძი­მე

­ ის სრუ­ლი­ად ჩამ­ქ­რა­ სტი­მუ­ლი მათ­ში თით­ქმ

სიმ­სუ­ბუ­ქე­ში­ა, და პი­რი­ქით, სიმ­სუ­ბუ­ქე –

ლი­ა. ისე­თი პე­სი­მის­ტუ­რი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბიც კი,

სიმ­ძი­მე­ში. ეს ეფექ­ტი კი სა­ერ­თო ხე­დე­ბით,

რო­გო­რე­ბი­ცაა კაფ­კას „ციხე-სიმაგრე“, ბე­კე­

მაქ­სი­მა­ლუ­რად ნე­იტ­რა­ლუ­რი კა­მე­რი­თა

ტის „გოდოს მო­ლო­დი­ნი“ და დი­ნო ბუ­ცა­ტის­„­

და ავის მო­მას­წა­ვებ­ლად მშვი­დი მონ­ტა­ჟით

თათ­რე­ბის უდაბ­ნო“, მთლი­ან ­ ად მო­ლო­

მი­იღ­წე­ვა. ცალ­კე­უ­ლი სცე­ნე­ბის სას­პენ­სი

დი­ნის ეფექ­ტ­ზეა აგე­ბუ­ლი. ამ ქმნი­ლე­ბა­თა

კი აუცი­ლებ­ლო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე­ობს,

ყვე­ლა­ზე უბად­რუკ გმირ­თა ქცე­ვას სწო­რედ

ვიდ­რე მა­ყუ­რებ­ლის ემო­ცი­ე­ბის სა­მარ­თა­

მო­ლო­დი­ნი გან­საზღ­ვრ ­ ავს – მო­ლო­დი­ნია

ვა­დაა მო­მარ­თუ­ლი. ამ ფილ­მ­ში ჯა­ში არა

ამა­თი მა­მოძ­რა­ვე­ბე­ლი ძა­ლა.­ბახ­მა­რო­ე­

მა­ნი­პუ­ლა­ტო­რი, არა­მედ დამ­კ­ვირ­ვე­ბე­ლი­ა.

ლე­ბი კი, რა­ო­დენ პა­რა­დოქ­სუ­ლა­დაც უნ­და

და, რო­გორც მთხრო­ბე­ლი და ამ­სახ­ვე­ლი,

ჟღერ­დეს, სწო­რედ მო­ლო­დი­ნის კო­ლექ­

მთე­ლი სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბო­ლომ­დე

ტი­უ­რი არ­ქო­ნის წყა­ლო­ბით არ­სე­ბო­ბენ.

დის­ტან­ცი­ა­ზე მდგო­მი რჩე­ბა. აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია

ცხა­დი­ა, ეს ანო­მა­ლი­ა­ა, მაგ­რამ ამ შემ­თხ­ვე­

ისიც, რომ, მო­ცე­მულ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, სწო­რედ

ვა­ში,­სწ ­ ო­რედ გა­მო­ნაკ­ლი­სი ამ­ტ­კი­ცებს წესს.

ამ დის­ტან­ცი­რე­ბას მი­აქვს სათ­ქ­მე­ლი მა­ყუ­

„ბახმაროში“ ყო­ველ­გ­ვა­რი მო­ლო­დი­ნის

რებ­ლამ­დე მარ­თე­ბუ­ლად. ჯა­ში უარს ამ­ბობს

გა­რე­შე არ­სე­ბო­ბენ­. ­თუმ­ცაკი ძნე­ლი­ა, მა­თი

ყო­ველ­გ­ვარ დი­ნა­მი­კა­ზე და ირ­ჩევს მო­ნო­

არ­სე­ბო­ბა რა­მით გა­ა­მარ­თ­ლო. ამ შე­ნო­ბა­ში

ტო­ნუ­რი, უდი­აგ­რა­მო თხრო­ბის სტილს, რაც

ანუ სივ­რ­ცე­ში დრო თით­ქოს გა­ჩე­რე­ბუ­ლი­ა.

სრუ­ლი­ად გა­მო­რიცხავს თა­ნა­გან­ც­დას.

არა­და, სივ­რც ­ ე ხომ შე­უძ­ლე­ბე­ლია დრო­ის

ამ უაფექ­ტო ფილ­მის თი­თო­ე­უ­ლი სტა­ტი­კუ­რი

გა­რე­შე? „ბახმაროში“ ასე­ვე შე­უძ­ლე­ბე­ლია

20

არ­ჩე­ვა­ნი, რა­საც გრძე­ლი და სტა­ტი­კუ­რი

ნორ­მას კი ოპე­რა­ტო­რის დის­ტან­ცი­ა­ზე მდგა­

ისე ახ­ლო­საც არ იკა­რე­ბენ, რომ მათ შო­რის

კად­რე­ბი მხო­ლოდ ხაზს უს­ვა­მენ. აქ ყვე­ლა­

რი და გა­ყი­ნუ­ლი კა­მე­რა ერ­თ­დ­რო­ულ ­ ად

ურ­თი­ერ­თ­გა­გე­ბის აქ­ტი შედ­გეს. იმის მი­უ­ხე­

ფე­რი ზუს­ტად იმ­დე­ნა­დაა ნე­ბა­დარ­თუ­ლი,

ნე­იტ­რა­ლუ­რად და პა­თო­ლო­გო­ა­ნა­ტო­მის

და­ვად, რომ სის­ტე­მა ხვდე­ბა გმირს, მა­ინც

რამ­დე­ნა­დაც აკ­რ­ძა­ლუ­ლი. აქ მულ­ტი­ფუნ­ქ­

გულ­მოდ­გი­ნე­ბით ასა­ხავს. ჯა­ში უტ­რი­რე­ბი­

მა­თი შეხ­ვედ­რა შე­უძ­ლე­ბე­ლი­ა. „ინგლისურის

ცი­უ­რი შე­ნო­ბის პირ­ვე­ლი სარ­თუ­ლი მეტ­წი­

სა და ყო­ველ­გ­ვა­რი აქ­ცენ­ტი­რე­ბის გა­რე­შე

მას­წავ­ლე­ბე­ლი“ ვერ­შეხ­ვედ­რის ილუს­ტ­რა­

ლად მწვა­ნე და წი­თე­ლი პლას­ტი­კა­ტი­თაა

გვა­ნა­ხებს პირ­და­პირ კა­ნონ­ზო­მი­ე­რე­ბის

ცი­აა ­ . ფილ­მ­ში სის­ტე­მა და გმი­რი ერ­თ­მა­ნეთ­

მო­პირ­კე­თე­ბუ­ლი, რაც, თა­ვის მხრივ, იმ

დარ­ღ­ვე­ვას, ნორ­მი­დან გა­დახ­ვე­ვას ანუ

ში ლა­პა­რა­კო­ბენ, მაგ­რამ ერ­თმ ­ ა­ნე­თის არ

მოშ­ლილ საგ­ზაო შუქ­ნი­შანს გა­გო­ნებს, რო­

შე­დეგს, და არა – ქსო­ვი­ლე­ბი­სა და ორ­გა­

ეს­მით. მათ არ შე­უძ­ლი­ათ მოს­მე­ნი­ლის პი­რად

მელ­ზეც ერ­თ­დ­რო­ულ ­ ად ან­თია მოძ­რა­ო­ბის

ნო­ე­ბის აგე­ბუ­ლე­ბა­ში თვით და­ა­ვა­დე­ბის

გა­მოც­დი­ლე­ბა­ში გა­და­ტა­ნა. ისი­ნი უბ­რა­ლოდ

ნე­ბა­დამ­რთ ­ ვ ­ ე­ლი და ამ­კ­რ­ძა­ლა­ვი ფე­რის

შე­დე­გად მომ­ხ­დარ ცვლი­ლე­ბებს. შე­დე­გის

არ ან­/­და ვერ ცნო­ბენ ერ­თ­მა­ნეთს.

ნა­თუ­რა. ეს ბი­ნა­რუ­ლი დე­ტა­ლი კი სიმ­ბო­ლუ­

გა­სარ­ჩე­ვად ხომ შე­დე­გამ­დე­ლი მდგო­მა­რე­

„ინგლისურის მას­წავ­ლე­ბელ­ში“ სო­ფე­ლი, რო­გორც სის­ტე­მა, თავს იცავს. მას არ სურს

რად ყვე­ლა­ზე უკეთ გა­მო­ხა­ტავს ბახ­მა­რო­

ო­ბის ცოდ­ნაა სა­ჭი­რო. ასე რომ, რად­გან არ

ელ­თა არ­ჩე­ვა­ნის შე­უძ­ლებ­ლო­ბას.

ვი­ცით, რო­გო­რი იყო ეს ორ­გა­ნიზ­მი მა­ნამ­დე,

და არც შე­უძ­ლია ახ­ლის შეც­ნო­ბა. ასე რომ,

„ბახმაროში“ შე­უძ­ლე­ბე­ლია რო­გორც ყოფ­ნა,

ამი­ტო­მაც გვა­გო­ნებს შე­ნო­ბა „ბახმარო“

მის სხე­ულ­ში ბრედ­ლი ბო­ლომ­დე ან­ტის­ ­ ად რჩე­ბა. სის­ტე­მას არ უნ­და ახა­ლი, ხე­ულ

ისე არ­ყოფ­ნა. აქ ერ­თ­-ერ­თი ფან­ჯ­რის ად­

სიმ­სივ­ნეს. ოღონდ არც ავ და არც კე­თილ­თ­

­ არ გი­ლას კე­დელ­ში ამო­სულ ცოცხალ­მ­კ­ვდ

ვი­სე­ბი­ანს. თუ შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, ეს შე­ნო­ბა

ძვე­ლი ურ­ჩევ­ნი­ა. ეს ძვე­ლი კი, რო­გორც

ბა­ლახ­საც კი თით­ქოს ვერ გა­და­უწყ­ვე­ტი­ა,

ერ­თი დი­დი უთ­ვი­სე­ბო სიმ­სივ­ნე­ა. სა­ლო­მეს

ფილ­მის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვხე­დავთ, ტყუ­ი­

გა­იზ ­ არ­დოს თუ გახ­მეს. ფილ­მშ ­ ი არა მარ­ტო

ნორ­მა კი ნორ­მი­დან გა­დახ­ვე­ვის ასახ­ვა­ა.

ლით, და­ცინ­ვი­თა და ფა­რი­სევ­ლო­ბი­თაა

არა­ვის სცა­ლია მე­ტა­ფო­რუ­ლი აზ­როვ­ნე­ბის­

ცო­ტა ხნის წი­ნათ კი­ნო­თე­ატრ რუს­თა­ველ­ში

გაჟ­ღენ­თი­ლი. სის­ტე­მა ისე თავ­ხე­დუ­რად

თ­ვის, არა­მედ პო­ე­ზია სუ­ლაც გან­დევ­ნი­ლი­ა,

ნი­ნო ორ­ჯო­ნი­კი­ძემ და ვა­ნო არ­სე­ნიშ­ვილ­მა

აყ­რის ბრედ­ლის თვა­ლებ­ში ნა­ცარს, რომ ამ

­ ი­ფო­დან, რო­გორც იდე­ა­ლუ­რი სა­ხელ­მწ

მა­თი ერ­თობ­ლი­ვი ნა­მუ­შე­ვა­რი „ინგლისურის

უკა­ნას­კ­ნელს ის­ღა დარ­ჩე­ნი­ა, თა­ვის­თ­ვის

რომ­ლის ძა­ლი­ან სპე­ცი­ფი­კურ და თა­ვი­სე­ბურ

მას­წავ­ლე­ბე­ლი“ პირ­ვე­ლად აჩ­ვე­ნეს ფარ­თო

­ ოთ­დეს და ჩუ­მად თქვას: „ეს შე­უძ­ლე­ აღ­შფ

მიკ­რო­ფი­ლი­ალ­საც წარ­მო­ად­გენს „ბახმარო“,

აუდი­ტო­რი­ას. რე­აქ­ცი­ით თუ ვიმ­სჯ ­ ე­ლებთ,

ბე­ლი­ა! “; კერ­ძოდ – საკ­ლა­სო გა­მოც­დე­ბის

სა­დაც მე­ტად პრო­ზა­ულ ­ ი ბრძო­ლა მიმ­დი­ნა­

მა­ყუ­რე­ბელ­მა ფილ­მი მი­ი­ღო. თუმ­ცა, სა­

დროს. ფილ­მ­ში კარ­გად ჩანს, თუ რო­გო­რი

რე­ობს გა­დარ­ჩე­ნის­თ­ვის: კერ­ძოდ კი – უფ­რო

კითხა­ვი­ა, რამ­დე­ნად სწო­რად იქ­ნა იგი

ფიქ­ციაა ეს გა­მოც­დე­ბი.

სამ­კ­ვ­დ­რო, ვიდ­რე სა­სი­ცოცხ­ლო. ეს შე­ნო­ბა

გა­გე­ბუ­ლი. რამ­დე­ნა­დაც, ფილ­მის მსვლე­

„ვინც ინ­გ­ლი­სუ­რი არ იცის, ღა­რი­ბი­ა“,

ერ­თ­გ­ვა­რი ნო­ეს კი­დო­ბა­ნია სარ­კის ეფექ­ტით.

ლო­ბი­სას ჩემს გარ­შე­მო მსხდომ­ნი ხში­რად

– ამ­ბობს მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლი ფილ­მის

­ნ ­ ა, კი­დო­ბა­ნის გა­რეთ კი არა, ანუ აქ წარ­ღვ

­ ენ ერ­თმ ­ ა­ნეთ­ში ისეთ რა­მე­ებ­ზე აკე­თებ­დნ

და­საწყის­ში. ბრედ­ლი ნელ­სო­ნი ერ­თ­-ერ­თია იმ ასო­ბით მას­წავ­ლე­ბელ­თა­გან, რომ­ლე­ბიც

თვით კი­დო­ბან­ში­ა.

­ ა, რომ ფილ­მის კო­მენ­ტარს, ეჭ­ვი გა­მიჩ­ნდ

თუმ­ცა ეს ის შემ­თხ­ვე­ვა არა­ა, რო­ცა ხვდე­ბი,

აღ­ქ­მა ოდ­ნავ ზე­და­პი­რუ­ლი იყო.

სა­ქარ­თვ ­ ე­ლო­ში ჩა­მო­ვიდ­ნენ ერის გა­სა­ნათ­

რომ „ნამდვილი“ ცხოვ­რე­ბა შე­ნო­ბის გა­რეთ

ჩე­მი აზ­რით, „ინგლისურის მას­წავ­ლე­ბე­ლი“

ლებ­ლად. ჩა­ნა­ფიქ­რი მშვე­ნი­ე­რი­ა, თუმ­ცა

დუღს და გად­მო­დუღს. „ბახმარო“ მი­სი ბი­

რამ­დე­ნი­მე მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ვა­ნი ნა­წარ­მო­ებ ­ ის

გა­ნუ­ხორ­ცი­ე­ლე­ბე­ლი. სხვას რომ თა­ვი

­ ის იმ­დე­ნად თვით­კ­მა­რი­ა, რომ ნად­რე­ბის­თვ

თა­ვი­სე­ბუ­რი და მსუ­ბუ­ქი ვერ­სი­ა­ა. პირ­ველ

გა­ვა­ნე­ბოთ, სო­ფელ სა­ჯი­ჯა­ო­ში ინ­გ­ლი­სუ­რის

იგი თით­ქ­მის სრუ­ლი­ად გა­მო­რიცხავს მათ­

ყოვ­ლი­სა, აქ ალ­ბათ ლო­რან კან­ტეს ფილ­მი

სწავ­ლა არ შე­უძ­ლი­ათ, არ გა­მოს­დით. სი­

თ­ვის გა­რე სამ­ყა­როს. თან ისიც მნიშ­ვ­ნე­ლო­

„კლასი“ უნ­და ვახ­სე­ნოთ, რო­მე­ლიც 2008

­ ა­მა­ინც არც ინ­დო­ მარ­თ­ლე ით­ქ­ვას, მა­ინ­ცდ

ვა­ნი­ა, რომ აქ წარ­ღ­ვ­ნა სუ­ლაც არ ნიშ­ნავს

წელს კან­ში „ოქ­როს პალ­მის რტო­თი“ და­

მე­ბენ. ბრედ­ლის შე­კითხ­ვა­ზე, – „სად გინ­დათ

წყალ­დი­დო­ბას.

ჯილ­დოვ­და. რო­მელ­თა­ნაც არა­ერ­თი გა­და­

სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ წახ­ვი­დეთ? “,

„ბახმაროში“ არა­ვინ იღი­მის. აქ საცხოვ­რე­

ძა­ხი­ლი აქვს „ინგლისურის მას­წავ­ლე­ბელს“.

– კლა­სი ერ­თხ­მად პა­სუ­ხობს: „თბილისში! “.

ბელ ოთახ­ში შე­კე­ტი­ლი ერ­თ­-ერ­თი ოჯა­ხი

­ ­ვა­ვე­ბა აქ ისა­ა, რომ ბრედ­ლი ნელ­სო­ნი გან­სხ

ერ­თგ ­ ან ბრედ­ლი ამ­ბობს: „საქართველოში

სრუ­ლი­ად უემო­ცი­ოდ უყუ­რებს ღა­მის კო­მე­

ინ­გ­ლი­სუ­რი ენის მას­წავ­ლე­ბე­ლია სო­ფელ

სუფ­რა არას­დ­როს მთავ­რ­დე­ბა; სკო­ლა­შიც

დი­ურ სე­რი­ალს. ყრუ კედ­ლის ჭვრე­ტა უფ­რო

სა­ჯი­ჯა­ო­ში, ფრან­სუა ბე­გო­დო კი ფრან­გულ

კი“. სა­ჯი­ჯა­ო­ში ინ­გ­ლი­სუ­რის სწავ­ლა არ

აგა­ფო­რი­ა­ქებს, ვიდ­რე სე­რი­ა­ლი აღელ­ვებს

ენა­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რას ას­წავ­ლის ერთ პა­

უნ­დათ. ან რა სა­ჭი­რო­ა? ინ­გ­ლი­სუ­რი ენის

მათ. ოღონდ ეს იმ­დე­ნად სე­რი­ა­ლის უნი­ჭო­

რი­ზულ სკო­ლა­ში.

სა­გა­მოც­დო ტეს­ტე­ბი მათ გა­რე­შეც შე­ივ­სე­ბა

ბის ბრა­ლი არა­ა, რამ­დე­ნა­დაც უფ­რო მი­სი

„ინგლისურის მას­წავ­ლე­ბე­ლი“ ასე­ვე ენა­თე­

მათ­სა­ვე სა­სარ­გებ­ლოდ. მო­ნა­ცე­მე­ბი ეროვ­

მა­ყუ­რე­ბე­ლია გა­მო­ფი­ტუ­ლი და ემო­ცი­ე­ბის­

სა­ვე­ბა კაფ­კას „ციხე-სიმაგრესაც“. რო­გორც

ნულ სა­გა­მოც­დო ცენ­ტ­რ­ში გა­და­იგ­ზავ­ნე­ბა,

გან დაც­ლი­ლი. ბახ­მა­რო­ე­ლებს სა­ხის კუნ­თე­

მი­წის­მ­ზო­მე­ლი კ., ისე ბრედ­ლი ნელ­სო­ნიც

იქი­დან კი – გა­ნათ­ლე­ბის სა­მი­ნის­ტ­რო­ში. და ყვე­ლა კმა­ყო­ფი­ლი­ა. ყვე­ლა იცი­ნის. მოს­წავ­

ბიც თით­ქოს ატ­რო­ფი­რე­ბუ­ლი აქვთ.

წი­ნას­წა­რი გან­ზ­რახ­ვით ჩა­დის სოფ­ლად, რომ

შე­ნო­ბა „ბახმარო“ ის ცოცხალ­მკ ­ვ ­ ­და­რი

იქა­ურ სის­ტე­მა­ში ჩა­ე­წე­როს, მაგ­რამ ვერ ეწე­

ლეც და პრე­ზი­დენ­ტიც. მე­რე რა, რომ სა­ჯი­

ორ­გა­ნიზ­მი­ა, რო­მელ­შიც სი­ცოცხ­ლე ზუს­ტად

რე­ბა. სის­ტე­მა არ იღებს მას. რო­გორც კ.-ს, ისე

ჯა­ოს სკო­ლა­ში ინ­გ­ლი­სუ­რი არ უს­წავ­ლი­ათ?

იმ­დე­ნა­დაა შე­საძ­ლე­ბე­ლი, რამ­დე­ნა­დაც

ბრედ­ლი­საც არა­ვინ აგ­დებს ღი­ად სოფ­ლის

დო­კუ­მენ­ტი ხომ არ­სე­ბობს, რო­მე­ლიც ამის

შე­უძ­ლე­ბე­ლი. ანუ აქ ანო­მა­ლია ნორ­მა­ა. ამ

ქრო­ნო­ტო­პო­სი­დან, თუმ­ცა სოფ­ლე­ლე­ბი

სა­პი­რის­პი­როს ამ­ტ­კი­ცებს?

21

კადრი ფილმიდან

ფოტო: ანკა გუჯაბიძე

"ბახმარო"

ან რო­გორ გა­ბე­დავს პრო­ვინ­ცი­უ­ლი სკო­ლის

და­ა­ვიწყ­დეს. სა­დაც უნ­და წა­ვი­დეს, ყო­ველ­თ­

დი­რექ­ტო­რი იმის თქმას, რომ დღე­ვან­დელ

ვის ემახ­სოვ­რე­ბა ეს სკო­ლა“. მარ­თ­ლაც­და,

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში მი­სი სკო­ლის მოს­წავ­ლე­ებ­

რა და­ა­ვიწყებს ბრედ­ლის სა­ჯი­ჯა­ოს სკო­ლას?

მა ინ­გ­ლი­სუ­რი არ იცი­ან. ჩვენ ხომ გი­გან­ტუ­

ახ­ლა ისე არ გა­მო­ვი­დეს, თით­ქოს მარ­ტო

რი ნახ­ტო­მე­ბით მი­ვი­წევთ ახა­ლი მშვე­ნი­ე­რი

სა­ჯი­ჯა­ოს სკო­ლა­შია პრობ­ლე­მა. სი­მარ­თ­ლე

სა­ქარ­თ­ვე­ლოს­კენ, სა­დაც ძაღ­ლ­საც კი ეცო­

ით­ქ­ვას, ეს ბრედ­ლიც კარ­გი მთხლეა და მი­

დი­ნე­ბა ინ­გ­ლი­სუ­რი და კომ­პი­უ­ტე­რი?

სი მას­წავ­ლებ­ლო­ბაც საკ­მაო ეჭ­ვებს ბა­დებს.

ერის ინ­ტერ­ნე­ტი­ზა­ცი­ა-­კომ­პი­უტ ­ ე­რი­ზა­

თუმ­ცა, მო­ცე­მულ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, მას ალ­ბათ

ცია ცალ­კე სა­უბ­რის თე­მა­ა. თა­ვის დრო­ზე

ყვე­ლა­ზე ნაკ­ლე­ბად მო­ეთხო­ვე­ბა. ძაღ­ლის

სა­ა­კაშ­ვილ­მა კარ­გად შე­ა­და­რა კომ­პი­უ­ტე­

თა­ვი კი იქაა და­მარ­ხუ­ლი, სა­დაც ბრედ­ლის­

რი ილი­ას სან­თელს, ცოდ­ნის გა­და­ცე­მის

ნა­ირ ­ ებს იწ­ვე­ვენ მას­წავ­ლებ­ლე­ბად.

კუთხით; რაც, თა­ვის მხრივ, გვაძ­ლევს

ფილ­მის ში­ნა­არსს შეგ­ნე­ბუ­ლად არ ვყვე­ბი,

პა­სუხს შე­კითხ­ვა­ზე „რატომ იყო რე­ვო­ლუ­ცი­

რამ­დე­ნა­დაც „ინგლისურის მას­წავ­ლე­ბე­ლი“

ამ­დე­ლი ბავ­შ­ვი გო­ნე­ბაჩ­ლუნ­გი?“. იმი­ტომ,

აუცი­ლებ­ლად სა­ნა­ხა­ვი ფილ­მი­ა. ად­რეც

რომ მას არ ჰქონ­და კომ­პი­უ­ტე­რი.

ვთქვი და ახ­ლაც გა­ვი­მე­ო­რებ, – დღეს

თუმ­ცა, და­ვუბ­რუნ­დეთ სა­ჯი­ჯა­ოს. იქა­უ­რი

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში დო­კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნო უკე­თეს

სკო­ლის დი­რექ­ტო­რი, სიმ­პ­ტო­მა­ტუ­რი სა­ხე­

მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში­ა, ვიდ­რე მხატ­ვ­რუ­ლი. ამის

ლით – ელ­შუქ ტყე­ბუ­ჩა­ვა, ერ­თ­გან ამ­ბობს:

კი­დევ ერ­თი და­დას­ტუ­რე­ბაა „ბახმარო“და

„გამორიცხულია, ამას (ბრედლის) აქა­უ­რო­ბა

„ინგლისურის მას­წავ­ლე­ბე­ლი“.

22

25

ის, ვინც თა­ნ ა­მ ედ­რ ო­ვ ე ქარ­თ­ვ ე­ლ ი მა­ყ უ­რ ე­ბ ე­ლ ი კი­ნ ო­თ ე­ა ტ­რ ებ­შ ი და­ა ბ­რ უ­ნ ა

ეს სა­ხე­ლი და გვა­რი ჯერ თა­ნა­მედ­რო­ვე

ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლი). 2010 – „რენე მი­დის

ქარ­თუ­ლი კი­ნო­ფილ­მე­ბის ტიტ­რებ­ში, შემ­

ჰო­ლი­ვუდ­ში“ (რეჟისორი ალე­კო ცა­ბა­ძე);

დეგ IMDB-ზე, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი ქარ­თუ­ლი

2011 – „მარილივით თეთ­რი“ (რეჟისორი ქე­

კი­ნო­ენ­ციკ­ლო­პე­დი­ის ახა­ლი გა­მო­ცე­მის

თი მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნი) და ტრი­ლო­გი­ის დას­კ­ვ­ნი­თი

გვერ­დებ­ზე აღ­მოჩ­ნ­და.

ნა­წი­ლი – „ბოლო გა­სე­ირ­ნე­ბა“.

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი – პრო­დუ­სე­რი, კი­ნო­

ეს თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­ლი კი­ნოს ჰი­ტე­ბი­ა,

გა­ნათ­ლე­ბის გა­რე­შე. ის, ვინც ხე­ლოვ­ნურ

რომ­ლებ­საც თან ახ­ლ­და აღი­არ ­ ე­ბა სხვა­დას­

სუნ­თქ ­ვ ­ ა­ზე გა­და­სულ თა­ნა­მედ­რო­ვე კი­ნო­ე­

ხ­ვა პრეს­ტი­ჟულ კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე; ფილ­

პო­ქა­ში ქარ­თ­ვე­ლი მა­ყუ­რე­ბე­ლი კი­ნო­თე­ატ­

მე­ბი, რომ­ლე­ბი­და­ნაც სცე­ნე­ბი და ცი­ტა­ტე­ბი

რებ­ში და­აბ­რუ­ნა. მა­ყუ­რე­ბე­ლი, რო­მე­ლიც

მა­ყუ­რე­ბელ­მა ზე­პი­რად იცის.

ეროვ­ნულ პრო­დუქ­ცი­ას დიდ თთრ ეკ­რან­ზე

“ბოლო გა­სე­ირ­ნე­ბა“ პრო­დუ­სე­რის უკა­ნას­კ­

ჯერ­ჯე­რო­ბით არ ელო­და.

ნე­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი­ა.

კი­ნო­თე­ატრ "ამირანი" თა­ნამ­ფ­ლო­

იც­ვა­ლა.

ლე­ვან კო­რინ­თე­ლი 40 წლის ასაკ­ში გარ­და­

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

ბელი და ასე­ვე კი­ნოს­ტუ­დია "რემკასა" და "დამოუკიდებელი კი­ნოპ­რო­ექ­ტის" თა­ნა­და­

ძა­ლი­ან სევ­დის მომ­გ­ვ­რე­ლი­ა, რო­დე­საც

მა­არ­სე­ბე­ლი ყვე­ლა­ზე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი სუ­რა­

კი­ნო­სუ­რა­თის ტი­ტ­რებ­ში სა­ხე­ლი და გვა­რი

თე­ბის პო­დუ­სე­რად მოგ­ვევ­ლი­ნა:

შავ ჩარ­ჩო­შია ჩას­მუ­ლი; მით უფ­რო მა­შინ,

2003 – „მოგზაურობა ყა­რა­ბაღ­ში“ (რეჟისორი

რო­დე­საც ამ ადა­მი­ანს იც­ნობ, მას­თან გი­სა­

ლე­ვან თუთ­ბე­რი­ძე); 2007 – „რუსული სამ­

­ ე­ბი­ა. უბ­რი­ა, გი­კა­მა­თია და აზ­რი გა­გი­ზი­არ

კუთხე­დი“ (რეჟისორი ალე­კო ცა­ბა­ძე); 2008

და მა­შინ, რო­ცა ზუს­ტად იცი – ამ ადა­მი­ანს

– „სამი სახ­ლი“ (რეჟისორი ზა­ზა ურუ­შა­ძე);

ყვე­ლა­ზე მე­ტად უყ­ვარ­და კი­ნო!

2009 – „ კონ­ფ­ლიქ­ტის ზო­ნა“ (რეჟისორი ვა­ნო ბურ­დუ­ლი) 2010 – „ქუჩის დღე­ე­ბი“ (რეჟისორი

ნეს­ტან ნე­ნე კვი­ნი­კა­ძე

26 Cemi kino

Tbilisi, my city >> ირი­ნე ჟორ­და­ნი­ა

ერთ ფილ­მად შეკ­რუ­ლი და­მუ­კი­დე­ბე­ლი

ლო­ბით არის, რომ ცხოვ­რე­ბა ისე­თი არ

ის­ტო­რი­ე­ბი, სხვა­დას­ხ­ვა ეს­თე­ტი­კა და სხვა­

არის, რო­გო­რიც ჩვენ გვგო­ნი­ა. ის, რაც

თქვენ ყუ­რადღე­ბა არაპ­რო­ფე­სი­ო­ნალ არ­ტის­ტებ­ზე შე­ა­ჩე­რეთ. ხომ არ მი­გაჩ­ნი­ათ,

დას­ხ­ვა თვა­ლით და­ნა­ხუ­ლი ამ­ბა­ვი – ყვე­ლა ამ

ცხოვ­რე­ბა გვგო­ნი­ა, შე­იძ­ლე­ბა კი­ნო აღ­

რომ კი­ნო­ში ტი­პაჟს უფ­რო დი­დი მნიშ­ვნ ­ ე­

ფილმს ერ­თი ქა­ლა­ქი აერ­თი­ა­ნებს. ქა­ლა­ქი,

მოჩ­ნ­დეს, კი­ნო­ში კი ყვე­ლა­ფე­რი ცო­ტა

ლო­ბა აქვს, ვიდ­რე იმას – პრო­ფე­სი­ონ ­ ა­ლია

რომ­ლის გუ­ლის­ცე­მას თი­თო­ე­უ­ლი სხვა­დას­ხ­

სხვა­ნა­ირ ­ ად ხდე­ბა.

არ­ტის­ტი თუ არა? ­ ე­ბა, მე ყო­ველ­თ­ვის დიდ არ­ტის­ტებს რაც შე­ეხ

ვა­ნა­ი­რად გრძნობს, აღიქ­ვამს და გა­მო­ხა­ტავს. ფილ­მი, სა­ერ­თო სა­ხელ­წო­დე­ბით – "თბილისი,

ეპი­ზო­დი გა­დას­ღე­ბი მო­ედ­ნი­დან?

ყუ­რადღე­ბას ვაქ­ცევ მსა­ხი­ობ ­ ის ოს­ტა­ტო­ბას.

ჩემი ქალაქი" თორ­მე­ტი რე­ჟი­სო­რის მოკ­ლე­

შე­იძ­ლე­ბა ასეც ით­ქ­ვას; არ ვიტყო­დი, რომ

ამ შემ­თხ­ვე­ვა­შიც შე­იძ­ლე­ბო­და ად­ვი­ლი გზით

მეტ­რა­ჟი­ან ნა­მუ­შე­ვარს აერ­თი­ა­ნებს, ამათ­გან

ეს ამ­ბა­ვი ჩე­მი ცხოვ­რე­ბი­დან არის, მაგ­რამ

წას­ვლ ­ ა და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბის

რვა უკ­ვე დას­რუ­ლე­ბუ­ლი­ა, დარ­ჩე­ნი­ლი

რა­ღაც იმ­პულ­სე­ბი ჩე­მი­ვე გა­და­სა­ღე­ბი მო­ედ­

აყ­ვა­ნა, თუმ­ცა ჩავ­თ­ვა­ლე, რომ აქ უფ­რო

ფილ­მე­ბის გა­და­ღე­ბა კი ახ­ლა მიმ­დი­ნა­რე­ობს.

ნი­დან წა­მო­ვი­და, ეს ჩემს მი­ერ გვერ­დი­დან

ტი­პა­ჟუ­რი ხა­სი­ა­თე­ბი იქ­ნე­ბო­და სა­ინ­ტე­რე­სო,

ქარ­თულ­-ა­მე­რი­კულ პრო­ექტს ერ­თობ­ლი­

და­ნა­ხუ­ლი ის­ტო­რი­ა­ა.

ვად ახორ­ცი­ე­ლე­ბენ სტუ­დია IBERIA PICTURES (საქართველო) და კომ­პა­ნია STORYMAN PRODUCTION (აშშ), პროექტის ერთ-ერთი

მთა­ვა­რი გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბა სრულ და მოკ­ლე­მეტ­ რა­ჟი­ან ფილმს შო­რის... მთა­ვა­რი და, ვფიქ­რობ, შე­საძ­ლოა ერ­თა­

თა­ვად ფილ­მიც გარ­კ­ვე­ულ­წი­ლად დო­კუ­მენ­ ტუ­რი კი­ნოს­კენ იხ­რე­ბა. სა­ერ­თოდ, ვფიქ­ რობ, მი­უხ ­ ე­და­ვად იმი­სა, რომ კი­ნო ერ­თი ადა­მი­ან ­ ის მი­ერ არ იქ­მ­ნე­ბა, მას ჯგუ­ფი ქმნის,

პროდუსერის – ქეთი გალდავაძის თქმით, მა­

დერ­თი, რაც მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან ფილმს სრულ­

რომ­ლის თი­თო­ეუ ­ ლ წევ­რზ ­ ე ბევ­რი რა­მაა და­

ყუ­რე­ბე­ლი ფილმს წლის ბო­ლოს იხი­ლავს.

მეტ­რა­ჟი­ან ­ ი­სა­გან გა­ნას­ხვ ­ ა­ვებს, სის­ხარ­ტე­ა.

მო­კი­დე­ბუ­ლი, რე­ჟი­სორს მა­ინც გა­დამ­წყ­ვე­ტი

ლე­ვან თუთ­ბე­რი­ძე – C'eST LA VIE

სათ­ქ­მე­ლის გად­მო­ცე­მა მოკ­ლე დრო­ში უნ­და

რო­ლი ენი­ჭე­ბა. რაც უნ­და კარ­გი ჯგუ­ფი იყოს,

შეძ­ლო, რაც თა­ვი­სე­ბურ აზ­როვ­ნე­ბას გუ­ლის­

მი­სი მუ­შა­ო­ბა სა­სურ­ველ შე­დეგს ვერ გა­მო­

C'EST LA VIE – „ასეთია ცხოვ­რე­ბა“ , ასე­თია

ხ­მობს. თუმ­ცა, არ ვიტყო­დი, რომ ეს საქ­მეს

ი­ღებს, თუ­კი რე­ჟი­სო­რი არ არის სა­თა­ნა­დო

ცხოვ­რე­ბა?

არ­თუ­ლებს, უბ­რა­ლოდ, ცო­ტა გან­სხ ­ ­ვა­ვე­ბულ

დო­ნე­ზე. ამი­ტო­მაც, ყვე­ლა­ზე დი­დი პა­სუ­ხიმ­

აზ­როვ­ნე­ბას მო­ითხოვს.

გებ­ლო­ბა რე­ჟი­სორს ეკის­რე­ბა. რო­დე­საც

­ ე­ არა, პი­რი­ქით; აქ სწო­რედ იმ მნიშ­ვნ

ფოტო: ლევან სიხარულიძე და ივანე მახარაძე

კადრი ფილმიდან

"ტყვიების ბაღი"

28 Cemi kino

კადრები ფილმებიდან Freedom; "სტუმარი" (მარჯვნივ)

აგ­ყავს მსა­ხი­ო­ბი, გა­და­გამ ამ ნა­ბიჯს, სწო­რედ

ბა – არის სულ მდგო­მა­რე­ო­ბა, რო­მე­ლიც ამ

კი­ნო­ში შე­იძ­ლე­ბა საზღ­ვ­რე­ბი ისე ათა­მა­შო,

აქე­დან იწყე­ბა შე­ნი სა­რე­ჟი­სო­რო პა­სუ­ხიმ­გებ­

გან­წყო­ბას ქმნის.

რომ ამ­გ­ვა­რი შერ­წყ­მა მოხ­დეს. დრო­თა გან­მავ­ ლო­ბა­ში ეს საზღ­ვ­რე­ბი თა­ვის­თა­ვა­დაც იშ­ლე­ბა.

ლო­ბა ფილ­მის მი­მართ. ფილ­მის გა­და­ღე­ბის შემ­დეგ რე­ჟი­სორს გა­სა­მარ­თ­ლე­ბე­ლი სა­ბუ­თი აღარ აქვს.

ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე – "ტყვიების ბა­ღი"“"

რა იარა­ღი გაქვს გან­წყო­ბის გად­მო­სა­ცე­მად? პრინ­ციპ­ში ის იარა­ღი, რაც მა­შინ იყო –

ყვე­ლა­ფე­რი, რა­შიც ჩვენ­მა თა­ო­ბამ იცხოვ­

ტი­კა. ამ ამ­ბის­თ­ვი­საც ვი­ფი­რე, რომ გა­მარ­თ­

AKC - ია!! სულ ეს არის.

ლე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბო­და დო­კუ­მენ­ტუ­რი, გნე­ბავთ, მო­კუ­მენ­ტუ­რი სტი­ლი.

ალექ­სან­დ­რე ქვი­რია – "სტუმარი" რამ­დე­ნი­მე წლის წი­ნათ ვფიქ­რობ­დი სა­არ­

­ ­რე­ რა, და რაც პირ­და­პირ და ძა­ლი­ან ექ­სტ

ქი­ვო მა­სა­ლის გა­მო­ყე­ნე­ბით გა­მე­კე­თე­ბი­ნა

მა­ლუ­რად გა­და­ი­ტა­ნა; ის, რა­საც მა­შინ ასე

დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი თბი­ლის­თან და­კავ­ში­

პირ­და­პირ ვერ ვხვდე­ბო­დით, მაგ­რამ თა­ვის

­ა რე­ბით. რო­დე­საც ამ პრო­ექ­ტ­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ

დაღს ას­ვამს. მოთხ­რო­ბა­ში ასა­ხუ­ლია სა­მი

შე­მომ­თა­ვა­ზეს, სწო­რედ ეს მა­სა­ლა ამო­მი­ტივ­

ახალ­გაზ­რ­დას ცხოვ­რე­ბა 1993-დან - 2011

ტივ­და – პირ­ვე­ლი, რაც გა­მახ­სენ­და, ფი­დელ

წლამ­დე. შე­ვე­ცა­დეთ გად­მოგ­ვე­ტა­ნა ის

­ ოს სტუმ­რო­ბა იყო. ვი­ფიქ­რე, რომ ამ კას­ტრ

ემო­ცი­უ­რი მდგო­მა­რე­ობ ­ ა, რაც მა­შინ იყო.

მხატ­ვ­რულ კი­ნო­ში კი – დო­კუ­მენ­ტუ­რი სტი­ლის­

„ტყვიების ბა­ღი“ ქვია მოთხ­რო­ბას, და იარა­ღიც პირ­ვე­ლად, რო­დე­საც სან­დრ ­ ო კა­კუ­ლი­ას ეს მოთხ­რო­ბა წა­ვი­კითხე, გა­მახ­სენ­და ის

მე თვი­თონ დო­კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნო უფ­რო მიყ­ვარს,

გა­მარ­თ­ლ­და ჩა­ნა­ფიქ­რი? Вскрытие покажет!

ნი­კა აგი­აშ­ვი­ლი – MALCOLM, TEN YEARS LATER, FREEDOM ამ სამ ნო­ვე­ლას შო­რის, რო­მე­ლიც პრო­ექ­ ტის ფარ­გ­ლებ­ში გა­და­ვი­ღე, ჩემ­თ­ვის ყვე­ლა­ზე

ამ­ბის­გან შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც ფან­ტას­მა­გო­რი­უ­ლი

ახ­ლო­ბე­ლი და, ასე ვთქვათ, პი­რა­დი არის TEN

ის­ტო­რია გა­კეთ­დეს. უკ­ვე შემ­დეგ გა­ვი­გე, რომ

YEARS LATER – „ათი წლის შემ­დეგ“. სწო­რედ

ფი­დელ კას­ტ­როს თბი­ლის­ში სტუმ­რო­ბი­სას

ეს ნო­ვე­ლა იყო, რო­მელ­ზეც თავ­და­პირ­ვე­ლად

სირ­თუ­ლე?

მსგავ­სი ის­ტო­რია – სა­სიყ­ვა­რუ­ლო თუ რო­მან­ტი­

და­ვიწყე ფიქ­რი, რო­დე­საც ამ პრო­ექ­ტ­ზე მუ­შა­

ყვე­ლა­ზე დი­დი სირ­თუ­ლე ისა­ა, რომ რა­ღაც

კუ­ლი, თურ­მე მომ­ხდ ­ ა­რა, რაც ვფიქ­რობ, რომ

ო­ბას შე­ვუ­დე­ქი. ფილ­მის გმი­რი ჩემ­სა­ვით ათი

კარ­გი არის მოთხ­რო­ბად და რა­ღაც არის

ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო დამ­თხ­ვე­ვაც არის.

წლის შემ­დეგ ბრუნ­დე­ბა თბი­ლის­ში. ეს ნო­ვე­ლა

რა იყო ამ თვალ­საზ­რი­სით ყვე­ლა­ზე დი­დი

ავ­ტო­ბი­ოგ­რა­ფი­ულ ­ ი ხა­სი­ა­თი­სა­ა, ქა­ლა­ქიც ჩე­მი

კი­ნოდ, ან, ვთქვათ – ლექ­სად... იმ გან­წყო­ბის გად­მო­ტა­ნა არა – გა­ცოცხ­ლე­ბა მოქ­მე­დე­ბის გა­რე­შე. სცე­ნარ­ში თით­ქმ ­ ის არ არის მოქ­მე­დე­

მხატ­ვ­რუ­ლი და დო­კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნოს ერ­თ­გ­ ვა­რი შერ­წყ­მაა?!

თვა­ლით არის და­ნა­ხუ­ლი. სრუ­ლი­ად სხვაგ­ ვა­რია თბილ­სი ნო­ვე­ლა­ში, სა­ხელ­წო­დე­ბით –

ფოტო: ლევან სიხარულიძე და ივანე მახარაძე

30 Cemi kino

გადასაღები მოედანი Ten years later; კადრები ფილმიდან Malcolm

FREEDOM . ის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა­ზე­ა, ღია სივ­რ­ცე­ზე. მის გმირ­საც FREEDOM ჰქვი­ა, რაც თა­ვი­სუფ­ ლე­ბას ნიშ­ნავს. ეს ნო­ვე­ლა უფ­რო ლექსს ჰგავს,

რთუ­ლი იყო მი­სი ამ პრო­ექ­ტ­ზე და­თან­ხ­ მე­ბა?

ლი იქ­ნე­ბა. ვფიქ­რობთ, ამ მოგ­ზა­უ­რო­ბის თა­ნა­ მედ­რო­ვე ვერ­სია შევ­თა­ვა­ზოთ მა­ყუ­რე­ბელს.

არ ვიტყო­დი, რომ რთუ­ლი იყო. მსა­ხი­ობს

თაკო შავგულიძე – "ნელი"

ემო­ცი­ებ­ზეა აწყო­ბი­ლი. აქ ჩვენ ვერ ვხე­დავთ

წი­ნა პრო­ექ­ტ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას შევ­ხ­ვ­დი, ფილ­მის

გმი­რე­ბის მი­ერ და­ნა­ხულ ქა­ლაქს, უფ­რო მე­ტად

„მწვანე ოთა­ხი“ გა­და­ღე­ბე­ბი­სას. ამ პრო­ე­ქტის

მა­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჩანს, მა­თი თავ­გა­და­სა­ვა­

შე­სა­ხებ უკ­ვე ვფიქ­რობ­დით და შევ­თა­ვა­ზე, მას­ში

ადამიანი, რომელიც გვიყვარს ან

ლი. ვხე­დავთ, რო­გორ შე­მო­დი­ან ამ ქა­ლაქ­ში

მი­ე­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. სცე­ნა­რი რომ წა­ი­კითხა,

გვაინტერესებს, დავათვალიეროთ,

და კვალს ტო­ვე­ბენ მას­ზე. მე­სა­მე თბი­ლი­სი ამ

მო­ე­წო­ნა და სი­ა­მოვ­ნე­ბით დაგ­ვ­თან­ხ­მ­და.

ოღონდ ისე, რომ მან ვერ შეამჩნიოს.

პრო­ექ­ტის ფარ­გლ ­ ებ­ში უცხო­ელ ­ ის თვა­ლით და­ნა­ხუ­ლი ქა­ლა­ქი­ა; ქა­ლა­ქი, რო­მელ­შიც ის

ზოგჯერ გვიჩნდება ხოლმე სურვილი,

დავათვალიეროთ მისი ნაკვთები, კიდურები,

გა­და­ღე­ბე­ბი თბი­ლის­ში

კანი, მხრები. ამ დროს სუნთქვაც გვეცვლება,

თავ­და­პირ­ვე­ლად თით­ქოს ვე­რა­ფერს ამ­ჩნ ­ ევს,

თბი­ლის­ში გა­და­ღე­ბით ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­

ბო­ლოს კი სა­კუ­თარ თავს იპო­ვის. ამ ნო­ვე­ლა­ში

ლი ვარ. ვი­ნა­იდ ­ ან სა­მი ნო­ვე­ლა გა­და­ვი­ღე,

ვხდებით. ეს ქმედება ზოგჯერ სიტყვაზე და

მთა­ვარ გმირს მალ­კოლმ მაკ­და­უ­ე­ლი ასა­ხი­ე­

­ ა; ჩა­მოს­ ბევრ ხალ­ხ­თან მო­მი­წია მუ­შა­ობ

შეხებაზეც მეტია.

რებს, ნო­ვე­ლა­საც ასე­ვე ჰქვია – MALCOLM.

ვ­ლამ­დეც მსმე­ნი­ა, რომ სა­ქარ­თ­ვე­ლო­

უფრო დაკვირვებულები და მგრძნობიარეები

მახსოვს, ქეთი გალდავაძე, ჩვენი

ში ფილ­მის გა­და­სა­ღე­ბად ყვე­ლა­ნა­ი­რი

პროექტის პროდუსერი დამიკავშირდა

რე­სურ­სი­ა, გა­და­ღე­ბე­ბის პრო­ცეს­ში ამა­ში

და მითხრა, – ვაპირებთ თბილისზე

დავ­რ­წ­მუნ­დი. შე­დეგ­მა ყვე­ლა­ნა­ირ მო­ლო­

მოკლემეტრაჟიანი ფილმების გადაღებას,

არა, მაკ­და­უ­ე­ლი თა­ვი­სი გმი­რის­გან კარ­დი­ნა­

დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა. ვი­სურ­ვებ­დი, ამ ჯგუფ­თან

იქნებ რამე მოიფიქროო... გამიჩნდა აზრი,

ლუ­რად გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი ხა­სი­ა­თი­სა­ა. თუ­კი მი­სი

ერ­თად სრულ­მეტ­რა­ჟი­ან ფილ­მ­ზე ვი­მუ­შა­ვო.

გადამეღო ფილმი „დაკვირვებაზე“. როცა

გმი­რი გა­უ­თა­ვებ­ლად ბუზღუ­ნებს და უკ­მა­ყო­ფი­

ვფიქ­რობ, გა­და­ვი­ღო ჯონ სტე­ინ­ბე­კის მოგ­ზა­

ვინმეს აკვირდები, ჩემი აზრით, შენი თავი

ლო­ა, თა­ვად მსა­ხი­ო­ბი ძა­ლი­ან კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­

უ­რო­ბა სა­ქარ­თვ ­ ე­ლო­ში.

გავიწყდება, და ამ მი­ზე­ზით გაჩნდა ორი

გმი­რის პრო­ტო­ტი­პი თა­ვად მაკ­და­უ­ე­ლი ხომ არ არის?

გმირი – ერთი ბიჭი (მსახიობი გიორგი

რი­ა, უყ­ვარს ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი და გა­მოც­დი­ლე­ ბის ახალ­გაზ­რ­დე­ბის­თ­ვის გა­ზი­ა­რე­ბა. თბი­ლი­სი კი ისე მო­ე­წო­ნა, რომ მგო­ნი, ცო­ტა­თი მი­სი ქა­ლა­ქიც გახ­და.

„რუსული დღი­უ­რე­ბის“ მი­ხედ­ვით?

გიორგანაშვილი), რომელსაც ფილმში

ძი­რი­თა­დად ამ მა­სა­ლას და­ვეყ­რ­დ­ნო­ბით,

ვხედავთ, ის არის დაკვირვების ობიექტი, და

თუმ­ცა ალ­ბათ ფილ­მი ნაკ­ლე­ბად ბი­ოგ­რა­ფი­უ­

გოგონა, ნელი (დამკვირვებელი), რომლის

ფოტო: ლევან სიხარულიძე და ივანე მახარაძე

32 Cemi kino

გადასაღები მოედანი "ჯვრისწერა"; "ნელი"; C'EST LA VIE (მარჯვნივ)

მიერ დანახულ ბიჭსაც ვხედავთ, ნელის კი

კინოში. ამ დროს ამას არაფერი შეედრება,

მხოლოდ ხმა გვესმის (ნელის კადრს მიღმა

და არ აქვს მნიშვნელობა, სად ათვალიერებენ

ხმა: ნუცა წიქარიძე).

ერთმანეთს – ტოკიოში თუ თბილისში.

ქა­ლა­ქი, რო­მელ­შიც ვცხოვ­რობ. ის­ტო­რი­ა,

იმის შეგრძნება, რომ თვალიერების დროს

რო­მელ­საც ფილ­მ­ში ვყვე­ბი, ალ­ბათ ერ­თ­დ­რო­

სცენარი წაიკითხეს პროდუსერებმა

­ ი ქა­ლა­ქი არ ჩანს, მოქ­მე­დე­ბა ჩემს ფილ­მშ მან­ქა­ნა­ში ვი­თარ­დე­ბა. თუმ­ცა, ჩემ­თ­ვის ეს არის

და მითხრეს, რომ შემეძლო გადაღება.

საკუთარი თავი გავიწყდება, და დაკვირვების

უ­ლად კერ­ძო­ცაა და ზო­გა­დიც. ასე­თი ამ­ბა­ვი

რამდენიმე დღეში მოვემზადეთ, რადგან

ობიექტსა და შენს შორის ყველანაირი

ყვე­ლა იმ ქა­ლაქ­ში შე­იძ­ლე­ბა მოხ­დეს, სა­დაც

ფილმი ექვსწუთიანი უნდა ყოფილიყო,

საზღვარი თუნდაც რამდენიმე წამით ქრება,

რე­ლი­გი­ის გა­მო კონ­ფლ ­ იქ­ტი ხდე­ბა. ით­ვლ ­ ე­ბა,

გვჭირდებოდა ერთი ობიექტი, ხიდი. გიორგი

ამ დროს მთელი არსებით შეიგრძნობ

რომ თბი­ლი­სი მულ­ტი­კულ­ტუ­რუ­ლი და ტო­ლე­

შველიძემ (ოპერატორი), სალომე სხირტლაძემ

ერთიანობას მეორე ადამიანთან, ხოლო შენსა

რან­ტო­ბით გა­მორ­ჩე­უ­ლი ქა­ლა­ქი­ა, თუმ­ცა აქაც

(მხატვარი) და მე გადავწყვიტეთ, რომ ჩვენს

და სამყაროს შორის ისეთი ძაფი იბმება, რომ

არა­ერ­თი წახ­ნა­გი­ა.

ფილმში მოქმედება გალაკტიონის ხიდზე

არავითარ ბოროტებას, სიყალბეს, სიძულვილს

მომხდარიყო.

არ შეუძლია ცხოვრება მოგაბეზროს.

ცხოვ­რე­ბი­და­ნა­ა. მარ­თ­ლი­ა, მუ­შა­ო­ბის დროს

ლე­ვან ღლონ­ტი – "ჯვრისწერა"

წერ­ტლ ­ ი ჩე­მი­ვე ის­ტო­რი­აა ­ . ჩე­მი მე­უღ­ლე

ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლა, მაგ­რამ ამო­სა­ვა­ლი

გიოს (გიორგი შველიძე) რთული დავალება ჰქონდა შესასრულებელი – გოგო უნდა ყოფილიყო. მან ეს დავალება მშვენივრად შეასრულა. გადაღება ერთი დღე გვქონდა, მონტაჟი სამი დღე, ხმა – ოთხი. განსაკუთრებით საინტერესო იყო ჩემთვის ხმაზე მუშაობა... (ხმის რეჟისორი – ირაკლი

ფილ­მ­ში მო­ნათხ­რო­ბი ამ­ბა­ვი ჩე­მი

ჰენ­რი მი­ლე­რი თა­ვის ერ­თ­-ერთ მოთხ­რო­ბას ასე­თი სიტყ­ვე­ბით იწყებს, – “მე ორ­მოც­და­მე­

კა­თო­ლი­კე იყო. რო­დე­საც ჯვრის და­წე­რა გა­დავ­წყ­ვი­ტეთ, მა­შინ გვითხ­რეს, რომ თუ­კი

­ ი ვარ“... ჩემ­თვ ­ ი­საც ჩე­მი ხუ­თე ქუ­ჩის პატ­რი­ოტ

­ ­მა­დი­დებ­ლად არ მო­ი­ნათ­ლე­ბო­და, მარ­თლ

ქა­ლა­ქი უპირ­ვე­ლე­სად ჩე­მი ქუ­ჩა­ა, ადა­მი­ა­ნე­

ჯვარს ვერ და­ვი­წერ­დით. მე ამის წი­ნა­აღ­მდ ­ ე­გი

ბი,­რომ­ლებ­თან ერ­თა­დაც ვიზ­რ­დე­ბო­დი. არ­ქი­

ვი­ყა­ვი – ჩე­მი აზ­რით, ეს ადა­მი­ა­ნის შე­ურ ­ აცხ­

ტექ­ტუ­რა­საც, რო­მე­ლიც ქა­ლა­ქის გა­ნუ­ყო­ფე­ლი

ყო­ფა­ა. სა­ბო­ლო­ოდ ჯვა­რი კა­თო­ლი­კურ

ივანიშვილი) წარმოიდგინეთ, ნელის

ნა­წი­ლი­ა, ადა­მი­ა­ნი ქმნის ისეთს, რო­გო­რიც

ეკ­ლე­სი­ა­ში და­ვი­წე­რეთ. ჯერ კი­დევ და­უმ­თავ­

ანუ კამერას უნდა ესუნთქა, პირდაპირი

სწო­რედ ამ ქა­ლაქს ახა­სი­ათ ­ ებს. ჩვენ­თან ცუ­დი

რე­ბე­ლი ფილ­მი კომ­პო­ზი­ტორს, რე­ზო

მნიშვნელობით. ჩემი აზრით, ეს ირაკლის

ის არის, რომ ყო­ველ ჯერ­ზე ძვე­ლის ნგრე­ვა და

კიკ­ნა­ძეს ვუჩ­ვე­ნე. მა­შინ ნა­ტომ მთხო­ვა,

მშვენივრად გამოუვიდა.

ახ­ლის თა­ვი­დან აგე­ბა იწყე­ბა. ერ­თ­მა მე­გო­ბარ­

მის­თ­ვი­საც მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა,­მაგ­რამ ვუთხა­რი, რომ

მა მითხ­რა, – ად­გი­ლი აღარ დარ­ჩა ბავ­შ­ვო­ბა

უკ­ვე დას­რუ­ლე­ბულ ფილმს ვუჩ­ვე­ნებ­დი. მე­რე

რომ გა­იხ­სე­ნო­ო...

რომ აღარ ვი­ყო­ო? – მკითხა... ვუჩ­ვე­ნე.

დღეს, მგონია, რომ თვალიერების სურვილი ბევრს არ გააჩნია – არც ცხოვრებაში და არც

ფოტო: ლევან სიხარულიძე და ივანე მახარაძე

34 Cemi kino

და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი მა­ყუ­რე­ბე­ლი მი­აქ­ცევ­და

სე­რი­ა, სა­დაც აგ­რეთ­ვე თორ­მე­ტი და­მო­უ­

ობს: რე­ჟი­სო­რე­ბი, სცე­ნა­რის­ტე­ბი, ოპე­რა­

ყუ­რადღე­ბას, რომ წელს მოკ­ლე­მეტ­რა­

კი­დე­ბე­ლი ფილ­მის გა­და­ღე­ბა მიმ­დი­ნა­რე­

ტო­რე­ბი, მხატ­ვ­რე­ბი და კომ­პო­ზი­ტო­რე­ბი.

ჟი­ა­ნი ფილ­მე­ბის წარ­მო­ე­ბამ გა­ნუ­ზომ­

ობს. ამ უკა­ნას­კ­ნე­ლის შე­სა­ხებ ჟურ­ნა­ლი FP

პრო­ექ­ტის მი­ზა­ნი სწო­რედ ახალ­გაზ­რ­და

ლად იმა­ტა. თუ­კი თვალს გა­და­ვავ­ლებთ,

პრო­ექ­ტის ხელ­მ­ძღ­ვა­ნელს ნი­ნო ან­ჯა­ფა­

შე­მოქ­მე­დე­ბის წარ­მო­ჩე­ნა­გახ­ლავთ.

და­ვი­ნა­ხავთ, რომ წელს გა­და­ღე­ბუ­ლი

რი­ძეს ესა­უბ­რა.

რო­გორც წე­სი, იუბი­ლე­სა თუ და­ბა­დე­ბის

კლა­სის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებს ან­დო, რო­გო­ რე­ბიც არი­ან – ოთარ იოსე­ლი­ან ­ ი, მი­ხე­ილ

ერ­თად გა­და­ღე­ბუ­ლი ფილ­მე­ბის მთელ

დღეს სა­ჩუ­ქარს იმას ჩუქ­ნი­ან, ვინც ამ გან­

რა­ო­დე­ნო­ბას აღე­მა­ტე­ბა. ჯერ იყო კომ­პა­

სა­კუთ­რე­ბულ თა­რიღ­სთ ­ ა­ვად აღ­ნიშ­ნავს;

კო­ბა­ხი­ძე, ალექ­სან­დ­რე რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი, გია

ნია „ჯეოსელის“ პრო­ექ­ტი, რო­მე­ლიც ხუთ

„თიბისი ბან­კის“ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ყვე­ლა­ფე­რი

ყან­ჩე­ლი, თა­მარ ბარ­თა­ი­ა. ასე ჩა­მო­ყა­ლიბ­

მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან ფილმს მო­ი­ცავს; შემ­დეგ

პი­რი­ქით მოხ­და. ბან­კ­მა სა­ჩუ­ქა­რი თვი­თონ

და 12 შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი და და­იწყო

პრო­ექ­ტი „თბილისი, ჩე­მი ქა­ლა­ქი“, რომ­

გაგ­ვი­კე­თა და პირ­ველ რიგ­ში მათ, ვინც მო­

ფილ­მებ­ზე მუ­შა­ობ ­ ა. სა­მუ­შაო პრო­ცეს­ში,

ლის ფარ­გ­ლებ­შიც ერთ ფილ­მად შეკ­რულ

ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­იღ ­ ო პრო­ექ­ტ­ში „20/12“ – ერთ

სცე­ნარ­ზე მუ­შა­ო­ბის დღი­დან - მონ­ტა­ჟის

თორ­მეტ მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან ფილმს ვე­ლო­

ფილ­მ­ში გა­ერ­თი­ან ­ ე­ბუ­ლი მოკ­ლე­მეტ­რა­

ბო­ლო დღემ­დე,­გა­მარ­ჯ­ვე­ბულ კი­ნე­მა­ტოგ­

დე­ბით; და ბო­ლოს, თი-­ბი-­სი კი­ნოპ­რო­ექ­

ჟი­ა­ნი ფილ­მე­ბი თორ­მეტ თვე­ზე. პრო­ექ­ტ­ში

რა­ფის­ტებს ნა­ნა ჯორ­ჯა­ძე (პირველ ექვს

ტი 20/12 – მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მე­ბის

სა­მო­ცი ახალ­გაზ­რ­და შე­მოქ­მე­დი მო­ნა­წი­ლე­

ფილ­მზ ­ ე)­და ნა­ნა ჯა­ნე­ლი­ძე (შემდეგ ექვს

20/ 12 >> თამარ კვაჭაძე

ფოტო: ლევან მაისურაძე

ნო­ბა უკა­ნას­კ­ნე­ლი ოცი წლის მან­ძილ­ზე

ბან­კ­მა კონ­კურ­სი გა­მო­აცხა­და და ამ ახალ­გაზ­რ­დე­ბის შერ­ჩე­ვა ისეთ მა­ღა­ლი

მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მე­ბის რა­ო­დე­

36 Cemi kino

ფოტო: ლევან მაისურაძე

37

ფოტო: ლევან მაისურაძე

38 Cemi kino

39

ფილ­მ­ზე) ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლობ­დ­ნენ. პრო­ფე­

მე რე­ჟი­სო­რის, სცე­ნა­რის­ტის, ოპე­რა­ტო­რის,

­ ო­ბებს აღიქ­ვა­მენ მოვ­ლე­ნებს, ფა­სე­ულ

სი­ო­ნა­ლე­ბის­გან შედ­გე­ბო­და თი­თო­ე­უ­ლი

კომ­პო­ზი­ტო­რის და მხატ­ვ­რის აღ­მო­ჩე­ნაც

– სიყ­ვა­რულს, მე­გობ­რო­ბას, ომს... დარ­წ­

ფილ­მის ტექ­ნი­კუ­რი ჯგუ­ფი. ამი­ტო­მაც

უკ­ვე ძა­ლი­ან ბევრს ნიშ­ნავს ქარ­თუ­ლი კი­

მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რომ მათ მი­ერ და­ნა­ხუ­ლი

დამ­წყე­ბი და გა­მო­უც­დე­ლი ახალ­გაზ­დრ ­ ე­

ნოს­თ­ვის, რო­მე­ლიც მძი­მე 90-ანი წლე­ბის

სამ­ყა­როს გაც­ნო­ბა მა­ყუ­რებ­ლის­თ­ვი­საც

ბის­თ­ვის ფილ­მ­ზე მუ­შა­ო­ბა არა მხო­ლოდ

შემ­დეგ ახ­ლა ფაქ­ტობ­რი­ვად თა­ვი­დან დგე­

სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა. „თიბისი ბან­კმ ­ ა“, ვფიქ­რობ, იმის მშვე­ნი­ერ ­ ი

შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი, არა­მედ სას­წავ­ლო პრო­

ბა ფეხ­ზე, რა­თა გა­ნაგ­რ­ძოს ტრა­დი­ცი­ა, ისევ

ცე­სიც იყო. და­მე­თან­ხ­მე­ბით, რომ ჩვენს

­ ა­ვოს კუთ­ვნ ­ ი­ლი ად­გი­ლი მსოფ­ლიო და­იკ

მა­გა­ლი­თი აჩ­ვე­ნა, რომ ახალ­გაზ­რ­დებ­ში

რე­ა­ლო­ბა­ში ეს ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია

კი­ნე­მა­ტოგ­რაფ­ში.

ჩა­დე­ბუ­ლი თან­ხა არას­დრ ­ ოს იქ­ნე­ბა უაზ­ როდ გა­დაყ­რი­ლი. ეს პრო­ექ­ტი ყო­ველ­მ­ხ­რივ

– ხში­რად სტუ­დენ­ტე­ბი თუ დამ­წყე­ბი კი­ნე­

არ და­გა­ვიწყ­დეთ ის მას­ტერ­კლ ­ ა­სე­ბი, რო­

მა­ტოგ­რა­ფის­ტე­ბი ხომ მხო­ლოდ თე­ო­რი­

მე­ლიც ამ პრო­ექ­ტის ფარ­გლ ­ ებ­ში ჩა­ტარ­და.

უ­ლად ეუფ­ლე­ბი­ან თა­ვის პრო­ფე­სი­ას, არ

კი­ნო­სას­წავ­ლებ­ლის სტუ­დენ­ტე­ბის­თ­ვის

მი­იღ ­ ო უდი­დე­სი გა­მოც­დი­ლე­ბა,­შე­მოქ­მე­დე­

აქვთ სა­შუ­ა­ლე­ბა, პრაქ­ტი­კა­ში წარ­მო­ა­ჩი­ნონ

­ ე­ულწი­ლად ესეც ფუ­ფუ­ნე­ბა­ა; ევ­რო­ გარ­კვ

ბით სვლა­ში გა­დად­გა დი­დი ნა­ბი­ჯი, გა­იც­ნო

სა­კუ­თა­რი ნი­ჭი და ცოდ­ნა. კი­ნოს გა­და­ღე­

პა­ში მას­ტერ­კ­ლა­სებ­ზე მოხ­ვედ­რა რთუ­ლია

თა­ნა­ტო­ლი, რომ­ლე­ბიც მის პრო­ფე­სი­ა­ში

ბა დი­დი ფუ­ფუ­ნე­ბაა ნე­ბის­მი­ერ ქვე­ყა­ნა­ში,

– რო­გორც წე­სი, ფა­სი­ა­ნი­ა. ჩვე­ნი პრო­ექ­ტის

არი­ან, ჰქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა პრო­ფე­სი­ო­

თი­ბი­სი ბან­კ­მა კი ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა ამ­დენ

ფარ­გ­ლებ­ში, მას­ტერ­კ­ლა­სი უკ­ვე ჩა­ა­ტა­რეს

ნა­ლებ­თან, და­ეს­წ­რო კი­ნოკ­ლა­სი­კო­სე­ბის

ახალ­გაზ­რ­დას მის­ცა. თუ­კი შე­იძ­ლე­ბა არ­სე­

მი­ხე­ილ კო­ბა­ხი­ძემ, ალექ­სან­დრ ­ ე რეხ­ვი­

მას­ტერ­კლ ­ ა­სებს.

წარ­მა­ტე­ბუ­ლი­ა. ამ­დენ­მა ახალ­გაზ­რდ ­ ამ

ჩვენ კი, ქარ­თულ კი­ნოს მოწყუ­რე­ბულ

ბობ­დეს იდე­ა­ლუ­რი პი­რო­ბე­ბი, იდე­ალ ­ უ­რი

აშ­ვილ­მა, გია ყან­ჩელ­მა, სპე­ცი­ა­ლუ­რად

შან­სი, რომ ახალ­გაზ­რ­დამ ნი­ჭი და შე­საძ­

მოწ­ვე­უ­ლი იყო ქშიშ­ტოფ ზა­ნუ­სი, დე­კემ­ბერ­ში

მა­ყუ­რებ­ლებს, შე­საძ­ლებ­ლო­ბა გვექ­ნე­ბა

ლებ­ლო­ბე­ბი გა­მო­ავ­ლი­ნოს, ეს პრო­ექ­ტი

ჩა­მო­დის იშ­ტვ ­ ან სა­ბო.

ვი­ხი­ლოთ ერთ ფილ­მად გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი

გა­მარ­ჯ­ვე­ბულ­თათ­ვის სწო­რედ ამ­გ­ვა­რი შან­სი გახ­ლავთ. თა­ვის­თა­ვად ბან­კი გარ­კ­ვე­

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია ისიც, რომ პრე­მი­ერ ­ ის

ნო­ვე­ლე­ბი 17 დე­კემ­ბერს, რო­ცა „თიბისი

შემ­დეგ რე­ჟი­სო­რებს თა­ვი­ან­თი ნა­მუ­შე­ვა­რი,

ბან­კის“ და­ფუძ­ნე­ბი­დან ზუს­ტად ოცი წე­ლი სრულ­დე­ბა.

ულ რის­კ­ზე წა­ვი­და, რო­დე­საც სა­ი­უ­ბი­ლეო

უკ­ვე როგ­როც და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ფილ­მი,

პრო­ექ­ტი გმო­უც­დელ ახალ­გაზ­რ­დებს ან­დო,

შე­უძ­ლი­ათ გა­აგ­ზავ­ნონ კონ­კურ­სებ­სა და

თუმ­ცა გარ­კ­ვე­ულ­წი­ლად თა­ვიც და­იზღ­

ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე. ანუ, ფილ­მე­ბი და­მო­უ­კი­დე­

შუ­ქი ჩაქ­რე­ბა, პრო­ექ­ტო­რი ჩა­ირ­თ­ვე­ბა, ეკ­რან­ზე პირ­ვე­ლი ტიტ­რი გა­მოჩ­ნდ ­ ე­ბა და შე­

ვია იმით, რომ ტექ­ნი­კურ მხა­რეს მთლი­

ბელ ცხოვ­რე­ბას უკ­ვე ავ­ტო­რებ­თან ერ­თად

იძ­ლე­ბა ჩვენს თვალ­წინ ახა­ლი დი­დი

­ ა­ლე­ბი ას­რუ­ლებ­დნ ­ ენ. ა­ნად პრო­ფე­სი­ონ

გა­ნაგ­რ­ძო­ბენ.

რე­ჟი­სო­რი, სცე­ნა­რის­ტი, ოპე­რა­ტო­რი,

შე­საძ­ლე­ბე­ლია ამ თორ­მე­ტი ფილ­მი­დან,

ჩემ­თ­ვის კი­დევ ერ­თი რამ იყო ძა­ლი­ან

რო­მე­ლიც ერთ სრულ­მეტ­რა­ჟი­ან ფილ­მ­ში

სა­ინ­ტე­რე­სო: ამ ახალ­გაზ­რდ ­ ებ­თან ურ­

თორ­მე­ტი ნო­ვე­ლის სა­ხით გა­ერ­თი­ან­დე­ბა,

თი­ერ­თო­ბა; და­ნახ­ვა და გა­გე­ბა, თუ რი­თი

ყვე­ლა არ იყოს შე­დევ­რი, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­

ცხოვ­რო­ბენ­,რ ­ ო­გო­რია მა­თი ხედ­ვა, რო­გორ

მხატ­ვ­რი ან კომ­პო­ზი­ტო­რი და­იბ ­ ა­დოს.

იასამ­ნის­ფე­რი ალ­მა­ნა­ხი "...და მე­რე?!"

>> მა­რი­ამ ყი­ა­საშ­ვი­ლი

წელს, აპ­რილ­ში „დუტა პრო­დაქ­შე­ნის“ და ჯე­ო­სე­ლის ერ­თობ­ლი­ვი პრო­ექ­ტის პრე­მი­

კი­ნო­ნო­ვე­ლა გახ­ლავთ კარ­გი მა­გა­ლი­თი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ფილ­მი­სა, რო­დე­საც არც

ე­რა შედ­გა. იასამ­ნის­ფე­რი ალ­მა­ნა­ხი – „...

ერ­თი დამ­ფი­ნან­სებ­ლის, პრო­დუ­სე­რის თუ

და მე­რე?!“ ხუ­თი დამ­წყე­ბი რე­ჟი­სო­რის მი­ერ

კონ­სულ­ტან­ტის მი­მართ ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა რე­

გა­და­ღე­ბუ­ლი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი მოკ­ლე­მეტ­

ჟი­სორს არ აქვს.

რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მე­ბის ნაკ­რე­ბი­ა: „ქალაქის ღია

„ "ქალაქის ღია ფან­ჯ­რე­ბი"“ – თა­ზო ნა­რი­მა­ნი­ძე

ფან­ჯ­რე­ბი“, „...37“, „ლითონი“, „ფეხშიშველი“ და „ბაბაზი“ მე-19 სა­უ­კუ­ნის და­სას­რუ­ლი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი 21-ე სა­უ­კუ­ნის და­საწყი­სამ­

ეს ალ­მა­ნა­ხის პირ­ვე­ლი ფილ­მი გახ­ლავთ,

დე ხუთ გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბულ ეპო­ქას ასა­ხავს.

რო­მე­ლიც მე-19 სა­უკ ­ უ­ნე­ში მცხოვ­რე­ბი მწერ­

სა­ინ­ტე­რე­სო­ა, რომ თი­თო­ე­უ­ლი ფილ­მი

ლის ის­ტო­რი­ას აღ­წერს; მი­სი და ახალ­გაზ­

აღ­წერს არა იმ­დე­ნად იმ კონ­კ­რე­ტულ

რ­და მო­ახ­ლის ურ­თი­ერ­თო­ბას. თუ რო­გორ

ეპო­ქას, რო­მელ­შიც სი­უ­ჟე­ტი ვი­თარ­დე­ბა,

­ ი სა­სიყ­ვა­რუ­ იწყე­ბა მათ შო­რის გარ­კ­ვე­ულ

არა­მედ იმ ადა­მი­ა­ნის სუ­ლი­ერ თუ ფსი­ქი­კურ

ლო ის­ტო­რი­ა, თუმ­ცა არის კი­დევ მე­ო­რე,

მდგო­მა­რე­ო­ბას, რო­მე­ლიც ამა­თუ­იმ ეპო­ქა­ში

ძი­რი­თა­დი ხა­ზი: ფოს­ტა­ლი­ონს მწერ­ლის­

გა­ი­ზარ­და, ცხოვ­რობს და ეგუ­ე­ბა, ჰყვე­ბა ან

თ­ვის ყო­ველ დღე ანო­ნი­მუ­რი ღია ბა­რა­თი

პი­რი­ქით ში­ნა­გა­ნად ეწი­ნა­აღ­მ­დე­გე­ბა ან სუ­

მო­აქვს. ფილ­მის ძი­რი­თა­დი დრა­მა­ტურ­გი­აც

ლაც ამო­ვარ­დ­ნი­ლია მის­გან. ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა სპონ­სო­რის მი­მართ

სწო­რედ ამ ბა­რა­თე­ბის გა­მომ­გ­ზავ­ნი­სა და მიმ­ღე­ბის „ურთიერთობაზეა“ აგე­ბუ­ლი. ეს

მთლი­ა­ნად სა­თა­ურ­შია გა­მო­ტა­ნი­ლი და

არის მის­ტი­კუ­რი დრა­მა, რო­მელ­შიც დუ­ტა

ფილ­მებ­ში ვერ­სად შეხ­ვ­დე­ბით პრო­დუქ­

სხირ­ტ­ლა­ძის გმი­რი რე­ა­ლუ­რი სამ­ყა­რო­დან

ტე­ბის ან სერ­ვი­სის რეკ­ლა­მას, რო­მე­ლიც

სი­უ­რე­ალ ­ ის­ტურ­ში გა­და­დის.

დღეს მკვეთ­რად მომ­რავ­ლ­და და ქარ­თულ ფილ­მებ­ში, და არა მა­ლუ­ლად, არა­მედ აშ­კა­

თა­ზო: თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში და­თო ჯა­ნე­ლი­ძის ჯგუფ­ში ვსწავ­ლობ­დი. დამ­თავ­

რად და შე­მა­წუ­ხებ­ლად გვხვდე­ბა თვალ­ში.

რე­ბის შემ­დეგ „დუტა პრო­დაქ­შენ­ში“ დო­კუ­

შე­სა­ბა­მი­სად, ალ­მა­ნახ­ში გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი

მენ­ტურ ფილ­მებ­ზე მუ­შა­ო­ბა და­ვიწყე, მა­ლე­ვე

ფილ­მე­ბის ყუ­რე­ბი­სას არა­ფე­რი გიშ­ლით

სცე­ნა­რიც დავ­წე­რე. რო­დე­საც ალ­მა­ნა­ხის

ხელს, და­უკ­ვირ­დეთ მხო­ლოდ სი­უ­ჟეტ­ში

გა­და­ღე­ბის იდეა პირ­ვე­ლად გაჩ­ნდ ­ ა, უკ­ვე

გან­ვი­თა­რე­ბულ ხაზს, პერ­სო­ნა­ჟე­ბის ხა­სი­ათ­

მზად მქონ­და. თუმ­ცა, მა­შინ და­ფი­ნან­სე­ბის

სა და კვან­ძის გახ­ს­ნას... მოკ­ლედ, შე­გიძ­ლი­

უქონ­ლო­ბის გა­მო, არ გან­ხორ­ცი­ელ­და. ამის

ათ უყუ­როთ ფილმს და არა სა­ათ­ნა­ხევ­რი­ან

შემ­დეგ ჩე­მი სცე­ნა­რი სადღაც დავ­დე, და უკ­

რეკ­ლა­მას. ეს ხუ­თი მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი

­ ის მხარ­ ვე რო­დე­საც ფილ­მის გა­და­ღე­ბის­თვ

Cemi kino 41

დამ­ჭე­რე­ბი გა­მოგ­ვიჩ­დ­ნენ, გად­მო­ვი­ღე და ხე­ლახ­ლა და­ვიწყე მი­სი და­მუ­შა­ვე­ბა ახა­ლი

".. 37" დუ­ტა სხირ­ტ­ლა­ძე დრა­მა ოც­დაჩ­ვიდ­მეტ წელს ვი­თარ­დე­

ენ­თუ­ზი­აზ­მით. პრო­ზა­საც ვწერ, მაგ­რამ მა­ინც

ბა, ფილ­მი კო­მუ­ნის­ტი ჯა­ლა­თის ის­ტო­რი­ას

ვგრძნობ, რომ ში­ნა­გა­ნად კი­ნოს­ცე­ნა­რე­ბის­

მოგ­ვითხ­რობს: ყო­ველ დღე, დი­ლი­დან ღა­

კენ ვიხ­რე­ბი და ალ­ბათ ასეც გა­ვაგ­რ­ძე­ლებ.

მემ­დე სი­ე­ბის შედ­გე­ნა­ზე მუ­შა­ობს, დი­ლით

ვთვლი, რომ რო­დე­საც სცე­ნარს თვი­თონ

ად­რი­ა­ნად უემო­ცი­ოდ, გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი და­იყ­

რე­ჟი­სო­რი წერს, მუ­შა­ო­ბა მის­თ­ვის უფ­რო

ვი­რებს, - “ჩაი“ და იწყებს, არა­ვის ინ­დობს...

ად­ვი­ლია – რა­საც ფურ­ცელ­ზე წერ, გო­ნე­ბა­ში

­ ის ბევ­რი­ა; ღა­მის და­სახ­ვ­რე­ტი ყო­ველ­თვ

კი­ნო­კად­რე­ბად აღი­ბეჭ­დე­ბა.

11 სა­ა­თის­თვ ­ ის, შემ­ს­რუ­ლე­ბე­ლიც მო­დის

ალ­მა­ნა­ხის გა­და­ღე­ბე­ბი იმით იყო კარ­გი, რომ ყვე­ლა თა­ვის საქ­მეს აკე­თებ­და. კონ­

და ეს სი­ე­ბი მი­აქვს სის­რუ­ლე­ში მო­საყ­ვა­ ნად... ხვა­ლამ­დე. ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო კი

­ ი­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი რე­ჟი­სუ­რა­ზე და არ ცენ­ტრ

ფილ­მის ფი­ნა­ლი­ა, სა­დაც საბ­ჭო­თა ჯა­ლათს

მი­წევ­და, მა­გა­ლი­თად, გა­ნა­თე­ბის და­ყე­ნე­ბა,

შემ­სრ ­ უ­ლებ­ლის მი­მართ წარ­მოთ­ქ­მუ­ლი სა­

თუ რეკ­ვი­ზი­ტის მო­ძი­ე­ბა. ამ პრო­ექ­ტ­ში ძა­ლი­ან

კუ­თა­რი რი­ტო­რი­კა უკან შე­მო­უტ­რი­ალ­დე­ბა

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი იყო ისიც, რომ ახალ­გაზ­რ­დებს

და არა­ნაკ­ლებ მტკივ­ნე­უ­ლად.

გა­მოც­დილ ადა­მი­ა­ნებ­თან მოგ­ვიხ­და მუ­შა­ობ ­ ა.

დუ­ტა: მთე­ლი ფილ­მის გან­მავ­ლო­ბა­ში

ვფიქ­რობ, რომ ამ ექ­ს­პე­რი­მენ­ტმ ­ ა გა­ამ ­ არ­თ­ლა.

მოქ­მე­დე­ბა ერთ ოთახ­ში ხდე­ბა, მხო­ლოდ

ხში­რი­ა, რო­დე­საც ახალ­გაზ­რ­და რე­ჟი­სორს ცო­

და­სას­რუ­ლის­კენ, მი­სი დე­დის გარ­დაც­ვა­

ტა აგ­დე­ბით უყუ­რე­ბენ, არ უს­მე­ნენ, ცდი­ლო­ბენ,

ლე­ბის შემ­დეგ მთა­ვა­რი „გმირი“ გა­მო­დის

თა­ვი­ან­თი მო­საზ­რე­ბა ან გა­მოც­დი­ლე­ბა მო­ახ­

გა­რეთ და მი­სი ცხოვ­რე­ბა ზუს­ტად ერთ

ვი­ონ თავს; ჩვენ კი პი­რი­ქით – ყვე­ლა მხარ­ში

ღა­მე­ში ფაქ­ტობ­რი­ვად თავ­და­ყი­რა დგე­ბა.

დაგ­ვი­და და ძა­ლი­ან დაგ­ვეხ­მა­რა. პირ­ველ­მა ფილ­მ­მა მეცხ­რა­მე­ტე სა­უ­კუ­ნის ­ უ­რი გან­წყო­ბა და გარ­კ­ვე­უ­ლი შე­კითხ­ პო­ეტ ვე­ბი და­უ­ტო­ვა მა­ყუ­რე­ბელს, მე­ო­რემ 1937

ეს ის­ტო­რია 90-იან წლებ­ში მომ­ხდ ­ არ ერთ რე­ა­ლუ­რი ამ­ბავ­ზეა და­ფუძ­ნე­ბუ­ლი. იასამ­ნის­ფე­რი ალ­მა­ნა­ხის იდეა მე მე­ ­ ო­და. ყვე­ლა სცე­ნა­რი არ­სე­ბობ­და, კუთ­ვნ

წლის სიმ­კაც­რე და სი­სას­ტი­კე გად­მოს­ცა;

­ ა მცი­რე შეს­წო­რე­ბე­ბის შე­დე­გად მო­ხერ­ხდ

და­ღი, რო­მე­ლიც ადა­მი­ა­ნებს კო­მუ­ნიზ­მის

მა­თი ერ­თი ხა­ზით და­კავ­ში­რე­ბა და ძა­ლი­ან

დროს და­ეს­ვათ და რო­მელ­საც ძა­ლი­ან ბევ­

კარ­გად მოვ­ყე­ვით ერ­თი სა­უკ ­ უ­ნის აღ­წე­რას.

რი ვე­რაფ­რით ეგუ­ე­ბო­და, ნათ­ლად გა­მოჩ­

ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი­ა, რომ ამ ახალ­გაზ­

ნ­და მე­სა­მე ფილ­მ­ში, 90-იანებში არ­სე­ბუ­ლი

რ­და რე­ჟი­სო­რებს ჰქო­ნო­დათ სა­შუ­ალ ­ ე­ბა

­ ი­აც კარ­გად გა­ახ­სენ­დათ და ბო­ლოს სი­ტუ­აც

ეთ­ქ­ვათ თა­ვი­ან­თი სათ­ქმ ­ ე­ლი და ეჩ­ვე­ნე­

ჩვე­ნი დღე­ვან­დე­ლი ცხოვ­რე­ბის ირო­ნი­ამ ­ აც

ბი­ნათ სხვა­დას­ხვ ­ ა ეპო­ქე­ბი ისე, რო­გორც

პო­ზი­ტი­უ­რი გან­წყო­ბა და­ტო­ვა მა­ყუ­რე­ბელ­ში.

თვი­თონ ხე­და­ვენ. მე ფილ­მის პრო­დუ­სე­რიც

42 Cemi kino

კადრები ფილმებიდან: "ლითონი" და "37"

ვარ და არა­ნა­ი­რი შეს­წო­რე­ბა არ შე­მი­ტა­ნი­ა.

ვსწავ­ლობ­დი, რე­ზო ესა­ძის ჯგუფ­ში. სცე­ნა­რი

სა­ხე­ლი და გვა­რი კი არას­წო­რად წარ­მოთ­

ეს სა­დიპ­ლო­მო­ებ ­ ის მე­რე მა­თი პირ­ვე­ლი

ფილ­მის გა­და­ღე­ბამ­დე ერ­თი წლით ად­რე

ქ­ვა... მი­უ­ხე­და­ვად ამ­გ­ვა­რი ტენ­დენ­ცი­ი­სა,

და­მო­უკ ­ ი­დე­ბე­ლი ფილ­მია და ძა­ლი­ან ამა­ყი

დავ­წე­რე. ჩე­მი ფილ­მის იდეა ისა­ა, რომ სის­

მა­ინც ვი­სურ­ვებ­დით ჩვე­ნი ფილ­მე­ბის შე­სა­

ვარ, რომ ამ პრო­ექტს სა­თავ­ში ვე­დე­ქი.

ტე­მა ნე­ბის­მი­ე­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით მი­მა­ვალ

ხებ რო­გორც და­დე­ბი­თი, ასე­ვე კრი­ტი­კუ­ლი

მჯე­რა, რომ ისი­ნი ძა­ლი­ან ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო

ადა­მი­ანს ში­ნა­გა­ნად ან­გ­რევს.

შე­ფა­სე­ბე­ბის მოს­მე­ნას.

ფილმს გა­და­ი­ღე­ბენ. ამ ახალ­გაზ­რ­დებ­თან ერ­თად მეც დე­ბი­უ­ტან­

ვთვლი, რომ პრო­ექ­ტ­მა გა­ა­მარ­თ­ლა და კარ­გი გა­მო­ვი­და, სწო­რედ იმი­ტომ, რომ

"ფეხშიშველი" – გი­გა ბა­ინ­დუ­რაშ­ვი­ლი

ტი ვარ, თუმ­ცა მათ­გან გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბით – თვით­

მას­ზე არ ყო­ფი­ლა კო­მერ­ცი­უ­ლი გათ­ვლ ­ ა.

ნას­წავ­ლი. ეს ჩე­მი პირ­ვე­ლი ფილ­მი იყო.

ყვე­ლამ იცო­და, რომ ფილ­მი ფულს არ მო­ი­

იანი წლე­ბის სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ვი­თარ­დე­ბა.

ტან­და და მი­უხ ­ ე­და­ვად ამი­სა, ყვე­ლა თავ­და­

­ ი ორი ძი­რი­თა­დი ხა­ზი­ა, რო­მე­ლიც ფილ­მშ

"ლითონი" – გი­ორ­გი ქო­ბა­ლია დრა­მა სა­მოც­და­ა­თი­ან ­ ი წლე­ბის სა­ქარ­თ­

ალ­მა­ნა­ხის მე­ოთხე ფილ­მის სი­უ­ჟე­ტი 90-

უ­ზო­გა­ვად მუ­შა­ობ­და. მუ­სი­კა შექ­მ­ნეს ზვი­ად

რა­ღაც მო­მენ­ტ­ში იკ­ვე­თე­ბა. კი­ნო­ნო­ვე­ლა

ბოლ­ქ­ვა­ძემ, ლე­ვან მა­ი­სუ­რა­ძემ, რო­ბი კუ­ხი­

მოგ­ვითხ­რობს ახალ­გაზ­რ­და გმი­რე­ბის შე­სა­

ვე­ლო­ში ვი­თარ­დე­ბა, რო­მე­ლიც, რე­ჟი­სო­რის

ა­ნი­ძემ. ფას­და­უ­დე­ბე­ლია ნო­დარ ნო­ზა­ძის

ხებ, რომ­ლებ­საც ამ ეპო­ქის­თ­ვის და­მა­ხა­სი­ა­

თქმით, არა ის­ტო­რი­უ­ლი ფილ­მი არა­მედ

მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, რომ­ლის გა­რე­შეც არა­ფე­რი

თე­ბე­ლი სო­ცი­ა­ლუ­რი ფო­ნი თან სდევთ. ორ ახალ­გაზ­რ­და მე­გო­ბარს სჭირ­დე­ბა ფუ­ლი,

ერ­თი ადა­მი­ან ­ ის ის­ტო­რი­ა­ა, სა­დაც ეპო­ქა

გა­მო­ვი­დო­და. მას – ფე­რის შე­სა­ნიშ­ნავ კო­

მხო­ლოდ ან­ტუ­რაჟს ქმნის­.­.­. ეს არის მა­მის

რექ­ტორს, მონ­ტა­ჟის რე­ჟი­სორს, ქარ­თუ­ლი

რომ­ლის შოვ­ნა­საც, სხვი­სი მა­გა­ლი­თის

ის­ტო­რი­ა, რო­მელ­საც ენ­გ­რე­ვა ოჯა­ხი, ჰყავს

კი­ნოს გა­დამ­რ­ჩე­ნელს ვე­ძა­ხით. სწო­რედ მან

გა­მე­ორ ­ ე­ბით, ტაქ­სის გა­ტა­ცე­ბით გეგ­მა­ ვენ. ფილ­მის ძი­რი­თა­დი ნა­წი­ლი სწო­რედ

საყ­ვა­რე­ლი შვი­ლი, რო­მელ­თა­ნაც ურ­თი­

შეკ­რა ფილ­მი. რო­დე­საც ყვე­ლას ერ­თი მი­ზა­

ერ­თო­ბა საკ­მა­ოდ დის­ტან­ცი­უ­რი­ა, სი­მამ­რი,

ნი გვა­მოძ­რა­ვებ­და, უბ­რა­ლოდ არ შე­იძ­ლე­

მან­ქა­ნა­ში ვი­თარ­დე­ბა, ტაქ­სის მძღო­ლი კი

მე­ტა­ლურ­გი­ულ ­ ი ქარ­ხ­ნის დი­რექ­ტო­რი,

ბო­და, რომ კარ­გი ახალ­გაზ­რ­დუ­ლი ფილ­მი

ახალ­გაზ­რდ ­ ა გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ბი­ჭი­ა, რო­მელ­

რო­მელ­საც იმ­დ­რო­ინ­დე­ლი წყო­ბი­ლე­ბის არა

არ გა­მო­სუ­ლი­ყო.

მაც სა­ღა­მოს ბა­ზარ­ში გამ­ყიდ­ველ დე­დას

მხო­ლოდ მე­ხოტ­ბე, არა­მედ გა­მაძ­ლი­ერ ­ ე­ბე­

საწყე­ნი­ა, რომ კი­ნომ­ცოდ­ნე­ე­ბი და კრი­

უნ­და მი­ა­კითხოს.

ლიც შე­იძ­ლე­ბა ვუ­წო­დოთ; ცო­ლი, რო­მე­ლიც

­ ენ. ჩვე­ნი ტი­კო­სე­ბი ჩვე­ნე­ბას არ და­ეს­წ­რნ

გი­გა: თე­ატ­რა­ლურ­ში მეც და­თო ჯა­ნე­ლი­

საბ­ჭო­ეთ ­ ის შვი­ლი­ა. მა­მა ვერ ეგუ­ე­ბა იმ

ფილ­მე­ბის შე­სა­ხებ არ წაგ­ვი­კითხავს არც

ძის ჯგუფ­ში ვსწავ­ლობ­დი. სხვე­ბის მსგავ­სად,

დროს, რო­მელ­შიც ცხოვ­რობს, მაგ­რამ არ

ერ­თი რე­ცენ­ზი­ა. ერ­თ­-ერთ გა­და­ცე­მა­ში მახ­

სცე­ნა­რი მეც და­წე­რი­ლი მქონ­და, თუმ­ცა უკ­ვე

შეს­წევს ძა­ლა, მას გა­უმ­კ­ლავ­დეს. ღრმად

სოვს ერ­თი კი­ნომ­ცოდ­ნე გა­მო­ვი­და, ყვე­ლა

ალ­მა­ნა­ხის­თ­ვის დრა­მა­ტურგ და­თო ფირ­ცხა­

და­ლე­ქი­ლი წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ბი­სა და სა­კუ­თა­რი

ახ­ლად გა­და­ღე­ბუ­ლი ფილ­მი გა­ლან­ძღა,

ლა­ვას­თან ერ­თად და­ვა­მუ­შა­ვეთ. ვთვლი,

უძ­ლუ­რე­ბის­გან დათ­რ­გუ­ნუ­ლი მთა­ვა­რი გმი­რი

შე­საძ­ლოა – არ­ც­თუ უსა­ფუძ­ვ­ლოდ, და

რომ გაგ­ვი­მარ­თ­ლა, რად­გან ამ არა­კო­მერ­

კი­დევ უფ­რო დიდ უბე­დუ­რე­ბა­ში ჩა­ვარ­დე­ბა.

ერ­თა­დერთ, მარ­თლ ­ აც კარგ ფილ­მ­ზე გა­

ცი­ულ ფილ­მ­ზე დამ­ფი­ნან­სებ­ლე­ბი გა­მოგ­

ნაცხა­და, – კარ­გი­ა, არა უშავ­სო; რე­ჟი­სო­რის

­ ებს არ აქვთ ვიჩ­ნ­და. ამ კუთხით ახალ­გაზ­რდ

გი­ორ­გი: მეც თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში

43

44 Cemi kino

კადრები ფილმიდან "37"

სა­თა­ნა­დო მხარ­და­ჭე­რა. და­ფი­ნან­სე­ბის მო­ძი­ე­ბა საკ­მა­ოდ რთუ­ლია – წე­ლი­წად­ში მაქ­სი­მუმ ერ­თი პრო­ექ­ტი გა­კეთ­დეს, სა­დაც

"ბაბაზი" – ივა ფე­ზუ­აშ­ვი­ლი ალ­მა­ნა­ხის მე­ხუ­თე ფილ­მი „ბაბაზი“, ფილ­ მის რე­ჟი­სო­რი­სა და სცე­ნა­რის­ტის ივა ფე­ზუ­

ლი ოპე­რა­ტო­რი იყო ირაკ­ლი ახალ­კა­ცი, მხატ­ვა­რი კი – შო­თი­კო ბა­გა­ლიშ­ვი­ლი. მარ­თლ ­ აც დი­დი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღეთ.

­ ა შეძ­ლებს გა­და­ი­ რამ­დე­ნი­მე ახალ­გაზ­რდ

აშ­ვი­ლის მოთხ­რო­ბის – „ალჩუს“ მი­ხედ­ვი­თაა

ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა კა­ხა კინ­წუ­რაშ­ვი­ლი,

ღოს ფილ­მი. ვფიქ­რობ, რომ უნი­ვერ­სი­ტე­ტის

გა­და­ღე­ბუ­ლი, ამ მოთხ­რო­ბამ თსუ-­სა და ჯე­

რომ­ლე­საც ერ­თი სიტყ­ვით ეს­მო­და ჩე­მი,

სტუ­დენ­ტებს უნ­და მი­ე­ცეთ სა­შუ­ა­ლე­ბა, აქ­ტი­

ო­სე­ლის ერ­თობ­ლივ პრო­ექტ „შემოდგომის

­ ა­ხა და შექ­მ­ნა ბა­ბა­ზის პორ­ტ­რე­ტი. ზუს­ტად და­ინ

­ ა კი­ნო­ცენ­ტ­რის უ­რად მი­ი­ღონ მო­ნა­წი­ლე­ობ

ლე­გენ­დებ­ში“ გა­ი­მარ­ჯ­ვა – ათ კონ­კურ­სანტს

ვთვლი, რომ მა­ყუ­რე­ბელ­მა კარ­გად გა­ი­გო ის,

მი­ერ და­ფი­ნან­სე­ბულ ფილ­მებ­ში, თუნ­დაც

რვა სა­ათ­ში უნ­და და­ე­წე­რა მოთხ­რო­ბა, თე­მა

რი­სი გად­მო­ცე­მაც გვინ­დო­და. „იასამნისფერი

ასის­ტენ­ტე­ბად, ეს ძა­ლი­ან მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ვა­ნი

კი „პეპლის ეფექ­ტი“ გახ­ლ­დათ. ეს კო­მე­დი­უ­

ალ­მა­ნა­ხი – ...და მე­რე?!“ იყო ჩვე­ნი დე­ბი­უტ ­ ი,

გა­მოც­დი­ლე­ბა­ა. ხში­რად ხდე­ბა, რომ რე­ჟი­

რი ჟან­რის ფილ­მი არის ახალ­გაზ­რ­და ბიჭ­ზე,

ბა­რი­ერ ­ ი – „პირველი ფილ­მი“ გა­დავ­ლა­ხეთ,

სო­რე­ბი და ოპე­რა­ტო­რე­ბი ისე ამ­თავ­რე­ბენ

რო­მელ­საც აქვს აკ­ვი­ა­ტე­ბუ­ლი ფიქ­რე­ბი

ვფიქ­რობ, რომ შემ­დე­გი ფილ­მის გა­და­ღე­ბა

უნი­ვერ­სი­ტეტს, რომ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლურ გა­

ზღარ­ბებ­ზე, ახ­სოვს, რომ ზღარ­ბე­ბი მის ბავ­

ბევ­რად უფ­რო მარ­ტი­ვი იქ­ნე­ბა, რო­დე­საც

და­ღე­ბებ­ზე ნამ­ყო­ფე­ბი არც კი არი­ან.

შ­ვო­ბა­ში ემა­ლის სერ­ვიზ­ზე ეხა­ტა... ბა­ბა­ზი,

პრო­დუ­სერ­თან მი­დი­ხარ სცე­ნა­რით ხელ­ში,

იასამ­ნის­ფერ ალ­ნ­მა­ნახ­ში შე­სულ ფილ­

თით­ქოს არას­წორ ეპო­ქა­ში და­ი­ბა­და, სხვა­

გე­კითხე­ბი­ან, – რა გა­გი­კე­თე­ბი­ა, – ჰო­და, ჩვენც

მებს დავ­შ­ლით და ამ ხუთ და­მო­უ­კი­დე­ბელ

გან მოხ­ვ­და, ის ჩვე­ულ, თბი­ლი­სურ გარ­თო­

უკ­ვე გვაქვს ხელთ სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი.

კი­ნოს სხვა­დას­ხვ ­ ა ფეს­ტი­ვალ­ზე გა­ვაგ­ზავ­

ბას ვერ იგებს; თა­ვი­სი სამ­ყა­რო აქვს, თუმ­ცა

გა­და­ღე­ბებ­ზე მი­ღე­ბუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბაც

ნით. აგ­რეთ­ვე, და­გაგ­მი­ლი გვაქვს კი­დევ

გა­რე­მო მა­ინც მის ჩათ­რე­ვას ცდი­ლობს

გაგ­ვი­ად­ვი­ლებს მომ­დევ­ნო ფილ­მებ­ზე

ერ­თი ასე­თი ალ­მა­ნა­ხის გა­კე­თე­ბაც, სა­დაც

ჩვე­უ­ლებ­რივ ახალ­გაზ­რ­დულ თბი­ლი­სურ

მუ­შა­ო­ბას, მო­მა­ვა­ლი ალ­მა­ნა­ხის­თ­ვის,

შე­მოგ­ვი­ერ­თდ ­ ე­ბა ჩვე­ნი მე­გო­ბა­რი ვა­კო

ცხოვ­რე­ბა­ში და ამის გა­მო, ბა­ბა­ზი საკ­მა­ოდ

რომ­ლის­თვ ­ ი­საც იმე­დი გვაქვს, რომ და­ფი­ნან­

კირ­კი­ტა­ძე, რო­მე­ლიც ამ­ჟა­მად ნიუ იორ­კის

უც­ნა­ურ ამ­ბავ­ში ეხ­ვე­ვა. ფილ­მი აგე­ბუ­ლია

სე­ბას მო­ვი­პო­ვებთ. თე­მა უკ­ვე არ­ჩე­ულ ­ ი გვაქვს,

უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლობს. თა­ვის ფილმს

ირო­ნი­აზ ­ ე, რო­მელ­შიც ვცხოვ­რობთ, რო­

სცე­ნა­რებ­ზე მუ­შა­ო­ბაც დაწყე­ბუ­ლი­ა. ფილ­მე­ბი

ის ამე­რი­კა­ში გა­და­ი­ღებს და პრო­დუ­სინ­გ­

მელ­საც ჩვე­ნით ვქმნით და სა­ბო­ლო­ოდ,

ერ­თი სო­ცი­ალ ­ უ­რი სა­კითხის გარ­შე­მო

შიც დაგ­ვეხ­მა­რე­ბა. ის გახ­ლავთ ავ­ტო­რი

რომ­ლის მსხვერ­პლ ­ იც ვხდე­ბით.

გა­ერ­თი­ან­დე­ბა. თე­მა ყვე­ლას­თ­ვის მტკივ­ნე­უ­

ივა: სა­რე­ჟი­სო­რო­ზე ვსწავ­ლობ­დი, პა­რა­ლე­

ლი და აქ­ტუ­ა­ლუ­რი­ა. სწო­რედ ეს თა­ნად­რო­უ­

„მშვიდობით, იარა­ღო“-ს ნა­წი­ლი იყო.

ლუ­რად კი მოთხ­რო­ბებს ვწერ­დი. მას შემ­დეგ,

ლო­ბა გვაძ­ლევს იმედს, რომ ჩვენს მო­მა­ვალ

ფილ­მი ახალ­გაზ­რდ ­ უ­ლი ოს­კა­რე­ბის შორ­

რაც ჩემ­მა მოთხ­რო­ბამ გა­ი­მარ­ჯვ ­ ა, აქ­ტი­ურ ­ ად

ფილმს მა­ყუ­რე­ბე­ლიც მე­ტი ეყო­ლე­ბა, ხო­ლო

ტ­-­ლის­ტ­ში მოხ­ვ­და, ამა­ვე ფილ­მით გა­იხ­ს­ნა

გა­ვაგ­რძ ­ ე­ლე წე­რა. ჩვენს ალ­მა­ნახ­ზე მუ­შა­ო­ბა

მი­ღე­ბუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა ჩვენს ნა­მუ­შევ­რებს

ვის­ბა­დე­ნის მე-12 კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლი.

ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. „ბაბაზის“ დამ­დ­გ­მე­

უფ­რო წარ­მა­ტე­ბულს გახ­დის.

ფილ­მი­სა „სექტემბერი“, რო­მე­ლიც პრო­ექტ

46

ეროვნული კინოცენტრის გამარჯვებული პროექტები 2012 წელი

სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი მხატ­ვ­რუ­ლი ფილ­მის წარ­მო­ე­ბა

"სიმინდის კუნძული“"

მო­ხუც­სა და მის 16 წლის შვი­

პა­ტარ­ძ­ლე­ბი აც­ნო­ბი­ე­რე­ბენ

ლიშ­ვილ გო­გო­ნას­თან ერ­თად,

თა­ვი­ანთ მო­მა­ვალ ცოლ­-­ქ­მრ ­ ულ

რომ­ლე­ბიც მთე­ლი სე­ზო­ნის გან­

ურ­თი­ერ­თო­ბას, რაც თვე­ში ერ­

მავ­ლო­ბა­ში მუხ­ლ­ჩა­უხ­რე­ლად

თხელ, ერ­თ­სა­ა­თი­ა­ნი შეხ­ვედ­

შრო­მო­ბენ, რა­თა მი­წის ამ პა­ტა­

­ არ­გ­ლე­ბა. რით შე­მო­იფ

რა, მაგ­რამ ნო­ყი­ერ ნაგ­ლეჯ­ზე

ფილ­მის მთა­ვა­რი გმი­რია ნუ­ცა,

სი­მინ­დის კარ­გი მო­სა­ვა­ლი

30 წლის ქა­ლი, მის მე­უღ­ლეს,

მო­იყ­ვა­ნონ.

გო­გას, ათ­წ­ლი­ან ­ ი სას­ჯე­ლი აქვს

მდი­ნა­რის ორი­ვე ნა­პი­რი ერ­თ­

მო­სახ­დე­ლი. მათ ორი შვი­ლი

მა­ნეთ­თან და­პი­რის­პი­რე­ბულ

ჰყავთ, რომ­ლებ­მაც იცი­ან, რომ

ადა­მი­ა­ნებს აქვთ

მა­მა ჯარ­შია და მა­ლე ჩა­მო­ვა.

და­კა­ვე­ბუ­ლი, მაგ­რამ მი­წა, რო­

მა­მის სა­ნა­ხა­ვად ცი­ხე­ში და­დი­ან.

მე­ლიც მდი­ნა­რემ შექ­მ­ნა ისევ

გა­უ­თა­ვე­ბელ რი­გებ­ში უწევთ

მდი­ნა­რეს ეკუთ­ვ­ნის – გა­ზაფხულ­

ლო­დი­ნი და დამ­თ­რ­გუნ­ვე­ლი

ზე თა­ვის შექ­მ­ნილს, შე­მოდ­გო­

ჩხრე­კის პრო­ცე­დუ­რე­ბის გავ­

მა­ზე თვი­თონ­ვე ან­გ­რევს და თან

ლა. ცოლ­-­ქ­მა­რი ტე­ლე­ფო­ნით

მი­აქვს. გა­მოც­დილ­მა მო­ხუც­მა ეს

ეკონ­ტაქ­ტე­ბა ერ­თ­მა­ნეთს. მა­თი

ძა­ლი­ან კარ­გად იცის, ამი­ტო­

ურ­თი­ერ­თო­ბა, მი­უხ ­ ე­და­ვად

მაც ყო­ველ­ნა­ი­რად ცდი­ლობს

გა­ურ­კვ ­ ე­ვე­ლი მო­მავ­ლი­სა და

ბუ­ნე­ბას და­ას­წ­როს და თა­ვი­სი

ცალ­-­ცალ­კე ცხოვ­რე­ბი­სა დრო­

ნა­ოფ­ლა­რი გა­და­არ­ჩი­ნოს.

თა გან­მავ­ლო­ბა­ში კი­დევ უფ­რო მჭიდ­რო ხდე­ბა.

"პატარძლები“"

­ ის შემ­დეგ, ოთხი წლის გას­ვლ წე­სე­ბი იც­ვ­ლე­ბა და წყვი­ლებს პირ­ვე­ლად ეძ­ლე­ვათ სა­შუ­ა­ლე­ბა

პრო­დ­უ­სე­რი: კომ­პა­ნია

ერ­თად გა­ა­ტა­რონ დღე სა­ხელ­

პრო­დ­უ­სე­რი: კომ­პა­ნია

"ჯემინი"

და­ხე­ლოდ მოწყო­ბილ ოთა­ხებ­ში.

"ალამდარი"

დი­რექ­ტო­რი: თი­ნა­თინ

ნუ­ცა, სხვა ქა­ლებ­თან ერ­თად შე­

დი­რექ­ტო­რი: ნი­ნო

ყაჯ­რიშ­ვი­ლი

დის ცი­ხე­ში, სა­დაც მე­უღ­ლე­ებ­თან

დევ­და­რი­ა­ნი

სცე­ნა­რის ავ­ტო­რი და რე­ჟი­

ერ­თად ჩა­კე­ტი­ლე­ბი, ჯა­რის­კა­

სცე­ნა­რის ავ­ტო­რი: გი­ორ­გი

სო­რი: თი­ნა­თინ ყაჯ­რიშ­ვი­ლი

ცე­ბის ზე­დამ­ხედ­ვე­ლო­ბის ქვეშ

ოვაშ­ვი­ლი, ნუგ­ზარ შა­ტა­ი­ძე

ქრო­ნო­მეტ­რა­ჟი: 90 წუ­თი

ათე­ვენ ღა­მეს.

რე­ჟი­სო­რი: გი­ორ­გი ოვაშ­ვი­ლი

ჟან­რი: დრა­მა

ქრო­ნო­მეტ­რა­ჟი: 90 წუ­თი

ფორ­მა­ტი: ვი­დეო

ფორ­მა­ტი: ფი­რი

მდი­ნა­რე ქმნის და მდი­ნა­რე­

იზო­ლი­რე­ბუ­ლე­ბი გა­რე სამ­ყა­ როს­გან, წყვი­ლე­ბი ყვე­ლა­ზე

ჟან­რი: ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი დრა­მა

პა­ტარ­ძ­ლე­ბი – ასე მო­იხ­სე­ნი­ე­ბენ

­ ა­ მე­ტად აც­ნო­ბი­ე­რე­ბენ ერ­თმ

ცი­ხე­ში, პა­ტი­მარ ქმრებ­თან ხე­

ნეთ­თან იდუ­მალ კავ­შირს. ცი­ხის

ლის მო­სა­წე­რად მი­სულ ქა­ლებს.

დამ­თ­რ­გუნ­ვე­ლი წე­სე­ბი და

მათ უმე­ტე­სო­ბას ცხოვ­რე­ბის

გა­რე­მო თით­ქოს სადღაც ქრე­ბა,

ვე ან­გ­რევს ცხოვ­რე­ბის უწყ­ვეტ

ნა­ხე­ვა­რი აქვთ ერ­თად გა­ტა­რე­

ქრე­ბა ერ­თმ ­ ა­ნე­თის გა­რე­შე გა­

დი­ნე­ბას. მის წი­ნა­შე ადა­მი­ა­ნი

ბუ­ლი, მაგ­რამ ეს ფორ­მა­ლო­ბა

ტა­რე­ბუ­ლი წლე­ბიც.

უძ­ლუ­რი­ა.

გა­მორ­ჩე­ნი­ათ. ხე­ლის მო­წე­რა ქმრის ნახ­ვის ერ­თა­დერ­თი სა­შუ­

"“მელოტი ბიჭები“"

მოქ­მე­დე­ბა მდი­ნა­რის შუ­ა­გულ­ში,

ა­ლე­ბა­ა.

გა­ზაფხუ­ლის წყალ­დი­დო­ბე­ბის

ქორ­წი­ნე­ბა ფორ­მა­ლუ­რი პრო­

დროს

ცე­დუ­რა­ა, ხდე­ბა ჯგუ­ფუ­რად,

პრო­დ­უ­სე­რი: კომ­პა­ნია "კინო

წარ­მოქ­მ­ნილ პა­ტა­რა კუნ­ძულ­ზე

ცი­ხის ერთ პა­ტა­რა ოთახ­ში,

იბე­რი­კა" დი­რექ­ტო­რი: ლე­ვან

ვი­თარ­დე­ბა.

რომ­ლის მოწ­მე­ე­ბიც ბად­რა­გე­

ფილ­მ­ში ეს კუნ­ძუ­ლი ერ­თ­-ერ­თი

ბი არი­ან და მხო­ლოდ ათ წუთს

კო­ღუ­აშ­ვი­ლი

მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟი­ცა­ა, აბ­ხაზ

გრძელ­დე­ბა. სხვა­დას­ხ­ვა ასა­კის

სცე­ნა­რის ავ­ტო­რი და რე­ჟი­სო­

47

რი: ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლი ქრო­ნო­მეტ­რა­ჟი: 90 წუ­თი ჟან­რი: ტრა­გი­კო­მე­დია

მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი მხატ­ვ­რუ­ლი ფილ­მის წარ­მო­ე­ბა

ფორ­მა­ტი: ვი­დეო

"დეტონატორი"

ფილ­მი გვი­ამ­ბობს სვა­ნე­თის კუთხის ეგ­ზო­ტი­კურ და ორი­გი­ნა­ ლურ ის­ტო­რი­ას, რო­მე­ლიც ჩვენს წი­ნაპ­რებს ეხე­ბა – პი­რა­დულ­სა და ტკი­ვი­ლი­ან ის­ტო­რი­ას.

ორ­მოცს მი­ტა­ნე­ბუ­ლი ორი მე­ ლო­ტი ქარ­თვ ­ ე­ლი “ბიჭი“ თა­ვი­სი

პრო­დ­უ­სე­რი: კომ­პა­ნია

ცხოვ­რე­ბის მთა­ვარ სიყ­ვა­რულს

"სოლოსოლო"

ეძებს.

კოპრო­დ­უ­სე­რი: "20 სტეპს

სან­დრ ­ ო და ივა მე­გობ­რე­ბი

ფილმს"

არი­ან. ორი­ვე 40 წლის, ორი­ვე

რე­ჟი­სო­რი: ბე­სიკ

ქარ­თულ­-უცხო­უ­რი ერ­თობ­ლი­ვი წარ­მო­ე­ბა

"ფარაჯანოვი"

უცო­ლო, ორი­ვე მე­ლო­ტი; ჯერ

სო­ლო­მა­ნაშ­ვი­ლი

პრო­დუ­სე­რი: კომ­პა­ნია "ჯემინი",

კი­დევ მშობ­ლებ­თან ერ­თად

სცე­ნა­რი: ბე­სიკ სო­ლო­მა­ნაშ­ვი­

დი­რექ­ტო­რი: თი­ნა­თინ

ცხოვ­რო­ბენ და ერთ სკო­ლა­

ლი, ნი­კო­ლოზ მდი­ვა­ნი

ყაჯ­რიშ­ვი­ლი

ში მუ­შა­ო­ბენ. ორი­ვე მე­გო­ბარს

ოპე­რა­ტო­რი: მინ­დია ესა­ძე

რე­ჟი­სო­რე­ბი: ოლე­ნა

მშობ­ლე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით

მთა­ვარ როლ­ში: შალ­ვა

ფე­ტი­სო­ვა, სერჟ ავე­დი­კი­ა­ნი

დე­დე­ბი, დღე­და­ღამ უჩი­ჩი­ნე­ბენ,

დევ­ნო­ზაშ­ვი­ლი

ქრო­ნო­მეტ­რა­ჟი: 100 წთ.

რომ ისი­ნი შე­ეშ­ვან თა­ვი­სი თით­

ქრო­ნო­მეტ­რა­ჟი: 12 წთ.

ჟან­რი: ბი­ოგ­რა­ფი­უ­ლი

ქოს უდარ­დელ, სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში

ფორ­მა­ტი: ვი­დეო

კი უაზ­რო ცხოვ­რე­ბას, და­სე­

ის­ტო­რია კი­დევ ერ­თხელ გაგ­ვახ­

კო-­პ­რო­დუქ­ცია: სა­ქარ­თ­ვე­ლო,

რი­ო­ზულ­დ­ნენ და სას­წ­რა­ფოდ

სე­ნებს ომის ცი­ნიზმს, რო­მე­ლიც

უკ­რა­ი­ნა, საფ­რან­გე­თი,

ცო­ლე­ბი მო­იყ­ვა­ნონ.

მუ­დამ არის კა­ცობ­რი­ო­ბის პრობ­

ნორ­ვე­გი­ა, სომ­ხე­თი.

ლე­მა და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის უახ­ლო­ე­სი სან­დ­რო და ივა თა­ვი­სუ­ფალ

წარ­სუ­ლი­ა. ეს არის ის­ტო­რია ერ­თი

ფილ­მის მთა­ვა­რი გმი­რი ჯა­დო­

დროს, ასე­თი კი საკ­მა­რი­სად

უბ­რა­ლო ჯა­რის­კა­ცი­სა, რო­მელ­საც

ქა­რი­ცაა და მას­ხა­რაც, ბავ­შ­ვუ­რი

აქვთ, იმით ერ­თო­ბი­ან, რომ

ომის წი­ნა ხაზ­ზე ჯა­რის­კა­ცე­ბის­თ­ვის

­ ის პერ­სო­ნა­ჟის მიღ­მა ხა­სი­ათ

პრო­ვინ­ცი­ელ ქა­ლებს იც­ნო­ბენ

მი­აქვს საკ­ვე­ბი და მო­უ­ლოდ­ნე­ლად

­ ა იმა­ლე­ბა. სევ­და და მარ­ტო­ობ

ინ­ტერ­ნე­ტით და მათ დე­და­ქა­ლაქ­

ნაღ­მ­ზე დგამს ფეხს.

ფილ­მის მი­ზა­ნი­ა, მა­ყუ­რე­ბელს

ში უნიშ­ნა­ვენ პა­ე­მანს. მე­გობ­რე­ბის

სა­შუ­ალ ­ ე­ბა მის­ცეს ერ­თხელ

­ ით ეს პა­ემ­ნე­ბი რო­მა­ნით გათ­ვლ

მა­ინც ეზი­ა­როს ფა­რა­ჯა­ნო­ვის

თუ არა, სულ მცი­რე, სექ­სით მა­ინც

"კინო"

ჯა­დოს­ნურ სამ­ყა­როს.

უნ­და დამ­თავ­რდ ­ ეს, თუმ­ცა, ისი­ნი თით­ქ­მის ყო­ველ­თ­ვის ცდე­ბი­ან -

პრო­დ­უ­სე­რი: კომ­პა­ნია

პა­ემ­ნე­ბი უც­ნა­უ­რად და სევ­დი­ა­ნად

"სტუდია რე­ა­ლი­თი"

მთავ­რ­დე­ბა ხოლ­მე.

რე­ჟი­სო­რი : უტა ბე­რია

ერ­თ­-ერ­თი წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი

ქრო­ნო­მეტ­რა­ჟი: 40 წთ.

პა­ე­მა­ნის შემ­დეგ სან­დრ ­ ოს ცხოვ­

"ძმა" პრო­დუ­სე­რი: კომ­პა­ნია "სინეტექი"

რე­ბა­ში სი­ლა­მა­ზის სა­ლონ­ში

ფილ­მი მოგ­ვითხ­რობს 19 წლის

დი­რექ­ტო­რი: ზუ­რა

მო­მუ­შა­ვე მა­ნა­ნა ჩნდე­ბა, მათ

ბი­ჭის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც მო­

მა­ღა­ლაშ­ვი­ლი

პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რის ად­გი­ლი

პა­რუ­ლი კა­მე­რის სა­შუ­ა­ლე­ბით

რე­ჟი­სო­რი: თე­ო­ნა

სტა­დი­ო­ნის ტრი­ბუ­ნა­ა, მე­ორ ­ ე

სა­კუ­თარ თავ­ში ფა­რულ შე­მოქ­

მღვდე­ლა­ძე/­გ­რე­ნა­დე

- პა­ტა­რა ზღვის­პი­რა ქა­ლა­ქი

მე­დე­ბით ნიჭს აღ­მო­ა­ჩენს.

ქრო­ნო­მეტ­რა­ჟი: 120 წთ.

ქო­ბუ­ლე­თი, სა­დაც და­ცა­რი­ე­ ლე­ბუ­ლი პლა­ჟი­სა და ოქ­ტომ­ბ­ რის წვი­მის მი­უხ ­ ე­და­ვად, ისი­ნი

ფორ­მა­ტი: ციფ­რუ­ლი

"დინოლა“"

რო­მან­ტი­ულ დღეს გა­ა­ტა­რე­ბენ.

უდა­ნა­შა­უ­ლო თა­ობ ­ ა და და­კარ­ გუ­ლი ოც­ნე­ბე­ბი – ფილ­მის მოქ­

შემ­დეგ კი ყვე­ლა­ფე­რი თავ­და­ყი­

პრო­დუ­სე­რი: კომ­პა­ნია

რა დგე­ბა.

"სტუდია 99"

ვი­თარ­დე­ბა და ორი ძმის ერ­თი

რე­ჟი­სო­რი: მა­რი­ამ ხაჭ­ვა­ნი

­ ე მოგ­ვითხ­რობს. ის­ტო­რი­აზ

ქრო­ნო­მეტ­რა­ჟი: 15 წთ.

მე­დე­ბა 1991 წლის თბი­ლის­ში

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

48 festivali

interviu 49

მთა­ვა­რი, რის­თ­ვი­საც გიყ­ვართ კი­ნო

ლე­ონ ­ არ­დოს. ამი­ტო­მაც, რო­დე­საც ვმუ­შა­ობ

ის, რაც მე მჭირ­დე­ბო­და, ფუ­გის სტრუქ­ტუ­რა

კი­ნო ხომ ხე­ლოვ­ნე­ბის ერ­თ­-ერ­თი დარ­გი­ა,

ახალ­გაზ­რდ ­ ებ­თან, ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნი ვარ

აღ­მოჩ­ნ­და – თუ­კი ფილმს და­აკ­ვი­რდ­ებით,

ამი­ტო­მაც, ვი­ლა­პა­რა­კოთ ხე­ლოვ­ნე­ბა­ზე.

ამ სტრუქ­ტუ­რის შეს­წავ­ლის თვალ­საზ­რი­სით,

სწო­რედ ასე­ა: ერ­თი ადა­მი­ა­ნის თე­მას მე­

უამ­რა­ვი და­წე­რი­ლა იმა­ზე, თუ რა არის

­ ის პრო­ცეს­ მაგ­რამ სულ ვე­უბ­ნე­ბი, რომ შექ­მნ

ო­რე მოს­დევს, შემ­დეგ მე­სა­მე... მე­რე არის

ხე­ლოვ­ნე­ბის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა. მე ჩემს სუ­ბი­

­ ე უნ­და გა­და­დონ. ში ეს ყვე­ლა­ფე­რი გვერ­დზ

უკუქ­ცე­ვა და ასე შემ­დეგ.

ექ­ტურ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას მო­გახ­სე­ნებთ –

შე­უძ­ლე­ბე­ლი­ა, მხატ­ვარს არ სჭე­რო­დეს

პირ­ველ რიგ­ში, შე­ვე­ხე­ბო­დი მხატ­ვ­რებს და

ხელ­ში კლას­კუ­რი ფან­ქა­რი და მან კარ­გად

მახ­ტ­ვ­რო­ბას – თავ­და­პირ­ვე­ლად სწო­რედ

ხატ­ვა შეძ­ლოს. აქ არ ვგუ­ლის­ხმ ­ ობ ისეთ

მხატ­ვ­რო­ბა გახ­და ჩემ­თ­ვის სუ­ლი­ე­რი საყ­რ­

ზე­გე­ნი­ა­ლურ მოვ­ლე­ნას, რო­გო­რიც ფი­როს­

დე­ნი და დი­დი მე­გო­ბა­რი.

მა­ნი­ა, ან კი­დევ გლენ გულდს, რო­მელ­საც

ჭეშ­მა­რი­ტი ხე­ლოვ­ნე­ბა იქ­მ­ნე­ბა მა­შინ,

ეს ერ­თ­გ­ვა­რი გა­და­ძა­ხი­ლია ხე­ლოვ­ნე­ ბის დარ­გებს შო­რის? ერ­თი­ა­ნო­ბა. ის რაც დრო­ში ვი­თარ­დე­ბა და წარ­მო­სახ­ვი­თია აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ერ­თი­ა­ნი­ა. სა­

არ სჭირ­დე­ბა გა­მე­ბის დაკ­ვ­რა. ეს ხე­ლოვ­ნე­

ფუძ­ველ­ში ერ­თია და ამი­ტო­მაც, ამ ყვე­ლაფ­ერს

ბის ის სა­ფე­ხუ­რი­ა, რო­მე­ლიც ღმერ­თთ ­ ა­ნაა

ერ­თ­მა­ნეთ­თან გა­და­ძა­ხი­ლი აქვს. მხო­ლოდ მა­

რო­დე­საც ხე­ლო­ვა­ნი მთლი­ა­ნად ეყ­რ­დ­ნო­ბა

კავ­შირ­ში. მე ვლა­პა­რა­კობ ხე­ლოვ­ნე­ბა­ზე,

სა­ლა­შია გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბა – ჩე­მი მიდ­გო­მა ასე­თი­ა...

ქვეც­ნო­ბი­ერ ­ ე­ბას; რო­დე­საც ის მუ­შა­ობს გულ­

რო­მელ­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი ქმნი­ან, ხე­ლოვ­ნე­ბა­

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა არა აქვს, იქ­ნე­ბა ეს სა­მეც­ნი­ე­

წ­რ­ფე­ლად და მას არა აქვს ის და­ნა­ფე­ნე­ბი,

ზე, რომ­ლი­თაც ივ­სე­ბა ჩევ­ნი ცხოვ­რე­ბა.

რა­საც ჩვე­ნი მი­წი­ერ ­ ი ცხოვ­რე­ბა გვა­ფენს.

და უკ­ვე მა­შინ, რო­დე­საც თით­ქოს­და ამო­

რო-­პო­პუ­ლა­რუ­ლი, სას­წავ­ლო, ანი­მა­ცი­უ­რი, აქ­ტი­ო­რუ­ლი, თუ დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი – წარ­

მა­გა­ლი­თად, რო­დე­საც სე­ზა­ნი ხა­ტავს თა­ვის

ი­წუ­რე­ბა შე­ნი პო­ტენ­ცი­ა­ლი, რო­დე­საც ჩიხ­ში

მო­იდ­გი­ნეთ მო­ქან­და­კე, რო­მე­ლიც სხვა­დას­ხ­ვა

ტი­ლოს, შენ ამ ნა­მუ­შე­ვარ­თან შე­დი­ხარ ურ­

მო­ექ­ცე­ვი, სწო­რედ მა­შინ იხ­სე­ნებ იმას, რაც

მა­სა­ლა­ში მუ­შა­ობს. რა მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს ამ

თი­ერ­თო­ბა­ში, ეხე­ბი მის სულს, მის იმ­წუ­თი­ერ

იცი – რა­თა და­ი­ნა­ხო შე­ნი სუს­ტი წერ­ტი­ლე­ბი.

და­ყო­ფას, თუ­კი ნა­მუ­შევრს მთლი­ა­ნად შენს

მდგო­მა­რე­ო­ბას. ეს ძა­ლი­ან ინ­ტი­მუ­რი მო­მენ­

მუ­შა­ო­ბი­სას, რო­დე­საც ვფი­ქობ, რომ ჩემს იდე­

პრიზ­მა­ში გა­ა­ტა­რებ და მხატ­ვ­რულ ფორ­მა­ში

ტი­ა. რა თქმა უნ­და, ქვეც­ნო­ბი­ე­რით კე­თე­ბა­ში

ას უკ­ვე ხორ­ცი უნ­და შე­ვას­ხა, აუცი­ლებ­ლად

მო­აქ­ცევ? რა მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს არ­ტის­ტია თუ

მე არ ვგუ­ლის­ხ­მობ იმას, რომ არ უნ­და მი­ი­ღო

მჭირ­დე­ბა ვი­პო­ვო პა­რა­ლე­ლი გარ­კვ ­ ე­ულ

არა შე­ნი ფილ­მის გმი­რი?

გა­ნათ­ლე­ბა შენს პრო­ფე­სი­ა­ში, გან­სა­კუთ­რე­

სტრუქ­ტუ­რა­ში. ეს ერ­თგ ­ვ ­ ა­რი საყ­რ­დე­ნია იმის­

ბით ისეთ რთულ დარ­გ­ში, რო­გო­რიც არის

თ­ვის, რომ უკ­ვე გა­და­ღე­ბის პრო­ცეს­ში ვი­ყო

რე­ჟი­სუ­რა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლი­ა, უნ­და შეხ­ვი­დე რე­

ლა­ღი, მშვი­დი და მი­ვე­ცე იმ­პ­რო­ვი­ზა­ცი­ას.

­ ენ დი­დი რე­ჟი­სო­რე­ ქმნიდ­ნენ და აზ­როვ­ნებ­დნ

თით­ქ­მის ყვე­ლა დარ­გ­ში მო­მი­წია მუ­შა­ო­ბა – იქ­ნე­ბა ეს მხატ­ვ­რუ­ლი ფილ­მი, დო­კუ­მენ­ტა­

­ ე, თუ რო­გორ ჟი­სუ­რის სტრუქ­ტუ­რებ­ში, გა­ერ­კვ ბი, უნ­და იცო­დე დარ­მა­ტურ­გი­ა, მით უმე­ტეს

ჩე­მი ცხოვ­რე­ბაც ისე წა­ვი­და, რომ რე­ჟი­ სუ­რის ყვე­ლა მხა­რეს­თან მო­მიხ­და შე­ხე­ბა.

და­ცუ­ლი?... დი­ახ, სწო­რი სიტყ­ვა­ა. და­ცუ­ლი ხარ იმის­

ლის­ტი­კა, თუ ანი­მა­ცი­ა. უმაღ­ლეს სას­წავ­ლე­ ბელ­ში თბი­ლის­ში, მი­შა თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის სა­ხე­

– კლა­სი­კუ­რი; უნ­და გეს­მო­დეს მუ­სი­კა­ლუ­რი

გან, რომ სახ­ლი და­გენ­გ­რე­ვა. უკ­ვე ზუს­ტად

ლოს­ნო­ში მოვ­ხ­ვ­დი დრა­მის რე­ჟი­სუ­რა­ზე. ჩე­მი

სტრუქ­ტუ­რე­ბი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი პრო­ფე­სი­ის

იცი, თუ რო­მელ ეპი­ზოდ­ში რა შეგ­რ­ძ­ნე­ბა

პე­და­გო­გე­ბი აგ­რეთ­ვე იყ­ვ­ნენ სა­შა მი­ქე­ლა­ძე

ნა­წი­ლი­ა, მაგ­რამ შექ­მნ ­ ის პრო­ცეს­ში უნ­და იყო

­ ე­ უნ­და მი­ი­ღო და ამის­თ­ვის რა უნ­და გა­აკ

და ლი­ლი იოსე­ლი­ა­ნი. ეს ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი

აბ­სო­ლუ­ტუ­რად თა­ვი­სუ­ფა­ლი.

თო; ად­გილ­ზე კე­თე­ბის პრო­ცეს­ში ძა­ლი­ან

სკო­ლა იყო. ჩე­მი დამ­სა­ხუ­რე­ბა მხო­ლოდ

კონ­კ­რე­ტუ­ლად ხე­დავ ამო­ცა­ნას და გზას,

ისა­ა, რომ ავი­ღე ის, რაც მას­წავ­ლეს. შემ­დეგ

ხე­ლოვ­ნე­ბის კე­თე­ბას. იმ ხე­ლოვ­ნე­ბის­თ­ვის,

თუ რო­გორ უნ­და მი­აღ­წიო ამ ამო­ცანს შენს

იყო მოს­კო­ვი. მი­ნო­დო­და, სწავ­ლა მი­ხა­ილ

რო­მე­ლიც მე მიყ­ვარს, ეს სიკ­ვ­დი­ლი­ა. შე­საძ­

გმირ­თან ერ­თად.

თუ­კი ამას ვერ ახერ­ხებ, იწყებ გათ­ვ­ლი­ლი

ლო­ა, ის იყოს დახ­ვე­წი­ლი, ძა­ლი­ან ზუს­ტად

„უბედურების“ სცე­ნა­რი რომ და­ვას­რუ­ლე,

რომ­თან გა­მეგ­რ­ძე­ლე­ბი­ნა, მაგ­რამ მას­თან გა­სა­უბ­რე­ბის შემ­დეგ, რო­დე­საც გა­ირ­კ­ვა, რომ

გა­კე­თე­ბუ­ლი, გრა­მა­ტი­კუ­ლად სწო­რად აგე­

ასე­თი საყ­რ­დე­ნი ვე­რაფ­რით ვი­პო­ვე. შემ­თხ­

უკ­ვე ძა­ლი­ან კარ­გი სა­რე­ჟი­სო­რო სკო­ლა

ბუ­ლი, მაგ­რამ მას არ ექ­ნე­ბა ის სუ­ლი, რო­მე­

ვე­ვით გუ­რულ სიმ­ღე­რას მო­ვუს­მი­ნე და მა­შინ

მქონ­და გავ­ლი­ლი, თა­ვად­ვე მირ­ჩია დო­კუ­

ლიც აქვს სე­ზანს, ვან გოგს, ფი­როს­მან­სა, თუ

მივ­ხ­ვ­დი, რომ საქ­მე მაქვს პო­ლი­ფო­ნი­ას­თან.

მენ­ტა­ლის­ტი­კა­ზე გა­მეგ­რ­ძე­ლე­ბი­ნა სწავ­ლა.

გე­ლა კან­დე­ლაკ­ი ხე­ლო­ვა­ნი - ხე­ლოვ­ნე­ბა­ზე >> ირინე ჟორდანია

ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი

50

interviu 51

აქ უკ­ვე შე­ხე­ბა­ში მო­ვე­დი ცოცხალ ადა­მი­ან­

რომ მსა­ხი­ობს თავს არა­ფე­რი უნ­და მო­ახ­ვი­ო.

მო­დერ­ნიზ­მის მო­და­ში შე­მოს­ვ­ლა – ნა­ტუ­რას

თან, მივ­ხ­ვ­დი – ვი­პო­ვე ის, რაც მინ­დო­და.

ის, რაც გმირს სჭირ­დე­ბა, თა­ვად გმირ­ში უნ­და

ვერ გა­და­ა­ბი­ჯეს. ლე­ო­ნარ­დოს­თა­ნაც ნა­ტუ­

იპო­ვო. ჩვენ ხომ ერ­თ­დ­რო­ულ ­ ად ყვე­ლა თვი­

რა­ა, მაგ­რამ იქ ლე­ო­ნარ­დოს ელა­პა­რა­კე­ბი.

ახალ­გაზ­რ­დო­ბა­ში ასე ვმუ­შა­ობ­დი – ვი­ღებ­ დი სუფ­თა დო­კუ­მენტს და მხატ­ვ­რულ ქსო­

სე­ბის მა­ტა­რებ­ლე­ბი ვართ. რე­ჟი­სორ­მა უნ­და

თუ­კი და­აკ­ვირ­დე­ბით, ლი­ტე­რა­ტუ­რა­შიც ასე­

ვილ­ში ვსვამ­დი. მა­გა­ლი­თის­თ­ვის შე­მიძ­ლია

შექ­მნ ­ ას წი­ნა­პი­რო­ბა, რომ­ლის მეშ­ვე­ო­ბი­თაც

ა, გო­გო­ლის გარ­და. რუ­სეთ­ში არ შე­იქ­მ­ნა

მო­ვიყ­ვა­ნო ფილ­მი „გრძელი ღი­ღი­ნი“. ფილ­

მსა­ხი­ო­ბის­გან მი­ი­ღებს იმას, რაც სურს.

ნა­წილ­ში ყვე­ლა­ფე­რი დად­გ­მუ­ლი­ა, სცე­ნე­ბი გრა­ფი­კუ­ლა­დაა გა­დაწყ­ვე­ტი­ლი. დად­გმ ­ უ­ლია გმი­რის თი­თო­ე­უ­ლი გავ­ლა. პირ­ვე­ლი ათი წუ­

დონ კი­ხო­ტი ან ჰამ­ლე­ტი. გე­ნი­ა­ლუ­რია ის, რაც შე­იქ­მ­ნა, მაგ­რამ ეს სხვა სამ­ყა­რო­ა. მათ

მის მთა­ვა­რი გმი­რი მო­ხუ­ცი კა­ცი­ა. პირ­ველ რო­გორ მი­იღ­წე­ვა ამ თვი­სე­ბა­თა წარ­ მო­ჩე­ნა? ყვე­ლას თა­ვი­სე­ბუ­რად აქვს. მა­გა­ლი­თად,

ვერ შექ­მ­ნეს ზე­აწ ­ ე­უ­ლი სამ­ყა­რო, რო­გორც ეს შექ­ს­პი­რის და სერ­ვან­ტე­სის შემ­თხ­ვე­ვა­ში­ა, რო­მე­ლიც თა­ვი­სუ­ფა­ლია მა­ტე­რი­ის­გან. შავ­-­თეთ­რი ფი­რი უფ­რო გა­შო­რებს ნა­ტუ­

თი ამას ეთ­მო­ბა – მო­ხუცს, რო­მელ­საც აღარც

„უბედურებაში“ მო­ხუც ქალ­თან არა­ვი­თა­რი

შრო­მა ძა­ლუძს, აღარც ვნე­ბა აქვს. ნუ­თუ დას­

ძა­ლის­ხ­მე­ვა არ მჭირ­დე­ბო­და; სხვა შემ­თხ­

რას, ვიდ­რე ფე­რა­დი. სულ მიკ­ვირ­და და

რულ­და მი­სი ცხოვ­რე­ბა და ახ­ლა მხო­ლოდ

ვე­ვა­ში, შე­საძ­ლე­ბე­ლი­ა, სა­ჭი­რო გახ­დეს მსა­

ბო­ლოს მივ­ხ­ვ­დი – თურ­მე, ნა­ტუ­რა­ლიზ­მი

წარ­სუ­ლის გახ­სე­ნე­ბა შე­უძ­ლი­ა?

­ ის დამ­ძი­მე­ბა, ან პი­რი­ქით. მსა­ხი­ობ­თან ხი­ობ

მა­წუ­ხებს ფერ­ში. თუმ­ცა, ისე­თი ფილ­მე­ბიც

ამის შემ­დეგ შე­მო­დის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად დო­ ­ ის ფა­რუ­ლი კა­მე­რა – სცე­ კუ­მენ­ტუ­რი, თით­ქმ

მუ­შა­ო­ბი­სას მთა­ვა­რია შე­ის­წავ­ლო ადა­მი­ა­ნი,

მი­ნა­ხავს, სა­დაც ფე­რი ისეა დარ­ღვ ­ ე­უ­ლი,

და­აკ­ვირ­დე მის რე­აქ­ცი­ებს. რო­დე­საც შენ

ვერც კი გრძნობ.

ნა სუფ­რა­ზე, მე­ზობ­ლებ­თან ერ­თად, სა­დაც

უკ­ვე იცი ეს ადა­მი­ა­ნი, მი­სი დი­აპ ­ ა­ზო­ნი, შემ­

ჩანს, თუ რო­გორ უბ­რუნ­დე­ბა გმი­რი ცხოვ­რე­

დეგ რო­ლის პერ­ს­პექ­ტი­ვა შენს თავ­ზე უნ­და

რო­დე­საც ქა­ღალ­დ­ზე ხე­დავ შიშ­ველ ქალს, რო­მე­ლიც კარ­გი მოს­მით არის შეს­რუ­ლე­ბუ­

ბას. ეს უკ­ვე წმინ­და დო­კუ­მენ­ტი­ა. სწო­რედ აქ

აიღო. ამ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, მთა­ვა­რია რე­ჟი­სორ­

ლი, თუ­კი პა­თო­ლო­გი­უ­რი არ ხარ, ის შენ­ში

იხ­ს­ნე­ბა ფილ­მის აზ­რი და ამავ­დ­რო­უ­ლად,

მა იცო­დეს, ზუს­ტად რა უნ­და.

არა­ვი­თარ მი­წი­ერ ვნე­ბას არ გა­მო­იწ­ვევს. ­ ი, რომ მი­წი­ე­რი საკ­მა­რი­სი­ა, ჩას­ვა კად­რშ

ცხოვ­რე­ბე­სე­უ­ლი არ­სიც – ადა­მი­ან­თან ურ­ თი­ერ­თო­ბა, სა­ხა­რე­ბის ენით რომ ვთქვათ, მოყ­ვა­სის სიყ­ვა­რუ­ლი. რო­დე­საც „სოფელი“ გა­და­ვი­ღე არა­ვი­თა­

რამ­დე­ნად გან­საზღ­ვ­რავს კი­ნოს გან­ვი­ თა­რე­ბას ტექ­ნი­კუ­რი პროგ­რე­სი? რა თქმა უნ­და, ტექ­ნი­კურ პროგ­რესს ბევ­რი

ხდე­ბა. კი­ნე­მა­ტოგ­რაფს ეს ახა­სი­ა­თებს. ამი­ტო­მაც, ვერ მი­დის იმ თა­ვი­სუფ­ლებ­მ­დე, რო­გო­რიც აქვს მუ­სი­კას, პო­ე­ზი­ას. კი­ნო სულ

რი მხატ­ვ­რუ­ლი ხერ­ხი არ გა­მო­მი­ყე­ნე­ბი­ა,

სი­კე­თე მო­აქვს, მაგ­რამ ამა­ვე დროს აჩ­ლუნ­

წვა­ლობს ამა­ში; ის, უკე­თეს შემ­თხ­ვე­ვა­ში, შე­

ბევ­რ­მა არც კი იცო­და, რომ ვი­ღებ­დით,

გებს კი­დეც. ციფ­რუ­ლი კა­მე­რა რომ არა,

იძ­ლე­ბა კარ­გი პრო­ზა იყოს, მაგ­რამ პო­ე­ზია

ზო­გი­ერ­თი კი ისე შეგ­ვეჩ­ვი­ა, რომ კა­მე­რას

ჩემს დო­კუ­მენ­ტურ ფილმს – ას ხუთ სა­ათს

ვერ გახ­დე­ბა. მუნ­ჯი კი­ნოს – გრი­ფი­ტის გარ­

ყუ­რადღე­ბას აღარ აქ­ცევ­და. მაგ­რამ, ამ

ნამ­დ­ვი­ლად ვერ გა­და­ვი­ღებ­დი. პირ­ვე­ლად,

და, გა­მი­ჭირ­დე­ბა და­გი­სა­ხე­ლოთ შემ­თხ­ვე­ვა,

ფილ­მის ნახ­ვი­სას არა­ვის რჩე­ბა შთა­ბეჭ­დი­

რო­დე­საც „ბეტა კა­მი“ და­ვი­ჭი­რე წუთ­ნა­ხე­

რო­მე­ლიც ამ სი­მაღ­ლე­ებ ­ ამ­დე მი­ვი­და.

ლე­ბა, რომ დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი ნა­ხეს,

ვა­რი გა­და­ვი­ღე, მე­ო­რე დღეს - ხუ­თი წუ­თი,

მი­სი მხატ­ვ­რუ­ლი ფორ­მის წყა­ლო­ბით სხვა

შემ­დეგ სა­ათ­ნა­ხე­ვა­რი... ყვე­ლა­ზე მე­ტად კი­

ტექ­ნი­კას­თან შერ­წყ­მამ და­ა­მი­წა?

გან­ზო­მი­ლე­ბა­ში გა­და­დის.

ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტი პირ­ველ დღეს ვი­ყა­ვი. ამ

დი­ახ, ამ თვალ­საზ­რი­სით ტექ­ნი­კამ უკან

დღეს ვხე­დავთ, რომ დი­დი შე­მობ­რუ­ნე­ბაა დო­კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნოს­კენ, და ამის მი­ზე­ზე­ბიც

კითხ­ვა­ზე ცალ­სა­ხად პა­სუ­ხი არ არ­სე­ბობს. ერ­თის თქმა და­ნამ­დვ ­ ი­ლე­ბით შე­მიძ­ლია –

დას­წი­ა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლი­ა, უნ­და მი­ი­ღო ის, რაც მო­ი­ტა­ნა პროგ­რეს­მა, იცო­დე, რომ შე­ნი

სა­ხე­ზე­ა. აქ­ტი­ო­რუ­ლი, გან­სა­კუთ­რე­ბით ჰო­

მე კი­ნოს საწყი­სებ­თან დავ­რ­ჩი. არც ფე­რა­დი

პა­ლიტ­რა გამ­დიდ­რ­და , მაგ­რამ არ უნ­და

ლი­ვუ­დუ­რი მა­ნე­რა სა­ხე­ე­ბის შექ­მ­ნი­სა, ისეთ

ფი­რი მიყ­ვარს, თუმ­ცა ამის მი­ზეზს დიდ­ხანს

და­კარ­გო პირ­ვე­ლა­დი. სტუ­დენ­ტებს პირ­ვე­ლი­

კალ­კე­ბამ­დე და ისეთ შტამ­პე­ბამ­დე და­ვი­და,

ვერ ვარ­კ­ვევ­დი. არის ხე­ლო­ვა­ნი და არის

ვე ლექ­ცი­ა­ზე ვე­უბ­ნე­ბი – კი­ნო ხედ­ვი­თი

რომ კვდო­მა და­იწყო. ამი­ტო­მაც იძა­ლა

ნა­ტუ­რა. და თუ რო­გორ გა­დატყ­დე­ბა შენ­ში

ხე­ლოვ­ნე­ბა­ა. ძა­ლი­ან მა­ნე­რუ­ლი იქ­ნე­ბი დღეს,

დო­კუ­მენ­ტურ­მა. თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი, ჩე­მი

ეს ნა­ტუ­რა, სწო­რედ ეს ქმნის ხე­ლოვ­ნე­ბას.

თუ­კი არ­ტის­ტებს და­ა­მუნ­ჯებ, მაგ­რამ ხედ­ვი­თი

ღრმა რწმე­ნით, ერ­თი დი­დი რო­მა­ნი­ა. არა

ნა­ტუ­რას­თან ჭი­დი­ლი – ჭი­დილს ვარ­ქ­მევ,

არ უნ­და და­კარ­გო, და ყვე­ლა­ფე­რი ხედ­ვითს

აქვს მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა, თუ რა მო­ნა­ცე­მე­ბის მა­ტა­

თუმ­ცა ეს პრო­ცე­სი უდი­დეს სი­ამ ­ ოვ­ნე­ბას

უნ­და და­უ­მორ­ჩი­ლო.

რე­ბე­ლია იგი, მი­სი სამ­ყა­რო. თუ გახ­სოვთ,

გა­ნი­ჭებს, რო­გორ გე­მორ­ჩი­ლე­ბა ნა­ტუ­რა,

„სოფელი“ სულ­ხან­-­სა­ბას სიტყ­ვე­ბით მთავ­რ­

გად­მო­დის შენ­სკ ­ ენ, შენს ნერ­ვულ სის­ტე­მა­სა

დე­ბა: „სოფელი სამ სა­ხედ ით­ქ­მის – მა­რა­დი­

და შენს ტემ­პო-­რიტ­მ­ში... რო­დე­საც ხე­ლო­

­ იც უ­ლი სო­ფე­ლი, წუ­თი­სო­ფე­ლი და ად­მი­ან

ვა­ნი ქმნის პორ­ტრ ­ ეტს, მი­სი თვით­მი­ზა­ნი ფო­

­ ის“, ანუ ადა­მი­ა­ნი – მსოფ­ სოფ­ლად ით­ქმ

ტო­ფი­რის გა­კე­თე­ბა არ არის, ნა­მუ­შე­ვარ­ში

ლი­ო. ამ მხრივ, დო­კუ­მენ­ტა­ლის­ტი­კა ძა­ლი­ან

თა­ვად ავ­ტორს უნ­და ვხე­დავ­დეთ, მის მდგო­

მომ­გე­ბი­ა­ნი­ა, სა­ჭი­როა მხო­ლოდ ფლობ­დე

მა­რე­ო­ბას. ეს კარ­გად ჩანს რუ­სუ­ლი ფერ­წე­

ხერხს, თუ რო­გორ გახ­ს­ნა ადა­მი­ა­ნი. ჩე­მი

რის მა­გა­ლით­ზე: მათ ვერ შეძ­ლეს ნა­ტუ­რის

აქ­ტი­ო­რუ­ლი სკო­ლა მი­მარ­თუ­ლია შემ­ს­რუ­

დაძ­ლე­ვა, ავ­ტო­რი აღარ ჩანს. ამი­ტომ

ლებ­ლის პი­რა­დი სამ­ყა­როს­კენ. ვფიქ­რობ,

და­იწყეს ფორ­მის დაშ­ლა. ამან გა­ნა­პი­რო­ბა

52 interviu

დი­ტო ცინ­­ცა­ძის ახალ­მა ფილ­მ­მა მონ­რე­

Invasion ფილ­მი-­მე­ტა­ფო­რაა თა­ნა­მედ­რო­ვე

ვუ­წო­დოთ. ბო­ლო დროს ეს თე­მა გან­სა­

ა­ლის სა­ერ­თა­შო­რი­სო კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე

ევ­რო­პის შე­სა­ხებ.

კუთ­რე­ბით აქ­ტუ­ა­ლუ­რი გახ­და არა­მარ­ტო სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში, არა­მედ ხე­ლოვ­ნე­ბა­შიც.

­ ის სპე­ცი­ა­ლუ­რი გრან­პ­რი და­იმ­სა­ხუ­ ჟი­ურ რა. ქარ­თ­ვე­ლი რე­ჟი­სო­რი­სა და მთა­ვა­რი

ჯერ კი­დევ მონ­ტა­ჟის პრო­ცეს­ში მითხა­

თქვე­ნი აზ­რით, რამ­დე­ნად ადეკ­ვა­ტუ­რად

რო­ლის ასე­ვე ქარ­თ­ვე­ლი შემ­ს­რუ­ლებ­ლის,

რით, რომ Invasion-ს თავ­და­პირ­ვე­ლად

მე­რაბ ნი­ნი­ძის (“მედიატორი“) ერ­თობ­ლი­ვი

მა­ღა­ლი კლა­სის პრეს­ტი­ჟულ ფეს­ტი­ვა­ლებ­

ნა­მუ­შე­ვა­რი Invasion („შემოჭრა“) ბა­ზარ­ზე

ზე წა­რად­გენ­დით; ხო­ლო, თუ­კი ეს გეგ­მა

გერ­­მა­ნულ­-ავ­­ს­ტ­რი­უ­ლი პრო­დუქ­­ცი­ის სა­ხე­

არ გა­ა­მარ­თ­ლებ­და, შემ­დეგ ნაკ­ლე­ბად

რო­დე­საც აღ­მო­ა­ჩი­ნეს, რომ Invasion ერ­თ­

ლით გა­დის.

პრეს­ტი­ჟულ, მაგ­რამ კო­მერ­ცი­უ­ლად უფ­რო

გ­ვა­რი მე­ტა­ფო­რაა დღე­ვან­დელ ევ­რო­პა­ზე,

სი­უ­ჟე­ტი, პრაქ­ტი­კუ­ლად, ჩა­კე­ტილ სივ­რ­ცე­ ში – ბურ­გჰ ­ არტ კლა­უს­ნე­რის (“კაცი სა­ელ­ ჩო­დან“) პერ­სო­ნა­ჟის სახ­ლ­ში ვი­თარ­დე­ბა.

იქ­ნა ფილ­მი აღ­ქ­მუ­ლი?

გა­მი­ხარ­და, რომ აუდი­ტო­რი­ამ ფილ­მი ზუს­ტად ისე გა­ი­გო, რო­გორც მე მსურ­და.

სა­ინ­ტე­რე­სო კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე სტუმ­რო­

საკ­მა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო, მე­ტიც – პო­ზი­ტი­უ­რი

ბას ამ­ჯო­ბი­ნებ­დით. დღე­ვან­დე­ლი გა­და­სა­

რე­აქ­ცია ჰქონ­დათ. ერ­თ­-ერ­თ­მა კა­ნა­დელ­მა

ხე­დი­დან რა ბე­დი ეწია ფილმს?

კრი­ტი­კოს­მა ისიც კი გვითხ­რა, – ეს ალ­ბათ

მონ­რე­ა­ლი ოფი­ცი­ა­ლუ­რად ით­ვ­ლე­ბა

ევ­რო­პის­თ­ვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი

სულ ათამ­დე მოქ­მე­დი პი­რი, რო­მელ­თაც

ა-­კ­ლა­სის კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლად. კო­მერ­ცი­ულ

ფილ­მი­ა­ო. რა იგუ­ლის­ხ­მა, აღარ ჩა­ვე­ძი­ე,

მა­ყუ­რე­ბე­ლი მხო­ლოდ ამ სივ­რც ­ ის შიგ­ნით,

ფეს­ტი­ვალს ვერ და­ვარ­ქმ ­ ევ­დი, არ­ტ­-­ჰა­უს

თუმ­ცა ნე­ბის­მი­ერ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ეს ჩემ­თ­ვის

გა­რე სამ­ყა­როს კონ­ტექ­ს­ტი­დან ამოგ­ლე­

ფეს­ტი­ვა­ლი­ა. მა­გა­ლი­თად, ჰო­ლი­ვუ­დე­ლე­ბი

სა­სი­ხა­რუ­ლო გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა იყო.

ჯი­ლებს იც­ნობს, ერ­თ­გ­ვარ მიკ­რო­სო­ცი­უმს,

სა­ერ­თოდ არ ჩა­დი­ან. წელს ჩვენ­თან ერ­თად

მე­ტიც – მიკ­რო­სამ­ყა­როს ქმნის, და მო­მენ­ტა­

კი­დევ ორი გერ­მა­ნუ­ლი წარ­მო­ე­ბის ფილ­მი

ლუ­რად აღ­ძ­რავს კი­ნო­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში

იყო კონ­კურ­სშ ­ ი. ძა­ლი­ან მწყდე­ბა გუ­ლი,

პა­რა­ლე­ლე­ბის გავ­ლე­ბის სურ­ვილს – რა

რომ Invasion-ს არ ჰქვია „ქართული“ ფილ­მი;

აღარ მო­გა­გონ­დე­ბათ, დაწყე­ბუ­ლი ვის­კონ­

ავ­სტ ­ ­რო-­გერ­მა­ნუ­ლი წარ­მო­ე­ბა­ა.

ტის “ოჯახის პორ­ტ­რე­ტი ინ­ტე­რი­ერ­ში“-თ, კორ­ტა­სა­რის “დატყვევებული სახ­ლით“ დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. თა­ვად რე­ჟი­სო­რის თქმით,

და­იხ, მე და მე­რა­ბი უამ­­რავ პრო­ექტს ვგეგ­­მავ­­დით, თუმ­­ცა, ჯერ­­ჯე­რო­ბით მხო­ლოდ „მედიატორისა“ და Invasion-ის გან­ხორ­ცი­ე­

სა­კა­მა­თო­ა, რამ­დე­ნად შე­იძ­ლე­ბა

ლე­ბა მო­ვა­ხერ­ხეთ. სა­უ­კე­თე­სო ევ­­რო-­პელ

Invasion-ს “პოლიტკორექტული“ ფილ­მი

მსა­ხი­ო­ბებ­­თან მი­მუ­შა­ვი­ა, თუმ­­ცა ვფიქ­­რობ,

დიტო ცინცაძე წარმატება მონრეალის კინოფესტივალზე >> ქეთი გიორგობიანი

Invasion თქვე­ნი და მე­რაბ ნი­ნი­ძის მე­ო­რე ერ­­თობ­­ლი­ვი ნა­მუ­შე­ვა-­რი­ა.

ფოტო: ნიკო ტარიელაშვილი

54 interviu

ამ ფილ­მის შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ჩე­მი მი­ზა­ნია მა­ყუ­რებ­ლის "შეწუხება", და თუ­კი მი­სი დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ მა­ყუ­რე­ბე­ლი გარ­კ­ვე­უ­ლი ეპი­ზო­დე­ ბის ახ­ლი­დან ყუ­რე­ბას და­იწყებს, ჩავ­თ­ვ­ლი, რომ მი­ზანს მი­ვაღ­წი­ე

თქვენს ფილ­­მებ­­ში უმე­ტეს­­წი­ლად მულ­­

რე­ბუ­ლი ვერ­სი­ა­ა, თუმ­ცა ევ­რო­პა­ში ახ­ლად

იმა­ვე ბურ­­გ­ჰარტ კლა­უს­­ნე­რი­სა და კრის­­ტოფ

ტი­ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი პერ­­სო­ნა-­ჟე­ბი არი­ან.

ჩა­მო­სულს მეც მიცხოვ­რია მე­გობ­რებ­თან,

ვალ­­ცის სი­მაღ­­ლე­ზე დგა­ნან. მე­რაბს უფ­­რო

გა­მო­ნაკ­ლი­სი არც ეს ფილ­მი ყო­ფი­ლა. რა­

მითხო­ვია მა­თი ნივ­თე­ბი და სხვა. ახ­ლა რომ

გა­უმ ­ არ­­თ­ლა – ენის ცოდ­­ნის გა­მო, უც­­ხო­ელ ­ ი

ტომ არის თქვენ­თ­ვის კულ­ტუ­რა­თა აღ­რე­ვის

ვფიქ­რობ, სად არის დაშ­ვე­ბუ­ლი ის ლი­მი­ტი,

მა­ყუ­რე­ბე­ლი მას იც­-­ნობს. ზო­გა­დად, ბევ­­რი

თე­მა ასე სა­ინ­ტე­რე­სო?

სა­დაც მთავ­რ­დე­ბა ზრდი­ლო­ბა და იწყე­ბა

ქარ­­თ­ვე­ლი მსა­ხი­ობ ­ ი­ა, რო­მლ ­ ებ­­თა­ნაც სი­ა­

რად­გან თვი­თო­ნაც ყო­ვე­ლი­ვე ამის ნა­

„ვირობა“, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ამით ლა­ვი­რე­

მოვ­­ნე­ბით ვი­მუ-­შა­ვებ­­დი. Invasion-ში რო­ლი

წი­ლი ვარ. ვი­ცი, რას ნიშ­­ნავს ემიგ­­რან­­ტო­

ბა კონ­კ­რე­ტულ სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ში... ალ­ბათ, თუ­კი

მე­რა­ბის­­თ­ვის და­იწ ­ ე­რა. აქ­ვე გეტყ­ვით, რომ

ბა - ათ წე­ლი­წად­ზე მე­ტი­ა, რაც გერ­­მა­ნი­ა­ში

„ვირობას“ ზრდი­ლო­ბით შე­ა­ზა­ვებ, უფ­რო

ფილ­მის სცე­ნა­რი, რომ­ლის გა­და­ღე­ბის

ვცხოვ­­რობ. გარ­­და ამი­სა, ბო­ლო დროს

დიდ ხანს „გაგაქაჩინებს“ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში.

დაწყე­ბა­საც ნო­ემ­ბ­რის­თვ ­ ის ვგეგ­მავთ, ლა­შა

ევ­-­რო­პა ძა­ლი­ან მულ­­ტი­კულ­­ტუ­რუ­ლი

ბაქ­რა­ძის­თ­ვის და­იწ ­ ე­რა.

გახ­­და; უკ­­ვე აღარ არ­­სე­ბობს „ფრანგული“ ან „გერმანული“ ის­­ტო­რი­ა. შე­სა­ბა­მი­სად,

ზო­გა­დად, მსა­ხი­ო­ბის არ­ჩე­ვი­სას ერ­­თი კონ­­კ­რე­ტუ­ლი წე­სი არ გა­მაჩ­­ნი­ა. მა­გა­ლი-­თად,

თქვენს ფილ­მებ­ში ცალ­სა­ხად და­დე­ბი­ თი და უარ­ყო­ფი­თი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი არას­

მულ­­ტი­ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი ის­­ტო­რი­ე­ბის მო­ყო­ლა

დ­როს არი­ან. Invasion-ის ყვე­ლა გმი­რი

გან­­სა­კუთ­­რე­ბით მი­ზი­დავს – მეც ამ გა­რე­

მეტ­-­ნაკ­ლე­ბად ან­ტი­პა­თი­ას იწ­ვევს, თუმ­ცა

ლა­შა ბაქ­­რა­ძე „დაკარგულ მკვლე­ლებ­­ში“ შე­

მო­ში ვარ­­სე­ბობ და, ასე ვთქვათ, ვგრძნობ.

ნი­ნი­ძის პერ­სო­ნა­ჟის მი­მართ ეს გან­წყო­ბა

უც­­ვ­ლე­ლი იყო. სხვა საქ­­მეა ბურ­-­გ­ჰარტ კლა­უს­­

ფილ­მის პერ­სო­ნა­ჟებ­საც რომ გა­და­ხე­დოთ –

პიკს აღ­წევს. ერ­თა­დერ­თი გმი­რი, რო­მე­

ნე­რი, მე­რაბ ნი­ნი­ძე, გი­ორ­­გი ნა­კა­ში­ძე – ისი­ნი

კონ­ს­ტან­ტი­ნე სა­ა­კა­ძეც და ყვე­ლა და­ნარ­ჩე­ნი

ლიც მა­ყუ­რე­ბელს, სიმ­პა­ტი­ით თუ არა, თა­

პრო­ფე­სი­ონ ­ ა­ლი მსა-­ხი­ო­ბე­ბი არი­ან, თუმ­­ცა

გმი­რიც სა­კუ­თა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბის შე­დე­გი­ა.

ნაგ­რ­ძ­ნო­ბით მა­ინც გა­ნაწყობს, რუ­მი­ნე­ლი

ზოგ­­ჯერ როლს სწო­რედ ლა­შას­­ნა­ი­რი სა­ხა­სი­

უკან, წარ­სუ­ლის­კენ რომ ვი­ხე­დე­ბი, ბევ­რი

გო­გო­ნა­ა, რომ­ლის როლ­საც ავ­ს­ტ­რი­ე­ლი

ა­თო პერ­­სო­ნა-­ჟი უფ­­რო უხ­­დე­ბა. ყვე­ლა­ფერს

მა­თი თვი­სე­ბა და ქცე­ვა ჩემს თავ­საც კი მა­

მომ­ღე­რა­ლი ანა ფ. ას­რუ­ლებს. რო­გო­რია

კონ­­კ­რე­ტუ­ლი შემ­­თხ­ვე­ვა გან­­საზ­­ღ­ვ­რავს.

გო­ნებს. ცხა­დი­ა, მე­რა­ბის პერ­სო­ნა­ჟი უტ­რი­

ეს პერ­სო­ნა­ჟი პი­რა­დად თქვენ­თ­ვის?

ფოტო: ნიკო ტარიელაშვილი

რომ მე­რაბ ნი­ნი­ძე და გი­ორ­­გი ნა-­კა­ში­ძე

55

გჭირ­­დე­ბა, ზოგ­­ჯერ კი – ლო­გი­კუ­რი და­სას­­რუ­

ვე­ცა­დე, გად­მო­მე­ცა, თუ რო­გორ იკ­­ვე­თე­ბა

ლი. გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბით, მა­გა­ლი­თად, „გასროლის

რამ­­დე­ნი­მე პერ­სო­ნა­ჟის ცხოვ­­რე­ბა კონ­-­კ­რე­

შიშ­-ის­გან“, Invasion-ს ერ­­თ­მ­ნიშ­­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი და,

ტულ ვი­თა­რე­ბა­ში, და რო­გორ ცილ­დე­ბი­ან

ალ­ბათ, ლო­გი­კუ­რი და­სას­­რუ­ლი აქვს. ამ ფილ­მის შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ჩე­მი მი­ზა­ნია მა­ყუ­რებ­ლის „შეწუხება“, და თუ­კი მი­სი დას­

ისე, რომ ერ­­თ­მა­ნე­თის არ­­სე­ბო­ბის შე­სა­ხებ ვერც კი იგე­ბენ; ამა­ვე დროს თი­თო­ე­ულ მათ­­ განს სა­კუ­თა­რი ის­­ტო­რია აქვს. ცხოვ­­რე­ბა­შიც

რუ­ლე­ბის შემ­დეგ მა­ყუ­რე­ბე­ლი გარ­კ­ვე­უ­ლი

ხომ ასე ხდე­ბა. შე­საძ­­ლო­ა, „მედიატორის“

ეპი­ზო­დე­ბის ახ­ლი­დან ყუ­რე­ბას და­იწყებს,

­ ი ჩა­ვარ­­დ­ნა ჩვე­ნი მხრი­დან კო­მერ­­ცი­ულ

ჩავ­თ­ვლ ­ ი, რომ მი­ზანს მი­ვაღ­წი­ე.

კი­ნო­სა და არ­ტ­-­ჰა­უ­ზის შერ­­წყ­მის მცდე­ლო­ ბამ გა­მო­იწ­­ვია – ალ­­ბათ, შუ­ა­ლე­დი ვერ

Invasion-ის სა­ქარ­თვ ­ ე­ლო­ში ჩა­მო­ტა­ნას გეგ­მავთ? ცხა­დი­ა, დი­დი სურ­ვი­ლი მაქვს, რომ ფილ­ მი ქარ­თ­ველ­მა მა­ყუ­რე­ბელ­მაც იხი­ლოს.

და­ვი­ცა­ვით. საკ­­მა­ოდ ამ­­ბი­ცი­უ­რი ჩა­ნა­ფიქ­­რი იყო. ფილ­­მ­ზე, შე­საძ­-­ლო­ა, ვე­რა­ფე­რი ვთქვა, მაგ­­რამ მსა­ხი­ო­ბე­ბი, ობი­ექ­­ტუ­რად, შე­უ­და­ რებ­­ლად თა­მა-­შო­ბენ.

თუ­კი იქ­ნე­ბა და­ინ­ტე­რე­სე­ბა სა­ქარ­თ­ვე­ლოს მხრი­დან, ბედ­ნი­ერ ­ ი ვიქ­ნე­ბი.

ხში­რად, ფილ­­მებს თქვე­ნი­ვე მუ­სი­კა ადევს, თუმ­ცა Invasion-ის შემ­თხ­ვე­ვა­ში,­ფილ­

გა­ვიხ­სე­ნოთ თქვე­ნი ორი ქარ­­თუ­ლი

ახ­ლა­ხან გარ­დაც­ვ­ლილ ქარ­თ­ველ კომ­პო­ზი­

ვე­ლი მათ­­გა­ნი, რო­მე­ლიც შემ­ქმ ­ ­ნე­ლე­ბის

ტორს, გიო ცინ­ცა­ძეს ეკუთ­ვ­ნის, რო­მელ­თა­ნაც

მი­ერ ნაკ­­ლე­ბად “სერიოზულ“ პრო­ექ­­ტად

წლე­ბის მან­ძილ­ზე თა­ნამ­შ­რომ­ლობ­დით...

აღიქ­­მე­ბო­და, თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­ლი

დი­ახ, ასე­ა. ეს მუ­სი­კა გი­ოს ერ­თ­-ერ­თი

კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის ერ­თ­-ერთ ყვე­ლა­ზე სკან­­

ბო­ლო ნა­მუ­შე­ვა­რია და მი­სი ერ­თ­გ­ვა­რი

­ ­ვა­ვე­ბით ქარ­­ და­ლურ ფილ­­მად იქ­­ცა; გან­-­სხ

გა­მომ­შ­ვი­დო­ბე­ბა­ა. ფილ­მ­ში სულ ორი მუ­სი­

თუ­ლი კი­ნო­ინ­­დუს­­ტ­რი­ის კვა­ლო­ბა­ზე საკ­­მა­

კა­ლუ­რი თე­მა­ა. მე­ლო­დი­ის­თ­ვის, რო­მე­

ოდ მა­ღალ­­ბი­-უ­ჯე­ტი­ა­ნი „მედიატორისგან“

ლიც ფი­ნალ­ში­ა, გი­ომ სა­თა­უ­რი ვე­რაფ­რით

– ფილ­­მი, პრაქ­­ტი­კუ­ლად, ჩა­ვარ­­და. თქვე-­ნი

მო­ი­ფიქ­რა. ბო­ლოს მკითხა, რა და­ვარ­ქ­ვა­ო.

აზ­­რით, რამ გა­მო­იწ­­ვია ეს?

„დამშვიდობება“-მეთქი. ეს ფილ­მი ჩემს სამ

„სკანდალური“ ცო­ტა გა­უ­გე­ბა­რი სიტ­­ყ­ვა­ა. ეს გო­გო რამ­დე­ნი­მე ინ­ტერ­პ­რე­ტა­ცი­ის

მის მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ფორ­მე­ბა მთლი­ა­ნად

ფილ­­მი – „რევერსი“ და „მედი-ატორი“. პირ­­

გარ­დაც­ვ­ლილ მე­გო­ბარს მი­ვუძღ­ვე­ნი, რო­

„არასერიოზულადაც“ არა­ვინ მიდ­­გო-­მია

მელ­თა სა­ხე­ლე­ბიც სწო­რედ და­სას­რუ­ლი­სას,

„რევერსს“; უბ­­რა­ლოდ, ეს იყო უმოკ­­ლეს

ტიტ­რებ­ში ჩნდე­ბა. ალ­ბათ, მე ეს ვი­გუ­ლის­

სა­შუ­ალ ­ ე­ბას იძ­ლე­ვა. ცალ­სა­ხად და­დე­ბი­თი

ვა­დებ­­ში მცი­რე ბი­უჯ ­ ე­ტით გა­და­ღე­ბუ-­ლი

ხ­მე, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში კი აღ­მოჩ­ნ­და, რომ

პერ­სო­ნა­ჟი ნამ­დვ ­ ი­ლად არა­ა, ბო­ლოს­და­

ფილ­­მი, რომ­­ლი­თაც გვინ­­დო­და, მა­ყუ­რებ­­

თვი­თონ გიო მი­დი­ო­და.

ბო­ლოს, რა­ღაც მო­მენ­ტ­ში მკვლე­ლიც კი

ლის­­თ­ვის სა­კუ­თარ თავ­­ზე გა­ცი­ნე­ბის სა­შუ­ა­

ხდე­ბა. თუმ­ცა, მი­სი გა­მარ­თ­ლე­ბა შე­იძ­ლე­ბა

ლე­ბა მიგ­­ვე­ცა.

– სა­კუ­თა­რი შვი­ლის გა­დარ­ჩე­ნის ინ­ს­ტინ­ქტ ­ი

­ ის სამ­­წუ­ხა­რო ისა­ა, რომ პი­რა­დად ჩემ­თვ

ამოძ­რა­ვებს. პრინ­ციპ­ში, გა­მარ­ჯვ ­ ე­ბუ­ლიც სა­

„რევერსის“ პო­პუ­ლა­რო­ბა არა იმ ანი­მა-­ცი­

ბო­ლო­ოდ ეს გო­გო რჩე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას,

ურ­­მა ელე­მენ­­ტებ­­მა, თე­მა­ტი­კამ, მრა­ვა­ლი

მთე­ლი სი­უ­ჟე­ტი სწო­რედ მის გარ­შე­მო იწყო­ბა

გან­­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი ხერ­­ხის შერ­­წყ­მის მცდე­ლო­

და კვან­ძიც მი­სი­ვე სა­შუ­ა­ლე­ბით იხ­ს­ნე­ბა.

ბამ, არა­მედ ფილ­­მის­­თ­ვის სრუ­ლი­ად უმ­­ნიშ­­ვ­ ნე­ლო ას­­პექ­­ტ­მა გა­მო­იწ­­ვი­ა.

ფილ­მის მონ­ტა­ჟი დას­რუ­ლე­ბუ­ლი არ გქონ­

მი­ჭირს “მედიატორის“ წა­რუ­მა­ტებ­­ლო­ბის

დათ, რო­დე­საც მითხა­რით, რომ ფი­ნა­ლუ­რი

მი­ზე­ზებ­­ზე სა­უ­ბა­რი. ჩემ­­თ­ვის, რო­გორც რე­ჟი­

სცე­ნა უკ­ვე მზად იყო. არამ­ხო­ლოდ Invasion-ის

სო­რის­­თ­ვის, ამ ფილ­­მ­ზე მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი

შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ზო­გა­და­დაც – რა დატ­ვირ­თ­ვა

ერ­თ­-ერ­­თი ყვე­ლა­ზე სა­ინ­­ტე­რე­სო გა­მოც­დი­

აქვს თქვენ­თ­ვის ფი­ნა­ლურ ეპი­ზოდს?

ლე­ბა აღ­მოჩ­ნ­და. მონ­ტა­ჟის თვალ­საზ­რი­

ფი­ნა­ლი ძა­ლი­ან მნიშ­­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი­ა. ფილ­­მ­ში

სით, ჩემს პრაქ­ტი­კა­ში სრუ­ლი­ად ახა­ლი რამ

„ზღვარზე“ და­სას­რუ­ლი მთელ ის­­ტო-­რი­ას თავ­­

ვცა­დე: ერ­­თი და იგი­ვე ის­­ტო­რია რამ­­დე­ნი­მე

და­ყი­რა აყე­ნებს. „გასროლის შიშ­­ში“ ფი­ნა­ლუ­

გმი­რის თვა­ლით გად­მო­ვე­ცი. მარ­­თა­ლი

რი სცე­ნა კრავს ამ­­ბავს. ყვე­ლა­ფე­რი ფილ­­მ­ზეა

გით­­ხ­რათ, ამ პრო­ექ­­ტის წა­რუ­მა­ტებ­­ლო­ბამ

და­მო­კი­დე­ბუ­ლი – ზოგ­­ჯერ გა­ოგ­­ნე­ბის ეფექ­­ტი

გაკ­­ვირ­­ვე­ბუ­ლი დამ­­ტო­ვა.

შე­საძ­ლო­ა, სუ­ბი­ექ­ტუ­რი ვარ, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი კომ­პო­ზი­ცი­ა­ა. მი­ჭირს ხოლ­მე მოს­მე­ნა, ვგრძნობ, რომ გიო სწო­რედ ამ მუ­სი­კით დაგ­ვემ­შ­ვი­დო­ბა.

56 interviu

ფე­დონ პა­პა­მი­ხა­ელ­ი “"არავითარი წე­სი არ არ­სე­ბობს"“ >> ქეთი გიორგობიანი

პა­პა­მი­ხა­ი­ლი, პა­პა­მი­ხა­ე­ლი თუ პა­პა­მა­იკ­

თქვენ მუ­შა­ობთ რო­გორც მხატ­ვ­რულ

მე მაქ­სი­მა­ლუ­რად სა­და ვი­ზუ­ა­ლის მიღ­წე­ ვას ვცდი­ლობ. თა­ნაც, ნე­ბის­მი­ე­რი ამ­ბა­ვი

ლი – მი­სი გვა­რის ჟღე­რა­დო­ბა ად­გილ­მ­

ფილ­მებ­ზე, ისე მუ­სი­კა­ლურ კლი­პებ­სა თუ

დე­ბა­რე­ო­ბას­თან ერ­თად იც­ვ­ლე­ბა. დე­დით

სა­რეკ­ლა­მო რგო­ლებ­ზე. რა სპე­ცი­ფი­კურ

გან­ს­ხვ ­ ა­ვე­ბულ ინ­ტერ­პ­რე­ტა­ცი­ას და მიდ­გო­

გერ­მა­ნე­ლი, მა­მით ბერ­ძე­ნი, ევ­რო­პულ

გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბას ხე­დავთ ამ პრო­ცე­სებს შო­რის?

მას სა­ჭი­რო­ებს. ჩე­მი ფილ­მე­ბის ნახ­ვი­სას

ტრა­დი­ცი­ებ­ზე აღ­ზ­რ­დი­ლი, ჰო­ლი­ვუდ­ში

ფილ­მის გა­და­ღე­ბა ბევ­რად ძნე­ლია –

­ ოს იტყ­ვი, რომ ეს “პაპამიხაელის არას­დრ

მოღ­ვა­წე, არა მხო­ლოდ ოპე­რა­ტო­რი, არა­

თვე­ებს ან­დო­მებ. რთუ­ლია „ერთგვაროვანი

სტი­ლი­ა“. მა­გა­ლი­თად, Million Dollar Hotel

მედ რე­ჟი­სო­რი­ცა­ა.

ვი­ზუ­ა­ლუ­რი კონ­სის­ტენ­ცი­ის“ მიღ­წე­ვა, რო­დე­

გა­მო­იყ ­ უ­რე­ბა, რო­გორც ვიმ ვენ­დერ­სის ნა­

საც ერ­თ­სა და იმა­ვე ამ­ბავს ამ­დე­ნი ხნის

მუ­შე­ვა­რი და სრუ­ლი­ად გან­სხ ­ვ ­ ავ­დე­ბა ჯორ­

­ ის ეს ბევ­რად გან­მავ­ლო­ბა­ში ჰყვე­ბი. ჩემ­თვ

ჯა­ძის „27 და­კარ­გუ­ლი კოც­ნის­გან“, თუმ­ცა

გვარ­ზე უკეთ, ნა­მუ­შევ­რე­ბის მი­ხედ­ვით

დი­დი გა­მოწ­ვე­ვაა და უფ­რო დიდ და­ძა­ბუ­

ორი­ვე ფილ­მის ოპე­რა­ტო­რი სწო­რედ მე

ამო­იც­ნობს: 90-იანე­ბის ერ­თ­-ერ­თი ყვე­

ლო­ბა­საც უკავ­შირ­დე­ბა. არც რეკ­ლა­მაა ცუ­

­ ის მთა­ვა­რი გახ­ლავთ ვარ. მოკ­ლედ, ჩემ­თვ

ლა­ზე ცნო­ბი­ლი რო­მან­ტი­კუ­ლი კო­მე­დია

დი, რად­გან მოგ­ზა­უ­რო­ბა­სა და შვე­ბუ­ლე­ბას­

კონ­კ­რე­ტუ­ლი ის­ტო­რი­ის რე­ჟი­სო­რის­თვ ­ ის

თუმ­ცა მრა­ვა­ლი მკითხ­ვე­ლი, მას ალ­ბათ,

„სანამ შენ გე­ძი­ნა“ (სანდრა ბა­ლო­კის

თან ვა­თავ­სებ, გა­და­ღე­ბე­ბი ხომ მხო­ლოდ

ინ­ტერ­პრ ­ ე­ტი­რე­ბა, და არა ფილ­მზ ­ ე ჩე­მი

მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით), ვიმ ვენ­დერ­სის სა­კულ­ტო

2-3 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში გრძელ­დე­ბა.

შტამ­პის დას­მა. ვცდი­ლობ, ამ­ბა­ვს სა­უკ ­ ე­ თე­სო ხერ­ხით მოვ­ყ­ვე და ხედ­ვა ფილ­მის

ფილ­მი „მილიონდოლარიანი სას­ტუმ­რო“, ნა­ნა ჯორ­ჯა­ძის „27 და­კარ­გუ­ლი კოც­ნა“,

ყველა დი­დ ი კი­ნ ე­მ ა­ტ ოგ­რ ა­ფ ის­ტ ი სა­

ბო­ლო დრო­ის ჰო­ლი­ვუ­დუ­რი კო­მე­დი­უ­რი

სურ­ვ ე­ლ ი შე­დ ე­გ ის მი­ს აღ­წ ე­ვ ად სა­კ უ­თ არ

ბლოკ­ბას­ტე­რი Knight & Day (ტომ კრუ­ზი,

ხერხს მი­მ არ­თ ავს. ვი­ტ ო­რ იო სტო­რ ა­რ ო

კა­მე­რონ დი­აზ ­ ი), თუ მცი­რე­ბი­უ­ჯე­ტი­ა­ნი Ten

ამ­ბ ობს, რომ გა­მ ო­ს ა­ხ უ­ლ ე­ბ ის სრულ­ყ ო­

გან­წყო­ბას მო­ვარ­გო. თქვენ კარ­გად იც­ნობთ ქარ­თულ კი­ნოს. გარ­კ­ვე­ულ წინ­ს­ვ­ლას თუ ხე­დავთ?

Items Or Less (მორგან ფრი­მე­ნი) – ეს გახ­

ფი­ლ ე­ბ ას ფე­რ ე­ბ ის მეშ­ვ ე­ო ­ბ ით აღ­წ ევს.

ლავთ მცი­რე ჩა­მო­ნათ­ვა­ლი ფილ­მე­ბი­სა,

თქვენს ოპე­რ ა­ტ ო­რ ულ ნა­მ უ­შ ე­ვ არს

ჩა­ერ­თო. და­ინ­ტე­რე­სე­ბას ვხე­დავ, უყ­ვართ

რო­მელ­თა ოპე­რა­ტო­რიც სწო­რედ ფე­დონ

კრი­ტ ი­კ ო­ს ე­ბ ი ხში­რ ად „ფერწერულს“, ან

კი­ნო. ის, რაც, ჩე­მი აზ­რით, აქა­უ­რო­ბას ჯერ

პა­პა­მი­ხა­ე­ლი­ა.

„ხატოვანს“ უწო­დ ე­ბ ენ. თა­ვ ად რო­გ ორ

კი­დევ აკ­ლი­ა, ეს სტრუქ­ტუ­რა, ორ­გა­ნი­ზე­ბა

შე­ა ­ფ ა­ს ებ­დ ით?

გახ­ლავთ და კი­დევ გარ­კ­ვე­უ­ლი უმ­ნიშ­ვ­ნე­

კი­ნოს გარ­და, სა­რეკ­ლა­მო სფე­რო­შიც

ჩე­მი ნა­მუ­შევ­რის იდენ­ტი­ფი­ცი­რე­ბა შე­უძ­

პრო­ცეს­ში ბევ­რად მე­ტი ახალ­გაზ­რდ ­ ა

ლო დე­ტა­ლე­ბი, რო­მელ­თა გა­მოს­წო­რე­

ხში­რად რე­ჟი­სო­რის ამ­პ­ლუ­აშ ­ ი მუ­შა­ობს

ლე­ბე­ლი­ა. სტო­რა­რო, ცხა­დი­ა, უდი­დე­სი ოს­

ბაც ძალ­ზედ იოლი­ა. მაგ­რამ გა­და­ღე­ბა

და სწო­რედ მას ეკუთ­ვ­ნის BMW-ს, VW-ის,

ტა­ტი­ა, მაგ­რამ რო­დე­საც მის ფილმს უყუ­რებ,

პირ­ველ რიგ­ში სის­ტე­მაა – დამ­კ­ვიდ­რე­ბუ­ლი,

AUDI-ის, SEAT-ის, CADILLAC-ის, NISSAN-ის,

წამ­ს­ვე ხვდე­ბი, რომ სწო­რედ სტო­რა­როს ნა­

რო­გორც ჰო­ლი­ვუდ­ში. არ ვამ­ბობ, რომ ჰო­

HYUNDAI-ის, RENAULT-ს, FUJI-ს, BARILLA-ს,

მუ­შე­ვა­რი­ა. მას თა­ვი­სი, ძა­ლი­ან სპე­ცი­ფი­კუ­რი

ლი­ვუ­დი კი­ნოს სა­უ­კე­თე­სო მა­გა­ლი­თი­ა. აქ,

McDONALDS-ის, BECK'S-ის, GOODYEAR-ის,

სტი­ლი აქვს, რაც, ზოგ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, გა­მარ­

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში, შე­საძ­ლო­ა, ბევ­რად დი­დი

MILKA-ს, NESSPRESSO-ს და სხვა სა­რეკ­ლა­

თ­ლე­ბუ­ლი­ა, მაგ­რამ ხში­რად ფილმს სუ­ლაც

შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა – სა­მა­გი­ე­

მო რგო­ლე­ბი. ამ ჩა­მო­ნათ­ვალს რამ­დე­ნი­მე

არ უხ­დე­ბა – ოპე­რა­ტო­რუ­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი

როდ, იქ აქვთ სრულ­ყო­ფი­ლი სტრუქ­ტუ­რა,

წლის წი­ნათ ქარ­თუ­ლი არ­ქი­ტექ­ტუ­რუ­ლი კომ­

რე­ჟი­სო­რულ­ზე ბევ­რად ძლი­ე­რია და გა­მო­სა­

რო­მე­ლიც თა­ო­ბი­დან თა­ო­ბას გა­და­ე­ცე­მა.

პა­ნი­ის „აქსისის“ სა­ი­მი­ჯო კლი­პიც შე­ემ ­ ა­ტა.

ხუ­ლე­ბაც, შე­სა­ბა­მი­სად, ამ­ბავს ჩრდი­ლავს.

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­შიც არ­სე­ბობს სა­კუ­თა­რი „მე“,

58 interviu

ჩემ­თ­ვის მთა­ვა­რი გახ­ლავთ კონ­კ­რე­ტუ­ლი ის­ტო­რი­ის რე­ჟი­სო­რის­თ­ვის ინ­ტერ­პ­რე­ტი­რე­ბა, და არა ფილ­მ­ზე ჩე­მი შტამ­პის დას­მა. ვცდი­ლობ, ამ­ბა­ვს სა­უ­კე­თე­სო ხერ­ხით მოვ­ყ­ვე და ხედ­ვა ფილ­მის გან­წყო­ბას მო­ვარ­გო

რო­მე­ლიც აშ­კა­რად მოქ­მე­დებს. ცხა­დი­ა,

გე­თან­ხმ ­ ე­ბით. მხატ­ვ­რულ კი­ნო­ზე მარ­ტო

კინემატოგრაფისტთა დი­დი ნა­წი­ლი მი­

გა­მუდ­მე­ბით უნ­და ვე­ცა­დოთ ჩვე­ნი სის­ტე­მის

დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფო­ტოგ­რა­ფია კი არა, დო­

იჩ­ნევს, რომ ტე­ლე­ვი­ზი­ამ კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი

გან­ვი­თა­რე­ბას, ეს პრო­ცე­სი კი აქ უკ­ვე და­

კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის ეს­თე­ტი­კაც

წა­ლე­კა; რომ ეს აღ­რე­ვა სრუ­ლი კა­ტას­ტ­რო­

იწყო. ქარ­თ­ვე­ლებს კარ­გი ფილ­მე­ბი გაქვთ:

საკ­მა­ოდ აქ­ტი­უ­რად ზე­მოქ­მე­დებს. ახ­ლა

ფა­ა. თქვენ რას ფიქ­რობთ?

ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი, სა­ინ­ტე­რე­სო ის­ტო­რი­ე­ბი

ხე­ლის კა­მე­რით გა­და­ღე­ბის ტენ­დენ­ცი­აა ­ . ამ

მე არ­სე­ბით სხვა­ო­ბას ვერ ვხე­დავ. მთა­ვა­

­ უ­რა­დაც საკ­მა­ოდ მიმ­ზიდ­ვე­ლი. და ვი­ზუ­ალ

მე­თოდს იყე­ნე­ბენ, მა­გა­ლი­თად, მექ­სი­კე­ლე­

რი სა­სურ­ვე­ლი შე­დე­გის მიღ­წე­ვა­ა. მა­ყუ­რებ­

შე­მოქ­მე­დე­ბით მხა­რე­ზე თუ ვი­სა­უბ­რებთ, აქ

ბი, რო­მელ­თაც მექ­სი­კუ­რი „ახალი ტალ­ღა“

ლის უმ­რავ­ლე­სო­ბა კი ამ გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბას ვერც

პრობ­ლე­მა ნამ­დვ ­ ი­ლად არ არის. მაგ­რამ

ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბეს და, ცხა­დი­ა, ევ­რო­პე­ლე­

კი ამ­ჩ­ნევს. გან­სა­კუთ­რე­ბით, თუ­კი საქ­მე

ახალ თა­ო­ბას, რო­მე­ლიც მხო­ლოდ ახ­ლა

ბი – „დოგმა“ გა­ვიხ­სე­ნოთ. ისი­ნი თა­ვი­ანთ

სა­რეკ­ლა­მო რგოლს ეხე­ბა – მარ­თ­ლა პრო­

იწყებს მუ­შა­ო­ბას, გა­მოც­დი­ლე­ბა სჭირ­დე­ბა.

ფილ­მებს ასე­ვე ვი­დე­ო­კა­მე­რით იღე­ბენ,

ფე­სი­ო­ნა­ლი უნ­და იყო, გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბა რომ იგ­

თქვენ კა­რი­ე­რა ფო­ტოგ­რა­ფის პრო­ფე­ სი­ით და­იწყეთ. გვი­ამ­ბეთ ამის შე­სა­ხებ. ასე­ა, მაგ­რამ ოპე­რა­ტო­რო­ბაც ძა­ლი­ან

რაც კომ­პო­ზი­ცი­ას მეტ ნა­ტუ­რა­ლიზ­მ­სა

რ­ძ­ნო. ფილ­მ­ში ყო­ვე­ლი­ვე ეს ბევ­რად უფ­რო

და ენერ­გი­ას სძენს. ყვე­ლა­ფე­რი ეს ახ­ლა

თვალ­სა­ჩი­ნო­ა, მაგ­რამ ისევ ვი­მე­ო­რებ – თუ

ძა­ლი­ან მო­დუ­რი­ა, მაგ­რამ პი­რა­დად მე მი­

სა­სურ­ველ შე­დეგს მი­ვაღ­წევ, ანუ ის­ტო­რი­ის

­ ის მაჩ­ნი­ა, რომ კლა­სი­კუ­რი კი­ნო ყო­ველ­თვ

„გახსნას“ მო­ვა­ხერ­ხებ, სულ ერ­თი­ა, ეს შე­დე­

ახალ­გაზ­რ­დამ და­ვიწყე. 23 წლის ასაკ­ში უკ­ვე

იარ­სე­ბებს. სა­ერ­თოდ, ჩემ­თან კლა­სი­კუ­რი

გი უმაღ­ლე­სი ხა­რის­ხის ციფ­რუ­ლი აპა­რა­ტუ­

ფილმს ვი­ღებ­დი. კი­ნოს­კო­ლა არ და­მიმ­

სტი­ლი მო­დერ­ნ­ზე ბევ­რად უფ­რო ახ­ლოს

რით მი­ვი­ღე, თუ კი­ნო­ფი­რით.

თავ­რე­ბი­ა. ჩე­მი საქ­მე მე­გობ­რებ­თან ერ­თად

დგას; მაგ­რამ, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, ყვე­ლა­ფე­რი

მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მე­ბის კე­თე­ბი­სას

მა­ინც იქამ­დე მი­დის, რომ გან­ს­ხვ ­ ა­ვე­ბუ­ლი

ვის­წავ­ლე. ანუ, მი­გაჩ­ნი­ათ, რომ მთა­ვა­რი პრაქ­ტი­კა­ა? დი­ახ. უბ­რა­ლოდ ბევ­რი რამ ვნა­ხე, ბევ­რი გა­და­ვი­ღე, მარ­თ­ლაც ბევ­რი ვი­მუ­შა­ვე. ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ამ­ბობთ, რომ ფო­ტოგ­რა­ფი­ა­ში შე­მოქ­მე­დი მარ­ტო­სუ­ლი­ა.

ის­ტო­რი­ებ ­ ის­თვ ­ ის გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი ენა არ­სე­

გაქ­რე­ბა, ვინც ტრა­დი­ცი­უ­ლი კი­ნო­ტექ­ნი­კის

ბობს, მა­გა­ლი­თად ის, რაც დე­ვიდ ლინ­ჩ­მა

ერ­თ­გუ­ლი დარ­ჩე­ბა. 21-ე სა­უ­კუ­ნის უახ­ლე­სი

Lawrence of Arabia-ში გა­აკ ­ ე­თა, ცხა­დი­ა, ამ

მიღ­წე­ვე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, ზო­გი­ერ­თი რე­ჟი­

ფილ­მის­თ­ვის იდე­ა­ლუ­რი კი­ნო­ე­ნა იყო, თუმ­

სო­რი კვლავ შავ­-­თეთრ ფილ­მებს იღებს

ცა – არა ზო­გა­დად კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­სათ­ვის.

– თუნ­დაც ჯიმ ჯარ­მუ­ში. ასე რომ, არ მგო­ნი­ა,

არა­ვი­თა­რი წე­სი არ არ­სე­ბობს, შე­სა­ბა­მი­სი

კლა­სი­კუ­რი კი­ნო ოდეს­მე და­ი­ვიწყონ.

ენის შერ­ჩე­ვა ბო­ლოს მა­ინც ფილ­მის ემო­ცი­ უ­რი მხრი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ხდე­ბა.

რას გუ­ლის­ხ­მობთ და რო­გორ შე­ა­ფა­სებ­ დით ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან ოპე­რა­ტო­რის პრო­ფე­სი­ას? ფო­ტოგ­რა­ფია მხატ­ვ­რო­ბას ჰგავს – მხო­

მოდით, და­მო­უ­კი­დე­ბელ კი­ნე­მა­ტოგ­ რაფ­ზე ვი­სა­უბ­როთ. ისეთ­ზე, რო­გო­რი­ცაა

ახლა ვი­დეო და კი­ნო­ეს­თე­ტი­კა ერ­თ­მა­

Sideways, ან Little Miss Sunshine. არ ფიქ­

ნეთ­ში აით­ქ­ვი­ფა. ტე­ლე­ვი­ზი­ი­სათ­ვის გან­

რობთ, რომ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბას სა­ქარ­თ­ვე­

კუთ­ვ­ნი­ლი აპა­რა­ტუ­რით კეთ­დე­ბა კი­ნო და,

ლო­ში მე­გაპ­რო­ექ­ტებ­ზე უფ­რო რე­ა­ლუ­რი მო­მა­ვა­ლი აქვს?

ლოდ შენ და შე­ნი კა­მე­რა ხართ. კი­ნო­ში

პი­რი­ქით. აი, თქვენ, მა­გა­ლი­თად, სა­ტე­ლე­

სწო­რედ თა­ნამ­შ­რომ­ლო­ბის მო­მენ­ტი მომ­

ვი­ზიო რეკ­ლა­მას კი­ნო­ფირ­ზე იღებთ, მა­შინ,

წონს – ფილმს მარ­ტო ვერ გა­და­ი­ღებ, სხვი­სი

რო­დე­საც მრა­ვა­ლი რე­ჟი­სო­რი მხატ­ვრ ­ უ­ლი

შე­მოქ­მე­დე­ბაც გჭირ­დე­ბა. ეს ჩემ­თ­ვის ბევ­რად

ფილ­მის­თ­ვის ტე­ლე­აპ ­ ა­რა­ტუ­რას იყე­ნებს.

უფ­რო მიმ­ზიდ­ვე­ლი­ა, ვიდ­რე მარ­ტო მუ­შა­ო­ბა.

კი­ნოს გა­და­ღე­ბის ახა­ლი ხერ­ხე­ბი მუ­დამ გა­მოჩ­ნ­დე­ბა, მაგ­რამ არც ისე­თი ხალ­ხი

არ­სე­ბობს მცი­რე პრო­დუქ­ცი­აც, თუმ­ცა ეს აუცი­ლებ­ლად და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი კი­ნო არ არის. მთა­ვა­რი მა­ინც კარ­გი მა­სა­ლის არ­სე­ბო­ბაა –

ამის ძი­რი­თა­დი მი­ზე­ზი თან­ხე­ბის და­ზოგ­

კარ­გი სცე­ნა­რე­ბი, კარ­გი ის­ტო­რი­ე­ბი, კარ­გი

ვა­ა. ცხა­დი­ა, კი­ნო­ფი­რი ყო­ველ­თ­ვის უკე­თეს

რე­ჟი­სო­რე­ბი. მა­გა­ლი­თად მოვ­ყ­ვან არაჩ­ვე­უ­

ხა­რისხს იძ­ლე­ვა, მაგ­რამ, მა­გა­ლი­თად,

ლებ­რივ გერ­მა­ნულ ფილმს, სა­ხელ­წო­დე­ბით

სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სე­რი­ა­ლე­ბის­თ­ვის ეს სუ­ლაც

„სხვების ცხოვ­რე­ბა“, ტექ­ნი­კუ­რი და მა­ტე­რი­ა­

აქ­ცევს და ხში­რად, რა გა­საკ­ვი­რიც უნ­და

არ არის სა­ჭი­რო – ვი­დე­ო­მა­სა­ლაც სავ­სე­ბით

ლუ­რი თვალ­საზ­რი­სით, ზუს­ტად ასე­თი

იყოს, დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფო­ტოგ­რა­ფია მხატ­

და­მაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბე­ლი­ა. რეკ­ლა­მა კი, თა­ვი­

ფილ­მის გა­და­ღე­ბა სა­ქარ­თ­ვე­ლო­შიც

ვ­რუ­ლი კი­ნოს ვი­ზუ­ალ­ზე დიდ გავ­ლე­ნას

სი ქრო­ნო­მეტ­რა­ჟი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, კი­ნო­

თა­ვი­სუფ­ლად შე­იძ­ლე­ბა.

ახ­დენს.

ფი­რით მუ­შა­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას იძ­ლე­ვა.

ბევრი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტი ფო­ტოგ­ რა­ფი­ის გან­ვი­თა­რე­ბას დიდ ყუ­რადღე­ბას

დანახული თანამედროვე მხატვართა თვალით

60 specproeqti

[ დათო მაჭავარიანი ]

61

[ ლევან გაბუნია ]

62 specproeqti

[ გიორგი მასხარაშვილი ]

63

[ სანდრო ანთაძე ]

64 specproeqti

[ თეა თელია ]

მასალა მოამზადა ირინე ჟორდანიამ

66

BIAFF

წელს ბა­თუ­მის კი­ნო­ფეს­ტი­ვალს სე­რი­ოზ ­ უ­ ლი კონ­კუ­რენ­ტი ჰყავ­და. ეს არც თბი­ლი­სის

მას ფიქ­რობს. სო­ჩა მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟი­ა,

ყვე­ლა ამ კომ­პო­ნენ­ტის ერ­თობ­ლი­ო­ბა ფილ­

რო­მე­ლიც ტრან­ს­ფორ­მა­ცი­ას გა­ნიც­დის –

მ­ში „გაიღიმეთ, ანუ keep smiling“. ფეს­ტი­ვა­ლის მთა­ვა­რი მოვ­ლე­ნა სა­ავ­ტო­რო

სა­ერ­თა­შო­რი­სო თე­ატ­რა­ლუ­რი ფეს­ტი­ვა­ლი

ებ­რა­ელ ­ ე­ბის მი­მართ და­უ­ფა­რა­ვი თა­ნაგ­რ­ძ­

გახ­ლ­დათ და არც წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნო ცი­ებ­-­ცხე­

ნო­ბით იმ­სჭ ­ ­ვა­ლე­ბა, და ბო­ლოს ცხოვ­რე­ბის

კი­ნოს კო­რი­ფე­ე­ბის – ბე­ლა ტა­რი­სა და ნუ­რი ბილ­გე ჯე­ი­ლა­ნის სტუმ­რო­ბა იყო.

ლე­ბა – ზღაპ­რუ­ლი ამინ­დი, აბ­რე­შუ­მი­ვით

მიზ­ნად მათ გა­დარ­ჩე­ნას ისა­ხავს; სწო­რედ

ზღვა, ტრო­პი­კუ­ლი მცე­ნა­რე­ე­ბის სურ­ნე­ლით

ეს მე­ტა­მორ­ფო­ზა არის მა­ყუ­რებ­ლის­თ­ვის სა­

ნუ­რი ბილ­გე ჯე­ი­ლა­ნი – რე­ჟი­სო­რი,

გა­ჯე­რე­ბუ­ლი ჰა­ე­რი, ძვე­ლი ბა­თუ­მის ქუ­ჩე­ბის

ინ­ტე­რე­სო, რის ხარ­ჯ­ზეც უგებს სერ­გეი ლოზ­

რომ­ლის გა­მო­ჩე­ნის შემ­დე­გაც კრი­ტი­

ხიბ­ლი; სა­უ­კუ­ნის წინ არ­სე­ბუ­ლი აფ­თი­ა­

ნი­ცას ამა­ვე თე­მა­ზე გა­და­ღე­ბულ ფილმს

კო­სე­ბი თა­ნა­მედ­რო­ვე თურ­ქუ­ლი კი­ნოს

ქის შე­ნო­ბა­ში გახ­ს­ნი­ლი ბა­რი; ქა­ლა­ქის

„ნისლში“, რო­მელ­შიც ნა­ცის­ტე­ბის მი­ერ ოკუ­

ფე­ნო­მენ­ზე ალა­პა­რაკ­დ­ნენ. მი­სი ფილ­მე­

ერ­თ­-ერთ ულა­მა­ზეს სახ­ლ­ში – ბა­თუ­მუ­რი

პი­რე­ბუ­ლი, ამ­ჯე­რად სლა­ვუ­რი სო­ფე­ლია

ბი – „გაუცხოვება“, „ერთხელ ანა­ტო­ლი­ა­

რეს­ტო­რა­ნი fan-fan, ბა­თუ­მელ მე­გობ­რებ­თან

წარ­მოდ­გე­ნი­ლი. ფილ­მის მთა­ვა­რი გმი­რი

ში“, „წელიწადის დრო­ნი“, „სამი მა­ი­მუ­ნი“

გა­ტა­რე­ბუ­ლი დღე­ე­ბი, და შეგ­რ­ძნ ­ ე­ბა თით­

სა­მარ­თ­ლი­ა­ნი, მა­მა­ცი, კე­თი­ლი და თა­ვის

სენ­სა­ცი­ად იქ­ცა მა­ღა­ლი დო­ნის სა­ერ­

ქოს დრო გა­ჩერ­და, ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კა­ფეს

უსა­მარ­თ­ლო ბედს შე­გუ­ე­ბუ­ლი სუ­შე­ნი­ა­ა.

თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე და არა­ერ­თი

ახა­ლი კერ­ძე­ბის და­გე­მოვ­ნე­ბა, თუ სხვა მრა­

დო­კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნო­დან მო­სულ რე­ჟი­სორს

ჯილ­დო მო­იპ ­ ო­ვა. მსოფ­ლ­შეგ­რ­ძ­ნე­ბი­თა, თუ

ვა­ლი ცდუ­ნე­ბა... სა­ავ­ტო­რო კი­ნოს ბა­თუ­მის

მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბა და ემო­ცი­ურ ­ ო­ბა მე­ო­რე

თხრო­ბის მა­ნე­რით მას ადა­რე­ბენ ან­ტო­ნი­

სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვალ­მა ცდუ­ნე­ბე­ბი

პლან­ზე გა­და­აქვს, კად­რის სი­სა­და­ვი­სა და

ო­ნის, სა­უბ­რო­ბენ ტარ­კოვ­ს­კის გავ­ლე­ნა­სა

დო­კუ­მენ­ტუ­რი და­მა­ჯე­რებ­ლო­ბის სა­სარ­გებ­

თუ გაგ­რ­ძე­ლე­ბა­ზე. თა­ვად რე­ჟი­სო­რი კი

ღირ­სე­უ­ლად და­ა­მარ­ცხა. უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, ეს კარ­გად შერ­ჩე­უ­

ლოდ – უზა­დო ოს­ტა­ტო­ბი­თა და გე­მოვ­ნე­ბით

ბე­ლა ტა­რი – სა­ავ­ტო­რო კი­ნოს კლა­სი­კო­სად

20 ქვეყ­ნი­დან არ­ჩე­უ­ლი 60-ზე მე­ტი მხატ­ვრ ­ უ­ ლი, მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან ­ ი და დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი იყო წარ­მოდ­გე­ნი­ლი. ფეს­ტი­ვალ­ზე ­ ი პო­ლო­ნურ­მა კი­ნომ წამ­ყ­ვა­ნი პო­ზი­ცი­ებ და­იმ­კ­ვიდ­რა. გახ­ს­ნა­ზე ნაჩ­ვე­ნე­ბი იყო იერ­ჟი ჰოფ­მა­ნის ფილ­მი “ვარშავის ბრძო­ლა, 1920“ – ვფიქ­რობ, ეს სა­ავ­ტო­რო კი­ნოს ფარ­გ­ლებ­ ში ნაჩ­ვე­ნე­ბი ერ­თა­დერ­თი „არასაავტორო“ ფილ­მი იყო; სა­უ­კე­თე­სო დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­ მის ნო­მი­ნა­ცი­აშ ­ ი და­ჯილ­დოვ­და ცნო­ბი­ლი პო­ლო­ნე­ლი ოპე­რა­ტო­რი ვო­ი­ცეხ სტა­რო­ნი, რო­მელ­მაც 16მმ-იან ფირ­ზე სა­კუ­თა­რი ოჯა­ ხის პო­ლო­ნე­თი­დან არ­გენ­ტი­ნა­ში გა­დას­

მი­იჩ­ნევს, რომ: „სინამდვილე ჯერ არ­თ­ქ­მულ სიტყ­ვებ­ში ვლინ­დე­ბა...“

ლი პროგ­რა­მის დამ­სა­ხუ­რე­ბა­ა. ფეს­ტი­ვალ­ზე

… and the

prize goes to BIAFF!!!

აღი­არ ­ ე­ბუ­ლი რე­ჟი­სო­რი ამ­ბობს, რომ ფილ­მის შექ­მ­ნა არა მხო­ლოდ კი­ნოს გა­და­ღე­ბა, არა­ მედ ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლი­ა. ახალ­გაზ­რდ ­ ო­ბა­ში მას მი­აჩ­ნდ ­ ა, რომ shit is social, შემ­დეგ თვლი­ და, რომ shit is ontological, და ბო­ლოს ჩათ­ვა­ ლა, რომ shit is cosmical. დას­ტუ­რად გა­და­ი­ღო „ტურინული ცხე­ნი“ – ფილ­მი, თუ ფილ­მ­ზე მე­ტი, რი­თაც ერ­თ­გ­ვა­რი წერ­ტი­ლი დას­ვა და კი­ნო­დან წას­ვ­ლა გა­დაწყ­ვი­ტა. მა­ყუ­რებ­ლი­სა და კრი­ტი­კოს­თა ნა­წი­ლი ფილმს კი­ნე­მა­ტოგ­ რა­ფი­ულ ჰიპ­ნოზს უწო­დებს და ად­გი­ლი­დან ვერ იძ­ვ­რის, ნა­წილს ნერ­ვე­ბი ღა­ლა­ტობს და ნელ­-­ნე­ლა, თით­ქოს შე­უმ­ჩ­ნევ­ლად დარ­ბაზს

ვ­ლი­სა და უცხო გა­რე­მოს­თან ადაპ­ტა­ცი­ის პე­რი­ო­დი – „არგენტინული გაკ­ვე­თი­ლი“

ტო­ვებს. და ასეა თით­ქ­მის ყველ­გან, სა­დაც

აღ­ბეჭ­და. მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მე­ბის

„ტურნულ ცხენს“ უჩ­ვე­ნე­ბენ.

კონ­კურ­ს­ში კი პო­ლო­ნე­თი-­სა­ქარ­თ­ვე­ლოს

შეს­რუ­ლე­ბულ ნა­მუ­შე­ვარ­ში კი­ნოს­­ფი­ნა­ლი

­ ო­დუქ­ცი­ამ გა­ი­მარ­ჯ­ვა ტა­ტო კო­ტე­ კო-­პრ

უსა­მარ­თ­ლოდ მო­სა­ლოდ­ნე­ლი ხდე­ბა.

ტიშ­ვი­ლის ფილ­მით „საზამთრო“. BIAFF-ის მთა­ვა­რი პრი­ზიც სა­ხე­ლო­ვან პო­ლო­ნელ რე­

საპ­რე­მი­ერ ­ ო ჩვე­ნე­ბა, რო­მელ­საც ფეს­ტი­ ვა­ლის მა­ყუ­რე­ბე­ლი მო­უთ­მენ­ლად ელო­და,

მთლი­ა­ნო­ბა­ში ფეს­ტი­ვა­ლი არ­ტ­-­ჰა­უს ფილ­მე­ბის სა­ნა­ხავ გა­რე­მოდ იქ­ცა, ის ხარ­ვე­ზე­ბიც კი, რომ­ლე­ბიც თან სდევ­და, ­ ­ვარ ხა­ლის­სა თუ ბა­თუ­მურ პეწს ერ­თგ

ჟი­სორ­სა და სცე­ნა­რისტს, აგ­ნეშ­კა ჰო­ლანდს

რუ­სუ­დან ჭყო­ნი­ას ფილ­მი გახ­ლ­დათ. თავს

ჰმა­ტებ­და. ფეს­ტი­ვა­ლის დი­რექ­ტო­რის,

­ ის „სიბნელეში“. ფილ­მი ერ­გო – ფილ­მის­თვ

არ შე­გაწყენთ დე­ტა­ლუ­რი გან­ხილ­ვი­თა, თუ

გი­ორ­გი გო­გი­ბე­რი­ძის თქმით, მი­სი

მე­ორ ­ ე მსოფ­ლიო ომის მოვ­ლე­ნებს ასა­ხავს

ანა­ლი­ზით – მა­ღა­ლი დო­ნის სა­ო­პე­რა­ტო­რო

სურ­ვი­ლი­ა, რომ მო­მა­ვა­ლი წლის­თ­ვის მე­ტი

– ნა­ცის­ტე­ბის მი­ერ ოკუ­პი­რე­ბულ ქა­ლაქ

­ ი, იუმო­ ნა­მუ­შე­ვა­რი, სამ­სა­ხი­ო­ბო ან­სამ­ბლ

ყუ­რადღე­ბა და­ეთ­მოს სა­კონ­კურ­სო

ლვოვ­ში ებ­რა­ე­ლებს სას­ტი­კად უს­წორ­დე­ბი­

რით გა­ჯე­რე­ბუ­ლი დრა­მა, თუ სევ­და­ნა­რე­ვი

პროგ­რა­მას, და­ე­მა­ტოს მას­ტერ­კლ ­ ა­სე­ბის

­ ი ოჯა­ხი სი­ცოცხ­ლის ან. რამ­დე­ნი­მე ებ­რა­ულ

იუმო­რი; სო­ცი­ა­ლურ­-­პო­ლი­ტი­კუ­რი კონ­ტექ­ს­

სე­რი­ა; უფ­რო მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი იყოს

გა­და­სარ­ჩე­ნად მი­წის­ქ­ვე­შა კო­მუ­ნი­კა­ცი­ე­ბის

ტი, რო­მე­ლიც მი­უ­ხე­და­ვად მო­ცე­მუ­ლო­ბი­სა,

აზი­უ­რი კი­ნოს პროგ­რა­მა; ფეს­ტი­ვა­ლის

ლა­ბი­რინ­თ­ში იმა­ლე­ბა. 14 თვის გან­მავ­ლო­

ერ­თი ქვეყ­ნის რე­ა­ლო­ბას მა­ინც სცილ­დე­ბა;

ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რე­ბი ისურ­ვებ­დ­ნენ, რომ

ბა­ში მათ ჯი­ბის ქურ­დი, ლე­ო­პოლდ სო­ჩა

დი­ნა­მი­კუ­რი აღ­ქმ ­ ა, თუ ზუს­ტად და­ჭე­რი­ლი

მო­მა­ვალ წელს მთა­ვა­რი სტუმ­რე­ბი სწო­რედ

ეხ­მა­რე­ბა, რო­მე­ლიც ებ­რა­ე­ლე­ბის სი­ცოცხ­

ტემ­პო-­რიტ­მი, რო­მე­ლიც ფილ­მის ხარ­ვე­ზებ­

აზი­უ­რი კი­ნო­დან იყ­ვ­ნენ. ამას­თან, ფეს­ტი­ვა­

ლის სა­ნაც­ვ­ლოდ გარ­კ­ვე­ულ გა­სამ­რ­ჯე­ლოს

სა თუ შენ­ში გა­ჩე­ნილ შე­ნიშ­ვ­ნებს აბა­თი­ლებს

ლი აუცი­ლებ­ლად უნ­და დარ­ჩეს სა­ავ­ტო­რო

იღებს, თუმ­ცა, სა­ბო­ლო­ოდ მა­ინც მათ გა­ცე­

– მთა­ვარ სათ­ქ­მელს დაქ­ვემ­დე­ბა­რე­ბუ­ლია

კი­ნოს ფარ­გ­ლებ­ში.

67

კადრები ფილმებიდან: "ზეციური მანქანები"; "ერთხელ ანატოლიაში"; "ტურინის ცხენი"; "გაიღიმეთ"; "ნისლში"

68

BIAFF

ბე­ლა ტა­რი – კი­ნო­ე­ნის ძი­ე­ბა­ში

"ტურინული ცხე­ნი" – ბო­ლო ფილ­მი ოც­და­თოთხ­მე­ტი წე­ლი­ა, რაც ფილ­მებს ვი­

მი­უწ­ვ­დო­მე­ლი ბედ­ნი­ე­რე­ბა თა­ვად ბედ­ნი­ერ ­ ე­ბის გან­საზღ­ვ­რე­ბაც შე­

ბუ­ლი, რე­ჟი­სორ გი­ორ­გი პალ­ფის ფილ­მის ჩვე­ნე­ბა, სწო­რედ მა­შინ და­ი­ხუ­რა ჩვე­ნი

ღებ. დგე­ბა მო­მენ­ტი, რო­დე­საც გრძნობ, რომ

კითხ­ვა­ა. ბედ­ნი­ე­რე­ბა მდგო­მა­რე­ობ ­ ა­ა; შენ­ზეა

საპ­რო­დუ­სე­რო კომ­პა­ნი­ა; და მთლი­ა­ნად

უნ­და შეწყ­ვი­ტო. „ტურინის ცხე­ნის“ შემ­დეგ აღა­

და­მო­კი­დე­ბუ­ლი შე­ნი­ვე ბედ­ნი­ე­რე­ბა. თუ­კი

გა­და­ვერ­თეთ სა­ერ­თა­შო­რი­სო პრო­ექ­ტებ­

­ ე­ლი. რო­დე­საც გრძნობ, რა­ფე­რი მრჩე­ბა სათ­ქმ

მზად ხარ, იყო ბედ­ნი­ერ ­ ი - იქ­ნე­ბი, თუ გაქვს

ზე– მო­მა­ვალ წელს სა­რა­ე­ვო­ში გა­იხ­ს­ნე­ბა კი­

რომ ყვე­ლა­ფე­რი თქვი, უნ­და გა­ჩერ­დე.

ამის შეგ­რ­ძნ ­ ე­ბა. ეს არ არის ნივ­თი, რო­მელ­

ნოს­კო­ლა. ეს არის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი

საც, თუ ფლობ, შე­ინ ­ არ­ჩუ­ნებ კი­დეც. წარ­მა­

პრო­ექ­ტი, რო­მელ­ზეც დღეს ვმუ­შა­ობთ.

უიმე­დო­ბა – მე­თო­დი და­სა­ფიქ­რებ­ლად, თუ ყო­ფი­ე­რე­ბის უაზ­რო­ბა... რას გრძნობთ, რო­დე­საც დარ­ბაზს ტო­ვებთ?

ვა­ლი­ა, ისე­ვე რო­გორც ცხოვ­რე­ბა. „ტურინულ

კი­ნოს­თან მი­მარ­თე­ბა­ში არ მომ­წონს სიტყ­ვა

ცხენ­შიც“ ასეა– ყვე­ლა­ფე­რი ქრე­ბა. თუ შეძ­ლებ

სწავ­ლე­ბა– ამის სწავ­ლე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლი­ა.

გა­აც­ნო­ბი­ე­რო, რო­გორ მი­ე­დი­ნე­ბა სხვი­სი

ფილ­მის გა­კე­თე­ბა თა­ვად უნ­და ის­წავ­ლო და

უფ­რო ძლი­ერ ­ ი ხართ, თუ პი­რი­ქით? თუ­კი

ცხოვ­რე­ბა, შენს ცხოვ­რე­ბა­საც უკეთ გა­აა ­ნ ­ ა­

ეს შენს მგრძნო­ბე­ლო­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბი­უ­

თვლით, რომ რა­ღაც უნ­და შეც­ვა­ლოთ; თუ­კი,

ლი­ზებ. ნუ გან­ვ­ს­ჯით ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის დუხ­ჭირ

ლი. უნ­და იპ­ვო შე­ნი ენა, კო­მუ­ნი­კა­ცი­ა. კი­ნო

ამ ფილ­მით მი­ი­ღებთ იმას, რაც გა­გაძ­ლი­ე­

ბედ­ნი­ე­რე­ბას, ეს მა­თი ბრა­ლი არ არის, მათ

ურ­თი­ერ­თო­ბის ერ­თ­-ერ­თი სა­ხე­ა, გა­მო­ხატ­ვის

რებთ, შეგ­მა­ტებთ რწმე­ნას, თუ­კი ხე­ლოვ­ნე­ბის

ცხოვ­რე­ბას მა­თი­ვე რე­ალ ­ ო­ბა გან­საზღ­ვრ ­ ავს.

ერ­თ­-ერ­თი სა­შუ­ალ ­ ე­ბა. მთა­ვა­რი­ა, ამ გა­მო­ხატ­

კი­ნო­ე­ნის ძი­ე­ბა­ში

თუ პე­და­გოგს, შე­მიძ­ლია მოგ­ცე მი­მარ­თუ­ლე­

ვა­ში თა­ვი­სუ­ფა­ლი იყო. მე, რო­გორც მენ­ტორს,

ნა­წარ­მო­ე­ბი გა­ნი­ჭებს თა­ვი­სუფ­ლე­ბის გრძნო­ ბას.. გმუხ­ტავთ ემო­ცი­ით­.­.ე­სე იგი თა­ვად­ვე

დღეს პო­ლი­ტი­კუ­რი სი­ტუ­ა­ცია უნ­გრ ­ ეთ­ში,

ბა, და რაც მთა­ვა­რი­ა, გა­გიმ­ყა­რო სა­კუ­თა­რი

მარ­ტი­ვი სცე­ნე­ბი­ა, სულ ერ­თი­და­ი­გი­ვე ხდე­ბა

რბი­ლად რომ ვთქვათ, არა­კე­თილ­გან­წყო­

თა­ვის რწმე­ნა, რა­თა შენ შეძ­ლო მიჰ­ყ­ვე შენს

და ამა­ში გა­დის ცხოვ­რე­ბა. ეს ჩვე­ნი რე­ა­ლო­

ბი­ლია ხე­ლოვ­ნე­ბის მი­მართ. ბო­ლო ორი

ხმას, გა­მო­ხა­ტო ის, რაც შენ გა­წუ­ხებს და არ

ბა­ა. და თუ­კი გიჩ­ნდ ­ ე­ბა სურ­ვი­ლი – შექ­მ­ნა,

წე­ლი­ა, ფილ­მე­ბი თით­ქმ ­ ის არ ფი­ნან­ს­დე­ბა.

გა­იხ ­ ე­დო არც მარ­ჯ­ვ­ნივ, არც მარ­ცხ­ნივ.

შეც­ვა­ლო, წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ბა გა­უ­წიო დი­ნე­ბას,

რო­დე­საც კა­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო კი­ნო­ფეს­

თექ­ვ­სმ ­ ე­ტი წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც პირ­ვე­

ჩავ­თვ ­ ­ლი, რომ მი­ზანს მი­ვაღ­წი­ე.

ტი­ვალ­ზე გა­ი­მარ­თა ჩვენს მი­ერ პრდუ­სი­რე­

ლად ავი­ღე ხელ­ში კა­მე­რა. ჩე­მი შთა­გო­ნე­ბის

პა­სუ­ხობთ თქვენ­სა­ვე კითხ­ვას. ფილ­მ­ში

69

უფ­ლე­ბა­ა, უკეთ იცხოვ­რო.

წყა­რო ყო­ველ­თვ ­ ის ცხოვ­რე­ბა იყო. ყვე­ლა­ფე­

მაგ­რამ, კა­მე­რა მა­ინც მას უჭი­რავს, უფ­რო

რი, რაც ფილ­მ­ში ხდე­ბა, გვერ­დ­ზე ქუ­ჩი­დან,

ახ­ლოს დგას და რიგ შემ­თხ­ვე­ვებ­ში მე­ტად

თუ პა­ბი­და­ნაა მო­ტა­ნი­ლი. თუ­კი გრძნობ ამ

გრძნობს. თუმ­ცა, ოპე­რა­ტო­რიც, ისე­ვე რო­

და ცხოვ­რე­ბა­ზე, უნ­და აისა­ხოს თუა არა იგი

ცხოვ­რე­ბას, მა­შინ ყვე­ლა­ფე­რი ად­ვი­ლი­ა.

გორც მსა­ხი­ო­ბი, შენს ხედ­ვას გად­მოს­ცემს. ეს

ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში?

მთა­ვა­რი­ა, შე­იგ­რძ ­ ­ნო და და­ი­ნა­ხო. მაგ­რამ ეს

მთლი­ა­ნად რე­ჟი­სო­რის პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბა­ა.

ერ­თხელ კი­დევ გა­ვი­მე­ო­რებ გან­ცხა­დე­ბას, რო­მელ­მაც სკან­და­ლი გა­მო­იწ­ვია– პო­ლი­ტი­

ჩე­მი გზა­ა, ამის ფორ­მუ­ლა არ არ­სე­ბობს.

შავ­-­თეთ­რის ფე­რა­დოვ­ნე­ბა სცე­ნა­რი

თუ­კი პო­ლი­ტი­კა ახ­დენს გავ­ლე­ნას კი­ნო­სა

უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, რო­დე­საც შავ­­

კო­სე­ბი კრი­მი­ნა­ლე­ბი არი­ან, და­კავ­ში­რე­ბუ­ლე­ ბი კო­რუფ­ცი­ას­თან – ზო­გი მე­ტად, ზო­გი ნაკ­ლე­

-­თეთრ გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბას უყუ­რებ, ხე­დავ, რომ

ბად. ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლა­უფ­ლე­ბის წყურ­ვილ­სა

დე­ბა იმის­თ­ვის, რომ წარ­ვად­გი­ნო ფონ­დ­ში

ეს შექ­მ­ნი­ლი­ა, და არა ილუს­ტ­რი­რე­ბუ­ლი.

და ფულ­ზე გა­დის. ბინ­ძუ­რი თა­მა­ში­ა. ეს არ

და ვი­შო­ვო ფუ­ლი. კითხუ­ლო­ბენ სცე­ნარს და

ბუ­ნე­ბა­ში ჩვენ ხომ არ ვხვდე­ბით შავ­-­თეთრ

არის სა­კითხი, რო­მელ­ზეც უნ­და ვი­სა­უბ­როთ.

ფიქ­რო­ბენ, რომ კარ­გი სცე­ნა­რი კარ­გი ფილ­

გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბას?! გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბა რაც უფ­რო

ამ თე­მას­თან დის­ტან­ცია უნ­და შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნოთ.

მის სა­წინ­და­რი­ა. ზი­ხარ სახ­ლ­ში და ბეჭ­დავ,

ნაკ­ლე­ბა­დაა ნა­ტუ­რა­ლის­ტუ­რი, მით უფ­რო

რაც კი რამ იდეა გაქვს, ქა­ღალ­დ­ზე გა­და­გაქვს.

ახ­ლოს დგას ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან. მე არ მიყ­ვარს

დე­ტა­ლუ­რად არის ყვე­ლა­ფე­რი გა­წე­რი­ლი და

„კოდაკის“ ტექ­ნო­ლო­გი­ა, სა­დაც მწვა­ნე ბევ­

მე­რე რა ხდე­ბა? რე­ჟი­სო­რი ირ­ჩევს გა­და­სა­ღებ

რად უფ­რო ხას­ხა­სა­ა, წი­თე­ლი უფ­რო წი­თე­

არ მიყ­ვარს სცენ­რის წე­რა. სცე­ნა­რი მჭირ­

კრი­ზი­სი მე ვერ ვხე­დავ ვე­რა­ვი­თარ კრი­ზისს. ახალ­გაზ­რდ ­ ე­ბი ეძე­ბენ გზებს, პო­უ­ლო­ბენ

ად­გილს, რო­მე­ლიც ქმნის ატ­მოს­ფე­როს; შე­

ლი, ქი­მი­უ­რი ლურ­ჯი და სა­ში­ნე­ლი ყვი­თე­ლი.

ხერ­ხებს, ცდი­ლო­ბენ, სინ­ჯა­ვენ. მივ­ცეთ მათ

მოჰ­ყავს მსა­ხი­ო­ბი, რო­მელ­საც მო­აქვს მზე­რა,

80-იან წლებ­ში ცე­ლუ­ლო­ი­დის ტექ­ნო­ლო­გია

ამის სა­შუ­ალ ­ ე­ბა, და­ვეხ­მა­როთ. მე მჯე­რა კი­ნოს

ემო­ცი­ა, ხა­სი­ათ ­ ი, რე­აქ­ცი­ა. და რა მნიშ­ვ­ნე­ლო­

პლას­ტი­კატ­მა ჩა­ა­ნაც­ვ­ლა. შავ­-­თეთ­რის ტექ­

მო­მავ­ლის. მო­მა­ვა­ლი თა­ო­ბის და იმ

ბა აქვს, რა გი­წე­რია ფურ­ცელ­ზე? სი­ტუ­აც ­ ია

ნო­ლო­გია კი ისევ ინარ­ჩუ­ნებს ცე­ლუ­ლო­იდს.

თა­ო­ბე­ბის, რო­მელ­მაც ეპო­ქა შექ­მ­ნა; ფილ­მი

­ უ­რი – ის, რაც ნამ­დ­ვი­ლი უნ­და იყოს, ადა­მი­ან

ეს ტექ­ნი­კუ­რი თვალ­საზ­რი­სით; თუმ­ცა, მთა­

არ არის შო­უბ ­ იზ­ნე­სის ნა­წი­ლი. ეს არის

ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში ხდე­ბა; ნამ­დ­ვი­ლი სა­ხე­ე­ბი,

ვა­რი ამ შემ­თხ­ვე­ვა­ში შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ხედ­ვაა

ხე­ლოვ­ნე­ბა, რო­მელ­საც არ ამო­უწ ­ უ­რავს თა­ვი.

ნამ­დ­ვი­ლი ემო­ცი­ე­ბი. ამას კი პრო­ცეს­ში აკე­

- ვფიქ­რობ, შავ­-­თეთ­რი უფ­რო ახ­ლოს დგას

კრი­ზი­სი არის ყო­ველ­თ­ვის. თუ­კი თქვენ

თებ. უნ­და იფიქ­რო ემო­ცი­ურ სუ­რათ­ზე. შე­ნი

­ ა­ში ნაც­რის­ფე­რი ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან. ჩემს აღ­ქმ

გუს­ლიხ­მობთ შე­დევ­რებს, ასე­თი ფილ­მე­ბი

ენა არის გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბა. არ­სე­ბობს სტრუქ­

გა­მა უფ­რო მდი­და­რი­ა, ამ­გ­ვა­რი ფე­რა­დოვ­ნე­

ხში­რი ვერ იქ­ნე­ბა. რო­დე­საც მი­დის პრო­ცე­სი,

ტუ­რა, რო­მე­ლიც ლო­გი­კი­დან მომ­დი­ნა­რე­

ბა უფ­რო მომ­წონს.

რა­ღაც კარ­გი­ა, რა­ღაც ცუ­დი. ყო­ველ­თ­ვის ასე

ობს, და­ნარ­ჩენს კი ლო­კა­ცია გკარ­ნა­ხობს;

კი­ნო­ში მიყ­ვარს თვით­მ­ყო­ფა­დი ენა, ორი­

იყო. ხა­ნა­და­ხან მგო­ნი­ა, რომ დღე­საც შუა

მსა­ხი­ო­ბი გკარ­ნა­ხობს... ხან­და­ხან დი­ა­ლო­გიც

გი­ნა­ლუ­რი ხედ­ვა, შე­ნე­უ­ლი მიდ­გო­მა. არ

სა­უ­კუ­ნე­ებ­ში ვართ - დღეს კა­პი­ტა­ლიზ­მის

კი სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან გა­მო­დის და არა სცე­ნა­რი­დან.

შე­იძ­ლე­ბა გა­მე­ორ ­ ე­ბა. იმის­თ­ვის, რომ რა­საც

ეკ­ლე­სი­ებს აგე­ბენ, ჰუ­მა­ნიზ­მის ეკ­ლე­სი­ას

მთა­ვა­რია მა­ყუ­რე­ბელს და­ა­ნა­ხო სამ­ყა­როს

აკ­თებ, იყოს ნამ­დ­ვი­ლი, უნ­და იყო თვით­მ­

ვერ­სად ვხე­დავ. მთა­ვა­რი­ა, არ გა­ჩერ­დე!

შე­ნე­ულ ­ ი ხედ­ვა, გა­უზ ­ ი­ა­რო შე­ნი გან­ცდ ­ ა და

ყო­ფა­დი. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ჩვენ ვხე­დავთ გან­

ნამ­დ­ვი­ლი კრი­ზი­სი მა­შინ დგე­ბა, რო­დე­საც არ

გრძნო­ბე­ბი. ამი­ტო­მაც, არ მჯე­რა სცე­ნა­რის.

ს­ხ­ვა­ვე­ბულ ის­ტო­რი­ებს, სხვა­დას­ხვ ­ ა ენა­ზე,

შეგ­წევს ძა­ლა, წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ბა გა­უ­წიო იმას,

­ ა პარ­ტ­ნი­ორ­თან, თა­ნა­ავ­ სცე­ნარ­ზე მუ­შა­ობ

სხვა­დას­ხ­ვა კულ­ტუ­რა­ში და ბო­ლოს ფილ­

რაც შენს გარ­შე­მო­ა; და რო­დე­საც აღარ გჯე­რა

ტორ­თან ერ­თად ისევ და ისევ ადა­მი­ა­ნურ

მებს, რომ­ლებ­საც გან­ს­ხვ ­ ა­ვე­ბუ­ლი ბი­უჯ ­ ე­ტი

სხვა სამ­ყა­რო­სი– ესაა კრი­ზი­სი.

სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ზე მსჯე­ლო­ბას გუ­ლის­ხმ ­ ობს. სხვა

აქვთ. სა­ინ­ტე­რე­სოა ყვე­ლა ის რე­ჟი­სო­რი,

მხრივ, ეს ტექ­ს­ტ­ზე მუ­შა­ო­ბა უფ­რო­ა, ფილ­მის

რო­მე­ლიც გულ­წ­რ­ფე­ლად გი­ზი­ა­რებს ემო­

ტექ­ს­ტუ­ა­ლუ­რი აღ­წე­რი­ლო­ბა.

ცი­ას და ამ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, შე­მიძ­ლია მთელ კი­ნოს ის­ტო­რი­ას გავ­ყ­ვე– იქ­ნე­ბა ეს ეიზენ­შ­

მსა­ხი­ო­ბი მსა­ხი­ო­ბის არ­ჩე­ვი­სას, ჩემ­თ­ვის მნიშ­ვ­ნე­

ტე­ინ ­ ი, ბრე­სო­ნი, ფას­ბინ­დე­რი, ტარ­კოვ­ს­კის „ანდრეი რუბ­ლი­ო­ვი“, თუ სხვა... რო­მე­ლი

ლო­ვა­ნია მი­სი პი­როვ­ნე­ბა; მა­ინ­ტე­რე­სებს

ერ­თი და­ვა­სა­ხე­ლო. ფილ­მე­ბი, რომ­ლებ­საც

მი­სი რე­აქ­ცი­ა, გულ­წ­რ­ფე­ლი ემო­ცია სი­ტუ­ა­

ნა­ხავ და სულ გახ­სოვს; მიყ­ვარს ჰიჩ­კო­

­ ი, რო­მელ­შიც ის არ­სე­ბობს. ყვე­ლა­ფე­ ცი­აშ

კი– რო­გორ ქმნის და­ძა­ბუ­ლო­ბას, და ქე­რა

რი მო­აქვს ცხოვ­რე­ბას. მთა­ვა­რია იყო ღია

ქა­ლე­ბის ზე­და­პი­რულ პორ­ტ­რე­ტებ­ში სიღ­რ­

­ ი­სათ­ვის– მიჰ­ყ­ვე შენს გრძნო­ბას, იმას, აღ­ქმ

მი­სე­ულ პრობ­ლე­მებს ეძებს.

რა­საც შე­ნი ხმა გკარ­ნა­ხობს.

ფილ­მე­ბი, რომ­ლე­ბიც ასა­ხავს ადა­მი­ა­ ნურ ხა­სი­ათ­სა და ად­მი­ა­ნის ღირ­სე­ბას. 1978

ოპე­რა­ტო­რი მე თვი­თონ სუ­რათს მთლი­ა­ნად ვხე­დავ,

წელს სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ჩა­მოს­ვ­ლი­სას ვნა­ხე ასე­თი ფილ­მე­ბი– სი­ცოცხ­ლის­მოყ­ვა­რე ფილ­

თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე. ამი­ტო­მაც, ვერ გეტყ­ვით,

­ ით, რომ მე­ბი. ფილ­მე­ბი გა­და­ღე­ბუ­ლი გან­ცდ

რომ ოპე­რა­ტორს თა­ვი­სუფ­ლე­ბას ვაძ­ლევ;

ერ­თი ცხოვ­რე­ბა გაქვს მო­ნი­ჭე­ბუ­ლი და შე­ნი

70

BIAFF

ნუ­რი ბილ­გე ჯე­ი­ლა­ნი შე­ფა­რუ­ლი გრძნო­ბე­ბის ხე­ლოვ­ნე­ბა წარ­მო­შო­ბით პა­ტა­რა ქა­ლა­ქი­დან ვარ, სა­

ცა, ეს არის ის გზა, რომ­ლი­თაც მე მივ­დი­ვარ.

ასე­თი­ა. გარ­შე­მო ჩვენ ათა­სი ხმა გვეს­მის,

დაც ვერ ვიტყო­დი, რომ კულ­ტუ­რუ­ლი ცხოვ­

მუ­შა­ო­ბის დროს ბევრ რა­მეს ვცვლი და მაქვს

ფილ­მის­თ­ვის იმ ხმებს ვარ­ჩევ, რო­მე­ლიც

რე­ბა ჩქეფს. მახ­სოვს, სა­ჩუქ­რად მი­ვი­ღე წიგ­ნი

შეგ­რძ ­ნ ­ ე­ბა, რომ ეს პრო­ცე­სი არას­დ­როს

მინ­და მა­ყუ­რე­ბელ­მა გა­ი­გოს. ამი­ტო­მაც, ჩემს

ფო­ტოგ­რა­ფი­ის შე­სა­ხებ– და ყვე­ლა­ფე­რი

­ ე­ბა. თუმ­ცა, ბო­ლოს მთავ­რ­დე­ დამ­თავ­რდ

ფილ­მებ­ში ხმის მონ­ტა­ჟი უფ­რო ნაკ­ლებ

სწო­რედ აქე­დან და­იწყო. ეს იყო ჩე­მი პირ­ვე­

ბა და ცვი­ლე­ბე­ბის შემ­დე­გი ტალ­ღა იწყე­ბა.

რე­ა­ლის­ტუ­რი­ა, ვიდ­რე გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბა; გა­

ლი შე­ხე­ბა ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან. ჩე­მი შე­მოქ­მე­

­ ე­ბა, ფიქ­რის პრო­ცე­სი არას­დ­როს მთავ­რდ

მო­სა­ხუ­ლე­ბის რე­ა­ლის­ტუ­რო­ბას უფ­რო დიდ

დე­ბი­თი ცხოვ­რე­ბა გა­ნა­პი­რო­ბა იმან, რომ

ამი­ტო­მაც ხში­რად გა­და­ღე­ბის პრო­ცეს­ში

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბას ვა­ნი­ჭებ.

მივ­ხ­ვ­დი, უცხო ვი­ყა­ვი სამ­ყა­როს­თ­ვის და კი­ნო

იც­ვ­ლე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი, ან კი­დევ მონ­ტა­ჟის

ჩე­მი თვით­გა­მო­ხატ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბად იქ­ცა.

დროს. გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე ერ­თი და იგი­ვე სცე­ნის­თ­ვის ორი ერ­თ­მა­ნე­თის სა­პი­რის­პი­

უნი­ვერ­სა­ლუ­რი ხე­ლოვ­ნე­ბა რა თქმა უნ­და, თარ­გ­მან­ში ბევ­რი რამ

რო რე­აქ­ცი­აც გა­და­მი­ღი­ა, რა­თა მონ­ტა­ჟი­სას

იკარ­გე­ბა, თუმ­ცა ძი­რი­თა­დი სათ­ქ­მე­ლი

ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი და მე­გობ­რე­ბი გა­და­ვი­ღე.

უკეთ მივ­ხვ ­დ ­ ე, თუ რო­მე­ლი გა­დაწყ­ვე­ტა

მა­ინც გა­სა­გე­ბი­ა. ხშირ შემ­თხ­ვე­ვა­ში მე

არ ვი­ცო­დი, აქე­დან რა გა­მო­ვი­დო­და. იმ

­ ელს. გა­მო­ხა­ტავს უკეთ ჩემს სათ­ქმ

ჩემს პირ­ველ ფილ­მშ ­ ი ოჯა­ხის წევ­რე­

შემ­თხ­ვე­ვა­ში, თუ­კი ჩავ­თვ ­ ­ლი­დი, რომ ჩე­მი ნა­მუ­შე­ვა­რი არ შედ­გა, მას არც არა­ვინ ნა­ხავ­ ­ ი­სა და ძი­ე­ბის და. ეს იყო პირ­ვე­ლი მო­სინ­ჯვ

თვი­თონ მიკ­ვირს, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი ცხოვ­რე­ბის

მსა­ხი­ო­ბე­ბი თუ­კი, მა­გა­ლი­თად, სცე­ნარ­ში დე­ტა­ლუ­

­ ის შვილ­მა წე­სი­სა თუ კულ­ტუ­რუ­ლი წი­აღ ­ ე­ლი – იქ­ნე­ბა ბო­ლომ­დე გა­ი­გოს შე­ნი სათ­ქმ

პრო­ცე­სი. ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია მო­ძებ­

რად გაქვს გა­წე­რი­ლი დი­ალ ­ ო­გე­ბი, ასეთ

ნო ფორ­მა, რო­მე­ლი­თაც შენს გრძნო­ბებს

­ ალ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, უმ­ჯო­ბე­სია პრო­ფე­სი­ონ

მიმ­დი­ნა­რე დი­ა­ლო­გე­ბი. ეს არის ამო­უც­ნო­ბი

გა­მო­ხა­ტავ. სათ­ქ­მე­ლი პირ­და­პირ არ უნ­და

მსა­ხი­ო­ბებ­თან მუ­შა­ობ ­ ა, რად­გა­ნაც პრო­ფე­

ფე­ნო­მე­ნი, რო­მე­ლიც ხე­ლოვ­ნე­ბის

გად­მოს­ცე, ეს დი­დაქ­ტი­კურ ხა­სი­ათს ატა­

სი­ონ ­ ა­ლე­ბი სიტყ­ვებს უკეთ „აამოქმედებენ“,

ნა­წარ­მო­ებს უნი­ვერ­სა­ლურს ხდის; რო­გორც

რებს; სათ­ქმ ­ ე­ლი შე­ფა­რუ­ლი უნ­და იყოს.

სი­ცოცხ­ლეს შეს­ძე­ნენ და შე­ნე­უ­ლად გად­

­ ის რო­მა­ნის შემ­თხ­ვე­ვა­ში, დოს­ტო­ევ­სკ

მოს­ცე­მენ. დი­ა­ლოგს არაპ­რო­ფე­სი­ონ ­ ალ­მა

რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან რუ­სუ­ლია და, ამავ­დ­რო­უ­

ყვე­ლა­ზე რთუ­ლია სა­კუ­თარ თავ­ში გა­

ეს ფილ­მის სა­ერ­თო ხა­ზი, თუ ფილ­მშ ­ი

­ ე. ადა­მი­ან ­ ი თა­ვის ბუ­ნე­ბით მარ­ტო­სუ­ ერ­კვ

მსა­ხი­ობ­მაც შე­იძ­ლე­ბა გა­არ­თვ ­ ას თა­ვი,

ლად, ყვე­ლას­თ­ვის ახ­ლო და გა­სა­გე­ბი

ლი­ა; ამ დროს ცდი­ლობ, შენს თავს გა­უ­გო

მაგ­რამ მას ამი­სათ­ვის გარ­კ­ვე­უ­ლი სი­ტუ­ა­ცია

ხდე­ბა. მა­გა­ლი­თის­თ­ვის მო­ვიყ­ვან ირა­ნულ

და იპო­ვო ფორ­მა, რომ­ლი­თაც ემო­ცი­ას

უნ­და შე­უქ­მ­ნა. ეს, რა თქმა უნ­და, ზო­გა­დად.

კი­ნოს, სა­დაც დი­ა­ლო­გი იქ­ნე­ბა, თუ ქცე­ვის

გა­მო­ხა­ტავ, ცხოვ­რე­ბი­სად­მი შენს და­მო­კი­

პი­რა­დად მე დი­ლო­გის შემ­თხ­ვე­ვა­შიც დე­ტა­

წე­სი მხო­ლოდ ამ ქვეყ­ნის­თვ ­ ი­საა და­მა­ხა­სი­ა­

დე­ბუ­ლე­ბას. რო­გორც ჩე­ხო­ვის შემ­თხ­ვე­ვა­ში

ლე­ბი უფ­რო მა­ინ­ტე­რე­სებს– ის, რაც შე­ფა­რუ­

თე­ბე­ლი, თუმ­ცა ამ ფილ­მე­ბის ძი­რი­თად

– ჩე­ხო­ვი იყო ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ძალ­ზე

ლია და სიტყ­ვებს მიღ­მა იკითხე­ბა.

სათ­ქ­მელს სა­ერ­თა­შო­რი­სო მა­ყუ­რე­ბე­ლიც

მუ­სი­კა

რომ ვი­ფიქ­რო, რაც შე­იძ­ლე­ბა ფარ­თო

ტრა­გი­კუ­ლად აღიქ­ვამ­და ცხოვ­რე­ბას. მთე­ ლი მი­სი შე­მოქ­მე­დე­ბა ნამ­დ­ვი­ლი გრძნო­

კარ­გად გრძნობს. მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში იმა­ზე

­ა ბე­ბის შე­ფარ­ვა­ა. სამ­ყა­როს მი­სე­უ­ლი აღ­ქმ

ფილ­მ­ში მუ­სი­კის წი­ნა­აღ­მ­დე­გი არ ვარ,

იმ­დე­ნად ტრა­გი­კუ­ლი­ა, რომ მას ეს აში­ნებს.

თუმ­ცა ჩემს ფილ­მებ­ში ნაკ­ლე­ბად ვი­ყე­ნებ.

შეზღუ­დუ­ლი ვიქ­ნე­ბი, რად­გა­ნაც ჩე­მი

ვფიქ­რობ, რომ მის­თ­ვის შე­მოქ­მე­დე­ბა სა­

­ ის მუ­სი­კა­ლუ­რი ფო­ნი სცე­ნე­ბის მნიშ­ვ­ ჩემ­თვ

ფილ­მე­ბი თურ­ქუ­ლი კულ­ტუ­რის წი­აღ­ში

­ ­ნე­ბე­ბის შემ­სუ­ბუ­ქე­ბის კუ­თა­რი მძი­მე შეგ­რძ

ნე­ლო­ბას ამ­ც­რობს; ვი­ცი, რომ მა­ყუ­რებ­ლის

იბა­დე­ბა. შე­სა­ბა­მი­სად, ცხა­დი­ა, რომ

ერ­თ­გ­ვა­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა­ა. ჩემ­თ­ვი­საც ასე­ა,

დი­დი ნა­წი­ლი ასე არ ფიქ­რობს. მა­ყუ­რე­ბელს

გარ­კ­ვე­უ­ლი სპე­ცი­ფი­კა მხო­ლოდ ორი­გი­ნა­

ამი­ტო­მაც ჩე­ხო­ვის კარ­გად მეს­მის.

ძი­რი­თა­დად მუ­სი­კა აღელ­ვებს – თუ­კი ფილ­

ლურ ენა­ზეა გა­სა­გე­ბი. ვერ გეტყ­ვით, რა

მ­ში ტი­რი­ან, გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბას მუ­სი­კას ადე­ბენ

გა­ნა­პი­რო­ბებს ნა­წარ­მო­ე­ბის უნი­ვერ­სა­ლუ­

და ხალ­ხიც ტი­რის. ჩემს ფილ­მებ­ში ისე­თი

რო­ბას, ალ­ბათ – სა­ერ­თო ადა­მი­ა­ნუ­რი

სა­ხის მგრძნო­ბე­ლო­ბას ვქმნი, რო­მე­ლიც

ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი.

სცე­ნა­რი დი­დი დრო მჭირ­დე­ბა სცე­ნა­რის და­მუ­შა­ვე­ ბის­თვ ­ ის. მე არ ვწერ სტრუქ­ტუ­რი­რე­ბულ სცე­

თა­ვად მა­ღელ­ვებს, თუმ­ცა გა­ვი­მე­ო­რებ, რომ

ნარს, არ მივ­ყ­ვე­ბი გარ­კ­ვე­ულ ჩარ­ჩოს და ეს,

მა­ყუ­რე­ბე­ლი სხვაგ­ვა­რად ფიქ­რობს. მე უცხო

შე­საძ­ლო­ა, წე­რის პრო­ცესს არ­თუ­ლებს. თუმ­

ვარ სა­ზო­გა­დო­ებ ­ ა­ში და ჩე­მი ფილ­მე­ბიც

აუდი­ტო­რი­ას მო­ვარ­გო ფილ­მი, ძა­ლი­ან

72

გავ­ლე­ნე­ბი კი­ნო­ზე, თუ კი­ნო­გავ­ლე­ნე­ბი

>> ირინე ჟორდანია

ხე­ლოვ­ნე­ბის დარ­გე­ბის წარ­მო­შო­ბა­ზე,

ობ­რივ ლი­ტე­რა­ტუ­რას, აღ­ბეჭ­დილ თე­ატრს.

თხრო­ბის მა­ნე­რით ძლა­ინ ჰგავს თე­ატრს

გან­ვი­თა­რე­ბა­სა და დარ­გებს შო­რის გავ­

ლი­ტე­რა­ტუ­რი­დან კი­ნომ სი­უ­ჟე­ტი, თხრო­ბის

– კარ­გი გა­გე­ბით. თუმ­ცა, რიგ შემ­თხ­ვე­ვებ­

ლე­ნებ­ზე წე­რენ და მსჯე­ლო­ბენ ფი­ლო­სო­

ფა­ბუ­ლა შე­ით­ვი­სა; იმ შემ­თხ­ვე­ვებ­შიც კი,

ში, თე­ატ­რა­ლუ­რი ხერ­ხი კი­ნო­ში სა­სურ­ველ

ფო­სე­ბი, ხე­ლოვ­ნე­ბის ის­ტო­რი­კო­სე­ბი და

რო­დე­საც კი­ნო პირ­და­პირ არ მი­მარ­თავს

რე­ზულ­ტატს ვერ აღ­წევს, კა­მე­რა თე­ატ­რის

კრი­ტი­კო­სე­ბი. გავ­კად­ნი­ერ­დე­ბი, და რამ­დე­

ლი­ტე­რა­ტუ­რას, მი­სი გავ­ლე­ნა მა­ინც აისა­ხე­ბა

პი­რო­ბი­თო­ბას ხში­რად არ იღებს.

ნი­მე მო­საზ­რე­ბას მო­გახ­სე­ნებთ – იმას,

დრა­მა­ტურ­გი­ულ წყო­ბა­ზე, ხა­სი­ა­თე­ბის შექ­მ­ნა­

რაც შე­უ­ი­ა­რა­ღე­ბე­ლი თვა­ლი­თაც ჩანს.

სა და ადა­მი­ა­ნის ფსი­ქო­ლო­გი­ა­ში წვდო­მა­ზე.

ბის გაზ­რ­დას­თან ერ­თად, სულ უფ­რო მე­ტად

თე­ატრს, კი­ნოს­თან შე­და­რე­ბით, გა­ცი­ლე­

ლა­პა­რა­კობ­დ­ნენ იმა­ზე, რომ თე­ატ­რი ფუნ­ქ­

კი­ნო რა­ღაც თვალ­საზ­რი­სით სახ­ვი­თი

ბით დი­დი ხნის ის­ტო­რია აქვს. ამი­ტო­მაც,

სა­უ­კუ­ნის და­საწყის­ში, კი­ნოს პო­პუ­ლა­რო­

ცი­ას და­კარ­გავს და მის ად­გილს კი­ნო და­ი­

ხე­ლოვ­ნე­ბის გაგ­რ­ძე­ლე­ბა­ა, რე­ჟი­სო­რი იქ­

კი­ნოს­თ­ვის ერ­თ­-ერთ მთა­ვარ შთა­გო­ნე­ბის

კა­ვებს. თუმ­ცა, ეს ასე არ მოხ­და. მარ­თა­ლია

ნე­ბა თუ ოპე­რა­ტო­რი, კად­რის კომ­პო­ზი­ცი­ის

წყა­როდ შე­იძ­ლე­ბა სწო­რედ თე­ატ­რი ჩა­ით­

დაგ­ვი­ა­ნე­ბით, მაგ­რამ ამ ექომ სა­ქარ­თ­ვე­

აწყო­ბი­სას სწო­რედ სახ­ვი­თი ხე­ლოვ­ნე­ბის

ვა­ლოს. თე­ატ­რი დღე­საც ახ­დენს გავ­ლე­ნას

ლომ­დეც მო­აღ­წი­ა. ალ­ბათ ხში­რად გსმე­

პრინ­ცი­პე­ბი­დან გა­მო­დის. კი­ნოს უწო­დე­ბენ

კი­ნო­ზე, და ამას სხვა­დას­ხ­ვა მხა­რე აქვს.

ნი­ათ ფრა­ზა – „არ მიყ­ვარს თე­ატ­რი“, რა­საც,

გა­ცოცხ­ლე­ბულ სახ­ვით ხე­ლოვ­ნე­ბას, სა­ნა­ხა­

არ­სე­ბობს მო­საზ­რე­ბა, რომ ქარ­თუ­ლი კი­ნო

რო­გორც წე­სი, ერ­თ­გ­ვა­რი შლე­ი­ფი მოს­დევს

73

– რჩე­ბა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა, რომ ეს პი­რა­დი

­ ის დაქ­ვემ­ პი­რო­ბი­თო­ბის კი­ნო ლო­გი­კის­თვ

გა­ტა­ცე­ბის, გე­მოვ­ნე­ბის სა­კითხი კი არ არის,

დე­ბა­რე­ბა, მო­ნა­ტა­ჟუ­რი ხერ­ხი სცე­ნა­ზე თუ

­ ­ვა­რი პო­ზი­ციაა თე­ატ­რა­ლუ­რი არა­მედ ერ­თგ

სხვა. კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ულ ­ ი შე­საძ­ლებ­ლო­

ტრა­დი­ცი­ის სა­პი­რის­პი­როდ.

ბე­ბის თე­ატ­რშ ­ ი გა­მო­ყე­ნე­ბის მა­გა­ლი­თად,

ალ­ბათ და­მე­თან­ხ­მე­ბით, რომ რო­გორც

რო­გორც წე­სი, ყვე­ლა­ზე ხში­რად დი­დი რე­ჟი­

სახ­ვით­მა ხე­ლოვ­ნე­ბამ გან­საზღ­ვ­რა კი­ნოს

სო­რის – მე­ი­ერ­ხოლ­დის დად­გ­მე­ბი მოჰ­ყავთ.

ეს­თე­ტი­კა, ისე თე­ატ­რა­ლურ­მა მოქ­მე­დე­ბამ

თა­ნა­მედ­რო­ვე თე­ატ­რა­ლურ­მა რე­ჟი­სორ­მა –

მნიშ­ვ­ნე­ლოვ­ნად ჩა­უ­ყა­რა სა­ფუძ­ვე­ლი კი­ნოს

ივან ვი­რი­პა­ევ­მა თა­ვის სა­დე­ბი­უ­ტო ფილ­მშ ­ ი,

გან­ვი­თა­რე­ბას. სწო­რედ თე­ატ­რი­დან მო­დი­ან

სა­ხელ­წო­დე­ბით – „ეიფორია“, პირ­და­პირ

რე­ჟი­სო­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც კი­ნო­ე­პო­ქებს ქმნი­

გად­მო­ი­ტა­ნა თე­ატ­რა­ლუ­რი ფორ­მა კი­ნო­ში,

ან, იქ­ნე­ბა ეს ინ­გ­მარ ბერ­გ­მა­ნი, ფრან­კო ძე­

მაგ­რამ ეს გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი იყო რო­გორც ხერ­

ფი­რე­ლი, ან­ჯეი ვა­ი­და თუ სხვა­ნი და სხვა­ნი...

ხი და იმ­დე­ნად ორ­გა­ნუ­ლად შეზავებუ­ლი კი­

თა­ვის მხრივ, კი­ნო­მაც მო­ახ­დი­ნა გავ­ლე­ნა

ნოს ელე­მენ­ტებ­თან, რომ შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვ ­ ას,

თე­ატ­რის სპე­ცი­ფი­კა­ზე – იქ­ნე­ბა ეს თე­ატ­რის

მან ეკ­რან­ზე თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს ერ­თგ ­ვ ­ ა­რი

შერ­წყ­მაც კი მო­ახ ­ ერ­ხა. მოქ­მე­დე­ბის გან­ვი­თა­ რე­ბი­თა და და­ძა­ბუ­ლო­ბის მუხ­ტით ერ­თ­ნა­ ­ ია ი­რად სცე­ნი­უ­რი და კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ულ ან­ტი­კუ­რი ტრა­გე­დი­ე­ბი – ეს­ქი­ლე, სო­ფოკ­ლე, ევ­რი­პი­დე; ტრა­გე­დი­ე­ბი აწყო­ბი­ლია მოქ­მე­ ­ ა­ცი­ა­ზე, რაც კი­ნო­სა დე­ბა­ზე და არა ილუს­ტრ და თე­ტარ­ში ერ­თ­ნა­ი­რად ცუ­დი­ა. შემ­დეგ, უკ­ვე 80-იანი წლე­ბი­დან, სა­უ­ბა­რი იყო იმა­ზე, რომ კი­ნოს ჩა­ა­ნაც­ვ­ლებს ხე­ლოვ­ ნე­ბა – „კომპრომისული სა­ხელ­წო­დე­ბით, ვი­დე­ო­არ­ტი“, რო­მელ­მაც, რო­გორც ამ­ბო­ბენ, შე­სა­ნიშ­ნა­ვად აით­ვი­სა და შემ­დეგ ადაპ­ტა­

თა­ნა­რე­დაქ­ტო­რის სვე­ტი

74

დღე­ვან­დელ დღეს ისე­თი პრო­ფე­

კი­ნო­ფილ­მებს, რა თქმა უნ­და,

სი­ე­ბი, რო­გო­რი­ცაა – ოპე­რა­ტო­რი,

იღებ­დ­ნენ და დღე­საც იღე­ბენ, მაგ­რამ

რე­ჟი­სო­რი, მხატ­ვა­რი, გამ­ნა­თე­ბე­ლი,

არა იმ რა­ო­დე­ნო­ბით, რომ ადა­მი­ან­

მსა­ხი­ო­ბი, ფო­კუს­ფუ­ლე­რი, გრი­პი და

მა ამ საქ­მით ელე­მენ­ტა­რუ­ლი ფუ­ლი

სხვა უკ­ვე, ასე ვთქვათ, მა­ტე­რი­ა­ლუ­

იშო­ვოს (როგორი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიც

რად და­ფა­სე­ბუ­ლი გახ­და.

არ უნ­და იყოს); ამავ­დ­რო­უ­ლად, ავ­ტო­

მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, ამ პრო­ფე­სი­

მა­ტუ­რად გა­დარ­ჩა კი­დევ ერ­თი, მა­შინ

ე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა არ არის ქარ­თუ­ლი

არა­ვის­თ­ვის სა­ჭი­რო კი­ნომ­ცოდ­ნე­ო­

კი­ნო­ინ­დუს­ტ­რი­ის ვი­თომ წინ­ს­ვ­ლის

ბის დარ­გიც. მათ არ­სე­ბო­ბა­საც მცი­რე

დამ­სა­ხუ­რე­ბა; პი­რი­ქით, სწო­რედ მა­თი

აზ­რი მი­ე­ცა.

დამ­სა­ხუ­რე­ბაა ქარ­თუ­ლი კი­ნოს წინ­ს­ვ­

დღე­ვან­დე­ლი ქარ­თუ­ლი კი­ნო

ლა; ხო­ლო ამ პრო­ფე­სი­ე­ბის არ­სე­ბო­

თა­ვის თავ­ში გუ­ლის­ხ­მობს ქარ­თულ

­ ა­სა და კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ ცია გა­უ­კე­თა კი­ნო­ენ

ბა რეკ­ლა­მამ, კი­ნომ და ტე­ლე­ვი­ზი­ამ

თე­ატრს, რეკ­ლა­მას და ტე­ლე­ვი­ზი­ას.

ფი­ულ გა­მომ­სახ­ვე­ლო­ბით ხერ­ხებს. იმა­საც

გა­ნა­პი­რო­ბა.

ეს დარ­გე­ბი ერ­თ­მა­ნე­თის გა­დარ­ჩე­ნას

­ რ­ტის თუ გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ, რომ ვი­დე­ოა

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში დღეს იმ­დე­ნად

ცდი­ლო­ბენ.

შე­საქ­მ­ნე­ლად გა­ცი­ლე­ბით ნაკ­ლე­ბი რე­

ცო­ტა ფილმს იღე­ბენ, რომ რო­მე­ლი­მე

მო­დით, გან­ვი­ხი­ლოთ, რა სარ­გე­ბე­

სურ­სია სა­ჭი­რო, იქ­ნე­ბა ეს ადა­მი­ან ­ უ­რი, თუ

ზე­მოთ ხსე­ნე­ბულ დარ­გ­ში პრო­ფე­სი­ო­

ლი და ზი­ა­ნი მო­აქვს ამ დარ­გებს ეროვ­

ფი­ნან­სუ­რი – მუ­სი­რებ­და აზ­რი, რომ კი­ნოს

ნა­ლიზ­მის მიღ­წე­ვა ნიშ­ნავს ალ­რ­ტ­რუ­

ნუ­ლი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­თ­ვის.

გან­ვი­თა­რე­ბის შემ­დგ ­ ო­მი ეტა­პი სწო­რედ

იზმს და ელე­მენ­ტა­რუ­ლი შე­მო­სავ­ლის

თე­ატ­რი: თე­ატ­რი ქარ­თუ­ლი კი­ნოს­

ვი­დე­ო­არ­ტი­ა. მაგ­რამ არც ეს მოხ­და. ისე­ვე,

არ­ქო­ნას, ან მძი­მე არას­ტა­ბი­ლუ­რო­ბას;

თ­ვის ბა­დებს მსა­ხი­ო­ბებს და ნა­წი­ლობ­

რო­გორც თე­ატ­რის პი­რო­ბი­თი სივ­რ­ცე არ

ამი­ტო­მაც, დღე­ვან­დე­ლი ქარ­თ­ვე­ლი

რივ კი­ნო-­რე­ჟი­სო­რებს – თა­ვი­სი უძ­ლი­

­ აც­ვ­ლა კი­ნოს „ცხოვრებისეულობამ“ თუ ჩა­ან

პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი მხო­ლოდ იმის

ე­რე­სი სკო­ლით და გა­მოც­დი­ლე­ბით.

თე­ატ­რთ ­ ან შე­და­რე­ბით­მა სი­ნამ­დ­ვი­ლემ,

ხარ­ჯ­ზე არ­სე­ბო­ბენ, რომ, კი­ნოს გარ­

არც ვი­დე­ო­არ­ტის თა­ნა­მედ­რო­ვე ფორ­მამ,

და, აქვთ სა­მუ­შა­ო, სა­დაც მა­თი შრო­მა

იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც აუცი­ლე­

­ ის სი­ი­ა­ფემ გან­დევ­ნა კი­ნო. თუ წარ­მო­ებ

მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად ფას­დე­ბა. ნა­თე­ლი

ბელ­ნი არი­ან კი­ნო­გა­და­ღე­ბებ­ზე.

გახ­და, რომ დღეს შე­საძ­ლე­ბე­ლია

ეს არის ერ­თ­გ­ვა­რი გე­ნე­რა­ლუ­რი

ფილ­მე­ბის დი­დი ნა­კა­დი. რეკ­ლა­მამ იმ­დე­ნად

კი­ნოს­თან ახ­ლო მდგო­მი პრო­ფე­სი­ის

რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი, და მუდ­მი­ვი ვარ­ჯი­ში იმ

მო­იც­ვა მთე­ლი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სივ­რ­ცე, რომ

და­უფ­ლე­ბა და ამით "ოჯახის რჩე­ნა".

ადა­მი­ა­ნე­ბის­თ­ვის, ვი­საც ძა­ლუძს შექ­მ­

ამას მოჰყ­ვა სა­რეკ­ლა­მო რგო­ლე­ბი­სა და

კი­ნოს­თვ ­ ის ად­გი­ლი თით­ქოს აღარ დარ­ჩა.

მახ­სენ­დე­ბა სტუ­დენ­ტო­ბა, 90-იანების

რეკ­ლა­მა: რეკ­ლა­მა ასულ­დ­გ­მუ­ლებს

ნას კი­ნო.

ამ­ბის თხრო­ბის შე­კუმ­შუ­ლო­ბა და სწრა­ფი

ბო­ლო. მა­შინ არა­ფე­რი არ არ­სე­ბობ­და,

რე­ზულ­ტა­ტი კი­ნოს წამ­გე­ბი­ან პო­ზი­ცი­ა­ში

ქა­ლაქ­ში იყო რა­მდე­ნი­მე ცუ­დი ხა­რის­

ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სით, ასე­ვე აკე­თებს

აყე­ნებ­და. კი­ნო­რე­ჟი­სუ­რა­ში სულ უფ­რო მე­ტად

ხის კა­მე­რა, რომ­ლე­ბი­თაც დავ­რ­ბო­დით

დარ­გის პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­ას.

ვხე­დავთ რეკ­ლა­მის გავ­ლე­ნას, ფილ­მე­ბი

და ყო­ველ დღე რა­ღა­ცას ვი­ღებ­დით;

სულ უფ­რო მე­ტად ემ­სგ ­ ავ­სე­ბა ერთ ვრცელ სა­

შემ­დეგ ვყი­დუ­ლობ­დით სა­მონ­ტა­ჟო­ებს

რა­ვი ბა­ნა­ლუ­რი ფრა­ზა ჩა­მოვ­თ­ვა­ლო,

რეკ­ლა­მო რგოლს. თუმ­ცა, ვფიქ­რობ, რომ ეს

და ვა­მონ­ტა­ჟებ­დით, ვწერ­დით სცე­ნა­

რაც ჩვენს ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში გვეს­

მხო­ლოდ რეკ­ლა­მის გავ­ლე­ნა არ უნ­და იყოს.

რებს, ვწვა­ლობ­დით; ვიზ­რ­დე­ბო­დით,

მის: "ეს რე­ჟი­სო­რი რეკ­ლა­მებ­მა გა­ა­ფუ­

ინ­ტერ­ნეტ ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბას­თან

მაგ­რამ ეს არა­ვი­თა­რი ფუ­ლის შოვ­ნის

ჭა", "ძალიან "ტელევიზიონშიკურია"",

ერ­თად, დრო თით­ქოს აჩ­ქარ­და, შე­სა­ბა­მი­სად

პერ­ს­პექ­ტი­ვას არ უკავ­შირ­დე­ბო­და.

"ძალიან რეკ­ლა­მუ­რი ფილ­მი იყო",

კი შემ­ცირ­და ეკ­რა­ნუ­ლი თუ სცე­ნი­ურ ­ ი დრო.

ვმუ­შა­ობ­დით გა­უ­აზ­რებ­ლად, მხო­ლოდ

"ძალიან კლი­პუ­რი­ა", დ.ა.შ. არ ვი­ცი,

მა­ყუ­რე­ბე­ლი ითხოვს დრო­ის მცი­რე მო­ნაკ­

იმი­ტომ, რომ გვინ­დო­და. ამა­სო­ბა­ში

რამ­დე­ნად ობი­ე­ტუ­რი შე­ფა­სე­ბე­ბი­ა,

ვეთ­ში რაც შე­იძ­ლე­ბა მე­ტი ინ­ფორ­მა­ცი­ა, თუ

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში გან­ვი­თარ­და რეკ­ლა­მა

მაგ­რამ დრო გა­დის და, რო­გორც

მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი სა­ნა­ხა­ობ ­ ა მი­იღ ­ ოს. ამას

და ტე­ლე­ვი­ზი­ა, სა­დაც იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის

ჟურ­ნა­ლის თა­ნა­რე­დაქ­ტორ­მა თქვა,

ეწი­რე­ბა სიღ­რ­მე­ებ­ში წვდო­მა, მა­ყუ­რე­ბე­ლი

შრო­მის რე­ა­ლი­ზა­ცია მოხ­და, რომ­ლე­

– დღეს თა­ნა­მედ­რო­ვე ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში

თით­ქოს ყა­ბულს არის, და­ი­ნა­ხოს მხო­ლოდ

ბიც ად­რე თუ გვი­ან ჩა­მო­შორ­დე­ბოდ­ნენ

ახა­ლი გზე­ბი­სა და გა­მომ­სახ­ვე­ლო­ბი­

ის, რაც ზე­და­პი­რზე დევს. ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­

თა­ვი­ანთ პრო­ფე­სი­ას და სხვა საქ­მეს

თი ხერ­ხე­ბის ძი­ე­ბა მის­თ­ვის სა­სი­ცოცხ­

ლე­ბა ალ­ბათ თა­ნა­მედ­რო­ვე ცხოვ­რე­ბის წეს­

მიჰ­ყოფ­დ­ნენ ხელს. მაგ­რამ ამ ორ­მა

ლოდ აუცი­ლე­ბე­ლი გახ­და.

მაც გან­საზღ­ვ­რა. თუმ­ცა, ეს ალ­ბათ ბუ­ნებ­რი­ვი

აღ­მავ­ლო­ბის გზა­ზე მდგომმა დარ­გ­მა

და­ვა­მა­ტებ­დი – ეს მხო­ლოდ შემ­ქ­მ­

პრო­ცე­სია – დღეს თა­ნა­მედ­რო­ვე ხე­ლოვ­ნე­

სა­ქარ­თ­ვე­ლოს გა­და­ურ­ჩი­ნა გა­დამ­ღე­

ნე­ლებს არ ეხე­ბათ, ეს შემ­ფა­სებ­ლებს

ბა­ში ახა­ლი გზე­ბი­სა და გა­მომ­სახ­ვე­ლო­ბი­თი

ბი ჯგუ­ფე­ბი, ანუ მათ არ­სე­ბო­ბას მი­ე­ცა

ბევ­რად უფ­რო აკ­ლი­ათ

­ ის სა­სი­ცოცხ­ლოდ ხერ­ხე­ბის ძი­ე­ბა მის­თვ

ყო­ველ­დღი­უ­რი აზ­რი.

აუცი­ლე­ბე­ლი გახ­და.

ტე­ლე­ვი­ზი­ა: ეხ­მა­რე­ბა რო­გორც

რაც შე­ე­ხე­ბა ზი­ანს – შე­მიძ­ლია უამ­

ირაკლი ჩხიკვაძე

76 teqnologiebi

ტექნოლოგიური რევოლუცია >> სან­­დ­რო და­­რახ­­ვე­­ლი­­ძე

რე­­ვო­­ლუ­­ცია და­­იწყო მო­­უ­ლოდ­­ნე­­ლად. პირ­­

მსოფ­­­ლი­­ო. პა­­ტა­­რა სენ­­­სო­­რი­­ა­­ნი ვი­­დე­­ო­­კა­­მე­­

კა­­მე­­რა – Epic. ARRI-მ თა­­ვი­­სი კი­­ნო­­კა­­მე­­რე­­ბის

ვე­­ლი იყო წი­­თე­­ლი. მან ეჭ­­ვ­ქ­ვეშ და­­ა­ყე­­ნა

რე­­ბი, იგი­­ვე ფა­­სად, ხში­­რად უფ­­­რო იაფა­­დაც,

ბა­­ზა­­ზე ააწყო პო­­პუ­­ლა­­რუ­­ლი Alexa. Canon-მა

ფი­­რის მო­­ნო­­პო­­ლი­­ა. პირ­­ვე­­ლი წი­­თე­­ლი RED

შეც­­­ვა­­ლეს გა­­ცი­­ლე­­ბით ლა­­მა­­ზი გა­­მო­­სა­­ხუ­­ლე­­ბის

ახა­­ლი თა­­ო­­ბის, ზემ­­­გ­­­რ­­­ძ­­­ნო­­ბი­­ა­­რე სენ­­­სო­­

ONE იყო მო­­უ­ხერ­­ხე­­ბე­­ლი, პრე­­ტენ­­ზი­­უ­ლი და

მქო­­ნე HDSLR-ებმა. კლა­­სი­­კუ­­რი ვი­­დე­­ო­­კა­­მე­­რის

რე­­ბით აღ­­­ჭურ­­­ვა ჩ300. ბო­­ლო რამ­­­დე­­ნი­­მე

არას­­ტა­­ბი­­ლუ­­რი კა­­მე­­რა, მაგ­­რამ მას ჰქონ­­

ად­­­გი­­ლი ძი­­რი­­თა­­დად მხო­­ლოდ ტე­­ლე­­ვი­­ზი­­ებ­­­ში

თვე­­ში Canon-მა და Sony-მ რამ­­­დე­­ნი­­მე კა­­მე­­რა

და მთა­­ვა­­რი – 35მმ ფი­­რის მსგავ­­სი ფო­­კუ­­

დარ­­­ჩა, სა­­დაც ფო­­ტო­­ა­­პა­­რა­­ტის ვიწ­­­რო ფო­­კუ­­სუ­­

გა­­მო­­უშ­­­ვეს ზე­­დი­­ზედ და ბა­­ზა­­რი პრო­­დუქ­­­ცი­­ით

სუ­­რი სიღ­­რ­მე, აქამ­­დე წარ­­მო­­უდ­­გე­­ნე­­ლი 4K

რი სიღ­­­რ­­­მე უფ­­­რო მი­­ნუ­­სი­­ა, ვიდ­­­რე პლ­­უ­­სი.

რე­­ზო­­ლუ­­ცია და ხელ­­მი­­საწ­­ვ­დო­­მი ფა­­სი.

HDSLR -ის მო­­ნო­­პო­­ლია დიდ­­­ხანს გაგ­­­რ­­­ძელ­­­ და და ახ­­­ლაც აქვს თა­­ვი­­სი ად­­­გი­­ლი ბა­­ზარ­­­

ეს იყო პირ­­­ვე­­ლი ნა­­ბი­­ჯი, ნი­­ა­­და­­გის მო­­სინ­­­

ზე. დიდ­­­მა კომ­­­პა­­ნი­­ებ­­­მა ცო­­ტა მოგ­­­ვი­­ა­­ნე­­ბით

ყვე­­ლა გე­­მოვ­­­ნე­­ბის და ბი­­უ­­ჯე­­ტის მქო­­ნე მომ­­­ხ­­­ მა­­რებ­­­ლის­­­თ­­­ვის გა­­ა­­ჯე­­რეს. შე­­ვეც­­­დე­­ბით, მოკ­­­ლედ მი­­მო­­ვი­­ხი­­ლოთ რამ­­­დე­­ნი­­მე კა­­მე­­რა, რომ­­­ლებ­­­მაც გარ­­­კ­­­ვე­­უ­­ლი

ჯ­­­ვა; დი­­დი მატ­­­რი­­ცა და და­­ბა­­ლი ფა­­სი – ყვე­­

აღიქ­­­ვეს ამ ბაზ­­­რის მას­­­შ­­­ტა­­ბი და და­­იწყეს

გავ­­­ლე­­ნა იქო­­ნი­­ეს ციფ­­­რუ­­ლი კი­­ნო­­ბაზ­­­რის

ლას შე­­უძ­­­ლია გა­­და­­ი­­ღოს კი­­ნო. ამ პრო­­ცესს

სრულ­­­ფა­­სო­­ვა­­ნი, დიდ­­­სენ­­­სო­­რი­­ა­­ნი კა­­მე­­რე­­ბის

გან­­­ვი­­თა­­რე­­ბა­­ზე.

ვე­­რა­­ფე­­რი გა­­ა­­ჩე­­რებს. შემ­­­დეგ მოხ­­­და კი­­დევ ერ­­­თი მნიშ­­­ვ­­­ნე­­ლო­­ვა­­ნი

გა­­მოშ­­­ვე­­ბა. ეს კა­­მე­­რე­­ბი გა­­ცი­­ლე­­ბით უკე­­თე­­სად არის ინ­­­ტეგ­­­რი­­რე­­ბუ­­ლი პრო­­ფე­­სი­­ო­­ნა­­ლურ

მოვ­­­ლე­­ნა. Canon-მა გა­­ნა­­ვი­­თა­­რა პო­­პუ­­ლა­­რუ­­ლი

კი­­ნო­­წარ­­­მო­­ე­­ბა­­ში, ვიდ­­­რე HDSLR კა­­მე­­რე­­ბი.

კა­­მე­­რა 5D და გა­­მო­­უშ­­­ვა 5D MARK II, ერ­­­თი პა­­ტა­­

შე­­სა­­ბა­­მი­­სად, მა­­თი ფა­­სიც მა­­ინც უფ­­­რო მა­­ღა­­

რა და­­ნა­­მა­­ტით – ვი­­დე­­ო­­გა­­და­­ღე­­ბის ფუნ­­­ქ­­­ცი­­ით.

ლი­­ა, ვიდ­­­რე ფო­­ტო-­­­ვი­­დე­­ო­­კა­­მე­­რე­­ბი­­სა.

ამ კა­­მე­­რის პო­­ტენ­­­ცი­­ა­­ლი მა­­შინ­­­ვე შე­­ნიშ­­­ნეს მოყ­­­

პირ­­­ვე­­ლი ასე­­თი კა­­მე­­რა გა­­მო­­უშ­­­ვა

Ca­­non 5D mark II 2007 წლის სექ­­­ტემ­­­ბერ­­­ში გა­­მო­­ვი­­და ერ­­­თ­­­-ერ­­­თი პირ­­­ვე­­ლი ფო­­ტო­­ა­­პა­­რა­­ტი ვი­­დეო გა­­და­­ღე­­ბის ფუნ­­­ქ­­­ცი­­ით. 5D-მ ფარ­­­თო მა­­სებს მის­­­ცა სა­­შუ­­ა­­ლე­­

ვა­­რულ­­­მა, და­­მო­­უ­­კი­­დე­­ბელ­­­მა და და­­ბალ­­­ბი­­უ­­ჯე­­

Panasonic-მა. ეს იყო AF100. თუმ­­­ცა, მან დი­­დი

ბა მი­­ი­­ღონ ფი­­რის „სიღრმე“, აქამ­­­დე არარ­­­სე­­ბულ

ტი­­ან­­­მა მწარ­­­მო­­ებ­­­ლებ­­­მა. მა­­ლე Canon 5D MARK

პო­­პუ­­ლა­­რო­­ბა ვერ მო­­ი­­პო­­ვა ბა­­ზარ­­­ზე, 4/3

ფა­­სად. მი­­უ­­ხე­­და­­ვად იმი­­სა, რომ გა­­მო­­სა­­ხუ­­ლე­­ბა

II ყვე­­ლა­­ზე პო­­პუ­­ლა­­რუ­­ლი ფო­­ტო-­­­ვი­­დე­­ო­­კა­­მე­­

სენ­­­სო­­რის ზო­­მის გა­­მო. Sony F3 იყო შემ­­­დე­­გი.

Canon­­­-ის მატ­­­რი­­ცი­­დან ძა­­ლი­­ან მიმ­­­ზიდ­­­ვე­­ლი­­ა, მი­­

რა HDSLR გახ­­­და. HDSLR-მა მო­­იც­­­ვა მთე­­ლი

RED-მა გა­­მო­­უშ­­­ვა კი­­დევ ერ­­­თი რე­­ვო­­ლუ­­ცი­­უ­­რი

სი კა­­მე­­რის ფორ­­­მა­­ში მოყ­­­ვა­­ნი­­სა და ვი­­დეოწარ­­­

77

მო­­ე­­ბა­­ში სრულ­­­ფა­­სო­­ვა­­ნი ინ­­­ტეგ­­­რა­­ცი­­ის­­­თ­­­ვის საკ­­­მა­­ოდ ბევ­­­რი აქ­­­სე­­სუ­­ა­­რია სა­­ჭი­­რო. მი­­უ­­ხე­­და­­

RED Epic პირ­­­ვე­­ლი კა­­მე­­რა 5K რე­­ზო­­ლუ­­ცი­­ით. მი­­სი

მატ­­რი­­ცის ზო­­მა: 23,7მმ ხ 13,4მმ რე­­ზო­­ლუ­­ცი­­ა: FullHD 1920ხ1080 კა­­მე­­რა­­ში

ვად გარ­­­კ­­­ვე­­უ­­ლი შეზღუდ­­­ვე­­ბი­­სა და დის­­­კომ­­­ფორ­­­

ზო­­გი­­ერ­­­თი მო­­ნა­­ცე­­მი სხვა კა­­მე­­რე­­ბი­­სას რამ­­­

ჩა­­წე­­რი­­სას. 2880ხ1620 გა­­რე

ტი­­სა, ამ კა­­მე­­რამ სა­­ფუძ­­­ვე­­ლი ჩა­­უ­­ყა­­რა მთელ

დენ­­­ჯერ­­­მე აღე­­მა­­ტე­­ბა. RED-ის ინო­­ვა­­ცი­­ურ­­­მა

რე­­კორ­­დე­­რის ხმა­­რე­­ბი­­სას.

მიმ­­­დი­­ნა­­რე­­ო­­ბას სა­­ხე­­ლად HDSLR.

კა­­მე­­რამ კი­­დევ ერ­­­თი რე­­ვო­­ლუ­­ცია მო­­ახ­­­დი­­ნა

ჩა­­წე­­რის ფორ­­მა­­ტი: ProRes444 კა­­მე­­რა­­ში

მატ­­რი­­ცის ზო­­მა: 36მმ ხ 24მმ

ციფ­­­რულ კი­­ნო­­ბა­­ზარ­­­ზე.

ჩა­­წე­­რი­­სას. ARRIRAW გა­­რე რე­­კორ­­დე­­რის

რე­­ზო­­ლუ­­ცი­­ა: FullHD 1920ხ1080

მატ­­რი­­ცის ზო­­მა: 27,7მმ ხ 14,6მმ

ხმა­­რე­­ბი­­სას.

ჩა­­წე­­რის ფორ­­მა­­ტი: H.264

რე­­ზო­­ლუ­­ცი­­ა: 5K 5120ხ2700

სა­­ბაზ­­რო ფა­­სი: $75000

სა­­ბაზ­­რო ფა­­სი: $2200

ჩა­­წე­­რის ფორ­­მა­­ტი: REDRAW სა­­ბაზ­­რო ფა­­სი: $43000

Sony F3 Sony-მ პირ­­­ვე­­ლი ადეკ­­­ვა­­ტუ­­რი პა­­სუ­­ხი გას­­­ცა

ზე­­მოთ ჩა­­მოთ­­­ვ­­­ლი­­ლი კა­­მე­­რე­­ბის გარ­­­და, ბა­­ზარ­­­ზე კი­­დევ არის და

ARRI Alexa

ძა­­ლი­­ან სწრა­­ფად გა­­მო­­დის ახა­­ლი მო­­დე­­ლე­­ბი. მი­­უ­­ხე­­და­­ვად იმი­­სა, რომ ფი­­რი ჯერ კი­­დევ რჩე­­ბა

გა­­მე­­ფე­­ბულ HDSLR ბა­­ზარს. დი­­დი კომ­­­პა­­ნი­­ე­­

ციფ­­­რუ­­ლი კა­­მე­­რე­­ბის მძი­­მე არ­­­ტი­­ლე­­რი­­ა. გერ­­­მა­­

ბი­­დან, მან პირ­­­ველ­­­მა გა­­მო­­უშ­­­ვა სრულ­­­ფა­­სო­­

ნუ­­ლი კომ­­­პა­­ნია ARRI ფი­­რის კა­­მე­­რე­­ბის წარ­­­მო­­ე­­ბის

უმაღ­­­ლე­­სი ხა­­რის­­­ხის ეტა­­ლო­­ნად,

ვა­­ნი შუ­­პერ35 მატ­­­რი­­ცის მქო­­ნე კა­­მე­­რა. მი­­სი

ლი­­დე­­რია მსოფ­­­ლი­­ო­­ში. თუმ­­­ცა, კომ­­­პა­­ნი­­ამ აუღო

მი­­სი და­­სას­­­რუ­­ლი ნელ­­­-­­­ნე­­ლა

მა­­ღა­­ლი ფა­­სი მა­­ინც იძ­­­ლე­­ვა HDSLR ბაზ­­­რის

ალ­­­ღო ახალ ტალ­­­ღას და გა­­მო­­უშ­­­ვა Alexa. კა­­მე­­რა

ახ­­­ლოვ­­­დე­­ბა და ბა­­ზარ­­­ზე

არ­­­სე­­ბო­­ბის შე­­საძ­­­ლებ­­­ლო­­ბას.

ერ­­­გო­­ნო­­მი­­კით, მაქ­­­სი­­მა­­ლუ­­რად არის მი­­ახ­­­ლო­­ე­­

გა­­მო­­სუ­­ლი ყო­­ვე­­ლი ახა­­ლი კა­­მე­­რა

მატ­­რი­­ცის ზო­­მა: 23,6მმ ხ 13,3მმ

ბუ­­ლი კლა­­სი­­კურ კი­­ნო­­კა­­მე­­რას­­­თან და მთლი­­ა­­ნად

ამ პრო­­ცესს აჩ­­­ქა­­რებს.

რე­­ზო­­ლუ­­ცი­­ა: FullHD 1920ხ1080

არის ინ­­­ტეგ­­­რი­­რე­­ბუ­­ლი კი­­ნო­­წარ­­­მო­­ე­­ბას­­­თან. მი­­სი

ჩა­­წე­­რის ფორ­­მა­­ტი: XDCAM EX

ფა­­სი ასე­­ვე მეტყ­­­ვე­­ლებს იმა­­ზე, რომ ეს კა­­მე­­რა მხო­­

სა­­ბაზ­­რო ფა­­სი: $14000

ლოდ პრო­­ფე­­სი­­ო­­ნა­­ლებ­­­ზეა გათ­­­ვ­­­ლი­­ლი.

78 teqnologiebi

”რეჟისორებს მიგ­ვაჩ­ნი­ა, რომ კი­ნოს ჩვე­ნი შე­მოქ­ მე­დე­ბი­თი ხედ­ვა ავი­თა­რებს, სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში მი­სი გან­ვი­თა­რე­ბა ყვე­ლა­ზე მე­ტად ტექ­ნი­კურ პროგ­რეს­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი” ან­ჯეი ვა­ი­და

ტექნოლოგიური პალიტრა

>> ვი­გენ (ბიბა) ვარ­თა­ნო­ვი

Chap­ter 1 – MAGIჩ

ბელ­მა 20 000 ამე­რი­კულ დო­ლა­რამ­დე

მწარ­მო­ებ­ლე­ბის­თ­ვის ჯერ კი­დევ აუცი­ლებ­

და­ი­წი­ა, დღეს კი ამ­გ­ვა­რი მომ­სა­ხუ­რე­ბა

ლო­ბას წარ­მო­ად­გენს მა­ღალ­ხა­რის­ხი­ან ­ ი და

ეს ტექ­ნო­ლო­გია ფერ­თა კო­რექ­ცი­ი­სა და

­ ებ­ში 1000 ამე­რი­კუ­ლი დო­ლა­რის ფარ­გლ

ძვი­რადღი­რე­ბუ­ლი სტუ­დი­ე­ბის აღ­ჭურ­ვა.

­ უ­რი ეფექ­ტე­ბის და­მუ­შა­ვე­ბი­სათ­ვის ვი­ზუ­ალ

­ ე­ბა. თუ­კი, აქამ­დე მა­ღალ­ხა­რის­ხი­ა­ნი თავ­სდ

Digital Co­lor Cor­rec­ti­on – თავ­და­პირ­ვე­ლად

Chap­ter 3 – "Georgia Co­lor"

შე­იქ­მ­ნა, რა­საც შემ­დეგ ტექ­ნო­ლო­გი­უ­რი

­ ა­ლად აუცი­ლე­ბე­ლი პრო­დუქ­ცი­ის შე­საქ­მნ

პროგ­რე­სის ჯერ არ­ნა­ხუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბა

იყო ძვი­რადღი­რე­ბუ­ლი ტექ­ნი­კუ­რი აღ­ჭურ­

მოყ­ვა. 70-იანი წლე­ბის ბო­ლოს ამე­რი­კულ­მა

ვი­ლო­ბა, დღეს უკ­ვე პა­ტა­რა სტუ­დი­ის შექ­მნ ­ა

კომ­პა­ნი­ამ, სა­ხელ­წო­დე­ბით – „Rank-Cintel“

ერ­თი კომ­პი­უ­ტე­რი პი­რო­ბებ­შიც გახ­და

ბა­ში ქარ­თუ­ლი კი­ნო­წარ­მო­ე­ბის­თ­ვის მე­ტად

ფი­რის სკა­ნი­რე­ბის სის­ტე­მა და­ნერ­გა. ეს

შე­საძ­ლე­ბე­ლი. 2009 წელს კორ­პო­რა­ცია

მძი­მე წლე­ბი იყო. ის მცი­რე­რიცხო­ვა­ნი პრო­ექ­

მე­თო­დი სა­შუ­ა­ლებს იძ­ლე­ო­და ციფ­რულ

Black Magic Design-მა შე­ის­ყი­და კომ­პა­ნია

ტე­ბი, რომ­ლებ­საც სა­ქარ­თ­ვე­ლო აწარ­მო­ებ­და

ფორ­მატ­ში გა­და­ტა­ნი­სას შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბუ­ლი

da Vinci Systems, რა­მაც ფერ­თა კო­რექ­ცი­ის

და­მუ­შა­ვე­ბის ეტაპს ძი­რი­თა­დად საზღ­ვარ­გა­

ყო­ფი­ლი­ყო მა­სა­ლის თავ­და­პირ­ფ­ვე­ლი ხა­

­ა სის­ტე­მა­ზე ფა­სე­ბის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი ვარ­დნ

რეთ გა­დი­ო­და. ფერ­თა კო­რექ­ცი­ის ციფ­რუ­ლი

რის­ხი. 90 - იანი წლე­ბი­დან თით­ქმ ­ ის ყვე­ლა

გა­მო­იწ­ვი­ა. თუ­კი აქამ­დე DaVinci-ის სის­ტე­მის

ტექ­ნო­ლო­გი­ის და­ნერ­გ­ვა სა­ქარ­თ­ვე­ლო­შო

­ ი ფილ­მი­ცა და სა­რეკ­ლა­მო მა­ღალ­ბი­უ­ჯე­ტი­ან

ღი­რე­ბუ­ლე­ბა 80 000 ამე­რი­კუ­ლი დო­ლა­

2004 წლი­დან და­იწყო, რო­დე­საც კომ­პა­ნია „სარკე“-მ ფერ­თა კო­რექ­ცი­ის სა­მარ­თა­ვი პულ­

მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, რომ 90-იანი წლე­ბი­დან მო­ ყო­ლე­ბუ­ლი, შემ­დე­გი ოცი წლის გან­მავ­ლო­

რგო­ლიც სკა­ნი­რე­ბი­სა და ფერ­თა კო­რექ­

რი­დან-200 000-მდე მერ­ყე­ობ­და, ბა­ზარ­ზე

ცი­ის ეტაპს ამ მე­თო­დით გა­დი­ო­და. მაგ­რამ,

გა­მოჩ­ნ­და ახა­ლი პრო­დუქ­ტი, რომ­ლის

ტი შე­მო­ი­ტა­ნა ქარ­თულ კი­ნო­წარ­მო­ე­ბა­ში. ამის

ციფ­რუ­ლი ტექ­ნო­ლო­გი­ის ამ სი­კე­თით ვერ

ღი­რე­ბუ­ლე­ბაც 999 ამე­რი­კულ დო­ლარს

შემ­დეგ ნელ­-­ნე­ლა სა­ქარ­თ­ვე­ლო­შიც და­იწყო

სარ­გებ­ლობ­დ­ნენ სა­შუ­ა­ლო და და­ბალ­ბი­

შე­ად­გენს. დღეს და­მუ­შა­ვე­ბის პრო­ცეს­შია

ფერ­თა კო­რექ­ცი­ის სის­ტე­მე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა.

უ­ჯე­ტი­ა­ნი ფილ­მე­ბის მწარ­მო­ებ­ლე­ბი – იმ

DaVinci Re­ol­ve სის­ტე­მის შემ­დე­გი ვერ­სი­ა,

დღე­ი­სათ­ვის კომ­პა­ნია Imedi Films-ში Assimilate

დრო­ის­თ­ვის ეს საკ­მა­ოდ ძვი­რი სი­ა­მოვ­ნე­ბა

რაც პრო­დუქ­ტის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბის და ახა­ლი

Scratch-ის ბა­ზა­ზე და­ნერ­გი­ლია ფერ­თა კო­

გახ­ლ­დათ. ათი­ოდ ­ ე წლის შემ­დეგ კი­ნოს­მ­

მე­თო­დე­ბის და­ნერ­გ­ვის კი­დევ უფ­რო დიდ

რექ­ცი­ის სის­ტე­მა, რო­მე­ლიც თა­ნა­მედრო­ვე

ყა­რო­ში გაჩ­ნ­და ციფ­რუ­ლი კი­ნო­კა­მე­რე­ბი.

შე­საძ­ლებ­ლო­ბას გვპირ­დე­ბა.

სტან­დარ­ტე­ბის პრო­დუქტს აწარ­მო­ებს.

Chap­ter 2 – "Home Stu­di­o" VS Post Production House

Chap­ter 4 – ტექ­ნი­კუ­რი ნი­უ­ან­სე­ბი

ამ რე­ვო­ლუ­ცი­უ­რი მოვ­ლე­ნის წყა­ლო­ბით,

ბე­ლი კი­ნოპ­რო­ექ­ტე­ბი­სათ­ვის. ციფ­რუ­ლი კა­მე­რე­ბის წარ­მო­ე­ბა მცი­რე დრო­ის გან­მავ­

2009 წლის­თ­ვის, ტექ­ნ­ლო­გი­ებ ­ ის გა­ი­აფ ­ ე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, კი­ნო­წარ­მო­ე­ბა გა­ცი­ლე­ბით ხელ­

რო­დ ე­ს აც კი­ნ ო­წ არ­მ ო­ე ­ბ ის შე­მ ოქ­მ ე­დ ე­ ბი­თ ი მხა­რ ე თით­ქ ­მ ის დას­რ უ­ლ ე­ბ უ­ლ ია – და­მ ონ­ტ ა­ჟ ე­ბ უ­ლ ი ფილ­მ ის­თ ­ვ ის იქ­მ ­ნ ე­ბ ა

ლო­ბა­ში სულ უფ­რო მე­ტად იხ­ვე­წე­ბო­და და

მი­საწ­ვდ ­ ო­მი­ა, თუმ­ცა უკ­ვე მა­ლე ნა­თე­ლი გახ­და,

ვი­ზ უ­ა ­ლ უ­რ ი ეფექ­ტ ე­ბ ი, მუ­შ ავ­დ ე­ბ ა ხმა

პა­სუ­ხობ­და მა­ღალ სტან­დარ­ტებს. გა­იზ ­ არ­და

რომ რო­დე­საც სა­უ­ბა­რია სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი

და მზად­დ ე­ბ ა ტიტ­რ ე­ბ ი – ამ მო­მ ენ­ტ ი­დ ან

მოთხოვ­ნა ფერ­თა ციფ­რუ­ლი კო­რექ­ცი­ის

ფილ­მის ფერ­თა კო­რექ­ცი­ა­ზე პა­ტა­რა სტუ­დი­ებ ­ი

ვიწყებთ ფერ­თ ა კო­რ ექ­ც ი­ი ს პრო­ც ესს,

სის­ტე­მებ­ზეც. მა­გა­ლი­თის­თ­ვის, თუ­კი 2004

ვერ აკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბენ თა­ნა­მედ­რო­ვე ტექ­ნი­კურ

რო­მ ე­ლ იც რამ­დ ე­ნ ი­მ ე ეტა­პ ად იყო­ფ ა:

წელს ფერ­თა კო­რექ­ცია ღი­რე­ბუ­ლე­ბა

სტან­დარტს, რო­გო­რი­ცაა – კი­ნო­თე­ატ­რებ­ში

სა­შუ­ა­ლოდ 100 000 ამე­რი­კუ­ლი დო­ლარს

ციფ­რუ­ლი კო­რექ­ცი­ა, ოპ­ტი­კუ­რი პრო­ექ­ცი­ა, DVD

I ეტა­პი – " Re-­Con­form"

შე­ად­გენ­და, 2007 წლი­სათ­ვის ამ მაჩ­ვე­ნე­

თუ Blu-Ray ჩვე­ნე­ბის უზ­რუნ­ველ­ყო­ფა. ამი­ტო­მაც,

ფილ­მის სრუ­ლი მონ­ტა­ჟის აღ­დ­გე­ნა, რაც

ფოტო: ტატო კოტეტიშვილი

­ ა არა­ნაკ­ლებ ხელ­მი­საწ­ვ­დო­მი კი­ნო­წარ­მო­ებ გახ­და პა­ტა­რა სტუ­დი­ე­ბი­სა და და­მო­უ­კი­დე­

79

80 teqnologiebi

BEFORE

AFTER

გუ­ლის­ხ­მობს მონ­ტა­ჟის გა­და­ტა­ნას ფერ­თა

ტო­ნებ­ში იქ­ნე­ბა გა­დაწყ­ვე­ტი­ლი ფილ­მი,

მა­ყუ­რე­ბე­ლი იხი­ლავს. ამ ეტაპ­ზე ფერ­თა

კო­რექ­ცი­ის სის­ტე­მა­ში. თა­ნა­მედ­რო­ვე ტექ­ნო­

მი­სი ესათუის სცე­ნა. ფილ­მის წარ­მო­ე­ბის ამ

კო­რექ­ცი­ის სის­ტე­მას უერ­თდ ­ ე­ბა ყვე­ლა ის

ლო­გი­ებ­მა ეს პრო­ცე­სი მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­ა­

ეტაპ­ზე მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას

დე­ტა­ლი, რო­მე­ლიც პა­რა­ლე­ლუ­რად მუ­

მარ­ტი­ვა, თუმ­ცა, სწო­რედ ეს ეტა­პი მო­ითხოვს

იღებს ეგ­რეთ წო­დე­ბუ­ლი – „ვიზუალური

შავ­დე­ბა – იქ­ნე­ბა ეს ვი­ზუ­ა­ლუ­რი ეფექ­ტე­ბი,

დიდ ყუ­რადღე­ბას. ამ მო­მენ­ტი­დან იწყე­ბა

ჯგუ­ფი“, რე­ჟი­სო­რის, ოპე­რა­ტო­რი­სა და

სუბ­ტიტ­რე­ბი თუ სხვა. მზად­დე­ბა ვერ­სი­ებ ­ი

ფილ­მის ქრო­ნო­მეტ­რა­ჟის კად­რე­ბად ათ­ვ­ლა –

მხატ­ვრ ­ ის თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით. ფერ­თა

ციფ­რუ­ლი პრო­ექ­ცი­ის­თვ ­ ის, Blu-Ray და DVD დის­კე­ბი სა­ტე­ლი­ვი­ზიო ჩვე­ნე­ბე­ბის­თ­ვის.

სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მი სა­შუ­ა­ლოდ 120 000

ამათუიმ კომ­ბი­ნა­ცი­ით ჩვენ ვქმნით ფილ­მის

კად­რის­გან შედ­გე­ბა. ყვე­ლა ეს კად­რი ერთ

გან­წყო­ბას, უფ­რო კონ­კრ ­ ე­ტუ­ლად რომ

ციფ­რულ ფა­ილ­ში თავ­ს­დე­ბა, რაც სუ­რა­თე­ბის

ვთქვათ – ვქმნით ცივ, ღრუბ­ლი­ან ან ცხელ,

თან­მიმ­დევ­რო­ბას – Image Se­qu­en­ce-ს შე­ად­გენს.

მზი­ან დღეს.

ციფ­რუ­ლი პრო­ექ­ცია ამე­რი­კის ყვე­ლა კი­ნო­

Se­con­dary Co­lor Cor­rec­ti­on

ნად და­აჩ­ქა­რა 3D ფორ­მა­ტის ფილ­მე­ბის

ფორ­მა­ტი მო­ი­ცავს და გად­მოს­ცემს გა­მო­სა­ხუ­

ექ­ს­პერ­ტე­ბის ვა­რა­უ­დით, 2012 წლი­დან თე­ატრს მო­ი­ცავს. ეს პრო­ცე­სი მნიშ­ვ­ნე­ლოვ­

ციფ­რუ­ლი კად­რე­ბის ფორ­მა­ტი, რო­გორც წე­სი, DPX -ს (Digital Picture Exchange) გულისხმობს. ეს

Last Chap­ter – ციფ­რუ­ლი პრო­ექ­ცია

რო­დე­საც არ­ჩე­ულ ­ ია ფილ­მის ეს­თე­ტი­კუ­რი

წარ­მო­ე­ბამ. 2009 წელს, მხატ­ვ­რუ­ლი ფილ­მის AVATAR-ის ეკ­რა­ნებ­ზე გა­მოს­ვლ ­ ის შემ­დეგ,

ლე­ბა­ში არ­სე­ბულ სრულ ინ­ფორ­მა­ცი­ას ყვე­ლა­

მხა­რე, უკ­ვე აქე­დან გა­მო­მი­დი­ნა­რე, თან­მიმ­

ზე მუ­ქი­დან - ყვე­ლა­ზე ნა­თელ წერ­ტი­ლე­ბამ­დე.

დევ­რუ­ლად იწყე­ბა ფერ­თა გა­მის შექ­მ­ნა, და

რომ­ლის ნახ­ვაც მხო­ლოდ ციფ­რუ­ლი პრო­

სწო­რედ აქე­დან იწყე­ბა ფერ­თა და­მუ­შა­ვე­ბა.

­ ­ლი კად­რის და­მუ­შა­ვე­ბა და შემ­დეგ თი­თო­ეუ

ექ­ცი­ით იყო შე­საძ­ლე­ბე­ლი, კი­ნო­თე­ატ­რე­ბის

ხარ­ვე­ზე­ბის გას­წო­რე­ბა.

II ეტა­პი – "First Light Cor­rec­ti­on" (One Light Cor­rec­ti­on ) გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბის პირ­ვე­ლა­დი და­ბა­ლან­

მე­ნეჯ­მენ­ტ­მა და­ი­ნა­ხა, რომ ამ ფორ­მა­ტის აღ­ჭურ­ვი­ლო­ბა­ში ჩა­დე­ბულ ინ­ვეს­ტი­ცი­ას

Finishing ბო­ლო ეტა­პი, არა მხო­ლოდ ფერ­თა კო­

სე­ბა, რა­საც მოს­დევს ფერ­თა კო­რექ­ცი­ის

რექ­ცი­ის თვალ­საზ­რი­სით, არა­მედ ფილ­მის

მხატ­ვ­რუ­ლი ეტა­პი – თუ რა ფე­რებ­სა და

უკ­ვე იმ ფორ­მამ­დე მიყ­ვა­ნა, რო­გორც მას

პირ­ვე­ლი ჩვე­ნე­ბე­ბი­დან უკ­ვე ძა­ლი­ან მა­ლე მოქვს მო­გე­ბა. ად­ვი­ლად წარ­მო­სად­გე­ნი­ა, თუ რამ­დე­ნად უფ­რო იაფი და მარ­ტი­ვი გახ­და ფილ­მის

81

BEFORE

AFTER

ჩვე­ნე­ბა მწარ­მო­ე­ბე­ლი კომ­პა­ნი­ებ ­ ის­თვ ­ ის

­ ელს სა­შუ­ა­ლე­ბას აძ­ლევს რაც მწარ­მო­ებ

მსოფ­ლი­ოს ნე­ბის­მი­ერ კი­ნო­თე­ატ­რ­ში. დღეს

კონ­ტ­რო­ლი გა­უ­წი­ოს თა­ვის პრო­დუქ­ცი­ას,

ფილ­მის მსოფ­ლიო პრე­მი­ე­რი­სა თუ მი­სი

და­იც­ვას უკა­ნო­ნო ჩვე­ნე­ბე­ბი­სა­გან.

შემ­დ­გო­მი დის­ტ­რი­ბუ­ცი­ის­თ­ვის უკ­ვე აღარ

ტექ­ნო­ლო­გი­ურ­მა პროგ­რეს­მა სა­ქარ­თ­ვე­

­ა არის სა­ჭი­რო ას­ლე­ბის დამ­ზა­დე­ბა, თარ­გ­მნ

ლომ­დეც მო­აღ­წი­ა, უკა­ნას­კ­ნე­ლი ათი წლის

და შემ­დ­გომ ისევ ფირ­ზე და­ბეჭ­დ­ვა.

გან­მავ­ლო­ბა­ში სა­რეკ­ლა­მო რგო­ლე­ბის ასი

სა­შუ­ა­ლოდ სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მის

პრო­ცენ­ტი ციფ­რულ კა­მე­რა­ზეა გა­და­ღე­ბუ­

ზო­მა 120 GB-ს, ხო­ლო 3D ფორ­მა­ტის ფა­ილ­

ლი. ციფ­რუ­ლი ტექ­ნო­ლო­გი­ით აღ­ჭურ­ვი­ლია

მის ზო­მა 240GB-ს შე­ად­გენს. ფილ­მი მცი­რე

ხუ­თი კი­ნო-­დარ­ბა­ზი, ფილ­მე­ბის დი­დი უმ­

ზო­მის მყარ დის­კ­ზე ეტე­ვა. ზო­მის შემ­ცი­რე­ბა

რავ­ლე­სო­ბის პრო­ექ­ცია სწო­რედ ციფ­რუ­ლი

ისე, რომ ხა­რის­ხი მაქ­სი­მა­ლუ­რად ყო­ფი­ლი­

გზით ხდე­ბა.

ყო შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბუ­ლი შე­საძ­ლე­ბე­ლი გა­ხა­და

და ბო­ლოს – ნაკ­ლი, რა­ო­დენ უცა­ნა­უ­რა­

ტექ­ნო­ლო­გი­ის და­ნერ­გ­ვამ, რო­მე­ლიც DCP

დაც არ უნ­და ჟღერ­დეს ტექ­ნი­კუ­რი პრო­ფე­სი­

პა­კეტს გუ­ლის­ხ­მობს. პა­კე­ტი აერ­თი­ა­ნებს

ის წარ­მო­მად­გენ­ლის­გან – კი­ნო­თე­ატრ­ში

­ ა­ილ­ში ფილ­მის გა­მო­სა­ხუ­ლე­ ერთ ვი­დე­ოფ

აღარ ის­მის პრო­ექ­ტო­რის ხმა, ფი­რის

ბას, ხმას 5.1 ან 7.1 სტან­დარ­ტით, სუბ­ტიტ­

შრი­ა­ლი, მო­ტო­რე­ბის კა­კუ­ნი – ის, რაც

რებს და სა­რეკ­ლა­მო რგო­ლებს. მთლი­ანდ

მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მიქ­მ­ნი­და გრძნო­ბას, რომ

მი­სი ზო­მა 1.2TB-იდან 2TB-მდეა, ათ­ჯერ

სე­ან­სი და­იწყო.

გა­დის კომ­პ­რე­სი­ას სპე­ცი­ა­ლუ­რი ალ­გო­ რით­მით, რაც გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბის პირ­ვე­ლა­დი ხა­რის­ხის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბის სა­წინ­და­რი­ა. DCP პა­კე­ტი და­ცუ­ლია სპე­ცი­ალ ­ უ­რი კო­დით,

82 BOSCH

პროექტის ბაზ­რო­ბა თბი­ლის­ში ან­დრ ­ ეა უინ­კი – Exground Filmfest-ის

>> ანდრეა უინკი

მოკ­ლედ გად­მო­ცე­მას და­გეგ­მი­ლი გრა­ფი­კის

ძა­ლი­ან და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი კი­ნო­რე­

(დამოუკიდებელი კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლი ვის­ბა­

ფარ­გ­ლებ­ში, პო­ტენ­ცი­ურ პარ­ტნ ­ ი­ორ­თათ­ვის

ჟი­სო­რებ­თან და პრო­დუ­სე­რებ­თან შეხ­ვედ­ რით ამ ჯერ კი­დევ ნაკ­ლე­ბად ცნო­ბი­ლი

დენ­ში, გერ­მა­ნი­ა) დი­რექ­ტო­რი; goEast-ის

ინ­ტე­რე­სის გაღ­ვი­ვე­ბას. გა­და­იდ­გა პირ­ვე­ლი

(კინოფესტივალი ვის­ბა­დენ­ში, გერ­მა­ნი­ა)

ნა­ბი­ჯი Robert Bosch Stiftung-ის კოპ­რო­დუქ­

რე­გი­ო­ნი­დან. სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში მოგ­ზა­ურ ­ ო­ბა

­ ღ­ვა­ნე­ლი; სტუნ­დეტ­თა კონ­კურ­სის ხელ­მძ

ცი­ის პრიზ­ზე გა­ნაცხა­დის შე­სა­ტა­ნად.

უნი­კა­ლუ­რი შან­სია Robert-Bosch-Project

goEast-Young Professionals-ის ფეს­ტი­ვა­ლის

Robert Bosch Stiftung – გერ­მა­ნი­ის ერ­თ­-ერ­თი

Market-ის ფარ­გ­ლებ­ში, ვი­ნა­იდ ­ ან არ­სე­ბობს

ყვე­ლა­ზე დი­დი ფონ­დი. და­არ­ს­და 1964 წელს,

­ ი ურ­თი­ერ­თო­ბის დამ­ყა­რე­ბის გრძელ­ვა­დი­ან

ბაზ­რო­ბის კო­ორ­დი­ნა­ტო­რი ახალ­გაზ­რდ ­ ა

და­კავ­ში­რე­ბუ­ლია რო­ბერტ ბო­შის კომ­პა­ნი­

შან­სი.

კი­ნო­რე­ჟი­სო­რე­ბის­თ­ვის გერ­მა­ნი­ი­დან, ცენ­ტ­

ას­თან, რო­მე­ლიც აკონ­ტ­რო­ლებს აქ­ტი­ვე­ბის

ტრე­ნინ­გის პროგ­რა­მი­სა და პრო­ექ­ტის

რა­ლუ­რი და აღ­მო­სავ­ლეთ ევ­რო­პი­დან; 2008

უდი­დეს ნა­წილს. ფონდი იზი­არ ­ ებს რო­ბერტ

წლი­დან მუ­შა­ობს Robert Bosch Stiftung-ის

ბო­შის ფი­ლან­ტრ ­ ო­პულ ხედ­ვას და ახორ­ცი­

გა­ა­მარ­თ­ლა თუ არა თქვენ­მა მო­ლო­დინ­მა? ძა­ლი­ან ვე­ლო­დი ამ შეხ­ვედ­რას. მინ­დო­და

კოპ­რო­დუქ­ცი­ის პრიზ­ზე, აწყობს ინ­დი­ვი­დუ­ა­

ე­ლებს მრა­ვალ პრო­ექტს ჯან­მ­რ­თე­ლო­ბის,

გავ­ც­ნო­ბო­დი და­ფი­ნან­სე­ბი­სა და კოპ­რო­დუქ­

ლურ შეხ­ვედ­რებს გერ­მა­ნელ პრო­დუ­სე­რებ­

გა­ნათ­ლე­ბის, ნი­ჭი­ერ ბავ­შვ ­თ ­ ა მხარ­და­ჭე­რის,

ცი­ის შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს რე­გი­ონ­ში. დი­ახ, ჩემ­მა მო­ლო­დინ­მა გა­ა­მარ­თ­ლა. შეხ­ვედ­რებ­

სა და Sarajevo Talent Campus-ს მო­ნა­წი­ლე­ებს

სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თ­შე­თან­ხმ ­ ე­ბის

შო­რის, სო­ფი­ას შეხ­ვედ­რებ­სა და თბი­ლი­სის

სფე­რო­ში გერ­მა­ნი­ა­სა და ევ­რო­პის სხვა ქვეყ­

მა წარ­მა­ტე­ბით ჩა­ი­ა­რა იმ თვალ­საზ­რი­სით,

პრო­ექ­ტის ბაზ­რო­ბას შო­რის; ამ­ზა­დებს ნი­ჭი­

ნებ­ში. Robert Bosch Stiftung გას­ცემს სამ პრიზს

რომ ჩვენ და­ვიწყეთ სა­უ­ბა­რი პრო­ექ­ტე­ბის

ერ ახალ­გაზ­რ­დებს პრო­ექ­ტე­ბის პიტ­ჩინ­გშ ­ი

კოპ­რო­დუქ­ცი­აშ ­ ი ახალ­გაზ­რ­და გერ­მა­ნე­ლი

შე­სა­ხებ: პირ­ვე­ლი მო­საზ­რე­ბე­ბის, კი­ნე­მა­ტოგ­

(კინოპროექტის პრე­ზენ­ტა­ცია ინ­ვეს­ტი­ცი­ის

და აღ­მო­სავ­ლეთ­-ევ­რო­პე­ლი კი­ნო­რე­ჟი­სო­

რა­ფი­უ­ლი მიდ­გო­მე­ბის, გან­ვი­თა­რე­ბის,

მო­პო­ვე­ბის მიზ­ნით). წელს ან­დ­რეა უინ­კ­მა

რე­ბის­თ­ვის. პრი­ზი, რო­მე­ლიც თი­თო­ეუ ­ ­ლი

კრე­ა­ტი­უ­ლი წარ­მო­ე­ბის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბის,

ტრე­ნინ­გე­ბი ჩა­ატ ­ ა­რა თბი­ლი­სის პრო­ექ­ტის

შერ­ჩე­ულ ­ ი პრო­ექ­ტის­თვ ­ ის 70 000 ევ­როს

და­ფი­ნან­სე­ბის და კოპ­რო­დუქ­ცი­ის თვალ­საზ­

ბაზ­რო­ბა­ზე.

ტოლ­ფა­სი­ა, გა­და­ე­ცე­მა შემ­დე­გი კა­ტე­გო­რი­ის

რი­სით. შევ­ხ­ვ­დი კი­ნო­რე­ჟი­სო­რებს, რომ­ლებ­

2011 წლის ივ­ლის­ში თბი­ლის­ში გან­ხორ­ ცი­ელ­და რო­ბერტ ბო­შის ფონ­დის და სა­ ­ ე­ლოს კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ის ეროვ­ნუ­ლი ქარ­თვ

ფილ­მე­ბის­თ­ვის: ანი­მა­ცი­უ­რი, დო­კუ­მენ­ტუ­რი

საც სა­ინ­ტე­რე­სო მო­საზ­რე­ბე­ბი აქვთ, მაგ­რამ

და მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი.

პრო­ექ­ტე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა ჯერ კი­დევ

წელს Project Market Tbilisi – ის ფარ­გლ ­ ებ­

გან­ვი­თა­რე­ბის საწყის ფა­ზა­ში გახ­ლავთ.

ცენ­ტ­რის პირ­ვე­ლი ერ­თობ­ლი­ვი პრო­ექ­ტი.

ში 12-მა პრო­ექ­ტ­მა მი­იღ ­ ო მო­ნა­წი­ლე­ობ ­ ა,

აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, არ ვარ დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­

­ ა კი­ნო­რე­ჟი­სო­რებს შე­საძ­ ახალ­გაზ­რდ

რო­მელ­თა­გან 2 პრო­ექ­ტი წარ­მო­ად­გი­ლი

ლი, რომ პრო­ექ­ტ­ზე გა­ნაცხადს კოპ­რო­დუქ­

ლებ­ლო­ბა მი­ე­ცათ, მო­ნა­წი­ლე­ობ ­ ა მი­ი­ღონ

იყო აზერ­ბა­იჯ ­ ა­ნი­დან, 2 სომ­ხე­თი­დან და 8

ცი­ის პრი­ზის­თ­ვის წელს შე­ვი­ტან, თუმ­ცა,

ინ­დუს­ტ­რი­ულ შეხ­ვედ­რებ­ში გერ­მა­ნელ პრო­

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან.

დუ­სე­რებ­თან და გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლონ პრო­ექ­

„თბილისის პრო­ექ­ტის ბაზ­რო­ბის­“­-ის შემ­

სა­მო­მავ­ლოდ ეს რე­ა­ლუ­რი­ა. ახალ­გაზ­რ­და და ნი­ჭი­ე­რი კი­ნო­რე­ჟი­სო­რე­ბის­თ­ვის უფ­რო

ტე­ბი სა­ერ­თა­შო­რი­სო დო­ნე­ზე. თა­ნამ­შ­რომ­

დეგ ვე­სა­უბ­რე გერ­მა­ნელ პრო­დუ­სერს, ენ

მე­ტი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა იხ­ს­ნე­ბა კოპ­რო­დუქ­ცი­ის

ლო­ბა Project market Tbilisi-ის ფარ­გ­ლებ­ში

კე­რო­ლინ რე­ნინ­გერს, რო­მე­ლიც გახ­ლავთ

სფე­რო­ში. კი­ნო­რე­ჟი­სო­რე­ბი სა­ქარ­თ­ვე­ლო­

გაგ­რძ ­ ელ­და: წელს, 24-დან – 27 ივ­ლი­სამ­დე

zero one film-ის პრო­დუ­სე­რი, სა­ტე­ლე­ვი­ზიო

დან ყუ­რადღე­ბას ამახ­ვი­ლე­ბენ ისეთ

ჩა­ტარ­და სამ­დღი­ა­ნი სე­მი­ნა­რი – გერ­მა­ნე­ლი

და დო­კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნოს გან­ვი­თა­რე­ბის

თე­მებ­ზე, რომ­ლე­ბიც სა­ი­ნე­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბო­და

პრო­დუ­სე­რე­ბი შეხ­ვდ ­ ნ ­ ენ ახალ­გაზ­რ­და კი­ნო­

კუთხით; 2008 წლი­დან და­ა­არ­სა კომ­პა­ნია

უცხო­ე­ლი აუდი­ტო­რი­ის­თ­ვის, ამი­ტო­მაც

რე­ჟი­სო­რებს სომ­ხე­თი­დან, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნი­დან

­ ე­რი­მენ­ტულ Joon film, რო­მე­ლიც აქ­ცენტს ექ­სპ

ვი­მე­დოვ­ნებ, რომ ეს მი­იპყ­რობს თა­ნაპ­რო­დუ­

და სა­ქარ­თ­ვლ ­ ო­დან.

კი­ნო­ზე აკე­თებს.

ახალ­გაზ­რ­და კი­ნო­რე­ჟი­სო­რე­ბი კავ­კა­სი­ის რე­გი­ონ ­ ი­დან გა­ეც­ნენ სა­ერ­თა­შო­რი­სო კოპ­

სე­რე­ბის ყუ­რადღე­ბას არა­მარ­ტო გერ­მა­ნი­ა­ში, არა­მედ მთელ ევ­რო­პა­ში.

რო­გორც პრო­დი­უს ­ ერ­მა რა მიზ­ნით

რო­დუქ­ცი­ას. ჩა­ტარ­და პრო­ექ­ტის წარ­დ­გე­ნის

შე­ი­ტა­ნეთ გა­ნაცხა­დი პრო­ექ­ტის ბაზ­რო­ბა­ზე

ტრე­ნინ­გი, რო­მე­ლიც გუ­ლის­ხ­მობს იდე­ის

თბი­ლის­ში?

83

84 EAVE

"ცხელი ზაფხუ­ლის 3 დღე"

>> ირმა ჯანჯღავა

„სწავლება ჩე­მი ჰო­ბი­ა. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს,

რე­ბულ ტრე­ნინ­გზ ­ ე, მის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა­ზე და

ჟაკ აშო­ტი – კონ­სულ­ტან­ტი სცე­ნა­რის

რო­დე­საც გა­მოც­დი­ლე­ბას სხვას ვუ­ზი­ა­რებ“

იმა­ზე, თუ რა შე­დე­გებს შე­იძ­ლე­ბა ვე­ლო­

გან­ვი­თა­რე­ბის დარ­გშ ­ ი; მუ­შა­ობ­და ისეთ

– ამ სიტყ­ვე­ბით და­იწყო აუდი­ტო­რი­ას­თან

დოთ ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი ვორ­ქ­შო­ფე­ბი­დან.

რე­ჟი­სო­რებ­თან, რო­გო­რე­ბიც არი­ან – ლარს

ურ­თი­ერ­თო­ბა Mini-Eave-ს პრო­დუ­სე­რე­ბის ტრე­ნინ­გის ხელ­მ­ძღ­ვა­ნელ­მა სას­წავ­ლო

და­ვიწყოთ იმით, თუ რა­ტომ არის ასე­თი მნიშ­ ვ­ნე­ლო­ვა­ნი მსგავ­სი ვორ­ქ­შო­ფის ჩა­ტა­რე­ბა:

ნა­რის მი­ხედ­ვით არის გა­და­ღე­ბუ­ლი 2009 წლის კა­ნის კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლის ოფი­ცი­ა­ლურ

დარ­გშ ­ ი, საფ­რან­გე­თის ერ­თ­-ერ­თ­მა სა­უკ ­ ე­ თე­სო პრო­დუ­სერ­მა, იან ტილ­ჟეს­მა.

ფონ ტრი­ე­რი, რო­ბერტ ბრე­სო­ნი. მი­სი სცე­

ამ­გ­ვა­რი ტრე­ნინ­გის მოწყო­ბის აუცი­ლებ­ ლო­ბა ფილ­მის წარ­მო­ე­ბის პრო­ცეს­ში სცე­

პროგ­რა­მის მო­ნა­წი­ლე, მა­რი­ნა დე ვა­ნის ­ ე­დო ფილ­მი – Don’t Look back („არ მო­იხ

Mini-Eave-ს ტრე­ნინ­გი კი­ნო­ცენ­ტრ ­ ის მი­ერ

ნა­რის გან­ვი­თა­რე­ბის ეტა­პის არარ­სე­ბო­ბამ

უკან“) სო­ფი მარ­სო­სა და მო­ნი­კა ბე­ლუ­ჩის

და­გეგ­მი­ლი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის მხო­ლოდ ერთ

გამოიწვია. თვალ­ნათ­ლივ გა­მოჩ­ნ­და, რომ

­ ით. მო­ნა­წი­ლე­ობ

ნა­წი­ლი­ა, რო­მე­ლიც სცე­ნა­რის გან­ვი­თა­რე­

­ ა­ში ჩაშ­ვე­ბას წინ სწო­რედ სცე­ნა­რის წარ­მო­ებ

ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბას წარ­მოდ­გენს. რო­გორც

­ ებ­დეს, ამის გა­რე­შე გან­ვი­თა­რე­ბა უნ­და უს­წრ

­ ის ცნო­ბი­ლი­ა, 2012 წე­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვ

­ ი­ის ხვა­ლინ­დე­ლი ქარ­თუ­ლი კი­ნო­ინ­დუს­ტრ

და, თუ ვინ მი­იღ ­ ებ­და ტრე­ნინ­გშ ­ ი მო­ნა­წი­ლე­

კი­ნო­ცენ­ტრ ­ მ ­ ა სცე­ნა­რის გან­ვი­თა­რე­ბის

დღე ეჭ­ვის ქვეშ დად­გე­ბო­და.

ო­ბას. წარ­მოდ­გე­ნი­ლი პრო­ექ­ტე­ბი­დან ხუ­თი შე­ირ­ჩა:

წლად გა­მო­აცხა­და. ამ მხრივ ბევ­რი რამ გა­კეთ­და და კეთ­დე­ბა: სცე­ნა­რის გან­ვი­თა­

არ შევ­ჩერ­დე­ბით ტრე­ნე­რე­ბის პრო­ფე­

რე­ბის ტრე­ნინ­გი Mini-Eave-ს წარ­მო­მად­გენ­

სი­ო­ნა­ლიზ­მზ ­ ე და მა­თი ბი­ოგ­რა­ფი­ე­ბი­დან

ლე­ბის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით, გრან­ტე­ბის გა­ცე­მა

ყუ­რადღე­ბას მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე დე­ტალ­ზე

სცე­ნა­რის გან­ვი­თა­რე­ბის­თვ ­ ის და ყო­ველ­წ­

გა­ვა­მახ­ვი­ლებთ: იან ტილ­ჟე­სი – ხელ­მძ ­ ღ­ვა­ნე­ლი სას­წავ­ლო ­ ო­რი – ევ­რო­პის დარ­გ­ში /პროდუსერების ტი­უტ

ვფიქ­რობთ, ყვე­ლა ეს ღო­ნის­ძი­ებ ­ ა ერ­თად

რუ­სუ­დან ჭყო­ნია და თი­ნა­თინ ჭყო­ნი­ა, პრო­ექ­ტით – „მზევ, შინ შე­მო­დი­ო“; ნა­ნა ჯა­ნე­ლი­ძე და ეკა­ტე­რი­ნე ჯო­ჯუ­ა, პრო­ ექ­ტით – „სხვა სა­მოთხე­ში“ ;

ლი­უ­რი კონ­კურ­სი „გალა“, წლის სა­უ­კე­თე­სო სცე­ნა­რის გა­მო­სავ­ლე­ნად.

მათ მი­ერ კონ­კურ­სის სა­ფუძ­ველ­ზე გა­დაწყ­

კი­ნო­აკ ­ ა­დე­მი­ის წევ­რი; მრა­ვა­ლი წლის გან­

ლე­ვან ფირ­ცხა­ლა­ვა და მა­რი ჩა­ჩუ­ა, პრო­ ექ­ტით – „იდეალური ლა­მაზ­მა­ნე­ბი“ ; უტა ბე­რია და ზა­ზა რუ­სა­ძე , პრო­ექ­ტით – „უარყოფითი რიცხ­ვე­ბი“ ;

­ ე­ულ შე­დეგს გა­მო­ი­ღებს და მო­მავ­ლ­ში გარ­კვ

მავ­ლო­ბა­ში EAVE-ს თავ­მ­ჯდ ­ ო­მა­რე და ჯგუ­ფის

კი­ნოპ­რო­დუქ­ცი­ის ბა­ზარ­ზე კარ­გად გან­ვი­თა­

ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლი. 2012 წლი­დან არის EAVE-ს

ნე­ნე კვი­ნი­კა­ძე და ქე­თი მა­ჭა­ვა­რი­ან ­ ი,

­ ე­ბა. რე­ბუ­ლი სცე­ნა­რე­ბი გაჩ­ნდ

ევ­რო­პუ­ლი პრო­დუ­სე­რე­ბის ტრე­ნინ­გის ხელ­

პრო­ექ­ტით – „მაღლა აწე­უ­ლი ხე­ლე­ბი“.

მ­ძღ­ვა­ნე­ლი სას­წავ­ლო დარ­გშ ­ ი. 2007 წელს წი­ნამ­დე­ბა­რე სტა­ტი­აშ ­ ი სა­უ­ბა­რი გვექ­ნე­ბა Mini-Eave-ს წარ­მო­მად­გე­ნელ­თა მი­ერ ჩა­ტა­

Le Film Francais-მა და­ა­სა­ხე­ლა საფ­რან­გე­თის ერ­თ­-ერთ სა­უკ ­ ე­თე­სო პრო­დუ­სე­რად;

იან ტილ­ჟე­სა და ჟაკ აშოტს იმ შთა­ბეჭ­დი­ ­ ებ­ლად გა­ვე­სა­უბ­რეთ, ლე­ბე­ბის გა­სა­ზი­არ

85

86 EAVE

რაც მათ ქარ­თ­ველ კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტებ­თან

რი, რო­მე­ლიც ხუთ წე­ლი­წად­ში ერ­თხელ

სამ­დღი­ა­ნი მუ­შა­ობ ­ ის შე­დე­გად დარ­ჩათ.

იღებს ფილმს, პრო­ფე­სი­უ­ლად ძალ­ზედ ცუდ

როგორ და­ა­ხა­სი­ათ ­ ებ­დით ტრე­ნინ­გ­ზე წარ­მოდ­გე­ნილ პრო­ექ­ტებს? იან ტილ­ჟე­სი: ჩვე­ნი მი­ზა­ნი­ა, და­ვეხ­მა­როთ ქარ­თ­ველ კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტებს პრო­ექ­ტე­ბის

ტრე­ნინ­გის მო­ნა­წი­ლე­ე­ბის სა­ერ­თო გან­ წყო­ბის გად­მო­სა­ცე­მად სე­მი­ნა­რის პირ­ვე­ლი

პი­რო­ბებ­შია – ხუთ წე­ლი­წად­ში შე­იძ­ლე­ბა

ვორ­კშ ­ ო­ფის შე­სა­ხებ ტრე­ნინ­გის მო­ნა­წი­ლე­

ყვე­ლა­ფე­რი და­გა­ვიწყ­დეს – რას აკე­თებ­დი,

ებ­მაც გა­მოთ­ქ­ვეს აზ­რი:

რო­გორ გა­ა­კე­თე? კი­ნო­ცენ­ტ­რის ძა­ლის­ხ­მე­ ვის მი­უ­ხე­და­ვად, ფილ­მე­ბის და­ფი­ნან­სე­ბის ბი­უ­ჯე­ტი ძალ­ზე მცი­რე­ა. რე­ალ ­ უ­რად თუ

უტა ბე­რი­ა:­ე­როვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტ­რის წა­მოწყე­ბა – ხე­ლი შე­უწყოს ქარ­თუ­ლი კი­ნოს­

გან­ვი­თა­რე­ბა­ში, რაც გან­ვი­თა­რე­ბის ყვე­ლა

შევ­ხე­დავთ სა­კითხს, და­ვი­ნა­ხავთ, რომ რამ­

ცე­ნა­რის გან­ვი­თა­რე­ბას, ძა­ლი­ან თა­ნად­რო­

ეტაპს გუ­ლიხ­მობს; თუმ­ცა, ჯერ­ჯე­რო­ბით რთუ­

დე­ნი­მე ფილ­მის­თ­ვის გა­მო­ყო­ფი­ლი ბი­უ­ჯე­ტი

უ­ლი და ვიტყო­დი, აუცი­ლე­ბე­ლი­ა, რად­გან

ლია მა­თი სრუ­ლი პო­ტენ­ცი­ა­ლის და­ნახ­ვა

იმ თან­ხას შე­ად­გენს, რო­მე­ლიც ერთ ფილმს

თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თულ კი­ნოს დრა­მა­ტურ­

და იმის და­ნამ­დვ ­ ი­ლე­ბით თქმა, თუ რო­მე­ლი

ყოფ­ნის. ამი­ტო­მაც, აუცი­ლე­ბე­ლი­ა, რომ

გი­ის მხრივ სე­რი­ოზ ­ უ­ლი პრობ­ლე­მე­ბი აქვს.

პრო­ექტს მი­ე­ცე­მა დას­რუ­ლე­ბუ­ლი სა­ხე. ტრე­

თან­ხე­ბის მო­ზიდ­ვა არა მხო­ლოდ სა­ქარ­თ­

კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გია ნა­წი­ლობ­რივ ტექ­ნი­კუ­

­ ­ლი პრო­ექ­ტი ნინ­გ­ზე წარ­მოდ­გე­ნი­ლი თი­თო­ეუ

ვე­ლო­დან, არა­მედ საზღ­ვ­რებს გა­რე­და­ნაც

რი დარ­გია და ვფიქ­რობ, მსგავ­სი სე­მი­ნა­რე­ბი

გან­ვი­თა­რე­ბის სხვა­დას­ხ­ვა ეტაპ­ზე­ა.

ხდე­ბო­დეს. ამ თვალ­საზ­რი­სით მნიშ­ვ­ნე­ლო­

შე­დეგს გა­მო­ი­ღებს, რაც და­დე­ბი­თად აისა­ხე­

ვა­ნია პო­ლი­ტი­კუ­რი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბე­ბის

ბა მო­მა­ვალ ქარ­თულ კი­ნე­მა­ტოგ­რაფ­ზე.

არ­სე­ბობ­და პრობ­ლე­მა, რო­მელ­მაც

მი­ღე­ბა – რამ­დე­ნად მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი და

სე­მი­ნა­რის მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი იყ­ვე­ნენ ის ავ­

ხე­ლი შე­გი­შა­ლათ ქარ­თ­ველ კო­ლე­გებ­თან

აუცი­ლე­ბე­ლია ქვეყ­ნის­თ­ვის კი­ნოს გან­ვი­

ტო­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც თა­ვი­ან­თი სცე­ნა­რე­ბის

მუ­შა­ო­ბა­ში? იან ტილ­ჟე­სი: რიგ შემ­თხ­ვე­ვებ­ში, პრობ­ლე­ მე­ბი წარ­მოშ­ვა ინ­გ­ლი­სუ­რი ენის ფლო­ბის

თა­რე­ბა. და­ფი­ნან­სე­ბის გზე­ბის ძი­ე­ბი­სას

­ ას ცდი­ლო­ დრა­მა­ტურ­გი­ის უკეთ გა­მარ­თვ

აგ­რეთ­ვე მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბის

ბენ. მათ შო­რის ვი­ყა­ვი მეც, სრულ­მეტ­რა­

და სა­ე­რეკ­ლა­მო სფე­როს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა.

ჟი­ან ­ ი მხატ­ვ­რუ­ლი ფილ­მის პრო­ექ­ტით – „უარყოფითი რიცხ­ვე­ბი“.

არა­საკ­მა­რის­მა დო­ნემ. რა­ზეა ფილ­მი? ვინ არის ფილ­მშ ­ ი მთა­ვა­რი რას იტყო­დით ქარ­თუ­ლი კი­ნო­ინ­დუს­ტ­ რი­ის თა­ვი­სე­ბუ­რე­ბებ­ზე?

მოქ­მე­დი გმი­რი? რამ­დე­ნად შე­ე­სა­ბა­მე­ბა მი­ სი ქმე­დე­ბე­ბი მის­სა­ვე ხა­სი­ათს? ვორ­ქ­შო­პის

ექ­სპ ­ ერ­ტებს შეს­წავ­ლი­ლი ჰქონ­დათ ჩვე­ნი ­ ენ, პრო­ექ­ტე­ბი და ენერ­გი­ას არ იშუ­რებ­დნ

ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლებ­თან ქარ­თ­ვე­ლი სცე­ნა­

რომ ჩვენ­თ­ვის რაც შე­იძ­ლე­ბა მე­ტი სა­სარ­

და მოთხოვ­ნა პრო­ფე­სი­ონ ­ ალ პრო­დუ­სე­რებ­

რის­ტე­ბი და პრო­დუ­სე­რე­ბი ამ სა­კითხებ­ზე

­ ათ და გა­მოც­დი­ლე­ბა გებ­ლო რჩე­ვა მო­ეც

ზე. პროდუსერის გა­გე­ბა იმ მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ბით,

მსჯე­ლობ­დნ ­ ენ.

იან ტილ­ჟე­სი: მთა­ვა­რი ის არის, რომ გაჩ­ნ­

მი­ღე­ბუ­ლი, გან­ს­ხ­ვავ­დე­ბა სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში არ­სე­ბუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბის­გან. თუმ­ცა მო­გახ­სე­ნებთ, რომ ამა­ში უც­ნა­უ­რი არა­ ფე­რია – წლე­ბის წინ ასე­თი­ვე მდგო­მა­რე­

­ ი­ა­რე­ბი­ნათ. სცე­ნა­რის გან­ვი­თა­რე­ბის გა­ეზ კონ­სულ­ტან­ტ­მა ჟაკ აშოტ­მა ზუს­ტად და­ი­ნა­ხა

რო­გო­რიც თა­ნამ­დ­რო­ვე მსოფ­ლი­ო­შია ბატონო ჟაკ, რა არის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვ­ნე­ ლო­ვა­ნი სცე­ნა­რის წე­რი­სას? ჟაკ აშო­ტი: სცე­ნა­რის წე­რის დროს მთა­ ვა­რია და­მა­ჯე­რე­ბე­ლი იყოს, რას ჰყვე­ბი და

ჩე­მი სცე­ნა­რის პრობ­ლე­მე­ბი და მა­თი გა­მოს­ წო­რე­ბის ტექ­ნი­კურ სა­შუ­ალ ­ ე­ბებ­ზე მი­მი­თი­თა. სცე­ნა­რე­ბის შე­სა­ხებ სა­კუ­თარ მო­საზ­რე­ბებს ერ­თმ ­ ა­ნეთს ტრე­ნინ­გის მო­ნა­წი­ლე­ე­ბიც ვუ­ზი­

ო­ბა იყო ჩემს ქვე­ყა­ნა­შიც (ლუქ­სემ­ბურ­გი).

რა­ზე ჰყვე­ბი. სცე­ნა­რის­ტი ფას­დე­ბა იმით,

ა­რებ­დით. ვფიქ­რობ, სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ცე­სი­ა,

პროდუსერის პრო­ფე­სია დიდ გა­მოც­დი­

თუ რამ­დე­ნად რე­ალ ­ უ­რად გად­მოს­ცემს

რო­დე­საც სხვი­სი თვა­ლით უყუ­რებ შენს ამ­

ლე­ბას­თან ერ­თად ნიჭ­საც მო­ითხოვს.

ის­ტო­რი­ას.

თა­ნა­მედ­რო­ვე სის­ტე­მა და ამას­თან ერ­თად, სა­ჭი­როა დი­დი კონ­ტაქ­ტე­ბი, ურ­თი­ერ­თო­ბე­ ბის უნა­რი და გა­მოც­დი­ლე­ბა.

ბავს. ამ დროს კარ­გად აფა­სებ და აღ­მო­ა­ჩენ იმას, რა­საც აქამ­დე ვერ ამ­ჩ­ნევ­დი და სხვი­სი

აუცი­ლე­ბე­ლია იცო­დე, თუ რო­გორ მუ­შა­ობს ტრე­ნინ­გის ორ­გა­ნი­ზე­ბი­სას საკ­მა­ოდ ძნე­ლი აღ­მოჩ­ნდ ­ ა გუნ­დის შექ­მ­ნა – სცე­ნა­

და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბის გა­აზ­რე­ბით შენს ნა­წარ­ მო­ებ­თან წარ­მო­სახ­ვით დის­ტან­ცი­ას ქმნი.

რის­ტი პლუს პრო­დუ­სე­რი. რა მდგო­მა­რე­ო­ ბაა ამ მხრივ სხვა ქვეყ­ნებ­ში?

ნე­ნე კვი­ნი­კა­ძე: ამ­ბის მო­ყო­ლა

­ ი­ამ წარ­მოშ­ვა ბო­ლო წლებ­ში ინ­დუს­ტრ

ჟაკ აშო­ტი: მდგო­მა­რე­ობ ­ ა იდენ­ტუ­რი­ა.

მოთხოვ­ნა ამ სფე­რო­ში მო­მუ­შა­ვე იურის­

ასეთივე პრობ­ლე­მე­ბია ყველგან, ყვე­ლა

რო­გორ გა­ვარ­ღ­ვი­ოთ ეს ვიწ­რო ბა­ზა­რი და

ტებ­ზეც. ეროვ­ნულ კი­ნო­ცენტრს შე­უძ­ლია ამ

ქვე­ყა­ნა­ში.

სხვა კულ­ტუ­რის­თ­ვის გა­სა­გე­ბი გავ­ხა­დოთ ის,

მი­მარ­თუ­ლე­ბი­თაც და­ეხ­მა­როს კომ­პა­ნი­ებს: კონ­ტ­რაქ­ტე­ბის მა­გა­ლი­თე­ბი ვებ გვერ­დ­ზე

რო­გორ უნ­და გან­ვა­ზო­გა­დოთ სათ­ქ­მე­ლი?

რაც ძა­ლი­ან ძვი­რად დაგ­ვიჯ­და?! მნიშ­ვნ ­ ე­ლო­ვა­ნია ასე­ვე სცე­ნა­რის­ტე­

იან ტილ­ჟე­სი (ლუქსემბურგი) და ­ჟაკ აშო­ტი

გა­ნა­თავ­სოს, რი­თაც მწარ­მო­ე­ბელ კომ­პა­

ბის­თ­ვის წა­მა­ხა­ლი­სე­ბე­ლი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი.

ნი­ებს შე­სა­ბა­მი­სი კონ­ტ­რაქ­ტე­ბის შედ­გე­ნა­ში

ჩვენ­თან „თავის გა­ტა­ნის“ პრობ­ლე­მა აქვთ

მიგ­ვი­თი­თებ­დ­ნენ არა­და­მა­ჯე­რე­ბელ პა­სა­ჟებ­

და­ეხ­მა­რე­ბა.

სცე­ნა­რის­ტებს, რაც არ არის მხო­ლოდ ჩვე­

ზე, და ვერ ხე­დავ­დნ ­ ენ მთა­ვარ გმი­რებს.

ნი ქვეყ­ნის პრობ­ლე­მა... ქარ­თუ­ლი კი­ნო­ინ­დუს­ტ­რი­ის მთა­ვარ სი­სუს­ ტედ ფილ­მე­ბის სიმ­ცი­რეს ვთვლი. რე­ჟი­სო­

­ ე­ბით, ეს სა­ყო­ველ­თაო ჟაკ აშო­ტი: გე­თან­ხმ პრობ­ლე­მაა.

(საფრანგეთი) პირ­და­პირ სვამ­დ­ნენ კითხ­ვებს,

ჯგუ­ფუ­რი და ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი სა­მუ­შაო სა­უ­კე­თე­სოდ კვეთ­და სუსტ და ძლი­ერ მხა­ რე­ებს. სა­მი დღე, ანუ ვორ­ქ­შო­პის პირ­ვე­ლი

87

რო­გორ უნ­და გან­ვა­ზო­გა­დოთ სათ­ქ­მე­ლი? რო­გორ გა­ვარ­ღ­ვი­ოთ ეს ვიწ­რო ბა­ზა­რი და სხვა კულ­ტუ­რის­თ­ვის გა­სა­გე­ბი გავ­ხა­დოთ ის, რაც ძა­ლი­ან ძვი­რად დაგ­ვიჯ­და?! ნა­წი­ლი, საკ­მა­რი­სი აღ­მოჩ­ნ­და­ი­მის­თ­ვის,

მწერ­ლე­ბი, რე­დაქ­ტო­რე­ბი ამ პრო­ექტს წი­ნას­

რომ სა­კუ­თარ სცე­ნა­რებ­ში ჩვენ­ვე დაგ­ვეს­

წარ ეც­ნო­ბოდ­ნენ, კრი­ტი­კუ­ლად აფა­სებ­დ­

ვა კითხ­ვე­ბი: არის თუ არა მთა­ვა­რი გმი­რი

­ ებს გაძ­ლევ­დ­ნენ, ხში­რად უკან ნენ, შე­ნიშ­ვნ

ლე­ვან ფირ­ცხა­ლა­ვა: სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტ­რის წი­ნა­და­დე­ბა, ჩე­მი პირ­ვე­ლი­ვე სცე­ნა­რით

სა­ინ­ტე­რე­სო? და­მა­ჯე­რე­ბე­ლია თუ არა მი­სი

გიბ­რუ­ნებ­დ­ნენ გა­და­სა­მუ­შა­ვებ­ლად. თუ­კი ამ

­ ი­სა და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­მე­ღო კი­ნო­ცენ­ტრ

მიზ­ნე­ბი და წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ბე­ბი და სა­ერ­თოდ,

პირ­ველ ბჭეს გა­ივ­ლი­დი, გად­ხ­ვი­დო­დი კი­

EAVE-ს მი­ერ და­გეგ­მილ სცე­ნა­რის გან­ვი­

რა ის­ტო­რი­ას ვყვე­ბით?

ნოს­ტუ­დი­ის დიდ სამ­ხატ­ვ­რო საბ­ჭო­ზე, სა­დაც

­ ოგ­რა­მის შე­სარ­ჩევ თა­რე­ბის ტრე­ნინ­გ­-­პრ

ვორ­ქ­შო­პის მე­ო­რე ნა­წი­ლი ოქ­ტომ­ბერ­

იგი­ვე პრო­ცე­დუ­რას გა­დი­ო­დი. სამ­ხატ­ვ­რო

ეტაპ­ზე, უკ­ვე დი­დი სტი­მუ­ლი იყო ჩემ­თ­ვის

­ ა­ლე­ საბ­ჭო­ში შე­დი­ოდ­ნენ ისე­თი პრო­ფე­სი­ონ

და გარ­კ­ვე­უ­ლი დას­კვ ­ ­ნე­ბის გა­კე­თე­ბის

შია და­გეგ­მი­ლი, ამ დრომ­დე „სტეპ აუთ

ბი რო­გო­რე­ბიც არი­ან – რე­ზო ჩხე­იძ ­ ე, თენ­გიზ

სა­ფუძ­ვე­ლიც მომ­ცა. ტრე­ნინ­გ­-­პ­როგ­რა­მა­

ლა­ი­ნე­ბი“ (სცენარი დი­ა­ლო­გე­ბის გა­რე­შე)

აბუ­ლა­ძე, ლა­ნა ღო­ღო­ბე­რი­ძე, ნა­ნა მჭედ­

ში მოხ­ვედ­რამ კი გა­მი­ჩი­ნა რწმე­ნა, რომ

წარ­ვად­გენთ და გა­ვი­გებთ, შეგ­ვიძ­ლია თუ

­ , ჭა­ბუა ამი­რე­ჯი­ბი, ლი­ძე, ელ­დარ შენ­გე­ლა­ია

არი­ან ადა­მი­ან ­ ე­ბი, რომ­ლებ­მაც ჩემ­ში მცი­რე

არა გა­ვა­გე­ბი­ნოთ სხვებს, რომ, და­ნარ­ჩე­ნი

რე­ზო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლი, ნი­კო ჭავ­ჭა­ვა­ძე, ირაკ­ლი

დო­ზით მა­ინც შე­ნიშ­ნეს ის, რა­საც მთე­ლი

მსოფ­ლი­ოს მსგავ­სად, ჩვენც გვაქვს ჩვე­ნი

აბა­ში­ძე, ნო­დარ დუმ­ბა­ძე, კა­კო ბაქ­რა­ძე,

ცხოვ­რე­ბა ჯა­დოქ­რო­ბას ვე­ძახ­დი. ეს კი­დევ

ამ­ბე­ბი და, რაც ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი­ა, ამ ამ­ბე­

გი­ორ­გი შენ­გე­ლა­ია ­ , ნო­დარ მა­მი­საშ­ვი­ლი,

­ ის; უფ­რო დი­დი პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბაა ჩემ­თვ

ბის მო­ყო­ლა შეგ­ვიძ­ლი­ა.

ერ­ლომ ახ­ვლ ­ ე­დი­ა­ნი, ნი­კო ყი­ას ­ აშ­ვი­ლი,

ისე­ვე, რო­გორც დი­დი პა­ტი­ვია ტრე­ნინ­გ­-­პ­

ზა­ზა რუ­სა­ძე: და­სავ­ლუ­რი ინ­დუს­ტრ ­ ი­უ­ლი მო­დე­ლე­ბის

ბო­რის პა­იჭ ­ ა­ძე, ვა­ჟა გი­გაშ­ვი­ლი, კო­ტე ჯან­

როგ­რა­მის სხვა მო­ნა­წი­ლე­ებ­თან ერ­თად

დი­ე­რი... ყვე­ლას ჩა­მოთ­ვ­ლა შე­უძ­ლე­ბე­ლი­ა,

გა­ტა­რე­ბუ­ლი სა­მი დღე.

ანუ კი­ნოპ­რო­ცეს­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას იღებ­და

და­ნერ­გ­ვა ად­გი­ლობ­რივ კი­ნო­წარ­მო­ე­ბა­ში

ქვეყ­ნის შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი და ინ­ტე­ლექ­ტუ­ალ ­ უ­

ქარ­თუ­ლი კი­ნოს უცხო­ეთ ­ ის ბა­ზარ­ზე დამ­კვ ­ იდ­

რი ნა­ღე­ბი. პა­ტა­რა ქვე­ყა­ნა­ში კი­ნო­წარ­მო­ებ ­ა

რე­ბის სა­წინ­და­რი­ა. სცე­ნა­რის­ტის, რე­ჟი­სო­რი­

სა­ხელ­მ­წი­ფო მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბის საქ­მე­ა, აქ დი­დი

ყვე­ლ ა­ფ ე­რ ი წინ აქვთ: ონ­ლ ა­ი ნ სე­ს ია

P.S. ტრე­ნ ინ­გ ის მო­ნ ა­წ ი­ლ ე­ე ბს ჯერ კი­დ ევ

სა და პრო­დუ­სე­რის შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ტან­დე­მი

ფი­ნან­სუ­რი ინ­ვეს­ტი­ცია იდე­ბა და ერ­თი ან

სექ­ტ ემ­ბ ერ­შ ი, სა­დ აც ყვე­ლ ა პრო­ე ქ­ტ ­მ ა

იდე­ე­ბის გე­ნე­რი­რე­ბას ერ­თობ­ლი­ვად უნ­და

ორი ადა­მი­ა­ნის შე­მოქ­მე­დე­ბით პო­ტენ­ცი­ას

უნ­დ ა წარ­მ ო­ა დ­გ ი­ნ ოს „სპოტ-აუთლაინი“

ახ­დენ­დეს. სა­სურ­ვე­ლია სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბე­ბი

და კომ­პე­ტენ­ცი­ას სცილ­დე­ბა. ჩვე­ნი რე­ა­ლო­

(სცენარი დი­ა ­ლ ო­გ ე­ბ ის გა­რ ე­შ ე), ნო­ე მ­ბ ერ­

ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის წი­აღ­ში, ზო­გა­დად

ბა დღეს ისე­თი­ა, რომ აღარ არ­სე­ბობს კი­ნე­

ში კი ისევ შეხ­ვ ედ­რ ე­ბ ის და ერ­თ ობ­ლ ი­ვ ი

თა­ნა­მედ­რო­ვე კი­ნო­ხე­ლოვ­ნე­ბის კონ­ტექ­სტ ­ ­ში

მა­ტოგ­რა­ფის­ტ­თა პრო­ფე­სი­უ­ლი სამ­ხატ­ვ­რო

მუ­შ ა­ო ­ბ ის დრო დად­გ ე­ბ ა, სა­დ აც ავ­ტ ო­

იბა­დე­ბო­დეს და არა და­სავ­ლუ­რი კი­ნო­ბაზ­რის

საბ­ჭო­ებ ­ ი. დღეს კი­ნოს ინ­ფ­რას­ტრ ­ უქ­ტუ­რა

რებს სცე­ნ ა­რ ის პირ­ვ ე­ლ ი ვერ­ს ია უკ­ვ ე

მოთხოვ­ნე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით. იმე­დი­ა,

შე­იც­ვა­ლა და რე­ჟი­სო­რი და პრო­დუ­სე­რი

მზად უნ­დ ა ჰქონ­დ ეთ.

ჩვე­ნი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის თვით­მ­ყო­ფა­დი სა­ხე

მარ­ტო რჩე­ბი­ან პრო­ექ­ტთ ­ ან. ამი­ტო­მაც იყო

ასე­თი სა­ერ­თა­შო­რი­სო ტრე­ნინ­გ­-­პ­როგ­რა­მე­

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი კი­ნო­ცენ­ტ­რი­სა და Eave-ს მი­

ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით გაძ­ლი­ერ­დე­ბა და მსოფ­ლიო

ერ ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი პრო­ფე­სი­ულ ­ ი გან­ხილ­ვე­ბი.

კი­ნო­სა­წარ­მოო პრო­ცე­სებ­ში თა­ნას­წო­რუფ­

გარ­და იმი­სა, რომ სე­სი­ებს ევ­რო­პე­ლი კი­ნოპ­

­ ი და კონ­კუ­რენ­ტუ­ნა­რი­ა­ნი მო­თა­მა­შის ლე­ბი­ან

­ ენ, არა­ნაკ­ლებ რო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი ატა­რებ­დნ

სტა­ტუ­სით ჩარ­თ­ვას მო­ა­ხერ­ხებს.

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი იყო ისიც, რომ ამ სე­სი­ებ­ზე ქარ­თ­ვე­ლი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტე­ბი ის­ხ­დ­

ნა­ნა ჯა­ნე­ლი­ძე: ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტ­რი­სა და Eave-ს მი­ერ ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი წვრთნა ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­

ნენ, ერ­თ­მა­ნე­თის პრო­ექ­ტე­ბის გან­ხილ­ვა­ში იღებ­დნ ­ ენ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას და ყვე­ლა თავს პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლად თვლი­და ამათუიმ სცე­ნა­რის

ნი იყო ჩემ­თ­ვის. ად­რე პრო­ექ­ტი რომ და­გემ­

სწო­რად გან­ვი­თა­რე­ბა­ში. წარ­მოდ­გე­ნი­ლი

ტ­კი­ცე­ბი­ნა კი­ნოს­ტუ­დია „ქართულ ფილ­მ­ში“,

პრო­ექ­ტე­ბი­დან ერ­თმ ­ ა მა­ინც რომ გა­ა­მარ­თ­

ჯერ უნ­და წარ­გედ­გი­ნა გა­ერ­თი­ა­ნე­ბულ სამ­

­ ა­ლოთ, ლოს და კარგ ფილ­მად იქ­ცეს, ჩავ­თვ

ხატ­ვ­რო საბ­ჭო­ზე, სა­დაც კი­ნო­რე­ჟი­სო­რე­ბი,

რომ ამ წა­მოწყე­ბამ დი­დი ნა­ყო­ფი გა­მო­ი­ღო.

88 problematika

ფილ­მ­ზე მუ­შა­ობ­დ­ნენ:

>> ირაკ­ლი ჩხიკ­ვა­ძე

ეს ჩემი ძალიან საპასუხისმგებლო წერილი

გამნათებლები, მხატვრები დ.ა.შ.– იგებენ,

ახალგაზრდები თვითონაც გაოგნდნენ

ქართულ კინოინდუსტრიაში მომუშავე

რომ ვინმე ყოველგვარი ბიუჯეტის გარეშე

ამგვარ პასუხებზე, ისიც კი თქვეს, – ნეტა

ადამიანებს ეძღვნებათ. აქ უხვად არის

აპირებს ფილმის გადაღებას, ისინი მას

ფული არ გვქონდესო. ამით იმის თქმა

კრიტიკა და ის სიმართლე, რომელიც,

უსასყიდლოდ ეხმარებიან; ასევე სტუდიებიც,

მინდა, რომ რეალურად სწორედ კინოში

პრინციპში, ჯერ არ გაჟღერებულა

უფასოდ აძლევენ კინოაპარატურას

მომუშავე ადამიანები და სტუდიები ქმნიან

მედიასაშუალებებით. ეს მხოლოდ

მონდომებულ ახალგაზრდებს თუ მხცოვან

უსასყიდლოდ ქართულ კინოს. ჩვენთან

ჩემი აზრი არ არის – ეს საკმაოდ ბევრი

რეჟისორებს; და ეს კურნავს ქართულ კინოს.

მოსული ახალგაზრდა კაცი რამდენიმე თვის

გასაუბრებისა და ანალიზის შედეგია.

აქვე მინდა გიამბოთ, თუ როგორ

წინათ ამ ჟურნალის რედაქტორი გახლდათ,

მოვიდა ჩვენს სტუდიაში ერთ-ერთი

და მას თავის რედაქტორის სვეტში ეწერა,

ახალგაზრდა რეჟისორი, რომელმაც

რომ კინოცენტრი მკურნალობს ქართულ

მინდა აღვნიშნო ერთი ფანტასტიკური

კინოცენტრის კონკურსში გაიმარჯვა

კინოს. კინოცენტრის საწინააღმდეგო

ტენდენციის არსებობა, რომელიც

და საკმაოდ სოლიდური დაფინანსება

არაფერი მაქვს, პირიქით – არსებობისთვის

ავტომატურად ჩამოყალიბდა დღევანდელ

მიიღო. აღმოჩნდა, რომ მათ არ

ვუხდი მადლობას. მაგრამ, მგონი, ის

ქართულ კინორეალობაში, და რომელიც

გაუთვალისწინებიათ გადასაღები

ახალგაზრდა რეჟისორიც მიხვდა, რომ

მართლაც რომ კურნავს ქართულ კინოს.

აპარატურის დაქირავება და საამისოდ

ქართულ კინოს სწორედ ზემოთ ხსენებული

ანუ დღევანდელ რეალობაში, როდესაც

ფული არ ჰქონდათ გამოყოფილი. ალბათ,

ადამიანების მიერ ჩამოყალიბებული

კინოს გადაღება ლატარეაში გამართლებად

როდესაც რეჟისორს აქვს დაფინანსება,

სტრუქტურა კურნავს.

და დიდ ფუფუნებად ითვლება, კიდევ

ის აპარატურის უფასოდ ან სიმბოლურ

კარგი, არსებობენ ადამიანები, რომლებიც

თანხად არ უნდა ითხოვდეს, თუმცა, რა

ყოველგვარი ბიუჯეტის გარეშე გეგმავენ

თქმა უნდა, მაინც დავეხმარეთ. აპარატურის

ფილმების გადაღებას. მაგრამ, ვინაიდან

შესაგროვებლად სხვადასხვა სტუდიაში რომ

რამდენიმე განსხვავებული მიდგომის მქონე

კინო სინთეზური ხელოვნებაა, და რაც უნდა

ვრეკავდი, ყველა ერთსა და იმავე პასუხს

ადამიანი, რომელთაც ერთი სტატუსი –

მოინდომო, მარტო ფილმს ვერ გადაიღებ,

მცემდა: „თუ დაფინანსება არ აქვთ, მაშინ

„პროდუსერი“ აერთიანებს.

ჩამოყალიბდა ერთი ფანტასტიკური

ტექნიკას უფასოდ ვათხოვებთ“. მაგრამ

ქართული „კინო-გაგება“– თუკი კინოში

ყველაზე რთული ის იყო, რომ დაფინანსება

თვითნებურად მიისაკუთროს, შეიძლება

მომუშავე ადამიანები_ ოპერატორები,

ჰქონდათ, თან – საკმაოდ სოლიდური.

გაწერილი ბიუჯეტით შემთხვევით მიენიჭოს,

სანამ წერილსა თუ სტატიაზე გადავალ,

პროდუსერები – ვინ არის პროდუსერი? ქართული კინოს რეალობაში არის

ეს სტატუსი ადამიანმა შეიძლება

90 problematika

მოდით, გადავხედოთ, თუ რამდენი

შეიძლება დამსახურების მიხედვით

მახსენდება,– „თუ გერმანიში გვარად ხარ

მიაკუთვნოს ხალხმა, და შეიძლება

მიულერი, ეს იგივეა, რომ არ გქონდეს

ადამიანი ზრუნავს იმაზე, რომ ფილმი

უბრალოდ დაიბადოს პროდუსერად. მაგრამ

არანაირი გვარი“.

კარგად გადაღებული გამოვიდეს.

როგორ უნდა მიხვდეს ამას პროდუსერად

მაგრამ დრო ალბათ ყველაფერს

პირველ რიგში, რა თქმა უნდა, ყველაზე

დაბადებული ადამიანი? – ეს არის მთავარი

თავის ადგილზე დაალაგებს. ეს პროცესი

მეტად ამაზე რეჟისორი ზრუნავს, შემდეგ

კითხვა.

იმ შემთხვევაში დაჩქარდება, თუ

მხატვარი, შემდეგ კოსტუმების მხატვარი,

ყველაფერს ცოტა რაციონალურად და

შემდეგ ტექნიკა, რომელიც ძალიან

კარგი და ცუდი პროდუსერს დიფერენცირება,

გაცნობიერებულად შევხედავთ, რადგან

განვითარდა, შემდეგ ოპერატორი, და

ანუ ეს იმდენად უცნაური სტატუსია და იმდენი

იმ ნონსენსების რაოდენობა, რომელიც

შემდეგ ოპერატორის ნახევარ საქმეს

განშტოება აქვს, რომ პროდუსერი უკვე არც

ახლა არის ქართულ კინოში, გაცილებით

აკეთებს გრაფიკოსი/ფერების კორექტორი

ცუდს ნიშნავს და არც კარგს...

აღემატება დაშვებულ ნორმებს.

(როგორც წესი ფერების კორექტორი

სამწუხაროდ, დღეს ჩვენში ჯერ არ არსებობს

ისე, რამდენჯერმე გამიგია, – ეს მაგარი პროდუსერიაო; და როცა ვიკითხე, – რატომთქო, პასუხი იყო,– მასთან გადაღებაზე

ოპერატორები – გადაფასებული პროფესია XXI-ე საუკუნის დასაწყისს, ქართულ

უკმაყოფილოა ოპერატორით, ხოლო ოპერატორი კორექტორით). არის ისეთი შემთხვევებიც, როდესაც ოპერატორები და

არავინ იგვიანებსო... არ ვიცი, რამდენად

კინოში თამამად ვუწოდებდი ოპერატორის

მხატვრები იმის გამო, რომ ლამაზი კადრი

მნიშვნელოვანია ეს პროდუსერის

გადაფასების ხანას. დღევანდელ ქართულ

გამოვიდეს, და ამით თავი ისახელონ,

შესაფასებლად; მეორედ იგივე კითხვაზე

კინოში სახეზეა ოპერატორის პროფესიის

რეჟისორს ხელს უშლიან და ლამაზ კადრს

სხვა მოსაუბრემ ასე მიპასუხა,– ძალიან

გადაჭარბებულად შეფასების აშკარა

სწირავენ ყველაზე მნიშვნელოვანს – იმას,

კარგია, რამდენი ფულიც ვუთხარით, იმდენი

ტენდენცია. ალბათ ბევრ თქვენგანს გაუგია ან

რაც ფილმის დრამატურგიას ქმნის.

მოგვცაო; ანუ ოდნავ ნაკლები ფული რომ

თვითონაც მიაჩნია, რომ დღევანდელ კინოში

მიეცა, საშუალო პროდუსერი იქნებოდა,

არავინ არის მოწოდების სიმაღლეზე, გარდა

თავის ლექციაში ამბობს, რომ რეჟისორს

კიდევ უფრო ცოტა – ცუდი პროდუსერი…...

დიდი რუსი რეჟისორი ანდრეი ტარკოვსკი

ჩვენი ეროვნული ოპერატორებისა. ზუსტად

გადასაღებ მოედანზე რამდენიმე

პროდუსერები ერთმანეთისგან

ესე ფიქრობს ჩემი თანარედაქტორიც. მას

მტერი ჰყავს. ესენი არიან – მსახიობები,

კინობიზნესისადმი რადიკალურად

მიაჩნია რომ ეს პრაქტიკის დამსახურებაა,

ოპერატორი და მხატვარი. ტარკოვსკის

განსხვავებული დამოკიდებულებით

რაც მე ჩემი მხრიდან აბსურდად მიმაჩნია,

თქმით, ეს ადამიანები, იმისთვის, რომ

განირჩევიან. მათ, რომლებიც კინოსთვის

ყველას ერთნაირი პრაქტიკა აქვს.

ფილმში მათი დამსახურება უფრო

არსებული დაფინანსებიდან იღებენ ფულს,

ამის მიზეზი ალბათ უფრო ქართული

აღმატებულად შეფასდეს, რეჟისორს ხელს

რატომღაც მათ ქართულ-კულუარულად

კინოს შიდა სამზარეულოს არცოდნა

უშლიან სათქმელის სწორად გამოხატვაში.

ევროპული ტიპის პროდუსერები დაერქვათ;

და მისგან თეორიული დასკვნების

ამიტომაც, რეჟისორი გადასაღებ მოედანზე

რაც, მგონი, ძალიან დამახინჯებული

გამოტანაა. ნახავენ ლამაზ კადრს და

მუდამ კონცენტრირებული უნდა იყოს.

და ცოტა სასაცილოა. და მეორე ტიპის

ჰგონიათ რომ კაი ოპერატორია, ამით

პროდუსერები, რომლებიც ცდილობენ

ამოიწურება პრიმიტიული ლოგიკა.

პრობლემა, რა თქმა უნდა, გაასმაგებულია.

მონაწილეობა მიიღონ ისეთ პროექტებში,

ასევე ირინეს სვეტში აქვს ერთი ფრაზა,–

ერთხელ შემთხვევით შევესწარი

სადაც კინოსთვის არსებული ფული

ქართულ კინოში ერთმანეთზე უკეთესი

გამოცდილი და დამწყები ოპერატორის

ბოლომდე იხარჯება და ფილმის გაყიდვის

ოპერატორები მუშაობენ და მათ ნურაფერს

დიალოგს, რომლებიც კიდევ ერთ დამწყებ

შედეგად იღებენ თავიანთ თანხას, რაც

დავაბრალებთო, ამაზე უბრალოდ მეცინება.

ოპერატორზე საუბრობდნენ:

საქართველოში ძალიან რთული საქმეა.

ვინ რას აბრალებს. სწორედ ეს ფრაზა

მოკლედ, თუკი გააჩერებთ ადამიანს

არის, რაც კიდევ ერთხელ ამტკიცებს იმას,

და ჰკითხავთ, რა პროფესიისაა, ის კი

რომ ქართული კინოს ზედაპირულ

გიპასუხებთ, რომ არის პროდუსერი, თქვენ

ანალიზში ოპერატორი არის გადაფასებული

ამით შთაბეჭდილება ვერ შეგექმნებათ,

პროფესია.

რადგანაც ამ სტატუსს ძალიან ბევრი

„კაი ოპერატორის ნამუშევარია“,– რას

დღევანდელ ქართულ კინოში ეს

დამწყები – ნახე, გიორგიმ რა კარგად გადაიღო ნიკას ფილმი? გამოცდილი – რა. კარგია მართლა? დამწყები – ოპერატორის ნამუშევარი ძალიან კარგია, ფილმი არ ვარგა. გამოცდილი – ეგ ოპერატორის პრობლემა არ არის.

ქვეტექსტი აქვს. მაგალითად, ერთ

ნიშნავს ეს სამი ჯადოსნური სიტყვა?

ოპერატორს უთქვამს ერთ-ერთ ქართულ

საერთოდ რას აკეთებს ოპერატორი, რა

ფილმზე: ამ ფილმზე ისე იაფად ვმუშაობ,

შედის მის ფუნქციაში, და არის თუ არა

პროდუსერი გამოვდივარო.

ოპერატორის დამსახურება ის, რომ ფილმი

დიდი პრობლემა. არ ვიცი, რა ფილმზე

გამოდის „ლამაზი“.

საუბრობდნენ, და არც ის ვიცი, სად ვისი

მოკლედ, ბარონ მიუნჰაუზენის სიტყვები

არადა, სწორედ ეს არის ჩვენი ყველაზე

91

92 problematika

PS. ჩემი მოსაზრებით, ყველაზე კარგი

დამსახურება იყო, მაგრამ ასეთი მიდგომა

კინოს, რომელიც ფაქტობრივდ არ

დამღუპველია. ფილმი თუ არ ვარგა

არსებობს; არის მხოლოდ ცალკეული

და არის „ლამაზი“, ყოველთვის უნდა

ტექნიკური პროფესიები, რომლებიც

არსებობდეს ეჭვი, რომ ეს ფილმი სწორედ

სხვადასხვა სახელმწიფოების ფილმებში

სილამაზემ გააფუჭა. ასევე გამოსაძიებელია,

ექსპლუატირდება, და არანაირ

ვისი დამსახურებაა ეს სილამაზე!

სარგებელს არ აძლევს უკრაინული კინოს

პროფესიაც, რამდენიმე გამონაკლისის

თვითმყოფადობას.

გარდა, ფაქტობრივად, არ არსებობს.

კიდევ ერთი თვისება, რომლითაც ქართველ ოპერატორებს გამოვარჩევდი, არის თანამედროვე ტექნოლოგიებში გაუთვითცნობიერებულობა, და ტექნიკურ საკითხების განხილვისას თავიანთი

კინომცოდნე მაინც კინორეჟისორია.

სცენარისტები – "სად ხართ?" პრინციპში, დღეს საქართველოში ეს

აქ არ ვგულისხმობთ კარგს, ანდა ცუდს–

კინომცოდნეები – მე ვარ ქართველი, მაშასადამე მე ვარ კინომცოდნე... საქართველოს ყოველი მოქალაქე

იგულისხმება კინოსცენარისტის პროფესიის არსებობა. არსებობენ მწერლები, ლიტერატორები,

სტატუსით მანიპულირება – იქნება ეს

კომპეტენტური კინომცოდნეა, რომ არაფერი

პოეტები, ნიჭიერი ბიჭები თუ გოგონები,

გადაღებისთვის კამერის, თუ განათების

ვთქვათ ჭეშმარიტ კინომცოდნეებზე.

რომლებიც წერენ სცენარებს. ხშირად

შერჩევა.

სამწუხაროდ, ამ შუალედურ პროფესიას

ცნობილი ქართველი ლიტერატორების

ძალიან დიდი პასუხისმგებლობა აქვს

სცენარების მიხედვით იღებენ ფილმებს.

მხატვრები

დაკისრებული. კიდევ უფრო სამწუხაროა ის,

რატომღაც ასეთ შემთხვევებში, თუ ფილმი

(მცირე გასეირნება)

რომ მეც კინომცოდნე გახლავართ.

კარგი არ გამოდის, მიიჩნევენ, რომ სცენარი

ოპერატორების და მხატვრების ერთად

კინოკრიტიკა, საერთოდ, მსოფლიო

რეჟისორის გაფუჭებულია, რომ სცენარი

განხილვაც შეიძლებოდა, მაგრამ

კინოსამყაროს მოუშორებელი სენია,

კარგი იყო და რეჟისორი ვერ გაუმკლავდა

რომელიმე მხარეს რომ არ ეწყინოს,

მაგრამ ჩვენს სამშობლოში ამ დარგს,

თავის ამოცანას. სინამდვილეში,

მხატვრებს ცალკე გამოვყოფთ.

ისევე როგორც ბევრ სხვა პროფესიას,

ლიტერატორი და სცენარისტი ძალიან

განსაკუთრებული სენი აქვს შეყრილი. ეს

განსხვავებული პროფესიებია და ამ

ყველა დანარჩენი კინოპროფესიისგან

პრობლემა ქართულ კინოს ოდითგანვე

გაუგებრობის მსხვერპლი, რა თქმა უნდა,

განსხვავებით, თავის პირველ ნაბიჯებს

მოჰყვება. თუნდაც ის რად ღირს, რომ

ყოველთვის რეჟისორია.

დგამს. რა თქმა უნდა, არის რამდენიმე

თავის დროზე თენგიზ აბულაძის „ვედრება“

მხატვარი, ვინც ეს პროფესია თავიდანვე

წლის ყველაზე სუსტ ნამუშევრად აღიარეს.

ტენდენცია, რომელიც ხშირად კრიტიკის

აირჩია და ბოლომდე მთელი მონდომებით

ამის მიზეზი ის არის, რომ ჩვენი ყველა

საგანი ხდება, როდესაც რეჟისორი

ემსახურება თავის საქმეს, მაგრამ

კინომცოდნე თუ კინოკრიტიკოსი ზუსტად

თავად წერს სცენარს. ჩემი აზრით, მაინც

დღევანდელ დღეს კინომხატვრები ხდებიან

ერთი შეხედულებით და გემოვნებით არის

რეჟისორის პროფესია უფრო ახლოსაა

ის ადამიანები, ვისაც კინოს სიყვარულით,

გაზრდილი. სიახლეს იღებენ როგორც

სცენარისტთან, ვიდრე ლიტერატორის,

უსაქმურობით, თუ მოუსვენარი შინაგანი

შეცდომას. არის ერთი მიმართულება,

ამიტომაც ამაში უცნაურს ვერაფერს ვხედავ.

ესთეთიკის გამო ანიჭებენ ამ სტატუსს.

რომელსაც, თუ გადაუხვიე, დიდი კრიტიკის

კოკნკურენციაც მცირეა. დღევანდელ

ობიექტი შეიძლება გახდე. სწორედ ეს

რომ კინო სინთეზური დარგია და

რამდენიმე ფილმს თუ რეკლამას საერთოდ

დაემართა მაშინ თენგიზ აბულაძეს. ფილმი

ჯგუფი უნდა შედგეს იმ ადამიანებისგან,

არ ჰყავს მხატვარი. ზოგი მიიჩნევს, რომ

აშკარად სხვა ჟანრის და მიმართულების

რომელთაც ძალიან კარგად ესმით

ეს ცოტა ზედმეტია, და სხვა კინომუშაკები

იყო, რისი გაცნობიერებაც ვერავინ შეძლო.

ერთმანეთის. ანუ, აქ არ არის საუბარი

ითავსებენ ამ საქმეს.

დღესაც კინომცოდნეებს ჰყავთ თავიანთი

უკეთეს და უარეს სცენარისტზე,

რჩეულები და მოძულებულები.

რეჟისორსა, თუ ოპერატორზე. მთავარია

დღეს ეს პროფესია ფეხს იკიდებს, და

თავად ეს პროფესია ძალიან ხშირად ვლინდება ქართულ რეკლამებში.

როდესაც ჟურნალის რედაქტორობა

არ არის გასაკვირი თანამედროვე

რა თქმა უნდა, არ უნდა დაგვავიწყდეს,

ჯგუფს თანამოაზრეობა აერთიანებდეს.

რეკლამებმა განაპირობა მისი დახვეწაც,

შემომთავაზეს, ჩემთვის და ჩემი

სხვაგვარად, წინა პლანზე გამოდიან

მაგრამ მეშინია, უახლოვეს მომავალში

თანარედაქტორისთვის ყველაზე რთული

ცალკეული ადამიანები – პროფესიონალები,

ეს პროფესიაც გადაჭარბებულად არ

იყო ფილმებზე რეცენზიისთვის ავტორების

რომლებიც, არ ვიცით, რეალურად აფუჭებენ

შეფასდეს.

შერჩევა, რადგან კინოკრიტიკოსის

პროდუქტს, თუ აკეთებენ.

დროთა განმავლობაში ასეთი

სუბიექტურმა მოსაზრებამ, რომელიც

კიდევ ერთხელ მინდა აღვნიშნო, რომ

პროფესიების გადაჭარბებულად შეფასებამ

თავისუფლად შეიძლება იყოს მცდარი,

შედეგად, ამ ყველაფერს რეჟისორი

შეიძლება შექმნას საფრთხე, რომ

შეიძლება მძიმე დაღი დაასვას ამათუიმ

ეწირება.

ქართული კინო დაემსგავსოს უკრაინულ

ნამუშევარს.

93

94 problematika

მსახიობები – კინოში დაუფასებელი პროფესია

მიმართულებით ფიქრობდეს. თანამედროვე კინოში, რატომღაც,

უამრავი რეჟისორის მაგალითი მოვიყვანო, რომლებიც ყველანაირი პირობების გარეშე

მსახიობებს ამოცანად ნატურალიზმს

აკეთებენ ფილმებს. ამ ყველაფერში ფულს

სივრცეში პროფესიონალი მსახიობების

უყენებენ; მაშინ რა საჭიროა მსახიობი?

კი არ იღებენ, არამედ ხარჯავენ. ასეთი

კრიტიკა. იმასაც ამბობენ, რომ კინოში

ხშირად გაიგონებთ, – „რა რეალურად

ადამიანების კრიტიკა დაუშვებელია.

მსახიობები არ უნდა გადაიღო. ამის მიზეზად

თამაშობდა, საერთოდ არ გამაღიზიანა“.

მსახიობების ზედმეტად დრამატულ თამაშს

ტრაგედია ისაა, რომ რეალიზმის იქით

მოუწიათ მოღვაწეობა ხანაში, როდესაც

ასახელებენ.

აღარაფერი რჩება. იკარგება ის, რისთვისაც

გამქრალი იყო კინოსკოლა და არ

გვიყვარს ხელოვნება.

არსებობდა არაფერი. მხოლოდ დიდი

ძლიან ხშირია ქართულ თანამედროვე

ასევე ძალიან ხშირად გამიგია გადასა ღებ მოედნებზე რეჟისორების შენიშვნა

ჩემი თანარედაქტორი ასევე ამბობს რომ

აღმოჩნდა, რომ დღევანდელ რეჟისორებს

მონდომების და გაუგონარი ალტრუიზმის

მსახიობების მიმართ, – „მოხსენი თეატრი“

„ნაიგრიში“ ცუდი რამ არის, ისე თითქოს

ხარჯზე არის ის შედეგი, რომლამდეც

ან, – „როგორც იტყოდით ცხოვრებაში“, რაც

ვინმე მას არ ეთახმებოდეს. მაგრამ ყველაზე

დღეს მივედით. და თუ ქართული კინო

მსახიობისთვის დიდი შეურაცხყოფაა, და

გულდასაწყვეტი ისაა, რომ თვთონ ირინაც

ერთ დღეს „ძველ დიდებას“ დაიბრუნებს,

ამაში მეც მსახიობს ვეთანხმები.

ამბობს, რომ ეთანხმება, „რეალიზმის

ეს სწორედ დღევანდელი რეჟისორების

მოდით, განვიხილოთ ეს ორი შენიშვნა,

კონცეფცია“-ს რომელზეც მე ვიმსჯელე,

დამსახურება იქნება, რასაც ვერ

რასაც ეყრდნობა დღევანდელი ქართული

მაგრამ არ ვიცი, რატომ არ შეეძლო არ

ვიტყვით კინოკრიტიოსებზე, რომლებიც

კინო. სხვანაირად რომ ვთქვათ, ეს

აღენიშნა, რომ „ნაიგრიში“ ცუდია

სინამდვილეში განვითარების პროცესს ამ ეტაპზე მხოლოდ ხელს უშლიან.

შენიშვნები ნიშნავს, – „არ ითამაშო“. ამ პრობლემის საწყისი, ჩემი აზრით, რეჟისორების არაპროფესიონალიზმია.

რეჟისორები– გმირები მთავარი პროფესია, რომელსაც

და აუცილებლად გადასაძლევია კიდევ ერთი ტენდენცია ქართულ

რამდენიც უნდა ვილაპარაკოთ,

ეფუძნება მთელი კინოინდუსტრია.

კინოში: ეს არის ჩამორჩენის და დაწევის

მოგვწონს თუ არ მოგვწონს ქართული

საქართველოში დღეს დაახლოებით

პროცესი – მიზნად ვისახავთ არსებული

თეატრი, ფაქტია, რომ ის ერთ-ერთი

ათასი კინორეჟისორია. მიუხედავად ამისა,

მიმდინარეობების განმეორებას,

მოწინავეა მსოფლიოში. ამის დასტურია

უკანასკნეკლი თხუთმეტი წლის მანძილზე

ვცდილობთ დავეწიოთ ევროპას ისეთს,

აღიარება უმაღლეს საერთაშორისო

დაახლოებით ასი მხატვრული ფილმია

როგორიც იყო 2000-იანებში. არადა უკვე

დონის ფესტივალებზე, რითაც დღემდე

გადაღებული. შეიძლება ითქვას, რომ

2012 წელია. ამდენად, მიზანი არასწორია.

განებივრებულია ქართული თეატრი, და

ქართველი რეჟისორები სპერმატოზოიდის

ცდილობ, დაეწიო იმას, რამაც უკვე გაიარა.

რასაც ნამდვილად ვერ ვიტყვით კინოზე.

პრინციპით იღებენ ფილმებს – ვისაც

სიახლეებისადმი შიში დამღუპველი

ამით იმის თქმა მინდა, რომ ქართველი

ძალიან გაუმართლებს, მხოლოდ ის

ფაქტორია ქართველი რეჟისორებისთვის–

პროფესიონალი მსახიობები დონით

იღებს. არადა, მსოფლიოში ამ თხუთმეტი

მსოფლიოს ვერ დაეწევი, თუ არ გაუსწარი.

გაცილებით აღემატებიან ქართველ

წლის განმავლობაში კინოწარმოება

ახალგაზრდა რეჟისორებს. ზოგჯერ მათ

ყველა ქვეყანაში ოთხ-ხუთჯერ გაიზარდა,

საერთო ენის გამონახვაც კი უჭირთ.

საქართველოში კი – პირიქით. ამგვარი

ამიტომაც, არის ორი ძირითადი ამოცანა–

მოცემულობის შემთხვევაში, დაუშვებელია

პროფესია ქართულ კინოსამყაროში.

„მოხსენი თეატრი“ და „როგორც იტყოდი

რეჟისორების კრიტიკა. ადამიანს,

თავისი საქმის ნამდვილი პროფესიონალებს

ცხოვრებაში“. შედეგად, კინოკრიტიკოსები

რომელსაც არ გააჩნია პრაქტიკა, ნებისმიერ

გაუვალ გზებზე გადაჰყავთ კინო-მუშაკები და

და რეჟისორები მსახიობებს აკერებენ

სფეროში დილეტანტად მიიჩნევა, ჩვენთან

გადააქვთ ძვირადღირებული კინოტექნიკა.

იარლიყს, – თეატრალურად თამაშობსო.

კი პროფესიონალიზმზე ჯერჯერობით

გადამღებ მოედანზე ჩუმად „დგანან და

ანუ, აქ შეცდომა უკვე ჩანასახშია, რასაც

საუბარიც ზედმეტია.

ელიან... უსაზღვროა მათი მოლოდინი“...

განვითარება არ უწერია. საკვირველი კი ის არის, რომ ქართული

დღევანდელი რეჟისორების თაობა ალბათ

მძღოლები – ნამდვილი პროფესიონალები ეს არის ყველაზე მეტად განვითარებული

ქართულ რეალობაში არ მახსენდება არც

ყველაზე დაჩაგრულია. ძლიან რთულია

ერთი ფილმის გადაღება, სადაც მძღოლს

კინოს ფენომენი ძირითადად თეატრის

რეჟისორებისთვის ოცდაათი-ორმოცი წლის

ეღალატოს ან გადამღებ მოედანზე

მსახიობების გამოკვეთილ თამაშს

ასაკში სადებიუტო ნამუშევრების კეთება.

არაპროფესიონალურად მოქცეულიყოს. ასი

ეყრდნობა. რა თქმა უნდა, არ შეიძლება

მაგრამ, ასეთია ქართველი რეჟისორების

პროცენტით ვარ დარწმუნებული, რომ მთელ

ოთარ იოსელიანის დამოკიდებულების

უმეტესობის ბედისწერა.

ქართულ კინო თუ სარეკლამო ინდუსტრიაში

უგულებელყოფა, მაგრამ გამორიცხულია, რომ ყველა თანამედროვე რეჟისორი ამ

გასახარი ისაა, რომ ეს ადამიანები მაინც შეუძლებელს აკეთებენ. შემიძლია

სწორედ მძღოლები არიან თავისი საქმის ყველაზე მეტად მცოდნეები.

95

თა­ნა­რე­დაქ­ტო­რის სვე­ტი

96 problematika

იმა­­ზე, რომ კი­­ნო სინ­­­თე­­ზუ­­რი ხე­­ლოვ­­­ნე­­ბა­­ა,

შე­­მოქ­­­მე­­დე­­ბი­­თი თუ ტექ­­­ნი­­კუ­­რი პრო­­ფე­­სი­­ე­­

შე­­მოქ­­­მე­­დე­­ბი­­თი ჯგუ­­ფი იმ­­­ყო­­ფე­­ბა. ვფიქ­­­რობ,

არა­­ვინ და­­ვობს. არც ისაა სა­­კა­­მა­­თო, რომ კი­­

ბის დახ­­­ვე­­წამ ქარ­­­თულ კი­­ნო­­ში რე­­ჟი­­სორ­­­თა

კრი­­ტი­­კო­­სი პირ­­­ველ რიგ­­­ში იქე­­დან უნ­­­და გა­­

ნო­­ში მთა­­ვა­­რი გმი­­რი რე­­ჟი­­სო­­რია და სწო­­რედ

თა­­ო­­ბის მოს­­­ვ­­­ლა გა­­ნა­­პი­­რო­­ბოს.

ამი­­ტომ, რე­­ჟი­­სო­­რის არაპ­­­რო­­ფე­­სი­­ო­­ნა­­ლიზ­­­

ისევ და ისევ რე­­ჟი­­სორ­­­ზეა მეტ­­­წი­­ლად და­­მო­­

მო­­ვი­­დეს, თუ რი­­სი თქმა სურ­­­და ავ­­­ტორს თა­­ ვი­­სი ფილ­­­მით, და არა იქე­­დან, თუ რის და­­ ნახ­­­ვას ისურ­­­ვებ­­­და კრი­­ტი­­კო­­სი.

მის, თუ უუნა­­რო­­ბის გა­­მო­­ა, რომ ოპე­­რა­­ტო­­რის

კი­­დე­­ბუ­­ლი მსა­­ხი­­ო­­ბის მუ­­შა­­ო­­ბა, რაც სრუ­­ლი­­

ნა­­მუ­­შე­­ვა­­რი ხში­­რად შე­­იძ­­­ლე­­ბა მის­­­თ­­­ვის თვით­­­

ად არ ნიშ­­­ნავს იმას, რომ მსა­­ხი­­ო­­ბის­­­თ­­­ვის კი­­ნო

მი­­უ­­ხე­­და­­ვად იმი­­სა, რომ რიგ შემ­­­თხ­­­ვე­­ვებ­­­ში

მი­­ზა­­ნი გახ­­­დეს. ვფიქ­­­რობ, რო­­დე­­საც იწყე­­ბა

სა­­თა­­ნა­­დოდ არ იძ­­­ლე­­ვა გახ­­­ს­­­ნის სა­­შუ­­ა­­ლე­­ბას.

კრი­­ტი­­კოს­­­მა უფ­­­რო მე­­ტი იცის, ვიდ­­­რე სი­­ნამ­­­დ­­­

ფილ­­­მის მარ­­­ტივ მამ­­­რავ­­­ლე­­ბად და­­ყო­­ფა –

თე­­ატ­­­რა­­ლურ და კი­­ნო მსა­­ხი­­ობს ერ­­­თ­­­მა­­ნე­­

ვი­­ლე­­ში, ვერ და­­ვე­­თან­­­ხ­­­მე­­ბი მო­­საზ­­­რე­­ბას, რომ

რო­­დე­­საც ცალ­­­კე ის­­­მის მუ­­სი­­კა, ცალ­­­კე­­უ­­ლად

თის­­­გან გარ­­­კ­­­ვე­­უ­­ლი სპე­­ცი­­ფი­­კა გა­­ნას­­­ხ­­­ვა­­ვებს.

კრი­­ტი­­კა მსოფ­­­ლიო კი­­ნო­­სამ­­­ყა­­როს მო­­უ­­შო­­

ჩანს ოპე­­რა­­ტო­­რის, თუ გნე­­ბავთ, მხატ­­­ვ­­­რის

რიგ შემ­­­თხ­­­ვე­­ვა­­ში ეს ერ­­­თ­­­გ­­­ვა­­რი ნა­­ხე­­ვარ­­­ტო­­

რე­­ბე­­ლი სე­­ნი­­ა. მა­­გა­­ლი­­თის­­­თ­­­ვის იმის შეხ­­­სე­­ნე­­

ნა­­მუ­­შე­­ვა­­რი, კონ­­­ტექ­­­ს­­­ტი­­დან ამოგ­­­ლე­­ჯი­­ლია

ნებ­­­ში თა­­მა­­ში­­ა, რიგ შემ­­­თხ­­­ვე­­ვა­­ში გა­­მოკ­­­ვე­­თი­­

ბაც საკ­­­მა­­რი­­ა­­სი­­ა, რომ სწო­­რედ კრი­­ტი­­კი­­დან

მსა­­ხი­­ო­­ბე­­ბის მი­­ერ გან­­­სა­­ხი­­ე­­რე­­ბუ­­ლი გმი­­რე­­

ლი ტი­­პა­­ჟი თუ სხვა და სხვა. თე­­ატ­­­რა­­ლუ­­რი

მო­­ვი­­და ახა­­ლი ტალ­­­ღა ფრან­­­გულ კი­­ნო­­ში.

ბი – ეს იმის ნი­­შა­­ნი­­ა, რომ რე­­ჟი­­სორ­­­მა ფილ­­­

მსა­­ხი­­ო­­ბი­­სა­­გან გან­­­ს­­­ხა­­ვე­­ბით, რო­­მე­­ლიც უშუ­­ა­­

მი ვერ შეკ­­­რა, ვერ და­­უქ­­­ვემ­­­დე­­ბა­­რა ყვე­­ლა ეს

ლო კონ­­­ტაქ­­­ტ­­­შია მა­­ყუ­­რე­­ბელ­­­თან, კი­­ნო­­ში მა­­

გა­­ცი­­ლე­­ბით პრო­­ფე­­სი­­ო­­ნა­­ლუ­­რი იქ­­­ნე­­ბო­­და,

შე­­მად­­­გე­­ნე­­ლი ერთ მთა­­ვარს. ლა­­მა­­ზი ფილ­­­

ყუ­­რე­­ბელ­­­სა და მსა­­ხი­­ობს შო­­რის ერ­­­თ­­­გ­­­ვა­­რი

თა­­ნა­­რე­­დაქ­­­ტორს ჩემს სვეტ­­­ზე სწო­­რედ პა­­სუ­­ხი

მის ყუ­­რე­­ბა ერ­­­თი სი­­ა­­მოვ­­­ნე­­ბა­­ა, და ამი­­ტო­­მაც,

შრეა – კა­­მე­­რა. ამი­­ტო­­მაც, კი­­ნო­­ში მსა­­ხი­­ო­­ბი

გა­­ე­­ცა, მა­­შინ, შე­­საძ­­­ლო­­ა, პო­­ლე­­მი­­კა სა­­ინ­­­ტე­­რე­­

არ მგო­­ნია პრობ­­­ლე­­მა ფილ­­­მის სი­­ლა­­მა­­ზე­­ში

უპირ­­­ვე­­ლეს ყოვ­­­ლი­­სა კა­­მე­­რას უნ­­­და გრძნობ­­­

სოც კი გამ­­­ხ­­­და­­რი­­ყო. თუმ­­­ცა, მან სხვა ფორ­­­მა არ­­­ჩია და უკ­­­ვე ნა­­პა­­სუ­­ხებ ტექ­­­ს­­­ტ­­­ზე თა­­ვის პირ­­­ვე­­

P.S. პა­სუ­ხის პა­სუ­ხი

იყოს. იმას უფ­­­რო ვფიქ­­­რობ, რომ ამ სი­­ლა­­

დეს, ან, რო­­გორც ამ­­­ბო­­ბენ – „კამერას უნ­­­და

მა­­ზის მიღ­­­მა სწო­­რედ რე­­ჟი­­სორ­­­მა ვერ შეძ­­­

უყ­­­ვარ­­­დეს“. კი­­ნო­­ში არაპ­­­რო­­ფე­­სი­­ო­­ნა­­ლე­­ბის

ლა­­დი პუბ­­­ლი­­კა­­ცი­­ის გა­­და­­კე­­თე­­ბა ისურ­­­ვა, რაც

ლო სამ­­­ყა­­როს შექ­­­მ­­­ნა – მა­­ყუ­­რე­­ბე­­ლი ხე­­დავს

მოყ­­­ვა­­ნა ქარ­­­თ­­­ვე­­ლი რე­­ჟი­­სო­­რე­­ბის მო­­გო­­ნი­­ლი

ვფიქ­­­რობ, სა­­ფუძ­­­ველ­­­ში­­ვე არას­­­წო­­რი­­ა.

მხო­­ლოდ იმას, რა­­საც ხე­­დავს. ჯერ არა­­ვის

არ არის. თუ­­კი, სცე­­ნა­­ზე თით­­­ქ­­­მის წარ­­­მო­­უდ­­­გე­­

კონ­ტექ­ს­ტი­დან ამოგ­ლე­ჯილ­მა ჩემ­მა ვა­რა­

უთ­­­ქ­­­ვამს, რომ სტო­­რა­­როს ეს­­­თე­­ტი­­კუ­­რად

ნე­­ლია არაპ­­­რო­­ფე­­სი­­ო­­ნალს ხე­­დავ­­­დე, კი­­ნო­­ში

უ­დებ­მა რა­ტომ­ღაც მტკი­ცე­ბუ­ლე­ბი­თი სა­ხე მი­

დახ­­­ვე­­წილ­­­მა კად­­­რ­­­მა გა­­ა­­ფუ­­ჭა ბერ­­­ტო­­ლუ­­ჩის

მთელ მსოფ­­­ლი­­ო­­ში ეძებ­­­დ­­­ნენ ტი­­პა­­ჟებს ქუ­­ჩა­­

ი­ღო. უეც­რად გაჩ­ნ­და თით­ქოს­და ჩემს მი­ერ

ფილ­­­მე­­ბი; ან იგი­­ვე ბერ­­­ტო­­ლუ­­ჩის ფილ­­­მებს

ში და თა­­ნა­­მედ­­­რო­­ვე ქარ­­­თ­­­ველ რე­­ჟი­­სო­­რებს

გა­მოთ­ქ­მუ­ლი მო­საზ­რე­ბა – „ქართულ კი­ო­ნო­ში

მხატ­­­ვ­­­რის ნა­­მუ­­შე­­ვარ­­­მა ავ­­­ნო, რო­­დე­­საც კად­­­

სწო­­რედ რომ ეს აკ­­­ლი­­ათ – მსა­­ხი­­ო­­ბებს არ

არა­ვი­ნაა მო­წო­დე­ბის სი­მაღ­ლე­ზე“... თუ სხვა.

რ­­­ში ფერ­­­სა და ნაჭ­­­რის ფაქ­­­ტუ­­რას შე­­იძ­­­ლე­­ბა

ეძე­­ბენ! ეგ­­­რეთ წო­­დე­­ბუ­­ლი “ნაიგრიში” – გა­­

თავს არ შე­გაწყენთ იმის მტკი­ცე­ბით, რომ ზო­

ისე­­თი­­ვე მუხ­­­ტი მოჰ­­­ქონ­­­დეს, რო­­გორც ჩი­­ნე­­

და­­მე­­ტე­­ბუ­­ლი თა­­მა­­ში, არც თე­­ატ­­­რ­­­ში ვარ­­­გა და

გა­დად ქარ­თუ­ლი თა­ნა­მედ­რო­ვე კი­ნოს, და

თის ბო­­ლო იმ­­­პე­­რა­­ტო­­რის მო­­ნო­­ლოგს. არც

კი­­ნო­­ში ხომ სა­­ერ­­­თოდ დამ­­­ღუპ­­­ვე­­ლი­­ა. ამი­­

გან­სა­კუთ­რე­ბით ახალ­გაზ­რ­და რე­ჟი­სო­რე­ბის

ის თქმუ­­ლა, რომ კარ ვა­­ის ფილ­­­მე­­ბის სი­­ლა­­

ტო­­მაც, რე­­ჟი­­სო­­რე­­ბი ხში­­რად ნა­­ტუ­­რა­­ლიზ­­­მის

გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი ვარ;

მა­­ზე მხო­­ლოდ ოპე­­რა­­ტო­­რის დამ­­­სა­­ხუ­­რე­­ბა­­ა;

ხერხს მი­­მარ­­­თა­­ვენ, რომ­­­ლის მიღ­­­მა ხში­­რად

საქ­მე­ში ჩა­უ­ხე­და­ვი, ზე­და­პი­რუ­ლი, პრი­მი­ტი­

და რა­­ტომ ხდე­­ბა, რომ რო­­დე­­საც დი­­დი მხატ­­­

მარ­­­თ­­­ლაც რომ ვე­­რა­­ფერს ვხე­­დავთ – რე­­ჟი­­

უ­ლად მო­აზ­როვ­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბის შე­ხე­დუ­ლე­ბე­

ვ­­­რის – სერ­­­გო ფა­­რა­­ჯა­­ნო­­ვის, შე­­იძ­­­ლე­­ბა ით­­­ქ­­­

სო­­რი მსა­­ხი­­ობს არ აძ­­­ლევს ამო­­ცა­­ნას. თუმ­­­ცა,

ბი, თა­ნა­რე­დაქ­ტო­რი, რო­მე­ლიც „ზუსტად ესე

ვას, ფერ­­­წე­­რუ­­ლი ფილ­­­მე­­ბის შემ­­­თხ­­­ვე­­ვა­­ში არ

არც იმის უგულ­­­ვე­­ბელ­­­ყო­­ფა შე­­იძ­­­ლე­­ბა, რომ

ფიქ­რობს“ – ამ ჩემ­თ­ვის პირ­და­პირ თუ ირი­ბად

მსა­­ხი­­ო­­ბის ბუ­­ნებ­­­რი­­ვო­­ბა, ის რაც მა­­ყუ­­რე­­ბელს

მოძღ­ვ­ნილ აბ­ზაც­ში, „უბრალოდ მეცი­ნე­ბას“

გე­­ბა­­დე­­ბა კითხ­­­ვა – სად არის რე­­ჟი­­სო­­რი? ოპე­­რა­­ტო­­რი რე­­ჟი­­სო­­რის თვა­­ლი­­ა, მაგ­­­რამ

უტო­­ვებს გან­­­ც­­­დას, რომ გმი­­რი იქ­­­ცე­­ვა ისე, რო­­

მიღმა ერ­თ­გ­ვა­რი ბრა­ზი ვიგ­რ­ძე­ნი. ვერ გეტყ­

თუ­­კი რე­­ჟი­­სო­­რი თა­­ვად ვე­­რა­­ფერს ხე­­დავს?!

გორც ცხოვ­­­რე­­ბა­­ში ყო­­ფი­­თი სივ­­­რ­­­ცის კად­­­რ­­­ში

ვით ჩემ­მა სვეტ­მა გა­აბ­რა­ზა თუ ჩათ­ვა­ლა, რომ

თუ­­კი ისევ დი­­დი ოპე­­რა­­ტო­­რის, ვი­­ტო­­რიო

გა­­და­­ტა­­ნა კი არა, სწო­­რედ ის არის, რა­­საც კა­­

მი­სი

სტო­­რა­­როს

მე­­რის გრძნო­­ბას ვე­­ძა­­ხით.

ჩა­ხე­დუ­ლი, პრო­ფე­სი­უ­ლად დახ­ვე­წი­ლი, სენ­

სიტყ­­­ვებს

მო­­ვიშ­­­ვე­­ლი­­ებთ,

–

სიღ­რ­მი­სე­უ­ლი,

საქ­მე­ში

ზედ­მი­წევ­ნით

„კინო სო­­ლის­­­ტე­­ბის მი­­ერ შეს­­­რუ­­ლე­­ბუ­­ლი სა­­

ნა­­წი­­ლობ­­­რივ და­­ვეთ­­­ნ­­­ხ­­­მე­­ბი ჩემს თა­­ნა­­რე­­

სი­ტი­უ­რი მსოფ­ლ­შეგ­რ­ძ­ნე­ბით და ზო­გად­სა­კა­

ორ­­­კეს­­­ტ­­­რო პარ­­­ტი­­ა­­ა“, მი­­სი შეკ­­­ვ­­­რა კი მხო­­

დაქ­­­ტორს ქარ­­­თუ­­ლი კი­­ნოკ­­­რი­­ტი­­კის შე­­ფა­­სე­­

ცობ­რიო მსოფ­ლ­მ­ხედ­ვე­ლო­ბით გა­აზ­რე­ბუ­ლი

ლოდ რე­­ჟი­­სორს ძა­­ლუძს.

ბა­­ში. ყვე­­ლა­­ზე მე­­ტად რაც თვალ­­­ში მხვდე­­ბა

ნა­მუ­შევ­რე­ბი „გადაფასებულმა“ ოპე­რა­ტო­რებ­

დი­­ახ, თა­­ნა­­მედ­­­რო­­ვე ქარ­­­თულ კი­­ნო­­ში

ისა­­ა, რომ ქარ­­­თულ კი­­ნო-­­­კ­­­რი­­ტი­­კას თით­­­ქოს­­­

მა, „გადაფასების“ დი­დი საფ­რ­თხის წი­ნა­შე

ოპე­­რა­­ტო­­რის პრო­­ფე­­სია ერ­­­თ­­­გ­­­ვა­­რად გა­­და­­

და შორს უჭი­­რავს თა­­ვი თა­­ნა­­მედ­­­რო­­ვე ქარ­­­

მდგომ­მა მხატ­ვ­რებ­მა და კი­დევ, ვინ იცის, რამ­

ჭარ­­­ბე­­ბუ­­ლად შე­­ფას­­­და. იქ­­­ნებ მათ მე­­ტი გა­­

თუ­­ლი კი­­ნოს­­­გან. მრჩე­­ბა შთა­­ბეჭ­­­დი­­ლე­­ბა,

დენ­მა ხალ­ხ­მა გა­აფ ­ უ­ჭა. და­სა­ნა­ნი­ა, რომ რე­ჟი­

მოც­­­დი­­ლე­­ბის შე­­ძე­­ნა მო­­ა­­ხერ­­­ხეს? ან იქ­­­ნებ

რომ ის ცდი­­ლობს უფ­­­რო მაღ­­­ლა დად­­­გეს,

სორს გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე მხო­ლოდ მძღო­ ლებ­მა უერ­თ­გუ­ლეს.

უკეთ გრძნო­­ბენ, ან გა­­მო­­ხა­­ტა­­ვენ? შე­­იძ­­­ლე­­ბა

ვიდ­­­რე ხარ­­­ვე­­ზე­­ბით სავ­­­სე, ოც­­­წ­­­ლი­­ა­­ნი პა­­უ­­ზის

მი­­ზე­­ზი სხვა იყოს, ვერ გეტყ­­­ვით. დღეს ქარ­­­

შემ­­­დეგ ფე­­ხად­­­გ­­­მუ­­ლი ეროვ­­­ნუ­­ლი კი­­ნე­­მა­­ტოგ­­­

ეჭ­ვი არ მე­პა­რე­ბა, რომ რე­ჟი­სორს, და ამ

თულ კი­­ნო­­ში ერ­­­თ­­­მა­­ნეთ­­­ზე უკე­­თე­­სი ოპე­­რა­­

რა­­ფი. კრი­­ტი­­კო­­სე­­ბის მი­­სა­­მარ­­­თით, თუ არ

შემ­თხ­ვე­ვა­ში ჩემს თა­ნა­რე­დაქ­ტორს, შეს­წევს

ტო­­რე­­ბის მთე­­ლი თა­­ო­­ბა მუ­­შა­­ობს და ამა­­ში

მიწყე­­ნენ, ვიტყო­­დი, რომ სწო­­რედ ქარ­­­თულ

უნა­რი, სრულ­ფა­სოვ­ნად გა­მო­ავ­ლი­ნოს თა­ვის

მათ ბრალს ნუ დავ­­­დებთ.

კი­­ნოს ჭირ­­­დე­­ბა პრო­­ფე­­სი­­ო­­ნა­­ლუ­­რი ანა­­ლი­­

ნი­ჭი; ვი­მე­დოვ­ნებ, რომ მას მარ­თ­ლაც შე­უძ­ლია

ნურც მხატ­­­ვ­­­რის პრო­­ფე­­სი­­ის ამო­­წე­­ვის შეგ­­­

ზი თუ გან­­­ვი­­თა­­რე­­ბის გზე­­ბის ძი­­ე­­ბა, ოღონდ

გა­და­ი­ღოს კი­ნო, რო­მელ­საც მის­გან ვე­ლით. მა­

ვე­­შინ­­­დე­­ბა და ნურც ამა­­ში და­­ვი­­ნა­­ხავთ საფ­­­

არა გან­­­ყე­­ნე­­ბუ­­ლი პო­­ზი­­ცი­­ი­­დან, არა­­მედ იმ

შინ ალ­ბათ ასე ძა­ლი­ან აღარ გაგვიბ­რაზ­დე­ბა.

რ­­­თხეს, პი­­რი­­ქით – იქ­­­ნებ ისე მოხ­­­დეს, რომ

წერ­­­ტი­­ლი­­დან, სა­­დაც რე­­ჟი­­სო­­რი, თუ ფილ­­­მის

ირი­­ნე ჟორ­­და­­ნია